Π.Κ.
Εντάξει, σε αυτή την υπόθεση για το “δέντρο” έχουν ειπωθεί πολλά. Ας πούμε και κάτι για το “δάσος”.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον Νίκο Παππά ως τον κορυφαίο εξ απορρήτων του, πολλοί στον τότε ΣΥΡΙΖΑ εξεπλάγησαν – ο Τσίπρας είχε αρχίσει ήδη να προδίδει τις “παλιές αγάπες” του στο κόμμα και είχε αρχίσει να κάνει “ασκήσεις προσομοίωσης” για τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Διάφοροι αυτοπροτεινόμενοι μυστικοσύμβουλοι (εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι), διαλαλούντες την πείρα τους στη διαχείριση των καθεστωτικών υποθέσεων, τον διαβεβαίωναν ότι “αυτοί ξέρουν” πώς γίνονται αυτές οι “δουλειές”, τι έκανε ή θα έκανε ο Αντρέας στην άλφα ή β περίπτωση κ.λπ. κ.λπ. Καθένας τού έλεγε το δικό του στόρυ, αλλά ο κοινός παρονομαστής ήταν σαφής: ετοιμάσου για λασπομαχία στον βάλτο του πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου και του βαθέος κράτους – αν θέλεις να κυβερνήσεις, πρέπει να δημιουργήσεις τα δικά σου “προγεφυρώματα” και ερείσματα εκεί… Ανάμεσα στ’ άλλα, αυτό σήμαινε ότι χρειαζόταν και τον δικό του “Κουτσόγιωργα” – και αυτός ήταν ο Νίκος Παππάς…
Όμως ο προσανατολισμός στη λασπομαχία στον καθεστωτικό “πράσινο βάλτο” πολιτικά προϋπέθετε δύο πράγματα ταυτόχρονα:
α) Πρώτο, ότι είχε ήδη προ πολλού εγκαταλειφθεί η στρατηγική δημιουργίας ερεισμάτων στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς στην προοπτική της σύγκρουσης με το σύστημα. Από πότε; Από τις διπλές εκλογές του 2012, όταν άλλαξε ο πολιτικός ορίζοντας του Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας: από κόμμα αριστερής αντιπολίτευσης, σε κόμμα εν δυνάμει κυβερνητικής εξουσίας, αφότου τέθηκε το “ζήτημα της εξουσίας”. Εκεί είναι που ο ρεφορμισμός ναυαγεί και είναι ικανός για τις πιο θεαματικές μεταλλάξεις. Ο εξ απορρήτων Νίκος Παππάς το είχε τότε δηλώσει εύστοχα: όχι συμβιβασμός αλλά ούτε Λιτόχωρο – η περιβόητη, πλην ανύπαρκτη, “μέση οδός”, που αποφεύγει τόσο τον συμβιβασμό όσο και τον εμφύλιο (με εισαγωγικά ή και χωρίς).
β) Ότι παρά την στροφή στην κυβερνησιμότητα με καθεστωτικές συναινέσεις, ο Τίσπρας γνώριζε πολύ καλά ότι τα “θηρία” των καθεστωτικών κέντρων τον περιμένουν με… ανοιχτές αγκάλες ώστε, σύμφωνα με τη γνωστή δήλωση του Σόιμπλε, να τον “γδάρουν και να περιφέρουν το τομάρι του προς παραδειγματισμό”. Διότι απλούστατα δεν εκπροσωπούσε ένα κλασικό αστικό κόμμα, αλλά ένα ρεφορμιστικό κόμμα με πολύ αριστερό δυναμικό και -κυρίως- σε “επαφή” με ένα λαϊκό ρεύμα που είχε πίσω του μία διετία πυκνών, μαχητικών και μαζικών αγώνων ενάντια στα μνημόνια.
Αν ο Τσίπρας χρειαζόταν τον δικό του “Κουτσόγιωργα” και λασπομαχίες, ήταν γιατί ακόμη και ως φορέας συμβιβασμού ή και προδοσίας του αντιμνημονιακού αγώνα, ήταν επίφοβος γι’ αυτό που αντιπροσώπευε και κουβαλούσε πίσω του. Κι έτσι, ενώ πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τις “παλιές αγάπες” στο κόμμα, οι νέες “αγάπες” έμοιαζαν περισσότερο με βιαστές και δεσμοφύλακες…
Αυτό είναι ένα μέτρο του βάθους της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού – και ένα μέτρο των τεράστιων πολιτικών ευθυνών της εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς, που επέτρεψε, με πράξεις και παραλείψεις, στον Τσίπρα να αναδειχθεί σε αδιαμφισβήτητη και ανεξέλεγκτη ηγεσία του αντιμνημονιακού λαϊκού ρεύματος και να συντρίψει την Αριστερά την ίδια στιγμή που ο ίδιος συντριβόταν και ταπεινωνόταν από το σύστημα.
Προσπαθώντας να επιβιώσει στην κυβέρνηση, έδωσε με μεγάλη επιτυχία πολλές εξετάσεις καλής διαγωγής προς το σύστημα, αλλά ενεπλάκη και σε πολλές λασπομαχίες.
Και τώρα, δέχεται την πίεση να αποκηρύξει ξανά τις “παλιές αγάπες” και να βαδίσει στο δρόμο της περαιτέρω καθεστωτικής προσαρμογής χωρίς “Κουτσόγιωργες” (βλέπε Παππάς, Πολλάκης) και -δευτερευόντως, διότι ενώ γαβγίζουν, δεν δαγκώνουν- χωρίς “53”. Αλλιώς, δεν θα εξασφαλίσει τις αναγκαίες καθεστωτικές συναινέσεις για το “μέγα πρότζεκτ” της συγκρότησης της “Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης” και δεν θα προχωρήσει το “συνοικέσιο” με τη Φώφη…
(Άραγε πόσες συνομιλίες και συνδιαλλαγές έχει αποθηκεύσει ο “κοριός” της ΕΥΠ, στον οποίο σύμφωνα με δημοσιεύματα έχουν πρόσβαση και μεγαλο-επιρειματίες;)
Πέρα από το να αναλογιστούμε όλα αυτά, πρέπει να είμαστε λοιπόν προσεκτικοί: ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ “κυλίστηκε στη λάσπη” δεν μας κάνει απλώς αριστερή εκδοχή της κριτικής της ΝΔ περί “αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων”. Όπως στη δεκαετία του ’80 και του ’90 η δεξιά κριτική στον “αυριανισμό” προετοίμαζε την άνοδο του Μητσοτάκη, έτσι και τώρα η δεξιά κριτική στον Παππά ευλογεί το μονοπώλιο της διαχείρισης της εξουσίας από τις “αναγνωρισμένες” καθεστωτικές δυνάμεις, αλλά και το μονοπώλιο των ΜΜΕ των “αρίστων”. Η δική μας κριτική πρέπει να είναι: επειδή αποφασίσατε να εγκαταλείψετε την προοπτική κατάργησης των μνημονίων και σύγκρουσης με το σύστημα, αναπόφευκτα εγκαταλείψατε τη δημιουργία ερεισμάτων στο κίνημα αντίστασης και στον κόσμο της Αριστεράς και επιχειρήσατε να τα αντικαταστήσετε με δημιουργία ερεισμάτων στον καθεστωτικό βάλτο. Μπλέξατε με τα σκατά, και τώρα γίνονται κινούμενη άμμος για να σας καταπιούν…
Υποβολή απάντησης