Η προσπάθεια εφαρμογής της αξιολόγησης / κατηγοριοποίησης των σχολείων της χώρας συνάντησε την αντίσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, οδηγώντας κυβέρνηση και υπουργείο σε μια «πύρρειο νίκη»: ένα μικρό ποσοστό σχολικών μονάδων, έχει παραδώσει εκθέσεις αξιολόγησης, κάτω από απειλή πειθαρχικών, αποφάσεις αστικών δικαστηρίων που έβγαλαν παράνομες τις απεργίες τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών και «απεργοσπαστικης» στάσης των συνδικαλιστικών παρατάξεων που πρόσκεινται πολιτικά σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ. Αυτή η πύρρειος νίκη οδήγησε και το υπουργείο παιδείας να δώσει παράταση… έως και το Γενάρη του 2022 για την ολοκλήρωση των διαδικασιών αξιολόγησης.
Η μορφή αγώνα που συσπείρωσε τον κλάδο της εκπαίδευσης είναι η απεργία αποχή από κάθε ενέργεια που σχετίζεται με την αυτοαξιολόγηση. Στη συζήτηση και την προετοιμασία για αυτή την μορφή ανυπακοής μέσα στους εργασιακούς χώρους προετοιμάστηκε και η μεγαλειώδης συμμετοχή του κλάδου στην απεργιακή κινητοποίηση της 10ης Οκτώβρη. Εκατό χιλιάδες απεργοί εκπαιδευτικοί έκλεισαν σχολεία, θυμίζοντας τη δύναμη της τάξης μας όταν αποφασίζει τη σύγκρουση με την κυβέρνηση. Η αιτία της μεγάλης συμμετοχής είναι η αντίθεση στο συνολικό σχέδιο αλλαγής της δημόσιας εκπαίδευσης όπως εκφράζεται μέσα από νομοθετήματα της προηγούμενης του Σύριζα και της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ. Το σχέδιο αυτό προβλέπει εξοστρακισμό των μαθητών τριών από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης καθώς αποτυπώνεται και με την εφαρμογή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, την Τράπεζα θεμάτων, την εισαγωγή εξετάσεων ακόμα και στο Δημοτικό σχολείο, κατάργηση θέσεων εργασίας και συγχώνευση/ εξαφάνιση σχολικών μονάδων.
Ο αγώνας στην εκπαίδευση από την πρώτη μέρα συνδέθηκε με την αντίσταση στο νόμο Χατζηδάκη στο σύνολό του. Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των αστικών δικαστηρίων ουσιαστικά απαίτησε την πειθάρχηση / συμμόρφωση των εργαζομένων εκπαιδευτικών σε βασικές διατάξεις του νόμου. Επιτέθηκε στο δικαίωμα της απεργίας βγάζοντας παράνομη την απεργία αποχή και αμφισβήτησε την ύπαρξη σωματείων καθώς έσυρε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα σε δικαστήρια. Η πραγματική αντίσταση στο νόμο Χατζηδάκη ήρθε με τη συνέχεια της απεργίας παρά την απόφαση των δικαστηρίων και πρέπει να συνεχιστεί με τις εκλογές των πρωτοβάθμιων σωματείων των εκπαιδευτικών αγνοώντας τους περιορισμούς που θέτει ο νομος Χατζηδάκη.
Ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στον αγώνα αυτόν είναι αποκαλυπτικός. Ό, τι δεν κατάφερε η καταστολή, οι απειλές πειθαρχικών διώξεων, οι αποφάσεις που έκριναν παράνομη την απεργία, το κατάφερε η πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η ανατροπή των αποφάσεων συνέχισης απεργίας αποχής στην κρίσιμη συνεδρίαση της ΓΣ των προέδρων ΕΛΜΕ από προέδρους της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έκπληξη, ήταν όμως επιβεβαίωση της άποψης για τη συμπόρευση και υποταγή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην κυβερνητική πολιτική. Οι ομοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δεν κράτησαν κανένα πρόσχημα και καταγράφηκαν ως σύμμαχες δυνάμεις της Κεραμέως, σε μια περίοδο που η ίδια η ύπαρξη των συνδικάτων αποτελεί στοίχημα για την εργατική τάξη.
Μετά το ξεπούλημα της διάθεσης της βάσης του κλάδου για αντίσταση ( που παραμένει στην πλειοψηφία των εκπαιδευτικών), εμφανίστηκαν από τα κάτω προσπάθειες συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων και επιτροπές αγώνα, που βάζουν την πίεση για επαναπροκήρυξη της απεργίας αποχής από τα ίδια τα πρωτοβάθμια και καλούν σε ανυπακοή. Από τον αγώνα αυτό αποσύρθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, (που αφού είδαν τη δυναμική από τον κόσμο, στη συνέχεια κράτησαν μια συνεπή γενικά στάση ) ζητώντας διαφυγή μέσω της επαναπροκήρυξης από την ίδια ΟΛΜΕ, η οποία πριν λίγες μέρες ήρθε σε κόντρα με τη διάθεση του κλάδου και έκλεισε την απεργία.
Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνέχεια είναι η δημιουργία ενός κέντρου αγώνα από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς, ώστε να ακουμπήσει πάνω του ο κόσμος της εκπαίδευσης που πλειοψηφικά θέλει να συνεχίσει την αντίσταση. Ο δρόμος δε θα είναι εύκολος αλλά προτιμότερος από την υποταγή.
Υποβολή απάντησης