Μετάφραση Βασίλη Μορέλλα

Μια συμμαχία σωματείων του Σικάγο και κοινοτικών οργανώσεων συναντήθηκαν γύρω από το σύνθημα «Οι Ζωές των Μαύρων Μετράνε, Δίκαιο Σύστημα Υγείας Τώρα». Η ομάδα απαιτεί οι πόροι που σήμερα πηγαίνουν στην ρατσιστική αστυνόμευση να ανακατευθυνθούν σε ανθρώπινες υπηρεσίες που στηρίζουν την υγεία.
Περίπου 200 άτομα συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 27 Ιούνη, περιλαμβάνοντας μέλη σωματείων, σοσιαλιστές και υποστηρικτές ενός δίκαιου συστήματος Υγείας όπως και κατάργησης της αστυνομίας. Επέστησαν την προσοχή στις ρατσιστικές ανισότητες του συστήματος Υγείας και απαίτησαν να αφαιρεθούν πόροι από θεσμούς που βλάπτουν τις τοπικές κοινωνίες και να τοποθετηθούν σε εκείνους που τις βοηθούν. Διαδήλωσαν από την Υγειονομική Περιοχή του Σικάγο μέχρι το Πάρκο Ντάγκλας, όπου είχε σκοτωθεί ο Ρέκια Μπόιντ από εκτός υπηρεσίας αστυνομικό-ντετέκτιβ το 2012.
Πολλοί από τους παραβρισκόμενους ήταν εργαζόμενοι στην Υγεία που βλέπουν τις ανισότητες και θέλουν να ενεργήσουν οι ιθύνοντες. H Μάρτεζ Κισμ είναι μέλος του ΔΣ ενός σωματείου νοσηλευτών («Ενωμένοι Νοσηλευτές του Έθνους, «National Nurses United») , που εκπροσωπεί πιστοποιημένους νοσηλευτές/τριες σε πολλά περιφερειακά νοσοκομεία. Μίλησε για τον μεγάλο αριθμό ανασφάλιστων που ζουν σε κοινότητες αποστερημένες από πολλούς πόρους, καταλήγοντας: «Τώρα είναι η ώρα ο Δήμος του Σικάγο να βγάλει το γόνατο από το λαιμό του Μαύρου Σικάγο, τώρα είναι η ώρα για υγειονομική δικαιοσύνη, τώρα είναι η ώρα να πάρουμε χρήματα από την αστυνομία!»
Το μέλος του τριτοβάθμιου ΔΣ των «Γιατρών για ένα Εθνικό Πρόγραμμα Υγείας» (ΓΕΠΥ, PHNP), Δρ. Σούζαν Ρότζερς, μίλησε στο πλήθος για το πώς οι φυλετικές ανισότητες είναι στην πραγματικότητα χειρότερες τώρα από όταν η ίδια ξεκινούσε να εργάζεται ως γιατρός το 1979.
Ο ηγέτης του κινήματος «Οι Μαύρες Ζωές Μετράνε» στο Σικάγο, Άριελ Άτκινς, ενθάρρυνε τους συμμετέχοντες να αποκτήσουν δύναμη μπαίνοντας σε μια οργάνωση. Η Αλίσια Καμίλ, νεαρή ηγέτιδα των «GoodKids MadCity» («Καλά Παιδιά, Τρελή Πόλη», συνηγόρησε υπέρ της απομάκρυνσης της αστυνομίας από τα σχολεία.

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ

Όμως, οι ιθύνοντες που διοικούν τον δήμο και την κομητεία δεν έχουν ακόμα αγγίξει συγκεκριμένα ούτε την αστυνομική αδικία ούτε τις ανισότητες στην παροχή υπηρεσιών Υγείας. Ο δήμαρχος Λόρι Λάιτφουτ εκλέχτηκε τον Απρίλη του 2019 βάσει μιας προοδευτικής πλατφόρμας επενδύσεων στις γειτονιές που παλεύουν να επιβιώσουν, όπως και υποστήριξης της δημόσιας εκπαίδευσης, διορθωτικών παρεμβάσεων στην αστυνομία και μείωσης της ένοπλης βίας –μέχρι τώρα δεν έχει παραγάγει κάτι ιδιαίτερο σε οποιοδήποτε από αυτά τα μέτωπα. Στις 24 Ιούνη, το διορισμένο από τον Λάιτφουτ, μη εκλεγμένο, σχολικό συμβούλιο του Σικάγο, καταψήφισε με 4-3 μια πρόταση να απομακρυνθεί η αστυνομία από τα σχολεία. Ο Μπράντον Τζόνσον, Επίτροπος της Κομητείας Κουκ, που μίλησε στην συγκέντρωση, έχει θέσει ένα ψήφισμα για μείωση της χρηματοδότησης της αστυνομίας και διοχέτευση των πόρων σε έγχρωμες κοινότητες (μαύρων και λατίνων).
Στο Σικάγο παρατηρείται χάσμα τριάντα ετών στο προσδόκιμο ζωής των διαφόρων πληθυσμιακών κατηγοριών –το χειρότερο στη χώρα, σύμφωνα με μια ανάλυση του 2019. Στο πλούσιο, λευκό Στρίτερβιλ, λίγο πιο βόρεια από το κέντρο της πόλης, οι άνθρωποι ζουν συνήθως μέχρι τα 90. Το κυρίως μαύρο Ίνγκλγουντ βρίσκεται μόλις οχτώ μίλια μακρύτερα˙ το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι 60. Αυτή η μελέτη ολοκληρώθηκε πριν ο COVID-19 χτυπήσει το Σικάγο , άρα από τότε θα έπρεπε να έχει ανακηρυχθεί κατάσταση έκτακτης υγειονομικής ανάγκης.
Ο COVID-19 καταστρέφει τις έγχρωμες τοπικές κοινωνίες του Σικάγο, που υπερεκπροσωπούνται σε «απαραίτητες υπηρεσίες», όπως τα μανάβικα, οι αποθήκες, τα ταχυδρομεία, τα γηροκομεία και τα νοσοκομεία. Οι Αφροαμερικανοί, ενώ είναι 30 τοις εκατό του πληθυσμού, αντιστοιχούν σε 70 τοις εκατό των θανάτων από COVID-19. Οι Λατίνοι είναι 29 τοις εκατό του πληθυσμού, αλλά 44 τοις εκατό των κρουσμάτων COVID-19.
Αυτά τα νούμερα δείχνουν τις χρόνιες ρατσιστικές ανισότητες στην Υγεία. Δεν υπάρχει γονίδιο σχετικό με τη μελανίνη που να συνδέει το δερματικό χρώμα και υποκείμενα νοσήματα που αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου από COVID-19. Πολλαπλές επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες έχουν συνδέσει την υγεία με άλλα πράγματα, όπως η κατάλληλη στέγη, η πρόσβαση σε υγιεινή διατροφή, η διαθεσιμότητα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και φαρμακευτικής αγωγής, η δουλειά με βιώσιμο μισθό και το επίπεδο πίεσης που κανείς αντιμετωπίζει λόγω ρατσισμού. Δωμάτιο επειγόντων περιστατικών σε αφροαμερικάνικη γειτονιά του Σικάγο έκλεισε καταμεσής της πανδημίας κι ο κόσμος ενώθηκε για να αντισταθεί κατά της απόφασης.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΕΙ Ή Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ

Ο φόνος του Τζορτζ Φλόιντ δυνάμωσε κι άλλο τα φώτα που πέφτουν στις κοινωνικές συνέπειες του ρατσισμού. Πλέον μια διάταξη που έχει τεθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι για τη σύσταση ενός Συμβουλίου Πολιτών για την Αστυνομική Λογοδοσία –ένα εκλεγμένο σώμα που θα εποπτεύει τη λειτουργία του αστυνομικού τμήματος. Αυτό έχει συγκεντρώσει τη στήριξη 19 δημοτικών συμβούλων και έξι τοπικών ενώσεων.
Το Σωματείο Δασκάλων του Σικάγο, μαζί με πολλές άλλες οργανώσεις, ζητά να φύγει η αστυνομία από τα Δημόσια Σχολεία του Σικάγο. Έρευνες έχουν δείξει ότι η παρουσία της αστυνομίας εκεί βλάπτει τους μαθητές και γεμίζει τον «αγωγό από το σχολείο στη φυλακή». Σήμερα η σχολική περιφέρεια ξοδεύει 33 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για την παρουσία αστυνομικών στα σχολεία. Μια διαδήλωση που έγινε στις 24 Ιούνη καλούσε για χρησιμοποίηση αυτών των χρημάτων προς όφελος των μαθητών.

Το Σωματείο των Δασκάλων επίσης προειδοποιεί το σχολικό συμβούλιο ότι όταν σχεδιάζει να ξανανοίξει τα σχολεία το φθινόπωρο «η ασφάλειά μας θα απαιτεί περισσότερα από απλά απολυμαντικά χεριών». Το Σωματείο απαιτεί τους πόρους που θα αναδιοργανώσουν τα σχολεία εκ των έσω και θέλει αντίθετα τα 33 εκατομμύρια να «διασφαλίσουν ότι κάθε σχολείο θα έχει νοσοκόμα, κοινωνικό λειτουργό, συντονιστή επίλυσης διαφορών και κατάλληλο προσωπικό». Σε μια περιφέρεια όπου η πλειοψηφία των μαθητών είναι έγχρωμοι, οι οικογένειές τους έχουν ήδη επηρεαστεί δυσανάλογα από τον COVID-19.
Άλλο ένα αίτημα, που προωθείται από οργανώσεις όπως το Δίκτυο Μαύρων για την Κατάργηση (του ρατσισμού στο σωφρονιστικό σύστημα) (BAN), είναι το δημοτικό συμβούλιο να κόψει κατά 75 τοις εκατό τον προϋπολογισμό του αστυνομκού τμήματος και να επενδύσει αυτά τα λεφτά σε κοινωνικές υπηρεσίες και κοινοτικά προγράμματα. Αυτό το αίτημα έχει νόημα σε μια πόλη που μείωσε τον αριθμό των ψυχιατρικών κλινικών από δώδεκα σε έξι τον Απρίλη του 2012, τάχα γλιτώνοντας 2 εκατομμύρια δολάρια. Ο προϋπολογισμός του Σικάγο τοποθετεί σχεδόν 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια στην αστυνόμευση. Αν έστω και μόνο το ένα τοις εκατό από αυτόν κατευθυνόταν προς τη λειτουργία ψυχιατρικών κλινικών, η απλή αριθμητική λέει ότι θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν 54 κλινικές.
Πολλές από τις οργανώσεις και τα άτομα που συγκεντρώθηκαν και συγκρότησαν τη δράση της 27ης Ιούνη έχουν λάβει μέρος σε τρέχουσες συνεργασίες μεταξύ χώρων δουλειάς, κοινοτικών ακτιβιστών, κοινωνικών αγωνιστών και υποστηρικτών της κατάργησης της αστυνομίας. Ο κόσμος της εργασίας μπορεί να κάνει τη διαφορά σε τέτοιες μάχες· αξίζει να θυμηθούμε τα σημαντικά επιτεύγματα της απεργίας των εργαζομένων στα σχολεία το περσινό φθινόπωρο, παρά την αντίσταση της διοίκησης Λάιτφουτ. Καθώς ξανανοίγουν οι εργατικοί χώροι και αυξάνεται η πίεση για επιστροφή των μαθητών στα σχολεία, συμμαχίες όπως αυτή θα είναι ζωτικές για την ασφάλεια και τη υγεία του Σικάγο.

Πηγή: https://labornotes.org

του Μάριου Αυγουστάτου

Τα πρόσφατα γεγονότα έχουν ανασύρει οδυνηρές αναμνήσεις σε παλιότερες γενιές. Αναμνήσεις που φτάνουν μέχρι τη βάναυση καταστολή των διαδηλωτών από την αστυνομία κατά τη διάρκεια του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων. Μια από τις πιο ιστορικές στιγμές είναι οι συγκρούσεις στη γειτονιά Watts του Λος Άντζελες μετά τον φόνο του Martin Luther King Jr.

Ο θεσμικός ρατσισμός, που πολλοί θεωρούσαν ότι ανήκει στο παρελθόν είναι ακόμα εδώ. Μια πολύ δυνατή και μαζική στιγμή αλληλεγγύης σε όλο αυτό ήταν το φεστιβάλ Wattstax. Μια τεράστια συναυλία στο Coliseum του Λος Άντζελες. Διοργανώθηκε από την Memphis’ Stax records το 1972, αρκετό διάστημα μετά τις ταραχές των Watts.

Τα μεγαλύτερα ονόματα της Stax ήταν εκεί: Isaac Hayes, Albert King, The Staples Singers και άλλα. Το φεστιβάλ μουσικής του Wattstax συγκέντρωσε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους και κατάφερε να μαζέψει ένα σημαντικό ποσό για το αντιρατσιστικό κίνημα. Έμεινε στην ιστορία (ανεπίσημα) ως το “μαύρο Woodstock”.

Πως οργανώθηκε το μαύρο Woodstock

Η αρχική ιδέα ήταν του Forrest Hamilton, επικεφαλής της West Coast Stax και του μελλοντικού πρόεδρου της Stax Al Bell, ο οποίος ήθελε, «να κάνει μια μικρή συναυλία για να τραβήξει την προσοχή και να συγκεντρώσει κεφάλαια για το καλοκαιρινό φεστιβάλ Watts». Όπως και «να δημιουργήσει, να παρακινήσει και να ενσταλάξει μια αίσθηση αξιοπρέπειας στους αφροαμερικανούς πολίτες της κοινότητας Watts.»
Ήθελαν να είναι σίγουροι ότι όλοι θα μπορούσαν να παρευρεθούν. Ανεξάρτητα αν ήταν πλούσιοι ή φτωχοί, οπότε οι διοργανωτές όρισαν το εισιτήριο στο ένα δολάριο. Ο αιδεσιμότατος Jesse Jackson ξεκίνησε τη συναυλία, διαβάζοντας το ποίημα του William H. Borders «I Am – Somebody».

Wattstax – η ταινία

Ο άνθρωπος πίσω από την κάμερα ήταν ο Mel Stuart, σκηνοθέτης του Willy Wonka και του Chocolate Factory. Το ντοκιμαντέρ (το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε στο τέλος της ανάρτησης), παρουσιάζει εξαιρετικές ερμηνείες από τον κατάλογο των καλλιτεχνών της Stax. Για παράδειγμα, ο τεράστιος Isaac Hayes με το “Shaft”. Παρά τις ανησυχίες για την ασφάλεια από αξιωματούχους του Λος Άντζελες, που ήταν «νευρικοί για τη συγκέντρωση περισσότερων από δύο μαύρων» σε ένα μέρος, η συναυλία ήταν καθόλα ειρηνική, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Στα πλάνα από το φεστιβάλ παρεμβάλλονται συνεντεύξεις στο δρόμο και «οξείς συλλογισμοί» (με σκωπτική διάθεση) για το ρατσισμό από τον ήδη γνωστό stand-up κωμικό Richard Pryor. Ο οποίος μας δίνει μια «ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητας της ζωής για τους μαύρους Αμερικανούς το 1972». Είναι στιγμές του από τα κάτω πολιτικού αγώνα της σηκωμένης γροθιάς και της πολιτιστικής ανάτασης. Στιγμές που χαρακτηρίζουν την μετά Πολιτικών Δικαιωμάτων εποχή, τα κινήματα της εποχής του Βιετνάμ.

Για τα mainstream μέσα ενημέρωσης και τις εταιρείες διανομής, το ντοκιμαντέρ «θεωρήθηκε υπερβολικά άγριο, πολιτικό και μαύρο για να έχει ευρεία κυκλοφορία ή τηλεοπτική μετάδοση». Μάλιστα χαρακτηρίστηκε «R» από την MPAA, ακατάλληλο κάτω των 17, χωρίς ενήλικα συνοδό. Παρά τον χαρακτηρισμό, η Stax αντιστρέφοντας το “R” με το σλόγκαν «Rated “R” for Real» προώθησε την ταινία (και) σε οικογενειακό κοινό.

Έγινε «ειδική» προβολή στις Κάννες και είχε μια υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα το 1974. Όμως παρέμεινε ένα αρκετά cult έργο εδώ και χρόνια για σχετικά περιορισμένο κοινό. Όμως αξίζει να τη δούμε ευρύτερα, σαν μια καταγραφή. Της ελπίδας, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης της μαύρης Αμερικής μετά την οργή στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Τα μηνύματα του Wattstax αντηχούν ακόμα. Όπως λέει ο Bell: «σε όλες τις προβολές, δεκαετίες αργότερα, ακούω αφροαμερικανούς στο κοινό να αντιδρούν στις ίδιες σκηνές, όπως και τότε».

(η έκδοση που υπάρχει εδώ είναι με ισπανικούς υπότιτλους, πατώντας το γρανάζι των ρυθμίσεων μπορείτε να τους αλλάξετε σε ελληνικούς)