Του Στέλιου Φαζάκη
Εθνικισµός, «ούτε αριστερά ούτε δεξιά», συγχρωτισµός µε την άκρα δεξιά
H είσοδος στη Βουλή της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ζωής Κωνσταντοπούλου µε τις εκλογές της 25ης Ιούνη είναι το “παράπλευρο” αποτέλεσµα άλλης µίας σηµαντικής, έµπρακτης βοήθειας του µιντιακού κατεστηµένου στον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της Ν∆. Η προώθηση του συγκεκριµένου κόµµατος µε προνοµιακή µεταχείριση από τα ιδιωτικά κανάλια έγινε ξεκάθαρα βάσει σχεδιασµού και σε συνεργασία µε τη Ν∆ για να χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως το ΜΕΡΑ25. Το σχέδιο πέτυχε. Το ποσοστό του 2,89 των εκλογών του Μάη έφερε το σχεδόν ανύπαρκτο µέχρι πρόσφατα κόµµα κοντά στην είσοδο του στη Βουλή και τον Ιούνη, παίρνοντας πέντε χιλιάδες λιγότερες ψήφους (165.000), εξασφάλισε ένα ποσοστό 3,17% και είσοδο στη Βουλή µε 8 έδρες. Οι ψήφοι αυτοί προέρχονται κυρίως από δυσαρεστηµένους ψηφοφόρους των παραπάνω, αλλά όχι µόνο…
Η γνωστή συνταγή
Στις κρίσιµες εκλογικές αναµετρήσεις του 2015, είχε ακολουθηθεί από τους καναλάρχες µια παρόµοια µέθοδος. Τότε, για να αντιµετωπιστεί η µεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και να διοχετευθεί αλλού, µε ασφάλεια η «οργισµένη ψήφος», αναγκάστηκαν να δηµιουργήσουν το «Ποτάµι» του φερέφωνού τους Σταύρου Θεοδωράκη. Και εκείνο το εγχείρηµα είχε πετύχει. Το «Ποτάµι» µπήκε στη Βουλή τον Γενάρη του 15, µε ποσοστό 6% και 17 βουλευτές. Στην πραγµατικότητα το Ποτάµι ήταν µία πετυχηµένη διακαναλική εκποµπή µε µικρό κόστος και µεγάλη απήχηση. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το κόµµα έπαψε να είναι χρήσιµο και διαλύθηκε τελικά το 2019, µε τα µέλη του να βολεύονται σε Ν∆ και ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, στις εκλογές του 2023, δε χρειάστηκε να γίνει όλη αυτή η προσπάθεια. Επιλέχθηκε το κόµµα της Κωνσταντοπούλου. Η “Πλεύση Ελευθερίας” ενώ δεν υπήρχε πουθενά, τουλάχιστον την τελευταία τετραετία σαν να είχε αναστείλει τη λειτουργία της, ξαφνικά εµφανίζεται οριακά εκτός Βουλής τον Μάη και “ρυθµιστής” της εκλογικής αναµέτρησης της 25ης Ιούλη.
Γιατί τα ΜΜΕ «αγάπησαν» τη Ζωή;
Η Κωνσταντοπούλου αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ µετά από τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015, ιδρύοντας λίγους µήνες αργότερα το δικό της κόµµα. Ήταν λογικό, όπως και για όσους έφυγαν τότε, η κριτική της να είναι σκληρή και να στρέφεται ενάντια στη µνηµονιακή πλέον κυβέρνηση Τσίπρα. Για την “Πλεύση Ελευθερίας”, όπως και για το “Μέρα 25” του Βαρουφάκη, η σκληρή και σχεδόν αποκλειστική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθοριστικό, ταυτοτικό ζήτηµα και παραµένει µέχρι σήµερα τέτοιο, όσο τα δύο αυτά κόµµατα παραµένουν προσωποπαγή, αδυνατώντας να γίνουν φορείς µιας ευρύτερης, συµπαγούς πολιτικής ταυτότητας. Το “Μέρα 25” έχει προχωρήσει περισσότερο, γιατί κατάφερε να έχει κοινοβουλευτική παρουσία και πρόλαβε να σχηµατήσει κοµµατικές δοµές και στελέχη. Παρ’ολα αυτά, έχει ακόµα την ανάγκη να επανέρχεται ξανά και ξανά στα αιτήµατα του ‘15 για να συσπειρώνει τους οπαδούς του, γι’ αυτό και χρησιµοποιεί στην καµπάνια του το µισο-συριζαίικο σύνθηµα “Πρώτη Φορά Ρήξη”.
Η “Πλεύση Ελευθερίας” έµεινε πίσω. Παρέµεινε το “κόµµα της Ζωής” και συνέχισε να επιτίθεται στον ίδιο “εχθρό”, τον ΣΥΡΙΖΑ, που εν τω µεταξύ έχασε την εξουσία το 2019. Μία από τις ελάχιστες παρεµβάσεις της Κωνσταντοπούλου που ακούστηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησης της Ν∆ ήταν σχετικά µε το σκάνδαλο Novartis και βέβαια οι καταγγελίες της αφορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συναλλαγές του µε δικαστικούς λειτουργούς. Γι’ αυτό βρέθηκαν κανάλια για να τις εκφράσει. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους για να “θυµηθεί” το κατεστηµένο την “Πλεύση”. Η Ν∆ ήθελε να προκαλέσει διαρροή ψήφων και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΜΕΡΑ 25. Ιδανικά κρατώντας και τους δύο «µικρούς», Ζωή και Γιάνη, εκτός Βουλής. Στη χειρότερη περίπτωση µάλλον πιστεύουν ότι αν η “Πλεύση” µπει στη Βουλή, θα είναι µια αξιωµατική αντιπολίτευση απέναντι στην αξιωµατική αντιπολίτευση.
‘Οµως το σύστηµα “αγάπησε” τη Ζωή όχι µόνο για το αντι-ΣΥΡΙΖΑ µένος της. Το κόµµα αυτό, µέσα από την έλλειψη πολιτικής εστίασης και έναν πανικόβλητο οπορτουνισµό, ανέπτυξε πολιτικά χαρακτηριστικά που το εντάσουν πλέον στον εθνικιστικό χώρο µε απεύθυνση σε “αγανακτισµένους και οργισµένους” πολίτες που θέλουν τη “Ζωή στη Βουλή για να τους κάνει άνω-κάτω”. Η Κωνσταντοπούλου, ακολουθώντας την αντι-ΣΥΡΙΖΑ γραµµή της, πήρε µέρος το 2019 στα συλλαλητήρια για το “Μακεδονικό”, πλάι-πλάι µε φασίστες, ακροδεξιούς και λοιπούς “πατριώτες”.
Πλέον το κόµµα της περιλαµβάνει και τέτοιο κόσµο και η επικεφαλής δεν έχει κανένα πρόβληµα µε αυτό, όσο παραµένει η ίδια στην ηγεσία. Ακόµα και σε εκδήλωση της ακροδεξιάς “Ένωσης Αποστράτων Αξιωµατικών” πήγε και µίλησε η Κωνσταντοπούλου. Στο πρόγραµµά τους µπαίνει ακίµα και η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 µίλια. Μια πλεύση ελευθερίας στα βουρκόνερα µε θέση “ούτε δεξιά ούτε αριστερά, µόνο πατριωτικά” και φρασεολογία που χρησιµοποιούν ακροδεξιά κόµµατα, όπως η “Ελληνική Λύση” και η “Νίκη”.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, καµία κριτική παρέµβαση δεν έγινε από τη Ζωή για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθήθηκε. Καµία συµµετοχή σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις για ό,τι συνέβη τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Θα µπορούσε αν ήθελε, έστω µόνη της, έστω ως “προσωπικότητα”. Έχει απαρνηθεί όµως πλήρως το Αριστερό της παρελθον, “κλείνοντας το µάτι” στον Μητσοτάκη και τα ΜΜΕ. Έβγαινε και έλεγε ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι µπορεί για την πανδηµία και ζητούσε την πιο ενεργή συµµετοχή της εκκλησίας. Ακολούθησε και το “κίνηµα” των αντιεµβολιαστών για να πάρει κάτι και από εκεί.
Πώς λοιπόν να µην προτιµήσει το σύστηµα την Κωνσταντοπούλου που είναι τόσο “στα µέτρα του”;
Είναι ακριβώς η γραµµή που επιδιώκουν. Μια κριτική ανώδυνη που δεν αµφισβητεί το νεοφιλελεύθερο – εθνικιστικό οικοδόµηµα. Τι θα ψήφιζε µια Κωνσταντοπούλου στη Βουλή για τον φράχτη του Έβρου, τα Rafale και τα F35; Το µεταναστευτικό; Σίγουρα πιο δεξιά και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αρχηγικός αυταρχισµός
Η συµπεριφορά της Κωνσταντοπούλου απέναντι στους υπόλοιπους-ες συνυποψηφίους του κόµµατός της δείχνει και την ιδιοκτησιακή λογική πάνω στην οποία χτίστηκε όλο αυτό. ∆ήλωσε ότι «ο προπονητής αποφασίζει για την οµάδα», αποκλείοντάς τους από εκλόγιµες θέσεις και βάζοντας ανθρώπους της αρεσκείας της και της οικογένειάς της. Ταυτόχρονα στέλνει «καρδούλες» για να φανεί και η ευαίσθητη πλευρά της…
Η συµπεριφορά αυτή, µε τις επακόλουθες καταγγελίες των µελών που αποχώρησαν (κυρίως γυνάικες υποψήφιοι που είχαν βγει πρώτες στο κόµµα) µάλλον επηρέασε αρνητικά τους ψηφοφόρους και η “δυναµική” του κόµµατος υποχώρησε. Κατέπεσε και η δήθεν φεµινιστική στάση της Κωνσταντοπούλου, που δε δίστασε να καρατοµήσει τις συνυποψήφιές της.
Η πολιτική «τερατογένεση» της «Πλεύσης Ελευθερίας» δεν αφορά µόνο αυτό το µκρό κόµµα και ένα µικρό ποσοστό ψηφοφόρων. Έχει τη βάση της στην ήττα της Αριστεράς από το 2015 και µετά και την επέλαση του νεοφιλελευθερισµού σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο. Πληρώνουµε την καπιταλιστική κρίση που µεταφέρεται στους λαούς και βρισκόµαστε σε κατάσταση υποχώρησης από εργατικά, κοινωνικά κεκτηµένα. Οι αστοί έχουν καταφέρει να µοιάζουν οι διεκδικήσεις µας µη ρεαλιστικές, ενώ ταυτόχονα γιγαντώνουν τον εθνικισµό και τις ιµπεριαλιστικές συγκρούσεις. Μόνη διέξοδος παραµένει η αλληλεγγύη και οι εργατικοί αγώνες.
Υποβολή απάντησης