Μάγδα Φύσσα: «Και τώρα, μια δίκαιη δίκη για τον Ζακ»

Της Αθηνάς Σκαμπά

Την ημέρα που έπεσε η αυλαία της ιστορικής δίκης της Χρυσής Αυγής, οι κάμερες κατέγραφαν τους πρωταγωνιστές να αναχωρούν για τελευταία φορά από το κτήριο του Εφετείου. Η τελευταία εικόνα είναι η εικόνα του πιο εμβληματικού προσώπου αυτής της υπόθεσης, της Μάγδας Φύσσα, να αναχωρεί εμφανώς εξαντλημένη από την κούραση και τη συγκίνηση, με τα δημοσιογραφικά μικρόφωνα να την πολιορκούν. Η τελευταία φράση που επιλέγει να πει, είναι: «Μια δίκαιη δίκη για το Ζακ». Η Μάγδα Φύσσα, πεντέμισι χρόνια τώρα που τη γνωρίζουμε, ποτέ δεν υπήρξε μόνο η «μάνα», ήταν και έδρασε ως αγωνίστρια του αντιφασιστικού κινήματος. Η φράση με την οποία επέλεξε να κλείσει το κεφάλαιο, είναι ακριβώς η επισήμανση της επόμενης μάχης για το κίνημα, γιατί ο αγώνας συνεχίζεται.

Μοιάζει, εξάλλου, ειρωνεία της τύχης η σύμπτωση της έναρξης της δίκης για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, στο διπλανό κτήριο, την ημέρα που αναμενόταν η απόφαση για τις ποινές των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Οι διαδηλωτές με τα πανό που απαιτούσαν «δικαιοσύνη για τον Ζακ», συναντήθηκαν με τους διαδηλωτές που απαιτούσαν την καταδίκη των ηγετών της Χρυσής Αυγής, και η δύο διαδηλώσεις ενώθηκαν.
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό θα ήταν «εκπρόθεσμος» αν αφορούσε μόνο στην καταδίκη και την αποτροπή της οργανωμένης δράσης των φασιστών. Ο αγώνας αυτός οφείλει να δίνεται έγκαιρα και απέναντι σε όλα αυτά που τον γεννούν, που τον υποθάλπουν, που τον «νομιμοποιούν» και του δίνουν έδαφος να αναπτυχθεί. Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν δολοφονήθηκε από τα τάγματα εφόδου των νεοναζί, όμως ήταν θύμα του κοινωνικού ρατσισμού, της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της «κανονικοποίησης» της καθημερινής βίας που έχει εισβάλει στις ζωές μας. Όλο το «πακέτο» της φασιστικής αφήγησης και προπαγάνδας ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας εκείνο το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου του 2018, μέσα στο κέντρο της Αθήνας.

Αναδρομή στα γεγονότα

Μια σύντομη αναδρομή στα γεγονότα, έτσι όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, μετά τις προσπάθειες να «φωτιστούν» όσο γίνεται περισσότερο, βοηθάει να γίνει κατανοητή αυτή η σύνδεση και κυρίως να μας πείσει ότι η επικείμενη δίκη μάς αφορά ως μαζικό κίνημα.
Εκείνο το μεσημέρι ο Ζακ/η Zackie, εμφανώς φοβισμένος, καταφεύγει στο κοσμηματοπωλείο της οδού Γλάδστωνος, πιθανώς κυνηγημένος, χωρίς να γνωρίζουμε από ποιους και γιατί. Η πόρτα κλείνει πίσω του και οι εικόνες από τα βίντεο που υπάρχουν τον δείχνουν να επιχειρεί να απεγκλωβιστεί. Ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου μαζί με διπλανό καταστηματάρχη, σπάνε τη βιτρίνα του μαγαζιού και χτυπούν το Ζακ, πάνω στα σπασμένα γυαλιά. Η αστυνομία που εμφανίζεται στο σημείο, επιχειρεί να τον συλλάβει και στη διαδικασία αυτή, ενώ ο ίδιος είναι πολύ χτυπημένος, αιμόφυρτος και καταπονημένος τον κλωτσούν και του περνούν χειροπέδες χωρίς εκείνος να αντιδρά. Το ΕΚΑΒ τον παραλαμβάνει αναίσθητο, χωρίς σφυγμό και δεμένο πισθάγκωνα και το ασθενοφόρο όχημα αποχωρεί χωρίς αναμμένο φάρο ή σειρήνα.
Τα γεγονότα συμβαίνουν μπροστά σε πλήθος κόσμου που δεν αντιδρά (εκτός ενός προσώπου), μεσημέρι και σε περιοχή που υπάρχουν πολλές κάμερες λόγω καταστημάτων και υπηρεσιών που υπάρχουν στο σημείο.
Παρότι δεν γνωρίζουμε το κίνητρο που οδήγησε τους δράστες να ενεργήσουν έτσι, δεν είναι καθόλου παρακινδυνευμένο να μιλήσουμε για ρατσισμό. Αυτό μας το επιτρέπει η αντιμετώπιση του γεγονότος από τα ΜΜΕ και τους ίδιους τους δράστες στη συνέχεια. Η πρώτη είδηση που κυκλοφορεί επισήμως είναι αυτή του επίδοξου διαρρήκτη που σκοτώνεται στην προσπάθειά του να διαφύγει της σύλληψης. Αυτό ισχυρίζεται εξάλλου και ο δράστης, ο οποίος επικαλείται την προστασία της ιδιοκτησίας του. Όλο αυτό διανθίζεται με φήμες ότι επρόκειτο για χρήστη ουσιών που δρούσε υπό την επήρεια. Ισχυρισμοί που τους επικαλείται ο ίδιος ο δεύτερος δράστης, σε αναρτήσεις του στο διαδίκτυο. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τι έκανε τους ανθρώπους αυτούς να χτυπήσουν με τόσο μίσος μέχρι θανάτου το Ζακ, και μόνο αυτά που επικαλούνται ως δικαιολογίες για τις πράξεις τους δείχνουν τον τρόπο που σκέφτονται. Το «πρεζόνι», που μπήκε να κλέψει, θεωρείται επαρκής δικαιολογία για ένα τόσο βίαιο λιντσάρισμα. Η στάση της αστυνομίας που μπροστά σε έναν αιμόφυρτο και ημιθανή άνθρωπο, αυτό που επιλέγει είναι να τον συλλάβει και όχι να διερευνήσει πώς βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση και να του δώσει τις πρώτες βοήθειες. Τέλος, οι φοβισμένες κινήσεις του Ζακ και ο λόγος που βρέθηκε εγκλωβισμένος στο κοσμηματοπωλείο, που δείχνουν ότι δέχθηκε απειλή, αν όχι κυνηγήθηκε, για άγνωστο (;) λόγο.

