Το επόμενο Αργεντινάσο

Ήταν η «χρυσή» δε­κα­ε­τία του ΄90. Η χώρα εκ­θεια­ζό­ταν στα διε­θνή οι­κο­νο­μι­κά φόρα και στις στή­λες των χρυ­σο­πλη­ρω­μέ­νων, ορ­γα­νι­κών δη­μο­σιο­γρά­φων «με κύρος» για τον οι­κο­νο­μι­κό της δυ­να­μι­σμό και την πίστη της στις αρχές και τους κα­νό­νες της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς. Ο προ­ερ­χό­με­νος από το πε­ρο­νι­κό στρα­τό­πε­δο κομ­μά­των πρό­ε­δρος, Κάρ­λος Μένεμ έβαφε τα κο­ρα­κά­τα μαλ­λιά του, λεύ­και­νε την απα­στρά­πτου­σα οδο­ντο­στοι­χία του, έτρω­γε πίτσα σε ζω­ντα­νή τη­λε­ο­πτι­κή με­τά­δο­ση προ­τού ξε­κι­νή­σουν τα με­γά­λα ντέρ­μπι του πρω­τα­θλή­μα­τος και ορι­σμέ­νες φορές είχε δίπλα του τον μόνο εν ζωή και σάρκα Θεό των μαζών, Ντιέ­γκο Αρ­μάν­δο Μα­ρα­ντό­να, προ­τού αυτός με τη σειρά του, κάνει πο­λι­τι­κή στρο­φή προς την Κούβα, τα τα­τουάζ με τον Τσε και το Κα­ρά­κας των τσα­βί­στας.

Ο πρό­ε­δρος έδινε το καλό πα­ρά­δειγ­μα της επι­τυ­χί­ας, της ευ­τυ­χί­ας, της αγέ­ρα­στης νε­ό­τη­τας του πλού­του και της πλα­τιάς κα­τα­νά­λω­σης. Δώστε πίτσα και μπάλα στον λαό! Δώστε και φθηνό χρήμα!

Για πε­ρί­που μια ολό­κλη­ρη οκτα­ε­τία, από το 1993 έως το 2001, το νό­μι­σμα της χώρας συν­δέ­θη­κε με το δο­λά­ριο σε σκλη­ρή ανε­λα­στι­κή ισο­τι­μία ένα προς ένα, προ­κει­μέ­νου η οι­κο­νο­μία να προ­σελ­κύ­σει «επεν­δυ­τές», να διευ­κο­λυν­θούν οι «εξα­γω­γές» και να εντα­τι­κο­ποι­η­θούν οι εξο­ρύ­ξεις (σας θυ­μί­ζουν κάτι όλα αυτά σε πα­κέ­το;), τα εμπο­ρι­κά κα­τα­στή­μα­τα, οι επι­χει­ρή­σεις και οι τρά­πε­ζες δέ­χο­νταν πέσο και έδι­ναν ρέστα και δά­νεια σε δο­λά­ρια, τα δεύ­τε­ρα κυ­κλο­φο­ρού­σαν ανε­ξέ­λεγ­κτα και ελεύ­θε­ρα, στο χρη­μα­τι­στή­ριο γι­νό­ταν ένα ράλι τιμών και ένα πάρτι κερ­δο­σκο­πί­ας, το Μπου­έ­νος Άιρες ανοι­κο­δο­μού­ταν ως μη­τρό­πο­λη του κό­σμου, ορι­σμέ­νοι ήθε­λαν μια «Νέα Υόρκη» του Νότου, κά­ποιοι γι­νό­ντου­σαν πλού­σιοι με τα λεφτά των άλλων και όλοι νό­μι­ζαν ότι ζού­σαν την δι­καί­ω­ση των μύ­χιων, κα­πι­τα­λι­στι­κών και υλι­στι­κών τους πόθων.

