Της Έλενας Παπαγεωργίου

H κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα, προκειμένου να “ισοσταθμίσει” την λαϊκή οργή για την ακρίβεια και τις περικοπές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, προσπαθεί να χαϊδέψει τα αυτιά του ακροδεξιού ακροατηρίου, περικόπτοντας τα ελάχιστα δικαιώματα των προσφυγ(ισσ)ων και των μεταναστ(ρι)ών.

Για τον λόγο αυτό έχει εξαγγείλει: 

– ότι θα περικόψει το πρόγραμμα Εστία ΙΙ, μέσω του οποίου αιτούντες άσυλο στεγάζονταν σε κτήρια ή διαμερίσματα και τους παρεχόταν ενημέρωση για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους καθώς και ψυχοκοινωνική υποστήριξη

– ότι οι δομές «φιλοξενίας» στην ενδοχώρα θα γίνουν ακόμη πιο στρατιωτικοποιημένες και κλειστές

– ότι θα κλείσει τη δομή του Ελαιώνα 

– επιπλέον εμπόδια για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας.

Κατάργηση του προγράμματος Εστία ΙΙ

Ήδη από το Φλεβάρη του 2022 η κυβέρνηση, μέσω δελτίου Τύπου του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, ανακοίνωσε ότι θα ολοκληρωθεί το πρόγραμμα Εστία ΙΙ, το οποίο σημαίνει ότι ευάλωτες οικογένειες αιτούντων άσυλο -αφού αυτές αφορά αυτό το πρόγραμμα- θα πεταχτούν στον δρόμο. Ευάλωτοι άνθρωποι, δηλαδή, που ζουν σε ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες, ξαφνικά θα χάσουν το δικαίωμα στη στέγη.

Μαζί με αυτούς χάνουν τη δουλειά τους εργαζόμενοι που απασχολούνται σε αυτό το πρόγραμμα, διερμηνείς αλλά και εργαζόμενοι σε δήμους ή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις που παρέχουν υποστηρικτικές υπηρεσίες.

Για να δικαιολογήσει την απόφασή της αυτή, η κυβέρνηση επικαλείται την εξοικονόμηση χρημάτων, χωρίς βέβαια να λέει ότι το πρόγραμμα χρηματοδοτείται εξ ολοκλήρου από την ΕΕ.

Το πρόγραμμα αυτό, το οποίο λειτουργεί σε 21 πόλεις ήδη από το 2015 (Εστία Ι), έχει αποδείξει με τον πιο περίτρανο τρόπο πως οι πρόσφυγες μπορούν να ενσωματωθούν στον αστικό ιστό και να ζήσουν αρμονικά με τους ντόπιους, αφού δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στεγάστηκαν μέσω αυτού όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι καταρρίπτεται το αφήγημα ότι «έχουμε διαφορετικό πολιτισμό» και δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί.

Δομές «φιλοξενίας» στην ενδοχώρα:

ακόμη πιο κλειστές και στρατιωτικοποιημένες

Σε όλα τα στρατόπεδα όπου διαμένουν προσφυγ(ισσ)ες και αιτούντες άσυλο η κυβέρνηση αποφάσισε να υψώσει τείχος, δήθεν για την ασφάλεια των προσφύγων (το οποίο παραπέμπει σε φυλακή και εμποδίζει την οπτική επαφή με τον έξω κόσμο) συνολικού κόστους 28,4 εκατ. ευρώ και να τοποθετήσει μπάρες στην είσοδο. Θα μπορούν να μπαίνουν μέσα στο στρατόπεδο μόνο με ειδικές κάρτες και μόνο οι αιτούντες άσυλο. Θα αποκλειστούν, δηλαδή, οι προσφυγ(ισσ)ες που δεν είναι πια αιτούντες άσυλο, άρα δεν είναι τυπικά δικαιούχοι στέγης σε δομές προσφύγων και βέβαια θα απομονωθούν περισσότερο από τους ντόπιους, δεν θα μπορούν πλέον να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο της αλληλεγγύης. 

Το τείχος και ο έλεγχος βιομετρικών δεδομένων και δακτυλικών αποτυπωμάτων συνοδεύεται με νυχτερινή απαγόρευση εισόδου και εξόδου καθώς και με την τοποθέτηση συστήματος διαρκούς παρακολούθησης κάθε κοινόχρηστου χώρου της δομής με κάμερες, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση ακόμη και με αυτό το λειψό ευρωπαϊκό δίκαιο που καθορίζει τα δικαιώματα των προσφυγ(ισσ)ων και των μεταναστ(ρι)ων.

Όπως χαρακτηριστικά είχε πει η Αφγανή προσφύγισσα Parwana Amiri κατά την επίσκεψη της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό» στη Ριτσώνα: «τους ζητάμε δασκάλους, ψυχολόγους και γιατρούς και μας στέλνουν σεκιουριτάδες».

Κλείσιμο της δομής του Ελαιώνα

Σύμφωνα με το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, η δομή του Ελαιώνα θα πρέπει να κλείσει μέχρι τις 30 Μαΐου. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στη δομή:

Από τις αρχές Μαρτίου, γίνονται μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού σε χώρους φιλοξενίας που ορίζει αποκλειστικά το υπουργείο είτε σε διαμερίσματα του Προγράμματος ΕΣΤΙΑ είτε σε, απομακρυσμένα από τον αστικό ιστό, Camps της ενδοχώρας. Οι μετακινήσεις αυτές δεν είναι προσωποποιημένες, δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες κάθε ατόμου, όπως αυτές έχουν εκτιμηθεί κατόπιν συνεργασίας με τη ψυχοκοινωνική υπηρεσία της δομής, αλλά έχουν μαζικό χαρακτήρα με στόχο την γρήγορη εκκένωση της Δομής. Παρόλο που χαρακτηρίζονται εθελοντικές, πρακτικά τείνουν να είναι αναγκαστικές, εμπεριέχοντας στοιχεία εκφοβισμού. Πιο συγκεκριμένα, κατά την ενημέρωση -η οποία πραγματοποιείται συνήθως δύο έως τρεις ημέρες πριν την προγραμματισμένη ημερομηνία αναχώρησης- απαιτείται από τα τυχαία επιλεγμένα άτομα η αποδοχή της εκάστοτε θέσης ειδάλλως διαγράφονται αυτόματα από τη δομή (με αποτέλεσμα να στερηθούν την μηνιαία οικονομική ενίσχυση που δικαιούνται ως αιτούντες/αιτούσες άσυλο) και παύουον να συμπεριλαμβάνονται σε μελλοντικές θέσεις στέγασης. Στις μετακινήσεις αυτές περιλαμβάνεται μεγάλος αριθμός παιδιών, των οποίων διακόπτεται η φοίτηση εν μέσω της σχολικής χρονιάς, με αποτέλεσμα να παραμένουν «μέτοικοι/-ες», απρόσωποι/-ες ξένοι/-ες που δεν θα δημιουργήσουν ποτέ δεσμούς ούτε με τη σχολική κοινότητα αλλά ούτε και με την τοπική κοινωνία στο σύνολό της, με άμεσες συνέπειες στην ψυχοκοινωνική κατάστασή τους και την ομαλή ανάπτυξή τους.

Εμπόδια στην απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας

Εκτός από τις τροπολογίες Βορίδη -οι οποίες ορίζουν ότι αναστέλλεται η διαδικασία της αίτησης για απόκτηση ιθαγένειας αν σε βάρος του/της μετανάστη/ριας έχει ασκηθεί ποινική δίωξη και θέτουν αυστηρά οικονομικά κριτήρια-, προστέθηκε ένα επιπλέον εμπόδιο, με την δημιουργία τράπεζας θεμάτων στις εξετάσεις, που αυξάνει στο έπακρο τη δυσκολία τους. 

Βάζοντας αυτό το επιπλέον εμπόδιο, η κυβέρνηση προσπαθεί να στερήσει το δικαίωμα ανθρώπων που μένουν δεκαετίες εδώ να ζήσουν αξιοπρεπώς, να τους αποκλείσει από την ομαλή ένταξη σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού βίου.