Πώς «γύρισε» το κλίμα

Ενώ είναι απογοητευτικό ότι το λυντσάρισμα ενός ανθρώπου μέρα μεσημέρι, έγινε μπροστά στα μάτια αμέτοχων περαστικών, είναι εντυπωσιακό το πώς οι αντιδράσεις μιας άλλης μερίδας της κοινωνίας αντέστρεψαν την εικόνα αυτή. Δεν χρειάστηκαν αποδείξεις ότι δεν πήγε για να κλέψει ή ότι ήταν νηφάλιος ή ότι δεν απείλησε κανέναν. Το γεγονός της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, του οποιουδήποτε και της οποιασδήποτε, στο όνομα της προστασίας της ιδιοκτησίας, η απάνθρωπη βία και η συκοφάντηση του θύματος εξόργισαν και οδήγησαν στον δρόμο δεκάδες, εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπους, ξεκινώντας από το ίδιο εκείνο βράδυ.
Σήμερα (αν και όχι λόγω των αστυνομικών ερευνών…) έχουμε αποδείξεις, από τα στοιχεία των ανθρώπων του Ζακ και των δικηγόρων του, ότι ούτε μεθυσμένος ήταν ούτε ουσίες είχε πάρει ούτε έκλεψε ούτε απείλησε. Αυτά για εμάς είναι υπογραμμίσεις της σκληρότητας του εγκλήματος, δεν ήταν ποτέ προϋποθέσεις για να υπερασπιστούμε την ανθρώπινη ζωή, το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, όλων, όποιοι/ες κι αν είναι.

Ποιος/α ήταν

Ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie oh, δεν ήταν άγνωστος/η: μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, ακτιβιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, drag queen, ανοιχτά οροθετικός, σε όλη του/της ζωή επέλεξε και έζησε με δηλωμένες δημόσια της ταυτότητές του. Η δράση και προσωπική του στάση ήταν πάντα έκφραση της διεκδίκησης του δικαιώματος στην διαφορετικότητα και τον αυτοπροσδιορισμό. Σε συνέντευξή του, μετά από ομοφοβική επίθεση που είχε δεχτεί, είχε δηλώσει: «Έλαβα πολλά μηνύματα που μου ’λεγαν ‘‘να προσέχεις’’. Να προσέχω τι; Να μην είμαι ο εαυτός μου;»
Η δίκη για τη δολοφονία του ξεκίνησε στις 21 Οκτωβρίου. Στη δεύτερη συνεδρίαση αναβλήθηκε επ’ αόριστον λόγω της πανδημίας. Η δίκη έχει ήδη καθυστερήσει, έχουν συμπληρωθεί δύο χρόνια από τη δολοφονία. Η αναβολή αυτή δεν μας ικανοποιεί. Ήδη οι κατηγορούμενοι (οι 2 καταστηματάρχες και 4 από τους αστυνομικούς) παραπέμπονται για θανατηφόρα σωματική βλάβη και όχι για δολοφονία. Το ρατσιστικό κίνητρο δεν έχει διερευνηθεί. Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι δεν παραπέμπονται καν. Πρόσωπα που έχουν εντοπιστεί από την έρευνα που έγινε, βάσει των video, να εμφανίζονται ξανά και ξανά στα γεγονότα δεν καλούνται ως μάρτυρες. Κανένας από τους κατηγορούμενους δεν έχει συλληφθεί.
Η δίκη, λοιπόν, δεν ξεκινά με τον καλύτερο τρόπο. Γι’ αυτό, απαιτείται η κινητοποίηση όλων μας. Η δίκαιη δίκη για το Ζακ δεν αφορά μόνο την ηθική δικαίωση των δικών του ανθρώπων. Δεν περιορίζεται καν στην υπεράσπιση του δικαιώματος στην διαφορετικότητα, στην άρνηση του ρατσισμού˙ αφορά συνολικά στη διεκδίκηση μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται τη φασίζουσα εγκληματική συμπεριφορά, αφορά στη διεκδίκηση της αξίας της ζωής και της αξιοπρέπειας όλων των ατόμων. Τέλος, αφορά στην άρνηση αποδοχής της αστυνομικής βίας. Αφορά όλους και όλες.
Απαιτούμε δικαιοσύνη!

Της Ζωής Κόκαλου*

Παίρνοντας τη σκυτάλη από την Έσρα (Καμία Ανοχή), που μίλησε για το διπλό στίγμα του να είσαι μετανάστρια και θηλυκότητα στην Ελλάδα, θέλω να σας μιλήσω για τους πολλούς θανάτους του Ζακ, του Ζαχαρία και της Zackie, για τις πολλές ταυτότητες και τα πολλά στίγματα. Κι αυτό έχοντας δίπλα μου την αδελφή μου τη Λωρέτα (Οργάνωση Ενωμένων Αφρικανών Γυναικών Ελλάδας), με την οποία, μαζί με τον Ζαχαρία πορευτήκαμε μαζί πάνω από δέκα χρόνια σε κοινή αντιρατσιστική πορεία.

Πρώτος θάνατος, λοιπόν, ο φόβος: βλέπω να σκοτώνουν κάποιον μπροστά μου και δεν αντιδρώ.

Δεύτερος θάνατος, τα ΜΜΕ: Χτίστηκε πολύ επιμελώς μια ψευδής αφήγηση πάνω στο νεκρό σώμα της αδερφής μας για έναν μανιακό ληστή με μαχαίρι. Η αφήγηση αυτή αναπαράχθηκε ξανά και ξανά, τόσο που δυστυχώς πολλοί άνθρωποι ακόμα συνεχίζουν να πιστεύουν ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Άλλος ένας θάνατος, το μίσος: Μισώ αυτό που δεν είναι ίδιο με εμένα, και δεν πιστεύω τα ίδια τα μάτια μου, πιστεύω αυτό που λέει το μίσος μέσα μου, κι αυτό που επιλέγει η κεντρική αφήγηση, ότι αυτοί οι άνθρωποι ή αυτές οι θηλυκότητες δεν αξίζουν να ζουν. Ωστόσο, αυτός είναι ένας θάνατος που τον θρηνούμε πολλοί άνθρωποι πια, γιατί είναι ένας θάνατος μιας κοινωνίας, η οποία έκανε μια σαφή στροφή στον εκφασισμό, στην κανονικοποίηση της βίας και στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

Θέλω να τονίσω ότι ίσως δεν έχει καμιά σημασία αν υπήρχε πολύ συγκεκριμένο κεντρικό ομοφοβικό, τρανσφοβικό ή ναρκοφοβικό κίνητρο. Η ουσία είναι ότι ο Ζακ ήταν γιος, αδερφός, αγαπημένος, εραστής, ερωμένη, σύντροφος πολλών από εμάς. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς ή οποιοσδήποτε ανώνυμος άνθρωπος, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, να χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές, αλλά να μην γίνεται γνωστό. Δυστυχώς κάποιοι έκριναν ότι μπορούσαν να λιώσουν το κεφάλι του κάτω στα τσιμέντα και να χύσουν το αίμα του εκεί, γιατί μια τζαμαρία ήταν πιο σημαντική από τη ζωή του.

