Naim Mousa ^[1]

ΠΗΓΗ: https://www.europe-solidaire.org

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr

Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων σε όλες τις ΗΠΑ βρίσκονται στη λάθος πλευρά της ιστορίας, αντιμετωπίζοντας το κύμα φοιτητικού ακτιβισμού.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, στις πανεπιστημιουπόλεις των αμερικανικών πανεπιστημίων από άκρη σε άκρη σημειώθηκε έκρηξη διαδηλώσεων υπέρ της Παλαιστίνης ^[2], όλες με τα ίδια περίπου αιτήματα: κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, αποεπένδυση από τις εταιρείες που επωφελούνται από τον πόλεμο, μποϊκοτάζ των ισραηλινών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και προστασία της ελευθερίας του λόγου στην πανεπιστημιούπολη. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που τα αμερικανικά πανεπιστήμια είχαν δει ένα τέτοιο κύμα φοιτητικού ακτιβισμού, καθιστώντας βέβαιο ότι αυτή η στιγμή θα καθορίσει μια ολόκληρη γενιά.

Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων φρόντισαν ωστόσο να βρεθούν στη λάθος πλευρά της ιστορίας, επιλέγοντας να επιτεθούν με σφοδρότητα στους διαδηλωτές φοιτητές αντί να ακούσουν τα αιτήματά τους. Με τον τρόπο αυτό, ωστόσο, πυροδότησαν ένα κίνημα που πολλαπλασιάζεται τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο και το οποίο δεν δείχνει σημάδια υποταγής στην καταστολή.

Στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU), όπου σπουδάζω, σημειώθηκαν οι μεγαλύτερες διαμαρτυρίες υπέρ της Παλαιστίνης στην ιστορία του, με εκατοντάδες φοιτητές να στήνουν έναν καταυλισμό στην πανεπιστημιούπολη σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους και να διαμαρτύρονται ενάντια σε αυτό που θεωρούν ως συνενοχή του πανεπιστημίου στον συνεχιζόμενο πόλεμο του Ισραήλ κατά της Γάζας. Ωστόσο, οι αναφορές γύρω από αυτές τις διαμαρτυρίες ήταν γεμάτες με ψευδείς κατηγορίες και παραπληροφόρηση, συμπεριλαμβανομένων ισχυρισμών ότι ο καταυλισμός κατέστησε την πανεπιστημιούπολη ανασφαλή και παραβίασε την πολιτική του πανεπιστημίου. Έχοντας συμμετάσχει ο ίδιος στις διαμαρτυρίες και όντας μάρτυρας αυτών, θέλω να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.

Ο καταυλισμός – γνωστός μεταξύ των διαδηλωτών και των υποστηρικτών τους ως “απελευθερωμένη ζώνη” – στήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, 22 Απριλίου, στην πλατεία Gould Plaza του πανεπιστημίου. Οι φοιτητές απαίτησαν από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης να αποεπενδύσει από επιχειρήσεις κατασκευής όπλων που επωφελούνται από τις επιθέσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και από το πανεπιστήμιο να κλείσει την πανεπιστημιούπολη του Τελ Αβίβ, την οποία οι διαδηλωτές θεωρούν ότι νομιμοποιεί την ισραηλινή αποικιοκρατία των εποίκων.

Λίγο μετά τη δημιουργία του καταυλισμού, το προσωπικό ασφαλείας του NYU απέκλεισε την περιοχή. Εμπόδισαν στους φοιτητές που βρίσκονταν στον καταυλισμό να φύγουν για να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες προμήθειες και απαγόρευσαν σε άλλους φοιτητές να συμμετάσχουν ή να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους συμφοιτητές τους. Τελικά, φοιτητές διαδηλωτές έξω από τον καταυλισμό παραβίασαν τους φράχτες, οπότε το πανεπιστήμιο κήρυξε τη διαμαρτυρία παράνομη, ισχυριζόμενο ότι οι φοιτητές “καταπατούσαν” την πανεπιστημιούπολή τους.

Φοιτητές διαμαρτύρονται σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους στο Πανεπιστήμιο

της Νέας Υόρκης, Νέα Υόρκη, 28 Απριλίου 2024. (Naim Mousa)

Ως απάντηση στην παρέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας του NYU, οι διαδηλωτές κέρδισαν πρόσθετη υποστήριξη από τους φοιτητές: μέσα σε λίγες ώρες, ο αριθμός των διαδηλωτών αυξήθηκε σε εκατοντάδες. Αυτή η γρήγορη ενεργοποίηση εντάθηκε όταν διαδόθηκε η είδηση ότι ο καταυλισμός κινδύνευε να εκκενωθεί και οι φοιτητές που βρίσκονταν σε αυτόν να συλληφθούν. Η διαμαρτυρία ήταν αξιοσημείωτα ποικιλόμορφη, με ευρεία εκπροσώπηση από διάφορα εθνικά, θρησκευτικά και εθνοτικά υπόβαθρα που ενώθηκαν ενάντια στη γενοκτονία.

Τη Δευτέρα το βράδυ, γύρω στις 8 μ.μ., με την έγκριση της διοίκησης του πανεπιστημίου, αστυνομικοί της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης ντυμένοι με πλήρη εξοπλισμό αντιμετώπισης ταραχών (ΜΑΤ), οπλισμένοι με γκλομπ και σπρέι πιπεριού, εισέβαλαν για να διαλύσουν βίαια το πλήθος – ακριβώς αφού οι Εβραίοι φοιτητές είχαν πραγματοποιήσει μια πασχαλινή τελετή και ενώ οι μουσουλμάνοι φοιτητές άρχισαν μια ομαδική προσευχή. Η αστυνομία παραβίασε το ανθρώπινο φράγμα που είχαν σχηματίσει άλλοι φοιτητές και υποστηρικτές για να προστατεύσουν τον καταυλισμό, έδιωξε τους διαδηλωτές, κατέστρεψε τον καταυλισμό και συνέλαβε σχεδόν 150 άτομα, φοιτητές και καθηγητές.

Μετά την καταστολή της αστυνομίας, οι υπόλοιποι διαδηλωτές πραγματοποίησαν πορεία προς το αρχηγείο της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, όχι μακριά από την πανεπιστημιούπολη. Η πορεία αυτή ήταν τόσο συνέχεια της αρχικής διαμαρτυρίας κατά της γενοκτονίας όσο και μια άμεση πρόκληση στην εν λόγω δίωξη των ακτιβιστών που τάσσονται υπέρ της Παλαιστίνης. Οι διαδηλωτές, απτόητοι και αποφασισμένοι να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους συλληφθέντες, διατήρησαν την παρουσία τους έξω από το αστυνομικό μέγαρο καθώς οι συλληφθέντες απελευθερώνονταν σιγά-σιγά ένας προς έναν κατά τις πρώτες πρωινές ώρες.

Εν μέσω αυτών των εντάσεων, η διοίκηση του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης έλαβε περαιτέρω κατασταλτικά μέτρα, αποκλείοντας την πρόσβαση όλων των φοιτητών σε βασικές εγκαταστάσεις της πανεπιστημιούπολης, συμπεριλαμβανομένων των φοιτητικών εστιών, εμποδίζοντας πολλούς από αυτούς να εισέλθουν στις κατοικίες τους, παρόλο που ήταν αργά το βράδυ και έκανε όλο και περισσότερο κρύο έξω. Πολλοί φοιτητές το θεώρησαν αυτό ως μια μη αναγκαία και εξωφρενική μορφή συλλογικής τιμωρίας κατά του συνόλου των φοιτητών.

Ήταν μια ειρηνική εκδήλωση και απάντησαν με βία

Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της διοίκησης, δεν υπήρξαν περιστατικά βίας ή αντισημιτισμού εντός του καταυλισμού. Οι διαδηλώσεις ήταν πράγματι θορυβώδεις – με συνθήματα και τύμπανα – αλλά παρέμειναν ειρηνικές και πειθαρχημένες καθ’ όλη τη διάρκεια. Η φυσική ένταση και η βία προέκυψαν μόνο από τις ενέργειες της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, όταν έφτασε σε μεγάλο αριθμό και με πλήρη εξοπλισμό ΜΑΤ, σε μια ανησυχητική κλιμάκωση. Αυτή η υπερβολική αστυνομική παρουσία οδήγησε σε αδικαιολόγητη πίεση στους διαδηλωτές, ενώ στην εξωτερική πλευρά του πεζοδρομίου δημιουργήθηκε επικίνδυνος συνωστισμός.

Σε ανακοίνωση ^[3] που εξέδωσε το παράρτημα του NYU της Αμερικανικής Ένωσης Καθηγητών Πανεπιστημίου υποστήριξε ότι τα μέλη του διδακτικού προσωπικού προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με την ηγεσία του NYU, συμπεριλαμβανομένης της νεοδιορισθείσας προέδρου Λίντα Μιλς, για να μειώσουν τις εντάσεις και να διαχειριστούν το πλήθος με ασφάλεια, επιτρέποντας σε περισσότερους κατόχους ταυτότητας του NYU να εισέλθουν στην πλατεία όπου βρισκόταν ο καταυλισμός και όπου γινόταν η διαμαρτυρία. Ωστόσο, μετά από κάποια πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, η ηγεσία του πανεπιστημίου διέκοψε απότομα την επικοινωνία της με τους εν λόγω καθηγητές και κάλεσε την αστυνομία να διαλύσει τη διαμαρτυρία.

Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, είτε συμμετείχαν στις διαδηλώσεις είτε όχι, φάνηκε να συμμερίζονται γενικά την αντίδραση των μελών του διδακτικού προσωπικού απέναντι στην καταστολή. Ένας φοιτητής που συμμετείχε στη διαμαρτυρία, ο οποίος προτίμησε να διατηρήσει την ανωνυμία του από φόβο δίωξης από το πανεπιστήμιο, δήλωσε ότι η αντίδραση της διοίκησης ήταν “υπερβολική”, προσθέτοντας: “Δεν ήταν ανάλογη με τη διαμαρτυρία. Ήταν ειρηνική και απάντησαν με βία”.

Φοιτητές διαμαρτύρονται σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους στο NYU, Νέα Υόρκη, 28 Απριλίου 2024. (Naim Mousa)

Ένας άλλος φοιτητής, ο οποίος δεν συμμετείχε στη διαμαρτυρία αλλά θέλησε επίσης να διατηρήσει την ανωνυμία του, δήλωσε: “Η αντίδραση της διοίκησης θα μπορούσε σίγουρα να είναι πιο ειρηνική. Δεν υπήρχε ανάγκη για αστυνομία”. Ο φοιτητής σημείωσε επίσης ότι οι διαμαρτυρίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια ευκαιρία για συζήτηση και διάλογο μεταξύ των φοιτητών της πανεπιστημιούπολης σχετικά με το τι συμβαίνει στη Γάζα και το ρόλο του πανεπιστημίου στον πόλεμο – αλλά αυτή η ευκαιρία απορρίφθηκε κατηγορηματικά από τη διοίκηση. “Το σχολείο μας δεν κάνει τίποτα για να προωθήσει οποιοδήποτε είδος διαλόγου και κατανόησης και χρησιμοποιεί απλώς αστυνομικούς για να προσπαθήσει να δώσει τέλος σε αυτό”, ανέφεραν.

“Αν οι υψηλά ιστάμενοι άκουγαν τους φοιτητές αντί να εμπλέκουν την αστυνομία, θα είχε επιλυθεί πολύ καλύτερα”, συνέχισε ο φοιτητής. “Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη πίεση από τους χορηγούς για να τελειώσει αυτό το θέμα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι οι πρόεδροι των πανεπιστημίων θα υποστούν συνέπειες”.

Την Τετάρτη, δύο ημέρες μετά την καταστροφή του καταυλισμού, φοιτητές του NYU διαδήλωσαν έξω από τη βιβλιοθήκη Elmer Holmes Bobst του πανεπιστημίου, ενώ μια μικρή ομάδα φιλοϊσραηλινών αντιδιαδηλωτών τους κατηγόρησε για υποστήριξη της τρομοκρατίας και του αντισημιτισμού.

Την Παρασκευή, 26 Απριλίου, οι φοιτητές του NYU ξανάστησαν τον καταυλισμό τους έξω από το νεόκτιστο, αξίας 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, John A. Paulson Center.

Στις 29 Απριλίου, η διοίκηση του NYU απείλησε ότι θα αναστείλει τη συμμετοχή των φοιτητών που συμμετείχαν στον καταυλισμό αν δεν εκκενώσουν τον χώρο μέχρι το μεσημέρι, ενώ η διοίκηση του Πανεπιστημίου Κολούμπια απηύθυνε παρόμοιο τελεσίγραφο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι και στα δύο πανεπιστήμια, καθώς και στο CUNY (CCNY), το FIT και το New School, κινητοποιήθηκαν σε ένα κάλεσμα ^[4] για την υπεράσπιση των καταυλισμών σε όλη τη Νέα Υόρκη. Κανένας από τους καταυλισμούς δεν έχει εκκενωθεί μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Εν τω μεταξύ, οι διαμαρτυρίες στο Κολούμπια έφτασαν σε πρωτοφανή προσέλευση-σχεδόν τριπλάσια σε σχέση με την πρώτη ημέρα του καταυλισμού-καθώς ορισμένοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Μάικ Τζόνσον, ζήτησαν να αναπτυχθεί η Εθνική Φρουρά για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες. Αυτή η ανησυχητική έκκληση ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτη δεδομένης της επερχόμενης 54ης επετείου της σφαγής στο Κεντ Στέιτ, όταν στρατεύματα της Εθνοφρουράς σκότωσαν τέσσερις φοιτητές και τραυμάτισαν άλλους εννέα στο Πανεπιστήμιο Κεντ Στέιτ επειδή διαμαρτύρονταν κατά της εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η αιώνια φλόγα της  αλληλεγγύης

Οι συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για τον πόλεμο στη Γάζα δεν λαμβάνουν χώρα, φυσικά, μεμονωμένα. Από τότε που οι φοιτητές στο Κολούμπια έστησαν τον καταυλισμό τους πριν από δύο εβδομάδες, έχουν γίνει παρόμοιοι καταυλισμοί, καθιστικές διαμαρτυρίες ή άλλες μορφές διαμαρτυρίας μεγάλης κλίμακας σε πάνω από 120 αμερικανικά πανεπιστήμια ^[5]. Η απάντηση από ομοσπονδιακούς, πολιτειακούς και τοπικούς αξιωματούχους, καθώς και από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, ήταν γρήγορη, βίαιη και αμείλικτη.

Μέσα σε μόλις 10 ημέρες, περισσότεροι από 1.000 φοιτητές, καθηγητές και ακτιβιστές συνελήφθησαν σε όλες τις πανεπιστημιουπόλεις της Αμερικής ^[6]. Στη Βοστώνη, 108 φοιτητές στο Emerson College συνελήφθησαν ^[7] και τέσσερις αστυνομικοί τραυματίστηκαν- η φοιτητική κοινότητα του Emerson κάλεσε έκτοτε τον πρόεδρο του κολεγίου να παραιτηθεί. Σε ένα πραγματικά αποτρόπαιο γεγονός στο Πανεπιστήμιο Northeastern, επίσης στη Βοστώνη, περισσότεροι από 100 φοιτητές συνελήφθησαν αφού ένας φιλοϊσραηλινός ταραξίας που κρατούσε ισραηλινή σημαία φώναξε με αηδιαστικό τρόπο “Σκοτώστε τους Εβραίους!” ^[8], κάτι που η διοίκηση του πανεπιστημίου χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για να επιτρέψει μαζικές συλλήψεις από την αστυνομία.

Εκατοντάδες φοιτητές του Temple, του Drexel και του UPenn διαμαρτύρονται στην πανεπιστημιούπολη του UPenn, όπου οι καθηγητές αποχώρησαν από τα μαθήματα. Οι φοιτητές έστησαν επίσης σκηνές σε ένδειξη αλληλεγγύης στον καταυλισμό των φοιτητών του Πανεπιστημίου Κολούμπια, 25 Απριλίου 2024. (Joe Piette/CC BY-NC 2.0 DEED)

Στην άλλη πλευρά της χώρας, στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, 93 άτομα συνελήφθησαν από την αστυνομία του Λος Άντζελες, ενώ αναφορές κάνουν λόγο για ρίψη σφαιρών από καουτσούκ κατά των διαδηλωτών ^[9]. Το πανεπιστήμιο ακύρωσε επίσης την κύρια εκδήλωση της τελετής αποφοίτησης φέτος ως αποτέλεσμα των διαδηλώσεων (το πανεπιστήμιο επικαλέστηκε ανησυχίες για την ασφάλεια της πανεπιστημιούπολης). Φοιτητές σε πολλά πανεπιστήμια του συστήματος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, συμπεριλαμβανομένων των UC Berkeley και UCLA, έχουν στήσει καταυλισμούς- αυτός στο UC Berkeley είναι ένας από τους μεγαλύτερους στη χώρα, με τουλάχιστον 150 σκηνές ^[10].

Στο Πανεπιστήμιο του Τέξας – Ώστιν, αστυνομικοί με εξοπλισμό αντιμετώπισης ταραχών και έφιπποι κατέστειλαν βίαια φοιτητές και συνέλαβαν τουλάχιστον 50 άτομα, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον έναν δημοσιογράφο ^[11], αφού ο κυβερνήτης της πολιτείας, Γκρεγκ Άμποτ, χαρακτήρισε ψευδώς τις διαμαρτυρίες ως αντισημιτικές. Εν τω μεταξύ, στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, οι ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας φέρονται να αναπτύχθηκαν σε ταράτσες με οπτική επαφή με τους χώρους διαμαρτυρίας ^[12]. Στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον στο Σεντ Λούις, η υποψήφια του Πράσινου Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές Τζιλ Στάιν και ο υπεύθυνος της εκστρατείας της συνελήφθησαν μαζί με 80 φοιτητές ^[13].

Στο Πανεπιστήμιο Cornell, τουλάχιστον τέσσερις φοιτητές έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα επειδή βοήθησαν στην οργάνωση ενός καταυλισμού στην πανεπιστημιούπολη ^[14]. Ένας από τους φοιτητές εκδιώχθηκε επίσης από τη στέγη του στην πανεπιστημιούπολη.

Παρά τις προσπάθειες των πανεπιστημιακών διοικήσεων να πατάξουν τις διαμαρτυρίες, ο ακτιβισμός των φοιτητών είναι ενδεικτικός των ευρύτερων αλλαγών στο αμερικανικό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο, τις οποίες οι πανεπιστημιακοί και πολιτικοί αξιωματούχοι δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν. Οι διαμαρτυρίες αντιπροσωπεύουν ένα σημείο καμπής: οι νεότερες γενιές είναι πιο ριζοσπαστικές από τους γονείς τους στην υποστήριξή τους για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και αναπτύσσουν μια πιο κριτική ανάλυση του δικού τους πολιτικού συστήματος. Αρχίζουν να ξεπερνούν την απλή δυσαρέσκεια για το status quo και, όλο και περισσότερο, ζητούν την αντικατάστασή του με ένα νέο, πιο δίκαιο σύστημα.

Η βίαιη καταστολή από τα αμερικανικά ακαδημαϊκά ιδρύματα προκαλεί επίσης σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τις προτεραιότητές τους. Χιλιάδες ειρηνικοί διαδηλωτές – φοιτητές, καθηγητές και μέλη της κοινότητας – συγκεντρώθηκαν ως απάντηση σε έναν βάναυσο πόλεμο και αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα και βία. Η προθυμία των πανεπιστημίων να ποινικοποιήσουν τη διαφωνία και να συνεργαστούν με την αστυνομία για να φιμώσουν τους ίδιους τους φοιτητές τους δείχνει μια περιφρόνηση της ελευθερίας του λόγου και του ανοιχτού διαλόγου που απειλεί να ξεπεράσει τα γεγονότα των τελευταίων δύο εβδομάδων.

Τα πανεπιστήμια και οι πρόεδροί τους που καταδιώκουν τους ίδιους τους φοιτητές τους θα μείνουν στην ιστορία ως εκείνοι που στάθηκαν εμπόδιο σε ένα κίνημα για δικαιοσύνη και ελευθερία. Θα μείνουν στην ιστορία ως οι στρατιώτες μιας καταρρέουσας αυτοκρατορίας που προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τους δεσμούς της με ένα από τα πιο βίαια καθεστώτα της σύγχρονης ιστορίας, το οποίο ασκεί την πιο καλά σχεδιασμένη στρατιωτική κατοχή πάνω σε έναν άλλο λαό που υπήρξε ποτέ στον κόσμο. Οι φοιτητές, από την άλλη πλευρά, θα μείνουν στην ιστορία η αιώνια φλόγα της προόδου και της αλληλεγγύης.

Naim Mousa

https://www.europe-solidaire.org/spip.php?article70624

https://www.972mag.com/nyu-palestine-campus-protests/

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

^[1]  Ο Naim Mousa είναι Παλαιστίνιος πολίτης του Ισραήλ από τη Ναζαρέτ και ζει σήμερα στη Νέα Υόρκη. Είναι τεταρτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και εργάζεται στο Διεθνές Τμήμα του Mossawa Center – The Advocacy Center for Arab Citizens of Israel.

^[2]  https://www.972mag.com/campus-protests-gaza-us-students/

^[3] https://nyunews.com/news/2024/04/24/campus-groups-respond-mills-letter/

^[4] https://twitter.com/wolpalestine/status/1782475887604076837?s=46&t=IpMSElUrkxcz7enr2NUCJA

^[5] https://twitter.com/prem_thakker/status/1784991535676756287

^[6] https://ny1.com/nyc/all-boroughs/education/2024/04/28/us-gaza-campus-protests-arrests

^[7] https://www.wgbh.org/news/local/2024-04-25/emerson-students-arrested-in-encampment-clearance-make-first-court-appearances

^[8]  https://huntnewsnu.com/77835/encampment/video-footage-reveals-kill-the-jews-remark-used-to-justify-police-intervention-made-by-pro-israel-counterprotester-in-provocation/

^[9]  https://www.latimes.com/california/story/2024-04-24/usc-pro-palestinian-encampment

^[10]  https://twitter.com/rae_wymer/status/1784700980417982838

^[11] https://www.axios.com/local/austin/2024/04/24/ut-protests-israel-palestine-university-texas-arrests

https://www.cbsnews.com/texas/news/several-protesters-arrested-at-ut-austin-these-protesters-belong-in-jail-abbott-says/

^[12]  https://www.yahoo.com/news/snipers-were-allegedly-spotted-ohio-190600717.html

^[13]  https://thehill.com/homenews/4627558-green-party-presidential-candidate-jill-stein-arrested-at-pro-palestine-college-protest/

^[14]  https://cornellsun.com/2024/04/26/breaking-cornell-suspends-four-student-protestors/

Του Μάριου Αυγουστάτου

Η θητεία του νέου προέδρου της Αργεντινής Javier Milei (Χαβιέ Μιλέι) ξεκινάει τόσο επιθετική όσο είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Ο Μιλέι αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του έχει εξαπολύσει ολική επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των κατώτερων στρωμάτων της Αργεντινής, με ένα οικονομικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Προβλέπεται μια πολύ έντονη περίοδος ταξικής πάλης, που το αποτέλεσμά της δεν έχει κριθεί ακόμα.

Η οικονομική του πολιτική είναι ένα παράδειγμα για σεμινάριο βίαιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Περιλαμβάνει τεράστιες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, δραστική υποτίμηση του νομίσματος, με τη συνεπαγόμενη υποτίμηση των μισθών, μείωση των επιδοτήσεων στην ενέργεια και τις μεταφορές και απελευθέρωση των τιμών. Και το κερασάκι είναι η εφαρμογή ενός νέου «πρωτοκόλλου ασφαλείας» με στόχο την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων, τιμωρώντας όσους κινητοποιούνται ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, μια μαζική κινητοποίηση στην Plaza de Mayo στις 20 Δεκέμβρη, ακολουθούμενη από αυθόρμητες διαδηλώσεις των πικετέρος, με κατσαρόλες (cacerolazos) μπροστά από το Κογκρέσο, ήταν η πρώτη σπίθα αντίστασης στην επίθεση. Ακόμα και η μετριοπαθής, αλλά και μεγαλύτερη, CGT (ελεγχόμενη από τους περονιστές) ομοσπονδία εργαζόμενων κάλεσε Γενική Απεργία ενάντια στο διάταγμα για τις 24 Γενάρη.

Χωρίς αναισθητικό…

Η επίθεση κατά των εργαζομένων ξεκίνησε με το οικονομικό σχέδιο που αποκάλυψε ο υπουργός Οικονομικών Luis Caputo λίγες μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του Milei. Σύμφωνα με τις συστάσεις του ΔΝΤ, ο Caputo παρουσίασε ένα σχέδιο μηδενικού δημοσιονομικού ελλείμματος (η Αργεντινή έχει τρέχον έλλειμμα 5% του ΑΕΠ) μέσω σκληρής μείωσης των δημόσιων δαπανών, της συνολικής αναστολής δημόσιων έργων, της μείωσης των επιδοτήσεων στην ενέργεια και τις μεταφορές και το πάγωμα όλων των άλλων στοιχείων στον κρατικό προϋπολογισμό (που ουσιαστικά σημαίνει μείωση, λόγω του τεράστιου πληθωρισμού).

Ήδη απολύθηκαν 5.000 συμβασιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ το νομοσχέδιο για την «υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας των Αργεντινών» προβλέπει την «αξιολόγηση» άλλων 65.000, με προοπτική απόλυσης. Προβλέπονται επίσης αλλαγές στις συντάξεις, που θα υπολογίζονται αυτόματα με «οικονομικά βιώσιμο» τρόπο. 41 δημόσιες επιχειρήσεις, ανάμεσά τους η δημόσια επιχείρηση πετρελαίου YPF, ο εθνικός αερομεταφορέας, η δημόσια σιδηροδρομική επιχείρηση, θα ιδιωτικοποιηθούν.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση υποτίμησε το εθνικό νόμισμα κατά 50% έναντι του δολαρίου ΗΠΑ – μια από τις μεγαλύτερες υποτιμήσεις στην ιστορία της Αργεντινής. Σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό (ο οποίος ξεπέρασε κατά πολύ το 200% το 2023 και διαμορφώθηκε τελικά στο 211,4%, φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990), αυτή η απότομη υποτίμηση θα μεταφραστεί σε τεράστιες αυξήσεις τιμών των προϊόντων. Με την διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων δραστικά υπονομευμένη, ελέω υψηλών ποσοστών ανεργίας και φτώχειας και χάρη στη χαλάρωση της προστασίας της απασχόλησης, οι μισθοί αναπόφευκτα υστερούν και θα υστερούν απέναντι στον πληθωρισμό, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του εισοδήματος για τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού, ειδικότερα των φτωχότερων στρωμάτων.

Μια εβδομάδα μετά την παρουσίαση αυτού του οικονομικού σχεδίου, η κυβέρνηση ανακοίνωσε το DNU («Διάταγμα για την αντιμετώπιση ζητημάτων επείγουσας ανάγκης» , Decreto de Necesidad y Urgencia) για διάφορα θέματα όπως το εργατικό δίκαιο, η υγειονομική περίθαλψη, το εξωτερικό εμπόριο, η γη και η εξόρυξη.ⁱ

Το γενικό πνεύμα του διατάγματος είναι σαφέστατο: Επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, στα εργατικά συνδικάτα και στις αντιστάσεις, «απελευθέρωση» της οικονομίας, μείωση της προστασίας των ενοικιαστών, του περιβάλλοντος και ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων μέσω της απορρύθμισης της αγοράς και των πολυάριθμων κινήτρων.

Ας δούμε μερικές από τις διατάξεις:

Ένα από τα βασικά στοιχεία είναι μια εργασιακή (αντι-)μεταρρύθμιση που χαλαρώνει μια σειρά κανονισμών. Μεταξύ άλλων, καταργεί πρόστιμα και κυρώσεις για αδήλωτη εργασία, παρατείνει τη δοκιμαστική περίοδο για τους νέους εργαζόμενους από 3 σε 8 (!) μήνες και περιορίζει τις συνδικαλιστικές συνελεύσεις κατά τις ώρες εργασίας.

Και το πιο σημαντικό, περιορίζει σοβαρά το δικαίωμα στην απεργία, απαιτώντας τη διατήρηση του 75% των λειτουργιών σε τομείς που θεωρούνται «ουσιώδεις», συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της διανομής νερού, φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού, της εναέριας κυκλοφορίας και των επικοινωνιών. Επιπλέον, απαιτεί να διατηρηθούν οι λειτουργίες στο 50% σε μια τεράστια γκάμα άλλων τομέων που θεωρούνται «κρίσιμοι» (trascendentales), συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών, της επεξεργασίας τροφίμων, της εφοδιαστικής αλυσίδας, των εξόρυξης, των ταχυδρομικών υπηρεσιών, της εστίασης και άλλα.

Το δικαίωμα στην απεργία θα υπονομευτεί περαιτέρω δίνοντας στους εργοδότες τη δυνατότητα να απολύουν οποιονδήποτε κάνει κατάληψη στο χώρο εργασίας ή φράζει την είσοδο σε απεργοσπάστες.

Τέλος, δύο σημαντικές πηγές χρηματοδότησης για τα συνδικάτα μπαίνουν στο στόχαστρο. Η μία είναι τα άμεσα έσοδα. Σύμφωνα με την ισχύουσα εργατική νομοθεσία, από όλους τους εργαζόμενους αφαιρούνται αυτόματα οι συνδικαλιστικές εισφορές τους από τον μισθό τους. Το διάταγμα θα απαιτεί από τους εργαζόμενους να δίνουν τη συγκατάθεσή τους για τέτοιες κρατήσεις. Αυτό από μόνο του, σε συνδυασμό με την κλιμακούμενη φτώχεια, θα μειώσει τη χρηματοδότηση των συνδικάτων. Η δεύτερη είναι η ασφάλιση υγείας που διαχειρίζονται τα συνδικάτα. Είναι μια μορφή κοινωνικής ασφάλισης που ωφελεί όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Από τη δεκαετία του 1960, οι εισφορές μισθοδοσίας γι’ αυτή την ασφάλιση διαχειρίζονται από το σωματείο που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στον εκάστοτε κλάδο. Το διάταγμα επιτρέπει σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες υγείας να εισέλθουν στο χώρο, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Ένα άλλο μέτρο που θα επηρεάσει άμεσα την εργατική τάξη είναι η κατάργηση του νόμου για τα ενοίκια. Πρόκειται για νομοθεσία που θεσπίστηκε αρχικά το 2020 και πρόσφατα αναθεωρήθηκε, η οποία αν και ήταν πολύ χλιαρή, ρύθμιζε σε ένα βαθμό τις μισθώσεις. Επέβαλλε ελάχιστη διάρκεια τριών ετών για οποιαδήποτε ενοικίαση ακινήτου και όριζε ανώτατα όρια στις αυξήσεις ενοικίων. Η πρόταση καταργεί τόσο τα όρια μίσθωσης όσο και τα όρια αύξησης του ενοικίου και μάλιστα δίνει το δικαίωμα στους ιδιοκτήτες να απαιτούν πληρωμές σε δολάρια ΗΠΑ!

Όλοι οι έλεγχοι και οι ρυθμίσεις τιμών καταργούνται επίσης. Ένας σημαντικός κλάδος που απαιτούσε την άρση των ελέγχων των τιμών είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες υγείας, οι οποίες, μόλις μία ημέρα μετά τη δημοσίευση του διατάγματος, ανακοίνωσαν αυξήσεις των ασφαλίστρων κατά… 40%!

Ο «αντικαθεστωτικός»… σκύλος του καθεστώτος

«Η Patricia Bullrich ανακοινώνει ένα βάναυσο κατασταλτικό σχέδιο, ο μόνος τρόπος για να εφαρμοστούν τα μέτρα σχεδιασμένης δυστυχίας του Milei. Η μόνη ελευθερία που σου επιτρέπουν είναι να πεινάς. Θα υπερασπιστούμε το συνταγματικό και νόμιμο δικαίωμα διαμαρτυρίας.», είπε η βουλεύτρια του FIT-U, Alexandrina Barry. Προβλέποντας εκτεταμένη δυσαρέσκεια, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή ένα νέο «πρωτόκολλο ασφαλείας» («Protocolo de Orden Público»)ⁱⁱ για να καταστείλει τις διαδηλώσεις στους δρόμους. Επικεφαλής του υπουργείου Ασφάλειας βρίσκεται η Patricia Bullrich, πρώην υποψήφια για την προεδρία του Juntos por el Cambio (της δεξιάς συμμαχίας που περιλαμβάνει από κεντροδεξιά έως ακροδεξιά). Το νέο πρωτόκολλο στοχεύει, συγκεκριμένα, κάθε είδους διαμαρτυρίες που επηρεάζουν την «ελεύθερη κυκλοφορία» των ατόμων (αποκλεισμούς δρόμων, ακόμα και διαδηλώσεις), μεθόδους αντίστασης που έχουν γίνει βασικός μηχανισμός πίεσης για τις αντιστεκόμενες δυνάμεις στην Αργεντινή από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Επιπλέον, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αφαιρέσει τιμωρητικά από όσους συμμετέχουν σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες κάθε επίδομα κοινωνικής βοήθειας που μπορεί να λάβουν!

Κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκστρατείας, ο Milei τάχθηκε κατά της «πολιτικής κάστας», έναν όρο που έγινε δημοφιλής κατά το κίνημα των indignados (αγανακτισμένων, κάτι σαν το «Όχι στα κόμματα» που είδαμε και στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα). Αναφέρθηκε σε «πολιτικούς καριέρας κατεστημένων κομμάτων».

Ουσιαστικά χρησιμοποιεί τη ρητορική κατά του κατεστημένου ως δημαγωγικό τέχνασμα για να κεφαλαιοποιήσει τη ευρεία απόρριψη των δύο κομμάτων που κυριαρχούν στην πολιτική της Αργεντινής τα τελευταία χρόνια: του συνασπισμού Κιρχνεριστών/Περονιστών, και της δεξιάς, Juntos por el Cambio. Αν και αυτό ήταν η μεγαλύτερη αιχμή της υποψηφιότητάς του, η δημόσια ομιλία του περιλάμβανε επίσης «ριζοσπαστικές» προτάσεις για την ελεύθερη αγορά και μια υπερσυντηρητική ατζέντα που, μεταξύ άλλων, χλεύαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αντιτάχθηκε στο δικαίωμα στην άμβλωση και υποσχέθηκε δραστική αναστολή των πολιτικών πρόνοιας.

Όταν ο Milei όμως ήρθε δεύτερος απέναντι στον περονιστή Sergio Massa στον πρώτο γύρο των εκλογών, συναντήθηκε με τον πρώην πρόεδρο Mauricio Macri και έκλεισε μια συμφωνία που επαναπροσδιόρισε το πρόγραμμά του. Πλέον δεν μιλούσε για την «πολιτική κάστα» – αφού συνεργαζόταν με έναν από τους κύριους εκπροσώπους της. Στην πραγματικότητα, ο Macri απλώς ανέλαβε την εκστρατεία του μετά τις γενικές εκλογές. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν και αφού κέρδισε τον δεύτερο γύρο, ο Milei μετατόπισε τον λόγο του, απορρίπτοντας τις πιο ακραίες ιδέες (όπως π.χ. το κλείσιμο της κεντρικής τράπεζας της χώρας).

Εκτός από την επιρροή του Macri, οι αυτόκλητες συμβουλές συστημικών αρθρογράφων εκτός Αργεντινής, όπως του Foreign Affairs ή του The Economist, συνέβαλαν στο να τον ωθήσουν προς την ίδια κατεύθυνση: ξεχάστε τους πολιτισμικούς πολέμους, εγκαταλείψτε την περιθωριακή ρητορική και επικεντρωθείτε στο (νεοφιλ-)ελεύθερο πρόγραμμα αγοράς.

Η στροφή ήταν ευπρόσδεκτη από την αγορά. Όπως ανέφερε η Wall Street Journal: «Τα σημάδια της μετεκλογικής μετριοπάθειας του Milei είναι ευπρόσδεκτα από τους επενδυτές της Wall Street που ανησυχούν για την ικανότητά του να κυβερνά. Ο εκλεγμένος πρόεδρος αναμένεται να διορίσει στο υπουργικό του συμβούλιο αρκετούς πρώην υπουργούς του Mauricio Macri». Η μεταμόρφωση από «υποψήφιος κατά του κατεστημένου» (αν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο), σε πρόεδρο της ελεύθερης αγοράς που συμμάχησε με τον Μάκρι στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, είχε ολοκληρωθεί.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, αμέσως μετά τη δημοσίευση του Διατάγματος, όλοι οι μεγάλες επιχειρηματικές ενώσεις (Union Industrial Argentina, Asociación Empresaria Argentina και άλλοι) τάχθηκαν υπέρ του.ⁱⁱⁱ

Μια πρώτη απάντηση

Αρχικά οι εργατικές ομοσπονδίες και η περονική αντιπολίτευση τήρησαν στάση αναμονής μετά την ανακοίνωση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού σχεδίου την πρώτη εβδομάδα. Τα πολιτικά κόμματα γύρω από το Εργατικό Αριστερό Μέτωπο (FIT-U), μαζί με εργατικές οργανώσεις ανέργων και μαχητικά συνδικάτα κάλεσαν σε διαδήλωση προς την Plaza de Mayo, την πλατεία μπροστά στο προεδρικό μ’εγαρο. Χιλιάδες αψήφησαν το αυστηρό πρωτόκολλο που επιβάλλει στους διαδηλωτές να «βαδίσουν στο πεζοδρόμιο», αντιστάθηκαν στις δυνάμεις καταστολής και, σε πολλά σημεία, έσπασαν τη γραμμή της αστυνομίας για να πλημμυρίσουν στους δρόμους και να φτάσουν στην πλατεία.^iv

Το ίδιο βράδυ στις 9 μ.μ., ο Javier Milei ανακοίνωσε το διάταγμα DNU 70/23 στο εθνικό δίκτυο. Η λαϊκή αντίδραση ήταν άμεση και αυθόρμητη: στην πόλη του Μπουένος Άιρες, κατσαρόλες και τηγάνια ξέσπασαν πρώτα στα σπίτια και τα μπαλκόνια, μετά οι πολίτες στράφηκαν στις γωνίες και τελικά ένα πλήθος κινήθηκε προς τα κέντρα πολιτικής εξουσίας για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους.. Πραγματοποιήθηκε μαζική διαδήλωση στην Plaza de los dos Congresos, μέχρι τις 3 τα ξημερώματα.^v

Η Carola Gómez, ιστορικός, 55 ετών, έφερε μια σπάτουλα και μια κατσαρόλα καθώς κατευθυνόταν μέσω του Entre Ríos προς το Κογκρέσο. Είχε ήδη σκεφτεί τη δικαιολογία σε περίπτωση που συλληφθεί με το πρωτόκολλο Bullrich: «Θα πω ότι φτιάχνω κέικ». Ο κόσμος κρεμόταν από τα κάγκελα της Βουλής, συνωστίστηκε στην εσπλανάδα, σκαρφάλωσε στύλους και περίπτερα. Ακούστηκαν νέα τραγούδια και ρεμίξ των κλασικών: «Η χώρα δεν πωλείται», «Μιλέι, σκουπίδια, είσαι η δικτατορία» και «Γενική απεργία».

Ο Τζον Πινέντα, με ένα σακίδιο PedidosYa (αλυσίδα delivery) στην πλάτη του και το πρόσωπό του καλυμμένο με κράνος ποδηλάτου, κινηματογράφησε όλη τη σκηνή ενώ στεκόταν σε έναν φράχτη στην οδό Yrigoyen. Αυτός ο 39χρονος Βενεζουελάνος που ζει στην Αργεντινή για οκτώ χρόνια δεν είχε δει ποτέ μια πορεία σαν αυτή. Δεν θέλει να καταργηθεί ο Νόμος για τις μισθώσεις. «Σκοτώνει τους μετανάστες», λέει. «Οι ιδιοκτήτες μας χρεώνουν ό,τι θέλουν και σε δολάρια».

Η Amparo, η οποία είναι 25 ετών και εργάζεται σε μια εταιρεία ανθρώπινου δυναμικού, φώναζε ενώ χτυπούσε ένα μπουκάλι νερό με το χέρι της: «Έχω μόνο αυτό το μπουκάλι, τα χέρια μου και τη φωνή μου, τα οποία σχεδόν έχασα εντελώς». «Και το έκανα με ευχαρίστηση, ακόμα κι αν η δουλειά μου είναι βασικά να μιλάω στο τηλέφωνο. Δε με νοιάζει». Υποστηρίζει ότι το Διάταγμα είναι αντισυνταγματικό, ότι επιτίθεται στα πιο βασικά δικαιώματα και ότι ο Milei είναι βίαιος. «Το να σκοτώνεις ανθρώπους από την πείνα και να αφαιρείς τα σπίτια τους και η παράλογη και επαίσχυντη ανάπτυξη της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας σήμερα είναι παράδειγμα βίας».

Ο Ezequiel Adamovsky (αντικαπιταλιστής ιστορικός) ήταν στις κινητοποιήσεις των cacerolazos τον Δεκέμβριο του 2001 και ενώθηκε μαζί τους, 22 χρόνια αργότερα. Την επόμενη μέρα δημοσίευσε τις εντυπώσεις του σε ένα άρθρο με τίτλο «Η επιστροφή των κατσαρολών»: «Μόλις κέρδισε ένας υποψήφιος που δημιούργησε ελπίδες σε σημαντικό τμήμα του πληθυσμού και στο βαθμό που αυτές οι ελπίδες ματαιώνονται, κάτι που προφανώς πρόκειται να συμβεί σύντομα, το χτύπημα των κατσαρολών θα είναι η έκφραση ενός τμήματος του πληθυσμού, αν και δεν έχουν ακόμα το ανατρεπτικό χαρακτηριστικό που είχαν το 2001».

Κατά τη διάρκεια της νυχτερινής διαμαρτυρίας δεν υπήρξε συγκεκριμένη αστυνομική απάντηση. Μερικά περιπολικά περιπολούσαν την περιοχή και κάποιοι της τροχαίας απέκλεισαν τους δρόμους λίγα τετράγωνα από το Κογκρέσο για να εμποδίσουν τα οχήματα να προχωρήσουν προς την περιοχή. Το πρωτόκολλο της καταστολής απέτυχε στην πράξη την ίδια ημέρα της παρουσίασής του.

Η διαδήλωση και η απεργία του CGT

Μετά από αυτές τις κινητοποιήσεις τα εργατικά συνδικάτα άρχισαν να πιέζονται. Η «κινητοποίηση της κατσαρόλας» και οι αποκλεισμοί δρόμων ξεμπλόκαραν την αδράνεια των συνδικάτων. Στις 27 Δεκέμβρη, η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGT) κάλεσε σε κινητοποίηση στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης του Έθνους, συνοδεύοντάς την με την απαίτηση να κηρυχθεί το Διάταγμα αντισυνταγματικό. Αυτή τη φορά όντως κινητοποιήθηκαν τα πλειοψηφικά κοινωνικά κινήματα, αλλά το έκαναν χωρίς ιδιαίτερο παλμό. Οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων (αρκετές από αυτές εν μέσω διαδικασιών και διαπραγματεύσεων) ζήτησαν από τα μέλη τους να πάνε χωρίς ρούχα εργασίας και κάλεσαν κυρίως τους αντιπροσώπους. Μια διαδήλωση που έγινε χωρίς ομιλητές. Διαβάστηκε ένα συναινετικό κείμενο και έφυγαν γρήγορα. Κατά τη διάρκεια της πορείας δεν υπήρξε καταστολή των διαδηλωτών, αλλά κατά τη διάρκεια της αποχώρησης σημειώθηκαν κάποιες συγκρούσεις και τέσσερα άτομα συνελήφθησαν μακριά από το σημείο της εκδήλωσης.

Την επόμενη μέρα, μετά από μια μακρά συνεδρίαση της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής, του ανώτατου εκτελεστικού οργάνου της, η CGT κάλεσε Γενική Απεργία ενάντια στο Διάταγμα για τις 24 Γενάρη. Η μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία στην Αργεντινή αποφάσισε να εασκήσει πίεση στο Κοινοβούλιο, το οποίο εκείνες τις ημέρες θα συζητούσε το Διάταγμα. Σημειωτέον ότι η τελευταία γενική απεργία της CGT ήταν τον Μάιο του 2019, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Mauricio Macri.^vi

Θα ισχύσει το Διάταγμα;

Παρόλο που το Διάταγμα έχει τεθεί σε ισχύ οκτώ ημέρες μετά την επίσημη δημοσίευσή του, η υλοποίησή του θα αντιμετωπίσει θεσμικά εμπόδια. Από τη μία, μπορεί να εγείρει αντιρρήσεις από το δικαστικό σύστημα. Το Διάταγμα προορίζεται για την αντιμετώπιση ζητημάτων επείγουσας ανάγκης (το πλήρες όνομά του είναι Decreto de Necesidad y Urgencia). Πολλοί συνταγματολόγοι συμφωνούν ότι το περιεχόμενο του Διατάγματος δεν πληροί τις απαιτήσεις για ένα τέτοιο μέσο. Ο Javier Milei και το επιτελείο του το παρουσίασαν σαν απαραίτητο μέτρο για να αποφευχθεί μια οικονομική καταστροφή και να σταθεί ξανά η οικονομία της χώρας στα πόδια της. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δύσκολα μπορούν να εξηγήσουν γιατί πολλές από τις διατάξεις, όπως η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων ή η άρση των περιορισμών για την αγορά γης από αλλοδαπούς, είναι «επειγόντως απαραίτητες» και ως εκ τούτου «δεν μπορούν να προωθηθούν μέσω της συνήθους νομοθετικής διαδικασίας».

Επιπλέον, το Διάταγμα χρειάζεται την υποστήριξη τουλάχιστον ενός εκ των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου. Το La Libertad Avanza (ο συνασπισμός που ο Milei είναι επικεφαλής) δεν έχει πλειοψηφία σε κανένα από τα δύο σώματα, επομένως θα χρειαστεί τις ψήφους άλλων κομμάτων και συνασπισμών. Ωστόσο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι περισσότεροι νομοθέτες από το κεντροδεξιό Juntos por el Cambio θα υπερψηφίσουν. Εξάλλου, πολλά από τα σημαντικά υπουργεία του Milei, όπως η Ασφάλεια (Bullrich), τα Οικονομικά (Caputo) και η Άμυνα (Petri) δεν καταλαμβάνονται από μέλη του δικού του κόμματος, αλλά από στελέχη του Juntos por el Cambio. Ο πήχης για να περάσει το Διάταγμα στο Κογκρέσο είναι χαμηλός: με μόνο ένα Σώμα να το εγκρίνει, το Διάταγμα ισχύει.

Εν ολίγοις, το Διάταγμα είναι άνευ προηγουμένου ως προς το εύρος του και αντιπροσωπεύει μια βίαιη επίθεση στα δικαιώματα, αλλά τα δεδομένα δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία όσον αφορά τους θεσμούς. Κανένα Διάταγμα δεν καταργήθηκε ποτέ από το Κογκρέσο από τότε που αυτό το προεδρικό όργανο θεσπίστηκε.

Η μαζική κινητοποίηση είναι ο κρίσιμος παράγοντας…

Ενώ πολλοί παράγοντες εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε νομικές, κοινοβουλευτικές και γενικά θεσμικές απαντήσεις, οι πιο μαχητικές φωνές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και καλούν τα συνδικάτα και τις κοινωνικές οργανώσεις να απαντήσουν με κινητοποιήσεις τώρα. Μέλη του Κογκρέσου από το Εργατικό Αριστερό Μέτωπο απαίτησαν από τις εργατικές ομοσπονδίες να καλέσουν σε γενική απεργία για να ξεκινήσει μια στρατηγική μάχης για «να νικήσουν το Διάταγμα στους δρόμους».

Η επόμενη περίοδος θα σημαδευτεί αναμφίβολα από έντονη ταξική αντιπαράθεση. Όμως η ολική επίθεση ανοίγει μια ευκαιρία για την Αριστερά και τις εργατικές οργανώσεις να συσπειρωθούν γύρω από την υπεράσπιση ιστορικών κεκτημένων και δικαιωμάτων, σε ένα μέτωπο που μπορεί να ενώσει στον δρόμο και να εκφραστεί με μαζικές κινητοποιήσεις. Ήδη άσκησαν συντριπτική πίεση στην ηγεσία των (συμβιβασμένων) συνδικάτων και των εργατικών ομοσπονδιών να καλέσουν σε γενική απεργία και το πέτυχαν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αργεντινή αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση. Αν και το πρόγραμμα του Milei λοξοκοιτάζει αυτό του Carlos Menem της δεκαετίας του 1990, η οικονομική και πολιτική κατάσταση σήμερα μοιάζει με εκείνη του τέλους της δεκαετίας ‘90, με ποσοστά ρεκόρ φτώχειας και ανεργίας, στο πλαίσιο μιας παρατεταμένης κρίσης της οικονομίας. Το 2001, δύο χρόνια αφότου ο Fernando De la Rúa ανέλαβε την εξουσία, ένα «ορθόδοξο» οικονομικό σχέδιο αντιμετωπίστηκε με μαζικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις εργοστασίων και οδοφράγματα σε όλη τη χώρα. Η κατάσταση γρήγορα εξελίχθηκε σε εκτεταμένο εξεγερσιακό κλίμα, στο οποίο μια απελπισμένη κήρυξη «κατάστασης πολιορκίας» δεν μπόρεσε να θέσει υπό έλεγχο, αναγκάζοντας τον De la Rúa να παραιτηθεί. Το μαζικό κίνημα πίσω από την εξέγερση του 2001 επανεκίνησε στην πράξη το πολιτικό σύστημα, αλλά η απουσία μιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς με επιρροή σε αυτό το κίνημα, διαλύθηκε από «προοδευτικές» κυβερνήσεις που ήταν αναγκασμένες να δώσουν σημαντικές παραχωρήσεις.

Βαριά καθήκοντα για την Αριστερά

Η κατάσταση σήμερα είναι αρκετά διαφορετική. Από τη μια, ο Περονισμός/Κιρχνερισμός, παρ’ όλα τα αρκετά ψηλά ποσοστά στις εκλογές, δεν πείθουν ότι μπορούν να παίξουν ρόλο αντίστασης (ή έστω «αναχώματος») στην ολομέτωπη επίθεση του Milei. Η συλλογική εμπειρία της «προοδευτικής» διαχείρισης έχει δείξει στον λαό της Αργεντινής ότι και αυτή είναι κομμάτι του αστικού μπλοκ. Μοιράζεται την ευθύνη όχι μόνο για τη μαζική φτωχοποίηση αλλά και για την πολιτική απόγνωση που οδήγησε στην εκλογική νίκη του Milei.

Όμως, υπάρχει σήμερα μια ορατή αντικαπιταλιστική Αριστερά που έχει εισέλθει δυναμικά στην πολιτική σκηνή με 722.061 ψήφους (2,7% στην επικράτεια και 3,6% σε μεγάλα αστικά κέντρα) στις εκλογές, ένα εκλογικό ποσοστό που πολλά αντικαπιταλιστικά μέτωπα θα ζήλευαν παγκοσμίως… Με ριζοσπαστικό πρόγραμμα, μαχητικές δράσεις και συμμετοχή σε πολυάριθμες μάχες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, το Εργατικό Αριστερό Μέτωπο (Frente de Izquierda y de los Trabajadores – Unidad, FIT-U), με εκλεγμένους αντιπροσώπους στην Cámara de Diputados de la Nación (Κάτω Εθνικό Κοινοβούλιο σε ελεύθερη μετάφραση), αλλά και στο τοπικό Κοινοβούλιο του Μπουένος Άιρες. Με παρουσία σε εξήντα εθνικά συνδικάτα, μέλη του έχουν διεισδύσει σε εργατικές οργανώσεις, με εκλεγμένα μέλη σε βασικούς κλάδους του εργατικού κινήματος, όπως στο μετρό στο Μπουένος Άιρες, τη βιομηχανία τροφίμων, τη δημόσια εκπαίδευση και τον τομέα της υγείας. Η γυναικεία οργάνωση Pan y Rosas (Ψωμί και τριαντάφυλλα), συνδεδεμένη με το PTS (η κύρια συνιστώσα του FIT-U), έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον αγώνα για το δικαίωμα της άμβλωσης και ενάντια στις διάφορες μορφές καταπίεσης των γυναικών και είναι έτοιμη να παίξει τον ρόλο της στην οργάνωση ενάντια στη συντηρητική αντίδραση της κυβέρνησης.

Το PTS έχει επίσης μια ισχυρή μηχανή προπαγάνδας, το La Izquierda Diario («Η ημερήσια Αριστερά»). Μία διαδικτυακή εφημερίδα που είναι στα τοπ 100 σάιτ της Αργρντινής, αλλά και δικτυωμένη διεθνώς, που προσεγγίζει εκατομμύρια ανθρώπους καθημερινά με ραδιοφωνικές εκπομπές, podcast, εβδομαδιαίες εκπομπές, ιδεολογικά αλλά και πολιτισμικά περιοδικά, με έναν εκδοτικό οίκο (IPS) που εκδίδει πολλά νέα βιβλία κάθε χρόνο και πολλά άλλα.^vii

Η συνέχεια στους δρόμους

Ο Milei έχει κηρύξει πόλεμο στους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το περιβάλλον. Ο στόχος είναι να γίνει μια βίαιη εκκαθάριση όλων των προηγούμενων παραχωρήσεων προς την εργατική τάξη και να επαναπροσδιοριστούν τα όρια των εργασιακών σχέσεων στη χώρα σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, χέρι χέρι με αδυσώπητη καταστολή. Στόχος είναι να εξαλειφθεί κάθε περιορισμός στην εκμετάλλευση της εργασίας, προς όφελος των αφεντικών. Η απάντηση των ηγεσιών των συνδικάτων και της περονιστικής αντιπολίτευσης ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, χλιαρή.

Θα χρειαστεί μια μαζική, οργανωμένη και αποφασιστική αντίσταση για να διατηρηθούν όλα τα δικαιώματα που υφίστανται σήμερα επίθεση. Η επαναστατική Αριστερά καλείται να κάνει αυτό που μπορεί καλύτερα: να συμμετάσχει στην ταξική πάλη, να ενοποιήσει και να κινητοποιήσει τις δοκιμαζόμενες λαϊκές μάζες (που μια χαρά έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια, αυθόρμητα και μη, διάθεση για να αντισταθούν) σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής. Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή για την Αργεντινή (και όχι μόνο…) οι πιέσεις του κινήματος θα είναι καθοριστικές.^viii

Παραπομπές

Του Αλέξη Λιοσάτου

Πολιτική απομόνωση του Ισραήλ και των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο αλλά και στον ΟΗΕ, ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης στην αντίσταση και αναβάθμιση της σύγκρουσης σε περιφερειακή, ενώ το Ισραήλ έχει μεγάλες απώλειες και δεν μπορεί να πετύχει μια γρήγορη νίκη.

Παρά το γεγονός ότι η προβολή των γενοκτονικών εγκλημάτων του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους έχει ατονήσει κατά πολύ στα δυτικά ΜΜΕ, για ευνόητους λόγους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν συνεχίζονται. 3 μήνες μετά την 7η Οκτώβρη, την επίθεση της Χαμάς και την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα, καταγράφονται περίπου 24.000 νεκροί (με στοιχεία μέχρι τις 13/1/2024), με το 70% αυτών γυναίκες και παιδιά (με περίπου 10.000 παιδιά), πολύ περισσότεροι τραυματίες και αγνοούμενοι, έχουν καταστραφεί οι περισσότερες υποδομές, ενώ το 85% του πληθυσμού έχει εκτοπιστεί και ως επί το πλείστον ζει σε καταυλισμούς του ΟΗΕ, λιμοκτονεί και μαστίζεται από αρρώστιες. Οι Ισραηλινοί γκεμπελίσκοι στρατιωτικοί, βέβαια, ισχυρίζονταν ότι έχουν δολοφονήσει περίπου 8.000 μαχητές της Χαμάς. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θεωρούν μέλος της Χαμάς οποιονδήποτε ενήλικο άντρα, κάτι που λέει πολλά για τους πραγματικούς στόχους τους.

Μέσα σε μόλις δύο μήνες, η καταστροφή στη Γάζα ξεπέρασε αυτήν του Χαλεπίου της Συρίας μεταξύ 2012 και 2016 ή της Μαριούπολης της Ουκρανίας, έχουν πέσει ήδη περισσότερες βόμβες στη Λωρίδα από ό,τι στη Δρέσδη το 1945 και οι σιωνιστικές θηριωδίες χαρακτηρίζονται από όλο και περισσότερους ως πρωτοφανείς μετά τον Β’ ΠΠ.

Έχει ήδη δολοφονηθεί πάνω από το 1% του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας. Φυσικά κανένα δάκρυ δεν θα δείτε από τα κατακάθια που κυβερνάνε τη Δύση και τα τσιράκια τους στα ΜΜΕ, γι’ αυτό το απαύγασμα της τρομοκρατίας, γι’ αυτό το διαρκές έγκλημα των εγκλημάτων.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλάψουμε, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της απογοήτευσης και της παραίτησης. Αυτό είναι που θέλουν οι «από πάνω» να κάνουμε, αποκρύπτοντας συστηματικά τις αποτυχίες και τις απώλειες του Ισραήλ, τον κίνδυνο άλλης μιας στρατιωτικής ήττας, την αποτυχία των προβλέψεων για έναν γρήγορο και φρικιαστικό πόλεμο που όμως θα τελείωνε «γρήγορα τη δουλειά» στη Γάζα, την πιθανότατη σύντομα καρατόμηση του χασάπη Νετανιάχου και τη φυλάκισή του είτε για σκάνδαλα βαριάς διαφθοράς είτε για εγκλήματα πολέμου, αλλά και τον κίνδυνο γενικής ανάφλεξης στην περιοχή, που πιθανότερο είναι να απειλήσει με διάλυση το Ισραήλ παρά την Παλαιστίνη…

Συντριβή της Χαμάς; Όχι ακριβώς…

Αν ο στόχος των Σιωνιστών να διαλύσουν τους «τρομοκράτες της Χαμάς» (στην πραγματικότητα βέβαια στόχος είναι να εξοντώσουν ή να διώξουν όλο τον ντόπιο πληθυσμό εκτός Παλαιστίνης), Το Ισραήλ έχει αποτύχει και είναι σχεδόν απίθανο να πετύχει στο εγγύς μέλλον. Ήδη όπως γράφουν αστοί αναλυτές, η καταστροφή της Γάζας έχει εξασφαλίσει ακόμα 50 χρόνια πολέμου στη Μ. Ανατολή. Από ιστορικά προηγούμενα αναφέρεται ο πόλεμος των Γάλλων στην Αλγερία, όπου εξοντώθηκε το 5 έως 15% του πληθυσμού μεταξύ 1954 και 1962, και στο τέλος ηττήθηκαν.

Η Χαμάς, όπως φαίνεται, κάθε άλλο παρά έχει εξουδετερωθεί. Αντίθετα, ακόμα και κορυφαίοι εμπειρογνώμονες της Δύσης και στρατιωτικοί του Ισραήλ άρχισαν να ισχυρίζονται ότι το αποτέλεσμα της τρέχουσας ισοπέδωσης της Γάζας είναι η αποδυνάμωση του μύθου του παντοδύναμου στρατού του Ισραήλ. Επίσης αν ένας στόχος είναι να απελευθερωθούν οι Ισραηλινοί όμηροι, η τρέχουσα κατάσταση μάλλον εξασφαλίζει ότι θα εξοντωθούν όλοι μέχρις ενός. Για του λόγου το αληθές, ήδη 3 σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά…

H Χαμάς πολεμά στο έδαφός της με χιλιάδες νέους μαχητές προετοιμασμένους και έτοιμους να πεθάνουν, καθιστώντας «εξαιρετικά δύσκολο» να ηττηθεί από έναν όχι τόσο «μαθημένο» στις αυτοθυσίες τακτικό στρατό κατοχής. Θα μπορούσαμε εμπειρικά να το επιβεβαιώσουμε με τους λόγους που οι ΗΠΑ ηττήθηκαν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή το Βιετνάμ και ο λόγος που τσακίζονται οι στρατοί κατοχής ιστορικά και διεθνώς. Επιπλέον, μέσα στο περιβάλλον θηριωδιών που χτίζει το Ισραήλ, εξελίσσεται μια ριζοσπαστικοποίηση, τροφοδοτούμενη από το μίσος, την καταπίεση και τη δίψα για εκδίκηση, από την οποία η Χαμάς αντλεί συνεχώς καινούριους μαχητές. Αμερικανοί αναλυτές εκτιμούν ότι η Χαμάς είναι σήμερα ακόμα πιο ισχυρή από πριν!

Το δίκτυο των τούνελ της Χαμάς, είναι πολύ πιο εκτεταμένο και πιο οργανωμένο από ό,τι υπέθεταν οι Ισραηλινοί και παραμένει σε μεγάλο βαθμό άθικτο, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η Χαμάς έχει καταφέρει να κρύψει ομήρους παρά το πολύ υψηλό επίπεδο παρακολούθησης και πληροφοριών από την ισραηλινή πλευρά. Η αεροπορική υπεροπλία και οι χιλιάδες χιλιάδων βομβαρδισμοί δεν αποδεικνύονται αποτελεσματικοί απέναντι στον ανταρτοπόλεμο, ενώ οι χερσαίες επιχειρήσεις είναι πολυδάπανες, με μεγάλο πολιτικό κόστος και πολύ επικίνδυνες για τους «καλομαθημένους» wannabe κατακτητές.

Επιπλέον, υπήρξαν στρατιωτικές επιτυχίες της Χαμάς, με τον ισραηλινό στρατό να αποχωρεί στις αρχές Δεκέμβρη από το Βόρειο Τμήμα της Γάζας και τη Χαμάς να απαντά συνεχώς στα στρατιωτικά χτυπήματα των δυνάμεων κατοχής της Γάζας. Αντίσταση συνάντησε ο ισραηλινός στρατός και στη Δυτική Όχθη, ιδιαίτερα στην πόλη Nablus, αλλά και στην ανατολική Ιερουσαλήμ, παρά τη βαρβαρότητα των Σιωνιστών και παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ θεωρούσε «του χεριού του» τη Δ. Όχθη όπου ηγείται η «καλή και υπάκουη» Φατάχ. Καταλαβαίνουν πολύ καλά οι Παλαιστίνιοι εκτός Λωρίδας της Γάζας πως αν δεν αντισταθούν, θα έρθει η σειρά τους.

Η σιωνιστική και δυτική προπαγανδιστική μηχανή αποκρύπτει τα πραγματικά στοιχεία για τις βαριές (ακόμα και σύμφωνα με δυτικά μέσα) απώλειες Ισραηλινών στρατιωτών, που αφορά χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και με σοβαρές αναπηρίες, μέχρι και τριπλάσιους σε σχέση με τα επίσημα ανακοινωμένα στοιχεία. Για την αδυναμία, άλλωστε, του «ανίκητου» στρατού να νικήσει τα «ζώα» της Χαμάς χωρίς τη συνδρομή χερσαίας επέμβασης των ΗΠΑ, είχαν προειδοποιήσει από καιρό υψηλόβαθμα στελέχη του ισραηλινού στρατού.

Πολιτική ενίσχυση της Χαμάς

Μήπως όμως η βαρβαρότητα του Ισραήλ αποδυνάμωσε τους δεσμούς των τρομοκρατών με τον «απλό λαό»; Ακριβώς αντίθετα, πέτυχε την υποστήριξη του λαού στους «τρομοκράτες» που αντιστέκονται στις ναζιστικού τύπου θηριωδίες του. Ακόμα και στη Δ. Όχθη, το 82% υποστηρίζει τη Χαμάς ενώ η υποστήριξη προς την Παλαιστινιακή Αρχή (Φατάχ και συνεργαζόμενες δυνάμεις) έχει καταρρεύσει, με το 60% μάλιστα να επιθυμεί τη διάλυσή της και το 70% πλέον να πιστεύει ότι ο ένοπλος αγώνας είναι το μόνο μέσο ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Όχι τυχαία, μόνο τον Nοέμβριο καταγράφηκαν 2.000 πράξεις αντίστασης στη Δ. Όχθη, οι 600 από αυτές ένοπλες.

Η βιαιότητα της ισραηλινής επίθεσης επέφερε άνοδο της δημοφιλίας της Χαμάς στον αραβικό κόσμο. Στη Σαουδική Αραβία, το 91% πιστεύει ότι ο πόλεμος στη Γάζα είναι μια νίκη για τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες και τους μουσουλμάνους και το 40% έχει θετική στάση απέναντι στη Χαμάς. Παρόμοια στοιχεία υπάρχουν για την Ιορδανία.

Στην Τυνησία σχετική έρευνα έδειξε πριν την 7/10 ότι το 40% των Τυνήσιων είχε θετική άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε σύγκριση με το 56% που είχε αρνητική, αλλά μετά την 7/10 μόνο το 10% των Τυνήσιων είχαν θετική άποψη για τις ΗΠΑ και το 87% αρνητική. Ομοίως, τα ποσοστά δημοτικότητας των ηγετών Σ. Αραβίας και ΗΑΕ στην Τυνησία κατέρρευσαν, όπως και το ποσοστό υποστήριξης στο σχέδιο «ομαλοποίησης» των σχέσεων αυτών των χωρών με το Ισραήλ (από 12% σε 1%). Το Ιράν αύξησε τη δημοτικότητά του μεταξύ των Τυνήσιων από 29% σε 41%. Πριν από τις 7 Οκτωβρίου, το 66% των Τυνήσιων προτιμούσε μια λύση δύο κρατών και μόλις το 6% ένοπλη αντίσταση στην κατοχή του Ισραήλ, αλλά μετά τις 7/10 μόνο το 50% των Τυνήσίων υποστήριζε τη λύση των δύο κρατών και το 36% τασσόταν υπέρ της ένοπλης αντίστασης.

Με βάση αυτή την έρευνα, αμερικανικό think tank σχολίαζε ανήσυχο: «Σε μόλις 20 ημέρες, οι απόψεις των Τυνήσιων για τον κόσμο άλλαξαν με τρόπους που σπάνια συμβαίνουν ακόμη και μέσα σε λίγα χρόνια». Υπέθεταν βάσιμα ότι «οι απόψεις των ανθρώπων σε άλλα μέρη της περιοχής έχουν μετατοπιστεί με τρόπους παρόμοιους με τις πρόσφατες αλλαγές που συνέβησαν στην Τυνησία» και εξέφραζαν φόβους ότι οι ΗΠΑ έχουν υποστεί στρατηγική οπισθοδρόμηση στην παγκόσμια επιρροή τους, ιδιαίτερα στον αραβικό κόσμο. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι περιφερειακοί σύμμαχοί τους θα έχουν μεγάλη δυσκολία να επεκτείνουν τις Συμφωνίες του Αβραάμ, οι οποίες εξομαλύνουν τους δεσμούς μεταξύ πολλών αραβικών κρατών και του Ισραήλ. Η Ουάσιγκτον μπορεί επίσης να χάσει το πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό της με την Κίνα και τη Ρωσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να διαπιστώσουν ακόμη και ότι πολλοί παραδοσιακοί σύμμαχοι, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, γίνονται λιγότερο φιλικοί προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και πιο δεκτικοί προς τους αντιπάλους τους»…

Τέλος, η έρευνα ολοκληρώθηκε στα τέλη Οκτωβρίου, που σημαίνει ότι πιθανότατα αυτά τα στατιστικά δεδομένα έχουν γίνει (πολύ) χειρότερα για το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.

Εν ολίγοις, η Χαμάς έχει μεγαλύτερο κύρος από ποτέ στον αραβικό κόσμο και τον έχει συσπειρώσει περισσότερο ακόμα κι από την πρώτη και δεύτερη Ιντιφάντα.

Είναι τόσο «αποτελεσματικό» το Ισραήλ στην πολεμική του επιχείρηση στην «εξάρθρωση της Χαμάς», ώστε απεύθυνε έκκληση στη Χαμάς για εκεχειρία στα τέλη Δεκεμβρίου, με τη Χαμάς να αρνείται ορθά-κοφτά αν δεν απελευθερωθούν και οι 10.000 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι.

Διεθνής αλληλεγγύη στην αντίσταση

Η Χαμάς έχει στο πλευρό της επιπλέον πολλές κυβερνήσεις χωρών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας αλλά και τις ανταρτικές οργανώσεις του Λιβάνου (Χεζμπολάχ), των Χούθι της Υεμένης, τις Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης στο Ιράκ, τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν.

Στην αλληλεγγύη προς την παλαιστινιακή αντίσταση προστίθεται ένα άνευ προηγουμένου διεθνές και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης σε όλες τις ηπείρους, που μεταφέρει πίεση και στις κυβερνήσεις. Οι ψηφοφορίες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έδειξαν ότι ποτέ στο παρελθόν οι ΗΠΑ δεν ήταν τόσο απομονωμένες σε ένα κρίσιμο ζήτημα της παγκόσμιας πολιτικής. Διαδηλώσεις δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων σε όλο τον κόσμο, σε ορισμένες περιπτώσεις από τις μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών, ακόμα και στις δυτικές χώρες που η προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ αγγίζει επίπεδα γκεμπελισμού, μαζικότατες διαδηλώσεις ακόμα και σε χώρες της Μ. Ανατολής και της Ασίας, όπου οι διαδηλώσεις είχαν απαγορευτεί. Γενικές απεργίες αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη (Δυτική Όχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ), τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Τουρκία και άλλες χώρες.

Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις είτε να αποσύρουν τη στήριξή τους στο Ισραήλ είτε να στηρίξουν πιο αποφασιστικά την Παλαιστίνη. Στη μητρόπολη π.χ. της φιλοσιωνιστικής προπαγάνδας, τις ΗΠΑ, εκεί όπου οι φιλοπαλαιστινιακές θέσεις και δράσεις λογοκρίνονται και καταστέλλονται, το 51% της αμερικανικής νεολαίας σήμερα υποστηρίζει το τέλος του Ισραήλ και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους… από το ποτάμι ως τη θάλασσα.

Στην κατακραυγή κατά του Ισραήλ συνέβαλε και η προσφυγή του κράτους της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο, που συνυπέγραψαν 88 κράτη και 1.000 οργανώσεις διεθνώς (μέσα στις οποίες ΚΚΕ και ΜΕΡΑ-25 από την Ελλάδα).

Έτσι αυξήθηκαν οι εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός στη συνέλευση του ΟΗΕ τον Δεκέμβρη. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας ανέβηκαν οι τόνοι από τις δυτικές κυβερνήσεις απέναντι στο Ισραήλ, ενώ ακόμα και οι ΗΠΑ ζήτησαν περιορισμό των αδιάκριτων βομβαρδισμών για να μη χάνουν οι Σιωνιστές σε «διεθνή υποστήριξη» αλλά και για να μην επεκταθεί η σύγκρουση με τα γύρω από το Ισραήλ κράτη.

Και όντως υπάρχει τέτοιος κίνδυνος.

Κίνδυνος γενικευμένης αραβικής απάντησης

Μέσα στον Γενάρη κλιμακώθηκαν οι επιθέσεις της Χεζμπολάχ στο Ισραήλ (με αρκετούς νεκρούς Ισραηλινούς) και στη συνέχεια ανταλλάγησαν απειλές γενικευμένου πολέμου Ισραήλ-Λιβάνου, ενώ σημειώθηκε και επίθεση στην πόλη Κερμάν του Ιράν (3/1/2024).

Η ηγεσία της Χεζμπολάχ ανακοίνωσε ως στρατιωτική επιτυχία πως εκτόπισε ισραηλινούς εποίκους από το νότιο μέτωπο του Λιβάνου και πως το μέτωπο με το Ισραήλ στόχο έχει τη συνδρομή στην αντίσταση των Παλαιστινίων.

Στη Συρία και στο Ιράκ, οι επιθέσεις εναντίον στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ αυξήθηκαν αλματωδώς από τη 17η Οκτωβρίου, ενώ στην Υεμένη οι αντάρτες Χούθι, επίσης σύμμαχοι του Ιράν, πολλαπλασίασαν τα πλήγματα με drones και πυραύλους εναντίον εμπορικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα, σε ένδειξη υποστήριξης στους Παλαιστίνιους, αλλά και απέναντι σε αμερικανικά πλοία. Στις 12/1 ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί ΗΠΑ και Βρετανίας σε βάσεις των Χούθι στην Υεμένη. Ο ανώτατος διοικητής της Χεζμπολάχ επαίνεσε την κυβέρνηση των ανταρτών Χούθι στη Σαναά για την αντίστασή τους στις ΗΠΑ, ενώ και ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης στο Ιράν δεσμεύθηκε να πλήξει το Ισραήλ.

Ο Νετανιάχου έχει ήδη χάσει

Η πίεση του κινήματος και ο κίνδυνος γενίκευσης της σύρραξης συνδυάζεται με το πολιτικό κόστος που προκαλεί στο εσωτερικό του Ισραήλ ο αριθμός των στρατιωτών που σκοτώνονται. Ήδη διατυπώνονται προβλέψεις από Ισραηλινούς και Αμερικανούς αξιωματούχους για συνέχιση του πολέμου μέχρι τα τέλη του 2024 ή και «για χρόνια». Το Ισραήλ δεν μπορεί στο διηνεκές να ζει σε εμπόλεμη κατάσταση με τους νεκρούς Ισραηλινούς να αυξάνονται. Διαθέτει μόνο 1,5 εκατ. μάχιμους άντρες και δεν αντέχει για πολύ καιρό μια τόσο μεγάλη επιστράτευση (500.000) εφέδρων ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά. Μόνο μέσα σε 3 μήνες ο πόλεμος κόστισε 20 δισ. δολάρια. Έτσι εξηγείται η απόσυρση ήδη αρκετών χιλιάδων εφέδρων από τη Λωρίδα και η διαφαινόμενη μετάβαση σε έναν πόλεμο χαμηλότερης έντασης.

Στις 13/1/2024 120.000 Ισραηλινοί διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ, ζητώντας την παραίτηση του Νετανιάχου, ενώ προ του πολέμου είχε εκδηλωθεί κύμα μαζικών διαδηλώσεων εναντίον της προωθούμενης δικαστικής μεταρρύθμισης, όπου ο πρωθυπουργός συγκρούστηκε και με τη δικαστική εξουσία, προσθέτοντας λόγους για να θεωρείται το μέλλον του εξαιρετικά δυσοίωνο. Ήδη μόνο το 15% των Ισραηλινών επιθυμεί την παραμονή του Νετανιάχου στην ηγεσία της χώρας μετά το τέλος του πολέμου στη Γάζα.

Ο ακροδεξιός τυχοδιώκτης Νετανιάχου ωστόσο εξαρτά την παραμονή του στην ηγεσία από τη συνέχιση του πολέμου και όχι μόνο στη Γάζα και τη Δ. Όχθη, αλλά και στον Λίβανο, την Υεμένη, στο Ιράν και αλλού, επιδιώκοντας να παρασύρει και τις ΗΠΑ σε πιο ενεργό εμπλοκή. Η δολοφονία του Ιρανού ταξίαρχου στη Δαμασκό και ενός ηγέτη της Χαμάς στον Λίβανο, έχουν αυτόν τον στόχο, ενώ το Ιράν πίσω από τις πολύνεκρες εκρήξεις στα εδάφη του βλέπει επίσης το Ισραήλ. Ωστόσο, αυτός ο κίνδυνος γενικής ανάφλεξης είναι κάτι που επιδιώκουν να αποφύγουν οι ΗΠΑ, γιατί ανατρέπει τα ευρύτερα σχέδιά τους στη Μ. Ανατολή για σταθερότητα, σε συνδυασμό με τη σχετική μείωση ισχύος τους, την κάθετη πτώση της δημοτικότητάς τους στις αραβικές μάζες, την πολιτική πίεση του κινήματος αλληλεγγύης και το ανοιχτό μέτωπο στην Ουκρανία. Γι’ αυτό προσπαθούν να θέσουν όρια στην επιθετικότητα του Ισραήλ και να συντομεύουν τον πόλεμο πριν γενικευθεί και αποσταθεροποιηθεί όλη η περιοχή (μια προοπτική που πέρα από το απρόβλεπτο μιας σύρραξης με άγνωστες διαστάσεις, εγκυμονεί βραχυμεσοπρόθεσμα και την περαιτέρω ενίσχυση της Κίνας και της Ρωσίας στην περιοχή).

Η αλληλεγγύη «μετράει»!

Η πίεση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης λοιπόν παράγει αποτελέσματα. Πρέπει να ενισχύσουμε το ηθικό των Παλαιστινίων, να δείχνουμε όπως μπορούμε ότι δεν είναι μόνοι, να απομονώσουμε και να φθείρουμε την ισραηλινή κυβέρνηση ακόμα περισσότερο, να εντείνουμε την πίεση στις δυτικές κυβερνήσεις.

Η ισραηλινή ηγεσία έχει διάφορα σχέδια και υποσχέδια, που κυμαίνονται από την προσάρτηση της Λωρίδας της Γάζας και πλήρη εκτόπιση των Παλαιστινίων στα σύνορα με την Αίγυπτο ή σε χώρες της… Αφρικής, μέχρι στρατιωτική κατοχή, εγκαθίδρυση ουδέτερων ζωνών στη Λωρίδα της Γάζας, την επέκταση εκεί των εποικισμών, πλήρη εξανδραποδισμό της περιοχής με εγκαθίδρυση κυβέρνησης-μαριονέτας και πλήρη προσάρτηση της Δ. Όχθης. Το διεθνές κίνημα μπορεί να γίνει σοβαρός παράγοντας που θα αχρηστεύσει όλα αυτά τα σχέδια και θα οδηγήσει την ισραηλινή αστική τάξη σε αναδίπλωση και τον Νετανιάχου στη φυλακή.

Αναδημοσίευση από το commune.org.gr

του Avishai Ehrlich

Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση-Να ηττηθεί το Ισραήλ

Του Αλέξη Λιοσάτου

Το πόσο εξοργιστική και οργουελιανά δυστοπική μπορεί να γίνει η αστική και δυτική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα μπορεί να αποτυπώσει τόσο ανάγλυφα μόνο η γενοκτονική πολιτική του σιωνιστικού Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων. Στην κυριολεξία βαφτίζουν το άσπρο μαύρο. Το άλλοθι και η νομιμοποιητική βάση των θηριωδιών του σιωνιστικού κράτους είναι η «φρικιαστική επίθεση της Χαμάς» μέσα σε ισραηλινά εδάφη στις 7 Οκτώβρη, που οδήγησε σε 1.400 θανάτους Ισραηλινών (αν και έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας σοβαρά στοιχεία ότι μέχρι και οι μισοί από αυτούς προκλήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό και ότι η επίθεση ήταν γνωστή στις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ έναν χρόνο πριν…).

Ωστόσο, νεκρούς, καταστολή, συλλήψεις μετρά σχεδόν καημερινά η παλαιστινιακή πλευρά από τον στρατό κατοχής του Ισραήλ επί 75 χρόνια, πέρα από τις πιο οργανωμένες στρατιωτικές επιθέσεις του ισραηλινού στρατού που οδηγούν σε μαζικές σφαγές και καταστροφές. Τον Γενάρη του 2023 οι Ισραηλινοί εισέβαλαν σε προσφυγικό καταυλισμό με αποτέλεσμα τον θάνατο 9 Παλαιστινίων. Το 2022 το Ισραήλ εξαπέλυσε στη Γάζα «προληπτική» (!) επίθεση που οδήγησε σε θάνατο 44 Παλαιστινίων και εκατοντάδες τραυματίες. Τον Απρίλη του 2021 εντάθηκαν οι μαζικές εξώσεις κι έφοδοι σε τεμένη Παλαιστινίων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Στις 10 Μάη του 2021 το Ισραήλ σκότωσε 260 Παλαιστίνιους μέσα σε 11 μέρες στη Γάζα αλλά και στην (υπό την αποδεκτή από τη Δύση ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής) Δυτική Όχθη.

Θυμάστε να ανατριχιάζουν τότε τα ΜΜΕ; Ούτε κι εμείς. Προηγήθηκαν οι σφαγές του 2006, για να πιάσουμε μόνο τα πιο πρόσφατα, του 2008 (1.400 νεκροί Παλαιστίνιοι), 2012, 2014 (2.202 νεκροί Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 526 παιδιά), αλλά και του 2018 απέναντι σε ειρηνικούς διαδηλωτές (170 νεκροί).

