Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας μέσα στα συνδικάτα, μήνες μετά την ψήφισή του, η ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη παραμένει κεντρικό καθήκον της εργατικής τάξης.

Οι κορώνες της ΑΔΕΔΥ «ότι ο νόμος Χατζηδάκη θα καταργηθεί στην πράξη και θα μείνει στα χαρτιά» δεν επιβεβαιώθηκαν. Τον Οκτώβρη η απόφαση για πανεργατική απεργία μέχρι το τέλος της χρονιάς δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Οι «παραδοσιακές» δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, νυν και πρώην, παρά την καταγγελτική ρητορική και την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης στα θέματα της υγείας και της ακρίβειας, όταν ήρθε η ώρα της δράσης και των αποφάσεων μια χαρά «έβαλαν πλάτη» στην κυβερνητική πολιτική, είτε διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και χρειάζεται προετοιμασία -δηλαδή κι άλλη αναβολή – για απεργία είτε καταψηφίζοντάς την.

Η ευθύνη όμως βαραίνει και τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που εκτιμούν ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές ανατρέπονται με διακηρύξεις και απογευματινά συλλαλητήρια χωρίς απεργιακό αγώνα.

Ο εργασιακός νόμος 4808/21 επιδιώκει ουσιαστικά να βάλει στην παρανομία τα σωματεία και τη δράση τους. Απαιτεί την εγγραφή τους στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΓΕΜΗΣΟΕ) και την καταχώριση σ’ αυτό των ονομάτων των μελών που έχουν εκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο, των πρακτικών διαλογής των ψηφοδελτίων και καταμέτρησης των ψήφων στις αρχαιρεσίες του, καθώς και των οικονομικών πόρων του σωματείου από το κράτος. Διαφορετικά, δεν μπορεί να αποφασίσει απεργία, να διαπραγματευτεί και να καταρτίσει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, να ασκεί νόμιμα συνδικαλιστική δράση, να προστατεύονται τα στελέχη του από απολύσεις. Ο νόμος σκοπεύει στην απονέκρωση των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών των εργαζόμενων. Η συνδικαλιστική δράση που ενοχλεί την εργοδοσία βρίσκεται υπό διωγμό.

Πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, παρά την αδράνεια και υποταγή της ΑΔΕΔΥ, αντιστέκονται σε βασικές διατάξεις του νόμου και δεν τις εφαρμόζουν. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών σωματείων ενάντια στην αξιολόγηση είναι ένα παράδειγμα αντίστασης και συλλογικής ανυπακοής.

Από την πρώτη μέρα συνδέθηκε με την αντίσταση στον νόμο Χατζηδάκη στο σύνολό του. Η κυβέρνηση, με τη βοήθεια των αστικών δικαστηρίων, ουσιαστικά απαίτησε την πειθάρχηση/συμμόρφωση των εργαζομένων εκπαιδευτικών σε βασικές διατάξεις του νόμου. Επιτέθηκε στο δικαίωμα της απεργίας βγάζοντας παράνομη την απεργία-αποχή και αμφισβήτησε την ύπαρξη σωματείων καθώς έσυρε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα σε δικαστήρια. Οι εκπαιδευτικοί συνέχισαν την απεργία παρά την απόφαση των δικαστηρίων, προχώρησαν σε αρχαιρεσίες των σωματείων τους χωρίς άδεια από το υπουργείο Παιδείας, δεν υπάκουσαν σε ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.

Η πρόσφατη απεργία στον ΕΦΚΑ για την αναστολή των χριστουγεννιάτικων αδειών των εργαζομένων, που βγήκε παράνομη, είναι επίσης παράδειγμα ανυπακοής στον νόμο Χατζηδάκη. Η αγωγή στηρίχτηκε κυρίως στις διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη και κυρίως στο τετραήμερο προαναγγελίας της, στη μη προσφυγή στον ΟΜΕΔ και στο προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Λειτουργίας. Αν οι εργαζόμενοι πειθαρχούσαν στις διατάξεις του αντεργατικού νόμου, η απεργία θα έπρεπε να προκηρυχτεί μετά τις γιορτές, δηλαδή όταν θα είχε ακυρωθεί η ουσία ενός από τα βασικά αιτήματά της. Το δικαστήριο, όπως ήταν αναμενόμενο, χαρακτήρισε την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Παρ’ όλα αυτά, η απεργία έγινε με την πίεση που έβαλαν οι εργαζόμενοι στην ΑΔΕΔΥ, η οποία αναγκάστηκε να προκηρύξει δύο 24ωρες απεργίες για να μπορέσουν να απεργήσουν οι εργαζόμενοι.

Και στο σωματείο εργαζομένων της COSCO παράνομη είχε κριθεί η απεργία τους από την αστική δικαιοσύνη, απεργία που αφορούσε στην άμεση εφαρμογή μέτρων για την υγεία και την ασφάλεια της ζωής τους. Απεργία που συνεχίστηκε και είχε αποτέλεσμα την ικανοποίηση βασικών αιτημάτων του σωματείου.

Η στάση που θα κρατήσει κάθε συνδικαλιστική δύναμη της Αριστεράς μέσα στα σωματεία απέναντι σε διατάξεις του νόμου που απαιτούν συμμόρφωση και πειθάρχηση, θα κρίνει την εφαρμογή του ή όχι. Η απεργία και η ανυπακοή είναι τα μόνα όπλα για να μην επικρατήσει ο εργασιακός μεσαίωνας.

Ο νόμος αυτός πρέπει -και μπορεί- να ανατραπεί

Στα τέλη Αυγούστου, ο υπουργός των ιδιωτικοποιήσεων και των ειδικών αποστολών του κεφαλαίου Κ. Χατζηδάκης, εξέδωσε την εφαρμοστική Εγκύκλιο για τον περαιτέρω περιορισμό της απεργίας και την Υπουργική Απόφαση που αφορά το φακέλωμα και την κατάργηση βασικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Η ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιδιώκει με την εφαρμογή αυτού του νόμου ένα μεγάλο πλήγμα κατά του κόσμου της εργασίας, για να μπορέσει εν μέσω της νέας κρίσης να ενισχύσει κι άλλο το κεφάλαιο. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία και αποτελεί βασικό στοιχείο για την επιβίωση της εργατικής τάξης να προσπαθήσουμε αυτός ο νόμος να μην εφαρμοστεί και να τον καταργήσουμε.

Τα συνδικάτα, οι δυνάμεις της Αριστεράς και οι εργαζόμενοι\νες πρέπει να κάνουν πράξη όσα εξήγγειλαν πριν την ψήφιση του νόμου: ότι δηλαδή αν ψηφιστεί αυτός ο νόμος, θα μείνει στα χαρτιά.

Αμέσως μετά την ψήφιση αυτού του αντεργατικού τερατουργήματος οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ (Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής), ήταν η πρώτη παράταξη που ανακοίνωσε στα τέλη Ιούνη ένα οργανωμένο σχέδιο δράσης για να εμποδίσουμε την εφαρμογή αυτών των διατάξεων. Σε ένα τέτοιο σχέδιο προσανατολίζονται και μαχητικά συνδικάτα, όπως η ΠΕΝΕΝ, και τελευταία και το ΠΑΜΕ, όπου στη ΔΕΘ με συνέντευξη τύπου επιλέγει το δρόμο της μη εφαρμογής των αντεργατικών διατάξεων Χατζηδάκη.

Αυτές οι προτάσεις για δράσεις πρέπει να περιλαμβάνουν την ανυπακοή και απειθαρχία των συνδικάτων από την τήρηση των διατάξεων, που ορίζουν ότι πρέπει να γίνονται ηλεκτρονικές συνελεύσεις και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για την κήρυξη απεργίας, με ποσοστά 50%+1. Αποχή από την Υποχρέωση διεξαγωγής δημόσιου διαλόγου, που ουσιαστικά αναστέλλουν την απεργία. Αποχή από τον καθορισμό διάθεσης Προσωπικού Ασφαλείας και Προσωπικού Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας. Καμιά υποχώρηση από το δικαίωμα μας στην περιφρούρηση του αγώνα μας και της κατάληψης των χώρων εργασίας μας.

Τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουμε την κόντρα σε αυτές τις απεργοκτόνες διατάξεις, όπως δίνουμε την μάχη σε πολλές διαδηλώσεις για το αν θα εφαρμοστεί ο νόμος για την απαγόρευση ή των περιορισμό της πορείας ή του συλλαλητηρίου μας. Και σημειώνουμε ότι τις περισσότερες φορές αυτός ο αγώνας μας είναι νικηφόρος.

Επίσης επιβάλλεται τα συνδικάτα να μην πειθαρχήσουν στις κυβερνητικές επιδιώξεις και να μην εγγραφούν στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.), το οποίο είναι ένα ξεκάθαρο φακέλωμα των συνδικάτων και των συνδικαλιστών, προς όφελος των εργοδοτών και των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Στις καταστάσεις του οποίου θα καταγράφονται (σε αυτή τη φάση) και οι υποψήφιοι\ες των παρατάξεων. Αύριο σε μια κοινωνία πιο αυταρχική, όπως την οραματίζονται οι καπιταλιστές και οι νεοφιλελεύθεροι, θα βρίσκονται καταγεγραμμένοι όλοι οι συνδικαλιζόμενοι εργαζόμενοι. Όπως τη δεκαετία του ‘70 κυκλοφορούσαν μεταξύ των εργοδοτών λίστες με εργαζόμενους που διεκδικούσαν τα δικαιώματα τους, ώστε να μην τους προσλαμβάνουν στις επιχειρήσεις τους.

Επίσης το ζήτημα των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών πρέπει να μην εφαρμοστεί και στις εκλογικές διαδικασίες των συνδικάτων, καθώς προωθεί περαιτέρω και το φακέλωμα και την διαβλητότητα των εκλογικών αποτελεσμάτων και την εξατομικοποίηση των εργαζομένων.

Τα συνδικάτα και οι λειτουργίες τους, καθώς και οι απεργίες εκτός από δικαιώματα είναι και συλλογικές διαδικασίες που ζυμώνεται η εργατική τάξη και μέσα από αυτές τις εμπειρίες χτίζεται η συνείδηση της εργατικής τάξης μας. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για ανατρεπτικούς αγώνες, που θα θέσουν και αιτήματα συνολικής ανατροπής αυτού του άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ο Χατζηδάκης, ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση τους και όσοι στηρίζουν αυτές τις πολιτικές πρέπει και μπορούν να ανατραπούν!

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος όσο ποτέ

Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας