του Αλέξη Λιοσάτου

Ενώ καθημερινά η Νέα Δημοκρατία, που στελεχοποιεί βιαστές (τρομοκράτης όμως αποκαλείται ο Κουφοντίνας και η κυβέρνηση φαίνεται να επαναφέρει τη θανατική ποινή απέναντί του) μας δείχνει καθημερινά τα δόντια της, ενώ καθημερινά προστίθεται ακόμα πιο χουντική καταστολή απέναντι στη νεολαία και σπάει ρεκόρ αντιδραστικότητας περνώντας σωρεία νόμων με παράλληλη απαγόρευση διαδηλώσεων αλλά και κυκλοφορίας, έχει έρθει και η ώρα ενός πρώτου απολογισμού στο ζήτημα της πανδημίας, καθώς ολοκληρώνεται ένας χρόνος από τα πρώτα κρούσματα στην Ελλάδα.

Το παράδειγμα της Πτολεμαΐδας:

Για όσες –όσους δεν το ξέρανε, περίπου 2,5 μήνες μετά η Πτολεμαΐδα (νομός Κοζάνης) βγαίνει από το καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 6 μμ! Είναι μεταξύ των λίγων περιοχών στην Ελλάδα που εφαρμόστηκε το «σκληρότερο lockdown», μάλλον η πόλη/περιοχή με τη μακροβιότερη εφαρμογή αυτού του lockdown και ΟΧΙ, δεν σχετίζεται με ότι είχαμε πολλά κρούσματα ή ότι μετατραπήκαμε σε Γιουχάν.
Σε τι διαφέρει η Πτολεμαΐδα από τις άλλες περιοχές της Δ.Μακεδονίας και της υπόλοιπης Ελλάδας; Στην Πτολεμαΐδα λειτουργεί κανονικά το εργοτάξιο κατασκευής της μονάδας 5 της ΔΕΗ, όπου συνωστίζονται 2000 (νέοι και συνήθως ασυμπτωματικοί) εργαζόμενοι, η δε εταιρεία (ΤΕΡΝΑ) στέλνει αρκετούς από αυτούς για υποχρεωτικά και δωρεάν τεστ, με αποτέλεσμα να «ανεβαίνουν» τα νούμερα των κρουσμάτων σε σχέση με άλλες πόλεις. Ωστόσο και πάλι για το περισσότερο από αυτό το διάστημα σε πολλές πόλεις καταγράφηκαν πιο πολλά κρούσματα και μάλιστα ενεργά κρούσματα ανά πληθυσμό. Γιατί δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση από την κυβέρνηση; Υπάρχει κι ένας δεύτερος λόγος. Η πιθανή εγκατάλειψη της Πτολεμαΐδας στους νόμους της ζούγκλας, μιας και βιώνει την περίοδο της «βίαιης απολιγνιτοποίησης», με τις προβλέψεις θεσμικών προσώπων να εκτιμούν ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια θα μεταναστεύσουν έως και τα ¾ του πληθυσμού της πόλης, με το μοντέλο «πόλη των ορυχείων» να δίνει τη θέση του στο νέο μοντέλο που της επιφυλάσσουν: «Πόλη των φωτοβολταϊκών, αιολικών πάρκων και σκουπιδιών», καθώς τεράστιες εκτάσεις δεσμεύονται για ΑΠΕ και παράλληλα σχέδια εκτυλίσσονται για να μεταφέρονται εδώ για επεξεργασία (σε μονάδες που θα φτιαχτούν στους χώρους των παλιών ορυχείων) σκουπίδια από όλη την Ελλάδα. Οπότε, ας αφήσουμε την πανδημία να κάνει τη δουλειά της μια ώρα αρχύτερα; Θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση-τουλάχιστον δεν μπορώ να βρω λογικότερο σενάριο.
Δεν αποδεικνύεται πουθενά ότι βοήθησε το αυστηρότερο lockdown την Πτολεμαΐδα στον περιορισμό των κρουσμάτων και από τις 2-3 πρώτες εβδομάδες θα μπορούσε να διαπιστωθεί κάτι τέτοιο.
(Παράδειγμα 28/12 6 νέα κρούσματα κορoνοϊού στον νομό Κοζάνης, Τρίτη 5 Ιανουαρίου 32 νέα κρούσματα στον νομό ενώ βρίσκεται σε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 6 μμ, 15/1 26 στην Κοζάνη, 26/1 4 σε πόλη Κοζάνης και 11 σε Πτολεμαΐδα, 27 Ιανουαρίου  11 Κοζάνη και 11 Πτολεμαΐδα, 1 Φλεβάρη 5 Κοζάνη και 1 στην Πτολεμαΐδα. Κι όμως εδώ κι έναν μήνα τα έκτακτα μέτρα άρθηκαν στην Κοζάνη από 1 Φλεβάρη και ίσχυαν για ένα σχεδόν μήνα επιπλέον μόνο για Πτολεμαΐδα.)
Η σύγκριση με άλλες πόλεις με χαλαρότερα μέτρα και η καμπύλη των κρουσμάτων της πόλης δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Ούτε η σχετική χαλάρωση των μέτρων των γιορτών εκτίναξε τα κρούσματα. Αντίθετα ο περιορισμός κυκλοφορίας μετά τις 6 μμ προκάλεσε συνωστισμό και στα σούπερ μάρκετ και σίγουρα αύξησε τα κρούσματα στην πόλη. Από την άλλη οι εκκλησίες δούλευαν και οι πιστοί γλείφανε κουταλάκια σε όλη την Ελλάδα, άρα ούτε αυτή μπορεί να είναι η διαφορά. Ρόλο στην αύξηση των κρουσμάτων έπαιξε σίγουρα το άνοιγμα των σχολείων, που έγινε χωρίς να παρθεί κανένα μέτρο (προσλήψεις, νέα σχολεία, αποσυμφόρηση αιθουσών, τεστ σε όλα τα παιδιά κλπ).
Η εξήγηση της επιμονής στον τρίμηνο περιορισμό της κυκλοφορίας στις 6μμ για τη συγκεκριμένη πόλη δεν μπορεί να εξηγηθεί αν δεν συμπεριληφθούν πολιτικοί υπολογισμοί και σκοπιμότητες.
Η εικόνα της Πτολεμαΐδας συμπυκνώνει την κυβερνητική πολιτική: ψέματα με τη βοήθεια όλων των μεγάλων ΜΜΕ, κοινωνική αναλγησία, υποκρισία και δολοφονικές πολιτικές που στόχο έχουν να σώσουν όχι ανθρώπινες ζωές αλλά τα καπιταλιστικά κέρδη με το μικρότερο πολιτικό κόστος.
Στην Πτολεμαΐδα θα μπορούσαν απλώς να κλείσουν τη μονάδα 5. Για να μην χαλάσουν τα κέρδη του -κάθε- αρπακτικού Περιστέρη έκλεισαν στα σπίτια τους όλους τους υπόλοιπους. «Μα ο περιορισμός της κυκλοφορίας και οι κοινωνικές αποστάσεις» δεν βοηθάνε στον περιορισμό των κρουσμάτων;» Ναι όταν είναι καθολικός για λίγες μέρες. Όχι όταν μερικά εκατομμύρια εργαζόμενοι συνωστίζονται σε χώρους δουλειάς, ΜΜΜ, σούπερ μάρκετ, οι παππούδες στις εκκλησίες, τα σώματα ασφαλείας μεταξύ τους, οι μαθητές στα σχολεία κλπ. Μισό lockdown δεν είναι lockdown, είναι κοροϊδία, κοινωνικό καψόνι και άσκηση απολυταρχίας, όπως έδειξε και η στάση της κυβέρνησης απέναντι στις διαδηλώσεις (δεν είδαμε πχ από την άλλη να ρίχνουν πρόστιμα, να ψεκάζουν και να δέρνουν τους παπάδες στις χιλιάδες εκκλησίες που δούλεψαν κανονικά και με υπερωρίες του Σταυρού, στέλνοντας στον άλλο κόσμο αρκετούς ηλικιωμένους).
Ούτως ή άλλως ο κόσμος σε γενικές γραμμές φοβόταν, έπαιρνε τα προσωπικά μέτρα ασφαλείας/κοινωνικής αποστασιοποίησης που του αναλογούσαν χωρίς καταστολή (αυτοί που δεν ήθελαν και δεν πήραν μέτρα το έκαναν έτσι κι αλλιώς παρά τις απαγορεύσεις) και κανένα «πάρτυ» δεν γινόταν πλην εξαιρέσεων, και αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η χαλάρωση των μέτρων στις γιορτές και τα οικογενειακά τραπέζια δεν αύξησαν τα κρούσματα. Οι απαγορεύσεις στον περίπατο ήθελαν να βάλουν χαλινάρι στο μυαλό μας και όχι στα κρούσματα. Η αλήθεια είναι ότι αν οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, περιπάτων κλπ συνεισέφεραν πραγματικά στη μείωση των κρουσμάτων, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι το έκαναν ανεπαίσθητα και μη μετρήσιμα.

«Εθνικός» απολογισμός

Η πανδημία μοιάζει να έκανε το pick της στην Ελλάδα (για φέτος τουλάχιστον). Tα κρούσματα αυτές τις μέρες δείχνουν μια νέα αυξητική τάση, αλλά με τον εμβολιασμό όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού και με τον καιρό να φτιάχνει από δω και πέρα στην Ελλάδα είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει πραγματικό «τρίτο κύμα» και –ελπίζουμε όχι!- τα κρούσματα λογικά θα αρχίσουν σταδιακά να υποχωρούν. Ο καιρός και «η ολοκλήρωση του κύκλου» της πανδημίας σε κάθε χώρα φαίνεται γενικά διεθνώς να έπαιξαν σημαντικότερο ρόλο από τα μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας που εφαρμόστηκαν σχεδόν από όλες τις δυτικές κυβερνήσεις (όχι όμως από πολλές, και ίσως στις περισσότερες, από όλες τις υπόλοιπες).
Ήρθε λοιπόν η ώρα του απολογισμού, μιας και κλείνει περίπου ένας χρόνος από την έλευση του νέου κορoνοϊού στην Ελλάδα (στην Κίνα η πανδημία ξεκίνησε Δεκέμβριο, στην Ανατολική Ασία Γενάρη και στις περισσότερες χώρες της Δ.Ευρώπης και τις ΗΠΑ από μέσα Γενάρη μέχρι 15 Φλεβάρη, στην Ελλάδα 28 Φλεβάρη).
Φυσικά έχει παρέλθει πολύς καιρός και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τα κυβερνητικά παραμύθια περί «χώρας μοντέλο» και «γρήγορης και αποτελεσματικής κυβέρνησης Μητσοτάκη που εφάρμοσε γρήγορα lockdown και μας έσωσε από τις εκατόμβες».* Ψέμα που σήμερα φαντάζει γελοίο μεν, έκανε τη δουλειά του δε, καθώς ακόμα και η πλειοψηφία της Αριστεράς, θυμόμαστε, υποκλίθηκε σε αυτή την αντίληψη και αφόπλισε τους εργαζόμενους και τον κόσμο του κινήματος μπροστά στην πανδημία. Ένας κόσμος που έπρεπε να προχωρήσει σε μαζικές απεργίες και δράσεις ανυπακοής για να διεκδικήσει μέτρα πραγματικής θωράκισης απέναντι στην πανδημία –και στην ανάγκη να διώξει την κυβέρνηση της Δεξιάς με τις κλοτσιές-, πείστηκε να κλειστεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ στο σπίτι του «για να μη μεταδοθεί ο ιός». Μια υπόκλιση που σε έναν βαθμό εξακολουθεί να ισχύει και αφήνει τα ίχνη της στην εσωστρέφεια του κινήματος και της Αριστεράς, ενώ ο Μητσοτάκης φιλοδοξεί ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την πανδημία να εφαρμόσει δυστοπικά μοντέλα απαγορεύσεων που μέχρι τώρα μόνο σε βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας συναντούσαμε.
Από τότε μεσολάβησε το δεύτερο κύμα της πανδημίας, με τα ….εξίσου αποτελεσματικά μέτρα της κυβέρνησης, το εξής ένα, το (ίσως όχι και τόσο) «έγκαιρο lockdown», αφού πρώτα είχε φροντίσει να φέρει μερικά εκατομμύρια τουρίστες στην Ελλάδα χωρίς τους απαραίτητους ελέγχους διάγνωσης για COVID. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. 6000+ νεκροί στην Ελλάδα, με lockdown από τον …Οκτώβρη σε πολλές περιοχές (μέσα στις οποίες και οι Κοζάνη-Πτολεμαΐδα) και από τις 7/11 πανελλαδικά. Η Ελλάδα ήταν το φθινόπωρο-χειμώνα από τις πρώτες χώρες στον κόσμο σε αριθμό κρουσμάτων και νεκρούς αναλογικά με την πληθυσμό της και ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει, παρόλο που οι περισσότερες από τις άλλες χώρες έχουν καταφέρει προς το παρόν σχεδόν να οδηγήσουν την πανδημία σε πολύ χαμηλή μεταδοτικότητα.
Η Ελλάδα δεν ενίσχυσε το ΕΣΥ, δεν προχώρησε σε μαζική δημόσια και δωρεάν τεστοποίηση του πληθυσμού της, ιχνηλάτηση επαφών και απομόνωση των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων (αντί της κοινωνίας ολάκερης), δεν αποσυμφόρησε /έκλεισε εργοστάσια και μαζικούς χώρους δουλειάς, δεν έκλεισε –πραγματικά- τις εκκλησίες, άνοιξε τα σχολεία στοιβάζοντας μαθητές και καθηγητές, δεν ενίσχυσε τον στόλο και τα δρομολόγια των ΜΜΜ. (Υπάρχει γαλλική έρευνα που αποδεικνύει ότι ο περιορισμός κυκλοφορίας μετά τις 6 μμ αυξάνει τη μετάδοση των κρουσμάτων, αυτό που λέει η ίδια μας η πείρα δηλαδή με τον συνωστισμό στα σούπερ μάρκετ, ο δε Παγκόσμιος Ιατρικός Σύλλογος ένα μήνα πριν είχε βγάλει ανακοίνωση, δηλώνοντας πως διαφωνεί με τις νυχτερινές απαγορεύσεις κυκλοφορίας και ισχυριζόμενος ότι οι περισσότερες μολύνσεις συμβαίνουν στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας.)
((https://www.koutipandoras.gr/article/pagkosmios-iatrikos-syllogos-kyrios-sta-leoforeia-oi-molynseis-apo-covid))
Δεν έκανε καμπάνιες ενημέρωσης για τη χρήση μάσκας και δεν χορήγησε μαζικά και δωρεάν μάσκες (και δη υψηλής αναπνευστικής προστασίας) αλλά επιδόθηκε στην τρομοκρατία με τα πρόστιμα. Δεν έκανε καμπάνιες ενημέρωσης για τα εμβόλια αλλά άφησε να κυκλοφορούν ηλίθιες φήμες για νεκρούς και παράλυτους από τα εμβόλια. Δεν ενίσχυσε ουσιαστικά μισθωτούς εργάτ(ρι)ες και μικρές επιχειρήσεις. Θα μπορούσε ακόμα να εφαρμόσει ένα πραγματικό lockdown 2-3 εβδομάδων που θα είχε αποτέλεσμα (φυσικά με γενναίες αποζημιώσεις σε όλους τους εργαζόμενους), αλλά προτίμησε να εφαρμόσει ένα 5μηνο λοκντάουν της πυρκαγιάς, με μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας από τα αυστηρότερα στον πλανήτη. Αυτό ήταν το μόνο μέτρο που επί της ουσίας πήρε. Αν το lockdown (αυτό το συγκεκριμένο λοκντάουν της πυρκαγιάς) ήταν η απάντηση, λογικά η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει τα λιγότερα κρούσματα στον πλανήτη.
Στις 20/2/2021, η Ελλάδα σε νεκρούς ανά πληθυσμό είναι 27η στις 37 χώρες (αφαιρώντας τα μικρά κρατίδια) της Ευρώπης. Ωστόσο ανεβαίνει στην ζοφερή κατάταξη αν προσμετρηθεί μόνο η περίοδος Οκτώβρη-Φλεβάρη, δηλαδή την περίοδο της πτώσης της θερμοκρασίας κι έξαρσης της νόσου στην Ελλάδα, τα πράγματα αλλάζουν. Πχ αυτό το διάστημα η Ελλάδα έχει περίπου όσους νεκρούς είχε η Σουηδία που δεν εφάρμοσε σχεδόν καθόλου μέτρα (δεν επέβαλε καν τη χρήση μάσκας).
((https://www.efsyn.gr/node/273590))
Νορβηγία και Φινλανδία που είχαν στο πρώτο κύμα πολύ περισσότερους νεκρούς από την Ελλάδα (με πολύ πιο ήπια μέτρα από την Ελλάδα), στο 2ο κύμα έχουν φτάσει στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης σε μεταδοτικότητα και θνητότητα της νόσου. Η Ισλανδία χωρίς καθόλου περιοριστικά μέτρα επίσης βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις.
Η σύγκριση γενικά της Ελλάδας με τις βόρειες χώρες γίνεται πιο δυσμενής, καθώς στη χώρα μας υπάρχει ο παραδοσιακός ισχυρός δεσμός-θεσμός της ελληνικής οικογένειας που προστατεύει τους ηλικιωμένους. Στη Σουηδία για παράδειγμα οι μισοί σχεδόν νεκροί ήταν κάτοικοι γηροκομείων. Στην Ελλάδα το ποσοστό θανάτων σε γηροκομεία ήταν απείρως μικρότερο.
Στην παγκόσμια κατάταξη η Ελλάδα είναι 52η σε νεκρούς ανά πληθυσμό σε 220 χώρες.
Στις 20/2/2021 μόνο 70 από τις 220 χώρες καταγράφουν θανάτους από COVID, οι μισές περίπου από αυτές έχουν διψήφιο αριθμό θυμάτων και με βάση τον πληθυσμό της βρίσκεται στην πρώτη 20άδα παγκοσμίως σε νεκρούς.
Aρκετές από τις χώρες που τα πήγανε καλύτερα στην αντιμετώπιση της πανδημίας πήρανε ελάχιστα και στοχευμένα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας, όπως οι χώρες της Ανατολικής Ασίας. Εφάρμοσαν όμως μια πολιτική μαζικής τεστοποίησης, ιχνηλάτησης και απομόνωσης κρουσμάτων, αντί να βάλουν την εργατική τάξη στον γύψο και την πείνα.
Στο δια ταύτα, η «Ελλάδα» (δηλαδή ο Μητσοτάκης) αποτελεί πρότυπο προς αποφυγή για όποιον ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη ζωή και όχι για τα κέρδη των Αλαφουζομαρινάκηδων και των ΜελισσανιδοΣαββιδαιοκαρυπίδηδων. Τα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι μέτρα υψηλής υποκριτικής για να εξυπηρετείται το κεφάλαιο και οι κολλητοί της Δεξιάς και αναποτελεσματικά, ενώ άλλα μέτρα θα μπορούσαν να είναι πολύ αποτελεσματικότερα, αλλά δεν εφαρμόστηκαν, γιατί ο ελληνικός καπιταλισμός δεν δίνει δεκάρα για τη ζωή των δούλων του και γιατί η κυβέρνηση μεριμνά μόνο για την κερδοφορία (όπως με τη μονάδα 5 της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα, τα εργοστάσια στη Δυτική Αττική κοκ, τα καθυστερημένα και ακροδεξιά ακροατήρια (εκκλησία, ασυδοσία αστυνομίας κοκ) κλπ κλπ.
Η κυβέρνηση ΝΔ φέρει ακέραια την ευθύνη για τις χιλιάδες νεκρών στην πανδημία που αβγατίζουν, παρόλο που δεν θα το ακούσετε από τα ΜΜΕ. Ο Μητσοτάκης, ο κολλητός των Λιγνάδηδων, Γεωργιάδηδων, Αδαμόπουλων φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για τους 6200+ νεκρούς. Αν αναλογιστούμε ότι η –καπιταλιστικότατη- Κίνα, από την οποία ξεκίνησε η πανδημία 15 μήνες πριν, με 1,4 δις πληθυσμού, έχει λιγότερους νεκρούς από την Ελλάδα και μηδέν νεκρούς σήμερα, με ελάχιστα ή καθόλου μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας, παρά μόνο στην αρχή της πανδημίας, διαπιστώνουμε ότι οι ευθύνες είναι εξόχως πολιτικές και οι πολιτικές της κυβέρνησης δολοφονικές. Στην κυβέρνηση ΝΔ αξίζει να φύγει με τις κλοτσιές, έστω κι αυτό για την ώρα φαντάζει μακρινό σενάριο. Και οι πολιτικές αυτές αντιμετωπίζονται-και ανατρέπονται- με μαζικούς αγώνες, με απεργίες και καταλήψεις, όχι με την κοινωνική αποστασιοποίηση.**
*Είχαμε προσπαθήσει να αποκαλύψουμε από τότε ότι αυτά αποτελούν προπαγανδιστικά παραμύθια,  https://www.redtopia.gr

** Έστω κι αν εμείς πρέπει να εξακολουθήσουμε να κρατάμε τις αποστάσεις μας και να φοράμε τις μάσκες μας, για να προστατεύουμε κι εμείς όσο μπορούμε εμάς, τους δικούς μας, τους γύρω μας και το κοινωνικό σύνολο.

Της Ελένης Μπενάτου*

«Μικρά υγειονομικά εγκλήματα» στη Δυτική Αττική

Την επιβολή αυστηρού lockdown ανακοίνωσε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας στις 17/12, διάρκειας αρχικά μίας εβδομάδας, που με νέα ανακοίνωση παρατάθηκε έως 11/01, σε Ασπρόπυργο, Ελευσίνα και Μάνδρα, περιοχές της Αττικής που συγκεντρώνουν σχεδόν το 30% της βιομηχανικής παραγωγής της χώρας.

Με πρόσχημα την «ατομική ευθύνη» των κατοίκων και με την συντονισμένη προσπάθεια των ΜΜΕ ενοχοποίησης του μεταναστευτικού πληθυσμού αλλά και των Ρομά που διαμένουν στις συγκεκριμένες περιοχές, αποκρύπτεται το μεγαλύτερο πρόβλημα, στα όρια του υγειονομικού εγκλήματος, που υπάρχει και συντελείται στις μεγάλες βιομηχανίες και χώρους εργασίας της περιοχής.
Με το δόγμα «όλοι θα έχουν τον ένοχο που τους ταιριάζει», η κεντρική διοίκηση κατηγορεί την «ανεύθυνη τοπική κοινωνία»· με τη σειρά της, η τοπική κοινωνία κατηγορεί τους «ανεύθυνους μετανάστ(ρι)ες και ρομά». Έτσι προσπαθούν να αποκρύψουν και μηδενίσουν την ευθύνη των εργοδοτών ως προς την απουσία μέτρων ουσιαστικής υγειονομικής προστασίας, αλλά και την κρατική ευθύνη ως προς τους ελέγχους των εργασιακών χώρων από την επιθεώρηση εργασίας και τη διενέργεια περιοδικών μαζικών τεστ στις βιομηχανίες από τα κλιμάκια του ΕΟΔΥ.
Με περισσή υποκρισία και με «κάμερες ανοιχτές» διενεργούνται τεστ σε πλατείες, ελέγχονται από την αστυνομία στενάκια και δρόμοι της περιοχής και τα «φώτα της πόλης» κλείνουν στις 6 μ.μ. με την έναρξη της απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Ανακοινώνονται αυξημένα κρούσματα, συχνά λιγότερα από άλλες περιοχές της Αττικής, χωρίς να αναφέρεται ότι το μεγαλύτερο μέρος της τοπικής κοινωνίας εργάζεται στις βιομηχανικές ζώνες.
Αποκρύπτονται κρούσματα σε εργοστάσια, δεν διενεργούνται τεστ στους χώρους εργασίας -παρά μόνο «δειγματοληπτικοί» και ανά «περίσταση»- και δεν τηρούνται, σε μεγάλο ποσοστό, όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας. Η μεταφορά προς και από τα εργοστάσια, όταν δεν γίνεται με ατομικό μέσο, γίνεται με τα αραιά σε συχνότητα δρομολόγια λεωφορείων, που γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι υπερφορτωμένα. Ο προαστιακός ξεκινά το 1ο δρομολόγιο στις 7 π.μ., όταν οι περισσότεροι/ες εργάτ(ρι)ες ξεκινούν την βάρδια τους νωρίτερα. Και φυσικά τα αφεντικά των εργοστασίων δεν εξασφαλίζουν την μεταφορά του προσωπικού, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων (κυρίως στην περίπτωση αλλαγής έδρας ή νομού).
Αυξάνονται οι καταγγελίες για κρούσματα σε χώρους εργασίας από σωματεία, για τις ασύδοτες ενέργειες εργοδοτών και για την εγκληματική αδιαφορία των τοπικών αρχών. Ο ανύπαρκτος κρατικός υγειονομικός έλεγχος συνδυάζεται με την κρατική προστασία της απρόσκοπτης παραγωγής κερδών, και αυτός ο συνδυασμός κοστίζει ανθρώπινες ζωές. Κι αν ορισμένοι και ορισμένες υποτιμούν τον κίνδυνο που ελλοχεύει στις βιομηχανικές ζώνες της χώρας, εμείς λέμε ότι δεν απέχουμε πολύ από το δράμα που έζησε η γειτονική Βόρεια Ιταλία.

*Εργαζόμενη, Δυτική Αττική

του Γιώργου Γαλανή και του Αχιλλέα Μαντέ

Ο εκθετικός τρόπος εξάπλωσης του κορωνοϊού (1) σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα όσον αφορά το κατά πόσο και για πόσο διάστημα αποκτούν ανοσία τα άτομα που έχουν νοσήσει, κάνει τα μέτρα φυσικής απόστασης αναγκαίο μέσο ελαχιστοποίησης θανάτων τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ανοσία. Ωστόσο, παρόλο που τα μέτρα είναι αναγκαία, το πόσο «σκληρά» θα πρέπει αυτά να είναι και το τι θα πρέπει να περιλαμβάνουν δεν είναι το ίδιο προφανές.

Αυτό το γεγονός οδηγεί σε μια έντονη συζήτηση μέσα στην ευρύτερη ελληνική (και όχι μόνο) Αριστερά μετά το δεύτερο κύμα με lockdowns. Αν και όλες οι εκφάνσεις της Αριστεράς συμφωνούν στην αποτυχία της κυβέρνησης να εφαρμόσει εναλλακτικές πολιτικές όπως η στήριξη του ΕΣΥ, υπάρχει μεγάλη διαφωνία όσον αφορά τη στάση απέναντι στα lockdowns. Η συζήτηση γίνεται εντός ενός πλαισίου του οποίου τα όρια μπορούν να περιγραφούν από δύο θέσεις: αυτή του «όχι» στα lockdown, και αυτή του «ναι μεν αλλά» (2). Η θέση του «όχι» συνοψίζεσαι στον εξής συλλογισμό (3).

Το lockdown:
i) Γεννά νέες ανισότητες.
ii) Επιβάλλεται από την πολιτική ηγεμονία και εμποδίζει το όποιο κίνημα να προβεί σε κινητοποιήσεις στον δρόμο.
iii) Κατά μέσο όρο μπορεί να σωθεί ο ίδιος αριθμός ζωών με εναλλακτικές πολιτικές οι οποίες έχουν άμεση εφαρμογή.

Επομένως, σύμφωνα με αυτή την άποψη, η Αριστερά πρέπει να καταδικάσει το lockdown, διαφορετικά δεν έχει τον χώρο να αντιπαλέψει τις κυβερνητικές πολιτικές, γίνεται ετερόνομη και ηγεμονεύεται από την κυρίαρχη ιδεολογία.

Στον αντίποδα, η θέση του «ναι μεν αλλά» (4) υιοθετεί τα (i) και (ii) αλλά διαφωνεί στο (iii) και καταλήγει στο εναλλακτικό συμπέρασμα:

iv) Η Αριστερά δεν πρέπει να καταδικάσει το lockdown, αλλά να εστιάσει την κριτική στην μη εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών στο παρελθόν, που θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει το νέο lockdown.

Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πιο σύνθετη, μιας και δεν υπάρχει μόνο ένα είδος lockdown και άρα μια δυαδική αντιμετώπιση δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Δεν οδηγούν όλα τα είδη lockdown νομοτελειακά σε νέες ανισότητες ούτε η κυρίαρχη ηγεμονία είναι αδιάφορη ανάμεσα στα διάφορα είδη lockdown που εφαρμόζονται. Το lockdown είναι ένα εργαλείο πολιτικής που έχει κύριο στόχο την πτώση του βασικού αναπαραγωγικού αριθμού (5) κάτω από τη μονάδα, και τον έλεγχο της πανδημίας. Η κρίση και η άνιση κατανομή των επιπτώσεων, είναι μια παράπλευρη απώλεια στην αναζήτηση αυτού του στόχου. Η κατανομή των επιπτώσεων και του κοινωνικού κόστους, επηρεάζεται από το είδος του lockdown. Μπορούμε πάλι σχηματικά, να διακρίνουμε δύο είδη lockdowns, τα οποία για ευκολία ονομάζουμε κυρίαρχο lockdown και εναλλακτικό lockdown.

α) Κυρίαρχο lockdown: Αφορά στο σύνολο των πολιτικών περιορισμού της κυκλοφορίας και το σύνολο των βραχυπρόθεσμων οικονομικών πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Στον Δυτικό τουλάχιστον κόσμο, αυτή η μορφή του lockdown χαρακτηρίζεται από τις εξής γενικές τάσεις: Να κλείσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι κλάδοι και για τον μικρότερο δυνατό χρόνο, ώστε να μην διακοπούν οι εφοδιαστικές αλυσίδες και η παραγωγή˙ να γίνει στροφή στην τηλε-εργασία όπου είναι εφικτό˙ να περιοριστούν όλες οι άσκοπες (σε σχέση με την παραγωγή) μετακινήσεις, και ειδικά όσες δεν αφορούν ή διευκολύνουν χρηματικές συναλλαγές.

Αυτά τα μέτρα φυσικής αποστασιοποίησης, συνοδεύτηκαν από ένα μείγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που κινούνταν γύρω από τους παρακάτω άξονες:

i) Την διαχείριση των οικονομικών προσδοκιών και την αποφυγή πανικού στις αγορές κεφαλαίου και το χρηματιστήριο
ii) Την παροχή φτηνής πίστωσης και την τόνωση του χρηματιστηρίου, για την αντιμετώπιση βραχυχρόνιων προβλημάτων ρευστότητας και φερεγγυότητας
iii) Την ενίσχυση της ζήτησης και των εισοδημάτων μέσα από επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές.
iv) Την ενίσχυση των συστημάτων υγείας και δομών πρόνοιας, προκειμένου να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες εισαγωγές ασθενών, αλλά στοχευμένα και περιορισμένα, σε αυστηρή συσχέτιση με τις ανάγκες που σχετίζονται με την covid-19.

Ο βαθμός και η διάρκεια κάθε επιμέρους πολιτικής διαφέρει από χώρα σε χώρα. Κοινός όμως παρονομαστής του κυρίαρχου lockdown είναι να έχει όσο το δυνατόν μικρότερο αντίκτυπο στις σφαίρες της παραγωγής, της διανομής και των αγορών, ώστε να αποφευχθεί μια «ανήκεστος» βλάβη στο μηχανισμό καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η άσκηση επεκτατικών «κεϊνσιανών» πολιτικών, η μείωση των επιτοκίων, η στήριξη των συστημάτων υγείας και δομών πρόνοιας δεν είναι de facto προοδευτικά μέτρα, αλλά μέτρα διατηρούν σε κάποιο βαθμό τη λειτουργία των αγορών. Για παράδειγμα, η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών προειδοποιεί για μια «χαμένη δεκαετία» εάν δεν εφαρμοστούν επεκτατικές πολιτικές (6) και το ΔΝΤ μιλάει ανοιχτά για την ανάγκη δημοσιονομικών επεκτατικών μέτρων (7), ακόμη και για capital controls (8).

Αμφισβήτηση του κυρίαρχου πλαισίου

Η Αριστερά δεν έχει κανέναν λόγο να περιορίζει τη συζήτηση σε αυτό το πλαίσιο. Αντίθετα, η αμφισβήτηση αυτού του πλαισίου πρέπει να είναι βασικός της στόχος. Διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος είτε να βρεθεί σε κοινό τόπο με τις (ακρο-)δεξιές θέσεις του πλήρους ανοίγματος και της κατάργησης του lockdown, όπως αυτές εκφράζονται και από τις μελέτες του πανεπιστημίου του Stanford (9), είτε να περιοριστεί η συζήτηση σε μια κεϊνσιανή διαχείριση της κρίσης, χωρίς να αμφισβητείται ο πυρήνας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής.

β) Εναλλακτικό lockdown. Αφορά στο σύνολο των πολιτικών περιορισμού της κυκλοφορίας και το σύνολο των βραχυπρόθεσμων οικονομικών πολιτικών που ξεφεύγει από το παραπάνω πλαίσιο, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την υγειονομική προστασία του κόσμου της εργασίας, αλλά και -κυρίως- σε ό,τι αφορά την διαχείριση των οικονομικών επιπτώσεων του lockdown.

Σε αντίθεση με το κυρίαρχο lockdown, ο στόχος θα ήταν να κλείσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι κλάδοι της οικονομίας με ταυτόχρονη εξασφάλιση των βασικών αναγκών των εργαζομένων από το κράτος, ενώ παράλληλα δεν θα περιορίζονταν οι δραστηριότητες χαμηλού κινδύνου μετάδοσης, όπως η γυμναστική σε εξωτερικούς χώρους, οι ήπιες και χωρίς υψηλό βαθμό συγχρωτισμού εκδοχές κοινωνικοποίησης και οι πορείες με μέτρα φυσικής απόστασης (από διαδηλωτές και αστυνομικούς). Αυτού του τύπου το lockdown θα στόχευε στην ελαχιστοποίηση του ρυθμού αναμετάδοσης του ιού, με περιορισμό των ατομικών ελευθεριών στο ελάχιστο.

Ένα δεύτερο στοιχείο αυτής της εναλλακτικής πολιτικής θα ήταν η παύση κάθε είδους άλλης δαπάνης. Όπως εξηγεί σε ένα πρόσφατο κείμενο, ο Jan Kregel (10) κατά τη διάρκεια του lockdown δεν υπάρχει κανένας λόγος να πληρώνονται πάγια κόστη όπως νοίκια, στεγαστικά δάνεια και οι εκμισθώσεις παγίου κεφαλαίου με στόχο την κατάργηση του τόκου και του ενοικίου σαν κατηγορίες εισοδήματος.

Ένα πετυχημένο και κοινωνικά δίκαιο lockdown απαιτεί την ελαχιστοποίηση των ανισοτήτων. Παράλληλα απαιτεί δωρεάν παροχή ειδών πρώτης ανάγκης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, και ταυτόχρονη νομική ρύθμιση που θα εξασφαλίζει δωρεάν στέγη σε όλες κι όλους, ώστε να αποφευχθούν οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί. Το κλείσιμο πολύ περισσότερων τομέων της οικονομίας, το κλείσιμο των χρηματιστηρίων και η παύση των χρηματικών ροών, της παροχής ρευστότητας και δημιουργίας πρόσθετου ιδιωτικού χρέους, οι αυξημένες δαπάνες για όλο τον πληθυσμό με χαμηλά εισοδήματα και για τη δημόσια υγεία, μεταφέρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της κρίσης στο κεφάλαιο. Λόγω της τηλε-εργασίας αλλά και των καταναλωτικών ροών που αναπόφευκτα προκύπτουν από τα αποθέματα πλούτου ορισμένων νοικοκυριών, η επιβολή ενός έκτακτου υψηλού φορολογικού συντελεστή με προοδευτικά χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με την απαγόρευση πληρωμής τόκων, μερισμάτων και προσόδων, κατ’ ανάγκη συνεπάγεται ότι το σύνολο του κοινωνικού πλεονάσματος καταλήγει στο κράτος, το οποίο εν συνεχεία και διανέμει για την κάλυψη των βασικών αναγκών του συνόλου της κοινωνίας.

Συνοπτικά, ένα εναλλακτικό lockdown το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα μέτρο παράλληλο με την αναγκαία στήριξη του συστήματος υγείας (και όχι ως αντίμετρο) μπορεί να περιλαμβάνει μέτρα όπως:

i) Κλείσιμο όσο το δυνατόν περισσότερων κλάδων και για τον μικρότερο δυνατό χρόνο, ώστε να περιοριστεί η εξάπλωση της νόσου
ii) Παύση όλων των χρηματικών ροών κόστους από νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με στόχο την δίκαιη κατανομή του κόστους του lockdown
iii) Κεντρικά σχεδιασμένη παροχή ειδών πρώτης ανάγκης
iv) Νομοθετική ρύθμιση για την κατάργηση των εξώσεων και των πλειστηριασμών
v) Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλες και όλους τους/τις μη εργαζόμενους/νες με εισοδηματικά κριτήρια στο ύψος του κατώτατου μισθού.

Εν κατακλείδι: Ενώ τα μέτρα φυσικής απόστασης είναι αναγκαία μέσα αντιμετώπισης της πανδημίας, η συγκεκριμένη μορφή που θα έπρεπε/πρέπει να πάρουν δεν είναι καθόλου προφανής. Ο στόχος των μέτρων θα έπρεπε/πρέπει να είναι διπλός: (1) να εξασφαλίζουν τα υλικά μέσα για όσους/ες είναι αναγκασμένοι/ες να εργάζονται για να ζήσουν και γι’ αυτό δεν έχουν την πολυτέλεια να «μείνουν σπίτι» αν δεν στηριχτούν εισοδηματικά, και (2) να είναι κοινωνικά δίκαια, που σημαίνει να είναι ταξικά μεροληπτικά υπέρ των κατώτερων τάξεων.

(1) Σε μη τεχνικούς όρους, η εκθετική αύξηση μπορεί να θεωρηθεί ως μια «εκρηκτική» αύξηση, όπως για παράδειγμα εξαπλώνεται μια χιονοστιβάδα ή μια πυρκαγιά.
(2) Για μια παρουσίαση των δυο θέσεων στην Αγγλία, δες McKie, R. & Helm, T. 2020, “Lockdowners vs Libertarians: Britain’s coronavirus divide” https://www.theguardian.com/world/2020/sep/27/lockdowners-v-libertarians-britain-coronavirus-divide
(3) Για αναλύσεις με αυτή την οπτική δες Sotiris, P. 2020, “Thinking Beyond the Lockdown: On the Possibility of Democratic Biopolitics”, Historical Materialism https://brill.com/view/journals/hima/aop/article-10.1163-1569206X-12342803/article-10.1163-1569206X-12342803.xml και https://www.jacobinmag.com/2020/09/covid-19-pandemic-economy-us-response-inequality
(4) Για παράδειγμα δες Dale, G. 2020 “Lockdown policies: A response to Panagiotis Sotiris” Historical Materialism https://www.historicalmaterialism.org/blog/lockdown-politics-response-to-panagiotis-sotiris , Burgis, B. 2020, “The Left Can’t Just Dismiss the Anti-Lockdown Protests”, Jacobinmag https://jacobinmag.com/2020/4/coronavirus-pandemic-lockdown-protests-ubi , Καϊδατζής, Α., Κεσσόπουλος, Α. & Κουρουνδής, Χ. 2020, «Μέτρα για την υγειονομική κρίση: στο απυρόβλητο η ιδιοκτησία;», https://left.gr/news/metra-gia-tin-ygeionomiki-krisi-sto-apyrovlito-i-idioktisia Δουζίνας, Κ. 2020, «Λόγος περί ευθύνης (1)», Εφημερίδα των Συντακτών https://www.efsyn.gr/themata/politika-kai-filosofika-epikaira/262801_logos-peri-eythynis-1
(5) Ο βασικός αναπαραγωγικός αριθμός δηλώνει τον αναμενόμενο αριθμό κρουσμάτων που προκύπτουν από κάθε άλλο κρούσμα. Δείχνει δηλαδή πόσους άλλους μολύνει ο κάθε μολυσμένος ασθενής, σε έναν πληθυσμό. Για τον Covid-19 οι διάφορες εκτιμήσεις κυμαίνονται μεταξύ 1.4-5.7, με τους περισσότερους ερευνητές να το προσδιορίζουν κοντά στο 4.5 (πριν την επιβολή μέτρων φυσικής αποστασιοποίησης), για παράδειγμα δες Katul, G. C., Mrad, A., Bonetti, S., Manoli, G. & Parolani, A. 2020, “Global Convergence of Covid-19 basic reproduction number and estimation from early-time SIR dynamics”, PLoS ONE 15/9,
(6) UNCTAD, 2020, “Trade and Development Report 2020, From Global Pandemic to Prosperity for All: Avoiding Another Lost Decade”, https://unctad.org/system/files/official-document/tdr2020_en.pdf
(7) Giles, C. 2020, “IMF Says Austerity is not inevitable to ease pandemic impact on public finances”, Financial Times https://www.ft.com/content/722ef9c0-36f6-4119-a00b-06d33fced78f
(8) Adrian, T., Gopinath, G., Pazarbasioglu, C. 2020, “Navigating Capital Flows-An Integrated Approach”, IMF Blog, https://blogs.imf.org/2020/12/09/navigating-capital-flows-an-integrated-approach/ και Basu, S. S., Boz, E., Gopinath, G., Roch, F., Unsal, F. D., 2020, “A Conceptual Model for the Integrated Policy Framework”, IMF Working Paper 20/121
(9) Eran Bendavid, Bianca Mulaney, Neeraj Sood, Soleil Shah, Emilia Ling, Rebecca Bromley-Dulfano, Cara Lai, Zoe Weissberg, Rodrigo Saavedra-Walker, Jim Tedrow, Dona Tversky, Andrew Bogan,Thomas Kupiec, Daniel Eichner, Ribhav Gupta, John P.A. Ioannidis, Jay Bhattacharya, 2020, “Covid-19 Antibody Seroprevalence in Santa Clara County, California”, medrxiv, https://www.medrxiv.org/content/10.1101/2020.04.14.20062463v2
(10) Kregel, J. 2020. “Alternative Macro Policy Response for a Pandemic Recession” Levy Policy Note 2020/6 www.levyinstitute.org/publications/alternative-macro-policy-response-for-a-pandemic-recession

Πηγή: commune.org.gr

Οι πραγματικές συνθήκες ζωής «πέρα από το ποτάμι» είναι, για τους αργυρώνητους δημοσιογράφους των ΜΜΕ της λίστας Πέτσα και τους κατοίκους της Εκάλης, λιγότερο γνωστές από τις αφηγήσεις για τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου στις αρχές του 19^ου αιώνα. Στην πραγματικότητα είναι μια άλλη Ελλάδα που πάντα κρύβεται «κάτω από το χαλί» προκειμένου να μη θολώσει η εικόνα της εκάστοτε κυβέρνησης και των υπέρκομψων συζύγων τους. Έτσι και στην τωρινή «έξαρση της πανδημίας» στην Δυτική Αττική, η αναζήτηση των αιτιών ουδόλως παρέπεμψε στην αβάσταχτη πραγματικότητα της περιοχής αλλά, εφαρμόζοντας τον κανόνα που έχει επικρατήσει τους τελευταίους εννιά μήνες, ενοχοποιήθηκαν οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής με σαφέστατες ρατσιστικές υπονοήσεις για τα «ιδιαίτερα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά».

Η «άγνωστη» Δυτική Αττική

Μια γρήγορη ματιά στα χαρακτηριστικά της περιοχής, μας αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία που δεν πρέπει να παραλείπονται από όποιον θέλει, με ειλικρίνεια, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της πανδημίας στην περιοχή αυτή (το οποίο ισχύει αντίστοιχα και για άλλες περιοχές όπως π.χ. στην Κοζάνη).

Στη Δυτική Αττική συγκεντρώνεται το 1/3 των βιομηχανιών της Αττικής και το 40% της βαριάς βιομηχανίας της χώρας. Μάλιστα οι 23 από τις 38 πλέον ρυπογόνες βιομηχανίες της Αττικής βρίσκονται στην περιοχή αυτή (οι 19 στον Ασπρόπυργο). Στην Δυτική Αττική εδρεύει, επίσης, το σύνολο των επιχειρήσεων Logistics και οι μεγάλες αποθήκες των μονοπωλίων του λιανεμπορίου και των τροφίμων.

Οι συνθήκες σε αυτούς τους χώρους είναι άθλιες και η αυξημένη διακίνηση λόγω lock down δημιουργεί συνθήκες υπερμετάδοσης του ιού.

Στην περιοχή αυτή υπάρχει ακόμη και η (υπερκορεσμένη πλέον) χωματερή ανοικτής ταφής όλων των απορριμμάτων της Αττικής, τα μεγαλύτερα διυλιστήρια της χώρας, ενώ στη θαλάσσια περιοχή της, εκτός από τα κουφάρια πλοίων και τις συνήθεις διαρροές πετρελαίου, υπάρχει και η Ψυτάλλεια όπου καταλήγουν όλα τα λύματα του λεκανοπεδίου.

Εξίσου σημαντικά πυκνή είναι η κατοίκηση των βιομηχανικών εργατών στις περιοχές της Δυτικής Αττικής, με χαρακτηριστικές περιοχές τον Ασπρόπυργο, το Μενίδι και την Ελευσίνα.  

Εκτός από τις εντελώς ακατάλληλες συνθήκες που υπάρχουν στους χώρους εργασίας, οι συνθήκες κατοικίας είναι εξίσου τραγικές. Ανυπαρξία ρυμοτομικού σχεδίου, με την ασυδοσία των μεγάλων συμφερόντων να οργιάζει (σε χρόνια διαπλοκή με τους πολιτευτές της περιοχής), η περιοχή κάθε άλλο παρά εγγυάται ανθρώπινους όρους διαβίωσης. 

Στο Θριάσιο Πεδίο, που κάποτε υπήρξε μια εύφορη πεδιάδα με σημαντική αγροτική παραγωγή, έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια ένα απόλυτα δυστοπικό τοπίο: Τρώγλες, σπίτια από χαρτόκουτα και λαμαρίνες (οι φαβέλες της σύγχρονης Ελλάδας) σκόρπια ανάμεσα σε εργοστάσια πυρομαχικών, σε παράνομα σκραπατζίδικα κ.ά., συνορεύουν με χημικά απόβλητα και μπάζα που ρίχνει ο καθένας όπου θέλει. Απόβλητα από επιχειρήσεις βυρσοδεψίας χρωματίζουν τα ρέματα (όπως του Αγίου Γεωργίου στον Ασπρόπυργο), που περνούν δίπλα από τα χωράφια που οι εναπομείναντες γεωργοί φυτεύουν τις ντομάτες και τα μαρούλια τους. 

Σε αυτούς τους «κήπους» της Αττικής, έχουν γκετοποιηθεί και χιλιάδες Ρομά, σπρωγμένοι σε μεγάλο ποσοστό, λόγω του κοινωνικού αποκλεισμού, στην παραβατικότητα. Επίσης, λόγω της συγκέντρωσης των βιομηχανιών που διαθέτει η περιοχή, έγινε υποδοχέας χιλιάδων μεταναστών που αναζητούσαν ένα μεροκάματο. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κοινωνικό κράμα των πιο φτωχών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, που ζουν στην τελευταία ταχύτητα της κοινωνικής «προόδου», ενώ η αστική ελίτ «αγνοεί» την ύπαρξή τους. 

Χαρακτηριστικά στοιχεία των συνθηκών που βιώνουν αναφέρονται η ανεργία στην περιοχή του Ασπροπύργου που φτάνει το ποσοστό του 28%, καθώς και το 50% περίπου των παιδιών στον Ασπρόπυργο, που μόλις τελειώσουν το δημοτικό εγκαταλείπουν το σχολείο. Πιο εφιαλτικά είναι τα προβλήματα υγείας. Οι άνθρωποι στον Ασπρόπυργο ζουν από τα εργοστάσια και πεθαίνουν από αυτά. Δεν υπάρχει άνθρωπος στη πόλη που να μην έχει έναν καρκινοπαθή στην οικογένεια, με τα αναπνευστικά προβλήματα να θερίζουν κι αυτά.

Παρότι ο Δήμος Ασπροπύργου είναι από τους πλουσιότερους δήμους της Αττικής, με προϋπολογισμό πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ και 12 εκατομμύρια αποθεματικό (λόγω αντισταθμιστικών οφελών από ΧΥΤΑ και βιομηχανίες), οι άνθρωποι πεινάνε. Κάπου 2.500 οικογένειες ζουν με το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, ενώ 700 άνθρωποι τρέφονται από το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου.

Η ταξική διαχείριση της πανδημίας

Σε αυτή την περιοχή της «γενοκτονίας» διαρκείας σε βάρος των εργατικών στρωμάτων, η διαχείριση της πανδημίας δεν θα μπορούσε, για την αστική μας τάξη και την κυβέρνηση των αρίστων, παρά να έχει ένα αντίστοιχο ταξικό πρόσημο.

Με τις λεωφορειακές γραμμές Α16, Β16, Γ16 και 805 κομμένες, οι κάτοικοι στοιβάζονταν όλους αυτούς τους μήνες στα λιγοστά (ανά 40 λεπτά) δρομολόγια για να πάνε στη δουλειά τους.  

Τα παιδιά στα σχολειά της περιοχής κατά κανόνα είναι 27 σε κάθε τάξη, χωρίς τεστ. Απαίτησαν να φορούν μάσκες και να τις αλλάζουν και δεν αναρωτήθηκε κανένας αν έχουν τα χρήματα να καλύψουν τα έξοδα οι οικογένειες. Όσα παιδιά αρρώστησαν τα έστελναν σπίτι χωρίς τεστ, χωρίς διάγνωση. 

Οι χώροι δουλειάς, με ευθύνη της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, μετατράπηκαν σε υγειονομικές βόμβες διασποράς του ιού, με πλήρη αδιαφορία στα υγειονομικά πρωτόκολλα (χωρίς μάσκα και αντισηπτικά, ο ένας πάνω στον άλλο). Οι έλεγχοι ως προς τη τήρηση των μέτρων μεταξύ των εργαζόμενων, ήταν – και είναι – μηδαμινοί. «Ένα εργοστάσιο που βρισκόταν σε αναστολή εργασιών, δούλευε κανονικά και η εντολή προς τους εργάτες ήταν “αν φανεί ελεγκτής, ανεβείτε στην ταράτσα”» κατήγγειλε ο πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Ελευσίνας. Τα τεστ του ΕΟΔΥ στους εργαζόμενους ήταν είδος πολυτελείας, με μόνο 900 τεστ σε Ελευσίνα και Ασπρόπυργο, αλλά κανένα σε χώρο δουλειάς εκεί που υπάρχει αντικειμενικά συνωστισμός). 

Το Συνδικάτο Μετάλλου και εργαζομένων Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας είχε καταγγείλει ότι στα εργοστάσια της περιοχής υπάρχουν «εκατοντάδες αδήλωτα κρούσματα», ότι υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν επιτρέπουν σε εργαζόμενους με συμπτώματα να μείνουν σπίτι τους σε καραντίνα «διότι έχει πολύ δουλειά», και ότι «σε μεγάλες αποθήκες σούπερ μάρκετ της περιοχής, οι εργαζόμενοι αναφέρουν πιθανά κρούσματα και η εταιρεία όχι απλά δεν κάνει προληπτικούς ελέγχους, αλλά έρχονται οι διευθυντές και κάνουν διάγνωση (!), λέγοντας ότι “είναι απλά μια ίωση».

Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ανύπαρκτη. Αν ήθελες να κάνεις τεστ, έπρεπε να είσαι ένα βήμα πριν το θάνατο. Κι αν έφτανες στο νοσοκομείο,  έπρεπε να ρισκάρεις αν θα έμπαινες από την πόρτα και θα έβγαινες με τον ιό, ή αν δεν επέστρεφες σπίτι χωρίς να σε δει γιατρός. Αν είχες ασθενή μέσα έπρεπε να κάνεις ιδιωτικά τεστ μοριακό για να μπορείς να τον επισκεφθείς. 

Το φταίξιμο και η τιμωρία στα θύματα

Η κυβέρνηση έχει μια ιδιότυπη άποψη για το τι σημαίνει  αντιμετώπιση μιας δραματικής υγειονομικής κρίσης από την Πολιτεία. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ευθαρσώς δήλωσε πως η όλη η δράση και το καθήκον της Πολιτείας πριν από το lockdown του πλήρους οικονομικού στραγγαλισμού στην δυτική Αττική εξαντλήθηκαν σε μια τηλεοπτική προειδοποίηση από τον υπουργό Υγείας και σε μια τηλεδιάσκεψη, στην οποία υποδείχθηκε ξανά ως πηγή της εκρηκτικής διασποράς του κορονοϊού η περίφημη «ατομική ευθύνη».

Μας ανακοίνωναν ότι η εκθετική αύξηση των κρουσμάτων, στη Δυτική Αττική είναι γενικά «περίεργη» και ανεξήγητη, αν και μια εξήγηση ίσως αποτελούν τα «ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά», δηλαδή οι Ρομά (γύφτους τους λένε) και οι μετανάστες εργάτες.  Έτσι, αφενός τα μέτρα δικαιολογούνται και αφετέρου για άλλη μια φορά δια της ενοχοποίησης των συνήθων υπόπτων, αθωώνεται η κυβέρνηση.

Όμως γνώριζαν …  Ο δήμαρχος Ελευσίνας Αργύρης Οικονόμου, όπως ο ίδιος είπε, είχε ζητήσει από την κυβέρνηση εκτεταμένους ελέγχους στις βιομηχανικές περιοχές και περισσότερα δρομολόγια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και ελέγχους στο εμπορικό λιμάνι της Ελευσίνας. Επίσης, από τις 4 Νοεμβρίου ο αντιπεριφερειάρχης δυτικής Αττικής είχε στείλει υπόμνημα στον ΕΟΔΥ ζητώντας μαζικά τεστ, και στην περίφημη τηλεδιάσκεψη της 11ης Δεκεμβρίου οι εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης είχαν ενημερώσει τον κ. Χαρδαλιά για την υγειονομική βόμβα της βιομηχανικής ζώνης. Όχι πως οι δήμαρχοι αυτοί, που έρχονται τώρα να σταθούν πλάι στον υπουργό τρομοκρατίας, κίνησαν όλο αυτό το διάστημα κάποια διαδικασία προστασίας των πολιτών τους.

Το τέλειο υγειονομικό έγκλημα που φαίνεται να συντελείται στο Θριάσιο, ολοκληρώνεται με το νέο σκληρότερο lockdown, που περιλαμβάνει απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18:00, κλείσιμο του click away, των κομμωτηρίων κ.ά. Χωρίς καμία τιμωρία των πραγματικών ενόχων και, κυρίως, χωρίς κανένα – έστω και τώρα – ουσιαστικό μέτρο προστασίας των εργαζομένων από την διάδοση του κορονοϊού.

Είναι λοιπόν κοινωνικά άδικη και υγειονομικά απόλυτα λάθος η διαχείριση με αυστηρότερο lockdown σε περιοχές της Δυτικής Αττικής. Η λήψη αυτών των μέτρων συνιστά ομολογία αποτυχίας και ταυτόχρονα αδιαφορίας της πολιτείας να ελέγξει την εξάπλωση στους χώρους εργασίας. Και είναι πρόκληση ενάντια στη λογική να λες στον κόσμο ουσιαστικά ότι επιτρέπεται μόνο να δουλεύουν και να πληρώνουν λογαριασμούς, αλλά απαγορεύεται να διασκεδάσουν, ακόμη και να πάνε μία βόλτα – ιδιαίτερα όταν βλέπουν αυτούς που τους κουνάνε το δάχτυλο, να συνεχίζουν να κάνουν βόλτες ανέμελα. Και δυστυχώς αυτή η αντιμετώπιση ευνοεί όσους θέλουν να πιστέψουν ότι κορονοϊός δεν υπάρχει, ταυτίζοντας το υπαρκτό πρόβλημα με την πολιτική που εφαρμόζεται.

Ώρα να ζητήσουμε εμείς το λογαριασμό

Η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν απειλεί, αλλά θέλει να βοηθήσει όλους εμάς να μας διδάξει πώς να μην κάνουμε του κεφαλιού μας. Να βοηθήσουν ποιοι; Αυτοί που όλο αυτό το διάστημα το μόνο που κάνουν είναι να επιβάλλουν καταστολή και πρόστιμα. Θα ήταν ένα σκηνικό κωμωδίας αν τα γεγονότα με την καθημερινή εκατόμβη νεκρών από την πανδημία δεν συνιστούσαν μια τραγωδία. 

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός τρομοκρατίας απειλεί πως θα μας «σφραγίσει σπίτι – σπίτι». Ο Κυβερνητικός παροξυσμός στις συνθήκες του lockdown, με συνεχή προώθηση αντιλαϊκών μέτρων, ακραία καταστολή και καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας, έφτασε στα όρια του.

Ήρθε η ώρα να σπάσει η σιωπή. Πρέπει πλέον να μιλήσει ο κόσμος της εργασίας, να ζητήσει το λογαριασμό. Να χρεώσουμε τις εκατόμβες νεκρών. Το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, τη λειτουργία εργοστασίων, σχολείων κλπ. χωρίς κανένα μέτρο. Το κλείσιμο δραστηριοτήτων χωρίς να νοιάζονται πώς θα ζήσουν οι εργαζόμενοι. Την έλλειψη ΜΕΘ και προσωπικού. Της τηλεκπαίδευση του φιάσκου και των αποκλεισμών. Της απόλυτης φτωχοποίησης εργαζομένων στους κλάδους που πλήττονται (και όχι μόνο).

Τα επερχόμενα εμβόλια για τον κορονοϊό δεν θα σας σώσουν – κι ας είστε οι πρώτοι που θα τα κάνετε. Γιατί δεν παρέχουν ανοσία κατά της λαϊκής οργής.  

Κ.Μ.

Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή στην ΟΕΝΓΕ

Υποτιθέμενη απορία στην κυβέρνηση και στους κρατικούς ειδικούς γιατί παρά το πρόσφατο lockdown (το οποίο υπενθυμίζουμε μάλιστα πως στην Θεσσαλονίκη είχε επιβληθεί νωρίτερα από ότι στην υπόλοιπη χώρα) δεν παρατηρείται μείωση αλλά αντίθετα αύξηση στην ημερήσια καταγραφή επιβεβαιωμένων κρουσμάτων.

Έχει παραγίνει με την υποκρισία η οποία μάλιστα για άλλη μια φορά ενδύεται μανδύα δήθεν επιστημονικοφάνειας. Ο λόγος που δεν μειώνονται τα κρούσματα είναι προφανέστατος. Είναι η μεγαλοεργοδοτική υγειονομική ασυδοσία στους χώρους εργασίας. Υπάρχει πλήθος καταγγελιών για εκβιασμούς από εργοδότες σε εργαζόμενους να εργάζονται με συμπτώματα, να μην κάνουν τεστ κι ακόμα κι αν κάνουν να μην δηλώνονται τα αποτελέσματα. Επίσης υπάρχει πλήθος καταγγελιών πως οι οδηγίες για τηλεργασία δεν εφαρμόζονται, άλλωστε αυτό είναι προφανές από το γεγονός πως αντίθετα με την άνοιξη τώρα η κίνηση στους δρόμους και η ασφυξία στα ΜΜΜ τα πρωινά 5 πμ – 8 πμ από κόσμο που πηγαίνει στην δουλειά του είναι η συνήθης όπως πέρσι τέτοιον καιρό σαν να μην υπάρχει επιδημία ούτε περιοριστικά μέτρα.

Και αυτό γιατί τώρα επιτρέπονται «όλες οι δραστηριότητες του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα» και όχι μόνο αυτές που αφορούν βασικά αγαθά και ταυτόχρονα δεν υπάρχει κανένας απολύτως έλεγχος για τήρηση των μέτρων υγειονομικής ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Το εκκολαπτήριο της επιδημίας είναι οι χώροι εργασίας και τα ΜΜΜ που χρησιμοποιούν αναγκαστικά και καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι για να μετακινηθούν προς και από τους χώρους εργασίας. Η ανοχή σε αυτήν την κατάσταση από την μία και ταυτόχρονα η εξάντληση της αυστηρότητας από την άλλη σε ανθρώπους που βγαίνουν από το σπίτι τους το βράδυ κατά μόνας χωρίς συγχρωτισμό για να πάρουν λίγο αέρα είναι τυχοδιωκτική και υποκριτική.

Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα είναι φυσική συνέπεια του υποκριτικού επιδημιολογικού μοντέλου που ακολουθεί η χώρα από την άνοιξη. Που δεν βασίζεται στην σχεδιασμένη καθολική ιχνηλάτηση διαρκείας με πολλά επαναλαμβανόμενα δωρεάν τεστ σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και στα εντοπισμένα στοχοποιημένα εντός κοινότητας περιοριστικά μέτρα με βάση κάθε φορά τα συγκεκριμένα δεδομένα της σχεδιασμένης καθολικής ιχνηλάτησης αλλά υποτάσσεται διαρκώς σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και σε προπαγανδιστικές ανάγκες τόσο της κυβέρνησης όσο και συνολικά του συστήματος.

Που όπως υποτάχτηκε Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο στα συμφέροντα μεγαλοξενοδόχων, διεθνών τουριστικών πρακτορείων, ακτοπλόων και αεροπορικών εταιρειών προκαλώντας την αναζωπύρωση της επιδημίας στην χώρα έτσι και τώρα υποτάσσεται στα συμφέροντα βιομηχάνων, μεγαλοεργοδοτών του τομέα υπηρεσιών, μεγαλοπαραγωγοί που απασχολούν εργάτες γης οι οποίοι διαβιούν υπό άθλιες συνθήκες χωρίς καμία υγειονομική ασφάλεια κλπ. Και που για να συγκαλύψει τις ευθύνες του αντιστρέφοντας την λαϊκή παροιμία από «της νύχτας τις δουλειές τις βλέπει η μέρα και γελάει» σε «της μέρας τις δουλειές τις βλέπει η νύχτα και γελάει», επιβάλει καθαρά προπαγανδιστικού χαρακτήρα ανούσιες γελοιότητες και άχρηστες υγειονομικά απαγορεύσεις. Απογειώνεται πάλι το υποκριτικό προπαγανδιστικό αφήγημα της ατομικής ευθύνης του κάθε νέου και γενικά του κάθε απλού ανθρώπου για να κουκουλωθούν οι εγκληματικές ευθύνες του κράτους και των μεγαλοεργοδοτών.

Ας μας εξηγήσουν επιτέλους κάποιοι συνάδελφοι της κρατικής επιτροπής ειδικών σε ποια επιστήμη βασίζονται τα παραπάνω υποκριτικά, αντιφατικά και παράλογα. Ως πότε η ιδιοτέλεια θα εξαγοράζει την υποταγή, την σιωπή ή και τα δύο;

Δήλωση του Προέδρου της ΠΕΝΕΝ

Ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το δεύτερο στάδιο της πανδημίας σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην χώρα μας, και τα μέτρα που λαμβάνονται είναι διαδοχικά και ολοένα πιο αυστηρότερα, μεταξύ των οποίων και τα τοπικά lockdown (Γαλλία – Βρετανία – Ισπανία – Ιταλία – Βέλγιο κ.λπ), ορισμένες από τις πολυεθνικές εταιρίες που κυριαρχούν στον τομέα της κρουαζιέρας έβγαλαν τα πλοία τους στην Μεσόγειο, το Αιγαίο και αλλού εμπλέκοντας χιλιάδες επιβαίνοντες (πληρώματα και επιβάτες) σε τεράστιους κινδύνους.

Οι κανόνες του επιχειρηματικού κέρδους μπαίνουν για άλλη μια φορά πάνω από την ζωή και την προστασία της ανθρώπινης ζωής και θλιβεροί πρωταγωνιστές είναι οι πολυεθνικές της κρουαζιέρας, μεταξύ των οποίων και η γνωστή για την εκβιαστική πολιτική της TUI.

Οι αστικές κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί σιωπούν μπροστά σε αυτό το ανοσιούργημα και τα ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται πόσα θα είναι τα επιβεβαιωμένα κρούσματα, πώς προήλθαν και εάν θα αφορούν μόνο τους Ναυτεργάτες ή και επιβάτες και πόσοι έλληνες υπάρχουν στο πλήρωμα. Κάποιο άλλοι κάνουν λόγο για αντισηπτικά και άλλες τέτοιες φαιδρότητες.

Για την ταμπακιέρα και την ουσία του προβλήματος ουδείς αναφέρεται, δηλαδή ότι κανένα προληπτικό μέτρο όσο αυστηρό και εάν είναι αυτό σε ένα κλειστό χώρο μερικών τετραγωνικών ο συνωστισμός και συγχρωτισμός χιλιάδων ανθρώπων στους χώρους εστιατορίων – μπαρ – διαδρόμους – καταστήματα, όταν η εθνική προέλευση των επιβατών είναι από δεκάδες διαφορετικές χώρες, όταν αυτοί μετακινούνται καθημερινά από νησί σε νησί και από χώρα σε χώρα, κανένα υγειονομικό πρωτόκολλο δεν μπορεί να είναι απολύτως ασφαλή.

Οι συνθήκες στα κρουαζιερόπλοια διαφέρουν παρασάγγας από τα άλλα μέσα μεταφοράς (π.χ Ακτοπλοΐα) αφού οι επιβαίνοντες βρίσκονται στο ίδιο ασφυκτικά περιορισμένο μικρό – κλειστό χώρο όχι για κάποιες ώρες αλλά για πολλές μέρες και νύχτες….

Τώρα πόση επιστημονική βάση και τεκμηρίωση έχει η άποψη των κυβερνώντων για ασφαλή ακίνδυνα πρωτόκολλα της κρουαζιέρας, με τον συνωστισμό των χιλιάδων και την ίδια στιγμή να περιορίζεται σε δεκάδες ο αριθμός σε γάμους – βαφτίσια (έως 20 άτομα) και δημόσιες συναθροίσεις (έως 9 άτομα), είναι στην κρίση όλων να αντιληφθούν ότι εκείνο που προέχει για αυτούς δεν είναι προφανώς η ασφάλεια των ανθρώπων αλλά τα κέρδη των πολυεθνικών της κρουαζιέρας οι οποίες παρέχουν πλέον όλες τις υπηρεσίες εντός των πλοίων που το μόνο που μένει στους επιβάτες που θα βγουν στην ξενάγηση είναι οι φωτογραφίες και για την τοπική αγορά ίσως κάποια σουβενίρ!!!

Αυτή η ιδιαιτερότητα σε συνδυασμό με την έξαρση του κορωνοϊού στο αρχικό στάδιο Φλεβάρης – Μάρτης 2020 εξανάγκασε τις πολυεθνικές σε μαζική απόσυρση των πλοίων από την κρουαζιέρα αφού τα κρούσματα ήταν εκατοντάδες και οι κίνδυνοι διασποράς όπως φάνηκε δεν θα περιορίζονταν εντός των κρουαζιερόπλοιων…. και τελικά η προσδοκία αυτών που πλήρωσαν πανάκριβα για την ψυχαγωγία – διασκέδαση και επίσκεψη σε αρχαιολογικούς – ιστορικούς τόπους και τοπία, μετατράπηκε σε ένα πραγματικό εφιάλτη, δαπανώντας μάλιστα πολλές χιλιάδες δολάρια ή ευρώ!!

Το περιστατικό με το κρουαζιερόπλοιο της TUI (και ανεξάρτητα από τον αριθμό των καταγεγραμμένων και εξακριβωμένων κρουσμάτων που θα προκύψει από τον έλεγχο του ΕΟΔΥ) φέρνει στο προσκήνιο τον υψηλό κίνδυνο όλων των επιβαινόντων από την κρουαζιέρα και θέτει υπό ανοιχτή αμφισβήτηση τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα για την ασφάλεια της υγείας των επιβατών και των Ναυτεργατών.

Αντώνης Νταλακογεώργος

Με τα νέα μέτρα προστασίας ενάντια στην πανδημία, είμαστε ένα βήμα πριν το lockdown (με τον γνωστό δείκτη R0 να είναι πλέον πάνω από το όριο συναγερμού στο 1,03 ). Παράλληλα από 1/8 είναι ελεύθερες οι κρουαζιέρες (- αλήθεια στα πάρτυ εν πλω γίνονται έλεγχοι συνωστισμού;), ενώ για τα πλοία της ακτοπλοΐας αυξάνεται η επιτρεπόμενη πληρότητα σε 85% (για όσα πλοία έχουν καμπίνες), δηλαδή πατείς με πατώ σε” (για όσους ξέρουν τα δεδομένα που ισχύουν στις ελληνικές γραμμές).
Και για να προλάβουν την εξέγερση της λογικής ενάντια στον Χαρδαλιοπαραλογισμό, κάνουν συστηματική προπαγάνδα ότι η πλειοψηφία των νέων αυξημένων κρουσμάτων είναι εγχώριας προέλευσης, λες και ο κορωνοιός είχε “λουφάξει” σε κάποιες σπηλιές από τις πολλές της Ελλάδας τον Μάιο και τον Ιούνιο και αποφάσισε τώρα με τη ζέστη να βγει να πάρει τον αέρα του …
Ότι νούμερα και να μαγειρέψουν και όση τρομοκρατία ατομικής ευθύνης και αν επιστρατέψουν η αλήθεια είναι μία: και το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εισαγόμενο και υπάρχει εγκληματική ευθύνη των ιθυνόντων για το (συνεχιζόμενο) ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων.
Πρέπει ΑΜΕΣΑ να μπει ο όρος της ύπαρξης αρνητικού τεστ 48 ωρών πριν την έλευση στην Ελλάδα, για όσους έρχονται από οποιαδήποτε χώρα (σήμερα αυτό ισχύει μόνο για τουρίστες από Αλβανία και μερικά ακόμη ‘μεγάλα’ κράτη …). Διαφορετικά τα κρούσματα θα συνεχίσουν να αυξάνονται και όχι σχολεία δεν θα ανοίξουν τον Σεπτέμβριο, αλλά ούτε περίπτερα στη ΔΕΘ δεν θα ανοίξει για να ‘εγκαινιάσετε’…

Η αναβίωση της μάσκας σ ένα καλοκαίρι που πεθαίνει κάτω από το βάρος της ατομικής ευθύνης.

Με ύφος σοβαρό και προβληματισμένο και με γνώμονα δήθεν το αίσθημα ευθύνης για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας ο Νίκος Χαρδαλιάς ανακοίνωσε τα νέα μέτρα αντιμετώπισης του κορονοϊού δηλώνοντας: «Προσαρμόζουμε τη στρατηγική μας σε κάθε αλλαγή των δεδομένων και ανάλογα με τις εξελίξεις είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε διάφορα μέτρα-εργαλεία που ανταποκρίνονται στο είδος της διασποράς και απαντούν στα ποιοτικά και χωροταξικά χαρακτηριστικά των κρουσμάτων. Πάντα με γνώμονα να διασφαλίσουμε τη Δημόσια Υγεία, την υγεία των πολιτών».

Όπου όλα αυτά τα μέτρα- εργαλεία προσαρμόστηκαν ως δια μαγείας στο εξής ένα: Η ατομική ευθύνη!

Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος θέλει να παντρευτεί ή να πεθάνει.

Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος θέλει να ταξιδέψει γιατί δεν γίνονται τεστ σε όλους όσους έρχονται στη χώρα μας, γιατί κανένας εφοπλιστής δεν προσέλαβε γιατρό στα πλοία του.

Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος αρρωστήσει και χρειαστεί νοσοκομείο γιατί δεν ενισχύθηκε το ΕΣΥ και ο ιός δεν έγινε η αφορμή για την εξασφάλιση υποδομών

Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος χρειαστεί ΜΕΘ γιατί έτσι κι αλλιώς οι ΜΕΘ δεν επαρκούσαν και για περιστατικά πριν τον κορονοϊο.

Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά και αναλογιστούμε πως σε πολλά ξενοδοχεία οι εργαζόμενοι δουλεύουν 12ωρα χωρίς μάσκα, εκείνο που απομένει είναι «η Ελλάδα είναι μια ασφαλής χώρα για διακοπές» με μια πανδημία που εξαπλώνεται κι έναν λαό που πρέπει να αναλάβει την ατομική του ευθύνη επιρρίπτοντας όμως τις ευθύνες σ αυτούς που τον εμπαίζουν!

Όχι μέτρα στα δικά τους μέτρα τους λοιπόν και η ευθύνη μόνο δική μας!

Ρούλα Καραγιάννη

Πηγή:alt.gr

του Αλέξη Λιοσάτου

Ενώ η πανδημία συνεχίζεται, έχει ανοίξει ήδη η συζήτηση από αφεντικά και κυβερνήσεις των δυτικών χωρών για την «επόμενη μέρα», ήτοι για την «επανεκκίνηση της οικονομίας» και τη «σταδιακή άρση της καραντίνας».

Ενώ η πανδημία συνεχίζεται, έχει ανοίξει ήδη η συζήτηση από αφεντικά και κυβερνήσεις των δυτικών χωρών για την «επόμενη μέρα», ήτοι για την «επανεκκίνηση της οικονομίας» και τη «σταδιακή άρση της καραντίνας».

Οι κυβερνήσεις της Δύσης έδωσαν κατά πλειοψηφία έμφαση στα μέτρα καραντίνας και όχι στον μαζικό και συστηματικό έλεγχο των ανθρώπων μέσω των διαγνωστικών τεστ, για την έγκαιρη διάγνωση και απομόνωση των κρουσμάτων μόλυνσης από τον CoVid-19, ώστε να πέσει η έμφαση στην καραντίνα των ασθενών και όχι όλου του πληθυσμού. Ακόμα κι αυτά τα μέτρα τα πήραν με αρκετή καθυστέρηση, αφού είδαν τον ρυθμό εξάπλωσης της νόσου και ζύγισαν πολιτικά κόστη και οφέλη, σε άλλες χώρες νωρίτερα, σε άλλες αργότερα.

Είναι γνωστό ότι χώρες με εκτεταμένους διαγνωστικούς ελέγχους και χρήση τεστ είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα ακόμα και χωρίς αυστηρά μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας.

Είναι γνωστό επίσης ότι ο ΠΟΥ εστίασε στα τεστ, ως βασικό τρόπο ελέγχου της νόσου και εξήγησε ότι κακώς οι «δυτικές» χώρες (που πλήττονται και περισσότερο) έχουν εστιάσει στην καραντίνα, εξάλλου η ιατρική κι επιστημονική κοινότητα διεθνώς έχει εξηγήσει ξανά και ξανά ότι η καραντίνα δεν είναι λύση, καθώς με την άρση της καραντίνας και χωρίς να παρθούν ουσιαστικά μέτρα υπάρχει σαφώς ο κίνδυνος να υπάρξει εκ νέου έξαρση της πανδημίας και μέχρι να βρεθεί αποτελεσματικό εμβόλιο ή φάρμακο πρέπει να μάθουμε να ζούμε υπό τον κίνδυνο μετάδοσης του νέου κορωνοϊού.

Στις χώρες της Ανατολής εξάλλου είδαμε ήδη ότι η πανδημία επανεμφάνισε ήδη φάσεις νέας έξαρσης (Κίνα, Σιγκαπούρη πχ).

Τα μέτρα γενικευμένης καραντίνας σύμφωνα με τα ίδια τα αστικά επιτελεία πάρθηκαν εν γνώση του γεγονότος ότι υπάρχει σαφής ανεπάρκεια του δημόσιου συστήματος υγείας να αντιμετωπίσει χιλιάδες ασθενείς, ιδιαίτερα όσους ασθενείς θα χρειάζονταν περίθαλψη σε ΜΕΘ και αναπνευστήρες, ότι τα μέτρα θα ήταν προσωρινά και ότι στόχο είχαν να ελέγξουν τη μετάδοση της νόσου σε πρώτη φάση, ώστε να μην «καταρρεύσουν» τα νοσοκομεία. Εν τω μεταξύ θα έπρεπε να ενισχύσουν δραστικά το επίπεδο παροχής υγείας, τις δαπάνες που απαιτούνται γι αυτό, διαφορετικά και όσα οφέλη αποκόμισαν από την καραντίνα θα εξανεμίζονταν γρήγορα.

Επιπλέον ξέρουμε ότι η καραντίνα …δεν ήταν καραντίνα.

Από τη μια πλευρά έκλεισαν σε μεγάλο βαθμό μέρη που μπορεί να συνωστίζεται κόσμος (καφετέριες και εστιατόρια, σινεμά και θέατρα, εκκλησίες –με τα προβλήματα που αυτό εφαρμόζεται, όπως στην Ελλάδα-, μαγαζιά που πουλάνε ρούχα, παιχνίδια και άλλα είδη που δεν θεωρούνται πρώτης ανάγκης, κομμωτήρια και αισθητικά κέντρα κλπ), ενώ σε περιπτώσεις που αφορούσαν την αλυσίδα παραγωγής και διανομής ειδών πρώτης ανάγκης (διατροφή, φάρμακα και ιατρικό υλικό κλπ) εξαγγέλθηκαν μέτρα αυξημένης προστασίας για εργαζόμενους και πελάτες, στα νοσοκομεία, τα φαρμακεία και τα ιδιωτικά ιατρεία και κλινικές  δόθηκαν συγκεκριμένες οδηγίες και πάρθηκαν μέτρα αυξημένης προστασίας για ασθενείς και προσωπικό κοκ. Αυτά τα μέτρα καλώς πάρθηκαν σε πρώτη φάση ανεξαρτήτως των υπόλοιπων πολιτικών της κάθε κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά διεθνώς μεγάλα εργοστάσια κι επιχειρήσεις που δεν θεωρούνται ζωτικής ανάγκης εν μέσω πανδημίας συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά εν μέσω πανδημίας. Αυτό έγινε στην Βόρεια Ιταλία, αυτό έγινε και στη Γερμανία και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης. Έτσι το βασικό πεδίο μετάδοσης της νόσου έγιναν οι εργασιακοί χώροι κι έτσι εξηγείται σε μεγάλο βαθμό η μεγάλη έκταση που έλαβε η πανδημία στις χώρες αυτές. Η Ελλάδα έχει μικρότερη βιομηχανία και μικρότερες επιχειρήσεις πχ από τη Γερμανία, ωστόσο το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε κι εδώ, πχ στη Μονάδα 5 της ΔΕΗ της Πτολεμαΐδας, όπου δουλεύουν 2000 άτομα συνωστισμένα και έκλεισε μόνο όταν εξακριβώθηκαν τα πρώτα κρούσματα, οπότε είναι σίγουρο ότι μόλυναν πολύ περισσότερους από αυτούς που είχαν διαγνωστεί. Από εργαζόμενους σε πάρα πολλές επιχειρήσεις υπήρξαν επίσημες ή ανεπίσημες καταγγελίες για τα ανεπαρκή μέτρα προστασίας των ίδιων και των συναδέλφων τους, ακόμα και σε επιχειρήσεις-εργασιακούς χώρους που η λειτουργία τους θεωρείται σημαντική εν μέσω καραντίνας. Επίσης δεν πάρθηκαν επαρκή μέτρα στα ΜΜΜ, με τα δρομολόγια να γίνονται …αραιότερα αντί να γίνουν συχνότερα, χωρίς να τοποθετητούν αντισηπτικά σε κάθε στάση και σταθμό αλλά κι εντός των ΜΜΜ. Συνέχισαν οι …κρουαζιέρες για να βγάζουν λεφτά οι εφοπλιστές, κάτι που όπως διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα από τα διαγγέλματα Τσιόδρα συνέβαλε στον αριθμό των κρουσμάτων. Σε μέρη όπως τα σούπερ μάρκετ και οι τράπεζες είδαμε ξανά και ξανά να συνωστίζονται άνθρωποι χωρίς τα αναγκαία μέσα προστασίας που έπρεπε να παρθούν από τις ίδιες τις επιχειρήσεις. Η δε «καραντίνα» σε περιπτώσεις όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή οι φυλακές θυμίζουν περισσότερο τακτική εξόντωσης σε θαλάμους αερίων παρά μέτρα προστασίας του έγκλειστου πληθυσμού.

Ενώ πάρθηκαν πολύ λιγότερα από τα αναγκαία μέτρα περιορισμού της παραγωγής, για να μη θιγούν τα κέρδη –τουλάχιστον συγκεκριμένων μερίδων- του κεφαλαίου, σε αρκετές χώρες επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας και μέτρα επιτήρησης της κυκλοφορίας των πολιτών. Στην Ελλάδα επιβλήθηκε ο περιορισμός της κυκλοφορίας για όλο τον πληθυσμό με άδεια μόνο για συγκεκριμένους λόγους -και σε πολύ περιορισμένη ακτίνα για περιοχές όπως η Αθήνα-, δόθηκε δυνατότητα περιπάτου μόνο με SMS, μπήκαν πρόστιμα σε κόσμο που είχε ξεχάσει πχ να στείλει μήνυμα ή να πάρει μαζί του την φόρμα μετακίνησης, μπήκαν πρόστιμα ακόμα και σε αστέγους. Πρακτικά απαγορεύτηκαν όλες οι κοινωνικές επαφές με εξαίρεση τις στενά οικογενειακές, απαγορεύτηκε κάθε συνδικαλιστική και κινηματική δράση, ακόμα κι αν τηρούνταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις διατήρησης απόστασης μεταξύ των συμμετεχόντων. Δημιουργήθηκαν σοβαρά εμπόδια σε ανθρώπους που εργάζονται «μαύρα» κι άρα δεν μπορούσαν να μετακινηθούν νόμιμα. Τα μέτρα αυτά εξυπηρετούσαν βασικά επικοινωνιακούς λόγους, δηλαδή την εμπέδωση της αστυνομοκρατίας και ενίσχυαν ένα πρωθυπουργικό προφίλ αποφασιστικότητας και πυγμής, αλλά και τη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών και τη μετάθεση των ευθυνών στο άτομο αντί του κράτους. Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είχε περιορίσει δραματικά τις μετακινήσεις του στις απολύτως απαραίτητες, είχε πειθαρχήσει σε εντυπωσιακό βαθμό στις συστάσεις κοινωνικής αποστασιοποίησης –παρά τα στημένα ρεπορτάζ που πάσχιζαν να αποδείξουν το αντίθετο. Η αυτοπειθάρχηση κι ο αυτοπεριορισμός σίγουρα συνέβαλαν στον περιορισμένο σχετικά αριθμό κρουσμάτων και θυμάτων στην Ελλάδα, αν και δεν λείπουν οι επιστήμονες που ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός αριθμός κρουσμάτων στην Ελλάδα μπορεί να ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες.

Το οικονομικό είναι ένα ακόμα πεδίο που σχετίζεται με μια «καραντίνα α λα καρτ». Στην Ελλάδα πχ οι εργαζόμενοι του Δημοσίου συνέχισαν να πληρώνονται κανονικά –ευτυχώς- αλλά στον ιδιωτικό τομέα έγινε σφαγή. Απολύσεις, παύση πληρωμών ή περικοπές. Τα 800 ευρώ δεν τα δικαιούνται όλοι οι εργαζόμενοι (πχ οι «μαύροι εργαζόμενοι» ή οι εργαζόμενοι που συνέχισαν να εργάζονται αλλά όντας πιο κακοπληρωμένοι ή με λιγότερα μεροκάματα κι εν πάση περιπτώσει 800 ευρώ για Μάρτιο-Απρίλιο είναι πολύ μικρό ποσό ακόμα και για όσους τα πήραν. Οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις έπαυσαν τη λειτουργία τους και βολεύτηκαν με ένα 800άρι που ΘΑ το πάρουν για ένα δίμηνο, οι νέοι επιστήμονες περιορίστηκαν στο 600άρι  για το δίμηνο, και βλέπουμε. Στις 2 τελευταίες περιπτώσεις ανθρώπων που ζούν από τις δουλειές τους, όπως είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, με τα τεράστια έξοδα συντήρησης του χώρου δουλειάς/μαγαζιού τους να συσσωρεύονται το κρατικό «βοήθημα» αποτελεί ασπιρίνη στον καρκίνο. Από το 1.1 εκ. ανέργων ΘΑ πάρουν κάποιο μικρό βοήθημα 400 ευρώ μόνο 150.000.

Στην Ελλάδα έχουμε πάνω από 120 νεκρούς (και μερικούς ακόμα, άγνωστο πόσους, επειδή ενθαρρύνθηκαν να …μείνουν σπίτι…) και η κυβέρνηση έχει καταφέρει να …πανηγυρίζει και μάλιστα απολαμβάνοντας ευρεία κοινωνική συναίνεση επειδή οι αριθμοί σε αρκετές πιο ισχυρές οικονομίες της Δύσης είναι πολύ χειρότεροι. Bεβαίως όπως έχουμε ήδη δει οι περισσότερες χώρες σε Βαλκάνια κι Ανατολική Ευρώπη, Ασία, Λ.Αμερική, Αφρική, τα πάνε εξίσου ή καλύτερα από την Ελλάδα σε αυτόν τον τομέα, δυστυχώς για το Μητσοτακέικο ο κόσμος δεν περιορίζεται μόνο στις «δυτικές» χώρες. Επιπλέον έχει παρθεί μια μεγάλη ποικιλία μέτρων σε διάφορες χώρες που σαφώς καταρρίπτουν το κυβερνητικό success story ότι η επιτυχία της Ελλάδας οφείλεται στην έγκαιρη καραντίνα-τελεία. Τέλος οι αριθμοί δεν λένε από μόνοι τους την αλήθεια για το σωστό ή το λάθος της κυβερνητικής πολιτικής. Η Ελλάδα παραμένει αδύναμος κρίκος σε ό,τι αφορά την κατάσταση και τα ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ, δικαιούμαστε να ισχυριστούμε ότι η ανυπαρξία μιας πολιτικής μαζικών τεστ κι οι ελλιπείς υποδομές ευθύνονται για τους πάνω από 120 νεκρούς (που πρέπει να θεωρούμε ότι είναι πολλοί και ταξικά είναι δικοί μας όλοι ή σχεδόν όλοι), όταν άλλες χώρες έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα-λιγότερους νεκρούς κι επιπλέον ανά πάσα στιγμή η χώρα κινδυνεύει από τα επόμενα κύματα έξαρσης της πανδημίας που είναι άγνωστο πώς και πότε θα εκδηλωθούν.

Τώρα πλέον, με μπροστάρη τις ΗΠΑ, έχει ανοίξει η συζήτηση για την «επανεκκίνηση» της οικονομίας, έχοντας παρθεί ελάχιστα/ανεπαρκή μέτρα ενίσχυσης των συστημάτων δημόσιας υγείας και χωρίς να έχει εξασφαλιστεί η δυνατότητα πραγματοποίησης τεστ μαζικά στον πληθυσμό για την απομόνωση των κρουσμάτων, ενώ σε αρκετές χώρες (και πάλι με θλιβερό μπροστάρη τις ΗΠΑ) ο αριθμός των νεκρών παραμένει τρομακτικός.

Στην Ελλάδα τρέχουν ήδη τα σάλια των ρεπορτάζ για το πώς θα προσελκύσει η χώρα τουρίστες. Ρεπορτάζ εμφανίστηκαν τις τελευταίες μέρες που κάνανε κριτική πχ στη Γερμανία που καλεί τους πολίτες της να μην πάνε διακοπές, ενώ πανηγυρίζανε γιατί ήδη πολλοί Γερμανοί έχουν κλείσει ήδη δωμάτια στη χώρα μας (!).

Οι εργαζόμενοι θεωρητικά θα μπορούσαν να αντέξουν ακόμα και πολύ περισσότερο τα περιοριστικά μέτρα, εφόσον είχαν λυμένο το βιοποριστικό τους πρόβλημα (ή καταθέσεις αρκετών χιλιάδων ευρώ) ή αν είχαν πολύ μεγαλύτερη στήριξη από την –όποια- κυβέρνηση, ίσως θα μπορούσαν να αντέξουν γενικευμένες απαγορεύσεις και lockdown για ένα 6μηνο αλλά και πάλι ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα κληθούν –και θα θέλουν και οι ίδιοι- να εργαστούν. (Αν και η νόσος δεν αναμένεται να εξαφανιστεί σύντομα, ακόμα κι αν το καλοκαίρι κάπως περιοριστεί-ούτε η 6μηνη καραντίνα θα αρκούσε). Δυστυχώς οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν έχουν καν τέτοιες πολυτέλειες, πολύ περισσότερο σε χώρες όπως η δική μας δυσκολεύονται ακόμα και να αντέξουν έναν και δυο μήνες χωρίς πληρωμή και δουλειά, η κρατική ενίσχυση είναι ανεπαρκής. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενες μητέρες -ή πατέρες- αντιμετώπισαν προβλήματα με το κλείσιμο των σχολείων (που θα παραταθεί –και καλώς), αλλά δεν εξαγγέλθηκε κανένα γονικό επίδομα, καμία εγγύηση, κανένα κίνητρο για να διευκολυνθούν οι γονείς να σταματήσουν τη δουλειά τους χωρίς να τους απασχολεί η επιβίωση και η επόμενη μέρα.   Υπό αυτούς τους όρους ακόμα και πολλοί εργαζόμενοι θα προτιμήσουν σύντομα να επιστρέψουν στην «κανονικότητα» και να δουλεύουν επικινδύνως, παρά να αγωνιούν για το αν και πότε θα πάρουν τα ψίχουλα της επόμενης εξαγγελίας.

Ήταν αναμενόμενο ότι δεν μπορεί να παγώσει η καπιταλιστική οικονομία επ’ άπειρον. Άλλωστε οι περισσότερες χώρες εξήγγειλαν τα περιοριστικά μέτρα με ορίζοντα διμήνου, οπότε έφτασε η στιγμή σήμερα να ανοίγουν τη συζήτηση για την «επόμενη μέρα». Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία επίσης συζητάνε για την άρση των περιοριστικών μέτρων εντός Μαΐου χωρίς να έχουν αντιμετωπίσει το «τέρας».

Η συζήτηση μέσα στην Αριστερά δεν πρέπει να εστιάσει στο αν θα πρέπει να παραταθεί ο γενικευμένος περιορισμός της κυκλοφορίας και το lockdown σήμερα, αλλά στο με τι όρους θα γίνει η άρση τους. Αλλά σίγουρα είμαστε απέναντι στη συγκεκριμένη άρση που ετοιμάζουν. Η επανεκκίνηση θα έπρεπε να γίνεται με ρυθμό που αντιστοιχεί με τον ρυθμό ενίσχυσης των μέτρων προστασίας του πληθυσμού, που όμως όπως είπαμε από τη «Δύση» δεν πάρθηκαν. Συνεπώς η όποια επανεκκίνηση με αστικούς όρους είναι λογικό να υποθέσουμε ότι απλά θα ρισκάρει μια νέα έξαρση της πανδημίας ή με μια κατάρρευση των εθνικών συστημάτων υγείας σε δεύτερη φάση. Εν τω μεταξύ θα έχουμε  δεκάδες χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας σε όλες τις χτυπημένες από την πανδημία χώρες, πιθανές μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα «λόγω της κατάστασης», μεγάλο χτύπημα όσων εργαζομένων περίμεναν να βγάλουν μεροκάματο από τον τουρισμό σε χώρες όπως η Ελλάδα, όσων εργαζόμενων εργάζονται σε κέντρα διασκέδασης κι εστίασης, δεκάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρές επιχειρήσεις που θα αργήσουν να επανέλθουν στα προ κορωνοϊού επίπεδα (και πολλές-ούς από αυτές-ούς έχουν βάλει ήδη πλώρη για λουκέτο), μεγάλα χρέη που θα περιμένουν να ξοφληθούν. Και καθώς προδιαγράφεται διεθνώς ύφεση αναμένονται νέες περικοπές κοινωνικών κι εργατικών κατακτήσεων, που θα κάνουν ακόμα δραματικότερο το τοπίο για τους από κάτω. Παράταση του lockdown και των απαγορεύσεων θα κάνει ακόμα πιο δυσοίωνες αυτές τις προοπτικές. Σε κάθε περίπτωση το επόμενο κύμα έξαρσης της πανδημίας θα μας βρει φτωχότερους ή χωρίς δουλειά, πιο ανασφαλείς, πιο δυστυχισμένους και τα κράτη, όπως διαφαίνεται, και πάλι «ανέτοιμα» (έστω κι αν αποδειχθούν κάπως λιγότερο ανέτοιμα), χωρίς πλέον να έχουν και το επιχείρημα του αιφνιδιασμού και του ότι «δεν ξέρανε». Τώρα ξέρουνε.

Οι καπιταλιστές πήραν μέτρα με γνώμονα το συμφέρον τους (με μια ποικιλία συνδυασμών μέτρων που έχει να κάνει με το πώς εκτίμησε σε κάθε χώρα η άρχουσα τάξη ότι την εξυπηρετεί) και επέβαλαν μια τέτοιου τύπου καραντίνα χωρίς ουσιαστικά μέτρα υπεράσπισης της δημόσιας υγείας και σήμερα ξαναπαίρνουν μέτρα άρσης της καραντίνας, και πάλι με παρόμοιες προτεραιότητες. Δεν τους νοιάζει αν θα πεθάνουν και μερικοί παραπάνω, τους νοιάζει πώς θα μας ξεζουμίσουν παραπάνω. Κοινός παρονομαστής και στις δυο φάσεις αντιμετώπισης της πανδημίας είναι ότι βάζουν τα κέρδη τους πάνω από τη υγεία και τις ζωές μας.

Καλά είναι τα όποια συγκυριακά ή επικοινωνιακά μέτρα  για τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές, αλλά πάνω απ’ όλα μπαίνει η λειτουργία του συστήματος, δηλαδή η συσσώρευση πάση θυσία, κι ας πεθαίνει ο απλός κόσμος κατά χιλιάδες, είτε με «καραντίνα» είτε χωρίς. Και γι’ αυτό πρέπει πάντα να μας βρίσκουν απέναντι.

Η Αριστερά θα πρέπει να καταδείξει την υποκρισία και την ταξικότητα των κυβερνητικών πολιτικών σπάζοντας τις προσπάθειες εθνικής συναίνεσης και να διεκδικήσει μέτρα δραστικής ενίσχυσης του ΕΣΥ, μεγαλύτερης προστασίας και οικονομικής στήριξης των εργαζόμενων και των αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων, διεκδίκηση προσανατολισμού των μεθόδων αντιμετώπισης της πανδημίας στην έγκαιρη κι εξατομικευμένη διάγνωση κι απομόνωση των ασθενών –χωρίς οικονομικές συνέπειες στη δουλειά τους- αντί για τη γενικευμένη αστυνομοκρατία, ενίσχυση των εργαζομένων στον τομέα της υγείας με τα απαραίτητα μέσα (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά, στολές κλπ), τήρηση μέτρων προστασίας σε κάθε μαζικό χώρο δουλειάς, αντισηπτικά, γάντια και μάσκες και τήρηση των κανόνων κοινωνικής αποστασιοποίησης σε κάθε χώρο που συναθροίζονται πολλοί άνθρωποι, όπως στο λιανικό εμπόριο και στις δημόσιες υπηρεσίες. Και η διεκδίκηση αυτή πρέπει να γίνει έμπρακτα, με εξωστρεφείς πρωτοβουλίες και όχι μόνο με ηλεκτρονικά κείμενα.

Και στην πρώτη φάση και στη δεύτερη, και στις επόμενες «πρώτες» και «δεύτερες» φάσεις, η λύση βρίσκεται στη σκληρή και μαζική από τα κάτω αντιπαράθεση για να ανατρέψουμε τις πολιτικές και το σύστημα που διέλυσαν τα συστήματα υγείας εδώ και δεκαετίες και που ούτε σήμερα δεν αλλάζουν τροπάρι, που συνεχίζουν να μην παίρνουν τα μέτρα προστασίας και στήριξης του εργαζόμενου πληθυσμού στον καιρό της πανδημίας, που θα μας καλέσουν να ξαναπληρώσουμε τα σπασμένα και θα ξαναεπιχειρήσουν να κάνουν την κρίση ευκαιρία –για τους ίδιους-.

Του Βασίλη Μορέλλα

Η σχεδιαζόμενη άρση της γενικής απαγόρευσης κυκλοφορίας υπηρετεί την ίδια εγκληματική πολιτική με την ίδια την απαγόρευση. Οι κυρίαρχοι δεν έρχονται σε αντίφαση με τον εαυτό τους. Ήταν προδιαγεγραμμένες οι κινήσεις τους και απλά περνούν στην επόμενη φάση.

Φυσικά, εκτός από την γενική απαγόρευση προορίζονται προς άρση και τα υπόλοιπα μέτρα «αποστασιοποίησης» που στοιχίζουν οικονομικά. Ο κοινός άξονας γύρω από τον οποίο εναλλάσσονται απαγορεύσεις και άρσεις είναι η μη ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, με την ευρεία έννοια, από τις ΜΕΘ και την Πρωτοβάθμια, μέχρι τα μαζικά τεστ στον γενικό πληθυσμό και την έρευνα για τον COVID-19 σε δημόσια πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα και εργαστήρια. Αυτή είναι η πολιτική που ευθύνεται για τους ως σήμερα περίπου εκατό νεκρούς, που θα μπορούσαν να ήταν ζωντανοί στην πλειονότητά τους, αν η Ελλάδα είχε ακολουθήσει τον μόνο ως σήμερα πετυχημένο τρόπο αντιμετώπισης του ιού που είχαν υποδείξει χώρες της Αν. Ασίας (Ταϊβάν, Σιγκαπούρη, Κορέα κ.α.).

Λόγω μέτρων σαν τα προαναφερόμενα, οι χώρες αυτές έχουν ως σήμερα πολύ λιγότερα θύματα από ό,τι η Ελλάδα, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Όσοι αποδέχονται το συστημικό αφήγημα για επιτυχημένη αντιμετώπιση του κορωνοϊού στην Ελλάδα, αποδέχονται επίσης και το «αναπόφευκτο» να πεθαίνουν κάποιες εκατοντάδες επειδή δεν γίνεται έγκαιρη διάγνωση και περίθαλψή τους. Αυτοί φέρονται τότε ως συνήγοροι του συστήματος, όχι ως πολέμιοι ή επικριτές του. Εκατό νεκροί από έναν ιό που η έλευσή του είχε προαναγγελθεί από τα τέλη του 2019 και με την κυβέρνηση να αντιστέκεται ως και τώρα σθεναρά στην ουσιώδη ενίσχυση των δομών που θα μπορούσαν να σώσουν αυτούς και τους επόμενους: αυτό είναι σκάνδαλο χειρότερο και από εκείνα των νεκρών στη Μάνδρα ή το Μάτι ή τις πυρκαγιές του 2007. Για ποιον λόγο δεν θα μπορούσαν οι νεκροί στην Ελλάδα να είναι σε δυο μήνες μόνον πέντε αντί για 115, όταν στην Ταϊβάν, μια χώρα με 23 εκατομμύρια πληθυσμό και στενή συγκοινωνία με την Κίνα, οι νεκροί ήταν δύο (2) στο αντίστοιχο διάστημα (και ως σήμερα κάτω από δέκα); Αντίστοιχα ισχύουν για άλλες χώρες με καλύτερη «μοίρα» από την Ελλάδα –και υπάρχουν κάμποσες. Αλλά όσο χειρότερο το σκάνδαλο, τόσο πιο ψηλά σηκώνουν τους ώμους οι υπεύθυνοι και τόσο περισσότερο προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα. Συγκρίνοντάς μας μόνο με τις πολύ χειρότερες περιπτώσεις, τύπου Ιταλίας. Κάπως έτσι εμπεδώνεται η αντίληψη «τι να κάνουμε, έτσι είναι η Ελλάδα, έγινε ό,τι καλύτερο για τα δεδομένα της χώρας». Και χίλιοι να ήταν οι νεκροί, το ίδιο θα προσπαθούσαν να πουν.

Με κριτήριο την προστασία ζωών, η κυβερνητική πολιτική απέτυχε. Από την άποψη του πόσοι έχουν πειστεί από την συστημική προπαγάνδα, για την ώρα η κυβερνητική πολιτική είναι αρκετά πετυχημένη. Εκτός αυτών, τις προηγούμενες εβδομάδες αποδείχτηκε και κάτι άλλο. Η βασική κυβερνητική πρόθεση, μέσω της «καραντίνας», να καταστείλει κοινωνικές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή πράξεις αλληλεγγύης από σωματεία, αριστερές οργανώσεις κι επιτροπές κατοίκων. Ακόμα και αν αυτές γίνονταν από γιατρούς, ακριβώς για τη σωτηρία της Δημόσιας Υγείας (και άρα ζωών), ακόμη και αν αυτές τηρούσαν όλα τα μέτρα υγειονομικής ασφάλειας πολύ καλύτερα από τις δυνάμεις που έσπευδαν να τις καταστείλουν. Ευτυχώς, ήταν λίγες οι περιπτώσεις που η καταστολή πέρασε, ενώ στις περισσότερες οι διώκτες εκδιώχθηκαν. Ευτυχώς, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα το πολιτικό κεφάλαιο να επιβάλει προθέσεις γνωστές και από το πρόσφατο νομοθέτημα περιορισμού των διαδηλώσεων. Ωστόσο, όσοι συνεχίζουν να ισχυρίζονται με συνέπεια ότι δεν μπορούν να υπάρξουν μέτρα περιορισμού των επαφών και «αποστάσεων» χωρίς γενική απαγόρευση κυκλοφορίας, πέραν του ότι μάλλον δεν κοιτούν ούτε τι γινόταν στην Ελλάδα πριν τις 23/3 ούτε πώς τέτοια πάρθηκαν σε άλλες χώρες χωρίς γενικές απαγορεύσεις, καταλήγουν σίγουρα να συμφωνούν και στην απαγόρευση των δημόσιων διαμαρτυριών. Ευτυχώς, υπήρξαν -και αναδείχτηκαν αρκετά- όσοι διαφώνησαν και έσπασαν στην πράξη (έστω σε πρώτη φάση) την απαγόρευση.

Όσα έγιναν, γίνονται και σχεδιάζονται να γίνουν το επόμενο διάστημα, επιβεβαιώνουν ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης δεν είχαν ποτέ ως προτεραιότητα την δημόσια υγεία, αλλά την επικοινωνιακή διαχείριση της αποτυχίας και των νεκρών. Ότι πρώτιστο επικοινωνιακό εργαλείο σε αυτήν την εκστρατεία ήταν η τάχα ριζοσπαστική «γενική απαγόρευση κυκλοφορίας», με όλες τις αντιφάσεις της (ανοιχτά εργοστάσια), τους τραγέλαφους (Εκκλησία, παραλία Θεσσαλονίκης), τις αρπαχτές (ΚΕΚ) και τα επικίνδυνα προμηνύματα (αστυνομική αυθαιρεσία, καταστολή). Όπως είχε επισημανθεί προ πολλού, αυτό το εργαλείο έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, για αντικειμενικούς οικονομικούς λόγους. Ακριβώς επειδή ήταν επικοινωνιακό και όχι υγειονομικό, στο μεσοδιάστημα δεν έγινε ουσιαστικό προχώρημα στην πραγματική υγειονομική θωράκιση του λαού. Ακριβώς γι’αυτό, όχι μόνο η «γενική απαγόρευση», μα ούτε και άλλα προσωρινά μέτρα όπως το κλείσιμο των σχολείων δεν αξιοποιήθηκαν για να κερδηθεί χρόνος (χώρια που κάποια από αυτά θα μπορούσαν να παραταθούν και άλλο).

Και ακριβώς για αυτό, για τον ίδιο λόγο που έπρεπε να ήμαστε κατά της γενικής απαγόρευσης κυκλοφορίας, πρέπει τώρα να καταδικάζουμε και τον τρόπο που αίρονται αυτή και τα υπόλοιπα, ενδεχομένως σωστά σε άλλο πλαίσιο, μέτρα «αποστασιοποίησης». Πριν ή μετά την «γενική καραντίνα», τα αιτήματα πρέπει να παραμένουν τα ίδια, μαζί και η καταδίκη των ασκούμενων πολιτικών, ή καλύτερα τεχνασμάτων. Τα μέτρα αίρονται και δεν αντικαθίστανται με πιο πολλές ΜΕΘ. Με περισσότερο προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες του ΕΣΥ. Με μαζική δωρεάν διανομή αποτελεσματικών μασκών στο λαό (και στο… νοσηλευτικό προσωπικό!). Με δημόσια κι επιταγμένα εργαστήρια να κάνουν δωρεάν το τεστ σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Με κρατικό συντονιστικό κέντρο για τη μαζική ιχνηλάτηση και απομόνωση φορέων που να δημοσιεύει όλα τα στοιχεία και τις μεθοδολογίες του για να εμπνέει εμπιστοσύνη. Τα καλά ή κακά μέτρα δεν αντικαθίστανται με άλλα σαν κι αυτά, που μάλιστα μπορούν να ισχύσουν επ’αόριστο, αντίθετα με την γενική καραντίνα που δεν μπορεί.

Τα πράγματα θα έχουν όπως περίπου είχαν και πριν τις 23/3. Ίσως με τον κόσμο πιο κουρασμένο και πιο έτοιμο να αρχίσει να αγνοεί ακόμα και τις σωστές προφυλάξεις (αν και ανεπαρκείς από μόνες τους). Μπορεί να ελπίζουν κάποιοι ότι το καλοκαίρι θα εξαφανιστεί ο ιός και δεν θα επανεμφανιστεί. Κάτι που δεν προκύπτει από επαρκή στοιχεία. Ή ότι έγκαιρα θα διατεθεί εμβόλιο αποτελεσματικό. Κάτι που επίσης δεν προβλέπεται. Όλα αυτά είναι απλώς τζόγος με ανθρώπινες ζωές. Που ήδη έχει κοστίσει στα θύματα και τις οικογένειές τους.