Του Γιώργου Ορταντζόγλου*

Συνέδρια µηχανισµών και µάχης για την «καρέκλα», µε πρωταγωνιστές τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισµό

Το ∆εκέµβριο πραγµατοποιήθηκαν το 37ο Συνέδριο της Α∆Ε∆Υ (3-5/12/19) και το 47ο Ενδιάµεσο Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ (9-10/12/19). Σε περίοδο λιτότητας, αυταρχισµού, καταστολής, ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεων, επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας και κυβερνητικού ελέγχου µέσω των συνδικαλιστικών νόµων, «πραγµατοποιήθηκαν» δύο συνέδρια. Σε αµφότερα, κυριάρχησαν η πολιτική λογική και οι γραφειοκρατικές µανούβρες των εκπροσώπων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισµού.

Το γενικότερο πλαίσιο

Η «στροφή» µετά τις εκλογές (εθνικές, περιφερειακές, δηµοτικές, ευρωεκλογές) σε ακόµη πιο νεοφιλελεύθερες, συντηρητικές επιλογές και η επιστροφή στην «κανονικότητα» δεν θα µπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνηµα. Η εσκεµµένα συνεχιζόµενη απαξίωση των δηµόσιων υπηρεσιών, δίχως χρηµατοδοτήσεις και προσλήψεις, όλα τα προηγούµενα χρόνια, βαραίνουν όλες τις µνηµονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-Ν∆-ΣΥΡΙΖΑ) που µέσω των ιδιωτικοποιήσεων εξασφάλισαν τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο και την καπιταλιστική ανάπτυξη, µε πλήρη ένταξη στους κεντρικούς σχεδιασµούς της Ε.Ε., του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι στα µνηµονιακά χρόνια οι εργαζόµενοι στην Εκπαίδευση, Υγεία, Τ.Α. κ.λπ. υπέστησαν µειώσεις µισθών, αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, περικοπές επιδοµάτων (Β.Α.Ε.) και πάγωµα προσλήψεων, είχε αποτέλεσµα την εντατικοποίηση, τα εργατικά ατυχήµατα και την εκδήλωση αντιθέσεων µεταξύ τους. Σε συνδυασµό επίσης µε τη συνεχιζόµενη λιτότητα και ακρίβεια, η δυσαρέσκεια των εργαζοµένων δεν εκφράστηκε εκλογικά µε στήριξη σε αριστερές δυνάµεις, ούτε στα Πρωτοβάθµια Σωµατεία ούτε στις Οµοσπονδίες και φυσικά ούτε στην Α∆Ε∆Υ.

Η γενικότερη απογοήτευση (µε ευθύνη ΣΥΡΙΖΑ) έστρεψε πολύ µεγάλο µέρος εργαζοµένων στον ατοµικισµό, στο προσωπικό συµφέρον και όχι στο συλλογικό, µε αρκετούς να εγκαταλείπουν θεωρώντας ότι δεν µπορούµε να κερδίσουµε τα χαµένα µε συλλογική πάλη.

Ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισµός σε όλες τις εκφάνσεις του, σε όλες τις συνδικαλιστικές βαθµίδες, βρήκε εύφορο πεδίο να αναπτυχθεί, καθώς ξέρει πολύ καλά να διαχειρίζεται την απογοήτευση των εργαζοµένων µε τους µηχανισµούς που διαχρονικά διαθέτει.

Τα αριστερά-ριζοσπαστικά σχήµατα, παρά την αγωνιστική στάση και δράση τους, στην πλειονότητά τους ακολουθούν την πεπατηµένη, και όπως φάνηκε στα πρόσφατα συνέδρια, δεν µπορούν να αυξήσουν τις δυνάµεις τους και να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος.

