1

Προεδρία Τραμπ : Τέσσερα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσμο και άφησαν παγερά αδιάφορη την ευρωπαϊκή αριστερά !

Του Γιώργου Μητραλιά

Καθώς η πρώτη πράξη του παρόντος αμερικανικού δράματος έχει ολοκληρωθεί με την ορκωμοσία του Τζο Μπάϊντεν, είμαστε πια σε θέση να σκύψουμε πάνω από τις αντιδράσεις ή την έλλειψη αντιδράσεων που προκάλεσε η ταραχώδης προεδρία Τραμπ έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και φυσικά, να αναρωτηθούμε γιατί τα ΜΜΕ και οι διεθνείς ελίτ της διανόησης αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των δυνάμεων της ευρωπαϊκής αριστεράς επέδειξαν πλήρη αδυναμία να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα τόσο στη κορυφή όσο και στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας στη διάρκεια των τεσσάρων ετών της προεδρίας του Τραμπ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το γιατί αυτής της « πλήρους ακατανοησίας » πρέπει να αναζητηθεί στη σκανδαλώδη αδιαφορία που αυτός ο -πολύ ετερόκλητος- κόσμος, επέδειξε για ό,τι συνέβαινε όχι σε μια μικρή χώρα του Τρίτου κόσμου αλλά στη καρδιά της παγκόσμιας υπερδύναμης ! Και αν η νίκη, η ενθρόνιση και η τετραετία της προεδρίας του Τραμπ τράβηξαν κάπως την προσοχή, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς και για το μεγάλο λαϊκό κίνημα που δημιουργήθηκε γύρω από αυτήν. Περιττό να πούμε ότι η αδιαφορία των ΜΜΕ δεν εκπλήσσει καθώς αυτά δεν έχουν κανένα συμφέρον να πληροφορήσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για το γεγονός ότι στις ΗΠΑ γεννιέται ένα πρωτοφανές μαζικό λαϊκό κίνημα, που αποτελείται κυρίως από ριζοσπαστικοποιημένους νέους και νέες που τολμούν να δηλώνουν σοσιαλιστές σε μια χώρα όπου αυτή η λέξη ήταν παραδοσιακά παραπάνω από ξορκισμένη.

Όμως, τι να πούμε για τις ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις που λογικά, θα έπρεπε να έχουν κάθε συμφέρον να διαδώσουν την χαρμόσυνη είδηση της γένεσης και της ανάπτυξης αυτού του εκπληκτικού αμερικανικού λαϊκού κινήματος…και οι οποίες όμως επιμένουν να το αγνοούν, να το σνομπάρουν και να του γυρνάνε την πλάτη; Τι να για αυτές τις Αριστερές που όχι μόνο αρνούνται πεισματικά να του διαδηλώσουν την παραμικρή διεθνιστική αλληλεγγύη, αλλά και αρνούνται να επωφεληθούν από αυτό το αληθινό μάννα εξ ουρανού, που είναι το νεαρό αμερικανικό μαζικό κίνημα, για να ανεβάσουν το (πεσμένο) ηθικό των ακροατηρίων τους, να δείξουν ότι το να μιλάς για σοσιαλισμό δεν είναι και τόσο ντεμοντέ…και κυρίως, για να αναπτύξουν συντροφικούς και αγωνιστικούς δεσμούς με αυτό.

Ωστόσο, υπάρχουν και χειρότερα. Ένα μέρος του αριστερού χώρου, εκείνο που προτάσσει την εθνική κυριαρχία, δεν περιορίζεται να αγνοεί το μαζικό κίνημα καθώς και τη νέα αμερικανική ριζοσπαστική αριστερά, τους ηγέτες της και τους αγώνες τους, αλλά δίνει την εντύπωση ότι κάνει τα πάντα για να τους συκοφαντήσει, να τους γελοιοποιήσει, να τους παρουσιάσει σαν απλά παραρτήματα του Δημοκρατικού κατεστημένου. Είναι φανερό ότι από αυτούς δεν μπορούμε να περιμένουμε να βρουν τίποτα το καλό στην αμερικανική κοινωνία μια που θεωρούν πως όλοι οι Αμερικανοί είναι ίδιοι και άρα …συνένοχοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κατά συνέπεια, δεν εκπλήσσει ότι μερικοί από αυτούς φτάνουν να δηλώνουν ότι τους “αρέσει να βλέπουν τους Αμερικανούς να αλληλοσκοτώνονται”, πιστεύοντας ότι αυτή με αυτή την τερατώδη φράση δίνουν μάλιστα αντί-ιμπεριαλιστικό και αγωνιστικό όρκο πίστης!

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, δεν συνιστά έκπληξη ότι τόσο τα διεθνή ΜΜΕ όσο και οι διάφορες ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις έπεσαν πάντα έξω στις προβλέψεις και αναλύσεις τους για την αμερικανική κατάσταση. Όμως, ακόμα μια φορά, ενώ τα ΜΜΕ είχαν κάθε (ταξικό) συμφέρον να μην δραματοποιήσουν την κατάσταση που δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις δεν είχαν κανένα συμφέρον όταν αρνούνταν να δουν ότι η παγκόσμια υπερδύναμη είχε μπει σε μια πρωτοφανή ιστορική κρίση και ότι ο Τραμπ δεν ήταν μόνο ένας κλόουν, αλλά μάλλον -όπως το έλεγε τόσο σωστά ο Μπέρνι Σάντερς- « ένας φασίστας κλόουν ».

Να λοιπόν γιατί οι -όλο και πιο συχνές προειδοποιήσεις- ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες όδευαν προς μια κατάσταση έρποντος εμφυλίου, που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει δε βίαιες συγκρούσεις, αγνοήθηκαν μόνιμα, αποσιωπήθηκαν ή έγιναν δεκτές ακόμα και με ειρωνικά μειδιάματα.(1) Όπως εξάλλου, έγιναν δεκτές με δυσπιστία που άγγιζε την εθελοτύφλωση, οι επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις σχετικά με την πρόθεση του Τραμπ να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία με όλα τα μέσα και να καταγγείλει τις εκλογές ως στημένες παρόλο που είχε αρχίσει να το κάνει προληπτικά τουλάχιστον 9 μήνες πριν στηθούν οι κάλπες της 3ης Νοεμβρίου 2020. Και ενώ οι μεν έβρισκαν εντελώς εξωπραγματικό και κινδυνολογικό το να διαπιστώνεις ότι η αμερικανική κοινωνία ήταν πια ανεπανόρθωτα διχασμένη και πολωμένη, οι δε μας καθησύχαζαν ότι “τελικά” οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν μπορούν παρά να βρουν ένα τρόπο να συμβιώσουν και να συμφιλιωθούν. Και όλα αυτά με το αχτύπητο επιχείρημα ότι στις ΗΠΑ… “έτσι γινόταν πάντα”…

Γιατί αυτή η εθελοτύφλωση μπροστά στις παραπάνω από αυταρχικές και δικτατορικές διαθέσεις του Τραμπ και του συρφετού των νεοναζιστών, λευκών αρχιρατσιστών, παραληρηματικών συνομωσιολόγων και ευαγγελικών ενεργουμένων του; Μα, επειδή η πίστη τους στην (αιώνια;) σταθερότητα της “μεγαλύτερης δημοκρατίας του κόσμου” και των θεσμών της, έσπρωχνε όλα αυτά τα ΜΜΕ, κόμματα και “ειδικούς των Ηνωμένων Πολιτειών” -τόσο διαφορετικών πολιτικών οριζόντων- να μην πιστεύουν τον Τραμπ όταν έδειχνε αδιάλειπτα την προτίμησή του για τους δικτάτορες και δήλωνε ότι θέλει να μείνει στο Λευκό Οίκο τέσσερα ή ακόμα και δώδεκα παραπάνω χρόνια. Με λίγα λόγια, παίρνοντας, μέχρι την ύστατη στιγμή, τους ευσεβείς πόθους τους για την πραγματικότητα, διεθνή ΜΜΕ αλλά και κόμματα και άνθρωποι της αριστεράς δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μιμούνται τους προγόνους τους του μεσοπολέμου που αρνούνταν να πάρουν στα σοβαρά έναν κάποιο Αδόλφο Χίτλερ ακόμα και λίγο πριν αυτός εισβάλει στην Πολωνία, προκαλώντας έτσι την έκρηξη του δεύτερου παγκόσμιου μακελειού…

Γνωρίζουμε ποια ήταν η συνέχεια. Το γεγονός ότι ο Τραμπ πέρναγε τον καιρό του προετοιμάζοντας μανιωδώς τα « νόμιμα » και παράνομα πραξικοπήματά του δεν ήταν μια απλή παραίσθηση κάποιων φαντασιόπληκτων παλαβιάρηδων. Εξάλλου, αυτές οι προετοιμασίες δεν ήταν κρυφές ή μάλλον, έβγαζαν μάτια, και θα έπρεπε να είναι κάποιος εντελώς στραβός για να μην τις αντιληφθεί. Και έτσι φτάσαμε στην κορύφωση των πραξικοπηματικών αποπειρών του με την εισβολή και κατάληψη του Καπιτωλίου από τις ορδές των τραμπιστών στις 6 Ιανουαρίου. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο αλλά εκείνοι που ποτέ δεν είχαν δει να ετοιμάζονται οι πραξικοπηματικές συνωμοσίες του Τραμπ, παραμένουν αδιόρθωτοι. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, επιμένουν ακόμα και σήμερα, αλλά μόνο εδώ στην Ευρώπη και όχι πια στην Αμερική, να υποβαθμίζουν τη σημασία των γεγονότων που εκτυλίχτηκαν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου, αρνούμενοι πεισματικά να δουν σε αυτά μια απόπειρα πραξικοπήματος! Χρήσιμη ιστορική υπενθύμιση: Το (αποτυχημένο) πραξικόπημα του Χίτλερ στο Μόναχο το 1923, είχε στοχεύσει κέντρα εξουσίας πολύ μικρότερης σημασίας από ό,τι αυτό της 6ης Ιανουαρίου 2021 στο Καπιτώλιο. Και όμως, κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αμφισβητήσει ότι ο Χίτλερ είχε κάνει απόπειρα πραξικοπήματος το 1923…

Ομολογούμε ότι πιστεύαμε πάντα πως οι αριστεροί δεν θα μπορούσαν αιώνια να μην βλέπουν την πραγματικότητα, και ότι η στιγμή της αλήθειας τους θα συνέπιπτε με ένα γεγονός ιστορικής σημασίας όπως π.χ. η απόπειρα πραξικοπήματος του Τραμπ. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι πέσαμε έξω. Ακόμα και τώρα μετά τα όσα έχουν συμβεί, τα ΜΜΕ αλλά και οι Ευρωπαίοι αριστεροί -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- επιμένουν να κοιτάζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες με τα ίδια παλιά γυαλιά τους που παραμορφώνουν την πραγματικότητα. Συνεχίζοντας να υποτιμούν τη θανατερή απειλή που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ, κάνουν τα πάντα για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο Τραμπ είναι τώρα απομονωμένος, ότι το κόμμα του δείχνει να θέλει να του γυρίσει την πλάτη, ότι εγκαταλείπεται σταδιακά από όλου και περισσότερους οπαδούς του. Δηλαδή, ότι η επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι παρά θέμα χρόνου και αργά ή γρήγορα, ο Τραμπ θα ανήκει πια στο παρελθόν.

Για ακόμα μια φορά, οι ισχυρισμοί τους είναι πέρα για πέρα λάθος, είναι διαμετρικά αντίθετοι από αυτά που λένε ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, τα ΜΜΕ της χώρας του ή ακόμα και το …FBI. Να λες τέτοια πράγματα την ώρα που ο Τραμπ εκκαθαρίζει -με μεγάλη επιτυχία- το Ρεπουμπλικανικό κόμμα από τους αντιπάλους του, που δεν ήταν εξάλλου, ποτέ παραπάνω από μια ντουζίνα, είναι απλούστατα χονδροειδές ψέμα. Όπως εξάλλου, είναι χοντροκομμένο ψέμα να λες ότι ο Τραμπ έχει απομονωθεί και χάνει τους υποστηρικτές του ακριβώς τώρα που γίνεται απόλυτος κυρίαρχος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, που τον ακολουθεί πια τυφλά. Με λίγα λόγια, να λες όλα αυτά σημαίνει όχι μόνο ότι παραπληροφορείς και αποπροσανατολίζεις αλλά επίσης -και κυρίως- όταν πρόκειται για ανθρώπους και δυνάμεις της αριστεράς, ότι το έχεις πάρει απόφαση να μείνεις στο περιθώριο της ιστορίας, έρμαιο των γεγονότων, χωρίς καμιά δυνατότητα παρέμβασης για να παλέψεις στο πλευρό αυτών των Αμερικανών συντρόφων σου “που πολεμάνε στην κοιλιά του κτήνους”. Είναι θλιβερό και είναι τραγικό, αλλά δυστυχώς είναι και η αλήθεια…


 

Σημειώσεις

1. Έχοντας αφιερώσει 52 άρθρα στις πολιτικές και κοινωνικές περιπέτειες που γνώρισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες από το Νοέμβριο του 2015 μέχρι σήμερα, βασίζουμε -και- στη δική μας εμπειρία τις διαπιστώσεις, τα διδάγματα και του απολογισμούς του παρόντος κειμένου. Αυτά τα 52 άρθρα βρίσκονται στην ιστοσελίδα μας: https://www.contra-xreos.gr/

 




ΗΠΑ: εκλογές «συμφιλίωσης» ή απλή παρένθεση στον «εμφύλιο»;

Του Πάνου Κοσμά

«Το ουσιαστικό συμπέρασμα από τις εκλογές της Τρίτης είναι πως οι ΗΠΑ είναι σχεδόν μη κυβερνήσιμες»
Edward Luce, Financial Times 9/11/2020

Το στόρυ είναι γνωστό από παλιά, κάτι σαν τυφλοσούρτης κατάλληλος διά πάσαν συγκυρίαν: μια δεξιά διακυβέρνηση που προκαλεί οργή και αντιδράσεις απ’ τα κάτω, πολιτική πόλωση και σημάδια πολιτικής κρίσης, ένας «προοδευτικός» αντίπαλος του δεξιού «τέρατος», νίκη του στις εκλογές και αποκατάσταση της «ομαλότητας». Ισχύει λοιπόν αυτός ο τυφλοσούρτης και για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ; Οι πληγωμένες φιλελεύθερες καρδιές των οπαδών της «παγκοσμιοποίησης» το ελπίζουν και αρκετοί στην Αριστερά το… φοβούνται – αν και οι πρώτοι ελπίζουν λιγότερο απ’ όσο φοβούνται οι δεύτεροι. Ωστόσο, ευτυχώς ή δυστυχώς, είμαστε πολύ μακριά από αυτό. Κάτι άλλο (θα συνεχίσει να) συμβαίνει, και αξίζει όλη μας την προσοχή – και όχι μόνο αυτήν!


Για δεκαετίες ολόκληρες όσον αφορά τις ΗΠΑ επικρατούσε στην Αριστερά η αντίληψη πως τίποτε άξιο έμπνευσης δεν συμβαίνει στη ναυαρχίδα του καπιταλιστικού κόσμου, σε αντίθεση με την Ευρώπη και τον Τρίτο Κόσμο που είχαν να μας δώσουν σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά εγχειρήματα ή και υποδείγματα αγώνα. Θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Πριν έναν αιώνα η καθυστερημένη Ρωσία διέψευσε την επικρατούσα στη Β’ Διεθνή αντίληψη ότι όλες οι σημαντικές εξελίξεις θα έπρεπε να αναμένονται από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης. Αυτή η μετατόπιση του «πολιτικού κέντρου» προς την Ανατολή συνεχίστηκε, παρόλο που η Ευρώπη δεν έχασε ποτέ να είναι πολύ σημαντική. Πάντα όμως οι ΗΠΑ «εξαιρούνταν»˙ ακόμη και το ’68, με το παγκόσμιο επαναστατικό ρεύμα του Μάη, το επίκεντρο ήταν στην Ευρώπη, έστω κι αν συνέβησαν σημαντικά πράγματα και στις ΗΠΑ. Τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος στις ΗΠΑ, εμβάθυνση και κλιμάκωση κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών των τελευταίων χρόνων, θέτουν αντικειμενικά το ερώτημα: μήπως στο πλαίσιο αυτής της ιστορικής διαδικασίας μετατόπισης των παγκόσμιων πολιτικών κέντρων είμαστε μάρτυρες των πρώτων πολιτικών σπασμών άρσης της έως τώρα εξαίρεσης των ΗΠΑ από τα σημαντικά διεθνή κέντρα κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων; Θα ήταν εξαιρετικά ελπιδοφόρο και σημαντικό από στρατηγική άποψη.

«Πρωτοφανή» γεγονότα

Οι σκεπτικιστές θα απαντήσουν με ένα άλλο ερώτημα: μήπως αυτό είναι μια υπερβολική και αστήρικτη υπόθεση εργασίας;
Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα. Τους τελευταίους μήνες συμβαίνουν στις ΗΠΑ «πρωτοφανή» πράγματα που, αν συνέβαιναν στην Ευρώπη για παράδειγμα, θα είχε καμφθεί κάθε… αντίσταση της Αριστεράς στη χρήση «υπερβολικών» και επικών εκφράσεων. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:
Πριν λίγους μήνες, ένοπλες πολιτοφυλακές του Τραμπ εισέβαλαν με πολυβόλα και μπαζούκας στη Βουλή του Μίτσιγκαν και τα έκαναν λαμπόγιαλο. Ο ίδιος ο Τραμπ στοχοποίησε την «ανεπιθύμητη» κυβερνήτη της πολιτείας με τρόπο όχι απλώς ωμό, αλλά προσομοιάζοντα με επικήρυξη! Με ποιες εκφράσεις θα περιέγραφε και με ποιες εκτιμήσεις θα συνόδευε η καθ’ ημάς Αριστερά ένα ανάλογο γεγονός αν συνέβαινε όχι στη Βουλή «αλάκερης» πολιτείας αλλά έστω στη Βουλή της Βαυαρίας, στο δημαρχείο του Παρισιού, στο δημαρχείο της Αθήνας;
Την επομένη των προεδρικών εκλογών τα διεθνή ΜΜΕ μετέδωσαν μια ασυνήθιστη είδηση: αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις πήραν πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας (στα οποία περιλαμβάνονταν και… αντιαεροπορική κάλυψη!) γύρω από την οικία του Μπάιντεν; Τι φοβούνταν; Ότι κάποιοι παλαβοί από τους «πολιτοφύλακες» του Τραμπ θα μπορούσαν όχι απλώς να διανοηθούν αλλά και να οργανώσουν τη δολοφονία του! Ας μεταφέρουμε ένα ανάλογο γεγονός στα ευρωπαϊκά καθ’ ημάς για να μετρήσουμε τα decibel του «γενικού ξεσηκωμού» μπροστά σε μια τέτοια πρωτοφανή κατάρρευση των στοιχειωδών εγγυήσεων της αστικής δημοκρατίας…
Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει πολλά: τον πόλεμο του Τραμπ στα… ταχυδρομεία (το θέαμα με τους σωρούς από κατεστραμμένες κούτες που προορίζονταν να φιλοξενήσουν τις επιστολικές ψήφους), την προτροπή προς τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν δύο φορές, των ωμότητα των προεκλογικών του δηλώσεων (πολλές εξ αυτών στην Ευρώπη θα ήταν αντικείμενο ποινικής δίωξης) κ.λπ.

Οι πολιτοφυλακές και ο έρπων εμφύλιος

Ωστόσο, όλα τα προηγούμενα ωχριούν μπροστά στο μεγάλο γεγονός που χαρακτηρίζει τις αμερικανικές εξελίξεις: τον έρποντα εμφύλιο ανάμεσα σε δύο παρατάξεις στον δρόμο. Το αμερικανικό αριστερό σάιτ και περιοδικό Jacobin με πρόσφατο άρθρο του περιέγραφε με γλαφυρά χρώματα το κλίμα και τις μεθόδους που χαρακτήρισαν όλους τους τελευταίους μήνες τη μάχη για την κυριαρχία στον δρόμο. Μάχη στην οποία η μία πλευρά (το μπλοκ του Τραμπ) συμμετέχει με επισήμως… καταμετρημένες 500 πάνοπλες πολιτοφυλακές σε όλη τη χώρα, με πολιτικές δολοφονίες και «επικήρυξη» αντιπάλων, με μεθόδους επίθεσης σε συγκεντρώσεις με αυτοκίνητα και τροχόσπιτα… (Για να μη μετρήσουμε τις δυνάμεις των στρατιωτικοποιημένων σωμάτων καταστολής που μετριούνται με εκατομμύρια και πίνουν νερό στο όνομα του Τραμπ, την Εθνοφυλακή κ.λπ., που εφάρμοσαν όλους αυτούς τους μήνες ακραίες μεθόδους καταστολής πλήθους.)
Και από την άλλη, η μαζική αυτοάμυνα με χρήση πολύ πιο ήπιων μέσων και οπλισμού (παρόλο που εμφανίστηκαν και ελάχιστες ένοπλες πολιτοφυλακές μαύρων).
Όχι μόνο με αφορμή τα γεγονότα που πυροδότησε η στυγνή δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, αλλά η ίδια η προεκλογική εκστρατεία, διεξάχθηκε με όρους αντιπαράθεσης στον δρόμο ανάμεσα σε αυτά τα δύο στρατόπεδα. Οι εκλογές δεν ήταν απλώς μια απ’ τα πάνω αντιπαράθεση όπου η μουσολινικού ύφους ωμότητα του Τραμπ ήρθε αντιμέτωπη με τη «δημοκρατική» καθεστωτική «γλίτσα» του Μπάιντεν ήταν ταυτόχρονα η συνέχιση του έρποντος εμφυλίου απ’ τα κάτω με (προ)εκλογικά μέσα αλλά στο ίδιο ακριβώς κλίμα και με τις ίδιες μεθόδους της αντιπαράθεσης στον δρόμο.

Θεσμική κατάρρευση και πολιτική κρίση

Όλα αυτά πόρρω απέχουν από μια θεσμική κουλτούρα «ανοχής» και δημοκρατικής εναλλαγής στην εξουσία ανάμεσα στα δύο ιστορικά κόμματα του αμερικανικού καπιταλισμού. Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις θεσμικής κατάρρευσης (χαρακτηρισμός σε άρθρο του Jacobin) και πολιτικής κρίσης. Μια γενναία δόση σαπίσματος της βορειοαμερικανικής «δημοκρατίας». Η κρισιμότητα των εκλογών δεν έγκειται στην υποτιθέμενη κρισιμότητα των συνεπειών από την εφαρμογή διαφορετικών πολιτικών, αλλά στη διαχείριση και τις προοπτικές της θεσμικής κατάρρευσης, της πολιτικής κρίσης και του έρποντος εμφυλίου. Υπ’ αυτό το πρίσμα, πρέπει να «διαγνώσουμε» τα εξής βασικά:

  • Οι δύο παρατάξεις του έρποντος εμφυλίου θα παραμείνουν «συμπαγείς» και θα εξακολουθήσουν να δίνουν τη μάχη απ’ τα κάτω. Ο Τραμπ είναι κυρίαρχος στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, με τη δημοφιλία του στους ψηφοφόρους του κόμματος να κυμαίνεται στο 93% (από 90% το 2016). Έχει ξεδοντιάσει τους βαρόνους του κόμματος και ανοίξει τον δρόμο για μια νέα γενιά στελεχών γαλουχημένων με τα «ιδεώδη» του έρποντος εμφυλίου. Το γεγονός ότι θα ελέγχει τη Γερουσία, θα του δώσει τη δυνατότητα να είναι διαρκώς παρών πολιτικά, να «τηγανίζει» τον Μπάιντεν με διαρκή βέτο και αρνήσεις, να συνδυάζει (όπως και μέχρι σήμερα) το από τα πάνω και από τα κάτω (δηλαδή στον δρόμο).
  • Η άλλη παράταξη του εμφυλίου ωστόσο δεν θα μπορεί να συνδυάσει το από τα πάνω και από τα κάτω. Δεν εκπροσωπείται από τον Μπάιντεν, αλλά από τα αριστερά στελέχη που εκλέχτηκαν με τους Δημοκρατικούς αλλά αναφέρονται πολιτικά περισσότερο στους DSA ή και στις «παρακαταθήκες» της καμπάνιας του Σάντερς (παρόλο που αυτή είναι ήδη τόσο μακρινή στις συνειδήσεις όσων αγωνίζονται). Ο Μπάιντεν θα τους ξενερώσει ακόμη περισσότερο – ήδη το 56% δηλώνει ότι ψήφισε Μπάιντεν μόνο και μόνο για να μην βγει ο Τραμπ. Όχι μόνο επειδή ο έλεγχος της Γερουσίας από τον Τραμπ δεν θα επιτρέψει να κάνει ούτε τα ελάχιστα από όσα επαγγέλθηκε, αλλά γιατί, σε συνδυασμό με το προηγούμενο, έχει ένα εντελώς μη ρεαλιστικό σχέδιο για την ταξική και πολιτική «συμφιλίωση», δηλαδή για την αντιμετώπιση των αιτίων και των συνεπειών του αμερικανικού «εμφυλίου»: την αποκατάσταση μιας παραδοσιακού τύπου «συγκατοίκησης» με τους Ρεπουμπλικανούς. Ήδη ξεκαθάρισε ότι θα κάνει χρήση ακόμη και του προεδρικού βέτο (ενάντια σε ποιον άραγε;) για να μην υλοποιηθεί το πρόγραμμα ασφάλισης υγείας για όλους, ενώ διερεύνησε και την πιθανότητα για σχηματισμό κυβέρνησης με πολλούς ρεπουμπλικανούς υπουργούς!

Ο Τραμπ θα κρατήσει συγκροτημένο και «ενεργό» τον έναν πόλο του έρποντος εμφυλίου. Ο Μπάιντεν θα προσφέρει -και μάλιστα πολύ γρήγορα- γενναίες δόσεις «ξενερώματος» σε όσους από τον άλλο πόλο έχουν ακόμη αυταπάτες – που πάντως δεν είναι οι περισσότεροι. Το ζήτημα της πολιτικής συγκρότησης του άλλου πόλου του αμερικανικού έρποντος εμφυλίου είναι πλέον εντελώς κρίσιμο!

Υ.Γ. Οι ταξικές βάσεις των δύο μπλοκ του αμερικανικού έρποντος εμφυλίου, η κρίση ηγεσίας στον καπιταλιστικό κόσμο και ο εμπορικός πόλεμος και ο «Ψυχρός πόλεμος» με την Κίνα, η συνδυαστική τους επίπτωση στην πυροδότηση της θεσμικής κατάρρευσης και της πολιτικής κρίσης στις ίδιες τις ΗΠΑ είναι τα μεγάλα κρίσιμα ζητήματα στα οποία πρέπει να στραφεί η ανάλυση και η προσοχή μας. Το παρόν άρθρο δεν είναι παρά μια μικρή και ανεπαρκέστατη εισαγωγή.




Την ώρα που ο Τραμπ ετοιμάζει το πραξικόπημά του, το Δημοκρατικό Κατεστημένο θέλει να συγκατοικήσει με τους Ρεπουμπλικάνους και επιτίθεται…στην Αριστερά !

Του Γιώργου Μητραλιά

Ενώ οι πραξικοπηματικές προετοιμασίες του Τραμπ προχωρούν κανονικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίζουν να παίρνουν την πρώτη γεύση μιας δυαδικής εξουσίας τόσο πρωτόγνωρης όσο και υποσχόμενης μεγάλες ανατροπές. Πράγματι, ενισχυμένος από την υποστήριξη των 72 εκατομμυρίων Αμερικανών που τον ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές, ο Τραμπ που διατηρεί πάντα υπό τον πλήρη έλεγχό του το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, δείχνει ξεκάθαρα ότι γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τα νομικίστικα επιχειρήματα των Δημοκρατικών αντιπάλων του, και προτιμά να οργανώνει τη δικιά του κρατική « νομιμότητα » που θεμελιώνεται όχι σε δημοκρατικούς ευσεβείς πόθους αλλά σε πολύ πιο τραχιά και υλικά « επιχειρήματα ». Με λίγα λόγια, ενώ οι αντίπαλοί του αγορεύουν περί της « δύναμης της αμερικανικής δημοκρατίας », ο Τραμπ ολοκληρώνει τώρα τις δικτατορικές του ετοιμασίες που άρχισε το 2016 και συνέχισε σε όλη τη διάρκεια της προεδρίας του…

Ωστόσο, είναι γεγονός ότι ακόμα και σήμερα που οι αντιδημοκρατικές διαθέσεις του Τραμπ βγάζουν μάτια, τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ αδυνατούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και όμως, αυτός ο αμερικανός φασίζων Καλιγούλας που είναι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έκρυψε ποτέ τις δικτατορικές του προθέσεις. Έκανε πάντα ό,τι μπορούσε -με λόγια και με έργα- για να αποκαλύψει τις ξεκάθαρα αυταρχικές αν όχι φασιστικές φιλοδοξίες του και να μας προειδοποιήσει ότι στερείται παντελώς του παραμικρού ηθικού ενδοιασμού, καθώς και ότι προτίθεται να κάνει τα πάντα για να παραμείνει γατζωμένος στην εξουσία όσο γίνεται περισσότερο…(1)

Γιατί λοιπόν αυτή η εθελοτυφλία που μάλιστα συνεχίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια; Και γιατί αυτή η τάση για αυτοκτονία της γηραιάς αμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας; Η απάντηση σε όλα αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα θα μπορούσε να βρίσκεται σε αυτά που σκέφτονται και κάνουν σήμερα οι πιο εξέχοντες πάτρονες αυτής της αμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, και πριν από όλους το Δημοκρατικό της Κατεστημένο. Λοιπόν, τι φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τους ηγέτες του Δημοκρατικού κόμματος την επαύριο των προεδρικών εκλογών που κέρδισε ο υποψήφιός τους Τζο Μπάϊντεν; Είναι μήπως η άρνηση του Τραμπ να παραδεχτεί την ήττα του; Η πρόθεσή του να παραμείνει γατζωμένος στην εξουσία; Η άρνησή του να προχωρήσει σε μια ειρηνική και “πολιτισμένη” μεταβίβαση εξουσίας; Τα δικτατορικά του σχέδια; Ή μήπως η σύγκλιση της υγειονομικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης ιστορικών διαστάσεων που πρέπει να αντιμετωπίσει ο νέος πρόεδρος της χώρας;

Όχι, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, οι ηγέτες του Δημοκρατικού κόμματος -καθώς και τα μεγάλα ΜΜΕ που τους στηρίζουν- δεν δείχνουν να τους απασχολούν κατά απόλυτη προτεραιότητα όλα αυτά τα γιγάντια προβλήματα και αυτό επειδή δείχνουν να έχουν εντελώς άλλες έγνοιες : Πώς να επιτεθούν, ακόμα και βίαια, στην Αριστερά, κατηγορώντας την ως υπεύθυνη για την αποτυχία του κόμματος στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου για την ανανέωση των εδρών της Βουλής και της Γερουσίας !

Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι που εξαπέλυσαν αυτό το μπαράζ επιθέσεων ενάντια στην Αριστερά είναι οι Ρεπουμπλικάνοι αποστάτες, όπως π.χ. ο πρώην κυβερνήτης του Οχάϊο John Casich, που προορίζονται να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μελλοντική κυβέρνηση Μπάϊντεν για να ενσαρκώσουν το άνοιγμα στο Ρεπουμπλικανικύ κόμματος που τόσο διακαώς επιθυμεί το Δημοκρατικό Κατεστημένο.(2) Για όλο αυτόν τον -επονομαζόμενο “κεντρώο”- καλό κόσμο, αιτία της οδυνηρής ήττας των Δημοκρατικών ήταν ο “εξτρεμισμός” της Αριστεράς του κόμματος που ενσαρκώνουν οι προγραμματικές της προτάσεις όπως το Green New Deal, η Medicare for All (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους), η δραστική φορολόγιση των υπερ-πλούσιων ή από-χρηματοδότηση της αστυνομίας.

Δεν εκπλήσσει βέβαια που η αλήθεια είναι διαμετρικά αντίθετη από εκείνη που επικαλούνται οι -δεξιότατοι- κατήγοροι της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ και των συντρόφων της. Απόδειξη; Μα, το γεγονός ότι το σύνολο (100%) των Δημοκρατικών υποψηφίων που υποστήριζαν την Medicare for All και σχεδόν όλοι (99%) που υπερασπίζονταν το Green New Deal εξελέγησαν ενώ όλοι οι ηττημένοι είχαν ταχθεί εναντίον. Και κυρίως, όλες οι νεαρές βουλεύτριες της διάσημης « Squad » (Alexandria Ocasio-Cortez, Rashida Tlaib, Ilhan Omar et Ayanna Pressley) επανεξελέγησαν θριαμβευτικά, παρά τη λυσσασμένη αντίδραση της Wall Street και των Κατεστημένων τόσο των Ρεπουμπλικάνων όσο και των Δημοκρατικών, με ποσοστά που φτάνουν και ξεπερνούν το 70 %. Εξάλλου, έρχονται τώρα να τις ενισχύσουν στο Κοινοβούλιο νεοεκλεγμένοι Σοσιαλιστές βουλευτές, μεταξύ των οποίων και η εξαιρετικά ριζοσπαστική Αφρο-αμερικανίδα δημεγέρτησα Cori Bush που εξελέγη στο άκρως Ρεπουμπλικανικό Μισούρι με το συντριπτικό 79% των ψήφων%. Και έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, είναι τώρα που οι νεοεκλεγμένες και οι νεοεκλεγμένοι ριζοσπάστες σοσιαλιστές βουλευτές θα μπορέσουν να σχηματίσουν μια ευάριθμη, μαχητική και πολλά υποσχόμενη κοινοβουλευτική ομάδα…

Νάμαστε λοιπόν μπροστά στη βαθύτερη αιτία όλων αυτών των, από πρώτη άποψη εντελώς ακατανόητων, συμπεριφορών και πράξεων του Δημοκρατικού Κατεστημένου και των μεγάλων αμερικανικών και διεθνών ΜΜΕ. Δεν είναι ότι όλοι δαύτοι είναι τυφλοί, ότι δεν βλέπουν την επερχόμενη καταστροφή. Είναι μάλλον πως δεν θέλουν να δουν, πως προτιμούν να μην μιλάνε ανοικτά -παρόλο τον πανικό που τους διακατέχει- καθώς το ζητούμενο είναι να προστατέψουν με νύχια και με δόντια το (αστικό και καπιταλιστικό) κοινό τους σπίτι, που χτίστηκε υπομονετικά στη διάρκεια δυο και περισσότερων αιώνων από τις Ρεπουμπλικάνικες και Δημοκρατικές ελίτ του αμερικάνικου δικομματισμού ! Ένα κοινό σπίτι που ελπίζουν πάντα να διασώσουν στο όνομα της κοινότητας των ταξικών τους συμφερόντων, χάρη -μεταξύ άλλων- και στα ανοίγματα του Μπάϊντεν στον, όπως δήλωσε,… « παλιόφιλό του » πρόεδρο της Γερουσίας και δεξί χέρι του Τραμπ σε όλες τις αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές του αθλιότητες Mitch McConnell.

Με όλα αυτά υπόψην μας, η επίθεση του Δημοκρατικού Κατεστημένου στην Αριστερά δεν έχει τίποτα το ακατανόητο επειδή, ανεξάρτητα από το αν πετύχουν η αποτύχουν οι πραξικοπηματικές φιλοδοξίες του Τραμπ, ο εχθρός που πρέπει να συντριβεί από αυτό τον καλό κόσμο θα είναι πάντα η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ και οι σύντροφοί της επικεφαλής του μεγάλου κοινωνικού κινήματος της ριζοσπαστικής αμερικανικής νεολαίας που ενέπνευσε και έπλασε αυτή η αμερικανική « ιδιοτροπία » που είναι ο ανεξάρτητος σοσιαλιστής γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Και αυτό επειδή μόνον αυτή η νεαρή ριζοσπαστική αμερικανική Αριστερά θέλει και μπορεί να μπει επικεφαλής του λαϊκού κινήματος αντίστασης στα αντιδημοκρατικά και πραξικοπηματικά σχέδια και ενέργειες του Τραμπ. Όπως εξάλλου, μόνον αυτή η ίδια ριζοσπαστική αμερικανική Αριστερά θέλει και μπορεί να εναντιωθεί με όλα τα μέσα στη νεοφιλελεύθερη συγκατοίκηση Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών, που ενσαρκώνει η διαβόητη κυβέρνηση Μπάιντεν-Μιτς ΜακΚόννελ που τόσο εύχεται η Γουώλ Στρητ και οι αστικές ελίτ της χώρας.

Και η ευρωπαϊκή αριστερά ; Τι λέει και τι κάνει για όλα αυτά ; Δυστυχώς, συνεχίζει να μένει απαθής, να μην εκδηλώνει την παραμικρή έμπρακτη αλληλεγγύη σε όλες και όλους εκείνους που αγωνίζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες περισσότερο παρά ποτέ και για εμάς τους ίδιους, για ολάκερη την ανθρωπότητα και τον πλανήτη της. Ή όπως το έλεγε τόσο σωστά ο Τσε Γκεβάρα, « πολεμάνε στην πιο σπουδαία από όλες τις μάχες, επειδή ζουν στην κοιλιά του κτήνους » ! Άραγε μέχρι πότε σύντροφοι ; Το πράγμα επείγει αφάνταστα και είναι και προς το δικό σας συμφέρον…

 

Σημειώσεις

1. Βλέπε επίσης το προηγούμενο άρθρο μας « Με τον Τραμπ να αρνείται να φύγει -Η απειλή του εμφυλίου πλανιέται τώρα πάνω από τις ΗΠΑ”: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1465-me-ton-tramp-arneitai-na-fygei-i-apeili.html

Και επίσης, δυο άρθρα γραμμένα τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο 2019 με τους εύγλωττους τίτλους: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες ένα βήμα πριν την εμφύλια σύρραξη” (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1407-oi-inomenes-politeies-ena-vima-prin-tin-emfylia-syrraksi.html), και “Το φάσμα του εμφυλίου πλανιέται ήδη πάνω από τις ΗΠΑ!” (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1375-civil-war.html)

Γενικότερα, τα άρθρα μας εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια, δεν αρκούνταν να προειδοποιούν για τα αντιδημοκρατικά και δικτατορικά σχέδια του Τραμπ, αλλά και περιέγραφαν συχνά λεπτομερώς αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν τώρα στις ΗΠΑ μπροστά στα μάτια μας…

2. Η υπόθεση της επονομαζόμενης επιχείρησης “Lincoln Project” είναι πολύ διδακτική για τη βούληση των Δημοκρατικών ηγετών να προετοιμάσουν τη συγκατοίκηση με τους Ρεπουμπλικάνους. Χρηματοδοτημένο από το Δημοκρατικό κόμμα με πάνω από 70 εκατομμύρια δολλάρια, η επιχείρηση Lincoln Project που συσπείρωνε μερικές αντιφρονούσες προσωπικότητες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, είχε για αποστολή να ανοίξει ρωγμές στην εκλογική βάση αυτού του κόμματος. Παρά την τεράστια διαφήμησή του από τα μεγάλα ΜΜΕ που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς, η αποτυχία του ήταν πασιφανής : Οι Ρεπουμπλικάνοι που ψήφισαν τον Τραμπ ήταν το 2020 περισσότεροι από ότι το 2016 (93 % έναντι 90%) ! Πράγμα που δεν εμπόδισε αυτούς τους Ρεπουμπλικάνους αντιφρονούντες να επιτεθούν βίαια -με την ενθάρρυνση των Δημοκρατικών ηγετών- στην αριστερά του κόμματος η αμαρτία της οποίας ήταν ότι συνέβαλε όσο κανείς άλλος στη νίκη του Μπάιντεν…

Μετάφραση από τα Γαλλικά

 

 

Πηγή:www.contra-xreos.gr




Εκλογές στις ΗΠΑ – Ποιο το όφελος για την εργατική τάξη;

του Μάριου Αυγουστάτου

Καθώς οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ προετοιμάζονται για το τελευταίο επεισόδιο των εκλογών, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να χάσει ο Τραμπ. Είναι όμως εναλλακτική λύση για την εργατική τάξη ο Joe Biden, οι Δημοκρατικοί και το νεοφιλελεύθερο κέντρο;

