Του Θανάση Κούρκουλα
Να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις κάλπες της 21ης Μάη ζητούν ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματός του από τους ψηφοφόρους. Με στόχο μια «προοδευτική κυβέρνηση» είτε με την λεγόμενη απλή αναλογική, είτε -αν χρειαστεί- με το υπερενισχυμένο εκλογικό σύστημα Μητσοτάκη που θα ισχύσει στις δεύτερες εκλογές – αν γίνουν. Η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν μονόδρομος για να φύγει η Δεξιά, αφού κάθε άλλη αντιδεξιά ψήφος τα εκλογικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως τάχα απομακρύνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την κατάκτηση της πρώτης θέσης, που ο ίδιος ο Τσίπρας έχει θέσει ως προϋπόθεση για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.
Ξεχνούν βέβαια να μας πουν ποιος φταίει που τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων ακόμα διατηρούν τον ΣΥΡΙΖΑ σε χαμηλές πτήσεις παρά τις «δέκα πληγές» του Φαραώ που έχουν ρημάξει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη διάρκεια της τετραετίας Μητσοτάκη. Σίγουρα πάντως δεν φταίνε οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς αλλά η ίδια η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και η πιο άνευρη αντιπολίτευση όλων των εποχών, που αποτελούν αποκλειστική ευθύνη του Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
«Ώριμο φρούτο»
Πρόκειται για τα τελευταία επεισόδια του σίριαλ «ώριμο φρούτο» που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως αντιπολιτευτική τακτική για να πέσει -κάποια ώρα- η Δεξιά. Ωστόσο, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα μεγάλα θέματα δεν πείθουν το φιλοθέαμον εκλογικό κοινό για… δραματικές αλλαγές: από την εξωτερική πολιτική (Ουκρανία, Ελληνοτουρκικά, εξοπλιστικά) ως τον φράχτη στον Έβρο (αποτροπή αντί για αλληλεγγύη) και από τις ιδιωτικοποιήσεις των τρένων (που εκκίνησαν, διά χειρός Σπίρτζη, από το 2017) μέχρι την προσήλωση στους δημοσιονομικούς περιορισμούς αποπληρωμής του χρέους, το συστημικό πλαίσιο πολιτικής παραμένει αλώβητο για το κόμμα που επαγγέλλεται τη «Δικαιοσύνη παντού».
Ανάθεση
Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης «αλλαγής» πάει πακέτο με τα μέσα που αντιστοιχούν στην επίτευξή της. Όταν κατά τη διάρκεια της «πρώτης φοράς Αριστερά» όλες οι ριζοσπαστικές δεσμεύσεις έναντι του μαζικού αντιμνημονιακού κινήματος αναιρέθηκαν και προδόθηκαν ασύστολα, τα σημερινά παχιά λόγια περί εφαρμογής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τρόικα και μνημόνια, αυτή τη φορά από μια «προοδευτική κυβέρνηση» μαζί με… το ΠΑΣΟΚ, ελάχιστα μπορούν να πείσουν. Εκτός και αν πιστέψουμε ότι δια της ανάθεσης της ψήφου θα υλοποιηθούν τώρα οι δραστικές αλλαγές που απαιτούνται κόντρα σε ντόπια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη στους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος. Όταν η διαφορά ανάμεσα στον κατώτατο μικτό μισθό που νομοθέτησε πρόσφατα ο Μητσοτάκης και στον κατώτατο μισθό που υπόσχεται ο Τσίπρας ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 100 ευρώ μικτά, καταλαβαίνει κανείς τα όρια στα οποία καλείται η «προοδευτική κυβέρνηση» να κινηθεί – στην καλύτερη περίπτωση που η Δεξιά ηττηθεί στις εκλογές. Το σενάριο μιας ήττας της Δεξιάς, όμως, φαντάζει εφικτό μόνο στον βαθμό που ο λαϊκός κόσμος και η νεολαία -που υπέφεραν από τη ΝΔ- δεν επιλέξει τελικά να απέχει από τις εκλογές εκφράζοντας έτσι την απογοήτευσή του στο σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας. Δηλαδή μόνο στον βαθμό που τελικά το «κίνημα των Τεμπών», των γενικών απεργιών, των καλλιτεχνών, των φοιτητών κ.λπ. κάνει το θαύμα του παρά και ενάντια στη συστημική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτικό προσωπικό
Αντίστοιχης ποιότητας είναι και οι επιλογές του πολιτικού προσωπικού της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα που καλείται να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό την επόμενη τετραετία. Φαίνεται πως η κατάντια των γκλαμουράτων «προσωπικοτήτων» τύπου Γεωργούλη δεν αρκεί για να σταματήσει την κατρακύλα των προεδρικών επιλογών, που γίνονται ολοένα και πιο… πολυσυλλεκτικές. Έτσι, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος του Καραμανλή Ευάγγελος Αντώναρος θα κοσμήσει τις λίστες των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στην Ανατολική Αττική. Ο προερχόμενος από τα σπλάχνα της «λαϊκής δεξιάς» δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Παχατουρίδης, υποστηριζόμενος σταθερά από τη ΝΔ τα τελευταία χρόνια, θα υποστηριχθεί στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο συμπαθής κατά τα άλλα μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς, στον δρόμο που χάραξαν άλλες μη πολιτικές υποψηφιότητες του χώρου, θα υποστηριχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητά του για τον κεντρικότερο Δήμο της χώρας, τον Δήμο Αθηναίων απέναντι στον Μπακογιάννη. Ακόμα και η πιο υπεύθυνη πολιτικά θέση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, εκείνη του/της εκπροσώπου Τύπου του κόμματος, ανατέθηκε όχι σε κάποιο πολιτικά έμπειρο στέλεχος του κομματικού μηχανισμού, αλλά στην τηλεοπτική δημοσιογράφο Πόπη Τσαπανίδου, με μακρά θητεία στην ιδιωτική τηλεόραση. Πρόκειται για άλλη μια επιλογή με βασικό κριτήριο τις διασυνδέσεις στον χώρο του Τύπου που ταυτόχρονα «γράφει» στην κάμερα, αντί για την αναζήτηση της πολιτικής πληρότητας στη μεταφορά της συλλογικής έκφρασης της γραμμής του κόμματος, όπως θα έπρεπε να χαρακτηρίζει έναν πολιτικό φορέα της Αριστεράς.
Κόμμα οπαδών
Αυτές οι επιλογές αποτελούν συνέχεια των αλλαγών στην εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία αστικοποίησής του. Όπως για παράδειγμα η απευθείας εκλογή του προέδρου από τον… λαό κι όχι από το συνέδριο του κόμματος. Ή η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος επίσης από ένα κομματικό πλήθος δεκάδων χιλιάδων μελών-ψηφοφόρων, κι όχι από το συνέδριο – με ανανέωση μάλιστα του 20% των θέσεών της με το ζόρι από… νέα μέλη (κυρίως ΠΑΣΟΚικής προέλευσης). ‘Ολες αυτές οι τάχα «μοντέρνες» αλλαγές δεν σημαίνουν τίποτα λιγότερο από την προσαρμογή του συνόλου του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου ταυτότητα με πανίσχυρη την θέση του προέδρου και με τα μέλη να έχουν όλο και περισσότερο ρόλο χειροκροτητή. Μέλη που ελάχιστα μπορεί να συνεισφέρουν, να επιβραβεύσουν, να αλλάξουν ή να αμφισβητήσουν το σύνολο της πολιτικής και της ηγεσίας του κόμματος. Που αποτελούν εκείνο το είδος μελών που αντιστοιχεί σε πελατειακά κόμματα οπαδών αντί για ενεργά μέλη με δικαιώματα και υποχρεώσεις που καθορίζουν και παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις στην εσωτερική ζωή κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς.
Αντικαπιταλιστική Αριστερά
Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, είτε ο Μητσοτάκης καταφέρει να ξαναγίνει κυβέρνηση (κάτι που απευχόμαστε) είτε το «μαύρισμα» της κυβέρνησης της ΝΔ πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε να αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα (παρά τις δεξιές προσαρμογές και την ξενέρωτη αντιπολίτευση που ασκεί καθ’ όλη την τετραετία Μητσοτάκη), η ριζοσπαστική πρωτοπορία των κινημάτων και η αντικαπιταλιστική Αριστερά όσον αφορά τις εκλογές της 21ης Μάη 2023 μπορούν να έχουν μόνο έναν στόχο: την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, για ισχυρό κίνημα και ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά μετά τις εκλογές. Κίνημα και αντικαπιταλιστική Αριστερά που από την επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι ικανοί μαχητές ενάντια στις επιλογές του συστήματος. Και που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί ένας ορατός αντικαπιταλιστικός πόλος. Ένα ισχυρό στήριγμα των αγώνων του επόμενου διαστήματος, μια κρίσιμη δύναμη που θα στέκεται απέναντι στο σύστημα ενεργοποιώντας τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία αντί να τους μετατρέπει σε παθητικούς πελάτες των κεντροαριστερών εκλογικών μηχανισμών.
Υποβολή απάντησης