Επειδή ίσως έχω βαρύνει την συζήτηση, να πω και για τα κινήματα. Γιατί, εδώ βρίσκεται πραγματικά η ελπίδα. Όσο περίτεχνα τα ΜΜΕ στήσανε την αφήγηση για τον ληστή με το μαχαίρι, άλλο τόσο δημιουργικά και πεισματικά υπήρξαν αυτές οι φωνές, και από τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης αλλά και από τα κινήματα, οι οποίες αντέδρασαν. Η ουσία είναι ότι για κάθε ψεύτικη είδηση που κυκλοφόρησε, κυκλοφόρησαν, γράφτηκαν, δημιουργήθηκαν άλλα τόσα: ποιήματα, performance, θεατρικά, τραγούδια. Αν αυτό δεν είναι ελπιδοφόρο, τότε τι είναι; Ξαναλέω ότι έτυχε να γίνει γι’ αυτόν τον άνθρωπο, γιατί ήταν πολύ αγαπητός στην κοινότητά του, αλλά και σε άλλες κοινότητες καθώς είχε ευρεία και πολύπλευρη διαθεματική δράση. Ήταν πάνω από δώδεκα χρόνια ενεργός σε πολλούς χώρους αντιρατσιστικής δράσης, και γι’ αυτό το φευγιό του συνοδεύτηκε από συναισθήματα όχι μόνο οργής και πόνου, αλλά και ανάγκης να απαντηθεί και να δικαιωθεί αυτός ο θάνατος σαν να ήταν δικός τους άνθρωπος. Αν δεν είναι αυτό λοιπόν ελπιδοφόρο, τότε τι είναι;

Η ουσία είναι ότι μας έβγαλε στους δρόμους. Στους δρόμους που θα έπρεπε να ήμασταν ήδη, για κάθε θάνατο που προηγήθηκε και κάθε θάνατο που ακολούθησε. Ακολούθησε η Ελένη, η Αγγελική, ο Πετρίτ και πολλοί άλλοι ακόμα. Δυστυχώς δεν ήταν ο τελευταίος. Το ελπιδοφόρο θα είναι όντως αν αυτή η ιστορία μπορέσει να γεφυρώσει την queer έκφραση, την lgbt έκφραση και την κινηματική δράση, και να ενώσει τα υγιή κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας σε μια απάντηση που θα βγει και θα παραμείνει στους δρόμους. Παρακολουθώντας τις διαδικασίες που γίνονται σε διάφορες κοινότητες, δεν έχω άλλη απάντηση πέρα από αυτή, ως μέλος κάποιων από αυτές αλλά και ως δικός του άνθρωπος. Ξέρω ότι ανακουφίζει τους φίλους του και την οικογένειά του το πόσος κόσμος εμπνέεται, πόσος κόσμος αισθάνεται την ανάγκη να γράψει, να εκφραστεί γι’ αυτό το πένθος. Συναντώ συνέχεια πολύ νέα παιδιά που με αφορμή τη δολοφονία βγήκαν για πρώτη φορά στο δρόμο και συνεχίζουν να βρίσκονται στο δρόμο για πολλές και παράλληλες διεκδικήσεις.

Θέλω να κλείσω λέγοντας ότι είναι πολύ μεγάλη ανάγκη να βρει τη θέση του το γκλίτερ στους κοινούς αγώνες. Να μπουν μαζί οι queer, lgbt, φεμινιστικές διεκδικήσεις σε ενωτικές πορείες από τις οποίες σίγουρα θα έρθουν και άλλες νίκες, όπως η πρόσφατη νίκη του φεμινιστικού κινήματος (σ. για τον ορισμό του βιασμού).

Σχετικά με το δικαστικό κομμάτι, δεν υπάρχει εξέλιξη, καθώς ακόμα αναμένουμε τον ορισμό δικάσιμου. Ωστόσο, όσο αυτή η ιστορία στο δικαστικό κομμάτι κάνει τη γνωστή «κοιλιά» που κάνουν ανάλογες περιπτώσεις, είναι καιρός για δουλειά, για συζήτηση, για διεργασία, για μοίρασμα του πένθους, για μοίρασμα του φόβου. Είναι καιρός νια να βρούμε νέους τρόπους διεκδίκησης, που να είναι δικοί μας, με τα δικά μας χαρακτηριστικά και να έχουν αποτέλεσμα. Αυτό θέλει πάρα πολλή δουλειά: θέλει και τα εγώ και οι αντιφάσεις να βγουν μπροστά, να ακουστούν, να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας και ύστερα να τα αφήσουμε πίσω και να πάμε λίγο παρακάτω. Ευχαριστώ πολύ!

* Τοποθέτηση στη συζήτηση για την έμφυλη βία που έγινε στο πλαίσιο της 13ης αντιρατσιστικής γιορτής του ΚΣΜ και της ΚΑΡ, εκ μέρους της «Πρωτοβουλίας Justice4Zak/Zackie».

Στις 21 Σεπτέμβρη θυμόμαστε και διαδηλώνουμε!

Υπάρχουν κάποια γεγονότα, στην ιστορία του κινήματος, στην ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης γενικότερα, που λειτουργούν σαν πυροκροτητές εξελίξεων. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, ένα χρόνο πριν, στις 21/9/2018, ήταν ένα τέτοιο γεγονός. Λειτούργησε σαν σπίθα σε εύφλεκτο υλικό, σαν σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Δεν ήταν η πρώτη φορά (δυστυχώς ούτε η τελευταία) που δολοφονείται ένας/μία από εμάς. Όμως αυτή τη φορά η οργή δεν έμεινε βουβή, δεν συζητήθηκε μόνο. Τις επόμενες ώρες, μέρες, εβδομάδες έγιναν μαζικές πορείες που καλέστηκαν από διαφορετικές συλλογικότητες και άτομα. Ένα ολόκληρο κίνημα που ζητούσε δικαίωση για τον Ζακ αλλά και διεκδικούσε το δικαίωμα όλων μας στη διαφορετικότητα και στην ελεύθερη έκφραση ξέσπασε, δίνοντας την ευκαιρία για όσμωση μεταξύ των ανθρώπων των κινημάτων και της Αριστεράς με τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα.

Φέτος, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία, το ραντεβού μας είναι πάλι εκεί, στο δρόμο, για να θυμηθούμε και να απαιτήσουμε δικαίωση.

ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ: Σάββατο 21/9, 14:00 μ.μ., Γλάδστωνος και Πατησίων

Της Κικής Σταματόγιαννη

Στη µνήµη του Ζακ Κωστόπουλου /της Zackie Oh

Αθήνα, Σεπτέµβρης 2018. Ένας νέος άνθρωπος, µέρα µεσηµέρι, στο κεντρικότερο σηµείο της Αθήνας, ξυλοκοπείται. Μέχρι θανάτου. Μπροστά σε δεκάδες άλλους που παρακολουθούν απαθείς και αµέτοχοι – πλην ενός. Οι δράστες σπεύδουν να επικαλεστούν την προστασία της ατοµικής τους ιδιοκτησίας µπροστά στο ενδεχόµενο της «ληστείας του κοσµηµατοπωλείου από ένα πρεζάκι». Τα όργανα καταστολής του ελληνικού κράτους, που επίσης χτυπούν µε µανία έναν ήδη αιµόφυρτο και πεσµένο στο πεζοδρόµιο άνθρωπο ανήµπορο πια να αντιδράσει, δεν επικαλούνται τίποτα. Ακολουθούν τη «συνήθη πρακτική», κατά την ωµή παραδοχή αξιωµατικού της ΕΛΑΣ, προέδρου της Ένωσης Αστυνοµικών Υπαλλήλων Αθήνας. «Αυτή είναι η πρακτική. Σ’ όποιον αρέσει. Σ’ όποιον δεν αρέσει…».

Όργιο συγκάλυψης

Όσο ξετυλίγεται το κουβάρι ωστόσο αυτής της σοκαριστικής ιστορίας και προκύπτουν στοιχεία, µαρτυρίες, βίντεο, η -βαµµένη µε το αίµα ενός ανθρώπου- ιδιοκτησία των καταστηµαταρχών της Οµόνοιας καθόλου δεν φαίνεται να απειλείται. Ούτε µια στιγµή. Ολόκληρο το αφήγηµα περί της υποτιθέµενης ληστείας (στην αρχική εκδοχή) ή κλοπής (στο µεταγενέστερο σενάριο) από έναν «επικίνδυνο», σε «κατάσταση αµόκ» και «οπλισµένο τοξικοµανή» που τους απειλεί κραδαίνοντας πότε µαχαίρι, πότε γυαλί, πότε και τα δύο ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει και κρατά µαζί κι έναν πυροσβεστήρα, καταρρέει. Τι αποµένει; Μένει η χυδαία δολοφονία ενός ανθρώπου ανυπεράσπιστου, φοβισµένου, σε σύγχυση και σε απόλυτη αδυναµία να προστατεύσει τον εαυτό του. Μένει, επίσης, η πικρή συνειδητοποίηση ότι έζησε ένα βασανιστικό και οδυνηρό τέλος, επειδή η συντριπτική πλειονότητα των «θεατών της βίας» δεν έκρινε σκόπιµο να κάνει την παραµικρή κίνηση για να τον προστατεύσει.    

Είναι πολλά και ζητούν επιτακτικά µια απάντηση τα ανοιχτά ερωτήµατα για τον τρόπο µε τον οποίο το κράτος χειρίστηκε την υπόθεση. Ο τόπος του εγκλήµατος δεν σφραγίζεται, όπως θα επέτασσε η ακολουθητέα διαδικασία και τα πρωτόκολλα έρευνας. Ελάχιστες ώρες µετά, ο µαγαζάτορας σκουπίζει ήσυχος τα γυαλιά, τα σκουπίδια, τα αίµατα, τα αποδεικτικά στοιχεία. Μαχαίρια πηγαινοέρχονται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι µάρτυρες άφαντοι, η δικογραφία ελλιπής, οι κατηγορούµενοι να πέφτουν στη µια αντίφαση µετά την άλλη, το ασθενοφόρο να παραλαµβάνει έναν άνθρωπο «σε πολύ κρίσιµη κατάσταση», αλλά να φεύγει χωρίς τον φάρο αναµµένο, οι εργαζόµενοι του ΕΚΑΒ να µεταφέρουν έναν αναίσθητο άνθρωπο δεµένο µε χειροπέδες, η αρχική ανακοίνωση να αναφέρει ότι «εξέπνευσε καθ’ οδόν προς το νοσοκοµείο» – µια ανακοίνωση που διαψεύδεται από τους γιατρούς που τον παρέλαβαν εκεί. Αν ήταν ήδη νεκρός, η µεταφορά του µε χειροπέδες συνιστά περιύβριση νεκρού. Αν δεν ήταν, οι χειροπέδες σε έναν άνθρωπο ακινητοποιηµένο και πολύ σοβαρά τραυµατισµένο, προς τι; Τι ακριβώς εξυπηρετούσαν; Μια σειρά από χοντροκοµµένα ψέµατα, από διαστρεβλώσεις, από συκοφαντίες, από όλα εκείνα που κωδικοποιούνται σε έναν και µόνο όρο: συγκάλυψη. Υπάρχει ωστόσο ένα µοναδικό πράγµα που µπορεί να απαιτήσει ένας νεκρός, που τη µνήµη του σκύλευσαν δεκάδες εµετικές αναρτήσεις και σχόλια στα αστικά ΜΜΕ και τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σχόλια που έσταζαν ρατσιστική χολή και οµοφοβικό µίσος. Κι αυτό είναι να φωτιστούν οι συνθήκες πίσω από έναν άδικο και αναξιοπρεπή θάνατο. Τίµιο αίτηµα.

Οι «ταυτότητες» του Ζακ

«Είµαι Drag Queen, ακτιβιστής. Είµαι οροθετικός, είµαι αδερφή. Ασχολούµαι ως ακτιβιστής κυρίως µε αυτά τα θέµατα, αλλά και µε τα ανθρώπινα δικαιώµατα γενικά. Είµαι µια Drag Queen οροθετική τσούλα!»**

Ο Ζακ δολοφονήθηκε µε όλες τις ταυτότητες που έφερε. Πιθανότατα και για όλες τις ταυτότητες που έφερε ανοιχτά και περήφανα. Αλλά αυτό δεν το ξέρουµε ακόµη. Και δεν ξέρουµε αν θα το µάθουµε κάποτε.

∆ολοφονήθηκε ως ανοιχτά γκέι και ακτιβιστής για τα λοατκια+ δικαιώµατα.

∆ολοφονήθηκε ως κουίρ, καθώς -όπως δήλωνε- δεν αυτοπροσδιοριζόταν «ούτε ως άντρας ούτε ως γυναίκα».**

∆ολοφονήθηκε ως µη αρρενωπός, σύµφωνα µε τα κατασκευασµένα κοινωνικά στερεότυπα ως προς το τι θεωρείται θηλυκότητα και τι αρρενωπότητα.

∆ολοφονήθηκε ως ανοιχτά οροθετικός, που µιλούσε δηµόσια για την προσωπική του ιστορία και έκανε κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση αποστιγµατισµού των ανθρώπων που διαγιγνώσκονται θετικοί στον ιό HIV. «Με πλησίαζαν µόνο φορώντας µάσκα, λες και θα έµπαιναν σε χειρουργείο, ενώ αυτό δεν ενδείκνυται για κάποιον που έχει HIV, καθώς δε µεταδίδεται ούτε µε τον αέρα ούτε µε το άγγιγµα και επίσης δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο σε κανέναν άλλον ασθενή, ακόµα και σε κάποιους που µπορεί να είχαν βήχα ή κάποια ίωση. Επειδή µιλάµε για γιατρούς, δεν ξέρω κατά πόσο µπορεί να δικαιολογηθεί ως άγνοια».**

∆ολοφονήθηκε ως ντραγκ κουίν. Ως µία από τις περσόνες που ξεδίπλωνε στη σκηνή. Ως Zackie Oh.