Οι κυ­βερ­νή­σεις πε­ρο­νι­στών και διό­λου σο­σια­λι­στών και πε­ρί­που συ­ντη­ρη­τι­κών και του «όλου, σώ­φρο­νος Κέ­ντρου» συ­ντο­νί­ζο­νταν με την μπα­γκέ­τα και τις παρ­τι­τού­ρες του Διε­θνούς Νο­μι­σμα­τι­κού Τα­μεί­ου, που είχε ανα­λά­βει τον ρόλο του συν­θέ­τη στη με­λω­δία της κα­τα­στρο­φής, κα­θι­στώ­ντας την χώρα, «πρό­τυ­πο» για τα κράτη που ήθε­λαν να ακο­λου­θή­σουν τον ορ­θό­δο­ξο δρόμο της νε­ο­φι­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διορ­γά­νω­σης-τα δά­νεια του Τα­μεί­ου έπε­φταν κρου­νη­δόν, με τους ίδιους ρυθ­μούς που ξη­λώ­νο­νταν τα δι­καιώ­μα­τα στην ερ­γα­σία, τη στέγη και την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση και πρό­νοια. Το πάρτι έμοια­ζε να μην έχει τέλος, ένα μακρό, ροζ όνει­ρο, με τις εγ­γυ­ή­σεις του ΔΝΤ και των κατά τό­πους συ­νε­παρ­μέ­νων και συ­νέ­νο­χων απο­λο­γη­τών του.

Και έπει­τα, ήρθαν οι εφιάλ­τες.

Κε­φά­λαιο 2ο: Όταν ο λαός παίρ­νει τις τύχες της ζωής του στα χέρια του.

Οι «επεν­δυ­τές» είχαν μπει, είχαν αρ­πά­ξει και είχαν απέλ­θει, ακο­λου­θώ­ντας το «πε­φω­τι­σμέ­νο» εγ­χει­ρί­διο του καλού κλέ­φτη, συγ­γνώ­μη του καλού σύγ­χρο­νου πλού­σιου που πρό­σφε­ραν ορ­γα­νι­κοί δια­νο­ού­με­νοι όπως ο πολύς Τόμας Φρί­ντμαν από τη Μέκκα της Νέας Υόρ­κης. Οι τρά­πε­ζες απαι­τού­σαν κα­τα­βο­λές δα­νεί­ων από οι­κο­γέ­νειες που είχαν κρι­θεί «φε­ρέγ­γυοι» δα­νειο­λή­πτες,όντας ερ­γα­ζό­με­νοι με πε­νι­χρά ει­σο­δή­μα­τα και ζού­σαν σε τρώ­γλες και ερει­πω­μέ­να ερ­γο­στά­σια, επει­δή οι πλει­στη­ρια­σμοί τούς άφη­ναν άστε­γους. Η κυ­βέρ­νη­ση αδυ­να­τού­σε να εκ­πλη­ρώ­σει το έσχα­το ευαγ­γέ­λιο του Τα­μεί­ου, που απαι­τού­σε μα­ζι­κές απο­λύ­σεις δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων και πλήρη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση στο νερό, τα δί­κτυα ενέρ­γειας και την εσω­τε­ρι­κά αλω­μέ­νη από ιδιώ­τες κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, χωρίς να δο­κι­μά­σει τις εξα­ντλη­μέ­νες πια αντο­χές της κοι­νω­νί­ας.

Η φτώ­χεια εξα­πλω­νό­ταν ρα­γδαία, τα κα­τα­στή­μα­τα έβα­ζαν λου­κέ­τα, επι­χει­ρή­σεις με­τα­ποί­η­σης και βιο­μη­χα­νί­ες έκλει­ναν, το φθι­νό­πω­ρο του 2001 έμοια­ζε με έναν σα­ρω­τι­κό άνεμο της ερή­μου, που συ­μπα­ρέ­συ­ρε ολό­κλη­ρες συ­νοι­κί­ες, η κοι­νω­νία έβρα­ζε και το ΔΝΤ έβγα­ζε τον τε­λευ­ταίο φετφά του με ύφος χι­λί­ων τα­λι­μπάν του κα­πι­τα­λι­σμού, που θα μπο­ρού­σε να συ­μπυ­κνω­θεί και να απλου­στευ­θεί ως εξής : Λυ­πά­μαι, χά­σα­τε, δεν ήσα­σταν οι κα­λύ­τε­ροι μα­θη­τές μας ούτε οι σο­βα­ροί ενή­λι­κες που απαι­τούν οι θε­λή­σεις μας, στα­μα­τά­με από πλευ­ράς μας μο­νο­με­ρώς τις τε­λευ­ταί­ες κα­τα­βο­λές για την ανα­χρη­μα­το­δό­τη­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους σας. Η κυ­βέρ­νη­ση ντε Λα Ρούα έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της, κή­ρυ­ξε στάση πλη­ρω­μών και τα στε­λέ­χη της έφευ­γαν με ελι­κό­πτε­ρα από τις τα­ρά­τσες των γρα­φεί­ων τους.

Στους δρό­μους ξέ­σπα­σε η οργή του κό­σμου, που πά­ντο­τε απο­τε­λεί μια τρε μπα­νάλ κα­τά­στα­ση για όσους έχουν κα­λο­μά­θει στο άφθο­νο πα­ντε­σπά­νι με τα λεφτά και από το λι­γο­στό ψωμί των άλλων.

Συ­γκρού­σεις με την αστυ­νο­μία, έφο­δοι σε κλει­στά κα­τα­στή­μα­τα με γε­μά­τες προ­θή­κες, λε­η­λα­σί­ες σε σου­περ­μάρ­κετ, νε­κροί και τραυ­μα­τί­ες, στρα­τός και αστυ­νο­μία άνοι­ξαν πυρ στο ψαχνό πα­λεύ­ο­ντας να δια­τη­ρή­σουν την νο­μι­μο­ποί­η­ση της ξε­φτι­λι­σμέ­νης κρα­τι­κής εξου­σί­ας. Η δεύ­τε­ρη πα­ρα­γω­γός και εξα­γω­γέ­ας βο­δι­νού κρέ­α­τος στον κόσμο δεν μπο­ρού­σε να προ­σφέ­ρει ούτε κό­κα­λο στους εξα­θλιω­μέ­νους, αν αυτοί δεν έπαιρ­ναν την κα­τά­στα­ση στα χέρια τους.

Και την πήραν. Παρά την συ­στη­μι­κή προ­πα­γάν­δα, ένα με­γά­λο τσου­νά­μι κα­τα­λή­ψε­ων και επα­νοι­κειο­ποί­η­σης επι­χει­ρή­σε­ων και ερ­γο­στα­σί­ων έδωσε τα κλει­διά της κα­τε­στραμ­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας στους ερ­γα­ζό­με­νους, τις γει­το­νιές, τους από τα κάτω, που κέρ­δι­σαν ζω­τι­κό, δη­μό­σιο χώρο, εκεί­νον ακρι­βώς που είχαν απω­λέ­σει όντας βυ­θι­σμέ­νοι (ορι­σμέ­νοι, μέχρι τον λαιμό) στη φού­σκα των προη­γού­με­νων ετών. Η βαθιά οι­κο­νο­μι­κή κρίση εξε­λισ­σό­ταν σε πο­λι­τι­κή κρίση, σε κρίση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, των αστι­κών θε­σμών, των κα­τε­στη­μέ­νων δομών εξου­σί­ας και φυ­σι­κά των γρα­φειο­κρα­τι­κά δο­μη­μέ­νων κομ­μά­των -ό,τι ακρι­βώς (θα έπρε­πε να) επι­διώ­κει και να προ­ω­θεί η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, συ­νέ­βη στην Αρ­γε­ντι­νή του 2001-2002- οι από τα κάτω πήραν τις τύχες της ζωής τους στα χέρια τους, όχι χωρίς λάθη, όχι χωρίς πι­σω­γυ­ρί­σμα­τα, όχι χωρίς απο­γοη­τεύ­σεις, κυ­ρί­ως και λόγω της πο­λι­τι­κής που ακο­λού­θη­σαν οι νε­ο­πε­ρο­νι­στές Κίρ­χνερ.

Ας δούμε τα στοι­χεία της επο­χής: το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο κομ­μά­τι των επι­χει­ρή­σε­ων και των ερ­γο­στα­σί­ων που κα­τα­λή­φθη­καν και εφαρ­μό­στη­κε μο­ντέ­λο ερ­γα­τι­κής και συ­νοι­κια­κής αυ­το­δια­χεί­ρι­σης, ήταν μι­κρές και με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις που είχαν βάλει λου­κέ­το από το 1999 έως το 2001, λει­τουρ­γού­σαν για του­λά­χι­στον τέσ­σε­ρις δε­κα­ε­τί­ες και είχαν κατά μέσο όρο 60 ερ­γα­ζό­με­νους και μόνο στο Μπου­έ­νος Άιρες υπο­λο­γί­ζο­νται σε πά­νω­α­πό 1.000. Όλες σχε­τί­ζο­νταν με είδη πρώ­της ανά­γκης ή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας-δια­τρο­φή, έν­δυ­ση, επε­ξερ­γα­σία με­τάλ­λων και κα­τα­σκευή ηλε­κτρι­κών συ­σκευών, τυ­πο­γρα­φία και δη­μο­τι­κές ή δια­δη­μο­τι­κές με­τα­φο­ρές. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα η αρ­το­βιο­μη­χα­νία Τσίν­κο, που είχε βάλει λου­κέ­το τον Οκτώ­βριο του 2001, απο­λύ­ο­ντας όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους (συ­νο­λι­κά, ογδό­ντα), στο Κα­ρα­πα­τσάι. Η γει­το­νιά πήρε την κα­τά­στα­ση στα χέρια της, κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας τη βιο­μη­χα­νία, τον Μάρ­τιο του 2002, εγκαι­νιά­ζο­ντας κοινή συ­νέ­λευ­ση ερ­γα­ζο­μέ­νων και κα­τοί­κων και πε­ρι­φρου­ρώ­ντας την επι­χεί­ρη­ση που πα­ρεί­χε φθηνά ψωμί και αρ­το­σκευά­σμα­τα στην πε­ριο­χή, σε συν­θή­κες από­λυ­της ισό­τη­τας σε ό,τι αφο­ρού­σε τις αμοι­βές και το δι­καί­ω­μα λόγου, ψήφου και απο­φά­σε­ων στις συ­νε­λεύ­σεις. Οι από­πει­ρες των πα­λιών ερ­γο­δο­τών και της αστυ­νο­μί­ας να εκ­κε­νώ­σουν το ερ­γο­στά­σιο, έπε­σαν στο κενό εξαι­τί­ας της μα­ζι­κής αντί­δρα­σης των κα­τοί­κων και των ερ­γα­ζο­μέ­νων με απο­κο­ρύ­φω­μα τη «σύλ­λη­ψη» και το γιου­χάι­σμα των ερ­γο­δο­τών ανή­με­ρα της Πρω­το­μα­γιάς του 2002, που τερ­μά­τι­σαν έπει­τα, κάθε από­πει­ρα ενά­ντια στην κα­τει­λημ­μέ­νη και αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νη αρ­το­βιο­μη­χα­νία. Εμ­βλη­μα­τι­κή επί­σης θε­ω­ρεί­ται η κα­τά­λη­ψη στην κε­ρα­μο­ποι­ία Ζανόν, για την οποία έχει αφιε­ρώ­σει εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη με­λέ­τη ο ου­ρου­γουα­νός κα­θη­γη­τής και ακτι­βι­στής Ραούλ Ζι­μπέ­κι, για τα πώς και τα γιατί μιας αυ­το­δια­χεί­ρι­σης θε­με­λιω­μέ­νης τόσο στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας όσο και στην κοι­νό­τη­τα και μπο­ρεί κα­νείς να την ανα­ζη­τή­σει και στα ελ­λη­νι­κά στο πά­ντο­τε χρή­σι­μο και επί­και­ρο βι­βλίο «Αυ­το­νο­μί­ες και χει­ρα­φε­τή­σεις», από τις εκ­δό­σεις Αλάνα.

