1

Συνέντευξη του ∆ηµήτρη Αντωνίου (εργαζόµενος στο ΕΚΠΑ επί 19 χρόνια) – Οι συνδικαλιστικές διώξεις δεν θα περάσουν

Οι συνδικαλιστικές διώξεις των εργαζοµένων στο δηµόσιο τοµέα έχουν γίνει εργαλείο πειθάρχησης και τροµοκρατίας στα χέρια της κυβέρνησης για να όλους και όλες που αποτελούν αντίδραση στις αντιλαικές πολιτικές τους. Ο ∆ηµήτρης Αντωνίου εργαζόµενος στο ΕΚΠΑ επι 19 χρόνια, ΓΓ του συλλόγου ∆ιοικητικού προσωπικού και µέλος του κεντρικού συµβουλίου Ο∆ΠΤΕ απολύθηκε τον Ιούλιο και διώκεται από το ίδιο το Πανεπιστήµιο. Η κινητοποίηση, που ειχε αποφασιστεί στη γενική συνελευση και έγινε ενάντια στις απεργοσπαστικές τηλε-εξετάσεις, υποστηρίζοντας τον αγώνα του Φοιτητικών συλλόγων για τη διαφύλαξη του δηµόσιου και δωρεάν πανεπιστηµίου οδήγησε στην απόλυση του.

1. Πόσα χρόνια είσαι εργαζόµενος στη δηµόσια Παιδεία και κάτω από ποιες εργασιακές συνθήκες και είδος συµβάσεων;

Εργαζόµουν για 19 χρόνια στο πανεπιστήµιο Αθηνών, στο Υπολογιστικό Κέντρο Βιβλιοθηκών το οποίο στηρίζει ουσιαστικά ολόκληρο το δίκτυο των βιβλιοθηκών στο ΕΚΠΑ. Για πολλά χρόνια είχα συµβάσεις έργου σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, µε σταθερό µισθό µέσω ΙΚΑ. Μετά από αγώνες καταφέραµε αρκετοί εργαζόµενοι να υπογράψουµε συµβάσεις εργασίας ορισµένου χρόνου κάτι που το ΕΚΠΑ αρνούνταν να κάνει για αρκετά χρόνια. Το ΕΚΠΑ έχει περίπου 900 άτοµα προσωπικό σε διοικητικές θέσεις ταυτόχρονα όµως έχει 2.000-3.000 συµβασιούχους εργαζόµενους µε όποιο καθεστώς µπορεί να φανταστεί κανείς όπως µε συµβάσεις έργου, εργασίας, ακαδηµαϊκοί υπότροφοι, διδασκαλίας και φυσικά εργολαβικοί. Υπάρχουν άπειροι τρόποι µε τους οποίους µπορεί κάποιος να εργάζεται στο Πανεπιστήµιο χωρίς µόνιµη θέση αλλά να καλύπτει επί της ουσίας θέσεις για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών. Οπότε το ΕΚΠΑ έχει ένα τεράστιο δίκτυο εργαζοµένων για να στηρίζει αυτές τις υπηρεσίες αλλά Βέβαια, παρόλο που υπάρχουν αυτές οι χιλιάδες συµβασιούχοι πάλι το πανεπιστήµιο είναι υποστελεχωµένο. Αυτό έχει σηµασία να το λέµε γιατί πραγµατικά υπάρχουν φοβερές ελλείψεις προσωπικού. Έχουµε τους συµβασιούχους και τους εργολαβικούς για την καθαριότητα και τη φύλαξη και πλέον τους χρησιµοποιούµε για να ανοίγουµε υπηρεσίες. Για παράδειγµα η βιβλιοθήκη της ιατρικής σχολής που λειτουργεί τα Σάββατα, λειτουργεί επειδή το κρατάει ένας εργολαβικός υπάλληλος της φύλαξης και το ανοίγει ως αναγνωστήριο. Στην αρχή µάλιστα ήθελαν να του δώσουν ρόλο για να κάνει δανεισµούς σαν βιβλιοθηκονόµος. Οπότε στην ουσία µεγάλο µέρος των υπηρεσιών του Πανεπιστηµίου στηρίζεται πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους.   

   

2. Η συµβολική αυτή κίνηση της διακοπής των τηλε-εξετάσεων (εν µέσω κατάληψης) σε ποιο πλαίσιο έγινε; Ήταν συλλογική απόφαση των φοιτητών και των εργαζοµένων του ΕΚΠΑ;

Φυσικά και ήταν, είχε πάρει απόφαση η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου ∆ιοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Αρχές του 2024 ανακοινώθηκε το νέο νοµοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια και την εµπορευµατοποίηση του δηµοσίου, που ήταν και ο κύριος στόχος της κυβέρνησης, δηλαδή πως θα εκµεταλλευτεί το ίδιο το Πανεπιστήµιο ο ιδιώτης. Οι διαµαρτυρίες ξεκίνησαν από το φοιτητικό κίνηµα αλλά υπήρχαν αντιδράσεις προφανώς και από τα υπόλοιπα κοµµάτια της Πανεπιστηµιακής Κοινότητας, δηλαδή οι διοικητικοί υπάλληλοι, ΕΤΕΠ, Ε∆ΙΠ, ερευνητές, αλλά και αρκετοί καθηγητές και ορισµένοι πρυτάνεις. Στα πλαίσια αυτού ξεκινήσαµε κάποιες µικρές κινητοποιήσεις που µπορούσαµε να υποστηρίξουµε ως σύλλογος γιατί δεν έχουµε και τόσο µεγάλη δύναµη, θέλαµε όµως να στηρίξουµε το φοιτητικό κίνηµα. Όταν αποφασίστηκε το µέτρο της τηλε-εξεταστικής είπαµε ότι αυτό είναι ένα θέµα που πρέπει να το αναδείξουµε όσο µπορούµε περισσότερο καθώς το είδαµε ως απεργοσπαστικό µέτρο. Για εµάς ήταν µέτρο υπονόµευσης του αγώνα αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα µέτρο απεργοσπασίας, σε πλήρη συµφωνία µε το νόµο Χατζηδάκη και τον τρόπο που προσπαθούσε να επηρεάσει τη συνδικαλιστική δράση. Αποφασίσαµε λοιπόν να αποκλείσουµε συµβολικά το Κέντρο ∆ιαχείρισης και Λειτουργίας του ∆ικτύου πιέζοντας για τη διακοπή την τηλε-ξεταστικής. Το κτίριο των υπηρεσιών διαδικτύου την ηµέρα που έγινε αυτή η διακοπή ήταν κλειδωµένο και δεν λειτουργούσε µετά από εντολή της διοίκησης οπότε δεν υπήρχε κανένας εργαζόµενος µέσα στο κτίριο ούτε και εµείς είχαµε πρόσβαση. Ασκήθηκαν όµως πιέσεις και η διοίκηση αποδέχτηκε µια µικρή διακοπή συµβολικού χαρακτήρα. Πρακτικό αποτέλεσµα δεν είχε η διακοπή του δικτύου για 50 λεπτά γιατί χάθηκε από τη µία η εξεταστική που όµως αναπληρώθηκε λίγο καιρό µετά. Είχε όµως ουσιαστικό και πολιτικό γιατί αναδείχθηκε η αυταρχικότητα του κράτους και της κυβέρνησης. Έχουν χαθεί άπειρες διδακτικές ώρες γιατί ο εκάστοτε Πρύτανης αποφάσισε να κλείσει ολόκληρο το κέντρο, για µία εβδοµάδα είτε µε εντολές της ΓΑ∆Α είτε µε δική του πρωτοβουλία λόγω των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου ή της επετείου της 6ης ∆εκεµβρίου κάτι το οποίο δεν φάνηκε να ενόχλησε καθόλου σε αντίθεση µε εκείνα τα 50 λεπτά διακοπής του διαδικτύου.

3. Η εντολή για Ε∆Ε και η καταγγελία λήξης της σύµβασης σου ήταν το πρώτο περιστατικό απόλυσης λόγω συνδικαλιστικής δράσης στο τµήµα σου;

Είναι το πρώτο περιστατικό απόλυσης λόγω συνδικαλιστικής δράσης, µέλους δευτεροβάθµιου συνδικαλιστικού οργάνου γενικά στο δηµόσιο. Η µοναδική άλλη απόλυση συνδικαλιστή που γνωρίζω στο δηµόσιο ήταν του συναδέλφου Κώστα  Καταραχιά ο οποίος ήταν Προέδρος του συλλόγου συµβασιούχων στο νοσοκοµείο του Αγίου Σάββα σε δηµόσιο φορέα. Ευτυχώς τον ξαναπροσλάβανε αργότερα. Στην πρώτη απόλυση ήµουν µέλος του κεντρικού συµβουλίου της οµοσπονδίας Ο∆ΠΤΕ (Οµοσπονδία ∆ιοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθµιας Εκπαίδευσης), και η δεύτερη απόλυση έγινε αφού είχα εκλεγεί και γενικός γραµµατέας του σωµατείου. ∆εν έχει ξαναγίνει τέτοιου είδους απόλυση όχι µόνο στο Πανεπιστήµιο, γενικά στο δηµόσιο. Είναι ίσως άξιο απορίας γιατί κάποιες πολιτικές δυνάµεις έχουν αποφασίσει να το κρατήσουν πολύ χαµηλά το θέµα και η Α∆Ε∆Υ να µην το αναδεικνύει. Έχει µεν βγάλει δύο ψηφίσµατα αλλά µέχρι εκεί. ∆εν έχει ζητήσει, για παράδειγµα συνάντηση µε τον Πρύτανη παρόλο που το ζητήσαµε επιτακτικά να το κάνει, ούτε έχει θέσει το θέµα στο Υπουργείο Παιδείας ή Εσωτερικών. Για αρκετούς στην Α∆Ε∆Υ οι συµβασιούχοι δεν είναι ισότιµοι συνάδελφοι.   

4. Η απόλυση σου θεωρείς ότι εντάσσεται στα εργαλεία πειθάρχησης και καταστολής της κυβέρνησης;

Ναι η απόλυση µου εντάσσεται πλήρως σε αυτό το πλαίσιο πειθάρχησης. Ο λόγος που υπήρξε τόσο µεγάλη και άµεση αντίδραση του κράτους και της κυβέρνησης είναι προφανώς για να µην αποτελέσει παράδειγµα το αποτέλεσµα αυτής της κίνησης. Εµείς κάναµε µια συµβολική κίνηση και  ενηµερώσαµε την κοινωνία για τους λόγους που πήρε την απόφαση που η γενική συνέλευση του σωµατείου. Σχεδόν άµεσα έπεσε όλο το µένος πάνω σε αυτή την κινητοποίηση, µε έµφαση σε εµένα όχι ως άτοµο αλλά ως το δηµόσιο πρόσωπο µιας κινητοποίησης ακριβώς για να αποτελέσει παράδειγµα. Με τον ίδιο τρόπο αντιµετώπισαν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που προσπάθησαν να κάνουν κάτι πιο διευρυµένο κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα.  Όσο έκαναν κατάληψη στις σχολές τους, δεν υπήρχε πρόβληµα όταν όµως καταλάµβαναν κεντρικές υπηρεσίες του πανεπιστηµίου, την Πρυτανεία για παράδειγµα, τα ΜΑΤ αναλάµβαναν αµέσως τη βίαιη καταστολή τους. Όποια κίνηση είχε ένα έµπρακτο αποτέλεσµα αυτοµάτως δεχόταν και πολύ ακραία καταστολή. Η διακοπή του δικτύου ήταν µεν µια συµβολική κίνηση αλλά ανάγκασε το πανεπιστήµιο εκείνη τη στιγµή να υποχωρήσει και να δεχτεί ότι δεν θα έχει δίκτυο το πανεπιστήµιο για αυτά τα 50’, δεν κατεβάσαµε διακόπτες, ούτε πήγαµε να σπάσουµε τις πόρτες, υπήρξε σχετική ενηµέρωση για αυτή την κίνηση. Αυτές οι κινήσεις όµως φαίνεται πως ενοχλούν και ενοχλούν πολύ. Το ίδιο συµβαίνει και µε τους εκπαιδευτικούς, δεν κυνηγάνε τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι απλά απεργούν, αλλά τους εκπαιδευτικούς που µε τη στάση τους αναδεικνύουν προβλήµατα και δηµιουργούν προβλήµατα σε στις πολιτικές τους, όπως η αποχή που κάνουν οι εκπαιδευτικοί από την αξιολόγηση, είναι χειρότερο από την απεργία γιατί εµπράκτως εκείνη τη στιγµή δείχνουν ότι δεν αποδέχονται την πολιτική που τους επιβάλλεται και είναι φανερό ότι τέτοια φαινόµενα αντίδρασης δεν τα θέλουν.   

5. Ποιες είναι οι διεκδικήσεις σας από εδώ και πέρα;

Οι διεκδικήσεις µας είναι πολύ συγκεκριµένες: Ανάκληση της απόλυσης µου και η επιστροφή των δεδουλευµένων. Αυτό δεν είναι ατοµική διεκδίκηση είναι ουσιαστικό συνδικαλιστικό αίτηµα που αφορά όλο το κίνηµα. Εάν περάσει µία απόλυση ενός εκλεγµένου συνδικαλιστικού αντιπροσώπου, γίνεται κατανοητό ότι το πλήγµα που δέχεται ο θεσµικός συνδικαλισµός στη χώρα είναι τεράστιο. ∆εν είναι µόνο το αίτηµα της επαναπρόσληψης ενός απολυµένου, αλλά τι συµβολίζει αυτή η εκδικητική απόλυση. Αυτό είναι που πρέπει να δούνε σοβαρά όλα τα εργατικά σωµατεία, οι δευτεροβάθµιοι συνδικαλιστικοί φορείς, τα εργατικά κέντρα, τα πολιτικά κόµµατα και οργανώσεις και φυσικά η Α∆Ε∆Υ. Ένα ψήφισµα είναι σηµαντικό αλλά πρέπει η υπόθεση να αναβαθµιστεί και να πάει ένα βήµα παραπάνω. Αυτό διεκδικούµε και πρέπει να γίνει είναι υπόθεση όλου του κινήµατος. Οποιαδήποτε απόλυση και δίωξη για συνδικαλιστική δράση πρέπει να γίνει κτήµα και υπόθεση όλου του κινήµατος αν θέλουµε πραγµατικά να σταµατήσουµε την επίθεση που δεχόµαστε τα τελευταία χρόνια.




Οι συνδικαλιστικές διώξεις δεν θα περάσουν – δημόσια υγεία για όλο το λαό

Συνέντευξη της ερευνήτριας Λ.Π. με αφορμή τη μη ανανέωση της σύμβασης της λόγω συνδικαλιστικής δράσης

  1. Ποιο είναι το έργο του εργαστηρίου Μοριακής Διαγνωστικής στην Αιματολογία του ΕΚΠΑ που τέλος του μήνα διακόπτει τη λειτουργία του μετα από τόσα χρόνια;
  • – Το συγκεκριμένο εργαστήριο αποτελεί κέντρο αναφοράς και διαπιστευμένο διαγνωστικό εργαστήριο* στα αιματολογικά νοσήματα, αποτελούσε μέρος της Αιματολογικής Κλινικής. Η λειτουργία του μάλιστα προέκυψε από τη μεγάλη ανάγκη έγκαιρης διάγνωσης των πολλών περιστατικών της μονάδας του ΓΝ Λαϊκού και της Αιματολογικής Κλινική του ΕΚΠΑ. Ενδεικτικά τα 4 αυτά χρόνια που εργάστηκα στο εργαστήριο ο αριθμός των καρκινοπαθών ανερχόταν σε περίπου 6.000-6500 ανά έτος ενώ οι περίπου 1000 από αυτούς παρακολουθούνταν κάθε μήνα στο συγκεκριμένο εργαστήριο όπου είχε γίνει και η διάγνωση τους. Σημαντικό είναι να αναφέρω ότι οι συνταγογραφούμενες εξετάσεις πραγματοποιούνταν εντελώς δωρεάν, με μηδενική συνεισφορά του ασφαλισμένου. Στο επιστημονικό κομμάτι, όλα τα χρόνια λειτουργία του εργαστηρίου αναπτύχθηκε πολύ εξειδικευμένη διαγνωστική τεχνογνωσία τόσο στη διάγνωση όσο και στην παρακολούθηση των αιματολογικών καρκίνων δίνοντας την δυνατότητα στους γιατρούς για τη λήψη πιο αποτελεσματικών κλινικών αποφάσεων και συμπληρώνοντας ότι οι συγκεκριμένες τεχνικές εφαρμόζονταν σε αποκλειστικότητα σε αυτό το εργαστήριο οπότε το κλείσιμο της Μονάδας αφήνει ουσιαστικά τους καρκινοπαθείς χωρίς εξειδικευμένη παρακολούθηση της νόσου. Η διαγνωστική μονάδα τελικά σταμάτησε να δέχεται δείγματα από την προηγούμενη εβδομάδα οπότε όλοι αυτοί οι ασθενείς που παρακολουθούνται θα απευθυνθούν στα ιδιωτικά κέντρα στην πλειοψηφία τους καθώς το μόνο κέντρο αναφορά που έχει μείνει ακόμα ανοιχτό, ο «Ευαγγελισμός» ασφυκτιά με τα δείγματα που ήδη διαχειρίζεται.

 

  1. Κάτω από ποιες εργασιακές συνθήκες και με τι είδους συμβάσεις δούλευαν οι εργαζόμενες εκεί;
  • Όλες οι συμβάσεις είναι εργασίας ορισμένου χρόνου, ανανεώνονται δηλαδή κάθε 3,6 μήνες ή στην καλύτερη 12 (σπάνια βέβαια). Στα τέσσερα χρόνια μόνο η τελευταία μου ήταν 12μηνη. Οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου με το δημόσιο φορέα, που στην προκειμένη είναι το ΕΚΠΑ, συγκεντρώνει όλα τα αντιεργατικά στοιχεία. Ο μισθός καθορίζεται από το ενιαίο μισθολόγιο, ο εργαζόμενος πληρώνει τις εισφορές του φορέα, δηλαδή του Πανεπιστημίου, καμία μέριμνα για επιδόματα, δεν υπάρχει φυσικά 13ος και 14ος μισθός, καμία δυνατότητα πληρωμής για υπερωρίες που σε εμάς ορισμένες φορές είναι αναπόφευκτο να μείνεις περισσότερο ώστε να βγάλεις το διαγνωστικό αποτέλεσμα γιατί ο άρρωστος περιμένει τη θεραπεία του. Επίσης η επισφάλεια των σύντομων αυτών συμβάσεων ίσως το βασικότερο πρόβλημα καθώς όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας του εργαστηρίου δεν έχει προκηρυχτεί καμία μόνιμη θέση επιστημονικού και παρασκευαστικού προσωπικού.

 

  1. Η μη ανανέωση πριν λίγο καιρό μόνο της δικής σου σύμβασης ήταν το πρώτο περιστατικό απόλυσης λόγω συνδικαλιστικής δράσης;
  • Η πρόσληψη μου στο εργαστήριο έγινε στο τέλος του 2020 οπότε ήδη από την αρχή του 2021 μέχρι τις αρχές 2024 αποχώρησαν 12 άτομα συνολικά. Αν κάνουμε τα στατιστικά αναλογεί 4 άτομα περίπου το χρόνο. Οι επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, ο χαμηλός μισθός, ο μεγάλος όγκος των δειγμάτων και οι αντιεργατικές συμπεριφορές της διεύθυνσης οδήγησαν σε αυτήν την η απίστευτα γρήγορη εναλλαγή του προσωπικού (μαζικές αποχωρήσεις και εξαναγκασμό σε παραίτηση) που έφερε και σοβαρά προβλήματα στη ροή της λειτουργίας του εργαστηρίου. Από αυτά τα 12 άτομα τα 5 ήταν για περισσότερα από 10 χρόνια συμβασιούχοι χωρίς δικαίωμα μονιμότητας. Η συνδικαλιστική δράση στο εργαστήριο ήταν άγνωστη λέξη μέχρι πρόσφατα δηλαδή μέχρι να σταλούν τα πρώτα emails από τη μειοψηφία του εργαστηρίου (2-3 άτομα) για συμμετοχή σε κάποια απεργία. Υπήρχαν πιέσεις αρκετές φορές από τον διευθυντή και προς εμένα και προς άλλο συνάδερφο ότι δεν έχουμε δικαίωμα απεργίας καθώς αφορά μόνο τους μόνιμους δημόσιου υπαλλήλους.

 

  1. Τι στάση κρατάει το σωματείο σας;
  • Η παράταξη του σωματείου, το Labour, δημοσίευσε άμεσα την καταγγελία μου για το επικείμενο κλείσιμο της μονάδας μετά την ανεπίσημη ανακοίνωση που μας έγινε στο τέλος του καλοκαιριού. Η καταγγελία αυτή στάλθηκε και στο σύλλογο καρκινοπαθών και έτσι μετά από αυτή την πίεση που έγινε στη διοίκηση του ΕΚΠΑ δόθηκε μια παράταση ζωής στο εργαστήριο μετά την απόλυση μου. Το σωματείο ΣΕΡΕΤΕ έχει στηρίξει την υπόθεση μου και την απόφαση μου να κινηθώ νομικά και να καλύψει τα έξοδα. Συγκεκριμένα τη Δευτέρα 20/1 έχει κηρύξει στάση εργασίας έξω από το κτίριο της επιθεώρησης εργασίας όπου θα γίνει συνάντηση με το νομικό τμήμα του ΕΚΠΑ

 

  1. Ποιες είναι οι διεκδικήσεις σας από δω και πέρα;
  • Διεκδικούμε το αυτονόητο δωρεάν δημόσια υγεία για όλους και όλες ώστε να καλύπτονται όλες οι ανάγκες των ασθενών έγκαιρα και έγκυρα. Σαν εργαζόμενες και εργαζόμενοι στις δημόσιες δομές υγείας διεκδικούμενες μόνιμες σχέσεις εργασίας εξειδικευμένου προσωπικού για την πλήρη στελέχωση των μονάδων υγείας ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα όπως οι εκδικητικές απολύσεις και οι συνδικαλιστικές διώξεις στην προσπάθεια διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών περίθαλψης και εργασίας. Το σωματείο βρίσκεται υπο τη διαμόρφωση Συλλογικής σύμβασης εργασίας ώστε να εξασφαλιστεί ένας μισθός που θα καλύπτει τουλάχιστον τις βασικές ανάγκες των εργαζομένων δεδομένου του πληθωρισμού αλλά και άλλα εργασιακά δικαιώματα που αυτή τη στιγμή δεν είναι καθόλου δεδομένα.
  • *τα κέντρα αναφοράς είναι διαπιστευμένα κέντρα για την εκτέλεση και ανάλυση μοριακών εξετάσεων σε βιολογικά δείγματα ασθενών, σε τακτά χρονικά διαστήματα περνούν από εκτενείς ελέγχους ποιότητας από παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς φορείς διαπίστευσης.

 




Συνέντευξη Γιώργου Τσιάκαλου

πανεπιστηµιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας

Με αφορµή την συµµετοχή του στην 17η Αντιρατσιστική Γιορτή, ο Γιώργος Τσιάκαλος, πανεπιστηµιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας, έδωσε συνέντευξη σχετικά µε την άνοδο της ακροδεξιάς στον Θανάση Κούρκουλα για το site redtopia. Η συζήτηση θα συνεχιστεί στο πάνελ του Σαββάτου 21/9 της Αντιρατσιστικής Γιορτής στο Αθλητικό Κέντρο Ρουφ, µε θέµα: «Ρατσιστικές πολιτικές και ακροδεξιά απειλή σε Ελλάδα και Ευρώπη»

Θ.Κ Καλησπέρα Γιώργο, ευχαριστούµε που µας δίνεις τη συνέντευξη και που θα σε δούµε στην Αντιρατσιστική Γιορτή στις 21 Σεπτέµβρη στην Αθήνα. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές καταγράφηκε σηµαντική αύξηση της ακροδεξιάς σε µια σειρά από χώρες. Πού νοµίζεις ότι οφείλεται;

Γ.Τ Θανάση είχα την ευκαιρία στην περσινή µας αντιρατσιστική γιορτή να αναφερθώ στο γεγονός, ότι ήταν βέβαιο για µένα, αλλά και για πολλούς άλλους αναλυτές, ότι η ακροδεξιά σε αυτό ευρωκοινοβούλιο θα ήταν δεύτερη πολιτική δύναµη. Εξήγησα τότε τους λόγους. Οι βασικοί λόγοι – τότε και τώρα- είναι η απάντηση στο ερώτηµά σου. Ο προηγούµενος πρωθυπουργός της Πολωνίας, Μοραβιέτσκι, και κυρίως ο ισχυρός άντρας της Πολωνίας εκείνη την εποχή, ο αρχηγός του κόµµατος PiS Κατσίνσκι, είχαν καταφέρει, σε µία διαδικασία που κράτησε δύο χρόνια, κάτι σηµαντικό. Κάλεσαν τους αρχηγούς των διαφόρων ακροδεξιών κοµµάτων της Ευρώπης στην Βαρσοβία,  στην αρχή σε προσωπικές συζητήσεις και αργότερα σε οµάδες, µε σκοπό να συνεννοηθούν για την πολιτική τους σε κάποια σηµαντικά θέµατα. Αυτό που κατάφερε η Πολωνική ηγεσία ήταν η αλλαγή της πολιτικής των ακροδεξιών κοµµάτων απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συµφώνησαν ότι δεν θα δηλώνουν πια ότι είναι ενάντια της και ότι θέλουν να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης συµφώνησαν, ότι κανένα ακροδεξιό κόµµα δε θα δηλώνει ότι είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ.  Συµφώνησαν λοιπόν  σε αυτό το βασικό θέµα. Και µάλιστα βρήκαν και το σύνθηµα που θα χρησιµοποιούν ως απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι θέλουν να αποχωρήσουν από την Ευρώπη ή ότι θέλουν να την καταστρέψουν. Η απάντησή τους είναι: «Θα πάρουµε την Ευρώπη στα χέρια µας».

Η συµφωνία οδήγησε σε µία σειρά από πολιτικές πράξεις αλληλεγγύης µεταξύ τους, οι οποίες κατά «περίεργο» τρόπο δεν γίνονταν γνωστές από τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην Ευρώπη. Να φέρω ένα παράδειγµα: Στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, η Λεπέν κατηγορείτο ότι πήρε δάνεια από τον Πούτιν και ότι  ο Πούτιν βρισκόταν πίσω της. ∆εν έπαιζε όµως κανένα ρόλο το γεγονός ότι τρεις φορές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου επιτέθηκε στον Μακρόν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, και ότι ο Μακρόν αναγκάστηκε να δηλώσει σε συνέντευξη τύπου ότι δεχόταν επίθεση του πρωθυπουργού της Πολωνίας και ότι δεν του επέτρεπε να παρεµβαίνει στην προεκλογική εκστρατεία υπέρ της Λεπέν. Με τον ίδιο τρόπο βρέθηκαν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας και το PiS στο πλευρό του Όρµπαν, µε τη δήλωση τους σχετικά µε τη νίκη του στις εκλογές –νίκη, που καταγγέλθηκε από τους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ ως αποτέλεσµα της αυταρχικής πολιτικής του Ούγγρου πρωθυπουργού στους κρατικούς θεσµούς και στα ΜΜΕ-  ότι «ήταν δηµοκρατικές εκλογές, στις οποίες αποφάσισε ελεύθερα ο λαός, δεν υπήρχε καµία παραβίαση, συνεπώς εµείς θα συνεργαστούµε µαζί του».