∆ολοφονήθηκε ως ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώµατα, ως ένας άνθρωπος που µιλούσε πάντα κατά του ρατσισµού και υπέρ των µεταναστών, παιδί µεταναστών ο ίδιος.

∆ολοφονήθηκε ως ένα πλάσµα που είχε επιλέξει να είναι ο εαυτός του/η εαυτή της και αρνιόταν να είναι κάτι άλλο, κάτι λιγότερο απ’ αυτό. «[…] όταν µίλησα στην κοινότητα για την επίθεση που δέχτηκα, κάποια άτοµα µε ρώτησαν εάν ήµουν βαµµένος ή ‘‘ήσουν in drag’’; Αυτό έχει από πίσω ένα ‘‘προκάλεσες;’’. Γιατί πρέπει να το ρωτήσεις αυτό και τι σηµασία έχει; ∆ηλαδή θα ήταν πιο δικαιολογηµένο εάν έλεγα ότι ήµουν βαµµένος ή φορούσα περούκα; Αυτό δικαιολογεί µια επίθεση; Είναι αντίστοιχο µε τις γυναίκες που βιάζονται και τις ρωτάνε τι φόραγες. Άλλο ένα παράδειγµα, ίσως πιο αθώο, αλλά επίσης προβληµατικό: ‘‘Να προσέχεις’’. Έλαβα δεκάδες µηνύµατα ‘‘Να προσέχεις’’. Να προσέχω τι; Να µην είµαι ο εαυτός µου; Τι σηµαίνει να προσέχω; Να µην προκαλώ; Να µην είµαι εγώ; Με αυτή την έννοια δε µπορώ να προσέχω. Αρνούµαι!»**.

∆ολοφονήθηκε ως αντιφασίστας: «Εάν µε ρωτούσες τι θα ήθελες να αλλάξεις στην κοινωνία, επειδή οι φασίστες δε θα πάψουν να είναι φασίστες, θα ήταν όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, να µην κοιτάς από την άλλη».**

∆ολοφονήθηκε, γιατί κάποιοι τελικά επέλεξαν -µπροστά σε ένα φασιστικό χτύπηµα- να κοιτάξουν από την άλλη.

∆ολοφονήθηκε παρότι ήξερε «να τρέχει γρήγορα». Αυτή τη φορά, δεν πρόλαβε να «τη γλιτώσει φθηνά, µε κάτι κλωτσιές µόνο».**

∆εν πρόλαβε να τρέξει, γιατί κάποιοι θέλησαν να επιβάλουν τον δικό τους ορισµό περί κανονικότητας. Και στον ορισµό αυτό «πουστράκια, ανώµαλοι, άρρωστοι µε AIDS, ακτιβιστές, πρεζάκια», δεν χωρούν. ∆εν χωρούν στο µικρό µυαλό και στο µικρό κόσµο τους, που προσπαθούν να τον γενικεύσουν και να τον µετατρέψουν σε έναν εφιαλτικό κόσµο για όλες και όλους εµάς.

Τι είναι «κανονικό»;

Γιατί επιµένουµε στις ταυτότητες του Ζακ;

Έχει σηµασία κάθε φορά που αναφερόµαστε στον Ζακ, να έχουµε ανά πάσα στιγµή στο µυαλό µας ότι ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε ήταν ΟΛΑ αυτά. Ταυτόχρονα. Ζούσε και ανέπνεε µε όλες αυτές τις ταυτότητες, κάθε µία από τις οποίες είναι βαθιά πολιτική. Και είναι πολιτική, γιατί η άρνηση αποδοχής και σεβασµού οποιασδήποτε από αυτές οδηγεί σε µια κοινωνία του Καιάδα. Από δω οι «κανονικοί», από κει οι παρείσακτοι, οι παρίες, οι «κατά λάθος». Κάθε συζήτηση εποµένως σχετικά µε τη δολοφονία που τάραξε τις τελευταίες µέρες του Σεπτέµβρη είναι µια συζήτηση περί «κανονικότητας».

Τι είναι «κανονικό» λοιπόν για εµάς;

Κανονικό είναι να αξιολογείς την ανθρώπινη ζωή υπέρτερα σε σχέση µε οποιοδήποτε υλικό αγαθό. Να σπεύδεις όταν ένας αναγκεµένος άνθρωπος καλεί σε βοήθεια. Να συνειδητοποιείς ότι τα «περιθώρια» είναι κοινωνικές κατασκευές, δεν προκύπτουν αίφνης. Να σέβεσαι απόλυτα και να αγκαλιάζεις τη διαφορετικότητα. Κι αν κληθούµε ποτέ να επιλέξουµε, θα επιλέξουµε αβίαστα αυτούς που ένα µέρος της κοινωνίας θεωρεί «µη κανονικούς»: αυτούς και αυτές που υφίστανται καταπίεση γιατί δεν είναι «αρκετά άντρες» ή «αρκετά γυναίκες», όσους δεν αισθάνονται ούτε το ένα ούτε το άλλο, όσες είναι ψυχικά ασθενείς ή σωµατικά ανάπηροι, τις οροθετικές, τους τοξικοεξαρτηµένους, τις σεξεργάτριες, τους φτωχούς, όσους έχουν πιο σκούρο δέρµα, όσους λατρεύουν άλλο θεό ή κανέναν θεό, όσες κουβαλάνε ένα σακίδιο και τα παιδιά τους κάθε φορά που βοµβαρδίζεται το σπίτι τους αναζητώντας ασφάλεια και στέγη. Αυτή είναι η κανονικότητα για µας. «Και σ’ όποιον αρέσει».

Η δεύτερη δολοφονία του Ζακ/Zackie Oh

Μετά το λιντσάρισµα του Ζακ ακολούθησε µια δεύτερη προσπάθεια «να ξεµπερδεύουν µ’ αυτόν». Τα ειδησεογραφικά δελτία αναµετέδωσαν το αστυνοµικό δελτίο, χωρίς κανένα φιλτράρισµα, καµία επιπλέον έρευνα. Για τα ΜΜΕ, ήταν άλλο ένα περιστατικό µε «ένα πρεζάκι της Οµόνοιας που προσπάθησε να ληστέψει ένα κοσµηµατοπωλείο για να εξασφαλίσει τη δόση του». Αν δεν γινόταν γνωστή η ταυτότητα του νεκρού, η υπόθεση θα είχε κλείσει βολικά για όλους τους εµπλεκόµενους. Τους µαγαζάτορες, τους αστυνοµικούς του διαβόητου Α.Τ. Οµονοίας, όλους όσους σιώπησαν και δεν αντέδρασαν.

Ωστόσο, η στοχευµένη αναπαραγωγή ειδήσεων από τα αστικά, συστηµικά ΜΜΕ συνεχίστηκε. Προσεκτικά επιλεγµένες ειδήσεις, σερβιρισµένες µε τρόπο τέτοιο που συσκοτίζει και διαστρεβλώνει. «Βρέθηκε DNA του Ζ. Κωστόπουλου στο µαχαίρι». Σε ένα µέρος όπου το αίµα του βρισκόταν παντού, παραλείπουν να πουν. Τι µας λέει, εποµένως, αυτή η είδηση; Μας υπενθυµίζει ότι ένοχοι µπορούν να κατασκευαστούν και µετά θάνατον. Μας τονίζει µε έµφαση ότι η εξουσία δεν είναι µόνο κατασταλτική. Όταν χρειάζεται, έρχεται να τη συνεπικουρήσει και η εξουσία των ιδεολογικών µηχανισµών του κράτους, ώστε να διατηρηθεί το σύστηµα αλώβητο. Πρέπει να «σκιαγραφηθεί» ο επικίνδυνος. Ποιος είναι αυτός που απειλεί τη ζωή του «µεσαίου µεροκαµατιάρη»; Μας το απαντούν τα ΜΜΕ µε τη δηµοσκόπηση-ντροπή: «Είστε υπέρ της ηρωοποιήσεως του επίδοξου ληστή, οµοφυλόφιλου και οροθετικού;». Ο «επικίνδυνος» λοιπόν βρέθηκε. Η σήψη είναι ίσως µια υπερβολικά αθώα λέξη.      

Στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης η σελίδα της Zackie Oh πληµµύρισε από σχόλια ενάντια σε κάποια, κάποιες ή και όλες τις ταυτότητες του νεκρού. Βγήκαν στην επιφάνεια για άλλη µια φορά τα συντηρητικά αντανακλαστικά του πιο φοβικού κοµµατιού της κοινωνίας. Φοβικό απέναντι στη διαφορετική έκφραση της προσωπικότητας, στην οµοφυλοφιλία, στην οροθετικότητα, στην τοξικοεξάρτηση. Και την ίδια στιγµή έτοιµο να θυσιάσει τα πάντα µπροστά στην ατοµική ιδιοκτησία. Η τελευταία µεταβλήθηκε στην ιερή αγελάδα, που όχι µόνο δεν επιτρέπεται να την αγγίξεις, «Και τι θα έκανες εσύ, δηλαδή, αν έµπαινε κάποιος στο σπίτι σου;», αλλά δικαιολογεί τις ενέργειες και κάθε αυτόκλητου υπερασπιστή. ∆ικαιολογεί την αυτοδικία, δικαιολογεί το λυσσασµένο ξυλοδαρµό, δικαιολογεί τα πάντα.    

∆υο λόγια για τον «κοινωνικό εκφασισµό»

Επειδή ακούγεται και γράφεται συχνά η έκφραση αυτή το τελευταίο διάστηµα µε αφορµή και τη δολοφονία του Ζακ, η αύξηση της βίας στο δρόµο σηµαίνει «κοινωνικό εκφασισµό»;

Είναι πολύ λογικό να αγανακτούµε µε όσους κοιτούσαν µε απάθεια το λιντσάρισµα του Ζακ Κωστόπουλου ή εκείνους που µαζεύτηκαν κάτω από τον απελπισµένο που ετοιµαζόταν να αυτοκτονήσει στην Οµόνοια καλώντας τον «να πέσει µια ώρα αρχύτερα». Η απονιά στο µαρτύριο του άλλου, η σκληρότητα στον πιο ανυπεράσπιστο είναι αδιανόητη κατάντια. Αλλά δεν αποτελεί «κοινωνικό φασισµό».

Ο φασισµός είναι µια έννοια µε πολύ συγκεκριµένο πολιτικό περιεχόµενο. Σηµαίνει ένα αντιδραστικό λαϊκό µικροαστικό κίνηµα µε στόχο την εξουσία. Ακριβώς επειδή είναι αντιδραστικό κίνηµα, στρέφεται ενάντια στους πιο αδύναµους: την εργατική τάξη και κάθε συλλογικότητά της, τους/τις πρόσφυγες, µετανάστ(ρι)ες, µουσουλµάνους, λοατκια+, ανάπηρους, οροθετικούς. Θέλει τις γυναίκες στο σπίτι να γεννούν παιδιά και µε ιδιαίτερη λύσσα επιχειρεί να συντρίψει κάθε είδους κοινωνική δράση των καταπιεσµένων.

Επειδή είναι κίνηµα, ξεσηκώνει µεγάλα πλήθη και δουλεύει µέσα στον κόσµο, προσπαθώντας να χτίσει γρήγορα µια δυνατή οργάνωση. Ο φασισµός τρέφεται και µεγεθύνεται από πολλά ποτάµια:

– Από την οργή και τα παράπονα των µικροαστών που καταρρέουν µπροστά στην κρίση «και χρειάζεται ένας στιβαρός ηγέτης να χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι» για να επιστρέψει η ελπίδα.

– Από το φόβο τους πως θα κατρακυλήσουν στο επίπεδο των πιο χτυπηµένων κοµµατιών, των άνεργων, των µεταναστών χωρίς χαρτιά και δικαιώµατα, των «περιθωριακών» της κοινωνίας. Γι’ αυτό και επιτίθενται σ’ αυτά τα πληθυσµιακά κοµµάτια χωρίς κανένα έλεος.

– Από φαντασιώσεις εθνικού µεγαλείου, που είναι η άλλη πλευρά της απελπισίας και της ασηµαντότητας που αισθάνονται.

– Από το διάχυτο µισανθρωπισµό που παράγει άφθονο η καπιταλιστική κοινωνία. Ο φασισµός χρειάζεται και αυτός ένα είδος πρωτοπορίας. Αποφασισµένους µαχητές που θα δώσουν και θα κερδίσουν στο δρόµο µάχες ενάντια στην αριστερά και τα κινήµατα. ∆εν µπορεί να  δουλέψει χωρίς τάγµατα εφόδου, γι’ αυτό έχει απόλυτη ανάγκη από την πρώτη ύλη του κοινωνικού µισανθρωπισµού για να στρατολογήσει τους στρατιώτες του. Έχει ανάγκη από την «ανθρώπινη σκόνη».

Όµως, ο διάχυτος µισανθρωπισµός δεν είναι το ίδιο πράγµα µε το φασισµό. Ο τελευταίος συνεπάγεται οργάνωση µάχης και συγκροτηµένη µαζική απεύθυνση. Ο µισανθρωπισµός είναι το περιβάλλον το οποίο τρέφει τον φασισµό. Αλλά είναι σοβαρό λάθος, για όσες και όσους θέλουµε να παλέψουµε ενάντια στο τέρας, να το συγχέουµε µε το περιβάλλον που το συντηρεί.

