Μηταράκης: Χρειαζόμαστε εργάτες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν!..

Δώρα Σταθοπούλου

Η νέα, «εργασιοκεντρική» μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης και το υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς.

Τη χάραξη μιας νέας μεταναστευτικής πολιτικής εξαγγέλλει σε άρθρο του στην Καθημερινή,[1] ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Ν. Μηταράκης, με αφορμή διμερή συμφωνία που πρόκειται να συνάψει η ελληνική κυβέρνηση με το Μπαγκλαντές – και ως φαίνεται επιχειρεί και με το Πακιστάν. Αυτή η νέα μεταναστευτική πολιτική, όπως αναφέρει ο υπουργός, βασίζεται σε δύο παραδοχές. Πρώτο, ότι η ελληνική κοινωνία δεν θέλει την «παράνομη μετανάστευση», (αλλά) και δεύτερο ότι η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη την εργατική δύναμη των μεταναστών! Μάλιστα, ο Μηταράκης αναγνωρίζει ότι υπάρχει μια οξύμωρη συμπεριφορά στην ελληνική κοινωνία, αφού από τη μια, όπως αναφέρει, δε θέλει τους μετανάστες και από την άλλη έχει ανάγκη τους εποχικούς εργαζόμενους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα!..

Ας δούμε πώς πρόκειται να δώσει λύση σε αυτή την «οξύμωρη» συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας ο υπουργός Μετανάστευσης. Όπως ο ίδιος αναφέρει, η νέα στρατηγική για τη μετανάστευση θα συγκεράσει «τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας με την απαράβατη επιταγή για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης». Οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας, στις οποίες αναφέρεται ο υπουργός, είναι η έλλειψη εργατικών χεριών για εποχική απασχόληση στην αγροτική οικονομία. Οι πιέσεις των αγροτών/εργοδοτών για εργατικό δυναμικό, πρόσφατα, εντάθηκαν κυρίως λόγω της μετακίνησης των αλλοδαπών εργαζομένων από την εγχώρια αγροτική οικονομία στη Γερμανία και τη γείτονα χώρα Ιταλία,[2] η οποία πρόσφατα πραγματοποίησε κλαδικές νομιμοποιήσεις πολιτών τρίτων χωρών. Το αλλοδαπό εργατικό δυναμικό, λοιπόν, φεύγει. Η πρώτη αντίδραση του υπουργού είναι η απέλαση 19 πολιτών από το Μπαγκλαντές,[3] για να δώσει το μήνυμα ότι μόνο το κράτος μπορεί να θέσει τους όρους εισόδου, διαμονής και εξόδου των πολιτών τρίτων χωρών.

Ποιους όρους θέτει το κράτος, στο πλαίσιο της διμερούς συμφωνίας με το Μπαγκλαντές -ίσως στην συνέχεια και με άλλες ασιατικές χώρες-, για την είσοδο και παραμονή των μεταναστών; Όπως αναφέρεται, «η Ελλάδα θα δώσει τη δυνατότητα μεταβατικά σε 15.000 πολίτες Μπανγκλαντές που σήμερα διαμένουν στην Ελλάδα, να ενταχθούν στο καθεστώς νεότευκτων αδειών εποχικής εργασίας». Στη συνέχεια η ελληνική κυβέρνηση θα χορηγήσει 4.000 άδειες διαμονής, ανά έτος, μέσα σε χρονικό ορίζοντα πενταετίας, σε πολίτες Μπανγκλαντές. Ωστόσο, όπως διευκρινίζεται, η άδεια αυτή θα παρέχει δικαίωμα διαμονής και εργασίας έως εννέα μήνες ανά έτος, με την αναγκαστική υποχρέωση ο δικαιούχος να φεύγει από την χώρα και να επιστρέφει στο Μπαγκλαντές.

Πράγματι, «νεότευκτη» η άδεια διαμονής με χρονικό ορίζοντα την πενταετία, πλην όμως για εποχική εργασία. Πρόκειται για την κρατική κατασκευή ενός υβριδικού καθεστώτος διαμονής πολιτών τρίτων χωρών. Σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο,[4] η άδεια διαμονής πολιτών τρίτων χωρών εξασφαλίζει αδιάλειπτη διαμονή, δικαίωμα στην εργασία και στην άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής δραστηριότητας. Στο ίδιο νομοθετικό πλαίσιο, η προσωρινή διαμονή για εποχική εργασία αφορά σε άδεια εισόδου, βίζα.

Η εν λόγω κρατική πολιτική «νομιμοποίησης» κατασκευάζει ένα «ιδιότυπο» προσωρινό καθεστώς διαμονής των πολιτών τρίτων χωρών, με μοναδικό σκοπό την κάλυψη των αναγκών της ελληνικής οικονομίας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Ένα ιδιότυπο καθεστώς αποκλειστικά μισθωτής εργασίας, που παρεκκλίνει των εργασιακών και κοινωνικό/ασφαλιστικών δικαιωμάτων που απορρέουν από τη μισθωτή εργασιακή σχέση και εγκλωβίζει το αλλοδαπό εργατικό δυναμικό σε συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας.

Τα στοιχεία της επισφάλειας, της προσωρινότητας , της υπέρμετρης εξάρτησης από τον εργοδότη και του κλαδικού εγκλωβισμού των μεταναστών και μεταναστριών στην ελληνική μεταναστευτική πολιτική δεν είναι καινοφανή.[5] Χαρακτηριστική είναι επ’ αυτού η νομοθετική παρέμβαση που έγινε το 2016, με την οποία το ελληνικό κράτος παρεμβαίνει και κατασκευάζει ειδικό καθεστώς ευέλικτης μισθωτής εργασίας των παράτυπα αλλοδαπών εργαζομένων, για την κάλυψη των αναγκών αποκλειστικά της αγροτικής οικονομίας. Με νομοθετική παρέμβαση το 2016 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θεσπίζεται διαδικασία εκμετάλλευσης του διαθέσιμου παράτυπα διαμένοντος εργατικού δυναμικού αποκλειστικά στην αγροτική οικονομία, με όρους παρανομιμότητας[6] και υπερεξάρτησης από τον εργοδότη. Πρόκειται για διαδικασία που δεν οδηγεί σε χορήγηση άδειας διαμονής αλλά σε χορήγηση εξάμηνης άδειας εργασίας, διότι βρίσκεται σε καθεστώς αναστολής απέλασης, με απαγόρευση της γεωγραφικής και κλαδικής κινητικότητας των αλλοδαπών εργαζομένων και ασφάλιση αποκλειστικά με εργόσημο.[7] Η διάταξη αυτή καταργήθηκε πρόσφατα και τη θέση της παίρνει η νέα στρατηγική της κυβέρνησης της ΝΔ.

Σε αυτό το συνεχές της ελληνικής «εργασιοκεντρικής» μεταναστευτικής πολιτικής, που διατηρείτε πάνω από τριάντα έτη και κατασκευάζει ευέλικτα και προσωρινά καθεστώτα εργασίας για τους αλλοδαπούς, με κύρια χαρακτηριστικά την εξάρτηση από τον εργοδότη, τον κλαδικό εγκλωβισμό και την υπερεκμετάλλευση, η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση του νόμου και της τάξης, πραγματοποιεί μια τομή. Τα ελάχιστα στοιχεία κοινωνικής ένταξης (όπως δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση, δικαιώματα επί μακρόν διαμενόντων, έχει η ελληνική μεταναστευτική πολιτική) ενδέχεται να παραμείνουν κενό γράμμα του νόμου. Η προσωρινότητα της διαμονής των αλλοδαπών με αποκλειστικό σκοπό την εποχική εργασία φαίνεται ότι θα είναι πλέον το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής.

