Με αφορμή την πρωτοφανή επίθεση ρατσιστικού όχλου ενάντια σε τρανς πρόσωπα στην πλατεία Αριστοτέλους, αποκαλύφθηκαν οι μηχανισμοί που στρατολογούν νέους στον φασισμό, αλλά και η αποφασιστικότητα της «άλλης Θεσσαλονίκης» να δώσει μαζική και μαχητική απάντηση
Του Στέλιου Φαζάκη
Το Σάββατο 9 Μάρτη, στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, ένας όχλος δεκάδων ατόμων, ίσως περισσότεροι από εκατό και στην πλειονότητά τους ανήλικοι, επιτέθηκαν σε δύο τρανς άτομα. Ευτυχώς τα θύματα πρόλαβαν να βρουν προστασία σε ένα κατάστημα και υπέστησαν μόνο μικροτραυματισμούς. Η αστυνομία συνέλαβε είκοσι ένα άτομα και άφησε προσωρινά ελεύθερα τα δώδεκα που ήταν ανήλικα, μέχρι να γίνει δίκη για εξύβριση με ρατσιστικά κίνητρα. Στους εννέα ενήλικες ασκήθηκε ποινική δίωξη για εξύβριση κατά συρροή, με ρατσιστικά χαρακτηριστικά, ενώ σε δύο από αυτούς απαγγέλθηκε επιπλέον κατηγορία για απόπειρα απλής σωματικής βλάβης κατά συρροή, με ρατσιστικά χαρακτηριστικά.
Η επίθεση εκδηλώθηκε σε έναν ανοιχτό χώρο που αποτελεί σημείο συνάντησης για εκατοντάδες νέους και νέες καθημερινά. Αυτό που έκανε εντύπωση στα θύματα, αλλά φαίνεται και στα βίντεο που έχουν δημοσιοποιηθεί, είναι ότι η επίθεση έγινε μέσα στο πλήθος, που είτε ακολούθησε τους επιτιθέμενους, είτε παρακολουθούσε με απάθεια το γεγονός.
Επίσης, από τα στοιχεία των συλληφθέντων προκύπτει ότι πρόκειται για νεαρά αγόρια, γεωργιανής κυρίως, αλλά και αλβανικής και ελληνικής καταγωγής. Δηλαδή, παρέες φτωχών παιδιών από λαϊκές συνοικίες, θύματα της φτώχειας και τα ίδια, που ζουν την εφηβεία τους μέσα σε μια «αγέλη» και προσπαθούν να αναδειχθούν μέ «νταηλίκια» και το πρότυπο του «μάτσο» άντρα.
Όμως, δεν είναι τυχαίο που η επίθεση έγινε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και δεν είναι τυχαίο που έγινε στη Θεσσαλονίκη. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι την επόμενη μέρα στη συγκέντρωση κατά της τρανσφοβίας, στην οποία συμμετείχαν κινήματα δικαιωμάτων, πολιτικές οργανώσεις και αλληλέγγυοι, εμφανίστηκε συγκροτημένη φασιστική ομάδα που θεώρησε ότι μπορεί να επιτεθεί στους συγκεντρωμένους παρόλο που ήταν πολύ περισσότεροι. Να θυμίσουμε εδώ ότι στη Θεσσαλονίκη συνεχίζει να λειτουργεί ο χώρος της νεολαίας της Χρυσής Αυγής, με την ανοχή όλων των κρατικών φορέων.
Αγανακτισμένοι…
Στην επικαιρότητα βρίσκεται εδώ και μήνες ο ψηφισμένος πλέον νόμος για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών. Η συζήτηση από την αρχή μέχρι το τέλος διεξήχθη με ιδιαίτερα τοξικούς όρους. Τα τηλεοπτικά κανάλια, κυρίως, ραδιοφωνικοί σταθμοί και εφημερίδες έδιναν καθημερινά με προθυμία βήμα σε κάθε «κανιβαλική» άποψη. Άνθρωποι άσχετοι, που δε γνωρίζουν το θέμα και δεν τους αφορά, παρέλαυναν στα μέσα ενημέρωσης σκορπώντας ρατσιστικό μίσος. Παπάδες, μοναχοί, ακροδεξιοί και φασίστες… όλοι είχαν κάτι να προσθέσουν. Για άλλη μια φορά έβλεπαν μέσα από τα δικαιώματα των άλλων μια νέα «προδοσία» του τρίπτυχου «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια». Ακόμα και το ένα τρίτο των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, δέσμιοι του συντηρητικού ακροατηρίου τους, συντάχθηκαν με τις ρατσιστικές, ακροδεξιές απόψεις και αγνόησαν την επίσημη κομματική γραμμή, φανερώνοντας την όλο και μεγαλύτερη ακροδεξιά διολίσθηση της ΝΔ, μέσα από μια ρητορική ρατσιστικής πλειοδοσίας.
…Βουκεφάλες
Γενικά στη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, η προσπάθεια διάδοσης και κυριάρχησης σκοταδιστικών, εθνικιστικών και φασιστικών ιδεών είναι πιο έντονη, όχι μόνο γιατί αυτό αποτελεί μόνιμη επιδίωξη του «βαθέος» ελληνικού κράτους, αλλά και εξαιτίας μιας ιδιαίτερης βορειοελλαδίτικης, πιο εθνικιστικής, θρησκο-σκοταδιστικής και ρατσιστικής παράδοσης που κρατάει από τον εμφύλιο, τη συμβολή και άλλων «θεσμών», όπως η Εκκλησία, μεγαλοεπιχειρηματίες που καταστρώνουν τα business plan τους με εθνική «ευαισθησία» κ.λπ. Από την «απελευθέρωση» της πόλης το 1912 μέχρι σήμερα, η Θεσσαλονίκη βρίσκεται μόνιμα κάτω από την πίεση της εθνικιστικής προπαγάνδας, που επισείει τον «από Βορράν» κίνδυνο.
Το «Μακεδονικό Ζήτημα» επανεμφανίστηκε μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κατά κάποιον τρόπο με τη μορφή φάρσας: ως διένεξη για το δικαίωμα της διπλανής χώρας στον αυτοπροσδιορισμό της. Τελικά, η διπλανή χώρα αναγνωρίστηκε από την Ελλάδα ως «Βόρεια Μακεδονία». Αν και η συμφωνία πληρούσε τους όρους της ελληνικής πλευράς (γεωγραφικός προσδιορισμός), αν και έγινε με την εποπτεία των «φίλων» μας Αμερικανών, στο πλαίσιο ισχυροποίησης της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, για τους εθνικιστές και πάλι αποτελεί «προδοσία». Γι’ αυτούς το πρόβλημα παραμένει ανοιχτό και η ελληνική Μακεδονία εξακολουθεί να βρίσκεται υπό απειλή. Η εθνικιστική τρομολαγνεία προσφέρεται στο κοινό αφειδώς, από δεξιούς και ακροδεξιούς πολιτικούς και «παράγοντες».
Η ποικιλία των «εχθρών» διευρύνεται σε όλες της κοινωνικές ομάδες που είναι κοινοί στόχοι για τους εθνικιστές και φασίστες κάθε χώρας: Μετανάστες και πρόσφυγες, αριστεροί και αναρχικοί, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, ομοφυλόφιλοι κ.λπ. Οι φασίστες νομίζουν ότι επαναστατούν. Στην πραγματικότητα υπηρετούν τους αστούς, πολεμώντας για εκείνους, γιατί οι αστοί είναι η τάξη που επιβάλλει τα φαντασιακά ιδανικά της κοινωνίας, για τη διατήρηση της υπεροχής της. Θύματα αρχικά, θύτες μετά αυτής της προπαγάνδας είναι και τα παιδιά που έκαναν την επίθεση στην Αριστοτέλους. Αν δεν είναι ήδη μέλη κάποιοι από αυτούς, βρίσκονται ένα βήμα μακριά από το να μπουν σε φασιστικές οργανώσεις. Πάντα και παντού η συνταγή της πολιτικής «αποπλάνησης» είναι η ίδια: Αναζήτηση λύσεων σε ένα φανταστικό, ανύπαρκτο, εξιδανικευμένο παρελθόν, πίστη σε έναν χαρισματικό αρχηγό και στην «αγέλη», εξουδετέρωση κάθε διαφορετικής άποψης, ή/και φυσική εξόντωση του «εχθρού».
«Ούτε σπιθαμή γης» στον φασισμό
«Είναι λίγοι, απλώς κάνουν θόρυβο», λένε κάποιοι καθησυχαστικά για τους φασίστες. Δεν είναι όμως έτσι. Ακόμα και λίγοι, όταν δρουν οργανωμένα, μπορούν να κάνουν εγκλήματα, όπως έχει επανειλημμένα συμβεί στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν. Τα χρόνια της ανάπτυξης της Χρυσής Αυγής, τα «τάγματα εφόδου» είχαν γίνει τόσο μαζικά, που ήταν ικανά να τρομοκρατούν όλη την κοινωνία. Εξάλλου, ακόμα και ένας νέος που γίνεται φασίστας, είναι απαράδεκτα μεγάλος αριθμός.
Δεν αρκεί οι πολλοί να μην είναι φασίστες. Αυτό που χρειάζεται είναι οι πολλοί να αποκτήσουν ταξική συνείδηση, για να διακρίνουν, εκτός από την εκμετάλλευση, την ύπουλη, διαρκή, εθνικιστική προπαγάνδα των αστών που οδηγεί στη μαζική υποταγή, στον φασισμό και στους πολέμους. Δεν αρκεί από το σπίτι σου να «καταδικάζεις», πρέπει να αναλάβεις δράση.
Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι μια «άλλη Θεσσαλονίκη» είναι υπαρκτή, επομένως είναι και εφικτή σε πολύ μαζικότερη κλίμακα. Είναι μια πόλη με παράδοση, παρόν και μέλλον στους αγώνες. Όλοι εκείνοι και εκείνες που βγήκαν αμέσως στον δρόμο για να υπερασπιστούν τα θύματα της επίθεσης. Είναι το πιο ζωντανό και πιο μεγάλο κομμάτι της πόλης. Η επαγρύπνηση αυτού του κόσμου είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Χρειάζεται όμως οργάνωση, κυριολεκτικά. Κάθε κοινός αγώνας και διεκδίκηση, κάθε προσπάθεια για προσωπική χειραφέτηση είναι στην πραγματικότητα κομμάτι του μεγάλου αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση. Κανένας μόνος, καμιά μόνη!
Υποβολή απάντησης