του Μάριου Αυγουστάτου
“Είναι εύκολο να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε ανθρώπους που μας μοιάζουν. Το δύσκολο είναι να αγαπάμε εκείνους που είναι διαφορετικοί”.
Ο χιλιανός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Λουίς Σεπούλβεδα, πέθανε σε ηλικία 70 ετών στην Ισπανία από τον κορωνοϊό.
Γεννήθηκε 4 Οκτωβρίου του 1949 στο Οβάγιε, της επαρχίας Λιμαρί στη βόρεια Χιλή. Αγωνιστής της ελευθερίας, αντικαπιταλιστής αλλά και οικολογικός ακτιβιστής, ο Σεπούλβεδα συνδέθηκε στενά με την Αριστερά του Αλιέντε και σε όλη του τη ζωή παρέμεινε πνεύμα αντίστασης και ανυπακοής. Το 1969 πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, αλλά πέντε μήνες αργότερα εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση λόγω «κακής διαγωγής»: ελεύθερο πνεύμα πάντα, είχε πιάσει φιλίες με αριστερούς μεν, αντιφρονούντες δε.
“Αγωνίζομαι για να μην ξεχάσω ότι είμαι ελεύθερος”. Αυτή ήταν η ατάκα που επαναλάμβανε συχνά στις συνεντεύξεις του. Ο Λουίς Σεπούλβεδα και η γυναίκα του, η ποιήτρια Κάρμεν Γιάνιες, πέρασαν χρόνια στη φυλακή επί Πινοτσέτ. Όταν τους ρωτούσαν γιατί δε μιλούσαν για τα βασανιστήρια που πέρασαν, έλεγαν “από σεβασμό για τους συντρόφους που πέθαναν”. “Δεν είμαι επιδειξίας να δείχνω τις πληγές μου. Υπάρχει αυτό που λέμε ηθική του συγγραφέα” είχε δηλώσει ο συγγραφέας στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Εκτός από την προάσπιση των αγώνων στη χώρα του, έδωσε μάχες για τα δικαιώματα των αυτόχθονων πληθυσμών. Ένα κλασικό παράδειγμα ήταν η συμμετοχή του στην αξιολόγηση του αντίκτυπου του αποικισμού στους Ινδιάνους Σουάρ. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας μοιράστηκε τη ζωή των Σουάρ για επτά μήνες. Κατανοούσε τη Λατινική Αμερική ως μια πολυπολιτισμική και πολυγλωσσική ήπειρο. Εργάστηκε σε στενή επαφή με τις οργανώσεις των αυτόχθονων και συνέταξε το πρώτο σχέδιο διδασκαλίας για την ομοσπονδία των αγροτών Imbabura των Άνδεων. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες ξεπήδησε το εμβληματικό του έργο, “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης” (1989).
Το 1979 κατατάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία «Σιμόν Μπολιβάρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση των Σαντινίστας, εργάστηκε ως δημοσιογράφος.
Το 1980 εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και ασχολήθηκε στενά με την οικολογία. Ταξίδεψε σ’ όλον τον κόσμο και του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία.
Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1989), «Όνομα ταυρομάχου» (1994), «Patagonia express» (1995), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» (1996), «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» (1996), «Hot Line, Γιακαρέ» (1997), «Η τρέλα του Πινοσέτ» (2002), «Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ» (2004), «Η δύναμη των ονείρων» (2006).
Ο Λουίς Σεπούλβεδα δεν είναι πια εδώ. Τα γραπτά και η ζωή του είναι όμως παρακαταθήκη για όλους μας, οδηγοί για τους αγώνες που έρχονται.
Υποβολή απάντησης