Ο απερχόμενος(;) Ντόναλντ Τραμπ

Μετά από τέσσερα χρόνια τρόμου για τους από κάτω στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο πλανήτη, ο Ντόναλντ Τραμπ αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση ενόψει των εκλογών στις ΗΠΑ την Τρίτη 3 Νοέμβρη. Οι κλυδωνισμοί από την πανδημία, οι κατακόρυφα αυξανόμενες ουρές στα γραφεία ανεργίας και τις τράπεζες τροφίμων αλλά και το Black Lives Matter έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα για τον Trump.
Ο καταστροφικός του χειρισμός της πανδημίας προκάλεσε περισσότερους από 220.000 θανάτους και έκανε χειρότερες τις ήδη βαθιές ανισότητες στην κοινωνία των ΗΠΑ. Το βάρος έπεσε στις πλάτες των φτωχών και των Αφροαμερικανών. Οι Αφροαμερικανοί μετράνε θανάτους τρεις φορές πάνω από το ποσοστό των λευκών.
Ταυτόχρονα -και μιλάμε για την ισχυρότερη οικονομική και στρατιωτική δύναμη στον κόσμο- η ανεργία αυξάνεται, έχοντας φτάσει μέχρι το 16% (επίσημα και με διάφορα στατιστικά τερτίπια το κρατάνε πλέον σε μονοψήφιο αριθμό) εν μέσω πανδημίας. Αριθμοί που είναι πλασματικοί αφού στην πραγματικότητα η ανεργία κι η φτώχεια είναι πολύ χειρότερες.
Ο Τραμπ που μάχεται για να επανεκλεγεί, ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει την ακροδεξιά και τους απανταχού ρατσιστές. Πρόσφατα, είπε απευθυνόμενος στη ναζιστική συμμορία γνωστή ως Proud Boys «stand back and stand by» εν όψει των εκλογών. Και είναι μία από τις διάφορες φασιστικές ομάδες που έχει ενισχύσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, έδωσε σιωπηρή υποστήριξη στη θεωρία συνωμοσίας QAnon, ένα εργαλείο αντισημιτών και ρατσιστών. ((https://www.theguardian.com/commentisfree/2020/oct/17/donald-trump-is-the-qanon-president-and-hes-proud-of-it))
Όταν φασίστας δολοφόνησε τη διαδηλώτρια Heather Heyer στο Charlottesville το 2017, ο Trump είπε ότι υπήρχαν «πολύ καλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές»… ((https://www.washingtonpost.com/dc-md-va/2018/12/12/heather-heyers-mother-has-message-trump-please-think-before-you-speak/))
Οι ακροδεξιοί οπαδοί του υποστηρίζουν το καθεστώς των απελάσεων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι μόνιμοι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι φυσικά οι μετανάστες.
Μια πρόσφατη έκθεση της ομάδας πολιτικών δικαιωμάτων της ACLU (American Civil Liberties Union, www.aclu.org) αποκάλυψε ότι οι δικηγόροι ακόμα αγωνίζονται να βρουν τους γονείς 545 μεταναστών παιδιών που χωρίστηκαν λόγω της ρατσιστικής πολιτικής αναγκαστικού χωρισμού. ((https://twitter.com/ACLU/status/1318706837106155520))
Στην πραγματικότητα η εκλογική του νίκη το 2016 ήταν ένα σύμπτωμα μιας αμερικανικής κοινωνίας σε βαθιά κρίση, κοινωνική και πολιτική. Το «αμερικανικό όνειρο» του καπιταλισμού που φέρνει την «ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας» ήταν πάντα μια ψευδαίσθηση και ένα ψέμα για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης, φτωχούς και μαύρους. Αλλά αυτό το όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη τις τελευταίες δεκαετίες.
Όταν ο Τραμπ μπήκε στον Λευκό Οίκο, το κατώτερο πραγματικό ωρομίσθιο ήταν στα επίπεδα του 1972. ((https://www.cbpp.org/research/economy/policy-basics-the-minimum-wage))
Μετά την απελπισία και την απογοήτευση του κόσμου από την αποτυχημένη (νεο)φιλελεύθερη “κεντροδεξιά” του Ομπάμα, ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ φάνταζε επιτυχώς ως «αντισυστημικός» και «outsider» που «θα τσάκιζε τις ελίτ».
Η (ακρο)δεξιά του Τραμπ ενσωμάτωσε το ρατσισμό απέναντι σε μετανάστες και μειονότητες, και χρησιμοποίησε κυνικά ζητήματα “πολέμου των πολιτισμών”. ((https://www.politico.eu/article/president-donald-trump-team-message-clash-of-civilizations-back/))
Παρόλο που η Κλίντον έλαβε 2,87εκατομ. ψήφους παραπάνω (ελέω εκλογικού συστήματος) η αναμέτρηση ήταν πολύ πιο εύκολη απ’ότι θα φανταζόταν ποτέ ο ίδιος, απέναντι στην πολεμοκάπηλη Χίλαρι Κλίντον, τσιράκι της Wall Street και των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ο Τραμπ έχει αρνηθεί επανειλημμένα να πει ξεκάθαρα ότι θα αποδεχτεί το αποτέλεσμα των εκλογών εάν χάσει. ((https://edition.cnn.com/2020/09/24/politics/trump-election-warnings-leaving-office/index.html))
Έχει αμελήσει κατηγορίες ότι ακροδεξιές ομάδες είχαν σχέδιο να απαγάγουν και να δολοφονήσουν δύο κυβερνήτες στο Μίσιγκαν και τη Βιρτζίνια. Τον Απρίλιο ξεκάθαρα υποκίνησε τις ομάδες ένοπλων πολιτοφυλακών τον Απρίλιο που εισέβαλαν στο τοπικό κοινοβούλιο όταν έγραψε στο Twitter «LIBERATE MICHIGAN!», γιατί… η κυβερνήτης ζητούσε κοινωνικές πολιτικές εν μέσω πανδημίας. ((https://www.theguardian.com/us-news/2020/oct/13/virginia-governor-ralph-northam-kidnap-plot-fbi))
((https://www.motherjones.com/politics/2020/10/men-who-allegedly-plotted-to-kidnap-michigan-governor-celebrated-violent-far-right-extremism/))
Τα στελέχη των Δημοκρατικών στο σύνολό τους παρουσιάζουν τον Τραμπ ως «εκτροπή» ή ακόμη και «υπαρξιακή απειλή» για τις ΗΠΑ, αλλά απέχουν μακράν από τα πολιτικά καθήκοντα που θα έβαζε μια τέτοια συνθήκη. Στο συνέδριο των Δημοκρατικών από τον Μπαράκ Ομπάμα ως την Αλεξάντρα Οκάσιο-Κορτέζ, όλες οι τοποθετήσεις ισχυρίστηκαν ότι στην κάλπη του Νοέμβρη παίζεται «η τελευταία ευκαιρία να σώσουμε τη δημοκρατία».
Μας θυμίζουν κατά πολύ τις κραυγές «Να φύγει ο Μπους».
Σαφώς και οι νεοναζιστικές, ρατσιστικές, ακροδεξιές ομάδες έχουν ενισχυθεί από τις πολιτικές και τις δηλώσεις του Τραμπ και έχουν διαπράξει εγκλήματα. Αλλά όσο κι αν είναι εν δυνάμει επικίνδυνο, δεν υπάρχει κάποιο φασιστικό σχέδιο εν εξελίξει στις ΗΠΑ. Η διακυβέρνηση είναι η καλύτερη δυνατή για την άρχουσα τάξη, όσον αφορά την προάσπιση των συμφερόντων της. Το «παιχνιδάκι» του Τραμπ με τις ομάδες των φασιστών είναι ανησυχητικό, αλλά δε μπορούμε να μιλήσουμε συνολικά για ένα φασιστικό κίνημα, με οργανωμένο κόμμα αλλά και με μια ελίτ πρόθυμη να το στηρίξει ή έστω να το ανεχτεί, με στόχο τη συντριβή των εργατικών συνδικάτων και την εξολόθρευση της αντιπολίτευσης και των αντιστάσεων. Η σχέση Τραμπ-φασιστών, θυμίζει περισσότερο το πως ανελίχθηκε ο Νίξον παράλληλα με την μαζική επανενεργοποίηση της ΚΚΚ.

Δημοκρατικοί και Τζο Μπάιντεν

Για τις φετινές εκλογές, άλλη μια φορά φέτος ο μηχανισμός των Δημοκρατικών έχει φροντίσει να επιλέξει «μια απ’τα ίδια» απέναντι τον Τραμπ.
Ο Μπάιντεν λέει ελάχιστα για πολιτικές που θα βοηθήσουν ουσιαστικά την εργατική τάξη. Οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το ότι ο Μπάιντεν είναι «επιστροφή στην… ευγένεια» και ότι «έχει μεγαλώσει στον Λευκό Οίκο και ξέρει τη δουλίτσα». Μια μεθοδολογία που επιμελώς βάζει τα ταξικά θέματα στην άκρη. ((https://www.forbes.com/sites/andrewsolender/2020/10/27/at-close-of-a-brutal-campaign-biden-campaign-urges-a-return-to-civility/#341c27c02a72))
Ο Τζο Μπάιντεν έχει μια υποτιθέμενη «προοδευτική» αύρα σε σύγκριση με την Κλίντον επειδή ήταν αντιπρόεδρος του Μπαράκ Ομπάμα. Όμως ο Μπάιντεν είναι ο υποψήφιος των μεγάλων επιχειρήσεων, των γερακιών Πεντάγωνου και του ΝΑΤΟ, της CIA. Είναι βγαλμένος από την καρδιά του καπιταλισμού και του αμερικανικού κράτους.
Σίγουρα, για εκατομμύρια απλούς ανθρώπους εκπροσωπεί την ελπίδα απέναντι στο «τέρας» Τραμπ. Nα θυμηθούμε ότι η νεοφιλελεύθερη διοίκηση του «προοδευτικού» Ομπάμα (που ψηφίστηκε μετά το «τέρας» Μπους) συνέχισε τις ιμπεριαλιστικές σφαγές στο εξωτερικό και τις απελάσεις στο εσωτερικό και κατά τη διάρκεια της θητείας του έλαβαν μέρος οι περισσότερες δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς.
Ο Μπάιντεν ακόμη και εν μέσω τής πανδημίας, αρνείται να υποστηρίξει την καθολική υγειονομική περίθαλψη και λαμβάνει δωρεές από την ιδιωτική βιομηχανία υγείας και τις φαρμακευτικές. ((https://apnews.com/article/6245d9ac166d4dd9a66dd017306a048b))
Η οικονομική εκστρατεία του Μπάιντεν συγκέντρωσε σχεδόν 200 εκατομμύρια δολάρια μόνο από δωρητές που έδωσαν τουλάχιστον 100.000$. Διπλάσια από το ποσό που μάζεψε ο Τραμπ και μιλάμε για το ποσό που προέρχεται από τους πλούσιους και τις μεγάλες εταιρείες.
Ο Μπάιντεν υποτίθεται έκλεισε το μάτι στο κίνημα BLM επιλέγοντας την Καμάλα Χάρις ως συνυποψήφια του. ((https://www.redtopia.gr/fuck-cop-mala-harris-ena-proto-scholio-gia-tin-ypopsifiotita-kamala-charis/))
Όμως η ρητορική του νόμου και της τάξης υπήρξε ανέκαθεν χαρακτηριστικό της πολιτικής του. Ο Μπάιντεν το 1994 συνέγραψε το νόμο Violent Crime Control and Law Enforcement Act (περί βίαιου ελέγχου εγκλήματος και επιβολής του νόμου) σε αγαστή συνεργασία με το NAPO (National Association of Police Organizations) που έβγαλε 100.000 αστυνομικούς στους δρόμους, με χιλιάδες συλλήψεις (κυρίως μαύρους και λατίνους), 60 νέες θανατικές ποινές, και 125.000 νέα κελιά, ουσιαστικά διοχέτευσε δημόσιο χρήμα στις ιδιωτικές φυλακές.
Και όταν ξέσπασε το BLM φέτος, συνέστησε στους αστυνομικούς να εκπαιδεύονται για να πυροβολούν ανθρώπους στα… πόδια. ((https://www.kar.org.gr/2020/06/03/tzo-mpainten-gia-astynomiki-via-na-toys-pyrovoloyn-sta-podia-ki-ochi-stin-kardia/))
Εκατομμύρια κόσμος της εργατικής τάξης θα ψηφίσουν τους Δημοκρατικούς παρά το γεγονός ότι είναι το κόμμα των αφεντικών και το ξέρουν. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 56% των ψηφοφόρων του τον υποστηρίζει απλά επειδή δεν είναι “Τραμπ”. ((https://www.forbes.com/sites/jackbrewster/2020/08/13/poll-56-of-biden-voters-say-theyre-voting-for-him-because-hes-not-trump/?sh=63fbffdb6132))

Οι παγίδα για τους από κάτω του «Settle for Biden»

Υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος ότι τα κινήματα και οι εργατικές αντιστάσεις που ξεπήδησαν στη διάρκεια της διακυβέρνησης Τραμπ θα στοιχηθούν πίσω από την ανάθεση στον Μπάιντεν και θα ξεφουσκώσουν.
Το σύνθημα «settle for Biden» είναι μαζικά δημοφιλές στα social media και έχει πλέον γίνει κεντρικό στην καμπάνια του.
Ο Μάικλ Μπράουν συνδικαλιστής στο LA λέει: «Τα συνδικάτα επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στην προπαγάνδα υπέρ του Δημοκρατικού κόμματος σε μια εποχή που η ταξική πάλη είναι ζωτικής σημασίας. Η Εργατική Συνομοσπονδία της Πολιτείας του Λος Άντζελες, κάθε τέσσερα χρόνια, βάζει στην άκρη σχεδόν όλη την δραστηριότητα της και σχεδόν όλα τα μέλη της κάνουν κομματική δουλειά για τους Δημοκρατικούς. Ως αποτέλεσμα, δεν υπάρχει πολύς χώρος για ταξική πάλη εκτός της στενής εκλογικής πολιτικής.»
Το Γενάρη του 1967 ο επαναστάτης μαρξιστής Hal Draper ρωτούσε: «Ποιος θα είναι ο λιγότερο κακός το 1968;». ((https://www.marxists.org/archive/draper/1967/01/lesser.htm))
Στο άρθρο του, που γράφτηκε εν όψει εκλογών και αναφερόταν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές του 1964, όπου αντιμέτωποι ήταν ο ρατσιστής Ρεπουμπλικανός Barry Goldwater και ο τον Δημοκρατικό Λίντον Τζόνσον.
Ο Τζόνσον, ο οποίος είχε αναλάβει τον τελευταίο χρόνο την προεδρία (μετά τη δολοφονία του Κένεντι) συνέχισε μεν την πολιτική του υποστηρίζοντας το κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων (οι Δημοκρατικοί ήθελαν να ενσωματώσουν τους μαύρους, λειαίνοντας βεβαίως τον ριζοσπαστισμό του κινήματος).
Ο ρατσιστής Goldwater υποστήριξε μια πλατφόρμα ενάντια στα Πολιτικά Δικαιώματα. ((https://www.newyorker.com/magazine/1964/10/03/the-campaign-goldwater))
Ο Τζόνσον όμως συνέχισε και μια άλλη πολιτική του Κένεντι – στέλνοντας ολοένα και περισσότερα στρατεύματα στο Βιετνάμ για να συντρίψει τους Βιετκόνγκ. ((https://www.history.com/this-day-in-history/johnson-announces-more-troops-to-vietnam))
Πολλοί στην αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα τότε υποστήριξαν ότι η ψήφος για τον Τζόνσον ήταν η σωστή επιλογή απέναντι στον Goldwater. Μόλις ο Τζόνσον έγινε πρόεδρος, έστειλε ακόμα περισσότερες χιλιάδες στρατεύματα στο Βιετνάμ.
Κι έτσι ο Draper καταλήγει: «Λοιπόν ποιο ήταν τελικά το Μικρότερο Κακό το 1964; Με τις φιλελεύθερες εργατικές ψήφους στην τσέπη η πολιτική σε αυτήν τη χώρα κινείται σταθερά ολοένα πιο δεξιά-δεξιά-δεξιά μέχρι που ένας Lyndon Johnson θα μπορούσε να μοιάζει με ένα μικρότερο κακό. Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος – ακόμα και όταν υπάρχει πράγματι ένα μικρότερο κακό – η επιλογή του μικρότερου κακού υπονομεύει κάθε πιθανότητα να πολεμήσουμε πραγματικά για το σωστό. 
Σε περιπτώσεις που η επιλογή είναι μεταξύ δύο καπιταλιστών πολιτικών, η ήττα έρχεται απλά και μόνο με την αποδοχή του περιορισμού σε αυτήν την επιλογή».
Το επιχείρημα κατά της στοίχισης πίσω από ένα «μικρότερο κακό» δεν είναι ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των Δημοκρατών και των Ρεπουμπλικανών. Σαφώς και υπάρχουν αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Επίσης, σαφέστατα και δεν μπορούμε να κάνουμε ευθεία αντιστοίχιση των συνθηκών της δεκαετίας ‘60 με το τώρα. Ο καπιταλισμός ήταν σε ξέφρενη ανάπτυξη και ακόμα μπορούσε να «δώσει» στα χαμηλότερα στρώματα. Παρόλα αυτά, παρόλο το «χάιδεμα» στα κινήματα (πχ για τα Πολιτικά Δικαιώματα) η καταστολή και η βία του κράτους ήταν αμείλικτη.
Πλέον, εν έτει 2020, με μια υγειονομική και οικονομική μακροχρόνια κρίση, με τους φτωχούς να γίνονται ολοένα και φτωχότεροι και τους πλούσιους ολοένα και πλουσιότεροι, η αντίθεση είναι κυρίως ταξική. Οι εξεγέρσεις του σήμερα έχουν πιο κλασικό υπόβαθρο μεν, επανέρχεται δε ο πολιτικός αυταρχισμός. Η εξέγερση του 2020 έχει και πανεθνικό αλλά και εργατικό χαρακτήρα, η ανάκαμψη των ταξικών αγώνων είναι πρωτοφανής. Σ’αυτή την πρωτοπορία υποχωρεί ραγδαία η ηγεμονική κουλτούρα των πολλαπλών ταυτοτήτων, στο οποίο στηριζόταν η ατράνταχτη πολιτική ηγεμονία των Δημοκρατικών. Πλέον αναζητούν τον κοινό παρονομαστή. Υπάρχουν ποιοτικές μεταβολές στο κίνημα και ένα σημαντικό στοιχείο είναι το χαρακτηριστικό της επιμονής για μεγάλα διαστήματα.
Η αριστερά και τα κινήματα όταν στοιχίζονται πίσω από το Δημοκρατικό κόμμα, στην πραγματικότητα ενισχύουν δεξιές πολιτικές. Το συμπέρασμα είναι ότι σε κάθε ιστορική συγκυρία «δεν μπορείς να πολεμήσεις τη νίκη των πιο δεξιών δυνάμεων θυσιάζοντας τη δική σου ανεξάρτητη δύναμη».

 

Οι αντιστάσεις πέρα από το δίπολο Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι

Ενώ στην Ευρώπη η πολιτική κλίνει ολοένα και πιο δεξιά, στις ΗΠΑ κλιμακώνεται η πόλωση. Προς τα αριστερά σε κινηματικό επίπεδο (εξέγερση BLM και όχι μόνο) αλλά και συσπείρωση της δεξιάς και των ρατσιστών υπέρμαχων της “λευκής ανωτερότητας” και υπέρ του νόμου και της τάξης. Το έργο το έχουμε ξαναδεί τουλάχιστον από τη δεκ 60: κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, αντιπολεμικό, εξεγέρσεις των μαύρων, μέχρι και το κίνημα Occupy. Και, σχεδόν κάθε φορά, έρχονται οι (νεο)φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί, λειαίνοντας τις γωνίες, ενσωματώνουν κάποια στελέχη αποστεώνοντας το κίνημα.
Στις ΗΠΑ, η πιο μαζική σοσιαλιστική οργάνωση είναι οι DSA, με 75.000 μέλη. Υποστήριξαν την υποψηφιότητα Σάντερς, αλλά αφότου έχασε το χρίσμα, δεν υποστήριξαν τον Μπάιντεν (δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα υποστήριξης του).
Τα κεντρικά και εκλεγμένα στελέχη με τους Δημοκρατικούς (Alexandria Ocasio Cortez, Ilhan Omar, Rashida Tlaib και Ayanna Pressley) απολαμβάνουν δημοσιότητα στα ΜΜΕ και θεωρητικά στηρίζουν κινηματικές απόψεις, οργάνωσαν (ιντερνετικές) εκδηλώσεις-συζητήσεις κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας και καμπάνιες τύπου poll, αλλά ουσιαστικά έχουν πάρει αποστάσεις από κινήματα όπως το BLM κλπ. Kαι ειδικά στις κρίσιμες πολιτικές στιγμές (βλ. υποψ. Ταμάλα Χάρις) σιώπησαν ή ακόμα χειρότερα δήλωσαν υπέρ των επιλογών των Δημοκρατικών.
Οι διαδηλώσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη στις ΗΠΑ του Τραμπ από την πρώτη μέρα. Η προεδρία του ξεκίνησε με τα εκατομμύρια που συμμετείχαν στις γυναικείες πορείες και εκείνους που διαδήλωσαν κατά της απαγόρευσης της εισόδου των μουσουλμάνων στη χώρα.
Μετέπειτα ήρθε ένα κύμα απεργιών των εκπαιδευτικών. Σε συνέντευξη του 2018 μία απεργός στη Δυτική Βιρτζίνια, έλεγε πώς ένιωσε ότι «ξεκίνησαν μια επανάσταση, που θα επεκταθεί παντού». ((«Red State Revolt, The Teachers’ Strike Wave and Working-Class Politics», Eric Blanc, 2019 Verso)) Υπερβολική εκτίμηση σίγουρα, αλλά ενδεικτική του κλίματος.
Φέτος, σημειώθηκαν επίσης χιλιάδες απεργίες. Πολλές από αυτές ήταν δράσεις απ’τα κάτω, από πρωτοβάθμια σωματεία, ως απάντηση σε μη ασφαλείς χώρους εργασίας λόγω του Covid-19. Συνολικά 1.100 απεργίες έχουν πραγματοποιηθεί από τον Μάρτιο σύμφωνα με το Payday Report ((https://paydayreport.com/covid-19-strike-wave-interactive-map/)) – το οποίο παρακολουθεί τους αγώνες των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Έγιναν προσπάθειες να συνδεθεί ο αγώνας των εργαζομένων με το κίνημα BLM, με την απεργία BLM τον Ιούνιο. Σε όλες τις μεγάλες και στις περισσότερες μικρότερες πόλεις, πολλοί και πολλές συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κάποιο είδος δράσης για το BLM.
Η έξαρση των αγώνων έχει ήδη ανοίξει πολλές συζητήσεις για το σύστημα.
Ο Albert Lee, συνδικαλιστής από το Πόρτλαντ λέει ενδεικτικά: «Όταν εγώ και άλλοι σοσιαλιστές μιλούσαμε πριν από ένα χρόνο για την κατάργηση της αστυνομίας ή την κατάργηση των φυλακών, μας έλεγαν ότι αυτές οι ιδέες ήταν πολύ ριζοσπαστικές, αλλά τώρα δεν συμβαίνει αυτό, αυτές οι ιδέες θεωρούνται κοινή λογική στο κίνημα και όχι μόνο. Ο Trump πρέπει να φύγει ούτως ή άλλως. Αλλά οι καταστάσεις μας δείχνουν ότι όσοι αγωνίζονται δεν θα κάνουν πίσω πια. Δεν πρόκειται να ενσωματωθούν στον Μπάιντεν, απλώς θα συνεχίσουν.»

 

Ο Μπάιντεν δεν προσφέρει καμία λύση απέναντι στον Τραμπ

Η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης, η εξέγερση του Black Lives Matter, όλες οι κοινωνικές διεργασίες που συμβαίνουν σήμερα είναι κοσμογονικών διαστάσεων. Η σύνδεση των αντιστάσεων, των κινημάτων με πολιτικοποίηση είναι μια πολύ σημαντικές παρακαταθήκες για το αύριο, πρωτοφανείς για τις ΗΠΑ.
Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες έξω από τους Δημοκρατικούς, πέρα από τα δύο κόμματα που αντιπροσωπεύουν το σύστημα και αγωνίζονται για πραγματική αλλαγή. Ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι θα μπορούσαν να είναι «φίλοι» μας. Ο ρόλος των επαναστατών είναι η ενίσχυση και πολιτικοποίηση των υφιστάμενων κοινωνικών κινημάτων στους δρόμους και στα συνδικάτα με κέντρο την ταξική πολιτική.
Εδώ και κάποια χρόνια δεν είναι πλέον «ταμπού» στις ΗΠΑ, στην καρδιά του καπιταλισμού, το να αναφέρεται κανείς στο σοσιαλισμό. Περισσότερο από ποτέ οι από κάτω στις ΗΠΑ έχουν την ανάγκη για το δικό τους ανεξάρτητο εργατικό κόμμα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο καθήκον: η δουλειά στην κατεύθυνση του χτισίματος ανεξάρτητου, εργατικού, μαζικού και ορατού αριστερού πολιτικού πόλου. Το θέμα δεν είναι τόσο οι εκλογές, το θέμα είναι η πραγματική ενίσχυση και μαζικοποίηση των κινημάτων που θα οδηγήσουν και σε πολιτικές λύσεις.




