Του Χρήστου Βαγενά*
Η µεγάλη απεργία στις 28 Φλεβάρη αποκάλυψε ότι υπάρχουν µαζικές αγωνιστικές διαθέσεις στην εργατική τάξη, ενάντια στην προδοτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των δυνάµεων Ν∆-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και την άρνηση του ΠΑΜΕ να υλοποιήσουµε ένα πρόγραµµα συνέχειας, συντονισµού και κλιµάκωσης των κινητοποιήσεων.
Το ζήτηµα της ακρίβειας αποτελεί πλέον βασικό πρόβληµα, καθώς δυσκολεύει όλο και περισσότερο τη ζωή των εργατικών και λαϊκών στρωµάτων και βυθίζει στη φτώχεια εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους µας. Το πάρτι της κερδοσκοπίας των καπιταλιστών ξεκίνησε µε την αύξηση των τιµών αµέσως µετά τον κορωνοϊό και συνεχίζεται αµείωτο από τότε. Όλοι οι πολιτικάντηδες της ∆εξιάς και οι νεοφιλελεύθεροι παπαγάλοι προσπαθούν να µας πείσουν ότι είναι προσωρινό φαινόµενο, ότι προήλθε από τον πόλεµο στην Ουκρανία, ότι η ακρίβεια είναι εισαγόµενο φαινόµενο και διάφορα άλλα τέτοια παραµύθια. Αυτό που βιώνει όµως η εργατική τάξη είναι µια διαρκής αφαίµαξη του πραγµατικού της εισοδήµατος.
Η ακρίβεια αφορά κυρίως είδη πρώτης ανάγκης µε ανελαστική ζήτηση, όπως είναι τα τρόφιµα, το ρεύµα, η ενέργεια, τα καύσιµα. Γίνεται µια νέα τεράστια µεταφορά πλούτου από τα φτωχά στρώµατα προς το κεφάλαιο, που εκφράζεται µε υπερκέρδη στα οικονοµικά αποτελέσµατα των επιχειρήσεων, ενώ και το κράτος έχει συνεχώς αύξηση εσόδων, αφού εισπράττει όλο και περισσότερα από τους έµµεσους φόρους και τον ΦΠΑ λόγω των αυξηµένων τιµών των αγαθών.
Οι διεθνείς αντιδράσεις κατά της ακρίβειας
Απέναντι σε αυτά τα προβλήµατα οι εργαζόµενοι\ες και η νεολαία, µε τα συνδικάτα, τις πολιτικές οργανώσεις και τις συλλογικότητες της Αριστεράς, έχουν δώσει σκληρές µάχες σε όλες τις χώρες του λεγόµενου «δυτικού κόσµου». Στην αρχή τον τόνο έδωσαν οι απεργιακές µάχες στις ΗΠΑ (αυτοκινητοβιοµηχανίες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι κ.α.), αλλά και στη Γαλλία ενάντια στην αντιασφαλιστική µεταρρύθµιση Μακρόν. Ακολούθησαν µεγάλες απεργίες στη Βρετανία, την Ισπανία και πρόσφατα στη Γερµανία, µε πολυήµερες κλαδικές κινητοποιήσεις.
Στην Ελλάδα δυστυχώς η κυριαρχία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στα συνδικάτα και οι µικρές και κατακερµατισµένες δυνάµεις της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς λειούργησαν ανασταλτικά την προηγούµενη περίοδο στην πυροδότηση µεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων για την επιβίωση της εργατικής τάξης και την προστασία του κοινωνικού κράτους και του λαϊκού εισοδήµατος. Με εξαίρεση βέβαια τις µεγάλες κινητοποιήσεις για το έγκληµα στα Τέµπη τον Μάρτιο του 2023, στις οποίες ο όγκος και ο δυναµισµός των διαδηλωτών θύµισε τις αντιµνηµονιακές κινητοποιήσεις 2010-2012.
Απεργία κόντρα στη συναίνεση
Όλα αυτά φαίνεται να αλλάζουν το 2024. Οι συνεχείς πιέσεις των δυνάµεων της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς στα συνδικάτα, η πίεση της βάσης του ΚΚΕ στην ηγεσία του και οι πολυήµερες φοιτητικές κινητοποιήσεις οδήγησαν στη µεγάλη απεργία και στις µαζικές διαδηλώσεις στις 28 Φλεβάρη.
Μετά τις δηµοτικές εκλογές του Οκτώβρη υπήρχε στη χώρα µια αδικαιολόγητη εργασιακή ειρήνη. Οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ∆ΑΚΕ σε ΓΣΕΕ & Α∆Ε∆Υ στήριζαν ξεκάθαρα την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τις αντεργατικές της πολιτικές και κωλυσιεργούσαν κάθε διαδικασία στα συνδικάτα, προκειµένου να µην παρθούν αποφάσεις για κινητοποιήσεις.
Το ΠΑΜΕ, που θα µπορούσε να πάρει ουσιαστικές πρωτοβουλίες για δράσεις, κάλεσε σε σύσκεψη στις 27 Νοέµβρη, όπου αποφάσισε ένα συλλαλητήριο για τα µέσα ∆εκέµβρη. Κατώτεροι των περιστάσεων για άλλη µια φορά, καθώς αν θέλεις να οργανώσεις την εργατική αντιπαράθεση µε την κυβέρνηση δεν καλείς ένα µήνα πριν τις Γιορτές, όπου υπάρχει µικρός χρονικός ορίζοντας για να προετοιµάσεις τη συνέχεια των αγώνων.
Το ΠΑΜΕ οργάνωσε ένα συλλαλητήριο κατά της ακρίβειας και µια κινητοποίηση για τη διεκδίκηση του 13ου µισθού και της 13ης σύνταξης στις 6 ∆εκέµβρη, την ίδια µέρα που γίνονται τα νεολαιίστικα συλλαλητήρια για τη δολοφονία Α. Γρηγορόπουλου!
Εν τέλει προτάθηκε από το ΠΑΜΕ 24ωρη απεργία για τις 28 Φλεβάρη, µε αφορµή το κλείσιµο ενός χρόνου από το έγκληµα στα Τέµπη.
Μέσα σε όλη αυτή την περίοδο οι δυνάµεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (Παρεµβάσεις & Μάχη) προσπαθούσαν να βάλουν αγωνιστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες στα συνδικάτα και τις οµοσπονδίες, αλλά λόγω και των µικρών δυνάµεών τους δεν κατάφεραν να έχουν ουσιαστικά αποτελέσµατα.
Τελικά, µετά από αυτές τις δράσεις και την πίεση της εργατικής βάσης, οι δύο συνοµοσπονδίες (ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ) εξήγγειλαν αόριστα απεργία κατά της ακρίβειας για µετά τις Γιορτές.
Το ΠΑΜΕ επανέφερε την πρότασή του για απεργία στις 28 Φλεβάρη, παρόλο που είχε ξεκινήσει το φοιτητικό κίνηµα µε καταλήψεις σε εκατοντάδες σχολές και µαζικά συλλαλητήρια κάθε Πέµπτη σε όλη την Ελλάδα.
Τελικά, η ΓΣΕΕ εξήγγειλε µόνη της απεργία για τις 17 Απρίλη, χωρίς καµία συνεννόηση µε την Α∆Ε∆Υ, παρά την πρόσκληση που της είχε σταλεί. Τρεις µήνες µετά και ενώ όλη η χώρα «βράζει» από αντικυβερνητική οργή!
Είναι ξεκάθαρο ότι µε τέτοιου είδους διασπαστικές ενέργειες από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ και της ∆ΑΚΕ, υπερασπίζονται µε τον καλύτερο τρόπο τις πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο δε επικεφαλής της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος δίνει τα τελευταία διαπιστευτήριά του στο κεφάλαιο, καθώς πλησιάζει τα 70 και είναι πρόεδρος στη συνοµοσπονδία από το 2006.
Η απόφαση για τις 28 Φλεβάρη
Απέναντι σε αυτό τον εκφυλισµό, η πλειοψηφία της Α∆Ε∆Υ φάνηκε να µην είναι διατεθειµένη να υποχωρήσει και έδειχνε ότι θα διοργάνωνε απεργιακές κινητοποιήσεις µέσα στο Φλεβάρη. Τελικά η πρόταση για 24ωρη απεργία στις 8 Φλεβάρη στο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο µετατράπηκε σε στάση εργασίας και την πρόταση για 24ωρη απεργία στις 28 Φλεβάρη οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ∆ΑΚΕ την καταψήφισαν! Η απεργία πέρασε µε τις ψήφους των υπόλοιπων δυνάµεων (ΠΑΜΕ, Σύριζα, ΣυνΑν, Παρεµβάσεις, ΕΑΣ (Μάχη)).
Οι πιέσεις των παρατάξεων, των οργανώσεων και των συλλογικοτήτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είχαν σηµαντικότατη συνεισφορά στο να βγει αυτή η απεργία.
Στην απεργία αυτή συµµετείχαν επίσης τα περισσότερα και µεγαλύτερα Εργατικά Κέντρα της Ελλάδας (Αθήνας, Πειραιά, Πάτρας, Λάρισας κ.ά.) και πολλές οµοσπονδίες. Προτάχθηκαν τρεις βασικές αιχµές αιτηµάτων:
1. Το έγκληµα των Τεµπών να µη συγκαλυφθεί και να τιµωρηθούν οι πραγµατικοί ένοχοι.
2. Να σταµατήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις δηµόσιων υπηρεσιών και αγαθών, που κυριολεκτικά δολοφονούν.
3. Να παρθούν µέτρα κατά της ακρίβειας, µε πραγµατικές και µεγάλες αυξήσεις στους µισθούς και τις συντάξεις και πλαφόν στις τιµές των βασικών αγαθών.
Η απεργία
Σε αυτή την απεργία η εργατική τάξη έδειξε µε την συµµετοχή της ότι δεν ξεµπερδεύουν εύκολα µαζί µας και ότι υπάρχουν δυνάµεις που ακόµα µπορούν να δηµιουργήσουν συνθήκες ανατροπής, κόντρα στις επιθέσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας και του οικονοµικού και µιντιακού κατεστηµένου.
Η συµµετοχή στην απεργία ήταν µεγάλη σε κλάδους του δηµόσιου και ιδιωτικού τοµέα, ενώ λειτούργησαν και απεργιακές φρουρές από πολλά συνδικάτα. Στα συλλαλητήρια επίσης συµµετείχαν χιλιάδες εργαζόµενοι\νες και νεολαίοι, µε το µαζικότερο, αυτό της Αθήνας, να πλησιάζει τους 50.000 συµµετέχοντες, παρά την 24ωρη απεργία στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς. Μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις πραγµατοποιήθηκαν σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο, Γιάννενα, Χανιά κ.ά.
Η µαχητικόττα και η οργή κυριάρχησαν εκείνες τις µέρες, ενώ σε πολλές πόλεις οι απεργιακές πορείες κατέληξαν ή πέρασαν από τον ΟΣΕ και την Hellenic Train. Και όλα αυτά, παρά τον προδοτικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, την απουσία ουσιαστικής και ορατής αντιπολίτευσης και την απογοήτευση που κυριαρχεί σε µεγάλα κοµµάτια της εργατικής τάξης.
Ένα µειονέκτηµα της απεργιακής ηµέρας ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν τρεις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, παρά το γεγονός ότι η απεργία στις 28 Φλεβάρη βγήκε κόντρα στις επιδιώξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Θα έπρεπε και θα µπορούσαµε οι υπόλοιπες δυνάµεις να έχουµε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διοργάνωση και στις οµιλίες του απεργιακού συλλαλητηρίου. Να πάρουµε πάνω µας την απεργία και την επιτυχία της µαζικής συµµετοχή του κόσµου και του δυναµισµού της. Παρ’ όλα αυτά, το µεγαλύτερο κοµµάτι των διαδηλωτών προσέγγισε (τουλάχιστον στην Αθήνα) τα µπλοκ των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς παρά τα πανό των συνδικάτων.
Μετά τη µεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 28 Φλεβάρη ακολούθησε η στάση εργασίας Α∆Ε∆Υ & ΕΚΑ στις 8 Μάρτη για την Παγκόσµια Μέρα της Γυναίκας και το πανελλαδικό, πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ενάντια στην ψήφιση του νοµοσχεδίου για τη δηµιουργία ιδιωτικών πανεπιστηµίων.
Τη σκυτάλη των αγωνιστικών κινητοποιήσεων πήραν µετά τις 28 Φλεβάρη δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες, καθώς και εργαζόµενοι\ες και νεολαίοι που διαδήλωσαν την Παρασκευή 8 Μάρτη κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστηµίων και κατά των κυβερνητικών σχεδίων για µετατροπή της εκαπίδευσης σε αγαθό για λίγους και «εκλεκτούς».
Πώς συνεχίζουµε;
Χρειάζεται να οργανωθεί αγωνιστική συνέχεια ενάντια σε όλα αυτά που µας καταπιέζουν. Οι δυνάµεις της επαναστατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει να έχουµε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό, ενώ πρέπει να ενισχυθούν και να οργανωθούν καλύτερα οι κινητοποιήσεις ενάντια στη σφαγή που προκαλούν οι Ισραηλινοί στη Γάζα.
Επίσης µπορούµε να οργανώσουµε τοπικές δράσεις και διαµαρτυρίες για τα ζήτηµα της ακρίβειας, που αποτελεί µια νέα λιτότητα για την εργατική τάξη, ένα νέο Μνηµόνιο που απλώς δεν έχει εξαγγελθεί επίσηµα. Κινητοποιήσεις και πικετοφορίες µπορούν να διοργανωθούν από συνδικάτα, επιτροπές αγώνα και τοπικές συνελεύσεις έξω από σούπερ µάρκετ, αγορές και πολυκαταστήµατα, απαιτώντας να µπει φραγµός στην κερδοσκοπία.
Τέλος, πρέπει να ενεργοποιηθούµε άµεσα για την καλύτερη δυνατή διοργάνωση της απεργίας στις 17 Απρίλη. Παρόλο που η ηγεσία της ΓΣΕΕ την προκήρυξε µε τέτοιον τρόπο, ώστε να χάσει την όποια δυναµική της, εµείς πρέπει να κάνουµε τα πάντα ώστε να γίνει σταθµός στους αγώνες του εργατικού κινήµατος. Μπορούµε να το καταφέρουµε αυτό και να πετύχουµε την ανάταξη ενός ισχυρού εργατικού κινήµατος. Χρειάζεται να πιέσουµε και την Α∆Ε∆Υ να συµµετάσχει και αυτή, ώστε να γίνει πραγµατικά Πανεργατική Απεργία και να ξεκινήσουµε άµεσα µε περιοδείες και συνελεύσεις την ενηµέρωση των εργαζοµένων.
Η µόνη πραγµατική αντιπολίτευση αυτή την περίοδο γίνεται από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και πρέπει τα µηνύµατά µας να φτάσουν σε κάθε εργαζόµενο\η και στη νεολαία. Επίσης, µε τη συνέχεια και τη συνέπειά µας αποδεικνύουµε ότι είµαστε αταλάντευτα υπέρ της εργατικής τάξης. Η παρουσία µας στην προσπάθεια δηµιουργίας ενός νέου κύκλου αντιπαράθεσης µε την αντεργατική κυβέρνηση της ∆εξιάς, µπορούν να δώσουν νέα ώθηση στις δυνάµεις µας.
*Ο Χρ. Βαγενάς είναι µέλος στο ∆Σ της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ
Υποβολή απάντησης