Συγκέντρωση – πορεία το Σάββατο 23 Νοέμβρη στη 1 μ.μ. στην Καπνικαρέα!

25^η Νοεμβρίου, παγκόσμια μέρα εξάλειψης της Βίας κατά των γυναικών. Η μέρα καθιερώθηκε σε ανάμνηση της δολοφονίας των τριών αδερφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών, από τον δικτάτορα της Δομινικανής Δημοκρατίας στις 25 Νοεμβρίου του 1960. Είναι μέρα μνήμης για τα θύματα της έμφυλης βίας, αλλά και μέρα αγώνα για τις γυναίκες, για το φεμινιστικό κίνημα, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, επιλέγουν, όλο και πιο μαζικά να κάνουν τη θλίψη και το φόβο τους οργή και διεκδίκηση.

Σύμφωνα με  στοιχεία του ΟΗΕ, μία στις τρεις γυναίκες βιώνουν σεξουαλική ή σωματική βία κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο θύτης είναι πρόσωπο του άμεσου περιβάλλοντος, συνήθως συγγενής. Αυτό γιατί η «Αγία πυρηνική οικογένεια», σε αντίθεση με το κυρίαρχο αφήγημα του «λιμανιού» και της ασφάλειας, πρωτίστως αποτελεί το βασικό κύτταρο αναπαραγωγής αυτής της κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που επιφυλάσσει για τις γυναίκες μια ζωή διπλής καταπίεσης. Καταπίεσης ως εργάτριας – εργαζόμενης, αλλά και καταπίεση από το φορτίο της απλήρωτης εργασίας στο σπίτι. Γυναίκες που δεν πειθαρχούν στο «έμφυλο» πρότυπο, με τον τρόπο ζωής και στάσης ή εμφάνισης είναι άξιες τιμωρίας και γίνονται συχνά στόχος λεκτικής και φυσικής βίας στο σπίτι ή/και στο δρόμο, στον ιδιωτικό και στο δημόσιο χώρο.

Με την ίδια την ύπαρξή τους αμφισβητούν τους ιερούς κανόνες των έμφυλων ρόλων τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα. Καθημερινά είναι τα θύματα βίας και προσβολών, ακόμα και δολοφονιών.  Την περασμένη χρονιά συγκλόνισε όλη την ΛΟΑΤΚΙΑ κοινότητα, αλλά και τον κόσμο του κινήματος, η άγρια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που έθεσε με επιτακτικό τρόπο, το ζήτημα της ορατότητας και της αξίας της ζωής, του δικαιώματος στην διαφορετικότητα.

Η κρίση αμφισβήτησε τα δεδομένα της ζωής όλων μας. Των εργαζόμενων, της νεολαίας, των μεταναστ(ρι)ών. Οι γυναίκες, για άλλη μια φορά, υπήρξαν τα πρώτα υποψήφια θύματα. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η ελαστικοποίηση της εργασίας και το ξήλωμα  του εργατικού, προστατευτικού δικαίου, φορτώνονται πρώτα στις πλάτες τους. Γιατί στις γυναίκες πέφτει το βάρος της φροντίδας παιδιών, αρρώστων και γερόντων που εγκαταλείπονται από την κρατική μέριμνα. Ελαστική εργασία, χωρίς δικαιώματα σε άδειες, απολύσεις εγκύων, εκβιασμοί, με την απειλή της ανεργίας, που φτάνουν μέχρι την εργοδοτική σεξουαλική παρενόχληση, αμφισβητούν το δικαίωμα των γυναικών στη ζωή και την αυτοδιάθεση του ίδιου του σώματος τους.

Το αυταρχικό κράτος, το δόγμα «νόμου και τάξης» που υιοθετείται από τις κυβερνήσεις, φιλελεύθερες και ακροδεξιές, συνδυάζει την κρατική βία και την καταστολή με το σεξισμό. Από τις σεξιστικές δηλώσεις του Τραμπ και τα νομοσχέδια που απαγορεύουν την άμβλωση, που έβγαλαν στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις σε γυναίκες και ομοφυλόφιλους, από τα ΜΑΤ που έχουν εγκατασταθεί στα Εξάρχεια, είναι εμφανές ότι ο αυταρχισμός και ο συντηρητισμός πάει χέρι-χέρι με το ρατσισμό και το σεξισμό. Όταν επιτίθενται στα δικαιώματα μας, επιτίθενται σε όλα.

Εικόνες έμφυλης βίας, άγριας και επαναλαμβανόμενης μας έρχονται καθημερινά από τους χώρους υποδοχής και διαμονής των προσφύγων. Προσφύγισσες που έχουν υποστεί κατ’ επανάληψη βιασμούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την Ευρώπη. Γυναίκες που ζουν σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης αλλά και υπό τον διαρκή φόβο της σεξουαλικής επίθεσης που δεν τους επιτρέπει να πάνε μόνες τους ούτε στην τουαλέτα. Η υπόθεση της Sharareh Khademi, που ήρθε πρόσφυγας από το Ιράν για να γλιτώσει η ίδια και η κόρη της από την κακοποίηση του συζύγου της «υπενθυμίζει» ότι η έμφυλη βία απέναντι σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα είναι άλλη μία αιτία προσφυγιάς. Σ’ αυτές νιώθουμε την ανάγκη να αφιερώσουμε τη φετινή 25^η Νοέμβρη, γι’ αυτές να υψώσουμε παραπάνω τη φωνή μας στις φετινές διαδηλώσεις.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΒΙΑ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟ

ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»