Ο Μακρόν κατηγορεί τον Πολωνό πρωθυπουργό για «παρέμβαση στις γαλλικές εκλογές» υπέρ της Λεπέν

Όλες αυτές οι διαπραγµατεύσεις συνέβαιναν, ενώ στην ευρωβουλή υπήρχαν δύο ακροδεξιές, κοινοβουλευτικές οµάδες. Στη µία, µε όνοµα «Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία» (ID)  ήταν η Λεπέν, ο Σαλβίνι, η AFD της Γερµανίας και άλλα κόµµατα. Στην άλλη, µε όνοµα «Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθµιστές» (ECR), ήτανε το PiS, οι Σουηδοί ∆ηµοκράτες, τα Αδέρφια της Ιταλίας (Μελόνι). Παρεµπιπτόντως, µαζί µε το PiS και τη Μελόνι ήταν και Ελληνική Λύση, ο ευρωβουλευτής του Βελόπουλου, κάτι που επίσης δεν έγινε πολύ γνωστό. Οι καλές σχέσεις, που επιτεύχθηκαν, έδειχναν ότι πράγµατι θα µπορούσαν να είναι η δεύτερη δύναµη, εφόσον οι συνεννοήσεις οδηγούσαν σε ενότητα.. Πράγµατι τον Ιούνιο του 2022 υπέγραψαν όλα τα ακροδεξιά κόµµατα (και από τις δύο οµάδες) ένα µανιφέστο κοινής πολιτικής, µε τη συµφωνία, ότι εάν ένα κόµµα διαφωνούσε µε κάποια σηµεία, µπορούσε να τα παραλείψει στην δηµοσιοποίηση του µανιφέστου στη δική του χώρα. Κάτι που έκανε η Λεπέν σε σχέση µε τον πόλεµο στην Ουκρανία, χωρίς αυτό να δηµιουργήσει προβλήµατα στις σχέσεις τους.  Είχαµε λοιπόν µία καινούργια κατάσταση στο χώρο της Ακροδεξιάς. Παρά τις διαφορές τους συµφώνησαν στα βασικά και είπαν «εµείς όµως θέλουµε να πάρουµε την Ευρώπη στα χέρια µας». Έτσι το σουηδικό ακροδεξιό κόµµα υποστήριξε από κει και πέρα τους δεξιούς για να σχηµατίσουν κυβέρνηση, χωρίς το ίδιο να συµµετέχει σ’ αυτήν, ενώ το φινλανδικό, ουσιαστικά ένα ναζιστικό κόµµα, συµµετέχει µε υπουργούς σε βασικά υπουργεία. Με όλα αυτά γνωστά, ήταν εντελώς προβλέψιµη η επιτυχία της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες Ευρωεκλογές.

Αυτό που άλλαξε και δεν έκανε δυνατό να υπάρχει µόνο µία οµάδα στο  ευρωκοινοβούλιο, αλλά τέσσερις,  οφείλεται στο γεγονός, ότι στην εξουσία δεν ήταν πια το PiS.  Έλλειψε εκείνη η προσωπικότητα που τους καλούσε όλους, συζητούσαν,  έβγαιναν φωτογραφίες όλοι µαζί και κατέληγαν σε κοινές πολιτικές. Αλλά η συνολική δύναµη της Ακροδεξιάς µέσα στο ευρωκοινοβούλιο µεγάλωσε και αυτή τη στιγµή είναι σε αριθµούς ελαφρώς µικρότερη από την δύναµη των Χριστιανοδηµοκρατών. Και είναι βέβαιο ότι θα ψηφίζουν σε µία σειρά από αποφάσεις και οι τέσσερις µαζί, καθώς οι σχέσεις τους συνεχίζουν να υπάρχουν.

Γιατί όµως δεν συµφωνούν; Ήδη από την προηγούµενη περίοδο, αιτία ήταν και είναι το κόµµα της Γερµανίας, ΑFD, και η διαφωνία του µε το PiS. Το PiS είχε ζητήσει, να πληρώσει αποζηµιώσεις η Γερµανία για ό,τι έκανε στον δεύτερο παγκόσµιο πόλεµο, που είναι κάτι κοντά στα δύο τρις, όχι σαν αυτά τα λίγα που ζητάµε εµείς. Η ΑFD στη Γερµανία έλεγε ό,τι είχε πει προηγουµένως ο πρόεδρος του: «στο βιβλίο της ιστορίας, η εποχή του ναζισµού ήτανε απλά µια κουτσουλιά, και βέβαια δε θα πληρώσει ο γερµανικός λαός σήµερα γι’ αυτήν». Για το PiS, όµως, είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής του, που το διακρίνει από την πολιτική της σηµερινής πολωνικής κυβέρνησης του Τουσκ. Ακόµη και σ’ αυτή την περίπτωση γίνονται προσπάθειες υπέρβασης των διαφορών.

Θ.Κ Υπάρχει η αντίστοιχη τάση ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα και πώς εκφράζεται αυτή; Είδαµε τι έγινε µε την Χρυσή Αυγή και τι συνεχίζει να γίνεται, βλέπουµε µια άνοδο στον Βελόπουλο, πώς το σχολιάζεις;

Γ.Τ Θανάση, πρέπει να πάµε πάλι στο ποια είναι η πολιτική τους και πώς είναι δυνατόν να συµφωνούν µεταξύ τους παρόλο που ακολουθούν ίσως διαφορετική πολιτική στη χώρα τους. Ας πούµε, η Αριστερά, παραδείγµατος χάρη του ΚΚΕ εσωτερικού – του Συνασπισµού αργότερα –  έλεγε ότι εµείς θέλουµε την «Ευρώπη των εργαζοµένων». Η ∆εξιά έλεγε «η Ευρώπη των πατρίδων» ή «των εθνών» ή «των χωρών». Άρα το διακύβευµα γι’ αυτούς ήταν, ότι δεν µπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποφασίζει για τα «δικά µας». Η λογική τους ήταν ότι δεν µπορεί το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρώπινων ∆ικαιωµάτων να αποφασίζει για µας, δεν µπορεί να είναι πάνω από το δικό µας συνταγµατικό δικαστήριο. Εµείς, λένε οι ακροδεξιοί, «υπερασπιζόµαστε τον δικό µας λαό και έχουµε τα δικά µας δικαστήρια». Όταν η Επιτροπή της ΕΕ έλεγε, ότι στην Πολωνία δεν υπάρχει κράτος δικαίου, το έκανε, επειδή η Πολωνία του PiS λειτουργούσε µε τον παραπάνω τρόπο. Το ίδιο ισχύει για τον Όρµπαν , όταν έκλεισε το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήµιο του ιδρύµατος του Σόρος, λέγοντας, ότι για τη λειτουργία του ισχύει ο δικός τους νόµος περί ιδιωτικών πανεπιστηµίων, εκείνοι θα αποφασίζουν µε γνώµονα τα δικά τους και δεν θα τους λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα κάνουν. Μιλούν για µια Ευρωπαϊκή Ένωση  µιας ελίτ, η οποία θέλει να αποφασίζει εις  βάρος των συµφερόντων των χωρών, που έχουν άλλη άποψη. Και τον τελευταίο καιρό λένε, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρµόζει µία οικονοµική πολιτική, η οποία είναι ταυτόχρονα και εξωτερική πολιτική, που βοηθάει την αµερικάνικη οικονοµία και όχι την οικονοµία της Ευρώπης και αυτό το πληρώνουν οι χώρες-µέλη.

Τώρα για την ερώτηση στο αν και στην Ελλάδα µπορεί να υπάρχει άνοδος. Έχουµε µία Ακροδεξιά η οποία είναι διαφοροποιηµένη, είναι δηλαδή η Ακροδεξιά του Βελόπουλου, που είναι ουσιαστικά η Ακροδεξιά, όπως την γνωρίζαµε από παλιότερα, και έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό τον εθνικισµό και την άρνηση δικαιωµάτων σε µειονότητες κάθε είδους. Έτσι, µπορεί να λέει ότι µας συµφέρει να έχουµε καλύτερη σχέση µε την Ρωσία και όχι µε τις ΗΠΑ, αφού αυτό είναι καλό για τον λαό µας και οικονοµικά και ιστορικά. Το ίδιο ακριβώς λέει βέβαια η Ακροδεξιά στην Πολωνία αλλά µε το διαµετρικά αντίθετο περιεχόµενο. Εκεί λένε, ότι η Ρωσία ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι ο µεγαλύτερος εχθρός τους, άρα θα είναι οπωσδήποτε ενάντια στη Ρωσία και υπέρ της Ουκρανίας, χωρίς αυτό να διαταράσσει τη σχέση τους µε την Ελληνική Λύση στο πλαίσιο της Οµάδας τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Από την άλλη τη µεριά, το PiS υποστηρίζει τους αγώνες των αγροτών της Πολωνίας, που µπλοκάρουν στα σύνορα µε την Ουκρανία τα φορτηγά και τα τραίνα, που µεταφέρουν αγροτικά προϊόντα της Ουκρανίας στην Πολωνία και γενικότερα στην ΕΕ πιο φθηνά και χωρίς δασµούς.

Στην Ελλάδα έχουµε ένα θέµα που αφορά την εκκλησία. Στην εκκλησία έχουµε ένα µεγάλο µέρος του Αγίου Όρους να είναι υπέρ της ουκρανικής εκκλησίας που θεωρείται η κανονική, την οποία όµως έχει απαγορεύσει τώρα η Ουκρανία. Αυτός αποτελεί λόγο για το κόµµα «Νίκη», να είναι ενάντια στην Ουκρανία, καθώς θεωρεί ότι στην Ουκρανία κυνηγούν τον χριστιανισµό µας. Αυτή είναι µια άλλη µορφή Ακροδεξιάς, που έχει διαφορετικό υπόβαθρο, συµφωνεί σε πολλά µε άλλες ακροδεξιές οµάδες, αλλά ταυτόχρονα διαφοροποιείται σε πολλά σηµεία στο λόγο και κυρίως στη ρητορεία.

Και µετά έχει κανείς και την Λατινοπούλου, την «Φωνή Λογικής», µε άλλο λόγο πια, µια «µοντέρνα Ακροδεξιά». Αυτό δεν αλλάζει τίποτε στο γεγονός ότι στο Ευρωκοινοβούλιο συµµετέχει στη νεοσύστατη οµάδα «Πατριώτες για την Ευρώπη» (όπου εντάχθηκαν τα περισσότερα µέλη της οµάδας «Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία») µαζί µε το κόµµα της Λεπέν, το VOX της Ισπανίας (το κόµµα των οπαδών του Φράνκο), το κόµµα του Όρµπαν κ.λπ. 

Άρα βλέπουµε σε ολόκληρη την Ευρώπη να έχουµε πολλά ακροδεξιά κόµµατα, που µπορεί να µην συνεργάζονται στην ίδια τους τη χώρα, να συµµετέχουν σε διαφορετικές οµάδες της ευρωβουλής, αλλά τελικά να συνεργάζονται για την υπερψήφιση ή καταψήφιση αποφάσεων, που αφορούν τις βασικές αρχές της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Αυτό είναι κάτι το καινούριο. Προβλέπω περαιτέρω άνοδο της, αν δεν υπάρξει µία πολιτική από τη δική µας πλευρά, εννοώ από τη µεριά της Αριστεράς και των κινηµάτων, ικανή να την σταµατήσει και να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Πρέπει εµείς να κερδίσουµε τον κόσµο.

«Χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε φίλους», λέει ο Πολωνός πρωθυπουργός μετά τη σύνοδο κορυφής με τη Λεπέν, τον Ορμπάν και τον Αμπασκάλ στη Μαδρίτη

Θ.Κ Ποια είναι τα βασικά, τα ενοποιητικά στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας σήµερα, σε όλες τις χώρες;

Γ.Τ Υπάρχει ένα βασικό, το έχει και ο Βελόπουλος. Είναι αυτό που ονοµάζουµε «ταυτοτική Ακροδεξιά», που µιλά για την ταυτότητα «µας» ως έθνος , ως λαός. Ότι είναι εκείνη  που µας διακρίνει, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να την εξαφανίσει, να µας κάνει ένα συνοθύλευµα. Όταν λέγανε, λοιπόν, ότι «είµαστε η Ευρώπη των χωρών, των εθνών, των πατρίδων», υπονοούσαν ότι η κάθε χώρα έχει ταυτότητα (της οποίας τα στοιχεία ορίζουν οι ίδιοι), που πρέπει να προστατευτεί. Ο αγώνας τους είναι εναντίον οποιασδήποτε αλλαγής µπορεί, κατά τη γνώµη τους, να αλλάξει την εθνική ταυτότητα, όπως οι ίδιοι την έχουν κατασκευάσει. Μπορεί, π.χ. να είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που «επιβάλλει» δικαιώµατα νέου τύπου, που δεν τα είχαµε µέχρι τώρα, όπως αποδοχή νέων µορφών οικογένειας, ύπαρξη περισσότερων φύλων, δικαίωµα επιλογής φύλου κ.λπ. Στα θέµατα αυτά υπάρχουν συγκρούσεις, δεν είναι γενικώς αποδεχτά. Χαρακτηριστικό παράδειγµα ήταν η στάση της Μέρκελ. Εισήγαγε νοµοσχέδιο (χωρίς να είναι υποχρεωµένη) για τα θέµατα φύλου, το οποίο είχαν  προετοιµάσει άλλα κόµµατα σε σχετική επιτροπή της βουλής, µε την αιτιολογία ότι το θέµα απασχολούσε έντονα την κοινωνία, γνωρίζοντας ότι η πλειονότητα των βουλευτών του δικού της κόµµατος διαφωνούσε µε το περιεχόµενο του. Το νοµοσχέδιο υπερψηφίστηκε στη βουλή (µε υπέρ και κατά τοποθετήσεις σε κάθε κόµµα) και την ίδια να το καταψηφίζει δηλώνοντας, ότι ακολουθεί το γράµµα του συντάγµατος, σύµφωνα µε το οποίο η οικογένεια αποτελείται από άνδρα και γυναίκα. Την απόρριψη τέτοιων νέων δικαιωµάτων, τη βιώνουµε σε όλες τις χώρες και σχεδόν σε όλους τους πολιτικούς χώρους µε διαφορετικά επιχειρήµατα και διαφορετική ένταση, όµως η τοποθέτηση της πολύ υψηλά στην πολιτική ατζέντα αποτελεί µέρος της ακροδεξιάς ταυτότητας.

Από ποιον κινδυνεύει –σύµφωνα µε την ακροδεξιά – ο πολιτισµός, που αποτελεί τον πυρήνα της εθνικής ταυτότητας; Κινδυνεύει, λένε, πρώτα πρώτα από τους πρόσφυγες , αφού ερχόµενοι εδώ θα αποκτήσουν δικαιώµατα, όπως είναι το δικαίωµα να φτιάχνουν τζαµιά. Αυτό,  είναι σε εµάς στην Ελλάδα η επίσηµη πολιτική. Είναι παράνοµα τα τζαµιά στην Αθήνα. Γιατί όµως είναι παράνοµα εδώ, ενώ υπάρχουν νόµιµα αλλού στην Ευρώπη; ∆ιάβασα κάποια  στιγµή σε ένα κείµενο ενός ‘Έλληνα που ζει στην Φρανκφούρτη, ο οποίος, αναφερόµενος στην Ελλάδα, έλεγε «µα πώς είναι δυνατόν να ζει κανείς κάπου, όπου θα υπάρχουν 10%  µουσουλµάνοι;». Στην Φρανκφούρτη όµως οι πρόσφυγες είναι 40% , σε ορισµένες περιοχές 80% και υπάρχουν βέβαια τζαµιά. Του έγραψα εγώ από κάτω «και τότε γιατί είσαι εσύ εκεί πέρα»; ∆εν απάντησε.

Το δεύτερο, που κάνει η Ακροδεξιά στον λόγο και την ρητορεία της, είναι, να απορρίπτει αποφάσεις της ΕΕ  που αφορούν την εξέλιξη της ευρωπαϊκής οικονοµίας, όταν αυτές επηρεάζουν αρνητικά πτυχές της οικονοµίας των δικών τους χωρών. Η Λεπέν κέρδισε πολύ µε την αντίσταση της στην κοινή αγροτική πολιτική της Ευρώπης, το ίδιο η ακροδεξιά AFD στη Γερµανία µε την υποστήριξή της στις σχετικές µεγάλες κινητοποιήσεις των αγροτών. Στην περίπτωση αυτή δεν έχουµε να κάνουµε µε έναν ανορθολογισµό, όπως είναι αυτός της ταυτότητας. Ας δούµε την περίπτωση της Πτολεµαΐδας: η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε και έκανε την απολιγνιτοποίηση ταχύτατα, µε φοβερά αποτελέσµατα σε ολόκληρη της περιοχή.  Πτολεµαΐδα, Κοζάνη και Γρεβενά υποφέρουν αυτή τη στιγµή, γιατί έµεινε άνεργος ξαφνικά τόσος κόσµος. 1800 άτοµα, που είχανε φορτηγά, µετέφεραν λιγνίτη και ζούσαν από αυτό, τα βάλανε τώρα σε ένα µεγάλο parking γιατί δεν ξέρουν τι να τα κάνουνε.  Η Γερµανία αποδέχτηκε να κάνει το ίδιο µ’ εµάς, αλλά θα το ολοκληρώσει το 2038. Θα ήταν ακροδεξιό να πει κανείς, ότι δεν δεχόµαστε να εφαρµόσουµε αυτή την απόφαση της ΕΕ στην χώρα µας και µάλιστα µε αυτή την ταχύτητα;   

Θ.Κ. Πάµε τώρα στο µεταναστευτικό/προσφυγικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα τελευταία χρόνια κάνει µία ρατσιστική στροφή. Η Ακροδεξιά ταυτόχρονα αυτά τα χρόνια ανεβαίνει. Τι προηγείται και τι έπεται;  Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Μπορούµε να πούµε ότι η Ακροδεξιά έχει επιβάλει αυτή τη στροφή στις πολιτικές ή αντίθετα οι ρατσιστικές πολιτικές είναι υπεύθυνες για την άνοδο της Ακροδεξιάς;

Γ.Τ Πολλές φορές σε συνεντεύξεις και στα γραπτά µου είχα δείξει, ότι πρέπει να δούµε µια σειρά από γεγονότα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς, πριν να έχουµε αυτά τα ακροδεξιά κόµµατα, να επιβάλλει τέτοιες πολιτικές. Πολύ αποφασιστική στροφή ήταν το 2001, όταν αποφάσισε ότι δεν µπορεί κανείς να έρχεται στην Ευρώπη µε αεροπλάνο ή µε πλοίο και να ζητάει άσυλο, αν δεν είχε βίζα Σέγκεν. Βίζα Σέγκεν σήµαινε ότι έχουµε τον κλειστό µας χώρο, τον χώρο Σέγκεν, και από δω και πέρα επειδή δεν θα έχουµε σύνορα µεταξύ µας, θα κλείσουµε τα εξωτερικά µας σύνορα. Μέχρι το 2001 οι περισσότερες αιτήσεις ασύλου που γινόταν, γινότανε στα αεροδρόµια της Φρανκφούρτης του Άµστερνταµ, της Στοκχόλµης, του Παρισιού. Κι αυτό, επειδή οι άνθρωποι, που έρχονταν για να ζητήσουν άσυλο, µε τα κάποια χρήµατα, που είχαν,  αγόραζαν εισιτήριο,  έφταναν π.χ. στη Φρανκφούρτη, όταν έδειχναν το διαβατήριο τους,  τους έλεγαν οι αστυνοµικοί στον έλεγχο «δεν έχετε βίζα Σέγκεν» κι εκείνοι απαντούσαν «θέλουµε να κάνουµε αίτηση ασύλου». Σε όλες τις χώρες αυτό που υπήρχε ως δίκαιο ως τότε, επέβαλλε, ότι εκείνη τη στιγµή αποδέχονταν το αίτηµα ασύλου ως ατοµικό δικαίωµα καθενός, ανεξάρτητα αν ήταν από την Συρία, από την Ναµίµπια ή από οποιοαδήποτε άλλη χώρα. Και το µεγαλύτερο hotspot που υπήρχε – και ως εγκαταστάσεις συνεχίζει να υπάρχει και σήµερα –  ήταν στο αεροδρόµιο της Φρανκφούρτης. Εκεί µπορούσαν να ζουν έως και 2.000 άτοµα µε οικογένειες, γιατί εκεί έρχονταν οι περισσότεροι.  Το 2001 ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισαν στην ΕΕ, ότι κανείς δεν θα µπορεί να χρησιµοποιεί ένα αεροπλάνο και να τον δέχεται µία αεροπορική εταιρεία που έχει πτήση προς την ΕΕ, αν δεν εξετάσει αν έχει βίζα Σέγκεν.  Αν λοιπόν µια εταιρεία αποδεχόταν στο αεροπλάνο της ένα άτοµο χωρίς βίζα, αναλάµβανε όλα τα έξοδα αυτού του ατόµου στην χώρα που πήγαινε και για την επιστροφή του πίσω στην χώρα προέλευσης και πλήρωνε και πολύ υψηλό πρόστιµο. Το πρόστιµο ήταν τέτοιο, ώστε µία εταιρεία που έπρεπε να το πληρώσει δύο φορές ουσιαστικά έκλεινε. Μία τούρκικη εταιρεία για παράδειγµα το έκανε δύο φορές και πλήρωσε 400.000€ πρόστιµο.

Τότε, το 2001, αυτό το είχε υπογράψει και η δική µας χώρα, επί Σηµίτη. Για τις δικές µας χώρες όµως αυτό τι σήµανε τελικά; Αν ούτε µε το πλοίο έρχεσαι ούτε µε αεροπλάνο, τότε µε τα πόδια έρχεσαι µονάχα σε σύνορα που βρίσκονται ακριβώς στην άκρη της Ευρώπης, στα εξωτερικά σύνορα της. Άρα αυτό περιόριζε την εισδοχή προσφύγων στην Ελλάδα και την Βουλγαρία, και «παράνοµα» (σε ό,τι αφορά την έλλειψη βίζας Σένγκεν) µε πλοίο στην Ιταλία, την νότια Γαλλία, την Ισπανία. Αυτό ήταν η αρχή. Και ταυτόχρονα θεωρούταν η προσφυγιά παράνοµη. Έτσι η έννοια «Φρούριο – Ευρώπη» γεννήθηκε τότε σε σχέση µε το Σέγκεν. Και έδωσε το δικαίωµα στους ακροδεξιούς να λένε: «αυτοί οι παράνοµοι θα αλλοιώσουν την ταυτότητά µας», είναι «λαθρο»-µετανάστες, δεν ξέρουµε τι είναι όλοι αυτοί», ενώ ταυτόχρονα άλλοι έλεγαν «δεν µπορούµε να τους αντέξουµε». Αν διάβαζε τότε κανείς αυτά που γράφανε στο facebook, έβλεπε διαρκώς το ρητορικό ερώτηµα «µα πόσους αντέχει η Ευρώπη;». Απαντούσα ότι η Ουγκάντα αντέχει 2.000.000. Η Γερµανία πήρε 800.000. Η Ουγκάντα έχει ένα κατά κεφαλήν εισόδηµα 80 δολάρια. Η Γερµανία είχε 30.000 δολάρια. Η Γερµανία είναι πανίσχυρη. Πόσους αντέχει; Η Τουρκία συνεχίζει να έχει περισσότερους από ότι έχει σήµερα ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά µετά αρχίζουν και σου λένε: «Ναι αλλά εµείς είµαστε χριστιανοί κι αυτοί είναι µουσουλµάνοι και θα µας αλλοιώσουν». Είχα δώσει µια συνέντευξη κάποια στιγµή, που έπαιξε και διεθνώς κάποιο ρόλο, όπου έλεγα: Ναι έρχονται µουσουλµάνοι. Όµως, από τις αφρικανικές χώρες έρχονται κυρίως χριστιανοί. Και σε ορισµένες χώρες είναι καθολικοί χριστιανοί. Αναρωτιόµουν, λοιπόν, κάτι σχετικά µε την Πολωνία, τη χώρα του Πολωνού Πάπα, ο οποίος είχε πάει στην Αφρική και είχε πει: «Στην Αφρική βλέπουµε την οικογένεια να λειτουργεί όπως λειτουργούσε σε εµάς στην παλιά εποχή, όπως κανονικά πρέπει να λειτουργεί σε µία χριστιανική κοινωνία». Όταν όµως έρχονται από την Αφρική, λέει η Πολωνία «Όχι, σε καµιά περίπτωση δεν θα τους δεχτούµε». Προφανώς η ταυτότητα των Πολωνών δεν κινδυνεύει, σύµφωνα µε όσα είπε ο Πολωνός Πάπας, συνεπώς η απόρριψη οφείλεται καθαρά σε ρατσισµό: «Είναι µαύροι. ∆εν πάει να’ ναι χριστιανοί και καθολικοί, µαύροι είναι». Παρά το επιπρόσθετο  γεγονός, ότι στις περισσότερες χώρες της Αφρικής µιλούν είτε Αγγλικά είτε Γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα και ενσωµατώνονται στην Ευρώπη πιο εύκολα.

Άλλο θέµα µε την άδεια Σένγκεν. Υπάρχουν κάποιες χώρες, στις οποίες δίνονται πολύ λίγες άδειες Σένγκεν. Από την Ουκρανία πριν από τον πόλεµο είχαν περάσει ως µετανάστες στην ΕΕ πάνω από 5 εκατοµµύρια Ουκρανοί, καθώς το 2016 αποφασίστηκε να βγει η Ουκρανία από τον κατάλογο των χωρών µε υποχρέωση κατοχής βίζας Σένγκεν. Και χρησιµοποιούνταν στην Πολωνία ως φτηνό εργατικό δυναµικό. Αυτοί που προηγουµένως ρωτούσαν «πόσους χωράµε;», δεν είχαν πρόβληµα. Και τώρα έχουµε άλλα 6 εκατοµµύρια Ουκρανούς. Και πάλι κανένα πρόβληµα. Όµως η Ακροδεξιά εκµεταλλεύτηκε τις ρατσιστικές πολιτικές και µεγάλωσε. Κάθε φορά υπήρχε και ένα ακόµα βήµα κλιµάκωσης, για παράδειγµα αρχίσαµε να τους κλείνουµε σε κλειστά στρατόπεδα. Η Μελόνι είπε τώρα, να τους κλείνουµε σε στρατόπεδα στην Αλβανία, να µην τους έχουµε εδώ να τους βλέπουµε κι’ όλας. Χτες ο Μερτς, ο πρόεδρος του Χριστιανοδηµοκρατικού κόµµατος στη Γερµανία, κι’ από ό,τι φαίνεται από τις δηµοσκοπήσεις θα είναι ο επόµενος καγκελάριος, είπε ότι δεν θέλουµε να έρχεται κανένας από το Αφγανιστάν, κανένας από την Συρία. Του απαντήσανε οι νοµικοί, πως δεν µπορείς να πεις, ότι από µια ολόκληρη χώρα «δεν επιτρέπεται κανείς, επειδή είναι ατοµικό δικαίωµα. Μπορείς να πεις, πως είναι µια ασφαλής χώρα η τάδε χώρα αλλά δεν µπορείς να πεις δεν επιτρέπεται κανείς να ζητήσει άσυλο». Και η απάντησή του την επόµενη µέρα, που έπαιξε πολύ στις εφηµερίδες και είναι σηµαντική ήταν: «κοιτάξτε, ο λαός βαρέθηκε πια να του λένε συνέχεια αυτό δεν γίνεται, εκείνο δε γίνεται, δεν επιτρέπεται από τους νόµους και από το διεθνές δίκαιο». Άρα ούτε το σύνταγµα και οι νόµοι της χώρας ούτε το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει λόγος να αποτελεί το µέτρο των αποφάσεων, αφού «ο λαός βαρέθηκε».

Αυτό το ζούµε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και όχι απλώς ότι πήγε προς µία ρατσιστική πολιτική αλλά την πήγε πιο πέρα από ό,τι ζητούσε η Ακροδεξιά. Παραδείγµατος χάρη η Φινλανδία, η οποία δεν έχει και τους φοβερούς πρόσφυγες, αποφάσισε ότι θα κάνει pushbacks στα σύνορα κατευθείαν. ∆εν θα συζητάει, δεν θα επιτρέπει να πουν «εγώ θέλω να ζητήσω άσυλο», θα τους διώχνει, υποχρεωτικά. Έκανε νόµο, σύµφωνα µε τον οποίο ο στρατός και η αστυνοµία θα τους διώχνει στα σύνορα. Όµως πώς θα γίνει αυτό αφού το διεθνές δίκιο δεν το επιτρέπει; Όταν η Ελλάδα ακόµη και από τη FRONTEX κατηγορείται ότι κάνει pushbacks; Η κοµισιόν είπε στην Φινλανδία πως δεν επιτρέπεται αυτό και τότε ζητήσανε από τους νοµικούς τους – 19 νοµικούς κάλεσε η επιτροπή της Βουλής, που ετοίµασε το νόµο – να πουν την άποψή τους. Και οι 19 Φινλανδοί νοµικοί αποφάνθηκαν, ότι είναι ενάντια στο Φινλανδικό Σύνταγµα και ενάντια στο διεθνές δίκαιο.  Παρ’ όλα αυτά το ακροδεξιό κόµµα, που είναι στην κυβέρνηση, έφερε το νόµο στη βουλή και πέρασε µε µεγάλη πλειοψηφία. Και η Επιτροπή της ΕΕ, που προηγουµένως είχε προειδοποιήσει ότι κάτι τέτοιο αντίκειται στο διεθνές δίκαιο, συµφώνησε µετά, επειδή, είπε, έρχεται να αντιµετωπίσει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (τον κίνδυνο από τη Ρωσία). Όλα αυτά ούτε φανταζότανε οι ακροδεξιοί, ότι θα µπορούσαν να γίνουν, όταν λέγανε ότι δεν τους θέλουµε τους πρόσφυγες και πρέπει να τους διώχνουµε.

Αυτή είναι η Ευρώπη µας τώρα. Και στην Πολωνία του Τουσκ,  που οι άνθρωποι του κάνανε διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση του κόµµατος PiS, γιατί έκανε pushbacks προς τη Λευκορωσία, τώρα αποφασίσανε ότι ο στρατός θα κάνει χρήση όπλων στα σύνορα. Θυµηθείτε τον Πλεύρη παλιά σε µας, που έλεγε αυτά τα πράγµατα, αυτό το αποφάσισε τώρα η Πολωνία. Η δηµοκρατική Πολωνία τώρα, του Τουσκ. Αυτή είναι η Ευρώπη µας. Και πλέον, όταν µιλούµε για Ακροδεξιά θα πρέπει να κοιτάζουµε µέσα στα χαρακτηρισµένα ως µη ακροδεξιά αλλά ως κεντροδεξιά κόµµατα, τί είδους ρατσιστικές πολιτικές υπάρχουν.  Ακόµη και στα σοσιαλδηµοκρατικά.

Όταν κοιτάµε, αν µια κοινωνία ρέπει προς την ακροδεξιά ή τον φασισµό, βασικό είναι να µελετάµε πόσες από τις ακροδεξιές ιδέες και έννοιες έχουν ήδη περάσει ως καθεστωτικές έννοιες και πολιτικές πριν ακόµη έρθει η Ακροδεξιά στην εξουσία. Όταν το δούµε αυτό, τότε θα δούµε γιατί δεν έγινε γεγονός στα ΜΜΕ και στο δηµόσιο λόγο, ότι υπουργός του Ισραήλ πηγαίνει στο συνέδριο που κάνει το VOX, µε προσκεκληµένα όλα τα ακροδεξιά κόµµατα, και ο ίδιος κάθεται µαζί µε κάποιους ανθρώπους του VOX, οι οποίοι είναι πασίγνωστοι αρνητές του ολοκαυτώµατος, και µάλιστα καταδικασµένοι για το λόγο αυτό.

Θ.Κ. Να δούµε πώς µπορεί το κίνηµα και η Αριστερά να απαντήσει σε αυτές τις πολιτικές και να αναχαιτίσει στην Ακροδεξιά;

Γ.Τ Πρέπει την ατζέντα για τα θέµατα αυτά να την βάζουµε εµείς. Θυµάστε πως κάποια στιγµή χρησιµοποιούσαν την έννοια «οι δικαιωµατιστές» για όσους µιλούσαν  για το δικαίωµα στο άσυλο, το οποίο προβλέπεται από τις διεθνείς συνθήκες, εννοώντας ότι είναι κακό να είσαι υπέρ των δικαιωµάτων.  Τώρα, οι κεντροδεξιοί υπερασπίζονται δικαιώµατα, που έχουν σχέση µε την σεξουαλικότητα, µε την ταυτότητα φύλου και όλα αυτά τα θέµατα. Όµως ήταν οι ίδιοι, που στα θέµατα της µετανάστευσης κατηγορούσαν τους αριστερούς ως «δικαιωµατιστές». Πρέπει λοιπόν την ατζέντα να την πάρουµε εµείς και να την κάνουµε ισχυρότατη. Ποια είναι η ατζέντα; Να πούµε ότι υπάρχουν αξίες, που υπήρχαν σε αυτή την Ευρώπη ως δεδοµένες. Η Αριστερά θα πρέπει επίσης σε αυτούς που µιλούν για την ελληνικότητα, για ελληνική ταυτότητα, να πει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που δηµιούργησε την έννοια της φιλοξενίας. Που είχε Ξένιο ∆ία. Και ο Ξένιος ∆ίας δεν ήταν το πρόγραµµα και η πολιτική, που έκανε ο κ. ∆ένδιας για τον Έβρο, µε ποιο τρόπο θα κυνηγούµε τους ξένους. Το ίδιο αφορά τους χριστιανούς. Ο χριστιανισµός λέει ότι κρίνεσαι στη ∆ευτέρα παρουσία από το ότι «ξένος ήµουν και µε δέχτηκες».

Όλα αυτά, ελληνική αρχαιότητα και χριστιανισµός, χρησιµοποιούνται από τους ακροδεξιούς για να φτιάξουν την ελληνική ταυτότητα, όπως αυτοί την θέλουν και τους βολεύει, εκβαρβαρώνοντας τόσο την ελληνική αρχαιότητα όσο και το χριστιανισµό. Αυτά είναι κοµµάτια του δικού µας λόγου, που πρέπει να τα κάνουµε κοµµάτι όλων.  Και αυτό αφορά βέβαια και τη δική µας πρακτική. Εσύ, Θανάση, είσαι από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, δεν είναι αυτό έµπρακτη αλληλεγγύη;

Τελειώνω µε ένα άρθρο, που διάβασα προχθές: στο Σουδάν, όπου διαδραµατίζεται η µεγαλύτερη προσφυγική κρίση τώρα, οι µισοί από τους πρόσφυγες , που έχουνε φύγει από τον νότο και πήγανε στα βόρια,  φιλοξενούνται από οικογένειες. Από φτωχές οικογένειες. Μιλούµε για εκατοµµύρια πρόσφυγες. ∆ιάβασα µία συνέντευξη από µια γυναίκα, που είπε «ήµασταν ο άντρας, η γυναίκα και τα δύο µας παιδιά,  και βάλαµε άλλα δώδεκα άτοµα στο σπίτι µας». Και εξηγούσε πράγµατα, που τα ξέρω πολύ καλά, τι σηµαίνει αυτό στην καθηµερινή ζωή. Ε, λοιπόν οι αριστεροί είναι οι άνθρωποι της πράξης, που λένε «εγώ δεν γράφω µόνο ένα κείµενο για τους πρόσφυγες και καταγγέλλω, οι πρόσφυγες ξέρουν ότι είµαι δίπλα τους τη στιγµή που µε χρειάζονται». ∆ίπλα τους ως φυσική παρουσία. Και όχι µόνο σε µία διαδήλωση… 




Απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών: Ανυπακοή μέχρι τη νίκη!

Συνέντευξη με τον Γιώργο Παζάλο*

Τη συνέντευξη πήρε η Σάσα Χασάπη

Τι επιδιώκει η κυβέρνηση και το υπ. Παιδείας μέσω της επιβολής της αξιολόγησης στην εκπαίδευση; 
Δεν υπάρχει κύμα «μεταρρύθμισης» στην εκπαίδευση, εδώ πάνω από 25 χρόνια, που να μην επιφύλαξε στην αξιολόγηση ρόλο πολιορκητικού κριού για την επίτευξη των στόχων της. Όλα αυτά τα κύματα αμφισβήτησαν πλευρές του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου και του καθολικού δικαιώματος στη μόρφωση. Ο νεοφιλελευθερισμός, άλλωστε, δεν είναι νέο φρούτο. Η σημερινή τομή της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τοποτηρητή την Κεραμέως, την πιο αντιδραστική φιγούρα σε αυτό το πόστο από τη Μεταπολίτευση, επιχειρεί να αλλάξει το DNA του σχολείου. Να περιορίσει τη συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση της λειτουργίας του σχολείου. Να κατηγοριοποιήσει τα σχολεία και εντέλει να τα διχάσει σε «καλά» και «κακά». Να ενοχοποιήσει τη σχολική κοινότητα για τις δικές του ευθύνες και τις δικές του υποχρεώσεις, στις υποδομές, στη στελέχωση και την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων κάθε σχολικής μονάδας. Να καταστήσει τα σχολεία σχολεία υποδοχής παιδιών ενός καθορισμένου κοινωνικού προφίλ, ώστε να συντρίψει τα σχολεία των πληβείων και να απογειώσει τα σχολεία της ελίτ. Να βάλει την αγορά, τους χορηγούς και τους δήμους, κανονικά και από την πόρτα πια, μέσα στην εκπαίδευση, ακόμα και στα περιεχόμενα της μάθησης. Να στριμώξει γερά την εκπαιδευτική κοινότητα, να την ελέγξει στυγνά και να τη χειραγωγήσει, ώστε να συμμορφωθεί και να υπηρετήσει αυτά τα σχέδια, κάνοντας επισφαλέστατο το εργασιακό της περιβάλλον.

Γιατί αντιδρά σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα στα σχέδια αυτά;
Λίγα πράγματα ακούγονται πια μέσα στα σχολεία, στις συλλογικές συζητήσεις και τις δραστηριότητες των σωματείων μας για το αν χρειάζεται ή όχι η αξιολόγηση. Η Κεραμέως φρόντισε να εξηγήσει με τα έργα και τις ημέρες της ότι η αξιολόγηση αποτελούσε και αποτελεί το εργαλείο για να κάνει τη βρώμικη δουλειά τόσο ενάντια στους εκπαιδευτικούς όσο και ενάντια στα παιδιά της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Χιλιάδες αναπληρωτές θα οδηγηθούν στην απόλυση και χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί σε πρώτη φάση θα μετακινηθούν, αν υποχρεωθούν τα σχολεία να μειώσουν τις δομές τους στη λογική της μετρήσιμης παραγωγικότητας και της μείωσης του κόστους λειτουργίας. Ήδη, ένα αντιπαιδαγωγικό και εγκληματικό για τη συγκυρία της πανδημίας κύμα συγχωνεύσεων – συμπτύξεων σχολείων και τάξεων, που αυξάνει τους μαθητές ανά τμήμα και μετακινεί συναδέλφους, προϊδεάζει για το μέλλον. Η αξιολόγηση των σχολείων από τις επιδόσεις των μαθητών θα κάνει το σχολείο αφιλόξενο για τα παιδιά που το έχουν πιο πολύ ανάγκη: τα παιδιά των μεταναστών, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, τα παιδιά χωρίς κοινωνική εύνοια.
Οι εκπαιδευτικοί, να το ξεκαθαρίσουμε, είναι με το δημόσιο σχολείο. Σε αυτό εργάζονται, τα παιδιά του κόσμου της εργασίας στηρίζουν κάθε μέρα και μάλιστα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Έχουν δώσει, χρόνια τώρα, μεγάλους αγώνες για να μπλοκάρουν μέτρα και πολιτικές που αμφισβητούν τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Σήμερα που επιχειρείται το συντριπτικό χτύπημα με ένα σχολείο εμπορευματοποιημένο, αφιλόξενο για τα παιδιά της αποστέρησης, ένα σχολείο που θα λειτουργεί σαν επιχείρηση και με εσωτερικές διαδικασίες στρατώνα, λένε OXI, δυνατά και μαζικά ή μάλλον καθολικά.

Τι μορφή αγώνα είναι η απεργία-αποχή; 
Είναι μια μορφή αγώνα με τα χαρακτηριστικά αποχής και λευκής απεργίας από τις συγκεκριμένες διαδικασίες της αξιολόγησης, όλο τον γραφειοκρατικό σχεδιασμό και την υλοποίησή της. Με 90% συμμετοχή την περσινή χρονιά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αποτράπηκε η υλοποίηση και εφαρμογή της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Εφέτος με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς ένα οπλοστάσιο θεσμοθετημένων ή και διασπειρόμενων απειλών, εκφοβισμού και τρομοκρατίας προς τους εκπαιδευτικούς για διώξεις, πειθαρχικά, στέρηση μισθού και λοιπούς «εξοστρακισμούς» για όποιον δεν συμμετέχει στην αξιολόγηση, επιχείρησε να περιορίσει κάθε δυνατότητα επανάληψης της περσινής στάσης. Στις συνθήκες που σας περιέγραψα, το 95% συμμετοχή στην απεργία-αποχή που καταγράφηκε φέτος, το οποίο μάλιστα σε πολλές περιοχές, όπως και στον δικό μας σύλλογο, μπλόκαρε την αξιολόγηση στο 100% των σχολικών μονάδων, αποτελεί ένα μαζικό φαινόμενο πολιτικής ανυπακοής σε έναν κλάδο εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που αναφέρεται συνάμα μέσω της δουλειάς του και σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Η συμμετοχή στην συγκλονιστική απεργία της 11ης Οκτωβρίου και το μεγαλειώδες συλλαλητήριο ήταν η απόλυτη έκφραση της αγωνιστικής ανάτασης και της συσπείρωσης του κόσμου της μαχόμενης εκπαίδευσης, πράγμα που νομίζουμε ότι πρέπει να σημάνει μηνύματα αντεπίθεσης σε όλη την κοινωνία απέναντι στη λεηλασία που συντελείται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Τι στάση κράτησε η κυβέρνηση και το υπουργείο απέναντι στην απόφαση  των εκπαιδευτικών να απεργήσουν-απέχουν; 
Όταν η τρομοκρατία σαρώθηκε από το κύμα της ανυπακοής και την καθολική του καταγραφή στα σχολεία, η κυβέρνηση έδειξε το ολοκληρωτικό της πρόσωπο και το αντιεκπαιδευτικό της μίσος. Έσυρε τις αποφάσεις και τους απεργούς στα στημένα δικαστήρια με κατεπείγουσες αγωγές που εκδικάστηκαν σε χρόνο ρεκόρ και με τις στημένες αποφάσεις που κηρύσσουν συνεχώς την απεργία – αποχή, τόσο των Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών όσο και της ΑΔΕΔΥ που μας συνεπικούρησε, παράνομη ή και καταχρηστική, προσπάθησε να καταστείλει τον αγώνα μας και να επιβάλλει τη σιωπή των αμνών. Προς το παρόν, και πολιτικά και ηθικά, η ήττα είναι όλη δικιά τους! Εμείς κερδίζουμε. Εμείς θα νικήσουμε!

