Του Βαγγέλη Λιγάση
17/3/1943. Στον (παλιό) Σιδηροδροµικό Σταθµό Θεσσαλονίκης οι πρώτοι 2.800 θεσσαλονικείς Εβραίοι επιβιβάζονται µε προορισµό το Άουσβιτς. Τους έχουν πληροφορήσει να πάρουν ζεστά ρούχα για την Πολωνία, έχουν ανταλλάξει ό,τι χρήµατα τους απέµειναν µε (πλαστά) πολωνικά ζλότι για «την καινούρια τους ζωή» και τους έχουν υποχρεώσει να πληρώσουν ακόµη και το «κόµιστρο» στους Σιδηρόδροµους Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ).
Μετά από 4,5 µέρες σε βαγόνια µεταφοράς ζώων, χωρίς παράθυρα, χωρίς τουαλέτα και χωρίς θέρµανση, θα φτάσουν στον προορισµό τους, οι περισσότεροι άρρωστοι. Στα πρώτα 8 λεπτά διαχωρίζονται τα παιδιά, οι γυναίκες και οι ηλικιωµένοι και στην επόµενη µισή ώρα ολοκληρώνεται η διαλογή για τους πολύ εξασθενηµένους, που αφού τακτοποιήσουν σε χωριστούς σωρούς τα ρούχα τους, τα µατογυάλια κ.λπ. θα ακολουθήσουν γυµνοί τους πρώτους στα επονοµαζόµενα «ντους» και θα τροφοδοτήσουν τα 3 κρεµατόρια του στρατοπέδου µε καύσιµο για το επόµενο 24ωρο (ως την επόµενη χρονιά στο ίδιο στρατόπεδο, οι θάλαµοι εξόντωσης και τα αντίστοιχα κρεµατόρια θα διπλασιαστούν αυξάνοντας την «παραγωγή» πτωµάτων σε 9.000 ηµερησίως).
Το τελευταίο, δέκατο ένατο στη σειρά, «φορτίο» στις 7/8/1943 αποτελείται από τους 1.200 εργάτες που είχαν δοθεί σε Έλληνα εργολάβο που εκτελούσε εργασίες για το σιδηροδροµικό δίκτυο στη Βοιωτία που δεχόταν τις δολιοφθορές του ΕΛΑΣ («Στέµµα και Σβάστικα» – Χ. Φλάισερ). Γιατί τα έργα των Γερµανών στην κατοχή, Έλληνες εργολάβοι τα εκτελούσαν…
Η «Τελική λύση»
52.000 εβραίοι συµπολίτες µας θανατώθηκαν, στο πλαίσιο της «τελικής λύσης» που αποφασίστηκε και οργανώθηκε στο Βερολινέζικο προάστιο Βάνζεε τον Ιανουάριο του 1942 από δευτεροκλασάτα στελέχη του ναζιστικού κράτους (Γ. Μπίλερ, Ρ. Χάιντριχ), που πήραν την πρωτοβουλία να διερµηνεύσουν τη θέληση του Φύρερ… Ήδη, η νίκη επί της Αγγλίας και η άρση του ναυτικού αποκλεισµού είχε ναυαγήσει και το σχέδιο «Μαγαδασκάρη», δηλαδή η µεταφορά του εβραϊκού πληθυσµού της Ευρώπης στο εν λόγω νησί ως δηλωµένη «λύση του Εβραϊκού ζητήµατος» ήταν παρελθόν. Επίσης, η «Γενική ∆ιοίκηση» Πολωνίας υπό τον Χανς Φρανκ, είχε αρνηθεί την µετατροπή της σε «χωµατερή» Εβραίων. Πολύ περισσότερο, η µετατροπή του Ανατολικού Μετώπου σε βάλτο της κολάσεως δηµιουργούσε την ανάγκη για απάνθρωπα «ορκ», εθισµένα στον (βιοµηχανοποιηµένο πλέον) θάνατο, αρκετά πιο διευρυµένα από τις κινητές µονάδες των SS που δρούσαν ήδη στην «Γενική ∆ιοίκηση» Πολωνίας, στην Ουκρανία και στις Βαλτικές χώρες (σε συνεργασία µε τους ντόπιους «πρόθυµους»).