ΗΠΑ : Η τελική σύγκρουση έχει ήδη αρχίσει και ολάκερος ο κόσμος κρατάει την ανάσα του !

του Γιώργου Μητραλιά*

 

 

Ώρα με την ώρα, η ιστορία επιταχύνεται όσο ποτέ άλλοτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ τα κάθε λογής σοβαρά γεγονότα που διαδραματίζονται τόσο στην κορυφή του Κράτους όσο και στη βάση της κοινωνίας της παγκόσμιας υπερδύναμης, επιβεβαιώνουν τις χειρότερες προβλέψεις. Από εδώ και πέρα, δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία : ο Τραμπ και οι δικοί του επέλεξαν οριστικά την πολιτική του χειρότερου και οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να βυθίζονται σε μια γενικευμένη αδελφοκτόνα σύρραξη με αβέβαιη τελικά έκβαση.

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και είναι εύγλωττα. Οι πραιτοριανοί του Τραμπ που είναι οι Αμερικανοί αστυνομικοί, αυξάνουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις θύματα των οποίων είναι σχεδόν πάντα Αφροαμερικανοί. Και αυτή τη φορά, τους μπάτσους ενισχύουν όλο και πιο πολύ ρατσιστές και νεοναζιστές “πολιτοφύλακες” που δεν διστάζουν πια να εφορμήσουν (με αυτοκίνητα) ή να πυροβολήσουν ενάντια στους αντιρατσιστές διαδηλωτές. Όμως, τώρα υπάρχει μια νέα εξέλιξη τεράστιας σημασίας: Ο ρατσιστικός και φασιστικός συρφετός, με επικεφαλής τον Τραμπ και τον Πένς, όχι μόνο αναγορεύει σε “ήρωες” αυτούς τους δολοφόνους, αλλά και καλεί τους πιστούς του να πάρουν τα όπλα (που εξάλλου διαθέτουν σε μεγάλες ποσότητες) και να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους! Συμπερασματικά, για αυτούς που θα είχαν ακόμα αμφιβολίες, ο Αμερικανός Πρόεδρος, από κοινού με τον αντιπρόεδρό του, τους Ρεπουμπλικάνους βουλευτές και γερουσιαστές του, τον ακροδεξιό τύπο, τις ευαγγελικές εκκλησίες (που συγκεντρώνουν εκατομμύρια για τη στήριξη αυτών των δολοφόνων “ηρώων”) και τους υπεροπλισμένους πολιτοφύλακες τους, προτρέπουν δημόσια σε διάπραξη μαζικών φόνων. Ή ακόμα χειρότερα, καλούν σε εμφύλιο πόλεμο για την εξόντωση των αντιπάλων τους! (1)

Ταυτόχρονα, ο Τραμπ δηλώνει – και πάλι- ότι θα μπορούσε να μείνει στην εξουσία για άλλα …δώδεκα χρόνια (!), προτρέπει του Ρεπουμπλικάνους της Β. Καρολίνας να ψηφίσουν …δυο φορές (μια στη κάλπη και μια δια αλληλογραφίας), ενώ επιταχύνει την επίθεσή του ενάντια στο δημοφιλέστατο θεσμό του Ταχυδρομείου, που προτιμά να τον δει να διαλύεται παρά να εγγυάται την ψήφο δια αλληλογραφίας εκείνων που παίρνουν στα σοβαρά την πανδημία, δηλαδή των αντιπάλων του ψηφοφόρων. Και όλα αυτά ενώ εξαπολύει καθημερινά καταιγισμό χυδαίων ύβρεων ή παρανοϊκών ψεμμάτων ενάντια στους αντιπάλους του και υπερισχύει στο πεδίο της πιο παραληρηματικής προσωπολατρείας ακόμα και ενός Τσαουσέσκου, ενός Σαντάμ ή ενός Μουσολίνι. Γιατί; Μα, επειδή κανένας από αυτούς τους δικτάτορες δεν μπόρεσε ποτέ να “εξυμνηθεί” από τους αυλοκόλακες τους όσο ο Τραμπ στη διάρκεια των τριών ημερών του ανεκδιήγητου “Ρεπουμπλικανικού Συνεδρίου” όπου έφτασε να αποκληθεί …”θεόσταλτος” ή “εκλεκτός’ του ίδιου του Θεού, και επειδή ποτέ κανένας τους δεν τόλμησε να δηλώσει αυτά που πριν λίγο δήλωσε ο Τραμπ: ότι μιλάει κατευθείαν στο Θεό και ότι συζητά μαζί του τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει…

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τραμπ ότι κρύβει τις επιδιώξεις και τα σχέδιά του, ότι δεν αποκαλύπτει -μάλιστα, εδώ και καιρό- τι θέλει να κάνει για να παραμείνει γατζωμένος στην εξουσία. Ωστόσο, σχεδόν οι πάντες έξω από τις ΗΠΑ προτιμούν να μην τον ακούνε, να μην τον πιστεύουν, να μην τον παίρνουν στα σοβαρά. Ακριβώς όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και των εφημερίδων στο μεσοπόλεμο, που προτιμούσαν να μην πιστεύουν τον Χίτλερ -μέχρι και την παραμονή του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου!- και να μην παίρνουν στα σοβαρά τις άγρια αντισημιτικές και πολεμοχαρείς απειλές του…

Και το Κατεστημένο των Δημοκρατικών ; Μετά από μια μακρά περίοδο στη διάρκεια της οποίας οι κορυφές του, τα δημοσιογραφικά τους όργανα (Τάϊμς της Νέας Υόρκης, Ουάσιγκτον Ποστ, CNN,…) καμώνονταν πως δεν άκουγαν τις απειλές του Τραμπ, τώρα -επιτέλους !- αντιδρούν. Και κατ’εικόνα και ομοίωση των Δημοκρατικών ψηφοφόρων τους, το 75 % των οποίων φοβάται ότι ο Τραμπ δεν θα αποδεχτεί την ήττα του, δεν κρύβουν πια τους φόβους τους και δείχνουν πολύ ανήσυχοι. Όμως, δεν κάνουν τίποτα. Ή μάλλον, δείχνουν να θέλουν να πολεμήσουν τον Τραμπ εμφανιζόμενοι… πιο Τραμπ από τον Τραμπ. Και έτσι βλέπουμε τον Μπάϊντεν να κατηγορεί τον Τραμπ για την τάχα…συμφιλιωτική του στάση απέναντι στην Κίνα (!), να στηλιτεύει την “αναρχία” στους δρόμους του Πόρτλαντ ή της Κενόσα και να υποστηρίζει άνευ όρων τα ορυκτά καύσιμα ή το Πεντάγωνο. Το αποτέλεσμα αυτής της μεγαλοφυούς τακτικής είναι ήδη ορατό: ο Τραμπ ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις και οι υποστηρικτές του δείχνουν να έχουν αναθαρρήσει και έχουν ξαναβρεί τον ενθουσιασμό τους. Όπως και νάχει, το βέβαιο είναι πως φαίνεται πια ότι αποκλείεται να δούμε τον Μπάϊντεν να συντρίβει εκλογικά τον Τραμπ. Πράγμα που σημαίνει ότι εκλείπει οριστικά και η μόνη δυνατότητα που υπήρχε για να εξαναγκαστεί ο Τραμπ να εγκαταλείψει ειρηνικά την εξουσία.

Κατά συνέπεια, και ενώ απομένουν λιγότερο από 60 μέρες μέχρι τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, είναι ξεκάθαρο ότι η μοναδική ελπίδα έρχεται από τη μόνη δύναμη που εμφανίζεται αποφασισμένη να φράξει το δρόμο στον Τραμπ και στα εφιαλτικά του σχέδια, το μεγάλο ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα που διαδηλώνει ήδη μαζικά στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων ! Και πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτή η ελπίδα είναι τεραστίων διαστάσεων, όπως εξάλλου το υποδηλώνει το γεγονός ότι το μεγαλύτερο από τα παρόντα κινήματα, το Black Lives Matter (BLM), έχει μπορέσει να κατεβάσει στις διαδηλώσεις του…27 εκατομμύρια διαδηλωτές μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες! Διαδηλωτές που παλεύουν ηρωϊκά εδώ και μήνες ενάντια στις δυνάμεις της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας (εδώ και πάνω από 100 μέρες στο Πόρτλαντ!) και που αντιμετωπίζουν, συχνά με επιτυχία, τις διάφορες ρατσιστικές και νεοφασιστικές πολιτοφυλακές, οι οποίες δεν διστάζουν πια να ρίχνουν στο ψαχνό…

Είναι λοιπόν σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή που το μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα περνάει στην επίθεση, που γίναμε μάρτυρες ενός γεγονότος ιστορικών διαστάσεων, της πολιτικής απεργίας των μπασκετμπολιστών του NBA, η οποία απλώθηκε ακαριαία σε σχεδόν όλα τα επαγγελματικά σπορ της χώρας! Αυτή η απεργία -που έχει ήδη παγκόσμια απήχηση- δεν πέφτει από τον ουρανό: Προετοιμάστηκε από το 2016 κυρίως από τις βολονταριστικές αλλά και καλομελετημένες πρωτοβουλίες αυτού του απίστευτα θαρραλέου και μεγαλοφυούς επαναστάτη αγωνιστή που είναι ο επαγγελματίας παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου Κόλιν Κέπερνικ, που βλέπει το τότε (2016) μοναχικό του γονάτισμα διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομική κτηνωδία κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, να γενικεύεται και να υιοθετείται τώρα πια από εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές και αθλήτριες στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε ολάκερο τον πλανήτη!

Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο που ήταν οι μπασκετμπολίστες του NBA που έκαναν την αρχή καθώς πάει καιρός που η πολιτικοποίηση και η μαχητικότητά τους έχουν κάνει το NBA πραγματικό κάστρο της αμερικανικής αντιρατσιστικής αριστεράς. (2) Να λοιπόν γιατί είδαμε παλαίμαχους του NBA αλλά και σημερινές παίκτριες του WNBA να οργανώνουν και να μπαίνουν επικεφαλής των κινητοποιήσεων του BLM σε πολλές πόλεις -και στη Μινεάπολη του Τζωρτζ Φλόϋντ-, καθώς και τεράστιες προσωπικότητες του NBA όπως τον Lebron James ή τον προπονητή της εθνικής των ΗΠΑ Gregg Popovich να γίνονται καθημερινός εφιάλτης για τον Τραμπ. Είναι λοιπόν εξαιτίας της σημασίας και της τεράστιας απήχησης αυτής της απεργίας στο NBA που εκείνος που έσπευσε να κάνει τα πάντα για να την σπάσει το συντομότερο δυνατό είναι ο ίδιος άνθρωπος που τορπίλισε, δυστυχώς με επιτυχία, την προεδρική εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς. Πρόκειται για τον Μπάρακ Ομπάμα που, με τη βοήθεια των ηγετών της μαύρης αστικής τάξης (των ίδιων που καλούσαν πιεστικά τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τη δολοφονία του Τζωρτζ Φλόϋντ …να γυρίσουν πάραυτα στα σπίτια τους), άσκησε ασφυκτική προσωπική πίεση στους επικεφαλής της απεργίας για να την σταματήσουν αμέσως, για να μην δώσουν …« επικίνδυνες ιδέες » σε άλλους αμερικανούς εργαζόμενους. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που αυτή η απεργία βαφτίστηκε ακαριαία… « μποϋκότ », γεγονός που προκάλεσε τις οργισμένες αντιδράσεις των εκπροσώπων της αμερικανικής αριστεράς, με επικεφαλής την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, που τόνισαν δίκαια ότι οι λέξεις δεν είναι αθώες καθώς… « terminology matters »…

Να λοιπόν πού βρισκόμαστε λιγότερο από δυο μήνες πριν ανοίξουν -αν βέβαια…ανοίξουν- οι κάλπες των προεδρικών εκλογών. Η κατάσταση είναι παραπάνω από εκρηκτική, και οι προβλέψεις για την τελική έκβαση της γιγάντιας σύγκρουσης που ήδη άρχισε είναι εντελώς παρακινδυνευμένες. Ένας λόγος παραπάνω για να ξυπνήσει επιτέλους η ευρωπαϊκή -και βέβαια και η ελληνική- αριστερά και να κινητοποιηθεί στο πλευρό του μαζικού ριζοσπαστικού αμερικανικού κινήματος που ζητάει και έχει όσο ποτέ ανάγκη -σήμερα και όχι αύριο- την έμπρακτη αλληλεγγύη της. Και αυτό για τον επιπλέον λόγο ότι στους επόμενους 4-5 μήνες, είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες που θα κριθεί -όπως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και πουθενά αλλού στο κόσμο- το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη !…

Σημειώσεις

  1. Βλέπε επίσης το προηγούμενο άρθρο μας « Με τον Τραμπ να αρνείται να φύγει -Η απειλή του εμφυλίου πλανιέται τώρα πάνω από τις ΗΠΑ”: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1465-me-ton-tramp-arneitai-na-fygei-i-apeili.html

Και επίσης, το πολύ σημαντικό ντοκουμέντο που είναι η συνέντευξη (στα αγγλικά) του επικεφαλής του κινήματος των αμερικανών βετεράνων στρατιωτικών “Vets for Peace”: https://solidarity-us.org/will-the-military-support-a-declaration-of-martial-law/

  1. Δεν είναι απορίας άξιο που ο ελληνικός τύπος και οι αθλητικογράφοι του επέβαλαν -επί τέσσερα χρόνια!- πρωτοφανή λογοκρισία, αποσιώπησαν ολοκληρωτικά και δεν αναφέρθηκαν ποτέ στα -αναρίθμητα και σχεδόν καθημερινά- γεγονότα όλο και μεγαλύτερης πολιτικής ανυπακοής και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης που συγκλονίζουν τον αθλητικό κόσμο των ΗΠΑ. Και δεν είναι απορίας άξιο επειδή όλος αυτός ο καλός κόσμος των ελληνικών ΜΜΕ υπακούει τυφλά μόνο στα κελεύσματα των αφεντικών του, οι οποίοι ορθά σκεπτόμενοι φοβούνται σαν τον διάολο μην τυχόν οι διάφοροι αμερικανοί Κέπερνικ, Λεμπρόν Τζέϊμς ή Πόποβιτς βρουν μιμητές και στη χώρα μας…

* Όποιοι και όποιες επιθυμούν να γνωρίσουν το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν συνεχώς στο Facebook “Έυρωπαίοι για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια:  https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement

Μετάφραση από τα γαλλικά

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr




Με επίκεντρο τις ΗΠΑ: Είναι πια πλανητικό το νεολαιίστικο χειραφετητικό κίνημα που γεννιέται!…

του Γιώργου Μητραλιά *

Ο Τραμπ επίδοξος δικτάτορας; Εμφύλιος στις ΗΠΑ;Τώρα δεν το λέμε πια μόνο εμείς εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια, χωρίς περίπου κανείς να μας πιστεύει, αλλά το λέει ακόμα και ο…Τζό Μπάϊντεν που φτάνει να προειδοποιεί δημόσια ότι ο Τραμπ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο “οικειοθελώς”. Και το λένε ακόμα πειστικότερα χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες που, σκεπτόμενοι πρακτικότερα, οργανώνονται και προετοιμάζουν από τώρα “μαζικές κινητοποιήσεις” για να κάνουν τον Τραμπ να σεβαστεί με το ζόρι το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου! (1)

2020 06 14 02 usa

Και επίσης, οι ΗΠΑ επίκεντρο της παγκόσμιας ταξικής σύρραξης; Τα αμερικανικά λαϊκά και κοινωνικά κινήματα αγωνιστικό παράδειγμα, πηγή έμπνευσης και ατμομηχανή που τραβάει έξω από τα λασπόνερα της αδράνειας και της ηττοπάθειας τους Ευρωπαίους από κάτω; Τώρα πια τέτοιες… “ουτοπίες” και “ευσεβείς πόθοι” δεν διατυπώνονται μόνο από κάποιους “αιθεροβάμονες διεθνιστές” σαν του λόγου μας, αλλά έμπρακτα από τις εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια ανθρώπους που εμπνέονται από τις ιστορικές βόρειο-αμερικανικές κινητοποιήσεις αυτών των ημερών(2) και διαδηλώνουν σε ολάκερο τον κόσμο, από την Αυστραλία και τη Νότια Αφρική μέχρι τη Βρετανία και τη Λωρίδα της Γάζας και από την Ιαπωνία και τη Βραζιλία μέχρι τη Γαλλία και τη Γερμανία!

Ο λόγος λοιπόν για αυτό το πλανητικό κίνημα που, ενώ εμπνέεται και παραδειγματίζεται από το αμερικανικό, δεν περιορίζεται στην –πάντως εντελώς απαραίτητη και ζωογόνα- διεθνιστική του αλληλεγγύη, αλλά κάνει κάτι παραπάνω: Εκμεταλλεύεται την ιστορική ευκαιρία που του προσφέρει το αμερικανικό αγωνιστικό παράδειγμα για να αναδείξει τα (φλέγοντα και χρονίζοντα) δικά του ντόπια προβλήματα απέναντι στους δικούς του ντόπιους ταξικούς αντιπάλους, προκειμένου να δημιουργήσει το δικό του ντόπιο μαζικό κίνημα και τους δικούς του ντόπιους ευνοϊκούς συσχετισμούς δυνάμεων! Και ομολογουμένως, το πετυχαίνει πέρα από κάθε προσδοκία, οξύνοντας σε απίστευτο βαθμό την κρίση των από πάνω, ενώ ταυτόχρονα κινητοποιεί τις κοινωνικές πρωτοπορίες και αποκαλύπτει στα μάτια των μαζών τους μηχανισμούς της ταξικής τους κακοδαιμονίας και καταπίεσης.

2020 06 14 03 usa

Τρανό παράδειγμα τα διαδραματιζόμενα τις τελευταίες μέρες σε δυο δυτικοευρωπαϊκές χώρες, στη Γαλλία και στο Βέλγιο, που βλέπουν τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους αντιρατσιστές των ΗΠΑ να μετεξελίσσονται ακαριαία σε πρωτοφανές νεολαιίστικο μαζικό κίνημα ενάντια στη ντόπια αστυνομική βία, στο ντόπιο ρατσισμό και στα ντόπια παλιά και νέα αποικιοκρατικά εγκλήματα. Με άμεση συνέπεια όχι μόνο να πυροδοτούνται πολιτικές κρίσεις διαστάσεων, αλλά και “υπαρξιακές” κρίσεις των από πάνω καθώς αποκαλύπτεται ότι ο σημερινός ρατσισμός τους έχει άμεση και οργανική σχέση με την -πάντα συγκαλυμμένη και ατιμώρητη- χθεσινή ασύλληπτη απάνθρωπη βαρβαρότητα των προγόνων τους…

Στη Γαλλία λοιπόν, όλα άρχισαν όταν η επιτροπή που ζητά μάταια, εδώ και τέσσερα χρόνια, δικαιοσύνη για το φόνο του νεαρού μαύρου Ανταμά Τραορέ από αστυνομικούς, κάλεσε στις 2 Ιουνίου σε διαδήλωση έξω από το Δικαστικό μέγαρο του Παρισιού με το εύγλωττο σύνθημα “δικαιοσύνη για τον Φλόϊντ και τον Ανταμά”. Η ανταπόκριση ήταν τεράστια και τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι (κατά την αστυνομία, διπλάσιοι κατά τους οργανωτές) ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, κι αυτό παρόλο που οι συγκεντρώσεις εξακολουθούν να απαγορεύονται στη χώρα. Καθώς στις επόμενες μέρες, ανάλογες μαζικές νεολαιίστικες διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική ρατσιστική βία και στο συστημικό γαλλικό ρατσισμό άρχισαν να γίνονται και σε δεκάδες άλλες γαλλικές πόλεις, η μεν κυβέρνηση δεν μπορούσε πια να κάνει ότι αγνοεί το πρόβλημα που δίχαζε τη κοινή γνώμη, η δε γαλλική αστυνομία, συνεπικουρούμενη από την ακροδεξιά και τα περισσότερα ΜΜΕ, επέλεγε ως καλύτερη άμυνα …την επίθεση.

2020 06 14 04 usa

Η κατάσταση επιδεινώθηκε όμως ανεπανόρθωτα όταν αντιδρώντας στην κυβερνητική απόφαση να απαγορεύσει στους αστυνομικούς να κάνουν χρήση της επονομαζόμενης λαβής “του στραγγαλισμού” (de l’etranglement), με την οποία δολοφονήθηκε ο άτυχος Ανταμά αλλά και πολλοί άλλοι πολίτες αφρικανικής -και όχι μόνο- καταγωγής, οι γνωστοί για τις ακροδεξιές τους προτιμήσεις Γάλλοι αστυνομικοί προχώρησαν σε θεαματικές ενέργειες που συνιστούν κανονική αντιδημοκρατική στάση. Αφού κατάγγειλαν ότι με την απαγόρευση αυτής της λαβής… “δεν μπορούν να κάνουν πια τη δουλειά τους”!, ζήτησαν την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών, που μέχρι τότε τους κάλυπτε απόλυτα και έκανε όλα τα χατίρια τους ακόμα και όταν π.χ. ακρωτηρίαζαν ανεπανόρθωτα εκατοντάδες “Κίτρινα Γιλέκα” με τις πλαστικές τους σφαίρες πριν από δύο χρόνια. Και συνέχισαν διαδηλώνοντας στους δρόμους, πετώντας ομαδικά στην άσφαλτο τις χειροπέδες τους, ή χειροκροτώντας επιδεικτικά την Κα Λε Πεν όταν τους επισκέπτεται στα αστυνομικά τους τμήματα.

Η κρίση που πυροδότησε με τις παραδειγματικές κινητοποιήσεις της η “Επιτροπή Ανταμά”, ψυχή και νους της οποίας είναι η Ασσά, αδελφή του δολοφονημένου, προκαλεί ήδη νέα ρήγματα στην ήδη ετοιμόρροπη γαλλική κυβέρνηση, την ώρα που τα ΜΜΕ φτάνουν να κάνουν λόγο ακόμα και για “πληροφορίες” περί επικείμενης παραίτησης του προέδρου Μακρόν. Ταυτόχρονα, οι σχηματισμοί της αριστεράς αλλά και τα συνδικάτα υποχρεώνονται να πάρουν θέση, χωρίς πια μισόλογα, για ζητήματα κεντρικής σημασίας όπως ο ρατσισμός και η βία της γαλλικής αστυνομίας, τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών, το αποικιοκρατικό παρελθόν αλλά και παρόν του γαλλικού κράτους ειδικά στη δυτική Αφρική, τα εγκλήματά και η πολιτική λεηλασίας που εξακολουθεί να ασκεί στον Τρίτο κόσμο, με ή χωρίς τη βία του γαλλικού στρατού, κλπ. κλπ. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ακραία πολιτική πόλωση, η συγκρουσιακή ατμόσφαιρα, και η δεξιά που κάνει συχνά μέτωπο με την άκρα δεξιά για να υπερασπιστούν από κοινού το “ένδοξο” γαλλικό αποικιοκρατικό παρελθόν που τολμούν να μαγαρίζουν τώρα κάποιοι “αλήτες” και “άλλα κακοποιά στοιχεία”. Κυρίως όμως, είναι ότι γεννιέται τώρα στη Γαλλία το ενωτικό, μαζικό και εξαιρετικά ριζοσπαστικό νεολαιίστικο κίνημα, που είχε ανάγκη και έψαχνε η γαλλική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, για να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και να περάσει στην αντεπίθεση!

2020 06 14 05 usa

Στο Βέλγιο, το νέο αντιρατσιστικό κίνημα που, όπως και στη Γαλλία, διαδηλώνει με κεντρικό σύνθημα το… “Black Lives Matter”, δεν προκαλεί μεν, τουλάχιστον προς το παρόν, τη γενικευμένη πολιτική κρίση που προκαλεί στη Γαλλία, αλλά πυροδοτεί κάτι ίσως μεγαλύτερο και βαθύτερο: Μια “υπαρξιακή” κρίση της βελγικής άρχουσας τάξης, τα πλούτη της οποίας έγιναν με το αίμα και τον (απλήρωτο) ιδρώτα δεκάδων εκατομμυρίων Αφρικανώντους απογόνους των οποίων εξακολουθεί να λεηλατεί και να καταπιέζει!

Όπως λοιπόν και παντού αλλού, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το νέο αντιρατσιστικό κίνημα επιτίθεται και στο Βέλγιο στα σύμβολα του συστημικού ρατσισμού που “κοσμούν” τις πλατείες των πόλεών του. Δηλαδή, στα αγάλματα των δουλεμπόρων και λοιπών πρωτεργατών της πιο αποτρόπαιας αποικιοκρατικής καταπίεσης, που στη περίπτωση του Βελγίου φέρουν πρωτίστως το όνομα ενός από τους χειρότερους εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας της παγκόσμιας ιστορίας: του βασιλιά Λεοπόλδου Β’ (1835-1909), που είχε ως ατομική του ιδιοκτησία το σημερινό Κονγκό, και οποίος έχει μείνει στην ιστορία για τα απίστευτα εγκλήματά του μεταξύ των οποίων τα εκατομμύρια χέρια ιθαγενών που διέταξε να κοπούν επειδή δεν δούλευαν όπως του άρεσε, καθώς και για τα 10-15 εκατομμύρια νεκρούς Κονγκολέζους δούλους του που θυσιάστηκαν στο βωμό του προσωπικού του πλουτισμού (!) μέσα από τη βάρβαρη λεηλασία της τότε κύριας πλουτοπαραγωγικής πηγής του Κονγκό, του καουτσούκ!

2020 06 14 06 usa

Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται απίστευτο, οι αντιρατσιστές που ρίχνουν σήμερα τα αγάλματα αυτού του μέγιστου εγκληματία από τα βάθρα τους, αποκαλούνται “βάνδαλοι” και “κακοποιά στοιχεία” από το επίσημο Βέλγιο, συμπεριλαμβανομένης και της κρατικής του τηλεόρασης, που είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ο γράφων. Ο λόγος απλός και διδακτικός: Η βελγική άρχουσα τάξη, που αρέσκεται να εμφανίζεται ως φιλελεύθερη, δημοκρατική, εκσυγχρονιστική και “πολιτισμένη”, κάνει τώρα μπλόκο γύρω από τον δεινοπαθούντα βασιλιά της Λεοπόλδο Β’ καθώς αισθάνεται ότι μέσα από τις αποκαλύψεις για το εγκληματικό του έργο τίθενται υπό άμεση αμφισβήτηση τα δικά της σημερινά πλούτη και η δική της σημερινή εξουσία!

Τι λοιπόν κι αν ένας Μαρκ Τουέην έλεγε για αυτό το Λεοπόλδο Β’ ότι “έχει στη συνείδησή του 10 εκατομμύρια νεκρούς”; Τι κι αν ο επίσης σύγχρονος του Σερ Κόναν Ντόϊλ (ο “εφευρέτης” του Σέρλοκ Χολμς) έγραφε ότι “Πολλοί από εμάς εδώ στην Αγγλία θεωρούμε το έγκλημα που διαπράχθηκε στην κονγκολέζικη γη από το βασιλιά Λεοπόλδο του Βελγίου και τους πιστούς του ως το μεγαλύτερο έγκλημα που καταγράφηκε ποτέ στα χρονικά της ανθρωπότητας”; Τι κι αν είναι πλήθος οι προσωπικότητες εκείνης της εποχής που χαρακτηρίζουν “ανθρωπόμορφο τέρας” τον καλό μας Λεοπόλδο, (που δημοσιοποίησε για πρώτη φορά την επιθυμία του να αποκτήσει το Βέλγιο αποικίες, με ένα τρόπο που ίσως ενδιαφέρει και τους Έλληνες: Χαράσσοντάς την πάνω σε ένα μάρμαρο που έκλεψε από την Ακρόπολη το 1860!); Η άρχουσα τάξη του Βελγίου και τα ποικίλα όργανά της, ΜΜΕ και άλλα, απαντάει όχι αναγνωρίζοντας το αμαρτωλό παρελθόν της, αλλά απειλώντας θεούς και δαίμονες, αποκαλώντας “κακοποιά στοιχεία” και ποινικοποιώντας εκείνους που “βανδαλίζουν” τα σύμβολά της ζητώντας το αυτονόητο, δηλαδή δικαιοσύνη!

Μετά από όλα αυτά, το συμπέρασμά μας είναι απλό: Ναι, το πλανητικό κίνημα που γεννιέται, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες της μεγάλης ταξικής σύγκρουσης που μόλις άρχισε, ανατρέπει ήδη βεβαιότητες και ταρακουνάει εξουσίες καθώς εμπνέει και κινητοποιεί όσο ποτέ άλλοτε μια νεολαία που επειδή “δεν μπορεί να αναπνεύσει”, ψάχνει να απαλλαγεί από εκείνους που της κόβουν το οξυγόνο…

Σημειώσεις

1. https://www.commondreams.org/news/2020/06/12/new-campaign-prepares-mass-mobilization-should-trump-refuse-leave-willingly-if?

2. Βλέπε το πρόσφατο άρθρο μας ΗΠΑ : « Now is the time !» Η τόσο αναμενόμενη ιστορική σύγκρουση μόλις ξεκίνησε!: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1460-ipa-now-is-the-time-i-toso-anamenomeni-istoriki-sygkrousi-molis-ksekinise.html

* Όποιοι και όποιες επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν συνεχώς στο Facebook “Έυρωπαίοι για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια:
https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement/

Πηγή: http://www.contra-xreos.gr




Η συνομιλία Τραμπ – Ζούκερμπεργκ και ο σάλος στα social media μετά τη δολοφονία #GeorgeFloyd

Όλα ξεκίνησαν πριν μια βδομάδα όταν ο Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε εκτελεστικό διάταγμα το οποίο περιορίζει τις ελευθερίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, παρότι έρχεται σε αντίθεση με θεμελιώδη νόμο για το αμερικανικό ίντερνετ.

«Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε την ελευθερία της έκφρασης απέναντι σε έναν από τους χειρότερους κινδύνους»

δήλωσε ο Aμερικανός πρόεδρος προσπαθώντας να παρουσιάσει το άσπρο – μαύρο. Το προηγούμενο διάστημα είχε απειλήσει ότι θα κλείσει τα social media κατηγορώντας τα ότι φιμώνουν τις συντηρητικές φωνές.

Φιμώνουν ότι δεν συμφέρει το κατεστημένο

Ο λόγος γίνεται για το Twitter το οποίο είχε παρέμβει σε δύο αναρτήσεις του Τραμπ το τελευταίο διάστημα, χωρίς όμως να τις κατεβάσει.

Οι αναρτήσεις αφορούσαν την επιστολική ψήφο και την πιθανότητα εκλογικής νοθείας, ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, στις οποίες το Twitter σχολίασε «επαληθεύστε τα γεγονότα» παραθέτοντας αντίστοιχο σύνδεσμο με τις πραγματικές πληροφορίες.

Η ανάρτηση η οποία καλύφθηκε από το Twitter, λόγω προτροπής σε βία, ήταν για τα επεισόδια που ακολούθησαν την δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ και συγκεκριμένα η φράση «when the looting starts, the shooting starts» (όταν αρχίζει το πλιάτσικο, έρχονται πυροβολισμοί).

Η συγκριμένη φράση ειπώθηκε πρώτη φορά το 1967 από τον αστυνομικό διευθυντή Γουόλτερ Χέντλει, υπέρμαχο των φυλετικών διακρίσεων και φανατικά αντίθετου της διεκδίκησης των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων στις ΗΠΑ.

Και άλλες ψηφιακές πλατφόρμες, όπως το Netflix, πήραν στη συνέχεια ξεκάθαρη θέση στέλνοντας μήνυμα στο Twitter «Η σιωπή είναι συνέργεια. Η ζωή των μαύρων έχει αξία».

Οι εργαζόμενοι της εταιρείας Facebook ορθώνουν ανάστημα

Ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης του Facebook Μαρκ Ζούκερμπεργκ αποφάσισε να κρατήσει την εμπρηστική ανάρτηση του αμερικανού προέδρου στο όνομα «της ελευθερίας της έκφρασης και του δημόσιου συμφέροντος», όπως ο ίδιος δήλωσε.

Για το «δημόσιο συμφέρον» έδωσε παράνομα τα προσωπικά δεδομένα 87 εκατ. χρηστών το 2016 στην εταιρεία πολιτικών συμβούλων Cambridge Analytica,για την «ελευθερία της έκφρασης» επέτρεψε τις αναρτήσεις πολιτικών διαφημίσεων με ψευδείς αναφορές (fake news) και για όλα αυτά πρέπει να συζήτησαν τηλεφωνικά με τον Τραμπ την ημέρα που αποφάσισε να κρατήσει την ανάρτηση του προέδρου!

Οι εργαζόμενοι της εταιρείας Facebook είχαν όμως αντίθετη γνώμη, όπως όλες τις προηγούμενες φορές, και προχώρησαν σε απεργία την περασμένη Δευτέρα 1/6 ενώ δεν έλειψαν και οι παραιτήσεις οργισμένων εργαζόμενων με αφορμή την πολιτική της εταιρείας.

«Με περηφάνια ανακοινώνω ότι από σήμερα δεν εργάζομαι πλέον στη Facebook.»

έγραψε στο Twitter ο Όουεν Άντερσον μηχανικός του ιστότοπου κοινωνικής δικτύωσης.

«Το Facebook προσφέρει μια πλατφόρμα που επιτρέπει στους πολιτικούς να περνάνε τις ακραίες απόψεις τους στους πολίτες και να εξυμνούν τη βία. Βλέπουμε τις ΗΠΑ να βυθίζονται στο ίδιο είδος διχόνοιας που τροφοδοτήθηκε από τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης και προκάλεσε τον θάνατο ανθρώπων στις Φιλιππίνες, τη Μιανμάρ και τη Σρι Λάνκα

δήλωσε ο μηχανικός Τίμοθι Άβενι, ο οποίος επίσης παραιτήθηκε τη Δευτέρα.

«Δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά ξέρω ότι δεν είναι αποδεκτό να μην κάνω τίποτε. Είμαι υπάλληλος της Facebook σε απόλυτη διαφωνία με την απόφαση του Μαρκ να μην κάνουμε τίποτε για τις πρόσφατες αναρτήσεις του Τραμπ, που υποκινούν ξεκάθαρα την βία»

έγραψε στο Twitter o Τζέισον Στίρμαν, υπεύθυνος έρευνας και ανάπτυξης συνεχίζοντας

«Δεν είμαι μόνος στην Facebook. Δεν υπάρχει ουδέτερη στάση απέναντι στον ρατσισμό».

Η ανάγκη να περάσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα χέρια της κοινωνίας

Το Facebook έχει παίξει αναμφισβήτητα κεντρικό ρόλο στην άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία. Μπορεί ο αμερικανός πρόεδρος να προτιμά να διαχέει την ξενοφοβική και οπισθοδρομική του ρητορική μέσω του Twitter, οι αλγόριθμοι όμως στο χρονολόγιο του λογαριασμού του στο Fb αποδεικνύονται εξαιρετικά επιτυχημένοι.

Η εύρωστη οικονομική του κατάσταση του επιτρέπει να πληρώνει χιλιάδες διαφημίσεις στο Fb καθημερινά και να συλλέγει προσωπικά δεδομένα χρηστών. Ο τρόπος που το κάνει είναι ενθαρρύνοντάς τους να απαντάνε αν θέλουν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για την προσπάθεια του να κρατήσει την Αμερική ασφαλή.

Ο Άντριου Μπόσγουορθ, επιστημονικό στέλεχος της Facebook, έγραψε σε ένα εσωτερικό έγγραφο της εταιρείας, το οποίο διέρρευσε από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης:

«Οφείλεται στο Facebook η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ; Νομίζω ότι η απάντηση είναι ναι. Όχι λόγω της Ρωσίας, της παραπληροφόρησης ή της Cambridge Analytica αλλά γιατί κάνει την καλύτερη ψηφιακή προεκλογική καμπάνια που έχω δει.»

Η δήλωση αυτή βέβαια δεν είναι ακριβής και έχει στοιχεία υπερβολής. Η εκλογή του Τραμπ είχε να κάνει με τις κοινωνικές διεργασίες στις ΗΠΑ, την κρίση του 2007-2008 και την εκτίναξη των ανισοτήτων, με το γεγονός ότι το κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που την διαχειρίστηκε την φόρτωσε στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, με την «εναλλακτική» στον Τραμπ που ήταν η βασική επιλογή του κατεστημένου Χίλαρι Κλίντον και φυσικά με την απουσία μια μαζικής Αριστεράς στην χώρα.

Παρόλα αυτά, η δυνατότητα χειραγώγησης των μαζών από τους εκατομμυριούχους και την άρχουσα τάξη μέσω των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κάνουν ξεκάθαρη την ανάγκη να περάσουν οι μεγάλες επιχειρήσεις τεχνολογίας και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης στα χέρια της κοινωνίας, να κοινωνικοποιηθούν δηλαδή, τελώντας υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.

Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι η λειτουργία τους θα βρίσκεται στην υπηρεσία της κοινωνίας, η ενημέρωση θα είναι πραγματικά ελεύθερη και ισότιμη και θα πάψει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών του πλανήτη.

Πηγή: http://net.xekinima.org




Ο πόλεμος μας κυκλώνει από παντού…

Του Αλέξη Λιοσάτου

 

Το ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ είναι κοντινότερο από ποτέ, μετά τη δολοφονία του Νο2 ηγέτη του Ιράν, Κασέμ Σουλεϊμανί (στις 3/1/2020). Η δολοφονία του στρατηγού, επικεφαλής των «Φρουρών της Επανάστασης», από τις ΗΠΑ αποτελεί τον ορισμό της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας. Ο Αμερικανός Πρόεδρος σε συνεργασία με τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ αποφασίζει και εν ψυχρώ δολοφονεί τον στρατιωτικό ηγέτη μιας άλλης χώρας στα εδάφη μιας τρίτης χώρας (του Ιράκ), παρακάμπτοντας τα εκλεγμένα όργανα των ΗΠΑ, τα εκλεγμένα όργανα του Ιράκ, κάθε διεθνή καπιταλιστικό οργανισμό. Έπειτα αναλαμβάνει περήφανα την ευθύνη λέγοντας ότι δολοφόνησε τον «Νο 1 παγκόσμιο τρομοκράτη»…

 

Η διεθνής τρομοκρατία, το bullying του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δεν σταματά εκεί: «Με μια πρωτοφανή κίνηση στην ιστορία της διπλωματίας των τελευταίων δεκαετιών οι ΗΠΑ απαγόρευσαν στον υπουργό Εξωτερικών του Ιράν να παρακολουθήσει τις εργασίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ»,1 σε μια κίνηση που δείχνει πού έχουν γραμμένους τους «συμμάχους» τους οι ΗΠΑ όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των δικών τους πετρελαϊκών, οπλοκατασκευαστικών και λοιπών πολυεθνικών κολοσσών.

Πρόκειται για απύθμενο ιμπεριαλιστικό θράσος, με στόχο την επίδειξη ισχύος όχι μόνο στο Ιράν αλλά και παγκοσμίως και δη στους βασικούς ανταγωνιστές του αμερικανικού καπιταλισμού, τις Κίνα και Ρωσία. Ο Σουλεϊμανί δεν ήταν τρομοκράτης, αλλά ανώτατος ηγέτης μιας χώρας με 80 εκατομμύρια πληθυσμό. Δεν απέχει πολύ από το να αρχίσουν να δολοφονείται από ρουκέτες και drones κάθε «ανεπιθύμητος» για τις ΗΠΑ ηγέτης μόνο και μόνο επειδή «μπορούν» – και ύστερα υπερήφανα κι ευθέως την ευθύνη… Μόνο και μόνο αυτό είναι ένας καλός λόγος για να γεμίζουμε με ταξικό μίσος, να θέλουμε να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα σε διεθνή βάση, για να παίρνουμε κάθετα θέση απέναντι στον κυριολεκτικά Νο 1 παγκόσμιο τρομοκράτη, τις ΗΠΑ.

 

Ποιο είναι το πλαίσιο πάνω στο οποίο «ήρθε

κι έδεσε» η δολοφονία Σουλεϊμανί;

 

Πάνω απ’ όλα βρίσκεται η σχετική κρίση ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ξεδιπλώθηκε μετά την εισβολή του 2003 στο Ιράκ. Η αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ καθώς και η διεθνής οικονομική κρίση του 2008 τροφοδότησαν και συνάμα επιβεβαίωσαν ότι η συγκριτική ισχύς των ΗΠΑ φθίνει. Τα επόμενα χρόνια η Ρωσία πέτυχε διπλωματικές και στρατιωτικές επιτυχίες σε βάρος των ΗΠΑ, ενώ η Κίνα έγινε πρώτη οικονομική δύναμη στην κόσμο* απλώνοντας σε όλον τον πλανήτη επενδύσεις κι επιρροή.

Η εισβολή και κατοχή των ΗΠΑ στο Ιράκ του 2003, εκτός από εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Ιρακινούς, αλλεπάλληλους θρησκευτικούς εμφυλίους και συνθήκες θερμοκηπίου για τρομοκρατικές οργανώσεις τύπου ISIS, προκάλεσε επίσης και την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στο ιρακινό κράτος, ενίσχυσε δηλαδή τον βασικό εχθρό των ΗΠΑ στην περιοχή (το σχέδιο για επέμβαση στη Μέση Ανατολή, με τελικό στόχο το Ιράν, για αναδιάταξη των δυνάμεων προς το φιλοαμερικανικότερο είχε εξαγγελθεί από τη δεκαετία του ’90 στις ΗΠΑ…). Το Ιράν έφτασε να ελέγχει την ιρακινή κυβέρνηση, αν και αυτή συνυπάρχει με τον αμερικανικό παράγοντα που συνέχισε να πατά πόδι στην περιοχή πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά.