Η προσφυγή Κεραμέως στο δικαστήριο στηρίχτηκε σε διατάξεις του απεργοκτόνου νόμου Χατζηδάκη. Τελικά ποιος είναι ο στόχος αυτής της επίδειξης αυταρχισμού; 
Ο νόμος Xατζηδάκη είναι ο απόλυτος εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας. Μετά τους ντελιβεράδες -που νίκησαν- μας σέρβιραν στην εκπαίδευση τις διατάξεις του, ώστε να απαγορεύσουν τις απεργίες μας. Αποδείχτηκε, γιατί τέτοια σπουδή τόσο για τον νόμο Χατζηδάκη αλλά και νωρίτερα για τον νόμο Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις. Είναι τέτοιο το βάθος των αντιδραστικών αλλαγών, που θέλουν με χουντικές πρακτικές να καταστείλουν τις αντιστάσεις που είναι βέβαιο πως θα ξεσπούν. Οι τελευταίες εξελίξεις στην εκπαίδευση νομίζω πως παίρνουν τη νικηφόρα σκυτάλη από τους εργαζόμενους στην e-food. Να πάμε και για άλλα και αλλού…

Τι στάση κράτησαν οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες;
Μια στάση αγωνιστικού ρεφορμισμού κράτησαν, κάτω από την αποφασιστική πίεση της ταξικής ριζοσπαστικής πτέρυγας του κινήματος, αλλά και των μαχητικών πρωτοβάθμιων σωματείων που υλοποίησαν σχολείο – σχολείο μια απόφαση με θετικό πρόσημο μάχης. Η συνέχεια θα εξαρτηθεί και από τη στάση της ριζοσπαστικής πτέρυγας και από τη στάση των σωματείων και από την τελική στάση των Ομοσπονδιών. Κυρίως όμως η συνέχεια θα κριθεί από την ενότητα και αποφασιστικότητα του λαού της εκπαίδευσης, την ανυποχώρητη στάση του και την αλληλεγγύη που θα αναπτυχθεί

Με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να νικήσει αυτή τη φορά το εκπαιδευτικό κίνημα; 
Θα λέγαμε ότι έχουμε ήδη νικήσει, αλλά νίκη θα είναι η ανατροπή της αξιολόγησης και της πολιτικής της κυβέρνησης στην Παιδεία και ευρύτερα. Οπότε, έχουμε δρόμο. Οι αγώνες νικούν όταν συνεχίζονται, κλιμακώνονται και συσπειρώνουν περισσότερο τους συναδέλφους. Από την πλευρά μας, καλούμε σε συνέχιση του αγώνα και της ανυπακοής μέχρι τη νίκη. Και είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε…

*Εκπαιδευτικός, πρόεδρος του συλλόγου «Αθηνά»




Κώστας Παπαδάκης: Το δίκιο κρίθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας. Και νίκησε.

Ο Κώστας Παπαδάκης μιλάει στο «Κόκκινο Νήμα» για την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και όχι μόνο.

1. Πώς σχολιάζετε την λήξη της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα, μετά από 66 ημέρες;

Ο αγώνας του ΔΚ πέτυχε τον σκοπό του. Δεν υπάρχει καλόπιστος παρατηρητής που να μην παραδέχεται ότι ο νόμος που ψηφίστηκε παραβιάστηκε, καθώς ουδέποτε ο κρατούμενος επαναμετήχθη στον Κορυδαλλό, όπως προβλεπόταν. Γι’ αυτό και υπήρξε τέτοια ομόθυμη αποδοχή και υποστήριξη του αιτήματoς της απεργίας πείνας από δυνάμεις ενός ευρύτατου πολιτικού και κοινωνικού φάσματος: κόμματα και φορείς, ενώσεις δικαιωμάτων, πανεπιστημιακούς, δικαστές, δικηγόρους, καλλιτέχνες, συλλογικότητες. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου, στη συντριπτική πλειονότητα νέες και νέοι, κατέβηκαν στον δρόμο και συντάχτηκαν με το αίτημα του κρατούμενου, θεωρώντας το εύλογο, νόμιμο και δίκαιο. Το δίκιο κρίθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας. Και νίκησε. Με την απόφαση τερματισμού της απεργίας πείνας από πλευράς Δ.Κ., νίκησε και η ζωή. Η κυβέρνηση καταρρακώθηκε ηθικά και πολιτικά.

2. Η «υπόθεση Κουφοντίνα» αναδείχθηκε σε ζήτημα κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Τι κατά τη γνώμη σου σηματοδοτεί πολιτικά;
Η υπόθεση Κουφοντίνα σηματοδοτεί για την κυβέρνηση την ακραία εκδήλωση κατασταλτικής πολιτικής, την αποφασιστικότητά της να ξεμπερδέψει οριστικά με κάθε δημοκρατική κατάκτηση της μεταπολίτευσης, ακόμα και με την ίδια την ιστορία της. Για τον κόσμο του κινήματος σηματοδοτεί την αντίσταση σε όλα αυτά. Και το γεγονός ότι έχει αναχθεί σε ζήτημα κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης στην οποία το κίνημα συμπαράστασης καθημερινά μαζικοποιούνταν, αποτελεί σαφέστατα επιτυχία του, αφού η κυβέρνηση δεν κατάφερε να το περιθωριοποιήσει. Το γεγονός ότι γίνονταν καθημερινά διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους και ότι αυξάνονταν οι φορείς και τα πρόσωπα που συμπαραστέκονται στο αίτημα του Κουφοντίνα, είναι μια τεράστια επιτυχία, παρά την πλύση εγκεφάλου που η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα από τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να πραγματοποιεί. Όπως και το δημοσκοπικό ποσοστό 30% που τάσσεται υπέρ του Κουφοντίνα, το οποίο θα φάνταζε απίθανο σε άλλες εποχές – ιδίως κάτω από αυτούς τους συσχετισμούς δύναμης των επικοινωνιακών μέσων

3. Η απεργία έγινε με ένα στοιχειώδες αίτημα: να εφαρμοστεί ένας νόμος, φωτογραφικός και άδικος για τον απεργό, που η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει. Τι σηματοδοτεί αυτό το γεγονός από την άποψη των συνταγματικών εγγυήσεων και του δικαιϊκού συστήματος;
Η απεργία πείνας είχε ως αίτημα το ελάχιστο δυνατό, που είναι πράγματι η εφαρμογή και όχι η παραβίαση του φωτογραφικού νόμου που ψήφισε η Νέα Δημοκρατία, κατά διακήρυξή της, για τον ίδιο τον Κουφοντίνα. Θα μπορούσε να είναι η ανατροπή του νόμου και να έχει όλα τα δίκια με το μέρος του, όπως δηλαδή να μείνει στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας – ακριβώς επειδή ο νόμος αυτός είναι φωτογραφικός. Αλλά και επειδή μιλάει για καταδικασμένο για έγκλημα τρομοκρατίας που από νομική άποψη δεν υφίσταται – γιατί το άρθρο ΠΚ187α θεσπίστηκε μετά την καταδίκη του Κουφοντίνα. Ακόμα και γιατί ένας νόμος που επιδρά στον χρόνο έκτισης της ποινής και τον μεταβάλλει προς το χειρότερο δεν μπορεί να εφαρμόζεται αναδρομικά σε βάρος κρατούμενου που ήδη έχει καταδικαστεί. Θα μπορούσε ακόμα να απεργεί για να εξακολουθήσει να παίρνει άδειες, όπως συνέβαινε μέχρι το 2019, γιατί πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Εκείνος όμως περιόρισε το αίτημά του στο ελάχιστο, και παρά ταύτα η κυβέρνηση είχει το θρασος να υποστηρίζει ότι δήθεν ζητάει προνομιακή και εξαιρετική μεταχείριση ή δικαίωμα επιλογής των φυλακών στις οποίες θα πάει.

4. Οι κατασταλτικές πρακτικές λαμβάνουν πλέον μεγάλη έκταση, καθώς στοχοποιούνται ακόμη και πρυτάνεις που αρνούνται να προσκαλέσουν τις δυνάμεις καταστολής στο πανεπιστήμιο (όπως στην περίπτωση του πρύτανη του πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Πώς εξηγείς αυτό το αυταρχικό κρεσέντο;
Το γεγονός ότι ο πρώτος νόμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και η αμέσως μετέπειτα συμπεριφορά της -παράδειγμα π.χ. η εισβολή στην ΑΣΟΕΕ, οι συλλήψεις φοιτητών κ.λπ.- δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας των προθέσεών της. Το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης να το πειθαρχήσει, και το πανεπιστήμιο υπήρξε πάντοτε το άσυλο του κινήματος. Αυτός είναι φυσικά ο στόχος της κυβέρνησης, και πρόσχημα αποτελεί το περιστατικό με την επίθεση στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, περιστατικό πολύ λίγο για να δικαιολογήσει όλη αυτή την αστυνομοκρατία. Μια αστυνομοκρατία πού βρίσκει απέναντί της τους πρυτάνεις μικρότερων σχολών που δεν είναι διατεθειμένοι να παίξουν το πολιτικό παιχνίδι της κυβέρνησης. Η καθημερινή αστυνομική παρουσία στις σχολές δεν έχει σκοπό να αντιμετωπίσει τις αξιόποινες πράξεις που προφασίζονται, αλλά να ελέγχει και να καταστείλει την πολιτική ζωή (διοργάνωση εκδηλώσεων, αφισοκολλήσεις, συνελεύσεις) και ουσιαστικά να θέσει υπό αστυνομική επιτήρηση τη ζωή μέσα στο πανεπιστήμιο, θεσμοποιώντας ξανά το Σπουδαστικό της Ασφάλειας, που ακόμα και οι κυβερνήσεις των δεκαετιών 1950 και 1960 δεν τολμούσαν να παραδεχθούν επίσημα την ύπαρξη και δράση του.

5. Γενικότερα, τόσο πριν την πανδημία όσο και, με ακόμη πιο γοργούς ρυθμούς, στη διάρκειά της η κυβέρνηση Μητσοτάκη υλοποιεί ένα πρόγραμμα κατεδάφισης των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, κυβερνά με ΠΝΠ κ.λπ. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η πολιτική, τι επιδιώκει και πώς εξηγείται;
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «βρίσκει και τα κάνει». Είναι η χειρότερη κυβέρνηση όλης της μεταπολίτευσης και δυστυχώς κινείται πάνω στην καμμένη γη της Αριστεράς που άφησε η αποτυχημένη διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ και εκδικείται το κινημα των τελευταίων δύο δεκαετιών για τη ριζοσπαστικοποίησή του και την ανατρεπτική του δράση. Η πολιτική της μπορεί να φτάσει τόσο μακριά όσο λιγότερες είναι οι αντιστάσεις που θα συναντήσει. Καμία εξουσία δεν έχει όρια όταν δεν βρίσκει μπροστά της αντίπαλο. Ήδη το καθεστώς δικαιωμάτων και ελευθεριών και η αστυνομοκρατία που ζούμε, μας γυρίζουν στη δεκαετία του 1950 (ούτε καν του 1960).

6. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
Πρέπει να ξεσπάσουν αγώνες, να ξεσκεπάσουν το πρόσχημα της πανδημίας με το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να περιορίσει ελευθερίες και δικαιώματα – την ώρα που δεν περιορίζει τον εαυτό της στο να νομοθετεί αυταρχικά. Οι αγώνες αυτοί, που σίγουρα θα μαζικοποιηθούν χωρίς περιορισμούς όταν θα εκλείψει η πανδημία, θα πρέπει να συνδεθούν και να συνολικοποιηθούν σε ένα ενιαίο πολιτικό πρόγραμμα που να πείθει ότι είναι εφικτή η πολιτική ανατροπή, η αντίσταση στην πολιτική που επιβάλλει η διεθνής συγκυρία, και η μετάβαση σε ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η αποτυχημένη επιλογή της ριζοσπαστικοποίησης των αγώνων των προηγούμενων δεκαετιών. Η ήττα του, που συνεχίζεται και μετά τη λήξη της κυβερνητικής του θητείας, δεν πρέπει να γίνει ήττα ολόκληρου αυτού το κινήματος ούτε να αναζητηθεί ως πολιτικός του εκφραστής ένα παρόμοιο μοντέλο.




Π. Παπανικολάου: «Όλοι αυτοί λένε αλήθεια και οι χιλιάδες υγειονομικοί της δημόσιας περίθαλψης λένε ψέματα;»

Την περασμένη Πέμπτη, η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας αποφάσισε ομόφωνα τη διερεύνηση του ενδεχομένου υποβολής μηνυτήριας αναφοράς εναντίον κάθε πιθανά υπεύθυνου κυβερνητικού αρμοδίου. Συζητήσαμε την απόφασή της αυτή με τον ΓΓ της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρούργο Πάνο Παπανικολάου, ο οποίος παράλληλα ήταν αποκαλυπτικός, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση προετοίμασε τη χώρα για τη σημερινή κατάσταση, όσο και για τον ζόφο που αποπνέει η σημερινή διαχείριση της υγειονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει τις ζωές μας.

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Πουλή και τον Μηνά Κωνσταντίνου, στο Ράδιο Καραντίνα του TPPRadio

Η κατάσταση που περιγράφεται από τα νοσοκομεία όλης της χώρας είναι τουλάχιστον ασφυκτική, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις αποκαλύπτεται τραγική. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας εξελίσσεται σε βόμβα στα θεμέλια του δημοσίου συστήματος υγείας, με εκείνο του ιδιωτικού να παρακολουθεί ουσιαστικά αμέτοχο, και την κυβέρνηση να σπεύδει μονίμως να επιρρίπτει ευθύνες στον πληθυσμό και να αυξάνει μονίμως το βάρος σε ένα καταπονημένο υγειονομικό προσωπικό που σαν Άτλας κρατάει ακόμα στις πλάτες του το βάρος όλης της γης μας. Μία κατάσταση, ωστόσο, που δεν αποτελεί φυσικό φαινόμενο, καθώς είναι πρωτίστως αποτέλεσμα επιλογών και πολιτικών που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση.

Την Πέμπτη, η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας αποφάσισε ομόφωνα τη διερεύνηση του ενδεχομένου υποβολής μηνυτήριας αναφοράς εναντίον κάθε πιθανά υπεύθυνου κυβερνητικού αρμοδίου. Μία απόφαση που δεν αναμένεται να φέρει ουσιαστική τιμωρία του οποιουδήποτε υπευθύνου, είναι ωστόσο αναγκαία ώστε να υπάρξει μία συζήτηση για το τι έχει φταίξει, και κυρίως για το τι πρέπει να γίνει.

Με αφορμή αυτό το γεγονός, αλλά και την ευρύτερη δραματική κατάσταση του δημοσίου συστήματος υγείας συνομιλούμε με τον Γενικό Γραμματέα της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρούργο του Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας, Πάνο Παπανικολάου.

Ακούστε αναλυτικά τη συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιόφωνο του The Press Project:

Ορισμένα από τα κυριότερα σημεία στα οποία αναφέρθηκε ο ΓΓ της ΟΕΝΓΕ:

Για την ομόφωνη απόφαση τη διερεύνηση του ενδεχομένου υποβολής μηνυτήριας αναφοράς εναντίον κάθε πιθανά υπεύθυνου κυβερνητικού αρμοδίου

«Αυτό ήταν μια πρόταση από το Ενωτικό κίνημα για την ανατροπή που είχε υποβληθεί από την περασμένη βδομάδα, συζητήθηκε χθες στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας, το σκεπτικό της πρότασης και της απόφασης που βγήκε, όπως μπορείτε να τη διαβάσετε, είναι ότι η κατάσταση σήμερα είναι τραγική σχεδόν σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας και ιδιαίτερα στην Βόρεια και στην Κεντρική Ελλάδα. Υπάρχει μία κατακόρυφη αύξηση της θνητότητας. Θνητότητα υπενθυμίζω είναι απώλειες, ανά επιβεβαιωμένα κρούσματα. Αν έχετε προσέξει τις τελευταίες μέρες, για την ακρίβεια τις τελευταίες εβδομάδες  ο αριθμός ο ημερήσιος των απωλειών είναι αντίστοιχα μεγάλος σε σχέση με τον αριθμό των νέων επίσημων επιβεβαιωμένων κρουσμάτων. Αυτό σημαίνει ότι πάρα πολλοί ασθενείς υποθεραπεύονται και αυτό οφείλεται στις τραγικές ελλείψεις προσωπικού και υποδομών στα νοσοκομεία, και γι’ αυτό η θνητότητα ανεβαίνει πάρα πολύ. Αυτό είναι κάτι που ήταν επιστημονικά διαπιστωμένο με μελέτες  από χιλιάδες περιστατική ήδη από νωρίς την Άνοιξη, το οποίο ήταν τεκμηριωμένο και δημοσιευμένο σε έγκυρα διεθνή ιατρικά journals και ήταν ένας από τους λόγους που είχαμε έγκαιρα προειδοποίηση και εν μέσω πρώτου κύματος αλλά και εν όψη δεύτερου κύματος ήδη από το Μάρτιο και τον Απρίλιο, για το τι θα έπρεπε να γίνει έτσι ώστε να μην φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Επίσης, είχαμε επανέλθει και εμείς αλλά και οι ενώσεις μέλη μας ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Δηλαδή τα συλλογικά όργανα των νοσοκομειακών γιατρών της Θεσσαλονίκης, και άλλων περιοχών της Βόρειας Ελλάδας, ήδη από τον Οκτώβριο, προειδοποιώντας τους αρμοδίους ότι η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη αρχίζει να γίνεται δραματική και ότι θα έπρεπε έστω και τώρα των Οκτώβρη δηλαδή να παρθούν τα μέτρα τα οποία είχαμε προτείνει οι ίδιοι από τον Μάρτιο και τον Απρίλιο.  Δυστυχώς και πάλι οι προειδοποιήσεις μας έπεσαν στο κενό, δεν εισακούστηκαν. Υπήρξε μάλιστα στην περίπτωση της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης μία απαράδεκτη καθυστέρηση 15 πολύτιμων ημερών, μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι αρμόδιοι ότι η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη είναι δραματική»

Για την αντιμετώπιση των υγειονομικών από το υπουργείο Υγείας, και την παντελή έλλειψη προετοιμασίας της πολιτικής ηγεσίας

«Η πρώτη, τελευταία και μοναδική συνάντηση που είχαμε όλους αυτούς τους μήνες με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, δηλαδή με τους Υπουργούς Υγείας, κους Κικίλια και Κοντοζαμάνη, ήταν στις 24 Μαρτίου 2020. Έκτοτε με δικιά τους πρωτοβουλία διέκοψαν κάθε επικοινωνία με την Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών και με τις Ενώσεις Νοσοκομειακών Γιατρών μέλη της Ομοσπονδίας, με δικιά τους αποκλειστική ευθύνη και μάλιστα αγνοήθηκε πανηγυρικά και ανοιχτή επιστολή που είχε απευθύνει ο ΟΕΝΓΕ στα μέσα Απριλίου προς τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας τον κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος αν και υπήρχε έκκλησ για τηλεδιάσκεψη μαζί του, όχι απλώς την αγνόησε, αλλά δεν είχε την ευγένεια έστω και να απαντήσει τυπικά δυο λόγια, ξέρω εγώ να πει “δεν έχω χρόνο, θα σας μιλήσω αργότερα” κλπ. Δεν είπε τίποτα. Τίποτα! Τέτοια περιφρόνηση δηλαδή απέναντι στην Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών της χώρας δεν είχαμε δει ποτέ από καμία κυβέρνηση. Από καμία κυβέρνηση! Παρά το ότι ήμασταν όπως ξέρετε πάρα πολύ καλά, κατατευκθήριο τα τελευταία χρόνια, ειδικά τα μνημονικά χρόνια, ήμασταν απέναντι και με πάρα πολύ σκληρή κριτική σε όλες τις κυβερνήσεις. Δεν υπάρχει κάποιος να μας κατηγορήσει ότι είχαμε αρεστοί σε κάποια κυβέρνηση, αλλά τέτοια αντιμετώπιση απαξίωσης από τον Πρωθυπουργό της χώρας να μην απαντήσει ούτε τυπικά ή να πει ότι εν πάση περιπτώσει “θα πω στον Υπουργό Υγείας να σας απαντήσει, δεν μπορώ εγώ, είμαι απασχολημένος”, δεν είχαμε ποτέ.

Εν πάση περιπτώσει, και άλλες δουλειές ή μπίζνες να είχε θα μπορούσε να είχε βρει λίγο χρόνο νομίζω. Ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα. Εμείς ήμασταν διαθέσιμοι και τα Σαββατοκύριακα, γιατί οι γιατροί δουλεύουν και τα Σαββατοκύριακα»

Για τις πολιτικές πρόληψης και ιχνηλάτησης

«Εν πάση περιπτώσει, δεν έγινε τίποτε απ’ όλα αυτά και εκτός από το θέμα της περίθαλψης που δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη προετοιμασία και σ’ αυτό επικεντρώνεται η απόφασή μας για διερεύνηση εγκληματικών ευθυνών, αν θέλετε τη γνώμη τη δικιά μου, υπήρχε και υπάρχουν τεράστιες ευθύνες και στο πεδίο της πρόσληψης και της ιχνηλάτησης. Σας υπενθυμίζω ότι η χώρα από την άρση του προηγούμενου λοκντάουν που έγινε σταδιακά από τις 15 Μαΐου και μετά όπως θυμάστε, μέχρι και την 1η Ιουλίου ακολούθησε μία κυριολεκτικά νηπιώδη και είναι πολύ επιεικής ο χαρακτηρισμός “νηπιώδης”, επιδημιολογική πολιτική εκείνον τον ενάμησι μήνα, η οποία συνοψιζόταν στο αεροπλάνο δεν κολλάει, στο μετρό κολλάει, αλλά στο μετρό κολλάει μόνο αν δεν φοράς μάσκα, όταν οι συρμοί περνάνε κάθε πανσέληνο και γίνεται πανζουρλισμός συγχρωτισμού στις πλατφόρμες και στις αποβάθρες, τότε δεν κολλάει. Στις πλατείες κολλάει στα μπουζούκια δεν κολλάει, από τουρίστα δεν κολλάει, από φουκαρά κολλάει. Αυτό ήταν το μότο γενικά, μέχρι που φτάσαμε στο περίφημο άνοιγμα του τουρισμού για το οποίο άνοιγμα του τουρισμού κάνανε τότε βούκινο οι γερμανικές εφημερίδες, προσέξτε οι γερμανικές εφημερίδες – έχετε ακούσει που λένε, ο κόσμος το χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι – ότι ο αρχικός σχεδιασμός για ιχνηλάτηση στις πύλες εισόδου τις χώρας ανατράπηκε και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, γιατί προέβαλαν αντιρρήσεις ξένες κυβερνήσεις και διεθνή τουριστικά πρακτορεία, το οποίο μάλιστα το ομολόγησε ευθαρσώς σε δήλωσή της το Σεπτέμβριο του 2020, η ίδια η κυρία Ντόρα Μπακογιάνη, η οποία για ο,τιδήποτε άλλο παρά για την πολιτευτική διάθεση στην κυβέρνηση μπορεί να κατηγορηθεί. Μετά στις 15 Ιουλίου καταγγείλαμε όπως ενημερωθήκαμε…

Για όνομα του Θεού, δηλαδή αρκεί κανένας έστω και να μην έχει ιδέα από ιατρική και από επιδημιολογία, μια ματιά να ρίξει πότε άρχισαν να παίρνουν την ανηφόρα οι καμπύλες κρουσμάτων διασωληνώσεων και θανάτων στη χώρα μας θα φτάσει στη μαγική ημερομηνία 15 Ιουλίου, όπου προφανώς δεν έπεσε κανένας μετεωρίτης στην χώρα, δεν έγινε κάποιο κοσμικό συμβάν….Δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία, εξήγηση. Και λοιπόν έλεγα ότι είχαμε τα εξής, τώρα σταχυολογώ συμβάντα, δηλαδή θα μπορούσα να πω πάρα πολλά».

Για την καλοκαιρινή συγκάλυψη της κατάστασης από την κυβέρνηση

«Λίγο μετά τις 15 Αυγούστου ανακοινώσαμε, επισημάναμε, γιατί τότε ήρθε σε γνώση μας από συναδέλφους των κέντρων υγείας των τουριστικών περιοχών. Ξέρετε οι γιατροί όταν υπερεργάζονται δεν έχουν και πολλά περιθώρια συνδικαλισμού και επικοινωνίας μεταξύ τους, δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες εμείς,  όπως έχουν κάποιοι άλλοι, να κάνουν μόνο προπαγάνδα και τίποτε άλλο, μας κατήγγειλαν ότι από 15 Ιουλίου και έφτασε σε αυτούς 20 Ιουλίου είχε εκδοθεί οδηγία, άκουσον – άκουσον, από τις υγειονομικές περιφέρειες που στο χώρο ευθύνης τους έχουν κέντρα υγείας τουριστικών προορισμών – Είναι οι περιφέρειες που έχουν νησιά, η δεύτερη υγειονομική περιφέρεια έχει όλα τα νησιά του Αιγαίου όπως ξέρετε και η πέμπτη υγειονομική περιφέρεια της Κεντρικής Ελλάδας έχει τις Σποράδες για παράδειγμα – Είχε φτάσει λοιπόν εντολή να σταματήσουν, προσέξτε, οι επιστημονικοί υπεύθυνοι των κέντρων υγείας να ενημερώνουν τον τοπικό πληθυσμό για την πορεία της επιδημίας στις περιοχές τους, όπως έκαναν μέχρι τότε. Καταλάβατε; Αυτό όταν το έκαναν μέχρι τότε, το έκαναν γιατί ήταν υποχρεωμένοι από τη νομοθεσία. Από τη νομοθεσία περί ιατρικής δεοντολογίας που σαφέστατα προβλέπεται ότι οι γιατροί της δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, θα πρέπει να ενημερώνουν τον πληθυσμό της περιοχής ευθύνης τους. Επιβλήθηκε λοιπόν ομερτά άνωθεν με τη δικαιολογία ότι θα ενημερώνει κεντρικά η κάθε υγειονομική περιφέρεια και ο ΕΟΔΥ. Η κάθε Υγειονομική Περιφέρεια και ο ΕΟΔΥ δεν ενημέρωσε ποτέ για τίποτα και φτάσαμε μετά τον Δεκαπενταύγουστο αν θυμάστε χωρίς καμία πρότερη ενημέρωση, χωρίς καμία πρότερη προειδοποίηση, χωρίς καμία πρότερη προετοιμασία, αιφνιδιαστικά κάθε μέρα να εμφανίζεται στις τηλεοράσεις ο κύριος Χαρδαλιά και να ανακοινώνει μέτρα, χωρίς να έχει προηγηθεί ενημέρωση. Πρώτα για τον Πόρο, μετά για την Πάρο, μετά για την Αντίπαρο, μετά για την Σαντορίνη, μετά για την Ζάκυνθο, μετά για την Μύκονο, μετά για τα Χανιά, μετά για τη Χαλκιδική κλπ, τα θυμάστε…»

Για την «ομερτά» ενημέρωσης και τα… οφέλη του τουρισμού

«Εγώ μια ερώτηση θέλω να κάνω. Ποια ήταν τελικά και μακροπρόθεσμα η μεγαλύτερη δυσφήμιση των τουριστικών προορισμών; Το να υπήρχε μία υπεύθυνη υγειονομική ενημέρωση και προς τους κατοίκους και προς τους επισκέπτες με προειδοποίηση και με συστάσεις ή να υπάρχει Ομερτά σιωπητήριο και μετά να ανακοινώνονται ένα ωραίο απόγευμα αιφνιδιαστικά μέτρα, χωρίς να έχει προηγηθεί ενημέρωση γιατί παίρνονται αυτά τα μέτρα; Τι μακροπρόθεσμα θα βλάψει τον τουρισμό; Μια που, να πάω λίγο και στο επίπεδο που μιλάνε εκείνοι περί του τουρισμού. Ναι γιατί τελικά φαίνεται ότι ακόμα και σε αυτό το επίπεδο ο ουδόλως τους ενδιέφεραν οι μικροεπαγγελματίες του τουρισμού, αλλά τους ενδιέφεραν μόνο κάποια ξένα τουριστικά συμφέροντα»

Για την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη και την «επίταξη» κλινικών

