Όχι στα 12 ναυτικά μίλια! Όχι στον πόλεμο!

image_pdfimage_print

Του Πάνου Κοσμά

Αφού προετοίμασε συστηματικά το έδαφος δοκιμάζοντας διάφορα «αντικλείδια», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρήκε τελικά το «κλειδί» που ανοίγει την πόρτα του πολεμικού «τρελοκομείου». Η επίσημη ανακοίνωση περί έναρξης της διαδικασίας για τη σταδιακή επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια είναι μια μείζων επιθετική και τυχοδιωκτική ενέργεια, που εγγράφει στις προοπτικές των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας τη βαριά υποθήκη πιθανού πολέμου – με όλες τις φρίκες και τις οδύνες που τον συνοδεύουν: ανείπωτες οδύνες και καταστροφές, αίμα και δάκρυα.

Ο αρχιτέκτονας της «εθνικής» στρατηγικής που οδήγησε τα πράγματα ως εδώ, ο μέχρι πριν λίγες μέρες υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, άφησε την ανακοίνωση επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης σαν υστερόγραφο της πολιτικής του, στη διάρκεια της τελετής παράδοσης του υπουργείου στον πολιτικό υπεύθυνο αυτής της πολιτικής, τον Αλέξη Τσίπρα. Ο άλλος συνδιαμορφωτής αυτής της πολιτικής, ο Πάνος Καμμένος, απαραίτητος για τη μακροημέρευση της κυβερνητικής συμμαχίας και γι’ αυτό προσωρινός νικητής στα σημεία στην αντιπαράθεσή του με τον Νίκο Κοτζιά, είχε φροντίσει πριν λίγες επίσης μέρες να πλειοδοτήσει σε «προσφορές» προς τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν κατά το δοκούν νέες στρατιωτικές βάσεις ανά την ελληνική επικράτεια. Αυτά είναι τα έργα και ημέρες της «αριστερής» κυβέρνησης, σε έναν τομέα όπου την πολιτική της δεν την επέβαλε κάποιος τρίτος (οι δανειστές, οι αγορές, ο Ντράγκι και η Μέρκελ, ο εκβιασμός της «ασφυξίας ρρευστότητας» κ.λπ.), αλλά την επέλεξε συνειδητά η ίδια: μια πολιτική εθνικιστική και φιλοϊμπεριαλιστική ταυτόχρονα (η ιστορία απέδειξε ότι αυτά τα δύο μια χαρά ταιριάζουν…), τυχοδιωκτική και επιθετική.

Η πολιτική μονομερούς καθορισμού των ΑΟΖ, ο επιθετικός-ιμπεριαλιστικός άξονας με τον σφαγέα του παλαιστινιακού λαού σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, το ματωβαμμένο καθεστώς του δικτάτορα Σίσι της Αιγύπτου και την Κύπρο, η φιλοϊμπεριαλιστική-φιλοατλαντική πολιτική σε όλη τη γραμμή, η πλειοδοσία προσφορών για νέες στρατιωτικές βάσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όλα στηρίζονται σε μια βασική «φιλοσοφία»: Ότι η διεθνής συγκυρία γίνεται ευνοϊκή για τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου: ψυχρή περίοδος στις σχέσεις ΗΠΑ και Δύσης με την Τουρκία, απόφαση να αξιοποιηθούν «εδώ και τώρα» τα ενεργειακά κοιτάσματα της νοτιοανατολικής Μεσογείου και (συνακόλουθα) να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για τους αγωγούς μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τις καταναλώτριες χώρες της Δύσης, νέα σχέδια για τη «διευθέτηση» όλων των ανοιχτών ζητημάτων στη Μ. Ανατολή, τη Συρία κ.λπ. Όλα αυτά κάνουν δύσκολη τη θέση του τουρκικού υποϊμπεριαλισμού και, αντίθετα, ευνοούν τη θέση του ελληνικού υποϊμπεριαλισμού. Η κατάσταση, σε αδρές γραμμές, μπορεί να περιγραφεί ως εξής: ο μεν τουρκικός υποϊμπεριαλισμός βλέπει τη διεθνή συγκυρία να περιορίζει τα συμφέροντά του σε περιθώρια μικρότερα ή και πολύ μικρότερα από την οικονομική, γεωστρατηγική, πληθυσμιακή κ.λπ. δυναμική του, ο δε ελληνικός υποϊμπεριαλισμός βλέπει τη διεθνή συγκυρία να ευνοεί τα συμφέροντά του πέρα και πάνω από την οικονομική, γεωστρατηγική και πληθυσμιακή του δυναμική.

Αν ο τουρκικός καπιταλισμός είναι «πληγωμένο θηρία έτοιμο για όλα», ο ελληνικός καπιταλισμός διακρίνεται από τη θρασύτητα και τον τυχοδιωκτισμό αυτού που επειδή θεωρεί ότι έχει «ισχυρές πλάτες», μπορεί να διεκδικήσει «εδώ και τώρα» όσα δεν θα διανοούνταν μέχρι χθες. Σε αυτό το πλαίσιο, η «ενδοτική» πολιτική του χθες (όταν ο ελληνικός καπιταλισμός «απλώς» υπερασπιζόταν ένα ιστορικά διαμορφωμένο στάτους κβο ευνοϊκό γι’ αυτόν) «ανεπαισθήτως» αλλά συστηματικά μετασχηματίστηκε σε μια «διεκδικητική» και εν τέλει εθνικιστική και επιθετική-τυχοδιωτική γραμμή.

 

Επιθετική – τυχοδιωκτική ενέργεια

Είναι πράγματι τυχοδιωκτική ενέργεια η αναγγελία της επέκτασης (σε «δεύτερο χρόνο», αφού προηγηθεί «πιλοτικά» το Ιόνιο) της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο. Διότι απλούστατα σημαίνει:

-Διπλασιασμό της ζώνης θαλάσσιας κυριαρχίας της Ελλάδας (από 35% σήμερα με τα 6 ν.μ. σε 64% με τα 12. ν.μ.). Αυτό, αν δεν θέλουμε να μασάμε τα λόγια μας, σημαίνει αλλαγή-επέκταση συνόρων (θαλάσσιων βέβαια, αλλά κι αυτά σύνορα είναι!) σε βάρος της Τουρκίας με μονομερή ενέργεια.

-Η έκταση της ανοιχτής θάλασσας στο Αιγαίο θα περιοριστεί από 56% που είναι σήμερα, σε μόλις 26,1%.

-Αποτέλεσμα των προηγούμενων: Το Αιγαίο θα γίνει κλειστή ελληνική θάλασσα, με αδιάσπαστη συνέχεια χωρικών υδάτων από το Σούνιο ως τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη.

-Η Τουρκία, θα διαθέτει (με τα 12 ναυτικά μίλια) δύο πολύ στενά περάσματα στην ανοιχτή θάλασσα, μεταξύ Λέσβου και Χίου και Χίου και Σάμου, τα οποία θα της επιτρέπουν μόνο μία μικρής απόστασης διέλευση στην ανοιχτή θάλασσα, αφού στη συνέχεια τα τουρκικά πλοία θα αναγκάζονται να πλέουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα για να φτάσουν στα Στενά του Βοσπόρου ή στη Μεσόγειο! Μια χώρα με εκτεταμένο «μέτωπο» στο Αιγαίο και εκατοντάδες μίλια ακτογραμμής, θα «δικαιούται» μόνο να «βρέξει τα πόδια της» στο Αιγαίο…

-Τα νέα ελληνικά θαλάσσια σύνορα θα είναι σύνορα απόλυτης κυριαρχίας στον πλούτο της υφαλοκρηπίδας. Ο ελληνικός καπιταλισμός αναγγέλλει ότι θα λύσει το πρόβλημα αυτό με μονομερή απόφαση (με ένα νομοσχέδιο!).

– Αυτόματα η έκταση του εναέριου χώρου θα επεκταθεί κι αυτή στα 12 ναυτικά μίλια. Μέχρι σήμερα, παρότι βάσει του διεθνούς δικαίου η αιγιαλίτιδα ζώνη και ο εναέριος χώρος έχουν την ίδια έκταση, η Ελλάδα έχει ανακηρύξει εναέριο χώρο 10 ναυτικών μιλίων ενώ τα χωρικά της ύδατα είναι 6 ναυτικά μίλια.

Από την ΑΟΖ, στα 12 ναυτικά μίλια.

Από τα 12 ναυτικά μίλια, πού;

Το… αισιόδοξο (αλλά παρ’ όλα αυτά εξευτελιστικό και τυχοδιωκτικό) σενάριο είναι η αναγγελία της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια να είναι «διπλή τακτική» με τις πλάτες των «φίλων και συμμάχων): πίεση προς την Τουρκία να αλλάξει ρότα και να επανέλθει στην «ατλαντική οικογένεια» ή να υποστεί δραματικά γι’ αυτήν τετελεσμένα. Στο πλαίσιο ενός τέτοιου ενδεχόμενου, οι ιμπεριαλιστές «φίλοι και σύμμαχοι» (που εννοείται ότι θα διεκδικήσουν την Τουρκία μέχρι τέλους και με όλα τα μέσα), ελπίζουν ότι η Τουρκία θα αλλάξει ρότα. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, η τωρινή-διαφαινόμενη μοιρασιά «δικαιωμάτων», δηλαδή συμφερόντων, μεταξύ τουρκικού και ελληνικού καπιταλισμού θα αλλάξει εις βάρος του δεύτερου. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν θέλει κάτι τέτοιο. Οι «στρατηγικοί» του νόες διακηρύσσουν: «ο Αλλάχ να μας κόβει μέρες και να δίνει χρόνια στον Ερντογάν». Θέλουν τον Ερντογάν στην εξουσία, ώστε να παραμένει η κατάσταση ρήξης των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ – Δύσης και Τουρκίας, η οποία ευνοεί την αναβάθμιση του ρόλου και τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Και «τρέχουν» να αξιοποιήσουν «εδώ και τώρα» την ευνοϊκή διεθνή συνθήκη για να πετύχουν τα μέγιστα δυνατά τετελεσμένα. Αυτή είναι η υλική βάση της επιθετικότητας και του τυχοδιωκτισμού τους.

Από την άλλη, ο τουρκικός καπιταλισμός, με ΑΕΠ περίπου 4 φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό, με εξαπλάσιο πληθυσμό και με περίοπτη γεωστρατηγική θέση, βλέποντας να καταστρέφονται το ένα μετά το άλλο τα ηγεμονικά του σχέδια των προηγούμενων 2-3 δεκαετιών, υποβαθμισμένος κάτω από τη συνολική του δυναμική στα εν εξελίξει σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστών στην περιοχή, σε εσωτερική κρίση και «μέρος του προβλήματος» της Συρίας, πολύ δύσκολα θα δεχτεί άλλα δραματικά τετελεσμένα σε βάρος του. Ο τρόπος που αντέδρασε στη Συρία, μπροστά στο φάσμα του κινδύνου (γι’ αυτόν) να δημιουργηθούν οι όροι για ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, με επιθετική πολεμική ενέργεια, δείχνει ότι οι πιθανότητες να δεχτεί μοιρολατρικά τη μετατροπή του Αιγαίου σε κλειστή ελληνική θάλασσα είναι μηδαμινές.

Ο συνδυασμός της ελληνικής «θρασύτητας» και τυχοδιωκτισμού λόγω ισχυρών «πλατών» και της πιθανότατης τουρκικής στρατιωτικής απάντησης, είναι ακριβώς ο θανάσιμος συνδυασμός που μπορεί να φέρει τον πόλεμο, έναν πόλεμο καταστροφικό για τις εργαζόμενες τάξεις στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Όσοι (στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά -δυστυχώς- και μέσα στην Αριστερά) ποντάρουν στην ικανότητα των «μεγάλων δυνάμεων» να κρατήσουν τα πράγματα υπό έλεγχο μέχρι τέλους, ας παραδειγματιστούν λίγο από τη Συρία…

 

Ας θυμηθούμε όχι την Κατοχή, αλλά τους Βαλκανικούς

πολέμους και τη μικρασιατική εκστρατεία!

Για τη διεθνιστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, οι κρατικοί ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι που προκύπτουν από αυτούς όταν από τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα περνάμε στα στρατιωτικά μέσα αντιπαράθεσης, δεν αξιολογούνται ούτε με βάση το ποιος έριξε την πρώτη σφαίρα ούτε με βάση το συσχετισμό στρατιωτικής ισχύος ούτε με βάση την κρατική προπαγάνδα για τα «απαράγραπτα εθνικά δίκαια», που (συνηθέστατα για τον ευνοούμενο από τις συγκυρίες) εδράζονται στο «διεθνές δίκαιο» κ.λπ. κ.λπ. Κρίνονται από των εξής: ποιων συμφερόντων ο ανταγωνισμός οδήγησε στον πόλεμο.

Από αυτή την άποψη, το σκηνικό που έχει στηθεί στον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό δεν επιτρέπει καμία παρερμηνεία: διέπεται από τον ανταγωνισμό συμφερόντων για το ρόλο και του συμφέροντα του ελληνικού και του τουρκικού υποϊμπεριαλισμού στην περιοχή, για τις ΑΟΖ και τις αιγιαλίτιδες ζώνες, για το ποιος θα συμμετέχει με πλεονέκτημα ή μειονέκτημα στην ενεργειακή μοιρασιά και στον έλεγχο των ενεργειακών «δρόμων», για το ποια αστική τάξη θα εξασφαλίσει ευρύτερο και ευνοϊκότερο πεδίο δράσης στην ευρύτερη περιοχή, για το ποιος θα είναι ο πυλώνας του ΝΑΤΟ στην περιοχή ή θα πολωθεί σε άλλου τύπου συμμαχίες με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αν αυτός ο ανταγωνισμός οδηγήσει μέχρι τον πόλεμο, αυτός ο πόλεμος θα είναι άδικος πόλεμος και από τις δύο πλευρές.

Ύστερα από την καθαρά επιθετική-τυχοδιωκτική ενέργεια της αναγγελίας επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, καταρρέει κάθε επιχείρημα και άλλοθι υπέρ της θρυλούμενης «αμυντικής» ή και «ενδοτικής» στάσης του ελληνικού καπιταλισμού. Η Ελλάδα είναι η σύμμαχος του σιωνιστικού κράτους και της δικτατορίας της Αιγύπτου, το αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και όλου του δυτικού ιμπεριαλισμού, μια χώρα που προβαίνει συστηματικά σε μονομερείς-επιθετικού χαρακτήρα ενέργειες. Στον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό καθένας διαλέγει τα δικά του «όπλα» και τις δικές του συμμαχίες. Και όλα μυρίζουν πετρέλαιο, δολάρια και ευρώ.

Απέναντι στου κινδύνους που συσσωρεύει αυτός ο επικίνδυνος ανταγωνισμός, μία η αποδεκτή αν όχι προφανής γραμμή γενικού προσανατολισμού για την Αριστερά: Όχι στα 12 ναυτικά μίλια! Δεν συρόμαστε πίσω από τις σημαίες ενός ανταγωνισμού για τα πετρέλαια και τους υδρογονάνθρακες, τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Όχι στον πόλεμο! Για να αποτρέψουμε έναν άδικο και καταστροφικό για τις εργαζόμενες τάξεις ελληνο-τουρκικό πόλεμο, να κινητοποιηθούμε τώρα! Δεν πολεμάμε γι’ αυτά τα συμφέροντα – αλληλεγγύη – διεθνισμός.

Για την Αριστερά που ψάχνει για ιστορικές αναλογίες, η κατάσταση όπως εξελίσσεται παραπέμπει όχι στην Κατοχή (πρέπει να καταπιεί κάποιος όλη την αστική προπαγάνδα και να προσθέσει και μπόλικο πατριωτικό μυστικισμό για να εντοπίσει τέτοιες αναλογίες…) αλλά στους Βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική εκστρατεία. Τότε που ο ελληνικός καπιταλισμός, «εμπνευσμένος» από την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία και ευνοημένος από την έκβαση του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και την αναπόφευκτη πορεία διάλυσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, βρέθηκε να «καλπάζει» στα βόρεια και ανατολικά σύνορά του πραγματοποιώντας προς στιγμή τη «μεγάλη ιδέα» της Ελλάδας των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Μέχρι που ο τυχοδιωκτισμός της ελληνικής άρχουσας τάξης «χτύπησε κόκκινο» και διανοήθηκε την εκστρατεία στην Άγκυρα (με στόχο την πλήρη διάλυση του τουρκικού έθνους!) σε μια στιγμή που η διεθνής ευνοϊκή συγκυρία μεταστρεφόταν (η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είχε συντελεστεί και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σχεδίαζαν μια μεταπολεμική «τάξη» στην περιοχή που δεν χωρούσε τη μετατροπή του ελληνικού καπιταλισμού σε περιφερειακή «υπερδύναμη». Η στάση των Ελλήνων κομμουνιστών τότε (αντιπολεμική – με συστηματική δουλειά μέσα στο στρατό, ενάντια στα τυχοδιωκτικά σχέδια της άρχουσας τάξης, διεθνιστική στα δύσκολα της πράξης κι όχι στα λόγια) είναι πηγή έμπνευσης και για σήμερα!

Καταγγέλλοντας πράξεις επιθετικότητας και τυχοδιωκτισμού της «δικής μας» αστικής τάξης όπως η προαναγγελία επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, παίρνοντας αντιπολεμικές και αντιεθνικιστικές πρωτοβουλίες τώρα, πριν είναι αργά, παλεύουμε για να αποκαλύψουμε τα συμφέροντα που απειλούν με πολεμικό αιματοκύλισμα, παλεύουμε για να αποτρέψουμε τον πόλεμο. Είναι το άμεσο καθήκον της στιγμής. Και οι απαντήσεις, όπως και η συνολική πολιτική στάση κάθε δύναμης της Αριστεράς, οφείλουν να είναι ξεκάθαρες.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.