Του Μάριου Αυγουστάτου

Με ξύλο και χημικά απάντησε η ΕΛ.ΑΣ στους φοιτητές/τριες που συγκεντρώθηκαν ενάντια στο αντιεκαιδευτικό σχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη για τα Πανεπιστήμια (παγκόσμια «πρωτοπορία» κοινός νόμος Υπουργείου Παιδείας + Υπουργείου «Ασφάλειας & Καταστολής”), που εκτός του ότι αλλάζει τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εισάγει όριο φοίτησης στα πανεπιστήμια, θεσμοθετεί «φοιτητοδικεία» και νομοθετεί την ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας, που θα υπάγεται στην ΕΛΑΣ.

Με προσλήψεις 1.000 ειδικών φρουρών. Με …διαδικασίες εξπρές βεβαίως βεβαίως, ενώ όπως λένε διάφορες κυβερνητικές μαριονέτες «λεφτά δεν υπάρχουν» (για πραγματική ενίσχυση της παιδείας και δημόσιας υγείας).

Αυτός ο νόμος δεν πρέπει να περάσει

του Μάριου Αυγουστάτου

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ξεκάθαρο ότι ο Τζο Μπάιντεν έχει κερδίσει την εκλογική αναμέτρηση για τον Λευκό Οίκο απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ. Και για πρώτη φορά στην ιστορία της, η χώρα θα έχει γυναίκα αντιπρόεδρο και μάλιστα μαύρη, την Κάμαλα Χάρις. Θα γίνει ο 46ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Είναι όμως εναλλακτική λύση για την αμερικάνικη (και όχι μόνο) εργατική τάξη ο Joe Biden, οι Δημοκρατικοί και το (νεο)φιλελεύθερο κέντρο;

Ο απερχόμενος Ντόναλντ Τραμπ – 4 χρόνια τρόμου

Η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ ήταν γεμάτη τρόμο, αλλά και με αντίσταση. Η ρατσιστική, σεξιστική, ομοφοβική, ισλαμοφοβική ρητορική του οδήγησε σε περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, στην άνοδο της ακροδεξιάς, μέχρι και στην απειλή του πυρηνικού πολέμου.

Η προεδρία του ξεκίνησε με τα εκατομμύρια που συμμετείχαν στις γυναικείες πορείες και εκείνους που διαδήλωσαν κατά της απαγόρευσης της εισόδου των μουσουλμάνων στη χώρα. Ακολούθησε ένα κύμα νικηφόρων απεργιών των εκπαιδευτικών.

Η εκλογική του νίκη το 2016 ήταν ένα σύμπτωμα μιας αμερικανικής κοινωνίας σε βαθιά κρίση. Μετά την απελπισία και την απογοήτευση του κόσμου από την αποτυχημένη ταξικά “κεντροδεξιά” του Ομπάμα, ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ φάνταζε επιτυχώς ως «αντισυστημικός» και «outsider». Όταν μπήκε στον Λευκό Οίκο, το κατώτερο πραγματικό ωρομίσθιο ήταν στα επίπεδα του 1972, κάτι που χειροτέρεψε στη διάρκεια της θητείας του. Οι πολιτικές του που έδωσαν προτεραιότητα στα κέρδη των μεγαλοκαπιταλιστών δείχνουν ότι το χάσμα του πλούτου στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι τώρα το μεγαλύτερο εδώ και 50 χρόνια.

Το 2017 υπέγραψε το νόμο περί φορολογικών περικοπών, μειώνοντας τον φορολογικό συντελεστή στις επιχειρήσεις σε 20% από 35%. Η επίσημες αναλύσεις δείχνουν ότι το 1% πλουσιότερων φορολογουμένων –που έχουν εισόδημα άνω των 750.000$ ετησίως – θα έχει 83% αύξηση στα κέρδη μόνο από αυτό μέχρι το 2027. Παράλληλα η ανεργία αυξήθηκε μέχρι και σε διψήφια ποσοστά.

Ο καταστροφικός του χειρισμός της πανδημίας με πάνω από 10 εκατομμύρια κρούσματα και περισσότερους από 235.000 θανάτους έκανε χειρότερες τις ήδη βαθιές ανισότητες στις ΗΠΑ, ρίχνοντας το περισσότερο βάρος στις πλάτες των φτωχών και των Αφροαμερικανών, με θανάτους τρεις φορές πάνω από το ποσοστό των λευκών.

Ο Τραμπ έδωσε αυτοπεποίθηση στην ακροδεξιά και τους φασίστες στις ΗΠΑ και σε όλο τον πλανήτη νομιμοποιώντας στον δημόσιο λόγο το ρατσισμό, που ούτως ή άλλως είναι δομικό στοιχείο του κράτους. Η ρατσιστική ρητορική και πολιτική του ενίσχυσε την ανάπτυξη λευκών εθνικιστικών ομάδων μίσους κατά 55%.

Όταν φασίστας δολοφόνησε τη διαδηλώτρια Heather Heyer στο Charlottesville το 2017, ο Trump είπε ότι υπήρχαν «πολύ καλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές»… Το 2019 έγραψε στο Twitter ότι τέσσερις βουλεύτριες (όλες μαύρες) – «πρέπει να επιστρέψουν στις χώρες από τις οποίες προέρχονταν». Πρόσφατα, είπε απευθυνόμενος στη ναζιστική συμμορία Proud Boys «stand back and stand by» εν όψει των εκλογών και έδωσε υποστήριξη στη θεωρία συνωμοσίας QAnon, ένα εργαλείο αντισημιτών και ρατσιστών. ((https://www.theguardian.com/commentisfree/2020/oct/17/donald-trump-is-the-qanon-president-and-hes-proud-of-it)). Τον Απρίλιο ξεκάθαρα υποκίνησε τις ομάδες ένοπλων πολιτοφυλακών που εισέβαλαν στο τοπικό κοινοβούλιο του Μίσιγκαν όταν έγραψε στο Twitter «LIBERATE MICHIGAN!», γιατί… η κυβερνήτης ζητούσε κοινωνικές πολιτικές εν μέσω πανδημίας. ((https://www.theguardian.com/us-news/2020/oct/13/virginia-governor-ralph-northam-kidnap-plot-fbi))

((https://www.motherjones.com/politics/2020/10/men-who-allegedly-plotted-to-kidnap-michigan-governor-celebrated-violent-far-right-extremism/))

Πέρα από τις πολιτικές επιλογές του, ο Τραμπ είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης πρόεδρος των ΗΠΑ. Μια εκτίμηση στις 29 Μαΐου είχε συλλέξει 19.127 ψευδείς ή παραπλανητικές δηλώσεις του καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του. ((https://www.washingtonpost.com/politics/2020/06/01/president-trump-made-19127-false-or-misleading-claims-1226-days/))

Ο Τραμπ αρνήθηκε επανειλημμένα να πει ξεκάθαρα (ακόμα και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές που το αποτέλεσμα έχει “κλειδώσει”!) ότι θα αποδεχτεί το αποτέλεσμα των εκλογών εάν χάσει. ((https://edition.cnn.com/2020/09/24/politics/trump-election-warnings-leaving-office/index.html))

Σαφώς και τα «παιχνίδια» του Τραμπ με τις ομάδες των φασιστών και των ένοπλων υποστηρικτών του είναι ανησυχητικά. Αυτές οι σχέσεις θα φανούν το επόμενο διάστημα, κάποια δείγματα τα είδαμε τις τελευταίες μέρες με ένοπλες κινητοποιήσεις (και μαζικές προσευχές…) οπαδών του εν μέσω των εκλογών.

Η πολιτική κληρονομιά του Τραμπ είναι συνυφασμένη με τον πιο σκληρό πυρήνα βαρβαρότητας του καπιταλισμού, η οποία έχει συσπειρώσει τις αντιστάσεις απ’τα κάτω. Υπό την προεδρία του, το κίνημα Black Lives Matter έγινε πανεθνική εξέργερση. Μετά τη ρατσιστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ τον Μάιο, εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν σε χιλιάδες πόλεις και κωμοπόλεις στις ΗΠΑ. Το MLK Labor Council, μία περιφερειακή δευτεροβάθμια ομοσπονδία συνδικάτων που εκπροσωπεί περισσότερα από 150 συνδικάτα στην περιοχή του Σιάτλ της Ουάσινγκτον, με 100.000 μέλη (τμήμα της AFL-CIO / παναμερικανικής εργατικής συνομοσπονδίας), λίγες μέρες πριν τις εκλογές ενέκριναν ένα ψήφισμα το οποίο καλεί για γενική απεργία εάν ο Τραμπ δεν σέβαστεί το αποτέλεσμα των εκλογών. ((https://truthout.org/articles/labor-prepares-for-last-minute-general-strike-if-trump-tries-to-steal-election/))

Μπάιντεν, άλλος ένας πρόεδρος από τα σπλάχνα του καπιταλισμού

Για τις φετινές εκλογές, ο μηχανισμός των Δημοκρατικών επέλεξε «μια απ’τα ίδια» απέναντι τον Τραμπ. Ελάχιστα αναφέρθηκε προεκλογικά σε πολιτικές που θα βοηθήσουν ουσιαστικά την εργατική τάξη, η καμπάνια του επικεντρώθηκε στην «επιστροφή στην… ευγένεια» και ότι «έχει μεγαλώσει στον Λευκό Οίκο και ξέρει τη δουλίτσα». Μια μεθοδολογία που επιμελώς έβαλε τα ταξικά θέματα στην άκρη. ((https://www.forbes.com/sites/andrewsolender/2020/10/27/at-close-of-a-brutal-campaign-biden-campaign-urges-a-return-to-civility/#341c27c02a72))
Σίγουρα, για εκατομμύρια απλούς ανθρώπους εκπροσωπεί την ελπίδα απέναντι στο «τέρας» Τραμπ. Αντίστοιχα, η νεοφιλελεύθερη διοίκηση του «προοδευτικού» Ομπάμα συνέχισε τις ιμπεριαλιστικές σφαγές στο εξωτερικό και τις απελάσεις στο εσωτερικό και κατά τη διάρκεια της θητείας του έγιναν οι περισσότερες δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς.
Ο Μπάιντεν ακόμη και εν μέσω τής πανδημίας, αρνήθηκε να υποστηρίξει την καθολική υγειονομική περίθαλψη. ((https://apnews.com/article/6245d9ac166d4dd9a66dd017306a048b))
Η οικονομική εκστρατεία του Μπάιντεν συγκέντρωσε 200 εκατομμύρια δολάρια μόνο από δωρητές που έδωσαν τουλάχιστον 100.000$, ποσό που προέρχεται από πλούσιους και μεγάλες εταιρείες.
Ο Μπάιντεν υποτίθεται έκλεισε το μάτι στο κίνημα BLM επιλέγοντας την Καμάλα Χάρις ως συνυποψήφια του. ((https://www.redtopia.gr/fuck-cop-mala-harris-ena-proto-scholio-gia-tin-ypopsifiotita-kamala-charis/))
Όμως η ρητορική του νόμου και της τάξης υπήρξε ανέκαθεν χαρακτηριστικό της πολιτικής του. Ο Μπάιντεν το 1994 συνέγραψε το νόμο “περί βίαιου ελέγχου εγκλήματος και επιβολής του νόμου” που έβγαλε 100.000 αστυνομικούς στους δρόμους, με χιλιάδες συλλήψεις (κυρίως μαύρους και λατίνους), 60 νέες θανατικές ποινές και 125.000 νέα κελιά, ουσιαστικά διοχέτευσε δημόσιο χρήμα στις ιδιωτικές φυλακές. Και όταν ξέσπασε το BLM, συνέστησε στους αστυνομικούς να πυροβολούν ανθρώπους στα… πόδια. ((https://www.kar.org.gr/2020/06/03/tzo-mpainten-gia-astynomiki-via-na-toys-pyrovoloyn-sta-podia-ki-ochi-stin-kardia/))
Ο Μπάιντεν παρόλη την υποτιθέμενη «προοδευτική» αύρα επειδή ήταν αντιπρόεδρος του Ομπάμα, θα κυβερνήσει σύμφωνα με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της των μεγάλων καπιταλιστών. Θα είναι ο πρόεδρος των μεγάλων επιχειρήσεων, των γερακιών του Πεντάγωνου, του ΝΑΤΟ και της CIA.

