Μετά τις διαδοχικές εκλογικές αναµετρήσεις, ο φετινός χειµώνας έρχεται µε δύο µεγάλα ανοιχτά µέτωπα για την εργατική τάξη: το πρώτο είναι το τεράστιο πρόβληµα της ακρίβειας-κερδοσκοπίας και το δεύτερο η µάχη για την εφαρµογή ή όχι των αντεργατικών διατάξεων των νόµων Χατζηδάκη-Γεωργιάδη. Υπάρχουν προφανώς και άλλα ζητήµατα και προβλήµατα που η εργατική τάξη και το κίνηµα καλούνται να αντιµετωπίσουν, αλλά αυτά τα δύο απειλούν την ίδια µας την ύπαρξη, καθώς και τα µέσα να παλεύουµε για καλύτερη ζωή.

Το πλιάτσικο της ακρίβειας

H διαρκής αύξηση των τιµών -κυρίως των βασικών ειδών διατροφής, της ενέργειας και των καυσίµων- έχει ξεκινήσει έντονα από το φθινόπωρο του 2021. Από τότε, η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του συστήµατος έχουν χρησιµοποιήσει διάφορες δικαιολογίες γι’ αυτό. Πότε φταίει ο covid-19, πότε ο πόλεµος στην Ουκρανία, σε λίγο θα φταίει η εισβολή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και πάει λέγοντας.

Η αλήθεια είναι ότι η άνοδος των τιµών οφείλεται στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήµατος οργάνωσης της οικονοµίας, όπου οι κεφαλαιοκράτες – κερδοσκόποι θέλουν διαρκώς να αυξάνουν τα κέρδη τους, ακόµα και εάν αυτό οδηγεί στην εξαθλίωση των εργατικών µαζών. Γι’ αυτό και οι µεγάλες επιχειρήσεις στους κλάδους των τροφίµων, της ενέργειας και των καυσίµων έχουν αυτά τα χρόνια υπερκέρδη από την άνοδο των τιµών στα προϊόντα και τις υπηρεσίες. 

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας αρνείται να λάβει κάποια µέτρα περιορισµού της κερδοσκοπίας και των τιµών ή αύξησης των κερδών των µονοπωλίων και µείωσης των έµµεσων φόρων. Κατηγορούν µάλιστα αυτούς που τα προτείνουν, σαν αυτά τα στοιχειώδη και αυτονόητα µέτρα να είναι σοσιαλιστικού χαρακτήρα, αφήνοντας ασύδοτο το σύστηµα της ελεύθερης αγοράς να βάζει ό,τι τιµές θέλει, παρόλο που σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες εφαρµόζονται ήδη τέτοια µέτρα.

Οι τιµές στα τρόφιµα συνεχίζουν να αυξάνονται. Τον Σεπτέµβρη ο πληθωρισµός στα τρόφιµα πλησίασε στο 10% (9,4%), η διάθεση του πετρελαίου θέρµανσης ξεκινά µε τιµή 1,40€ το λίτρο, ενώ στα συστηµικά µέσα ενηµέρωσης προβλέπουν νέες αυξήσεις µε αφορµή τον πόλεµο στη Γάζα.

Οι ανατιµήσεις θα εξαϋλώσουν περαιτέρω το εργατικό εισόδηµα και την ικανότητά µας να ανταποκρινόµαστε στις βασικές µας ανάγκες. Η ενεργειακή φτώχεια επηρεάζει πολλά νοικοκυριά κάθε χειµώνα και πιο έντονα, ενώ παρατηρούνται αλλαγές και στις διατροφικές συνήθειες των καταναλωτών, µε µειώσεις στις αγορές προϊόντων, µετατόπιση στα πιο φτηνά και λιγότερο ποιοτικά προϊόντα, αλλαγή της σύνθεσης του διατροφικού καλαθιού µε λιγότερο κρέας, φρούτα και λαχανικά. 

Τα µεγαλύτερα έξοδα οδηγούν πολλά νοικοκυριά να µην µπορούν να εξυπηρετήσουν και τις στεγαστικές τους ανάγκες, είτε τη δόση του στεγαστικού δανείου είτε το ενοίκιο, που και τα δύο έχουν επίσης αυξηθεί σηµαντικά. Κατά συνέπεια όλο και περισσότερα σπίτια οδηγούνται σε πλειστηριασµούς, µε τα «κοράκια» που έχουν λάβει τα δάνεια από τις τράπεζες να λειτουργούν όπως οι µαυραγορίτες στην Κατοχή. Όσον αφορά τα ενοίκια, λόγω της αθρόας προσέλευσης τουριστών και του airbnb, έχουν φτάσει να αποτελούν περίπου το 50% των µηνιαίων δαπανών για τα εργατικά νοικοκυριά. 

Να παλέψουµε την ακρίβεια 

Η εργατική τάξη, οι συλλογικοί εκπρόσωποί της, τα κόµµατα και οι οργανώσεις της Ριζοσπαστικής-Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς καλούµαστε το επόµενο διάστηµα να αντιπαλέψουµε την ακρίβεια, που συνεχίζει να απειλεί το λαϊκό εισόδηµα και την επιβίωσή µας. Είναι αναγκαίο το επόµενο διάστηµα να παρθούν πρωτοβουλίες κατά της ακρίβειας και της κερδοσκοπίας. 

Τα συνδικάτα πρέπει να στοχεύσουν σε µια µεγάλη πανεργατική, αν είναι δυνατό, απεργία για το πρόβληµα αυτό, η οποία πρέπει να οργανωθεί από τα κάτω, από τα πρωτοβάθµια σωµατεία και τον κόσµο της µαχόµενης Αριστεράς και να γίνει υπόθεση καθενός και καθεµιάς. Πρέπει να γίνει άνθρωπο τον άνθρωπο.

Ταυτόχρονα είναι αναγκαίο ένα πλάνο δράσεων που θα πρέπει να ξεκινήσει από τις γειτονιές, µε τους τοπικούς φορείς και τις συλλογικότητες, τα τοπικά συνδικάτα, τις επιτροπές αγώνα και τις τοπικές συνελεύσεις. Αυτό το σχέδιο πρέπει να περιλαµβάνει πρωτοβουλίες για συνελεύσεις και δράσεις, όπως παρεµβάσεις έξω από πολυκαταστήµατα, σούπερ µάρκετ και αλλού, ώστε να εκφραστεί η διαµαρτυρία του κόσµου για την ακρίβεια και η άσκηση πίεσης για τη µείωση των τιµών. 

Μπορούν τοπικά συνδικάτα, φορείς και συλλογικότητες να ενεργοποιήσουν τη νεολαία και τους\τις εργαζόµενους\ες σε κινητοποιήσεις και κατά των αυξήσεων των τιµών ρεύµατος, µε πικετοφορίες και µοίρασµα υλικού έξω από καταστήµατα παρόχων ενέργειας (∆ΕΗ κ.λπ.) και ενάντια σε πλειστηριασµούς κατοικιών. Για τις ενέργειες αυτές µπορούµε να κάνουµε αποκλεισµούς καταστηµάτων, συγκεντρώσεις διαµαρτυρίας και διαδηλώσεις, ώστε να πιέσουµε την κυβέρνηση, τα κόµµατα της αντιπολίτευσης και τις µεγάλες εταιρείες.

Μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις µπορούµε να έρθουµε σε επαφή µε τους εργαζόµενους και τα συνδικάτα σε αυτές τις επιχειρήσεις, που κι αυτοί έχουν ανάλογα προβλήµατα, και να τους στηρίξουµε στους δικούς τους αγώνες απέναντι στην εργοδοσία τους.

Έχουµε την εµπειρία του κινήµατος «∆εν πληρώνω», κατά των πλειστηριασµών, για τους ελεύθερους χώρους και τις παραλίες και µπορούµε να την αξιοποιήσουµε.

Ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής Αριστεράς είναι πολύ σηµαντικός για να ξεκινήσουν τέτοιες δράσεις και πρωτοβουλίες, κόντρα στην απογοήτευση που έχει κυριαρχήσει στην εργατική τάξη και τη νεολαία – ειδικά µετά τη συνεχιζόµενη δεξιά µετατόπιση και µετάλλαξη του Σύριζα. Το ΚΚΕ εδώ καλείται να αποδείξει, για άλλη µια φορά, αν θα επιλέξει να συµµετάσχει σε µια ενωτική δράση ή θα ακολουθήσει τον δικό του δρόµο…

Αιτήµατα

Επιβάλλεται να διεκδικήσουµε διατίµηση στις τιµές κυρίως των προϊόντων πρώτης ανάγκης, κρατικό έλεγχο στα περιθώρια κέρδους των επιχειρήσεων, κατάργηση των έµµεσων φόρων (ΦΠΑ, ειδικός φόρος καυσίµων), ενώ οι επανακρατικοποιήσεις µε εργατικό έλεγχο επιχειρήσεων θα µπορούσε να ρίξει τις τιµές σε σειρά αγαθών, όπως είναι η ενέργεια, τα καύσιµα, οι µεταφορές, η επικοινωνία κ.λπ. 

Η επέκταση του κράτους στην οικονοµία µε παροχή προϊόντων και υπηρεσιών στους πολίτες από επιχειρήσεις και οργανισµούς, µε εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, θα ήταν ένα σηµαντικά βοηθητικό µέτρο, που ενώ σε πολλά καπιταλιστικά κράτη (και στην Ελλάδα) εφαρµοζόταν για δεκαετίες, τώρα έχει εξοβελιστεί στην πυρά. Όπως και οι αγροτικοί συνεταιρισµοί, που αφέθηκαν οι περισσότεροι να παρακµάσουν, χωρίς συµµετοχή και χωρίς συλλογικό έλεγχο από τα µέλη τους.

Ταυτόχρονα χρειάζεται απαγόρευση των πλειστηριασµών και επανεξέταση όλων των στεγαστικών δανείων, µεγάλη επέκταση της κρατικής στεγαστικής πολιτικής, καθώς και µέτρα για τον περιορισµό των τουριστικών ρευµάτων και του airbnb.  

Σαφώς στις διεκδικήσεις µας θα πρέπει να είναι οι µεγάλες αυξήσεις στους µισθούς και τις συντάξεις και η αυτόµατη τιµαριθµική αναπροσαρµογή (ΑΤΑ). 

Η µάχη µέσα στα συνδικάτα: το δίκιο το έχουν οι εξεγερµένοι

Στα συνδικάτα συνεχίζονται οι προσπάθειες της ∆ΑΚΕ να υποχωρήσουµε σε όλες τις διατάξεις των αντεργατικών νόµων Χατζηδάκη-Γεωργιάδη, που αφορούν τη λειτουργία των συνδικάτων. Από κοντά ακολουθούν σε πολλές περιπτώσεις η ΠΑΣΚΕ (και οι παραφυάδες της) και η παράταξη του Σύριζα, στη λογική «τραβάτε µε κι ας κλαίω».

Χρειάζεται επίµονη και συνεπής στάση από τις παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του ΠΑΜΕ και η συµµετοχή των εργαζοµένων για να µπορέσουµε να συνεχίσουµε στα συνδικάτα την ανυπακοή σε όσα προβλέπουν οι αντεργατικές διατάξεις, οι οποίες περιορίζουν την ελεύθερη λειτουργία των σωµατείων. 

Τα βασικά σηµεία αντιπαράθεσης στα συνδικάτα το επόµενο διάστηµα θα είναι: 

1) Ο τρόπος προκήρυξης των απεργιών: Πρέπει να συνεχιστεί η προκήρυξή τους µε βάση το ν. 1264/82.

2) Η αποχή από τις ηλεκτρονικές εκλογές: Ζήτηµα στο οποίο υποχωρούν όλο και περισσότερο οι παρατάξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

3) Η µάχη για τις ποινές (6 µήνες φυλάκιση και 5.000€ πρόστιµο) που αφορούν παρεµπόδιση απεργοσπαστών: Το ζήτηµα αυτό θα πρέπει να αντιµετωπιστεί το επόµενο διάστηµα µε καταλήψεις και απεργιακές φρουρές σε χώρους µε οποιαδήποτε αφορµή προκύψει. Πρέπει να καταλάβει ο υπουργός Άδ. Γεωργιάδης και η κυβέρνηση ότι τα συνδικάτα δεν τροµοκρατούνται από ποινές όταν έχουν το δίκιο µε το µέρος τους.   

Ένα θετικό παράδειγµα δράσης των συνδικάτων ήταν η στάση των εργαζοµένων στα µέσα σταθερής τροχιάς στην απεργία στις 21 Σεπτέµβρη, που απήργησαν κόντρα σε όλες τις δικαστικές αποφάσεις που πάρθηκαν εναντίον των κινητοποιήσεών τους.

Άµεσες πρωτοβουλίες – δράσεις και ανυποχώρητοι αγώνες

Οι δυνάµεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς µπορούµε να παίξουµε σηµαντικό ρόλο στην οργάνωση µιας τέτοιας προσπάθειας το επόµενο διάστηµα. Οι εκλογές τελείωσαν και πρέπει να αντιµετωπίσουµε τη νέα κατάσταση και τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Το µπλοκ της οικονοµικής και πολιτικής εξουσίας δεν είναι ανίκητο.   

Το προηγούµενο διάστηµα είχαµε διάσπαρτες αντιστάσεις: τις κινητοποιήσεις για την πανεπιστηµιακή αστυνοµία, για το ναυάγιο-έγκληµα στην Πύλο, για ελεύθερους δηµόσιους χώρους και παραλίες, για τις πυρκαγιές και τις πληµµύρες, ενάντια στην έξωση του ΣΕΑ στην Αθήνα, για τη σφαγή στη Γάζα και αλλού.

Η ακτοκεντρώα-ακροδεξιά, αντεργατική, αυταρχική κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας πρέπει να έχει αντίπαλο ένα µαζικό κίνηµα οργανωµένο από τις δυνάµεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. 

Μεγάλη δικαστική νίκη και δικαίωση για τους εργαζομένους των Λιπασμάτων Καβάλας, καθώς –με απόφαση του Πρωτοδικείου– κρίθηκαν άκυρες οι 133 απολύσεις που είχαν υλοποιηθεί από την εργοδοσία. Μάλιστα, το δικαστήριο επιδικάζει στους εργαζομένους μισθούς υπερημερίας και χρηματικό ποσό 5.000 για ηθική βλάβη. Σημειώνεται ότι αυτές ήταν οι πρώτες ομαδικές απολύσεις που έγιναν με τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, τον Αύγουστο του 2021. Αναλυτικότερα:

Η δικαστική απόφαση

Η προσφυγή του Σωματείου Εργαζομένων στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (Λιπάσματα Καβάλας), συζητήθηκε στις 24 Μαΐου. Σύμφωνα με την απόφαση που έγινε γνωστή σήμερα, και κηρύσσεται προσωρινά εκτελεστή, κρίνονται άκυρες όλες οι απολύσεις των εργαζομένων, υποχρεούται η εταιρεία να καταβάλει σε όλους τους απολυμένους μισθούς υπερημερίας και χρηματικό ποσό 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Αναγνωρίζει ότι πίσω από τη διαχείριση των παρένθετων εταιρειών είναι ο όμιλος Λαυρεντιάδη και ζητά από τον εισαγγελέα να ερευνήσει την τέλεση απάτης κατ’ εξακολούθηση με συνολική ζημία κακουργηματικού χαρακτήρα. Να διερευνήσει δηλαδή αν έχει υποστεί βλάβη το ελληνικό δημόσιο, από τα χρέη που έχουν δημιουργήσει οι παρένθετες εταιρίες μη καταβάλλοντας ασφαλιστικές εισφορές, κ.α..

Η «οδύσσεια» των εργαζομένων

Υπενθυμίζεται ότι 180 εργαζόμενοι στα Λιπάσματα Καβάλας είχαν απολυθεί το 2015, με ψευδείς μηνύσεις και ψευδομάρτυρες, όταν οι ίδιοι είχαν αρνηθεί να αλλάξουν την εργασιακή τους σχέση. Ωστόσο, οι μεθοδεύσεις αποκαλύφθηκαν και τα κατηγορητήρια κατέπεσαν στη Δικαιοσύνη, όπου είχαν αρχικά δικαιωθεί και επαναπροσληφθεί. Το 2017, υπεγράφη Πρακτικό στο υπουργείο Εργασίας που συμπεριλάμβανε την επιστροφή των εργαζομένων στη δουλειά τους και τη δέσμευση της ELFE και κάθε άλλης εταιρείας που θα δραστηριοποιούνταν στις εγκαταστάσεις των Λιπασμάτων Καβάλας, να σεβαστούν την εργασιακή σχέση και τα δικαιώματα των εργαζομένων με σύμβαση αορίστου χρόνου. Δεν επέστρεψαν ωστόσο ποτέ στο αντικείμενο εργασίας τους, ενώ από τις αρχές του 2020 δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στο εργοστάσιο. Και τον Αύγουστο του 2021, η εργοδοσία αξιοποιώντας το νέο νόμο Χατζηδάκη, που χτίστηκε πάνω στο έδαφος που έστρωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ολοκλήρωσε το έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων. Πήρε το πράσινο φως από το υπουργείο Εργασίας και το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) που ενέκριναν τις ομαδικές απολύσεις.

Το καταφύγιο στο Λαυρεντιάδη από Στρατινάκη

Το ΑΣΕ με ψήφους 9-6 απεφάνθη θετικά στο ερώτημα που είχε προς εξέταση, πως «ναι, προηγήθηκε διαβούλευση» της ανακοίνωσης των ομαδικών απολύσεων για τους εργαζόμενους της εταιρείας. Η απόφαση αυτή διευκόλυνε την εργοδοσία να «ξεστοκάρει» τους εργαζόμενους με τις «ανελαστικές» συμβάσεις αορίστου χρόνου και να τους σπρώξει αναγκαστικά προς τους εργολάβους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Αυτό που πυροδότησε την έντονη αντίδραση των εκπροσώπων των εργαζομένων δεν ήταν τόσο η αναμενόμενη στάση των εργοδοτικών όσο η στάση της γ.γ. Αννας Στρατινάκη, η οποία στο τέλος έσπευσε όχι μόνο να ανακοινώσει ότι το ΑΣΕ έκρινε πως έγινε διαβούλευση αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες των συμμετεχόντων, να συμπληρώσει κιόλας ότι η διαβούλευση είναι απαραίτητη για να δοθεί έγκριση στις ομαδικές απολύσεις. Κι ως να μην αντιλαμβανόταν τις συνέπειες αυτής της απόφασης, φέρεται να δήλωσε περιχαρής ότι “ευτυχώς τελειώνει και η ομηρία των εργαζομένων”, οι οποίοι μπορούν τώρα να διαπραγματευτούν θέσεις στην αγορά εργασίας, εννοώντας φυσικά… τους εργολάβους, αναφέρει χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος Χριστίνα Κοψίνη, στο σχετικό της ρεπορτάζ για την «Εφ,Συν» (21-07-21)., την περίοδο εκείνη. Τη προδεδικασμένη θέση της κ. Στρατινάκη είχε νωρίτερα καταγγείλει η ΔΑΚΕ-ιδιωτικού τομέα. Σε ανακοίνωσή της ζητούσε από τη γενική γραμματέα να κρατήσει ουδέτερη στάση, ενώ την κατήγγειλε ότι «με τη μέχρι τώρα αντιθεσμική της στάση προσφέρει καταφύγιο στην εργοδοτική πλευρά», συμπληρώνει.

Το ράπισμα για το Χατζηδάκη 

Η απόφαση αποτελεί ράπισμα για το υπουργείο Εργασίας που ανέλαβε ρόλο συγκάλυψης και στήριξης των πρακτικών της εργοδοσίας, δήλωσε ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη ΒΦΛ Νίκος Βογιατζίδης. «Θεωρούμε ότι αποτελεί νίκη όλων των εργαζομένων. Ο αγώνας μας είναι πολύχρονος καθώς ξεπερνάει τα 6 χρόνια. Είμαστε για πολλοστή φορά δικαιωμένοι στα δικαστήρια. Με αυτή την απόφαση ακυρώνονται στην πράξη οι πρώτες ομαδικές απολύσεις που έγιναν με το νόμο Χατζηδάκη. Με τον αγώνα μας αναδείξαμε τον βρόμικο ρόλο που έπαιξε το Υπουργείο εργασίας σε βάρος των εργαζομένων. Και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε έως ότου αποκατασταθεί πλήρως η αδικία σε βάρος όλων των οικογενειών που έχουν υποστεί αυτή τη βάναυση συμπεριφορά από την εργοδοσία. Στέλνουμε μήνυμα προς όλους τους εργαζομένους, να συνεχίσουν τον αγώνα τους, προκειμένου να υπερασπίσουν και να εδραιώσουν τα εργασιακά δικαιώματα σε όλους τους χώρους δουλειάς».

Επίσης, ευχαρίστησε όλα τα εργατικά σωματεία, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που στάθηκαν στο πλευρό τους στον πολύχρονο αγώνα τους ενάντια στην εργοδοτική επίθεση και καυτηρίασε τη στάση των τοπικών κυβερνητικών βουλευτών που όπως είπε «μέχρι και σήμερα δεν έχουν καταδικάσει τις επιχειρηματικές πρακτικές του κ. Λαυρεντιάδη». Τέλος, επικοινώνησε σήμερα τηλεφωνικά με τον γενικό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, προκειμένου να τον ευχαριστήσει για τη συμβολή και τη στήριξη στον αγώνα των εργαζομένων στα Λιπάσματα Καβάλας μετά την πρόσφατη δικαστική απόφαση.

 

Πηγή: ergasianet.gr

Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας μέσα στα συνδικάτα, μήνες μετά την ψήφισή του, η ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη παραμένει κεντρικό καθήκον της εργατικής τάξης.

Οι κορώνες της ΑΔΕΔΥ «ότι ο νόμος Χατζηδάκη θα καταργηθεί στην πράξη και θα μείνει στα χαρτιά» δεν επιβεβαιώθηκαν. Τον Οκτώβρη η απόφαση για πανεργατική απεργία μέχρι το τέλος της χρονιάς δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Οι «παραδοσιακές» δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, νυν και πρώην, παρά την καταγγελτική ρητορική και την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης στα θέματα της υγείας και της ακρίβειας, όταν ήρθε η ώρα της δράσης και των αποφάσεων μια χαρά «έβαλαν πλάτη» στην κυβερνητική πολιτική, είτε διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και χρειάζεται προετοιμασία -δηλαδή κι άλλη αναβολή – για απεργία είτε καταψηφίζοντάς την.

Η ευθύνη όμως βαραίνει και τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που εκτιμούν ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές ανατρέπονται με διακηρύξεις και απογευματινά συλλαλητήρια χωρίς απεργιακό αγώνα.

Ο εργασιακός νόμος 4808/21 επιδιώκει ουσιαστικά να βάλει στην παρανομία τα σωματεία και τη δράση τους. Απαιτεί την εγγραφή τους στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΓΕΜΗΣΟΕ) και την καταχώριση σ’ αυτό των ονομάτων των μελών που έχουν εκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο, των πρακτικών διαλογής των ψηφοδελτίων και καταμέτρησης των ψήφων στις αρχαιρεσίες του, καθώς και των οικονομικών πόρων του σωματείου από το κράτος. Διαφορετικά, δεν μπορεί να αποφασίσει απεργία, να διαπραγματευτεί και να καταρτίσει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, να ασκεί νόμιμα συνδικαλιστική δράση, να προστατεύονται τα στελέχη του από απολύσεις. Ο νόμος σκοπεύει στην απονέκρωση των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών των εργαζόμενων. Η συνδικαλιστική δράση που ενοχλεί την εργοδοσία βρίσκεται υπό διωγμό.

Πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, παρά την αδράνεια και υποταγή της ΑΔΕΔΥ, αντιστέκονται σε βασικές διατάξεις του νόμου και δεν τις εφαρμόζουν. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών σωματείων ενάντια στην αξιολόγηση είναι ένα παράδειγμα αντίστασης και συλλογικής ανυπακοής.

Από την πρώτη μέρα συνδέθηκε με την αντίσταση στον νόμο Χατζηδάκη στο σύνολό του. Η κυβέρνηση, με τη βοήθεια των αστικών δικαστηρίων, ουσιαστικά απαίτησε την πειθάρχηση/συμμόρφωση των εργαζομένων εκπαιδευτικών σε βασικές διατάξεις του νόμου. Επιτέθηκε στο δικαίωμα της απεργίας βγάζοντας παράνομη την απεργία-αποχή και αμφισβήτησε την ύπαρξη σωματείων καθώς έσυρε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα σε δικαστήρια. Οι εκπαιδευτικοί συνέχισαν την απεργία παρά την απόφαση των δικαστηρίων, προχώρησαν σε αρχαιρεσίες των σωματείων τους χωρίς άδεια από το υπουργείο Παιδείας, δεν υπάκουσαν σε ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.

Η πρόσφατη απεργία στον ΕΦΚΑ για την αναστολή των χριστουγεννιάτικων αδειών των εργαζομένων, που βγήκε παράνομη, είναι επίσης παράδειγμα ανυπακοής στον νόμο Χατζηδάκη. Η αγωγή στηρίχτηκε κυρίως στις διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη και κυρίως στο τετραήμερο προαναγγελίας της, στη μη προσφυγή στον ΟΜΕΔ και στο προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Λειτουργίας. Αν οι εργαζόμενοι πειθαρχούσαν στις διατάξεις του αντεργατικού νόμου, η απεργία θα έπρεπε να προκηρυχτεί μετά τις γιορτές, δηλαδή όταν θα είχε ακυρωθεί η ουσία ενός από τα βασικά αιτήματά της. Το δικαστήριο, όπως ήταν αναμενόμενο, χαρακτήρισε την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Παρ’ όλα αυτά, η απεργία έγινε με την πίεση που έβαλαν οι εργαζόμενοι στην ΑΔΕΔΥ, η οποία αναγκάστηκε να προκηρύξει δύο 24ωρες απεργίες για να μπορέσουν να απεργήσουν οι εργαζόμενοι.

Και στο σωματείο εργαζομένων της COSCO παράνομη είχε κριθεί η απεργία τους από την αστική δικαιοσύνη, απεργία που αφορούσε στην άμεση εφαρμογή μέτρων για την υγεία και την ασφάλεια της ζωής τους. Απεργία που συνεχίστηκε και είχε αποτέλεσμα την ικανοποίηση βασικών αιτημάτων του σωματείου.

Η στάση που θα κρατήσει κάθε συνδικαλιστική δύναμη της Αριστεράς μέσα στα σωματεία απέναντι σε διατάξεις του νόμου που απαιτούν συμμόρφωση και πειθάρχηση, θα κρίνει την εφαρμογή του ή όχι. Η απεργία και η ανυπακοή είναι τα μόνα όπλα για να μην επικρατήσει ο εργασιακός μεσαίωνας.

Ο νόμος αυτός πρέπει -και μπορεί- να ανατραπεί