Οι νοικοκυραίοι φονιάδες του Ζακ είναι φανερό πια πως έχουν σχέσεις µε την οργανωµένη ακροδεξιά. ∆εν µπορούµε να πούµε το ίδιο µε βεβαιότητα για τους δεκάδες περίεργους που κοιτούσαν το λιντσάρισµα.

Με το να θεωρούµε πως έχουµε να αντιµετωπίσουµε «κοινωνικό φασισµό», είναι σα να λέµε πως ο φασισµός έχει ήδη κυριαρχήσει στην κοινωνία, πως η κοινωνία συνολικά είναι εναντίον µας. Έτσι, παραλείπουµε τον κρίσιµο κρίκο του αγώνα σήµερα, που είναι το να εµποδίσουµε κάθε εµφάνιση των ταγµάτων εφόδου στο δρόµο και στις γειτονιές, κάθε οργανωτική ανάπτυξη των φασιστών. ∆εν έχουµε την παραµικρή πολυτέλεια να θεωρούµε πως ο πόλεµος έχει ήδη χαθεί, αποφεύγοντας το καθήκον της µάχης τώρα. 

Αντί επιλόγου

Η πρώτη πράξη σεβασµού της µνήµης κάθε νεκρού είναι ο σεβασµός της ξεχωριστής προσωπικότητας που υπήρξε ο νεκρός. Για όσες και όσους θαυµάσαµε τον Ζακ πάνω στη σκηνή, για όσες και όσους διασταυρώθηκαν οι δρόµοι µας µε τον δικό του στο κίνηµα, δεν θα µπορούσαµε να τον αποχαιρετήσουµε µε τίποτα άλλο πέρα από γενναίες δόσεις γκλίτερ σκορπισµένες στο δρόµο. Με τραγούδια της Μαντόνα µπροστά στη Βουλή. Με συνθήµατα. Με ντραγκ αµφίεση και ψηλοτάκουνα στις πορείες µνήµης. Με στρας στα πάρτι που διοργανώνονται, στην προσπάθεια να καλυφθούν τα έξοδα της δίκης για την αποκατάσταση της αλήθειας. Για να δικαιωθεί ο Ζακ. Και η Zackie. Το πένθος δεν θα ταίριαζε σ’ αυτόν. Με τον ίδιο τρόπο δεν ταιριάζει και σ’ εµάς.

(…) θα ταξιδέψουµε λοιπόν µια µέρα µακριά

θα µείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε

και οι παγίδες που µας στήσατε

θα διαλυθούν µε τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά

δε θα µας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας

είµαστε άγνωστα πολύχρωµα πουλιά (…)*

*Στίχοι από το τραγούδι «Η νέα βαρβαρότητα», Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης

** Λόγια του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh µέσα από συνεντεύξεις που έδωσε κατά καιρούς

Αυτή η δολοφονία να μη μείνει αναπάντητη!

Κάτω η πολιτική που γεννά την περιθωριοποίηση, τα γκέτο, το ρατσισμό και το φασισμό!

Όταν το σύστημα της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της καταπίεσης γεννά καθημερινά τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την απελπισία, τα γκέτο και την περιθωριοποίηση…

Όταν η αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεών του, τροφοδοτεί το φασισμό και το ρατσισμό, αλλά και ενισχύει φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές και πρακτικές,,.

Όταν αυτές οι συμπεριφορές φτάνουν  μέχρι την ωμή  δολοφονία και τις πρακτικές λυντσαρίσματος… 

‘Όταν έχουν την κάλυψη της αστυνομίας, των ΜΜΕ, των δικαστικών μηχανισμών και άλλων εκφραστών του συστήματος…

Όταν η κυβερνητική πολιτική έχει τσακίσει και τα τελευταία απομεινάρια των δομών πρόνοιας…

                 … κάθε προοδευτικός άνθρωπος, εργαζόμενος, νεολαίος  πρέπει να πάει κόντρα σ΄ ένα τέτοιο κλίμα που σίγουρα “υπόσχεται” πολλούς και σοβαρούς κινδύνους για το λαό μας.

Καταγγέλλουμε το λυντσάρισμα και τη βάρβαρη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, απαιτώντας να μην υπάρξει καμία συγκάλυψη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. 

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΑΡΚ

ΚΙΝΗΣΗ ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΚΚΕ(μ-λ)

ΚΟΚΙΝΝΟ ΝΗΜΑ

ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Ακολουθεί το κάλεσμα της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”:

ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΖΑΚ

Να μη χαθεί κανένας άλλος επειδή είναι φτωχός, επειδή είναι αδύναμος,

επειδή είναι διαφορετικός, επειδή δεν είναι αρκετά «κανονικός»

Το πρωί της 22ης Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε η είδηση ότι «ληστής, μάλλον τοξικομανής, απεβίωσε καθώς επιχειρούσε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο», λίγο αργότερα μάθαμε ότι ο φερόμενος ως ληστής είναι ο Ζαχαρίας (Ζακ) Κωστόπουλος ή αλλιώς Zackie Oh. Ένας από τους πιο αγαπητούς ακτιβιστές του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος.

Σήμερα και μετά από την κυκλοφορία βίντεο, αλλά και την πίεση κόσμου του κινήματος, σχεδόν κανένα στοιχείο από την αρχική, εκείνη, είδηση δεν αποδεικνύεται αληθινό. Το ‘λήστευε’, μάλλον ήταν ‘κατέφυγε στο κατάστημα για να προστατευτεί’, το ‘απεβίωσε ενώ προσπαθούσε…’, μάλλον ήταν ‘ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου’, το ‘θύμα’, μάλλον είναι ο ‘θύτης’, η ‘αυτοάμυνα του ιδιοκτήτη’, μάλλον ήταν ‘αυτοδικία’ και αδικαιολόγητη βία. Ο τρόπος που παρουσιάστηκε η είδηση, αντανακλά τα στερεότυπα αυτής της κοινωνίας. Ο νοικοκύρης καταστηματάρχης που υπερασπίζεται την περιουσία του, είναι σίγουρα ο ‘καλός’, ο τοξικοεξαρτημένος, ομοφυλόφιλος, οροθετικός, περιθωριακός, είναι σίγουρα ο ‘κακός’, η απειλή. Αυτό είναι η αυταπόδειχτη αλήθεια, η αφήγηση των γεγονότων… προσαρμόζεται σ’ αυτήν.

Η ζωή του Ζακ δεν ήταν εύκολη. Αντιμέτωπος με πολλαπλά κοινωνικά στίγματα, γκέι, genderqueer, μη “αρρενωπός”, drag queen, οροθετικός, αγωνιζόταν για πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα. Όπως, για παράδειγμα, το να βγει έξω από το σπίτι του χωρίς να φοβάται ότι θα δεχτεί επίθεση. Πάλευε κάθε μέρα της ζωής του να αφήσει τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκε. Μιλούσε για όλα τα διαφορετικά άτομα τα οποία εγκλωβίζονται στις κοινωνικές νόρμες, ενάντια σε κάθε καταπίεση, εκμετάλλευση και αδικία.

Η οικονομική κρίση των τελευταίων 8 ετών έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στην απελπισία. Νέοι άνθρωποι ζουν μέσα στην ανασφάλεια, μη γνωρίζοντας αν θα έχουν δουλειά τον άλλο μήνα, μη βρίσκοντας καμία ορατή διέξοδο. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, αν είσαι κάπως «διαφορετικός» όπως ο Ζακ. Τότε οι διέξοδοι είναι ακόμα λιγότερες. Έτσι, το «περιθώριο» μεγαλώνει, με χιλιάδες άτομα να βρίσκονται στο όριο της φτώχειας, δεκάδες άστεγοι, άτομα πεταμένα στο πεζοδρόμιο, ενώ κανείς δε νιώθει ασφαλής ότι αύριο δε θα έρθει η σειρά του. Σε αυτές τις συνθήκες, παλεύουν δύο νοοτροπίες. Από τη μια, αυτή που αντιλαμβάνεται ότι συλλογικά, με ανθρωπιά και αλληλεγγύη θα νικήσουμε την κρίση και την απελπισία, η πλευρά που επέλεξε ο Ζακ. Και από την άλλη, η κοινωνική αποκτήνωση, ο εκφασισμός και η τοξική αρρενωπότητα που επιβάλλουν τα ΜΜΕ, προσφέροντάς μας αποδιοπομπαίους τράγους θυσία για να διοχετεύσουμε την οργή μας. Αυτοί δεν είναι ποτέ οι ισχυροί φυσικά, αλλά οι πιο αδύναμοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι γκει, οι λεσβίες, οι τρανς, οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι εργαζόμενοι στο σεξ. Όλα αυτά τα άτομα δεν έρχονται αντιμέτωπα μόνο με την οικονομική βία, αλλά και κάθε άλλη, έμφυλη, ρατσιστική. Ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν εμφανίζεται μόνο με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην βουλή. Η εικόνα ενός πεσμένου ανθρώπου να ξυλοκοπείται με μανία ενώ οι περαστικοί κοιτούν αδιάφορα, είναι η καθημερινή νίκη του φασισμού. Τα ΜΜΕ που αθώωσαν τους δύο δολοφόνους,  το μίσος ενάντια στους εξαρτημένους που εκτοξεύτηκε άμεσα αποτελούν κομμάτια της φασιστικής απειλής που υπάρχει στην κοινωνία.

Απάντηση στον κανιβαλισμό και την αποκτήνωση μιας κοινωνίας σε κρίση, πρέπει να αποτελέσουν ιδέες αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, συλλογικότητας και οργάνωσης. Οφείλουμε στο Ζακ (και στη Zackie Oh) να μην αφήσουμε τη δολοφονία του να περάσει αθόρυβα. Οφείλουμε στο Ζακ να απαιτήσουμε την τιμωρία των δραστών. Και κυρίως, οφείλουμε στο Ζακ, η δολοφονία του να γίνει αφορμή για ένα νέο κίνημα που θα απαιτήσει να μη χαθεί κανένας άλλος επειδή είναι φτωχός, επειδή είναι αδύναμος, επειδή είναι διαφορετικός, επειδή δεν είναι αρκετά κανονικός. Για να μη χάσουμε άλλους με αυτόν τον τρόπο, για να υπερισχύσει η κοινωνία του Ζακ και όχι η κοινωνία του εκφασισμού.

ΛΟΑΤΚΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΑΝΕΡΓΟΙ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΝΕΟΛΑΙΑ

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Συγκέντρωση και πορεία, την Παρασκευή 28/9, 6:30 μ.μ. – πλ. Ομόνοιας

Με τη δυναμική παρουσία πλήθους κόσμου ολοκληρώθηκε η πορεία διαμαρτυρίας για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, μετά από τον άγριο ξυλοδαρμό του από τον 73χρονο ιδιοκτήτη ενεχυροδανειστηρίου και έναν 55χρονο επιχειρηματία στο κέντρο της Αθήνας, που ξεκίνησε και κατέληξε στην πλατεία Ομόνοιας.

«Την Παρασκευή το μεσημέρι δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος, gay οροθετικός ακτιβιστής και drag queen γνωστη ως Zackie Oh. Δολοφονήθηκε στην Ομόνοια από δυο μάτσο τύπους με τη συμβολή της αστυνομίας που ενώ ήταν αναίσθητος στο πάτωμα του έβαλε χειροπέδες και τον χτύπησε. Από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας τα media παραποίησαν τα πάντα, δημιούργησαν μια ιστορία που βασίζεται σε αυτά που είπε ο δολοφόνος-ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου στο οποίο έγινε ο ξυλοδαρμός-δολοφονία. Τα βίντεο δείχνουν ξεκάθαρα τι γίνεται και παρόλα αυτά η δικογραφία δεν αναφέρει τίποτα για ξυλοδαρμό, η ιατροδικαστική εξέταση δεν βρίσκει ξεκάθαρα ποια είναι η αιτία του θανάτου και τα media συνεχίζουν την παραπληροφόρηση και την στοχοποίηση του Ζακ ως πρεζάκι και ληστή. Είμαστε εξοργισμένες. Η μπατσαρία, τα αφεντικά, οι μπάτσοι, οι δικαστές και το κράτος δολοφόνησαν τον Ζακ. Αυτό δεν θα μείνει έτσι. Όλες εμείς, οι πουστάρες, τα τραβέλια, τα πρεζάκια, οι οροθετικοί θα βγαίνουμε κάθε μέρα στο δρόμο μέχρι να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι και να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα. Τα αφεντικά στην Ομόνοια μας θυμίζουν τα αφεντικά στην Μανωλάδα, οι μπάτσοι μας θυμίζουν τον Αλέξη, και ο φασισμός τους τον Παύλο Φύσσα. Ο θάνατος έχει πολλές εκφάνσεις: Πολιτικός. Κοινωνικός. Ταξικός. Οικογενειακός. Καθημερινός. Δημοσιογραφικός. Και αυτός ο θάνατος δεν θα μείνει έτσι. Αν δεν βγούμε τώρα στους δρόμους, πότε θα βγούμε; Καλούμε συλλογικότητες, σωματεία και ατομικότητες σε συγκέντρωση στην πλατεία Ομονοίας την Τετάρτη 26/9 στις 18.00 και στη συνέχεια σε πορεία διαμαρτυρίας προς το Σύνταγμα. Για τον Ζακ.»

πηγή: https: www.thepressproject.gr