Η περιοχή της Μέσης Ανατολής έγινε το κύριο πεδίο όξυνσης των ανταγωνισμών μεταξύ μεγάλων και μεσαίων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οι εξελίξεις έφεραν ακόμα πιο κοντά σε συμμαχία Κίνας και Ρωσίας μεταξύ τους αλλά και με το Ιράν. Οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια ταλαντεύονται πάνω στο πόση στρατιωτική πυγμή πρέπει να χρησιμοποιήσουν – και όχι στο αν αυτή «χρειάζεται». Οι Δημοκρατικοί, που άσκησαν δριμύτατη κριτική στον Τραμπ για τη δολοφονία Σουλεϊμανί, έχουν εξίσου ή και χειρότερες ιμπεριαλιστικές και δολοφονικές περγαμηνές από τους Συντηρητικούς. Οικονομικά οι ΗΠΑ έχουν μπει σε πορεία συγκριτικής εξασθένησης δίχως γυρισμό και ο μόνος παράγοντας που μπορεί να καθυστερήσει (όχι να ανατρέψει – τουλάχιστον όχι χωρίς παγκόσμιο πόλεμο) το… πεπρωμένο είναι η στρατιωτική πυγμή. Η οικονομία, η πολιτική κατάσταση, οι διπλωματικές σχέσεις των ΗΠΑ δεν ευνοούν έναν νέο πόλεμο «τύπου Ιράκ» στο Ιράν. Στο Ιράκ δεν τα κατάφεραν και νίκησε το Ιράν, στη Συρία έχασαν και κέρδισε η Ρωσία ενώ ενισχύθηκαν οι τοπικοί υποϊμπεριαλισμοί (κυρίως Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία) και αυτά προϊδεάζουν για πολύ χειρότερες πανωλεθρίες στο Ιράν. Ο πόλεμος του Ιράκ ήταν από τους βασικούς παράγοντες εξασθένησης της αμερικανικής οικονομίας που οδήγησαν στη «βουτιά» του 2008. Από την άλλη, όσο περνάει ο καιρός η Κίνα θα αυξάνει την οικονομική ισχύ της έναντι των ΗΠΑ και την ιμπεριαλιστική επιρροή της στον πλανήτη και θα μειώνει τη στρατιωτική διαφορά της από τις ΗΠΑ, χτίζοντας πιο στέρεες συμμαχίες με τη Ρωσία αλλά και μεσαίες δυνάμεις. Άλλωστε, η πιο «μετριοπαθής» τακτική των ΗΠΑ δοκιμάστηκε τα προηγούμενα 4-5 χρόνια, π.χ. στη Συρία, και όχι μόνο δεν απέδωσε αλλά αποθράσυνε τοπικούς μεσαίους «παίκτες», εξόργισε παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως Ισραήλ και Σαουδική Αραβία, ενίσχυσε Κίνα και Ρωσία κ.ο.κ. Αυτός είναι ο λόγος που «νομοτελειακά» οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να επιστρατεύουν την στρατιωτική τους υπεροπλία «εδώ και τώρα», έστω και σπασμωδικά.

 

Ο λαϊκός παράγοντας σε Ιράν-Ιράκ

εισβάλλει στο προσκήνιο

 

Αυτά ισχύουν ως γενικό πλαίσιο. Στο πλαίσιο αυτό όμως, είχαμε την επανεμφάνιση στην περιοχή του «αραβικού πεζοδρομίου», μαζικών κινητοποιήσεων με εξεγερτικά χαρακτηριστικά. Πιο συγκεκριμένα, τον Οκτώβρη ξέσπασε μαζική εξέγερση στο Ιράκ, όπου εργάτες και φτωχοί, σιίτες και σουνίτες, εξεγέρθηκαν ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία, την έλλειψη νερού και ηλεκτρικού ρεύματος και απαιτώντας δημοκρατία.2,3

Εξεγέρθηκαν απέναντι στην φιλοϊρανική κυβέρνηση, που κατέστειλε βίαια την εξέγερση, με πάνω από 500 νεκρούς (485 ήταν λίγες εβδομάδες πριν4). Για να μην ξεχνιόμαστε, η κλασική ταξική ανάλυση αφορά και το Ιράκ και το Ιράν, χώρες με «άγριο» καπιταλισμό και αυταρχικά καθεστώτα. Στην καταστολή των κινητοποιήσεων πρωταγωνίστησε ο Σολεϊμανί, δηλαδή αφενός η κυβέρνηση, ο στρατός και η αστυνομία του Ιράκ (που είχαν τη δική του κάλυψη) και αφετέρου οι παραστρατιωτικές ομάδες που καθοδηγεί και χρηματοδοτεί (είναι δηλαδή εξίσου ένας ταξικός εχθρός, ένα αντεργατικό κάθαρμα, ένας χασάπης για τον οποίο δεν λυπόμαστε καθόλου και η… προσωπικότητα του οποίου σίγουρα δεν είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε απέναντι στις ΗΠΑ).

Όπως (υπο)γράφει αναρχική συλλογικότητα της Μ. Ανατολής «Ο Κασέμ Σολεϊμανί ήταν ένας γενοκτόνος που σκότωσε χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στις συγκρούσεις της Συρίας, του Ιράκ και της Υεμένης».5

Ενώ η Συμμαχία Σοσιαλιστών γράφει για τη δολοφονία περισσότερων από 1.500 διαδηλωτών από τους ένοπλους του Σολεϊμανί, στις διαδηλώσεις που ξέσπασαν τον Νοέμβριο 2019 με αφορμή την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, για τους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους που σαπίζουν στις φυλακές του Ιράν και γενικά για τον ρόλο του στην καταστολή των εξεγερμένων μαζών στο Ιράν, τη Συρία και το Ιράκ. Συμπληρώνοντας ωστόσο ότι η δολοφονία του από τις ΗΠΑ δεν είναι προς το συμφέρον των λαών της Μέσης Ανατολής αλλά εναντίον τους.6 Στο ίδιο μήκος κύματος και η ανακοίνωση της RCIT (που έχει δυνάμεις σε Παλαιστίνη-Ισραήλ, Πακιστάν, Υεμένη), που αναφέρει, όπως και η Συμμαχία Σοσιαλιστών, ότι πολλοί στη Συρία και το Ιράκ είναι αυτοί που χάρηκαν με τη δολοφονία του βασικού οργανωτή της αντεπαναστατικής καταστολής σε αυτές τις χώρες, αλλά δεν μπορούν να αφήνουν έξω από την ανάλυσή τους τις αντιδραστικές επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.7

Κι έτσι είναι. Δεν ξέρουμε αν οι υπολογισμοί του αμερικανικού Πενταγώνου εκτίμησαν τη δεδομένη στιγμή ως στιγμή αδυναμίας για το Ιράν (με διαδηλώσεις σε Ιράν-Ιράκ, την κυβερνητική αστάθεια στο Ιράκ – ήδη από τα τέλη του Νοεμβρίου η εξέγερση οδήγησε στην παραίτηση του πρωθυπουργού Μαχντί8) αλλά ξέρουμε ότι αυτή η δολοφονία θα λειτουργήσει προς αντιδραστική κατεύθυνση. Ακόμα κι αν δεν επιβεβαιωθεί το ενδεχόμενο ενός περιορισμένου ή πιο γενικευμένου πολέμου που θα αφήσει πίσω του  εκατόμβες νεκρών και διαλυμένες ζωές, η επιθετικότητα των ΗΠΑ θα λειτουργήσει υπέρ του αντιδραστικού καθεστώτος της Τεχεράνης και όχι εις βάρος του, θα ευνοήσει ακόμα πιο συντηρητικές και χαοτικές «λύσεις»9 και όχι δημοκρατικότερες, όπως έγινε και στις άλλες χώρες όπου «εξήγαγαν δημοκρατία και πολιτισμό» οι ΗΠΑ με τις βόμβες τους (βλέπε χαρακτηριστικά Ιράκ και Αφγανιστάν) – ο «αντιδυτικός» φονταμενταλισμός, η λογική του «ιερού πολέμου» και του «αδύνατο να συνυπάρξουν οι δυο πολιτισμοί των χριστιανών και των μουσουλμάνων», οι σεκταριστικοί εμφύλιοι και τα τυφλά χτυπήματα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις της Δύσης θα ισχυροποιηθούν ακόμα περισσότερο στην ευρύτερη περιοχή – νέα και χειρότερα «ISIS» επωάζονται στο όχι τόσο μακρινό μέλλον.

Ένα άλλο αποτέλεσμα της δράσης των ΗΠΑ, μάλλον αναμενόμενο με βάση τη διεθνή πείρα των τελευταίων χρόνων, μπορεί να είναι η εκ νέου ενίσχυση των μεγάλων ανταγωνιστών της: η Ρωσία προωθεί αυτή τη στιγμή με πιο ευνοϊκούς όρους οπλικά συστήματα στο Ιράκ, ένα «ντιλ» που είχε κλείσει λίγους μήνες πριν αλλά ακυρώθηκε  λόγω αμερικανικών πιέσεων.10

Είναι πιθανό να μέτρησε για τις ΗΠΑ όσον αφορά τη στιγμή που επέλεξαν τη δολοφονία Σολεϊμανί ότι το Ιράν είναι πιθανό να έχει σύντομα την πρώτη του πυρηνική κεφαλή,11 (ενώ οι ΗΠΑ έχουν …6.80012) αλλά και πολιτικοί υπολογισμοί ενόψει προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ. Προς αυτά συνηγορεί και η πρόσφατη δήλωση του Ερντογάν ότι «Στη δική μου προεδρία το Ιράν ποτέ δεν θα έχει πυρηνικά όπλα».13

 

Τι προηγήθηκε της δολοφονίας Σολεϊμανί

 

Το τελευταίο διάστημα οι επιθέσεις με ρουκέτες κατά αμερικανικών στόχων στο Ιράκ είχαν πληθύνει και φαίνεται ότι αυτό έγινε με «δάκτυλο» Ιράν – Σολεϊμανί. Ήταν μια απάντηση στις oικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ.14,15

Στα τέλη Δεκεμβρίου επίσης μια επίθεση με πυραύλους  σε ιρακινή στρατιωτική βάση κοντά στο Κιρκούκ σκότωσε έναν Αμερικανό πολίτη-εργολάβο και τραυμάτισε μερικούς Αμερικανούς στρατιώτες και ιρακινό προσωπικό. Αν και όχι απαραίτητα.16

Οι αμερικανικές αρχές απάντησαν με βόμβες κατά φιλοϊρανικών στρατοπέδων, προκαλώντας δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.17

Eπίσης στα τέλη Δεκέμβρη ανακοίνωσαν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Κίνα, Ρωσία και Ιράν, κάτι που είναι γνωστό ότι αποτελεί μεγάλο φόβο και ταυτόχρονα κάποιου είδους casus belli για τις ΗΠΑ.18

Στις 31/12 πραγματοποιήθηκε κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας του Ιράκ από φιλοϊρανούς.17

Kαι τελικά στις 3/1 ήρθε η δολοφονία του Ιρανού στρατηγό.

 

Τι ακολούθησε

 

Από κει και πέρα ακολούθησε ένα μπαράζ όξυνσης των σχέσεων και απειλών ένθεν κι ένθεν, με το Ιράν να τάζει εκδίκηση, τον Τραμπ να απαντά ότι αν υπάρξει χτύπημα κατά των ΗΠΑ θα χτυπηθούν άμεσα 52 στόχοι του Ιράν, το Ιράν να ανταπαντά προχωρώντας σε βομβαρδισμό δυο στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στο Ιράκ και στην ανακοίνωση ότι αν οι ΗΠΑ απαντήσουν θα χτυπήσει άμεσα 100 στόχους των ΗΠΑ.19

Το Ιράν έκανε λόγο για 80 νεκρούς από την επίθεση στις αμερικανικές βάσεις, αν και αυτό δεν επιβεβαιώνονται από άλλες πηγές.13,19

Τέλος, το ιρακινό Κοινοβούλιο ζήτησε από την κυβέρνηση να εκδιώξει τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις από το Ιράκ.20

Ενώ όλα αυτά μεσοπρόθεσμα υπάρχει πιθανότητα να αποδειχθούν λεκτικοί λεονταρισμοί, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι βρισκόμαστε στο «σημείο μηδέν».

Ο Τραμπ ήδη προανήγγειλε μεγαλύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, ανακοίνωσε νέες σκληρές οικονομικές κυρώσεις εναντίον του Ιράν και εκθείασε τον στρατό των ΗΠΑ ως τον πιο ισχυρό στον πλανήτη.21

Μάλλον στα ψιλά πέρασε η είδηση ότι βρίσκεται σε εξέλιξη τεράστια κινητοποίηση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, ενώ δέκα μεταγωγικά ελικόπτερα προσγειώθηκαν την Τρίτη (7/1) στην αεροπορική βάση της Ελευσίνας. Ανεφοδιάστηκαν και πέταξαν την επομένη για την Σούδα όπου έλαβαν νέο ανεφοδιασμό και αναχώρησαν για την Μέση Ανατολή.22

Οι ΗΠΑ είναι πιθανό «απλώς» να κλιμακώνουν την τακτική τους «στρατιωτικές απειλές, στρατιωτική πυγμή + διαπραγματεύσεις», μια τακτική που χαρακτηρίζει όλα τα στρατόπεδα στη Μ. Ανατολή, από τις υπερδυνάμεις και τις μεσαίες δυνάμεις μέχρι τα ντόπια καθεστώτα και τους τζιχαντιστές. Ακόμα ωστόσο κι αν πρυτανεύσουν πιο ρεαλιστικοί υπολογισμοί (από μεριάς ΗΠΑ γιατί «ρεαλιστικά» δεν μπορούν να σηκώσουν τέτοιου μεγέθους πόλεμο, παρόλο που είπαμε ότι ο «ρεαλισμός» αποδεικνύεται κι αυτός εις βάρος τους) και από μεριάς Ιράν (που δεν μπορούν να τα βάλουν με τις ΗΠΑ, ακόμα κι αν συμπαραταχθούν μαζί τους με πάθος Ρωσία-Κίνα, κάτι που σαφώς δεν είναι δεδομένο, ίσως ούτε καν πιθανό), υπάρχει συσσωρευμένο τόσο εύφλεκτο υλικό που μια λάθος κίνηση, η αυτόνομη δράση κάποιων «σκληροπυρηνικών» κέντρων, κάποια προβοκάτσια, ακόμα και μια στρατιωτική δράση συνειδητά ενταγμένη στο πλαίσιο της «ένοπλης διαπραγμάτευσης» μπορεί να ξεπεράσει την «ουδό διαπραγματεύσεων» και να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις με απρόβλεπτες συνέπειες για όλον τον πλανήτη, μια που σε αυτήν εμπλέκεται ένα φάσμα δυνάμεων που εκτείνονται από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, πολλές από αυτές με πυρηνικά όπλα.

Στη Συρία, που ήταν σχετικά «εύκολος στόχος», έγινε μια «λελογισμένη σύγκρουση», μια «συγκρουσιακή συνεννόηση» μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά έδειξε πως μια «απλή επέμβαση» σήμερα δεν είναι καθόλου απλή κι εμπλέκει σωρεία δυνάμεων. Σε τυχόν σύρραξη ΗΠΑ-Ιράν τα μεγέθη που θα συγκρουστούν και οι καταστροφικές δυνάμεις που θα απελευθερωθούν θα είναι πολλαπλάσιες και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τη μετατροπή περιφερειακής σύγκρουσης σε γενικευμένη. Η όξυνση των διεθνών ανταγωνισμών κάνει ολοένα και πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όσο κι αν υπάρχει ο αντίλογος ότι «ναι, αλλά τώρα οι υπερδυνάμεις φοβούνται η μία την άλλη εξαιτίας των πυρηνικών», υπάρχει κι ο αντίλογος στον αντίλογο, ότι ο καπιταλισμός βασίζεται στο αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους, στη μάχη για κυριαρχία και ηγεμονία, ότι ο «τζόγος» είναι έμφυτο χαρακτηριστικό του κι ότι εν τέλει ποτέ δεν χαρακτηριζόταν -μόνο- από ψυχρή λογική, ότι η «τρέλα» τον χαρακτηρίζει διαχρονικά, διαφορετικά δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε οι δύο ΠΠ ούτε ο φασισμός ούτε το Ολοκαύτωμα ούτε η ατομική βόμβα στις Χιροσίμα-Ναγκασάκι ούτε πολλά άλλα.

Ακόμα και στην «καλύτερη περίπτωση» που η όξυνση των σχέσεων των δυο χωρών μείνει στην τρέχουσα φάση της, έχει ήδη διαφανεί ότι το πρώτο θύμα θα είναι (εκ νέου) το ίδιο το Ιράκ, με έναν νέο «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» στα εδάφη του.

 

Η ελπίδα είναι στο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό- εργατικό κίνημα στις εμπλεκόμενες χώρες

 

Για το καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της παρακμής του,  ο συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ των κεφαλαίων μετατρέπεται σε πάλη μεταξύ κρατών και είναι συνυφασμένος με τον πόλεμο, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, με την καταστροφή των παραγωγικών και διανοητικών δυνατοτήτων της ανθρωπότητας. Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και δεκάδες μικρότεροι πόλεμοι, χούντες και αντιδραστικά καθεστώτα, αντεπαναστατικές σφαγές το έχουν αποδείξει αυτό: τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών (που αυτά υπηρετούν σαν πιστά σκυλιά τα κράτη και οι στρατοί) μπαίνουν πάνω από τις ζωές των ανθρώπων.

Η λύση βρίσκεται στη διεθνή εργατική αλληλεγγύη και στις μάχες μέσα σε κάθε χώρα για να ανατραπούν ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος σε κοινωνικό-ταξικό εμφύλιο μέσα σε κάθε χώρα και η προοπτική αυτού του πολέμου είναι ο διεθνής σοσιαλισμός, μια διεθνής κοινωνία των ανθρώπων που θα παράγουν και θα καρπώνονται τον πλούτο συλλογικά, χωρίς όπλα, χωρίς εθνικιστικά μίση και κυρίως χωρίς κεφάλαιο και καπιταλιστές που γεννούν όλα αυτά για να διαιρούν και να ξεζουμίζουν τα δισεκατομμύρια εργάτες και φτωχούς. Μας υποχρεώνουν στη Δύση να ζούμε με την απειλή του πολέμου πάνω από το κεφάλι μας ενώ οι λαοί της Μέσης Ανατολής βιώνουν άμεσα τη φρίκη του θανάτου σε μαζική κλίμακα. Γιατί; Για να συντηρείται ένα σύστημα που 8 άνθρωποι έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πλανήτης, ένα σύστημα όπου μόνο το 10% των χρημάτων για εξοπλισμούς θα αρκούσε για να εξαλειφθεί η παγκόσμια φτώχεια.23,24

Στην κατεύθυνση αυτή η απάντηση θα ήταν:

1) Ένα μαζικό αντιπολεμικό και εργατικό κίνημα στις χώρες της Δύσης και δη στις ΗΠΑ και την ΕΕ, που θα απαιτούσε και θα επέβαλλε μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής, λεφτά για τους φτωχούς-όχι για εξοπλισμούς, να επιστρέψουν οι φαντάροι από τις ξένες χώρες, να διαλυθεί το ΝΑΤΟ, να κλείσουν όλες οι στρατιωτικές βάσεις. Ένα κίνημα που θα έδειχνε αλληλεγγύη στους Άραβες και γενικά στους κατοίκους της Μ. Ανατολής (εργάτες και φτωχούς, αλλά και στους πρόσφυγες-μετανάστες), που θα επέβαλλε νίκες κατά των «εδώ» κυβερνήσεων και θα έδειχνε τον δρόμο της ταξικής πάλης στα ταξικά του αδέρφια «εκεί», για να πάψουν να κυριαρχούν στις δυνάμεις αντίστασης στον δυτικό ιμπεριαλισμό οι δυνάμεις του θρησκευτικού σεκταρισμού και του φονταμενταλισμού.

2) Ένα μαζικό κίνημα κινηματικής κι ένοπλης αντίστασης στις χώρες της Μέσης Ανατολής που θα πάλευε ενάντια τόσο στον αμερικάνικο-δυτικό ιμπεριαλισμό όσο και απέναντι στα ντόπια αντιδραστικά καθεστώτα που άγονται και φέρονται πότε από τη μια και πότε από την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη αλλά και από το δικό «τους» εθνικό κεφάλαιο. Ένα κίνημα που θα ένωνε τους Άραβες, τους Ιρανούς, τους Εβραίους απέναντι σε σύνορα που εν πολλοίς τους επιβλήθηκαν, που θα διέλυε τις βάσεις του κράτους-χωροφύλακα, του Ισραήλ, που θα είχε τη δύναμη να διώξει όχι μόνο τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές αλλά και κάθε επίδοξο αντικαταστάτη τους (π.χ. Κίνα-Ρωσία, με τη βοήθεια του ρωσικού και κινεζικού σύγχρονου προλεταριάτου, φυσικά). Οι σοσιαλιστές σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούν και προφανώς το κίνημα στη Δύση βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση και δρα σε πιο θετικό περιβάλλον για να το πετύχει, άρα και οι ευθύνες του (μας) είναι μεγαλύτερες.

Από αυτά τα καθήκοντα απέχουμε παρασάγγας, ωστόσο είναι σωστές οι ανακοινώσεις σοσιαλιστών των ΗΠΑ που καλούν ενάντια στον πόλεμο, «έξω οι ΗΠΑ από το Ιράκ», να γυρίσουν πίσω οι Αμερικανοί στρατιώτες και αντιτάσσονται σε όλες τις κυρώσεις απέναντι στο Ιράν, είναι ελπιδοφόρες οι κινητοποιήσεις στο Ιράκ που συνεχίζονται με κεντρικό πλέον αίτημα «έξω οι κατακτητές του Ιράν και των ΗΠΑ, θέλουμε πίσω τη χώρα μας», ενώ έγιναν ήδη διαδηλώσεις σε πάνω από 70 πόλεις των ΗΠΑ ενάντια στο ενδεχόμενο πολέμου και επιστράτευσης.7,25,26,27

 

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός

 

Η Ελλάδα είναι μπλεγμένη πολλαπλά στην όλη υπόθεση. Μάλιστα οι απειλές του Ιράν την αφορούν άμεσα, καθώς βρίσκεται εντός της εμβέλειας των ιρανικών πυραύλων28 και μπορεί να αποτελέσει στόχο τόσο για τις στρατιωτικές βάσεις που «φιλοξενούν Αμερικανούς» όσο και για τη στενή «φιλία»-συμμαχία με τις ΗΠΑ.

Βεβαίως την ελληνική άρχουσα τάξη δεν την απασχολούν αυτά τα ζητήματα, την απασχολεί να κάνει όλα τα χατίρια στις ΗΠΑ, να… εκλιπαρεί για την αγορά F-35 και να προσπαθεί να κερδίσει την εύνοιά τους απέναντι στην Τουρκία. Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να πεινάει για να μπορεί ο Μητσοτάκης (και πριν από αυτόν ο Τσίπρας) να διατηρούν την πανευρωπαϊκή ποσοστιαία πρωτιά (και τη δεύτερη θέση στο ΝΑΤΟ) σε δαπάνες για εξοπλισμούς. Ο δε Κούλης, αφού λίγες μέρες πριν έκανε κονέ με τον χασάπη Νετανιάχου, έπειτα έσπευσε να στηρίξει την επιλογή του Τραμπ να δολοφονήσει τον Σολεϊμανί. Τέλος, υποσχέθηκε παραχώρηση των στρατιωτικών βάσεων σε ελληνικά εδάφη όποτε τις χρειαστεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός (εν προκειμένω δηλαδή στην κόντρα του με το Ιράν),29 κάτι που όπως είπαμε ήδη έγινε πριν… ειπωθεί.22  Λίγες δε εβδομάδες πριν, ελληνικά F-16 συμμετείχαν σε στρατιωτική αποστολή στη Συρία.30

Συμμαχεί δε η ελληνική άρχουσα τάξη με τη χούντα της Αιγύπτου αλλά εσχάτως και με τον επίδοξο πραξικοπηματία Χαφτάρ31 της Λιβύης κατά της νόμιμης κυβέρνησής της, τακτική που φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν και οι ΗΠΑ.32  Όλες αυτές οι «διπλωματικές κινήσεις» της Ελλάδας έχουν επίκεντρο τις ΑΟΖ, τους αγωγούς φυσικού αερίου, τα εφοπλιστικά συμφέροντα για τη μεταφορά αερίου και πετρελαίου33 και τις εξορύξεις σε Αιγαίο-Ιόνιο-Νοτιοανατολική Μεσόγειο και όλα αυτά σε ανταγωνισμό με την Τουρκία. Ο ελληνικός και ο τουρκικός υποϊμπεριαλισμός συγκρούονται στο Αιγαίο για τα συμφέροντα Ελλήνων και Τούρκων Βαρδινογιαννηδολάτσηδων, και ιδιαίτερα για τον ελληνικό επεκτατισμό η Τουρκία είναι ο μεγάλος εχθρός (αφού στα Βαλκάνια το ελληνικό κεφάλαιο έχει εξασφαλίσει εξέχοντα ρόλο οικονομικά, γεωπολιτικά, στρατιωτικά). Το ελληνικό κεφάλαιο επιδιώκει Αιγαίο κλειστή ελληνική λίμνη και αποκλεισμό της Τουρκίας από τις ΑΟΖ, συνεκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων φυσικού αερίου των Βαρδινογιαννηδολάτσηδων με τις ξένες δυτικές πολυεθνικές και ο Έλληνας φτωχός δεν θα κερδίσει τίποτα. Τι ρισκάρει το ελληνικό κεφάλαιο; Από την «πάρτη του» δεν ρισκάρει τίποτα, ωστόσο μπορούμε να πούμε ότι «ρισκάρει» να γίνει πόλεμος με την Τουρκία, στον οποίο θα κληθεί να πολεμήσει ο Έλληνας φτωχός για συμφέροντα άλλων. «Ρισκάρει» επίσης την περαιτέρω, ίσως και ανείπωτη, περιβαλλοντική καταστροφή που συνήθως συνοδεύουν αυτά τα «νέα κόλπα». «Ρισκάρει» ένα ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» για άχρηστους εξοπλισμούς που πληρώνει και πάλι ο φτωχός που «σφίγγει το ζωνάρι» από την πείνα, την ανεργία και τη στέρηση.29,34

Για να τα πετύχει αυτά, τζογάροντας κυριολεκτικά τις ζωές μας, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη (και πριν από αυτή εκείνη του Τσίπρα) επιδιώκει να προβάλει ως το πιο πιστό σκυλί των ΗΠΑ, χωρίς καμία εγγύηση ότι θα πετύχει ευνοϊκή μεταχείριση έναντι της Τουρκίας. Η οποία με τη σειρά της κλυδωνίζεται από εσωτερική αστάθεια αλλά και τάσεις «φυγής προς τα μπρος» του Ερντογάν. Η πανίσχυρη τουρκική άρχουσα τάξη είναι απίθανο να δεχτεί η γιγάντια χώρα της να μείνει χωρίς ΑΟΖ για τα μάτια της ωραίας Ελλάδας και προχωρεί στις δικές της μονομερείς ενέργειες, τετελεσμένα κι εκβιασμούς. Κάπως έτσι καθημερινά τουρκικά μέσα βομβαρδίζουν την  τουρκική κοινή γνώμη για τις ελληνικές προκλήσεις και τα ελληνικά μέσα για τις τουρκικές προκλήσεις, ενώ η θερμοκρασία και ο αντιτουρκισμός στα ελληνικά στρατόπεδα συνεχώς ανεβαίνει, ενώ έχουν αρχίσει οι «σκέψεις» για στράτευση στα 18 και διετή υποχρεωτική στρατιωτική θητεία κοκ. Κάπως έτσι συνδέονται η σύγκρουση Ιράν-ΗΠΑ με την αμερικανόφιλη κι επεκτατική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, συγκροτώντας έναν διπλό κίνδυνο πολέμου:  Οι λαϊκές ανησυχίες για ελληνοτουρκικό πόλεμο είναι περισσότερες και πιο βάσιμες από ποτέ ενώ η Ελλάδα μπαίνει βαθιά στο στόχαστρο των φονταμενταλιστών της Μέσης Ανατολής σαν μαντρόσκυλο των ΗΠΑ με ενεργητική συμμετοχή.

Η σημερινή σύγκρουση Ιράν-ΗΠΑ έχει γίνει ήδη ξεκάθαρο ότι εμπλέκει πληθώρα δυνάμεων και είναι πολύ πιθανό αν ξεσπάσει πολεμική αναμέτρηση να γενικευτεί τόσο που να κάνει το Ιράκ ή τη Συρία να μοιάζουν παιδικό πάρτι. Κι αυτά είναι απλώς ένα κομμάτι στη μεγάλη εικόνα: στην αναμονή για μια νέα εκδήλωση οξείας οικονομικής κρίσης, που θα βάλει μπουρλότο στο ήδη σήμερα στημένο σκηνικό: στην όξυνση των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων, στη στροφή προς την «εθνική αναδίπλωση», τον κρατικό προστατευτισμό και το εθνικό ταμπούρωμα, στην διεθνή άνοδο των εξοπλιστικών προγραμμάτων, στη διεθνή άνοδο της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού, στις εστίες ανάφλεξης (χθες η Συρία, σήμερα το Ιράκ, αύριο τι;) που φέρνουν όλο και πιο κοντά το ενδεχόμενο γενικευμένης σύρραξης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.

Αντί να περιμένουμε στωικά να επαληθευτεί με αρνητικό τρόπο το ρητό «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο πίσω στην… εξοπλιστική κούρσα έχει μείνει η δική μας τάξη, οι εργάτες, οι φτωχοί, οι καταπιεσμένες, της γης οι κολασμένοι. Χωρίς επαναστατικά κόμματα, χωρίς Αριστερά γενικώς, χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση, χωρίς οργάνωση γενικώς, βεβαρημένοι με αλλεπάλληλες προδοσίες που διαπράχθηκαν στο όνομα κάποιας «Αριστεράς» (ακόμα και στις χώρες της Μέσης Ανατολής υπήρχαν τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70  μαζικά κομμουνιστικά κόμματα, που επέλεξαν να γίνουν οι αντίστοιχοι «κωλοτούμπες» της εποχής τους με αποτέλεσμα να σβήσει η Αριστερά και να καλύψει το κενό το αντιδραστικό πολιτικό Ισλάμ). Να αποκτήσουμε την αίσθηση του κατεπείγοντος της ανασύνταξης και ενίσχυσης των επαναστατικών-αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, να αντιληφθούμε τα ιστορικά  καθήκοντα που πέφτουν στις πλάτες των αγωνιστ(ρι)ών και της Αριστεράς αλλά και το πού βρισκόμαστε μπροστά σε αυτά τα καθήκοντα. Η συνειδητοποίηση όλων αυτών είναι προϋπόθεση για να υπάρχει πιθανότητα να δράσουμε σε σωστή κατεύθυνση. Αυτό που υπάρχει σαν βασική πρώτη ύλη είναι η ταξική πάλη, οι συνεχείς εξεγέρσεις που γεννιούνται και αναγεννούνται όχι μόνο στη Μ. Ανατολή αλλά σε μεγάλο τμήμα του πλανήτη όπως βλέπουμε σήμερα. Πάνω σε αυτή την «ύλη» οφείλουμε να χτίσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα που θα πάει τις εξελίξεις ένα βήμα παραπέρα στη μάχη για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό και τη βαρβαρότητα.  Αν δεν το κάνουμε, εμείς ή κάποιοι άλλοι-δεν έχει σημασία, το μέλλον θα είναι ακόμα πιο γεμάτο από εικόνες καταστροφής και φρίκης.

Ο πόλεμος «μας κυκλώνει από παντού», τόσο σε εθνικό επίπεδο (Ελλάδα) όσο και σε διεθνές.

Στην Ελλάδα, τη «χώρα μας», το κύριο καθήκον της Αριστεράς είναι να παλέψουμε ενάντια τη δική μας αστική τάξη. Ενάντια στη συμμαχία της με ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, απαιτώντας καμιά ελληνική συμμετοχή, δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, ενάντια στις ΑΟΖ και τις εξορύξεις, ενάντια στον ελληνικό επεκτατισμό και τον Άξονα με Αίγυπτο-Κύπρο-Ισραήλ, ενάντια στον αντιτουρκικό εθνικισμό, τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, διεκδικώντας βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, αυξήσεις στους μισθούς, μαζικές προσλήψεις. Κυρίως όμως να κινηθούμε με στόχο πρωτοβουλίες που θα δυναμώνουν τη θέση μας στο εργατικό κίνημα ώστε να μπορεί την κρίσιμη στιγμή να κάνει τα παραπάνω πράξη και όχι απλά «συνθήματα»: να μπορεί να μπλοκάρει τα σχέδια του ελληνικού κεφαλαίου και των συμμάχων του. Η οικοδόμηση σχέσεων αλληλεγγύης με αντίστοιχες δυνάμεις σε άλλες χώρες και τελικά ένα ισχυρό διεθνές αντιπολεμικό εργατικό κίνημα που θα έχει τη δύναμη να χαλάει σε κάθε χώρα της «δικής του» εθνικής αστικής τάξης και της «δικής του» πολεμικής μηχανής είναι ο μοναδικός, αν και μακρύς, δρόμος για να γλιτώσουμε τα επόμενα μαζικά σφαγεία, την πείνα, το μίσος και τον θάνατο σε όλον τον πλανήτη.

 

Παραπομπές

 

1-https://info-war.gr/to-telos-toy-oie-oi-ipa-apofasizoyn-poi/?fbclid=IwAR36DERzruOvn4qrNbkaCdtZXp99VRoDa91nVCXPBi_fbvGhR0ZbKpsgJDA

2-https://www.dw.com/el/%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BA/a-50716045

3-https://www.elaliberta.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE/5678-%C2%AB%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%82%C2%BB-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BA

4-https://www.telegraph.co.uk/news/global-protests-2019/

5-https://www.provo.gr/gia-ti-dolofonia-tou-iranou-kratikou-tromokrati-kasem-soleimani/?fbclid=IwAR1qCml6Cid2q3tOvF9X6eun0oey60CqW85xDkS1O720r7lGeMljccevRXg

6-https://oaklandsocialist.com/2020/01/04/statementfromallianceofmiddleeastandnorthafricansocialistsonuswarwithiran/

7- https://www.thecommunists.net/worldwide/africaandmiddleeast/theusaggressionagainstiranandrevolutionarytactics/

8-https://www.viadiplomacy.gr/irak-paretithike-o-prothipourgos-antel-ampntoul-machnti/

9-(Βλέπε πχ και https://rethemnosnews.gr/2020/01/%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%8A%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF-%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BF/)

10-https://www.defence-point.gr/news/entopise-rigma-quot-chothike-quot-i-rosia-systimata-s-400-buk-m3-amp-tor-m2-sto-irak

11-https://www.crisismonitor.gr/2019/11/04/to-iran-tha-echei-pyriniko-pyraylo-prin-tis-ekloges-ton-ipa/

12- https://www.fortunegreece.com/photo-gallery/i-chores-pou-ine-fortomenes-me-ta-perissotera-pirinika-opla-ston-kosmo/#8

13-https://m.tvxs.gr/mo/i/308395/f/news/kosmos/iranxtypisedyoamerikanikesbaseisstoirakisxyrismoitistexeranisgia-80-nekroys.html?fbclid=IwAR1vsaqL4agdG7KH7PcFiRIaWpb6grsJgyB8xSYmv3OBsP2rerZZ_u4_qg

14-https://www.iefimerida.gr/kosmos/irak-epithesi-stratiotes-ipa-hespomplah

15-https://www.iefimerida.gr/kosmos/royketa-epese-konta-stin-presbeia-ton-ipa-bagdati

16- https://www.redtopia.gr/%ce%b4%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%86%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b1-%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b5%cf%8a%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%af-%ce%ad%ce%be%cf%89-%ce%bf-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b9/

17-https://www.capital.gr/diethni/3402085/ekriktikotoklimakatatonipastoirak

18-https://www.google.com/amp/s/amp.newsbomb.gr/kosmos/story/1041125/koinesstratiotikesaskiseisxekinoynkinarosiakaiiran

19- https://www.news247.gr/kosmos/iran-epitethike-pyrayloys-vaseis-ipa-irak.7560075.html?fbclid=IwAR2xNgU-dzs_jGmAmjDqVeycCrves381UL8L6QWzR2SCX-au2bi4icdRlz0

20-https://www.iefimerida.gr/kosmos/synedriazeiektaktosirakinokoinoboylio

21-https://www.news247.gr/kosmos/diaggelma-tramp-gia-to-iran-live-eikona.7560645.html

22- https://www.in.gr/2020/01/08/in-tv/ekpompes/dieleysi-amerikanikon-elikopteron-apo-ellada-pros-irak/?fbclid=IwAR2z3OiHHE7rqX7TqTPT8iqGrIf8_yNg5yI1-bcjULm9YpggfExJqDaI86o

23-https://www.kathimerini.gr/855664/article/epikairothta/kosmos/ay3h8hkan-oi-dapanes-gia-e3oplismoys-to-2015

24-https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG10651

25-https://www.in.gr/2020/01/05/world/irak-epeisodiakes-diadiloseis-kata-tou-iran-kai-ton-ipa/

26-http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6349

27-https://www.efsyn.gr/kosmos/boreia-ameriki/225584_antipolemikes-diadiloseis-se-pano-apo-70-poleis-ton-ipa

28-https://hellas-now.com/eyfyis-kinisi-apotropis-ton-iranon-enanti-ton-ipa/

29-http://pandiera.gr/%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%b1%cf%81-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%b5%ce%bb%ce%af%ce%be%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b9%cf%81%ce%ac%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84/?fbclid=IwAR2QjmgTXwLQatdRSMfQNeYHMvYv__QnAh-1y9xx_7eIMXnl8n2zLDcKYo

30-https://www.redtopia.gr/3307-2/.

31- βλέπε και https://www.redtopia.gr/%ce%b7-%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%bf%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7%ce%b3%cf%8c%cf%82-%cf%87/)

32-https://www.skai.gr/news/world/nordic-monitor-pithanes-kyroseis-ipa-tourkous-aksiomatouxous-gia-tourkolivyki-symfonia?utm_source=AutoPublish&utm_medium=Twitter&utm_campaign=Social-Link

33-http://ecopress.gr/?p=16823

34- Διαβάστε και :https://rproject.gr/article/dolofonia-soyleimani-i-imperialistiki-alazoneia-paizei-me-ti-fotia-toy-polemoy?fbclid=IwAR3u0M16-uRWxKfhcjL-3r3pDn-4yVSXcXxk23TLYzO0cagh0DzsCgIUdbY

 

 

 

 

 

 

 

 




Ο κίνδυνος πυρηνικών «χτυπημάτων» πιο υπαρκτός από ποτέ

Του Χάρη Παπαδόπουλου

Τι σηµαίνει η απόσυρση των ΗΠΑ από τη συµφωνία για τον έλεγχο των πυραύλων µέσου βεληνεκούς

«Ποιο είναι το νόημα των πυρηνικών όπλων, αν δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε;»
Ντόναλντ Τραμπ

Η παραπάνω ρητορική ερώτηση του Αµερικανού προέδρου απευθύνθηκε στους συµβούλους του στο Λευκό Οίκο στις 18 Οκτώβρη. ∆ύο µέρες µετά, στις 20 Οκτώβρη 2018, ο Τραµπ ανακοίνωσε πως οι ΗΠΑ αποχωρούν από τη συµφωνία ελέγχου των πυρηνικών όπλων µέσου βεληνεκούς. Η αποκάλυψη ως προς το τι ειπώθηκε µεταξύ του Τραµπ και των συνεργατών του έγινε από το περιοδικό Φόρεϊν Αφέαρς [εµείς αλιεύσαµε την πληροφορία από το άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη «Έναυσµα για κούρσα πυρηνικών ανταγωνισµών από Τραµπ»].

Η αρθρογράφος του Φόρεϊν Αφέαρς µαζί µε τις πληροφορίες καταθέτει το συµπέρασµά της: «Για πρώτη φορά από το τέλος του Ψυχρού Πολέµου η πιθανότητα ένας Αµερικανός πρόεδρος να σκέφτεται στ’ αλήθεια τη χρήση πυρηνικών έχει γίνει µια πραγµατικά τροµακτική προοπτική». Λίγες µέρες µετά, και αφού ανακοινώθηκε από τον Τραµπ πως οι ΗΠΑ δεν δεσµεύονται πλέον από τη συµφωνία για τα µέσου βεληνεκούς πυρηνικά όπλα, πολιτικός αναλυτής και στέλεχος των Ρεπουµπλικανών δήλωσε: «Έχουµε αρκετά όπλα όχι µόνο για να αυτοκαταστραφούµε, αλλά και για να καταστρέψουµε τον κόσµο πάνω από δέκα φορές. ∆εν χρειάζεται να ανησυχούµε πως δεν έχουµε αρκετά όπλα».

Η συµφωνία ελέγχου των πυρηνικών µέσου βεληνεκούς είχε υπογραφεί το 1987 ανάµεσα στους Ρίγκαν και Γκορµπατσόφ, επικεφαλής τότε των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης αντίστοιχα. Απαγόρευε την ανάπτυξη πυρηνικών πυραύλων βεληνεκούς µέχρι 5.000 χιλιοµέτρων και υποχρέωνε τις ΗΠΑ και Ρωσία να καταστρέψουν 3.000 από τους πυραύλους τους.

 

Τι προσπαθεί να κερδίσει ο Τραµπ;

∆υστυχώς το θέµα µε τον Τραµπ δεν είναι µονάχα η παρουσία ενός άξεστου και υπερφίαλου ανθρώπου στη θέση του πλανητάρχη. Ο Τραµπ είναι το σύµπτωµα. Η αιτία βρίσκεται στη µεταβολή συσχετισµών ανάµεσα στις ΗΠΑ και τα υπόλοιπα ιµπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη.

Για δύο δεκαετίες τουλάχιστον, η οικονοµική επιρροή των ΗΠΑ συνεχώς υποχωρεί. Ο πλανήτης όλο και περισσότερο φαίνεται να γίνεται πολυπολικός. Αυτό σηµαίνει πως δεν θα υπάρχει ένας µόνο «κυρίαρχος του παιγνιδιού», όπως φανταζόταν η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ µετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι ΗΠΑ, ωστόσο, διαθέτουν ένα τεράστιο ατού: Η πυρηνική δύναµή τους και γενικά η στρατιωτική τους υπεροχή απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσµο είναι ασύγκριτη. Οι ΗΠΑ δεν ξεπερνούν απλώς κατά πολύ το στρατιωτικό και πυρηνικό δυναµικό της Ρωσίας: οι δέκα επόµενες στρατιωτικές δυνάµεις στον πλανήτη, ακόµα και αν ενώσουν τις δυνάµεις τους, δεν φτάνουν την πυρηνική και στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ.

Έτσι η αστική τάξη αντιµετωπίζει τα τελευταία χρόνια ένα δύσκολο δίληµµα:

Η πρώτη επιλογή: Να µειώσει το αµερικανικό κράτος τις θηριώδεις στρατιωτικές δαπάνες, να επενδύσει στην παραγωγή και να επιχειρήσει να ξανακερδίσει την παγκόσµια οικονοµική του υπεροχή.

Η δεύτερη επιλογή: Να χρησιµοποιήσουν οι ΗΠΑ την αδιαµφισβήτητη πυρηνική και στρατιωτική τους υπεροχή σήµερα, προκειµένου να επιβάλουν τους δικούς τους όρους σε όλους τους οικονοµικούς τους αντιπάλους.

Ο προηγούµενος πρόεδρος, Μπαράκ Οµπάµα, έδειχνε να κλίνει άτολµα προς την πρώτη επιλογή. Η εκλογή Τραµπ, ωστόσο, φέρνει µια ξεκάθαρη στροφή στη δεύτερη. Μέχρι σήµερα, ο Τραµπ έψαχνε µια αφορµή -στη Βενεζουέλα, στη Συρία ή στη Βόρεια Κορέα- για να κάνει επίδειξη των δυνατοτήτων ΚΑΙ του πυρηνικού του οπλοστασίου.

Τώρα, µε την ανακοίνωση στις 20 Οκτώβρη περί απόσυρσης των ΗΠΑ από τη συµφωνία ελέγχου των µέσου µεγέθους πυραύλων που µπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, φαίνεται πως ο Αµερικανός πρόεδρος δίνει το σήµα για να ξαναρχίσει η κούρσα των εξοπλισµών, περιλαµβανοµένων των πυρηνικών όπλων, όπως επί Ψυχρού Πολέµου.

 

Και τώρα;

Όπως είχε αποκαλύψει η εφηµερίδα «Γκάρντιαν» στις αρχές του χρόνου, ο Τραµπ και οι ΗΠΑ σκοπεύουν να στραφούν κατ’ αρχάς στην ανάπτυξη «µικρών και εύχρηστων» (!) πυρηνικών όπλων.

Αυτό δεν σηµαίνει πως τέτοια όπλα δεν συνιστούν απειλή για τη Ρωσία. Ήδη το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ οργανώνουν κάθε τόσο στρατιωτικά γυµνάσια εξαιρετικά κοντά στα ρωσικά σύνορα -στην Πολωνία και στις χώρες της Βαλτικής- και κάνουν µε κάθε αφορµή επιδείξεις στρατιωτικής ισχύος. Όµως, είναι φανερό πως η στόχευση των ΗΠΑ στρέφεται πλέον προς πολλές κατευθύνσεις.

Ο επόµενος στη σειρά στόχος δείχνει αυτή τη στιγµή το Ιράν. Οι ΗΠΑ πριν λίγους µήνες αποσύρθηκαν µονοµερώς και από τη συµφωνία ελέγχου ανάπτυξης πυρηνικών όπλων του Ιράν, ξεκινώντας νέο κύκλο κυρώσεων ενάντια στο ιρανικό κράτος.

Φαίνεται, όµως, πως ο αντίπαλος που οι ΗΠΑ αναζητούν διαρκώς ευκαιρία να τροµοκρατήσουν µε την πυρηνική τους ισχύ είναι η Κίνα, ο µεγαλύτερος αυτή τη στιγµή εµπορικός και γενικότερα οικονοµικός αντίπαλος των ΗΠΑ. Μάλιστα, µερίδα του Τύπου -στην Ελλάδα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της «Καθηµερινής»- πιστεύουν πως η συµφωνία, από την οποία οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν, θα αντικατασταθεί σχετικά σύντοµα από µια νέα, µεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Θα αφήνεται ωστόσο στον Τραµπ το περιθώριο να αναπτύξει καινούργια σχετικά µικρά πυρηνικά όπλα έναντι της Κίνας, της ανερχόµενης πυρηνικής δύναµης, που δεν δεσµευόταν από την µέχρι τώρα σε ισχύ συµφωνία απαγόρευσης ανάπτυξης όπλων µέσου βεληνεκούς.

Σε κάθε περίπτωση, τον τόνο για την κατεύθυνση της στρατιωτικής µηχανής των ΗΠΑ είχε δώσει λίγο µετά την εκλογή του ο ίδιος ο Τραµπ, µιλώντας -δηµόσια αυτή τη φορά- υπέρ ενός νέου γύρου εξοπλισµών: «Ας γίνει µια κούρσα εξοπλισµών! Θα τους ξεπεράσουµε όλους και θα επιβιώσουµε έναντι όλων»!

 

Έκκληση στη λογική;

-«∆εν θα τολµήσουν» έλεγες

«∆εν έχουν άλλο δρόµο» σου απαντούσα

«Αυτός ο δρόµος θα είναι ο τάφος τους», φώναζες µε πίστη”    

(«Νικηφόρος Μανδηλαράς», στίχοι του Αλέκου Παναγούλη)

Στον διεθνή αστικό Τύπο, µαζί µε την ανησυχία για το πού πάει η κατάσταση µε τα πυρηνικά όπλα, διατυπώνεται και µια ελπίδα και προσδοκία πως τελικά θα επικρατήσει η λογική και δεν θα χρησιµοποιηθούν στην πράξη τα πυρηνικά.

Όµως όταν διακυβεύονται τεράστια κέρδη, όταν διακυβεύεται η ίδια η παγκόσµια ιεραρχία ισχύος, ελάχιστος χώρος αποµένει για την ορθοφροσύνη. Ο ιµπεριαλισµός των ΗΠΑ συνήθισε από το 1991 να παίζει παγκοσµίως χωρίς αντίπαλο. Τώρα αντιµετωπίζει ξαφνικά τον κίνδυνο υποβιβασµού µπροστά στην ανάπτυξη οικονοµιών που δεν βαρύνονταν µε στρατιωτικές δαπάνες ανάλογες µε αυτές των ΗΠΑ. Και ο πειρασµός της επίδειξης δύναµης απέναντί τους είναι τεράστιος.

Η µόνη ρεαλιστική ελπίδα µέσα σ’ αυτόν τον ζόφο είναι το αντιπολεµικό και αντικυβερνητικό κίνηµα µέσα στις ΗΠΑ. Από την πρώτη µέρα που εγκαταστάθηκε στο Λευκό Οίκο ο Τραµπ, τα κινήµατα έχουν οργανώσει συγκλονιστικές διαδηλώσεις και έχουν πετύχει να ακυρώσουν αντιδραστικά µέτρα, όπως την απαγόρευση εισόδου στη χώρα ανθρώπων από µια σειρά ισλαµικές χώρες. Αυτά τα κινήµατα είναι η µόνη υπαρκτή εναλλακτική στην κυριαρχία του πυρηνικού τρόµου του Τραµπ και των Αµερικανών στρατοκρατών. Η κυβέρνηση Τραµπ είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να πέσει κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, παρά να «λογικευτεί» και να πάρει πίσω τις απειλές πυρηνικού χτυπήµατος και τα σχέδια νέας κούρσας εξοπλισµών.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Τσίπρα δένεται κάθε µέρα πιο στενά στρατιωτικά µε τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αίγυπτο του δικτάτορα Σίσι και εξοπλίζεται για περιπέτειες για χάρη των ΑΟΖ. Εµείς εδώ έχουµε µόνο να διδαχτούµε από τις επιτυχίες των συντρόφων και συντροφισσών µας µέσα στην «καρδιά του κτήνους», την ιµπεριαλιστική µητρόπολη. Και πρέπει να τους µιµηθούµε. Είναι η παθιασµένη δράση που αλλάζει τους συσχετισµούς, όχι η παραίτηση ούτε οι φρούδες ελπίδες και η επίκληση της «λογικής».




Νόμος (των ισχυρών) και τάξη (των προνομιούχων)

της Κικής Σταματόγιαννη

Ο διορισμός ενός δικαστή που δίχασε την αμερικάνικη κοινωνία

Όλα άρχισαν στις 9 Ιούλη, όταν ανακοινώθηκε ότι ο Μπρετ Κάβανο, εφέτης στο δικαστήριο της Κολούμπια, θα είναι υποψήφιος για τη θέση του ισόβιου δικαστή στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Φανατικά πολέμιος των αμβλώσεων, εχθρικός σε μετανάστ(ρι)ες, κατηγορούμενος από τρεις γυναίκες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά. Η αμερικάνικη κοινωνία πήρε φωτιά.

Θυελλώδεις αντιπαραθέσεις μέσα κι έξω από τη Γερουσία, παρέμβαση και έρευνα από το FBI, ενθουσιώδη tweets του Τραμπ στήριξης στο πρόσωπο του δικαστή, δυναμικές πορείες γυναικών, κρατική καταστολή με εκατοντάδες συλλήψεις, τελική ψηφοφορία με ένα Κογκρέσο περικυκλωμένο από χιλιάδες διαδηλώτριες.

Οι ισορροπίες στην αμερικάνικη Γερουσία ήταν ιδιαίτερα εύθραυστες, με οριακή πλειοψηφία 51 ρεπουμπλικάνων έναντι 49 δημοκρατικών. Η υπόθεση Κάβανο τέντωσε την ισορροπία αυτή στα ακρότατα όριά της. Υπήρξαν μετριοπαθείς ρεπουμπλικάνοι με επιφυλάξεις και δεύτερες σκέψεις –όχι ασφαλώς για τη συντηρητική πολιτική ατζέντα του Κάβανο την οποία επικροτούν, αλλά όσον αφορά το ζήτημα των κατηγοριών περί σεξουαλικών επιθέσεων. Ωστόσο, οι ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη είναι υπερβολικά κοντά. Δύσκολα θα διακινδύνευαν τη μη επανεκλογή τους. Και πράγματι δεν το έκαναν. Μοναδική εξαίρεση, η γερουσιάστρια από την Αλάσκα που τόλμησε να παραβεί την κομματική γραμμή προκαλώντας τη μήνι του Τραμπ. Η κομματική γραμμή έσπασε και στους δημοκρατικούς, οι οποίοι επίσης κατέγραψαν μία απώλεια. Η αμερικανική Γερουσία εν μέσω αποδοκιμασιών επικύρωσε τελικά τον διορισμό στις 6 Οκτώβρη με μια πλειοψηφία 50 έναντι 48, κωφεύοντας στις κινητοποιήσεις χιλιάδων διαδηλωτ(ρι)ών. «Δεν δίνεις σπίρτα στον εμπρηστή και δεν δίνεις την εξουσία σε έναν εξοργισμένο όχλο αριστερών», όπως εύγλωττα το συνόψισε και ο ίδιος ο Τραμπ.

Όλοι οι (σωστοί) άνθρωποι του Προέδρου

Ο Μπρετ Κάβανο, προσωπικό στοίχημα του ίδιου του Τραμπ, κάθε άλλο παρά τυχαία επιλογή ήταν. Είχε διαλέξει από την πρώτη στιγμή στρατόπεδο. Πλούσιος αστός ο ίδιος, σταθερά στο πλευρό πλουσίων και δυνατών, ένα από τα «λαμπερά αγόρια» του Γέιλ, πρώην νομικός σύμβουλος του Τζορτζ Μπους. Εχθρός των συνδικάτων, μισαλλόδοξος με τα ψίχουλα κοινωνικής πρόνοιας για τους φτωχούς, δήμιος της λειψής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης του Obamacare. Φανατικά καθολικός. Υπέρμαχος της οπλοκατοχής, όπως άλλωστε κάθε αμερικανός που σέβεται τις παραδοσιακές αξίες της “Δεξιάς”. Διακηρυγμένος πολέμιος των αμβλώσεων. Τι σημαίνει η επικύρωση από τη Γερουσία του διορισμού του στο Ανώτατο Δικαστήριο; Σημαίνει ότι θα συμμετέχει σε ένα 9μελές δικαστικό σώμα, εξοπλισμένο με τη δικαιοδοσία να αποφασίζει επί της ουσίας, τελεσίδικα και αμετάκλητα, για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μετανάστευσης, οπλοκατοχής, αμβλώσεων, ομόφυλων γάμων και εκλογικής διαδικασίας. Όλα δένουν αρμονικά.

Ο Κάβανο -η ενσάρκωση της λευκής, αρσενικής υπεροχής- είναι η συμπύκνωση του πολιτικού προγράμματος της αμερικανικής Δεξιάς. Απογείωση του νεοφιλελευθερισμού, σκληρή καταστολή, περιστολή δικαιωμάτων μειονοτικών ομάδων, διάλυση του σχεδόν ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους, κατακρήμνιση των “από κάτω” ακόμα πιο κάτω, επικράτηση ρατσιστικών λογικών και πρακτικών, θρίαμβος του σεξισμού, αστυνόμευση του γυναικείου σώματος, επιστροφή στις παλιές καλές θρησκευτικές αξίες. Ο Μπρετ Κάβανο στηρίχθηκε ολόθερμα, απόλυτα και ανεπιφύλακτα από τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο και τις αστικές ελίτ, ακριβώς γιατί αποτελεί την επιτομή της κοινωνικής και πολιτικής δυστοπίας, που απεργάζονται. Μιας ζωής αβίωτης για τους μη προνομιούχους: για την εργατική τάξη και τους άνεργους, για τους μαύρους, τις ισπανόφωνες μετανάστριες, τους λοατκια+, τους φτωχούς, τους άρρωστους, τις ψυχικά ασθενείς, τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες. Η επικύρωση του Κάβανο στη θέση ενός από τα πλέον συντηρητικά κρατικά όργανα, όπως το Ανώτατο Δικαστήριο, σημαίνει ότι η κοινωνική τάξη δεν θα διασαλευτεί. Επισφραγίζει τη μετατόπιση του σκηνικού σε όλο και δεξιότερες λογικές και πολιτικές πρακτικές.

«Εμείς σας πιστεύουμε»

Η Κριστίν Μπλέιζι Φορντ, θύμα του Κάβανο κι ενός ακόμα φίλου του στα 15 της χρόνια, ήταν η γυναίκα που ξετύλιξε το κουβάρι των αποκαλύψεων. Σε μια καθηλωτική μαρτυρία ενώπιον της Επιτροπής Δικαστικών Υποθέσεων της Γερουσίας και εκατομμυρίων αμερικανών τηλεθεατ(ρι)ών, ήταν αυτή που έδωσε φωνή σε όλα τα θύματα βιασμών και σεξουαλικών επιθέσεων που δεν μπορούσαν να παραβρεθούν σε εκείνη την αίθουσα και να πουν την ιστορία τους. Ήταν μία, αλλά γνώριζε πως αντιπροσώπευε εκατομμύρια. Μαζί μ’ αυτήν ένωσαν τις φωνές τους η Ντέμπορα Ραμίρεζ, συμφοιτήτρια του Κάβανο στο Γέιλ και η Τζούλι Σουέτνικ, συμμαθήτρια του τελευταίου στο λύκειο και θύμα ομαδικού βιασμού, με έναν από τους δράστες τον Μπρετ Κάβανο.

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά στην Επιτροπή Δικαιοσύνης και στην Ολομέλεια της Γερουσίας, απέναντι στα ψευτοδάκρυα του Κάβανο on camera κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, πολλές χιλιάδες γυναίκες έδιναν τον δικό τους αγώνα, με σημείο αιχμής: τη μη εκλογή του Κάβανο. Η μορφή που θα πάρει η αντίδραση αμέσως μετά τον οριστικό διορισμό είναι ακόμα άγνωστη. Η οργή τους εκφράστηκε με το μόνο μέσο που διέθεταν: βγήκαν στους δρόμους κατά χιλιάδες. Σε Ν. Υόρκη και Ουάσινγκτον κινητοποιήθηκαν χιλιάδες, ενώ συγκεντρώσεις και πορείες εκατοντάδων έγιναν σε Βοστόνη, Δυτ. Βιρτζίνια, Πόρτλαντ, Ουισκόνσιν, Μασαχουσέτη.

Οργάνωσαν συγκεντρώσεις εκατοντάδων σε πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων και το φημισμένο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, καθηγητής στο οποίο υπήρξε ο Κάβανο. Στην καμπάνια συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι -από τη Δυτ. Βιρτζίνια μέχρι τη Ν. Υόρκη-, που οργάνωσαν πικετοφορίες σε κεντρικούς δρόμους μεγάλων πόλεων, συγκεντρώσεις και ανοιχτές συζητήσεις στα πανεπιστημιακά κάμπς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σεξουαλική βία έχει εξελιχθεί σε μάστιγα στα αμερικανικά σχολεία και πανεπιστήμια με τρομακτικά στατιστικά στοιχεία. Αυτός πιθανά ήτανκι ένας από τους λόγους για τους οποίους κινητοποιήθηκαν πολλές ενώσεις καθηγητών μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης.

Πραγματοποίησαν πορείες προς το Ανώτατο Δικαστήριο, φώτισαν τις εισόδους δικαστικών μεγάρων με το σύνθημα «Σταματήστε τον Κάβανο – Μην δίνετε εξουσία σε βιαστές», κρέμασαν πανό, έδωσαν συνεντεύξεις τύπου. Έκαναν παρεμβάσεις σε γραφεία γερουσιαστών σε αρκετές πολιτείες από το Μέιν μέχρι την Αλάσκα. Μπλόκαραν τις εισόδους σε ασανσέρ και αεροδρόμια. Απαίτησαν να ακουστούν. «Πόσες μαρτυρίες θυμάτων σεξουαλικών επιθέσεων χρειάζεστε, για να πιστέψετε ότι αυτές οι γυναίκες ότι λένε την αλήθεια;». 18 ακτιβίστριες κατέλαβαν το γραφείο του γερουσιαστή στη Δ. Βιρτζίνια, που διαφοροποιήθηκε από την κομματική γραμμή των Δημοκρατικών υπερψηφίζοντας τον Κάβανο. Στη Βοστόνη οργάνωσαν συγκέντρωση εκατοντάδων σε ομιλία του τοπικού γερουσιαστή: «Remember November», ως μια ρυθμικά επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση ότι στις επερχόμενες εκλογές θα καταψηφιστεί εάν αποδεχτεί την επιλογή Κάβανο. Από τις συνδιοργανώτριες συλλογικότητες ορίστηκε παναμερικανική αποχή από εργασία και μαθήματα.

Την επιλογή Κάβανο αποδοκίμασαν -εκφράζοντας με ανοιχτή επιστολή την αλληλεγγύη τους στις επιζήσασες (των σεξουαλικών επιθέσεων)- δεκάδες εργατικά σωματεία. Ενδεικτικά μόνο: η AFL-CIO (Συνομοσπονδία Εργαζομένων), η Ένωση Εργατών Μετάλλου, η Ένωση Εκπαιδευτικών του Σηάτλ, η παναμερικανική Ένωση Καθηγητών και Δασκάλων, το μεγαλύτερο Σωματείο Νοσηλευτριών στις ΗΠΑ, αντιρατσιστικές συλλογικότητες, ενώσεις μουσουλμάνων, εβραίων, λατίνων γυναικών, η Οργάνωση Μαύρων Εργαζόμενων Γυναικών, λοατκια+ συλλογικότητες, οι υπεύθυνες για τη διοργάνωση της εμβληματικής Πορείας Γυναικών στις 17 Γενάρη 2017 (ανάμεσα στις οποίες το Black Lives Matter), φεμινιστικές οργανώσεις για το δικαίωμα στην άμβλωση. Από την επαναστατική αριστερά, τις κινητοποιήσεις στήριξαν οι ISO, Socialist Alternative και οι Democratic Socialists of America (οπαδοί του Μπέρνι Σάντερς).

Το ποτάμι οργής απέναντι στην πολιτική Τραμπ προσπαθεί να βρει τρόπο να εκφραστεί. Μέχρι στιγμής οι κινητοποιήσεις του αντισεξιστικού κινήματος προβάλλουν ως η πιο δυναμική απάντηση, καθώς συγκεντρώνουν στους κόλπους τους όχι λευκές, αστές συστημικές φεμινίστριες όπως συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες, αλλά φτωχές, εργαζόμενες, ισπανόφωνες, μαύρες, λεσβίες, μουσουλμάνες, εβραίες ή άθεες. Είναι το διαθεματικό συμπεριληπτικό κίνημα που διεκδικεί δυναμικά τους δρόμους και προσπαθεί να αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, φέρνοντας πονοκέφαλο στον ένοικο του προεδρικού μεγάρου.

Αν δεν ακούσεις τον πόνο μας, θα ακούσεις την οργή μας”

Το τεράστιο ρήγμα στις συνειδήσεις που έφερε η καμπάνια #MeToo, η συνειδητοποίηση ότι σχεδόν κάθε γυναίκα έχει γνωρίσει κάποια στιγμή στη ζωή της «έναν από τους πολλούς Κάβανο που κυκλοφορούν εκεί έξω», η δύναμη που άντλησαν μέσα από αυτήν εκατομμύρια γυναίκες, η ιστορική Πορεία του Γενάρη του 2017 αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ, ανασήκωσαν το πέπλο της βίας και της καταπίεσης στην αμερικανική κοινωνία.

Τη σκυτάλη πήρε το κίνημα που κωδικοποιήθηκε στο «Kavanope: Όχι στον Κάβανο» ενάντια σε μια προεδρική επιλογή που τροφοδότησε τα μισογύνικα και σεξιστικά αντανακλαστικά ενός συντηρητικού κομματιού της αμερικάνικης κοινωνίας. Κι αυτό, γιατί ήταν εκείνη η επιλογή που κατάφερε να συσπειρώσει στη δεξιά ατζέντα το βαθιά θρησκευόμενο και οπισθοδρομικό πληθυσμιακό τμήμα των μεσοδυτικών -και όχι μόνο- πολιτειών.

Το νέο διαθεματικό φεμινιστικό κίνημα και η επαναστατική αριστερά, παρά το μικρό της μέγεθος, συνειδητοποίησαν εγκαίρως ότι πρέπει να κάνουν δική τους τη μάχη αυτή. Δεν τρέφουν ασφαλώς αυταπάτες για το δικαστικό σύστημα και την απονομή αστικής δικαιοσύνης. Ήξεραν από την πρώτη στιγμή ότι τα δικαιώματα κερδίζονται στους δρόμους και δεν απονέμονται από τα δικαστήρια. Ήξεραν, όμως, εξίσου καλά, ότι χαμένη μάχη είναι η μάχη που ποτέ δεν δόθηκε. Δεν μπορούσαν να αφήσουν να περάσει αμαχητί ο κραυγαλέος και προκλητικός διορισμός ως ανώτατου δικαστή ενός ορκισμένου εχθρού της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Η υποψηφιότητα Κάβανο και η λυσσώδης επιμονή σε αυτήν –παρά την τεράστια εναντίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας-δείχνει την ιεράρχηση που κάνει αυτή τη στιγμή η αμερικάνικη αστική τάξη: νομιμοποίηση της άσκησης ωμότατης βίας πάνω στα γυναικεία σώματα, αποδοχή της σεξιστικής ρητορείας, ευνοϊκή μεταχείριση των δραστών σεξουαλικών επιθέσεων, επιβολή περιορισμών στο δικαίωμα στην άμβλωση-μέχρι την πλήρη απαγόρευσή του. Η μισογύνικη ατζέντα είναι ένα στοίχημα για τους «από πάνω». Όχι μόνο αποκαλύπτει την κοινωνία που ευαγγελίζονται, αλλά αποτελεί και προπομπό για όλες τις επόμενες πολιτικές που σχεδιάζουν.

«Ξέρουμε ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός, δεν μπορεί να νικήσει ο φεμινισμός. Ξέρουμε ότι οι γυναίκες θα είναι πραγματικά ελεύθερες, μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι. Δεν θα σταματήσουμε όμως, αν δεν σταματήσουμε τον Κάβανο. Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε», δηλώνουν. Και η αποφασιστικότητα με την οποία το εκφράζουν –ακόμα και μετά την επικύρωση του διορισμού- δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι το εννοούν.