Συνέντευξη στο Commune του Ασόκ Κουμάρ

Μετάφραση και επιμέλεια: Χρήστος Βαλλιάνος και Τάκης Ηλιόπουλος

Ο Ασόκ Κουμάρ είναι επίκουρος καθηγητής διεθνούς πολιτικής οικονομίας στο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η έρευνά του επικεντρώνεται σε θέματα που σχετίζονται με τον ρόλο των εργαζομένων στα διεθνή δίκτυα παραγωγής, τον οποίο αναλύει στο βιβλίο του Monopsony Capitalism: Power and Production in the Twilight of the Sweatshop Age (Μονοψωνιακός καπιταλισμός: εξουσία και παραγωγή στο λυκόφως της εποχής της εργασιακής γαλέρας) από το Cambridge University Press. Στην συνέντευξη που έδωσε στο Commune αναφέρεται στις πρόσφατες εξελίξεις στην Ινδία και στις βασικές ιδέες που αναπτύσσει στο βιβλίο του.

Ποιες ήταν οι μεταρρυθμίσεις της ινδικής κυβέρνησης ενάντια στις οποίες πραγματοποιήθηκε η κινητοποίηση που έγινε γνωστή διεθνώς ως «η απεργία των 250 εκατομμυρίων απεργών»;

Οι διαμαρτυρίες ξέσπασαν ως αντίδραση σε μια σειρά αγροτικών μεταρρυθμίσεων που πέρασαν εσπευσμένα από το Κοινοβούλιο τον Σεπτέμβριο με τη μορφή διαταγμάτων και χωρίς διαβούλευση. Πρόκειται για μορφή απορρύθμισης η οποία υλοποιεί δυο πράγματα: πρώτον καταργεί την ελάχιστη τιμολόγηση των αγροτικών εμπορευμάτων και δεύτερον ανοίγει την αγροτική παραγωγή σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις χαρτοφυλακίου.

Οι περισσότεροι αγρότες πωλούν την παραγωγή τους σε μεγάλες, υπό δημόσιο έλεγχο, αγορές χονδρικής, οι οποίες τους προσφέρουν κάποιες εγγυημένες ελάχιστες τιμές. Οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις καταργούν αυτές τις εγγυημένες τιμές και τις υποτάσσουν στις μεταπτώσεις της αγοράς.

Να σας δώσω ένα ενδεικτικό παράδειγμα: Υποθέστε ότι οι τομάτες, που η τιμή τους είχε οριστεί στα 10 πίσα (ΣτΜ: 100 πίσα ισοδυναμούν με μία ρουπία), τώρα κοστίζουν μόνο 5 πίσα. Ο παραγωγός τομάτας θα έχει πλέον στη διάθεσή του ένα μικρότερο εισόδημα για τις ανάγκες του, ο αγρός που παρήγαγε αυτές τις τομάτες θα έχει μικρότερη αξία, ο αγρότης θα βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και τα μεγαλύτερα χρέη του θα τον εξωθούν να πωλήσει τη γη του.

Όλα αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία του ιδανικού περιβάλλοντος για την άνθηση στην Ινδία των μεγάλων αγροτο-επιχειρηματικών κοινοπραξιών.

Η Ινδία είναι χώρα αγροτική, και η επιβίωση σχεδόν του 70% του πληθυσμού της εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα από τη γεωργία. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο αριθμός των αυτοκτονιών αγροτών έχει εκτιναχθεί εδώ και περισσότερο από τρεις δεκαετίες εξαιτίας της αναπόδραστης υπερχρέωσης στην οποία τους οδήγησαν οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς από τη δεκαετία του ‘90 και μετά, σε σημείο ώστε η κυβέρνηση της Ινδίας να αρνείται από το 2015 να δημοσιοποιεί στοιχεία σχετικά με τις αυτοκτονίες αυτές. Εκτιμάται όμως ότι οι αυτοκτονίες αγροτών μόνο την περσινή χρονιά έφτασαν τις 40 χιλιάδες! Ωστόσο, το σημαντικό δεν είναι αυτό: Είναι πιθανό ότι αυτοί που θα πεθάνουν ως άμεση συνέπεια αυτών των μεταρρυθμίσεων θα είναι κατά πολλές χιλιάδες περισσότεροι.

Μιλήστε μας για τις μαζικές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις

Οι διαμαρτυρίες κορυφώθηκαν σε μια απεργία 250 εκατομμυρίων εργατών σ’ ολόκληρη την Ινδία -περισσότεροι από τους μισούς εργάτες της χώρας-, τη μεγαλύτερη στην ανθρώπινη ιστορία. Οι διαμαρτυρίες αναπτύχθηκαν σ’ όλη την έκταση της χώρας και τριακόσιες χιλιάδες απεργοί έφτασαν στα περίχωρα του Δελχί (κυρίως από το Παντζάμπ, τη Χαριάνα και τo δυτικό Ουτάρ Πραντές), μπλοκάροντας αυτοκινητόδρομους και κατασκηνώνοντας εκεί. Η διαμαρτυρία απλώθηκε από τα βορειοανατολικά στα νότια, αποκτώντας όλο και μεγαλύτερο βάθος, κι αυτό θεωρήθηκε ανησυχητικό από τον πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι.

Αφότου επιβλήθηκαν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, υπήρξαν αρκετοί γύροι διαπραγματεύσεων μεταξύ αγροτικών οργανώσεων και της κυβέρνησης. Οι αγροτικές οργανώσεις είναι ξεκάθαρες και ενωμένες στα αιτήματά τους, στο ότι δεν θα συναινέσουν σε οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει την πλήρη απόσυρση. Αγρότες που έφτασαν στο Δελχί με τα πόδια ήρθαν αντιμέτωποι με όλη την αυστηρότητα του κράτους της Ινδίας και της παραστρατιωτικής αστυνομίας – παρακάμπτοντας τα οδοφράγματα και τις ρίψεις δακρυγόνων με εντυπωσιακή αδιαφορία. H ελεγχόμενη από τo κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα (BJP) κυβέρνηση σφράγισε τα σύνορά της με φυσική παρουσία δυνάμεων -για πρώτη φορά από την ανεξαρτησία της Ινδίας-, προκειμένου να εμποδίσει τους αγρότες να βαδίσουν προς την πρωτεύουσα.

Έχετε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο Μονοψωνιακός καπιταλισμός: Εξουσία και παραγωγή στο λυκόφως της εποχής της εργασιακής γαλέρας. Τι σημαίνει Μονοψωνιακός καπιταλισμός;

Ο όρος «μονοψώνιο» αναφέρεται σε μια μορφή αγοράς με έναν αγοραστή και πολλούς παραγωγούς (ή προμηθευτές), όπου ο πρώτος μπορεί να ασκήσει πιέσεις στους δεύτερους αυξάνοντας την κερδοφορία του. Αυτός ο τύπος αγοράς είναι κεντρικός πυλώνας για τη συνεχιζόμενη ανθεκτικότητα του βιομηχανικού καπιταλισμού, μιας και η εντατικοποίηση των μονοψωνιακών δομών καθιστά την οικοδόμηση συνδικαλιστικών ενώσεων σισύφειο έργο. Από τη μια, έχουμε τους αναλώσιμους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις-παραγωγούς, που αντιμετωπίζουν τις πιέσεις και τις επιθέσεις των αφεντικών σε κάθε τους απόπειρα για οργάνωση σε συνδικάτο ή όταν κινητοποιούνται και απεργούν. Από την άλλη, ακόμα και αν σε αυτό το επίπεδο οι εργαζόμενοι κέρδιζαν κάποιες από τις μάχες που δίνουν, θα έρχονταν αντιμέτωποι με επιπλέον πιέσεις και επιθέσεις, αυτή τη φορά από τις επιχειρήσεις-αγοραστές -από τους μονοψωνητές της αγοράς- οι οποίοι θα απειλούσαν με παύση της συνεργασίας τους με τους προμηθευτές τους και μεταφορά της παραγωγής σε άλλη χώρα. Γι’ αυτόν τον λόγο η άνιση κατανομή δύναμης λόγω της μονοψωνιακής μορφής της αγοράς, γίνεται κεντρικής σημασίας.

Οι τομείς ενδυμάτων και υποδημάτων βασίζονται σε αυτήν τη δυναμική για να εγγυηθούν την ισχύ και τα κέρδη για τους παγκόσμιους αγοραστές (τα εμπορικά σήματα και τους λιανοπωλητές), ακόμη και όταν οι προμηθευτές -τα ίδια τα εργοστάσια εξωτερικής ανάθεσης- έχουν χαμηλά περιθώρια κέρδους. Οι προμηθευτές, που δύσκολα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των αγοραστών όσον αφορά την τιμή του προϊόντος, κινδυνεύουν να χάσουν παραγγελίες – ή ακόμα και να κλείσουν εντελώς.

Γιατί όμως αυτή η δυναμική ισχύει για τα ενδύματα και όχι για τους άλλους τομείς της οικονομίας; Φανταστείτε ότι είστε ένας καπιταλιστής στην Ινδονησία ή στην Ινδία. Μπορείτε να δημιουργήσετε ένα εργοστάσιο ενδυμάτων προσανατολισμένο στις εξαγωγές με 3.000 εργαζόμενους με όχι περισσότερο από 1 εκατομμύριο λίρες, ενώ ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων θα απαιτούσε επενδύσεις τουλάχιστον 100 εκατομμύρια λίρες και ένα εργοστάσιο αεροπλάνων σχεδόν 1 δισεκατομμύριο λίρες. Τα ενδύματα και τα υποδήματα έχουν επομένως χαμηλό κόστος στην είσοδο των αναδυόμενων καπιταλιστών. Αυτό δημιουργεί μεγάλο αριθμό εργοστασίων. Φυσικά, αυτός ο αριθμός αυξάνεται με την απελευθέρωση του εμπορίου, καθώς περισσότεροι εγχώριοι καπιταλιστές εντάσσονται στην παγκόσμια αγορά.

Σε μια αλυσίδα εφοδιασμού με υψηλό βαθμό μονοψωνίου, δεκάδες χιλιάδες προμηθευτές θα ανταγωνιστούν για να πουλήσουν τα προϊόντα τους σε έναν μικρό αριθμό αγοραστών – εξασφαλίζοντας υψηλά κέρδη για τους τελευταίους και χαμηλά κέρδη για τους πρώτους. Συνεπώς, ένας υψηλός βαθμός μονοψωνίου τροφοδοτείται από έναν τομέα χαμηλών επενδύσεων και χαμηλής τεχνολογίας – επιτρέποντας τη δημιουργία δεκάδων χιλιάδων εργοστασίων με σχετικά μικρό ποσό κεφαλαίου. Οι βιομηχανίες ενδυμάτων και υποδημάτων είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της παγκοσμιοποίησης και της εξάπλωσης των αλυσίδων εφοδιασμού εξωτερικού – και υποδηλώνουν την ένταση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Αυτές οι βιομηχανίες είναι κλάδοι «εκκίνησης» στη διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης μιας χώρας. Οι βασικοί τομείς προσφέρουν στοιχεία για την κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης ανοίγοντας τον δρόμο -μερικές φορές κυριολεκτικά- για πιο προηγμένες βιομηχανίες. Σε αυτούς τους τομείς, υπάρχουν προϊόντα που είναι εφήμερα από τη φύση τους, ευαίσθητα στην εποχικότητα και τη μόδα, κι αυτά που δεν είναι, και επομένως υπόκεινται σε τυποποίηση και μηχανοποίηση.

Το βιβλίο σας ασχολείται με τις εργατικές ταραχές ευρύτερα στον παγκόσμιο Νότο, ωστόσο ένα μεγάλο μέρος του επικεντρώνεται στην Ινδία. Οι πρόσφατες εξελίξεις σχετίζονται με τις θέσεις που αναπτύσσει το βιβλίο σας;

Το βιβλίο μου σχετίζεται περισσότερο με τον βιομηχανικό καπιταλισμό. Ωστόσο, οι αγώνες των μικρών αγροτών και των εργατών συνδέονται αδιαχώριστα. Υπήρξε αυξημένο ενδιαφέρον σε σχέση με την Κίνα και την Ινδία, εξαιτίας ακριβώς των μεγάλων μεταβολών στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι εργάτες, παρά την αμφιθυμία των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων, ενήργησαν σε αλληλεγγύη με τους αγρότες. Πράγματι, έχουμε μπροστά μας το υπόδειγμα του υπερ-ευέλικτου κεφαλαίου όπου οι εργάτες καλούνται να εργαστούν σε ένα περιβάλλον έντασης εργασίας, σχετικά ανίσχυροι να υψώσουν το ανάστημά τους στο κατώτερο μέρος της εφοδιαστικής αλυσίδας. Το υπόδειγμα αυτό χαρακτηρίζεται επίσης από υποχώρηση του κράτους ως του κατεξοχήν μηχανισμού επίλυσης των συγκρούσεων στους χώρους εργασίας. Πάρτε την ιστορία του τομέα παραγωγής ενδύματος, όπου οι κρατικές ρυθμίσεις ξεκίνησαν κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Προηγουμένως, η όποια διαπραγματευτική ισχύς της εργασίας οφειλόταν στη χωρική ανελαστικότητα της αγοράς, με άλλα λόγια, στη γεωγραφικά εδαφικοποιημένη φύση τόσο του κεφαλαίου όσο και της εργασίας. Ωστόσο από το 1850 και μετά, κάποιου τύπου πρώιμος εργατικός ακτιβισμός επέτρεψε μια πιο τυπική συνεργασία μεταξύ μισθωτών εργαζόμενων και κράτους. Για παράδειγμα, οι εργάτες κατέκτησαν το νόμιμο δικαίωμα της απεργίας, της οργάνωσής τους σε συνδικάτα, και της θέσπισης των επιδομάτων ανεργίας: δηλ. μια ρυθμιστική χωρική ανελαστικότητα.

Στην περίοδο από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1970, η ρυθμιστική χωρική ανελαστικότητα προσέφερε στην εργασία έναν ισχυρότερο μοχλό με τη βοήθεια του οποίου τέθηκε σε κίνηση η οικονομία – μια καινοφανής δύναμη που αποτυπωνόταν στο συνδικαλιστικό κίνημα και τις συμφωνίες των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Πριν από την κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1970, οι δυτικοί βιομηχανικοί εργάτες, ιδίως αυτοί των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, απολάμβαναν ένα καθεστώς προστατευτισμού. Το γεγονός αυτό έθετε ένα όριο στην μονοψωνιακή δύναμη των επιχειρήσεων-αγοραστών και επέτρεψε στα εργατικά συνδικάτα να βάλουν τη σφραγίδα τους στην αγορά εργασίας. Ωστόσο, η οικονομική κρίση των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ‘70 εγκαινίασε μια νέα εποχή φιλελευθεροποίησης των διαπραγματεύσεων – δηλαδή έναν μικρότερο βαθμό ρυθμιστικής χωρικής ανελαστικότητας, καθώς το κεφάλαιο υπερχείλιζε προς τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Όταν οι διαπραγματεύσεις στους κλάδους έντασης εργασίας απελευθερώθηκαν πλήρως το 2005, οι παγκόσμιοι αγοραστές εργασίας κατηύθυναν την παραγωγή σε μια χούφτα χωρών πλούσιων σε φτηνό εργατικό δυναμικό. Η απορρύθμιση οδήγησε σε αύξηση της μονοψωνιακής δύναμης (και επομένως στην ικανότητα των αγοραστών εργασίας να ιδιοποιούνται μεγαλύτερο μέρος της παραγόμενης αξίας) και παράλληλα σε χαμηλότερη χωρική ανελαστικότητα (και επομένως μικρότερη διαπραγματευτική δύναμη από τη μεριά των εργατών). Όταν όμως οι κατασκευάστριες εταιρείες άρχισαν να εδραιώνονται προσαρμοζόμενες στον έντονο ανταγωνισμό για συμβάσεις εργασίας σ’ αυτές τις πλούσιες σε φτηνό εργατικό δυναμικό χώρες, η μονοψωνιακή δύναμη της εφοδιαστικής αλυσίδας σταδιακά συρρικνώθηκε, οδηγώντας στην εμφάνιση χωρικής ανελαστικότητας της αγοράς. Στο σημείο αυτό, οι προμηθευτές καπιταλιστικών εμπορευμάτων είχαν ήδη καταστεί ώριμες επιχειρήσεις, προφυλάσσοντας τη θέση τους στην αγορά με υψηλούς φραγμούς εισόδου (μέσω ολοκληρώσεων, τεχνολογίας κ.ο.κ.), έχοντας αποκτήσει ένα όλο και μεγαλύτερο βάρος στους κόλπους των παγκόσμιων εφοδιαστικών αλυσίδων.

Ποια ήταν η απάντηση των εργαζομένων;

Πριν από την εδραίωση αυτής της πρόσφατης φάσης, οι εργαζόμενοι είχαν οργανώσει καμπάνιες που αρθρώνονταν γύρω από ένα πλαίσιο δικαιωμάτων (εργατικοί κώδικες, έλεγχοι κ.ο.κ.), ωστόσο δεν διέθεταν αρκετά ερείσματα προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία που στηριζόταν στις εξωτερικές υπεργολαβίες. Η χωρική δυναμική του κλάδου υπέθαλπε μια ένταση που καθιστούσε τους εργάτες, και τους άμεσους εργοδότες τους, γεωγραφικά ανίκανους να αλλάξουν τις συνθήκες τους. Η ένταση αυτή εντοπίζεται στην παγκόσμια απόσταση ανάμεσα στον χώρο δημιουργίας της αξίας στο σημείο παραγωγής (μέσω της εργασιακής διαδικασίας) και της πραγμάτωσής της στο σημείο κατανάλωσης (μέσω της πώλησής της). Το γεγονός αυτό οδήγησε τα τελευταία χρόνια σε άνοδο των εργατικών αναταραχών σε ορισμένα μέρη όπως η Ινδία.

Τι σημαίνουν όλα αυτά από την άποψη της κριτικής του καπιταλισμού;

Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, είμαστε μάρτυρες μιας μετατόπισης από το κράτος πρόνοιας και των επενδύσεων υποκατάστασης των εισαγωγών προς ένα κράτος της αγοράς, ως όχημα ενός παγκόσμιου καπιταλισμού. Το γεγονός αυτό ενέπνευσε μια βιομηχανικής κλίμακας παραγωγή ακαδημαϊκού πεσιμισμού – κυρίως υπό τη μορφή του μεταμοντερνισμού και της μετα-αποικιακής θεωρίας. Ωστόσο, με την όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλισμού, βλέπουμε ότι η ακαδημαϊκή θεωρία καλύπτει σταδιακά το χαμένο έδαφος, καθώς δεν είναι πλέον σε θέση να συσκοτίζει τις εντάσεις που δρουν κάτω από την επιφάνεια.

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να επιστρέψει στα ουσιώδη. Ο καπιταλισμός δημιουργεί δύο αντίπαλες δυνάμεις: τις δυνάμεις της εργασίας και τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Στην πιο πρόσφατη φάση, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, η σύγκρουση αυτή έχει φτάσει σε σημείο παροξυσμού, αναδεικνύοντας τα επίδικα με ιδιαίτερη σαφήνεια.

Η ρήση του Μαρξ «εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε να χάσετε τίποτα πέρα από τις αλυσίδες σας» αποτελεί ταυτόχρονα «κάλεσμα στα όπλα», αλλά και αναγνώριση των κοινών οραμάτων που μας ενώνουν όλους μαζί. Στο βιβλίο αυτό υπογραμμίζω αυτή την καθολική εμπειρία του κεφαλαίου σε μια απόπειρα να επικεντρώσουμε εκ νέου την προσοχή μας στην κατανόηση του οικονομικού κόσμου.

Πηγή: commune.org.gr

Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου, η Ινδία έγινε μάρτυρας της μεγαλύτερης οργανωμένης απεργίας στην ανθρώπινη ιστορία. Πάνω από 250 εκατομμύρια εργάτες και αγρότες, μαζί με τους συμμάχους τους στο φοιτητικό και φεμινιστικό κίνημα συμμετείχαν στην πανεθνική απεργία. Η απεργία συνέπεσε με την Ημέρα Συντάγματος της Ινδίας, που τιμά την υιοθέτηση συντάγματος στη χώρα το 1949, και ήρθε σαν αντίδραση σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και την προστασία στους αγρότες από τη δεξιά κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι.

Οι διαμαρτυρίες στις Πολιτείες γύρω από το Δελχί συνεχίστηκαν μέχρι αργά το βράδυ της Πέμπτης και νωρίς το πρωί της Παρασκευής. Χιλιάδες αγροτών έσπασαν το ένα οδόφραγμα μετά το άλλο, για να πορευτούν προς την πόλη. Η αστυνομία χρησιμοποίησε κανόνια νερού επανειλημμένα, αλλά απέτυχε να σπάσει το ηθικό τους.

Η απεργία οργανώθηκε από μια συμμαχία εργατικών και αγροτικών κινημάτων, μαζί με δέκα εθνικές εργατικές συνομοσπονδίες και την οργάνωση-ομπρέλα, την Παν-Ινδική Επιτροπή Συντονισμού Κισάν Σανγκάρς [Αγροτικός Αγώνας], που αποτελείται από περισσότερες από 200 οργανώσεις αγροτών σε όλη τη χώρα. Οργανώσεις δικαιωμάτων των γυναικών, φοιτητικές ενώσεις και διάφορες άλλες πολιτικές οργανώσεις συμμετείχαν επίσης στην απεργία, η οποία έλαβε και τη στήριξη των Αριστερών κομμάτων και άλλων οργανώσεων της αντιπολίτευσης.

Κάποια από τα βασικά αιτήματα στη χάρτα 12 σημείων που εκπόνησαν οι οργανωτές είναι, η απόσυρση μιας σειράς νομοσχεδίων που εφαρμόστηκαν πρόσφατα από την κυβέρνηση Μόντι και καταργούσαν βασικές προστασίες στην εργασία και τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, η απόσυρση των πρόσφατων πολιτικών αποεπένδυσης στις μεγάλες δημόσιας ιδιοκτησίας επιχειρήσεις, η εφαρμογή των υπαρχόντων σχεδίων πρόνοιας για τους εργάτες γης, και η επέκταση των πολιτικών πρόνοιας για τη βοήθεια των μαζών που επηρεάστηκαν από την οικονομική κρίση που έφερε η πανδημία της CoViD-19.

Χιλιάδες αγροτών, μελών συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων κινημάτων από όλη την Ινδία, πορεύτηκαν προς την πρωτεύουσα Δελχί. Η πορεία αντιμετωπίστηκε με άγρια καταστολή από την αστυνομία του Δελχί, που χρησιμοποίησε οδοφράγματα, χτυπήματα με γκλομπ και κανόνια νερού για να την σταματήσει. Εν τέλει, το οδόφραγμα παραβιάστηκε.

Σε παρόμοιες συγκρούσεις με τις αρχές, εργάτες και αγρότες ακινητοποίησαν μεγάλες πόλεις όπως η Καλκούτα και το Μουμπάι, με καθιστικές διαμαρτυρίες σε σημεία-κλειδιά για τις μεταφορές. Η βιομηχανική και εξορυκτική ζώνη στην Ανατολική και κεντρική Ινδία επίσης έζησε ένα ουσιαστικό κλείσιμο της λειτουργίας της.

Οι οργανωτές δηλώνουν ότι η απεργία ήταν μονάχα το προοίμιο περισσότερων δυναμικών αγώνων στη χώρα. «Οι εργάτες και οι χωρικοί δεν θα αναπαυθούν μέχρι οι καταστροφικές και διαλυτικές πολιτικές της κυβέρνησης του BJP ανατραπούν. Η σημερινή απεργία είναι μόνο η αρχή. Πολύ πιο έντονοι αγώνες θα ακολουθήσουν», είπε ο Ταπάν Σεν, γενικός γραμματέας του Κέντρου Ινδικών Εργατικών Συνδικάτων (CITU), μιας από τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες που συμμετείχαν στην απεργία.

Η απεργία ήρθε τη στιγμή που η οικονομική καθίζηση από την πανδημία της CoViD-19 έχει σπρώξει την Ινδία σε μία ουσιαστική ύφεση, εντείνοντας τις υπάρχουσες ανισότητες και τη στέρηση βασικών αγαθών. Το Ινδικό ΑΕΠ έχει κατρακυλήσει κατά ένα ιστορικό 23,9%, ενώ η ανεργία εκτοξεύτηκε στο πρωτοφανές 27%.

Μεσούσης αυτής της ολοκληρωτικής κρίσης, η δεξιά κυβέρνηση με επικεφαλής το Κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα έχει εφαρμόσει νέες τροποποιήσεις στους εργατικούς κώδικες και παρουσιάσει αγροτικές νομοθεσίες που ανέτρεψαν μεγάλες ιστορικές κατακτήσεις στους τομείς των εργατικών δικαιωμάτων και της προστασίας των αγροτών.

Πηγή: People’s Dispatch μέσω info-war.gr

Μάριος Αυγουστάτος

Η 55χρονη Χάρις, κόρη μεταναστών από την Ινδία και τη Τζαμάικα, είναι η πρώτη Αφροαμερικανή γυναίκα που διεκδικεί την αντιπροεδρία των ΗΠΑ. Πολλοί/ές από τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο έσπευσαν να το χαιρετίσουν σαν μια θετική εξέλιξη. Είναι όμως θετική αυτή η εξέλιξη;

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει αποτύχει παταγωδώς με την πανδημία, με την ανεργία σε διψήφιο ποσοστό (10,2% σε επίσημα στοιχεία τον Ιούλιο με διάφορα “δημιουργικά” τεχνάσματα, ενώ στην πραγματικότητα είναι αρκετά ψηλότερα· πχ ο δείκτης ανεργίας, ο οποίος μετρά τους ανέργους οι οποίοι έχουν αποθαρρυνθεί και δεν αναζητούν πια εργασία, καθώς και τους περιστασιακά ανέργους ήταν στο 16,5%), σχεδόν 30 εκατομύρια αμερικανοί δεν έχουν καν τα στοιχειώδη ⁽²⁾ και με το κίνημα Black Lives Matter ακόμα στους δρόμους. Συνολικά η αμερικανική κρίση δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο. Παρόλο την κατάρρευση Τραμπ, στην οποία η “αντιπολίτευση” (οι Δημοκρατικοί εν προκειμένω) θα λέγαμε ότι θα πάρει το ματς με κλειστά τα μάτια, η υποψηφιότητα του Μπάιντεν είναι από αναιμική έως αδιάφορη.

Γιατί την Καμάλα Χάρις;

Η πρώτη “εύκολη” ερμηνεία που δίνει η ανακοίνωση για την υποψηφιότητά της είναι ότι ο βαθύς εκλογικός μηχανισμός των Δημοκρατικών ξύπνησε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.

Μια άλλη είναι ότι απλά το βαθύ καπιταλιστικό κράτος έχει αποφασίσει πως ο Τραμπ με όλες τις “τρέλες” του δεν τους κάνει πια. Είτε γιατί φοβάται πως έχει χάσει το στοίχημα τελείως με την πανδημία εσωτερικά, είτε ετοιμάζονται να οξύνουν την κατάσταση στην εξωτερική πολιτική για να “ρεφάρουν” τη χασούρα της πανδημίας. Όλες οι χώρες επενδύουν πολλά δις για να αντιμετωπίσουν την κρίση του κορωνοϊού και όλοι οι οικονομικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι αυτό θα οδηγήσει σε παρατεταμένη τεράστια οικονομική κρίση και όχι μια απλή βραχεία ύφεση, με διψήφιο αριθμό μείωσης Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος στην πλειοψηφία των χωρών. Οπότε, ποιος άλλος παρά ο “καλούλης”, μετριοπαθής Μπάιντεν για να βγάλει τα κάστανα απ’τη φωτιά;

Έχοντας όμως ήδη ιστορικό ρατσιστικών πράξεων και δηλώσεων, καθώς και σεξουαλικών παρενοχλήσεων είναι πολύ δύσκολο να πείσει το πιο προοδευτικό κομμάτι των ψηφοφόρων, συν τους Αφροαμερικανούς-λατίνους. Και το αντι-Τραμπ από μόνο του δεν αρκεί.

Είναι ικανή να γυρίσει το κλίμα η ανακοίνωση της υποψηφιότητας της “μαύρης” Καμάλα Χάρι;

Με μια επιφανειακή πρώτη ανάγνωση ναι. Ενδεχομένως να δώσει μια ώθηση εκλογικά αλλά: η Καμάλα Χάρις είναι μια αντιδραστική εισαγγελέας με πλούσιο ιστορικό στην καταπίεση φτωχών Αμερικανών, και ειδικά των ομόχρωμων της. Δεν είναι τυχαίο το παρατσούκλι Cop-mala που της έχουν αποδώσει εδώ και χρόνια ⁽³⁾.