Χρησιμοποιώντας ακροδεξιά ρητορική, η κυβέρνηση προσπαθεί να στρέψει την έκδηλη εναντίον της δυσαρέσκεια εναντίον των προσφυγ(ισσ)ων και των μεταναστ(ρι)ών. Είναι και στο δικό μας χέρι να μην το επιτρέψουμε, να μην επιτρέψουμε την περιστολή των δικαιωμάτων τους, να μην επιτρέψουμε τη διάκριση μεταξύ των Ουκρανών προσφύγων και όλων των υπολοίπων. Η εξαίρεση από στοιχειώδη εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα για τους πιο αδύναμους αποτελούν το πρώτο βήμα για την υποβάθμιση των δικαιωμάτων και της ζωής όλων μας.

Πριν ακόμη βγει η απόφαση του Πρωτοδικείου Πειραιά επί της αίτησης του ΣΕΕΝ να κηρυχθεί η απεργία της ΠΕΝΕΝ ως παράνομη και καταχρηστική, το ΥΕΝ και οι εφοπλιστές οργανώνουν από κοινού την καταστολή της απεργίας!

Στη κατεύθυνση αυτή από νωρίς το απόγευμα ο ΣΕΕΝ έβγαλε ανακοίνωση ζητώντας από τη κυβέρνηση και το ΥΕΝ να θέσουν σε δράση τις δυνάμεις καταστολής του λιμενικού σώματος προκειμένου να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη!

Την ίδια στιγμή στενός συνεργάτης του Υπουργού Ε.Ν σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρόεδρο της ΠΕΝΕΝ του ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις καταστολής του ΥΕΝ θα είναι αύριο σε πλήρη ετοιμότητα να επέμβουν για να μην διασαλευτεί η νομιμότητα και ασφάλεια στο λιμάνι!

Σ’ αυτό το άθλιο αυταρχικό και αντιδημοκρατικό σκηνικό που στήνουν για το χτύπημα και την υπονόμευση της απεργίας οι ακτοπλοϊκές εταιρίες επιχειρούν μέσω της έκδοσης χιλιάδων εισιτηρίων για τις 3/6  να δημιουργήσουν αύριο στο λιμάνι τους όρους κοινωνικού αυτοματισμού στρέφοντας τους επιβάτες κατά των απεργών και των ομάδων περιφρούρησης της απεργίας!

Πρόκειται για οργανωμένη συντονισμένη επιθετική επιχείρηση εφοπλιστών-κυβέρνησης να εμποδίσουν την άσκηση των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων επιβάλλοντας καθεστώς βίας, καταστολής και τρομοκρατίας ώστε να εμπεδωθεί η  σιγή νεκροταφείου στις αντιλαϊκές-αντεργατικές τους επιλογές.

Επαναλαμβάνουμε ότι η πολιτική τους είναι διαμετρικά αντίθετη με τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, η πολιτική τους είναι η αιτία των αγώνων που αναπτύσσονται,  η πολιτική τους είναι υπόλογη απέναντι στον λαό και την κοινωνία και όχι οι διεκδικήσεις και οι αγώνες των εργαζομένων.

Εάν πιστεύουν ότι ο νέος εργασιακός μεσαίωνας που οραματίζονται  με το αντιδραστικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη θα περάσει για αυτούς «αναίμακτα» είναι βαθιά νυχτωμένοι!

Μπροστά στην νέα επίθεση που εξελίσσεται ενάντια στο απεργιακό μας δικαίωμα και στις δίκαιες διεκδικήσεις μας, εκφράζουμε την σφοδρή εναντίωσή μας στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, δηλώνουμε την αποφασιστικότητά μας να σταθούμε μέχρι τέλος απέναντι και ενάντια στις απειλές, τους εκβιασμούς και την κρατική τρομοκρατία!

Καλούμε συνδικάτα-συλλογικότητες-σχήματα-φορείς και αγωνιστές του κινήματος να δώσουν αύριο το πρωί μαζί μας το αγωνιστικό τους παρόν στο λιμάνι στέλνοντας το μήνυμα ότι η τρομοκρατία δεν θα περάσει!

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

ΥΓ: Σχετικά με την δικαστική απόφαση που μας ανακοινώθηκε πριν από λίγο και η οποία κάνει δεκτή την αίτηση του ΣΕΕΝ, θέλουμε να επισημάνουμε ότι αυτή δεν αλλάζει στο ελάχιστο τον απεργιακό-αγωνιστικό  μας σχεδιασμό!

Η απάντηση μας  είναι μια, πίστη στο προλεταριακό διαχρονικό σύνθημα:

Νόμος είναι του δίκαιο του εργάτη!

Για αήθη επίθεση σε βάρος της προέδρου της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Θεσσαλονίκης κατηγορεί η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) τους δημοσιογράφους της πρωινής εκπομπής «Ενημέρωση» στον ΣΚΑΪ

Σύμφωνα με την ανακοίνωση-καταγγελία της ΟΕΝΓΕ, οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ «είχαν μάλιστα το «θράσος» να την αποκαλέσουν ψεύτρα, όταν η συνάδελφος κατήγγειλε ότι η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα δεν έχει κάνει τις αναγκαίες προσλήψεις ιατρικού προσωπικού για να στελεχωθεί το δημόσιο σύστημα υγείας».

«Δεν ξέρουν οι νοσοκομειακοί γιατροί που εφημερεύουν μέρα παρά μέρα για να σώσουν ανθρώπινες ζωές και μάλιστα χωρίς τα αναγκαία μέσα και τις κατάλληλες υποδομές με ευθύνη της κυβέρνησης και ξέρουν τα φιλοκυβερνητικά παπαγαλάκια που κάνουν υπερωρίες στα αποστειρωμένα γυάλινα κλουβιά τους και εξαπολύουν σταγονίδια λάσπης και ύβρεων σε βάρος όποιου αποκαλύπτει την αλήθεια και διεκδικεί» προσθέτουν οι γιατροί.

«Περιμένουμε να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη από τη συνάδελφο η οποία αν και ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, εφημερεύει νυχθημερόν στο πλευρό των ασθενών και των συναδέλφων της.

Μάταια προσπαθούν να κρύψουν ότι ο πραγματικός λόγος αυτής της σχεδιασμένης και στοχευμένης επίθεσης είναι ότι οι νοσοκομειακοί γιατροί της Θεσσαλονίκης και το συλλογικό τους όργανο, τεκμηριωμένα, με συγκεκριμένα στοιχεία, καταρρίπτουν τα κυβερνητικά fake news για την κατάσταση στα νοσοκομεία και τα Κ.Υ της Θεσσαλονίκης.

Μάταια πασχίζουν να συγκαλύψουν τις τραγικές ευθύνες της κυβέρνησης για την εκρηκτική κατάσταση που διαμορφώνεται στη Θεσσαλονίκη, για την οποία οι νοσοκομειακοί γιατροί προειδοποιούσαν εδώ και 20 ημέρες.

Μάλιστα μετά την επίθεση σε βάρος της συναδέλφου, όπως έγινε γνωστό, με εντολή του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, η εισαγγελέας ποινικής δίωξης παρήγγειλε από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης τη διενέργεια επείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης για να διαπιστωθεί εάν στοιχειοθετείται το αδίκημα της διέγερσης σε ανυπακοή, επειδή η Ένωση Νοσοκομειακών Γιατρών Θεσσαλονίκης καλεί, όπως άλλωστε και άλλες Ενώσεις Νοσοκομειακών Γιατρών, Σωματεία Εργαζομένων, Ομοσπονδίες, ανάμεσα τους και η Ο.ΕΝ.Γ.Ε, σε συμμετοχή στις εκδηλώσεις για τον φετινό εορτασμό της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου οι οποίες θα γίνουν τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής ασφάλειας.

Οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι υγειονομικοί του δημόσιου συστήματος υγείας ταυτόχρονα με τη μάχη που δίνουμε στο πλευρό των ασθενών θα συνεχίσουμε να αποκαλύπτουμε την αλήθεια και να διεκδικούμε μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού μας, με ΟΠΟΙΟΝ τρόπο απαιτείται.

Δε θα τα καταφέρουν να μας φιμώσουν. Η φωνή κάτω από τις μάσκες ακούγεται κάθε μέρα πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά, πιο απαιτητικά!».

Πηγή:alfavita.gr

Του Θανάση Κούρκουλα

Οι αποφάσεις της πρόσφατης συνεδρίασης του ΚΥΣΕΑ με στόχο την «αντιμετώπιση» των αυξημένων αφίξεων προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου, έδωσε το στίγμα της ρατσιστικής πολιτικής της ΝΔ και προκάλεσε αντιδράσεις από κινήσεις δικαιωμάτων, αντιρατσιστικές και αριστερές οργανώσεις.

Άσυλο

Ανάμεσα στα 7 σημεία των άμεσων μέτρων του ΚΥΣΕΑ, ξεχωρίζει η εξαγγελία περί κατάργησης του δικαιώματος προσφυγής σε δεύτερο βαθμό εκ μέρους των προσφύγων όταν απορρίπτονται σε πρώτο βαθμό τα αιτήματα ασύλου που έχουν υποβάλλει! Πρόκειται για απάνθρωπη ρατσιστική εξαγγελία αντίθετη με κάθε έννοια προσφυγικού και ανθρώπινου δικαίου όσο και διεθνών συνθηκών. Αξίζει να σημειώσουμε πως μετά από τις τελευταίες αλλαγές του συστήματος ασύλου από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η συντριπτική πλειονότητα των αιτημάτων ασύλου απορρίπτεται σε πρώτο βαθμό με fast track διαδικασίες, ενώ όσες αποφάσεις έγκρισης ασύλου εκδίδονται, αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τις δευτεροβάθμιες επιτροπές ασύλου. Επιπρόσθετα -όπως σημειώνει ακόμα και η συντηρητική Ένωση Διοικητικών Δικαστών σε ανακοίνωσή της- η κατάργηση των προσφυγών β’ βαθμού θα οδηγήσει σε μεταφορά των υποθέσεων αυτών απευθείας στα διοικητικά δικαστήρια, που είναι ήδη υποστελεχωμένα και αδυνατούν σήμερα να βγάλουν σε πέρας τον όγκο των υποθέσεων που διαχειρίζονται. Εκτός και αν η ΝΔ έχει υπόψη την πλήρη εξαίρεση των προσφύγων από την πρόσβαση στο δικαιικό σύστημα της Ελλάδας, κάτι που ακόμα και οι Σαλβίνι και Ορμπάν δεν έχουν φανταστεί στα ρατσιστικότερα όνειρά τους!

Καταλήψεις στέγης

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν η εν λόγω εξαγγελία αποτελεί τεστ αντιδράσεων και εν τέλει αποσυρθεί, μαρτυρά πως οι προθέσεις διαχείρισης του προσφυγικού από τη ΝΔ ελάχιστα διαφέρουν από τις θέσεις ακραίων ρατσιστών όπως ο τέως πρόεδρος της ομοσπονδίας των αστυνομικών Μπαλάσκας που αποπέμφθηκε όταν χαρακτήρισε «σκόνη» και «σκουπίδια» τους πρόσφυγες και τους αλληλέγγυους που εκδιώχθηκαν πρόσφατα από τις καταλήψεις στέγης των Εξαρχείων σε επιχειρήσεις-«σκούπα» της αστυνομίας. Άλλωστε, η πολυδιαφημισμένη επιχείρηση έξωσης από τα Εξάρχεια ήταν άλλη μια «τρύπα στο νερό» όσον αφορά τη διαχείριση του προσφυγικού, που μόνο επικοινωνιακούς λόγους ρατσισμού και καταστολής εξυπηρέτησε. Η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων που διέμεναν σε αυτές τις καταλήψεις ήταν καταγραμμένοι αιτούντες άσυλο που περίμεναν να έρθει η σειρά τους για να μεταφερθούν σε κρατικές προσφυγικές δομές οι οποίες είναι σήμερα υπερπλήρεις. Το αποτέλεσμα ήταν οι φωστήρες του υπουργείου Προ-Πο να μην έχουν πού να πάνε τους πρόσφυγες που εκδίωξαν κακήν κακώς από τα Εξάρχεια και να ψάχνουν πρόχειρες λύσεις, σαφώς χειρότερες από τις συνθήκες υπό τις οποίες ήδη διέμεναν οι πρόσφυγες.

«Αποσυμφόρηση»

Ένα άλλο μέτρο του ΚΥΣΕΑ που ξεκίνησε να υλοποιείται αφορά την περίφημη «αποσυμφόρηση» του κολαστηρίου της Μόριας, που ξεπέρασε τον αριθμό-ρεκόρ των 10.000 «φιλοξενούμενων», με άμεση μεταφορά των πρώτων 1.500 προσφύγων σε δομές της ενδοχώρας. Πρόκειται για διπλή τραγωδία. Ούτε εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες για τους υπόλοιπους χιλιάδες ανθρώπους που παραμένουν στοιβαγμένοι σε τρισάθλιες συνθήκες στη Μόρια και στα υπόλοιπα hot–spot του Αιγαίου, ούτε -βέβαια- και στους μεταφερόμενους πρόσφυγες «στη μέση του πουθενά» σε σκηνές μέσα σε χωράφια στην παλαιά Καβάλα ή στην ήδη πλήρη δομή του Κατσικά Ιωαννίνων. Η μόνη ανθρώπινη διαχείριση των αυξημένων αφίξεων προσφύγων θα ήταν το οριστικό λουκέτο στα στρατόπεδα τύπου Μόριας και η άμεση μεταφορά και στέγαση των προσφύγων σε διαμερίσματα στα κέντρα των πόλεων, με δραστική επέκταση και διεύρυνση προγραμμάτων στέγασης όπως το ESTIA. Ένα πρόγραμμα που σήμερα οδηγείται σε μαρασμό και οι ωφελούμενοι πρόσφυγες στο δρόμο.

Σύνορα

Όσον αφορά τη φύλαξη των συνόρων, το ΚΥΣΕΑ φιλοδοξεί να αναβαθμίσει τη στρατιωτικοποίηση στο Αιγαίο με στόχο την αποτροπή νέων αφίξεων προσφύγων (βλέπε αύξηση πνιγμών αθώων ανθρώπων). Ήδη στον εναέριο χώρο του Αιγαίου υπερίπταται ένα Zeppelin της FRONTEX εξοπλισμένο με υπερσύγχρονα συστήματα εντοπισμού πλοιαρίων για το οποίο διαμαρτυρήθηκαν εκπαιδευτικοί και φοιτητές του πανεπιστημίου Αιγαίου, ενώ επιπλέον λεφτά των φορολογούμενων θα ξοδευτούν σε αγορά 10 νέων μικρών και ευέλικτων -λέει- σκαφών του Λιμενικού. Άλλα 50 εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό θα πάνε στη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Ολοκληρωμένης Θαλάσσιας Επιτήρησης (ΕΣΟΘΕ) – σύστημα που διασυνδέει τα συστήματα επιτήρησης του Λιμενικού Σώματος και των Ενόπλων Δυνάμεων, μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών («απλές» και θερμικές κάμερες, drones κ.λπ.). Την ώρα που εξαγγέλλονται οι απολύσεις συμβασιούχων του Δημοσίου και ματαιώνονται οι προσλήψεις χιλιάδων εκπαιδευτικών τα επόμενα χρόνια, λεφτά φαίνεται πως υπάρχουν για την κλιμάκωση της ρατσιστικής απανθρωπιάς στο Αιγαίο με τις ευλογίες της ΕΕ, στο πλαίσιο της εφαρμοζόμενης συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας.

Σύστημα υγείας

Αν κάπου τα λεφτά των φορολογούμενων θεωρείται ότι πλεονάζουν, πρόκειται σίγουρα για τις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας! Στα υπό κατάρρευση νοσοκομεία γίνονται προσλήψεις με το σταγονόμετρο. Ενώ -όπως ξεδιάντροπα σχολίασε ο υπουργός Υγείας Κικίλιας- θα μπει τέλος στη χρηματοδότηση της πρόσβασης αλλοδαπών στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Έτσι εκδόθηκε εγκύκλιος που εξαιρεί τους μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς χαρτιά από τις δωρεάν υπηρεσίες υγείας, ενώ από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης ανακλήθηκε εγκύκλιος του περασμένου Ιουνίου, με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε «θυμηθεί» να διευκολύνει τις διαδικασίες έκδοσης ΑΜΚΑ μετά από 4,5 χρόνια ταλαιπωρίας των προσφύγων. Με αυτές τις ρυθμίσεις, άνθρωποι που ζουν στη χώρα, κάποιοι από αυτούς εδώ και πολλά χρόνια, μετανάστες και πρόσφυγες που κάποιοι πληρώνουν άμεσους ενώ όλοι σίγουρα πληρώνουν έμμεσους φόρους μέσω του υπέρογκου ΦΠΑ σε σειρά αγαθών, εξαιρούνται με τον πιο ρατσιστικό τρόπο από βασικές παροχές υγείας και πετιούνται κυριολεκτικά στον Καιάδα!

Αντίσταση

Είναι ήδη φανερό ποια θα είναι η «νέα μεταναστευτική πολιτική» της ΝΔ που βιάστηκε να μεταφέρει όλες τις αρμοδιότητες του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής στο Προ-Πο του κ. Χρυσοχοΐδη: Ρατσισμός και εξαίρεση δικαιωμάτων για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, θύματα της φτώχειας και των πολέμων. Ξενοφοβία και δήθεν «προτεραιότητα στους Έλληνες» την ώρα που οι ίδιοι καταδικάζονται μέσω της νεοφιλελεύθερης «μετα»μνημονιακής βαρβαρότητας σε μισθούς και συντάξεις πείνας, σε περικοπές δικαιωμάτων και δαπανών για κοινωνικές παροχές. Στο δρόμο που χάραξε ο Σαμαράς με την προηγούμενη διακυβέρνησή του και πάνω στο στρωμένο έδαφος της αθλιότητας των hot–spot του κ. Μουζάλα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ θα κλιμακώσει την πολιτική υποβάθμισης δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών. Των «ξένων», που θα διαβιούν χειρότερα από τους φτωχοποιημένους Έλληνες ώστε να δίνεται η ψευδαίσθηση στους τελευταίους πως δεν είναι η τελευταία τρύπα του… ζουρνά. Στόχος; Να ξεχάσουμε τις ευθύνες των πολιτικών λιτότητας και ρατσισμού για την κατάντια όλων μας, και να «τσακωνόμαστε» με τους πρόσφυγες σαν βασικούς υπεύθυνους για την εξαθλίωσή μας. Από τις δικές μας αντιστάσεις σε αυτές τις πολιτικές είναι που θα κριθεί η μακροημέρευση των απάνθρωπων πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η ΔΕΘ, οι πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις και οι διαδηλώσεις για τον Π. Φύσσα και τον Ζακ/Zackie είναι τα πρώτα δικά μας βήματα για να απαντήσουμε στις προκλήσεις της κυβέρνησης της ΝΔ.

Της Γεωργίας Χασάπη

Επιστροφή στο νόµο Βρούτση και αύξηση… διά διαρροών και από το 2019

Στα τέλη Σεπτεµβρίου σε σχέδιο νόµου του υπουργείου Υγείας πέρασε στη Βουλή τροπολογία του Υπουργείου Εργασίας, σύµφωνα µε την οποία η κυβέρνηση διατείνεται ότι επιταχύνεται η διαδικασία για την αύξηση του κατώτατου µισθού. Στην πραγµατικότητα η εν λόγω τροπολογία της υπ. Εργασίας Αχτσιόγλου είναι η επαναφορά και έναρξη εφαρµογής του άρθρου 103 του µνηµονιακού νόµου Βρούτση 4173/2013!

Το άρθρο αυτό ορίζει ρητά ότι ο κατώτατος µισθός δεν θα προκύπτει από συλλογική διαπραγµάτευση εργοδοτών – εργαζοµένων, αλλά θα καθορίζεται µε απόφαση του Υπουργικού Συµβουλίου:

«(…) λαµβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονοµίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιµών, και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδηµάτων και µισθών (…)».

Όσον αφορά το επίπεδο του κατώτατου µισθού, το Φεβρουάριο του 2012 µε την εκβιαστική  Πράξη Υπηρεσιακού Συµβουλίου 6/2012 ο κατώτατος µισθός µειώθηκε από 751€ σε 586€ για τους εργαζόµενους άνω των 25 ετών (µείωση 22%) και 511€ για τους εργαζόµενους κάτω των 25 (µείωση 32%), εισάγοντας ηλικιακές διακρίσεις ανάµεσα στους εργαζόµενους και αναφέροντας ρητά και ευθαρσώς ότι η άµεση προσαρµογή στα νέα µειωµένα κατώτατα όρια µισθών και ηµεροµισθίων… δεν προϋποθέτει τη σύµφωνη γνώµη των εργαζοµένων.

Στο κείµενο της τροπολογίας Αχτσιόγλου δεν υπάρχει λέξη περί αύξησης κατώτατου µισθού αλλά ορίζεται ο τρόπος και η διαδικασία που θα ακολουθείται για τον καθορισµό του κατώτατου µισθού σύµφωνα µε τις διατάξεις του Ν.4172/2013. ∆ηλαδή όχι µε ελεύθερες διαπραγµατεύσεις εργαζοµένων-εργοδοτών µέσω ΕΓΣΣΕ αλλά µε απόφαση υπουργού και µόνο εάν το επιτρέπει η κατάσταση της οικονοµίας και των αγορών. 

Επιπλέον, στην τροπολογία δεν υπάρχει καµία αναφορά για κατάργηση της ΠΥΣ 6/2012 και φυσικά καµία αναφορά σε επαναφορά του κατώτατου µισθού στο προ µνηµονίων επίπεδο των 751 ευρώ. Η πληροφορία που έχει αφήσει να διαρρεύσει το υπουργείο εργασίας είναι ότι εκτιµάται πως τον Ιανουάριο του 2019 θα υπάρξει αύξηση του κατώτατου µισθού 20-30 ευρώ.

Προφανώς αύξηση τέτοιου µεγέθους που θα επιτρέπει στη συνέχεια τον ισοσκελισµό των δηµοσίων οικονοµικών από τη µείωση του αφορολόγητου, ώστε τελικά να µην αποτελέσει πραγµατικό διαθέσιµο εισόδηµα στην τσέπη των εργαζοµένων.

Η κυβέρνηση µε την ψήφιση αυτής της τροπολογίας συντηρεί και παγιώνει το µνηµονιακό θεσµικό πλαίσιο διαµόρφωσης του κατώτατου µισθού του νόµου Βρούτση, ένα νόµο που ο τότε ΣΥΡΙΖΑ είχε καταψηφίσει και οι εργαζόµενοι είχαν καταγγείλει ως άκρως αντεργατικό και αντισυνταγµατικό. Για επικοινωνιακούς λόγους, η υπουργός Εργασίας δε θέλησε να φανεί ότι εφαρµόζει αυτούσιο ένα νόµο προηγούµενης κυβέρνησης που το κόµµα της είχε κρίνει αυστηρά και έτσι τον εξωράισε καταθέτοντας µία τροπολογία.

Η αύξηση του κατώτατου µισθού και οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγµατεύσεις που ευαγγελίζεται το υπουργείο Εργασίας είναι εµπαιγµός απέναντι στους εργαζόµενους. Έντιµη φιλοεργατική πολιτική θα αποτελούσε η ρητή κατάργηση της ΠΥΣ 6/2012, η επαναφορά του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ και ο καθορισµός του µε ΕΓΣΣΕ. Τα υπόλοιπα είναι πιστή εφαρµογή των µνηµονιακών δεσµεύσεων στη «µεταµνηµονιακή» εποχή, που µόνο η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι ήρθε.

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Οι αλλαγές προσώπων στον κυβερνητικό ανασχηµατισµό και το «φύλλο πορείας» για τη δυσµενή µετάθεση του Πάνου Σκουρλέτη στην Κουµουνδούρου, είναι ένα ακόµη επεισόδιο στο σίριαλ του «διαρκούς πραξικοπήµατος» που συντελείται, µε διακυµάνσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως µετά τον µακρύ Ιούλιο του 2015.

Παρά την άθλια προπαγάνδα και την κάλπικη παραφιλολογία, το πραγµατικό «κόµµα µέσα στο κόµµα», που εξώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάσπαση και την κυβέρνηση στα ηνία του µνηµονιακού µπλοκ εξουσίας, ήταν, είναι και θα είναι στην ιστορική αποτίµηση, η κλειστή οµάδα νέων -σε ηλικία ή εκ µεταγραφής- και παλιών στελεχών µε επικεφαλής τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, που εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίµου, την αντιπροεδρία και σε κοµβικά υπουργεία. Η ίδια που, πλέον, αντλεί τη δύναµή της από τα κάθε λογής «ανοίγµατα» σε εντελώς ανυπόληπτα κοµµατικά και κυβερνητικά µέλη πάλαι ποτέ του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆, τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων στους τοµείς της οικονοµίας, του προσφυγικού ζητήµατος και της ψηφιακής εναρµόνισης και τις εκλεκτικές σχέσεις µε θεσµικά και επιχειρηµατικά παράκεντρα εξουσίας.

Σε βαθύ κώµα…

Η µετακίνηση του Πάνου Σκουρλέτη στη γραµµατεία της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ακόµη βήµα αφενός στην ατιµωτική αποστράτευση µιας παλαιάς φρουράς στελεχών που στήριξαν άκριτα και εθελοτυφλώντας τον Τσίπρα στους τυχοδιωκτισµούς του και αφετέρου στη ραγδαία «αποσυριζοποίηση» του ίδιου του πρωθυπουργού και της στενής οµάδας συνεργατών και πραιτωριανών του, που σε γενικές γραµµές ανταµείφθηκαν και µε υπουργικά χαρτοφυλάκια στον πρόσφατο ανασχηµατισµό, συναποτελώντας την κυνικά βαφτισµένη «γενιά Τσίπρα».

ΣΥΡΙΖΑ για το Μέγαρο Μαξίµου δεν υπάρχει πλέον και δεν θα υπάρξει στο µέλλον. Ούτως ή άλλως, το κόµµα υφίσταται µόνο στα χαρτιά και στα εµβλήµατα που χρησιµοποιούνται ακόµη ως ελάχιστα διακριτά στοιχεία µιας προ πολλού ξεπερασµένης ταυτότητας, που διαλύθηκε και ξεφτιλίστηκε από τον ένοικο στο Μέγαρο Μαξίµου.

Το κόµµα δεν βρίσκεται σε κατάψυξη, απ’ όπου θα βγει άρον-άρον για να αποψυχθεί και να αποκτήσει ξανά υπόσταση, προκειµένου να µετρηθούν και να κινητοποιηθούν δυνάµεις ενόψει όλων των εκλογών του «µεγάλου 2019», ενός πρωτοφανούς έτους στη µεταπολιτευτική ιστορία αν εξαιρέσουµε την… εξαιρετική διετία 1989-1990. Μέσα στο 2019, θα διεξαχθούν σχεδόν ταυτόχρονα όλες οι προβλεπόµενες εκλογικές αναµετρήσεις, για την τοπική αυτοδιοίκηση, την ευρωβουλή και το εθνικό κοινοβούλιο. Ας µην ξεχνάµε µάλιστα ότι σχεδόν σαν ουρά του ’19, το 2020, στην έναρξή του, εµπεριέχει και την εκλογή νέου προέδρου της δηµοκρατίας, που κατά πάσα πιθανότητα θα λειτουργήσει, ως αφορµή, συγκολλητικά για το σύνολο των κοινοβουλευτικών, µνηµονιακών, πολιτικών δυνάµεων.

Το θέµα όµως επί του παρόντος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ µετά τις τελευταίες εξελίξεις. Η Κουµουνδούρου δεν είναι σε κρυογονική αναµονή, έχει πέσει σε βαθύ κώµα εδώ και καιρό και σε αυτήν τη µη αντιστρέψιµη κατάσταση θα παραµείνει, έως ότου χρεωθεί την ήττα της κυβέρνησης και κυρίως τη δύσκολη, µετεκλογική αναζήτηση αφενός υπευθύνων για την ήττα και αφετέρου συµµαχιών-σωσιβίων επιβίωσης αποκλειστικά για τους τσιπρικούς προεδρικούς.

Το «αριστεροχώρι» του ΣΥΡΙΖΑ θα χρεωθεί την ήττα, το «εθνικού ακροατηρίου» Μέγαρο Μαξίµου θα πιστωθεί τη µετεκλογική προσαρµογή και τις συµµαχίες. Τα ίδια, χονδρικά, υπέστη και το ΠΑΣΟΚ: άλλοι πλήρωσαν τη συντριπτική ήττα, άλλοι εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό και τον κοινοβουλευτικό χάρτη, άλλοι έφυγαν για άλλες πολιτείες, άλλοι επαναπλασαρίστηκαν σαν «εθνικά πολύτιµο δυναµικό» της µνηµονιακής «καθίζησης» και της µεταµνηµονιακής «ανάταξης».

«Μεγάλος συνασπισµός» και «αντιδεξιό µέτωπο»

Γι ‘ αυτό, και µε συγκεκριµένη στόχευση το πρόσκαιρο θόλωµα όσων ακόµη νερών έχουν µείνει «καθαρά», τα σενάρια ενός «µεγάλου συνασπισµού» ανάµεσα στην Ν∆ και το τµήµα των κυβερνήσιµων του Μαξίµου, σενάρια που διακινούνται µε εµφατική ζέση στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, χωρίς να διαψεύδονται ή να ξορκίζονται στην Αθήνα, µπήκαν στα συρτάρια της επικαιρότητας, ενώ στο τραπέζι έπεσαν τα φληναφήµατα περί «αντιδεξιού µετώπου». Την παρέα-κόµµα Τσίπρα, την ενδιαφέρει αποκλειστικά η πολιτική της επιβίωση, κατ’ αρχάς στο κοινοβούλιο και σε δεύτερη φάση, στα σενάρια δυνατού µπαλαντέρ της επόµενης κυβέρνησης, όχι οι… αριστερές στροφές στην καθηµερινότητα ή η… απαλλαγή από τα µνηµόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ιστορία, ως σχηµατισµός, ως ανεξόφλητη επιταγή στα γκισέ της ταξικής πάλης, ως ένας ενοχλητικός οίστρος στη χαυνωτική, νεοφιλελεύθερη συναίνεση, ως ένα εκπληκτικό, ριζοσπαστικό, αριστερό και αντικαπιταλιστικό εγχείρηµα, αναζωογονητικό για όλη την ευρωπαϊκή «µετά το Τείχος» Αριστερά, πρέπει να εκλείψει και να τελειώσει. Να εκτελεστεί, πολιτικά και οργανωτικά. Και ποιος είναι ο καλύτερος δήµιος από τον ίδιο τον πρόεδρό του;

Ο πάλαι ποτέ συνασπισµός των συνιστωσών, που ταρακούνησε τα κατεστηµένα και πολεµήθηκε άγρια και λυσσαλέα τόσο εντός όσο και κυρίως εκτός του σχηµατισµού, από όλους εκείνους οι οποίοι µιλούσαν και έγραφαν για µια «παλαβή αριστερά» (από τα εκτός) που έπρεπε να υποστεί «βίαιη ωρίµανση» (από τα εντός) για να είναι πολιτικά αξιόπιστη και µε αστικούς όρους ταξικά φερέγγυα (επί τα κρίσιµα αυτά), πρόσκαιρα απέκτησε τη βιτρίνα του «κόµµατος των µελών», και έπειτα από τη µετεωρική εκτόξευση προς την κυβερνητική εξουσία από το 2012 και µετά, εκφυλίστηκε -πλην Λακεδαιµονίων- σε «κόµµα άνευ κόµµατος» ξεδιάντροπα αρχηγικό, συγκεντρωτικό και καθεστωτικό.

Ο «καβγάς» µε τον Μητσοτάκη για την «πίτα» της εξουσίας

Στο σχεδιασµό του Μεγάρου Μαξίµου για τις επόµενες εκλογές, δεν θα αναµετρηθούν διαφορετικά κόµµατα µε διαφορετικά πολιτικά προγράµµατα. Το πρόγραµµα εξάλλου ανάµεσα στη σηµερινή κυβέρνηση και την εν αναµονή κυβέρνηση Ν∆ είναι ένα, κοινό, ενιαίο, υπερτριακονταετές, αδιαίρετο και αδιαπραγµάτευτο – το µεταµνηµονιακό µνηµόνιο. Η αναµέτρηση θα διεξαχθεί ανάµεσα στο κόµµα, χαλιφάτο-είµαι η κυβέρνηση του Τσίπρα, δηλαδή στην κλειστή οµάδα πραιτωριανών, τους νεοβαρόνους της ΚΟ, που φέρνουν τις «καλές» σταυροδοσίες, και τις µεταγραφές από το κέντρο και τη δεξιά, και το κόµµα, ιζνογκούντ-θέλω να γίνω κυβέρνηση του Μητσοτάκη, που το προηγούµενο διάστηµα δεν έχει υστερήσει σε µεταγραφές, νεοβαρονίες και αλλαγές στην πραιτωριανή του φρουρά (από το Ποτάµι, την άκρα δεξιά ή τµήµα του αλληθωρίζοντος ΠΑΣΟΚ, που αλλού πατά και αλλού βρίσκεται).

Ο σκυλοκαβγάς διεξάγεται για την ολόκληρη πίτα της εξουσίας, όχι για τα ψίχουλα της κοινωνίας ή κάποια «ιδεολογία», µια «κοσµοθεωρία», µια εντέλει διαφορετική θεώρηση των πραγµάτων και µια διαφορετική αντίληψη για το τι σηµαίνει πολιτική και τι κάνουν οι πολιτικοί, ως πρόσωπα και πώς διεξάγονται οι πολιτικοί, ως αγώνες – αυτά ανήκουν στο διαχωριστικό παρελθόν ή την ποινικοποιηµένη, «ξύλινη» γλώσσα της Αριστεράς.

Ο Τσίπρας θέλει να τελειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας αφενός ότι έτσι τελειώνει και µε την ιστορία της Αριστεράς, γενικά, και αφετέρου ότι έτσι ο ίδιος αναβαθµίζεται ως τελευταίος «αριστερός» αρχηγός µε ταξικές αυταπάτες, ειδικά. Μια µικρογραφία ενός Φράνσις Φουκουγιάµα χωρίς γραβάτα και χωρίς ροπή ή ταλέντο στα πολυσέλιδα πονήµατα για το «τέλος της Ιστορίας» και τον «τελευταίο άνθρωπο».

Ο Φουκουγιάµα έπεσε έξω. Το ίδιο έξω θα πέσει και ο Τσίπρας. Και µαζί µε αυτόν, όσοι τον ακολουθήσουν στις πραγµατικές αυταπάτες µιας «εθνικής» µεταµνηµονιακής ηγεσίας, που υπαγορεύουν η αλαζονεία και η οίηση.

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Από τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του ανέλαβαν τη διαχείριση του ελληνικού καπιταλισµού, µέχρι σήµερα, το προϊόν της χώρας (δηλαδή το ΑΕΠ) αυξήθηκε συνολικά κατά  2,2% παρά την αδιάλειπτη φαντασίωση του πρωθυπουργού ότι «η ανάκαµψη έρχεται». Μήπως, όµως, αυτή τη φορά όντως έρχεται η ανάκαµψη της ελληνικής οικονοµίας; Και εάν έρχεται, τι σηµασία έχει για τον κόσµο της εργασίας; 

Από το δεύτερο τρίµηνο του 2014, ήταν ήδη ορατό στα στατιστικά στοιχεία ότι η εκκαθάριση των πιο αδύναµων επιχειρήσεων και η συρρίκνωση του παραγωγικού δυναµικού επιβραδυνόταν, σηµατοδοτώντας ότι είχαµε εισέλθει στη φάση ολοκλήρωσης της «δηµιουργικής καταστροφής» στην οποία είχε οδηγήσει η µνηµονιακή πολιτική. Οι δυνάµεις της αστικής τάξης και οι σύµµαχοί της (δηλαδή το αστικό µπλοκ εξουσίας που εµφανίστηκε ολοκάθαρα στο δηµοψήφισµα υπό το σύνθηµα «Μένουµε Ευρώπη») βρίσκονταν τότε αρκετά κοντά στην οριστική µορφοποίηση, θεσµική κατοχύρωση και παγίωση ενός νέου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου µε τα χαρακτηριστικά που είχε επιβάλει η µνηµονιακή αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονοµίας και της κοινωνίας. Κατά το δεύτερο εξάµηνο του 2014, εµφανίστηκαν κάποιες ενδείξεις ότι η «δηµιουργική καταστροφή» συνεχιζόταν µεν αλλά πλησίαζε στην ολοκλήρωσή της. Από το 2015, όµως, ενώ µια ανάκαµψη του ελληνικού καπιταλισµού φαινόταν δυνατή, η οικονοµία εισήλθε σε παρατεταµένη περίοδο στασιµότητας (µε θετικούς µεν ρυθµούς µεγέθυνσης, πλην όµως τόσο µικρούς που θα µπορούσαν να αποτελούν στατιστικό λάθος).

Συνθήκες «µη κανονικές και συνήθεις»

Πώς εξηγούνται αυτές οι εξελίξεις; Υπό κανονικές και συνήθεις συνθήκες, η εσωτερική δυναµική του κεφαλαίου, όταν αυτό αναδύεται από τις διαρθρωτικές κρίσεις του, έχοντας ανασυγκροτήσει την οικονοµία και την κοινωνία στα µέτρα του χάρη στη «φυσική επιλογή» των ανθεκτικότερων κεφαλαίων (και των ανθεκτικότερων ανθρώπων…), µε δυο λόγια έχοντας εγκαθιδρύσει ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου, οδηγεί (η δυναµική του κεφαλαίου) στην ανάκαµψη της παραγωγής επί των νέων παραγωγικών και θεσµικών βάσεων που δηµιουργήθηκαν στη διάρκεια της κρίσης και της αναδιάρθρωσης. Αυτά βεβαίως ισχύουν και για την ελληνική κρίση· ισχύει όµως και κάτι ακόµα: Η ελληνική κρίση, λόγω του βάθους της και της διάρκειάς της οδήγησε σε καταστροφές που δεν επέτρεψαν µια γρήγορη ανάκαµψη της οικονοµίας µετά το 2014. Επί τρία ολόκληρα χρόνια (2015-2017), οι ρυθµοί µεγέθυνσης του ΑΕΠ βρίσκονταν στην περιοχή του µηδενός. Οι ουλές που άφησε η κρίση στον ελληνικό καπιταλισµό είναι ασυνήθιστα βαθιές· τόσο βαθιές, που συγκρίνονται µε αυτές που συνήθως αφήνει ο πόλεµος: το παραγωγικό σύστηµα (δηλαδή το πάγιο κεφάλαιο) έχει συρρικνωθεί κατά περίπου 10% και το χειρότερο είναι ότι όσο από αυτό διασώθηκε είναι κατά περίπου δέκα έτη γηραιότερο από το 2008 (διότι εν τω µεταξύ έγιναν πολύ µικρές επενδύσεις σε καινούργιο µηχανολογικό εξοπλισµό). Η δε κλαδική σύνθεση του παραγωγικού συστήµατος έχει µετατραπεί προς όφελος των κλάδων εντάσεως εργασίας, µε αποτέλεσµα να µειώνεται η µέση παραγωγικότητα της εργασίας. Αυτά εξηγούν το γεγονός ότι τη βαθιά ύφεση της ελληνικής οικονοµίας (2010-2014) διαδέχθηκε µια παρατεταµένη περίοδος στασιµότητας από την οποία ο ελληνικός καπιταλισµός φαίνεται -ίσως- να εξέρχεται χάρη σε εξωγενείς παράγοντες, ιδιαίτερα χάρη στη θεαµατική ανάκαµψη του τουρισµού και την ευνοϊκή συγκυρία για τις εξαγωγές γενικώς.

Ριζική αβεβαιότητα

Έχουµε έτσι φτάσει σε µια µικτή εικόνα της κατάστασης του ελληνικού καπιταλισµού: Η συνολική ζήτηση είναι καθηλωµένη σε χαµηλά επίπεδα αλλά όχι τόσο µειωµένη για κάθε επιχείρηση ξεχωριστά αφού οι ισχυρότερες επιχειρήσεις που επέζησαν της κρίσης έχουν καταβροχθίσει την ζήτηση όσων ανταγωνιστών τους υπέκυψαν στην κρίση. Μια κάποια αύξηση της παραγωγής οφειλόµενη σε µια αύξηση της ζήτησης θα µπορούσε να υπάρξει µεν, αλλά το αποτέλεσµα θα ήταν πολύ περιορισµένο (εάν ισχύει ότι το αχρησιµοποίητο παραγωγικό δυναµικό κατά το 2018 έχει περιοριστεί σε περίπου 5% της συνολικής παραγωγικής ικανότητας της χώρας, όπως ισχυρίζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή) ή κάπως µεγαλύτερο αποτέλεσµα (εάν ισχύει ότι το αχρησιµοποίητο παραγωγικό δυναµικό κατά το 2018 έχει περιοριστεί σε περίπου 10% της συνολικής παραγωγικής ικανότητας της χώρας, όπως ισχυρίζεται ο ΟΟΣΑ).¹ Οι µισθοί δεν ανακάµπτουν παρά τη µείωση του ποσοστού ανεργίας, και οι δυνάµεις της εργασίας παραµένουν αποδυναµωµένες εξαιτίας της ανεργίας, των νοµοθετικών παρεµβάσεων στην αγορά εργασίας και της κατακόρυφης πτώσης της µαχητικότητας των εργαζόµενων τάξεων που προκάλεσε η αποστασία του Σύριζα (και αυτοί είναι παράγοντες που αυξάνουν τα κέρδη)· από την άλλη µεριά, το εργατικό δυναµικό έχει υποβαθµιστεί εξαιτίας της παρατεταµένης ανεργίας που οδηγεί σε απώλεια γνώσεων και ικανοτήτων (σε επιδείνωση δηλαδή των παραγωγικών ικανοτήτων) αλλά και εξαιτίας της µετανάστευσης που αφαιµάσσει κυρίως ειδικευµένο εργατικό δυναµικό (και αυτοί είναι παράγοντες που σε βάθος χρόνου θα µειώνουν  τα κέρδη). Με αυτά τα δεδοµένα, και άλλα όµως που ενισχύουν τις αµφιβολίες, οι προβλέψεις σε τέτοιες συνθήκες στροβιλώδους ροής της ιστορίας είναι εξαιρετικά παρακινδυνευµένες. Ίσως ο ελληνικός καπιταλισµός να διαθέτει έναν δυναµισµό που θα του επέτρεπε να αναπτυχθεί έστω µε χαµηλούς σχετικά ρυθµούς κατά τα επόµενα έτη εάν οι εξωτερικοί παράγοντες (ιδιαίτερα ο τουρισµός, αυτός ο «από µηχανής θεός») παραµείνουν ευνοϊκοί. Από την άλλη µεριά είναι πολύ πιθανό επίσης, µέσα σε σύντοµο χρονικό διάστηµα ο ελληνικός καπιταλισµός να σπάσει τα µούτρα του πάνω σε ένα µεγάλο έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο που θα πρέπει να καλύψει µε δανεισµό επειδή η µεν µεγέθυνση του ΑΕΠ, ακόµη και µικρή, προκαλεί σηµαντικές αυξήσεις των εισαγωγών ενώ οι εξαγωγές (µε εξαίρεση τον τουρισµό) µάλλον σέρνονται· όπου προκύπτει το ερώτηµα αν ένα µεγάλο έλλειµµα στο εξωτερικό εµπόριο θα γίνει ανεκτό από τους διεθνείς οργανισµούς και τις αγορές όπως γίνεται αυτή τη στιγµή για την Κύπρο που θα έχει δανειστεί από το εξωτερικό στη διάρκεια του 2018 ποσά ισοδύναµα µε το 10% του ΑΕΠ για να καλύψει το τεράστιο εξωτερικό της έλλειµµα προετοιµάζοντας πιθανόν µια νέα κρίση. Τίποτα δεν είναι βέβαιο, όλα παίζονται. Χειρότερα: η σηµερινή συγκυρία χαρακτηρίζεται από ριζική αβεβαιότητα (κατά την έκφραση του Κέινς). Απλώς δεν γνωρίζουµε τι θα συµβεί – και αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο µετά το 2008, από τότε που ταξιδεύουµε σε αχαρτογράφητα νερά.

Αποσύνδεση της αύξησης του ΑΕΠ από τους µισθούς

Από πολιτική άποψη όµως, µικρή σηµασία έχει ότι βρισκόµαστε σε καθεστώς ριζικής αβεβαιότητας όσον αφορά την εξέλιξη του ΑΕΠ, δηλαδή της οικονοµικής δραστηριότητας. Για τον πολύ απλό λόγο ότι µε την άσκηση της µνηµονιακής πολιτικής, µε την απορρύθµιση της αγοράς εργασίας και το καθεστωτικό πραξικόπηµα ενάντια στα εργατικά συνδικάτα, η σχέση ΑΕΠ-µισθών έχει αποδυναµωθεί θεαµατικά (εάν δεν έχει διαρραγεί). Έτσι, στη διάρκεια της διακυβέρνησης από τον Σύριζα, ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 2,2%, ο µέσος πραγµατικός µισθός µειώθηκε κατά 2,1% και ο µοναδικός παράγοντας που συγκράτησε τους µισθούς στον επιχειρηµατικό τοµέα από µια ακόµη µεγαλύτερη µείωση ήταν η µετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων από την Ελλάδα προς χώρες του εξωτερικού για εύρεση εργασίας. Στην Κύπρο, όπου η συγκυρία προηγείται χρονικά της αντίστοιχης ελληνικής, η αύξηση του ΑΕΠ κατά την ανάκαµψη που ξεκίνησε το 2015 (µετά την κρίση και την αναδιάρθρωση που επέβαλε το εκεί µνηµόνιο), ανήλθε σε 10% ενώ ο µέσος πραγµατικός µισθός αυξήθηκε κατά 1%. Οι µεταβολές των µισθών έχουν λοιπόν αποσυνδεθεί από το ρυθµό µεγέθυνσης του ΑΕΠ. Κατά την ίδια περίοδο, αποσύνδεση παρατηρήθηκε επίσης µεταξύ των ρυθµών µεγέθυνσης του ΑΕΠ και της απασχόλησης στον επιχειρηµατικό τοµέα, η οποία αυξήθηκε µόνο χάρη στη δουλειά στα κάτεργα της επισφάλειας, της ακούσιας µερικής απασχόλησης και των εργαζόµενων φτωχών.

Την επόµενη φορά, λοιπόν, που κάποιος θα θριαµβολογεί για την ανάπτυξη που επιτέλους ήρθε ή πρόκειται να έρθει, να θυµηθούµε να τον ρωτήσουµε «Ανάπτυξη για ποιον;».

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η αδειοδότηση, τα δώρα της κυβέρνησης στους καναλάρχες, οι επί ξύλου κρεµάµενοι εργαζόµενοι.

Οι ειδήσεις των τελευταίων ηµερών από το χώρο των ΜΜΕ πιστοποιούν το µακρύ και βαρύ χειµώνα που έχει πλήξει τους εργαζόµενους, νυν και πρώην, του χώρου, µε τη διαχρονική, στα χρόνια των µνηµονίων, ανοχή και συνέργεια των κυβερνήσεων και την πλήρως αναποτελεσµατική τακτική των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών. Αν και τα τελευταία δύο χρόνια η επικαιρότητα µονοπωλείται από το σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών (πόσες θα δοθούν, µε ποια διαδικασία, από ποιον, πότε και σε ποιους), στη σκιά τους φυτρώνουν τα µύρια όσα προβλήµατα και κακά επισσωρεύουν η µνηµονιακή νοµοθεσία, τα διάφορα κυβερνητικά «δωράκια» προς τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και η ολοκληρωτική αποχαλίνωση των τελευταίων. Που έχουν εξαπολύσει γενική, ταξική επίθεση τόσο προς το εσωτερικό (εργαζόµενους) όσο και προς το εξωτερικό (κοινωνία και υποτελείς τάξεις) µε τα προγράµµατα, την ψευδοενηµέρωση και τις πάσης φύσεως παράλληλες δραστηριότητες στις οποίες επιδίδονται (ποδόσφαιρο, επιχειρήσεις, εφοπλισµός, τοπική αυτοδιοίκηση).

Ξεκινώντας εν τάχει από το θέµα των τηλεοπτικών αδειών, η τυπική διαδικασία που πέρασε τον προηγούµενο χειµώνα στα χέρια των µελών του Εθνικού Συµβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), έπειτα και από την προδιαγεγραµµένη ήττα της κυβέρνησης και τον καταποντισµό της προηγούµενης, νοµικά αστείας, διαγωνιστικής διαδικασίας στο Συµβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), έχει δώσει µόνο προσωρινούς αναδόχους και όχι τους οριστικούς. Μάλιστα για τις πέντε άδειες, καθώς αποκλείστηκε η Ελληνική Τηλεοπτική ΑΕ, συµφερόντων Βρυώνη, του προηγούµενου ιδιοκτήτη του Εψιλον, προτού αυτό εξαγοραστεί από τον Ιβάν Σαββίδη. Με άλλα λόγια, δύο άδειες είναι «ορφανές», ενώ και η νέα διαδικασία βρίσκεται στον αέρα, καθώς υποψήφιοι και µη καναλάρχες έχουν προσφύγει εκ νέου στο ΣτΕ εναντίον της διαγωνιστικής διαδικασίας.  Το ΣτΕ οποίο συζήτησε-εκδίκασε µέρος αυτών των προσφυγών στις αρχές Μαΐου και θα εκδώσει µια ακόµη απόφαση επί της νοµιµότητας και της συνταγµατικότητας του τυπικού διαγωνισµού, µε ό,τι αυτή θα συνεπάγεται σε περίπτωση νέας αποδοχής των αιτιάσεων των καναλαρχών.

«Σκαστή» παρανοµία

Το ουσιαστικό όµως µέρος της εν λόγω υπόθεσης έγκειται στο γεγονός ότι ακόµη και αυτό το ΕΣΡ δεν διαπίστωσε την καραµπινάτη και σκαστή παρανοµία να εκπέµπουν στη χώρα από την 1 Ιανουαρίου 2016 έως και την όποια ώρα καταλήξει ο όποιος διαγωνισµός, ιδιωτικά κανάλια (πανελλαδικής ή περιφερειακής εµβέλειας) τα οποία δεν διαθέτουν καµία άδεια -ούτε καν του προηγούµενου, πανάθλιου καθεστώτος των προσωρινών, διαρκούς παράτασης- ενώ και οι ιδιοκτήτες τους καταπατούν και νέµονται δηµόσιο αγαθό (τηλεοπτικό αέρα) έξω από κάθε πλαίσιο, ακόµη και αυτής της διάτρητης, αστικής νοµιµότητας όπως ισχύει.

Με απλά λόγια, αυτή τη στιγµή, δεν θα έπρεπε να εκπέµπει κανένα ιδιωτικό κανάλι, µια πραγµατικότητα που διαφεύγει µονίµως και σκοπίµως στο δηµόσιο διάλογο από τους Ηρακλείς της νοµιµότητας και της πρωτοκαθεδρίας του ιδιωτικού τοµέα έναντι των δηµόσιων αγαθών και κτηµάτων. Αντίθετα, και σύµφωνα µε ακριτοµυθίες και πληροφορίες που είδαν το φως της δηµοσιότητας την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές, από τα ραντάρ του ΕΣΡ, του ΕΦΚΑ και του Ε∆ΟΕΑΠ (µηχανισµοί είσπραξης, ασφάλισης και υγείας) έχουν εξαφανιστεί οι εργαζόµενοι όσων ΜΜΕ η εργοδοσία σταµάτησε µονοµερώς και αυθαίρετα να καταβάλει µέσα στο 2017 µισθούς και κυρίως ασφαλιστικές εισφορές. Όπως συνέβη για παράδειγµα στο Μέγκα (συνιδιοκτησίας Βαρδινογιάννη, Μαρινάκη και ήσσονος ποσοστού Σαββίδη) και το ραδιόφωνο του Βήµατος (ιδιοκτησίας Μαρινάκη)! Χρόνια, ακόµη και δεκαετίες εργασίας εξαφανίζονται και ρευστοποιούνται λες και δεν υπήρξαν ποτέ, επειδή η αποθράσυνση των µιντιαρχών µε την ανοχή και τη συνεργία της κυβέρνησης και η στάση στις πληρωµές και την καταβολή εισφορών τείνει να γίνει παγιωµένο καθεστώς ακόµη και στα άλλοτε «µαγαζιά γωνία».

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση (ζωηρά) διά στόµατος υπουργού Νίκου Παππά και οι καναλάρχες (χλιαρά) υπόσχονται 400 θέσεις εργασίας µε σύµβαση αορίστου χρόνου ανά κανάλι στους νέους αδειοδοτηµένους σταθµούς. Πρόκειται για ένα µεγάλο ψέµα, όπως έχουµε αποκαλύψει σε παλιότερο κείµενο («Οι τρεις υπουργοί-µάγοι και τα δωράκια στη διαπλοκή των ΜΜΕ»), αφού οι υπουργικές αποφάσεις προ διετίας, έδωσαν το ασύδοτο στους καναλάρχες όχι µόνο να τροποποιούν κατά το δοκούν σχέσεις εργασίας, αλλά και να αυξοµειώνουν τον αριθµό των εργαζοµένων µε απλή τροποποίηση της µελλοντικής άδειας του σταθµού (γενικού περιεχοµένου, ψυχαγωγικού, αθλητικού κ.τ.λ.) ή µε διακαναλικές «ανταλλαγές». Τα προεόρτια µιας τέτοιας τακτικής, διαφαίνονται και από την πρόθεση του Σταρ (ιδιοκτησίας Βαρδινογιάννη) και του Άλφα (ιδιοκτησίας Κοντοµηνά) να προχωρήσουν σε συγχώνευση τµηµάτων παραγωγής και ειδήσεων, επενοικιάζοντας εκατέρωθεν υποδοµές και προσωπικό, µε σκοπό να συντρίψουν τους µισθούς και να εξαλείψουν θέσεις εργασίας. Όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός στους… αρµόδιους φορείς ελέγχου και ρύθµισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και εκπροσώπησης των εργαζοµένων – κυβέρνηση και υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής και ΜΜΕ, ΕΣΡ και εργοδοτικά ελεγχόµενα σωµατεία του Τύπου.

Όταν η κυβέρνηση «πληρώνει» τους καναλάρχες

Κερασάκι στην τούρτα των παραπάνω είναι η ουσιαστική απαλλαγή των καναλιών από την καταβολή φόρου επί των διαφηµίσεων. Από την 1η Απριλίου, ο φόρος των διαφηµίσεων έπεσε από το 20% επί του συνόλου της δαπάνης, στο 5% του 80% αυτής, δήθεν, κατά την κυβερνητική επιχειρηµατολογία, για να διευκολυνθεί η ρευστότητα των νέων, αδειοδοτηµένων καναλαρχών, ώστε να καταβάλουν τις ετήσιες δόσεις για τις άδειες, που είναι πολλαπλάσιες του φόρου. Ας δούµε αν κάτι τέτοιο ισχύει µε τη γλώσσα των µαθηµατικών: Από το φόρο των διαφηµίσεων, το κράτος εισέπραττε περίπου 40-44 εκατοµµύρια ευρώ το χρόνο, µε µια (ιδιωτική) τηλεοπτική διαφήµιση περίπου στα 200 εκατοµµύρια ευρώ (µε συγκυριακές αυξοµειώσεις). Από τις τηλεοπτικές άδειες (αν, όταν, όποτε κατακυρωθούν) το κράτος θα εισπράττει ετήσιες δόσεις 17,5 εκατοµµυρίων ευρώ (µιας και αυτή τη στιγµή, πέντε άδειες έχουν προσωρινούς υπερθεµατιστές και η ετήσια δόση ανά άδεια έχει καθοριστεί στα 3,5 εκατοµµύρια ευρώ για µία δεκαετία). Ενώ από το µειωµένο φόρο διαφηµίσεων θα εισπράττει µόνο 8 εκατοµµύρια ευρώ κάθε χρόνο. Με την απλή, σκληρή γλώσσα των µαθηµατικών, η κυβέρνηση έκανε, σήµερα, δώρο στους παλιούς και νέους καναλάρχες 40 εκατοµµύρια, για να εισπράξει στο άδηλο µέλλον, περίπου 25 εκατοµµύρια κάθε χρόνο, αν και εφόσον και όταν δοθούν οι τηλεοπτικές άδειες! Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται σε διαρκή και ανελέητο πόλεµο µε τη διαπλοκή και τους καναλάρχες!

Ας σηµειωθεί, τέλος, ότι η παραπάνω ρύθµιση αντίκειται και στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ, καθώς εµπίπτει στην απαγορευτική νοµοθεσία των παράνοµων και έµµεσων κρατικών επιδοτήσεων προς ιδιώτες, που νοθεύουν τον κατά τα άλλα… ελεύθερο (εδώ γελάµε), ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισµό – ψιλά γράµµατα για το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία στο βαρύ, µνηµονιακό χειµώνα…