Η προεδρία του Μπάιντεν θα σημαίνει λιτότητα για την εργατική τάξη και συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και με ή χωρίς τον Τραμπ απέναντι θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την έξαρση της ακροδεξιάς και των φασιστών.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το ποσοστό του είναι στο 50,6% απέναντι στο 47,7% του Τραμπ, ένα προβάδισμα πάνω από τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ένα σημαντικό στοιχείο είναι η υψηλότερη προσέλευση από το 1900, ο Μπάιντεν έχει λάβει τις περισσότερες ψήφους από οποιονδήποτε στην ιστορία των εκλογών στις ΗΠΑ, 75.215.000. Αλλά και ο Τραμπ έχει το δεύτερο υψηλότερο αριθμό όλων των εποχών, πήρε πάνω από 70 εκατομμύρια φέτος και η ψήφοι του αυξήθηκαν πάνω από 8 εκατομμύρια σε σύγκριση με το 2016. Οι αντι-Τραμπ διαδηλωτές από τη μέρα των εκλογών και μετά βγήκαν στους δρόμους στην Ουάσιγκτον, το Λος Άντζελες, το Ράλεϊ και το Πόρτλαντ. Αλλά και από τη μεριά των ψηφοφόρων του Τραμπ έγιναν αντίστοιχες κινητοποιήσεις.

Όλα αυτά είναι ενδεικτικά μιας κοινωνίας σε μεγάλη πόλωση.

Οι παγίδες για το κίνημα, οι αντιστάσεις και η “επόμενη μέρα”

Με την ανάληψη της προεδρίας απ’τον Μπάιντεν υπάρχει ο κίνδυνος ότι τα κινήματα και οι εργατικές αντιστάσεις που ξεπήδησαν στη διάρκεια της διακυβέρνησης Τραμπ θα στοιχηθούν πίσω από τον Μπάιντεν και θα ξεφουσκώσουν.

Εκατομμύρια κόσμος της εργατικής τάξης ψήφισαν τον Μπάιντεν παρά το γεγονός ότι είναι το κόμμα των αφεντικών και το ξέρουν. Οι περισσότεροι ψήφισαν κυρίως το να φύγει ο Τραμπ και όχι υπέρ των Δημοκρατικών. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 56% των ψηφοφόρων του τον υποστηρίζει απλά επειδή δεν είναι “Τραμπ”. ((https://www.forbes.com/sites/jackbrewster/2020/08/13/poll-56-of-biden-voters-say-theyre-voting-for-him-because-hes-not-trump/?sh=63fbffdb6132))

Κι αυτό ενισχύεται από τα αποτελέσματα των υπόλοιπων εκλογών που πραγματοποιήθηκαν παράλληλα με τις προεδρικές. Οι Δημοκρατικοί έχασαν στη Βουλή των Αντιπροσώπων και κέρδισαν ελάχιστα στη Γερουσία, η οποία παραμένει υπό Ρεπουμπλικανικό έλεγχο.

Φέτος, η πλειοψηφία της αριστεράς στις ΗΠΑ στήριξε, φανερά ή σιωπηρά, τον Μπάιντεν. Οι περισσότερες οργανώσεις, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, εγκατέλειψαν την κριτική που έκαναν στους Δημοκρατικούς. Οι DSA (Democratic Socialists of America) για παράδειγμα, με 65.000 μέλη: η ηγεσία της λίγες μέρες πριν τις εκλογές δήλωσε την υποστήριξή της στον Μπάιντεν, παρακάμπτοντας ότι τα μέλη το είχαν καταψηφίσει λίγους μήνες πριν!

O εναγκαλισμός με τη λογική του «μικρότερου κακού» ναι μεν βοήθησε στο να φύγει ο Τραμπ αλλά αφήνει ανέγγιχτο το σύστημα που παρήγαγε τον Τραμπ. Η αριστερά και τα κινήματα όταν στοιχίζονται πίσω από το Δημοκρατικό κόμμα, στην πραγματικότητα ενισχύουν δεξιές πολιτικές. Το συμπέρασμα είναι ότι σε κάθε ιστορική συγκυρία δεν μπορείς να πολεμήσεις τη νίκη των πιο δεξιών δυνάμεων θυσιάζοντας τη δική σου ανεξάρτητη δύναμη.

Η Alexandria Ocasio-Cortez, που μαζί με τις υπόλοιπες τρεις της “Squad” (Ilhan Omar, Ayanna Pressley και Rashida Tlaib, όλες μέλη της DSA ή στηρίχθηκαν απ’αυτή), πέτυχαν με μεγάλη άνεση την επανεκλογή τους στο αμερικανικό Κογκρέσο, βάζοντας στην ατζέντα ζητήματα ταξικών ανισοτήτων, δράσης ενάντια στην κλιματική αλλαγή και υγειονομικής περίθαλψης για κάθε πολίτη της χώρας.