Προσθέστε δεκαετίες κατοχής, διωγμών, προσφυγιάς, διαρκούς καταπίεσης, ασφυκτικών περιορισμών μετακίνησης, εμπορικού και οικονομικού αποκλεισμού. Το Ισραήλ τα τελευταία 18 χρόνια ελέγχει τον εναέριο χώρο, την ακτογραμμή, τα θαλάσσια ύδατα και τα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας, επιβάλλοντας αποκλεισμό από την πρόσβαση σε ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα υποχρεώνονται να ζουν σε… περίοδο ειρήνης με 5 – 6 ώρες ηλεκτρικό ρεύμα το 24ωρο, με προβληματική υδροδότηση και τηλεπικοινωνίες.

Όλα αυτά όταν στη Λωρίδα της Γάζας, σε μια έκταση περίπου όσο η Θάσος, ζουν 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι, με μ.ό. ηλικίας 19,6 έτη. Πρόκειται για μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο, και από αυτές με τον μικρότερο μ.ό. ηλικίας και με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας (81,5%) και ανεργίας (47%).

Η Γάζα, η πιο μεγάλη σε έκταση «συμπαγής» πλέον παλαιστινιακή περιοχή, ο πυρήνας της παλαιστινιακής αντίστασης και με τον μισό περίπου παλαιστινιακό πληθυσμό αποτελεί περίπου το 1,7% των εδαφών των Ισραηλινών (και τα συνολικά παλαιστινιακά εδάφη περίπου το 1/10 των ισραηλινών εδαφών), ενδεικτικά για να καταλάβουμε το μέγεθος της σιωνιστικής λεηλασίας και τα αισθήματα ενός μέσου Παλαιστινίου απέναντι στην κατοχή. Το 2021 το ποσοστό απόλυτης φτώχειας έφτασε το 59% (από 39% πριν 10 χρόνια). Φέτος, πριν τον σημερινό πόλεμο, δηλαδή σε «περίοδο ειρήνης», το 75% δήλωνε ότι είχε ξεμείνει από τρόφιμα και δεν είχε χρήματα να αγοράσει κάποια στιγμή τις προηγούμενες 30 ημέρες – το 2021, μόνο το 51% είχε πει το ίδιο, ενώ το 69% δήλωσε φέτος πως υποχρεώθηκε να μειώσει το μέγεθος των γευμάτων του.

Ποιος είναι ο τρομοκράτης;

Η αιτία για τη σημερινή εθνοκάθαρση-γενοκτονία των Παλαιστινίων από τους εγκληματίες του Ισραήλ είναι η «τρομοκρατία» της Χαμάς; Σίγουρα όχι. Το πρόβλημα είναι η όποια μορφή αντίστασης των Παλαιστινίων. Την ίδια δολοφονική πολιτική ακολούθησε το Ισραήλ απέναντι στη Φατάχ ή αριστερές οργανώσεις παλιότερα, είτε προχωρούσαν σε απεργίες και διαδηλώσεις, είτε σε βίαιες ενέργειες αντίστασης, είτε σε από τα πάνω συμβιβασμούς. Aκόμα και το κίνημα BDS (Μποϊκοτάζ-Αποεπένδυση-Κυρώσεις) διώχθηκε από το Ισραήλ και τον δυτικό ιμπεριαλισμό είτε ιδεολογικά είτε και με κατασταλτικές απαγορεύσεις και στοχοποιήσεις. Σήμερα το σιωνιστικό κράτος δολοφονεί όχι μόνο στη Γάζα αλλά και στη Δ. Όχθη που «κυβερνά» (ως μαριονέτα των Ισραηλινών) η «φιλειρηνική» Φατάχ. Άλλωστε, οι συμβιβασμοί και οι προδοσίες των άλλων πιο «φιλειρηνικών» οργανώσεων οδήγησαν τους κατακτημένους Παλαιστίνιους να επιλέξουν τη πιο «ριζοσπαστική» Χαμάς και να της δώσουν 44% στις εκλογές του 2006, τις μόνες εκλογές που έχουν επιτραπεί έκτοτε στους Παλαιστίνιους.

Δημοσκόπηση δυο βδομάδες πριν την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου έδειξε ότι αν διεξάγονταν σήμερα εκλογές, η Χαμάς θα έπαιρνε 44% στη Γάζα αλλά και 24% στη Δ. Όχθη. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι στην ερώτηση «ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τερματιστεί η κατοχή και οι εποικισμοί και πώς θα ιδρυθεί ένα ανεξάρτητο κράτος», το 53% απάντησε «με ένοπλο αγώνα», με τα ποσοστά της Δ. Όχθης μάλιστα να είναι μεγαλύτερα από της Γάζας! Μάλλον όχι τυχαία, λοιπόν, το 2021 η Παλαιστινιακή Αρχή ανακοίνωσε εκλογές αλλά τελικά τις ανέβαλε επ’ αόριστον, λόγω του φόβου ήττας από τη Χαμάς, προφανώς διαισθανόμενη και τις διαθέσεις του κόσμου στη Δ. Όχθη.

Στη «συνετισμένη» Δ. Όχθη, όπου δεν κυβερνά η Χαμάς, εκατοντάδες Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν μετά τις 7 Οκτωβρίου, με συνεχείς επιδρομές του IDF σε σπίτια των Παλαιστινίων και Παλαιστινίους κρατούμενους να «εξαφανίζονται». Είναι σαφές λοιπόν ότι για το Ισραήλ τρομοκράτης και στόχος δεν είναι η Χαμάς αλλά ο παλαιστινιακός λαός, εξ ου και η σημερινή απόπειρα εξάλειψής του, όπως είναι σαφές ότι δεν μπορεί να «εξαφανιστεί» η Χαμάς αν δεν σφαχτεί ή εκτοπιστεί η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά και ότι αν σφαχτεί η όποια Χαμάς απλώς το μέγεθος της σιωνιστικής βαρβαρότητας θα ενισχύσει ακόμα σκληρότερες «εκδοχές Χαμάς» στο μέλλον.

Από την άλλη πλευρά, τα νούμερα είναι αμείλικτα: Μεταξύ 2008 και 31/8/2023 είχαν καταγραφεί 6.407 θάνατοι Παλαιστινίων, αλλά μόνο 308 Ισραηλινών. Για να μην πούμε για τους 600.000 νεκρούς Ιρακινούς μόνο τους πρώτους 40 μήνες του πολέμου και της κατοχής των ΗΠΑ στο Ιράκ. Οι ισραηλινοί σκότωσαν μέσα σε λίγες μέρες όσους αμάχους σκότωσε η Ρωσία στην Ουκρανία σε σχεδόν 2 χρόνια. Λοιπόν, ποιος είναι ο τρομοκράτης;

Τι άλλαξε σήμερα και προέκυψε η κλιμάκωση της 7/10;

1. Το Ισραήλ είναι από την ίδρυσή του κράτος-έθνος εποίκων, που επεκτείνεται συνεχώς σε βάρος των Παλαιστινίων, οι οποίοι ζουν φυλακισμένοι στην ίδια τους τη χώρα. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν το Ισραήλ ως στρατό κατοχής αλλά και ως μαντρόσκυλο των Μεγάλων Δυνάμεων (ιδιαίτερα των ΗΠΑ), όπως και οι υπόλοιποι αραβικοί λαοί. Όλες οι αστικές πολιτικές πτέρυγες του Ισραήλ είναι σιωνιστικές (και συνεπώς με μια έννοια ακροδεξιές) και η λογική επέκτασης του Ισραήλ και εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων δεν αλλάζουν οποιοιδήποτε και αν εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Ακόμη περισσότερο όμως από το 2009, που κυριαρχεί η πιο ακροδεξιά πτέρυγα υπό τον Νετανιάχου, δηλαδή η σκληρότερη πτέρυγα απέναντι στους Παλαιστίνιους.

2. Οι πρόσφατες επιθέσεις του ισραηλινού στρατού που περιγράψαμε, οι πρόσφατες εκλογές (τέλη 2022) με την εκ νέου ενίσχυση της Ακροδεξιάς υπό τον Νετανιάχου, που έδειξαν ότι το Ισραήλ δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ (ούτε καν) τη λύση των δύο κρατών, το γεγονός ότι ο ακροδεξιός Ισραηλινός πρωθυπουργός πλέον θέλει να απαλλαγεί ακόμα και από την μαριονέτα της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δ. Όχθη (Φατάχ) και η κίνησή του στα τέλη Σεπτέμβρη του 2023 να παρουσιάσει έναν «Νέο Χάρτη της Μ. Ανατολής» στον ΟΗΕ, σβήνοντας τελείως από τον χάρτη την Παλαιστίνη (κάτι που έδειξε και τις πραγματικές του προθέσεις για το ζήτημα και εξηγεί σήμερα το διαρκές έγκλημα), σε συνδυασμό με όλο το υπόβαθρο φτώχειας και καταπίεσης δεκαετιών που περιγράψαμε, εξώθησαν τη Χαμάς να «σαλπίσει» μια απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης, οδηγώντας στην 7η Οκτώβρη.

3. Ο Νετανιάχου πόνταρε ήδη πριν τις 7/10 στην κλιμάκωση της επιθετικότητάς του προς τους Παλαιστίνιους, σε μια «φυγή προς τα μπρος και προς τα έξω» για να γλιτώσει από το εσωτερικό μέτωπο, καθώς κατηγορείται με σειρά από σκάνδαλα διαφθοράς που μπορεί να τον στείλουν όχι μόνο εκτός εξουσίας αλλά μέχρι και στη φυλακή. Η δημοτικότητά του έπεσε και στην αρχή της χρονιάς η κυβέρνησή του κλυδωνίστηκε από μαζικές διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης. Οπότε η 7/10 του ήρθε «λουκούμι», παρέχοντάς του εκείνη τη στιγμή μεγάλη διεθνή και εσωτερική πολιτική υποστήριξη.

Δυστυχώς γι’ αυτόν, μετά την «απάντηση στη Χαμάς» η δημοφιλία του έχει πέσει περαιτέρω και Δυτικοί αστοί αναλυτές βλέπουν σύντομα πολιτικές εξελίξεις για τον διεφθαρμένο εγκληματία πολέμου. Αυτές που προσπαθεί να «τρενάρει» ο Νετανιάχου, συνεχίζοντας τη γενοκτονία. Για τον στόχο της οποίας συνεργάζεται με υπουργούς και βουλευτές που προωθούν ανοιχτά την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, που υπόσχονται μια «μικρότερη Γάζα με λιγότερους ανθρώπους» και υποστήριξαν μέχρι και την ρίψη ατομικής βόμβας για να εξαφανίσουν τη Γάζα.

4. Παράλληλα το Ισραήλ διανύει περίοδο σχετικής «αυτονόμησης» από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό τα τελευταία χρόνια και πιο «ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής». Η σχετική υποχώρηση των ΗΠΑ και η ενίσχυση Κίνας-Ρωσίας και περιφερειακών δυνάμεων στην περιοχή κάνουν πιο δύσκολο τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ πάνω στο Ισραήλ. Αυτό φαίνεται σήμερα, που οι ΗΠΑ επιζητούσαν την ομαλότητα στην περιοχή και όχι να ανοίξουν ένα τρίτο μέτωπο με προοπτική γενικευμένης ανάφλεξης (μετά την Ουκρανία και τον Ειρηνικό Ωκεανό). Εσχάτως είδαμε π.χ. ότι το Ισραήλ έσπευσε να σπάσει την εκεχειρία, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ.

5. Η ίδια η επίθεση της 7/10 ήταν μάλλον η μεγαλύτερη στρατιωτική ήττα που έχει δεχθεί ποτέ ο ισραηλινός στρατός. Ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο πιάστηκε στον ύπνο από «αντάρτες με καλάσνικοφ», σημείωνε ένας αστός σχολιαστής, οι οποίοι κατέλαβαν ισραηλινές στρατιωτικές βάσεις, στρατόπεδα εποίκων, κατέστρεψαν ισραηλινά τανκς και στρατιωτικό εξοπλισμό και αιχμαλώτισαν περισσότερους από 100 Ισραηλινούς. Το πλήγμα για το κύρος του Νετανιάχου και της χώρας του μεγάλο, κάτι που εξηγεί και τα στοιχεία μανιασμένης εκδικητικότητας και επίδειξης δύναμης, για να αποτρέψει ακόμα μεγαλύτερες αντιστάσεις στο μέλλον.

Με την αυτοάμυνα των Παλαιστινίων, ενάντια στη σιωνιστική τρομοκρατία και γενοκτονία

Η Χαμάς και ο παλαιστινιακός λαός είναι σε άμυνα, 100% νόμιμη απέναντι στον κατακτητή. Αντίθετα, το Ισραήλ ήταν όχι σε αυτοάμυνα αλλά σε διαρκή επίθεση και η έφοδος της Χαμάς του έδωσε τη «νομιμοποίηση» (με την κάλυψη βεβαίως των ισχυρών ιμπεριαλιστικών προπαγανδιστικών μηχανισμών) να ξεδιπλώσει το διακηρυγμένο λίγες μέρες πριν σχέδιό του να σβήσει την Παλαιστίνη από τον χάρτη. Μεθυσμένο από την εξουσία και την ατιμωρησία, μπουκωμένο από τη στήριξη άνευ όρων, χρηματοδότηση και εξοπλισμό από ΗΠΑ και ΕΕ, καθησυχασμένο από τη σχετική εξομάλυνση των σχέσεων με τις γειτονικές αραβικές δικτατορίες, το καθεστώς Νετανιάχου αισθάνθηκε ότι ήρθε η ώρα να θάψει το «ζήτημα της Παλαιστίνης» μια για πάντα.

Με μια κτηνώδη επίθεση που κρατά ήδη σχεδόν 2 μήνες και βομβαρδίζοντας σχεδόν αποκλειστικά αμάχους, σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, θέατρα, τζαμιά κι εκκλησίες, υποδομές, καλλιέργειες, με τους περισσότερους από ποτέ νεκρούς Παλαιστίνιους (το 1948 στη «Nakba» ήταν 15.000 νεκροί, σήμερα -2 Δεκεμβρίου- έχουν φτάσει ήδη στους 16.000), με τους μισούς σχεδόν νεκρούς παιδιά, με το 80% σχεδόν των νεκρών ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά, με 36.000 τραυματίες, με άστεγα τα 2/3 του πληθυσμού της Γάζας, με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, με 7.000 αγνοούμενους, με τα μισά σπίτια στη Γάζα κατεστραμμένα, με την πλειοψηφία του πληθυσμού να έχει εγκαταλείψει το βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, με υπαρκτό τον κίνδυνο εκδήλωσης λιμού και ραγδαία αύξηση των μεταδοτικών νόσων. Όχι μόνο αγνοώντας επιδεικτικά τις διεθνείς εκκλήσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά και απειλώντας ανοιχτά τον ΟΗΕ. Δολοφονώντας συνειδητά 62 δημοσιογράφους και 101 υπαλλήλους του ΟΗΕ (με στοιχεία από τις αρχές και μέσα Νοεμβρίου…). Με τις βόμβες που έχει ρίξει να ισοδυναμούν με την εκρηκτική ισχύ τριών ατομικών βομβών. Με βομβαρδισμό νοσοκομείων τσαλαπατώντας κάθε κανόνα του Διεθνούς Δικαίου και χυδαία fake news, όπως ότι η Χαμάς κρύβεται εκεί, ότι χρησιμοποιεί τους ασθενείς ως ασπίδες ή ότι η ίδια τα βομβάρδισε, ή άλλα ψέματα περί αποκεφαλισμών βρεφών κι εμβρύων, μαζικούς βιασμούς κοριτσιών ή ηλικιωμένων κ.λπ. Με την ψήφιση νόμων που ποινικοποιούν ακόμα και την ανάγνωση κειμένων στο διαδίκτυο. Με την εφαρμογή μιας εξαιρετικά εύθραυστης κατάπαυσης του πυρός, μετά από τις πιέσεις του κινήματος που επηρέασαν τις δυτικές χώρες, που κράτησε για μία εβδομάδα, την οποία παραβίασε επανειλημμένα το Ισραήλ, για να ξαναρχίσει τελικά τη γενοκτονική επίθεσή του. Αφήνοντας τους Παλαιστίνιους χωρίς πόσιμο νερό και θέρμανση κι εντείνοντας τους αποκλεισμούς σε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, ανθρωπιστική βοήθεια και το σφράγισμα των συνόρων, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε θέλει να εξαφανίσει έναν λαό από τον χάρτη – και αυτό ακριβώς είναι ο ακριβής ορισμός της γενοκτονίας. Ακόμα και πληθώρα αστικού κόσμου, όπως και 36 εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ χαρακτηρίζουν την κατάσταση στη Γάζα «γενοκτονία εν τω γίγνεσθαι».

Πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί (πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ) θα έπρεπε να σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα, ακόμα και με βάση τα ξεφτιλισμένα κριτήρια της «Δύσης» (όπως π.χ. στην περίπτωση του Χίτλερ παλιότερα).

Ποιος στηρίζει το Ισραήλ;

Όμως, αντίθετα, η Δύση βρίθει υποκρισίας. Ο ανθρωπισμός την πιάνει μόνο για τις βαρβαρότητες των «εχθρών», αλλά οι δεκάδες φορές μεγαλύτερες δικές της βαρβαρότητες αποκρύπτονται όταν δεν βαφτίζονται «ανθρωπιστικές». Οι δυτικές δυνάμεις, ΗΠΑ κι ΕΕ, στηρίζουν διπλωματικά, οικονομικά και στρατιωτικά το Ισραήλ για να εξυπηρετήσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Οι δε τάσεις «αυτονόμησης» του Ισραήλ είναι πιθανά ο λόγος που οι ΗΠΑ στήριξαν ακόμα περισσότερο στρατιωτικά το πραγματικό κράτος-τρομοκράτη τα τελευταία χρόνια. Από το 1948 μέχρι το 2021 η Ουάσιγκτον είχε παράσχει 236 δισεκατομμύρια δολάρια στο Ισραήλ. Το 2016 οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν για 38 δισ. δολάρια στρατιωτικής βοήθειας, το 2021 για επιπλέον 3,3 δισ., αυτές τις μέρες για άλλα 14,3 δισ. κλπ. Από κοντά και φανατικά ευθυγραμμίζονται κυβερνήσεις όπως του Μητσοτάκη βεβαίως, μεταξύ άλλων στηρίζουν και τα συμφέροντα του ελληνικού υποϊμπεριαλισμού σε ζητήματα όπως οι ΑΟΖ, οι εξορύξεις, οι στρατιωτικές συνεργασίες και η συμμαχία απέναντι στην Τουρκία.

Η Κίνα και η Ρωσία υποστηρίζουν στα λόγια την Παλαιστίνη, αλλά δεν κάνουν οτιδήποτε για να αποτρέψουν το Ισραήλ. Οι αραβικές χώρες ή το Ιράν προτιμούν τις business με το Ισραήλ και τους δυτικούς «επενδυτές», αλλά και την καταστολή των δικών τους λαών, για να μην παραδειγματιστούν από τους Παλαιστίνιους. Αυτά όσον αφορά τις ηγεσίες.

Όμως πλέον όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι με την Παλαιστίνη! Εκατομμύρια άνθρωποι διαδηλώνουν στον πλανήτη αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους, στο μεγαλύτερο διεθνές αντιπολεμικό κίνημα από το 2003. Η Ευρώπη ζει τεράστιες διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Στις ΗΠΑ παρόμοιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις και κίνημα αλληλεγγύης έχουν να εκδηλωθούν από τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, όπου μάλιστα πρωταγωνιστούν εβραίοι, παρά τη λογοκρισία, τη στοχοποίηση και τις απαγορεύσεις. Στην Αυστραλία καταγράφονται επίσης οι μαζικότερες διαδηλώσεις από την εποχή του πολέμου στο Ιράκ. Στην Ελλάδα η διαδήλωση της 17 Νοέμβρη στην Αθήνα ήταν ή μαζικότερη των τελευταίων ετών (πλησίασε τις 100.000)και «βάφτηκε» με τα χρώματα της Παλαιστίνης. Σε Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία, Ιορδανία, Υεμένη, Ιράκ και Μπαχρέιν οι αραβικοί λαοί βγαίνουν στους δρόμους, σπάζοντας απαγορεύσεις και ρεκόρ δεκαετιών παρά το γεγονός ότι συχνά αντιμετωπίζονται με σκληρή καταστολή. Παράλληλα ένα μεγάλο κίνημα μποϊκοτάζ εξαπλώνεται τόσο σε πολλές μουσουλμανικές χώρες όσο και στη Δύση.

Αυτό το κίνημα δεν είναι καθόλου μάταιο: ασκεί πιέσεις στις φιλοσιωνιστικές και «ουδέτερες» κυβερνήσεις, προκαλεί «ρωγμές» σε κυβερνητικό επίπεδο, σε λεκτικές και διπλωματικές κυβερνητικές αναδιπλώσεις, προκαλώντας κάποια κριτική στα όσα διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα, ζητώντας εκεχειρία κλπ. Ασκεί πιέσεις επίσης στις «αντισιωνιστικές» μόνο στα λόγια κυβερνήσεις ή και σε οργανώσεις όπως η Χεζμπολάχ να προχωρήσουν σε έμπρακτη βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό. Ασκεί πιέσεις σε αραβικά κράτη να κρατήσουν σθεναρή στάση απέναντι σε Ισραήλ και ΗΠΑ, θέτοντας σε κίνδυνο τις συμμαχίες των τελευταίων και ανοίγοντας ακόμα περισσότερο τη διεύρυνση της επιρροής Κίνας και Ρωσίας. Έπαιξε ρόλο στο ψήφισμα του ΟΗΕ για εκεχειρία με 120 υπέρ, 45 αποχές και 14 κατά. Οδήγησε τις ΗΠΑ από το βέτο στον ΟΗΕ στην αλλαγή στάσης υπέρ της εκεχειρίας και του να επιτραπεί ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστίνιους. Οδήγησε μια σειρά χώρες σε διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ. Έπαιξε ρόλο στη σύναψη έστω αυτής της σύντομης εκεχειρίας. Φθείρει τις κυβερνήσεις που στηρίζουν την ξεδιάντροπη σιωνιστική προπαγάνδα και μετατρέπονται σε απολογητές της γενοκτονίας, με τη δημοτικότητα πχ του Μπάιντεν να βρίσκεται στο ναδίρ. Στις 7/10 η Δύση στάθηκε άνευ όρων υπέρ των Σιωνιστών. Σήμερα οι τελευταίοι έχουν μείνει απομονωμένοι. Η ψηφοφορία του ΟΗΕ αποκαλύπτει επίσης τη σχετική παρακμή της διεθνούς επιρροής των ΗΠΑ. Παρά τη γιγάντια και ξετσίπωτη προπαγανδιστική εκστρατεία, ο πάλαι ποτέ «πλανητάρχης» έμεινε γυμνός, με 13 συμμάχους σε 179 χώρες υπέρ της γραμμής του…

Τι προσπαθεί να κάνει το Ισραήλ;

Η σιωνιστική στρατηγική πάντα και … σχεδόν εξ ορισμού στόχευε στην πλήρη εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων από το έδαφος του Ισραήλ. Αυτό προσπαθεί να κάνει και σήμερα. Το αρχικό σχέδιο ήταν να υποχρεώσει όλους τους Παλαιστίνιους σε μετανάστευση στο Σινά (Αίγυπτος) και να προσαρτήσει τη Λωρίδα της Γάζας. Ακόμα πάντως κι αν τους σφάξει ή τους διώξει όλους στην Αίγυπτο, ή ακόμα κι αν αναλάβουν τη διοίκηση της Γάζας το Ισραήλ (ως κατοχική δύναμη), η Φατάχ, διεθνής εποπτεία υπό δυτικές ή περιφερειακές αραβικές δυνάμεις ή η κατάληψη τμήματος της Γάζας και η μετατροπή του σε ουδέτερη ζώνη (όλα αυτά είναι σενάρια που διατυπώθηκαν στα επιτελεία του Ισραήλ και του δυτικού ιμπεριαλισμού) είναι προβληματικές , συναντούν απροθυμίες και δισταγμούς από διάφορες πλευρές και κυρίως όλες παίζουν αποσταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή.

Ήδη η αντίσταση των Παλαιστινίων έχει ξεσηκώσει τις αραβικές μάζες εκ νέου και το μίσος τους για το Ισραήλ εκφράζεται στους δρόμους και φουντώνει, πιέζοντας κυβερνήσεις και οργανώσεις. Τις προηγούμενες ημέρες επίθεση κατά αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής εξαπέλυσαν τόσο η Χούθι από την Υεμένη όσο και ιρακινές εξτρεμιστικές ομάδες, που συνδέονται με το Ιράν. Το Ιράν με τη σειρά του έχει επίσης προειδοποιήσει πως η Μέση Ανατολή κινδυνεύει να βγει «εκτός ελέγχου», κάτι που δεν επιθυμεί ούτε το ίδιο, γι’ αυτό άλλωστε και κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τη Σ. Αραβία, «πριν η σύγκρουση οδηγήσει ανάφλεξη σ’ ολόκληρη την περιοχή».

Αυτή τη στιγμή πληθώρα αστών αναλυτών αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μετατραπεί η σφαγή στη Γάζα σε περιφερειακό πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες, για παράδειγμα να εμπλακούν Χεζμπολάχ και Ιράν, έπειτα να υποχρεωθούν να εμπλακούν περισσότερο οι ΗΠΑ και από κει και πέρα να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Είναι αυτοί οι κίνδυνοι μαζί με την πολιτική φθορά που προκαλούν τα ξεδιάντροπα ψέματα των δυτικών ΜΜΕ και κυβερνήσεων, που έχουν οδηγήσει αρκετές χώρες πλέον να καλούν σε «αυτοσυγκράτηση» του Ισραήλ, και όχι η… καλοσύνη τους. Είναι αυτοί οι κίνδυνοι που κάνουν τις ΗΠΑ να συμβουλεύει το Ισραήλ ότι πρέπει να επιδιώκει όχι μόνο την ήττα της Χαμάς αλλά και τη διεθνή υποστήριξη. Κάτι παραπάνω ξέρουν.

Είναι η λύση του Παλαιστινιακού το «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος»;

Δεν μπορεί υπάρξει ειρήνη από τη μεριά των Παλαιστινίων αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη. Και δικαιοσύνη δεν σημαίνει «δυο ξεχωριστά κράτη», ένα μικροσκοπικό της Παλαιστίνης και ένα μεγάλο κατοχικό του Ισραήλ. Οι διαπραγματεύσεις για δυο κράτη ξεκίνησαν από το 1947 και την ίδρυση του Ισραήλ και έχουν αφήσει σταδιακά τους Παλαιστινίους με ελάχιστα εδάφη. Πλέον ακόμα και εκπρόσωποι του δυτικού ιμπεριαλισμού υποστηρίζουν ότι η συρρίκνωση κι ο κατακερματισμός των παλαιστινιακών εδαφών και οι οικονομικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τη βιωσιμότητα οποιουδήποτε παλαιστινιακού κράτους. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο με την ισοπέδωση της Γάζας, που χρειάζεται δεκαετίες για να επανέλθει στο πρότερο –εξαθλιωμένο- επίπεδο.

Το Κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε βασισμένο στη θεωρία του Σιωνισμού, που προβλέπει ότι οι Εβραίοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με μη Εβραίους και πρέπει να φτιάξουν ένα δικό τους κράτος, ασφαλώς κλέβοντας τη γη ενός άλλου λαού και κράτους. Η γεωγραφική θέση αυτού (Παλαιστίνη) επιλέχθηκε από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις το 1917 (Διακήρυξη Μπαλφούρ) λόγω της στρατηγικής θέσης της ως ανάχωμα του ιμπεριαλισμού απέναντι στη ρωσική επανάσταση και τη δεκαετία του ’30 η επιλογή αυτή ενισχύθηκε, όταν η Μ. Ανατολή αποδείχθηκε η «περιοχή των πετρελαίων». Οι Σιωνιστές Εβραίοι με τις ευλογίες των «Μεγάλων» εποίκησαν την Παλαιστίνη μέχρι που το 1947 αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού της. Οι σιωνιστές ηγέτες λειτούργησαν συμπληρωματικά με τους Ναζί για την ενίσχυση του σιωνιστικού σχεδίου, ενώ συνεργάστηκαν και μεταξύ τους σε αρκετές περιπτώσεις- λογικό θα πει κανείς, εφόσον και οι δυο ασπάζονται τις ιδέες φυλετικής καθαρότητας και μη δυνατότητας συνύπαρξης εβραίων με μη εβραίους… Με τη βοήθεια των Μεγάλων δυνάμεων (της Δύσης αλλά και της σταλινικής ΕΣΣΔ) ανακοίνωσαν την ίδρυση κράτους το 1947 (αποσπώντας το 54% των εδαφών και το 1948 εξαπέλυσαν πόλεμο, με όπλα και πάλι των Μεγάλων Δυνάμεων αρπάζοντας το 77% των εδαφών (και το 95% των εύφορων εδαφών) της Παλαιστίνης και διώχνοντας 800.000 ανθρώπους από τα σπίτια και τη γη τους.

Έκτοτε κι επί σχεδόν 8 δεκαετίες η ανθρωπότητα ζει το ίδιο έργο: Από τη μια ο κατακτητής με τη συμπαράσταση των ΗΠΑ και άλλων υπερδυνάμεων που συνεχώς δολοφονεί, καταπιέζει κι επεκτείνεται, από την άλλη τα εδάφη των κατακτημένων που συρρικνώνονται και ο λαός που εξαθλιώνεται. Αυτή είναι βάση του «Παλαιστινιακού ζητήματος».

Το Ισραήλ, από τη φύση του ως κράτος-έθνος εποίκων στηρίζει την ύπαρξή του στη στήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων και γι’ αυτόν τον λόγο η ταξική πάλη μέσα στο Ισραήλ είναι «συμπιεσμένη», καθώς αφεντικά κι εργάτες έχουν κοινό συμφέρον να συνεχίσουν να παίρνουν τη στήριξη του ιμπεριαλισμού για να εξασφαλίζουν προνόμια και βιοτικό επίπεδο που δεν μπορούν να διανοηθούν σήμερα οι αραβικές μάζες. Η λύση λοιπόν μπορεί να έρθει μόνο με τη διάλυση αυτού του κράτους με τη σημερινή αντιδραστική του μορφή και αυτό μπορεί να ξεκινήσει πιθανότερα «απ’ έξω»: με τον ξεσηκωμό των εργατικών μαζών στη Δύση που θα επιβάλει διακοπή της στήριξης στο Ισραήλ, ή –το πιθανότερο- με έναν παναραβικό ξεσηκωμό στο πλευρό των Παλαιστινίων, που θα επιβάλει στρατιωτική ήττα του Ισραήλ, ανατροπές των διεφθαρμένων αστικών καθεστώτων των αραβικών χωρών και εγκαθίδρυση νέων σε ρήξη με τον ιμπεριαλισμό κ.ά., εξελίξεις που θα καταστήσουν το Ισραήλ άχρηστο στον ρόλο του ως χωροφύλακα της περιοχής για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών και θα τους οδηγήσουν στο να κόψουν τη χρηματοδότησή του. Τότε αφενός το Ισραήλ θα καταρρεύσει γρήγορα ως ο αδιαμφισβήτητος νταβατζής στην περιοχή και αφετέρου θα μπορέσει να «απελευθερωθεί» η ταξική πάλη κι εντός Ισραήλ.

Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μια στρατηγική που ενσωματώνει τους αγώνες των καταπιεσμένων μαζών σε μια κοινή Ιντιφάντα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Αυτό μπορεί να καταστήσει εφικτή τη μόνη «λύση» του Παλαιστινιακού, την εγκαθίδρυση ενός ενιαίου εργατικού κράτους στα όρια της ιστορικής Παλαιστίνης, όπου εβραίοι και παλαιστίνιοι εργαζόμενοι-ες θα συνυπάρχουν αρμονικά επί ίσοις όροις στα πλαίσια μιας επαναστατημένης και προοπτικά σοσιαλιστικής Μ.Ανατολής.

Φυσικά φαίνεται να απέχουμε πολύ σήμερα από αυτό το σενάριο. Αλλά η δυναμική είναι υπαρκτή και οι από πάνω την υπολογίζουν: αυτό είναι το νόημα των «διαβουλεύσεων για «αυτοσυγκράτηση» και για να «αποφευχθεί η ανάφλεξη». Το παλαιστινιακό ένοπλο κίνημα πυροδοτεί για άλλη μια φορά την άνοδο της αυτοπεποίθησης και μαχητικότητας των αραβικών μαζών, προκαλεί γιγάντιες κινητοποιήσεις στην περιοχή και παράγει αποσταθεροποίηση των καθεστώτων. Στην κατεύθυνση αυτής της δυναμικής σπρώχνει το γιγάντιο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, που πρέπει να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο για να σταματήσουμε τη σφαγή των Παλαιστινίων.

Με την Παλαιστίνη λοιπόν, χωρίς «ναι μεν αλλά», «ούτε – ούτε», «ναι αλλά η Χαμάς…». Για την ήττα και τη διάλυση του Ισραήλ. Με την Παλαιστίνη άνευ όρων, μέχρι τέλους.

ΠΗΓΕΣ

1. ^{https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1528206/ftaine-oi-ipa-gia-ton-polemo-israil-chamas-poio-to-schedio-toys-gia-ti-mesi-anatoli/}
2. ^{https://info-war.gr/egklima-polemoy-istorikis-simasias-k/}
3. ^{https://info-war.gr/to-israil-apeilei-ton-oie-me-antipoina/}
4. ^{https://info-war.gr/oi-omiroi-skotothikan-apo-dikes-mas-dy/}
5. ^{https://info-war.gr/pos-leitoyrgei-o-michanismos-propagan/}
6. ^{https://www.redtopia.gr/israil-palaistini-1948-2023-pos-ftasame-os-edo-i-istoriki-diadromi-kai-i-sosialistiki-diethnistiki-thesi/}
7. ^{https://info-war.gr/epanenarxi-vomvardismon-apo-to-israi/}
8. ^{https://www.capital.gr/inss-org-il/3686638/oi-palaistinioi-meta-tis-ekloges-tou-noembriou/}
9. ^{https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/o-m-netaniaxou-parousiase-ton-xarti-tis-neas-mesis-anatolis-dytiki-oxthi-kai-gaza-tha-anikoun-sto-israil/}
10. ^{https://www.capital.gr/inss-org-il/3686638/oi-palaistinioi-meta-tis-ekloges-tou-noembriou/}
11. ^{https://rproject.gr/article/i-palaistiniaki-antistasi-ta-israilina-egklimata-kai-i-diethnis-allileggyi}
12. ^{https://www.redtopia.gr/israil-palaistini-1948-2023-pos-ftasame-os-edo-i-istoriki-diadromi-kai-i-sosialistiki-diethnistiki-thesi/}
13. ^{https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8317}
14. ^{https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8271}
15. ^{https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8315}
16. ^{https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8268}
17. ^{https://www.cnn.gr/kosmos/story/394405/nyt-to-israil-gnorize-to-sxedio-epithesis-tis-xamas-perissotero-apo-ena-xrono-prin )}
18. ^{https://www.elaliberta.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE/9292-%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%E2%80%9C%CF%8D%CE%B2%CF%81%CE%B9%E2%80%9D-%CF%84%CE%BF%CF%85-michel-warschawski}
19. ^{https://www.elaliberta.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE/9295-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B2%CE%BF%CE%B7%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7}
20. ^{https://www.imerodromos.gr/nakmpa-1948-2023-75-chronia-ektopismoi-kai-sunechhs-ethnokatharsh-ton-palaistinion/}
21. ^{https://arunnews.substack.com/p/the–real–reason–israel–is–attacking}
22. ^{https://theintercept.com/2023/11/16/israel–palestine–gaza–student–protests/}
23. ^{https://info-war.gr/akadimaiki-logokrisia-sto-charvarnt-i/}
24. ^{https://info-war.gr/epomenos-stochos-o-oie/}
25. ^{https://info-war.gr/to-propagandistiko-fiasko-toy-israil/}
26. ^{https://info-war.gr/poso-egklimatias-polemoy-aisthaneste/}
27. ^{https://info-war.gr/israil-apagoreyetai-kai-i-anagnosi/}
28. ^{https://info-war.gr/to-israil-skotose-se-ena-mina-perissot/}
29. ^{https://redflag.org.au/article/lie-deny-deflect-israels-mastery-obfuscating-genocide}
30. ^{https://info-war.gr/gaza-pos-tha-teleiosei-ayti-i-friki/}
31. ^{https://redflag.org.au/article/israel-has-always-been-colonial-project}
32. ^{https://the-isleague.com/the-real-history-of-zionist-colonization/}
33. ^{https://redflag.org.au/article/israel-pledges-continue-its-genocidal-offensive-despite-ceasefire-deal}
34. ^{https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/is-hamas-a-terrorist-organisation/}
35. ^{https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/truce-in-gaza-war-23-11-2023/}
36. ^{https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/gaza-war-and-consequences-for-world-situation/}
37. ^{https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/international-comparison-confirms-israel-is-a-serial-killer-of-children/}
38. ^{https://rproject.gr/article/xesikonetai-olos-o-kosmos-yper-toy-palaistiniakoy-laoy-kai-ton-dikaiomaton-toy}
39. ^{https://rproject.gr/article/diethnis-protovoylia-stamatiste-ti-genoktonia-sti-gaza}
40. ^{https://rproject.gr/article/stohopoioyn-toys-prosfyges-gia-na-xeplynoyn-ti-stirixi-sto-kratos-tromokrati}
41. ^{https://internationalsocialism.net/a-new-milestone-on-the-nakba-road/}
42. ^{https://theconversation.com/from-the-river-to-the-sea-a-palestinian-historian-explores-the-meaning-and-intent-of-scrutinized-slogan-217491}
43. ^{https://info-war.gr/gnorize-to-israil-gia-tin-epithesi-tis-7i/}
44. ^{https://info-war.gr/to-israil-pleon-leei-anoikta-pos-thelei/}
45. ^{https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/meaning-of-un-vote-about-ceasefire-in-gaza/}
46. ^{https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/liberation-of-palestine-and-arab-revolution/}
47. ^{https://www.efsyn.gr/kosmos/mesi–anatoli/413296_pros–nea–apeleytherosi–omiron–sti–gaza–poly–mehri-10-imeres–anakohi}
48. ^{https://info-war.gr/gaza-pos-tha-teleiosei-ayti-i-friki/}
49. ^{https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22%2F5%2F2021&pageNo=16&id=18239}
50. ^{https://www.ot.gr/2023/10/20/epikairothta/kosmos/ipa-to-kogkreso-etoimazei-paketo-voitheias-106-dis-dol-gia-oukrania-kai-israil/}
51. ^{https://www.businessdaily.gr/diethni/101941_anisyhia-ton-ipa-oti-i-hamas-sygkentronei-kefalaia-stin-toyrkia}
52. ^{https://www.tanea.gr/2023/11/30/world/kovei-tin-anasa-to-ypsos-tis-amerikanikis-voitheias-sto-israil-ta-teleytaia-75-xronia/}
53. ^{https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1542310/i-gaza-tha-ginei-anatoliko-timor-i-kosovo/}
54. ^{https://www.kathimerini.gr/world/562757050/gaza-ti-provlepei-i-symfonia-tis-teleytaias-stigmis-gia-epektasi-tis-ekecheirias/}
55. ^{https://www.avgi.gr/social/469414_amihania-sti-cia-epeidi-axiomatoyhoi-esteilan-minyma-yper-tis-palaistinis}
56. ^{https://www.moneyreview.gr/world/124498/giati-i-gaza-vrisketai-sto-epikentro-tis-sygkroysis-israil-palaistinis/}
57. ^{https://www.kathimerini.gr/world/562659604/to-chroniko-tis-sygkroysis-israil-palaistinion-sti-gaza-apo-tin-aposyrsi-strateymaton-stin-polemiki-etoimotita/}
58. ^{https://www.powergame.gr/diethni/526088/gaza-pou-vrisketai-i-lorida-kai-giati-ginetai-polemos-me-to-israil/}
59. ^{https://www.ot.gr/2023/10/23/epikairothta/kosmos/live-oi-ekselikseis-se-israil-kai-palaistini-pano-apo-400-nekroi-sti-gaza-se-ena-24oro-kindyneysan-nosokomeia/}
60. ^{https://www.capital.gr/diethni/3751143/sunodos-brics-i-saoudiki-arabia-zita-sobari-eirineutiki-diadikasia-gia-tin-idrusi-palaistiniakou-kratous/}
61. ^{https://tomanifesto.gr/saoydiki-aravia-ston-pago-oi-synomilies-me-to-israil-155354}
62. ^{https://www.kathimerini.gr/world/562659718/mesanatoliko-rosia-kai-saoydiki-aravia-zitoyn-amesi-katapaysi-toy-pyros/}
63. ^{https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1535579/s-aravia-koini-synodos-koryfis-me-iran-gia-to-palaistiniako/}

Του Χρήστου Βαγενά*

Μετά από πολλά χρόνια οι απεργίες είναι στο προσκήνιο στις Ηνωµένες Πολιτείες, µε τις πολυήµερες κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στις αυτοκινητοβιοµηχανίες, τους σεναριογράφους και τους ηθοποιούς να δίνουν τον τόνο. Οι απεργίες στις ΗΠΑ το 2023 είναι οι µεγαλύτερες σε συµµετοχή και διάρκεια τουλάχιστον από το 2000. 

Μετά από τέσσερις µήνες απεργίας, οι ηθοποιοί ήρθαν σε συµφωνία στις αρχές Νοέµβρη µε τις µεγάλες εταιρείες και τα στούντιο του Χόλιγουντ. Η νέα τριετής σύµβαση περιλαµβάνει αυξήσεις στους κατώτατους µισθούς και προστασία των ηθοποιών από τη χρήση της τεχνητής νοηµοσύνης (ΑΙ). Επίσης, η συµφωνία θα ενισχύσει τις εισφορές στα προγράµµατα υγείας και συνταξιοδότησης του συνδικάτου. Μπορεί η SAG-AFTRA (οµοσπονδία εργαζοµένων) να µην πέτυχε όλες τις διεκδικήσεις της, ωστόσο πέτυχε το µεγαλύτερο µέρος τους.

Η Απεργία της Ένωσης Αµερικανών Σεναριογράφων σταµάτησε την Τρίτη 26 Σεπτεµβρίου 2023, µετά από 146 ηµέρες, αφού συµφώνησαν σε αυξήσεις για τα τρία χρόνια της συλλογικής σύµβασης, αυξηµένες (εργοδοτικές) ασφαλιστικές εισφορές για υγεία και σύνταξη, καθώς και εγγυήσεις για την τεχνητή νοηµοσύνη. Οι ελάχιστες αµοιβές θα αυξηθούν περισσότερο από 12% σε διάστηµα τριών ετών. Για την έναρξη της απεργίας ψήφισε το 90% περίπου των µελών της Ένωσης Σεναριογράφων και από αυτούς υπέρ της απεργίας είχε ψηφίσει το 98%! 

Με αντίστοιχα σχεδόν ποσοστά είχαν συµφωνήσει σε κήρυξη απεργία διαρκείας οι εργαζόµενοι σε εργοστάσια των αυτοκινητοβιοµηχανιών Ford, General Motors και Stellantis, µε αιτήµατα για αυξήσεις ύψους 45%! 

Μετά από 41 ηµέρες απεργίας οι τρεις µεγάλες εταιρείες αυτοκινήτων παραχώρησαν αυξήσεις 25%. Παράλληλα, προβλέπονται επιπλέον αυξήσεις ανάλογα µε την άνοδο του κόστους ζωής, κάτι που µπορεί να µεταφραστεί σε συνολική αύξηση λίγο πάνω από 30% µέχρι τη λήξη της συλλογικής σύµβασης.

Στην απεργία της συνδικαλιστικής οµοσπονδίας UAW (United Auto Workers – Ενωµένοι Εργάτες Αυτοκινητοβιοµηχανίας) συµµετείχαν, σύµφωνα µε την ηγεσία της, περίπου 50.000 µέλη της (σε σύνολο 150.000). Ταυτόχρονα, υπάρχουν πάνω από ένα εκατοµµύριο εργαζόµενοι στην κατασκευαστική πτέρυγα της αυτοκινητοβιοµηχανίας που θα µπορούσαν να γίνουν µέλη της συνδικαλιστικής οργάνωσης ώστε να αυξηθεί η αποτελεσµατικότητα και να µπορέσουν να οργανώσουν ακόµα πιο µεγάλες κινητοποιήσεις.

Στήριξη στους απεργούς και νίκες

Η πλειονότητα των Αµερικανών στήριξε τους εργαζόµενους στο Χόλιγουντ και στις αυτοκινητοβιοµηχανίες κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους. Σύµφωνα µε δηµοσκόπηση του Reuters/ Ipsos, το 55% των Αµερικανών στηρίζει τους απεργούς της United Auto Workers µε αίτηµα καλύτερους µισθούς και συνθήκες εργασίας, ενώ το 32% ήταν κατά των κινητοποιήσεων. 

Παράλληλα, δηµοσκόπηση της Gallup στο τέλος Αυγούστου έδειξε ότι οι Αµερικανοί είναι υπέρ των απεργών και όχι µε τα στούντιο παραγωγής του Χόλιγουντ, µε το 72% να στηρίζει τους συγγραφείς και το 67% τους ηθοποιούς. 

Το 2023 έχουν γίνει 312 απεργίες στις ΗΠΑ στις οποίες συµµετείχαν περίπου 453.000 εργαζόµενοι. ∆ιάφοροι κλάδοι όπως οδηγοί της UPS, πιλότοι αεροπορικών εταιρειών και υπάλληλοι της αεροδιαστηµικής κατασκευής, που πίεσαν και µε την απειλή προκήρυξης πολυήµερων κινητοποιήσεων, κέρδισαν υψηλότερους µισθούς. 

Οι πιλότοι διεκδίκησαν και πέτυχαν σωρευτικές αυξήσεις αµοιβών που κυµαίνονται από 34,5% έως 40,2% ανάλογα µε τον τύπο του αεροσκάφους και την εταιρία αεροµεταφορών, ενώ αύξηση 30% στους µισθούς πέτυχαν οι εργαζόµενοι στα δηµόσια σχολεία του Λος Άντζελες. 

Το σωµατείο Teamsters χρησιµοποίησε την απειλή µιας απεργίας-ρεκόρ από 340.000 µέλη της UPS για να επιτύχει τους περισσότερους από τους στόχους του, συµπεριλαµβανοµένης της σηµαντικής βελτίωσης των µισθών για τους εργαζόµενους µερικής απασχόλησης, που αποτελούν το µεγαλύτερο µέρος των µελών της Teamster στην εταιρεία. Επίσης επιβλήθηκε η ισότητα στις αµοιβές µε την εξίσωση προς τα πάνω στους µισθούς των νεοπροσλαµβανοµένων.

Τον Ιούνιο επιτεύχθηκε επίσης συµφωνία για 22.000 µέλη της International Longshore and Warehouse Union που εργάζονται σε 29 λιµάνια της ∆υτικής Ακτής. Κέρδισαν αύξηση των αποδοχών κατά 32% και εξαετή συλλογική σύµβαση εργασίας.

Το σωµατείο εργαζοµένων σε καζίνο στο Λας Βέγκας κέρδισε αύξηση µισθών 32% για τα µέλη του σε διάστηµα πέντε ετών, µε τους εργαζοµένους να λαµβάνουν αύξηση 10% στους µισθούς κατά τον πρώτο χρόνο της νέας τους σύµβασης. Οι συµβάσεις καλύπτουν περισσότερους από 35.000 υπαλλήλους και επιτεύχθηκαν αφού το σωµατείο είχε απειλήσει µε µαζική απεργία σε 18 ξενοδοχεία-καζίνο.

∆εκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι ακόµη βρίσκονται σήµερα σε κινητοποιήσεις, όπως στον κλάδο της ιδιωτικής Υγείας, οι εργαζόµενοι στα Starbucks που πραγµατοποίησαν απεργία µε το νεοσύστατο συνδικάτο τους, οι δάσκαλοι του Πόρτλαντ απεργούν από την 1η Νοεµβρίου, επιστηµονικό και διδακτικό προσωπικό σε πανεπιστήµια, νοσηλευτικό προσωπικό νοσοκοµείων κ.ά. 

Ευκαιρίες για κατακτήσεις και πολιτικοποίηση

Παρά τον αυξανόµενο αριθµό απεργιών το 2022 και κυρίως το 2023, οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι πολύ µικρότερες από τη δεκαετία του 1970. Όπως και η πολιτικοποίηση. 

Στις ΗΠΑ εκτιµάται ότι το 2020 14,3 εκατοµµύρια εργαζόµενοι (ή λίγο λιγότερο από το 11% του εργατικού δυναµικού) ήταν µέλη εργατικών συνδικάτων. Η συρρίκνωση στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση στην ισχυρότερη οικονοµία του κόσµου ξεκίνησε µετά το 1981. Τότε ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν έδωσε εντολή για την απόλυση σχεδόν 13.000 ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, καθώς η απεργία τους είχε οδηγήσει στη µαταίωση περίπου 7.000 πτήσεων στις ΗΠΑ.

Το εργατικό κίνηµα δεν κατάφερε να απαντήσει σε αυτή την επίθεση και τη νεοφιλελεύθερη επιδροµή που ξεκίνησε τότε στις ΗΠΑ και ακολούθως στη Βρετανία, µε την Θάτσερ να επιβάλλει τη θέλησή της κατά της πολύµηνης απεργίας των ανθρακωρύχων.

Κυριάρχησαν δεκαετίες στάσιµων µισθών για τους εργαζόµενους χαµηλού και µεσαίου εισοδήµατος, ενώ οι πλουσιότεροι Αµερικανοί επέκτειναν τον πλούτο τους σε πρωτοφανή επίπεδα. Τα εταιρικά κέρδη έχουν εκτοξευθεί πάλι στα ύψη µετά την πανδηµία και οι εργαζόµενοι θέλουν µεγαλύτερο ποσοστό του πλούτου που παράγουν.

Οι ανισότητες, οι χαµηλοί µισθοί, ο υψηλός πληθωρισµός, η επισφάλεια και οι κακές συνθήκες εργασίας οδήγησαν µεγάλα κοµµάτια της εργατικής τάξης στη ριζοσπαστικοποίηση και στον µαχητικό συνδικαλισµό. 

Βέβαια, τα συνδικάτα εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά χτίζονται από τα κάτω νέα και µαχητικά συνδικάτα, όπως στην Amazon, στη Google και την Starbucks. Ταυτόχρονα µεγάλες κινητοποιήσεις γίνονται για το Παλαιστινιακό, ειδικά στα πανεπιστήµια, δείχνοντας το κλίµα της εποχής. 

Μια τέτοια περίοδος µπορεί να ωθήσει σε πολιτικά ερωτήµατα και πολιτικές αναζητήσεις τα εργατικά στρώµατα, και είναι πολύ σηµαντικό να υπάρξουν απαντήσεις από την πλευρά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η συγκρότησή της σε ορατή πολιτική παρέµβαση και πρόταση είναι ζωτικής σηµασίας για την εµβάθυνση του ριζοσπαστισµού και την πολιτικοποίηση των εργατικών µαζών. 

Το σίγουρα πάντως είναι ότι οι κατακτήσεις των εργατικών συνδικάτων στις ΗΠΑ είναι από τις µεγαλύτερες επιτυχίες του εργατικού κινήµατος τα τελευταία χρόνια και δείχνουν τον δρόµο που πρέπει να ακολουθήσουµε! 

*Μέλος στο ∆Σ της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ

Του Μάριου Αυγουστάτου

Ποιος είναι ο Javier Milei, ο Αργεντίνος «Ντόναλντ Τραµπ», που κέρδισε στις πρόσφατες εκλογές στην Αργεντινή και γιατί συγκέντρωσε τόση υποστήριξη; Είναι ένας ακροδεξιός φιλελεύθερος οικονοµολόγος που έγινε τηλεοπτικός αστέρας και παρουσιαστής του ραδιοφώνου.Μερικά διεθνή µέσα, συµπεριλαµβανοµένης της Guardian, τον έχουν βαφτίσει -πολύ άστοχα- «µπούφο» («buffoon»).

Ο «αναρχοκαπιταλιστής»

Όµως ο Milei, ο οποίος ηγήθηκε του δεξιού συνασπισµού κοµµάτων La Libertad Avanza, είναι, πέρα από απλουστευτικές αναλύσεις και χαρακτηρισµούς, πολύ πιο επικίνδυνος πολιτικά. Είναι κατά των αµβλώσεων -ακόµη και σε περιπτώσεις βιασµού- και πιστεύει ότι η κλιµατική αλλαγή είναι ένα «σοσιαλιστικό ψέµα». Έφτασε στο σηµείο να πει ότι «το εµπόριο ανθρώπινων οργάνων πρέπει να γίνει νόµιµο, επειδή είναι απλώς µια άλλη αγορά». 

Υποσχέθηκε να θέσει εκτός νόµου τους αποκλεισµούς δρόµων – µια δηµοφιλής µορφή διαµαρτυρίας σε όλη τη Λατινική Αµερική. Συνδυάζει αντιδραστικές απόψεις µε πολύ ιδιαίτερες ιδέες για το πώς µπορεί να ανακάµψει την παρακµάζουσα οικονοµία της Αργεντινής, επιβάλλοντας λιτότητα και ιδιωτικοποιήσεις. Για πάνω από 20 χρόνια, έχει σπουδάσει και διδάξει δεξιές νεοφιλελεύθερες οικονοµικές πρακτικές.

Για να σταθεροποιήσει την οικονοµία προς όφελος των αφεντικών και των µεγάλων εταιρειών, ο Milei θέλει να µειώσει τις κρατικές δαπάνες για την πρόνοια και τις δηµόσιες υπηρεσίες. Επίσης θέλει να εφαρµόσει το δολάριο ως το εθνικό νόµισµα – ουσιαστικά αναθέτοντας τις βασικές οικονοµικές αποφάσεις στις ΗΠΑ. Έχοντας στο πλευρό του τις ΗΠΑ, βασικό σηµείο της πολιτικής του είναι «η τοποθέτηση της Αργεντινής στο στρατόπεδο της ∆ύσης». 

Είναι επίσης υπέρ της ιδιωτικοποίησης της εθνικής εταιρείας πετρελαίου της χώρας και της πλήρους αλλαγής (προς το χειρότερο) του δηµόσιου συστήµατος υγείας της Αργεντινής. Οι καπιταλιστές, εγχώριοι και µη, έχουν αποφασίσει απ’ ό,τι φαίνεται ότι η οικονοµική πολιτική της Milei µπορεί να προσφέρει τη «θεραπεία σοκ» που θεωρούν ότι χρειάζεται η οικονοµία. Μεγάλο µέρος του συστήµατος τον θεωρεί πλέον «ασφαλέστερο» από τον κεντροδεξιό Sergio Massa, τον προεδρικό υποψήφιο από τον κυβερνώντα συνασπισµό Unión por la Patria (Ένωση για την Πατρίδα).

Γιατί κέρδισε τις εκλογές

Με µερικά από τα αφεντικά στο πλευρό του και τους απλούς ανθρώπους να έχουν βαρεθεί µε τα ίδια κόµµατα και πολιτικούς, ο Milei βγήκε νικητής, όπως έκανε ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία σε παρόµοιες συνθήκες. Ο πληθωρισµός, η φτώχεια, η πείνα και το αβέβαιο µέλλον πυροδότησαν την αντίδραση. Στις προεδρικές εκλογές του 2019, το κόµµα του, Partido Libertario (φιλελεύθερο κόµµα) κατάφερε να κερδίσει µόλις 1,47% των ψήφων µε υποψήφιο τον José Luis Espert. Τι έχει αλλάξει µέσα σε τόσο µικρό διάστηµα για αυτό το περίεργο κόµµα; Η πιο προφανής απάντηση είναι ότι η οικονοµία της Αργεντινής βρίσκεται σε βαθιά κρίση εδώ και πολλά χρόνια. 

Ο ετήσιος πληθωρισµός στην Αργεντινή εκτινάχθηκε στο 100% τον Μάρτιο και κατά τη διάρκεια του έτους είχε φτάσει µέχρι και 115,6%. Σχεδόν ο µισός πληθυσµός ζει µε ανείπωτες στερήσεις, κάτω από το όριο της φτώχειας. Μια µητέρα µε τα παιδιά της που έπαιρνε δωρεάν τρόφιµα από µια φιλανθρωπική οργάνωση εξήγησε την απελπιστική κατάσταση για τους απλούς ανθρώπους στην εφηµερίδα Le Monde. «Όλα είναι τόσο ακριβά», είπε. «Έπρεπε να πουλήσω το κινητό µου για να αγοράσω τρόφιµα και φάρµακα. Εµείς οι µητέρες προτιµάµε να στερούµαστε τον εαυτό µας για να φάνε τα παιδιά µας».i

Τι προηγήθηκε

Η µεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων στην Αργεντινή υποφέρει για δεκαετίες απ’ τη φτώχεια, ωστόσο τα κυρίαρχα πολιτικά κόµµατα δεν έχουν προσφέρει σχεδόν καµία λύση. Το πολιτικό σύστηµα της Αργεντινής είναι αρκετά περίπλοκο, µε τα πολιτικά κόµµατα να σχηµατίζουν εκτεταµένους συνασπισµούς για να διεκδικήσουν τις εκλογές.

Ο απερχόµενος πρόεδρος Alberto Fernández είναι ένας πολιτικός του συνασπισµού Union for the Homeland (Ένωση για την Πατρίδα) και είχε σταθερά χαµηλά ποσοστά αποδοχής καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του. Η Ένωση για την Πατρίδα αποτελεί έναν από τους δύο βασικούς συνασπισµούς των οποίων τα κόµµατα κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή της Αργεντινής τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι απλοί άνθρωποι στην Αργεντινή έχουν απαυδήσει µε την µακροχρόνια λιτότητα, τις αυξανόµενες τιµές και τη φτώχεια που το mainstream πολιτικό προσωπικό δεν µπορεί (αλλά κυρίως δεν θέλει) να διορθώσει. Η Mila Zurbriggen, πρώην αρχηγός του «Freedom Advances», της νεολαίας του κόµµατος του Milei, εξήγησε γιατί οι νέοι στρέφονται σε πολιτικούς σαν αυτόν: «Η οργή της γενιάς µου είναι πολύ βαθιά. Έχει µια βαθιά αποστροφή για τους πολιτικούς. Νοµίζω ότι (ο Milei) µπόρεσε να διοχετεύσει αυτή την απόρριψη πολύ καλά. Υπάρχει εξαιτίας των πολιτικών που είναι αποκοµµένοι από την πραγµατικότητα της γενιάς µου και δεν γνωρίζουν τη ζηµιά που έχουν κάνει. Έχουν κλείσει τα µάτια στις ανάγκες µας».

Οι αποτυχίες των mainstream πολιτικών πήγαν τον κόσµο πιο δεξιά

Ο Milei, προβάλλοντας µια «αντισυστηµικότητα», έχει τοποθετηθεί κόντρα σε αυτό που αποκαλεί «η κάστα». Αυτό που θέλει είναι να πλασαριστεί σαν το «νέο», ένα διάλειµµα από τα πολιτικά ρεύµατα που έχουν κυριαρχήσει στην πολιτική της Αργεντινής.

Ο ένας ιδεολογικός πυλώνας είναι ο Περονισµός που πήρε το όνοµά του από τον αξιωµατικό του στρατού Χουάν Περόν, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία στα µέσα της δεκαετίας του 1940. Από το 1946, δέκα στους 13 προέδρους είναι περονιστές. Οι κύριοι άξονες αυτής της ιδεολογίας είναι η κρατικές παρεµβάσεις στην οικονοµία και τη διαµεσολάβηση µεταξύ των εργαζοµένων και των «πατριωτών αφεντικών».

Ο δεύτερος πυλώνας είναι ο Κιρχνερισµός, που βασίζεται στις ιδέες του πρώην προέδρου Néstor Kirchner και της Cristina Fernández de Kirchner (πρόεδρος 2007-2015 και αντιπρόεδρος και σκιώδης πρόεδρος από το 2019 έως σήµερα).

Ο Περονισµός έχει -µε όρους Αργεντινής…- µια φιλολαϊκή «αριστερή» χροιά που έχει κατά καιρούς προσελκύσει το Κοµµουνιστικό Κόµµα και τµήµατα του Σοσιαλιστικού Κόµµατος, λάθη που τα έχει πληρώσει η Αριστερά, αλλά κυρίως ο κόσµος που εκπροσωπεί. Καµία από αυτές τις δύο ιδεολογίες δεν έδωσε ουσιαστική απάντηση σε τακτικές οικονοµικές κρίσεις, ειδικά των τελευταίων δεκαετιών. Περονιστές και Κιρχνεριστές έχουν επιβάλει λιτότητα µε πρώτα θύµατα τα κατώτερα στρώµατα και την εργατική τάξη, για να σώσουν τα κέρδη των καπιταλιστών.

Η απερχόµενη κυβέρνηση είναι σαφώς υπεύθυνη για τη νίκη του Μιλέι, η οποία οδήγησε τον λαό σε µια µη βιώσιµη κατάσταση κρίσης. Ο Περονισµός, ο οποίος κυβέρνησε για λογαριασµό του ∆ΝΤ τα τελευταία χρόνια, επιδεινώνοντας τη φτώχεια και την ανέχεια και αναδιανέµοντας τον κοινωνικό πλούτο µε αρνητικό τρόπο, το πλήρωσε µε σηµαντική ήττα. 

Πρόκληση για την Αριστερά

Ο συνδυασµός νεοφιλελεύθερων χαρακτηριστικών µε ακροδεξιές έως φασιστικές απόψεις του Milei είναι ένας πραγµατικός κίνδυνος για τα κατώτερα στρώµατα. Αλλά δεν ήταν και δεν θα είναι ο περονισµός ή ο κιρχνερισµός οι εναλλακτικές που θα δώσουν την απάντηση. Οι απλοί άνθρωποι χρειάζονται ανεξάρτητες εργατικές αντιστάσεις και αντικαπιταλιστικές πολιτική που να είναι σε σύγκρουση µε όλους τους ελιγµούς της άρχουσας τάξης. 

Σε όλο αυτό το πολιτικό τοπίο και ενώ αρκετός κόσµος, ακόµα και από την εργατική τάξη, ψήφισαν υπέρ της ακροδεξιάς, η ψήφος στην επαναστατική αριστερά δεν κατέρρευσε. Το Εργατικό µέτωπο της Αριστεράς (Frente de Izquierda y de los Trabajadores – Unidad, FIT-U), συνασπισµός που συγκεντρώνει πολλές τροτσκιστικές οργανώσεις, µε παραδόσεις δεκαετιών και δεσµούς µε την εργατική τάξη που θα ζήλευαν οι περισσότερες οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς παγκοσµίως), κέρδισε το 3,31% των ψήφων στις εκλογές, καταλαµβάνοντας την πέµπτη θέση.

Στις πλάτες αυτής της Αριστεράς πέφτει το βαρύ καθήκον να ανασυντάξει τις αντιστάσεις των«από κάτω» και της εργατικής τάξης στις µάχες που θα ακολουθήσουν. 

Το «Partido Obrero» που συµµετέχει στο FIT-U, στην ανακοίνωσή του για τα αποτελέσµατα των εκλογών λέει µεταξύ άλλων: «Είναι ξεκάθαρο ότι η υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών αιτηµάτων απαιτεί διαβούλευση µε συνελεύσεις σε όλους τους χώρους εργασίας και σπουδών, για να ενωθούν οι εργαζόµενοι και οι άνεργοι µαζί µε όλο το λαό για να αντιµετωπίσουν αυτή την αντιδραστική και αντεργατική κυβέρνηση».

Του Στέλιου Αναστασάκη*

Το Σάββατο 4 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα πορεία προς υποστήριξή των Παλαιστινίων – μετά τη λήξη της απαγόρευσης των διαδηλώσεων που είχε επιβληθεί μέχρι στις 17 του Οκτώβρη. Η διαδήλωση ήταν κόντρα στη γενοκτονία που επιτελεί το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα, αλλά και κόντρα στο Γερμανικό Κράτος που τη χρηματοδοτεί. Η διαδήλωση καλέστηκε από τις Juedische Stimme (Εβραϊκή Φωνή) και Palaestina Spricht (Η Παλαιστίνη Μιλά) το μεσημέρι, στην πλατεία διπλά στο Κόκκινο Δημαρχείο – πολύ κοντά στο ραδιοτηλεοπτικό πύργο στο Alexanderplatz (κέντρο Βερολίνου).

Οι διοργανωτές αποτιμούν την προσέλευση σε πάνω από 40.000 κόσμο. Ένας κόσμος ο οποίος ήρθε μετά τις απαγορεύσεις (η αφίσα-κάλεσμα έγραφε «Μεγάλη διαδήλωση – Ελεύθερη Παλαιστίνη: Δεν θα ακυρωθεί») να δώσει όλη του την ενέργεια για να πιέσει την κυβέρνηση να σταματήσει να χρηματοδοτεί αυτή τη σφαγή. Ένα από τα βασικά συνθήματα ήταν το Israel bombardiert – Deutschland finanziert (το Ισραήλ βομβαρδίζει – η Γερμανία χρηματοδοτεί). Δεν σταματούσαν τα συνθήματα για το σταμάτημα της γενοκτονίας, για άμεση κατάπαυση πυρός, για λευτεριά στη Γάζα και λευτεριά στην Παλαιστίνη (ακούστηκε κάποιες φορές και στα Ελληνικά στο μπλοκ της ομάδας αλληλεγγύης).

Ένοχα συνθήματα, μα και ύποπτα

Το πανό της ομάδας (δες βίντεο) έγραφε «Σταματήστε τη γενοκτονία» (με τα χρώματα της Παλαιστίνης) και «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» (στα ελληνικά). Πήρε πάνω από μισή ώρα ώστε η αστυνομία να εγκρίνει και να μην κατασχέσει το πανό. Ήθελαν πριν επιτρέψουν να διαδηλώσει ο κόσμος με αυτό να επιβεβαιώσουν ότι το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» στα ελληνικά δεν είναι παράνομο σύνθημα! Παρόλο που ειπώθηκε στις αστυνομικές δυνάμεις τι σημαίνει στα γερμανικά. Γενικά οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν σε τεράστια επιφυλακή. Συχνά έμπαιναν σε δεκάδες, με κράνη, μέσα στο σώμα της πορείας και έκαναν προσαγωγή διαδηλωτές που απλά κρατούσαν κάποια πικέτα που έλεγε πχ. «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα απαιτούμε ισότητα για όλα». Μόνο που παραπέμπει στο γνωστό σύνθημα, το οποίο είναι στη λίστα με τα απαγορευμένα συνθήματα κατά το γερμανικό κράτος ως τάχα αντισημιτικό και ακόμα και το να ακουστεί είναι αφορμή για να διαλυθεί η κάθε φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση, θεωρήθηκε «ύποπτο». «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη» είναι το αρχικό («ένοχο») σύνθημα.

Σώστε τα παιδιά της Παλαιστίνης από την γερμανική ενοχή

Στη Γερμανία γενικά, αλλά ακόμα και σε οργανωμένους κύκλους αριστερών και αναρχικών (?) θεωρείται αντισημιτική η χρήση σειράς συνθημάτων αλλά και γενικότερα η κριτική στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ. Κυρίως οι Antideutsche – Αντιγερμανοί, ενοχικοί Γερμανοί, θεωρούν ότι χρωστάνε τα πάντα στους Εβραίους λόγω του παρελθόντος της χώρας τους και της κτηνωδίας του Ολοκαυτώματος, σε σημείο να κάνουν τα στραβά μάτια στη γενοκτονία που συμβαίνει τώρα και ταυτίζονται με την πολιτική της χώρας τους που τάχα αντιπαλεύουν, η οποία για δεύτερη φορά σε ένα αιώνα διαλέγει την σκοτεινή πλευρά της ιστορίας!

Freiheit für Palästina (freedom for Palestine)
Berlin pic.twitter.com/akXXnf28O7

— Dima Khatib (@Dima_Khatib) November 5, 2023

Λογοκρισία και προκλητική χειρουργική καταστολή

Για να μην χαλάσει αυτό που συνέβαινε, μια μεγαλειώδης διαδήλωση για τα δεδομένα του Βερολίνου και το δύσκολο των ενοχών των Γερμανών για την ιστορία τους, δεν πρότεινα το Νίκη στην… Ιντιφάντα, από άγχος μήπως είναι στη λίστα με τα παράνομα συνθήματα και γινόταν αφορμή για διάλυση του μπλοκ ή και της πορείας, όπως έχει γίνει σε πολλές διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη στο παρελθόν! Θα ήταν επικίνδυνο ακόμη και για προσαγωγές ή και απελάσεις. Για την ιστορία η κοπέλα με την πικέτα αφέθηκε ελεύθερη και ήρθε ξανά περήφανα με την πικέτα της στο σώμα της πορείας. Το να διεκδικείς ίσα δικαιώματα, όπως ισότητα και δικαιοσύνη για όλους/ες/α στην περιοχή της Παλαιστίνης (η οποία ποιητικά για το σύνθημα είναι από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα1) δεν μπορεί εύκολα καμιά λογοκριτική μηχανή να το ποινικοποιήσει ως αντισημιτικό. Αφήνει όμως την ευχέρεια στις αστυνομικές δυνάμεις προκλητικά να εισχωρούν στο κυρίως σώμα της πορείας και να προσαγάγει κόσμο κατά μόνας, καθώς ο τριγύρω κόσμος τους φωνάζει μαζικά «ντροπή σας, ντροπή σας, ντροπή σας». Τελείως μουδιασμένα τα περισσότερα άτομα χωρίς αίσθηση δύναμης να αντιδράσουν πέρα από το να βιντεοσκοπούν την προσαγωγή και κάποια να λένε «Δεν είσαι μόνη…».

Πολέμων, μα και επαναστάσεων(;)

Στην περίπτωση που ο Νετανιάχου συνεχίσει τη σφαγή στη Γάζα, θα έχουμε όλο περισσότερες και μεγαλύτερες διαδηλώσεις τόσο στο Βερολίνο όσο και στην Ελλάδα και τον κόσμο. Τα ψέματα της προπαγάνδας των Ισραήλ και ΗΠΑ αποκαλύπτονται ένα-ένα με μικρή σχετικά χρονοκαθυστέρηση έστω και σε πιο περιορισμένα ακροατήρια από αυτά που επηρέασε το κάθε αρχικό fake new, αλλά σε ένα βαθμό έχουμε ακόμα ως κόσμος από τα κάτω τη δυνατότητα να καταγράφεται και η πλευρά των χαμένων και κατατρεγμένων στον χώρο της παγκόσμιας πληροφορίας. Όλο αυτό που επέλεξαν για το λαό της Παλαιστίνης οι μεγάλες δυνάμεις (με πρώτη την Αμερική και ακολούθως τη Γερμανία) θα το πληρώσουν με κινήματα, που όπως το μέγεθος της σφαγής της Γάζας είναι πολύ τεράστιο από την πλευρά τους και δεν πρέπει να λησμονηθεί (δεν είναι σύγκρουση, δεν είναι πόλεμος, είναι γενοκτονία), έτσι θα είναι και η απάντηση του αραβικού και παγκόσμιου προλεταριάτου που τώρα δείχνει τα αντανακλαστικά του όπως στον πόλεμο του Ιράκ και θα ξαναζυμωθεί και θα ξαναμεστώσει για να μας δώσει πιστεύω μεγάλα κινήματα στο μεσοπρόθεσμο μέλλον που θα μείνουν αλησμόνητα (δεν θα είναι διαδηλώσεις, δεν θα είναι εξεγέρσεις, θα είναι επαναστάσεις). Η δεκαετία που ζούμε είναι ήδη δεκαετία πολέμων και το σημαντικό ζητούμενο είναι να την κάνουμε και επαναστάσεων. Το μόνο σίγουρο, πρέπει να παλέψουμε ώστε οι μέρες των γενοκτονικών εξουσιαστικών συστημάτων να είναι μετρημένες.

Η ιστορία δεν είπε την τελευταία λέξη.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη και σε όλους τους υπόδουλους λαούς.
Νίκη στην Ιντιφάντα!

*Ο Στέλιος Αναστασάκης είναι κάτοικος Βερολίνου
1 – Η «θάλασσα» και η «ελεύθερη» κάνουν ομοιοκαταληξία στα αγγλικά

Του Αλέξη Λιοσάτου

Στις 30/9/2023 έγινε γνωστή η είδηση πως «η Κυβέρνηση της Σουηδίας βγάζει στους δρόμους της χώρας το στρατό» για να περιορίσει την εγκληματικότητα των συμμοριών και των μεταναστών. Η είδηση παρουσιάστηκε υπερβολικά από τα ΜΜΕ για τους δικούς τους λόγους (για να περάσουν ένα μήνυμα του τύπου «κοιτάξτε, ακόμα και η δημοκρατική Σουηδία βαδίζει σε ακροδεξιές ατραπούς, μην κατηγορείτε τον Μητσοτάκη, και για να εμπεδωθεί το «there is no alternative» στον αυταρχισμό που προωθούν όλες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις). Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της Σουηδίας απευθύνθηκε στον στρατό, για να απαλλάξει από άλλα καθήκοντα τους αστυνομικούς, ώστε να διατεθούν περισσότεροι αστυνομικοί στις πόλεις για την καταστολή («πάταξη του εγκλήματος»). 

Ο στρατός απαγορεύεται (και με νόμο) να επεμβαίνει κατασταλτικά στη Σουηδία από το 1931, όταν μια επιχείρηση καταστολής εργατικής διαδήλωσης κατέληξε σε 5 νεκρούς εργάτες στην πόλη Αντάλεν. Ωστόσο, και μόνο η προσπάθεια τροποποίησης του νομικού πλαισίου στην κατεύθυνση επίτασης της καταστολής είναι ανησυχητική. Είναι μάλιστα ακόμα πιο ανησυχητική όταν συνδυάζεται με ρατσιστικές κορόνες και καλλιέργεια της μεταναστοφοβίας, αποδίδοντας την εγκληματικότητα στους μετανάστες/πρόσφυγες. Ο δεξιός πρωθυπουργός Κρίστερσον έκανε λόγο για αποτυχία «ενσωμάτωσης των μεταναστών», ενώ παρόμοια επιχειρήματα έκαναν και στα δικά «μας» ΜΜΕ την εμφάνισή τους.

Μέχρι το 2010 η Σουηδία ήταν με διαφορά η χώρα με τους λιγότερους θανάτους από ένοπλη εγκληματική ενέργεια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σήμερα, 13 χρόνια μετά, είναι με διαφορά στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας. Μόνο τον Σεπτέμβριο του 2023, 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Το 2021 σημειώθηκαν τουλάχιστον 342 πυροβολισμοί, ένανατι 25 το 2015. Το 2022, 62 αθώοι πολίτες σκοτώθηκαν από πυρά εγκληματιών ή βόμβες και 42 φέτος μέχρι τώρα. Οι σχετικοί θάνατοι του τελευταίου διαστήματος είναι πολύ περισσότεροι από ό,τι ολόκληρη την δεκαετία του ‘90…

Σοσιαλδημοκρατία, κοινωνικό κράτος  και «κοινωνικό συμβόλαιο»

Oι σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία), ιδιαίτερα μάλιστα η Σουηδία, ταυτίστηκαν για πολλές δεκαετίες με την εικόνα του πιο προηγμένου κοινωνικού κράτους στον πλανήτη. Το «σκανδιναβικό μοντέλο» επιστρατευόταν ως όραμα («να γίνουμε Σουηδία!») για τη Σοσιαλδημοκρατία αλλά και τμήματα της Αριστεράς της Ευρώπης, εννοώντας τους καλούς μισθούς και συντάξεις για όλους τους πολίτες, ισχυρά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, δωρεάν και πολύ προχωρημένα συστήματα υγείας και παιδείας για όλους. Iδιαίτερα το εκπαιδευτικό σύστημα των σκανδιναβικών χωρών εκθειάζεται από τα προγράμματα σπουδών των ελληνικών παιδαγωγικών σχολών, με αναφορές στο μη βαθμοθηρικό και εξετασιοκεντρικό σύστημα, λιγότερο διάβασμα στο σπίτι κι αντικατάστασή του από ομαδικές εργασίες στο σχολείο, έμφαση στην κατανόηση των μαθημάτων, λιγότερη αποστήθιση κι αποκλεισμούς, μικρότερο ατομικό ανταγωνισμό κ.ο.κ.

Οι βάσεις για τη δημιουργία του κοινωνικού κράτους στις χώρες αυτές, όχι τυχαία, μπήκαν στην περίοδο μετά τη νικηφόρα Ρωσική εργατική επανάσταση (1917) και το πανευρωπαϊκό επαναστατικό κύμα που αυτή ξεσήκωσε. Ήταν μια περίοδος που η εξουσία των καπιταλιστών στην Ευρώπη απειλήθηκε, τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν μαζικά (και αναφέρονταν στον Μαρξισμό), τα συνδικάτα έδιναν μαχητικούς αγώνες, στα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας προέκυπταν κομμουνιστικά κόμματα με δυναμική γρήγορης ανάπτυξης, ενώ το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο γοήτευε στο δυτικό προλεταριάτο. Οι σκανδιναβικές χώρες μάλιστα βρίσκονταν σε στρατηγικό σημείο, στην «αυλή» των μεγάλων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της Αγγλίας και της Γερμανίας: «απαγορευόταν» σε αυτές τις χώρες να «απειληθούν από την κομμουνιστική λαίλαπα», και η αστική τάξη θα πλήρωνε όσο-όσο γι’ αυτό.  

Το κοινωνικό κράτος αυτών των χωρών αναπτύχθηκε περαιτέρω μετά τον  Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η καλπάζουσα μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη (που πάτησε πάνω στα συντρίμμια και τα πτώματα του πολέμου) σε συνδυασμό με το εργατικό κίνημα επέτρεψαν παραχωρήσεις προς τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις περισσότερες δυτικές χώρες, ενώ ενέπνεαν παράλληλα τους «από κάτω» οι επαναστάσεις σε Κούβα και Κίνα, οι μεγάλοι αντιαποικιακοί και αντιπολεμικοί αγώνες και το νέο μεγάλο κύμα εργατικών αγώνων που ξεκίνησαν με την εξέγερση της νεολαίας και του προλεταριάτου στη Γαλλία τον Μάη του 1968.

Η σουηδική σοσιαλδημοκρατία κυριάρχησε στην πολιτική ζωή για δεκαετίες, βασισμένη στον «έντιμο συμβιβασμό» μεταξύ συνδικάτων και εργοδοσίας που «κλείδωσε» τη δεκαετία του ’30. Σε δεκαεπτά κοινοβουλευτικές εκλογές από το 1928, είχε κατά μέσο όρο το 46 τοις εκατό της λαϊκής ψήφου, χωρίς ποτέ να πέφτει κάτω από το 40 τοις εκατό και ξεπερνώντας το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα κατά μέσο όρο 25 ποσοστιαίες μονάδες. Από το 1932 έως το 1976, η Σουηδία είχε μόνο τρεις πρωθυπουργούς και ήταν όλοι Σοσιαλδημοκράτες.

Η πρώτη περίοδος πρωθυπουργίας του σοσιαλδημοκράτη Ούλοφ Πάλμε (1969-1976) συνδέθηκε με τις υψηλότερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης διεθνώς και μάλιστα σε έδαφος καπιταλισμού, δίνοντας την αυτοπεποίθηση στη διεθνή σοσιαδημοκρατία να ισχυρίζεται ότι ο καπιταλισμός πράγματι μεταρρυθμίζεται – κι ότι, επομένως,η επανάσταση δεν ήταν αναγκαία για την ανατροπή του.

Ο εργαζόμενος πληρώνεται κανονικά κατά τη διάρκεια της –δημόσιας και δωρεάν- νοσηλείας του, παραχωρήθηκαν αμειβόμενες διακοπές 5 εβδομάδων για όλους, μειώθηκαν τα όρια συνταξιοδότησης, μπήκαν περιορισμοί στους εργοδότες όσον αφορά τις απολύσεις, μέχρι που το 1976 ψηφίστηκε και η συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη αποφάσεων των εταιρειών. Τη δεκαετία του ’70 το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είχε περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη, σε μια χώρα με οκτώ εκατομμύρια κατοίκους, δημιουργώντας ένα πραγματικό κίνημα που αγκάλιαζε κάθε γωνιά της χώρας και όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.