H Briahna Joy Gray, υπεύθυνη τύπου του Μπέρνι Σάντερς δήλωσε: “Βρισκόμαστε εν μέσω του μεγαλύτερου κινήματος διαμαρτυρίας στην αμερικανική ιστορία, το θέμα του οποίου είναι η υπερβολική αστυνόμευση, και το Δημοκρατικό Κόμμα επέλεξε έναν «top cop» (κορυφαίο μπάτσο) για να μας σώσει από τον Τραμπ. Η περιφρόνηση για τη βάση είναι, ουάου.” ⁽⁴⁾

Τι θα επιδιώξει ο Μπάιντεν με την υποχηφιότητά της;

1. Το να βάλει μια μαύρη γυναίκα δίπλα του ο Μπάιντεν είναι το τέλειο πλυντήριο για το ιστορικό ρατσιστικών και σεξιστικών πράξεων και δηλώσεων του, σε μια κοινωνία που (θεωρούν) ότι όλα λειτουργούν τόσο επιφανειακά, που τέτοιες κινήσεις έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από χρόνια πολιτικής παρέμβασης αλλά και προγράμματος.

2. Δίνει δυνατότητα στους Δημοκρατικούς να παίξουν το χαρτί του συμβιβασμού μεταξύ της σκληρής-δεξιάς-τσιράκι-των-καπιταλιστών που (πραγματικά) εκφράζει το κόμμα, και του φιλελεύθερου κέντρου με υποψία κεντροαριστεράς που εκφράζει η βάση του. Υπονοώντας ότι μπορεί και να φανεί μια κάποια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο κομμάτων.

Η ίδια η Χάρις, παρόλο το χρώμα του δέρματός της και την μεταναστευτική της καταγωγή είναι κομμάτι του βαθέος κράτους, σάρκα από τη σάρκα ενός κτηνώδους συστήματος.

Έτσι φτάνουμε στο

3. Η αμερικανική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό πολιτικά είναι βουτηγμένη στα θολά νερά ενός επικοινωνιακού πολέμου, που είναι αδύνατον να διακρίνει μεταξύ ουσίας κι επιφάνειας. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα δεν έχουν χτιστεί πάνω σε ταξικούς διαχωρισμούς, οι διαφορές μεταξύ τους είναι κυρίως επιφανειακές.

Δεδομένου ότι ο Μπάιντεν αν κριθεί ιατρικά ανεπαρκής για την προεδρία (που είναι πολύ πιθανό σενάριο) αναλαμβάνει η αντιπρόεδρος, τότε το ενδεχόμενο να αναλάβει η πρώτη μαύρη γυναίκα, ενθουσιάζει ένα κομμάτι της κοινωνίας (εκτός από τους μεγαλοαστούς και τη “μεσαία” τάξη) που οικονομικά δεν έχει να χάσει τίποτα (το αντίθετο μάλιστα) από μια ακόμα σκληρή κυβέρνηση και στα εσωτερικά, πόσο μάλλον στην εξωτερική πολιτική. Πολύ βολικά, οι βόμβες δεν θα πέσουν στα κεφάλια τους. Ίσα ίσα καταφέρνει να τους απαλύνει τις οποίες ενοχές και να τους προσφέρει ένα προοδευτικό πολιτικό άλλοθι, γύρω από πολιτικές ταυτοτήτων και χωρίς ουσιαστικό ταξικό πρόσημο.

Ελλείψει ουσιαστικής πολιτικής μαζικής αντιπολίτευσης στον Τραμπ από τα αριστερά, σίγουρα ένας παράγοντας θα είναι τι θα πει η “αριστερή” πτέρυγα των Δημοκρατικών. Ο Μπέρνι Σάντερς ήδη έδωσε συγχαρητήρια και στηρίζει την Καμάλα Χάρις, η προοδευτική συμμαχία “The Squad” (Alexandria Ocasio Cortez, Ilhan Omar, Rashida Tlaib και Ayanna Pressley) είτε έκαναν με βαριά καρδιά retweet τη δήλωση Σάντερς (Alexandria Ocasio Cortez), είτε ένα χλιαρό “συγχαρητήρια” (Rashida Tlaib, Ayanna Pressley, Ilhan Omar, εστιάζοντας ότι είναι η πρώτη μαύρη υποψ. αντιπρόεδρος).

Μένουν κάποιοι μήνες μέχρι τις εκλογές στις ΗΠΑ που πολλά ενδέχεται να άλλάξουν και πολλά θα εξαρτηθούν και από τις κινήσεις στη σκακιέρα του Τραμπ.

Έχουν αποφασίσει όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η οργή της μεγάλης πλειοψηφίας των φτωχών, των Αφροαμερικανών, των Λατίνων και των εργαζόμενων τάξεων αλλά και των άνεργων, μετά από όσα έχουν περάσει δεν μπορεί να κατευναστεί πλέον με φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα. Και αυτοί/ές είναι που θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα κρίνει το αποτέλεσμα τελικά.

1 από τα πρώτα σχόλια των Black Socialists in America:

https://twitter.com/BlackSocialists/status/1293300907241857026

2 https://www.bloombergquint.com/onweb/almost-30-million-in-u-s-didn-t-have-enough-to-eat-last-week

3 Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως προστάτεψε τις τράπεζες στην Καλιφόρνια ενώ ήταν εισαγγελέας, απέναντι σε φτωχούς πολίτες που έχασαν τα σπίτια τους:

https://d3n8a8pro7vhmx.cloudfront.net/occupyfightsforeclosures/pages/849/attachments/original/1421346871/OFFResponseToKamalaHarrisSenateBid_January_2015_v1.pdf

Eδώ κάποια από τα πεπραγμένα της
α. από το δεξιό-φιλελεύθερο reason:

https://reason.com/2019/01/09/kamala-harris-new-book-tries-to-massage/

β. από τους NY Times:

https://www.nytimes.com/2016/05/29/magazine/kamala-harris-a-top-cop-in-the-era-of-black-lives-matter.html

4 https://twitter.com/briebriejoy/status/1293286212699136006

μτφ. Έφη Γαρίδη

Η Τροποποίηση του Νόμου της Ιθαγένειας (ΤΝΙ), σε συνδυασμό με την Εθνική Καταγραφή Πολιτών (ΕΚΠ), έχει παραλληλιστεί, από κόμματα της αντιπολίτευσης και άλλους, με τους διαβόητους Φυλετικούς Νόμους της Νυρεμβέργης που άφησαν χωρίς ιθαγένεια τους Γερμανούς Εβραίους, υπενθυμίζοντας ότι οι ηγέτες του RSS (Rashtriya Swayamsevak Sangh) θαύμαζαν τις ρατσιστικές πολιτικές των Ναζί.

Το νομοσχέδιο για την ΤΝΙ εισηγήθηκε το κυβερνών κόμμα Bharatiya Janata Party (BJP) στην Κάτω Βουλή, τη Lok Sabha, στις 9 Δεκέμβρη 2019 και το πέρασαν στις 10 Δεκέμβρη. Στη συνέχεια ήρθε στην Άνω Βουλή, τη Rajya Sabha, στις 11 Δεκέμβρη και πέρασε την ίδια μέρα με τη στήριξη των συμμάχων του BJP. Τροποποιεί το νόμο της Ιθαγένειας του 1955, που απέκλειε την ιθαγένεια σε μετανάστες χωρίς χαρτιά. Ο νέος νόμος  δίνει ιθαγένεια σε Ινδουιστές, Πάρσους, Τζαϊνιστές, Βουδιστές, Σιχ και Χριστιανούς μετανάστες που μπήκαν στην Ινδία από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και το Αφγανιστάν πριν τις 31 Δεκέμβρη 2014, αλλά όχι σε Μουσουλμάνους. Το νομοθέτημα αντιμετωπίστηκε με μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ινδία, σε τέτοια κλίμακα που είχε να συμβεί για πολλές δεκαετίες.

Το ιστορικό

Οι λόγοι για την τροποποίηση είναι δύο ειδών. Από τη μία είναι η ιδεολογία του RSS, από όπου προέρχεται το BJP, που ιδρύθηκε το 1925, και όχι απλά εμπνεόταν από τον Ιταλικό Φασισμό και το Γερμανικό Ναζισμό, αλλά και είχε σχέσεις μαζί τους. Για το RSS και το μεγάλο δίκτυο των οργανώσεών του, οι Μουσουλμάνοι παίζουν τον ίδιο ρόλο που έπαιζαν οι Εβραίοι για τους Ναζί, και το μίσος για τη δημοκρατία είναι το ίδιο μεγάλο όπως ήταν και για τον Ευρωπαϊκό φασισμό. Ο τελικός τους στόχος είναι ένα φασιστικό Hindu  Rashtra (ινδουιστικό έθνος-κράτος).

Προηγούμενες κυβερνήσεις του BJP είχαν υποχρεωθεί να περιορίσουν την αντι-μουσουλμανικη και αντιδημοκρατική τους ατζέντα γιατί βασίζονταν και σε άλλους συμμάχους στο κοινοβούλιο. Όμως από τότε που ο Ναρέντρα Μόντι ήρθε στην εξουσία με απόλυτη πλειοψηφία το 2014, η κυβέρνησή του σταθερά υποβαθμίζει το δημοκρατικό έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία, με τον έλεγχο να φεύγει από όλους τους υποτιθέμενα ανεξάρτητους θεσμούς και να περνάει στο RSS.

Ταυτόχρονα, έχει συγκεντρώσει εξουσίες στα χέρια του και έχει εξουδετερώσει κάθε αντίθετη άποψη, φυλακίζοντας, για παράδειγμα, επικριτές του όπως ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δικηγόρους και διανοοούμενους, όσους μπορούν να θεωρηθούν αριστεροί, με την κατηγορία ότι είναι Ναξαλίτες (Μαοϊκοί τρομοκράτες) και τρομοκρατώντας τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους για να συντάσσονται με την κυβερνητική γραμμή. Η κυβέρνησή του έχει θρέψει τον αντι-μουσουλμανικό φανατισμό, φροντίζοντας να τη γλιτώνουν όσοι διαπράττουν αντι-μουσουλμανικές τρομοκρατικές επιθέσεις και πογκρόμ. Όταν ήρθε ξανά στην εξουσία το 2019, σε εκλογές που θεωρήθηκαν στημένες υπέρ του κόμματός του, έκανε Υπουργό Εσωτερικών το δεξί του χέρι Αμίτ Σαχ, και άρχισε ραγδαία τη μετάβαση προς ένα Hindu Rashtra.

Ο άλλος λόγος που οδήγησε στη λογική της ΤΝΙ είναι η Εθνική Καταγραφή Πολιτών (ΕΚΠ). Αυτή είναι μια πιο μπερδεμένη ιστορία, που ξεκινά όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες έκαναν τη μπενγκάλι επίσημη γλώσσα του Άσαμ το 1837. Παρότι έγινε και η ασαμική επίσημη γλώσσα στις αρχές του 1870, το βρετανικό μέτρο προκάλεσε εντάσεις ανάμεσα στους ομιλητές της βεγγαλικής και της ασαμικής. Οι εντάσεις αμβλύνθηκαν κάπως όταν μουσουλμάνοι Μπενγκάλι που μετανάστευσαν στο Άσαμ στις αρχές του 20^ου αιώνα δήλωσαν ως μητρική τους την ασαμική, εξασφαλίζοντας έτσι το να παραμείνει επίσημη γλώσσα. Ωστόσο οι εντάσεις δεν σταμάτησαν, ιδιαίτερα μετά από μια επόμενη εισροή Μπενγκάλι, τόσο ινδουιστών όσο και μουσουλμάνων, στην Ινδία, στη διάρκεια του Διαχωρισμού το 1947. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει η πρώτη Εθνική Καταγραφή Πολιτών το 1951, με το ‘Εθνική’ σε αυτή την περίπτωση να μην αναφέρεται στην Ινδία αλλά στον ασαμικό λαό. Το 1971, άλλη μια εισροή προσφύγων (λόγω της γενοκτονικής επίθεσης του Πακιστανικού στρατού στον πόλεμο που γέννησε το Μπαγκλαντές) χειροτέρευσε ξανά τις εντάσεις, δημιουργώντας ένα φοιτητικό ασαμικό εθνικιστικό κίνημα και προκαλώντας νέο αιματοκύλισμα, συμπεριλαμβανομένης και της σφαγής χιλιάδων μουσουλμάνων ομιλητών της μπενγκάλι στην Νέλι το 1983. Το RSS είδε σε αυτό το κίνημα μια ευκαιρία για να προωθήσει τη δική του ατζέντα.

Μετά τη σφαγή στην Νέλι, το κυβερνητικό κόμμα Ινδικό Εθνικό Κονγκρέσο  υπό την Ίντιρα Γκάντι, πέρασε ένα νόμο για την παράνομη μετανάστευση το 1983, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει τους εθνικιστές του Άσαμ. Ο νόμος επέτρεπε την απέλαση μεταναστών χωρίς χαρτιά που είχαν μπει στο Άσαμ μετά τις 24 Μάρτη 1971 – την ημέρα που ο πακιστανικός στρατός έκανε την επίθεση στο ανατολικό Πακιστάν – αλλά ανέθετε στον μηνυτή να αποδείξει ότι ο μηνυόμενος είναι μετανάστης χωρίς χαρτιά. Αυτό έγινε ως εγγύηση ότι δεν θα υπήρχαν αυθαίρετες κατηγορίες για ανθρώπους ότι είναι «παράνομοι». Παρόλα αυτά χιλιάδες μετανάστες εκτοπίστηκαν. Εκατοντάδες κλείστηκαν σε φυλακές που ονομάζονταν «κέντρα κράτησης», όπου οι συνθήκες ήταν ακόμα χειρότερες από αυτές που υπέφεραν οι καταδικασμένοι εγκληματίες. Το 1985, η κυβέρνηση υπέγραψε τη Συμφωνία του Άσαμ με τους εθνικιστές φοιτητές, που έθετε τις 24 Μαρτίου 1971 ως την ημερομηνία μετά την οποία οι μετανάστες χωρίς χαρτιά από το Μπένγκαλι θα θεωρούνταν παράνομοι και θα αποκλείονταν από την επόμενη Εθνική Καταγραφή.

Το 2005 ο Sarbanand Sonowal, πρώην ηγέτης της Ένωσης Φοιτητών του Άσαμ και νυν υπουργός του Άσαμ του BJP, υπέβαλε αίτημα στο Ανώτατο Δικαστήριο να ακυρώσει το νόμο του 1983, και το δικαστήριο τους δέχτηκε, αναφερόμενο στους μετανάστες (κάποιοι από τους οποίους ήταν πρόσφυγες από τον πόλεμο του 1971) ως «υπεύθυνους για εντάσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό». Αυτό επέτρεψε στον οποιονδήποτε να κατηγορήσει κάποιον ως «παράνομο μετανάστη», με την ευθύνη στον μηνυόμενο να αποδείξει ότι δεν είναι. Αυτό είναι εφιάλτης σε μια χώρα που οι φτωχοί σπάνια έχουν πιστοποιητικό γέννησης και ιδιαίτερα οι γυναίκες δεν έχουν χαρτιά ούτε να αποδείξουν την ύπαρξή τους.

Το 2013. Το Ανώτατο Δικαστήριο έλαβε ένα αίτημα από μια ΜΚΟ, που ζητούσε τα ονόματα των παράνομων μεταναστών να αποικλειστούν από τους εκλογικούς καταλόγους, και η υπόθεση ανατέθηκε στον Ranjan Gogoi, πρώην επικεφαλής της Δικαιοσύνης στην Ινδία, που είναι από το Άσαμ. Αυτός όρισε ότι πρέπει να γίνει νέος νόμος για την μετανάστευση, γιατί ο προηγούμενος ήταν σκληρός για τους ανθρώπους του Άσαμ, ιδιαίτερα τους φτωχούς. Οικογένειες είχαν καταστραφεί από τα έξοδα των δικηγόρων για να αποδείξουν ότι είναι Ινδοί πολίτες, και κάποιες είχαν χωριστεί καθώς κάποια μέλη απέδειξαν ότι είναι πολίτες και κάποια όχι, πολλοί έφτασαν στην αυτοκτονία, πατεράδες μπήκαν σε κέντρα κράτησης, παιδιά έμειναν μόνα τους απροστάτευτα. Υπάλληλοι χωρίς κατάρτιση απέρριπταν νόμιμα έγγραφα για κάποιο τυπογραφικό λάθος ή για οποιονδήποτε αυθαίρετο λόγο. Από τη στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι που καταγράφονται ως «ξένοι» δεν είχαν έγγραφα να αποδεικνύουν ότι ήταν πολίτες κάποιας άλλης χώρας, αυτό τους έκανε να μην έχουν καμία εθνικότητα. Η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε ότι το Αλλοδαπών ήταν γεμάτο από «προκατάληψη και αυθαίρετες αποφάσεις» και διέπραττε «σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων… αφήνοντας ανθρώπους χωρίς πατρίδα», ενώ οι δικαστικοί είναι «συνένοχοι στη διάπραξη αυτών των εγκλημάτων».

Πρώτα τα Βορειανατολικά, στη συνέχεια όλη η Ινδία εξεγείρεται.

Στο τέλος αυτής της πρακτικής, περίπου δύο εκατομμύρια ανθρώπων στο Άσαμ καταγράφηκαν ως ξένοι, και αποδείχτηκε ότι οι μισοί από αυτούς, αντίθετα από τις προσδοκίες του BJP, ήταν ινδουιστές. Το BJP έβαλε την ΤΝΙ στην προεκλογική του ατζέντα το 2019, ώστε να διαβεβαιώσει τους ινδουιστές που είχαν αποκλειστεί από το ΕΚΠ ότι θα ήταν εύκολο να ξανααποκτήσουν ιθαγένεια. Ταυτόχρονα, ο Υπουργός Εσωτερικών Αμίτ Σαχ δήλωσε δημόσια ότι το ΕΚΠ θα επεκτεινόταν σε όλη τη χώρα (παρότι ο μόνος του στόχος ήταν να προστατεύσει την ασαμική κουλτούρα αποκλείοντας τους ξένους από το Άσαμ) και ότι όλοι οι «πράκτορες» και τα «παράσιτα» θα απελαθούν από την Ινδία πριν τις επόμενες εκλογές του 2024. Οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις έλαβαν την εντολή να χτίσουν κέντρα κράτησης, με έναν τρόπο που μοιάζει πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης, και όπου θα κρατούνται οι ξένοι ώσπου να απελαθούν.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαφώνησαν και καταψήφισαν το νόμο στο κοινοβούλιο, επειδή είναι αντισυνταγματικός και παραβιάζει το Άρθρο 14 του Συντάγματος, που εγγυάται ισονομία, καθώς ο νόμος εισάγει ένα θρησκευτικό κριτήριο για την ιθαγένεια, το οποίο δεν μπορεί να γίνει δεκτό σε ένα κοσμικό, δημοκρατικό κράτος. 59 αιτήματα με λίστες υπογραφών υποβλήθηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ούτε οι εθνικιστές του Άσαμ ήταν ικανοποιημένοι με το νόμο. Ήταν ήδη απογοητευμένοι που δεν ήταν μεγαλύτερος ο αριθμός αυτών που χαρακτηρίστικαν ξένοι, το τελευταίο που ήθελαν ήταν να πάρουν πίσω την ιθαγένεια ενός μέρους αυτών, και από πάνω να ενθαρρυνθούν να έρθουν πιο πολλοί μετανάστες από το Μπανγκλαντές, παρακάμπτοντας τη Συμφωνία του Άσαμ. Στο Άσαμ ξέσπασαν αναταραχές, και ακολούθησαν και άλλα Βορειοανατολικά κράτη, που επίσης ανησυχούσαν για μια μαζική εισροή ινδουιστών από το Μπανγκλαντές. Οι μαζικές διαδηλώσεις κατά της ΤΝΙ δεν σταμάτησαν, παρά τις απειλές και τις δωροδοκίες του BJP.

Στην υπόλοιπη χώρα, ωστόσο, οι μαζικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν όταν φοιτητές από μουσουλμανικά πανεπιστήμια (JMIU, AMU και UP) ξεσηκώθηκαν, βλέποντας ως παραβίαση του Ινδικού Συντάγματος την εισαγωγή θρησκευτικού κριτηρίου για την ιθαγένεια. Στο JMIU οι φοιτητές που διαμαρτύρονταν ειρηνικά υποχώρησαν μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου όταν εξωτερικοί διαδηλωτές που είχαν ενωθεί μαζί τους και η αστυνομία έγιναν βίαιοι. Ενώ είχαν βεβαιωθεί ότι κανένας από τους εξωπανεπιστημιακούς δεν τους είχε ακολουθήσει, αντιμετώπισαν με σοκ και τρόμο μια επίθεση της αστυνομίας, που εισέβαλε σπάζοντας παράθυρα, ρίχνοντας δακρυγόνα στο εστιατόριο και τη βιβλιοθήκη, και δέρνοντας τους φοιτητές χωρίς έλεος, ενώ τους παρενοχλούσαν αποκαλώντας τους «περιτμημένους». Ένας φοιτητής έχασε ένα μάτι, εκατοντάδες τραυματίστηκαν σοβαρά.

Η βία στο AMU ήταν ακόμη χειρότερη. Τη νύχτα της 15^ης Δεκεμβρίου, αστυνομία και στρατός εισέβαλαν στο κάμπους, όπου οι φοιτητές έκαναν μια ειρηνική διαμαρτυρία για την τροποποίηση, ρίχνοντας δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, γδύνοντάς τους και χτυπώντας τους, ενώ τους παρενοχλούσαν. Μια χειροβομβίδα έσκασε στην παλάμη φοιτητή, κάνοντας τον ακρωτηριασμό του απαραίτητο, πολλοί είχαν σπασμένα κόκκαλα, αλλά η αστυνομία για τρεις ώρες δεν επέτρεπε στα ασθενοφόρα να μπουν και να τους πάνε στο νοσοκομείο.

Όταν αυτά τα γεγονότα έγιναν γνωστά, φοιτητές σε πανεπιστήμια σε ολόκληρη την Ινδία, ακόμα και οι μηχανολόγοι και οι φοιτητές διοίκησης επιχειρήσεων, που συνήθως δεν συμμετέχουν σε τέτοιες διαμαρτυρίες, βγήκαν να υποστηρίξουν τους συμφοιτητές τους. Στην αρχική διεκδίκηση ενάντια στην ΤΝΙ και το ΕΚΠ σε όλη τη χώρα, προστέθηκε τώρα το αίτημα για ελευθερία έκφρασης και ειρηνικής διαμαρτυρίας, που με τόσο μένος αρνήθηκαν στο JMIU και στο AMU. Και άλλοι βγήκαν στο δρόμο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους φοιτητές. Οι διαμαρτυρίες έγιναν ένα μαζικό κίνημα, με νέους ανθρώπους να το καθοδηγούν και τις γυναίκες να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα σύμβολά τους ήταν ο Μαχάτμα Γκάντι, ο ηγέτης του ειρηνικού κινήματος κατά της Βρετανικής κυριαρχίας, και ο Βίμραο Ράμτζι Αμπεντκάρ, που συνέταξε το Ινδικό Σύνταγμα, το οποίο κρατούσαν και διάβαζαν δυνατά στις διαδηλώσεις. Αυτό που τις υποκινούσε ήταν το αίσθημα αλληλεγγύης με τους μουσουλμάνους που απειλούνταν να μείνουν  χωρίς εθνικότητα και τους φοιτητές που δέχονταν επιθέσεις και κακοποίηση.

Η πρώτη αντίδραση του πρωθυπουργού Μόντι ήταν μια δήλωση που ένας δημοσιογράφος χαρακτήρισε  ως ανοιχτά και όχι συγκαλυμμένα ρατσιστική: είπε ότι αυτοί που υποκινούσαν τις ταραχές μπορούν να αναγνωριστούν από τα ρούχα τους (ότι δηλαδή είναι μουσουλμάνοι). Στην πολιτεία Ούτερ Πράντες, όπου κυβερνάει ο Υπουργός Γιόγκι Αντιτγιανάθ, του οποίου ο αντιμουσουλμανικός φανατισμός συναγωνίζεται αυτόν του Μόντι, αυτή η δήλωση ήταν σινιάλο για μια Ινδική εκδοχή της Νύχτας των Κρυστάλλων, με αστυνομικούς, στρατιωτικούς και καταδρομείς να μπαίνουν σε μουσουλμανικές γειτονιές, να σπάνε μαγαζιά, σπίτια και οχήματα, να δέρνουν, να κακοποιούν και να σέρνουν κατοίκους, και να πυροβολούν στο ψαχνό, ακόμα και χωρίς να υπάρχουν διαδηλώσεις.

Το αφήγημα του Μόντι διαψεύστηκε από βίντεο που έδειχναν κάποιους διαδηλωτές απλά να πετάνε πέτρες, ενώ οι ίδιοι οι αστυνομικοί έσπαγαν οχήματα και τους έβαζαν φωτιά. Στη Δυτική Βεγγάλη, ένας υπάλληλος του BJP και οι συνεργάτες του συνελήφθησαν από την αστυνομία λίγο πριν ρίξουν πέτρες σε τρένο, φορώντας μουσουλμανικά σκουφάκια. Πολλοί παρατήρησαν ότι βία είχε υπάρξει σε πολιτείες που κυβερνάει το BJP και στο Δελχί, όπου η αστυνομία ελέγχεται από την κεντρική κυβέρνηση του BJP, ενώ σε πολιτείες όπου κυβερνάει η αντιπολίτευση δεν έχει συμβεί ούτε ένα βίαιο περιστατικό. Οι ίδιοι οι διαδηλωτές κατέρριψαν τον ισχυρισμό του Μόντι, όταν για παράδειγμα ένας άντρας έβγαλε το πουκάμισό του για να δείξει το janaeu του, το ιερό νήμα που φοράνε οι Βραχμάνοι. Καθώς οι διαδηλώσεις εξαπλώνονταν, ήταν η σειρά των φοιτητών του AMU να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους προς τους φοιτητές του ινδουιστικού πανεπιστημίου BHU που είχαν συλληφθεί. Ο Μόντι με τη σειρά του κατηγόρησε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο, και τους «Ναξαλίτες» για παραπλάνηση των φοιτητών, προφανώς ανίκανος να αντιληφθεί ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι σε θέση να σκεφτούν από μόνοι τους.

Στην πραγματικότητα είναι ένα κίνημα χωρίς ηγέτη, ενώ έκπληξη προκαλεί η μεγάλη ποικιλία των συνθημάτων και των πλακάτ. Εκτός από το πολύ διαδεδομένο «Όχι στην ΕΚΠ, Όχι στην ΤΝΙ», μερικά παραδείγματα: «Δεν είμαστε κατά του έθνους, απλά υπέρ της δημοκρατίας», «Είναι φοβισμένοι γιατί εμείς δεν είμαστε», «Όχι βία, όχι σιωπή», «Είμαι Ινδουιστής, όχι μαλάκας», «Τα χαρτιά μου και το πτυχίο του Μόντι βρίσκονται στο ίδιο ντουλάπι», «Η αγελάδα έφαγε τα χαρτιά μου», «Να κάνουμε τη δυστοπία λογοτεχνία ξανά», «Λοιπόν, τι έγινε με την οικονομία;», «Αφου οι Ινδουιστές και οι Μουσουλμάνοι συμφωνούν, τι θα κάνουν οι Ναζί;», και άλλα πολλά στο ίδιο μοτίβο, όπως και μια φωτογραφία του Σαχ με λεζάντα «Αστικός Ναζί» και μία του Μόντι μωρό να τον κρατάει στα χέρια του ο Χίτλερ.

Η αστυνομία στις πολιτείες που κυβερνάει το BJP και στο Δελχί απάντησε με αυταρχισμό, κάνοντας παράνομες τις συγκεντρώσεις άνω των τριών ατόμων και πυροβολώντας ειρηνικούς διαδηλωτές.  Ως τις 22 Δεκέμβρη, οι νεκροί είχαν φτάσει τους 25, και μετά ως τις 26 υπήρξαν 21 νεκροί μόνο στην Ούτερ Πράντες, και χιλιάδες είχαν συλληφθεί. Ένας Γερμανός φοιτητής απελάθηκε γιατί κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε «1933-1945: Τα έχουμε περάσει αυτά». Σε μια τρομακτική επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης, το ιντερνετ και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας διακόπηκαν για ολόκληρα δεκαήμερα την κάθε φορά, και το Υπουργείο Επικοινωνιών εξέδωσε εντολές στα κανάλια της τηλεόρασης να μην προβάλουν περιεχόμενο που προωθεί «αντεθνικές νοοτροπίες» (το οποίο η κυβέρνηση μεταφράζει ως περιεχόμενο που επικρίνει την κυβέρνηση ή τον Μόντι προσωπικά), ή που «είναι πιθανό να υποκινήσει βία» (δηλαδή προβολή της αστυνομικής βίας), απαιτώντας πλήρη συμμόρφωση. Ωστόσο φαίνεται πως ο φόβος δεν έχει επικρατήσει παντού, γιατί όταν ο Μόντι αρνήθηκε στις 22 Δεκέμβρη ότι η κυβέρνησή του σχεδίαζε ΕΚΠ σε ολόκληρη τη χώρα, και ότι υπήρχαν σχέδια δημιουργίας κέντρων κράτησης, διαδηλωτές ήταν πρόθυμοι να καταγγείλουν τα ψέματά του στην κάμερα, και κάποια από τα λιγότερο συκοφαντικά κανάλια συνέχισαν να καλύπτουν τις διαμαρτυρίες και την αστυνομική βία.