Άλλωστε, ο υπουργός Μετανάστευσης είναι σαφής ως προς την κατεύθυνση της νέας μεταναστευτικής πολιτικής: Καθησυχάζει το ακροδεξιό του ακροατήριο που τον ψέγει ότι με την πολιτική του θα δημιουργηθούν νέες «μειονότητες» στην Αθήνα».[8] Διαβεβαιώνει ότι «το βασικό είναι ότι η άδεια είναι ατομική και ρητώς δεν υπάρχει περιθώριο οικογενειακής επανένωσης και απόκτησης ιθαγένειας».[9] Καμία νέα «μειονότητα» δε θα θέσει εν κινδύνω την… καθαρότητα της ελληνικής φυλής, αφού δεν υπάρχει ο «κίνδυνος» να δημιουργηθούν βιοτικοί δεσμοί των «ξένων» με την Ελλάδα.

Κακώς τον ψέγει η ελληνική ακροδεξιά.[10] Οι μετανάστες θα έρχονται εδώ «προσκεκλημένοι» και ποροσωρινά, επειδή και εφόσον τους χρειαζόμαστε εμείς, κι όχι «παράνομα», δηλαδή με δική τους πρωτοβουλία, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Η πολιτική αυτή έρχεται να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας που αρνούνται να καλύψουν οι γηγενείς άνεργοι/ες εργαζόμενοι/ες. Εδώ, υπόρρητα, ξεδιπλώνεται η νεοφιλελεύθερη αφήγηση της ευθύνης του τεμπέλη άνεργου Έλληνα εργαζόμενου που αρνείται να δουλέψει στα χωράφια. Το λένε και οι αγροτοπαρωγοί στις επιστολές τους: η αναζήτηση μεταναστών εργατών δεν «ΗΤΑΝ ούτε ΕΙΝΑΙ επιλογή των παραγωγών αλλά ανάγκη».[11] Αυτή την ανάγκη δημιουργεί -υποτίθεται- ο τεμπέλης άνεργος, που συναντάμε κυρίως στους καφενέδες της περιφέρειας, που προτιμά να εγγράφεται στα μητρώα ανέργων και να «απολαμβάνει» τα επιδόματα του κράτους, τα επιδόματα που χρηματοδοτούνται από τους Έλληνες και τις Ελληνίδες εργαζόμενους και εργαζόμενες. Ωστόσο, τα στοιχεία για την κατάσταση των εργαζόμενων τάξεων στην Ελλάδα, μας αποκαλύπτουν ότι: η επιδότηση της ανεργίας καλύπτει μόνο το 14% των ανέργων, καταγράφονται δε τα υψηλότερα ωράρια εργασίας στην ΕΕ καθώς και τα υψηλότερα ποσοστά εργασίας κατά το Σαββατοκύριακο. Για μία ακόμη φορά τα πραγματικά στοιχεία δεν τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς…

Με την νέα μεταναστευτική πολιτική της η ΝΔ αφενός εργαλειοποιεί το αίτημα για νομιμοποίηση των μεταναστών/τριών, δημιουργώντας πολλαπλά καθεστώτα εργασίας εντός του αλλοδαπού εργατικού δυναμικού, προς κάλυψη των αναγκών σε κλάδους οικονομικής δραστηριότητας (αγροτική οικονομία, τουρισμός, επισιτισμός , βιοτεχνία), αφετέρου διασφαλίζει την απαίτηση του ακροδεξιού της ακροατηρίου περί καθαρότητας του έθνους.

Στο πεδίο της μεταναστευτικής πολιτικής συναρθρώνεται ο νεοφιλελευθερισμός με την ακροδεξιά. Απέναντι σε αυτήν την μεταναστευτική πολιτική που κατανέμει την εργατική δύναμη σε κλάδους, γυμνή από δικαιώματα, με όρους επισφάλειας και προσωρινότητας, το εργατικό και αντιρατσιστικό κίνημα θα πρέπει να επαναφέρει στις προτεραιότητές του το αίτημα: ίσα δικαιώματα για όλες και όλους.

[1] https://www.kathimerini.gr/society/561711316/arthro-n-mitaraki-stin-k-mia-nea-stratigiki-gia-ti-metanasteysi/?fbclid=IwAR3uUn7S27VgMMaJdoOcU5

[2] https://www.ypaithros.gr/germania-italia-strefontai-ergates-gis-lyseis-stin-aigypto-anazita-ellada/?cli_action=1644772865.054

[3] https://m.naftemporiki.gr/story/1814182/apelathikan-19-upikooi-mpagklantes-mitarakis-fetos-efugan-perissoteroi-ap-osous-irthan

[4] Ν.4251/2014

[5] Καψάλης, Απόστολος «Μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα», 2018,εκδ.τόπος.

[6] Καψάλης, Απόστολος , ό.π.

[7] Με το άρθρο 58 του Ν.4384/2016, προστέθηκε στο Ν. 4251/2014, «Κώδικας Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης», το άρθρο 13Α,σύμφωνα με το οποίο ο εργοδότης που επιθυμεί να απασχολήσει παράτυπα διαμένοντα πολίτη τρίτης χώρας, με υπεύθυνη δήλωση επικαλείται την κάλυψη επειγουσών αναγκών. Οι αστυνομικές αρχές εκδίδουν πράξη απέλασης και στην συνέχεια πράξη αναστολής απομάκρυνσης του παράτυπα διαμένοντος πολίτη τρίτης χώρας. Στην συνέχεια κατά παρέκκλιση της θεσμοθετημένης ενιαίας άδειας διαμονής για εργασία, χορηγείται αποκλειστικά άδεια εργασίας για έξι μήνες, όσο διαρκεί η αναστολή απέλασης, με δικαίωμα παροχής εργασίας στον συγκεκριμένο εργοδότη και αποκλειστικά στον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Οι εν λόγω εργαζόμενοι κατ εξαίρεση ασφαλίζονται με εργόσημο. Η διάταξη καταργήθηκε με πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης της ΝΔ.