Λόγω αυτών των συνθηκών, η συµπόρευση αυτών των σχηµάτων είναι επιβεβληµένη περισσότερο από ποτέ, ώστε η δυναµική που θα προκύψει να έχει θετικά αποτελέσµατα όχι µόνο εκλογικά, αλλά κυρίως στην συνείδηση των εργαζοµένων.

Αυτό προϋποθέτει συµφωνίες που θα κινούνται σε ταξική κατεύθυνση και δεν θα λειτουργούν σαν ιµάντες µεταβίβασης οποιασδήποτε κοµµατικής γραµµής (τύπου ΠΑΜΕ-∆ΑΣ) ή κυβερνητικού, δηµαρχιακού κ.λπ. εργοδοτικού συνδικαλισµού. Ούτε στην ηγεµονική λογική «καλούµε κάθε τίµιο αγωνιστή να έρθει µαζί µας»!!!! (όχι όµως άλλη παράταξη!!!), ούτε  «διαλυθείτε και ελάτε µαζί µας». Αλλά ισότιµα να συνδιαµορφωθεί ένα αγωνιστικό πλαίσιο ενάντια στα σχέδια καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εργασιακής ζούγκλας, υπερεκµετάλλευσης, πολέµου, φασισµού και ρατσισµού.

 

Έργα και ηµέρες των γραφειοκρατών

Τόσο το συνέδριο της Α∆Ε∆Υ όσο και της ΠΟΕ ΟΤΑ ήταν παρωδίες, πολύ πίσω από τις ανάγκες των εργαζοµένων, αφού µε ευθύνη της πλειοψηφίας δεν προβλήθηκαν τα προβλήµατα των εργαζοµένων και των λαϊκών οικογενειών.

Η στάση των δυνάµεων ∆ΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ∆ηµοσιοϋπαλληλική Ανατροπή, στο 37ο Συνέδριο της Α∆Ε∆Υ, εκτός του ότι δεν έβαλαν σε ψηφοφορία τον διοικητικό και οικονοµικό απολογισµό παρακάµπτοντας το καταστατικό (απλά ρώτησαν τους συνέδρους!!!), δεν έβαλαν σε ψηφοφορία και τα παρακάτω ψηφίσµατα που είχαν κατατεθεί από αριστερές παρατάξεις, ζητώντας να πάρει θέση το Συνέδριο για:

1) Τη µονιµοποίηση συµβασιούχων (έγινε δυναµική παρέµβαση για το συγκεκριµένο θέµα από εργαζόµενους), να σταµατήσει η ελαστική εργασία και να βγει απεργία στις 9 ∆εκέµβρη.

2) Την πρόταση 70 Σωµατείων από την Εκπαίδευση για απεργία-αποχή από την αξιολόγηση που δροµολογεί η κυβέρνηση.

3) Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

4) Τη διεκδίκηση αυξήσεων στους µισθούς και επαναφορά 13ου -14ου µισθού, την κοινωνική ασφάλιση, την αντίσταση στους αντισυνδικαλιστικούς νόµους.

5) Ζητήµατα υπεράσπισης των προσφύγων, καταδίκης της ακραίας κρατικής καταστολής κ.λπ.

Φυσικά πρόκειται για τον απόλυτο εκφυλισµό των δυνάµεων του κυβερνητικού συνδικαλισµού, που έκαναν επίδειξη δύναµης µε στόχο να δείξουν στους συνέδρους «ποιος κάνει κουµάντο» και να νοµιµοποιήσουν τις πραξικοπηµατικές διαδικασίες.

Η εθνικοπατριωτική ρητορική, το ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ που ακούστηκε από στελέχη της ∆ΑΚΕ, καθώς και οι ρατσιστικές, ξενοφοβικές εκφράσεις δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Στο πλαίσια «του νόµου, της τάξης και της κανονικότητας», ως γνήσιοι εκφραστές των νεοφιλελεύθερων ιδεών, ξαναβγάζουν στον αφρό εκφράσεις που για χρόνια ήταν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Παρόλο που, όπως προείπα, οι µόνιµοι εργαζόµενοι στο ∆ηµόσιο τα τελευταία µνηµονιακά χρόνια έχουν µειωθεί σηµαντικά και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν γίνει πλέον θεσµός, οι γραφειοκράτες, η κυβερνητική, εργοδοτική ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ και Α∆Ε∆Υ αρνούνται ν’ ανοίξουν τα καταστατικά τους και να εγγράψουν ως µέλη, όλους τους συµβασιούχους.