Ο πραγματικός λόγος για την τροποποίηση

Τα εντελώς αντικρουόμενα στοιχεία της ΤΝΙ που την κάνουν απαράδεκτη ως νομοθεσία είναι πολλά. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι στοχεύει να διορθώσει τα κακώς κείμενα του Διαχωρισμού. Είχαν πράγματι υπάρξει πρόσφυγες, κυρίως Ινδουιστές, από αυτό που τότε ήταν το Δυτικό και Ανατολικό Πακιστάν, αλλά τους είχε δοθεί Ινδική υπηκοότητα από πολύ παλιά. Και γιατί βρίσκεται το Αφγανιστάν στη λίστα, αφού δεν είχε σχέση με το Διαχωρισμό; Αν ο στόχος είναι να δοθεί άσυλο σε διωκόμενες θρησκευτικές μειονότητες από τα γειτονικά κράτη, γιατί αφήνουν απ’ έξω τους Μουσουλμάνους Ροχίνγκια από τη Μιανμάρ, τους Σία από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν και τους Ταμίλ από την Σρι Λάνκα, που είναι κυρίως Ινδουιστική; Γιατί υπάρχει η συγκεκριμένη ημερομηνία; Και είναι τουλάχιστον ειρωνικό το BJP ξαφνικά να συμπονεί τα θύματα θρησκευτικών διώξεων σε άλλες χώρες τη στιγμή που η μουσουλμανική μειονότητα της Ινδίας υποφέρει διώξεις χωρίς προηγούμενο. Είναι ακόμα ο παραλογισμός να ζητάς από τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι Ινδοί πολίτες, και έχουν προσκομίσει έγγραφα για να το αποδείξουν, να δηλώσουν τώρα ότι είναι πρόσφυγες από το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές και το Αφγανιστάν, και να προσκομίσουν έγγραφα για να αποδείξουν το νέο ισχυρισμό.

Το BJP ισχυρίζεται ότι ο νόμος δεν κάνει διακρίσεις απέναντι στους Μουσουλμάνους, καθώς μόνο οι «παράνομοι» μουσουλμάνοι εξαιρούνται, αλλά οι διακρίσεις είναι διακρίσεις. Αν περάσει ένας νόμος που κάνει διάκριση ανάμεσα σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους μετανάστες ως προς το αν τους δίνεται ιθαγένεια, αυτό ανοίγει το δρόμο για διακρίσεις ανάμεσα σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους πολίτες. Με άλλα λόγια, αν το Άρθρο 14 του Συντάγματος που εγγυάται ισονομία μπορεί να παρακαμφθεί με αυτό το νόμο, θα μπορεί να παρακαμφθεί και σε μελλοντικούς νόμους που θα αφορούν μουσουλμάνους πολίτες. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι και ο στόχος.

Τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργεί αυτή η νομοθεσία είναι επίσης τεράστια. Η ΕΚΠ κόστισε μόνο στο Άσαμ 16 δις ρουπίες. Η εφαρμογή της σε όλη τη χώρα θα κόστιζε περίπου 500 δις. Μπορεί μια χώρα με μια οικονομία που χειροτερεύει διαρκώς να αντέξει αυτό το κόστος; Επίσης, το Μπανγκλαντές θα δεχτεί  αυτούς που η Ινδική κυβέρνηση θα αποδείξει ότι είναι δικοί του υπήκοοι, αλλά μέχρι τώρα μόνο λίγες εκατοντάδες το χρόνο έχουν απελαθεί με αυτόν τον τρόπο. Η μεγάλη πλειοψηφία θα έπρεπε να παραμείνει σε κέντρα κράτησης, που ήδη χτίζονται με κολοσσιαίο κόστος. Ακόμη και αν παραβλέψουμε το τεράστιο κόστος μιας τέτοιας πρακτικής στις ανθρώπινες ζωές, και μόνο το οικονομικό κόστος θα έπρεπε να είναι αποτρεπτικό.

Βγάζει νόημα μόνο αν το σκεφτούμε από τη μεριά του στόχου του RSS για τη δημιουργία Hindu Rashtra. Ο Αμίτ Σαχ έχει πολλές φορές διευκρινίσει τη σειρά των γεγονότων: πρώτα η ΤΝΙ θα κάνει πολίτες όλους τους μη μουσουλμάνους και «δεν θα τους ζητήσουν κανένα χαρτί». Ύστερα η ΕΚΠ θα ξεχωρίσει τους «παρείσακτους», δηλαδή βασικά τη μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων πολιτών που είναι πολύ φτωχοί για να έχουν χαρτιά που να αποδεικνύουν ότι είναι πολίτες. Άλλοι ανεπιθύμητοι, σαν τους Ντάλιτ, τους Αντιβάσι, τους υποστηρικτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης και τους «Ναξαλίτες», μπορούν εύκολα να μπουν στη λίστα σε μια τόσο αυθαίρετη διαδικασία. Θα μπορούσαν να χάσουν την υπηκοότητα άμεσα, το οποίο εξηγεί και την προθεσμία για τη διαδικασία που είναι πριν τις εκλογές του 2024 για την Κάτω Βουλή. Εκατομμύρια ψηφοφόροι έχουν ήδη διαγραφεί από τις λίστες των ψηφοφόρων, επομένως γιατί όχι και άλλες δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια ακόμα; Αυτό θα μπορούσε να εγγυηθεί στο BJP μια μόνιμη πλειοψηφία. Αυτοί στα κέντρα κράτησης θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν εργάτες σε καθεστώς δουλείας ή να τους αφήσουν να πεθάνουν από την πείνα, τις απάνθρωπες συνθήκες και την έλλειψη ιατρικής φροντίδας, όπως ήδη συμβαίνει με αυτούς που κρατούνται.

Η ΤΝΙ θυμίζει τις πρακτικές των Ναζί για τις γερμανικές μειονότητες σε άλλες χώρες. Σε συνδυασμό με την ΕΚΠ, έχει παραλληλιστεί, από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όχι μόνο, με τους διαβόητους Φυλετικούς Νόμους της Νυρεμβέργης, που άφησαν χωρίς υπηκοότητα τους Γερμανούς Εβραίους, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους ότι οι ηγέτες του RSS θαύμαζαν τις ρατσιστικές πολιτικές των ναζί. Στο μεταξύ ο Δρ Γκρέγκορι Στάντον, ιδρυτής του Παρατηρητηρίου για τις Γενοκτονίες, δήλωσε στις 12 Δεκεμβρίου ότι «Αυτό που συμβαίνει στην Ινδία είναι προετοιμασία για μια γενοκτονία». Δέκα χρόνια πριν, οι άνθρωπο στην Ινδία θα ήταν βέβαιοι ότι το Ανώτατο Δικαστήριο θα έκρινε το νόμο αντισυνταγματικό. Όμως οι δικαστές που τους ανατέθηκε η υπόθεση αρνήθηκαν να ζητήσουν έρευνα για την βίαιη επίθεση στους φοιτητές του Jamia Millia ή να λάβουν υπόψη τους τα αναρίθμητα αιτήματα κατά του νόμου. Αυτά δείχνουν ότι και αυτοί, όπως είχαν κάνει οι δικαστές στη Νυρεμβέργη, ίσως δώσουν τη συγκατάθεσή τους σε ν0μοθεσία που αποτελεί αποφασιστικό βήμα προς τη γενοκτονία και τη δημιουργία ενός φασιστικού κράτους.

Είναι πολύ σημαντικό οι γενναίοι διαδηλωτές ενάντια στην ΤΝΙ και στην ΕΚΠ να έχουν τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας.

Πηγή: https://allianceofmesocialists.org

μτφ. Βασίλης Μορέλλας

Η φωτό από διαμαρτυρία κατά της σχεδιαζόμενης ιδιωτικοποίησης της Air India από την κυβέρνηση, Νέο Δελχί, 18 Ιούλη 2017

Δημοσίευση 9/1/2020
Η απεργία, υποστηριζόμενη από αγρότες και φοιτητικές ομάδες, καθοδηγείται από δέκα βασικά συνδικάτα της χώρας.

Η γενική απεργία έπληξε αρκετές πόλεις σε όλη την Ινδία την Τετάρτη, με δεκάδες χιλιάδες να ανταποκρίνονται στο κάλεσμα των συνδικάτων για συλλαλητήρια που συμπίπτουν με τις συνεχιζόμενες μαζικές διαδηλώσεις κατά της τροποποίησης του νόμου για την ιθαγένεια.
Η απεργία προκλήθηκε από αρκετά αντεργατικά μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση, όπως η ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων.
Η απεργία θα ακολουθηθεί «από πολύ περισσότερες δράσεις, για την ανατροπή των αντεργατικών, αντιλαϊκών, αντεθνικών πολιτικών της κυβέρνησης», διαβάζουμε στη δήλωση που εξέδωσαν τα συνδικάτα.
Τα συνδικάτα αποκηρύσσουν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, που βρίσκονται σε μέγιστο 45 ετών σύμφωνα με την επίσημη εκτίμηση.
Η απεργία διαταράσσει τον τομέα των μεταφορών, τις τράπεζες και το εμπόριο σε αρκετές πόλεις της Ινδίας.
Αν και επηρέασε κυρίως πόλεις στις πολιτείες της Δυτικής Βεγγάλης και της Κεράλα, τα συνδικάτα βγήκαν στους δρόμους επίσης στην πρωτεύουσα, το Νέο Δελχί, αλλά και στην Τσενάι, πρωτεύουσα της πολιτείας Ταμίλ Ναντού.
Η απεργία έλαβε χώρα την ίδια ώρα που διαμαρτυρίες κατά της αμφιλεγόμενης [ρατσιστικής, κατά των μουσουλμάνων] τροποποίησης στον νόμο για την ιθαγένεια σαρώνουν την Ινδία τις τελευταίες βδομάδες.
Τουλάχιστον 25 άνθρωποι έχουν πεθάνει στο κύμα διαμαρτυριών, που τάσσεται επίσης κατά μιας εθνικής απογραφής που σκοπεύει να εντοπίσει μετανάστες χωρίς χαρτιά, παρόμοια με αυτήν που διενεργείται στη βορειοανατολική πολιτεία του Ασσάμ, που αφαίρεσε την υπηκοότητα σχεδόν δύο εκατομμυρίων ανθρώπων [δηλαδή όσοι, κυρίως μουσουλμάνοι, δεν είχαν «αποδείξεις» ότι έμεναν στην περιοχή πριν τις 24 Μάρτη…1971, οπότε ξεκίνησε ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Μπαγκλαντές! Άνθρωποι γεννημένοι στην Ινδία εδώ και 50 χρόνια κινδυνεύουν με εγκλεισμό σε στρατόπεδα κράτησης από την ακροδεξιά κυβέρνηση Μόντι!].
Η τροποποίηση του νόμου για την ιθαγένεια σκοπεύει να πολιτογραφήσει μετανάστες από Αφγανιστάν, Πακιστάν και Μπαγκλαντές που ανήκουν στις θρησκείες του ινδουισμού, σιχισμού, βουσισμού, τζαϊνισμού, ινδικού ζωροαστρισμού (παρσισμού) και χριστιανισμού, αφήνοντας τους μουσουλμάνους εκτός, κάτι που επικρίνεται ως αντίθετο με το κοσμικό πνεύμα της χώρας.
«Σώστε το Σύνταγμα, στα σκουπίδια ο Νόμος Ιθαγένειας», ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν την Τετάρτη στο Ν.Δελχί, μαζί με άλλα συνθήματα κατά των δεξιών κυβερνητικών πολιτικών.

Πηγή: https://www.telesurenglish.net

τoυ Αλέξη Λιοσάτου

Μια νέα αγωνιστική φωτιά στον πλανήτη ξεκίνησε και συνεχίζει να εξαπλώνεται

Στις 29 Νοεμβρίου του 2019, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Δράσης Φοιτητών (SAC), διοργανώθηκαν σε περισσότερες από 50 πόλεις του Πακιστάν «Διαδηλώσεις Αλληλεγγύης» από τους φοιτητές με τη στήριξη των εκπαιδευτικών. Τα αιτήματά τους στρέφονται ενάντια στην απαγόρευση του φοιτητικού συνδικαλισμού και της πολιτικής δράσης αλλά και της παρουσίας σεκιουριτάδων στα πανεπιστήμια, καλούν σε επιτροπές κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης των φοιτητριών στην πανεπιστημιούπολη, ζητούν αύξηση της χρηματοδότησης της παιδείας και οικονομική στήριξη στους φοιτητές, δουλειά ή ελάχιστο επίδομα ανεργίας στους απόφοιτους, κατάργηση των χρονοδιαγραμμάτων κυκλοφορίας που επιβάλλονται στους φοιτητές.

Σύμφωνα με την 4^η Διεθνή η κυβέρνηση προς το παρόν δείχνει συμπάθεια για το κίνημα των φοιτητών αλλά η αστυνομία στοχοποίησε επιλεκτικά ηγετικές φιγούρες του κινήματος με την κατηγορία υποκίνησης σε ανταρσία, επειδή χρησιμοποίησαν …ντουντούκες χωρίς άδεια, ενώ φυλάκισε έναν από αυτούς.

Αυτές οι κατηγορίες έχουν προκαλέσει ευρύτερη οργή στο Πακιστάν αλλά και έξω από τη χώρα, ενώ πραγματοποιούνται διαδηλώσεις αλληλεγγύης με την διεκδίκηση απόσυρσης των κατηγοριών.

Η καταστολή δεν είναι προνόμιο μόνο των δυτικών κυβερνήσεων, η νεολαία, οι εργαζόμενοι και η αγωνιστική πρωτοπορία στις ανατολικές χώρες μάχονται κάτω από ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες και πολλές φορές το θάρρος και η μαχητικότητά τους μας εμπνέει και μας δίνει μαθήματα. Είμαστε ολόψυχα μαζί τους.

Εν τω μεταξύ δίπλα στο Πακιστάν, στην Ινδία, η ακροδεξιά κυβέρνηση Μόντι μετά την επιβολή επί της ουσίας στρατιωτικού νόμου στο (κυρίως μουσουλμανικού πληθυσμού) Κασμίρ (βλέπε και https://www.redtopia.gr/%ce%b9%ce%bd%ce%b4%ce%af%ce%b1-n%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bb%ce%b1%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%cf%83/) , πέρασε στις 11 Δεκεμβρίου τον Νόμο Τροποποίησης Υπηκοότητας (CAB) , που επιταχύνει τις διαδικασίες να αποκτήσει κανείς την ινδική υπηκοότητα, αποκλείοντας όμως τους Μουσουλμάνους. Η κυβέρνηση με τον  CAB έχει στόχο –όπως και η τρομοκρατία στο Κασμίρ- την αλλαγή της εθνικοθρησκευτικής σύνθεσης περιοχών της Βορειοανατολικής Ινδίας όπως η Πολιτεία του Άσαμ. Στο Άσαμ ήδη ξέσπασε εξέγερση με πρωτοπόρους μαθητές και φοιτητές, που διαδήλωσαν, ξήλωσαν τηλεφωνικούς θαλάμους, κάψανε λεωφορεία, αυτοκίνητα και σταθμούς τρένων. Οι τοπικές αρχές φοβήθηκαν τα χειρότερα και ανέστειλαν ή ακύρωσαν δρομολόγια και πτήσεις. Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν επίσης σε σπίτια κυβερνητικών εκπροσώπων και τοπικών αρχόντων. Η κυβέρνηση Μόντι απάντησε στέλνοντας στρατό στο Άσαμ, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας και διακοπή του ίντερνετ για να μπλοκάρει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- μέσα από τα οποία οργανώνεται η νεολαία, επικοινωνεί και διαδίδει το μήνυμα της εξέγερσης. Οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν και σε άλλες περιοχές της Ινδίας, ενώ αρκετές αριστερές δυνάμεις κάλεσαν πανινδική μέρα δράσης ενάντια στον CAB στις 19 Δεκεμβρίου.

Για την Επαστατική Κομμουνιστική Διεθνή Τάση (RCIT) η ακροδεξιά πολιτική του Μόντι δεν σχετίζεται μόνο τη δεδομένη εθνικιστική ατζέντα ινδουιστικοποίησης της Ινδίας αλλά και με το γεγονός ότι η Ινδία βρίσκεται εν μέσω μιας απ΄ τις χειρότερες οικονομικά στιγμές της, με την ανεργία να φτάνει σε επίπεδα ρεκόρ των τελευταίων 45 χρόνων και τον πληθωρισμό να καλπάζει. Οπότε ο Μόντι, όπως κάνουν όλοι οι γνωστοί απατεώνες, επιστρατεύει τον εθνικισμό για να αποπροσανατολίσει, να διαιρέσει, να στρέψει την ατζέντα δεξιά, να καλλιεργήσει τον εμφύλιο των φτωχών.

Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η επιτυχία της ερχόμενης γενικής απεργίας σε όλη τη χώρα στις 8 Ιανουαρίου,που διοργανώνεται από τα συνδικάτα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την ανεργία και τα αντεργατικά μέτρα.  Είναι μια ευκαιρία οι από κάτω να ενωθούν σε ταξική βάση. Ινδουιστές, μουσουλμάνοι και πιστοί άλλων θρησκειών, έχουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι εργάτες και εργάτριες, παράγουν τον πλούτο για να τον καρπώνονται το κράτος και τα αφεντικά τους. Οι οποίοι τους καταπιέζουν και προσπαθούν να τους διαιρέσουν για να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση. Οι από κάτω, οι εκατοντάδες εκατομμύρια μισθωτοί σκλάβοι και μαζί τους όλοι οι φτωχοί πρέπει να κινηθούν αντίστροφα: να ενωθούν και να συνδέσουν το ζήτημα της εθνικοθρησκευτικής καταπίεσης με τις οικονομικές επιθέσεις, τη εκμετάλλευση απέναντι στις ζωές όλων τους  και το σύστημα που τη γεννάει.

https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/india-down-with-cab/

Όπως και να έχει, μια νέα αγωνιστική φωτιά και μια νέα ριζοσπαστικοποίηση στον πλανήτη ξεκίνησε και συνεχίζει να εξαπλώνεται. Κι αυτά από μόνα τους είναι υπέροχα νέα.

Η υπερεθνικιστική κυβέρνηση του BJP στην Ινδία καταργεί τα αυτονομιστικά δικαιώματα δεκαετιών στην περιοχή που πλειοψηφεί το μουσουλμανικό στοιχείο. 

Δήλωση της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς Τάσης (RCIT), 6 Αυγούστου 2019, www.thecommunists.net

1. Η ακροδεξιά κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι και το ινδουιστικού εθνικιστικού κόμματος Bharatiya Janata Party (BJP) ξεκίνησαν μια πρωτοφανή και ιστορική επίθεση εναντίον του καταπιεσμένου λαού του Κασμίρ. Ο Μόντι κατάργησε το άρθρο 370 του Συντάγματος της Ινδίας στις 5 Αυγούστου με προεδρικό διάταγμα. Ο νόμος παρέχει ειδικά δικαιώματα στους μόνιμους κατοίκους της πολιτείας Τζαμού και Κασμίρ. Απαγορεύει στους κατοίκους από άλλες περιοχές να εγκατασταθούν μόνιμα, να αγοράσουν γη, να καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας στην τοπική αυτοδιοίκηση ή να κερδίζουν σχολικές υποτροφίες στην περιοχή. Επιπλέον, η κυβέρνηση αποφάσισε επίσης να χωρίσει το κράτος σε δύο ομοσπονδιακές περιφέρειες, με τη μια να συγκροτεί την περιφέρεια Τζαμού και Κασμίρ, ενώ η άλλη θα αποτελεί τμήμα της περιφέρειας του Ladakh. Τώρα που το ειδικό καθεστώς του Κασμίρ έχει καταργηθεί, αυτό θα επιτρέψει στους Ινδούς εθνικιστές να αγοράζουν νομίμως και συστηματικά γη και να εγκαθιστούν εκεί κατοίκους από άλλες περιοχές, ξεκινώντας τη δημογραφική μετατροπή της περιοχής από πλειοψηφικά μουσουλμανική σε πλειοψηφικά ινδουιστική.
2. Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτή η απόφαση θα προκαλέσει αναπόφευκτα μεγάλη εξέγερση του λαού του Κασμίρ και διεθνή κατακραυγή, η κυβέρνηση Μόντι ξεκίνησε μια βίαιη προληπτική επίθεση ενάντια στους κατοίκους της περιοχής. “Σύμφωνα με το διάταγμα θα απαγορευτεί η κυκλοφορία και όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα παραμείνουν κλειστά», ήταν η δήλωση της κρατικής κυβέρνησης που αφορούσε το Σριναγκάρ, την πρωτεύουσα του Κασμίρ, και τις γύρω περιοχές. “Θα ισχύει πλήρης απαγόρευση για τη διεξαγωγή οποιωνδήποτε δημόσιων συναντήσεων ή συγκεντρώσεων για όσο διάστημα διατηρηθεί αυτό το διάταγμα”. Τα ιδιωτικά δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, οι υπηρεσίες του διαδικτύου και τα σταθερά τηλέφωνα κόπηκαν. Μόνο το κρατικό δίκτυο κινητής τηλεφωνίας παρέμεινε σε λειτουργία. Ένας αριθμός προβεβλημένων πολιτικών του Κασμίρ είτε συνελήφθησαν είτε τέθηκαν σε κατ ‘οίκον περιορισμό. Το Νέο Δελχί παρέταξε επίσης στην περιοχή τουλάχιστον 10.000 επιπλέον στρατιώτες τις τελευταίες 10 ημέρες και έχουν αποσταλεί ακόμα 70.000 στρατιώτες.
3. Μόλις λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της ινδικής κυβέρνησης, ξέσπασαν αυθόρμητες συγκεντρώσεις. Στο Ισλαμαμπάντ, το Χαϊντεραμπάντ, το Καράτσι και διάφορες άλλες πόλεις του Πακιστάν, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις και δημόσιες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στους αδερφούς και τις αδερφές του κατεχόμενου από την Ινδία Κασμίρ. Στη Λαχόρη, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του Πακιστάν, η Πανπακιστανική Συνομοσπονδία Εργατών διοργάνωσε διαδήλωση. Στο Αζάντ Τζαμού και Κασμίρ – το τμήμα του Κασμίρ που ανήκει στο Πακιστάν – πραγματοποιήθηκε γενική απεργία στις 6 Αυγούστου ως εκδήλωση αλληλεγγύης στα αδέρφια του. Οι πρώην υπουργοί-αρμόδιοι για την πολιτεία του Κασμίρ, Μεχμπούμπα Μούφτι και Ομάρ Αμπτντουλάχ , καταδίκασαν την απόφαση του Μόντι, λέγοντας «Σήμερα είναι η πιο σκοτεινή ημέρα για την ινδική δημοκρατία … Θα προκαλέσει καταστροφικές συνέπειες για την υποήπειρο.» Ώρες αργότερα συνελήφθησαν από την ινδική αστυνομία. Αντανακλώντας τη διεθνή κατακραυγή, ιδίως στον μουσουλμανικό κόσμο, οργανώθηκε στις 6 Αυγούστου έκτακτη συνάντηση του τμήματος της Οργάνωσης Ισλαμικής Συνεργασίας στο Κασμίρ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ιστορική επίθεση του Μόντι απέναντι στον λαό του Κασμίρ θα προκαλέσει μια νέα εξέγερση καθώς και την όξυνση των στρατιωτικών εντάσεων και τον κίνδυνο ενός πολέμου με το Πακιστάν.

4. Η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση (RCIT), τα μέλη της και οι υποστηρικτές της στη Νότια Ασία εκφράζουν την πλήρη και άνευ όρων αλληλεγγύη τους στον καταπιεσμένο λαό του Κασμίρ που βιώνουν μια ιστορική επίθεση στο δικαίωμά τους να υπάρχουν. Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες: η κατάργηση του άρθρου 370 του Μόντι εντάσσεται στο σχέδιο να ξεκινήσει μια «ισραηλινή λύση» για το Κασμίρ, τη μοναδική πολιτεία της Ινδίας με μουσουλμανική πλειοψηφία. Αυτό σημαίνει ότι ο στόχος του BJP είναι να εγκατασταθούν συστηματικά οι ινδουιστές εθνικιστές στο Κασμίρ και να εκδιώξουν τους μουσουλμάνους από την περιοχή – όμοια με την πολιτική των σιωνιστών εναντίον του ιθαγενούς αραβικού πληθυσμού στην ιστορική Παλαιστίνη. Ο σκοπός μιας τέτοιας ινδουιστικής εθνικιστικής πολιτικής εθνοκάθαρσης είναι να μετατρέψει τον μουσουλμανικό λαό του Κασμίρ σε μειονότητα μέσα στην ίδια του την πολιτεία.

5. Η RCIT και το πακιστανικό τμήμα του ανέκαθεν έδιναν άνευ όρων στήριξη στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού του Κασμίρ. Η γη τους είναι μοιρασμένη και κατειλημμένη από τρεις δυνάμεις – την Ινδία, το Πακιστάν και την Κίνα. Η πλειοψηφία των 14 εκατομμυρίων ανθρώπων ζουν κάτω από την ινδική κατοχή. Το μεγαλύτερο τμήμα του υπόλοιπου πληθυσμού ζει κάτω από πακιστανική κατοχή. Ο λαός του Κασμίρ πάντα αγωνιζόταν για ένα ανεξάρτητο κράτος. Από την αρχή της λαϊκής εξέγερσης το 1989 στο κατεχόμενο από την Ινδία τμήμα του Κασμίρ, περίπου 100.000 μουσουλμάνοι του Κασμίρ έχουν σκοτωθεί από τις ινδικές δυνάμεις ασφαλείας. Επιπλέον, περίπου 10.000 γυναίκες έχουν βιαστεί από συμμορίες Ινδών στρατιωτών κατά τη διάρκεια λεηλασιών. Πριν από την τελευταία κλιμάκωση, το ινδικό κράτος είχε ήδη εγκαταστήσει περίπου 750.000 στρατιώτες και αστυνομικούς στο Κασμίρ. Πρόκειται για μια περιοχή που έχει πληθυσμό μόλις 8 εκατομμυρίων κατοίκων. Αυτό σημαίνει ότι αντιστοιχεί σχεδόν ένας ινδός στρατιώτης για κάθε δέκα κατοίκους του Κασμίρ!
6. Καλούμε το ινδικό εργατικό κίνημα και την αριστερά να κινητοποιηθούν ενάντια στην υπερεθνικιστική επίθεση της κυβέρνησης Μόντι. Μια επίθεση εναντίον του λαού του Κασμίρ είναι μια επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των λαών στην Ινδία. Αν ο Μόντι κερδίσει αυτή τη μάχη, η υπερ-αντιδραστική κυβέρνησή του θα ενισχυθεί στην πάλη του απέναντι σε όλη την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους της Ινδίας. Απευθύνουμε έκκληση στην ινδική αριστερά να μην πέσει στην σοσιαλ-πατριωτική παγίδα της «καταδίκης της τρομοκρατίας» σε περίπτωση των νόμιμων ένοπλων επιθέσεων δυνάμεων αντίστασης του Κασμίρ κατά της ινδικής κατοχής (όπως συνέβη τραγικά τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους μετά την επίθεση στην Πουλβάμα).

7. Υπογραμμίζουμε εκ νέου την υποστήριξή μας στον αγώνα αντίστασης του λαού του Κασμίρ με όλες του τις μορφές κατά της ινδικής κατοχής. Κατά τη γνώμη μας, ο πιο ελπιδοφόρος δρόμος προς την ελευθερία είναι ο οργανωμένος μαζικός αγώνας των εργαζομένων, των φτωχών και των νέων. Κανείς δεν πρέπει να εμπιστεύεται την κενή ρητορική των αστικών κυβερνήσεων του Πακιστάν και άλλων μουσουλμανικών χωρών. Θα πρέπει να θυμόμαστε πώς όλοι προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια της κινεζικής σταλινικής-καπιταλιστικής δικτατορίας και αρνήθηκαν τη βίαιη καταπίεση του λαού των Ουιγουίρων στο Ξινγιάνγκ/Ανατολικό Τουρκεστάν! Αντίθετα, είναι επείγον να δημιουργηθεί ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης των εργατικών και λαϊκών μαζικών οργανώσεων σε υποστήριξη του λαού του Κασμίρ.
8. Η RCIT και τα μέλη της και υποστηρικτές της στη Νότια Ασία επαναλαμβάνουν την υποστήριξή τους στον αγώνα του λαού του Κασμίρ για εθνική ανεξαρτησία. Ένα τέτοιο ελεύθερο και ανεξάρτητο Κασμίρ πρέπει να είναι μια χώρα που ελέγχεται από τους εργαζόμενους και τους αγρότες και όχι από μια μικρή κλίκα καπιταλιστών και γαιοκτημόνων. Γι ‘αυτό αγωνιζόμαστε για ένα ανεξάρτητο σοσιαλιστικό Κασμίρ, δηλ. για ένα ελεύθερο, ενωμένο και κόκκινο Κασμίρ! Ως μαρξιστές συνδυάζουμε ένα τέτοιο σύνθημα με την προοπτική μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας της Νότιας Ασίας. Καλούμε τους επαναστάτες ολόκληρης της υπο-ηπείρου να ενωθούν μαζί μας στον αγώνα για την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος στο Κασμίρ, το Πακιστάν, την Ινδία και διεθνώς. Μόνο ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να οδηγήσει τον απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων ανθρώπων στη νίκη!

Διεθνές Γραφείο της RCIT

https://www.thecommunists.net/worldwide/asia/india-defend-the-kashmiri-people-against-modi-s-attack/

του Λαλ Καν

Η αλήθεια, όπως λέγεται, είναι το πρώτο θύμα του πολέμου. Η κατάσταση των αρχουσών τάξεων της Ινδίας και του Πακιστάν είναι τόσο άξια περιφρόνησης που ούτε  να πάνε στον πόλεμο μπορούν ούτε να διατηρήσουν μια κατάσταση πραγματικής ειρήνης μεταξύ τους. Οι εικονικοί πόλεμοι και οι φάρσες ειρήνης είναι αυτό που μπορούν να πετύχουν. Στη συνεχιζόμενη πολεμοκάπηλη ρητορική και την υστερία που υποδαυλίζεται από τις ελίτ της υποηπείρου, για άλλη μια φορά η αλήθεια και η λογική είναι τα πρώτα θύματα. Είναι τέτοια η οργανική φύση της μεταποικιακής μπουρζουαζίας της περιοχής που εκφράζεται με την υποκρισία, την ανειλικρίνεια και την εξαπάτηση που χαρακτηρίζουν την πολιτική, το ήθος, την ηθική και τον χαρακτήρα της. Αυτά τα ελεεινά χαρακτηριστικά πηγάζουν από την καταγωγή τους.

Η αποκαλούμενη ανεξαρτησία της Νοτιοανατολικής Ασιατικής υποηπείρου δεν κερδήθηκε μέσω ενός αγώνα από τους εθνικούς αστούς ηγέτες αλλά μέσω διαπραγματεύσεων και συμφωνιών με τους πανούργους γραφειοκράτες της βρετανικής εξουσίας (British Raj). Αυτή η «απελευθέρωση» ποτέ δεν μετασχημάτισε τις ζωές του λαού και δεν σήμαινε κοινωνική ευημερία αλλά το παλιό σάπιο σύστημα συνέχισε να καταπιέζει τις μάζες και το μόνο που άλλαξε ήταν κατ’ επίφαση διαφορετικά σύμβολα και χρώματα της ελίτ και του κράτους. Η Ινδία και το Πακιστάν δημιουργήθηκαν τεχνητά, επέβαλαν κυρίαρχες ελίτ από τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές, κι οδήγησαν στη διαιώνιση της κυριαρχίας της καπιταλιστικής καρικατούρας που δημιούργησε η αρχή του Raj. Αυτές οι νεόπλουτες ελίτ συνέχισαν να εφαρμόζουν το βρετανικό κόλπο του «διαίρει και βασίλευε» για να διαιωνίσουν την εκμεταλλευτική τους κυριαρχία και τη ιμπεριαλιστική λεηλασία ακόμα και μετά το τέλος της άμεσης αποικιοκρατίας. Έτσι εξηγούνται η πολεμοκαπηλεία και η εξάπλωση του θρησκευτικού και εθνικιστικού σοβινισμού που βλέπουμε τις τελευταίες επτά δεκαετίες.

Ωστόσο οι Βρετανοί σε συνεργασία με τις ντόπιες υποτελείς ελίτ ήταν ικανοί να επιβάλουν αυτή την κατάσταση μόνο μετά την προδοσία και την ήττα ενός από τα πιο ένδοξα επεισόδια μαζικής εξέγερσης – την επανάσταση του 1946, που υποβαθμίζεται από τους «επίσημους ιστορικούς» σε « ανταρσία των ναυτών». Οι ίδιοι έχουν επίσης παραποιήσει επανειλημμένα τα πραγματικά γεγονότα και περιστατικά που οδήγησαν στην ανεξαρτησία. Σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο, αυτές οι αφηγήσεις διακήρυσσαν ότι την ανεξαρτησία κέρδισε το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο υπό την ηγεσία του Γκάντι, του Πατέλ και του Νεχρού και του Μουσουλμανικού Συνδέσμου με επικεφαλής τον Τζινάχ. Ενώ βέβαια απέκρυψαν τους αγώνες και τον ρόλο που έπαιξαν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι αγρότες και ο ινδικός στρατός, το ναυτικό, η αεροπορία και οι αστυνομικοί στην προσπάθεια για ανεξαρτησία. Ο Μαρξ εξηγούσε ότι κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο Ινδικό πόλεμο ανεξαρτησίας το 1857 οι Βρετανοί κατέκτησαν την Ινδία χρησιμοποιώντας ινδικά στρατεύματα. Ωστόσο, από το 1946 οι Βρετανοί δεν ήταν πλέον βέβαιοι ότι μπορούν να βασίζονται σε ινδούς στρατιώτες του βρετανικού στρατού για να διατηρήσουν την καταπιεστική τους εξουσία. Σημειώθηκε μια ηφαιστειακή εξέγερση που είχε σοκάρει ακόμη και τους πανούργους στρατηγούς των βρετανικών αρχών στην Ινδία.

Αυτή η εξέγερση στην οποία ηγήθηκαν οδήγησαν ναύτες κι οι εργάτες ανάγκασαν τους Βρετανούς να αποχωρήσουν πρόωρα από την υποήπειρο και το κίνημα απείχε ελάχιστα από την κατάργηση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που κρατούσε υποδουλωμένες τις καταπιεσμένες μάζες επί δεκαετίες. Η αποτυχία της εξέγερσης να το πετύχει αυτό  είναι η αιτία της δυστυχίας, των στερήσεων, της τυραννίας, του φανατισμού και της αιματοχυσίας που έχουν καταστρέψει τις μάζες της υποηπείρου, φορτώνοντάς την με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας στον πλανήτη από τότε. Η αδίστακτη αντεπανάσταση είχε ως επιστέγασμα την αιματηρή διχοτόμηση του 1947, τα τραύματα της οποίας εξακολουθούν να είναι ανοιχτά.

Πριν από εβδομήντα δύο χρόνια, στα τέλη του Φεβρουαρίου του 1946, ένας επαναστατικός σπινθήρας πυροδότησε μια ηρωική εξέγερση που σάρωσε τη νότια ασιατική υποήπειρο, όπου οι μάζες ξεσηκώθηκαν, αψηφώντας τη δύναμη των ιμπεριαλιστών και το καταπιεστικό αποικιακό κράτος. Το ξεφούσκωμα αυτού του επαναστατικού κύματος και η ήττα του μέσω της εξαπάτησης και του σαμποτάζ των τοπικών ηγετών οδήγησε στη φρίκη και το ολοκαύτωμα της διχοτόμησης. Η χάραξη της ινδικής υποηπείρου με θρησκευτικές γραμμές είχε ως αποτέλεσμα σφαγές με τη δολοφονία πάνω από 1,5 εκατομμύριου ψυχών και την υποχρεωτική μετανάστευση πάνω από είκοσι εκατομμυρίων. Ωστόσο, το λαμπρό επεισόδιο της εξέγερσης των ναυτών προσφέρει τεράστια διδάγματα και παραδείγματα του ρόλου, της τόλμης και του θάρρους που βρίσκονται ενσταλαγμένα στις καρδιές και τα μυαλά των απλών ανθρώπων σε τέτοιες ιστορικά εξαιρετικές επαναστατικές περιόδους.

Η  εξέγερση των ναυτών τον Φλεβάρη του 1946 ξέσπασε εξαιτίας της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας επί μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα στους ναύτες. Ο μισθός των Βρετανών ναυτικών ήταν 10 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό των Ινδών ναυτικών. Το ίδιο ίσχυε και για τα επιδόματα και τα προνόμιά τους. Ωστόσο, η κύρια αιτία της εξέγερσης ήταν πολιτική. Η δίκη των ηγετών του Ινδικού Εθνικού Στρατού (INA) και ο αγώνας κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης Ιμφάλ, όπου ο INA προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στον βρετανικό στρατό, έδωσε στους ναύτες την βαθιά πεποίθηση ότι η ισχυρή βρετανική αυτοκρατορία δεν ήταν πια αήττητη.

Η εξέγερση ξεκίνησε στις 18 Φεβρουαρίου 1946, όταν 1100 ναυτικοί στο πολεμικό πλοίοTalwar σταμάτησαν τη δουλειά και κήρυξανεπίσημα το ξημέρωμα απεργία. Οι ναυτικοί εξέλεξαν ομόφωνα τον ναύτη επικοινωνίας Μ.Σ. Καν  Πρόεδρο και τον υπαξιωματικότηλεγραφητή Μαντάν Σινγκ Αντιπρόεδρο. Ο επικεφαλής ναύτης επικοινωνίαςΜπέντι Μπασάντ Σιγνκ, ο πλοίαρχος Σεν Γκούπτα-πρώτος υπαξιωματικός, ο πλοίαρχος Nαουάζ, ο ναυτικός Ασράφ Καν, ο Άμπλε Στόκερς Γκομέζ και ο Μοχάμαντ Χουσεΐν εκλέχθηκαν επίσης στην κεντρική απεργιακή επιτροπή (ΚΑΕ). Η ΚΑΕέπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον αγώνα τους–για την πλήρη πολιτική και κοινωνικοοικονομική απελευθέρωση.

Στο λιμάνι της Βομβάης, η εξέγερση εξαπλώθηκε γρήγορα σε 22 πλοία και στις ναυτικές βάσεις Castle Barracks και Fort Barracks. Οι απεργίες εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις πόλεις Καράτσι,  Μαντράς,  Βισακαπατνάμ,  Καλκούτα, Δελχί,  Κοχίν,  Τζαμναγκάρ και στα νησιά Ανταμάν, στις ακτές της Μέσης Ανατολής, στο Μπαχρέιν και το Άντεν. Μπόρεσαν να εξαπλωθούν σχεδόν και στα 70 πλοία και τις 20 παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις, με πάνω από 30.000 ναύτες να συμμετέχουν ενεργά στην εξέγερση. Το επόμενο πρωί οι Ινδοί ναυτικοί κατέλαβαν στρατιωτικά οχήματα στα ναυπηγεία και τα κατεύθυναν στη Βομβάη, φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στους κρατούμενους του INA και άλλα όπως το «Ινδουιστές και Μουσουλμάνοι μια γροθιά». Η ΚΕΑ εξέδωσε προκήρυξη που κατέληγε με το σύνθημα, «Ζήτω η αλληλεγγύη των εργαζομένων, των στρατιωτών, των μαθητών και των αγροτών. Ζήτω η επανάσταση».

Ένα μαζικό κύμα αλληλεγγύης σάρωσε την ενωμένη Ινδία υπέρ των απεργών ναυτικών. Το πρωί της 21ης ​​Φεβρουαρίου 1946, Bρετανοί φρουροί άνοιξαν πυρ εναντίον των Ινδών ναυτικών στη βάση Castle Barracks κι αυτό μετέτρεψε την εξέγερση σε  βίαιη ένοπλη εξέγερση.

Εκατοντάδες απεργοί σε πλοία, ορυχεία και παραλιακές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Βομβάη διαδήλωσαν κοντά στον τερματικό σταθμό «Βικτώρια» των ινδικών σιδηροδρόμων. Όταν οι Βρετανοί διέταξαν τους Ινδούς στρατιώτες να πυροβολήσουν τους απεργούς ναυτικούς, εκείνοι αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους αδελφούς τους .

Στις 20 και 21 Φεβρουαρίου, οι απεργοί ναύτες κάλεσαν σε γενική απεργία, ένα κάλεσμα που βρήκε τεράστια ανταπόκριση. Τριακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι παράτησαν τα εργαλεία τους και βγήκαν στους δρόμους από εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, μύλους, σιδηροδρόμους και άλλες βιομηχανίες στη Βομβάη και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας. Στους δρόμους στήθηκαν οδοφράγματα κι έγιναν  μάχες νεολαίας και εργατών με την αστυνομία και τον στρατό. Η απεργία αποτελούσε ευθεία πρόκληση απέναντι στις βρετανικές αρχές. Στην Καλκούτα βγήκαν στους δρόμους πάνω από 120.000 άνθρωποι και σε άλλες ινδικές πόλεις επίσης έγιναν παρομοίου μεγέθους απεργίες και διαδηλώσεις.

Η εξέγερση εξαπλώθηκε στα υπόλοιπα ινδικά στρατεύματα της βρετανικής εξουσίας. Περίπου 2000 άντρες στα Σώματα Επικοινωνίας του Βασιλικού Ινδικού Στρατού εξεγέρθηκαν κοντά στο Τζαμπάλπουρ. Σημειώθηκαν μικρές εξεγέρσεις των Ινδών πυροβολητών στο Μαντράς, των στρατιωτών επικοινωνίας στο Αλαχαμπάτ και του υπαλληλικού προσωπικού στο αρχηγείο στο Δελχί. Ινδοί αξιωματικοί της RIAF (βασιλική ινδική πολεμική αεροπορία) αρνήθηκαν να δεχτούν να πετάξουν βρετανικά αεροπλάνα για να επιτεθούν στους ναύτες και να βομβαρδίσουν τα πλοία τους. Κομμένοι κορμοί δέντρων έφραξαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και τους δρόμους. Οι απεργίες της RΙAF επεκτάθηκαν σε αεροπορικές βάσεις στο Αλαχαμπάτ, στο Μοριπούρ (Καράτσι), στο Ντουμ-Ντουμ (Καλκούτα), στο Παλάμ (Δελχί), στις πόλεις Κανπούρ, Πούνα, Βιζαγκαπατάμ, Καλάνγκ, Τσακλάλα (Ραουαλπίντι), Λαχόρη, Νεγκόμπο. Η απεργία εξαπλώθηκε επίσης στη Νοτιοανατολική Ασία όπου 4000 πιλότοι απέργησαν έπληξαν στην περιοχή Σελετάρ της Σιγκαπούρης.

Οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, τα λιμάνια, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες και άλλους τομείς ριζοσπαστικοποιήθηκαν και εντάχθηκαν στο απεργιακό κίνημα. Αυτό ήταν ένα σενάριο που οι Βρετανοί δεν περίμεναν ποτέ να αντιμετωπίσουν και ήταν αυτό το εργατικό κίνημα που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν. Σε μια συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1976, ο Κλίμεντ Άτλι, μεταπολεμικός Βρετανός πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, θυμόταν την «ανταρσία των ναυτών που έκανε τους Βρετανούς να συνειδητοποιήσουν ότι οι ινδικές ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούσαν πλέον να στηρίζουν τους Βρετανούς». Όταν ρωτήθηκε για το σε ποιον βαθμό η βρετανική απόφαση να παραιτηθούν οι Βρετανοί από την Ινδία επηρεάστηκε από τον Μαχάτμα Γκάντι και το κίνημά του, τα χείλη του Άτλι σχημάτισαν ένα χαμόγελο περιφρόνησης και ψέλλισε αργά,”Ελάχιστα”.

Ο Σερ Στάφορντ Κριπς στη συζήτηση στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων δήλωσε: “Οι Ινδοί του (Βασιλικού Ινδικού) Στρατού δεν υπακούουν στους Βρετανούς αξιωματικούς … Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν πρέπει να κυβερνήσουμε την Ινδία για μεγάλο χρονικό διάστημα, πρέπει να διατηρούμε έναν μόνιμο βρετανικό στρατό για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια τεράστια χώρα τετρακόσια εκατομμυρίων. Δεν έχουμε τέτοιο στρατό και τόσα χρήματα … “.

Στο Καράτσι, οι απεργοί ναύτες κατέλαβαν τα πολεμικά πλοία Hindustan και Bahadur που βρίσκονταν αγκυροβολημένα στο νησί Μανόρα. Στη συνέχεια οι ναυτικοί οργάνωσαν πορεία στους δρόμους του Καράτσι όπου μαζί τους ενώθηκαν και πολλοί κάτοικοι της πόλης. Ο διοικητής του βρετανικού στρατού στο Καράτσι έστειλε δύο διμοιρίες στρατιωτών της φυλήςBaluch για την καταστολή της εξέγερσης. Οι Baluch αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους αδελφούς τους. Οι Βρετανοί κάλεσαν τότε τα “πιστά” στρατεύματά τους της φυλήςGorkha να καταστείλουν την εξέγερση. Οι Βρετανοί διοικητές συγκλονίστηκαν όταν ακόμη και οι στρατιώτες Gorkha αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους απεργούς ναύτες. Στη συνέχεια κλήθηκαν τα βρετανικά στρατεύματα που άρχισαν να πυροβολούν, με τους ναύτες στα πλοία να ανταποδίδουν. Οι πυροβολισμοί,  οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις συνεχίστηκαν για τέσσερις ώρες. Έξι από τους ναυτικούς σκοτώθηκαν, περισσότεροι από 30 τραυματίστηκαν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στο Καράτσι κάλεσαν γενική απεργία και ολόκληρη η πόλη κατέβασε ρολά. Περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι, Ινδουιστές και μουσουλμάνοι διαδήλωσαν μαζικά στο Eidgah, παρά την τρομοκρατία, τη βία, τις συλλήψεις, το ξυλοφόρτωμα με γκλομπς και τις σφαίρες στο ψαχνό που τραυμάτισαν περισσότερους από 50 διαδηλωτές.

Καθώς ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος έφτανε στο τέλος του, η Ινδία εισερχόταν σε μια περίοδο θυελλώδους αναζωπύρωσης του εργατικού κινήματος. Βιομηχανικές απεργίες σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις – τη Βομβάη, την Καλκούτα, το Αλαχαμπάντ, το Δελχί, το Μάντρας, τη Λαχόρη και το Καράτσι ξέσπασαν με μεγάλη ένταση. Η ινδική εργατική τάξη μπήκε ορμητικά και με θάρρος στη μάχη αψηφώντας την τρομερή κρατική καταπίεση, τις συλλήψεις, το ξύλο, ακόμα και τις σφαίρες, προβάλλοντας ως η αποφασιστική δύναμη στον αγώνα για απελευθέρωση. Προς τα τέλη του 1945, οι λιμενεργάτες της Βομβάης και της Καλκούτας αρνήθηκαν να φορτώσουν πλοία που πήγαιναν στην Ινδονησία με προμήθειες για τα στρατεύματα που είχαν στόχο να καταστείλουν τους απελευθερωτικούς αγώνες εκεί.

Στις αρχές του 1946, αυτό το κύμα απεργίας απέκτησε έναν ιδιαίτερα πολιτικό χαρακτήρα. Στις 24 Ιανουαρίου 1946, 175.000 κλωστοϋφαντουργικοί και βιομηχανικοί εργάτες απέργησαν στη Βομβάη για να διαμαρτυρηθούν για τον πυροβολισμό διαδηλωτών που γιόρταζαν τα γενέθλια του Σούμπχας Τσάντρα Μπος, αρχηγού της «Ελεύθερης Ινδικής Κυβέρνησης» και οργανωτή του Ινδικού Εθνικού Στρατού. Οι απεργίες των εργατών των σιδηροδρόμων και μια σειρά μαθητικών διαδηλώσεων σε ολόκληρη την Ινδία προκάλεσαν την αύξηση της μαχητικότητας και την κινητοποίηση μεγάλων τμημάτων του  ινδικού προλεταριάτου σε άλλους τομείς της βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Σε όλες αυτές τις διαδηλώσεις το φλογερό σύνθημα που ενέπνεε τις μάζες «Ζήτω η Επανάσταση!» ακουγόταν ξανά και ξανά σε όλη την ενωμένη Ινδία.

Τα τελευταία χρόνια της αποικιακής κυριαρχίας σημειώθηκε επίσης μια εντυπωσιακή αύξηση των οικονομικών απεργιών σε όλη τη χώρα – η πανινδική απεργία όλων των υπαλλήλων σε Ταχυδρομεία και Τηλεγράφους ήταν η πιο σημαντική. Τα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου, σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές, την έλλειψη τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών και την πτώση των πραγματικών μισθών, οδήγησαν την εργατική τάξη στα όρια της ανοχής της. Εν αναμονή της ελευθερίας τους, οι προσδοκίες τους είχαν εκτοξευτεί στον ουρανό. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν την Ανεξαρτησία ως τέλος στη δυστυχία τους. Οι εργαζόμενοι τώρα αγωνίζονταν για όσα ήλπιζαν ότι η ελευθερία θα τους εξασφάλιζε ως δίκαια.

Αποτέλεσε ειρωνεία της ιστορίας ότι το Κογκρέσο (κόμμα του Γκάντι, στΜ) και η Μουσουλμανική Ένωση,ορκισμένοι αντίπαλοι μεταξύ τους, καταδίκασαν κι οι δυο την εξέγερση του Βασιλικού Ινδικού Πολεμικού Ναυτικού. Αυτοί οι ηγέτες των ντόπιων αστικών τάξεων καταδίκασαν τους απεργούς ναύτες και εργάτες. Ο Μαχάτμα Γκάντι εξέδωσε δήλωση κριτικής στους εξεγερμένους. Η Μουσουλμανική Ένωση αποκήρυξε επίσης τους απεργούς υποστηρίζοντας ότι «οι αναταραχές στους δρόμους δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων και ότι η διαμαρτυρία πρέπει να γίνεται μόνο με συνταγματικές μεθόδους». Ο Βαλαμπχάι Πατέλ ζήτησε από τους ναυτικούς να παραδοθούν και κάλεσε τον αντιπρόεδρο της ΚΕΑ των ναυτικών, τον υπαξιωματικό Μαντάν Σίνγκ σε ένα διαμέρισμα στη Βομβάη και κυριολεκτικά του ούρλιαζε ζητώντας του να σαμποτάρει την εξέγερση. Ο Νεχρού, ο οποίος δεν ήθελε να μείνει πίσω από τον Πατέλ, σε μια άλλη συνάντηση με τον Μαντάν, συμβούλεψε αυτόν και τους συντρόφους του να παραδοθούν και να δώσουν τέλος στην επανάσταση του ναυτικού. Ο Nεχρού πραγματοποίησε ακόμη και συνέντευξη Τύπου για να επιπλήξει τους εξεγερμένους ναυτικούς.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδίας βρισκόταν σε δίλημμα λόγω των προβληματικών ιδεολογικών αντιλήψεων των ηγετών του. Αφενός, το ΚΚΙ ήθελε να «είναι με τον λαό», προκειμένου να αποκαταστήσει κάποια από την αξιοπιστία του που χάθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν το κόμμα υποστήριζε απροκάλυπτα τις βρετανικές δυνάμεις στο όνομα του «λαϊκού πολέμου». Η βάση του ΚΚΙ, και ιδιαίτερα οι μαθητές, συμμετείχε με ενθουσιασμό στις εξεγέρσεις στη Βομβάη και στην Καλκούτα. Τελικά, αυτή η αντίφαση στην πολιτική οδήγησε στην αρχή της διάσπασης του ΚΚΙ μετά τις διαφορές που προέκυψαν μεταξύ των δύο κύριων ηγετών του, Μπχαλτσάντρα Τρίμπακ Ραναντιβέ και Π.Σ. Τζόσι.

Ο Ραναντιβέ ήταν ο βασικός συνδικαλιστικός ηγέτης του κόμματος και ως εκ τούτου ήταν ενεργός στην απεργιακή δράση και επηρεάστηκε βαθιά από την εξέγερση. Ήθελε το κόμμα να αναλάβει την ηγεσία του επαναστατικού κινήματος. Από την άλλη μεριά ο Τζόσι, γενικός γραμματέας του ΚΚΙ εκείνον τον καιρό ήταν πιο δεκτικός στις οδηγίες της Μόσχας υπό τον Στάλιν. Ωστόσο, στο δεύτερο συνέδριο του Κόμματος που πραγματοποιήθηκε στην Καλκούτα το Φεβρουάριο του 1948, το κόμμα εξέλεξε τον Ραναντιβέ στη θέση του Π.Σ. Τζόσι ως γενικό γραμματέα του ΚΚΙ. Αλλά το 1950 o Ραναντιβέ καθαιρέθηκε και αποκηρύχθηκε από το κόμμα ως «αριστερός οπορτουνιστής». Η διάσπαση τελικά έγινε το 1964 και δύο κόμματα που προέκυψαν ήταν το ΚΚΙ και το ΚΚΙ (Μ) (Μαρξιστικό, στΜ) . Ο Ραναντιβέ ήταν ο ιδρυτής και ηγέτης του ΚΚΙ (Μ) που έγινε το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα στην Ινδία.

Η προδοσία της πολιτικής ηγεσίας άφησε τελικά το κίνημα ανοργάνωτο και οδήγησε στην υποχώρησή του. Στις 24 Φεβρουαρίου 1946, λευκές σημαίες ανυψώθηκαν από τα καταστρώματα όλων των πλοίων για να ανακοινώσουν την παράδοσή τους. Στην τελευταία συνεδρίασή της, η ΚΕΑ πέρασε ένα ψήφισμα που δήλωνε: “Η εξέγερσή μας ήταν ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τις ζωές του λαού μας. Για πρώτη φορά, το αίμα των εργατών, ένστολων και μη,χύθηκε στην ίδια κατεύθυνση για μια κοινή υπόθεση. Εμείς οι ένστολοι εργάτες δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ αυτό. Γνωρίζουμε επίσης ότι εσείς, οι προλεταριακοί μας αδελφοί και αδελφές μας δεν θα το ξεχάσετε ποτέ αυτό. Οι επόμενες γενιές, μαθαίνοντας τα διδάγματα της εξέγερσης, θα πετύχουν αυτά που δεν μπορέσαμε να επιτύχουμε. Ζήτω οι εργατικές μάζες. Ζήτω η Επανάσταση “.

Αν υπήρχε ένα επαναστατικό κόμμα με στελέχη σφυρηλατημένα στις βασικές αρχές του μαρξισμού, θα μπορούσε να δώσει προοπτική στους ναυτικούς, τους στρατιώτες και τα εκατομμύρια των εργαζομένων που βγήκαν στους δρόμους της ενωμένης Ινδίας. Εργατικά συμβούλια θα μπορούσαν κάλλιστα να δημιουργηθούν στη Βομβάη, τη Λαχόρη, την Καλκούτα, το Καράτσι, το Αλαχαμπάντ, το Πεσαουάρ, το Μαντράς, το Κανπούρ, το Δελχί και πολλές άλλες μεγάλες μητροπόλεις. Δυστυχώς, λόγω του εγκληματικού ρόλου που διαδραμάτισε η Κομιντέρν και η ηγεσία του ΚΚΙ με την καταστροφική πολιτική δημιουργίας «Λαϊκών Μετώπων» με την «προοδευτική αστική τάξη» του Κονγκρέσου και της Μουσουλμανικής Ένωσης, χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία. Παρά το σιγοντάρισμα στους Βρετανούς, υποστηρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όταν ήλθε η ώρα για τη μεταβίβαση της εξουσίας, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός προτίμησε να επιλέξει τα αστικά κόμματα, το Κονγκρέσο και τη Μουσουλμανική Ένωση, καθώς ήθελαν να διασφαλίσουν τη συνέχεια της καπιταλιστικής λεηλασίας.

Η νίκη της επανάστασης του 1946 θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Το ανερχόμενο μαζικό κίνημα ούτε θα σταματούσε  στο στάδιο της εθνικής ανεξαρτησίας ούτε θα δεχόταν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Οι τραγικές γενοκτονίες και τα αλλεπάλληλα θρησκευτικά και σεχταριστικά μίση, τα οποία έπνιξαν κυρίως τις περιοχές της Πουντζάμπ και της Βεγγάλης στο αθώο ανθρώπινο αίμα κατά τη διάρκεια του καυτού, υγρού και αποπνικτικού καλοκαιριού του 1947, εξακολουθούν να ξεσκίζουν τον κοινωνικό ιστό της νότιας Ασίας. Αυτά δεν θα είχαν ποτέ συμβεί. Ο ενωμένος ταξικός αγώνας θα είχε προχωρήσει προς τα εμπρός για τον κοινωνικοοικονομικό μετασχηματισμό μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με την επαναστατική καταιγίδα να σαρώνει την Κίνα και το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολής, εκείνη την εποχή, μια επαναστατική νίκη στην ενωμένη ινδική υποήπειρο θα γινόταν ο προπομπός της κόκκινης αυγής που θα άναβε φωτιά στην ασιατική ήπειρο. Με την ανατροπή του καπιταλισμού και το τσάκισμα των δαγκανών της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και  λεηλασίας, θα εκδηλώνονταν επαναστατικές διεργασίες σε παγκόσμια κλίμακα που θα έκαναν πιο ορατό το πεπρωμένο της ανθρώπινης απελευθέρωσης.

http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article5950

Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος