της Νάνσυ Κατσαΐτη
Η καταδικαστική απόφαση των βασανιστών και δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη είναι ιστορική για τα ελληνικά δεδομένα.
Σε μια χώρα, που οι βιαστές βγαίνουν λάδι και τα θύματα διαπομπεύονται, έχει ιδιαίτερη αξία, πέραν της δικαίωσης της μνήμης αυτής της κοπέλας και των γονιών της.
Στο νου μου τριγυρίζει η Αμάρυνθος. Όπου πριν 10 χρόνια περίπου, η κοπέλα που βιάστηκε και κατήγγειλε τον βιασμό της, όχι μόνο δεν δικαιώθηκε, αλλά αναγκάστηκαν, η ίδια και η μητέρα της, να φύγουν από τον τόπο που είχαν στήσει την ζωή τους, μετά την αθώωση των βιαστών… Πάλι επρόκειτο για ‘μπουμπούκια’ προυχόντων. Του παπά, του μπάτσου…
Όμως! Αν νομίζει οποιοσδήποτε, ότι δίνει φόρο τιμής στην Ελένη, μιλώντας για εξευτελιστικούς βιασμούς στις φυλακές των δολοφόνων της, επιζητώντας την θανατική ποινή και άλλα τέτοια μελιστάλαχτα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ρίχνει νερό στον μύλο του σεξισμού και της βαρβαρότητας.
Οι φυλακές οφείλουν να είναι σωφρονιστικά ιδρύματα, και όχι χώροι βασανιστηρίων και αναπαραγωγής της βαρβαρότητας.
Αυτό είναι τώρα! Αυτό θέλουμε να αλλάξει!
Η δικαιοσύνη θέλουμε να είναι τυφλή, για να δικάζει χωρίς το περιτύλιγμα την κάθε υπόθεση. Θέλουμε καταδίκη των βιαστών είτε πρόκειται για Ελληνίδα, είτε πρόκειται για μετανάστρια, είτε πρόκειται για οποιονδήποτε.
Και τέλος
Θέλω να κυκλοφορώ ελεύθερη τη νύχτα, χωρίς να σκέφτομαι, αν θα περάσω από κει ή από αλλού, προκειμένου να μην κινδυνεύσω.
Θέλω να φορώ ό,τι θέλω, χωρίς να σκέφτομαι αν θα ‘προκαλέσω’.
Θέλω το όχι μου, να είναι όχι!
Θέλω οι γείτονες να καταγγέλλουν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, που ακούν και βλέπουν.
Θέλω να λαμβάνω ίσο μισθό για ίση εργασία.
Θέλω να μην με λένε πουτάνα γιατί δεν έχω σταθερή σχέση, αλλά μου αρέσει να φλερτάρω και να χαίρομαι κάθε φορά με ανθρώπους που μου αρέσουν.
Θέλω να μην με λένε αγάμητη γιατί επιθυμώ να είμαι μόνη μου.
Θέλω να μην με λένε υστερική γιατί έχω περίοδο και οι ορμόνες μου χορεύουν ταραντέλα.
Θέλω να μην με λένε προβληματική γιατί επιλέγω να μην κάνω παιδιά.
Θέλω να μην με λένε καριόλα, μιλφού, πιπίνι, τσόκαρο, κατίνα.
Θέλω να σταματήσει η στερεοτυπική κριτική για τον φεμινισμό και τις γυναίκες φεμινίστριες.
Έχουμε προσπαθήσει πολύ και θα συνεχίσουμε για περισσότερα. Να κερδίσουμε κι άλλα.
Χωρίς άλλες Ελένες σφαγιασμένες!
Ας έχουμε υπόψιν, ωστόσο, ότι ο καπιταλισμός λατρεύει το διαίρει και βασίλευε, την καταπίεση και την υποταγή.
Και γι’ αυτό αν θέλουμε να ανασάνουμε ελεύθεροι, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, και όποιων άλλων βολικών και πολλαπλών διαχωρισμών των κατώτερων τάξεων, έχουμε να ξεριζώσουμε το σαράκι, που μας τρώει συστηματικά.
Στο μεταξύ, έχουμε να εξελισσόμαστε στην κατεύθυνση που θέλουμε να πάμε. Είναι θέμα επιλογής τρόπου ζωής και συνείδησης.
Υποβολή απάντησης