Κε­φά­λαιο 3ο : Οι ανε­ξό­φλη­τες επι­τα­γές της δια­κυ­βέρ­νη­σης Κίρ­χνερ

Αυτά, στην κοι­νω­νία. Στην πο­λι­τι­κή, ανα­δεί­χθη­κε πρό­ε­δρος ο Νέ­στωρ Κίρ­χνερ, ο πρώην κυ­βερ­νή­της της Σάντα Κρους, που με­τα­ξύ άλλων είχε δια­πραγ­μα­τευ­τεί σε το­πι­κό επί­πε­δο την εκ­ποί­η­ση των πε­τρε­λαϊ­κών απο­θε­μά­των της επαρ­χί­ας στην ισπα­νι­κή Ρεπ­σόλ. Μαζί με την σύ­ζυ­γο του, Κρι­στί­να, επι­δό­θη­καν σε μια πο­λι­τι­κή εκ­στρα­τεία «οι­κειο­ποί­η­σης» της εξέ­γερ­σης, διαν­θι­σμέ­νη με έντο­νους συμ­βο­λι­σμούς, όπως ήταν η τε­λε­τή που απο­κα­θη­λώ­θη­καν τα πορ­τρέ­τα των αξιω­μα­τι­κών της βι­ντε­λι­κής χού­ντας, που είχαν αι­μα­το­κυ­λή­σει τη χώρα τη δε­κα­ε­τία του 1970, από τις Σχο­λές Πο­λέ­μου και Μη­χα­νι­κού, η έναρ­ξη δι­κα­στι­κών ερευ­νών για συ­ντα­ξιού­χους αξιω­μα­τι­κούς και στρα­τιώ­τες υπεύ­θυ­νους για βα­σα­νι­στή­ρια, δο­λο­φο­νί­ες και εξα­φα­νί­σεις στο πλαί­σιο του σχε­δί­ου εξό­ντω­σης αρι­στε­ρων και ρι­ζο­σπα­στών με την κω­δι­κή ονο­μα­σία Κόν­δωρ, το άνοιγ­μα των φα­κέ­λων για τις απα­γω­γές και τις πα­ρά­νο­μες υιο­θε­σί­ες παι­διών αρι­στε­ρών οι­κο­γε­νειών, που συ­νή­θως είχαν φυ­λα­κι­στεί ή δο­λο­φο­νη­θεί, από οι­κο­γέ­νειες δε­ξιών κρα­τι­κών λει­τουρ­γών και στρα­τιω­τι­κών και φυ­σι­κά η ανα­στο­λή πλη­ρω­μών του δη­μό­σιου χρέ­ους σε διε­θνείς πι­στω­τές και τρά­πε­ζες στις ΗΠΑ, τη Βρε­τα­νία ή την Ισπα­νία, μια μα­κρο­χρό­νια διε­κυλ­στίν­δα που άλ­λο­τε έδει­χνε ότι επι­θυ­μού­σε την ρήξη με την λο­γι­κή των δα­νεί­ων, έχο­ντας αρ­νη­θεί να απο­πλη­ρώ­σει τα δά­νεια αμε­ρι­κα­νι­κών φάντς που αρ­νού­νταν την ανα­διάρ­θρω­σή τους, και άλ­λο­τε την απο­κα­τά­στα­ση μιας καλής φήμης της χώρας ανά­με­σα στους γύπες των αγο­ρών, μια ακρο­βα­σία που προ­ε­τοί­μα­ζε το έδα­φος για την καλ­λιέρ­γεια νέων αυ­τα­πα­τών περί υγιούς κα­πι­τα­λι­σμού και διε­θνών «επεν­δύ­σε­ων» και επα­να­φο­ράς του ξέ­φρε­νου κα­τα­να­λω­τι­κού ψευ­το­ο­νεί­ρου.

Με την Ισπα­νία, ξε­κί­νη­σε και ένας μα­κρο­χρό­νιος «πό­λε­μος του πε­τρε­λαί­ου» για την υπο­τι­θέ­με­νη εθνι­κο­ποί­η­ση των κοι­τα­σμά­των της Αρ­γε­ντι­νής, που έληξε (άδοξα) το 2012, όταν η πρό­ε­δρος πλέον Κρι­στί­να Κίρ­χνερ, υπέ­γρα­ψε μια «συν­θη­κο­λό­γη­ση» εξαι­ρε­τι­κά συμ­βο­λι­κή για την ανε­ξό­φλη­τη κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κή επι­τα­γή του Αρ­γε­ντι­νά­σο που έμει­νε στα γκισέ της ιστο­ρί­ας: τα πε­τρέ­λαια επέ­στρε­φαν «με­ρι­κώς» υπό κρα­τι­κό, αρ­γε­ντι­νι­κό έλεγ­χο-η Ρεπ­σόλ ήταν η τυ­πι­κά νι­κή­τρια. Όσο για την οι­κο­νο­μία και την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας, αγνό­η­σε το μο­ντέ­λο που επέ­βα­λαν οι από τα κάτω, και στρά­φη­κε κατά κύριο λόγο στις εξα­γω­γές σό­γιας προς την Κί­να-εκεί που άλ­λο­τε οι γκα­ού­τσος οδη­γού­σαν τε­ρά­στια κο­πά­δια με γε­λά­δια, φύ­τρω­νε και κυ­ρί­ως εξα­γό­ταν σε υψη­λές τιμές, η σόγια για τα κι­νε­ζι­κά τρα­πέ­ζια,όπως κά­πο­τε οι αρ­γε­ντι­νι­κές, μο­σχα­ρί­σιες μπρι­ζό­λες κα­τευ­θύ­νο­νταν σε ψυ­γεία για την Βό­ρεια Αμε­ρι­κη και τη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη. Και όταν μπήκε στον δικό της κύκλο ύφε­σης η Κίνα, οι εξα­γω­γές κα­τέρ­ρευ­σαν και η Αρ­γε­ντι­νή μπήκε σε νέα φάση πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής εσω­στρέ­φειας συ­νε­χί­ζο­ντας την κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κή εθε­λο­τυ­φλία μπρο­στά στην οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα που είχαν δη­μιουρ­γή­σει οι κα­τα­λή­ψεις και οι ανα­συ­γκρο­τή­σεις από και με τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους κα­τοί­κους στο και επί του πε­δί­ου-τα­ξι­κό­τη­τα και εδα­φι­κό­τη­τα, συμ­φι­λιω­μέ­νες.

Κε­φά­λαιο 4ο : Ο Μάκρι, η σφαγή του Πάρ­κου Αμε­ρι­κα­νών Ιθα­γε­νών και το ΔΝΤ.

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή της πο­λι­τι­κής «σόγια με κάθε κό­στος» η με­γά­λη δια­μαρ­τυ­ρία πάνω από 50.000 ατό­μων, κάθε ηλι­κί­ας, στο Πάρκο Αμε­ρι­κα­νών Ιθα­γε­νών, του Μπου­έ­νος Άιρες, τον Δε­κέμ­βριο του 2010. Οι ιθα­γε­νείς Αρ­γε­ντι­νοί δια­μαρ­τύ­ρο­νταν επει­δή εκτο­πί­ζο­νταν από τις εκτά­σεις γης και τους οι­κι­σμούς τους, για να επε­κτα­θούν οι καλ­λιέρ­γειες σό­γιας με κάθε τί­μη­μα. Η κα­τά­λη­ψη του Πάρ­κου κρα­τού­σε για πε­ρί­που μία εβδο­μά­δα, όταν με την ανοχή της κυ­βέρ­νη­σης Κίρ­χνερ και από τη στιγ­μή που στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή της πρω­τεύ­ου­σας επι­κρα­τεί μο­ντέ­λο μη­τρο­πο­λι­τι­κής, απο­κε­ντρω­μέ­νης διοί­κη­σης, με εντο­λή του κυ­βερ­νή­τη (ο οποί­ος ήταν ο νυν πρό­ε­δρος, Μα­ου­ρί­τσιο Μάκρι…) η ομο­σπον­δια­κή και η μη­τρο­πο­λι­τι­κή αστυ­νο­μία επι­τέ­θη­καν στους συ­γκε­ντρω­μέ­νους, στις 7 του μήνα, με πραγ­μα­τι­κά πυρά και βροχή από δα­κρυ­γό­να, αφή­νο­ντας επι­τό­που τρεις νε­κρούς και δε­κά­δες τραυ­μα­τί­ες.

Και κάπου εκεί προ­έ­κυ­ψε στον προ­ε­δρι­κό θώκο ο πολύς Μα­ου­ρί­τσιο Μάκρι,ένας ούτε πε­ρο­νι­στής ούτε ρι­ζο­σπά­στης όπως αυ­το­δια­φη­μι­ζό­ταν, ένας τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών χρο­νι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νος Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι της Αρ­γε­ντι­νής-ο άν­θρω­πος που αφού πέ­ρα­σε από την Σί­τι­μπανκ της Αρ­γε­ντι­νής και την προ­ε­δρία της θυ­γα­τρι­κής εται­ρί­ας του μπα­μπά του που κα­τα­σκευά­ζει αυ­το­κί­νη­τα για λο­γα­ρια­σμό της Φίατ και της Πεζό, αύ­ξη­σε γε­ω­με­τρι­κά την πε­ριου­σία του τη «χρυσή» εποχή Μένεμ με την εξαι­ρε­τι­κά σκο­τει­νή προ­νο­μια­κή ανά­λη­ψη κα­τα­σκευα­στι­κών έργων, πήρε τα προ­ε­δρι­κά ηνία της λα­ο­φι­λέ­στε­ρης ομά­δας, της Μπόκα Τζού­νιορς το 1995 – έχο­ντας απο­τύ­χει δύο φορές να εξα­γο­ρά­σει την ομάδα στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ‘90 ενώ οι φήμες από τα κολ­λε­για­κά του χρό­νια τον ήθε­λαν οπαδό της με­γά­λης εχθρού, Ρίβερ Πλέιτ…-και ανήλ­θε στην μη­τρο­πο­λι­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Μπου­έ­νος Άιρες, το 2007, δια­τυ­μπα­νί­ζο­ντας την πίστη του σε ένα δόγμα νόμου και τάξης στις φτω­χο­γει­το­νιές της πρω­τεύ­ου­σας, και προ­σφέ­ρο­ντας θέαμα, πολύ θέαμα, κυ­ρί­ως πο­δο­σφαι­ρι­κό και κα­τα­σταλ­τι­κό όπως απέ­δει­ξε η σφαγή στο Πάρκο των Αμε­ρι­κα­νών Ιθα­γε­νών, μιας και δεν μπο­ρού­σε να προ­σφέ­ρει άρτο.

Η (νέα) προ­σφυ­γή της Αρ­γε­ντι­νής στα δά­νεια και τις ντι­ρε­κτί­βες του ΔΝΤ πραγ­μα­το­ποιεί­ται σε πλήρη συμ­φω­νία της κυ­βέρ­νη­σης Μάκρι με όσα είχε εξαγ­γεί­λει προ­ε­κλο­γι­κά, όταν υπο­σχό­ταν επα­να­φο­ρά μιας «καλής» επο­χής δυ­να­μι­κής οι­κο­νο­μι­κής με­γέ­θυν­σης, βί­αιες δη­μο­σιο­νο­μι­κές ανα­προ­σαρ­μο­γές, που βα­φτί­στη­καν ανο­λο­κλή­ρω­τες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, πλήρη απο­κα­τά­στα­ση της διε­θνούς αξιο­πι­στί­ας της χώρας προς τους πι­στω­τές-και έσπευ­σε την πρώτη βδο­μά­δα της προ­ε­δρί­ας του να απο­πλη­ρώ­σει δά­νεια ύψους 4,6 δις δο­λα­ρί­ων που κα­τεί­χαν Αμε­ρι­κα­νοί κε­φα­λαιού­χοι οι οποί­οι αρ­νού­νταν κάθε δια­πραγ­μά­τευ­ση μεί­ω­σης των απαι­τή­σε­ών τους με την προη­γού­με­νη κυ­βέρ­νη­ση.

Στην Αρ­γε­ντι­νή, το ΔΝΤ ξα­νάρ­χε­ται, ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­ντας τους χει­ρό­τε­ρους φό­βους των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των υπο­τε­λών τά­ξε­ων και ανα­δει­κνύ­ο­ντας για πολ­λο­στή φορά τα όρια και τις αυ­τα­πά­τες της πλή­ρους πα­ρά­δο­σης της πο­λι­τι­κής στην κε­ντρι­κή διεύ­θυν­ση κομ­μά­των ή προ­σω­πι­κο­τή­των που έχουν δεί­ξει προ πολ­λού δείγ­μα­τα γρα­φής εντε­λώς ξένα και αρ­νη­τι­κά για την ορ­γά­νω­ση και τη χει­ρα­φέ­τη­ση των από τα κάτω. Με άλλα λόγια, η εποχή του ζεύ­γους Κίρ­χνερ όχι μόνο δεν υπήρ­ξε εποχή ρι­ζι­κής, κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής με­τα­βο­λής, αλλά απο­τέ­λε­σε πε­ρί­ο­δο δια­χει­ρι­στι­κής κα­νο­νι­κό­τη­τας όπου το μο­τί­βο του κε­ντρι­κού κρά­τους πέ­ρα­σε από την εποχή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης συ­ναί­νε­σης στη εποχή της δια­χεί­ρι­σης και της κα­ταλ­λα­γής των κι­νη­μά­των.

Αξιο­ση­μεί­ω­το επί­σης είναι το στοι­χείο ότι η Αρ­γε­ντι­νή υπό την ηγε­σία Μάκρι διεκ­δι­κεί δά­νειο 30 δις δο­λα­ρί­ων – όπως η Ελ­λά­δα το 2010…-με ένα πα­κέ­το επι­θε­τι­κής και αντι­κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής που θα απο­πει­ρα­θεί ου­σια­στι­κά να ξε­θε­με­λιώ­σει κάθε υπό­λειμ­μα πάλαι ποτέ κοι­νω­νι­κού κρά­τους και τώρα, κοι­νω­νι­κής αυ­το­νό­μη­σης και χει­ρα­φέ­τη­σης (γε­νι­κό πω­λη­τή­ριο και ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, συρ­ρί­κνω­ση μι­σθών στο δη­μό­σιο τομέα και εξα­νέ­μι­ση των δη­μό­σιων απο­θε­μα­τι­κών για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των νέων δα­νεί­ων, γε­νι­κή διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων στον ιδιω­τι­κό τομέα, πει­θάρ­χη­ση των προ­α­στί­ων και των πε­ρι­φε­ρεια­κών εγ­χει­ρη­μά­των και πο­λι­τι­κών βάσης που ανέ­δει­ξε το πρώτο Αρ­γε­ντι­νά­σο).

Με μα­θη­μα­τι­κή, ιστο­ρι­κή ακρί­βεια, εγκαι­νιά­στη­κε η εποχή του επό­με­νου Αρ­γε­ντι­νά­σο και κα­λύ­τε­ρα από όλους το γνω­ρί­ζει εκεί­νη η με­ρί­δα της αρ­γε­ντι­νι­κής κοι­νω­νί­ας που σή­κω­σε το βάρος πρώτα της πο­λι­τι­κής ανα­μέ­τρη­σης και έπει­τα της κοι­νω­νι­κής αυ­το­νό­μη­σης το 2002-μέ­νει να δούμε αν θα είναι ο ίδιος ο Μάκρι που θα επι­βι­βα­στεί στο επό­με­νο ελι­κό­πτε­ρο της με­γά­λης φυγής των «ει­δι­κών» και των «πε­τυ­χη­μέ­νων», των ενη­λί­κων κατά την ορο­λο­γία της Κρι­στίν Λα­γκάρντ, από το πλε­ό­να­σμα φτώ­χειας και οργής που προ­κα­λεί η…επι­τυ­χία τους.