Τι σηματοδοτείται στην πολιτική των ΗΠΑ μετά την αλλαγή προέδρου

image_pdfimage_print

Ντοναλντ Τραμπ: επικίνδυνα τρελός ή τρελά επικίνδυνος ;

Το φόντο της τελετής ορκωμοσίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με όσα έχουν προηγηθεί από την εκλογή του μέχρι σήμερα, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι η 2η θητεία του αμφιλεγόμενου Τραμπ θα επισφραγίζει τις μεταβολές που περιγράφουμε και στο κύριο άρθρο μας για το παγκόσμιο σκηνικό.

Ο Ντόναλντ Τραμπ μεγάλωσε με εμπλοκές με στοιχεία της ρωσικής μαφίας και του σιωνιστικού κεφαλαίου και μέντορα τον γνωστό, από την εποχή του Μακάρθι, αντικομουνιστή δικηγόρο Ρόι Κον. Μετά την επιτυχημένη επιχειρηματική του άνοδο και την πρώτη του θητεία (που το τέλος της πριν 4 χρόνια σημαδεύτηκε από την εισβολή στο Καπιτώλιο), αναλαμβάνει ξανά την διοίκηση της ηγέτιδας ιμπεριαλιστικής δύναμης, έχοντας εξασφαλίσει τον έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και την υποστήριξη σημαντικών δισεκατομμυριούχων, όπως ο Έλον Μασκ, που συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση. Πατώντας στην απογοήτευση από την κυβέρνηση του Μπάιντεν, που απέναντι στην πολεμοκάπηλη πολιτική της ο Τραμπ φάνταζε ειρηνιστής, χρησιμοποιώντας τη γνωστή λαϊκίστική ρητορική των ακροδεξιών, προεκλογικά κατάφερε να ξεγελάσει (;) με το σύνθημα «Tramp will fix it» (O Τραμπ θα το φτιάξει), το γνωστό  «Make America Great Again» (Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά) και τάζοντας τον τερματισμό των πολέμων.

Στην χρονικό διάστημα μέχρι την ορκωμοσία, κατάφερε με τις δηλώσεις του (και των συνεργατών του με προεξέχοντα τον Μασκ) να εκπλήξει διεθνείς αναλυτές και ψηφοφόρους. Ξεκινώντας από τις απειλές για εισβολή στον Παναμά για τον έλεγχο της διώρυγας (καλά, αυτό έχει ξαναγίνει το 1989 …), τις εξαγγελίες για μετονομασία του Κόλπου του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής και συνεχίζοντας με τις απειλές προσάρτησης της Γροιλανδίας (εύλογο λόγω του αναβαθμισμένου γεωστρατηγικού ρόλου στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία για τον Αρκτικό κύκλο, αλλά και του πλούτου σε σπάνιες γαίες) και του Καναδά (δείχνοντας και χάρτη που τον περιλάμβανε ως 51η πολιτεία των ΗΠΑ), ενώ δεν παρέλειψε να απειλήσει ότι θα ξεσπάσει κόλαση στη Μ. Ανατολή αν δεν απελευθερωθούν άμεσα οι όμηροι που κρατεί η Χαμάς.

Παράλληλα, ο ζάμπλουτος εκπρόσωπος των επιχειρηματιών της νέας τεχνολογίας έχει αναλάβει εργολαβικά την παρέμβαση στις πολιτικές διεργασίας στην Ευρώπη, με κορυφαία την ανοικτή στήριξη στο ακροδεξιό κόμμα AFD για τις επικείμενες εκλογές στη Γερμανία. Ακόμη, ας μην ξεχνάμε ότι η μοναδική ευρωπαία ηγέτης, που θα παραστεί στην ορκωμοσία Τραμπ, θα είναι η επίσης ακροδεξιά Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι. Την ίδια στιγμή προαναγγέλλει την επιβολή υπέρογκων δασμών στο εμπόριο όχι μόνο με Κίνα, αλλά και με Ευρώπη, ακόμη και με Μεξικό και Καναδά.

Μάλλον βλέπουμε την πιο γρήγορη από ποτέ διάψευση αναλυτών, όσον αφορά αυτούς που χαρακτήριζαν τον Τραμπ κάτι σαν περιστέρι με κλάδο ελιάς. Οι προθέσεις του – και ο ρόλος του – γίνονται πλέον σαφείς και δεν πρόκειται για έναν παραληρηματικό ή παρορμητικό τύπο, όπως κάποιοι αστοί αναλυτές εξακολουθούν να πιστεύουν (;), αλλά εκπροσωπεί τα συμφέροντα του συμπλέγματος κεφαλαίων στρατιωτικής βιομηχανίας και νέων τεχνολογιών, το οποίο έχει πλέον και άμεσα συμμετοχή στην πολιτική διαχείριση. Ο Τραμπ με τον Μασκ επιδιώκουν την ανακοπή της πτωτικής πορείας των ΗΠΑ, αφενός με την ανάκτηση του καθεστώτος υποταγής και μη αμφισβήτησης τους ως ηγέτιδας δύναμης στο δυτικό μπλοκ και  αφετέρου στην ανάκτηση της παγκόσμιας (επί)κυριαρχίας – στρατιωτικά και οικονομικά – του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Και επειδή αυτά σε περιόδους κρίσης (αλλά και ως απάντηση σε αυτήν που δεν αφήνει ούτε τις ΗΠΑ απέξω) και ξαναμοιράσματος των αγορών δεν γίνονται (μόνο) με όρους οικονομικού ανταγωνισμού και διπλωματίας, περιλαμβάνουν αλλαγές καθεστώτων και συνόρων, χωρίς μάλιστα την τήρηση των κανόνων διεθνούς δικαίου. Και επειδή στη νέα εποχή δεν υπάρχουν κανόνες και «πρωτόκολλα» διπλωματίας, ενώ η κρίση δημιουργεί απρόοπτα, η επιδίωξη αυτή – που από τη φύση της εμπεριέχει πολλές αντιφάσεις, ειδικά στις οικονομικές στοχεύσεις (αφού οι δασμοί που θα ισοσκελίσουν το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ θα υπονομεύσουν το καθεστώς του δολαρίου) – αυξάνει τις πολεμικές αναμετρήσεις και ενισχύει τις πιθανότητες γενικευμένης σύρραξης.

Ένας δεύτερος άξονας στον οποίο είναι σαφές ότι η νέα θητεία Τραμπ θα επιφέρει αλλαγές είναι η ακροδεξιά πολιτική μετατόπιση στο εσωτερικό των ΗΠΑ (και αν είναι δυνατόν και στην υπόλοιπη Δύση). Έχοντας τον απόλυτο θεσμικό έλεγχο (Βουλή, Γερουσία, Ανώτατο Δικαστήριο) και απαλλαγμένος από τα βαρίδια της προεκλογικά πολιτικής ορθότητας, είναι έτοιμος να εφαρμόσει μια από τις πιο επιθετικές αντιδραστικές, αντισυνδικαλιστικές και αντεργατικές πολιτικές. Ξεκινώντας από μια ακραία ρατσιστική πολιτική, ανακοινώνοντας ως πρώτο μέτρο της κυβέρνησής του την μαζική απέλαση μεταναστών, συνεχίζοντας με το (απωθημένο) της απαγόρευσης των εκτρώσεων και την κατάργηση του τρίπτυχου «Διαφορετικότητα, Ισότητα, Συμπερίληψη», για το οποίο πολλές εταιρείες ήδη αναθεωρούν τις πολιτικές τους, προσαρμοζόμενες στην αλλαγή διοίκησης στον Λευκό Οίκο και κορυφώνοντας με τις περικοπές στον προϋπολογισμό ύψους 2 τρις που στοχεύει ο Μασκ με το νέο υπουργείου «αποδοτικότητας». Να σημειώσουμε ότι οι δαπάνες για την αντιμετώπιση των καταστροφών από την κλιματική αλλαγή τοποθετούνται πρώτες στη σειρά περικοπών, από το γεμάτο από αρνητές της κλιματικής αλλαγής επιτελείο του Τραμπ. Το αν και πόσο ο Τραμπ και η πολιτική του θα ενισχύσουν την ακροδεξία στο εσωτερικό άλλων χωρών (κυρίως στα φιλελεύθερα κράτη της ανεπτυγμένης δύσης), είναι προς εξέταση – αλλά αρκετά πιθανό λόγω των ιδεολογικών και πολιτικών συγκλίσεων της κατάστασης των τελευταίων ετών (ας μην ξεχνάμε τις σαμπάνιες στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια την επομένη της νίκης Τραμπ).

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει – ξεπερνώντας τις αναστολές κάποιων κομματιών – να καταγγείλει ξεκάθαρα τον Τραμπ ως πολεμοκάπηλο, θανάσιμο εχθρό των συνδικάτων και των εργαζομένων, να «σπάσει» το μύθο των «αντισυστημικών αρετών» του και να κάνει αποκαλύψει την συμπόρευσής της δικής  μας αστικής τάξης με τις πολιτικές Τραμπ. Το χρέος μας είναι η ανάπτυξη αντιπολεμικού κινήματος, με υπεράσπιση της ανεξαρτησίας όλων των χωρών που απειλούνται, ως οδόφραγμα ενάντια στην κλιμακούμενη άνοδο της τρέλας του πολέμου.

Κ.Μ.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.