Την ίδια περίοδο η Σουηδία έγινε ευρέως γνωστή για τη φιλελεύθερη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Η σουηδική προσέγγιση, μετά και τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ότι οι μετανάστες θα πρέπει να αποκτούν άμεση πρόσβαση στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, επί ίσοις όροις με τους γηγενείς, και να τους εξασφαλίζεται η εργασία, η στέγαση, η υγεία και η εκπαίδευση.

Πώς έφτασε μέχρι εδώ η Σουηδία; Νεοφιλελευθερισμός και φτωχοποίηση

Εκεί σταματάει όμως η συζήτηση για το «όραμα» του σκανδιναβικού μοντέλου, γι’ αυτό άλλωστε εν μέρει έχουν εκλείψει και οι πολλές αναφορές «κεντροαριστερών» πολιτικών σε αυτές τις χώρες. Σήμερα εξακολουθούν αυτές οι χώρες να μοιάζουν παράδεισος σε σύγκριση -για παράδειγμα- με το υπό κατάρρευση κοινωνικό κράτος της Ελλάδας, αλλά αυτό που απολαμβάνουν οι πολίτες των βόρειων αυτών χωρών είναι κατά βάση τα τελευταία απομεινάρια του κράτους πρόνοιας, των κατακτήσεων της δεκαετίας του ’70, που ΚΑΙ σε αυτές τις χώρες ξηλώνονται σταδιακά, όπως ακριβώς έγινε και γίνεται στη χώρα μας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 η μακρά μεταπολεμική άνθηση τελείωσε κι έδωσε τη θέση της σε επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις και οι καπιταλιστές υιοθέτησαν διεθνώς το νεοφιλελεύθερο δόγμα.  

Το 1982, οι ηγέτες του ΣΔ κόμματος είχαν αποδεχθεί τις βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και το κράτος πρόνοιας άρχισε να αποκαθηλώνεται. Δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιήθηκαν, η ποιότητα παροχής υπηρεσιών σε Παιδεία και Υγεία υποβαθμίστηκε, οι ασφαλιστικές κατακτήσεις ανατράπηκαν, ενώ ο Ούλοφ Πάλμε δολοφονήθηκε το 1986 σε μια υπόθεση που έμεινε ανεξιχνίαστη (δεν πέφτουμε από τα σύννεφα!), αλλά είναι φανερό ότι σχετίζεται (τουλάχιστον και) με την εκδικητικότητα της σουηδικής αστικής τάξης και τη διάθεση ρήξης και σε συμβολικό επίπεδο με την «υποχωρητική» περίοδο του σουηδικού καπιταλισμού και τις «υπερβολικές» κατακτήσεις του σουηδικού λαού.

Οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες τα τελευταία 15-20 χρόνια αυξήθηκαν, αυξάνοντας και τις πιέσεις προς τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, με αποτέλεσμα οι πιο αδύναμοι να σπρώχνονται στην πείνα, την απελπισία και το έγκλημα. Αυτή είναι πάντα η αιτία της εγκληματικότητας. Ιδιαίτερα η κυβέρνηση Ράινφελντ (Δεξιά, 2006-2014) πετσόκοψε το κράτος πρόνοιας και τα κοινωνικά επιδόματα. Η Σοσιαλδημοκρατία συνέχισε το ίδιο έργο, στρίβοντας ακόμα πιο δεξιά. 

Η ανεργία βρίσκεται περίπου στο 8% την τελευταία 10ετία, αλλά στη νεολαία αυξήθηκε κατά πολύ αγγίζοντας το 20-25%. Πλέον το 40% των σχολείων είναι ιδιωτικά, ενώ το υπόλοιπο 60% των σχολείων είναι δημόσια και υποβαθμισμένα, με κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς. Το μορφωτικό επίπεδο της νέας γενιάς έχει πέσει δραματικά. Η φτώχεια έχει διογκώσει το φαινόμενο της σχολικής εγκατάλειψης μετά το Γυμνάσιο, που ξεπερνά το 20% των μαθητών. Το φορολογικό σύστημα είναι απολύτως ευνοϊκό για το κεφάλαιο και οι φόροι για τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα αυξήθηκαν. Τα όρια συνταξιοδότησης αυξήθηκαν υποχρεωτικά στα 67 και «προαιρετικά» στα 69 έτη, μεγάλο ποσοστό νέων και μεταναστών εργάζεται με μισθούς πείνας κάτω από τις ΣΣΕ, έχουν γίνει χιλιάδες απολύσεις, περιορίστηκε το δικαίωμα στην απεργία. 

Στο σύστημα Υγείας προωθήθηκαν οι ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), με αποτέλεσμα απολύσεις, ελαστικοποίηση και εντατικοποίηση των εργαζομένων. Πάνω από το 50% των Κέντρων Υγείας έχουν περάσει σε επιχειρηματικούς ομίλους, όπως και το 25% των γηροκομείων. Οι ασθενείς αντιμετωπίζονται σαν πελάτες, πληρώνοντας υψηλά νομαρχιακά τέλη για τα νοσοκομεία, ενώ στα Κέντρα Υγείας η επίσκεψη κοστίζει 20-35 ευρώ. Στα φάρμακα, η συμμετοχή του κράτους αρχίζει… αφού πρώτα ο ασθενής έχει καταβάλει τα πρώτα 230 ευρώ τον χρόνο, ενώ η εξέταση του ασθενούς … χρονομετρείται για να «ξεπεταχτούν» όσο γίνεται περισσότεροι ασθενείς -ιδιωτικός τομέας και καπιταλιστικά συμφέροντα γαρ…-, η δε υποχρηματοδότηση των δομών υγείας που παραμένουν δημόσιες επιτείνεται συνεχώς. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι αυξάνονται συνεχώς (20% με σύνταξη κάτω από το όριο διαβίωσης) και σήμερα περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και για την διατροφή τους, τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια του Δήμου Στοκχόλμης έχουν φέτος διπλάσιους εγγεγραμμένους από ό,τι το 2022, ενώ αρκετοί ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Μάλιστα, οι άστεγοι έχουν αρχίσει να φτιάχνουν και συλλόγους. 

Ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια στη Σουηδία γιγαντώνεται «μια νέα οικονομική και κοινωνική τάξη, αυτή των νεόπτωχων». Για πάνω από 10 χρόνια η Σουηδία συγκαταλέγεται στις ευρωπαϊκές χώρες με την ταχύτερη ανάπτυξη ταξικών ανισοτήτων και σήμερα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από ποτέ με βάση τους σχετικούς δείκτες ανισότητας (το 2014 ήταν πρώτη μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, το 2018 πρώτη μεταξύ χωρών της ΕΕ κ.ο.κ.). Οι κάτοικοι υποβαθμισμένων συνοικιών νιώθουν όλο και πιο περιθωριοποιημένοι σε μια χώρα που τους υποσχέθηκε ίση μεταχείριση.

Κατά τα άλλα βέβαια, για την «ισχυρή Σουηδία» λεφτά υπάρχουν: ετοιμάζεται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, δήλωσε πρόσφατα ότι θα αυξήσει τον αμυντικό της προϋπολογισμό κατά 28% κι ανακοίνωσε ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων.

Εν τω μεταξύ, όλα τα παραπάνω αποτελούν την πραγματική εγκληματικότητα, τη μεγαλοεγκληματικότητα, αλλά αυτή η πραγματικότητα μετατρέπεται σε αόρατη καθώς οι μεγαλοεγκληματίες που καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων είναι αυτοί που έχουν στα χέρια τους την εξουσία.

Τα παραπάνω, ωστόσο, όλα αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών, αποτελούν το «θρεπτικό υλικό», την «εκρηκτική ύλη» που τροφοδοτεί τη μικροεγκληματικότητα στην οποία αναφέρονται: τις συμμορίες, το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τα όπλα και τελικά τον θάνατο στη Σουηδία. Η εγκληματικότητα συνδέεται με τη φτώχεια, όχι με την καταγωγή του φτωχού.

Αυτή η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των Σουηδών κυρίως την τελευταία 20ετία κάνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια να συσσωρεύεται, ενώ στη μεγάλη πλειονότητα παραμένει βαθιά ριζωμένη η επιθυμία για διατήρηση ενός ισχυρού δημόσιου κοινωνικού κράτους, παρά τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα που διατρέχει όλα τα κυβερνητικά (και wannabe κυβερνητικά) κόμματα.

Ρατσισμός και άνοδος Ακροδεξιάς

Παράλληλα, όπως σε όλη την Ευρώπη, άρχισε να καλλιεργείται από τα πάνω και ο ρατσισμός. Ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και ο φασισμός εξυπηρετούσαν κι εξυπηρετούν διεθνώς συγκεκριμένες ανάγκες της αστικής τάξης: α) διαίρει και βασίλευε, ώστε να στρέφονται οι φτωχοί ενάντια στους εξαθλιωμένους, για τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση ντόπιων και μεταναστών, β) πολιτικό αντίβαρο στην Αριστερά και προσπάθεια εκτροπής του κόσμου σε ακίνδυνες για το σύστημα ιδέες, γ) πολιτική εναλλακτική, μπροστά στη φθορά Σοσιαλδημοκρατίας και Δεξιάς και ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που το σύστημα επιζητεί όλο και πιο επιθετική μεταφορά του πλούτου από τους «κάτω» στους «πάνω», που δεν κάνει και δεν διαπραγματεύεται παραχωρήσεις, που βρίσκει όλο και πιο ενοχλητική την παρουσία και της παραμικρής αντίστασης και υποχρεώνεται να ασκεί όλο πιο αυταρχική, κατασταλτική και μιλιταριστική πολιτική για να πετύχει τα παραπάνω.

Έτσι άρχισαν να προωθούνται και να βρίσκουν απήχηση και οι απόψεις της Ακροδεξιάς («Σουηδοί Δημοκράτες»). Αυτοί οι «φασίστες με γραβάτα» ιδρύθηκαν το 1988, εν πολλοίς από στελέχη νεοναζιστικών οργανώσεων της δεκαετίας του ’70 και του ’80, αλλά μέχρι τις αρχές του 2000 θεωρούνταν «ακίνδυνοι γραφικοί» με μηδενική σχεδόν απήχηση. Εξέλεξαν βουλευτές για πρώτη φορά  το 2010 (5,7%) κι έκτοτε έχουν ανοδική πορεία. Στα λόγια υπερασπίζονται το κοινωνικό κράτος (φυσικά «μόνο για Σουηδούς»), αλλά πρόκειται για προκάλυμμα (άλλωστε οποτεδήποτε επιστρατεύεται ο ρατσισμός, υπάρχει από πίσω η στήριξη αστικών συμφερόντων): στην πράξη υιοθετούν κι αυτοί το νεοφιλελεύθερο δόγμα, υποστηρίζουν τη στήριξη των καπιταλιστών («της επιχειρηματικότητας») και τάσσονται ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, που αποτελούν «βάρος για τη σουηδική οικονομία». Κυρίως όμως προβάλλουν πολύ την αντιμεταναστευτική ρητορική κόντρα στην πολυπολιτισμικότητα και ζητήματα καταστολής («νόμου και τάξης»), ενώ ζητούν ενίσχυση της αστυνομίας και του στρατού. Σήμερα αποτελούν 2η δύναμη στο Κοινοβούλιο (20,5% στις εκλογές 2022) και στηρίζουν την κυβέρνηση μειοψηφίας της Δεξιάς. Το 2022 έκαναν σημαία ότι οι μετανάστες ευθύνονται για την … κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.

Αντί να βρίσκονται εκτός νόμου για τις μισανθρωπικές απόψεις τους (ιδού άλλη μια εκδοχή της μεγαλοεγκληματικότητας), συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα και καθορίζουν την πολιτική ατζέντα, με «γραμμή» φυσικά της αστικής τάξης.

Την τελευταία 10ετία αυτή η σχετικά ανοικτή μεταναστευτική στάση έχει αλλάξει, με το σουηδικό κράτος να δυσκολεύει τις δυνατότητες «ενσωμάτωσης» των μεταναστών, επικαλούμενο την «εγκληματικότητα». Το 2015 έφτασαν στα σύνορα της χώρας 163.000 μετανάστες αιτούντες άσυλο από τη Συρία και χώρες της Αφρικής. Η πλειονότητα των αιτήσεων άδειας εισόδου και χορήγησης ασύλου απορρίφθηκαν και δεκτός έγινε ελάχιστος αριθμός προσφύγων, κατ’ επιταγή της ΕΕ. 

Από το 2022 η «δεξιά πολυκατοικία» και τα ΜΜΕ ξεσάλωσαν: «περισσότερος ρατσισμός και καταστολή στους μετανάστες, γιατί είναι ανεπίδεκτοι ενσωμάτωσης κι ευθύνονται για την εγκληματικότητα». Η κυβέρνηση Δεξιάς-Ακροδεξιάς εξήγγειλε μειωμένη πρόσβαση των νέων μεταναστών στα επιδόματα κι ελαχιστοποίηση υποδοχής των αιτούντων άσυλο, λόγω προβλημάτων ενσωμάτωσης. 

Τα γνωστά σε εμάς επιχειρήματα τύπου «δεν χωράμε άλλους» έκαναν θραύση. Για δεκαετίες η Σουηδία «χωρούσε» εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, αλλά σήμερα ξαφνικά με παρόμοιο αριθμό μεταναστών «δεν χωράει», όπως και στην Ελλάδα στις αρχές του ’90 «χώρεσαν ξαφνικά» 1,5 εκατ. Αλβανοί μετανάστες και στα μέσα του 2000 δεν «χωρούσαν» οι μετανάστες από τη Μ. Ανατολή, παρόλο που ο αριθμός των μεταναστών αθροιστικά ήταν ίδιος ή μικρότερος. Είναι προφανές ότι αυτό που άλλαζε και αλλάζει είναι η στάση των καπιταλιστών και όχι κάποιο δήθεν «αντικειμενικό πρόβλημα».

Πριν 1,5 μήνα η Σουηδία ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει αυστηρά μέτρα κατά των «παράνομων μεταναστών», ανακοίνωσε αυστηρούς ελέγχους των μεταναστευτικών πληθυσμών, μέχρι και ελέγχους DNA. Οι «παράνομοι μετανάστες» θα τιμωρούνται με απελάσεις και με αποκλεισμό από δομές του κράτους πρόνοιας, όπως από το σύστημα υγείας. Κι επειδή… όλα εδώ πληρώνονται για τους Έλληνες ρατσιστές, οι σουηδικές αρχές ενοχοποιούν ως αρχηγούς των αντιμαχόμενων φατριών έναν Έλληνα κι έναν Κούρδο, μετανάστες αμφότεροι β’ γενιάς… 

Πρόκειται πιθανά για πιο ήπια αντιμεταναστευτική πολιτική από αυτή της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ που κυβέρνησε (Σαμαράς) ή κυβερνά (Μητσοτάκης) που έχουν διακηρυγμένο στόχο «να κάνει τον βίο αβίωτο στους μετανάστες». Ο τελευταίος έφτασε να καίει τους μετανάστες ζωντανούς στα δάση και να τους κατηγορεί για εμπρησμό, να τους πνίγει στα χωράφια της Θεσσαλίας και στην Πύλο, να τους βάζει φυλακή για «δουλεμπόριο». Αλλά βλέπουμε και τα κοινά της πολιτικής των δυο χωρών, που δείχνουν συνολικά τη «δυτική» κατεύθυνση: πρέπει να κάνουν δυσκολότερη τη ζωή των μεταναστών. 

Παρόμοια (ρατσιστική) κατεύθυνση έχουν πάρει και τα υπόλοιπα σκανδιναβικά κράτη: νεοφιλελευθερισμός, αποψίλωση και φθορά της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοσιαλδημοκρατίας, ξήλωμα κοινωνικών κεκτημένων, ρατσισμός, άνοδος της Ακροδεξιάς. Στην Φινλανδία η Ακροδεξιά έπιασε 17,5%. Στη Νορβηγία 11,6% αλλά το 2009 είχε φτάσει και στο 23%, στη Δανία 8% (το 2015 έφτασε και στο 21%) αλλά με δυνατότητα ενίσχυσης, καθώς εκεί ασκεί την εξουσία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού (Σ/Δ, Φιλελεύθεροι και Δεξιά). Σε Νορβηγία, Φινλανδία και Δανία η Ακροδεξιά μέχρι πριν λίγα χρόνια συγκυβερνούσε. 

Σε μεγάλο βαθμό η ενίσχυση των φασιστικών δυνάμεων στις χώρες αυτές έγινε γνωστή μέσα από τα αποτελέσματά της: όταν ο νεοναζί Μπρέιβικ δολοφόνησε 77 ανθρώπους, από τους οποίους οι 69 νεολαίοι που κατασκήνωναν σε κάμπινγκ του Εργατικού Κόμματος το 2011. 

Μέσα από τα παραπάνω είναι σαφές πως ο ρατσισμός είναι πλέον κατεστημένο από τα πάνω, και είναι λογικό να επηρεάζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.

Προπαγάνδα και πραγματικότητα

Η Ακροδεξιά υποστηρίζει πως οι πολιτικές ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό τα τελευταία 30 χρόνια έχουν φέρει στην χώρα χιλιάδες κακοποιά στοιχεία. Όπως συνήθως, φασίστες και αλήθεια δεν συναντώνται πουθενά, αποτελούν παράλληλες ευθείες. 

Το ίδιο όμως ισχυρίζεται και η δεξιά κυβέρνηση αλλά και η ηγεσία της σουηδικής αστυνομίας, που επίσης κλασικά υιοθετούν την ακροδεξιά ατζέντα.

Πρώτον, αυτή η εικόνα ακραίας έξαρσης της εγκληματικότητας είναι πλασματική. Το μπλοκ Δεξιάς-Ακροδεξιάς έχει καλλιεργήσει αυτή την εικόνα για να προωθεί τις ρατσιστικές ιδέες και πρακτικές, δήθεν για την πάταξή της, αλλά και γενικότερα για να προωθήσει την αντιδραστική ατζέντα «νόμου και τάξης». Οι ντόπιοι στην πλειονότητά τους δεν αντιμετωπίζουν επιδείνωση των σχέσεών τους με τους μετανάστες και συνυπάρχουν αρμονικά ακόμα και σε περιοχές όπου ζουν μεγάλα ποσοστά μεταναστών. Από την άλλη πλευρά, η Δεξιά υπουργός Μετανάστευσης αποφαινόταν λίγο καιρό πριν ανερυθρίαστα και θρασύτατα πως… 2 στους 3 μετανάστες στην Ευρώπη δεν χρειάζονται προστασία και άσυλο. Μετά από μια τέτοια ρητή «ετυμηγορία» και την όλη υπερ-ρατσιστική στάση των κυβερνητικών, η σημερινή υστερία μοιάζει προσχεδιασμένη. 

Δεύτερον, η εγκληματικότητα δεν είναι «προνόμιο» μόνο των μεταναστών, αλλά αφορά τους φτωχούς ντόπιους και μετανάστες. 

Τρίτον, η συμμετοχή των μεταναστών στις «συμμορίες» φαίνεται ότι αφορά κυρίως μετανάστες β’ γενιάς (γεννημένους δηλ. στη Σουηδία, Σουηδούς πολίτες) από γκετοποιημένες περιοχές, που δημιουργήθηκαν από τις πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών και τον κρατικό ρατσισμό, που οδηγεί τους μετανάστες σε μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας και ανεργίας. 

Η Σουηδία φιλοξενεί πάνω από 1,5 εκατομμύριο μετανάστες (50% Ευρωπαίους και 50% από χώρες κυρίως της Αφρικής και της Μ. Ανατολής), οι αρχές υπολογίζουν τους «παράνομους μετανάστες» σε 100.000, ενώ όλοι μαζί οι συμμετέχοντες σε συμμορίες εκτιμώνται σε 30.000. 

Διάφορα άρθρα στα αστικά μίντια συνέδεαν άλλωστε πέρυσι την εγκληματικότητα με τη μουσική «γκάνγκστα ραπ» που εμφανίστηκε στη σουηδική μουσική σκηνή τα τελευταία 30 χρόνια, γεννημένη μέσα στις φτωχές συνοικίες των μεγάλων πόλεων. Ενώ είναι τελείως ηλίθια η ενοχοποίηση της μουσικής (και εμπνευσμένη από τις ΗΠΑ), αποκαλύπτει άθελά της η αστική δημοσιο…καφρίλα ότι το πρόβλημα έχει ρίζες και αφορά τους «ενσωματωμένους μετανάστες» β’ γενιάς και όχι τον Σύριο πρόσφυγα εργάτη που ήρθε πριν 5 χρόνια και δεν ξέρει καν τη γλώσσα, πολύ δε περισσότερο δεν ακούει γκάνγκστα ραπ (και δη σουηδική).

Τέταρτον, στη Σουηδία 1 στους 5 κατοίκους είναι μετανάστης που έχει γεννηθεί στο εξωτερικό, αλλά έτσι ήταν πάνω-κάτω και τις προηγούμενες δεκαετίες και δεν είχε αυξηθεί η εγκληματικότητα. Οι μεταναστευτικές ροές ήταν ανέκαθεν σχετικά σημαντικές, ενισχύθηκαν μετά το 1986, έφτασαν στο «πικ» τους το 2007-2014 (τα χρόνια δηλαδή της οικονομικής κρίσης) κι έκτοτε εμφανίζουν σχετικά πτωτική πορεία. Άρα τι σχέση έχουν η μετανάστευση με την άνοδο της εγκληματικότητας; Απολύτως καμία. 

Στη Γερμανία, για παράδειγμα, 1 στους 4 κατοίκους σχεδόν είναι μετανάστης και δεν παρατηρείται αύξηση της εγκληματικότητας. Είναι δηλαδή ξεκάθαρα φαινόμενο που συνδέεται άρρηκτα με την οικονομική-ταξική πολιτική που φτωχαίνει τους φτωχούς για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους. Εν τω μεταξύ, η Σουηδία σήμερα είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και η 1η σε  περισσότερους εκατομμυριούχους ανά 100.000 κατοίκους. Αλλά αυτούς υπερασπίζεται η Ακροδεξιά, γι’ αυτό κατηγορεί τους φτωχούς, τα θύματα του πολέμου, της φτώχειας και της κλιματικής αλλαγής.

Πέμπτον, οι μη Σουηδοί κρατούμενοι, είναι λιγότεροι σήμερα από ό,τι πριν 10 χρόνια, άρα σίγουρα δεν ευθύνονται για την όποια αύξηση της εγκληματικότητας. Η λογική δείχνει και πάλι προς την κατεύθυνση ότι Σουηδοί υπήκοοι είναι αυτοί που αυξάνουν την εγκληματικότητα.

Είναι σαφές ότι η μετανάστευση δεν συνδέεται με την εγκληματικότητα, που οφείλεται στην φτωχοποίηση και την συνεχή άνοδο των ανισοτήτων. Το ότι η φτωχοποίηση χτυπάει πολύ πιο άνισα τους μετανάστες στη Σουηδία και την υπόλοιπη Ευρώπη οφείλεται στον ρατσισμό, όχι στη μετανάστευση. 

Εν τω μεταξύ, ακόμα και χωρίς την παρέμβαση του στρατού, σίγουρα οι μετανάστες θα υποφέρουν περισσότερο από την αστυνομία. Είναι πανευρωπαϊκή η γραμμή. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα συνεχίσουν να δέχονται πρόσφυγες γιατί χρειάζονται εργατικά χέρια, αλλά θα εντείνουν τους περιορισμούς, τα πογκρόμ, τον ρατσισμό, γιατί χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια και με όρους που θέτουν τα ίδια τα κράτη. 

Ο ρατσισμός και τα ψέματά του είναι αυτά που καλούμαστε να καταπολεμήσουμε, μαζί με τις κυβερνήσεις και τους φασίστες που τον σιγοντάρουν και το σύστημα που τον γεννά. Γιατί ο ρατσισμός διαιρεί την εργατική τάξη, που έχει ενιαία συμφέροντα, και υποβαθμίζει τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα όλων. Ντόπιοι και μετανάστες έχουμε κοινά προβλήματα, βιώνουμε όλοι τη φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια και με κοινούς αγώνες μόνο μπορούμε να δώσουμε αποτελεσματικά τις μάχες απέναντι στην αστική εξουσία.

ΠΗΓΕΣ

1. https://www.quora.com/How–bad–is–migrant–gangs–crime–in–Sweden–and–how–does–this–impact–the–lives–of–ordinary–Swedes
2. https://www.rovespieros.gr/sweden–proti–stin–anisotita–metaxu–ftoxon–plousion/
3. https://skra–punk.com/2017/12/18/metanastefsi–sti–souidia–o–ratsismos–ke–dyskolies–stin–efarmogi–politikon–anochis/
4. https://analyst.gr/2020/06/19/to-metanastevtiko-provlima-tis-souidias/
5. https://www.aftonbladet.se/
6. https://politic.gr/diethni/souidia–vgazei–strato–stous–dromous–kata–tis–egklimatikotitas–kamia–chora–stin–evropi–den–vlepei–kati–tetoio/
7. https://www.files.ethz.ch/isn/102834/17.pdf
8. https://jacobin.com/2019/08/sweden-1970s–democratic–socialism–olof–palme–lo
9. https://www.thelancet.com/journals/lanepe/article/PIIS2666-7762(23)00028-5/fulltext#:~:text=Sweden‘s%20Gini%2Dcoefficient%E2%80%94a%20measure,society%2C%20which%20Sweden%20is%20facing.
10. https://flight.com.gr/sweden–the–army–on–the–streets–to–help–in–the–fight–against–gangs/#:~:text=%CE%97%20%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B5%20%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1,%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF.
11. https://www.thecommunists.net/worldwide/africa–and–middle–east/protesters–torch–swedish–embassy–in–baghdad–over–quran–burning/
12. https://www.euractiv.com/section/politics/news/sweden–to–crackdown–on–irregular–migrants/
13. https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1519775/soyidia–i–koyrdiki–alepoy–kai–o–ellinas–sto–epikentro–tis–exarsis–tis–vias/
14. https://www.kathimerini.gr/world/562643410/ekrixi–vias–sti–soyidia–o–prothypoyrgos–kalei–ton–strato/
15. https://www.capital.gr/diethni/3735419/souidia–toulaxiston-10-sullipseis–sta–epeisodia–meta–to–kapsimo–tou–koraniou–apo–irakino–prosfuga/
16. https://tvxs.gr/news/kosmos/soyidia–o–stratos–etoimazetai–na–vgei–stoys–dromoys–aimatiri–klimakosi–tis–vias–ton–symmorion/
17. https://www.dw.com/de/schweden–will–armee–gegen–bandenkriminalit%C3%A4t–einsetzen/a-66966369
18. https://iskra.gr/protofanis–apofasi–sti–souidia–vgazei–ton–strato–stous–dromous–kontra–stis–symmories/
19. https://thepressproject.gr/souidia–eklogiko–nterbi–sti–skia–tis–egklimatikotitas/
20. https://thepressproject.gr/tragiki–afxisi–tis–akrodexias–sti–souidia–defteri–politiki–dynami–ti–deichnoun–oi–dimoskopiseis/
21. https://iskra.gr/tourkia–edose–prasino–fos–gia–entaxi–souidias–sto–nato–ta–pire–ola/
22. https://iskra.gr/synagermos–sti–souidia–apetrapi–teleftaia–stigmi–tromokratiki–epithesi–me–stocho–ton–prothypourgo/
23. https://www.in.gr/2023/09/12/world/souidia–vazei–lefta–gia–na–mpei–sto–nato/
24. https://iskra.gr/chezbolach–livanou–apaitei–na–apelathei–i–presveftria–tis–souidias/
25. https://iskra.gr/ipa–choris–chronodiagramma–i–egkrisi–eisodou–souidias–sto–nato–apo–tourkia/
26. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11865017&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
27. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10623815&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
28. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4813951&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
29. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10095177&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
30. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=12269880&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91+%2B%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%A3
31. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11395866&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91+%2B%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3
32. https://rproject.gr/article/panorama–tis–eyro–kalpishttps://rproject.gr/article/panorama–tis–eyro–kalpis
33. https://www.in.gr/2023/09/29/world/polemos–symmorion–sti–souidia–etoimi–na–katevasei–strato–stous–dromous–kyvernisi/
34. https://www.liberal.gr/diethni–themata/soyidia–metanasteytiko–montelo–katerreyse–apo–tis–symmories
    https://www.kathimerini.gr/world/562092613/soyidia–me–akrodexia–stirixi–i–nea–kyvernisi/
35. https://www.capital.gr/diethni/3741199/ellinas–ston–polemo–summorion–sti–souidia–poios–einai–o–greken–pou–skotonetai–me–tin–kourdiki–alepou/
36. https://www.liberal.gr/diethni–themata/soyidia–syndromi–toy–stratoy–gia–tin–antimetopisi–ton–symmorion
37. https://www.avgi.gr/diethni/427578_pyrinokiniti–kybernisi–me–akrodexia–stirixi
38. https://www.documentonews.gr/article/soyidia–h–kyvernisi–kalei–ton–strato–na–paremvei–enantia–stis–symmories–poy–exoyn–aimatokylisei–tin–xora/
39. https://www.cnn.gr/kosmos/story/384295/souidia–ti–isxyei–gia–to–strato–stous–dromous–kai–ti–efere–tin–ekriksi–tis–egklimatikotitas
40. https://theconversation.com/swedish–gangsta–rap–exposes–a–dark–side–of–the–country–some–would–rather–ignore-169597
41. https://www.nytimes.com/2022/01/07/arts/music/einar–sweden–rap.html
42. https://en.wikipedia.org/wiki/Immigration_to_Sweden
43. https://www.statista.com/statistics/523293/immigration–to–sweden/
44. https://www.macrotrends.net/countries/SWE/sweden/net–migration
45. https://www.scb.se/en/finding–statistics/statistics–by–subject–area/labour–market/labour–force–surveys/labour–force–surveys–lfs/pong/statistical–news/labour–force–surveys–lfs–june-2022/
46. https://tradingeconomics.com/sweden/youth–unemployment–rate
47. https://www.government.se/government–of–sweden/ministry–for–foreign–affairs/diplomatic–portal/diplomatic–guide/9.-respect–for–the–local–laws–and–regulations/9.3-narcotics#:~:text=The%20Swedish%20Penal%20Law%20on,offence%20is%20a%20substantial%20fine.
48. https://www.statista.com/statistics/1314884/sweden-non-swedish-citizens-sentenced-imprisonment/?fbclid=IwAR3ocwcsx17bTQ7Ldd_0skiQMI5Mnhk-48zGWS9D5UAMEnhdZ7gj-QREtBw
49. Wikipedia κ.ά.

του Αλέξη Λιοσάτου

Ύστερα από την κρίση του 2008 και –πολύ περισσότερο– από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, εγκαθιδρύθηκαν από τα αστικά ΜΜΕ οι έννοιες «αποπαγκοσμιοποίηση», «αποδολαριοποίηση» και «πολυπολικός κόσμος» για να περιγράψουν τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στις διεθνείς οικονομικές και διακρατικές σχέσεις.
Στις 17 Απριλίου 2023 η Κριστίν Λαγκάρντ εκφωνούσε μια σημαντική ομιλία στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη, λέγοντας μεταξύ άλλων:
«Αυτή η περίοδος σχετικής σταθερότητας [σ.σ. η «παγκοσμιοποίηση» υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ] μπορεί τώρα να δώσει τη θέση της σε μια περίοδο διαρκούς αστάθειας, με αποτέλεσμα χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερο κόστος και πιο αβέβαιες εμπορικές συνεργασίες […] Μετά την πανδημία, τον αδικαιολόγητο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, την ενεργειακή κρίση, την ξαφνική επιτάχυνση του πληθωρισμού, καθώς και τον αυξανόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας, οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μετατοπίζονται γρηγορότερα».
Η «αποδολαριοποίηση» δεν είναι ακόμη «κατάσταση» στη διεθνή οικονομία, διαγράφεται όμως ως τάση – έστω και ασθενική. Εξάλλου η Ιστορία διδάσκει ότι η διεθνής κυριαρχία ενός νομίσματος δεν μπορεί να εγκατασταθεί αν δεν υποστηρίζεται από την ηγεμονία μιας εγκατεστημένης γεωπολιτικής κυριαρχίας.
Προς το παρόν η πρωτοκαθεδρία του δολαρίου δεν τρίζει, παρόλο που το ειδικό βάρος του στις διεθνείς συναλλαγές έχει μειωθεί. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το μερίδιο των αποθεματικών που διατηρούν οι κεντρικές τράπεζες σε δολάρια ΗΠΑ έχει μειωθεί κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες από το 2000 μέχρι σήμερα, από 71% το 1999 σε 59% το 2021. Περίπου το ήμισυ του παγκόσμιου εμπορίου τιμολογείται σε δολάρια, ενώ το δολάριο συμμετέχει και σχεδόν στο 90% των παγκόσμιων συναλλαγών.
Το κινεζικό γουάν συνεχίζει να σημειώνει σταδιακά κέρδη και το μερίδιό του στον παγκόσμιο τζίρο συναλλάγματος έχει αυξηθεί από λιγότερο από 1% πριν από 20 χρόνια σε περισσότερο από 7% τώρα.
Ως εναλλακτική νομισματική δυνατότητα προβάλλεται επίσης η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS, που ιδρύθηκε το 2015, με έδρα τη Σαγκάη, αν και απέχει πολύ από τη δυνατότητα να υποκαταστήσει το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Απόδειξη του ότι ο «νομισματικός συσχετισμός δύναμης» του μπλοκ των BRICS είναι ακόμη σχετικά αδύναμος είναι η απόφαση των BRICS η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα να «παγώσει» το ρωσικό της χαρτοφυλάκιο στις αρχές Μαρτίου για να μην απωλέσει την πιστοληπτική της αξιολόγηση ΑΑ+ από τους δυτικούς οίκους αξιολόγησης – παρ’ όλο που η Ρωσία κατέχει το 20% των μετοχών της τράπεζας…
Ωστόσο, τα θεμελιώδη μεγέθη των BRICS είναι πλέον σημαντικά και αυτό ασκεί ήδη στρατηγική πίεση στο δολάριο, με την αποδολαριοποίηση να ενισχύει πρωτίστως το γουάν. Αυτή η εξέλιξη παραπέμπει σε μια νέα «πολυπολική» διεθνή πραγματικότητα και στην ανατροπή του παλιού μονοπολικού κόσμου.
Οι BRICS είναι ακόμη αδύναμοι ως προς τον συσχετισμό νομισματικής δύναμης, αλλά τον ανατρέπουν σταδιακά και ακόμα πιο γρήγορα ανατρέπουν τον συσχετισμό σε επίπεδο θεμελιωδών μεγεθών (ΑΕΠ, ρυθμοί ανάπτυξης, μέγεθος εσωτερικής αγοράς, παραγωγή ενέργειας, τροφίμων και πολύτιμων λίθων). Από την άλλη, το δυτικό μπλοκ έχει σαφή προβλήματα στο ζήτημα των θεμελιωδών μεγεθών, όπως χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλή παραγωγικότητα, πολύ υψηλό χρέος, σοβαρά δημογραφικά προβλήματα κ.ά.

Διεθνείς ανακατατάξεις

Μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, όπως πιθανά θα διαμορφωθεί αν η διεύρυνση των BRICS, που αριθμούν ήδη 10 μέλη (ή 11 αν αποφασίσει να ενταχθεί και η Σ. Αραβία) ενισχυθεί με άλλες 14 χώρες που έχουν ήδη καταθέσει αιτήσεις εισδοχής στον συνασπισμό και 13 που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον, αποκαλύπτει μια νέα πολιτική γεωγραφία του κόσμου, στον οποίο η κραταιά Δύση και οι χώρες που κατά συνθήκη τη συνθέτουν καθίσταται μειοψηφική δύναμη.
Ήδη, με τα νέα μέλη (Αργεντινή, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ιράν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία, εφόσον η ηγεσία της λάβει και την οριστική απόφαση) η πληθυσμιακή δύναμη του συνασπισμού αυξάνεται κατά 390 εκατ. άτομα και φτάνει το 46,5% του παγκόσμιου πληθυσμού, που αντιστοιχεί στο 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αλλά και στο 36,38% του παγκόσμιου ΑΕΠ αν αξιολογηθούν τα ΑΕΠ με βάση την εγχώρια αγοραστική αξία τους (ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης), ξεπερνώντας στον συγκεκριμένο δείκτη τους G7 (30,39%).
Οι BRICS ελέγχουν πια το 45% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, διαθέτουν σημαντικούς τομείς σιδηρομεταλλεύματος, άνθρακα, βωξίτη και δεκάδων ακόμη πρώτων υλών, ενώ διαδραματίζουν τον βασικότερο ρόλο στην παγκόσμια αγροτική παραγωγή και προσφορά τροφίμων και η φωνή τους ενισχύεται απέναντι στην παντοδυναμία της G7 σε καυτά ζητήματα του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι, όπως η κλιματική αλλαγή και η ενεργειακή μετάβαση, οι νέες τεχνολογίες, ο έλεγχος των διεθνών χρηματοπιστωτικών συστημάτων και ροών κεφαλαίου, των επενδύσεων και των συναλλαγματικών ισοτιμιών κ.ά.
Εφόσον η διεύρυνση του συνασπισμού συνεχιστεί και με τις άλλες υποψήφιες χώρες, θα ξεπερνά κατά πολύ το μισό του πληθυσμού και το 50% της επιφάνειας της Γης.
Το ενδεχόμενο να εξελιχθεί ο υπό διαμόρφωση οικονομικός, κυρίως, συνασπισμός σε πολιτικό ή στρατιωτικό συνασπισμό ικανό να αντισταθμίσει την ισχύ της ευρωατλαντικής συμμαχίας θεωρείται ένα πολύ-πολύ μακρινό σενάριο. Ωστόσο, η διεύρυνση των BRICS σηματοδοτεί ακόμα πιο ισχυρή αμφισβήτηση του μονοπολικού κόσμου που διαμορφώθηκε μετά το 1989, παράγοντας γεωπολιτικά αποτελέσματα: διαλύει την ψευδαίσθηση διεθνούς απομόνωσης της Ρωσίας μετά την εισβολή της στην Ουκρανία. Διεκδικεί και κερδίζει παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Σ. Αραβία, που κάνει πλάτες στη Ρωσία ώστε μέσω του πετρελαϊκού εκβιασμού να αντισταθμιστούν οι δυτικές κυρώσεις. Η παρουσία στους BRICS των τριών ισχυρότερων χωρών της Μέσης Ανατολής (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιράν) τις καθιστά ρυθμιστές της σταθερότητας στην περιοχή και περιθωριοποιεί τον ρόλο των ΗΠΑ. Επιπλέον, η συμμετοχή στη συμμαχία των δύο μεγαλύτερων χωρών της Λατινικής Αμερικής, με προοπτική ένταξης ακόμη τριών, μειώνει δραστικά την επιρροή των ΗΠΑ στην περιοχή. Τέλος, συμβάλλει στην ακόμα μεγαλύτερη περιθωριoποίηση της Ε.Ε. στις διεθνείς διεργασίες.
Η συμμαχία των BRICS για τις αστικές τάξεις όλο και περισσότερων χωρών προβάλλει ως η μοναδική ευκαιρία αντίστασης στο ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που προσπαθούν να επιβάλλουν ΗΠΑ-Δύση, κυρίως μέσω του νομισματικού εκβιασμού και της υπερχρέωσης.

Αριστερά: με την «πολυπολικότητα»
ή με τον διεθνισμό;

Είναι δεδομένο ότι ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο από τη μεταπολεμική δυτική ιμπεριαλιστική ηγεμονία και την «παγκοσμιοποίηση» προς έναν πιο «πολυπολικό» κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση είναι παρελθόν διότι οι συσχετισμοί δύναμης που την εγκατέστησαν (μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) είναι οριστικά και αμετάκλητα παρελθόν.
Πέρυσι γράψαμε για μια σειρά γεγονότων που επιβεβαίωσαν την κρίση ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, την ενίσχυση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), τη συμφωνία για μείωση της εξάρτησης από το δολάριο και ανάπτυξη των υποδομών για την επιτάχυνση του εμπορίου στην περιοχή που καλύπτουν αυτές οι χώρες, την εμβάθυνση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας – Κίνας και την αμφισβήτηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Σύμπτωμα αυτής της τάσης ήταν σε μεγάλο βαθμό και η -ιμπεριαλιστική- εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ακόμα και οι δυτικές κυρώσεις έναντι της Ρωσίας καταργήθηκαν στην πράξη και οι ρωσικές εξαγωγές πετρελαίου αυξήθηκαν, οι ΗΠΑ αδυνατούν να καλύψουν τη διεθνή ζήτηση σε ενεργειακά αποθέματα, αλλά και οι σχέσεις τους -γράψαμε- επιδεινώνονται με τη συμμαχία πετρελαιοπαραγωγών χωρών OPEC+ και τους BRICS. Όλο και περισσότερο συγκροτείται και ενισχύεται ένα νέο αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ.
Όσο μεγαλώνει η ισχύς και η διεθνής επιρροή της Κίνας, τόσο δυσκολεύονται να στρατευτούν ανοιχτά εναντίον της τα κράτη της Ευρώπης, της ΝΑ Ασίας, της Μ. Ανατολής. Όσο εξασθενεί η παντοδυναμία των ΗΠΑ τόσο οι άλλοτε ‘«παραδοσιακοί’» σύμμαχοί τους ενθαρρύνονται να κάνουν «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Χαρακτηριστικές ήταν τα τελευταία χρόνια και οι εξελίξεις με πρώην αποικιοκρατικές χώρες της Αφρικής που απομάκρυναν τις φιλοδυτικές κυβερνήσεις και επέλεξαν τη συμμαχία με τη Ρωσία (Μάλι, Σουδάν, Νίγηρας κ.ά.)
Για κάποιους, ακόμα και μέσα στην Αριστερά, ρητά ή άρρητα, αυτό είναι θετική εξέλιξη, αφού ενισχύεται το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, άρα οι τελευταίες δεν είναι παντοδύναμες και επομένως δημιουργείται μια νέα ισορροπία που -ελέω και της ύπαρξης πυρηνικών όπλων- λειτουργεί αποτρεπτικά για νέους πολέμους, ενισχύονται οι δυνατότητες πιο αδύναμων χωρών για «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» κ.λπ. κ.λπ… Με την ίδια λογική, πολλές δυνάμεις (και) στην Αριστερά έφτασαν να στηρίζουν (ανοιχτά ή συγκαλυμμένα) την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πρόκειται για ιδέες και αυταπάτες που έχουν αποτύχει ξανά και ξανά στο παρελθόν, ξεκινώντας από τον «πάπα του μαρξισμού» Καρλ Κάουτσκι στις αρχές του 20ού αιώνα, που εξηγούσε με παρόμοια επιχειρήματα ότι ο ιμπεριαλισμός έφτασε στο επίπεδο του υπεριμπεριαλισμού κι αυτός με τη σειρά του στην… αυτοκατάργησή του και στην ειρηνική μετάβαση στον σοσιαλισμό. Ακολούθησαν τα σφαγεία του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πραγματικότητα, μας έδειξε η Ιστορία, ισχύει ακριβώς το αντίθετο.
Ο οικονομικός ανταγωνισμός οξύνεται, ενισχύεται ο κρατικός προστατευτισμός -ενίοτε και με απροσχημάτιστη απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας του αντιπάλου, όπως η δέσμευση των ρωσικών κρατικών διαθεσίμων από τις δυτικές τράπεζες-, το εμπόριο γίνεται λιγότερο «ελεύθερο» (λόγω δασμών) όπως και οι επενδύσεις (λόγω απαγόρευσης εξαγοράς επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας – ιδίως στον τεχνολογικό τομέα), οι εφοδιαστικές αλυσίδες δεν είναι πια κοινές και προσβάσιμες σε όλους. Ο όγκος του παγκόσμιου εμπορίου μειώνεται, οι ρυθμοί ανάπτυξης πιέζονται προς τα κάτω και οι πληθωριστικές πιέσεις αποκτούν μόνιμα χαρακτηριστικά.
Αυτά δεν προμηνύουν οποιαδήποτε διεθνή ειρηνική ή εξιρορροπιστική τάση, αντιθέτως: Όπως γράψαμε επίσης φέτος, οι ΗΠΑ αύξησαν τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό σε επίπεδα ρεκόρ, οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας αυξάνονται διαρκώς τα τελευταία 27 συναπτά έτη και της Ρωσίας τα τρία τελευταία χρόνια, στην Ευρώπη οι αµυντικές δαπάνες αυξήθηκαν το 2021 κατά 6% σε σχέση µε το 2020, η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία και άλλες χώρες ανακοίνωσαν νέα εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ιαπωνία ανακοίνωσε το μεγαλύτερο πρόγραµµα επανεξοπλισµού μετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Αυτή η τάση είναι διεθνής, με το διεθνές εµπόριο οπλικών συστηµάτων να αυξάνεται συνεχώς, όπως και τα πυρηνικά όπλα: οι δαπάνες για πυρηνικά όπλα συνέχισαν να αυξάνονται το 2021 και 2022, κυρίως λόγω ΗΠΑ (αύξηση το 2021 κατά 12,7% συγκριτικά µε το 2020), Κίνας (+10,4%) και σε µικρότερο βαθµό της Ρωσίας, της Βρετανίας και της Γαλλίας, ενώ η Κίνα εκτιμάτο ότι θα υπερδιπλασιάσει τις πυρηνικές της κεφαλές µέχρι το 2030 και θα τις υπετριπλασιάσει µέχρι το 2035! Συνολικά οι παγκόσµιες στρατιωτικές δαπάνες πρώτη φορά ξεπέρασαν το 2021 τα 2 τρισ. δολάρια και µάλιστα αυξήθηκαν για 7η συνεχόµενη χρονιά.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, οι ΗΠΑ υφίστανται διαδοχικές ήττες: απέτυχαν να υποτάξουν τη Μέση Ανατολή. Η Κίνα και η Ρωσία ενισχύθηκαν και πάτησαν πολύ περισσότερο «πόδι» στη Μ. Ανατολή, η Ρωσία πέτυχε στρατιωτικές επιτυχίες απέναντι στις ΗΠΑ (Γεωργία, Ουκρανία, Συρία κ.ά.) και εισέβαλε ανεμπόδιστα για να καταστείλει εξεγέρσεις (Καζακστάν). Η Κίνα επέκτεινε την επιρροή της σε όλο τον πλανήτη, έφτασε σχεδόν τις ΗΠΑ οικονομικά και όλο και περισσότερο μειώνει την απόσταση στρατιωτικά. Ω του θαύματος όμως, αντί να νιώθουμε όλο και πιο κοντά στην παγκόσμια ειρήνη, συμβαίνει να τρέμει όλο και περισσότερο το φυλλοκάρδι μας σε κάθε νέα «περιφερειακή» στρατιωτική σύγκρουση ή «θερμό επεισόδιο» (Ουκρανία, Ταϊβάν κ.ά.), μήπως μετατραπεί από «ατύχημα» σε παγκόσμια σύρραξη. Τέτοιοι κίνδυνοι «ατυχημάτων» προκύπτουν ολοένα πιο συχνά το τελευταίο διάστημα: π.χ. πρόσφατα γράφτηκε από αστικά μέσα ότι η ΕΕ προετοιμάζει στρατιωτική επιχείρηση στη Δυτική Αφρική για να αντιμετωπίσει τη ρωσική επιρροή στην περιοχή, ότι ο Νίγηρας απειλείται με εισβολή από τους συμμάχους των ΗΠΑ κ.ά.
Φυσικά δεν θα πρόκειται για «ατύχημα», ή για να το πούμε αλλιώς η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών γεννά με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς τα «ατυχήματα» που θα λειτουργήσουν σαν σπίθα για μεγαλύτερες πυρκαγιές και ίσως την Μεγάλη Πυρκαγιά. Είναι γι’ αυτό που οι διεθνείς αστικές αναλύσεις αναφέρονται όλο και πιο συχνά στο ότι βρισκόμαστε πιο κοντά παρά ποτέ σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Στην ίδια κατεύθυνση δείχνει διεθνής «ακροδεξιοποίηση» των αστικών δυνάμεων, δηλ. η κλιμάκωση των ρατσιστικών, εθνικιστικών, αυταρχικών και μιλιταριστικών πολιτικών, όπως και η διεθνής ενίσχυση της Ακροδεξιάς με κρατική χορηγία, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή οι φασιστικές-αστικές δυνάμεις είναι χρήσιμες στο σύστημα σήμερα και πιθανότατα θα χρειαστούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον, όσο οι διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κορυφώνονται.
Οι ΗΠΑ διανύουν περίοδο κρίσης ηγεμονίας, και ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ δεν αποκλείεται να προκαλέσουν πολεμική επιτάχυνση (στην Ουκρανία, στην Ταϊβάν ή αλλού) για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος στον ενεργειακό ανταγωνισμό, ή μπορεί να πιέσουν την Κίνα να αντιδράσει πολύ σκληρά με τις εμπορικές κυρώσεις ή να πάει σε πόλεμο για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Η κινεζική αστική τάξη μπορεί να κάνει κάποιον λάθος υπολογισμό ή να αποκτήσει υπερβολική αυτοπεποίθηση, να αισθανθεί ότι πιέζεται πολύ ασφυκτικά από τις ΗΠΑ ή να υποχρεωθεί να λάβει μέτρα με ρίσκο, όπως μια εισβολή στην Ταϊβάν, λόγω εσωτερικών πολιτικών εντάσεων.
Ακόμα κι αν ένας μεγάλος πόλεμος δεν προκύψει βραχυμεσοπρόθεσμα, οι εξελίξεις προμηνύουν μια παρατεταμένη περίοδο κλιμάκωσης των εντάσεων και κούρσας εξοπλισμών, που κάνουν μια αποφασιστική αναμέτρηση αναπόφευκτη κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον. Ένας μεγάλος πόλεμος δεν χρειάζεται καν να είναι ξεκάθαρα προμελετημένος – μπορεί απλά να ξεσπάσει κι από κει και πέρα να αποκτήσει αυτόνομη δυναμική οδηγώντας σε Αρμαγεδδώνα. Η διεθνής οικονομική τάση δείχνει πράγματι προς την ανατροπή της δυτικής γεωπολιτικής κυριαρχίας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει αναίμακτα, όπως δεν έγινε ποτέ ιστορικά.
Συνοψίζοντας, ο «πολυπολικός» ιμπεριαλισμός είναι εξίσου αντιδραστικός με τον «μονοπολικό’» και οδηγεί αναπόφευκτα σε παγκόσμιο πόλεμο, όχι σε παγκόσμια ισορροπία και ειρήνη.
Μια νέα οικονοµική κρίση καραδοκεί, οι κοινωνικές δαπάνες περικόπτονται και το βιοτικό επίπεδο των μαζών συμπιέζεται προς τα κάτω για να αυξηθούν τα κέρδη της άρχουσας τάξης σε κάθε χώρα και ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Οι στρατιωτικές δαπάνες ενισχύονται για να γίνει εφικτή η υπεράσπιση και ο πολλαπλασιασμός αυτών των κερδών με τη «διπλωματία των όπλων» και τελικά με τα όπλα.
Ο προηγούµενος παγκόσµιος πόλεµος άφησε πίσω του δεκάδες εκατοµµύρια νεκρούς. Ένας ενδεχόµενος πόλεµος σήµερα, πιθανά και µε χρήση πυρηνικών, είναι ικανός να αφανίσει την ανθρωπότητα.
Η λιτότητα, η ανεργία και η ακρίβεια οδηγούν δισεκατοµµύρια ανθρώπους σε απελπισία σε Ανατολή και Δύση. Η οργάνωση των εργαζομένων και των απλών ανθρώπων είναι το μόνο όπλο για να αμυνθεί όχι μόνο στην ακόμα πιο βάρβαρη λιτότητα και να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες ζωής, αλλά και για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας και του ίδιου του πλανήτη (πυρηνικός πόλεμος, κλιματική κρίση).
Σε κάθε περίπτωση, για την ειρήνη δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στη διπλωματία, τη σωφροσύνη ή την αυτοσυγκράτηση των αστών και του συστήματος, ούτε απλώς να παρακολουθούμε στωικά και με κομμένη την ανάσα ή να προσπαθούμε να προβλέψουμε την καταστροφή – το ζήτημα είναι να την προλάβουμε. Ούτε φυσικά η σωτηρία θα έρθει διαλέγοντας ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
Για τη διεθνή εργατική τάξη και την Αριστερά το καθήκον είναι η κινητοποίηση ενάντια στις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, οι μάχες ενάντια στον δικό «μας» εθνικισμό, μιλιταρισμό, κυβερνήσεις, κράτος κι αφεντικά σε κάθε χώρα ξεχωριστά, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού που οδηγεί στην εξαθλίωση και στον πόλεμο σε Ανατολή και Δύση, η διεθνιστική αλληλεγγύη κι ο αγώνας για τον διεθνή σοσιαλισμό μέσα από επαναστάσεις κι ανατροπές των «εθνικών» αρχουσών τάξεων.

Πηγές:
https://www.efsyn.gr/themata/thema-tis-efsyn/402705_apopagkosmiopoiisi-apodolariopoiisi-kai-polypolikos-kosmos

Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO)

«Κούρσα» εξοπλισμών σε έναν κόσμο-«καζάνι που βράζει»

https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8218
https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8041
https://rproject.gr/article/einai-ontos-pithanos-enas-polemos-metaxy-ipa-kinas

Αυξάνεται το βάρος των BRICS στον γεωπολιτικό πόλεμο

https://ergatiki.gr/article.php?id=27861&issue=1587

Από τους BRICS στους BRICS plus: Το νέο «Κίνημα των Αδεσμεύτων» υπό την Κίνα (infographic)

https://www.liberal.gr/diethni-themata/i-rosia-sti-geopolitiki-skakiera-tis-afrikis