[8] https://www.kathimerini.gr/society/561711316/arthro-n-mitaraki-stin-k-mia-nea-stratigiki-gia-ti-metanasteysi/?fbclid=IwAR3uUn7S27VgMMaJdoOcU5r7qhvfxzQgqUDI3Cd4tfZ7kZuP3h7LoaKDbhM

[9] https://migration.gov.gr/qa-gia-tis-episkepseis-toy-yp-metanasteysis-kai-asyloy-n-mitaraki-se-pakistan-kai-mpagklantes/?fbclid=IwAR3BlKTnqxXioqD4mOf6CrlAMEy73Ab_p5ORs2GEUwNeX4RENpM5FHpmWow

[10] https://www.bankingnews.gr/politiki/articles/610147/bogdanos-ethniko-egklima-i-symfonia-me-to-pakistan-vomva-sta-themelia-tis-patridas?fbclid=IwAR1sSpRiaPP_9kpzGi6dArFqWIW4sx7e4aZiLi0Cq1ralBF3Cb-VL3NBylM

[11] https://www.efsyn.gr/efkriti/koinonia/325802_epistoli-agroton-tis-ierapetras-gia-tin-elleipsi-ergaton-gis

Πηγή: commune.org.gr

Διαδηλώσεις στο Πακιστάν- Εξέγερση στο Άσαμ της Ινδίας

τoυ Αλέξη Λιοσάτου

Μια νέα αγωνιστική φωτιά στον πλανήτη ξεκίνησε και συνεχίζει να εξαπλώνεται

Στις 29 Νοεμβρίου του 2019, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Δράσης Φοιτητών (SAC), διοργανώθηκαν σε περισσότερες από 50 πόλεις του Πακιστάν «Διαδηλώσεις Αλληλεγγύης» από τους φοιτητές με τη στήριξη των εκπαιδευτικών. Τα αιτήματά τους στρέφονται ενάντια στην απαγόρευση του φοιτητικού συνδικαλισμού και της πολιτικής δράσης αλλά και της παρουσίας σεκιουριτάδων στα πανεπιστήμια, καλούν σε επιτροπές κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης των φοιτητριών στην πανεπιστημιούπολη, ζητούν αύξηση της χρηματοδότησης της παιδείας και οικονομική στήριξη στους φοιτητές, δουλειά ή ελάχιστο επίδομα ανεργίας στους απόφοιτους, κατάργηση των χρονοδιαγραμμάτων κυκλοφορίας που επιβάλλονται στους φοιτητές.

Σύμφωνα με την 4^η Διεθνή η κυβέρνηση προς το παρόν δείχνει συμπάθεια για το κίνημα των φοιτητών αλλά η αστυνομία στοχοποίησε επιλεκτικά ηγετικές φιγούρες του κινήματος με την κατηγορία υποκίνησης σε ανταρσία, επειδή χρησιμοποίησαν …ντουντούκες χωρίς άδεια, ενώ φυλάκισε έναν από αυτούς.

Αυτές οι κατηγορίες έχουν προκαλέσει ευρύτερη οργή στο Πακιστάν αλλά και έξω από τη χώρα, ενώ πραγματοποιούνται διαδηλώσεις αλληλεγγύης με την διεκδίκηση απόσυρσης των κατηγοριών.

Η καταστολή δεν είναι προνόμιο μόνο των δυτικών κυβερνήσεων, η νεολαία, οι εργαζόμενοι και η αγωνιστική πρωτοπορία στις ανατολικές χώρες μάχονται κάτω από ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες και πολλές φορές το θάρρος και η μαχητικότητά τους μας εμπνέει και μας δίνει μαθήματα. Είμαστε ολόψυχα μαζί τους.

Εν τω μεταξύ δίπλα στο Πακιστάν, στην Ινδία, η ακροδεξιά κυβέρνηση Μόντι μετά την επιβολή επί της ουσίας στρατιωτικού νόμου στο (κυρίως μουσουλμανικού πληθυσμού) Κασμίρ (βλέπε και https://www.redtopia.gr/%ce%b9%ce%bd%ce%b4%ce%af%ce%b1-n%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bb%ce%b1%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%cf%83/) , πέρασε στις 11 Δεκεμβρίου τον Νόμο Τροποποίησης Υπηκοότητας (CAB) , που επιταχύνει τις διαδικασίες να αποκτήσει κανείς την ινδική υπηκοότητα, αποκλείοντας όμως τους Μουσουλμάνους. Η κυβέρνηση με τον CAB έχει στόχο –όπως και η τρομοκρατία στο Κασμίρ- την αλλαγή της εθνικοθρησκευτικής σύνθεσης περιοχών της Βορειοανατολικής Ινδίας όπως η Πολιτεία του Άσαμ. Στο Άσαμ ήδη ξέσπασε εξέγερση με πρωτοπόρους μαθητές και φοιτητές, που διαδήλωσαν, ξήλωσαν τηλεφωνικούς θαλάμους, κάψανε λεωφορεία, αυτοκίνητα και σταθμούς τρένων. Οι τοπικές αρχές φοβήθηκαν τα χειρότερα και ανέστειλαν ή ακύρωσαν δρομολόγια και πτήσεις. Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν επίσης σε σπίτια κυβερνητικών εκπροσώπων και τοπικών αρχόντων. Η κυβέρνηση Μόντι απάντησε στέλνοντας στρατό στο Άσαμ, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας και διακοπή του ίντερνετ για να μπλοκάρει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- μέσα από τα οποία οργανώνεται η νεολαία, επικοινωνεί και διαδίδει το μήνυμα της εξέγερσης. Οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν και σε άλλες περιοχές της Ινδίας, ενώ αρκετές αριστερές δυνάμεις κάλεσαν πανινδική μέρα δράσης ενάντια στον CAB στις 19 Δεκεμβρίου.

Για την Επαστατική Κομμουνιστική Διεθνή Τάση (RCIT) η ακροδεξιά πολιτική του Μόντι δεν σχετίζεται μόνο τη δεδομένη εθνικιστική ατζέντα ινδουιστικοποίησης της Ινδίας αλλά και με το γεγονός ότι η Ινδία βρίσκεται εν μέσω μιας απ΄ τις χειρότερες οικονομικά στιγμές της, με την ανεργία να φτάνει σε επίπεδα ρεκόρ των τελευταίων 45 χρόνων και τον πληθωρισμό να καλπάζει. Οπότε ο Μόντι, όπως κάνουν όλοι οι γνωστοί απατεώνες, επιστρατεύει τον εθνικισμό για να αποπροσανατολίσει, να διαιρέσει, να στρέψει την ατζέντα δεξιά, να καλλιεργήσει τον εμφύλιο των φτωχών.

Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η επιτυχία της ερχόμενης γενικής απεργίας σε όλη τη χώρα στις 8 Ιανουαρίου,που διοργανώνεται από τα συνδικάτα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την ανεργία και τα αντεργατικά μέτρα. Είναι μια ευκαιρία οι από κάτω να ενωθούν σε ταξική βάση. Ινδουιστές, μουσουλμάνοι και πιστοί άλλων θρησκειών, έχουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι εργάτες και εργάτριες, παράγουν τον πλούτο για να τον καρπώνονται το κράτος και τα αφεντικά τους. Οι οποίοι τους καταπιέζουν και προσπαθούν να τους διαιρέσουν για να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση. Οι από κάτω, οι εκατοντάδες εκατομμύρια μισθωτοί σκλάβοι και μαζί τους όλοι οι φτωχοί πρέπει να κινηθούν αντίστροφα: να ενωθούν και να συνδέσουν το ζήτημα της εθνικοθρησκευτικής καταπίεσης με τις οικονομικές επιθέσεις, τη εκμετάλλευση απέναντι στις ζωές όλων τους και το σύστημα που τη γεννάει.

https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/india-down-with-cab/

Όπως και να έχει, μια νέα αγωνιστική φωτιά και μια νέα ριζοσπαστικοποίηση στον πλανήτη ξεκίνησε και συνεχίζει να εξαπλώνεται. Κι αυτά από μόνα τους είναι υπέροχα νέα.

H επανάσταση του 1946 στην Ινδία: μια ιστορική ήττα!

του Λαλ Καν

Η αλήθεια, όπως λέγεται, είναι το πρώτο θύμα του πολέμου. Η κατάσταση των αρχουσών τάξεων της Ινδίας και του Πακιστάν είναι τόσο άξια περιφρόνησης που ούτε να πάνε στον πόλεμο μπορούν ούτε να διατηρήσουν μια κατάσταση πραγματικής ειρήνης μεταξύ τους. Οι εικονικοί πόλεμοι και οι φάρσες ειρήνης είναι αυτό που μπορούν να πετύχουν. Στη συνεχιζόμενη πολεμοκάπηλη ρητορική και την υστερία που υποδαυλίζεται από τις ελίτ της υποηπείρου, για άλλη μια φορά η αλήθεια και η λογική είναι τα πρώτα θύματα. Είναι τέτοια η οργανική φύση της μεταποικιακής μπουρζουαζίας της περιοχής που εκφράζεται με την υποκρισία, την ανειλικρίνεια και την εξαπάτηση που χαρακτηρίζουν την πολιτική, το ήθος, την ηθική και τον χαρακτήρα της. Αυτά τα ελεεινά χαρακτηριστικά πηγάζουν από την καταγωγή τους.

Η αποκαλούμενη ανεξαρτησία της Νοτιοανατολικής Ασιατικής υποηπείρου δεν κερδήθηκε μέσω ενός αγώνα από τους εθνικούς αστούς ηγέτες αλλά μέσω διαπραγματεύσεων και συμφωνιών με τους πανούργους γραφειοκράτες της βρετανικής εξουσίας (British Raj). Αυτή η «απελευθέρωση» ποτέ δεν μετασχημάτισε τις ζωές του λαού και δεν σήμαινε κοινωνική ευημερία αλλά το παλιό σάπιο σύστημα συνέχισε να καταπιέζει τις μάζες και το μόνο που άλλαξε ήταν κατ’ επίφαση διαφορετικά σύμβολα και χρώματα της ελίτ και του κράτους. Η Ινδία και το Πακιστάν δημιουργήθηκαν τεχνητά, επέβαλαν κυρίαρχες ελίτ από τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές, κι οδήγησαν στη διαιώνιση της κυριαρχίας της καπιταλιστικής καρικατούρας που δημιούργησε η αρχή του Raj. Αυτές οι νεόπλουτες ελίτ συνέχισαν να εφαρμόζουν το βρετανικό κόλπο του «διαίρει και βασίλευε» για να διαιωνίσουν την εκμεταλλευτική τους κυριαρχία και τη ιμπεριαλιστική λεηλασία ακόμα και μετά το τέλος της άμεσης αποικιοκρατίας. Έτσι εξηγούνται η πολεμοκαπηλεία και η εξάπλωση του θρησκευτικού και εθνικιστικού σοβινισμού που βλέπουμε τις τελευταίες επτά δεκαετίες.

Ωστόσο οι Βρετανοί σε συνεργασία με τις ντόπιες υποτελείς ελίτ ήταν ικανοί να επιβάλουν αυτή την κατάσταση μόνο μετά την προδοσία και την ήττα ενός από τα πιο ένδοξα επεισόδια μαζικής εξέγερσης – την επανάσταση του 1946, που υποβαθμίζεται από τους «επίσημους ιστορικούς» σε « ανταρσία των ναυτών». Οι ίδιοι έχουν επίσης παραποιήσει επανειλημμένα τα πραγματικά γεγονότα και περιστατικά που οδήγησαν στην ανεξαρτησία. Σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο, αυτές οι αφηγήσεις διακήρυσσαν ότι την ανεξαρτησία κέρδισε το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο υπό την ηγεσία του Γκάντι, του Πατέλ και του Νεχρού και του Μουσουλμανικού Συνδέσμου με επικεφαλής τον Τζινάχ. Ενώ βέβαια απέκρυψαν τους αγώνες και τον ρόλο που έπαιξαν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι αγρότες και ο ινδικός στρατός, το ναυτικό, η αεροπορία και οι αστυνομικοί στην προσπάθεια για ανεξαρτησία. Ο Μαρξ εξηγούσε ότι κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο Ινδικό πόλεμο ανεξαρτησίας το 1857 οι Βρετανοί κατέκτησαν την Ινδία χρησιμοποιώντας ινδικά στρατεύματα. Ωστόσο, από το 1946 οι Βρετανοί δεν ήταν πλέον βέβαιοι ότι μπορούν να βασίζονται σε ινδούς στρατιώτες του βρετανικού στρατού για να διατηρήσουν την καταπιεστική τους εξουσία. Σημειώθηκε μια ηφαιστειακή εξέγερση που είχε σοκάρει ακόμη και τους πανούργους στρατηγούς των βρετανικών αρχών στην Ινδία.

Αυτή η εξέγερση στην οποία ηγήθηκαν οδήγησαν ναύτες κι οι εργάτες ανάγκασαν τους Βρετανούς να αποχωρήσουν πρόωρα από την υποήπειρο και το κίνημα απείχε ελάχιστα από την κατάργηση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που κρατούσε υποδουλωμένες τις καταπιεσμένες μάζες επί δεκαετίες. Η αποτυχία της εξέγερσης να το πετύχει αυτό είναι η αιτία της δυστυχίας, των στερήσεων, της τυραννίας, του φανατισμού και της αιματοχυσίας που έχουν καταστρέψει τις μάζες της υποηπείρου, φορτώνοντάς την με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας στον πλανήτη από τότε. Η αδίστακτη αντεπανάσταση είχε ως επιστέγασμα την αιματηρή διχοτόμηση του 1947, τα τραύματα της οποίας εξακολουθούν να είναι ανοιχτά.

Πριν από εβδομήντα δύο χρόνια, στα τέλη του Φεβρουαρίου του 1946, ένας επαναστατικός σπινθήρας πυροδότησε μια ηρωική εξέγερση που σάρωσε τη νότια ασιατική υποήπειρο, όπου οι μάζες ξεσηκώθηκαν, αψηφώντας τη δύναμη των ιμπεριαλιστών και το καταπιεστικό αποικιακό κράτος. Το ξεφούσκωμα αυτού του επαναστατικού κύματος και η ήττα του μέσω της εξαπάτησης και του σαμποτάζ των τοπικών ηγετών οδήγησε στη φρίκη και το ολοκαύτωμα της διχοτόμησης. Η χάραξη της ινδικής υποηπείρου με θρησκευτικές γραμμές είχε ως αποτέλεσμα σφαγές με τη δολοφονία πάνω από 1,5 εκατομμύριου ψυχών και την υποχρεωτική μετανάστευση πάνω από είκοσι εκατομμυρίων. Ωστόσο, το λαμπρό επεισόδιο της εξέγερσης των ναυτών προσφέρει τεράστια διδάγματα και παραδείγματα του ρόλου, της τόλμης και του θάρρους που βρίσκονται ενσταλαγμένα στις καρδιές και τα μυαλά των απλών ανθρώπων σε τέτοιες ιστορικά εξαιρετικές επαναστατικές περιόδους.

Η εξέγερση των ναυτών τον Φλεβάρη του 1946 ξέσπασε εξαιτίας της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας επί μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα στους ναύτες. Ο μισθός των Βρετανών ναυτικών ήταν 10 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό των Ινδών ναυτικών. Το ίδιο ίσχυε και για τα επιδόματα και τα προνόμιά τους. Ωστόσο, η κύρια αιτία της εξέγερσης ήταν πολιτική. Η δίκη των ηγετών του Ινδικού Εθνικού Στρατού (INA) και ο αγώνας κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης Ιμφάλ, όπου ο INA προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στον βρετανικό στρατό, έδωσε στους ναύτες την βαθιά πεποίθηση ότι η ισχυρή βρετανική αυτοκρατορία δεν ήταν πια αήττητη.

Η εξέγερση ξεκίνησε στις 18 Φεβρουαρίου 1946, όταν 1100 ναυτικοί στο πολεμικό πλοίοTalwar σταμάτησαν τη δουλειά και κήρυξανεπίσημα το ξημέρωμα απεργία. Οι ναυτικοί εξέλεξαν ομόφωνα τον ναύτη επικοινωνίας Μ.Σ. Καν Πρόεδρο και τον υπαξιωματικότηλεγραφητή Μαντάν Σινγκ Αντιπρόεδρο. Ο επικεφαλής ναύτης επικοινωνίαςΜπέντι Μπασάντ Σιγνκ, ο πλοίαρχος Σεν Γκούπτα-πρώτος υπαξιωματικός, ο πλοίαρχος Nαουάζ, ο ναυτικός Ασράφ Καν, ο Άμπλε Στόκερς Γκομέζ και ο Μοχάμαντ Χουσεΐν εκλέχθηκαν επίσης στην κεντρική απεργιακή επιτροπή (ΚΑΕ). Η ΚΑΕέπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον αγώνα τους–για την πλήρη πολιτική και κοινωνικοοικονομική απελευθέρωση.

Στο λιμάνι της Βομβάης, η εξέγερση εξαπλώθηκε γρήγορα σε 22 πλοία και στις ναυτικές βάσεις Castle Barracks και Fort Barracks. Οι απεργίες εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις πόλεις Καράτσι, Μαντράς, Βισακαπατνάμ, Καλκούτα, Δελχί, Κοχίν, Τζαμναγκάρ και στα νησιά Ανταμάν, στις ακτές της Μέσης Ανατολής, στο Μπαχρέιν και το Άντεν. Μπόρεσαν να εξαπλωθούν σχεδόν και στα 70 πλοία και τις 20 παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις, με πάνω από 30.000 ναύτες να συμμετέχουν ενεργά στην εξέγερση. Το επόμενο πρωί οι Ινδοί ναυτικοί κατέλαβαν στρατιωτικά οχήματα στα ναυπηγεία και τα κατεύθυναν στη Βομβάη, φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στους κρατούμενους του INA και άλλα όπως το «Ινδουιστές και Μουσουλμάνοι μια γροθιά». Η ΚΕΑ εξέδωσε προκήρυξη που κατέληγε με το σύνθημα, «Ζήτω η αλληλεγγύη των εργαζομένων, των στρατιωτών, των μαθητών και των αγροτών. Ζήτω η επανάσταση».

Ένα μαζικό κύμα αλληλεγγύης σάρωσε την ενωμένη Ινδία υπέρ των απεργών ναυτικών. Το πρωί της 21ης Φεβρουαρίου 1946, Bρετανοί φρουροί άνοιξαν πυρ εναντίον των Ινδών ναυτικών στη βάση Castle Barracks κι αυτό μετέτρεψε την εξέγερση σε βίαιη ένοπλη εξέγερση.

Εκατοντάδες απεργοί σε πλοία, ορυχεία και παραλιακές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Βομβάη διαδήλωσαν κοντά στον τερματικό σταθμό «Βικτώρια» των ινδικών σιδηροδρόμων. Όταν οι Βρετανοί διέταξαν τους Ινδούς στρατιώτες να πυροβολήσουν τους απεργούς ναυτικούς, εκείνοι αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους αδελφούς τους .

Στις 20 και 21 Φεβρουαρίου, οι απεργοί ναύτες κάλεσαν σε γενική απεργία, ένα κάλεσμα που βρήκε τεράστια ανταπόκριση. Τριακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι παράτησαν τα εργαλεία τους και βγήκαν στους δρόμους από εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, μύλους, σιδηροδρόμους και άλλες βιομηχανίες στη Βομβάη και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας. Στους δρόμους στήθηκαν οδοφράγματα κι έγιναν μάχες νεολαίας και εργατών με την αστυνομία και τον στρατό. Η απεργία αποτελούσε ευθεία πρόκληση απέναντι στις βρετανικές αρχές. Στην Καλκούτα βγήκαν στους δρόμους πάνω από 120.000 άνθρωποι και σε άλλες ινδικές πόλεις επίσης έγιναν παρομοίου μεγέθους απεργίες και διαδηλώσεις.

Η εξέγερση εξαπλώθηκε στα υπόλοιπα ινδικά στρατεύματα της βρετανικής εξουσίας. Περίπου 2000 άντρες στα Σώματα Επικοινωνίας του Βασιλικού Ινδικού Στρατού εξεγέρθηκαν κοντά στο Τζαμπάλπουρ. Σημειώθηκαν μικρές εξεγέρσεις των Ινδών πυροβολητών στο Μαντράς, των στρατιωτών επικοινωνίας στο Αλαχαμπάτ και του υπαλληλικού προσωπικού στο αρχηγείο στο Δελχί. Ινδοί αξιωματικοί της RIAF (βασιλική ινδική πολεμική αεροπορία) αρνήθηκαν να δεχτούν να πετάξουν βρετανικά αεροπλάνα για να επιτεθούν στους ναύτες και να βομβαρδίσουν τα πλοία τους. Κομμένοι κορμοί δέντρων έφραξαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και τους δρόμους. Οι απεργίες της RΙAF επεκτάθηκαν σε αεροπορικές βάσεις στο Αλαχαμπάτ, στο Μοριπούρ (Καράτσι), στο Ντουμ-Ντουμ (Καλκούτα), στο Παλάμ (Δελχί), στις πόλεις Κανπούρ, Πούνα, Βιζαγκαπατάμ, Καλάνγκ, Τσακλάλα (Ραουαλπίντι), Λαχόρη, Νεγκόμπο. Η απεργία εξαπλώθηκε επίσης στη Νοτιοανατολική Ασία όπου 4000 πιλότοι απέργησαν έπληξαν στην περιοχή Σελετάρ της Σιγκαπούρης.

Οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, τα λιμάνια, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες και άλλους τομείς ριζοσπαστικοποιήθηκαν και εντάχθηκαν στο απεργιακό κίνημα. Αυτό ήταν ένα σενάριο που οι Βρετανοί δεν περίμεναν ποτέ να αντιμετωπίσουν και ήταν αυτό το εργατικό κίνημα που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν. Σε μια συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1976, ο Κλίμεντ Άτλι, μεταπολεμικός Βρετανός πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, θυμόταν την «ανταρσία των ναυτών που έκανε τους Βρετανούς να συνειδητοποιήσουν ότι οι ινδικές ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούσαν πλέον να στηρίζουν τους Βρετανούς». Όταν ρωτήθηκε για το σε ποιον βαθμό η βρετανική απόφαση να παραιτηθούν οι Βρετανοί από την Ινδία επηρεάστηκε από τον Μαχάτμα Γκάντι και το κίνημά του, τα χείλη του Άτλι σχημάτισαν ένα χαμόγελο περιφρόνησης και ψέλλισε αργά,”Ελάχιστα”.

Ο Σερ Στάφορντ Κριπς στη συζήτηση στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων δήλωσε: “Οι Ινδοί του (Βασιλικού Ινδικού) Στρατού δεν υπακούουν στους Βρετανούς αξιωματικούς … Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν πρέπει να κυβερνήσουμε την Ινδία για μεγάλο χρονικό διάστημα, πρέπει να διατηρούμε έναν μόνιμο βρετανικό στρατό για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια τεράστια χώρα τετρακόσια εκατομμυρίων. Δεν έχουμε τέτοιο στρατό και τόσα χρήματα … “.

Στο Καράτσι, οι απεργοί ναύτες κατέλαβαν τα πολεμικά πλοία Hindustan και Bahadur που βρίσκονταν αγκυροβολημένα στο νησί Μανόρα. Στη συνέχεια οι ναυτικοί οργάνωσαν πορεία στους δρόμους του Καράτσι όπου μαζί τους ενώθηκαν και πολλοί κάτοικοι της πόλης. Ο διοικητής του βρετανικού στρατού στο Καράτσι έστειλε δύο διμοιρίες στρατιωτών της φυλήςBaluch για την καταστολή της εξέγερσης. Οι Baluch αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους αδελφούς τους. Οι Βρετανοί κάλεσαν τότε τα “πιστά” στρατεύματά τους της φυλήςGorkha να καταστείλουν την εξέγερση. Οι Βρετανοί διοικητές συγκλονίστηκαν όταν ακόμη και οι στρατιώτες Gorkha αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους απεργούς ναύτες. Στη συνέχεια κλήθηκαν τα βρετανικά στρατεύματα που άρχισαν να πυροβολούν, με τους ναύτες στα πλοία να ανταποδίδουν. Οι πυροβολισμοί, οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις συνεχίστηκαν για τέσσερις ώρες. Έξι από τους ναυτικούς σκοτώθηκαν, περισσότεροι από 30 τραυματίστηκαν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στο Καράτσι κάλεσαν γενική απεργία και ολόκληρη η πόλη κατέβασε ρολά. Περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι, Ινδουιστές και μουσουλμάνοι διαδήλωσαν μαζικά στο Eidgah, παρά την τρομοκρατία, τη βία, τις συλλήψεις, το ξυλοφόρτωμα με γκλομπς και τις σφαίρες στο ψαχνό που τραυμάτισαν περισσότερους από 50 διαδηλωτές.

Καθώς ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος έφτανε στο τέλος του, η Ινδία εισερχόταν σε μια περίοδο θυελλώδους αναζωπύρωσης του εργατικού κινήματος. Βιομηχανικές απεργίες σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις – τη Βομβάη, την Καλκούτα, το Αλαχαμπάντ, το Δελχί, το Μάντρας, τη Λαχόρη και το Καράτσι ξέσπασαν με μεγάλη ένταση. Η ινδική εργατική τάξη μπήκε ορμητικά και με θάρρος στη μάχη αψηφώντας την τρομερή κρατική καταπίεση, τις συλλήψεις, το ξύλο, ακόμα και τις σφαίρες, προβάλλοντας ως η αποφασιστική δύναμη στον αγώνα για απελευθέρωση. Προς τα τέλη του 1945, οι λιμενεργάτες της Βομβάης και της Καλκούτας αρνήθηκαν να φορτώσουν πλοία που πήγαιναν στην Ινδονησία με προμήθειες για τα στρατεύματα που είχαν στόχο να καταστείλουν τους απελευθερωτικούς αγώνες εκεί.

Στις αρχές του 1946, αυτό το κύμα απεργίας απέκτησε έναν ιδιαίτερα πολιτικό χαρακτήρα. Στις 24 Ιανουαρίου 1946, 175.000 κλωστοϋφαντουργικοί και βιομηχανικοί εργάτες απέργησαν στη Βομβάη για να διαμαρτυρηθούν για τον πυροβολισμό διαδηλωτών που γιόρταζαν τα γενέθλια του Σούμπχας Τσάντρα Μπος, αρχηγού της «Ελεύθερης Ινδικής Κυβέρνησης» και οργανωτή του Ινδικού Εθνικού Στρατού. Οι απεργίες των εργατών των σιδηροδρόμων και μια σειρά μαθητικών διαδηλώσεων σε ολόκληρη την Ινδία προκάλεσαν την αύξηση της μαχητικότητας και την κινητοποίηση μεγάλων τμημάτων του ινδικού προλεταριάτου σε άλλους τομείς της βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Σε όλες αυτές τις διαδηλώσεις το φλογερό σύνθημα που ενέπνεε τις μάζες «Ζήτω η Επανάσταση!» ακουγόταν ξανά και ξανά σε όλη την ενωμένη Ινδία.

Τα τελευταία χρόνια της αποικιακής κυριαρχίας σημειώθηκε επίσης μια εντυπωσιακή αύξηση των οικονομικών απεργιών σε όλη τη χώρα – η πανινδική απεργία όλων των υπαλλήλων σε Ταχυδρομεία και Τηλεγράφους ήταν η πιο σημαντική. Τα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου, σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές, την έλλειψη τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών και την πτώση των πραγματικών μισθών, οδήγησαν την εργατική τάξη στα όρια της ανοχής της. Εν αναμονή της ελευθερίας τους, οι προσδοκίες τους είχαν εκτοξευτεί στον ουρανό. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν την Ανεξαρτησία ως τέλος στη δυστυχία τους. Οι εργαζόμενοι τώρα αγωνίζονταν για όσα ήλπιζαν ότι η ελευθερία θα τους εξασφάλιζε ως δίκαια.

Αποτέλεσε ειρωνεία της ιστορίας ότι το Κογκρέσο (κόμμα του Γκάντι, στΜ) και η Μουσουλμανική Ένωση,ορκισμένοι αντίπαλοι μεταξύ τους, καταδίκασαν κι οι δυο την εξέγερση του Βασιλικού Ινδικού Πολεμικού Ναυτικού. Αυτοί οι ηγέτες των ντόπιων αστικών τάξεων καταδίκασαν τους απεργούς ναύτες και εργάτες. Ο Μαχάτμα Γκάντι εξέδωσε δήλωση κριτικής στους εξεγερμένους. Η Μουσουλμανική Ένωση αποκήρυξε επίσης τους απεργούς υποστηρίζοντας ότι «οι αναταραχές στους δρόμους δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων και ότι η διαμαρτυρία πρέπει να γίνεται μόνο με συνταγματικές μεθόδους». Ο Βαλαμπχάι Πατέλ ζήτησε από τους ναυτικούς να παραδοθούν και κάλεσε τον αντιπρόεδρο της ΚΕΑ των ναυτικών, τον υπαξιωματικό Μαντάν Σίνγκ σε ένα διαμέρισμα στη Βομβάη και κυριολεκτικά του ούρλιαζε ζητώντας του να σαμποτάρει την εξέγερση. Ο Νεχρού, ο οποίος δεν ήθελε να μείνει πίσω από τον Πατέλ, σε μια άλλη συνάντηση με τον Μαντάν, συμβούλεψε αυτόν και τους συντρόφους του να παραδοθούν και να δώσουν τέλος στην επανάσταση του ναυτικού. Ο Nεχρού πραγματοποίησε ακόμη και συνέντευξη Τύπου για να επιπλήξει τους εξεγερμένους ναυτικούς.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδίας βρισκόταν σε δίλημμα λόγω των προβληματικών ιδεολογικών αντιλήψεων των ηγετών του. Αφενός, το ΚΚΙ ήθελε να «είναι με τον λαό», προκειμένου να αποκαταστήσει κάποια από την αξιοπιστία του που χάθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν το κόμμα υποστήριζε απροκάλυπτα τις βρετανικές δυνάμεις στο όνομα του «λαϊκού πολέμου». Η βάση του ΚΚΙ, και ιδιαίτερα οι μαθητές, συμμετείχε με ενθουσιασμό στις εξεγέρσεις στη Βομβάη και στην Καλκούτα. Τελικά, αυτή η αντίφαση στην πολιτική οδήγησε στην αρχή της διάσπασης του ΚΚΙ μετά τις διαφορές που προέκυψαν μεταξύ των δύο κύριων ηγετών του, Μπχαλτσάντρα Τρίμπακ Ραναντιβέ και Π.Σ. Τζόσι.

Ο Ραναντιβέ ήταν ο βασικός συνδικαλιστικός ηγέτης του κόμματος και ως εκ τούτου ήταν ενεργός στην απεργιακή δράση και επηρεάστηκε βαθιά από την εξέγερση. Ήθελε το κόμμα να αναλάβει την ηγεσία του επαναστατικού κινήματος. Από την άλλη μεριά ο Τζόσι, γενικός γραμματέας του ΚΚΙ εκείνον τον καιρό ήταν πιο δεκτικός στις οδηγίες της Μόσχας υπό τον Στάλιν. Ωστόσο, στο δεύτερο συνέδριο του Κόμματος που πραγματοποιήθηκε στην Καλκούτα το Φεβρουάριο του 1948, το κόμμα εξέλεξε τον Ραναντιβέ στη θέση του Π.Σ. Τζόσι ως γενικό γραμματέα του ΚΚΙ. Αλλά το 1950 o Ραναντιβέ καθαιρέθηκε και αποκηρύχθηκε από το κόμμα ως «αριστερός οπορτουνιστής». Η διάσπαση τελικά έγινε το 1964 και δύο κόμματα που προέκυψαν ήταν το ΚΚΙ και το ΚΚΙ (Μ) (Μαρξιστικό, στΜ) . Ο Ραναντιβέ ήταν ο ιδρυτής και ηγέτης του ΚΚΙ (Μ) που έγινε το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα στην Ινδία.

Η προδοσία της πολιτικής ηγεσίας άφησε τελικά το κίνημα ανοργάνωτο και οδήγησε στην υποχώρησή του. Στις 24 Φεβρουαρίου 1946, λευκές σημαίες ανυψώθηκαν από τα καταστρώματα όλων των πλοίων για να ανακοινώσουν την παράδοσή τους. Στην τελευταία συνεδρίασή της, η ΚΕΑ πέρασε ένα ψήφισμα που δήλωνε: “Η εξέγερσή μας ήταν ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τις ζωές του λαού μας. Για πρώτη φορά, το αίμα των εργατών, ένστολων και μη,χύθηκε στην ίδια κατεύθυνση για μια κοινή υπόθεση. Εμείς οι ένστολοι εργάτες δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ αυτό. Γνωρίζουμε επίσης ότι εσείς, οι προλεταριακοί μας αδελφοί και αδελφές μας δεν θα το ξεχάσετε ποτέ αυτό. Οι επόμενες γενιές, μαθαίνοντας τα διδάγματα της εξέγερσης, θα πετύχουν αυτά που δεν μπορέσαμε να επιτύχουμε. Ζήτω οι εργατικές μάζες. Ζήτω η Επανάσταση “.

Αν υπήρχε ένα επαναστατικό κόμμα με στελέχη σφυρηλατημένα στις βασικές αρχές του μαρξισμού, θα μπορούσε να δώσει προοπτική στους ναυτικούς, τους στρατιώτες και τα εκατομμύρια των εργαζομένων που βγήκαν στους δρόμους της ενωμένης Ινδίας. Εργατικά συμβούλια θα μπορούσαν κάλλιστα να δημιουργηθούν στη Βομβάη, τη Λαχόρη, την Καλκούτα, το Καράτσι, το Αλαχαμπάντ, το Πεσαουάρ, το Μαντράς, το Κανπούρ, το Δελχί και πολλές άλλες μεγάλες μητροπόλεις. Δυστυχώς, λόγω του εγκληματικού ρόλου που διαδραμάτισε η Κομιντέρν και η ηγεσία του ΚΚΙ με την καταστροφική πολιτική δημιουργίας «Λαϊκών Μετώπων» με την «προοδευτική αστική τάξη» του Κονγκρέσου και της Μουσουλμανικής Ένωσης, χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία. Παρά το σιγοντάρισμα στους Βρετανούς, υποστηρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όταν ήλθε η ώρα για τη μεταβίβαση της εξουσίας, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός προτίμησε να επιλέξει τα αστικά κόμματα, το Κονγκρέσο και τη Μουσουλμανική Ένωση, καθώς ήθελαν να διασφαλίσουν τη συνέχεια της καπιταλιστικής λεηλασίας.

Η νίκη της επανάστασης του 1946 θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Το ανερχόμενο μαζικό κίνημα ούτε θα σταματούσε στο στάδιο της εθνικής ανεξαρτησίας ούτε θα δεχόταν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Οι τραγικές γενοκτονίες και τα αλλεπάλληλα θρησκευτικά και σεχταριστικά μίση, τα οποία έπνιξαν κυρίως τις περιοχές της Πουντζάμπ και της Βεγγάλης στο αθώο ανθρώπινο αίμα κατά τη διάρκεια του καυτού, υγρού και αποπνικτικού καλοκαιριού του 1947, εξακολουθούν να ξεσκίζουν τον κοινωνικό ιστό της νότιας Ασίας. Αυτά δεν θα είχαν ποτέ συμβεί. Ο ενωμένος ταξικός αγώνας θα είχε προχωρήσει προς τα εμπρός για τον κοινωνικοοικονομικό μετασχηματισμό μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με την επαναστατική καταιγίδα να σαρώνει την Κίνα και το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολής, εκείνη την εποχή, μια επαναστατική νίκη στην ενωμένη ινδική υποήπειρο θα γινόταν ο προπομπός της κόκκινης αυγής που θα άναβε φωτιά στην ασιατική ήπειρο. Με την ανατροπή του καπιταλισμού και το τσάκισμα των δαγκανών της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και λεηλασίας, θα εκδηλώνονταν επαναστατικές διεργασίες σε παγκόσμια κλίμακα που θα έκαναν πιο ορατό το πεπρωμένο της ανθρώπινης απελευθέρωσης.

http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article5950

Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος

Πακιστάν: Η καμπάνια διεθνούς αλληλεγγύης στους Αλί Ουαζέρ και Μοσί Νταουάρ

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2019, του Πιέρ Ρουσέ

Μια καμπάνια διεθνούς αλληλεγγύης διεξάγεται από τα τέλη Μαΐου, μετά την αιματηρή καταστολή του κινήματος Παστούν Ταχφούζ (PTM) από τον πακιστανικό στρατό. Είναι σημαντικό να διαρκέσει, καθώς τα διακυβεύματα είναι μεγάλα.

Οι Παστούν (Pathans-Πάθανς) ζουν στο βορειοδυτικό Πακιστάν [1], στα σύνορα με το Αφγανιστάν (κράτος όπου επίσης ζουν πολλοί πληθυσμοί Παστούν). Το PTM διεξάγει τον αγώνα του με μη βίαιες μορφές πάλης και δεν είναι αποσχιστικό. Έτσι, διαφέρει από άλλα κινήματα που έκαναν ένοπλη απελευθερωτική πάλη στο Μπαλοκιστάν, στα νοτιοδυτικά της χώρας. Το μόνο που απαιτεί από το πακιστανικό κράτος είναι δικαιοσύνη.

Η ιστορία αυτής της περιοχής είναι πολύ περίπλοκη. Οι Παστούν ήταν η κύρια εθνική ομάδα στο Αφγανιστάν, αλλά οι πόλεμοι που κατέστρεψαν τη χώρα οδήγησαν πολλούς Παθάνους να εγκατασταθούν στην πακιστανική πλευρά των συνόρων. Η ηγεσία τους έχει ενσωματωθεί στη λειτουργία του κράτους, της κυβέρνησης και, ιδιαίτερα, του σώματος αξιωματικών του στρατού κι έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα.

Το PTM γίνεται επίσης στόχος βίαιων επιθέσεων από τα κινήματα των Ταλιμπάν που επιχειρούν σε ολόκληρη την περιοχή. Ο Αλί Ουαζέρ, ένας από τους δυο βουλευτές των Παστούν που βρίσκονται σήμερα στη φυλακή, είδε την οικογένειά του να αποδεκατίζεται από αυτούς.

Ένα μαζικό κίνημα

Τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης τείνουν να ταυτίζουν τους Παστούν με τους Ταλιμπάν. Ο αγώνας του ΡΤΜ δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει. Κι αυτό είναι ακόμα περισσότερο αλήθεια, καθώς το PTM είναι κοινωνικά πολύ γειωμένο και πολύ αντιπροσωπευτικό.

Οι Παστούν εκτιμάται ότι ανέρχονται σε περίπου 50 εκατομμύρια, με τα περισσότερα να ζουν στο Πακιστάν (περίπου 30 εκατομμύρια;). [2] Πέρα από τον πληθυσμό που κατοικεί στο Αφγανιστάν, η διασπορά των Παστούν είναι σημαντική στην Ευρώπη, την Αυστραλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουν επίσης ισχυρή εκπροσώπηση μεταξύ των μεταναστών εργαζομένων στη Μέση Ανατολή.

Οι Παστούν βρίσκονται επίσης σε διάφορα μέρη του Πακιστάν, κι έτσι εξηγείται πιθανότατα ότι το PTM έγινε το μεγαλύτερο μαζικό κίνημα στη χώρα, ικανό να να οργανώνει κινητοποιήσεις όχι μόνο στα βορειοδυτικά, αλλά και στη Λαχόρ (Πουντζάμπ) και το Καράτσι (Σίντ, στα νότια) για παράδειγμα. Έχει την ενεργό στήριξη ενός μετώπου οργανώσεων της πακιστανικής αριστεράς. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους έχει μπει στο στόχαστρο των στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών που θέλουν να το τσακίσουν.

Στις 26 Μαΐου, ο στρατός πυροβόλησε σε μια ειρηνική διαδήλωση που διοργάνωσε το PTM διαμαρτυρόμενο για τη βία και κακοποίηση που υπέστη ο πληθυσμός (ειδικά οι γυναίκες) κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στην παραμεθόρια περιοχή. Τουλάχιστον 13 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 40 τραυματίστηκαν. Οι δύο βουλευτές του PTM, Αλί Ουαζέρ και Mοσί Νταουάρ, συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και στη συνέχεια κλείστηκαν στις φυλακές του Πεσαβάρ [3]. Οι δυο τους ήταν άμεσοι στόχοι των πυρών και ο Μοσίν Νταουάρ ήταν ένας από τους τραυματίες.

Το PTM είναι μαζικό κίνημα κι έχει δύο εκλεγμένα μέλη στη Βουλή. Ο Αλί Ουαζέρ είναι μέλος της οργάνωσης “Ο αγώνας”, που πρόσφατα έγινε τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς. Ο Μοσίν Νταουάρ δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα. Και οι δύο δείχνουν μεγάλο θάρρος.

Μια βιώσιμη καμπάνια αλληλεγγύης

Έχουν κερδίσει μεγάλη υποστήριξη στο Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένων των φεμινιστικών ομάδων που είναι πολύ ευαισθητοποιημένες στη βία κατά των γυναικών Παστούν από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους και των Ταλιμπάν.

Μια διεθνής καμπάνια μαζέματος υπογραφών έχει ξεκινήσει μέσω της ιστοσελίδας European solidar sans frontières (ESSF). Έχουν μαζευτεί ήδη 500 περίπου υπογραφές από πολλές χώρες: Αργεντινή και Βραζιλία, Γαλλία, Πολωνία και Πορτογαλία, Φιλιππίνες (Mindanao), Καναδά-Κεμπέκ, Τυνησία και Αλγερία, για να αναφέρουμε μερικές. Η συγκέντρωση υπογραφών δημοσιεύεται επί του παρόντος στην αρχική σελίδα του ιστοτόπου μας [4]

Ο στόχος αυτής της καμπάνιας είναι τριπλός:

Η άμεση απελευθέρωση του Αλί Ουαζέρ και του Μοσί Νταουάρ.
Να εξασφαλιστούν ασφαλείς συνθήκες μετά την απελευθέρωσή τους. Ο πακιστανικός στρατός διατηρεί στενούς δεσμούς με τις οργανώσεις των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν (άλλες επιχειρούν στο ίδιο το Πακιστάν) και δεν είναι σίγουρο ότι θα αποτρέψει τη δολοφονία τους.
Να επιστρέψει στην κανονικότητα στα βορειοδυτικά όπου οι Παστούν ζουν σήμερα σε συνθήκες πραγματικού αποκλεισμού και κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Επομένως, δεν πρόκειται για καμπάνια που θα τελειώσει «μια κι έξω». Πρέπει να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Γενικά, οι προοδευτικές δυνάμεις στο Πακιστάν βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Η στήριξη του PTM είναι μια από τις κινήσεις αλληλεγγύης που πρέπει να δείξουμε προς την Αριστερά και το κίνημα του πακιστανικού λαού. Η “εξαφάνιση” bloggers, συνδικαλιστών, αγροτικών ηγετών και η χρήση βασανιστηρίων είναι συνήθη φαινόμενα. Τα κινήματα των γυναικών αντιμετωπίζουν πολύπλευρη βία. Ό,τι απέμεινε από τα δημοκρατικά δικαιώματα απειλείται. Άλλες καμπάνιες αλληλεγγύης βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6150

Μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος