Υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι στις εκλογές ο Ηλίας Ιωακείμογλου, οικονομικός αναλυτής και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Θέσεις από το 1983. Όπως τονίζει «στην παρούσα ιστορική συγκυρία της τέταρτης μεγάλης, οργανικής κρίσης του καπιταλισμού» απαιτείται πρόγραμμα και στρατηγική που θα «εξυπηρετούν τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού, τώρα και εδώ», και θα «καθοδηγούνται από την ιδέα του κομμουνισμού ως πυξίδα, δηλαδή ως κριτήριο αξιολόγησης του γενικού προσανατολισμού της πολιτικής μας».
Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο
Η κατάρρευση τραπεζών, οι χιλιάδες απολύσεις στις επιχειρήσεις νέας τεχνολογίας, ο επίμονος πληθωρισμός στην ΕΕ συνιστούν σημάδια εισόδου σε μια νέα φάση της καπιταλιστικής κρίσης μετά το 2008;
Στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί, αντιμετωπίζουν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Σε αντίθεση με ό,τι αρχικά είχε προβλεφθεί, ο πληθωρισμός είναι επίμονος διότι οι επιχειρήσεις έχουν βρει την ευκαιρία να μεγεθύνουν τα κέρδη τους αυξάνοντας τις τιμές τους περισσότερο από όσο δικαιολογούν οι αυξήσεις του κόστους. Υπάρχει αβεβαιότητα για το πώς θα διαμορφωθεί η πολιτική των επιτοκίων για να τιθασευτεί ο πληθωρισμός, αλλά υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: είτε με ύφεση, είτε με κρίση, είτε με επιβράδυνση της οικονομίας είτε όχι, οι επιχειρήσεις στην παρούσα ιστορική συγκυρία μπορούν να διατηρούν υψηλή κερδοφορία μόνο με έναν τρόπο: μειώνοντας το κόστος εργασίας. Αυτό συμβαίνει επειδή στους περισσότερους κλάδους παραγωγής, οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αυξήσουν τα κέρδη τους με αυξήσεις της παραγωγικότητας της εργασίας, τεχνολογικό εκσυγχρονισμό και οργανωτικές καινοτομίες (αυτά υπάρχουν στις σελίδες των εφημερίδων αλλά δεν εμφανίζονται στα στατιστικά στοιχεία). Επομένως, η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας εμφανίζεται στις επιχειρήσεις ως μονόδρομος και ως διαρκές καθήκον.
Λίγα μόνο θα μπορέσουμε να επιτύχουμε στο εξής χωρίς στιβαρή και αξιόπιστη πολιτική οργάνωση των υποτελών κοινωνικών τάξεων και χωρίς ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο
Με ποιο πρόγραμμα και ποια στρατηγική θα έπρεπε να παλέψει σήμερα η αριστερά;
Για να επιτύχει την αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας ο νεοφιλελευθερισμός έχει εγκαταστήσει μια σειρά παγίδων πειθάρχησης της μισθωτής εργασίας. Οι παγίδες αυτές συγκροτούν, όλες μαζί, έναν ενιαίο μηχανισμό ανελευθερίας και υποταγής: είναι η ίδια η μισθωτή εργασία μια τέτοια παγίδα διότι είναι σχέση ισότητας μεταξύ δύο μερών άνισης ισχύος, είναι η σύμβαση εργασίας μια τέτοια παγίδα επειδή επιβάλλει στον μισθωτό την οργάνωση της καθημερινής του ζωής μέσα σε πλαίσια που προκαθορίζονται από την υποχρέωσή του να παρουσιάζεται ανανεωμένος, έτοιμος προς εκμετάλλευση, κάθε πρωί στην πόρτα της επιχείρησης, είναι η παγίδα του χαμηλού μισθού που εξωθεί τα νοικοκυριά των μισθωτών να εργάζονται περισσότερες ώρες για να συμπληρώσουν το εισόδημα, είναι η παγίδα της μακροχρόνιας ανεργίας που διανοίγει τον δρόμο προς τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αυτοσυντηρούμενη εξαθλίωση, τους «περιττούς» πληθυσμούς, είναι και οι παγίδες της επισφαλούς εργασίας και του χρέους που αποδυναμώνουν κάθε είδους διάθεση για αντίσταση στην εκμετάλλευση και στον δεσποτισμό του κεφαλαίου. Με αυτές τις παγίδες, και μερικές ακόμα, που άλλες έρχονται από παλιά και άλλες τις έφερε ο νεοφιλελευθερισμός, η αστική τάξη και το κράτος της συντηρούν ένα πλαίσιο εγκλεισμού που κλειδώνει τις τρέχουσες και μελλοντικές επιλογές ζωής των μισθωτών, και των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων στο σύνολό τους, μέσα σε άνισες, ανελεύθερες, εκμεταλλευτικές, καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις. Πρόκειται για πλαίσιο πειθάρχησης και εκμετάλλευσης που είναι αναγκαία και υποχρεωτική συνθήκη για έναν καπιταλισμό που δεν μπορεί πλέον να αξιοποιεί το κεφάλαιο παρά μόνο απαξιώνοντας διαρκώς την εργασία. Έχει αναδυθεί έτσι ένας πολεμικός καπιταλισμός που οφείλει να είναι αχαλίνωτος και αυταρχικός προκειμένου να μπορεί να λειτουργεί με υψηλά και αυξανόμενα κέρδη. Με αυτό το πλαίσιο ενεργό, ανελαστικό, υποχρεωτικό και αμετάκλητα εγκατεστημένο, είναι δύσκολο να φανταστούμε για τις πολιτικές δυνάμεις των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων άλλο πρόγραμμα και άλλη στρατηγική, πέραν αυτής που διεκδικεί τον σοσιαλισμό, τώρα και εδώ, χωρίς μάλιστα να ξεχνάει ότι ο σοσιαλισμός είναι η μεταβατική φάση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να υπερασπιστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα και μια τέτοια στρατηγική με αξιόπιστο τρόπο, συνέπεια και αγωνιστικότητα
Πως εκτιμάς την κατάσταση στην αριστερά σήμερα;
Μετά το 1990, όταν οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις από καιρού σε καιρό κάνουν ρεσάλτο στην πολιτική σκηνή με αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις, σπανίως παράγουν πολιτικά αποτελέσματα που αντέχουν στον χρόνο και οι οποίες ανοίγουν προοπτικές για συνέχιση του αγώνα. Το συμπέρασμα είναι απλό: για να έχει συνέχεια μια αυθόρμητη κοινωνική έκρηξη, θα πρέπει να εκπροσωπηθεί από ένα ή περισσότερα κόμματα ή οργανώσεις που αρθρώνουν λόγο περί του γενικού συμφέροντος, λόγο δηλαδή που διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία, που δείχνει ότι το συμφέρον της τάξης μας εξυπηρετεί το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, των κυριαρχούμενων, των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων. Μόνο τότε μπορεί να συγκροτηθεί ένας κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας, ένα συνασπισμός που συγκροτείται από ταξικές συμμαχίες υπό την ηγεμονία όσων υφίστανται την κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση. Αντί για αυτό, κυριαρχεί τώρα στον κόσμο της Αριστεράς είτε η επικέντρωση στον πολιτικό ακτιβισμό και τον εμπειρισμό που αδυνατεί να εντάξει τις δράσεις του στην προοπτική του σοσιαλισμού, είτε η μεταφυσική αναμονή της αφύπνισης της εργατικής τάξης επειδή κάποιοι καταδεικνύουν κάθε μέρα τις αδικίες, την εκμετάλλευση και την βαναυσότητα του καπιταλισμού. Ωστόσο, από τη Βαστίλη και τις επαναστάσεις του 19ου αιώνα έως την Κομμούνα στο Παρίσι, από το ρώσικο 1905 έως την επανάσταση του 1917, από τον Μάη του 1968 και από τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008 έως το δημοψήφισμα του 2015, η πολιτική παράδοσή μας βοά: λίγα μόνο θα μπορέσουμε να επιτύχουμε στο εξής χωρίς στιβαρή και αξιόπιστη πολιτική οργάνωση των υποτελών κοινωνικών τάξεων και χωρίς ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο, δηλαδή σχέδιο που θα διεκδικεί την εκπροσώπηση του συμφέροντος των εργαζόμενων τάξεων ως συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, των κυριαρχούμενων, των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων. Μέχρι τότε, τα ξεσπάσματα κοινωνικής δυσαρέσκειας, ανυπακοής και εξέγερσης δεν θα αφήνουν υποδοχές για να πιαστούν τα επόμενα.
Στις επόμενες εκλογές θα είσαι υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι σηματοδοτεί αυτή η επιλογή;
Η εκτίμησή μου για την ιστορική συγκυρία, όπως διαμορφώθηκε μετά το 2010, με οδήγησε βαθμιαία στο συμπέρασμα ότι το πρόγραμμα και η στρατηγική για τις κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις στην παρούσα ιστορική συγκυρία της τέταρτης μεγάλης, οργανικής κρίσης του καπιταλισμού, δεν μπορούν παρά να εξυπηρετούν τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού, τώρα και εδώ, και δεν μπορούν παρά να καθοδηγούνται από την ιδέα του κομμουνισμού ως πυξίδα, δηλαδή ως κριτήριο αξιολόγησης του γενικού προσανατολισμού της πολιτικής μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να υπερασπιστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα και μια τέτοια στρατηγική με αξιόπιστο τρόπο, συνέπεια και αγωνιστικότητα.
Υποβολή απάντησης