Βασισµένοι στην τεχνογνωσία που παρείχε το προϋπάρχον από το 1939 πρόγραµµα ευθανασίας Τ4 «φυλετικής υγιεινής» 200.000 ατόµων µε ειδικές ανάγκες (κυρίως ψυχικά ασθενών), περίπου 5,1-6 εκατοµ. Εβραίοι, 1,8-1,9 εκατ. Πολωνοί, 350-900 χιλ. Σέρβοι (πρωτοβουλία των Κροατών φασιστών), 250-300 χιλ. Ροµά, 100-120 χιλ. κοµµουνιστές (κυρίως Γερµανοί) και 15-50 χιλ. (άνδρες) οµοφυλόφιλοι, µάρτυρες του Ιεχωβά κ.λπ. θα βρουν τον θάνατο στα στρατόπεδα εργασίας – εξόντωσης. Παρά το ενδιαφέρον και την εµπλοκή των γερµανικών µονοπωλίων για την αξιοποίηση της όποιας εργατικής δύναµης σε αυτά, η κατανάλωση πόρων έως το τέλος του πολέµου παρέµεινε χωρίς προφανή στρατιωτική – οικονοµική χρησιµότητα. Η ύπαρξη του επονοµαζόµενου «ολοκαυτώµατος» (του οποίου η τεκµηρίωση από προπολεµικά ληξιαρχεία, την γερµανική «σχολαστικότητα» κ.λπ. είναι αδιαµφισβήτητη), απέδειξε µε τον πιο εµφατικό τρόπο την βαρβαρότητα στην οποία «ελαφρά τη καρδία» µπορεί να φέρει στην ανθρωπότητα η καπιταλιστική-ιµπεριαλιστική απληστία.
Άλλωστε, και οι θεωρίες της ευγονικής, της φυλετικής ανωτερότητας και διαχωρισµού («δοκίµιο της ανισότητας των ανθρώπινων φυλών» – Gobineau) είναι ιδεολογικά απότοκα και υπερασπιστές της εποχής της αποικιοκρατίας και του Ιµπεριαλισµού («η εποχή των τεράτων»).
Το «Ολοκαύτωµα» οργανώθηκε από το Γ΄ Ράιχ γιατί κάποια «στελέχη» θεώρησαν ότι είναι χρήσιµο, οι Αγγλοαµερικανοί που γνώριζαν την ύπαρξη και θέση των περισσότερων στρατοπέδων από τα τέλη του 1942 δεν θέλησαν να τα βοµβαρδίσουν έως το τέλος του πολέµου για δικούς τους λόγους (συµψηφισµού µε ∆ρέσδη κ.λπ.), οι Σιωνιστές ηγέτες το βλέπανε σαν αναγκαίο κακό που θα έφερνε το εναποµείναν «ποίµνιό τους» στην παλιά πατρίδα (Παλαιστίνη), οι ντόπιοι µικροαστοί ξεφορτώνονταν ενοχλητικούς ανταγωνιστές και µαχητικούς εργάτες.
Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης
Για να επανέλθουµε όµως στην Ελλάδα του 1943 (και στην Θεσσαλονίκη), το ποσοστό των Εβραίων που εξοντώθηκαν (96,5%) ήταν το µεγαλύτερο σε κατεχόµενη από ναζί χώρα µε εξαίρεση τις Βαλτικές (που είχαν χαρακτηριστεί «ελεύθερες από Εβραίους» ήδη από το 1941). Ακόµη και σε σχέση µε άλλες πόλεις που είχαν εβραϊκή κοινότητα (Γιάννενα, Αθήνα κ.λπ.), σχεδόν µηδαµινή αλληλεγγύη – βοήθεια εισέπραξαν.
Λίγες εκατοντάδες κατόρθωσε και έβγαλε το ΕΑΜ από την πόλη, περίπου 200 βοήθησε µε πλαστογραφηµένα ιταλικά διαβατήρια ο πρόξενος Γκ. Ζαµπόνι ενώ 500 που είχαν (λόγω καταγωγής) ισπανικά διαβατήρια, το κράτος του Φράνκο δεν τους δέχτηκε, γιατί τους θεωρούσε ύποπτους κοµµουνιστικών φρονηµάτων.
Ήταν η φτωχολογιά και η ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης της πόλης, καθώς οι περισσότεροι κοσµοπολίτες Εβραίοι αστοί είχανε φύγει στο διάστηµα από την λήξη του «Μεγάλου Πολέµου» ως τις αρχές του Β’ Π.Π.
Ήταν καρφί στο µάτι της ∆ιοίκησης των «Νέων Χωρών», πολυπολιτισµικό αποµεινάρι άλλων εποχών, πολύ περισσότερο που ήταν οι πρωτοπόροι στα µη εργοδοτικά σωµατεία της πόλης (χαρακτηριστικά, στα «ελληνικά» σωµατεία κατά τα πρώτα χρόνια της «απελευθέρωσης», το αρτοποιών είχε πρόεδρο τον δεσπότη, το ραφτών έναν παπά και των υποδηµατοποιών έναν εθνικιστή δικηγόρο). Είχαν ανάµεσά τους, τους πρωτοπόρους της Φεντερασιόν (Μπεναρόγια, Σίδερης, Κουριέλ, Αρδίτι κ.ά.), την πρώτη µαζική άξια λόγου σοσιαλιστική οργάνωση της Α’ διεθνούς στην Οθωµανική αυτοκρατορία, η οποία διοργάνωσε την πρώτη µαζική εργατική Πρωτοµαγιά (ως γιορτή) στο Μπεχτσινάρ («οι κήποι του πρίγκιπα») το 1909 µε 6.000 κόσµο και η οποία συνέτεινε στο να δηµιουργηθεί το ΣΕΚΕ (µετέπειτα ΚΚΕ) το 1918.
Κατεξοχήν στόχος της «κρητικής» χωροφυλακής των «νέων χωρών» (µαζί µε τους σλαβόφωνους), µετακινήθηκαν (ως πυρόπληκτοι του 1917) οι φτωχότεροι στις (απόµερες) συνοικίες του Κάµπελ και του Χηρς. Το 1920 οργανώνεται από τον ελληνικό Τύπο «η συνοµωσία του αίµατος», ιστορίες για Εβραιοπούλες τροφούς (γυναίκες που βυζαίνανε επί χρήµασι ξένα παιδιά) που µολύνανε τα «ελληνόπουλα». Με αφορµή µια δήθεν είδηση για αρπαγή βρέφους οργανώνονται προπηλακισµοί Εβραίων οι οποίοι σταµατούν µε επέµβαση του στρατού. Το 1931 η εφηµερίδα «Μακεδονία», µε αφορµή αντιµιλιταριστικά δηµοσιεύµατα της εβραϊκής «Avanti», κατηγορεί τους Εβραίους για αντεθνική στάση υπέρ της αυτονόµησης της Μακεδονίας συσχετίζοντας τα επίµαχα άρθρα µε «τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών»! Άµεσα, η φασίζουσα οργάνωση ΕΕΕ (ή 3Ε, αργότερα θα ενσωµατωθεί στην νεολαία Μεταξά Ε.Ο.Ν.) και έφεδροι αξιωµατικοί οργανώνουν (ένοπλο) πογκρόµ. Στο κέντρο βρίσκουν αντίσταση, αλλά στην αποµονωµένη συνοικία του Κάµπελ (κοντά στην Καλαµαριά) θα σκοτώσουν 2, θα τραυµατίσουν δεκάδες και θα ξεσπιτώσουν µε φωτιά εκατοντάδες φτωχούς Εβραίους. Τα ξεχωριστά εκλογικά τµήµατα (για να ελέγχεται το φρόνηµα), η ενίσχυση των Σιωνιστών αλλά και η ήττα του εργατικού κινήµατος τον Μάη του ’36 στην Θεσσαλονίκη, µε την επακόλουθη δικτατορία, θα αποµονώσουν περαιτέρω την εβραϊκή κοινότητα.
Το κατοχικό χτύπηµα κατά των Εβραίων της Θεσσαλονίκης πραγµατοποιήθηκε ύστερα από πρωτοβουλία του Αθ. Χρυσοχόου, διορισµένου από τις ναζιστικές αρχές έµµισθου γεν. δ/ντή Νοµαρχιών Μακεδονίας, που καταγόταν από την Ήπειρο. Ο Χρυσοχόου προέβη σε διαβήµατα στη γερµανική στρατιωτική διοίκηση, διαµαρτυρόµενος ότι οι Εβραίοι δεν υποχρεώθηκαν να συµµετέχουν σε αναγκαστικές εργασίες ή να καταβάλουν εισφορές σε είδος, σε αντίθεση µε το µεγαλύτερο τµήµα του ελληνικού χριστιανικού πληθυσµού. Έτσι, στις 8/7/1942, ο διοικητής της Βέρµαχτ στη Θεσσαλονίκη έδωσε εντολή να παρουσιαστούν όλοι οι άρρενες Εβραίοι ικανοί για εργασία ηλικίας 18 έως 45 ετών ώστε να γίνει απογραφή τους. Στις 11 Ιουλίου 1942 συγκεντρώθηκαν 9.000 Εβραίοι στην Πλατεία Ελευθερίας για να δηλώσουν τα ονόµατά τους. Για να απελευθερωθούν όλοι αυτοί οι εργάτες, η Ισραηλιτική Κοινότητα αναγκάστηκε να αποδεχθεί δύο πολύ σκληρούς όρους: την καταβολή 2,5 δισ. δραχµών σαν λύτρα και την καταστροφή του αρχαίου εβραϊκού νεκροταφείου της πόλης.
Στις 8/2/1943 εφαρµόζεται η υποχρέωση των Εβραίων να έχουν ειδική σήµανση στα µαγαζιά τους, να φοράνε (από 5 χρόνων και πάνω) το κίτρινο αστέρι στα ρούχα τους και να περιοριστούν σε 2 εβραϊκές συνοικίες (γκέτο). Ο κατοχικός δήµαρχος της Θεσσαλονίκης Κων. Μερκουρίου (διορισµένος από τον Μεταξά, εθνικόφρων συνταξιούχος γυµνασιάρχης) ζήτησε από τις κατοχικές αρχές την ξεθεµελίωση όλου του εβραϊκού νεκροταφείου (είχαν ήδη απαλλοτριωθεί 30 στρέµµατα), του αρχαιότερου στην Ευρώπη µε περίπου 300 χιλ. τάφους. Οι περισσότερες οικοδοµές και εκκλησίες που χτίστηκαν τα πρώτα µεταπολεµικά χρόνια στην Θεσσαλονίκη έχουν στα θεµέλιά τους ή σε εµφανή σηµεία µάρµαρα κλπ. από αυτούς τους τάφους. Χαρακτηριστικά, το δάπεδο της βασιλικής του Αγ. ∆ηµητρίου είναι στρωµένο µε τις µαρµάρινες ταφόπλακες που ξηλώθηκαν από το εβραϊκό νεκροταφείο. Από πάνω έχτισε ο Καραµανλής το campus του ΑΠΘ και µόλις το 2014 τοποθετήθηκε µία minimal αναθηµατική πλάκα, που βανδαλίζεται κάθε τόσο.
Όσο για τον κ. Μερκουρίου και για τον επόµενο κατοχικό δήµαρχο Γ. Σερεµέτη, που πλούτισε από την εκποίηση των ταφόπλακων σε εργολάβους και… απέλυσε τους Εβραίους δηµοτικούς υπαλλήλους για αδικαιολόγητη αποχή από την εργασία (κάνανε «κοπάνα» στο Άουσβιτς…), προτάθηκε το 2014 από την δηµοτική παράταξη του Σύριζα και αποδέχτηκε η ∆ηµαρχία Μπουτάρη την «αποκαθήλωσή» τους από την επιγραφή στην είσοδο του ∆ηµαρχείου µε τους διατελέσαντες δηµάρχους, αλλά µετά από µηνύσεις των απογόνων, ουρλιαχτά της δεξιάς κ.λπ. η ∆ηµαρχία Μπουτάρη θα τους αποκαταστήσει το 2015 θεωρώντας το αίτηµα «πρόωρο» – µετά από 70 χρόνια…
Ο Ηλίας Πετρόπουλος χωρίς περιστροφές υποδεικνύει τους ενόχους για ένα από τα µεγαλύτερα πογκρόµ στην Ευρώπη: Είναι ο όχλος, ο δήµος και η Μητρόπολη. Μόλις 1950 άτοµα επιβίωσαν από την ισπανόφωνη σεφαραδίτικη κοινότητα των 54 χιλ. ατόµων που πρωτοεγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1492, µετά τους διωγµούς του Φερδινάρδου και Ισαβέλλας της Ισπανίας.
Όσοι ξαναγύρισαν στην Ελλάδα, σε κατάσταση εξαθλίωσης χωρίς περιουσίες και πόρους διαβίωσης έπειτα από πολύχρονη διαµονή στα ειδικά στρατόπεδα εκτοπισµένων των «Συµµάχων», είχαν να κάνουν µε την ∆ιεύθυνση Αλλοδαπών… Το ελληνικό κράτος δήλωσε αδυναµία να παράσχει βοήθεια µε τη δικαιολογία πως θα µπορούσαν να απευθυνθούν στις διεθνείς εβραϊκές οργανώσεις.
Τα «κοράκια» και η λεηλασία της περιουσίας των Εβραίων
Τον Μάρτιο του 1943 δηµιουργήθηκε η Υ∆ΙΠ (Υπηρεσία ∆ιαχείρισης Ισραηλίτικης Περιουσίας), που κατάσχεσε όλα τα περιουσιακά στοιχεία της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, «από τα ζώντα ζώα ίσαµε τα µαγειρικά σκεύη». Τον ίδιο µήνα, ο ∆ικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης ζητά επισήµως τον επιµερισµό των πινακίων µε υποθέσεις Εβραίων δικηγόρων στα µέλη του). Η Υ∆ΙΠ µεταφέρει τις περιουσίες σε «µεσεγγυούχους» Έλληνες πολίτες µε «επίσηµες» διαδικασίες του ελληνικού κράτους, µε το νόµο 205/1943! Οι ιδιοκτησίες, σύµφωνα µε την επίσηµη θέση της κατοχικής «κυβέρνησης», δηµεύτηκαν από το ελληνικό κράτος και θα αποδίδονταν σε άστεγους, πρόσφυγες και άνεργους της Θεσσαλονίκης µε σκοπό την επίλυση των προβληµάτων που προκάλεσαν στην πόλη η πυρκαγιά του 1917, το κύµα προσφύγων του 1922 και η οικονοµική κρίση του 1932.
Το φθινόπωρο του 1943, όταν οι φούρνοι του Άουσβιτς «ανακύκλωναν» πλέον καινούρια θύµατα, έξω από τα γραφεία της Υ∆ΙΠ «έπεφτε ξύλο» στις ουρές. Ωστόσο, µόλις 160 περιουσίες παραδόθηκαν σε µεσεγγυούχους που υπέδειξε η Υ∆ΙΠ. Ο «καλός» κόσµος της Θεσσαλονίκης έβαζε λυτούς και δεµένους για να συµµετέχει στη ληστεία των ιδιοκτησιών µε τη συχνή παρέµβαση των Γερµανών: τα µέλη της Ένωσης Φίλων του Αδόλφου Χίτλερ, όπου συµµετέχουν τοπικοί δηµοσιογράφοι και επιχειρηµατίες, οι πατενταρισµένοι δωσίλογοι, οι επιφανείς ταγµατασφαλίτες.
Ανάµεσα σ’ αυτούς βρέθηκαν µε γραφειάρες στο κέντρο της πόλης και τα παλιά µέλη της φασιστικής οργάνωσης 3Ε…
Ωστόσο, οι αγοραστές που απόκτησαν τις ιδιοκτησίες από τους παραπάνω µε χρυσές λίρες, συµβόλαια και έγκυρες µεταβιβάσεις, µετέγραψαν τα εβραϊκά ακίνητα, µε σκοπό να προστατεύσουν τις ιδιοκτησίες από την ενδεχόµενη µεταπολεµική διεκδίκηση. Η επιλογή των προνοµιούχων µεσεγγυούχων και οι «µεταβιβάσεις» γίνονταν µε την επίβλεψη και τις ευλογίες του διαβόητου µακελάρη της Θεσσαλονίκης, του αξιωµατικού Μαξ Μέρτεν, ∆ιοικητή της Βέρµαχτ.
Με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και την κατάληψή της από τον ΕΛΑΣ, τον Οκτώβριο του 1944 -που κράτησε την πόλη πέντε µήνες µέχρι τον Φεβρουάριο του 1945, όταν υπογράφτηκε η Συµφωνίας της Βάρκιζας- περίπου 50 εβραϊκές ιδιοκτησίες αποδόθηκαν στους επιζώντες που επέστρεψαν από την κόλαση του Άουσβιτς. Όµως, τον Μάρτιο του 1945, οι δωσίλογοι έχουν ήδη µεταµορφωθεί σε «εθνικόφρονες». Μόλις 37 επιστρέφουν στους νόµιµους κατόχους τους ολόκληρο τον επόµενο χρόνο. ∆ικαστικές αποφάσεις εκδίδονται, που δικαιώνουν τους µεσεγγυούχους µε το σκεπτικό ότι οι ιδιοκτησίες εγκαταλείφθηκαν!
Τον Ιανουάριο του 1946 η κυβέρνηση Σοφούλη δηµοσίευσε το ν.846 µε τον οποίο έπαυε να ασκεί κάθε έλεγχο το ελληνικό δηµόσιο στις εβραϊκές περιουσίες και τις παραχωρούσε σε µια ειδική εβραϊκή οργάνωση. Το διάταγµα όµως που θα ενέκρινε τη σύστασή της δεν υπογράφηκε ποτέ από τον βασιλέα. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο κυρίως οι 12.000 επιτηρητές των εβραϊκών περιουσιών οι οποίοι σύστησαν ένα Σωµατείον Μεσεγγυούχων (και ένα ταµείο 600.000 δολαρίων για την υπεράσπιση των συµφερόντων τους).
Η έλλειψη µαρτύρων για τον θάνατο των περισσότερων θυµάτων στους θαλάµους αερίων έκανε τα πράγµατα απίστευτα τραγικά για τους συγγενείς τους. Το καλοκαίρι του 1947 ο Τύπος της Θεσσαλονίκης ανέπτυξε εκστρατεία µεγάλης κλίµακας εναντίον των «εβραϊκών απαιτήσεων». Ένας εισαγγελέας της πόλης αναφώνησε: «ο διωγµός που υπέστησαν οι Ισραηλίτες από τους Γερµανούς έχει τώρα µετατραπεί σε διωγµό των χριστιανών από τους Ισραηλίτες». Η Υ∆ΙΠ, ωστόσο, καταργήθηκε το 1949. Το 1953 είχαν ανακτηθεί οριστικά από την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης 543 σπίτια, 51 καταστήµατα, 67 οικόπεδα και 18 παραπήγµατα. Αυτή ήταν η περιουσία των πενήντα χιλιάδων συµπολιτών µας που χάθηκαν στο Άουσβιτς…
Μέσα στο κλίµα της απόλυτης ατιµωρησίας ο Μέρτεν ήρθε το 1957 να καταθέσει ως µάρτυρας στη δίκη του πρώην διερµηνέα του! Προς κατάπληξη κυβέρνησης και γερµανικής πρεσβείας, η Εισαγγελία Αθηνών διέταξε τη σύλληψή του και του απήγγειλε κατηγορίες για εγκλήµατα πολέµου. Στη 2ετή προδικαστική και ακροαµατική διαδικασία, ο Μέρτεν αποκάλυψε ότι κεντρικό ρόλο στο πλιάτσικο διαδραµάτιζαν (και) η γραµµατέας του Ροδούλα Λεοντίδου, ο υπ. Εσωτερικών (επί 7ετία) της τότε κυβέρνησης ΕΡΕ Τάκος (∆ηµήτριος) Μακρής, τότε βλάχικης καταγωγής δικηγόρος Θεσσαλονίκης και µετέπειτα σύζυγος της Ροδούλας και ο ίδιος ο… πρωθυπουργός (και µετέπειτα «εθνάρχης») Κωνσταντίνος Καραµανλής (παρουσιάστηκε συµβόλαιο πώλησης κατασχεµένου εργοστασίου από τον Κ. Καραµανλή προς την Ροδ. Μακρή για 15.000 λίρες). Μετά από ένα ελεεινό αλισβερίσι, ο Μέρτεν εκδόθηκε στη Γερµανία για να δικαστεί, όπου τελικά αφέθηκε ελεύθερος.
Άλλωστε, το 85% των υποθέσεων δωσιλογισµού (που αφορούσε µάλιστα τα µικρά ψάρια και όχι τον Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, τον Λάτση ή τον γαµπρό του φον Ζίµενς Ι. Βουλπιώτη) είχε ήδη αρχειοθετηθεί («∆ίκες των δωσιλόγων 1944 – 1949» – ∆. Κουσουρής). Στην Θεσσαλονίκη κυκλοφορούσε ελεύθερος ο περιβόητος Φον Γιοσµάς («καπετάν Παρµενίων» στις αντικοµµουνιστικές οµάδες ασφαλείας), µετά από µόλις 5 χρόνια στις φυλακές Επταπυργίου (από το 1947 που επέστρεψε από την Αυστρία ως το 1952).
Αντισηµιτισµός
Η εξόντωση των Εβραίων συµπολιτών µας σηµατοδότησε το τέλος της Θεσσαλονίκης ως εργατούπολης, σταυροδρόµι πολιτισµών, µετά από 100δες χρόνια και την µετέτρεψε σε µια ακόµη µίζερη επαρχιακή πόλη της αντιπαροχής των µεταπολεµικών «εθνικοφρόνων ιδιοκτητών».
Μια πόλη, ακόµη µέχρι σήµερα, «συµπρωτεύουσα» µισαλλοδοξίας µε «ταλιµπάν» δεσπότες (απέναντι σε «οµόδοξους»), «ζορό» ή γενικά «µακεδονοµάχους» τοπικούς άρχοντες που και στην πιο «µοντέρνα» τους εκδοχή αρνούνται να παραδώσουν την πλατεία Ελευθερίας στους σηµερινούς κατοίκους και στην µνήµη των παλιών για χάρη ενός υπαίθριου πάρκινγκ.
Η πάλη όµως για την ιστορική µνήµη και την αλήθεια ξεπερνά σε σηµασία αυτήν που έχει για την Αριστερά της Θεσσαλονίκης.
∆υστυχώς, το ιδεολόγηµα µιας «παγκόσµιας εβραιοµασωνικής διακυβέρνησης» είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό και απέναντι στον χρόνο και απέναντι στην κριτική.
Χάρη στον ∆ηµήτρη Ψαρρά γνωρίζουµε πως τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών είναι το πιο διαδεδοµένο βιβλίο στην Ελλάδα, ενώ στον πρόλογο του βιβλίου για την εκδοτική ιστορία και την επιρροή των Πρωτοκόλλων σηµειώνει:
«Το βιβλίο αυτό όχι µόνο σηµαδεύει την άνθηση και τις καµπές του αντισηµιτικού ρεύµατος στην Ελλάδα, αλλά λειτουργεί σήµερα ως σηµείο σύγκλισης διαφορετικών ιδεολογικών ρευµάτων της σύγχρονης Ακροδεξιάς, οµάδων του αντιιµπεριαλιστικού εθνικισµού της πατριωτικής Αριστεράς, πιστών οπαδών των συνωµοτικών θεωριών που διαχέονται από το διαδίκτυο κ.λπ.»…
Υποβολή απάντησης