Με μια υγειονομική και οικονομική μακροχρόνια κρίση, με τους φτωχούς να γίνονται ολοένα και φτωχότεροι και τους πλούσιους ολοένα και πλουσιότεροι, οι αντιθέσεις του σήμερα έχουν πιο κλασικά ταξικό υπόβαθρο. Σ’αυτή την πρωτοπορία υποχώρησε ραγδαία η ηγεμονική κουλτούρα των πολλαπλών ταυτοτήτων, στο οποίο στηριζόταν η ατράνταχτη πολιτική ηγεμονία των Δημοκρατικών και το κίνημα αναζητά τον κοινό παρονομαστή και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η επιμονή για μεγάλα διαστήματα.

Ο καπιταλισμός και οι πολιτικοί εκπρόσωποί του στις ΗΠΑ δεν είναι διατεθιμένοι να γεφυρώσουν τα τεράστια κοινωνικά χάσματα, κάτι που η κοινωνική και πολιτική Αριστερά πρέπει να αξιοποιήσει στο μέγιστο και στους δρόμους και όπου χρειαστεί.

Η κινηματική έξαρση έχει ήδη ανοίξει σε πολλά επίπεδα τη συζήτηση για αμφισβήτηση του συστήματος. Εδώ και κάποια χρόνια δεν είναι πλέον «ταμπού» στις ΗΠΑ, στην καρδιά του καπιταλισμού, το να αναφέρεται κανείς στο σοσιαλισμό. Περισσότερο από ποτέ οι από κάτω στις ΗΠΑ έχουν την ανάγκη για το δικό τους ανεξάρτητο εργατικό κόμμα.

Είναι θέμα ζωτικής ανάγκης η ενίσχυση και μαζικοποίηση των κινημάτων που θα οδηγήσουν και σε πολιτικές λύσεις. Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες πέρα από ψευδοδιλήμματα, στον αγώνα για πραγματική αλλαγή και πέρα από τα δύο βαθιά συστημικά κόμματα. Η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης, η εξέγερση του Black Lives Matter, όλες οι κοινωνικές διεργασίες που συμβαίνουν σήμερα είναι κοσμογονικών διαστάσεων. Η σύνδεση των κινημάτων και των αντιστάσεων είναι πολύ σημαντικές παρακαταθήκες για το αύριο.

του Μάριου Αυγουστάτου

«Aναμετρηθήκαμε κατά πρόσωπο με το τέρας του ναζισμού και σταθήκαμε όρθιοι. Η ώρα της απόφασης έφτασε»

(από την ανακοίνωση της οικογένειας του Παύλου Φύσσα για το τέλος της δίκης)

Φέτος τον Σεπτέμβρη κλείνουν 7 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής. Tην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η δίκη της ΧΑ φτάνει στο τέλος της ύστερα από 5,5 χρόνια – ξεκίνησε στις 20 Απριλίου 2015. Απομένει η απόφαση του δικαστηρίου, για τους 68 κατηγορούμενους, η οποία θα ανακοινωθεί την Τετάρτη 7 Οκτώβρη στις 11 π.μ.

Σε τι φάση βρισκόμαστε;

Η ΧΑ μετά την εκλογική της ήττα στις εθνικές εκλογές τον Ιούλιο του ’19 (με 2,93%) και ενώ είχαν προηγηθεί οι Ευρωεκλογές (στις οποίες με 4,8% εξέλεξαν 2 ευρωβουλευτές), συνέχισε την καθοδική της πορεία. Η εκλογική της αποδυνάμωση ήρθε στη συνέχεια της οργανωτικής τους αποδυνάμωσης, των γραφείων της που έκλειναν το ένα πίσω από το άλλο σε όλη τη χώρα, της ανυπαρξίας της στους δρόμους.

Από τον Γ. Λαγό που έγινε… λαγός και αποχώρησε, κρατώντας για τον ίδιο βεβαίως και το «κόμμα» του («Εθνική Λαϊκή Συνείδηση») το σύνολο των ευρωβουλευτικών αποζημιώσεων, στις κόντρες Γερμενή – Μιχαλολιάκου, μέχρι τον Κασιδιάρη με τους «Έλληνες ΓΤΠ» (Για την Πατρίδα – «το πιο self explanatory όνομα στην ιστορία του ναζισμού» έλεγε ένα tweet) και διάφορους άλλους μεμονωμένους, τα ποντίκια πηδούν ένα-ένα από το πλοίο που βυθίζεται.

 Με κάποιες «μικρές» εξαιρέσεις μετρήματος δυνάμεων (εν μέσω καραντίνας τον Απρίλη, με Παναγιώταρο σε συμμαχία με ΓΟΧ στον Άγιο Νικόλα στον Κορυδαλλό να «απαιτούν» να βγει ο επιτάφιος και να γίνει περιφορά) και κάποια μεμονωμένα περιστατικά, οι φασίστες προσπαθούν να χτίσουν προφίλ «σοβαρής» εθνικιστικής ακροδεξιάς και να αποκηρύξουν τον ναζισμό. 

Έλληνες ΓΤΠ

Ο Κασιδιάρης φαντάζει να προσωποποιεί ένα ενδεχόμενο σενάριο «σοβαρής» ΧΑ. Έχει όμως να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα. Ναι μεν έφυγε από τη Χρυσή Αυγή, τα έσπασε οριστικά με τον ΜΙχαλολιάκο (αυτόν που τον μύησε στον εθνικοσοσιαλισμό), αλλά οι λόγοι αυτής της διαφοροποίησης δεν έχουν καμία σχέση με πραγματική πολιτική μετατόπιση από όσα διαλαλούσε και κυρίως όσα έπραττε έως σήμερα. Το υποτιθέμενο πρόγραμμά του είναι πιστή αντιγραφή των όσων υποστήριζε η Χρυσή Αυγή πριν από τις τελευταίες εκλογές.

Θα ‘θελε πολύ να γίνει ο Ελληνας Σαλβίνι (γι’ αυτό π.χ. αντέγραψε το σήμα της ιταλικής Λέγκας) αλλά τον έχουν προλάβει άλλοι με παρόμοιες φιλοδοξίες και καταγεγραμμένες εκλογικές επιδόσεις (βλ. Βελόπουλος). Δεν παραλείπει να απειλεί με κάθε ευκαιρία ότι «θα συνεχίσουμε στον δρόμο να κάνουμε αυτό που ξέρουμε πολύ καλά», γιατί «ματώσαμε τόσα χρόνια». Και παράλληλα δηλώνει ότι θα προσφεύγει στα δικαστήρια μόλις κάποιος τον συνδέσει με τον ναζισμό. Αργά το θυμήθηκε βέβαια. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη σχέση του με τον ναζισμό -πολλά απ’ αυτά έχουν κατατεθεί στη δίκη της ΧΑ- είναι αδιάσειστα. Στην πραγματικότητα, λέγοντας αυτά παραδέχεται έμμεσα ότι όλα αυτά ίσχυαν στη Χρυσή Αυγή. Η θέση αυτή στρέφεται ευθέως κατά του μέχρι προχτές Αρχηγού (του) και ανατρέπει τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς που χρησιμοποίησε όλη η ηγετική ομάδα της ναζιστικής οργάνωσης κατά τη διάρκεια της δίκης.

Βέβαια δημόσια, τόσο ο Κασιδιάρης όσο και ο Μιχαλολιάκος έχουν πολλές φορές αποκηρύξει τον ναζισμό. Κάθε φορά που αισθάνονταν ότι η δικαστική διερεύνηση της δράσης τους γεννούσε κινδύνους, θυμούνταν τον «πατριωτισμό», λησμονώντας ότι οι ίδιοι διακήρυσσαν πως είναι «η σπορά των ηττημένων του 1945, οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες».

Και βεβαίως, μιλάει για «λάθη της ηγεσίας» κ.λπ. γενικά και αόριστα – κάτι παρόμοιο συνέβη μετά τις εκλογές του 2019 με την αποχώρηση της ομάδας Λαγού, όταν οι αποχωρήσαντες μιλούσαν γενικά για «λάθη» της ηγεσίας, χωρίς κανένας να διευκρινίζει -και άρα να δεσμεύεται- ποια είναι αυτά.

Γιατί τόσες διασπάσεις;

Οι κινήσεις της νεοναζιστικής τριάδας (Μιχαλολιάκος, Λαγός, Κασιδιάρης) δεν έχουν σχεδόν καμία πολιτική ουσία. Παρόλο που οι τρεις αλληλοκαταγγελλόμενοι φυρερίσκοι δεν το παραδέχονται, μοναδικός τους στόχος ήταν να αντιμετωπίσουν τις βαριές εις βάρος τους κατηγορίες στη δίκη. Θεώρησαν ότι με την εικόνα της διάλυσης θα ανέτρεπαν (σε ένα βαθμό έστω) το παραπεμπτικό βούλευμα που μιλάει για δομημένη εγκληματική οργάνωση και τους αποδίδει την βαριά ευθύνη της διεύθυνσης. Για καθέναν από τους τρεις το πολιτικό και «αξιακό» τους επίδικο δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ το να καταδικαστεί ο μέχρι χτες «συναγωνιστής» τους και να απαλλαγούν αυτοί. Και στην περίπτωση του Λαγού, να καρπωθεί το σύνολο των οικονομικών προνομίων και της ευρωβουλευτικής αποζημίωσης.

Δίκη: η ώρα της απόφασης

Οι τελευταίες αγορεύσεις των συνηγόρων του Μιχαλολιάκου (ιδρυτή και φύρερ της φασιστικής συμμορίας, εγκεφάλου των ταγμάτων εφόδου και των επιθέσεων σε μετανάστες, συνδικαλιστές, αντιφασίστες/τριες), ήταν ξεκάθαρα στοχευμένες. Παρόλο που αγόρευσε στο Εφετείο, απευθυνόταν στα μέλη και φίλους της ΧΑ, με το «εναντίον όλων» να είναι το κυρίαρχο στον λόγο του. Τα έβαλε ακόμα και με τον… Βορίδη: «Αν ερωτηθεί ο Βορίδης για τη δίωξη της Χρυσής Αυγής μέσω του άρθρου 187 του ΠΚ, θα δυσκολευτεί να σας απαντήσει». Έκανε λόγο μέχρι και για προπατορικό αμάρτημα Βορίδη ο οποίος «ζωγράφιζε αγκυλωτούς σταυρούς στα τετράδιά του όταν ήταν συμμαθητής με τον Μιωνή στο αμερικανικό κολλέγιο», και τώρα προσπαθεί «να αποδείξει ότι είναι εχθρός των πολεμίων των Εβραίων. Ξεκίνησε από τον Λεπέν, έγινε πρόεδρος της ΕΠΕΝ μετά τον Μιχαλολιάκο, πήγε στο ΛΑΟΣ και κατέληξε στη ΝΔ, και από εκεί μπορεί να πάει κι αλλού», και ανέφερε χαρακτηριστικά: «έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν». (μια άλλη ανάγνωση θα μπορούσε να είναι ότι απευθύνει έκκληση βοήθειας στον παλιό… συναγωνιστή)

Μετά από τις τελευταίες αγορεύσεις ανακοινώθηκε η ημερομηνία της απόφασης: Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020, 11 π.μ. Ο περισσότερος κόσμος που ασχολήθηκε με τη δίκη είτε άμεσα είτε έμμεσα νιώθει ότι η ώρα της «κάθαρσης» πλησιάζει.

Κανένας εφησυχασμός

Το σίγουρο είναι ότι οι μέρες που διανύουμε είναι ιστορικές, είναι όμως καιρός για εφησυχασμό; Εμπιστευόμαστε την αστική δικαιοσύνη; Εμείς λέμε ξεκάθαρα όχι.

Η ενδεχόμενη υιοθέτηση της εισαγγελικής πρότασης (που τους αθωώνει σχεδόν στο σύνολό τους) από την έδρα θα μετατρέψει την δίκη στο μεγαλύτερο πλυντήριο εγκλημάτων ναζιστικής οργάνωσης μετά τη δίκη των ναζί του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη και θα αποτελέσει βήμα νομιμοποίησης της δολοφονικής ναζιστικής βίας και της σκανδαλώδους συνεργασίας με την ΕΛΑΣ, ανοίγοντας τον δρόμο να επιστρέψουν ξανά στους δρόμους οι χρυσαυγίτες, αξιοποιώντας πλέον και τις ρατσιστικές πολιτικές της κυβέρνησης ΝΔ.

Αν αυτή η πρόταση γίνει δεκτή και το δικαστήριο τους απαλλάξει, τότε είναι πιθανό η Χρυσή Αυγή να πάρει 8 εκατομμύρια ευρώ, που καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό. Πρόκειται για την κρατική επιχορήγηση προς το κόμμα που έχει ανασταλεί από το 2013 με απόφαση της Βουλής και δύο χρόνια αργότερα το ΣΤΕ την ενέκρινε.

Η ώρα του κινήματος: ένας καθοριστικός μήνας μέχρι την ανακοίνωση της απόφασης

Της έκδοσης απόφασης, προηγείται η εσωτερική διάσκεψη του δικαστηρίου. Οι δικαστές καλούνται να διασκεφθούν, να τοποθετηθούν, να ψηφίσουν και να αποφασίσουν. 

Το αντιφασιστικό κίνημα, με όλες τις διαφορετικές του προσεγγίσεις, την επόμενη μέρα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα κινητοποιήθηκε σύσσωμο, μαζικά και ενωτικά στους δρόμους, στη μαζικότερη διαδήλωση εκείνης της περιόδου (τουλάχιστον) και είχε συνέχεια και συνέπεια. Αυτό ήταν σημαντικός λόγος που ανάγκασε την τότε κυβέρνηση Σαμαρά να πάρει αποφάσεις, να βγάλει απ’ το συρτάρι του ο Δένδιας τους 32 φακέλους με εγκλήματα της Χρυσής Αυγής και να τους οδηγήσει στη δίκη.

Έχουμε έναν μήνα μπροστά μας στον οποίο επιβάλλεται να κλιμακωθούν από όλες τις οργανώσεις και συλλογικότητες οι αντιφασιστικές δράσεις, στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις λαϊκές, στα στέκια και τα καφενεία. Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός και η καμπάνια «Δεν είναι αθώοι» (στα οποία συμμετέχει το Κόκκινο Νήμα) έχουν κάνει μεγάλη προσπάθεια όλους τους τελευταίους μήνες (και όχι μόνο), με παρεμβάσεις στις γειτονιές, με εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις μέσα και έξω από το δικαστήριο.

 Είναι καθήκον της αριστεράς και του κινήματος να ενημερωθεί η κοινωνία και να πιέσει για την οριστική καταδίκη της ηγεσίας και του συνόλου των νεοναζί.

Ξεκινώντας με καταδικαστικά ψηφίσματα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες) πρέπει να πιεστούν ώστε να πάρουν αποφάσεις για στάσεις εργασίας και -ιδανικά- για απεργία με μαζικά καλέσματα για παρουσία έξω από το Εφετείο τη μέρα της ανακοίνωσης της απόφασης, Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020, 10π.μ. στο Εφετείο.

Μια από τις κομβικές «μάχες» θα είναι η φετινή διαδήλωση της Παρασκευής 18 Σεπτέμβρη, 7 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου. Το ραντεβού μας είναι 5μ.μ. στο σημείο της δολοφονίας. Πρέπει να είναι η μαζικότερη κινητοποίηση όλων των χρόνων.

Να μην επιτρέψουμε στους ναζί να σηκώσουν κεφάλι ούτε στο ελάχιστο. Το αίμα του Παύλου, του Σαχζάτ όλοι/ες που έχασαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν και δέχτηκαν επιθέσεις, μετανάστ(ρι)ες, LGBT άτομα, συνδικαλιστές/τριες και αντιφασίστ(ρι)ες απαιτούν: Βαθιά στη φυλακή και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας η Χρυσή Αυγή – ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!

Μετάφραση Μάριος Αυγουστάτος

του James Clement

Socialist Alternative — ISA England and Wales*

Το κύμα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων στην Ταϊλάνδη αυξάνεται. Την περασμένη Κυριακή, 16 Αυγούστου, περισσότεροι από 10.000 συγκεντρώθηκαν για να ζητήσουν την παραίτηση από το στρατιωτικά υποκινούμενο καθεστώς.

Οι διαμαρτυρίες πλέον περιλαμβάνουν ανοιχτή κριτική για τη μοναρχία, μια εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη σε μια χώρα που διατηρεί τους αυστηρότερους νόμους από οποιαδήποτε άλλη χώρα υπέρ της μοναρχίας.

Καθημερινά διοργανώνονται διαδηλώσεις από φοιτητές σε περισσότερες από τις μισές από τις 77 επαρχίες της χώρας. Την περασμένη Παρασκευή 14 Αυγούστου, σχεδόν 1.000 συγκεντρώθηκαν στο Πανεπιστήμιο Chulalongkorn της Μπανγκόκ, αψηφώντας τις απαγορεύσεις αλλά και τη σύλληψη από την κυβέρνησης ενός ηγέτη των διαδηλωτών.

Σε όλη την Ταϊλάνδη, υπήρξαν τεράστιες κινητοποιήσεις ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς που ανέλαβε την εξουσία το 2014 και το 2019 σχημάτισε μια «μη στρατιωτική» κυβέρνηση, με από εκλογές νοθείας. Ο δικτάτορας, στρατηγός Prayuth Chan-o-cha, έγινε πλέον πρωθυπουργός.

Στις 16 Αυγούστου, τουλάχιστον 5.000 άτομα πραγματοποίησαν αντικυβερνητική διαδήλωση το απόγευμα στο Μνημείο Δημοκρατίας στην Μπανγκόκ. Το καθεστώς είχε προετοιμάσει 600 αστυνομικούς εν αναμονή της διαδήλωσης, και φοβούμενοι την πιθανή κλιμάκωση, ο Prayuth προέτρεψε τις αρχές να είναι υπομονετικές και να μην χρησιμοποιήσουν βία κατά των διαδηλωτών. Μέχρι το απόγευμα, συγκεντρώθηκαν τουλάχιστον 12.000, καλώντας τον Prayuth και την κυβέρνησή του να εγκαταλείψουν.

Ενώ τα αιτήματα για «μεταρρύθμιση» της μοναρχίας αντί για την κατάργησή της είναι συχνότερα επί του παρόντος, υπάρχει η πιθανότητα να κλιμακωθεί αυτό.

Οι διαδηλωτές χρησιμοποιούν το «χαιρετισμό τριών δακτύλων» (εμπνευσμένο από το The Hunger Games) ως σύμβολο της περιφρόνησης και της αντίστασης.

Η μοναρχία

Η ανοιχτή κριτική κατά της μοναρχίας στις τωρινές διαδηλώσεις είναι άνευ προηγουμένου σε σύγκριση με προηγούμενες διαδηλώσεις.

Σύμφωνα με το άρθρο 112 του ποινικού κώδικα της Ταϊλάνδης, οποιοσδήποτε δυσφημίζει, προσβάλλει ή απειλεί μέλη της βασιλικής οικογένειας μπορεί να φυλακιστεί για έως και 15 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου από το 2014 έως το 2018, υποβλήθηκαν τουλάχιστον 98 τέτοιες κατηγορίες.

Το 2016, ο σημερινός βασιλιάς, Maha Vajiralongkorn με τον τίτλο Rama X, διαδέχθηκε τον πατέρα του Bhumibol, ο οποίος ήταν βασιλιάς για 70 χρόνια. Ο βασιλιάς περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του σε ένα πολυτελές παλάτι στο… Μόναχο της Γερμανίας. Και συνεχίζει να το κάνει ενώ οι «υπήκοοί» του υποφέρουν από την πανδημία Covid-19. Το 2018, ανέλαβε την ιδιοκτησία της βασιλικής εταιρείας αξίας 30 δις δολαρίων και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του ως ο πλουσιότερος μονάρχης στον κόσμο. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στο Twitter, το hashtag #มี กษัตริย์ ไว้ ทํา ไม (#WhyDoWeNeedaKing? – #ΓιατίΧρειαζόμαστεΒασιλιά;) είχε πάνω από ένα εκατομμύριο αναδημοσιεύσεις, παρά το γεγονός ότι θεωρείται παράνομη ανάρτηση.

Οικονομική κρίση

Η πανδημία ήταν καταστροφική για τους απλούς Ταϊλανδούς. Από τότε που ξεκίνησε τον Μάρτιο, το εισόδημα για το 70% των εργαζομένων μειώθηκε κατά 47% και τον περασμένο μήνα η Ομοσπονδία της Ταϊλάνδης Βιομηχανίας προέβλεψε ότι θα μπορούσαν να χαθούν σχεδόν 8 εκατομμύρια θέσεις εργασίας (η Ταϊλάνδη είναι ο 11ος μεγαλύτερος παραγωγός αυτοκινήτων στον κόσμο). Η ανεργία ήταν ήδη πάνω από 3 εκατομμύρια τον Ιούλιο, ενώ το χρέος των νοικοκυριών συνεχίζει να αυξάνεται.

Ωστόσο, το εξαιρετικά έντονο ταξικό χάσμα στην Ταϊλάνδη δεν είναι κάτι νέο. Μεταξύ 2015 και 2018, ο αριθμός των ατόμων που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας αυξήθηκε από 4,85 εκατομμύρια σε σχεδόν 7 εκατομμύρια. Τουλάχιστον 16 εκατομμύρια άνθρωποι πληρούν τις προϋποθέσεις για δημόσια επιδόματα, και υπήρχαν 38 εκατομμύρια αδήλωτοι εργαζόμενοι στην Ταϊλάνδη τον Μάιο, παρόλα αυτά η χώρα είναι 9η στην φετινή παγκόσμια λίστα δισεκατομμυριούχων της Hurun ⁽¹⁾: 57 άνθρωποι έχουν συνολικό πλούτο 135 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η σιδερένια λαβή της χούντας

Το 2018, η στρατιωτική χούντα, πρόσφατα γνωστή ως Εθνικό Συμβούλιο Ειρήνης και Τάξης (NCPO), σχημάτισε το κυβερνών Κόμμα Palang Pracharat. Το σύνταγμα του 2017, το οποίο εγκρίθηκε με δημοψήφισμα με πολύ χαμηλή προσέλευση και κατά τη διάρκειά του απαγορεύτηκε η κριτική και καθιερώνει σταθερά την εξουσία της στρατιωτικής δικτατορίας. Το Palang Pracharat σημείωσε άσχημα αποτελέσματα όσον αφορά τις ψήφους και κέρδισε οριακά τις εκλογές του 2019 (ΣτΜ: με τόση βία και νοθεία κατάφερε να πάρει μόλις 23,73%), χάρη στην υποστήριξη της Γερουσίας στην οποία κρατούνται θέσεις για στρατιωτικούς.

Ο Prayuth και το ίδιο το κόμμα του στέκονται σε ασταθές έδαφος, καθώς και το NCPO, βασίζονται σε μια συμμαχία “ανοχής” περίπου 19 άλλων κομμάτων για να διατηρήσουν την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Η αφοσίωση στον βασιλιά περισσότερο και λιγότερο στην κυβέρνηση υπάρχει σε συγκεκριμένα τμήματα του στρατιωτικού καθεστώτος, ο Βασιλιάς Vajiralongkorn έχει παγιώσει τον έλεγχο του στρατού για τη δική του προστασία.

Υπάρχει επίσης η πιθανή απειλή πραξικοπήματος κατά του Prayuth από τα πιο σκληρά στοιχεία της χούντας. Κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Ο στρατηγός Prem Tinsulanonda, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός (1980–88) και πέθανε πέρυσι, αντιμετώπισε δύο ξεχωριστά πραξικοπήματα, παρά το γεγονός ότι ήταν βαθιά ριζωμένος με το βασιλικό καθεστώς.

Η πολιτική της Ταϊλάνδης έχει ιστορία πραξικοπημάτων και συγκρούσεων. Από το 1932, υπήρξαν 18 διαφορετικά πραξικοπήματα, όλα από φιλοβασιλικές δυνάμεις. Το 2006, η κυβέρνηση Thaksin Shinawatra ανατράπηκε από τον στρατό. Το κόμμα του απαγορεύτηκε και το στρατιωτικό καθεστώς εγκαθίδρυσε τον Abhisit Vejjajiva ως νέο πρωθυπουργό. Από αυτό ξέσπασε η σύγκρουση μεταξύ των «Red Shirts» (υποστηρικτές του Thaksin Shinawatra, που σχηματίστηκαν γύρω από το Ενωμένο Μέτωπο της Δημοκρατίας κατά της δικτατορίας, UDD) και των «Yellow Shirts».

Ενώ το UDD χαρακτήρισε τη σύγκρουση ως αγώνα μεταξύ φτωχών αγροτικών μαζών και των ελίτ στην Μπανγκόκ, στην πραγματικότητα ήταν ένας αγώνας μεταξύ δύο διαφορετικών πλευρών της άρχουσας τάξης. Ο Shinawatra κέρδισε δημοτικότητα λόγω ορισμένων μεταρρυθμίσεων που έκανε για τους φτωχούς προκειμένου να ενισχύσει τη βάση του, αλλά η κύρια πολιτική του ήταν να ικανοποιήσει τις πολυεθνικές εταιρείες και την προσωπική του επιχείρηση. Η μοναρχία και οι κορυφαίοι στρατιωτικοί, που εκπροσωπούν μια άλλη πτέρυγα των καπιταλιστών, ανάγκασαν τη Shinawatra σε εξορία.

Αυτές οι εντάσεις συνεχίστηκαν και το 2014, όταν ο στρατηγός Prayuth κατέλαβε την εξουσία μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος εν μέσω της αστάθειας και της κρίσης στην Ταϊλάνδη.

Πολιτική εκπροσώπηση

Το Future Forward Party (ΣτΜ: προοδευτικό – σοσιαλδημοκρατικό σύμφωνα με τη wikipedia ⁽²⁾), που ιδρύθηκε το 2018 και με επικεφαλής τον δισεκατομμυριούχο Thanathorn Juangroongruangkit, κέρδισε τεράστια δημοτικότητα μεταξύ των νέων. Το καθεστώς κινήθηκε γρήγορα όχι μόνο για την απαγόρευση του κόμματος, αλλά για την άσκηση ποινικών κατηγοριών εναντίον του Juangroongruangkit και άλλων ηγετών.

Μετά την απαγόρευση του κόμματος τον Φεβρουάριο του 2020, 55 από τα μέλη του ίδρυσαν το Move Forward Party ως διάδοχό του, υιοθετώντας ακόμη και ένα πολύ παρόμοιο λογότυπο. Ωστόσο, ο αριθμός των διαμαρτυριών τις τελευταίες εβδομάδες δείχνει ότι τεράστιος αριθμός ανθρώπων στην Ταϊλάνδη δεν πιστεύει πολύ στην «κοινοβουλευτική» πολιτική, η οποία εξυπηρετεί μόνο τη στρατιωτική χούντα.

Τα δικαστήρια, η μοναρχία, ο στρατός – όλα τα διάφορα όπλα του κρατικού μηχανισμού χρησιμεύουν για τη διατήρηση των προνομίων της ελίτ.

Οι εργαζόμενοι κι οι νέοι πρέπει να δημιουργήσουν τη δική τους πολιτική εκπροσώπηση. Οι δημοκρατικές δομές για την οργάνωση και τον συντονισμό των διαδηλώσεων σήμερα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα βήμα προς μια τέτοια πρωτοβουλία. Επιπλέον, θα χρειαστεί ένα πρόγραμμα που μάχεται απέναντι στο σάπιο σύστημα και αυξάνει την ανάγκη μιας κοινωνίας στην οποία κεντρικά είναι τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Για μια σοσιαλιστική κοινωνία.

*πηγή: https://internationalsocialist.net/en/2020/08/thailand?fbclid=IwAR3GMWDsXejmpcbGj5bsqm9pRjNO5-WgHtLO_3W_k2l5_CdAjgOGy1-oPLY

(1) https://www.hurun.net/EN/Article/Details?num=775CEFAE8BF8

(2) https://en.wikipedia.org/wiki/Future_Forward_Party