Αν και ακούστηκαν πολύ καλές τοποθετήσεις από συνέδρους αριστερών-ριζοσπαστικών παρατάξεων, η διαµόρφωση των συσχετισµών ήταν ήδη προκαθορισµένη, µε αποτέλεσµα όλα να είναι «µετρηµένα κουκιά». Ήταν µάχες µηχανισµών που είχαν στόχο  µόνο την διατήρηση και την αύξηση των δυνάµεών τους στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα – για την καρέκλα.

Αν οι συσχετισµοί δεν αλλάξουν από τα Πρωτοβάθµια Σωµατεία, η εικόνα στις Οµοσπονδίες και στην Α∆Ε∆Υ θα είναι αυτή και ίσως χειρότερη. Πάντα θα υπάρχουν συνέδρια που θα καταστρατηγούν τα Καταστατικά, θα γίνονται νοθείες και πραξικοπηµατικές ενέργειες.

Αν πραγµατικά νοιαζόµαστε για το µέλλον της τάξης µας, θα πρέπει να κάνουµε την υπέρβαση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος, µε ενότητα και σταθερό ταξικό προσανατολισµό.

Η συµπόρευσης για κοινούς αγώνες δηµόσιου και ιδιωτικού τοµέα είναι αναγκαία όσο ποτέ. Τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι εργαζόµενοι είναι κοινά, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, γι’ αυτό ένα πιο µαζικό εργατικό κίνηµα, θα δώσει άλλη δυναµική στη δράση και στους αγώνες µας, αλλά κυρίως θα βοηθήσει στη συνείδηση της τάξης.

Μπορεί η ήττα που έχουµε υποστεί σε όλα τα επίπεδα να είναι µεγάλη, όµως το ρήγµα παραµένει ενεργό.

Αποτελέσµατα Συνεδρίου Α∆Ε∆Υ:

∆ΑΚΕ (Ν∆): 179 ψήφοι, 22 έδρες από 18, µε ποσοστό 25%    

∆ΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚ): 134 ψήφοι, 16 έδρες από 14, µε ποσοστό 19%    

∆ΑΣ-ΠΑΜΕ (ΚΚΕ): 131 ψήφοι, 16 έδρες από 15, µε ποσοστό 18,5%    

ΕΑΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ): 100 ψήφοι, 12 έδρες από 13, µε ποσοστό 14,1%    

ΑΝΑΤΡΟΠΗ (πρώην ΠΑΣΚΕ): 63 ψήφοι, 8 έδρες από 5, µε ποσοστό 8,9%    

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ (εξωκ/κή Αριστερά): 63 ψήφοι, 7 έδρες από 10, µε ποσοστό 8,9%     

ΜΕΤΑ (εξωκ/κή Αριστερά): 34 ψήφοι, 4 έδρες από 8, µε ποσοστό 4,8%     

*Ο Γιώργος Ορταντζόγλου είναι µέλος της διοίκησης του Σωµατείου Εργαζοµένων στο δήµο Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας

Του Γιώργου Ορταντζόγλου*

Η κυβέρνηση στις 24 Οκτώβρη έφερε στη Βουλή για ψήφιση το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο. Είναι σίγουρο ότι ήρθε η ώρα να εξοφληθούν τα «γραμμάτια» και οι υποσχέσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, και μάλιστα στους πρώτους μήνες κυβέρνησης Μητσοτάκη, ανοίγοντας την ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με επιθετικό τρόπο.

Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ μεταφέρει την κουβέντα αλλού (…), αφού έχει συμφωνήσει προ πολλού σε όλα αυτά, με την ψήφιση του 3ου μνημονίου όταν ήταν κυβέρνηση, δένοντας όλους μας χειροπόδαρα μέχρι το 2060.

«Ανάπτυξη» – ανταγωνιστικότητα» – επιχειρηματικότητα

Στους δήμους το «πάρτι» των εργολάβων με την άμεση ή έμμεση εκχώρηση-ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας, πρασίνου, ηλεκτροφωτισμού έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν, κυρίως σε επαρχίες και  χωριά.

Η απαξίωση των υπηρεσιών των δήμων με την έλλειψη προσωπικού (10 χρόνια έχουν να γίνουν προσλήψεις), η έλλειψη κρατικής χρηματοδότησης (κόπηκε κατά 70%) και η μεταφορά επιπλέον αρμοδιοτήτων στο εναπομείναν προσωπικό, έφεραν σε τραγική κατάσταση τις υπηρεσίες των δήμων και τους ίδιους τους εργαζόμενους, με τελικό αρνητικό αποδέκτη τους δημότες.

Αφού λοιπόν το σχέδιο της απαξίωσης «ωρίμασε» τα προηγούμενα χρόνια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τώρα ήρθε η ώρα ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας των υπηρεσιών των δήμων να πέσει, σαν ώριμο φρούτο, στην αγκαλιά των μεγαλοεργολάβων. Εις βάρος πάντα των εργαζομένων και της -υπό αμφισβήτηση πλέον- εργασίας τους, καθώς και των λαϊκών νοικοκυριών που θα κληθούν να πληρώσουν τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων.

Τα επίμαχα άρθρα για τους ΟΤΑ

Άρθρο 179: Δίνει το δικαίωμα στους δημάρχους -εκτός της υπηρεσίας καθαριότητας- να εκχωρούν σε εργολάβους και τις υπηρεσίες πρασίνου και ηλεκτροφωτισμού.

Τροποποιεί το Άρθρο 61 και καταργεί την αιτιολόγηση μιας απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία λαμβανόταν με την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των μελών. Τώρα, π.χ. με μόνο 10 παρόντες στο Δημοτικό Συμβούλιο θα υπάρχει η δυνατότητα να ιδιωτικοποιούν τμήματα και υπηρεσίες, χωρίς ιδιαίτερη τεκμηρίωση της απόφασης.

Με το άρθρο 12 απαλλάσσει τους «επενδυτές» από την καταβολή ανταποδοτικών τελών, αφαιρώντας το δικαίωμα από τους δήμους της παροχής υπηρεσιών καθαριότητας και ηλεκτροφωτισμού εντός των ορίων των «επιχειρηματιών πάρκων».

Αυτό το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο όχι μόνο είναι αντεργατικό, όχι μόνο προωθεί την επέλαση των μεγαλοεργολάβων στις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά φροντίζει και για την «ανάπτυξη» της κερδοφορίας τους με φτηνούς εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, καταργώντας ΣΣΕ και προωθώντας την μερική και εκ περιτροπής εργασία.

Την ίδια στιγμή μέσα από τον «αναπτυξιακό» νόμο θέλει να τσακίσει το συνδικαλιστικό κίνημα, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, με το ηλεκτρονικό φακέλωμα και την ηλεκτρονική ψήφο, ως συνέχεια του νόμου Αχτσιόγλου με το 50+1.

Πάνω σε αυτό το αντικοινωνικό και αντεργατικό νομοσχέδιο, η εκτελεστική επιτροπή τηςΠΟΕ-ΟΤΑ κάλεσε τα πρωτοβάθμια σωματεία να γίνουν συνελεύσεις και να συζητήσουν οι εργαζόμενοι, παίρνοντας αποφάσεις για την πορεία των απεργιακών κινητοποιήσεων και δράσεων στους χώρους δουλειάς, μια εβδομάδα πριν κατατεθεί και ψηφιστεί στη Βουλή.

Με δεδομένο ότι στην πλειονότητά τους τα Δ.Σ. των πρωτοβάθμιων σωματείων είναι ελεγχόμενα από κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές, στόχευαν είτε να μην προβούν σε Γενικές Συνελεύσεις, είτε να περιοριστούν στα άρθρα της ατζέντας της Ν.Δ., δηλαδή μόνο ενημέρωση, χωρίς να παρθούν αποφάσεις για την εξέλιξη του αγώνα.

Η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, έχοντας την εμπειρία των προηγούμενων μνημονιακών ετών, θα έπρεπε να οργανώσει τον αγώνα του κλάδου με διαφορετικό τρόπο και όχι να προαναγγέλλει 24ωρες απεργίες της τελευταίας στιγμής, από τα πάνω.

Η επίμονη, συνεχής ενημέρωση τόσο των εργαζομένων όσο και των κατοίκων θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα, καθώς όπως γνωρίζουμε, η προετοιμασία για το πώς δίνεις μια μάχη παίζει καθοριστικό ρόλο. Αυτά τα δύο σημαντικά στοιχεία, οι εργαζόμενοι και οι δημότες θα αλλάξουν τους όρους στο πεδίο των μαχών.

Αλλά όπως φαίνεται η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει ρότα σε ό,τι αφορά τον τρόπο οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων, γιατί αφενός στα όργανα κυριαρχεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, όπως προείπαμε, και αφετέρου γιατί εξυπηρετεί να κρατούν τις καρέκλες τους, αποκοιμίζοντας την εργατική τάξη όπως τους βολεύει.   

Αυτή η ήττα του κλάδου των εργαζομένων στην Τ.Α. ίσως αποδειχθεί στρατηγικής σημασίας, καθώς σε πολύ σύντομο χρόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ θα δώσει τη δυνατότητα να περάσουν, μέσω των δημάρχων και των δημοτικών συμβούλων φυσικά, όλοι οι κερδοφόροι τομείς σε χέρια ιδιωτών-μεγαλοεργολάβων.

Όσο κι αν η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ εμμένει ότι ο αγώνας πλέον θα δοθεί στα επιμέρους Δημοτικά Συμβούλια από τα πρωτοβάθμια σωματεία, δεν πείθει. Οι παρεμβάσεις τους δεν θα είναι ικανές να αποτρέψουν εν τέλει την όποια ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, γιατί τόσο ο συσχετισμός στα Σωματεία όσο και στα Δημοτικά Συμβούλια είναι τέτοιος που δεν θα φέρει θετικά αποτελέσματα.

Μόνο η οργανωμένη, μαζική παρέμβαση εργατών και δημοτών θα μπορέσει να αποτρέψει ιδιωτικοποιήσεις.

Βασικός και καθοριστικός παράγοντας είναι η συμπόρευση των εργαζομένων στους Δήμους, με αυτούς της Παιδείας, της Υγείας, της Νεολαίας κ.λπ. Επειδή  τα προβλήματα είναι κοινά, θα πρέπει και οι αγώνες να έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Με Επιτροπές Αγώνα – Απεργιακές Επιτροπές, ανά κλάδο, εκλεγμένες μέσα από Γενικές Συνελεύσεις εργαζομένων, που θα έχουν τη διεύθυνση του αγώνα, ώστε να υπερασπιστούμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα ταξικά μας συμφέροντα, να αντισταθούμε στη σκληρή νεοφιλελεύθερη ρεβάνς που ετοιμάζουν με βία και καταστολή, και να αγωνιστούμε για την αναβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών προς όφελος των πολλών. 

*Μέλος της διοίκησης του Σωματείου Εργαζομένων στο δήμο Νέας Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας