Το κεντρικό πολιτικό άρθρο της εφημερίδας “Κόκκινo Νήμα” Νο45 που κυκλοφορεί
Πόλεµος στην Ουκρανία και ένταση στη Μαύρη Θάλασσα, ένταση Κίνας – Ταϊβάν, εµφύλιος στη Λιβύη, πόλεµος Αζερµπαϊτζάν – Αρµενίας και εκδίωξη των Αρµενίων από το Ναγκόρνο Καραπάγ, πόλεµος στη Γάζα…
Στα τέλη Φλεβάρη του 2022 η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Έκτοτε, ο πόλεµος αυτός συνεχίζεται αδιάλειπτα και δεν µπορεί κανείς να προβλέψει πότε και υπό ποιους όρους θα σταµατήσει – δηλαδή στο έδαφος ποιων συσχετισµών δύναµης, στο έδαφος της Ουκρανίας αλλά και διεθνώς. Στις αρχές Απριλίου του 2023 οι κινεζικές ένοπλες δυνάµεις περικύκλωσαν την Ταϊβάν και ένας διεθνής χορός ψυχρής αντιπαράθεσης στήθηκε γύρω από αυτό, µε άµεσο τον κίνδυνο πολεµικής σύρραξης. Το άνοιγµα πολεµικού µετώπου αποφεύχθηκε, αλλά αυτή η εστία µένει ηµι-ενεργή, σαν τα ηφαίστεια που βγάζουν πίδακες ατµών πριν εκραγούν σε χρόνο που κανείς δεν µπορεί να προβλέψει. Στη Λιβύη, η ανατροπή του καθεστώτος του Καντάφι το 2011 µε άµεση ανάµιξη των ΗΠΑ, της Γαλλίας κ.λπ., εγκαινίασε µια µακρά περίοδο εµφύλιου πολέµου µε όρους κρατικής αποσάθρωσης και κοινωνικής διάλυσης, µε δύο αντιµαχόµενα κέντρα εξουσίας («κυβερνήσεις») και µε επιπλέον ανάµιξη και µάλιστα βαρύνουσα τα τελευταία χρόνια, όχι µόνο διπλωµατική αλλά και στρατιωτική, της Ρωσίας και της Τουρκίας. Μόλις την προηγούµενη βδοµάδα, το Αζερµπαϊτζάν ολοκλήρωσε τη νίκη του στον πόλεµο µε την Αρµενία του 2020 οδηγώντας τον αρµενικό πληθυσµό του θυλάκου στο Ναγκόρνο Καραµπάχ στη φυγή και την προσφυγιά, υπό την κάλυψη της Τουρκίας και την αιδήµονα «ουδετερότητα» της Ρωσίας.
Στο µεταξύ, ο πόλεµος στην Ουκρανία, καθώς δεν µπορεί να κριθεί, ακόµη, µε µια αποφασιστική νίκη στο ουκρανικό έδαφος και καθώς η πολυαναµενόµενη ουκρανική αντεπίθεση απέτυχε, προβάλλεται στην ευρύτερη περιοχή, κυρίως στη Μαύρη Θάλασσα, όπου η Μ, Βρετανία ετοιµαζόταν να στείλει δυνάµεις αλλά η Ρωσία προέβη σε ενέργεια αποτροπής ανακοινώνοντας την εναέρια επιτήρηση µε αεροσκάφη Mig-31 εξοπλισµένα µε τον σούπερ υπερηχητικό πύραυλο Kinhal µε εµβέλεια 2.000 χιλιόµετρα και τροµερή καταστρεπτική ισχύ – µπορεί να χτυπήσει ακόµη και στο Ισραήλ… Η Μαύρη Θάλασσα γίνεται ακόµη πιο σηµαντική καθώς οι «ενδιάµεσες» ισορροπίες καταστρέφονται η µία µετά την άλλη: Οι δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας συνεχίζονται σε αλλεπάλληλα κύµατα, η συµφωνία για τα ουκρανικά σιτηρά αποτελεί παρελθόν, νέα, πιο καταστροφικά οπλικά συστήµατα επιστρατεύονται
(ικανά να χτυπήσουν και πολύ πέρα από το έδαφος της Ουκρανίας) και οι δολιοφθορές σε αγωγούς φυσικού αερίου και από τις δύο µεριές συνεχίζονται. Στη δολιοφθορά στον ρωσικό αγωγό Nord Stream I στα τέλη Σεπτεµβρίου 2022 «ανταποδόθηκε» πρόσφατα µε δολιοφθορά στον αγωγό που συνδέει τη Φινλανδία µε την Εσθονία. Αντί για αποκλιµάκωση, µυρίζει όλο και εντονότερα µπαρούτι…
Σε αυτά τα πυκνά γεγονότα προστίθεται τώρα η Γάζα, ένα µείζον περιφερειακό µέτωπο, µε γενικευµένη διπλωµατική και ευρύτερη στρατιωτική εµπλοκή και δηµιουργία αντιπαρατιθέµενων «µετώπων». Οι ΗΠΑ κινητοποίησαν βαριές δυνάµεις του στρατιωτικού τους µηχανισµού στην περιοχή, η Κίνα έστειλε επίσης ναυτικές δυνάµεις (πολύ υποδεέστερες, σε µια υπόµνηση ότι είναι ανερχόµενη και στρατιωτικά παγκόσµια δύναµη, αλλά ικανές για στρατιωτική εµπλοκή αν η πολεµική αντιπαράθεση «ξεφύγει») και λίγες µέρες πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στη Γάζα, αµερικανικές δυνάµεις κατέρριψαν drone της Τουρκίας που έπληττε κουρδικούς στόχους στη Βόρεια Συρία – ασήµαντης εµβέλειας γεγονός, αλλά πολύ ενδεικτικό της εκτράχυνσης των σχέσεων ακόµη και µεταξύ δυνάµεων που δεν έχουν «πολεµικές» σχέσεις.
Η κατάσταση εκτραχύνεται διαρκώς και τα έως χθες κοινά αποδεκτά όρια για το πλαίσιο της αντιπαράθεσης παραβιάζονται συστηµατικά.
Για τα γεγονότα στη Γάζα, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τον δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση µιλούµε αναλυτικά σε άλλα άρθρα αυτού του φύλλου (σελ. 8-9 και σελ. 16). Εδώ θα τοποθετηθούµε για τη δυναµική των -πυκνών ύστερα από το ξέσπασµα του πολέµου στην Ουκρανία- πολεµικών αναµετρήσεων, µε διεθνή εµβέλεια και σηµασία, που µας εισάγουν σε µια εποχή πολέµων, αλλά και για το αν και υπό ποιες γενικές προϋποθέσεις αυτή η εποχή πολέµων µπορεί να γίνει και εποχή επαναστάσεων.
Οικονοµικός ανταγωνισµός και κρίση
Όλα αυτά εξελίσσονται στο έδαφος αυτού που ονοµάζεται πλέον, από συστηµικούς αλλά και µαρξιστές διεθνώς «πολυκρίση». Ο όρος θέλει να πει ότι έχουµε τη σύµπτωση, τη χρονική σύγκλιση, πολλών ταυτόχρονα κρίσεων: της κρίσης ηγεµονίας στο ιµπεριαλιστικό στρατόπεδο, της κλιµατικής κρίσης, της οικονοµικής κρίσης µε τη «στενή έννοια», της κρίσης της «παγκοσµιοποίησης», της ενεργειακής κρίσης, µιας έρπουσας υγειονοµικής κρίσης που κάνει πιο συχνές της επιδηµίες και τις πανδηµίες και επαναφέρει και στον αναπτυγµένο κόσµο ασθένειες που είχαν εκλείψει προ πολλού, της µεταναστευτικής κρίσης κ.λπ. Θέλει επίσης να πει ότι δεν είναι κάποια κρίση η µήτρα όλων των άλλων, ότι δεν πρόκειται δηλαδή για τις συνέπειες που προκαλεί µια «κλασική» µεγάλη οικονοµική κρίση ή ένας µεγάλος πόλεµος, αλλά για κρίσεις µε µεγάλη αυτονοµία όσον αφορά τις αιτίες και τον τρόπο που ωριµάζουν και εκδηλώνονται. Στην πραγµατικότητα όµως οι µεγάλες κρίσεις είναι τρεις, και αποτελούν τη µήτρα όλων των άλλων:
Πρώτο, η κρίση ηγεµονίας στο ιµπεριαλιστικό στρατόπεδο:
Για πρώτη φορά ύστερα από τη νίκη των ΗΠΑ στον Ψυχρό Πόλεµο ξανανοίγει η µάχη για την ιεράρχηση και την κατανοµή ισχύος στην κορυφή της ιµπεριαλιστικής πυραµίδας: ∆εν πρόκειται µόνο για το γεγονός ότι η Κίνα αµφισβητεί τη θέση της ισχυρότερης οικονοµικά χώρας στον πλανήτη που κατέχουν οι ΗΠΑ, αλλά και για το γεγονός ότι νέες, ανερχόµενες ιµπεριαλιστικές δυνάµεις καταπίνουν ανεβαίνοντας γοργά τις θέσεις της πυραµίδας οικονοµικής ισχύος (που µεταφράζεται αργά ή γρήγορα, µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε στρατιωτική άνοδο, αυτοπεποίθηση και φιλοδοξίες) σε βάρος των παλιών ιµπεριαλιστικών δυνάµεων που είναι σε πτώση και παρακµή (Γερµανία, Ιαπωνία, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία). Αυτή η δυναµική ρευστοποιεί µέχρι πρότινος σταθερά «συστήµατα ασφάλειας», δηλαδή το στάτους κβο, σε παγκόσµιο, διεθνές, ηπειρωτικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Οι βαθµοί ελευθερίας για «δράση», οι διακυβεύσεις, η ανασφάλεια και η επιθετικότητα αυξάνονται σε όλα τα επίπεδα. Τοπικές, περιφερειακές και διεθνείς συµµαχίες σχηµατίζονται, µετασχηµατίζονται ή και «αλλάζουν, και στην κορυφή» σχηµατίζεται το περίγραµµα δύο παγκόσµιων ιµπεριαλιστικών µπλοκ: του µπλοκ της ∆ύσης (ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, Αυστραλία κ.λπ.) και του µπλοκ της Ανατολής (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Νότια Αφρική κ.λπ.) – παρόλο που σε αµφότερα τα µπλοκ υπάρχουν επαµφοτερίζοντες ή ασταθείς σύµµαχοι. Αυτό, µε τη σειρά του, δίνει ώθηση σε δύο βασικές κατευθύνσεις: α) Σε µια νέα κούρσα εξοπλισµών σε διεθνή κλίµακα, β) στην επάνοδο, µε κρατική καθοδήγηση, του εθνικισµού και σοβινισµού, του ρατσισµού, του µιλιταρισµού στις διεθνείς σχέσεις και στο εσωτερικό όλων των χωρών.
Κλιµατική κρίση και επικίνδυνος υπερκορεσµός του πλανήτη σε κάθε είδους µόλυνση του περιβάλλοντος:
Το δεύτερο στοιχείο κακώς υπερκαλύπτεται από το πρώτο, καθώς ενώ η επικινδυνότητά του είναι επίσης πολύ µεγάλη, έχει πολύ διαφορετικές άµεσες αιτίες – παρόλο που η βαθύτερη αιτία και των δύο είναι κοινή.
Όσον αφορά πάντως την κλιµατική κρίση, ο καπιταλισµός είναι βεβαιωµένα ανίκανος να την αντιµετωπίσει και να προλάβει τα χρονικά ορόσηµα πέρα από τα οποία θα γίνει ανεξέλεγκτη προκαλώντας µη αντιστρεπτές καταστροφικές δυναµικές. Μόνο ένα τεχνολογικό θαύµα που θα έλυνε ριζικά το πρόβληµα της ενέργειας, που µάλιστα θα έµπαινε σε µαζική εφαρµογή και θα έλυνε ταυτόχρονα το πρόβληµα της ηγεµονίας στο ιµπεριαλιστικό στρατόπεδο, θα µπορούσε να µπορούσε να αποτρέψει τις καταστροφικές συνέπειες µιας εκτός ελέγχου κλιµατικής κρίσης που αυτή τη στιγµή φαίνονται αναπόφευκτες.
