ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

8 Μάρτη 2022 Όλες και όλοι στις συγκεντρώσεις και στην απεργιακή κινητοποίηση 1 μ.μ. στην πλατεία Κλαυθμώνος

 165 χρόνια μετά το ορόσημο της 8 Μαρτίου 1857 οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται τη διπλή καταπίεση στη δουλειά και στο σπίτι, τις διακρίσεις στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική ζωή. Η επιδείνωση των συνθηκών ζωής και των συνθήκων εργασίας για το σύνολο των εργαζομένων, επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο για τις γυναίκες και λόγω της πανδημίας. Η έξαρση των γυναικοκτονιών και των περιστατικών έμφυλης βίας από τη μία και η συνεχής επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, από την άλλη, είναι η πραγματικότητα της διπλής καταπίεσης των γυναικών σήμερα.

Ταυτόχρονα, το ελληνικό metoo, ο αγώνας ενάντια στο νομοσχέδιο Τσιάρα για την αντιδραστική αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, οι μεγάλες διαδηλώσεις στήριξης των επιζησωσών έμφυλης βίας, και η ισχυρή παρουσία εργαζόμενων γυναικών στις κινητοποιήσεις για την κατάργηση νόμου Χατζηδάκη δείχνουν πως το γυναικείο κίνημα είναι παρόν και δυναμικό. Γυναίκες, σε πολλές χώρες του κόσμου αγωνίζονται και αντιστέκονται στις σεξιστικές επιθέσεις και διεκδικούν το δικαίωμα στις δωρεάν εκτρώσεις κόντρα στις απαγορεύσεις, αλλά και τις προσπάθειες περιορισμών των κατακτημένων δικαιωμάτων.

Απεργούν για ισότητα στους μισθούς και μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Συνεχίζουν να είναι πιο ευάλωτες τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και να ζούνε εκτεθειμένες σε όλες τις μορφές βίας.

Θέλουμε τα συνδικάτα στο πλευρό των γυναικών που βρίσκουν το κουράγιο να καταγγείλουν κακοποιητικές και σεξιστικές συμπεριφορές στο χώρο εργασίας τους.

Θέλουμε οι διεκδικήσεις των γυναικών να φτάσουν παντού στο δημόσιο και στον ιδιωτικό χώρο. Μόνο τα σωματεία μπορούν να εγγυηθούν την ισότητα και την ασφάλεια των εργαζομένων γυναικών στον κόσμο της δουλειάς. Διεκδικούμε εδώ και τώρα τα σωματεία να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τις εργαζόμενες που καταγγέλλουν περιστατικά κακοποίησης στο χώρο δουλειάς.

Στηριζόμαστε στους αγώνες που ξεδιπλώνουν οι εργάτριες και οι εργάτες στο χώρο της υγείας, της εκπαίδευσης, της Cosco,  του Πρίνου και των λιπασμάτων της Καβάλας. Οι γυναίκες και οι άντρες που δουλεύουν στον επισιτισμό, στα ξενοδοχεία και στα μηχανάκια των ντελιβεράδων. Παλεύουμε μαζί για :

Μόνιμη και σταθερή δουλειά

Ίση αμοιβή για ίση εργασία 

Χρηματοδότηση των δημόσιων κοινωνικών δομών ανθρώπινης φροντίδας για παιδιά, αδύναμους και ηλικιωμένους, δομές υποστήριξης και πρόληψης για περιστατικά έμφυλης βίας.  

Αναγνώριση της γυναικοκτονίας στον ποινικό κώδικα

Την τιμωρία των κακοποιητών και των γυναικοκτόνων, καμία συγκάλυψη

 

Της Έλενας Παπαγεωργίου

Αγγλίδες μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης που πάλεψαν και κατάφεραν το δικαίωμα ψήφου των γυναικών στην Αγγλία των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο όρος σουφραζέτα (αυτή που υποστηρίζει το «suffrage», το δικαίωμα ψήφου) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, με ειρωνική χροιά, στην εφημερίδα Daily Mail το 1906 για τις γυναίκες που ανήκαν στην οργάνωση Κοινωνική και Πολιτική Ένωση των Γυναικών (WSPU), με επικεφαλής την Έμελιν Πάνκχερστ. Aυτές προσπάθησαν με σύνθημά τους το «πράξεις όχι λόγια», με ριζοσπαστικές μεθόδους -σε αντίθεση με τις «suffragists», που προσπαθούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή να κερδίσουν το δικαίωμα ψήφου, ασκώντας πίεση σε πολιτικούς- να τραβήξουν την προσοχή της κοινωνίας, αφού οι «ακραίες» για την εποχή ενέργειές τους γίνονται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες.

Η πρώτη μεγάλη συγκέντρωσή τους έγινε στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1908. Συμμετείχαν περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι (!) και ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε γίνει ποτέ στην Αγγλία μέχρι τότε. Τον Μάιο του 1912, περίπου 150 σουφραζέτες έριξαν πέτρες σε κεντρικά καταστήματα του Λονδίνου, ενώ το 1913 έκαναν βομβιστική επίθεση στα γραφεία του τότε πρωθυπουργού Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ. Το 1913 η πρώτη μάρτυρας του κινήματος, η Έμιλι Ντέιβισον, θυσιάστηκε στην προσπάθειά της να ανοίξει ένα πανό στις ιπποδρομίες, στις οποίες συμμετείχε ο βασιλιάς για να το δει πάρα πολύς κόσμος. Ακολούθησαν συλλήψεις εκατοντάδων γυναικών, οι οποίες ξεκίνησαν απεργία πείνας. Ενώ αρχικά εφαρμόστηκε εναντίον τους η υποχρεωτική σίτιση, αργότερα ψηφίστηκε νόμος που απελευθέρωνε όσες ήταν υπερβολικά αδύνατες, για να μην πεθάνουν και γίνουν σύμβολα αντίστασης.

Να σημειώσουμε ότι εκείνη την περίοδο στην Αγγλία γίνονταν μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις – υπάρχει καταγεγραμμένη μέχρι και απεργία μαθητών, οι οποίοι διεκδικούσαν «λιγότερες ώρες και όχι βέργα». Nαύτες και λιμενεργάτες, μεταφορείς (ονομαστή είναι η απεργία που παρέλυσε όλο το καλοκαίρι του 1911 το Λίβερπουλ), μυλωνάδες, εργάτες τσιμεντοβιομηχανίας και επεξεργασίας ξύλου, σιδηροδρομικοί (το 1911 έκαναν την πρώτη εθνική απεργία), εφημεριδοπώλες, αλλά και οι εργάτριες των εργοστασίων διεκδικούσαν καλύτερο μισθό, αξιοπρεπή ζωή, όχι πια ένα ξεροκόμματο.

Εξάλλου ούτε όλοι οι άντρες είχαν τότε δικαίωμα ψήφου. Μόνο όσοι είχαν περιουσία ή είχαν αποφοιτήσει από πανεπιστήμιο και έμεναν σταθερά στο ίδιο μέρος ή πλήρωναν ενοίκιο 10 λίρες είχαν δικαίωμα ψήφου. Οπότε χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά ο αγώνας για την ψήφο δεν αρκούσε. Εξάλλου, η Έμελιν Πάνκχερστ αρνούνταν τη συμμετοχή στις απεργίες, αφού πίστευε ότι το ένα θέμα δεν έχει σχέση με το άλλο. Αυτός ήταν και ο λόγος που με το που ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος δήλωσε την προσήλωσή της στην πατρίδα, ενώ αντίθετα το ίδιο διάστημα η κόρη της Σύλβια δημιούργησε εργατική οργάνωση.

Τον Φλεβάρη του 1918 το 60% των αντρών άνω των 21 ετών -ανεξάρτητα από το αν κατείχε ιδιοκτησία ή όχι- και οι γυναίκες ηλικίας άνω των 30 ετών που κατοικούσαν στην εκλογική περιφέρεια ή κατείχαν ιδιοκτησία απέκτησαν δικαίωμα ψήφου. Αυτό άφηνε το 40%των αντρών -συμπεριλαμβανομένων των φτωχότερων- εκτός ψήφου. Επίσης δεν είχε καθιερωθεί το ένα άτομο – μία ψήφος. Κάποιοι άντρες της μεσαίας τάξης, απόφοιτοι πανεπιστημίων, είχαν δικαίωμα δύο ψήφων. Όμως ήταν μια αρχή, αφού 12,9 εκατ. άντρες -αντί για 5,2 εκατ. παλιότερα- και 8,4 εκατ. γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου.

Μόνο δέκα χρόνια αργότερα οι γυναίκες άνω των 21 ετών απέκτησαν δικαίωμα ψήφου χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η περιουσιακή τους κατάσταση.

Από τότε μέχρι σήμερα οι εργατικοί αγώνες όλων, των γυναικών συμπεριλαμβανομένων, έχουν επιτρέψει την κατάκτηση πολλών δικαιωμάτων. Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, με το κουβάρι που ξετυλίγει το ελληνικό #metoo έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να φωνάξουμε ενάντια στον σεξισμό και να παλέψουμε για ένα σύστημα και μια κοινωνία που δεν θα γεννά και αναπαράγει τα σεξιστικά στερεότυπα και τη βία.

Κοινή ανακοίνωση και κάλεσμα εργατικών σωματείων

8η Μαρτίου: ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες. Ευκαιρία κατανάλωσης και ημέρα εμπορικών προσφορών; ΟΧΙ. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που βιώνουν, ακόμα και σήμερα, την εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση, τις διακρίσεις λόγω του φύλου τους, την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που αγωνίζονται να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ένας αγώνας που δε σταματά!

Ιστορικά Στοιχεία

Η μέρα αυτή γιορτάστηκε πρώτα στις ΗΠΑ και σταδιακά και σε άλλες χώρες μέχρι την υιοθέτησή της από τα Ηνωμένα Έθνη το 1975. Η πρωτοβουλία για τον εορτασμό της ανήκει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα, ωστόσο οι ρίζες της απλώνονται ως τις αρχές του 19ου αιώνα και συνδέονται με μαζικές και μαχητικές απεργίες γυναικών – εργατριών των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων της εποχής σε Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και άλλες χώρες. Τα αιτήματα ήταν καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθοί και μικρότερα ωράρια. Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις υφάντρες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Παράλληλα σε αυτές τις εργατικές διεκδικήσεις είναι σημαντικό να αναφέρουμε και το ευρύ και μαζικό κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα οι γυναίκες ψήφισαν πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές, χωρίς περιορισμούς και προϋποθέσεις, το 1956.

Σήμερα

«Πως τα καταφέρνετε και συνδυάζετε δουλειά και οικογένεια;»

Αυτή είναι η ερώτηση που απευθύνεται, ακόμα και σήμερα, σχεδόν αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό. Η πατριαρχία είναι ακόμα ισχυρή και η κοινωνία έχει να διανύσει πολύ δρόμο στον αγώνα της διεκδίκησης για την ισότητα και την ισονομία.

Παρόλο που δεκάδες οργανώσεις, δίκτυα και φεμινιστικά κινήματα υπέρ της ισότητας και της κατάργησης των διακρίσεων, αγωνίζονται κινηματικά, υποστηρικτικά και ενημερωτικά, η θέση της γυναίκας σε όλο το φάσμα της σύγχρονης κοινωνίας εξακολουθεί να είναι υποδεέστερη.

Οι στερεοτυπικές απόψεις για το διαχωρισμό άνδρα-γυναίκας (π.χ. «οι γυναίκες ανατρέφουν τα παιδιά, ο άντρας φέρνει τα λεφτά») δεν είναι αμβλυμένες, αλλά καθορίζουν την καθημερινότητα της γυναίκας σήμερα, με την συσσώρευση πολλαπλών ρόλων. Κάτω από τις σύγχρονες επισφαλείς εργασιακές συνθήκες, η ευάλωτη θέση των γυναικών στο εργασιακό τοπίο είναι έκδηλη με παραδείγματα (ισχυρά), όπως την πεποίθηση ότι στη διεκδίκηση μιας θέσης εργασίας από έναν άντρα και μια γυναίκα με τα ίδια προσόντα, ο άντρας έχει περισσότερες πιθανότητες να προσληφθεί, ή τον αποκλεισμό/απόλυση της γυναίκας ανάλογα με την οικογενειακή της κατάσταση (π.χ πιθανότητα εγκυμοσύνης, κλπ).

Ειδικά σε μία περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, που οι γυναίκες βλέπουν να ακυρώνονται στην πράξη τα κεκτημένα δικαιώματά τους, όπως η άδεια εγκυμοσύνης/λοχείας και η προστασία από την απόλυση, περιθωριοποιούνται ευκολότερα, γίνονται αποδέκτες απολύσεων και οδηγούνται μαζικότερα στην ανεργία. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών ήταν και είναι πάντα μέρος του συνολικού αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα. Το δικαίωμα της ίσης αμοιβής είναι ένα ακόμα αίτημα που δεν έχει διευθετηθεί. 

Κλείνοντας ένα χρόνο καραντίνας, «βλέπουμε» συναδέλφισσες που εργάζονται από το σπίτι να μην παίρνουν τις άδειες ειδικού σκοπού λόγω φόρτου εργασίας, με αποτέλεσμα να κλέβουν ώρες απ’ τον ύπνο για τη δουλειά. «Είδαμε» συναδέλφισσες που έκαναν χρήση του δικαιώματος της άδειας ειδικού σκοπού να μην έχουν ούτε μία διαθέσιμη ημέρα άδειας το καλοκαίρι, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να χρεώσει τη μία στις τέσσερις ημέρες στην ετήσια άδεια. Και παρατηρούμε τη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, να επιβαρύνεται σωματικά και ψυχολογικά για να συνδυάσει την τηλεργασία, τη φροντίδα των παιδιών, την τηλε-κπαίδευση κ.ο.κ.

Η ενίσχυση των προστατευτικών διατάξεων για τη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, είναι αίτημα και άμεση ανάγκη.

Έμφυλη Βία

Η έμφυλη βία αποτελεί ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο, που πλήττει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γυναίκες και κορίτσια, ανεξάρτητα από την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, την εθνικότητα και την κοινωνική τάξη. Για τις γυναίκες με επισφαλή θέση εργασίας, τις άνεργες, φτωχές ή μετανάστριες, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική στήριξη, η αναζήτηση βοήθειας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Η βία αυτή έχει ένα ευρύ φάσμα που μπορεί να ξεκινά από την παρενόχληση και τη λεκτική/ψυχική  βία και να φτάνει μέχρι τον βιασμό και την γυναικοκτονία. Η βία αυτή συναντάται οπουδήποτε, από την οικογένεια μέχρι το εργασιακό περιβάλλον  

Στη χώρα μας, περίπου 4000 βιασμοί διαπράττονται ετησίως, δηλαδή περίπου 10 κατά μέσο όρο την ημέρα. Παρόλα αυτά μόνο 200 περίπου καταγγέλλονται ετησίως.

Η Ελλάδα έχει τους χαμηλότερους δείκτες καταγεγραμμένων βιασμών και καταγγελιών στην Ευρώπη με αποτέλεσμα οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι. Μια σειρά από εμπόδια και παραλείψεις εμποδίζουν τα θύματα να βρουν τη δικαίωση, ενώ η ντροπή, ο φόβος και η προοπτική του δημόσιου διασυρμού, το victim blaming αποτελούν από τους βασικότερους παράγοντες που κάνουν τα θύματα να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Ακόμα και στα δικαστήρια γίνονται ερωτήσεις όπως, «Ανέβηκε στο σπίτι του δράστη με τη θέλησή της; Περπατούσε μόνη τη νύχτα; Είχε πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους; Τι ρούχα φορούσε;». Ένας ακόμα κυρίαρχος παράγοντας είναι το ζήτημα της συναίνεσης και η απόδειξη της έλλειψής της. Η επιθυμία της γυναίκας όμως απλά δε λογίζεται ως κριτήριο. Δεν αρκεί η μη συναίνεση. Πρέπει να αποδείξει με το σώμα της ότι βιάστηκε, να κουβαλάει ισχυρά ίχνη βίας πάνω της. Ακόμα και στις περιπτώσεις της τονικής ακινησίας, τα θύματα οφείλουν να αποδείξουν ότι αντιστάθηκαν. Ας ξεκαθαρίσουμε το εξής. Οι διατάξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαφείς. Οτιδήποτε δεν περιέχει συναίνεση είναι βιασμός.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, η χώρα μας διανύει το δικό της #metoo. Είναι η περίοδος της επώνυμης καταγγελίας για σεξουαλική, σωματική και ψυχική κακοποίηση από θύματα που έχουν υποφέρει είτε στον εργασιακό χώρο, είτε στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο. Τα όσα παρακολουθούμε να διαδραματίζονται σε χώρους προβεβλημένους δε μας εφησυχάζουν. Η εργασιακή έμφυλη βία προερχόμενη συχνά από σχέσης ιεραρχίας είναι καθημερινό φαινόμενο και οι εργαζόμενες είναι απροστάτευτες σε καθεστώς εκβιασμού.

Κάθε θύμα είχε και έχει φωνή. Η πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν για χρόνια. Τα αυτιά πρέπει να ανοίξουν ακόμα περισσότερο, ο κλοιός του φόβου να σπάσει, τα δικαιώματα των θυμάτων οφείλουν να μπουν μπροστά στα αιτήματα μας.

Στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το γεγονός πως τα φαινόμενα βίας έχουν ενταθεί λόγω της καραντίνας. Η ενδοοικογενειακή βία βάρεσε κόκκινο. Ειδικά κατά την διάρκεια του πρώτου lockdown παρατηρήθηκε κατακόρυφη αύξηση των καταγγελιών από γυναίκες που ήταν αναγκασμένες να μένουν στο σπίτι, σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον.

Τέλος, καμία ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν έχει συμπεριλάβει στο ποινικό της  δίκαιο τη «γυναικοκτονία» ως αυτοτελές έγκλημα, ακόμη και σήμερα. Μέσα στο τελευταίο χρόνο καταγράφηκαν περισσότερες από 10 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα μόνο. Το  έγκλημα  της γυναικοκτονίας χαρακτηρίζεται παγκοσμίως από έναν υψηλό σκοτεινό αριθμό. Τα ποσοστά που γνωστοποιούνται είναι απλώς ενδεικτικά της κατάστασης και οι πραγματικοί αριθμοί είναι ακόμη μεγαλύτεροι.

Αυτοδιάθεση Τέλος, θέλουμε να τονίσουμε τη σημασία της αυτοδιάθεσης και του αυτοελέγχου των γυναικών σε σχέση με το σώμα τους και τη σεξουαλικότητά τους. Υποστηρίζουμε αφενός το δικαίωμά τους να ελέγχουν την κύηση τους και την πιθανή απόρριψή της χωρίς να υπόκεινται σε ψευδο-ηθικούς περιορισμούς, αφετέρου το να εκφράζουν ή όχι την σεξουαλικότητά τους, χωρίς τους περιορισμούς ή τα στερεότυπα που αξιώνει να επιβάλει η μάτσο αντρική ματιά και διάθεση για τα γυναικεία σώματα. Σε μια εποχή που το συνταγματικό δικαστήριο της Πολωνίας έκρινε αντισυνταγματικές τις αμβλώσεις λόγω προβλημάτων στην ανατομία του εμβρύου (οι οποίες αποτελούν το βασικό λόγο για τις νόμιμες αμβλώσεις στη χώρα) και η Ιερά Σύνοδος πήρε την απόφαση να καθιερώσει την ημέρα του αγέννητου παιδιού, λαμβάνοντας και επίσημα θέση κατά των εκτρώσεων, αντιλαμβανόμαστε πως κεκτημένα δικαιώματα αναθεωρούνται και πλήττονται καθημερινά.

Και φέτος

Κάθε 8η του Μάρτη συμμετέχουμε ενεργά στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για μια παγκόσμια φεμινιστική απεργία. Φέτος έχουμε ένα λόγο παραπάνω, ύστερα από το περιστατικό καταστολής στις 25 Νοεμβρίου. Την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η κυβέρνηση συνέλαβαν τις φεμινίστριες που συμμετείχαν σε συμβολικές δράσεις στην πλατεία Συντάγματος, παρά το γεγονός ότι τηρούσαν τα μέτρα προστασίας για τον COVID-19, φορώντας μάσκες και τηρώντας αποστάσεις. Την ίδια μέρα ο Υπουργός Κ. Χρυσοχοΐδης έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «εργάζονται κάθε μέρα του χρόνου για να μείνει η βία κατά των γυναικών πίσω», και δημοσιοποίησε οδηγίες της Ελληνικής Αστυνομίας για να μάθουμε πώς θα προστατευτούμε σε περίπτωση που βιώσουμε έμφυλη βία.

Γιατί τελικά, σε μια εποχή όπου όλα αμφισβητούνται, η μάχη για την άρση των έμφυλων διακρίσεων παραμένει πραγματικά επίκαιρη.

Συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών

Δευτέρα 8 Μάρτη:

– 1.00 μ.μ. έξω από το Υπουργείο Εργασίας στη Σταδίου

– 5,30 μ.μ. στην πλατεία Συντάγματος

---

Κλαδικά και Επιχειρησιακά Εργατικά Σωματεία:

– Σωματείο Εργαζομένων στη NOKIA

– Σωματείο Εργαζομένων στα Public

– Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ)

– Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (ΣΜΕΔ)

– Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μ.Κ.Ο. – Σ.Β.Ε.Μ.Κ.Ο.

– Σωματείο Εργαζομένων Πλαισίου Αττικής

-Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών