Του Στέλιου Φαζάκη

∆ύο πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν για µια ακόµα φορά την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, µε ορατό κίνδυνο να δηµιουργηθεί µια κατάσταση που να θυµίζει την προπολεµική Ευρώπη των φασιστικών καθεστώτων. Το πρώτο είναι οι εκλογές στην Ολλανδία που διεξήχθησαν στις 22 Νοέµβρη και είχαν νικητή τον Χέερτ Βίλντερς και το ακροδεξιό κόµµα του “Κίνηµα για την Ελευθερία” (PVV). Το δεύτερο είναι η συνάντηση των ακροδεξιών κοµµάτων που ανήκουν στην ευρωοµάδα “Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία” (ID) στις 3 του ∆εκέµβρη στη Φλωρεντία.

Ο Βίλντερς δεν εµφανίστηκε ξαφνικά στην πολιτική σκηνή της Ολλανδίας. Εκλέγεται από το 1998. Όµως τώρα το κόµµα του κέρδισε 37 από τις 150 έδρες του κοινοβουλίου. Θα δυσκολευτεί να σχηµατίσει κυβέρνηση, όµως και οι αντίπαλοί του θα δυσκολευτούν να βρουν τον τρόπο να απαντήσουν µε συµµαχίες. 

Αντίστοιχα και σε πολλές άλλες χώρες έχουµε δει εδώ και αρκετά χρόνια να φτάνουν στην εξουσία ακροδεξιά κόµµατα. Οι πρώτες εµφανίσεις  που σόκαραν παλαιότερα την Ευρώπη ήταν στην Αυστρία µε τον Σεµπάστιαν Κουρτς καγκελάριο και στην Ουγγαρία, στην οποία ακόµα κυβερνά για τέταρτη θητεία ο Βίκτορ Όρµπαν, και το ακροδεξιό λαϊκιστικό κόµµα του Fidesz.

Όµως όσο περνούν τα χρόνια, η ακροδεξιά βρίσκει γερά πατήµατα και σε µεγάλες, ισχυρές χώρες της Ευρώπης. Η Ιταλία είναι µια από αυτές, στην οποία εδώ και ένα χρόνο κυβερνά η “µεταφασίστρια” Τζόρτζια Μελόνι σε συνεργασία µε τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι. Στη Γαλλία, δεύτερη µεγαλύτερη οικονοµία της Ευρώπης, η Μαρίν Λεπέν έφτασε κοντά στη νίκη πέρυσι και όλα δείχνουν ότι θα εκµεταλλευθεί τη φθορά του Μακρόν και θα διεκδικήσει δυναµικά τις εκλογές του 2027.

Ο µεγαλύτερος όµως και πιο άµεσος κίνδυνος έρχεται από τη Γερµανία. Το ακροδεξιό AfD (Εναλλακτική για τη Γερµανία) έχει κερδίσει ήδη µια περιφέρεια και εµφανίζει ποσοστά σε όλη τη χώρα που πλησιάζουν τους παραδοσιακά ισχυρούς Χριστιανοδηµοκράτες. Ιδιαίτερα το κοµµάτι της νεολαίας του AfD παρακολουθείται από το κράτος ως ανησυχητικά εξτρεµιστικό. Στην Ισπανία το φρανκικό Vox έφτασε στην τρίτη θέση στις εκλογές του Ιουνίου.

Στις Σκανδιναβικές χώρες επίσης υπάρχει παρουσία της ακροδεξιάς στον ρόλο του “ρυθµιστή” των εξελίξεων. Στη Φινλανδία οι ακροδεξιοί συµµετέχουν στην κυβέρνηση, ενώ στη Σουηδία οι “Σουηδοί ∆ηµοκράτες” υποστηρίζουν τη συντηρητική κυβέρνηση.

Σλοβακία, Πολωνία, Κύπρος, Ελβετία… τα ακροδεξιά κόµµατα ανταγωνίζονται σε δηµοφιλία τα συντηρητικά δεξιά.

Φλωρεντία

Στη Φλωρεντία συγκεντρώθηκαν αντιπροσωπείες ακροδεξιών κοµµάτων από 12 χώρες, µέλη της ευρωοµάδας ID. Στον απόηχο της νίκης του οµoϊδεάτη τους Βίλντερς στην Ολλανδία, το κλίµα ήταν πανηγυρικό. Ο ίδιος ο Βίλντερς συµµετείχε µόνο διαδικτυακά. Προφανώς είναι σε φάση αναζήτησης συµµαχιών για τον σχηµατισµό κυβέρνησης και αποφεύγει την …υπερέκθεση. Τα ακροδεξιά κόµµατα που µέχρι τώρα ήταν “ευρωσκεπτικιστικά” αλλάζουν άρδην τον στόχο τους, βλέποντας ότι ανοίγονται µπροστά τους ευρωπαϊκές προοπτικές. Ο “οικοδεσπότης” Σαλβίνι έβαλε ξεκάθαρα το πλαίσιο: ∆εν είµαστε αντιευρωπαϊστές, θέλουµε να βγούµε τρίτη οµάδα στο ευρωκοινοβούλιο και να αλλάξουµε την Ευρώπη “από µέσα” και “Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή”.

∆υστυχώς, αυτή η Ευρώπη του Σαλβίνι είναι πράγµατι εφικτή. Αν επιτευχθεί η συµµαχία µε την άλλη ακροδεξιά “Οµάδα Ευρωπαίων Συντηρητικών” (ECR) και ταυτόχρονα µια µεγάλη άνοδος του AfD στη Γερµανία, η ήδη πολύ συντηρητική Ευρώπη θα γίνει χειρότερη.

Ταυτόχρονα υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας µε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόµµα. Άλλοι θέλουν να συνεχιστεί το “φλερτ” και άλλοι όχι. Στη σηµερινή περίοδο κρίσης για όλη την Ευρώπη, η συστηµική δεξιά επιλέγει να επιστρατεύσει ακροδεξιά συνθηµατολογία και πολιτικές για να επιβιώσει. Ο ακροδεξιος λόγος κανονικοποιείται και οι διαχωριστικές γραµµές µε τα “παραδοσιακά” κόµµατα εξαφανίζονται.

Η νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. “σπόνσορας” της ακροδεξιάς

Η άνοδος των ακροδεξιών κοµµάτων στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης δεν είναι κάτι στιγµιαίο. Είναι µια τάση που εµφανίστηκε εδώ και δυο δεκαετίες περίπου, ενώ είναι ακριβώς ανάλογη µε τη γενική κρίση, οικονοµική, πολιτική, ακόµα και υγειονοµική κρίση που που πέρασε και περνάει η Ε. Ε. και εν τέλει µε µια διαρκώς εντεινόµενη ταυτοτική-υπαρξιακή κρίση. Σε κάθε πρόβληµα και πρόκληση που βρήκε µπροστά της η Ε.Ε. όλα αυτά τα χρόνια, από την αρχή του 21ου αιώνα, φάνηκε “λίγη”.

Οι ίδιοι οι συστηµικοί πολιτικοί των χωρών της Ένωσης, όπως και οι δηµοσιογράφοι και οι λοιποί υποστηρικτές της, διαπιστώνουν και διαµαρτύρονται για την ανικανότητά της να παίρνει γρήγορες και δυναµικές αποφάσεις που να εφαρµόζονται από όλες τις εθνικές κυβερνήσεις. Όµως η “αποτελεσµατικότητα” προσκρούει στα ιδιαίτερα συµφέροντα της κάθε χώρας. Οι δεξιές και κεντρώες κυβερνήσεις που είχαν όλα αυτά τα χρόνια την πρωτοκαθεδρία στις χώρες τους και στο Ευρωκοινοβούλιο απέτυχαν σε όλους τους στόχους που είχαν βάλει οι ίδιοι και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν. Σαν παραδείγµατα µπορούµε να θυµηθούµε: 1. Τον “ακρωτηριασµό” της Ε.Ε. από την έξοδο µιας από τις µεγαλύτερες χώρες, της Βρετανίας. 2. Την προβληµατική αντιµετώπιση της κρίσης χρέους από το 2008 και µετά, που εξελίχτηκε σε µόνιµη οικονοµική και κοινωνική κρίση, ιδιαίτερα για της χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά όχι µόνο. 3. Την υγειονοµική κρίση της πανδηµίας του Covid το 20-22, όπου στη διανοµή των εµβολίων οι “εταίροι” λειτούργησαν σαν λαθρέµποροι, ενώ τα συστήµατα υγείας φάνηκαν παντού κατώτερα των αναγκών. 4. Την αδυναµία εφαρµογής µιας ενιαίας εξωτερικής πολιτικής όπως π.χ. στον πόλεµο της Ουκρανίας, αλλά και στην τωρινή επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα.

Αν τα παραπάνω και πολλά ακόµα ηταν δυσάρεστα για τα κέντρα αποφάσεων στην Ε.Ε. και στους ηγέτες κάθε χώρας ξεχωριστά, επειδή δεν “έπιασαν τους στόχους” τους οι µαθητευόµενοι µάγοι του νεοφιλελευθερισµού, για τους λαούς της Ευρώπης πάνω στους οποίους εφαρµόζουν τους πολιτικούς πειραµατισµούς τους, η διαβίωση είναι πραγµατικά πολύ δύσκολη και χειροτερεύει.

Εδώ στην Ελλάδα το ζήσαµε και το ζούµε πολύ έντονα αυτό. Θεωρητικά, έχουµε αφήσει πίσω την οικονοµική κρίση, “πάµε καλά”  και ανεβαίνουµε και στις “επενδυτικές βαθµίδες”. Στην πραγµατικότητα όµως η φτωχοποίηση των λαϊκών στρωµάτων µεγαλώνει, το χρέος παραµένει υψηλό, οι κοινοφελείς οργανισµοί έχουν δοθεί σε ιδιώτες, Υγεία, Πρόννοια και Παιδεία υπολειτουργούν, όπως και κάθε απαραίτητη δηµόσια παροχή στους πολίτες. Ταυτόχρονα, διεφθαρµένοι πολιτικοί και “ολιγάρχες” µένουν ατιµώρητοι από τη δικαιοσύνη.

Η απογοήτευση για την “Ευρώπη των λαών” µεγαλώνει. Έχει αποτύχει να εξασφαλίσει την ευηµερία για τους πολίτες της. Οι νέες γενιές ζουν χειρότερα από τις προηγούµενες, ενώ οι ανισότητες µεγαλώνουν. ∆ε θα µπορούσε να είναι διαφορετικά. Η εκµετάλλευση των λαών από τις οικονοµικές ελίτ αποτελεί τον πυρήνα της καπιταλιστικής και (ακόµα πιο έντονα) της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Την ίδια στιγµή που για τις εργαζόµενες τάξεις εφαρµόζεται σκληρή λιτότητα, κάποιοι πλουτίζουν, ελέγχοντας όλο και περισσότερο τις εξουσίες. Χρηµατιστηριοποίηση των αγαθών και τραπεζοκρατία. Η “Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση” µοιάζει όλο και περισσότερο µε ολοκληρωτισµό.

Σε κάθε έρευνα στην Ε.Ε για τις πολιτικές προτιµήσεις των πολιτών διαπιστώνεται ότι την ακροδεξιά την ψηφίζουν οι νέοι άνθρωποι. Είναι αυτοί που δέχονται τη µεγαλύτερη πίεση, βιώνοντας µεγάλη ανασφάλεια για το µέλλον τους. ∆υσκολεύονται να ζήσουν αξιοπρεπώς µε τους χαµηλούς µισθούς και αδυνατούν να αυτονοµηθούν µε δική τους στέγη και δυνατότητα δηµιουργίας οικογένειας. Ακόµα κι αν δε συµφωνούν µε τις πιο ακραίες θέσεις της ακροδεξιάς, πείθονται για την αντισυστηµική στάση της και επιζητούν την εκλογική τιµωρία των παραδοσιακών κοµµάτων εξουσίας.

Τα ακροδεξιά κόµµατα έχουν το χαρακτηριστικό να µιλάνε απλά, να υπόσχονται δυναµικές λύσεις, ενώ δεν έχουν κανένα πρόβληµα στο να αλλάζουν θέσεις και εξαγγελίες για να γίνονται ελκυστικά στο κοινό τους. Κύρια και κοινή αφήγηση όλων των ακροδεξιών οµάδων είναι ότι “το έθνος µας βάλλεται από παντού και κινδυνεύει”. Ο µεγαλύτερος κίνδυνος είναι γι’ αυτούς οι µετανάστες και πρόσφυγες που “ήρθαν να µας πάρουν τις δουλειές” και έχουν “προνόµια και επιδόµατα” από το κράτος. Αυτά τα επιχειρήµατα επιστρατεύονται ακόµα και σε χώρες που δεν αποτελούν πέρασµα ή προορισµό για µετανάστες και πρόσφυγες. ∆ευτερευόντως φταίνε όσοι και όσες διαφοροποιούνται από τις “παραδοσιακές αξίες” της οικογένειας και της θρησκείας, εκείνοι που διεκδικούν δικαιώµατα για τους οµοφυλόφιλους, την θέση της γυναίκας, το δικαίωµα στην άµβλωση, την προστασία του περιβάλλοντος κ.λ.π.

Οι κυβερνήσεις των χωρών της Ε.Ε. και η ίδια η Ένωση ως σύνολο δεν αποτελούν απλώς τους παθητικούς αποδέκτες της ακροδεξιάς ανόδου, αλλά είναι αυτοί που πέρα από τις αποτυχίες και τη διαφθορά τους, στήριξαν ενεργητικά την ακροδεξιά. Αυτοί ενσωµατώνουν τις ακροδεξιές ιδέες στην πολιτική τους για να συσπειρώνουν τους οπαδούς τους. Προσπαθούν πάντα να ενσωµατώνουν τα ακροδεξιά ακροατήρια, θεωρώντας την ακροδεξιά ελεγχόµενη. Αυτοί είναι που πρώτοι “τείνουν χείρα φιλίας” σε ακροδεξιούς και φασίστες πολιτικούς. Η Ε.Ε. µαζί µε τις κυβερνήσεις παίρνουν τα εγκληµατικά µέτρα κατά των προσφύγων και µεταναστών στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της Ευρώπης.

