Του Θανάση Κούρκουλα
Ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε µε τις δηλώσεις της παραίτησής του, τίτλους τέλους στον κύκλο που – όπως είπε – έκλεισε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι 250.000 επιπλέον ψήφοι που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο σε σχέση µε τις εκλογές του Μαΐου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όµως η δηµιουργική ασάφεια του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα δεν εξηγεί ποιος ακριβώς πολιτικός κύκλος έκλεισε µε την εκλογική συντριβή και γιατί.
Η ήττα
Για τον Τσίπρα, πριν τις δεύτερες κάλπες έφταιξε ότι το κόµµα δεν επικοινώνησε καλά το πρόγραµµά του και ότι το ΠΑΣΟΚ δεν αποδέχτηκε την πρότασή του για προοδευτική διακυβέρνηση. Για οποιονδήποτε αντικειµενικό παρατηρητή πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 µέχρι σήµερα ακολούθησε µε συνέπεια µια διαδροµή πολιτικής προσαρµογής στις απαιτήσεις του συστήµατος, τόσο κατά την περίοδο που κυβέρνησε (2015-2019) όσο και σαν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη από το 2019 µέχρι σήµερα. Με την φθορά εξ’ αιτίας της µνηµονιακής του κωλοτούµπας ο ΣΥΡΙΖΑ πίστεψε πως είχε ξεµπερδέψει, αλλά ο λαϊκός κόσµος την ξαναθυµήθηκε µε αφορµή την αντιπολιτευτική κωλοτούµπα που έγινε ιδιαίτερα αισθητή, στα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε που υποτίθεται πως είχαν εκλείψει οι µνηµονιακοί καταναγκασµοί και παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να µετατοπίζεται ολοένα και δεξιότερα µε ραγδαίους ρυθµούς: στην πανδηµία όπου θα λογαριαζόταν µετά και ποτέ δεν λογαριάστηκε, στην κρίση της Ουκρανίας που τάχθηκε µε τη γραµµή ΝΑΤΟ-Ζελένσκι-Μητσοτάκη, στην εκτίναξη του πληθωρισµού που έκανε πλειοδοσία …λελογισµένων παροχών. Με απόλυτη προσαρµογή στα κοστολογηµένα προγράµµατα εντός των δηµοσιονοµικών ορίων που βάζει η ΕΕ και µε ευλαβική προσήλωση στην ρατσιστική γραµµή ΕΕ-Ν∆ του φράχτη και των κλειστών συνόρων. Με στοχοπροσήλωση στα ακροατήρια του κέντρου και της «µεσαίας τάξης», που για να µην φοβηθούν, κάθε είδους φορολογία στο κεφάλαιο έγινε γαργάρα και απέµειναν µόνο τα «υπερκέρδη των εταιριών ενέργειας». Λες κι’ όλα τα υπόλοιπα κέρδη δεν προκύπτουν από τον ιδρώτα των εργαζόµενων και την αισχροκέρδεια σε βάρος των λαϊκών στρωµάτων.
Με ποια πολιτική;
Στις πρόσφατες δηλώσεις Τσίπρα απουσιάζει κάθε αναφορά στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώµατα, ακόµα και µετά τις εκλογές, όπου – σύµφωνα µε τον Τσίπρα – ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται «να ανταποκριθεί στις προσδοκίες εκείνων που θέλει και έχει ταχθεί να εκπροσωπεί». Όµως αυτοί – αν πρόκειται για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα – δεν κατονοµάζονται καν. Γιατί ο Τσίπρας θέλει να εντάσσονται σε µια διαταξική «προοδευτική Παράταξη του τόπου, που όπως πάντα στην ιστορία, θα είναι οδηγός σε αυτή τη συλλογική εθνική προσπάθεια», µε στόχο «ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ, που θα εκφράζει αυτή τη µεγάλη Παράταξη» όπως είπε στην ανακοίνωση της παραίτησής του. Φαίνεται λοιπόν πως οι εκατοντάδες χιλιάδες χαµένες ψήφοι των εργατογειτονιών της Β Πειραιά, της Β Αθήνας και της ∆υτικής Αττικής πέρασαν και δεν ακούµπησαν την µεταλλαγµένη κεντροαριστερή φυσιογνωµία και τις κοινωνικές συµµαχίες µε τα µεσοστρώµατα που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας συνεχίζουν µε επιµονή να επιδιώκουν, παρά την συντριπτική τιµωρία τους από την εργατική τάξη.
Σε αυτό το φόντο ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε για να ανοίξει τον δρόµο στο «Νέο κύµα του ΣΥΡΙΖΑ» όπως είπε. Όµως δεν διευκρίνισε µε ποια πολιτική θα πορευτεί η όποια νέα ηγεσία. Πρόκειται για συνταγή της δεξιάς σοσιαλδηµοκρατίας όταν κυριάρχησε η προσαρµογή της στον νεοφιλελευθερισµό. Οι οπαδοί του SPD, του ΠΑΣΟΚ, των Ισπανών Σοσιαλιστών καλούνται εδώ και καιρό να εκλέξουν ηγέτη αλλά σε καµία περίπτωση δεν έχουν δικαίωµα διαµόρφωσης της πολιτικής του κόµµατος που θα ακολουθήσει ο νέος ηγέτης. Το ίδιο ακριβώς συµβαίνει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε στο επίπεδο των κοµµατικών στελεχών, ήδη απουσιάζει από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ οποιαδήποτε συνδικαλιστική ή κινηµατική παρουσία. ∆εσπόζουν πάντως φαεινές στρατολογήσεις σαν του Μαραντζίδη, του Αντώναρου και της Τσαπανίδου, που οµολογούν τα αδιέξοδα των διαδοχικών διευρύνσεων χωρίς αρχές και πολιτικό στίγµα, που οδήγησαν στην κατάρρευση του πολιτικού µετώπου που είχε χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια των αντιµνηµονιακών κινηµάτων µε τα λαϊκά στρώµατα και την εργατική τάξη.
Τί µέλλει γενέσθαι;
Τα πράγµατα δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξα για τον ΣΥΡΙΖΑ µε δεδοµένη την πολιτική του φυσιογνωµία. Ακόµα και αν προκύψουν σηµαντικά κινήµατα, σοβαρές εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις – κάτι διόλου απίθανο µε την φόρα που έχει πάρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη – η πρόσφατη συµπεριφορά του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης δηλώνει απουσία δεσµών µε τις αγωνιστικές πρωτοπορίες και επιχείρηση «καλουπώµατος» των αιτηµάτων των κινηµάτων σε πλαίσια που θα είναι αποδεκτά από το σύστηµα. Αυτό δείχνει η πρόσφατη εµπειρία για το πώς χειρίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ τις αντιστάσεις στους καλλιτέχνες, τους αγώνες εναντια στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τις κινητοποιήσεις στα νοσοκοµεία, τους φοιτητές που συγκρούστηκαν µε την πανεπιστηµιακή αστυνοµία, το κίνηµα που προέκυψε µετά το έγκληµα των Τεµπών και τόσα άλλα. Άλλωστε οι πιο «αριστερές» εκδοχές εντός του ΣΥΡΙΖΑ (Οµπρέλα) δεν βάζουν κανένα στόχο σύνδεσης µε τα κοινωνικά κινήµατα ώστε να µπορέσουν να αποτελέσουν µοχλό πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ και να µετατοπιστεί ο πολιτικός φορέας αριστερά. Για την ακρίβεια τέτοιου είδους στόχοι έχουν πεθάνει µετά τη µαζική αποχώρηση αριστερών στελεχών και µελών που ακολούθησε την κωλοτούµπα του 2015. Αντίθετα, οι πιο «ριζοσπαστικές» φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ υποκύπτουν στην γραµµή της ηγεσίας που επιτάσσει να µην εµφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη γραµµή των κοινωνικών αγώνων προκειµένου να µην χαρακτηριστεί λαϊκιστικό και ανεύθυνο κόµµα. ∆εν είναι µακριά οι «τιµωρίες» όχι ιδιαίτερα αριστερών, µόνο κάπως αθυρόστοµων στελεχών, όπως ο Κουρουπλής και ο Πολλάκης, όταν τόλµησαν να πουν µια κουβέντα παραπάνω…
Η αλήθεια είναι πως αν δεν καταφέρουµε να φτιάξουµε έναν ορατό πόλο αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που να µην υποτάσσεται στην ηττοπαθή συστηµική πολιτική της ηγεσίας του, αλλά ταυτόχρονα να έχει την ικανότητα να απευθύνεται στον κόσµο που έχει πολιτική αναφορά σε αυτόν, δεν θα δούµε άσπρη µέρα από τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Αν λοιπόν υπάρχει ένα στοίχηµα, αυτό δεν αφορά τους συσχετισµούς και τις διαδικασίες µέσα στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά στο κίνηµα και στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Σε µια τέτοια προοπτική µπορούµε και πρέπει να απευθυνθούµε στα πιο πρωτοπόρα τµήµατα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, επιχειρώντας να δηµιουργήσουµε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανος να προσφέρει: Πολιτική έκφραση και προοπτική για τον κόσµο που δεν θα σταµατήσει να µάχεται ενάντια στις επιθέσεις που µε µαθηµατική ακρίβεια η Ν∆ θα ξανα-εξαπολύσει συντοµότατα.
Υποβολή απάντησης