Κρίση του νεοφιλελεύθερου µοντέλου συσσώρευσης του κεφαλαίου:
Το µοντέλο αυτό συσσώρευσης, που επικράτησε σταδιακά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ολοκλήρωσε πανηγυρικά την κυριαρχία του στις αρχές της δεκαετίας του ’90, γνώρισε την περίοδο της ακµής του στο διάστηµα ανάµεσα στα µέσα της τελευταίας δεκαετίας του προηγούµενου αιώνα και το 2007, από το ξέσπασµα της δοµικής οικονοµικής κρίσης του 2008 µπήκε σε πορεία παρατεταµένης κρίσης και παρακµής. Ο καπιταλισµός, που γνώρισε ιστορικά τη µεγαλύτερή του άνθηση περνώντας από την όγδοη δεκαετία του 19ου αιώνα από το στάδιο του καπιταλισµού της απόλυτης υπεραξίας (στο πλαίσιο του οποίου η υπεραξία και το κέρδος αποσπώνται κυρίως χάρη στο υψηλό ποσοστό του απλήρωτου εργάσιµου χρόνου, που εξασφαλίζεται µε διάφορους τρόπους) στον καπιταλισµό της σχετικής υπεραξίας (στο πλαίσιο του οποίου η υπεραξία και το κέρδος αποσπώνται κυρίως µε την αύξηση της παραγωγικότητας χάρη στην ενσωµάτωση στην παραγωγή της επιστήµης και των επιτεύξεων των µεγάλων τεχνολογικών ανακαλύψεων και επαναστάσεων), πλέον εισήλθε σε µια φάση που µε ακρίβεια µπορεί να χαρακτηριστεί παρακµιακή: οι σταθερές του καπιταλισµού της σχετικής υπεραξίας κλονίζονται και παρακµάζουν, το ειδικό βάρος των µεθόδων απόσπασης υπεραξίας και κέρδους που στηρίζονται στις µεθόδους του καπιταλισµού της απόλυτης υπεραξίας αυξάνεται και το αντίστοιχο των µεθόδων του καπιταλισµού της σχετικής υπεραξίας µειώνεται.
Ιστορικού χαρακτήρα κρίση του καπιταλιστικού συστήµατος
Από την ωρίµανση και χρονική σύµπτωση-συγχώνευση αυτών των τριών µειζόνων κρίσεων, δηλαδή κρίσεων δοµικών και µεγάλου βεληνεκούς, ξεπηδούν πολλές κρίσεις µεσαίου ή µικρού βεληνεκούς που δεν έχουν αυτόνοµες άµεσες αιτίες ύπαρξης:
• Η κρίση της παγκοσµιοποίησης, ως άµεση απόρροια της κρίσης ηγεµονίας στο ιµπεριαλιστικό στρατόπεδο αλλά και της κρίσης του νεοφιλελεύθερου µοντέλου συσσώρευσης (αφού η µετατόπιση των αλυσίδων παραγωγής στην περιφέρεια της υψηλής συγκέντρωσης φτηνής εργατικής δύναµης, Κίνα, Ινδία κ.λπ., προετοίµασε την ανατροπή των παγκόσµιων οικονοµικών συσχετισµών δύναµης).
• Η υγειονοµική κρίση, ως άµεση απόρροια των συνεπειών της κλιµατικής αλλαγής, των άθλιων συνθηκών εκτροφής των ζώων στην µεγάλη καπιταλιστική κτηνοτροφική βιοµηχανία αλλά και της µεγάλης καπιταλιστικής γεωργικής παραγωγής), της διαρκούς και αδηφάγου αστικοποίησης, της υπονόµευσης των συστηµάτων υγείας.
• Η µεταναστευτική κρίση, που γνωρίζει εξάρσεις και υφέσεις αλλά µακροχρόνια συστηµατική άνοδο, ως συνέπεια των ιµπεριαλιστικών πολέµων ή και τοπικών πολέµων που υποδαυλίζονται, της ακραίας φτώχειας σε περιοχές του πλανήτη, της παγίδας της υπερχρέωσης κ.λπ.
Θα µπορούσαµε να µακρύνουµε τον κατάλογο τέτοιων κρίσεων, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Αυτό που όµως είναι απαραίτητο, είναι να αξιολογήσουµε τη βαθύτερη αιτία των τριών µειζόνων κρίσεων και να αναδείξουµε τη κοινή βαθύτερη βάση της.
Η κλιµατική κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που ωρίµασε στον πολύ µακρύ ιστορικό χρόνο (από την απαρχή του βιοµηχανικού καπιταλισµού µέχρι σήµερα). Το γεγονός ότι εκδηλώνεται µε βιαιότητα, «ξαφνικά», τώρα για πρώτη ιστορικά φορά ως ανθρωπογενής κρίση, οφείλεται στον ξέφρενο, ανεξέλεγκτο και έξω από οποιοδήποτε κοινωνικού χαρακτήρα πρόταγµα, της καπιταλιστικής λεηλασίας της φύσης. Ενώ ωρίµασε στον πολύ µακρύ ιστορικό χρόνο των 2,5 και κάτι αιώνων, ενώ συνειδητοποιήθηκε µε ένα γενικό τρόπο η σηµασία της από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ενώ συνειδητοποιήθηκε ότι το χρονικό σηµείο των µη αντιστρεπτών µεταβολών βρίσκεται πολύ κοντά µας και σε απόσταση δύο δεκαετιών, ο καπιταλισµός, επειδή δεν µπορεί να µην είναι ο εαυτός του, κατάφερε να χάσει το παιχνίδι της αποτροπής της και πλέον διαλαλεί ανεπίσηµα ότι «πρέπει να µάθουµε να ζούµε µε αυτήν».
Η κρίση ηγεµονίας στο ιµπεριαλιστικό στρατόπεδο είναι κρίση του ενδιάµεσου ιστορικού χρόνου, που µετριέται όχι µε αιώνες αλλά µε πολλές δεκαετίες, που ωριµάζει µέσα από τον «µηχανισµό» της ανισόµετρης ανάπτυξης (παλιές καπιταλιστικές αυτοκρατορίες και δυνάµεις υποχωρούν και παρακµάζουν, νέες αναδύονται και ανέρχονται). Αυτή είναι επίσης παιδί του καπιταλισµού, του τρόπου οργάνωσής του σε εθνικά κράτη και παγκόσµια ιµπεριαλιστική αλυσίδα. Και αυτής της κρίσης ήρθε τώρα η ώρα της.
Η κρίση του νεοφιλελεύθερου µοντέλου συσσώρευσης είναι επίσης κρίση του µακρού ιστορικού χρόνου που ωριµάζει στη διάρκεια πολλών δεκαετιών. «Πιστοποιήθηκε» µε τη δοµική κρίση του καπιταλισµού το 2008 και έκτοτε απλώς γνωρίζει διαρκείς µεταστάσεις σε όλο το οικοδόµηµα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισµού.
Τρεις µείζονες κρίσεις που ωριµάζουν ταυτόχρονα, δηλαδή στην ίδια ιστορική συγκυρία.
Τρεις µείζονες κρίσεις, των οποίων οι άµεσες, ιδιαίτερες αιτίες οφείλονται στη βαθύτερη «αιτία όλων των αιτιών», τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Τρεις µείζονες κρίσεις, εκ των οποίων η µία ωριµάζει ιστορικά για πρώτη φορά στη σηµερινή συγκυρία (κλιµατική κρίση), οι δε άλλες δύο ωριµάζουν ταυτόχρονα για πρώτη φορά.
Τρεις µείζονες κρίσεις που παράγουν πάµπολλα υβρίδια κρίσεων µεσαίου και µικρού βεληνεκούς.
Εποµένως, αν δεν µας γελούν τα µάτια µας και όλες µας οι αισθήσεις, αν είναι πραγµατικότητα κι όχι παραίσθηση όσα βιώνουµε και είναι κοινή εµπειρία δισεκατοµµυρίων ανθρώπων, αν αυτές οι διαπιστώσεις ισχύουν στη βασική τους διάσταση, αν αυτή η συναστρία των κρίσεων δεν µπορεί να αντιµετωπιστεί από τον καπιταλισµό επειδή ακριβώς δεν µπορεί να µην είναι ο εαυτός του, τότε η όνη συνόψιση που αρµόζει σε µια τέτοια ιστορική συγκυρία όπως διαµορφώνεται, είναι τούτη: είναι µια συγκυρία ιστορικού χαρακτήρα, γενικής κρίσης του καπιταλισµού. Της οποίας οι κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες είναι ήδη φανερές, αν και ακόµη προδροµικού χαρακτήρα: συχνές, ποικίλες και διαρκώς µεγαλύτερης έκτασης καταστροφές, πόλεµοι των οποίων η εµβέλεια και οι συνέπειες διαρκώς µεγαλώνουν, στρατωνισµός των δισεκατοµµυρίων της εργατικής τάξης και της φτωχολογιάς της ανθρωπότητας, αυτών που ζουν από την εργασία τους και όχι από την εργασία των άλλων, είτε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης (στην εξωτερική και εσωτερική περιφέρεια του παγκόσµιου συστήµατος) είτε σε εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες που αποτελούν υβρίδια του καπιταλισµού του 19ου αιώνα και του καπιταλισµού του 20ού αιώνα.
Αυτή η κατάσταση µεταγγίζει σε όλους τους ιστούς της κοινωνίας, εθνικά και παγκόσµια, µε πολλές «ταχύτητες» και ιδιαιτερότητες ανά ήπειρο, περιοχή και κράτος, διαρκώς µεγαλύτερες δόσεις από πολιτικές και ιδεολογικές τοξίνες κάθε είδους, µε εικόνες συντριβής και παρακµής. Οι µεταπολεµικές κατακτήσεις, οι ιστορικές κατακτήσεις ακόµη ακόµη, οι ίδιες οι σταθερές της αστικής δηµοκρατίας, αµφισβητούνται, υποχωρούν, παρακµάζουν.
Είναι εποχή γενικευµένης και ιστορικού χαρακτήρα κρίσης του καπιταλισµού, εποχή πολέµων και καταστροφών.
Σοσιαλιστική απάντηση, µε µαζική κοµµουνιστική-επαναστατική Αριστερά
Αν έτσι έχουν τα πράγµατα, δύο προοπτικές ανοίγονται µπροστά µας: η βαρβαρότητα ή ο σοσιαλισµός. Η κατάσταση είναι τόσο ώριµη για να διατυπωθεί ξανά, όσο ήταν και όταν πρωτοδιατυπώθηκε από τη Ρόζα Λούξεµπουργκ στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι δύο αυτές προοπτικές δεν είναι φανταστικές ή υποθετικές, αλλά πραγµατικές. Όχι µόνο αυτό, αλλά η κατεύθυνση της απάντησης που θα δοθεί, θα κριθεί όχι στον απώτατο ιστορικό χρόνο, αλλά στις επόµενες δύο ή τρεις δεκαετίες. Η ταχύτητα της ωρίµανσης των τριών µειζόνων κρίσεων και η επιτάχυνση που προσδίδει στις εξελίξεις η συµπύκνωσή τους σε µία, ιστορικού χαρακτήρα γενικευµένη κρίση του καπιταλισµού συµπυκνώνει τον ιστορικό χρόνο, επιταχύνει και επισπεύδει τις απαντήσεις ππου πρέπει να δοθούν τόσο από τον καπιταλισµό όσο και από το στρατόπεδο της Αριστεράς και της εργατικής τάξης.
Μακριά από κάποια µεταφυσική-ουσιοκρατική θεώρηση για την εργατική τάξη και το µυθικό της «γενετικό υλικό» που κάποια στιγµή, «αναπόφευκτα» θα εκδηλωθεί και θα δώσει τη λύση, πρέπει να θέσουµε το ερώτηµα: µπορεί η πλειονότητα της ανθρωπότητας, απέναντι σε ένα αντίπαλο που έχει να προσφέρει µόνο καταστροφές και κρίσεις, να «αυτοκτονήσει» αµαχητί;
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει άλλος δρόµος παρά να οικοδοµήσουµε τον αξιόµαχο αντίπαλο (αντιπάλους) του συστήµατος. Η σκληρότητα της αντιπαράθεσης απαιτεί πολιτικά και κοινωνικά υποκείµενα που να είναι σκληροί µαχητές – η Γάζα προσφέρει ένα ακραίο µεν για τα σηµερινά δεδοµένα αλλά απολύτως µέσα στο ιστορικό πνεύµα της εποχής παράδειγµα. Και η ιστορικότητα των διακυβεύσεων απαιτεί πολιτική συγκρότηση µε ιστορικούς απελευθερωτικούς ορίζοντες.
Ο παλιός ρεφορµισµός πέθανε, τόσο στη µορφή του σοσιαλδηµοκρατικού ρεφορµισµού όσο και στη µορφή του ευρωκοµµουνισµού ή του σταλινισµού (από την παλιά σταλινική αυτοκρατορία απέµεινε διεθνώς µόνο το ελληνικό ΚΚΕ σαν υπολογίσιµη πολιτική δύναµη) µέσα από αλλεπάλληλες µαζικές καταστροφές.
Σε µια εποχή γενικευµένης και ιστορικού χαρακτήρα κρίσης του καπιταλισµού, πολέµων και καταστροφών, η µόνη απάντηση είναι η συγκρότηση µαζικής κοµµουνιστικής – επαναστατικής αριστεράς και κοµµάτων, µε υψηλό βαθµό στράτευσης, αφοσίωσης και πειθαρχίας και εξίσου υψηλό βαθµό εσωτερικής δηµοκρατίας. Υπ’ αυτή τη θεµελιώδη προϋπόθεση, αυτή η εποχή µπορεί να γίνει (και) εποχή σοσιαλιστικών επαναστάσεων!
Υποβολή απάντησης