Η σύγχρονη ακροδεξιά σε όλες της τις µορφές, είτε ως λαϊκίστικα κόµµατα, είτε ως εξτρεµιστικά φασιστικά κόµµατα, είναι δηµιούργηµα της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Γι’ αυτό, όσο οργισµένη κι αν ακούγεται δεν µπορεί να φέρει καµιά αλλαγή. Οι προτάσεις των ακροδεξιών ακόµα κι αν ακούγονται από το κοινό τους σαν ειλικρινείς, ποτέ δεν ήταν πραγµατικά ανατρεπτικές, αλλά απλώς “διορθωτικές” για τη διαχείριση της εξουσίας. ∆εν αµφισβητούν ποτέ τις σχέσεις εκµετάλλευσης, απλώς υπόσχονται µια επιστροφή σε παλαιότερους καιρούς εθνικής, οικογενειακής, θρησκευτικής αγνότητας…

Ιστορικά έχει αποδειχτεί µε οδυνηρό τρόπο ότι όσες φορές τα ακροδεξιά και φασιστικά κόµµατα έχουν πάρει την εξουσία στρέφονται εναντίον του λαού που τα ανέδειξε. Καταστέλλουν τις ελευθερίες και επιδίδονται σε ανεξέλεγκτο πλιάτσικο σε συνεργασία µε τις οικονοµικές ελίτ που κατηγορούσαν. Όπως ειπώθηκε πολλά χρόνια πριν: “Ο πατριωτισµός είναι το τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα”. Ακόµα και η συµµετοχή τέτοιων κοµµάτων σε κυβερνήσεις συνεργασίας στο ρόλο του µικρού εταίρου, η ζηµιά για την κοινωνία είναι µεγάλη. Το ζήσαµε αυτό και εδώ στην Ελλάδα. Οι συνεργασίες των Ν∆-ΠΑΣΟΚ µε τον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και του ΣΥΡΙΖΑ µε τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Καµµένου έχουν αφήσει το µελανό στίγµα τους στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Ο εθνικισµός µπήκε στην “ηµερήσια διάταξη” και επηρέασε κυβερνητικές αποφάσεις για το µεταναστευτικό ζήτηµα, την κοινωνική και εξωτερική πολιτική. Οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ είναι σήµερα υπουργοί στην κυβέρνηση, ως προβεβληµένα στελέχη της Ν∆ που κάποτε λοιδωρούσαν.

Του Μάριου Αυγουστάτου

Στις εκλογές της 25ης Ιούνη η «Νίκη» έλαβε 192.239 ψήφους, περίπου 20.000 περισσότερους από τις εκλογές του Μάη. Είναι το µοναδικό κόµµα (τουλάχιστον από όσα εξέλεξαν βουλευτές) που ανέβασε τον αριθµό των ψήφων σε απόλυτους αριθµούς και σε συνδυασµό µε τη συνολική άνοδο της αποχής αύξησε τα ποσοστά του. Είναι πλέον στη Βουλή ένα ακόµα ακροδεξιό, εθνικιστικό και οµοφοβικό κόµµα – και µάλιστα νεότευκτο και σε ελάχιστο χρόνο. Η κεντρική πολιτική σκηνή, µε τη ∆εξιά και την ακροδεξιά να έχουν συνολικά 50+%, προσλαµβάνει επικίνδυνα χαρακτηριστικά και αυτό το αντιλαµβάνεται ο κόσµος της Αριστεράς και των κινηµάτων. Είναι όµως τόσο «µαύρα» τα πράγµατα;

«Νίκη» = ήττα για τον ορθολογισµό

Το «πατριωτικό κίνηµα Νίκη» στον α’ γύρο των βουλευτικών εκλογών του Μαΐου 2023 συγκέντρωσε ποσοστό 3,69%, µε τα υψηλότερα ποσοστά του στη Βόρεια Ελλάδα (Πιερία 9,15%, Πέλλα 7,18%).

Ο πρόεδρός του ∆ηµήτρης Νατσιός είναι θεολόγος, εκπαιδευτικός και παρουσιαστής εκποµπών εκκλησιαστικού περιεχοµένου. Ίδρυσε το θρησκόληπτο και εθνικιστικπό µόρφωµα στις 17 Ιουνίου 2019 µετά από την υπογραφή της Συµφωνίας των Πρεσπών, έναν µήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2019 – στις οποίες όµως δεν συµµετείχε.

∆εν αυτοπροσδιορίζεται στο φάσµα αριστερά-δεξιά, ενώ προτείνει µια «χριστιανοκεντρική διακυβέρνηση». Σύµφωνα µε το καταστατικό του, δεν γίνονται δεκτά ως µέλη του κόµµατος πρώην πολιτικοί, κυβερνητικά στελέχη και… µασόνοι.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

«Είναι το Κίνηµα το οποίον έχει σκοπό να ενώσει όλους τους Έλληνες οι οποίοι εµφορούνται από πατριωτικό και Ορθόδοξο φρόνηµα για την υπεράσπιση των ιδανικών της Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας του συνόλου του έθνους, των αξιών της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστης και του δηµοκρατικού χαρακτήρα του Έθνους-Κράτους, στα πλαίσια του ισχύοντος Συντάγµατος και της νοµοθεσίας» (από το καταστατικό).

Υποστηρίζεται, όπως φαίνεται, από παραθρησκευτικές οργανώσεις, από µονές του Αγίου Όρους και χριστιανορθόδοξες αδελφότητες (οι τελευταίες, µε µαύρη προϊστορία στήριξης από τους ναζί κατακτητές µέχρι την χούντα και τους νεοναζί της ΧΑ). Έχει από γραφικές έως άκρως επικίνδυνες θέσεις για τα έµφυλα θέµατα και τα δικαιώµατα. Προτάσσει το «η Ορθοδοξία και η εκκλησία χέρι χέρι µε την Πολιτεία», αξιοποιώντας αντίστοιχους συµβολισµούς: ανάµεσα στους υποψήφιους είναι και η ανιψιά του…  Παΐσιου, Εζνεπίδου Μαρία.

Οι θέσεις της βασίζονται σε µια γενική έννοια: «Ρωµιοσύνη». Μια µεταφυσική / ιδεαλιστική εκδοχή της θεωρίας περί «υπερτρισχιλιετούς συνέρχειας του έθνους», που θυµίζει το αντιδραστικό γερµανικό ιδεολόγηµα του «Volksgemeinschaft», του «πνεύµατος του λαού». Το αφήγηµα «εθνική ενότητα», που εξισώνει όλες τις κοινωνικές τάξεις· πλούσιοι, φτωχοί, µεσαία στρώµατα «ενώνονται» κάτω από την οµπρέλα της «ρωµιοσύνης» – κάτι που κατά περίπτωση έκανε και κάνει και τµήµα της Αριστεράς, αλλά αυτό είναι άλλο θέµα.

Μεταναστευτικό – προσφυγικό

Εννοείται πως το κόµµα «Νίκη» είναι ενάντια στην είσοδο µεταναστών και προσφύγων στη χώρα: «Το ξερίζωµα του γηγενούς πληθυσµού της πατρίδας µας και η βίαιη υποκατάστασή του από εντελώς ξένο (από απόψεως πολιτισµού, καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας) πληθυσµό δεν είναι καινούρια ιδέα. Επί δεκαετίες, κατά συρροήν παραβιάζονται τα σύνορά µας από παράνοµους απρόσκλητους εποίκους, στους οποίους επιπλέον χαρίζεται ευτελώς η ελληνική ιθαγένεια. Εγκαθιστούν, µε τη σιωπηρή συνενοχή ή και ευλογία του πολιτικού συστήµατος, σκληροπυρηνικά γκέτο στον τόπο προορισµού τους, επιβάλλοντας την ισλαµική σαρία, άκρως επικίνδυνες υγειονοµικές συνήθειες». Πρόκειται για ξενοφοβία και «mainstream» ρατσισµό που δε χρήζουν περαιτέρω σχολιασµού.

Εθνικά – ∆ιεθνή

Όπως τονίζει η «γαιοπολιτική ανάλυση» της «Νίκης»: «Το µουσουλµανικό τόξο στα Βαλκάνια της νεο-οθωµανικής Τουρκίας έχει µόνο ΜΙΑ δύναµη ανάσχεσης: την Ορθοδοξία».

Αναγνωρίζουν µόνο τον όρο «Σκόπια», στα ελληνοτουρκικά έχουν την αναµενόµενη στάση, όπως και στα ελληνοαλβανικά: «∆εν υπάρχει κάποια δήθεν ενιαία “Μακεδονική περιοχή” που τριχοτοµήθηκε, αφού η αρχαία γεωγραφική Μακεδονία συµπίπτει σχεδόν µε την απελευθερωµένη ελληνική επικράτεια. Η Μακεδονία είναι Μία, και είναι Ελληνική – εθνικά και γεωγραφικά.» /  «Η Τουρκία δεν έχει ιστορία παρά µόνο ποινικό µητρώο, και καταλαβαίνει µόνο τη γλώσσα της Ισχύος. Ας τη µιλήσουµε». / «∆ε µπορούµε να συζητούµε για φιλικές σχέσεις και ευρωπαϊκή προοπτική µε την Αλβανία, παραγνωρίζοντας τη συστηµατική εχθρική πολιτική του αλβανικού κράτους και παρακράτους απέναντι στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισµό.»

«Οι χώρες του Βίσεγκραντ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγµα ότι µπορεί µία χώρα να κοιτάζει το συµφέρον της χωρίς να βλάπτει την ευρωπαϊκή συµµετοχή της». Πρόκειται για Αντι-ΕΕ ρητορική εκ δεξιών και µε πρότυπο τις ακροδεξιές κυβερνήσεις του Βίσεγκραντ. Με δυο λόγια, οι θέσεις της «Νίκης» είναι ξεκάθαρα εθνικιστικές – ακροδεξιές.

Οικονοµία

Σύµφωνα µε τη «Νίκη», «Ο Έλληνας είναι ο στοχοποιηµένος πολίτης δεύτερης κατηγορίας. ∆εν χρειάζεται να είσαι αριστερός ή δεξιός για να έχεις ολοκληρωµένη τοποθέτηση για την πατρίδα. Για παράδειγµα, είµαστε εξίσου υποστηρικτές µίας φιλεργατικής νοµοθεσίας που σέβεται τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, όσο και µίας πολιτικής ελάφρυνσης φόρων στις επιχειρήσεις. Επίσης στηρίζουµε τόσο τη δωρεάν µεταπτυχιακή παιδεία όσο και την κατάργηση του πανεπιστηµιακού ψευτοασύλου». Φαντασιώνονται µια οικονοµία µε τα βασικά προϊόντα να είναι «made in Hellas». Για τα των τραπεζών και των δανείων: «[…] στις περιπτώσεις µη εξυπηρέτησης των δανείων (π.χ. λόγω ανεργίας), ο δανειζόµενος θα αναλαµβάνει υποχρεωτική εργασία στο ευρύτερο ∆ηµόσιο µε ειδικό καθεστώς αυξηµένων κρατήσεων, ώστε να υπάρξει υποχρεωτική µακροχρόνια εξυπηρέτηση του δανείου».

Σε κάποιο κοινό, οι win-win θέσεις φαντάζουν ελκυστικές, αλλά βεβαίως είναι ανέφικτες. ∆εν αντέχει σε οποιαδήποτε σύγχρονη ανάλυση η άρνηση των κοινωνικών τάξεων, χέρι χέρι µε εθνικισµό, το δόγµα φτωχοί – πλούσιοι  έχουµε τα ίδια συµφέροντα κάτω από τη σηµαία της νοµιµότητας, της πατρίδας και της ορθοδοξίας… Όσο για την ιδέα της υποχρεωτικής εργασίας για την αποπληρωµή δανείων, πρόκειται µάλλον για ιδέα ναζιστικής έµπνευσης…

Συµπεράσµατα

Η ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της, από τους υπερσυντηρητικούς, τους φιλοµοναρχικούς, τους φιλοχουντικούς µέχρι και τους νεοναζί, ήταν πάντα παρούσα στη δηµόσια σφαίρα, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με µικρότερα ή µεγαλύτερα ποσοστά και µε το µεγαλύτερο τµήµα της διαχρονικά ενσωµατωµένο στη «µεγάλη αγκαλιά» της Ν∆. Ασφαλώς υπάρχει σοβαρό  ποσοστό της κοινωνίας που έχει ακροδεξιές ή/και υπερσυντηρητικές ιδέες. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα του «Σηµείου για τη µελέτη και την αντιµετώπιση της Ακροδεξιάς»2 µας δείχνει πόσο αντιφατικές απόψεις υπάρχουν σε µεγάλα τµήµατα της κοινωνίας:

• 69,8% του πληθυσµού θεωρεί ότι ο αριθµός των µεταναστών στην Ελλάδα είναι υπερβολικός και 58,1% ότι οι µετανάστες/πρόσφυγες από µουσουλµανικές χώρες «απειλούν τον πολιτισµό µας».

• 49,2% µάλλον συµφωνεί για την επαναφορά της θανατικής ποινής.

• 22,3% ότι θα ήταν καλό να υπάρχει η ΧΑ, αρκεί να µην έκανε εγκληµατικές ενέργειες.

• 65,2% συµφωνούν ότι τα παιδιά µεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα πρέπει να έχουν δικαίωµα άµεσης απόκτησης ιθαγένειας.

• 78,1% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι υπάρχει ζήτηµα ρατσιστικής βίας στην ελληνική κοινωνία, ενώ το 16,8% θεωρεί ότι δεν υπάρχει. Από όσους θεωρούν ότι υπάρχει ρατσιστική βία, το 83,7% θεωρεί ότι δεν είναι δικαιολογηµένη, ενώ αντίθετα το 13% τη δικαιολογεί.

Οι πολιτικές θέσεις που, εν προκειµένω, πρεσβεύει η «Νίκη» πριν από κάποιες δεκαετίες θα φάνταζαν από γραφικές και οπισθοδροµικές έως επικίνδυνες. Χωρίς να έχουν πάψει να είναι τέτοιες, τις τελευταίες δεκαετίες ένα κύµα mainstream εθνικισµού, ξενοφοβίας και ρατσισµού -µε καταλυτικό τον ρόλο των ΜΜΕ- από τα µακεδονικά συλαλλητήρια της δεκαετίας του ‘90 µέχρι την άνοδο της ΧΑ στα χρόνια της κρίσης, κανονικοποίησε αυτές τις απόψεις σε ένα µέρος της κοινωνίας – µε τη συνδροµή, βεβαίως των κάθε λογής Βορίδηδων, Αδώνιδων, Κυρανάκηδων και Πλεύρηδων, που µια χαρά τους ενσωµάτωσε και έδωσε πολιτική αξία και υπουργικούς θώκους η ∆εξιά.

Με τη συµφωνία των Πρεσπών και τις προεκλογικές εξαγγελίες της Ν∆ για κατάργησή της να διαψεύδονται µετά το 2019, σε συνδυασµό µε την πανδηµία από το 2020, φούντωσαν στην ελληνική επικράτεια κάθε λογής συνοµωσιολογικά – αντιεµβολιαστικά και εθνικιστικά κινήµατα, µε τη συνδροµή µέρους της Εκκλησίας, σε µια ελληνική alt-right εκδοχή.

H «Νίκη» από το πρώτο lockdown υιοθέτησε µεγάλο µέρος των θεωριών συνοµωσίας: «Με τον γενικευµένο εµβολιασµό παρατηρούνται αναιτιολογήτως θάνατοι και σοβαρές επιπλοκές σε νέους και µεσήλικες ανθρώπους. Οι άνθρωποι χρησιµοποιούνται, ακουσίως πλέον, ως πειραµατάνθρωποι».

Με τη «Νίκη» µε 10 βουλευτές πλέον, την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου µε 12 και τους ναζί «Σπαρτιάτες» (ουσιαστικά του Κασιδιάρη) επίσης µε 12, όλοι µαζί συγκροτούν µια σκοτεινή, ακροδεξιά – φασιστική πτέρυγα στο κοινοβούλιο, απαραίτητη για το σύστηµα. Απαραίτητη απ’τη µία για την επερχόµενη καταγιστική αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης (που αισθάνεται ισχυρή µε διαφορά 20+% από τον 2ο ΣΥΡΙΖΑ), για να συγκροτήσει το µακρύ της χέρι κόντρα στο εργατικό κίνηµα και τους καταπιεσµένους (µετανάστες/πρόσφυγες/λοατκι κλπ) αλλά και για να εµφανίζεται τάχα “κεντρώα” στα πλατιά ακροατήρια η κυβέρνηση Ν∆.

Σε πρώτη ανάγνωση φαντάζουν επικίνδυνα τα εκλογικά ποσοστά του συνόλου ∆εξιάς µαζί µε την ακροδεξιά/φασίστες, αλλά κατά τη γνώµη µας δεν αρκούν για να µιλήσουµε για συντηρητικοποίηση ή συνολική δεξιά στροφή της κοινωνίας. Αυτό είναι µια «εύκολη ανάγνωση» που ουσιαστικά καταλήγει στην αδράνεια περιορίζοντας τα καθήκοντα της Αριστεράς σε ηττοπαθή και εν τέλει αδρανή στάση.

Το ζήτηµα είναι αρκετά πιο σύνθετο, µε κύρια αιτία την ανεπάρκεια των µαζικών κοµµάτων της Αριστεράς (ή εκείνων που έχουν κάποια αναφορά σε αυτήν…) να προτάξουν πολιτικό λόγο και πρόγραµµα που να αντιπαρατεθεί στη δεξιά και την ακροδεξιά, πείθοντας την εργατική τάξη.

Στον αντίποδα, πρόσφατα είχαµε το «κίνηµα των Τεµπών», που κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόµους στις 8 Μάρτη, στις φοιτητικές εκλογές είχαµε νίκη των δυνάµεων της Αριστεράς (µε ταυτόχρονη άνοδο των σχηµάτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) και την επόµενη µέρα από το ναυάγιο της Πύλου χιλιάδες κατέβηκαν σε δεκάδες πόλεις να διαδηλώσουν. Όλα αυτά συντείνουν στο συµπέρασµα πως οι εκλογές ήταν µια µάχη, µια από τις πολλές που δώσαµε, αλλά όχι η τελική µάχη ούτε η πιο ουσιαστική. Οι συσχετισµοί πλέον είναι αρνητικοί αλλά, ακριβώς επειδή δεν θεωρούµε ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα είναι χαµένα οριστικά και αµετάκλητα στα δίχτυα της δεξιάς και ακροδεξιάς, πρέπει να βγούµε µπροστά, απ’ τα κάτω και αριστερά και να µην αφήσουµε κάθε λογής ακροδεξιούς να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα.

Την επόµενη των εκλογών η Αριστερά και ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική Αριστερά επιβάλλεται να κάνει την αυτοκριτική της, να ανασυνταχθεί και να οργανώσει τους αγώνες, δίνοντας στο κίνηµα -που έχει δείξει ότι µπορεί να είναι µαζικό και µαχητικό- εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Του Στέλιου Φαζάκη

Σχεδόν έναν αιώνα μετά το αποτυχημένο «Πραξικόπημα της Μπυραρίας» του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματός του (Μόναχο, 8 Νοεμβρίου 1923), ξαφνιαστήκαμε μαθαίνοντας ότι στις 7 Ιανουαρίου 2023 το γερμανικό κράτος αποσόβησε την προετοιμασία ενός πραξικοπήματος στη χώρα, από την οργάνωση «Πολίτες του Ράιχ». Από μία πλευρά, ισχύει σίγουρα ο γνωστός αφορισμός «η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα», αφού οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη Γερμανία καμία σχέση δεν έχουν με εκείνην την περίοδο. Aπό μια άλλη πλευρά όμως, μήπως η Ιστορία έχει να μας διδάξει ότι κάτι που σήμερα μοιάζει με φάρσα, αύριο μπορεί να εξελιχτεί σε κάτι σοβαρό; Μήπως οι οικονομικοί-πολιτικοί «γίγαντες», όπως η Γερμανία, έχουν ευάλωτα σημεία; Μήπως τελικά ο -εμφανιζόμενος σαν πανίσχυρος- καπιταλισμός φοβάται την ανατροπή; Και από ποιους;

Τι έγινε το μακρινό 1923

Η Γερμανία τότε ήταν ο μεγάλος χαμένος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λαός λιμοκτονούσε κυριολεκτικά κάτω από το βάρος των πολεμικών απωλειών, ανθρώπινων και οικονομικών, αλλά κυρίως, λόγω των τρομερών αποζημιώσεων που επέβαλαν οι νικητές. Η εξέγερση των Σπαρτακιστών είχε κατασταλεί το 1919 και η κομμουνιστική προοπτική είχε χαθεί. Τέσσερα χρόνια μετά τη συνθηκολόγηση, η κατάσταση χειροτέρευε, με τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» να μην έχει λύσεις για οικονομική βελτίωση, με τα εθνικιστικά μορφώματα, όπως των ναζί, να βρίσκουν γόνιμο έδαφος ανάπτυξης στις εργατικές μάζες. Το πραξικόπημα του 1923 μπήκε σε εφαρμογή από τον Χίτλερ και τους συνοδοιπόρους του, με ομηρίες, καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων κ.λπ. και οδήγησε σε ένοπλες οδομαχίες της αστυνομίας με τους ναζί, που πρόσκαιρα ηττήθηκαν. Οι πραξικοπηματίες, αν και καταδικάστηκαν, βγήκαν «ηθικά νικητές». Απέκτησαν ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα και δημοφιλία μέσα από τη δικαστική αίθουσα. Οι ποινές τους ήταν ελάχιστες, παρότι αντιμετώπιζαν την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, όμως έμεινε στη φυλακή μόλις οκτώ μήνες, διάστημα που του έδωσε την ευκαιρία να γράψει το ιδεολογικό μανιφέστο του ναζισμού «Ο αγών μου». Ακολούθησε η δεκαετής άνοδος των ναζί, μέχρι το 1933, που ο Χίτλερ ορίστηκε καγκελάριος από τον Γερμανό πρόεδρο Χίντενμπουργκ, ο οποίος με το αναγκαστικό «διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ» τον όπλισε με το δικαίωμα να καταργήσει, «προσωρινά», το πλαίσιο των πολιτικών δικαιωμάτων και να εγκαθιδρύσει τη φασιστική δικτατορία.

Οι «Πολίτες του Ράιχ»

Οι σημερινοί επίδοξοι πραξικοπηματίες συνελήφθησαν στο στάδιο της προετοιμασίας, αναίμακτα. Σύμφωνα με ανακοινώσεις των γερμανικών αρχών, οι «Πολίτες του Ράιχ» βρίσκονταν εδώ και καιρό υπό παρακολούθηση, μέχρι να μαζευτούν αρκετά στοιχεία, από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και την Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος. Ένα μέλος της οργάνωσης είχε σκοτώσει αστυνομικό πριν από δύο χρόνια, γεγονός που σήμανε συναγερμό. Η ανάπτυξη της οργάνωσης και η προετοιμασία για «κάτι μεγάλο» θεωρήθηκε σοβαρή απειλή. Τελικά πραγματοποιήθηκαν έφοδοι σε 150 σημεία, σε 50 από αυτά βρέθηκε οπλισμός και συνελήφθησαν 25 άτομα την πρώτη μέρα της επιχείρησης.

Ηγέτες της οργάνωσης ήταν ένας «πρίγκιπας» και ένας πρώην στρατιωτικός των ειδικών δυνάμεων. Επίσης ψηλά στην ιεραρχία ήταν μια πρώην ακροδεξιά βουλευτής και εισαγγελέας. Πολλοί ακόμα απόστρατοι και εν ενεργεία στρατιωτικοί πιστεύεται ότι είναι μέλη. Θα ακολουθήσουν κι άλλες συλλήψεις και αναμένεται να βρεθεί ακόμα περισσότερος οπλισμός, που έκλεβαν από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις. Υπήρχε και η υπόνοια συνεργασίας της οργάνωσης με ρωσικές υπηρεσίες, αλλά δεν αποδείχτηκε κάτι τέτοιο.

Η οργάνωση υπάρχει από τη δεκαετία του ’80. Τα «πιστεύω» τους ήταν ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών, ναζιστικών και συνωμοσιολογικών ιδεών. Δεν αναγνώριζαν το σημερινό γερμανικό κράτος και το σύνταγμα και είχαν φτιάξει δικές τους «κρατικές δομές». Σε κάποιες περιπτώσεις στο παρελθόν είχαν προσπαθήσει να εκδώσουν δικά τους «κρατικά» έντυπα, ταυτότητες κ.λπ. Συνολικά τα μέλη τους υπολογίζεται να ήταν μέχρι πέρυσι 21.000, ενώ περίπου 2.100 αποτελούσαν τον εν δυνάμει ένοπλο βραχίονα, στον «ανένδοτο αγώνα» για την κατάληψη της εξουσίας.

Η υγειονομική κρίση και οι καραντίνες των δύο τελευταίων ετών έφεραν νέους οπαδούς στην οργάνωση: συνωμοσιολόγους αντιεμβολιαστές που μέσα από το διαδίκτυο έρχονταν σε επαφή με κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο. Παλιές και νέες «high tech» συνωμοσίες ήρθαν στην επιφάνεια και διασταυρώθηκαν με φασιστικές ιδέες και θρησκευτικές μισαλλοδοξίες, βομβαρδίζοντας με «αποκαλυπτικές» πληροφορίες όσους ήταν πρόθυμοι (και ευάλωτοι) να τις πιστέψουν.

Μια συνωμοσιολογική «Διεθνής» αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και έχει αποκτήσει πολλούς οπαδούς, στρατολογώντας από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά όχι μόνο. Μετά την οικονομική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ αναπτύχθηκαν διάφορες εκδοχές αυτής της στρεβλής ριζοσπαστικοποίησης σε πολλές χώρες. Στη χώρα μας, που ζει από το 2010 μέχρι σήμερα μια μεγάλη οικονομική κρίση η οποία πήρε τη μορφή ακραίας νεοφιλελεύθερης επίθεσης στις εργαζόμενες τάξεις, η ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση εκφράστηκε κυρίως με την ενίσχυση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Ευτυχώς, η σκληρή αυτή φασιστική απειλή ηττήθηκε – για την ώρα. Η ιστορία της «μπυραρίας» όμως, δείχνει ότι δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Η δίκη της Χ.Α. σε δεύτερο βαθμό συνεχίζεται, και η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να παρακολουθεί και να πιέζει για την καταδίκη των φασιστών και να έχει τα μάτια ανοιχτά για τους επιγόνους της ναζιστικής οργάνωσης. Ξέρουμε ότι το σύστημα μπορεί και τους στηρίξει ξανά όταν τους χρειάζεται. Άλλες ομάδες ακροδεξιών και συνωμοσιολόγων στη χώρα μας, που θυμίζουν περισσότερο το «μοντέλο» των «Πολιτών του Ράιχ», είναι η «Ελλήνων Συνέλευσις» του Σώρρα, οι αντιεμβολιαστές «Ελεύθεροι ξανά» που ετοιμάζονται να πάρουν μέρος στις επόμενες εθνικές εκλογές και οι «Θεματοφύλακες του Συντάγματος». Αυτοί οι τελευταίοι αναφέρονται γιατί, όπως και οι Γερμανοί «Πολίτες του Ράιχ», είχαν προχωρήσει σε «αντιποίηση αρχής» με ψευτο-αστυνομικούς και άλλα ευτράπελα (κι επικίνδυνα μερικές φορές). Μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι παραπάνω έχουν δεχτεί επιρροές από τα ρεύματα που αποκαλούνται alt–right (alt–ernative), εναλλακτική δεξιά.

ΗΠΑ και Βραζιλία

Μέλη αυτής της alt–right ακροδεξιάς -και οι πιο ριζοσπαστικοί συνωμοσιολόγοι- είναι οι QAnon, που το 2020 εισέβαλαν στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ, αρνούμενοι την εκλογική ήττα του Τραμπ. Δεν είναι και λίγο: Μασκαρεμένοι αλλά πάνοπλοι, κατέλαβαν το κυβερνητικό κέντρο της πιο ισχυρής χώρας του πλανήτη, δρώντας σαν ένοπλος βραχίονας του «τραμπισμού». Οι Δημοκρατικοί αντίπαλοι του Τραμπ, αλλά και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, δεν φαίνονται πολύ ικανοί να τα βάλουν με τον ισοπεδωτικό λαϊκισμό του. Η πιθανότητα να ξαναβρεθεί στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ ή κάποιος σαν κι αυτόν, αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους ομοϊδεάτες τους όπου Γης. Στην περίπτωση της Γερμανίας έχει γίνει γνωστή η επικοινωνία των «Πολιτών του Ράιχ» με Αμερικανούς ακροδεξιούς. Γι’ αυτό εκπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης έσπευσε να συγχαρεί τη γερμανική κυβέρνηση για την εξουδετέρωσή τους.

Πριν από λίγες μέρες, γεγονότα ανάλογα μ αυτά στο Καπιτώλιο έγιναν και στη Βραζιλία, όπου οπαδοί του Μπολσονάρου κατέλαβαν κυβερνητικά κτήρια. Είναι ξεκάθαρο ότι προσπάθησαν να μιμηθούν τους Αμερικανούς, προσπαθώντας να επιβάλουν το εκλογικό αποτέλεσμα που θεωρούν ότι τους έκλεψαν. Στη Βραζιλία η διαφορά ανάμεσα στον νικητή Λούλα και τον Μπολσονάρου ήταν μισή ποσοστιαία μονάδα, οπότε είχαν την αυτοπεποίθηση για να προχωρήσουν. Θα ήθελαν να εξαναγκάσουν τον Λούλα σε παραίτηση, πράγμα που δε συνέβη, κατάφεραν όμως να διατρανώσουν διεθνώς ότι θα έχει μια αδύναμη θητεία και θα τους βρίσκει μπροστά του σε κάθε του βήμα.

Κινδυνεύουν οι μεγάλες χώρες από μερικούς «γραφικούς»;

Σε ένα διεθνές τοπίο που «μυρίζει μπαρούτι», με τον νέο Ψυχρό Πόλεμο Ανατολής – Δύσης να είναι γεγονός και τον ουκρανικό πόλεμο μέσα στην Ευρώπη να διαρκεί, οι εσωτερικοί τριγμοί δεν είναι αποδεκτοί. Η Ε.Ε. έχει αναπτύξει μηχανισμούς που δεν αφήνουν περιθώρια για παρεκκλίσεις πολιτικής, ούτε καν σε εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως συνέβη σε όλο τον Νότο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος που η Γερμανία δε μπορούσε να αφήνει τους «Πολίτες του Ράιχ» να ετοιμάζονται απρόσκοπτα.

Στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία οι «γραφικοί» είναι για την ώρα πολύ χρήσιμοι για Τραμπ και Μπολσονάρου αντίστοιχα. Είναι ολιγάρχες, όπως και ο Πούτιν στη Ρωσία. Όπως και πολλοί άλλοι «ομόλογοί» τους, αποτελούν τερατογενέσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλοτε χρησιμοποιώντας εργαλειακά τέτοια «τέρατα» και άλλοτε αποτυγχάνοντας να τα αντιμετωπίσει, ο καπιταλισμός είναι ικανός να φέρει στην εξουσία ΚΑΙ τον φασισμό, όπως στην περίπτωση των ναζί στον Μεσοπόλεμο. Οι ΗΠΑ, «η χώρα της δημοκρατίας» θα μπορούσαν στις επόμενες εκλογές να βρεθούν κάτω από ένα είδος ολοκληρωτισμού από έναν ρεβανσιστικό Τραμπ. Το ίδιο και η Βραζιλία.

«Το μη μυθώδες ατερπνέστερον φανείται»

Ποιος λοιπόν θα μιλήσει στους λαούς για τα δίκαιά τους; Ποιος θα βοηθήσει τους ανθρώπους να απαλλαγούν από το παραμύθι της συνωμοσιολογίας, του εθνικιστικού «μεγαλείου» και της πολεμοκαπηλίας, της «εθνικής ανάγκης για ομοψυχία» με τους μικρούς και μεγάλους Τραμπ αυτού του κόσμου;
Το βάρος πέφτει στην Αριστερά, που έχει την ευθύνη να μιλήσει για την εκμετάλλευση στην «ειρήνη» και τα σφαγεία των πολέμων προς όφελος των ισχυρών. Τώρα, μπροστά στον κίνδυνο ενός τρίτου μεγάλου πολέμου, οι εξουσίες δείχνουν τον φόβο τους. Όμως μόνο από την πάλη του εργατικού κινήματος, των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς θα κινδυνεύσει πραγματικά το σημερινό σύστημα με τις τερατογενέσεις του.

Του Στέλιου Φαζάκη

Εικοσιεπτά χρόνια συμπληρώνονται τον Ιανουάριο του 2023 από την “Κρίση των Ιμίων”. Όμως τα γεγονότα του 1996 μοιάζουν πολύ κοντινά, γιατί πρώτον, άνοιξαν ένα μεγάλο κύκλο διπλωματικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που μέχρι σήμερα εντείνεται και τροφοδοτείται από τις αστικές τάξεις των δύο χωρών και άλλους, “τρίτους” παράγοντες και δεύτερον, επειδή στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο η “Επέτειος των Ιμίων” χρησιμοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής για να εκφράσουν με μνημόσυνα-φιέστες τα μιλιταριστικά, φασιστικά πιστεύω τους, αποδεικνύοντας όπως πάντα τη χρησιμότητά τους για το σύστημα, που πάντα προσπαθεί να συντηρεί και να ενισχύει μια “πατριωτική”, ετοιμοπόλεμη κουλτούρα στον λαό, η οποία δικαιολογεί διαρκώς νέες δυσβάσταχτες στρατιωτικές δαπάνες και προσπαθεί να εξασφαλίσει μια συναίνεση και συμμετοχή σε πιθανή μελλοντική σύρραξη.

Το χρονικό της κρίσης

Χριστούγεννα του 1995. Ένα εμπορικό πλοίο με τουρκική σημαία προσαράζει στην ανατολική νησίδα Ίμια και εκπέμπει S.O.S. Το ελληνικό Λιμενικό στέλνει ρυμουλκά για να το τραβήξουν, όμως ο πλοίαρχος δε δέχεται τη βοήθεια, ισχυριζόμενος ότι βρίσκεται σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών επικοινωνεί με το αντίστοιχο τουρκικό, το οποίο επιτρέπει τη ρυμούλκηση αλλά επισημαίνει ότι οι νησίδες Καρντάκ είναι τουρκικές και υπάγονται στην απέναντι περιφέρεια του Μπόντρουμ. Στις 28 Δεκεμβρίου, δύο ελληνικά πλοιάρια ρυμουλκούν το πλοίο σε τουρκικό λιμάνι και το συμβάν λήγει προσωρινά.
Τις επόμενες μέρες το κλίμα έντασης συντηρείται στα ΜΜΕ και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Στις 25 Ιανουαρίου ο δήμαρχος και ο αστυνομικός διευθυντής της Καλύμνου τοποθετούν ελληνικές σημαίες στα ερημικά νησιά. Δύο μέρες μετά, δημοσιογράφοι της εφημερίδας Χουριέτ κατεβάζουν τις ελληνικές και βάζουν τουρκικές σημαίες. Η “επιχείρηση” μεταδίδεται και τηλεοπτικά και η ένταση μεγαλώνει ώρα με την ώρα. Στρατιωτικές δυνάμεις των δύο χωρών αρχίζουν να συγκεντρώνονται στην περιοχή. Στις 29/1, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης δηλώνει ότι η Ελλάδα θα “απαντήσει δυναμικά” σε αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και παίρνει αντίστοιχη απάντηση από την Τανσού Τσιλέρ, πρωθυπουργό της Τουρκίας. Από τα τουρκικά μέσα ανακοινώνεται ότι Τούρκοι κομμάντος βρίσκονται ήδη στα νησιά. Τη νύχτα 31/1 ελληνικό ελικόπτερο πετά για αναγνώριση πάνω από τα Ίμια και επιστρέφοντας στο πολεμικό πλοίο, πέφτει και σκοτώνονται τρεις Έλληνες στρατιωτικοί. Τις επόμενες ώρες παρεμβαίνουν οι Αμερικανοί και αναγκάζουν τις δύο χώρες να απεμπλακούν, αποσύροντας τις στρατιωτικές δυνάμεις τους. Για την πτώση του ελικοπτέρου, το επίσημο πόρισμα είναι ότι κατέπεσε λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που προκάλεσαν απώλεια προσανατολισμού (vertigo) στον πιλότο. Μέχρι σήμερα από πολλούς, κυρίως εθνικιστές “αναλυτές”, αμφισβητείται το επίσημο πόρισμα και θεωρούν ότι το ελικόπτερο έπεσε από τουρκικά πυρά. Μια βολική εκδοχή που “ζητά εκδίκηση”. Όλοι πάντως παραδέχονται ότι κερδισμένοι μέσα από την ένταση και το “γκριζάρισμα”της περιοχής ήταν μόνο οι Αμερικανοί.

Οι φασίστες βλέπουν την «ευκαιρία»

Η «Επέτειος των Ιμίων» τα επόμενα χρόνια, είχε τα χαρακτηριστικά που χρειάζονταν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής για την προπαγάνδα τους: Εθνικιστικό μεγαλείο, μιλιταρισμός, ηρωικά πεσόντες στρατιωτικοί και προδότες πολιτικοί. Προσπάθησαν να μεγαλώσουν την κινητοποίησή τους χρόνο με τον χρόνο, από τοπικά «μνημόσυνα» σε κεντρικές εκδηλώσεις και πορείες στην Αθήνα. Η «Επέτειος» έγινε γι’ αυτούς ταυτοτική παρέμβαση και έδειξε τη δυναμική που αποκτούσαν με την παραδοσιακή δεξιά να τους «κλείνει το μάτι». Δεν ήταν τυχαίο. Ήταν μια περίοδος (2004-2010) που ανέβαιναν τα Αριστερά κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης και στην Ελλάδα διαμορφώνονταν μέτωπα με εκλογικές και κινηματικές προοπτικές (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Άρχισε να συγκροτείται αντιφασιστικό κίνημα και πραγματοποιήθηκαν αντισυγκεντρώσεις. Σημαντική στιγμή ήταν το 2008, όταν φάνηκε ξεκάθαρα το μοτίβο των επόμενων χρόνων. Τα ΜΑΤ που βρίσκονταν ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες επιτέθηκαν στους δεύτερους, έχοντας ανάμεσά τους και μαζί τους τους φασίστες. Μαχαίρωσαν δύο άτομα που βρίσκονταν πεσμένα στο έδαφος. Η συνεργασία κράτους-φασιστών σφραγίστηκε με αίμα. Η λήξη της επίσημης συνεργασίας ολοκληρώθηκε το 2013 με ένα άλλο μαχαίρωμα, εκείνο στον Παύλο Φύσσα.

Ακροδεξιές μετατοπίσεις

Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, ζήσαμε την περίοδο των μνημονίων, την άνοδο και πτώση της Χρυσής Αυγής. Κάνοντας μια σύγκριση της κυβερνητικής πολιτικής πριν το 2010 και μετά, μπορούμε να πούμε ότι πραγματικά η ναζιστική οργάνωση δεν έχει πλέον καμιά χρησιμότητα, αφού ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και η επιθετική εξωτερική πολιτική έγιναν επίσημο δόγμα των κυβερνήσεων. Η Ελλάδα έχει για τα καλά μπει σε μια δίνη ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων με κύριο αντίπαλο την Τουρκία. Η διεκδίκηση όσο τον δυνατό μεγαλύτερης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στα διεθνή ύδατα της ανατολικής Μεσογείου, από τις εθνικιστικές, περιθωριακές σελίδες πέρασε στην κυβερνητική πολιτική. Και στις δύο χώρες η αστική τάξη ονειρεύεται τα κέρδη των Αράβων εμίρηδων, ποντάροντας στην ένταση και την πρόκληση (αναλυτικό αφιέρωμα στο προηγούμενο φύλλο Κ.Ν).

Η μεγάλη ακροδεξιά μετατόπιση ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της «πρώτη φορά Αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ακροδεξιό Καμμένο υπουργό άμυνας και τον Κοτζιά υπουργό εξωτερικών, ο οποίος έβαλε τις βάσεις για την αντιτουρκική συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ. Επίσης η ρατσιστική και αντιπροσφυγική πολιτική θεσμοθετήθηκε ανάμεσα σε Ε.Ε, Ελλάδα και Τουρκία. Ενάντια στους κατατρεγμένους οι κυβερνήσεις τα βρήκαν μια χαρά και μοιράστηκαν τα λεφτά, για να κρατήσουν πρόσφυγες και μετανάστες μακρυά από το ευρωπαϊκό κέντρο.

«Οι πόλεμοι δικοί τους, οι νεκροί δικοί μας»

Οι αντιφασίστες και αντιφασίστριες, κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να μην αφήσουν περιθώρια στους φασίστες για συγκεντρώσεις και έδωσαν πραγματικό νόημα στη “μέρα των Ιμίων”. Αυτή η ημέρα μας υπενθυμίζει τα αδίστακτα παιχνίδα που στήνονται σε βάρος των λαών της περιοχής.

Τεράστια χρηματικά ποσά από τις φτωχοποιημένες χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, διατίθενται με μεγάλη ευκολία προς όφελος ισχυρών κρατών που παίζουν το ρόλο του μεσάζοντα για τις μεγάλες πολεμικές βιομηχανίες. Με την αρωγή των ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν πόσο απαραίτητες είναι οι ολοένα και μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες. Η “αμυντική” συμφωνία με τη Γαλλία βάζει τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια. Ταυτόχρονα επιχειρείται από την κυβέρνηση ο κατευνασμός των Αμερικανών. “Λεφτά υπάρχουν¨, θα αγοράσουμε και τα δικά τους αεροσκάφη, αφού πρώτα τους παρακαλέσουμε.

Είναι λοιπόν αυτή η μέρα μια ευκαιρία να μιλήσουμε για όλη αυτή την εκμετάλλευση. Να αποκαλύψουμε όλους αυτούς που οφελούνται από την ένταση και ρισκάρουν την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή. Να δείξουμε ότι πίσω από την “εθνική γραμμή”, στην οποία δυστυχώς προσχωρούν ακόμα και αριστερές οργανώσεις και κόμματα, όπως το ΚΚΕ, είναι μια απάτη. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε Ελλάδα, Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες δε συμπίπτουν με τα συμφέροντα των αστών. Μητσοτάκης και Ερντογάν είναι στη ιδια πλευρά, υπέρ του κεφαλαίου και ενάντια στους λαούς τους.

Η “μέρα των Ιμίων” πρέπει να γίνει η αρχή για ένα οργανωμένο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με συνεχείς δράσεις κόντρα στην παραπληροφόρηση. Ο λαός στενάζει κάτω από την ακρίβεια, την καταστροφή του κράτους πρόνοιας, της καταστολής. Οι κυβερνώντες εδώ και καιρό δεν τον πείθουν. Πρέπει όμως να αποκτήσει και αυτοπεποίθηση για να νικήσει.

Τι εννοεί ο Άδωνις όταν προτρέπει να προετοιμαστούμε για τον δυσκολότερο χειμώνα ύστερα από το 1942; Γιατί ο Μακρόν προειδοποιεί για το «τέλος της ανεμελιάς»; Τι σημαίνει η προειδοποίηση του γ.γ. του ΝΑΤΟ Στόλτεμπεργκ ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία «θα διαρκέσει πολύ ακόμη»; Γιατί τόσες πολλές κρίσεις (οικονομική, ενεργειακή, επισιτιστική, κρίση στις διεθνείς σχέσεις, κρίση αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων) μαυρίζουν τον ορίζοντα της ανθρωπότητας και ποια είναι η σχέση τους με την κλιματική κρίση; Τι σημαίνει η θεαματική άνοδος της άκρας δεξιάς στη Σουηδία και τι θα σημάνει η άνοδος της ακροδεξιάς Μελόνι των «Αδελφών για την Ιταλία» στην πρωθυπουργία; Είναι «ξαφνική και αναπάντεχη» ή προδιαγεγραμμένη η αύξηση των γυναικοκτονιών και η αντεπίθεση των σεξιστικών αντιλήψεων και πρακτικών; Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει στο κρεσέντο καταστολής ενώ βαδίζουμε προς τις εκλογές; Πώς συνδέονται όλα αυτά και ποια πρέπει να είναι η απάντηση από το κίνημα, την Αριστερά και τον αντικαπιταλιστικό χώρο;

Ποιες είναι οι αιτίες της ακρίβειας (ενέργεια, τρόφιμα, κατοικία)…

Είναι γνωστό ότι η ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, δηλαδή η εκρηκτική άνοδος στις τιμές των προϊόντων της ενέργειας και των τροφίμων, άρχισε από τα τέλη του καλοκαιριού του 2021. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν δημιούργησε το πρόβλημα, απλώς το όξυνε περισσότερο. Η μεγάλη αύξηση των τιμών (ακρίβεια) γρήγορα γενικεύτηκε σε όλη την γκάμα των προϊόντων.

• Η λεγόμενη «ενεργειακή μετάβαση» στην «πράσινη ενέργεια» στην Ευρώπη είχε σχεδιαστεί πάνω στο φυσικό αέριο (σαν μεταβατικό καύσιμο, παρόλο που είναι ορυκτό καύσιμο) και βασιστεί στις «πράσινες» μπίζνες και στο χρηματιστήριο ρύπων. Όποιο και αν είναι το πρόβλημα, ο καπιταλισμός μία «λύση» γνωρίζει: τις μπίζνες και την αγορά. Αυτή η «λύση» είχε ήδη εξασφαλίσει την αναρχία και αναποτελεσματικότητα του σχεδίου «μετάβασης» πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία: ό,τι χανόταν από τη μείωση της προσφοράς προϊόντων άνθρακα (λόγω μείωσης των επενδύσεων σε αυτόν τον τομέα) δεν αναπληρωνόταν από τις «πράσινες» μπίζνες, ενώ οι απαραίτητες δημόσιες υποδομές προσέκρουαν στον τοίχο της «δημοσιονομικής πειθαρχίας». Όσο για το χρηματιστήριο των ρύπων, από υποτιθέμενος μηχανισμός πειθαρχίας στην πράσινη μετάβαση, έγινε η χαρά του κερδοσκόπου…

• Η έκρηξη της ακρίβειας στα τρόφιμα έχει -μεταξύ άλλων- στρατηγικές αιτίες που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή: μείωση των καλλιεργήσιμων επιφανειών (λόγω συχνότερων και πιο καταστροφικών πυρκαγιών, λόγω ξηρασίας, λόγω ερημοποίησης από την ξηρασία αλλά και από την αποσάθρωση του εδάφους που φέρνει ο ραγδαίος χαρακτήρας των βροχών) και μείωση της απόδοσης των καλλιεργειών (λόγω μετατόπισης των κλιματικών ζωνών, προβλημάτων λειψυδρίας και ποιότητας των υδάτινων αποθεμάτων, μείωσης των σμηνών μελισσών που επιτελούν το αναντικατάστατο έργο της επικονίασης). Σε αυτές ο πόλεμος προσέθεσε το πρόβλημα με τα ουκρανικά σιτηρά και οι δυτικές κυρώσεις προσέθεσαν το πρόβλημα της έλλειψης ρωσικών λιπασμάτων αλλά και ρωσικών σιτηρών. Το χρηματιστήριο εμπορευμάτων πρόσθεσε την έξαρση της κερδοσκοπίας.

• Η έκρηξη της ακρίβειας στα ενοίκια και στο κόστος στέγασης γενικότερα οφείλεται στη διαρκή επέκταση της αγοράς στη στέγη με αντίστοιχη διαρκή μείωση της ιδιοκατοίκησης – ακόμη και τα σπίτια που κατοικούμε εντάχτηκαν κατά κάποιον τρόπο στην αγορά μέσω του airbnb. Δεν είναι λοιπόν η αύξηση της ζήτησης που επέκτεινε την αγορά, αλλά αντίθετα η συνειδητή και σχεδιασμένη από τις κυβερνήσεις επέκταση της αγοράς που αύξησε τη ζήτηση (υποχρέωσε περισσότερους ανθρώπους να αναζητούν στέγη στην αγορά ενοικίων) και εκτόξευσε την κερδοσκοπία. Η κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και οποιουδήποτε σχεδίου λαϊκής στέγης σε συνδυασμό με την απαλλοτρίωση εργατικής στέγης μέσα από την μηχανισμό διαχείρισης των «κόκκινων δανείων» δεν ήταν χωρίς λόγο ή σχέδιο ούτε χωρίς συνέπειες.

Η αύξηση της ζήτησης λόγω επανεκκίνησης της οικονομίας ύστερα από τα lock down λόγω πανδημίας ήταν αιτία για να αυξηθούν οι τιμές, αλλά στη συνέχεια με τον πόλεμο στην Ουκρανία έχουμε πλέον πρόβλημα προσφοράς, λόγω των δυτικών κυρώσεων στα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα αλλά και επειδή κλιμακώθηκε ο διακρατικός ανταγωνισμός και αυτό όξυνε την αποδιάρθρωση των εφοδιαστικών αλυσίδων και την κρίση του «ελεύθερου εμπορίου». Ήταν το κατάλληλο πλαίσιο για να πάρει τη σκυτάλη η κερδοσκοπία. Καθώς η τιμή όλων των εμπορευμάτων διαπραγματεύεται στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, οι κερδοσκόποι οργάνωσαν ένα πολύ πλούσιο «πάρτι» σε βάρος όλων μας, με τεράστιες διακυμάνσεις στις τιμές από μέρα σε μέρα, ακόμη και στη διάρκεια της ίδιας συνεδρίασης.

Συμπέρασμα: Τι φταίει για την ακρίβεια; Ότι η «ενεργειακή μετάβαση» αφέθηκε στις «πράσινες» μπίζνες και το χρηματιστήριο ρύπων, δηλαδή στην αγορά και το κίνητρο του κέρδους˙ ότι αυτό το σύστημα είναι εγγενώς ανίκανο να σκεφτεί και να οργανώσει απάντηση στην κλιματική κρίση, η οποία αναπόφευκτα κλιμακώνεται, με μία από τις συνέπειές της να είναι η επισιτιστική κρίση˙ότι ο ενεργειακός ανταγωνισμός των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (για κοιτάσματα, προμήθειες και αποθέματα, αγωγούς και δρόμους μεταφοράς), που ήταν μία από τις αιτίες, ίσως η σημαντικότερη για την πυροδότηση του πολέμου στην Ουκρανία, στο έδαφος του πολέμου οξύνεται ακόμη περισσότερο και γενικεύεται, σπάζοντας διαρκώς νέους κρίκους στις εφοδιαστικές αλυσίδες και το «ελεύθερο εμπόριο»˙ ότι η καθολική επέκταση της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η διαρκής λιτότητα στους μισθούς, που ισοδυναμεί με επέκταση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και πλήρη υπαγωγή των εργαζόμενων τάξεων σε αυτά, δίνει φτερά στην κερδοσκοπία, που σε αυτές τις συνθήκες «αλλάζει πίστα», γίνεται οργιώδης˙ότι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν σε κανένα ζήτημα και για κανέναν λόγο να θίξουν την απόλυτη εξουσία της Αγοράς και του Κέρδους.

…και ποια η απάντηση;

Οι αιτίες του προβλήματος προσδιορίζουν τις προβλέψεις για το μέλλον, αλλά και τα μέσα για την αντιμετώπισή του. Είναι φανερό ότι οι βασικές αιτίες δεν θα αρθούν, αντίθετα κάποιες από αυτές θα επιδεινώνονται. Είναι επίσης φανερό ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «δεν μπορεί να μην είναι ο εαυτός του», άρα οι λύσεις που σκέφτεται υπόσχονται «αίμα και δάκρυα» για την κοινωνική πλειονότητα (αυτούς κι αυτές που ζουν από τη δική τους εργασία κι όχι από την εργασία των άλλων).

• Αυξάνουν τα επιτόκια (γιατί αυτή τη «συνταγή» γνωρίζουν) και έτσι μετατρέπουν την οικονομική επιβράδυνση σε ύφεση, αφού το πρόβλημα δεν είναι η υπερθέρμανση της ζήτησης αλλά οι ελλείψεις στην προσφορά. Στη συνέχεια, είτε θα κάνουν πίσω τρομάζοντας από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες της ύφεσης, οπότε θα έχουμε στασιμοπληθωρισμό, είτε θα το πάνε μέχρι τέλους, οπότε η ύφεση θα προσλάβει μεγαλύτερο βάθος, με πιθανή συνέπεια ένα «κραχ» στις αγορές αλλά και χρεοκοπίες επιχειρήσεων και κρατών.

• Ασκούν παράλληλα τη γνωστή πολιτική «επιδομάτων», η οποία ουδεμία σχέση έχει με αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε επιδοματική πολιτική και να το συνδέουμε με τις παροχές του κοινωνικού κράτους. Πρόκειται για επιδότηση του επιχειρηματικού τομέα, η οποία μάλιστα με τις προπληρωμένες κάρτες είναι απευθείας επιδότηση χωρίς τα χρήματα να περνούν καν από τους λογαριασμούς των καταναλωτών (γιατί ο νεοφιλελεύθερος ρατσισμός ενάντια στην εργατική τάξη διδάσκει ότι αυτοί οι «κατώτεροι» μπορεί να ξοδέψουν τα χρήματα για να ικανοποιήσουν τις «χαμερπείς» τους ανάγκες και να μην καταλήξουν στις εταιρείες ενέργειας).

• Κάνουν ακόμη και εθνικοποιήσεις εταιρειών του ενεργειακού τομέα (στη Γαλλία και την Γερμανία), αλλά μόνο για να μην χρεοκοπήσουν και λειτουργήσουν σαν Lehman Brothers του ενεργειακού τομέα. Αφού το κράτος καλύψει τις ζημιές τους, θα τις αποδώσει ξανά ακμαίες στον ιδιωτικό τομέα.

• Αποφεύγουν να θίξουν τα γρανάζια της αγοράς και της κερδοσκοπίας. Κάτω από την απειλή της ύφεσης και σοβαρών κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών στην Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέθεσε πρόταση για αποσύνδεση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος από την τιμή του φυσικού αερίου (το πλέον αυτονόητο μέτρο), χωρίς να είναι ακόμη βέβαιο ότι θα υιοθετηθεί από την ΕΕ.

• Αποφεύγουν να στηρίξουν το εργατικό εισόδημα (η Λαγκάρντ είπε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει «να περιορίσουν τις μισθολογικές τους απαιτήσεις»!) ενώ η ακρίβεια καλπάζει.

• Ετοιμάζονται να περικόψουν ακόμη και αυτή την πολιτική των επιδοτήσεων, στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Συγκέντρωση δυνάμεων και αριστερή ατζέντα μάχης

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Άδωνις διαβάζει βουλωμένο γράμμα: πράγματι έρχεται πολύ δύσκολος χειμώνας για τις εργαζόμενες τάξεις. Η κατάσταση λοιπόν δεν αφήνει περιθώρια για παθητικότητα και αδράνεια. Απαιτείται κινητοποίηση, πρωτοβουλίες, συγκέντρωση δυνάμεων για κοινές μάχες πάνω σε μια κοινή προγραμματική ατζέντα. Τα βασικά συστατικά μιας τέτοιας ατζέντας μάχης έχουν ήδη εκ των πραγμάτων αναδειχθεί:

• Αύξηση μισθών και τιμαριθμική αναπροσαρμογή (ΑΤΑ) για να αντιμετωπιστούν οι απώλειες από την ακρίβεια, η οποία για τα χαμηλότερα στρώματα των εργαζόμενων τάξεων ξεπερνά το 20% (υπερκαλύπτοντας τις τελευταίες αυξήσεις του κατώτερου μισθού, που εξάλλου ήταν «παγωμένος» από το 2012)!

• Μείωση των συντελεστών ΦΠΑ στα ενεργειακά προϊόντα (ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) – μείωση των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα – αποσύνδεση της τιμής ηλεκτρικού ρεύματος από την τιμή του φυσικού αερίου – κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας (του «ναού» της κερδοσκοπίας) – εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των εταιρειών ενέργειας (αν αυτά «επιτρέπεται» να γίνονται για τη γερμανική θυγατρική της ρωσικής Rosneft, επιβάλλεται να γίνονται για να προστατευτεί το εργατικό εισόδημα και να μην παγώσουν οι εργαζόμενοι). Στα καθ’ ημάς, εθνικοποίηση της ΔΕΗ, όχι για να αποδοθεί ξανά στους μετόχους αλλά ως βήμα για να γίνει ξανά η ενέργεια από χρηματιστηριακό προϊόν κοινωνικό αγαθό.

• Επανασύσταση της Εργατικής Κατοικίας και υλοποίηση προγράμματος εργατικής κατοικίας, με στόχο να αυξηθεί κι όχι να μειωθεί η ιδιοκατοίκηση.

• Υγεία – παιδεία – ενέργεια – περιβάλλον – εργατική κατοικία, έξω από τις αγορές, έξω από το κερδοσκοπικό και χρηματιστηριακό «κύκλωμα».

Τα λόγια όμως δεν αρκούν˙ θα χρειαστεί να συσπειρωθούν δυνάμεις, οι ευρύτερες δυνατές, να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να οργανωθούν κινητοποιήσεις πάνω σε ένα τέτοιο πρόγραμμα μάχης.

Να σταματήσει εδώ και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία!

«Πληρώνουμε μια άλλη χώρα για να πολεμά έναν φρικτό πόλεμο στο δικό της έδαφος, ώστε να μην χρειαστεί να πολεμήσουμε έναν χειρότερο πόλεμο στο έδαφος ενός συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ», μου είπε ο Φρέντερικ Κάγκαν από το American Enterprise Institute. “Ακούγεται μάλλον ψυχρό όταν τίθεται με αυτόν τον τρόπο, δεν νομίζεις;”». Αυτά έγραφε πρόσφατα σε άρθρο του αρθρογράφος του Bloomberg! Ο πόλεμος στην Ουκρανία, πόλεμος ιμπεριαλιστικός – άδικος από τις δύο πλευρές, παίρνει τα χαρακτηριστικά βρόμικου πολέμου που διαρκεί χωρίς να διαφαίνεται το τέλος του. Εκεί συναντιούνται και τρίβονται οι τεκτονικές πλάκες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, προκαλώντας «ρίγη» πολεμοκαπηλίας, μιλιταρισμού και εθνικισμού, αλλά και φρενίτιδα εξοπλιστικού ανταγωνισμού.
Πρέπει λοιπόν να κινητοποιηθούμε για το σταμάτημα του πολέμου εδώ και τώρα, αλλά και ενάντια σε όλα όσα αυτός προκαλεί ή απλώς οξύνει. Αυτό δεν θα φέρει μια δίκαιη ειρήνη, αλλά θα είναι προτιμότερο από τη φρίκη και τις πολλαπλές οδυνηρές συνέπειες της συνέχισής του.

Αγώνας ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό, την άκρα δεξιά και τον φασισμό

Ένα διεθνές ρεύμα πολύμορφης και ετερόκλητης άκρας δεξιάς, παραδοσιακής και «μεταμοντέρνας», την οποία συμπληρώνουν νεοναζιστικές ομάδες, κομματίδια ή κόμματα (όπως στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή και το κόμμα του Κασιδιάρη), είναι σε διαρκή άνοδο και μαζικοποιείται τα τελευταία χρόνια: Τραμπ και «τραμπισμός» στις ΗΠΑ, Μπολσονάρου στη Βραζιλία, Μελόνι και Σαλβίνι στην Ιταλία, Vox στην Ισπανία και AfD στη Γερμανία, Όρμπαν στην Ουγγαρία. Όχι το ίδιο επιθετικά, με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό και με ή χωρίς αναφορές ή νοσταλγία προς την κληρονομιά του φασισμού και του ναζισμού του Μεσοπολέμου, τους ενώνει ωστόσο

ο επιθετικός ρατσισμός και η ξενοφοβία, ο αυταρχισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός, η ανοιχτή ή έμμεση απόρριψη της (αστικής) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο μισογυνισμός, η λατρεία στα ορυκτά καύσιμα και ο κλιματοσκεπτικισμός, ο μιλιταρισμός, η περιφρόνηση για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, η συνωμοσιολογία και η αστυνομική αντίληψη για την Ιστορία, το μίσος για την κοινότητα LGBTQ, ο σκοταδισμός και η παθολογική προσκόλληση στο τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Συνιστούν μεγάλο κίνδυνο όχι μόνο γι’ αυτό που αντιπροσωπεύουν ως κόμματα ή ρεύματα, όχι μόνο γιατί βρέθηκαν ή αναμένεται να βρεθούν στην κυβέρνηση στις αντίστοιχες χώρες, αλλά και γιατί επιβάλλουν πολιτική ατζέντα και μετατοπίζουν συνολικά προς θέσεις ή πρακτικές ή συμμαχίες άκρας δεξιάς κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς (όπως η αγγλική δεξιά με ηγέτιδα πλέον την Τρας ή ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα) ή και ακροκεντρώους όπως ο Μακρόν, δίνοντας τον τόνο σε μια επικίνδυνη συνολική αυταρχοποίηση του πολιτικού συστήματος και του κράτους.

Ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν δεν πρέπει να υποτιμηθεί! Αντίθετα, πρέπει να οργανώσουμε συστηματικά τον αγώνα ενάντια στο πρόγραμμα και τις πρακτικές τους.

Αγώνας ενάντια στον ρατσισμό

Τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα των τελευταίων δεκαετιών οφείλονται σε δύο βασικές αιτίες: στον πόλεμο (ιμπεριαλιστική επέμβαση, διακρατική σύγκρουση, εμφύλιος) και στην ακραία φτώχεια. Η επισιτιστική κρίση και η επικίνδυνη κλιμάκωση των ανταγωνισμών πρόκειται να τα διατηρήσουν και μαζικοποιήσουν, ενώ στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα υπάρξουν και μεταναστευτικά/προσφυγικά ρεύματα από αιτίες που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή (λόγω λειψυδρίας, λόγω εξαφάνισης νησιωτικών περιοχών ή εθνών από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας κ.λπ.).

Τα κράτη των αναπτυγμένων πόλων του καπιταλισμού (ΗΠΑ, κράτη-μέλη ΕΕ) επιλέγουν τον ρατσισμό σαν μέθοδο απώθησης, καταστολής, υποτίμησης (ώστε να αξιοποιούνται σε κάποιο βαθμό και ως πάμφθηνη εργατική δύναμη) αλλά και διαχείρισης του πληθυσμού των μεταναστών και προσφύγων, χτίζουν τείχη και καμπ-κολαστήρια στις χώρες πρώτης υποδοχής, νομιμοποιούν ή συγκαλύπτουν κακοποιητικές και δολοφονικές πολιτικές όπως οι επαναπροωθήσεις (push–backs), οργανώνονται τα ίδια σαν «φρούρια» αποτροπής.

Η Ελλάδα, χώρα που υποδέχεται μετανάστες και πρόσφυγες από τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, έχει μετατραπεί σε χώρα-«φυλακή» προσφύγων αλλά και σε αντιπροσφυγικό «σύνορο» της ΕΕ. Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη οι αντιπροσφυγικές πολιτικές οξύνθηκαν και οι επαναπροωθήσεις προσέλαβαν τρομακτικές διαστάσεις και εγκληματικές μορφές, με τη συνέργεια της Frontex και τη σιωπηλή συναίνεση των ευρωπαϊκών αρχών. Στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και στον Έβρο συντελούνται μικρότερα και μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των προσφύγων.

Όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης και ανθρωπισμού, αλλά και γιατί έχουμε ταχθεί με το μέρος των εκμεταλλευόμενων, των καταπιεσμένων και των αδυνάτων αυτού του κόσμου, λέμε «σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά», δικαίωμα στο άσυλο και σε μια ανθρώπινη ζωή, καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες στις γειτονιές μας, δικαίωμα στην υγεία και την εκπαίδευση, όχι στα καμπ-κολαστήρια και τις επαναπροωθήσεις, όχι στη ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, στην Ελλάδα-φυλακή και την Ευρώπη-φρούριο, όχι στον ρατσισμό.

…και τον σεξισμό

Οι γυναικοκτονίες, των οποίων ο αριθμός αυξάνεται διαρκώς, η ρύθμιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών, η εμφάνιση και στη χώρα μας πρωτοβουλιών και αποπειρών να νομιμοποιηθούν στη δημόσια συζήτηση θέματα όπως της απαγόρευσης των αμβλώσεων (με τη συμβολή και της Εκκλησίας), γεγονότα όπως η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/της Zackie ή του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από φερέλπιδες γόνους μεγάλων επιχειρηματικών οικογενειών, είναι ασφαλής δείκτης κινδύνου για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών, καθώς και των LGBTQ ατόμων. Η νέα άκρα δεξιά έχει κάνει σημαία της και μέρος του προγράμματος και της πολιτικής της ατζέντας την ανοιχτή επίθεση σε αυτά τα δικαιώματα και ελευθερίες προσπαθώντας να αντιμετωπίσει έτσι την κρίση της παραδοσιακής οικογένειας και να θέσει ξανά κάτω από την μπότα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» τον αναπαραγωγικό ρόλο της οικογένειας και να κανονικοποιήσει σε αντιδραστική κατεύθυνση τα σεξουαλικά πρότυπα. Το γεγονός ότι πιο παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις ή και κράτη επιμένουν στην πολιτική του «δικαιωματισμού», του γάμου των ομοφυλοφίλων κ.λπ. ούτε υποβαθμίζει τον κίνδυνο ούτε πρέπει να κάνει πρότυπό μας ένα τέτοιο δικαιωματισμό. Οι μάχες για τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών και των LGBTQ ατόμων έχουν κεντρική σημασία, όπως αποδεικνύουν -για παράδειγμα- οι μεγάλες κινητοποιήσεις και η σκληρή αντιπαράθεση για το δικαίωμα στην άμβλωση σε σημαντικές χώρες (Βραζιλία, ΗΠΑ, Πολωνία).

Του Μάριου Αυγουστάτου

Από το 1997, οι -καταδικασμένοι πλέον- νεοναζί της Χρυσής Αυγής οργανώνουν κάθε χρόνο στα τέλη Γενάρη ή αρχές Φλεβάρη πανελλαδική φασιστοσύναξη στην πλατεία Ρηγίλλης, στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την τραγική νύκτα της κρίσης των Ιμίων το 1996 και τον θάνατο 3 αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού. Οι αξιωματικοί ήταν, ουσιαστικά, θύματα του εθνικισμού και των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας, όμως οι νεοναζί προσπαθούν να καπηλευτούν την απώλεια τριών ζωών για να ενδυναμώσουν τον εθνικισμό και να ντύσουν με «πατριωτισμό» τα κηρύγματα μίσους.

Το ιστορικό

Η ακροδεξιά και οι φασίστες έχουν αναγάγει τα γεγονότα στα Ίμια σε κεντρικό γεγονός, αλλά σαφώς και είχαν πολιτική βαρύτητα τη χρονική στιγμή που έγιναν. Με αφορμή το ανεβοκατέβασμα σημαιών της Ελλάδας και της Τουρκίας από δημάρχους, ψαράδες και δημοσιογράφους σε μια βραχονησίδα που τον χειμώνα καλύπτεται ολόκληρη από τα κύματα, οι ελληνικές και τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις παραλίγο να έρθουν σε θερμή σύγκρουση, υλοποιώντας τα πιο ακραία μιλιταριστικά και εθνικιστικά σχέδια των ηγεσιών τους.

Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει ένα ελληνικό πολεμικό ελικόπτερο μετά από απώλεια ελέγχου και να σκοτωθεί το τριμελές πλήρωμά του. Οι φασίστες, κατά τη γνωστή τους τακτική, ηρωοποίησαν τους νεκρούς σαν «σύμβολα εθνικής υπερηφάνειας», κατασκευάζοντας ψεύτικους μύθους γύρω από τα αίτια της πτώσης.

Οι τρεις νεκροί των Ιμίων αποτελούν ξεκάθαρα θύματα της κλιμάκωσης των εθνικισμών.

Η σύγκρουση αποφεύχθηκε με την παρέμβαση των συμμάχων της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, κυρίως των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον δήλωσε ότι είναι αδιανόητο να γίνει ελληνο-τουρκικός πόλεμος «επειδή δύο Τούρκοι δημοσιογράφοι και κάποιοι Έλληνες βαρκάρηδες συνεπλάκησαν σε έναν βράχο που κατοικούσε μία κατσίκα». Το όριο τού εθνικισμού των ηγεσιών είναι ο συσχετισμός δύναμης, όχι μόνο ο στρατιωτικός αλλά και ο πολιτικός.

Ακροδεξιά – φασίστες…

Τα γεγονότα στα Ίμια ήταν η αφορμή για διεκδικήσουν μαζική απεύθυνση σε «πατριωτικά» ακροατήρια διάφορα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα. Οι νεοναζί της ΧΑ παλιότερα, αλλά και μικρότερες γκρούπες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, κατάφεραν να (ανα)συγκροτηθούν, αλλά και να δημιουργήσουν ακροδεξιές πτέρυγες στα μεγάλα κόμματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο ακροδεξιός Φαήλος Κρανιδιώτης, που ίδρυσε τότε το Δίκτυο 21 και διετέλεσε σύμβουλος του Σαμαρά , ή ο Πάνος Καμμένος, που «αποχαιρετώντας» τον υπουργικό θώκο και τη συγκυβέρνηση με τον Τσίπρα, είχε πραγματοποιήσει πτήση πάνω από τα Ίμια με ρίψη στεφάνου και twittαρε μεταξύ άλλων «στα Ιμια, εκεί όπου ξεκίνησε το ταξίδι».

Για τους νεοναζί της ΧΑ έχουν ειπωθεί (και αποκαλυφθεί στη δίκη) τα περισσότερα. Από την πρώτη επέτειο διοργανώνουν φασιστοσυνάξεις, που πάντα ακολουθούνταν από ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο και σε γειτονιές της Αθήνας. Από το 2016 το αντιφασιστικό κίνημα με δυναμική παρουσία στην πλατεία Ρηγίλλης καταφέρνει να ματαιώνει τις δημόσια ανακοινωμένες φασιστικές φιέστες.

Να προσθέσουμε ένα, όχι τόσο γνωστό, συμβάν. Επί μία 10ετία τουλάχιστον, βασιλικοί και χρυσαυγίτες συνυπήρχαν στο ίδιο κτήριο. Η συγκάτοικος ήταν η ΒΕΟ («Βυζαντινή Εθνική Οργάνωση», αρχικά «Βασιλική Εθνική Οργάνωση», ονομασία που απαγορεύτηκε τελικά από τα δικαστήρια εν μέσω Μεταπολίτευσης) με επικεφαλής το Αλέξανδρο Κουντουρά, από τους γνωστότερους βασιλόφρονες.

Όσοι τη δεκαετία ’90 επισκέπτονταν τη ΒΕΟ παραξενεύονταν όταν έβλεπαν να περνάνε την πόρτα «προλετάριοι με ξυρισμένα κεφάλια και πλαστικά μπουφάν» (κατά δήλωσή τους) αλλά μικρή σημασία είχαν αυτές οι λεπτομέρειες μπροστά στον κοινό αγώνα, κατά της δημοκρατίας, του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Για το πώς πληρώνονταν τα νοίκια είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο Κουντουράς, σε ένα πάνελ στο κανάλι του Καρατζαφέρη: Εν μέσω πολλών βασιλοχουντικών, σε μια συζήτηση για τα τεκταινόμενα στον ακροδεξιό χώρο, είχε πει ότι τα ποσά για το ενοίκιο των γραφείων της ΧΑ στην Σολωμού 74 «χαρίζονταν στα παιδιά».

Ο Κουντουράς, λοιπόν, ήταν ο πρώτος ομιλητής στην δεύτερη εκδήλωση της ΧΑ για τα Ίμια, τον Ιανουάριο του 1998, μαζί με τον Σπύρο Σταθόπουλο, τον Περίανδρο και τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο. Και, όπως διαβάζουμε, «κάλεσε με την δεξιά χείρα υψωμένη όλους να επαναλάβουν τον όρκο και να υποσχεθούν ότι θα παραδώσουν την πατρίδα μεγαλύτερη». Ένα από τα πολλά επεισόδια της «ακροδεξιάς πολυκατοικίας».

Η κυβέρνηση

Η κλιμάκωση των εθνικισμών, οι συγκρούσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, η κούρσα των εξοπλισμών, τα πολεμικά τύμπανα από την Ουκρανία (και όχι μόνο) απειλούν να αιματοκυλήσουν την περιοχή. Παράλληλα και από κοινού, Ελλάδα, Τουρκία και ΕΕ με τις αντιπροσφυγικές τους πολιτικές πνίγουν ανθρώπους σε Αιγαίο και Μεσόγειο καθημερινά. Η κυβέρνηση της ΝΔ με τις συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία, πετώντας δισεκατομμύρια που θα έπρεπε να δοθούν για κοινωνικές ανάγκες (τουλάχιστον για υγεία – παιδεία) πολλαπλασιάζει τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα και μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο πολέμου εμπλέκοντάς την άμεσα σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλη την περιοχή, μέχρι και στην Αφρική.

Η ΝΔ επιλέγει να περικόψει 800 εκατ. ευρώ κονδύλια από το δημόσιο σύστημα υγείας και δαπανά δεκάδες δισ. ευρώ σε αγορές όπλων και προσλήψεις μισθοφόρων στρατιωτών. Έχοντας ουσιαστικά ευρύτερη συναίνεση σε αυτά τα σχέδια και από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ.

…και τα καθήκοντα του κινήματος

Την ίδια ώρα, δικαστικές αποφάσεις αποφυλακίζουν ηγετικά στελέχη της ΧΑ, όπως ο πρώην βουλευτής Μίχος και ο πυρηνάρχης Νίκαιας Πατέλης, ενώ ακροδεξιοί και φασίστες επιχειρούν να ανασυγκροτηθούν μέσα στα θολά νερά και τον ανορθολογισμό του «κινήματος» των αντιεμβολιαστών.

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Σταυρούπολη, τον Εύοσμο, το Νέο Ηράκλειο, την Κοκκινιά, η έκρηξη στον λατρευτικό χώρο στον Άγιο Παντελεήμονα, η επίθεση από φασίστα σε μετανάστη στον ΗΣΑΠ, έδειξαν πως η Χρυσή Αυγή και τα απομεινάρια της (κόμματα Κασιδιάρη, Λαγού, Propatria κ.ά.) επιχειρούν να επανακάμψουν και στον δρόμο αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Σε αυτές τις συνθήκες το αντιφασιστικό κίνημα το Σάββατο 29 Γενάρη στις 5μ.μ. για μια ακόμη χρονιά θα βρίσκεται στην πλατεία Ρηγίλλης,  για να τους εμποδίσει, όπως το έκανε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τις μέρες που συμπληρωνόταν 1 χρόνος από την καταδίκη της ΧΑ.  

Πέρα από την αντιφασιστική κινητοποίηση του Σαββάτου, που είναι αναμφίβολο καθήκον μας να είμαστε εκεί, τα αντανακλαστικά μας επιβάλλεται να είναι αυξημένα.

Απέναντι σε κάθε είδους νεοναζί σε κάθε γειτονιά αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που (εκτός του ότι κορυφαίοι της υπουργοί είναι ξεκάθαρα ακροδεξιοί) υλοποιεί συνολικά μια ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική που πλήττει τα δικαιώματά μας. Με πάνω από 22.000 νεκρούς από την πανδημία, η μόνη της «μέριμνα» είναι η καταστολή, ο μιλιταρισμός και ο εθνικισμός, τα δολοφονικά pushbacks και με απουσία ουσιαστικής στήριξης στα λαϊκά νοικοκυριά για την ακρίβεια, με αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση και εξαθλίωσή τους.

Απέναντι σε όλα αυτά να αντιπαραθέσουμε τις δικές μας αξίες, την αλληλεγγύη και αντίσταση, τους δικούς μας αγώνες ενάντια στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στον πόλεμο και στη φτώχεια.

του Αλέξη Λιοσάτου

Το 22% των Ελληνίδων, λέει,  έχει κάνει τουλάχιστον 1 έκτρωση, δηλαδή περίπου 1 εκατομμύριο γυναίκες στην Ελλάδα, με βάση επιστήμονες που αξιοποιεί η αστική τάξη για να στηρίζει τις αντιδραστικές αρλούμπες της. Έστω ότι ισχύει.1

Οι γυναίκες που κάνουν κάθε χρόνο έκτρωση, μπορούν να βρεθούν (κάπως αυθαίρετα αλλά σίγουρα δεν πέφτουμε πολύ έξω) διαιρώντας το 1 εκατομμύριο περίπου που έχει κάνει έκτρωση τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του με τον αριθμό των ετών κατά τη διάρκεια των οποίων γίνονται εκτρώσεις στην Ελλάδα. Επίσημα οι εκτρώσεις στην Ελλάδα νομιμοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’80, αλλά ξέρουμε ότι εκτρώσεις γίνονταν παράνομα και πολλά χρόνια πριν.2

Αν βάλουμε δηλαδή έναν διαιρέτη «50» (που εκπροσωπεί την υπόθεση ότι εκτρώσεις γίνονται στην Ελλάδα από το 1969, κάτι που δεν ισχύει αφού εκτρώσεις γίνονταν και πολλές δεκαετίες νωρίτερα. Από την άλλη γυναίκες που έκαναν εκτρώσεις πριν το 1969 δύσκολα βρίσκονται σήμερα εν ζωή, οπότε, για να στρογγυλοποιήσουμε, το «50» μάλλον δεν πέφτει και πολύ μακριά από την πραγματικότητα), η διαίρεση δίνει περίπου 20.000 γυναίκες ανά έτος. Αυτά με λογικούς συλλογισμούς.

Με δεδομένο ότι δεν κάνουν όλες οι γυναίκες 1 έκτρωση (οι περισσότερες κάνουν 1, κάποιες κάνουν 2-3 κι ελάχιστες κάνουν περισσότερες), θεωρώ αρκετά λογικό ο μέσος όρος των εκτρώσεων ανά γυναίκα που κάνει έκτρωση είναι περίπου στο 1,5. Άρα ο αριθμός αυτός των 20.000 γυναικών μπορεί να ισοδυναμεί με 30.000 εκτρώσεις. Είναι ένα νούμερο που προκύπτει με βάση τα δικά τους αμφιλεγόμενα στοιχεία (έχουμε 1000+1 λόγους για να μην τα πιστεύουμε) και απέχει παρασάγγας από τις ακροδεξιές αρλούμπες που αναπαράγονται κατά κόρον από απατεώνες πολιτικούς κι «επιστήμονες» για 150 και 350 ή και 500 (!!!) χιλιάδες εκτρώσεις ετησίως.3

Ας δούμε τώρα τα επίσημα στοιχεία. Τα στοιχεία του ΠΟΥ  δείχνουν έναν μέσο όρο για την Ελλάδα περίπου 16-17.000 εκτρώσεων ετησίως, από το 2000 κι έπειτα. Τα πραγματικά στοιχεία δίνουν έναν μέσο όρο κοντά στο 30.000 που προκύπτει από τους λογικούς συλλογισμούς. Λογικό.

Δυστυχώς τα στοιχεία του ΠΟΥ τελειώνουν το 2012. Ο αριθμός ωστόσο των εκτρώσεων είναι αδύνατο να άλλαξε δραματικά. Μπορεί κάποιος να επικαλεστεί την επιδείνωση των οικονομικών του μέσου πολίτη έτι περισσότερο και να ισχυριστεί ότι αυξήθηκε πιθανώς λίγο ο αριθμός των εκτρώσεων από το 2012. Ωστόσο κι αυτό αμφισβητείται καθώς 1) φαίνεται ότι από το 2007 μέχρι το 2012 δεν άλλαξε ο αριθμός των εκτρώσεων (η οικονομική κρίση έσκασε το 2008, το πρώτο μνημόνιο ψηφίστηκε αρχές του 2011). 2) εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί Έλληνες απλώς …μετανάστευσαν, αντί να κάθονται εδώ πέρα και να περνάνε τον χρόνο τους κάνοντας εκτρώσεις 3) η νέα γενιά προτιμά να τεκνοποιεί σε μεγάλες ηλικίες αφού (και όπως-όπως) τακτοποιηθεί. Η επισφάλεια, η φτώχεια και η ανεργία την οδηγεί στο να τεκνοποιεί συνήθως όταν πλησιάζει το ηλικιακό όριο τεκνοποίησης της γυναίκας. Γι’ αυτό έχουν πολλαπλασιαστεί οι γέννες μετά τα 30. Η φτώχεια σπάνια επιτρέπει τη δυνατότητα να αναθρέψει μια οικογένεια δυο παιδιά ενώ και η τεκνοποίηση μετά τα 30 δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια, ούτε ψυχολογικά ούτε βιολογικά, για να κάνει κανείς 2 και 3 παιδιά. Αυτά τα δεδομένα σίγουρα είναι πιθανότερο να αυξήσανε τα κρούσματα τερατογενέσεων ή αποβολών τα τελευταία χρόνια παρά τις εκτρώσεις, καθώς οι άνθρωποι μετά τα 30 ξέρουν πολύ καλά να αποφεύγουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και το προτιμούν από το να υποβάλλεται η γυναίκα στην επώδυνη διαδικασία της έκτρωσης. Επιπλέον συνήθως μετά τα 30 η νέα γενιά περισσότερο δυσκολεύεται να τεκνοποιήσει παρά έχει την πολυτέλεια των εκτρώσεων.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν κι άλλοι επιστήμονες που ισχυρίζονται ότι ο αριθμός εκτρώσεων έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια (αν και δεν διευκρινίζει σε σχέση με το ποια περίοδο)4

Παρακάτω: Το 15% των εγκύων, λέει επέλεξαν έκτρωση μεταξύ 2010-2014. Έστω ότι ισχύει.5

Ο αριθμός των εγκύων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι χοντρικά ο αριθμός αυτών που γεννήσανε (περίπου 90.000) 6 προσθέτοντας αυτές που κάνανε έκτρωση, άντε προσθέτοντας κι αυτές που αποβάλανε-ας βάλουμε έναν αριθμό στρογγυλό στην εξίσωση: 100.000 + 15% Χ = Χ, όπου Χ ο αριθμός των εγκύων λοιπόν είναι με μια μαθηματική πράξη περίπου 117.000 και οι εκτρώσεις ετησίως περίπου 17.000. Όσο ακριβώς δηλαδή δίνουν και τα επίσημα νούμερα του ΠΟΥ για το 2012! Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Παρακάτω: «To 10% των γυναικών που υφίσταται τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι εφηβικής ηλικίας… 1 στα 4 κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση, σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου. Οι στατιστικές μελέτες δείχνουν ότι 1 στις 10 έφηβες, στις αναπτυγμένες χώρες, θα έχει τουλάχιστον μία απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη…» Πιθανολογώ ότι αυτά τα στοιχεία είναι υποεκτιμημένα, καθώς η σεξουαλική ζωή σήμερα ξεκινά στα 13 και α) λίγο η άγνοια, λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο η απειρία είναι πολύ πιθανότερο να υπάρχει ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη σε αυτές τις ηλικίες. Β) Προφανώς το ζευγάρι είναι ανέτοιμο να τεκνοποιήσει, ο δεσμός άντρα-γυναίκας δεν έχει συνήθως προοπτική μονιμότητας, αγόρι και κορίτσι πρέπει να τελειώσουν σχολείο, σπουδές, να βρούνε δουλειά, να ωριμάσουν κλπ γ) Το χειρότερο είναι ότι το σεξ είναι ενοχοποιημένο στο σχολείο, υπάρχει μια συντηρητική διαμόρφωση των γονέων κι ελλιπής ενημέρωση τόσο από το σχολείο όσο και από τους γονείς («δεν μιλάνε γι αυτά τα πράγματα στα παιδιά τους» βάζοντας το κεφάλι τους στην άμμο), με αποτέλεσμα «1 στις 2 έφηβες που κάνουν έκτρωση δεν ενημερώνουν τη μητέρα τους.»7

Συνεπώς ένα σημαντικό ποσοστό των εκτρώσεων γίνεται από μαθήτριες. Ένα ακόμα ποσοστό καταλαμβάνουν οι φοιτήτριες υπάρχουν ακόμα οι πολύ νέες και νέοι που δεν έχουν ακόμα τακτοποιηθεί οικονομικά, τα ζευγάρια που δεν σκοπεύουν να ζήσουν μαζί στο μέλλον, τα οικονομικά προβλήματα, τα όρια αντοχής μιας γυναίκας (που «αντέχει» -στο σημερινό φαλλοκρατικό σύστημα που ζούμε- να μεγαλώσει 1 ή 2 παιδιά αλλά δεν «αντέχει» 2 ή 3 ή 4), προβλήματα υγείας του εμβρύου ή της γυναίκας και πάει λέγοντας. Όλα αυτά δίνουν ένα νούμερο γύρω στο 17000. Είναι πολύ μικρό και λογικό νούμερο και όλοι οι παραπάνω λόγοι είναι σεβαστοί. Όσοι θέλουν να επέμβουν σε αυτό το νούμερο θέλουν να γίνουν χωροφύλακες των σωμάτων των γυναικών και άρα όλων μας. Δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε.

Πέρα από τα γκεμπελικά ψέματα που προσπαθούν να αποβλακώσουν την κοινή γνώμη, να δημιουργήσουν «κίνημα» ψεκασμένων και φασιστών και τελικά να οδηγήσουν στην απαγόρευση των εκτρώσεων (για να γυρίσουμε στην παλιά περίοδο που οι εκτρώσεις ήταν παράνομες, πανάκριβες κι επικίνδυνες για τη ζωή της γυναίκας), πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι η έκτρωση δεν είναι έγκλημα αλλά δικαίωμα της γυναίκας και του ζευγαριού. Αυτοί είναι που θα επωμιστούν άλλωστε αποκλειστικά την ανατροφή του όποιου παιδιού κι όχι τα νεοφιλελεύθερα καθάρματα που κυβερνούν και παπαγαλίζουν.

Εξάλλου και τα 17.000 «αγέννητα» δεν φτάνουν για να λύσουν το πρόβλημα της «υπογεννητικότητας».

Καμιά γυναίκα δεν έχει βίτσιο να χασαπιάζει την κοιλιά της άνευ λόγου και τα παιδιά σημαίνουν αγάπη και χαρά για κάθε ζευγάρι, αρκεί να μπορούμε να τους προσφέρουμε το μέλλον που τους αξίζει. Αυτοί που δεν θέλουν τον «θάνατο αγέννητων παιδιών», φροντίζουν για τον αργό και καθημερινό θάνατο των γεννημένων παιδιών. Τους κλέβουν τα όνειρα, το μέλλον, τη ζωή.

Όποιος δεν θέλει «υπογεννητικότητα» να λύσει τα οικονομικά προβλήματα της εργατικής τάξης, να κάνει τις εργασιακές συνθήκες έτσι ώστε ο νέος και η νέα να βρίσκουν σταθερή και μόνιμη δουλειά με μεγάλο μισθό από τα 22-25 χρόνια τους, ώστε να μπορούν να κάνουν μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς και να έχουν τις βιολογικές, ψυχολογικές και οικονομικές αντοχές για να κάνουν 4 και 5 παιδιά, τα οποία κι εκείνα θα μπορούν κι εκείνα να ζήσουν με ασφάλεια κι ευτυχισμένα στο μέλλον.

Αλλιώς να το βουλώσει, ή να τους «βουλώσουμε» εμείς, στρατευόμενοι στον αγώνα για την ανατροπή αυτών και του συστήματός τους.
1. https://babyradio.gr/anepithimiti-egkimosini-i-sigchroni-elliniki-tragodia/

2. http://nefeli.lib.teicrete.gr/browse/seyp/ker/2007/KapnoulaAristea,PitsikakiMaria,FlokaVaitsa/attached-document/Kapnoula.2007.pdf

3. https://powerpolitics.eu/%CE%AC%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9/

4. https://www.capital.gr/health/3268444/epireazei-i-ektrosi-ti-mellontiki-gonimotita

5. https://powerpolitics.eu/%CE%AC%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9/

6. https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/3976280/oi-genniseis-stin-ellada-tha-parameinoyn-ligoteres-apo-toys-thanatoys-eos-to-2050

7. https://babyradio.gr/anepithimiti-egkimosini-i-sigchroni-elliniki-tragodia/

Μέσα σε μία κατάμεστη αίθουσα από αντιφασίστες και εκατοντάδες διαδηλωτές έξω από το Εφετείο – οι φασίστες εντός της αίθουσας ήταν το πολύ 40 – πραγματοποιήθηκε η απολογία του κατηγορούμενου για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης Νίκου Μιχαλολιάκου. Στην απολογία του ο «αρχηγός» έκανε τα πάντα, καρφώνοντας τους πάντες, από τα πίστα τάγματα εφόδου του μέχρι τα στενά του στελέχη και τους βουλευτές του, προκειμένου να βγάλει από πάνω του την κατηγορία της διεύθυνσης της εγκληματικής οργάνωσης που τον βαρύνει.

Αίμα, τιμή, δεν ήμουνα εκεί

Για τον πυρήνα της Νίκαιας είπε ότι του φαίνεται περίεργο ότι είχαν προγραμματίσει να μοιράσουν τρικάκια το βράδυ, ενώ κατέθεσε και ότι δεν ήταν σίγουρος αν θα πήγαινε ο ίδιος να μιλήσει στη Νίκαια. Αυτό σημαίνει ότι διέψευσε όλη την τοπική του η οποία χρησιμοποίησε στην απολογία της αυτό το επιχείρημα για να δικαιολογήσει τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα και μηνύματα μεταξύ των μελών της τη νύχτα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Όσον αφορά τον Λαγό, το “κάρφωμα” του αποστάτη δεν ήταν έκπληξη: ο Μιχαλολιάκος είπε ότι, ενώ ο ίδιος απέλυσε τον Πατέλη από τα γραφεία της Μεσογείων μετά τη δολοφονία, ο Λαγός του είπε «Γιώργο μένεις». Όσον αφορά στη συνομιλία μεταξύ Λαγού και Δεβελέκου, στην οποία ο Λαγός του είπε να δηλώσει «ότι δεν ξέρει το Ρουπακια» εκείνος ισχυρίστηκε ότι ήταν μεν παρών αλλά ότι τόνισε ότι πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια. Για τα μηνύματα του Λαγού που αφορούσαν στην επίθεση στο ΠΑΜΕ, στα οποία έλεγε «τους μακελέψαμε» τώρα είπε ότι δεν του άρεσαν καθόλου, ενώ αρχικά τα αμφισβητούσε. Εμφανίστηκε να μην γνωρίζει τίποτε για όσα αφορούσαν την οργάνωση του λέγοντας για την επίθεση εναντίον των Αιγύπτιων αλιεργατών ότι «εγώ το Πέραμα δεν ξέρω ούτε κατά που πέφτει» ή για το περιοδικό του οποίου ήταν εκδότης και διευθυντής «εγώ δεν ασχολούμουν με το περιοδικό». Χαρακτηριστικές ήταν οι απαξιωτικές εκφράσεις του για κεντρικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, βουλευτές μέχρι πρότινος. Ο Μπαρμπαρούσης έγινε «βοσκός που έβοσκε πρόβατα στην Αιτωλοακαρνανία», ο Κουκούτσης «παλαιοκομματικός και Μαυρογιαλούρος» και ο Στ. Μπούκουρας «πρώην Πασόκος που πουλούσε τυρόπιτες και πεϊνιρλί»! «Πρόκειται για ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων. Πώς γίνεται να συστήσω εγκληματική οργάνωση με αυτούς; Αυτά είναι αστεία πράγματα….», τόνισε ο Ν. Μιχαλολιάκος κατά την απολογία του.

Διαλυτική κρίση

Αυτό που δεν χωρά αμφιβολία είναι η διαλυτική κρίση της Χρυσής Αυγής. Ο “Αρχηγός” αποποιείται τις ευθύνες του, η ναζιστική οργάνωση μασκερεύεται σε “παρεα” ετερόκλητων τυχοδιωκτών,  ο ναζιστικός χαιρετισμός δεν ήταν επίσημος χαιρετισμός αλλά τον χρησιμοποιούσε ο “αρχηγός” όποτε είχε …κέφια, η πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που ανέλαβε ο Αρχηγός μετασκευάστηκε σε υποννοούμενο για το πολιτικό κόστος που είχε η δολοφονία αυτή για τη Χρυσή Αυγή. Μια κρίση που ήταν εμφανής τόσο στους χαμηλούς τόνους που κράτησε ο φυρερίσκος κατά την απολογία του, όσο και στις λίγες δεκάδες υποστηρικτών που βρέθηκαν για να τον συνοδέψουν στο δικαστήριο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την κορύφωση μιας κλιμακούμενης κρίσης για την Χρυσή Αυγή που εκτυλίχθηκε τα τελευταία χρόνια. Από τη μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση την επομένη της δολοφονίας Φύσσα στο Κερατσίνι ως σήμερα, έγιναν εκατοντάδες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις σε γειτονιές, δικαστικές αίθουσες και πόλεις της χώρας και ήταν το αντιφασιστικό κίνημα που δεν άφησε σε χλωρό κλαρί τους νεοναζί. Η αναμετάδοση της δίκης από το Goldendawnwatch, η διάδοση των τεκταινομένων από τα αντιφασιστικά sites, η συστηματική και αποτελεσματική παρουσία της πολιτικής αγωγής στη δίκη, αλλά και μικρές πολλές νίκες του αντιφασιστικού κινήματος – όπως η καταδίκη των χρυσαυγανακτισμένων του Αγίου Παντελεήμονα – έδωσαν απανωτά χτυπήματα στην εγκληματική οργάνωση η οποία πλέον εμφανίζεται – μετά και τη μη είσοδο της στη Βουλή – αποσαρθρωμένη και ημιδιαλυμένη. Η αποχώρηση του Λαγού, ο οποίος διατήρησε την έδρα στην ευρωβουλή και εξαγγέλλει αυτές τις μέρες την ίδρυση νέου ναζιστικού κόμματος, έδωσε στην οργάνωση το τελειωτικό χτύπημα.

Συνέχεια

Η ακροαματική διαδικασία της πολύκροτης δίκης ολοκληρώθηκε. Τις επόμενες εβδομάδες και μήνες με τις αγορεύσεις των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής και της υπεράσπισης θα εκτυλιχθεί το τελευταίο μέρος της δίκης. Θα ακολουθήσουν οι προτάσεις των εισαγγελέων και η ετυμηγορία των δικαστών. Το αντιφασιστικό κίνημα θα χρειαστεί να συνεχίσει να δίνει το παρών μέσα και έξω από τα δικαστήρια, για να εξασφαλίσουμε την καταδίκη με όσο το δυνατόν βαρύτερες ποινές για το σύνολο των ηγετικών στελεχών της, νυν και πρώην χρυσαυγιτών. Όποια όμως και αν είναι τελικά η έκβαση της δίκης αυτής, ο αγώνας ενάντια στους νεοναζί θα χρειαστεί να συνεχιστεί. Η ακροδεξιά παράγκα εντός της κυβέρνησης του Μητσοτάκη, οι φασίστες με γραβάτα του Βελόπουλου και τα διασπασμένα απομεινάρια της Χρυσής Αυγής δεν θα εξαφανιστούν. Ο θεσμικός ρατσισμός κατά των προσφύγων και των μεταναστών και η αντι προσφυγική υστερία των ΜΜΕ, ο εθνικισμός των απανταχού Μακεδονομάχων και Τουρκοφάγων αλλά και η ολομέτωπη επίθεση του αυταρχικού κράτους της δεξιάς στα σωματεία, τις αριστερές οργανώσεις και τους κοινωνικούς αγώνες θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν την ακροδεξιά σε όλες της τις εκδοχές. Μια ενδεχόμενη υποτροπή της κρίσης μπορεί να τροφοδοτήσει νέα κινητικότητα και ανασύνθεση στην ακροδεξιά πολυκατοικία και να δώσει ξανά ώθηση στους νεοναζί. Οι αγώνες ενάντια στη λιτότητα, την καταστολή και το ρατσισμό της δεξιάς το επόμενο διάστημα είναι η βάση στην οποία θα χρειαστεί να συνεχίσει να αναπτύσει τη δυναμική του το αντιφασιστικό κίνημα.

Έλενα Παπαγεωργίου

6 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου και βαδίζοντας προς την ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής

Του Μάριου Αυγουστάτου

Στις 18 Σεπτέμβρη 2019 κλείνουν 6 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Οι χρυσαυγίτες δολοφόνοι του (φυσικοί και πολιτικοί υπεύθυνοι) κάθονται πλέον στο εδώλιο του κατηγορούµενου και όχι στα έδρανα της Βουλής, μη έχοιντας πλέον τις διευκολύνσεις που είχαν ως εκλεγμένοι. Πρόκειται για µια μεγάλη νίκη του αντιφασιστικού κινήµατος σε κάθε του έκφανση. Νίκη που µας δίνει την πεποίθηση, παρ’ όλες τις δυσκολίες που είναι πραγματικές, ότι οι αγώνες µας µπορούν να είναι νικηφόροι. Δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια να εφησυχάσουμε πως τελειώσαµε µε τη Χρυσή Αυγή και τη ναζιστική απειλή.

Διαλυτική κρίση και διασπάσεις

Παρά τις προσπάθειες ξεπλύματος ή ακόμα και ξεκάθαρου προμοταρίσματος από διάφορους φιλοχουντικούς ακροδεξιούς, η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να βρίσκεται σε συνθήκες κάθετης πτώσης. Πτώση που ξεκίνησε από τις ευρωεκλογές και ολοκληρώθηκε με την αποτυχία εισόδου στη Βουλή. Η εφημερίδα «Δημοκρατία» φρόντισε να προσφέρει βήμα στον Μιχαλολιάκο, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «η Χρυσή Αυγή δεν τελεί υπό διάλυση». Όμως ούτε οι ίδιοι δεν το πιστεύουν πια: τα αλληλοκαρφώματα και οι συγκρούσεις μεταξύ τους καλά κρατούν. Απολαύσαμε το διαδικτυακό αλληλοφάγωμα Μιχαλολιάκου – Γερμενή, τα «προδότες με γεμάτες τσέπες» του Αλ. Γέροντα προς την ομάδα Λαγού και πολλά άλλα. Ο Λαγός, απ’ την άλλη, έχει προς το παρόν εξασφαλίσει τα προνόμια του ευρωβουλευτή. Έτσι όντας -οικονομικά τουλάχιστον- σε θέση να συγκεντρώσει δίπλα του ορισμένα στελέχη, διέρρευσε ότι ετοιμάζει νέο κόμμα («Εθνική Λαϊκή Συνείδηση») με τους: Παναγιώτη Ηλιόπουλο, Γεώργιο Γερμενή, Θεόδωρο Τριανταφυλλάκο, Νίκο Κρέσπη, Χρήστο Αθανασάκο, Ιωάννη Ζωγράφο (συνήγορος της ΧΑ) και Αναστάσιο Συμιγδαλά (τηλεπωλητή εθνικιστικών «πονημάτων» και συνεργάτη του Κ. Πλεύρη). Κάτι που πέρασε σχετικά απαρατήρητο μέσα στα αλληλοκαρφώματα, ήταν μια ανάρτηση του Γερμενή, που άθελά του εξηγούσε τους λόγους σύγκρουσης της ομάδας του («ομάδα Λαγού») με την ηγεσία Μιχαλολιάκου: «Δεν είναι αστεία τα πράγματα, όταν έχει πάει [κανείς] κοντά δύο χρόνια φυλακή και υπάρχει μια δίκη η οποία είναι σε εξέλιξη. Τα πράγματα έπρεπε να αντιμετωπιστούν». Ο «Καιάδας», που δεν φημίζεται για την πολιτική του αντίληψη, παραδέχτηκε ότι όλες αυτές οι κινήσεις δεν προκύπτουν από κάποια πολιτική διαφοροποίηση. Είναι απλά σπασμωδικές κινήσεις προκειμένου να θολώσει η εικόνα της εγκληματικής οργάνωσης και να γλιτώσουν από τη μέγγενη της καταδίκης.

Ακροδεξιά «ανασύνθεση»

Με τον Συμιγδαλά συμμετέχοντα, διαφαίνεται η συμμετοχή του τεταρταυγουστιανού φιλοναζί Κ. Πλεύρη στο νέο ναζιστικό σχήμα. Κάτι που επιβεβαιώνεται κι από ανάρτηση στο σάιτ του υπό ίδρυση κόμματος: «Ως γνωστόν ο κ. Συμιγδαλάς συνεργάζεται με τον κ. Κωνσταντίνο Πλεύρη. Δεν θα ήταν λοιπόν έκπληξη αν στην κίνηση Λαγού συμμετείχε και ο Δάσκαλος. Μια φήμη που ήδη είχε φτάσει στα αυτιά ημών, των απλών αλλά ψαγμένων πολιτών και την οποία φαντάζομαι θα ήθελαν να τη δουν να επαληθεύεται, η συντριπτική πλειοψηφία των υγιών Ελλήνων εθνικιστών (…)». Ασφαλώς η ομάδα Λαγού ποντάρει στις καλές σχέσεις που διατηρεί ο Κ. Πλεύρης με στελέχη της ΝΔ. Εκτός από τον εκλεγμένο βουλευτή -και γιο του- Θάνο Πλεύρη, υπάρχει η παλιά σχέση με τον μαθητή του Άδωνι Γεωργιάδη, με τον Μάκη Βορίδη και με άλλα επιφανή ακροδεξιά στελέχη της ΝΔ. Είναι πολύ πιθανό βέβαια αυτή η σύμπραξη να έχει σκαμπανεβάσματα. Ο Πλεύρης, τις παραμονές των εκλογών του 2012, έχει καταγγείλει δημόσια την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, μιλώντας για «άνανδρες» επιθέσεις ομάδας χρυσαυγιτών με στόχο έναν «φουκαρά Πακιστανό». Αυτά βέβαια έρχονται και παρέρχονται, το έχουμε δει πολλές φορές αυτό το έργο. Άλλωστε, όλα θα εξαρτηθούν από την έκβαση της δίκης και τις απαντήσεις του κινήματος.

Καταστολή και ακροδεξιά

Παρά την εκλογική συντριβή της ΧΑ, η ΝΔ ανέλαβε να εφαρμόσει και να κλιμακώσει ρατσιστικές πολιτικές, σε συνέχεια της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η αστυνοµική επιχείρηση εκκένωσης καταλήψεων στέγης στα Εξάρχεια τα ξηµερώµατα της 26/8 µε πρόσχηµα την ασφάλεια, δεν ήταν τίποτε άλλο από µια προκλητικά ρατσιστική επιχείρηση-«σκούπα». Η µεταφορά του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής στο υπουργείο Προ-Πο, έδωσε το µήνυµα ότι πρόσφυγες και μετανάστες λογίζονται εκ προοιμίου σαν εγκληµατίες. Η εγκύκλιος Κικίλια με στόχο να αποκλείσει από τη δωρεάν ιατροφαρµακευτική περίθαλψη τους πρόσφυγες και µετανάστες και οι προκλητικές δηλώσεις του Μπαλάσκα, που χαρακτήρισε συλλήβδην πρόσφυγες, αριστερούς και αναρχικούς «σκουπίδια», λύνουν τα χέρια των αστυνομικών για νέες επιθέσεις. Το είδαμε και στην τελευταία επίθεση στο Κ*ΒΟΞ αλλά και στην ομοφοβική επίθεση των ΜΑΤ σε ζευγάρι gay στο κέντρο της Αθήνας. Στόχος των επιθέσεων είναι το κίνημα αλληλεγγύης, οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες. Είναι αυτή η πολιτική ωμής καταστολής και ρατσισμού που στρώνει το έδαφος σε όλες τις εκδοχές των φασιστών με μπότα και με γραβάτα και συντηρεί τις όποιες ελπίδες επιβίωσής τους.

Αντιφασιστική πάλη

Στις 9 Σεπτέμβρη συνεχίζεται η δίκη της Χρυσής Αυγής. Ειδικά την ημέρα της απολογίας του φυρερίσκου Μιχαλολιάκου, που πλησιάζει, η παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος επιβάλλεται να είναι μαζική. Η συντριβή των νεοναζί πρέπει να ολοκληρωθεί µε µια βαριά καταδίκη της ηγεσίας τους από το δικαστήριο. Αλλά και µε µαζικές κινητοποιήσεις που θα τους αναγκάσουν να κλείσουν όλα τα γραφεία-γιάφκες που έχουν αποµείνει και θα εξαερώσουν και τα τελευταία απομεινάρια ταγµάτων εφόδου από κάθε γειτονιά. Γι’ αυτό συμμετέχουμε και στηρίζουμε τις εκδηλώσεις του φετινού Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη: Το Αντιφασιστικό Φεστιβάλ «Παύλος Φύσσας Killah P» από την Παρασκευή 13/9 έως Κυριακή 15/9 στο πρώην Εργοστάσιο Καχραμάνογλου στο Κερατσίνι. Την αντιφασιστική συναυλία την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη, στον Πολυχώρο Λιπασμάτων της Δραπετσώνας. Συμμετέχουμε μαζικά στη μεγάλη Αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη 2019 στις 5.30 μ.μ. στο σημείο της δολοφονίας του Παύλου, στην οδό Παύλου Φύσσα 60 στο Κερατσίνι. Η επιτυχία των κινητοποιήσεων για τα 6 χρόνια της δολοφονίας του Π. Φύσσα μπορεί να δώσει σαφές μήνυμα για την κατάληξη των νεοναζί που σπαράσσονται από διαλυτική κρίση το τελευταίο διάστημα: βαθιά στη φυλακή και οριστικά στον σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας.