Σχόλιο με αφορμή την επίσκεψη Λαφαζάνη στο Λίβανο
Tου Χάρη Παπαδόπουλου
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η αντιπροσωπεία της ΛΑΕ που τον συνοδεύει, έχουν προχωρήσει σε μια σειρά συναντήσεις στην επίσκεψή τους στο Λίβανο: με τον Σύριο πρέσβη, με αντιπροσωπείες της Χεσμπολάχ και του Κ.Κ. Λιβάνου, και τέλος με υπουργό της Λιβανέζικης κυβέρνησης.
Είναι σαφές πως ο Π. Λαφαζάνης επέλεξε για συνομιλητές του αποκλειστικά οργανώσεις και φορείς που ανήκουν στο τόξο των θερμών υποστηρικτών του Σύριου δικτάτορα Άσαντ.
Τι καθεστώς εκπροσωπούσε ο κύριος πρέσβης; Εκπροσωπούσε τη δυναστεία των Άσαντ, που είχε επιβάλλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα από το… 1963, ένα καθεστώς που διέπρεπε σε δολοφονίες συνδικαλιστών, την σφαγή της Αριστεράς και των Παλαιστινίων στον εμφύλιο του Λιβάνου (αλλά και το 2011) και την φυλάκιση χιλιάδων πολιτικών κρατούμενων ΠΡΙΝ την εξέγερση του 2011, σε συνδυασμό με την απόλυτη διαφθορά και το νεποτισμό του. Ένα καθεστώς που με την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης είχε αναγκάσει στην προσφυγιά εκατομμύρια πολίτες της χώρας πριν την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους, πριν το 2013.
Είναι γνωστή η εξιδανίκευση της δυναστείας των Άσαντ από την ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος. Ελπίζουμε κάποια στιγμή οι σ. να συναντήσουν την πραγματικότητα. Ωστόσο, είναι απαράδεκτο να χρεώνονται οι όποιες αυταπάτες σε όλη τη ΛΑΕ.
Φυσικά, η Χεσμπολάχ είναι μια σημαντική πολιτική δύναμη στο Λίβανο και την περιοχή, η πρώτη οργάνωση που αντιμετώπισε νικηφόρα το Ισραήλ στον πόλεμο του 2006. Όσο για το Κ.Κ. Λιβάνου, οργάνωση που διαθέτει σχετικά μικρές αλλά μάχιμες δυνάμεις, είναι το μοναδικό κόμμα αυτής της χώρας που στρατολογεί μέλη από κάθε καταγωγή και θρησκευτική ομάδα.
Ο Π. Λαφαζάνης πήρε ξεκάθαρα θέση υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ, καταγγέλλοντας με ιδιαίτερα σαφή λόγο την κυβέρνηση Τσίπρα που έχει επιλέξει ως στρατηγικό εταίρο το Ισραήλ στο κυνήγι των υδρογονανθράκων.
Όμως, οι προτάσεις του Π. Λαφαζάνη για το πώς προχωράμε παρακάτω, δεν είναι το ίδιο ξεκάθαρες. Ο πρόεδρος της ΛΑΕ αναλώθηκε στο να πείσει πως μια «αντιιμπεριαλιστική» διάσκεψη το ερχόμενο φθινόπωρο στην Αθήνα για να «καλύψει την ανάγκη συνάντησης και κοινής δράσης όλων των δυνάμεων που μάχονται τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό» θα είναι σημαντική εξέλιξη.
Τι το κακό υπάρχει στην πρωτοβουλία για ένα αντιιμπεριαλιστικό συνέδριο;
Ένα συνέδριο, μια διεθνής συνάντηση, έχουν νόημα όταν βοηθούν τους καταπιεσμένους και τις πρωτοπορίες τους να ξεκαθαρίσουν ζητήματα και να οργανωθούν καλύτερα στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.
Στις αραβικές χώρες, όπου η εργατική τάξη και η Αριστερά βιώνουν άγρια καταστολή, ο κύριος εχθρός των μαζών είναι η τριπλή συμμαχία που κερδοσκοπεί με το πετρέλαιο: οι ιμπεριαλιστές, οι σιωνιστές και μαζί τους οι αντιδραστικές αραβικές κυβερνήσεις και άρχουσες τάξεις που καταπιέζουν βάρβαρα τους λαούς τους.
Την ίδια ώρα, τα κινήματα στις αραβικές χώρες βρίσκονται σε άμπωτη, μετά την καταστροφή των εξεγέρσεων της αραβικής άνοιξης του 2011.
Για να αλλάξει η κατάσταση δεν θα βοηθήσουν τα συνέδρια, αλλά κάποιες χειροπιαστές νίκες ενάντια στον τριπλό εχθρό. Νίκες και μυρμηγκίσια δουλειά από τα κάτω.
Αντίθετα, μια διεθνής συνάντηση των δυνάμεων στις οποίες προσανατολίζεται ο Π. Λαφαζάνης, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να συσπειρώσει οργανώσεις και παράγοντες που, παρά το ηρωικό παρελθόν τους, έχουν εδώ και χρόνια ξεγράψει από τις προτεραιότητές τους την ταξική πάλη. Είναι δυνάμεις που θεωρούν πως μόνη δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στο δυτικό ιμπεριαλισμό είναι οι δικτατορίσκοι τύπου Άσαντ.
Τέτοια συνέδρια είναι σχετικά εύκολο να οργανωθούν. Μα μόνο για να επιβεβαιώσουν τη ρήση του Τρότσκι: «Τα πτώματα είναι ανίκανα για μάχη, αλλά είναι ό,τι πρέπει για να εμποδίζουν τους ζωντανούς να πολεμήσουν».
Ο χαρακτήρας της Χεσμπολάχ
Η Χεσμπολάχ (το “Κόμμα του Θεού“), εδώ και δεκαετίες και μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιεί αντικαπιταλιστική ρητορική (ενάντια στον “άγριο καπιταλισμό” απευθυνόμενη “στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου“). Πραγματικά έχει συσπειρώσει τα πιο φτωχά στρώματα του Λιβάνου και ιδιαίτερα τους παρίες της Λιβανέζικης κοινωνίας, τους σιίτες αγρότες και εργάτες. Το κάστρο της ακόμη και σήμερα είναι η Χάι Σέλομ, η φαβέλα της Βηρυτού.
Όμως, εδώ και καιρό οι πιο πλούσιες σιιτικές οικογένειες στο Λίβανο είναι επίσης υποστηρικτές της Χεσμπολάχ και το κόμμα αυτό από το 2005 που συμμετέχει στις κυβερνήσεις του Λιβάνου, υποστηρίζει σταθερά τις ιδιωτικοποιήσεις. Η επί 13 χρόνια κυβερνητική συμμετοχή της Χεσμπολάχ δεν πρόσφερε στους εργαζόμενους του Λιβάνου ούτε το ελάχιστο σε αυξήσεις για υγεία και παιδεία και για τις λαϊκές ανάγκες. Η Χεσμπολάχ για τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους είναι ο νικητής ενάντια στη σιωνιστική επίθεση, αλλά ταυτόχρονα είναι η οργάνωση που έχει στείλει χιλιάδες μαχητών να πολεμήσουν επί οχτώ χρόνια υπέρ του Άσαντ στη Συρία. Οι νεκροί μαχητές της Χεσμπολάχ στο συριακό έδαφος είναι της τάξης των 2.500.
Η Χεσμπολάχ υπήρξε η πλέον προοδευτική εκδοχή του ισλαμικού ριζοσπαστισμού και από τις πιο μαζικές οργανώσεις του χώρου. Παρόλα αυτά, έχει δείξει τα όριά της και σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί αριστερή ή αντιιμπεριαλιστική πρόταση. Η Αριστερά οφείλει να συσπειρώσει τους εργαζόμενους για τα δικά τους συμφέροντα και όχι για να στηρίξουν καλύτερα το σύστημα με “αντιιμπεριαλιστική” ρητορεία.
«Αντιαμερικανισμός» και Υδρογονάνθρακες
Στη συνάντησή του με τον υπουργό του Λιβάνου ο Π. Λαφαζάνης συζήτησε το ζήτημα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Ελλάδας, της (Νότιας) Κύπρου και του Λιβάνου, και για το πώς να γίνει αυτό χωρίς τη συνεργασία με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, αλλά με εναλλακτικούς εταίρους, όπως τη Συρία και την Αίγυπτο.
Χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε πως η Αίγυπτος του Σίσι είναι ο άλλος στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ στην τετραπλή συμμαχία για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων; Πως και ο Σίσι και ο Άσαντ είναι πρωταθλητές στη σφαγή των λαών τους;
Όμως, τα πράγματα γίνονται χειρότερα αν θυμηθούμε πως οι υδρογονάνθρακες και το πετρέλαιο στη θάλασσα είναι πρακτικά αδύνατο να αντληθούν χωρίς την τεχνική συνδρομή των τεράστιων πολυεθνικών κολοσσών, τύπου Exxon Mobil.
Δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να αναζητά διεξόδους από την κρίση στην εκμετάλλευση θαλάσσιων υδρογονανθράκων. Αυτό μπορεί να σημαίνει μονάχα πρόσδεση σε μια ιμπεριαλιστική συμμαχία και, τελικά, μονάχα πολεμικούς κινδύνους για τον κόσμο και τρελά κέρδη για τις πολυεθνικές του πετρελαίου και των όπλων.
Η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, όταν μπορεί και συσπειρώνει τον κόσμο της εργασίας ενάντια στον κόσμο των αφεντικών και των λυκοσυμμαχιών του πολέμου.
Υποβολή απάντησης