«Ωραία, είπατε όπως και άλλες φορές έχει γίνει έτσι, ξεκινάει η γενική εφημερία με 0 κλίνες ΘΕΜ covid. Έχει 30 κλίνες ΜΕΘ το Διαβαλκανικό. Εγώ και από τη συχνότητά σας τώρα, έστω και αν μας ακούνε λίγοι, απαιτώ αυτή τη στιγμή να επιταχθούν οι κλίνες ΜΕΘ του Διαβαλκανικού και οι κλίνες ΜΕΘ του Αγίου Λουκά στη Θεσσαλονίκη και να υποχρεωθεί εκεί η ιδιοκτησία να κάνει εισαγωγή, προσέξτε, περιστατικά της επιδημίας στις ΜΕΘ των ιδιωτικών θεραπευτηρίων, διότι, σε ΜΕΘ ιδιωτικού θεραπευτηρίου από τότε που ξεκίνησε η επιδημία, τέλος Φεβρουαρίου, αρχές Μαρτίου 2020, δεν έχει νοσηλευτεί ούτε ένα περιστατικό κορονοϊού. Ωραία, αφού λοιπόν δεν έχουν καθόλου ΜΕΘ, επίταξη τώρα στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας του Διαβαλκανικού και του Αγίου Λουκά. Είναι πάρα πολύ απλό. Ας το κάνουν τώρα. Γιατί υποτίθεται ότι όλα τα άλλα τα έχουν κάνει. Βάφτισαν κλίνες με πρόχειρους αναπνευστήρες, χωρίς στελέχωση, κλίνες ΜΕΘ, βάφτισαν νευροχειρουργικές και καρδιοχειρουργικές ανανήψεις σε κλίνες ΜΕΘ. Ωραία, τελειώσαμε με τα βαφτίσια, δεν έχουμε τίποτε άλλο να βαφτίσουμε. Ας επιτάξουμε λοιπόν τώρα. Ήρθε η ώρα»

Για την αντίδραση στα fake news της κυβέρνησης και μέσων ενημέρωσης

«Δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε ότι τα πράγματα κρίνονται πρωτίστως πολιτικά και κινηματικά. Όμως ένας από τους λόγους που το κάνουμε αυτό, είναι να βοηθήσουμε να σπάσει επιτέλους αυτό το απαράδεκτο σιωπητήριο και αυτή η απαράδεκτη καταιγίδα με fake news, με την οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Αυτοί σε λίγο θα βγαίνουν σε επίσημες ενημερώσεις και θα λένε ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχουμε 7 το πρωί. Έχουν βγάλει ψεύτες όλους τους νοσοκομειακούς γιατρούς της χώρας, έχουν βγάλει ψεύτες όλους τους εκπροσώπους των ενώσεων νοσοκομειακών γιατρών, όλους τους εκπρόσωπους σωματείων εργαζομένων και δεν ξέρω ποιοι έχουν απομείνει να λένε αλήθεια. Δύο-τρεις υπουργοί άνευ ή μετά χαρτοφυλακίου, κάποιο από το πρωθυπουργικό περιβάλλον και 5-6 συγκεκριμένοι γιατροί, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι είτε άκαπνοι γραφειοκράτες, κάποιοι λίγοι των Ιατρικών Συλλόγων και είναι και δυο-τρεις αρχικαθηγητάδες που η κυριότερη ή η μοναδική προσφορά τους από τότε που ξεκίνησε η επιδημία στην πραγματικότητα είναι να λιβανίζουν την κυβέρνηση στα κανάλια. Όλοι αυτοί λένε αλήθεια και όλοι οι υγειονομικοί, οι χιλιάδες υγειονομικοί της δημόσιας περίθαλψης λένε ψέματα; Θα σοβαρευτούμε ποτέ επιτέλους; Ε, λοιπόν, αυτό είναι μια πρωτοβουλία πρώτα και κύρια στο βαθμό που είπαμε ότι δεν θα πάμε έτσι, μπαμ, μπουμ τουφεκιά στον αέρα. Καλούμε τις ενώσεις των νοσοκομειακών γιατρών επειγόντως μέσα σε 10 μέρες, να μας στείλουν ό,τι στοιχεία έχουν. Φυσικά θα δοθεί δημοσιοποίηση, φυσικά θα επιδιωχθεί επικοινωνία και με άλλους φορείς, έτσι ώστε, σας είπα, σαν ας πούμε βασική και πρώτη επιδίωξη να σπάσει αυτό το σιωπητήριο, να μπουν τα πράγματα…να αρχίσουν να μπαίνουν επιτέλους τα πράγματα στη θέση τους και ήδη αν μου επιτρέπετε, επειδή η κατάσταση δεν μπορεί να κουκουλωθεί άλλο, βλέπουμε διάφορες ρωγμές προς αυτή την κατάσταση. Βλέπουμε να μιλάμε διάφοροι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι τώρα σιωπούσαν και βλέπουμε να μιλάνε και διάφορα μαζικά μέσα ενημέρωσης τα οποία μέχρι τώρα αγρόν ηγόραζαν. Άρα θα βοηθήσει αυτή η πρωτοβουλία να διευρυνθεί επιτέλους το ρήγμα στην αλήθεια και να σπάσει το πέπλο της σιωπής»

 

 

 

Πηγή:thepressproject.gr




Franck Gaudichaud: «Παρατηρώντας τη Χιλή για να καταλάβουμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζήσουμε»

Ο Franck Gaudichaud, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Jean Jaurès της Τουλούζης όπου διδάσκει ιστορία της Λατινικής Αμερικής, ολοκλήρωσε πρόσφατα ένα ταξίδι στη Χιλή. Ο συγγραφέας του «Χιλή 1970-1973: χίλιες μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» δέχτηκε να μας παραχωρήσει μία συνέντευξη για να αναπολήσει μαζί μας τους πέντε μήνες κοινωνικής αναταραχής που ταρακούνησαν τη χώρα.

Συνέντευξη στον Jérôme Duval

Η Χιλιανή εξέγερση ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2019 και εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά μέσα στο φοιτητικό κίνημα έπειτα από την απόφαση της κυβέρνησης Πινιέρα να αυξήσει την τιμή των εισιτηρίων στο μετρό. Η καταστολή ενάντια στη νεολαία κατάφερε να συγκεντρώσει το σύνολο της κοινωνίας, όχι μόνο ενάντια στην αύξηση των τιμών στις συγκοινωνίες, μέτρο που απέσυρε έκτοτε, αλλά ενάντια στο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κληρονομήθηκε από τη δικτατορία του Πινοσέτ στο σύνολό της.

Στις 22 Οκτωβρίου κι ενώ απαριθμούσαμε ήδη, μια δεκαριά νεκρούς, πάνω από 80 τραυματίες εκ των οποίων ορισμένοι από σφαίρες, πράξεις βασανιστηρίων και σεξουαλικές επιθέσεις που διαπράχθηκαν από τους στρατιώτες, αυτούς δηλαδή που περιπολούν το Σαντιάγο για να διασφαλίσουν την απαγόρευση κυκλοφορίας, ο Πρόεδρος της χώρας Πινιέρα άρχισε να υποχωρεί. Εξέφρασε δημόσια συγγνώμη στο Χιλιανό λαό και ανακοίνωσε υποτιθέμενα κοινωνικά μέτρα για να κατευνάσει την ορμητικότητα των εξεγερθέντων: αύξηση της τάξης του 22% για τις χαμηλότερες συντάξεις, ακύρωση της πρόσφατης αύξησης 9,2% στο πάγιο του ηλεκτρικού ρεύματος, δημιουργία μίας νέας φορολογικής κλίμακας για τις υψηλότερες αποδοχές από τα 8 εκατομμύρια πέσος μηνιαίως, μείωση των βουλευτικών αποδοχών…

Επιπλέον, το κοινοβούλιο ψήφισε στις 24 Οκτωβρίου (88 ψήφοι υπέρ, 24 κατά και 27 απόντες), ένα σχέδιο νόμου για να μικρύνει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας περνώντας από ένα μέγιστο 45 ωρών στις 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Η πρόταση θα έπρεπε να περάσει από την επιτροπή και έπειτα από τη Γερουσία.

Υπήρξε μία οπισθοχώρηση της κυβέρνησης που φαίνεται, με μια πρώτη ματιά, αξιόλογη. Γιατί όμως οι ανακοινώσεις αυτές δεν ηρέμησαν το επαναστατικό κίνημα;

Αυτό που αποκαλούμε «κοινωνική ατζέντα» έχει εντελώς ξεχαστεί από την κυβέρνηση. Οι ανακοινώσεις έχουν γίνει. Υπήρξε και το άνοιγμα μίας κυβερνητικής ιστοσελίδας που διατεινόταν να προβάλλει την πρόοδο που είχε επιτευχθεί, ότι δήθεν, έχουμε ήδη αγγίξει το 77% της πραγματοποίησης της κοινωνικής ατζέντας.

Βασικά, εάν σταθούμε αυτή τη στιγμή στις λεπτομέρειες, η πλειονότητα των μέτρων δεν έχουν ακόμα τεθεί σε εφαρμογή. Ακόμα και αυτά που έχουν εφαρμοστεί, όπως η μικρή αύξηση της κατώτατης σύνταξης, τα πριμ για τους χαμηλότερους μισθούς και οι μικρές βελτιώσεις στην κάλυψη υγείας, η λογική παραμένει ριζικά νεοφιλελεύθερη. Που θα πει ότι, με το χρήμα του δημοσίου, το Κράτος απλώς παρεβρίσκεται και υποστηρίζει τις αγορές της εκπαίδευσης, της υγείας ή τα συνταξιοδοτικά κεφάλαια, που ανθούν στη Χιλή.

Επιπλέον, αυτό που ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση είναι πραγματικά ελάχιστο και μεγαλειωδώς εξευτελιστικό, να το πούμε διαφορετικά, απολύτως υπέρμετρο. Θα μπορούσε να υπάρξει πρόοδος με την ανακοίνωση της φορολογίας για τους πλούσιους, αλλά ο Πινιέρα, που είναι και αυτός μέρος της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας, είναι εντελώς εξαρτώμενος από τις εταιρείες και δεν έχει καν στο νου του να φορολογήσει τους κυρίαρχους. Σε ότι αφορά ένα πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ευρύτητας, η πιο ανεπτυγμένη μέχρι σήμερα πρόταση είναι εκείνη της «Τραπέζης της κοινωνικής συνοχής» (Mesa de Unidad Social) που βρίσκεται στο CUT (Central Unitaria de Trabajadores), από πλήθος συνδικάτων και πολλών άλλων οργανώσεων (φεμινιστικών και περιβαλλοντικών κυρίως). Μία πρόταση 10 σημείων στα οποία η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα απαντήσει.

Διακρίνουμε τη βίαιη καταστολή των Χιλιανών αστυνομικών, ενώ παράλληλα το νομικό σύστημα ψηφίζει ελευθεριοκτόνους νόμους για να φρενάρει τις κινητοποιήσεις. Ο τελευταίος νόμος που πέρασε και αφορούσε στην απαγόρευση της χρήσης μάσκας στις διαδηλώσεις, είναι μία εικόνα.

Πράγματι, από την αρχή της κινητοποίησης, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν η καταστολή, μία κρατική καταστολή απίστευτα στυγνή και ανελέητη, μαζί μάλιστα με μία περίοδο στρατιωτικής ανάπτυξης στους δρόμους και την κήρυξη ενός Κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάτι που είχε να συμβεί από το τέλος της δικτατορίας του Πινοσέτ το 1990. Γίνεται συστηματική χρήση των χιλιάδων αστυνομικών για την καταστολή των κινητοποιήσεων, με χρήση πραγματικών πυρών ενώ προσπαθούν να τρομοκρατήσουν εκείνες και εκείνους που δεν διστάζουν να διαδηλώσουν. Παρόλα αυτά, οι διαδηλώσεις παραμένουν μαζικές.

Σήμερα η Χιλή έχει καταγγελθεί σε διεθνές επίπεδο, όπως επίσης και στο εσωτερικό της χώρας από το εθνικό ινστιτούτο των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που παραδόξως είναι κρατικό. Το παραπάνω, απαριθμεί μία τριανταριά θανάτους, 400 σχεδόν οφθαλμικούς ακρωτηριασμούς και πολλές χιλιάδες τραυματίες. Σημειώνει επίσης, περιπτώσεις βασανιστηρίων, βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις μέσα στα αστυνομικά τμήματα ενώ κάνει αναφορά για χιλιάδες άτομα που βρίσκονται εδώ και μήνες στις φυλακές που σύμφωνα με τους διαδηλωτές είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Και η απάντηση του Κοινοβουλίου, είναι η ενδυνάμωση αυτής της καταστολής με έναν κυνικό νόμο που ποινικοποιεί την κοινωνική πάλη και ψηφισμένο προσφάτως, με τις πλάτες μίας μερίδας της Αριστεράς και της αντιπολίτευσης.

2020 04 13 02 ChileΕίναι πολύ πιθανό στις μέρες μας να βρεθεί κανείς στη φυλακή επειδή έφτιαξε ένα οδόφραγμα και εμπόδισε την κυκλοφορία, ή διότι φορά κουκούλα κατά τη διάρκεια μίας διαδήλωσης. Βλέπουμε εδώ, για πολλοστή φορά, σε ποιο σημείο το αυταρχικό Κράτος δεν εξαφανίστηκε με τη μετα-δικτατορία ή με μία «δημοκρατική» μετάβαση που εξασφάλισε τη συνέχιση του νεοφιλελεύθερου Χιλιανού μοντέλου, σφυρηλατημένου από τα «Chicago boys» υπό τον Πινοσέτ.

Υπάρχει ένα δυνατό κίνημα αμφισβήτησης του συνταξιοδοτικού μοντέλου, ενάντια στα κεφαλαιοποιητικά συνταξιοδοτικά ταμεία. Τι επίδραση έχει; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι απηχείται στην κινητοποίηση της Γαλλίας ενάντια στο σχέδιο νόμου για τους συνταξιούχους;

Από την συσσωρευμένη εμπειρία των τελευταίων χρόνων της κοινωνικής κινητοποίησης, υπάρχει το μαζικό κίνημα «No + AFP», που στην ουσία σημαίνει «Όχι στα συνταξιοδοτικά κεφάλαια». Αυτή η πάλη κατάφερε να καταγγείλει μαζικά την απόρριψη αυτού του συστήματος κεφαλαιοποίησης από το λαό, απλά και μόνο λόγω του ότι το ποσοστό ανάκτησης των συντάξεων στη Χιλή παραμένει από τα χαμηλότερα στον κόσμο. Οι μισθωτοί που εργάστηκαν σε όλη τους τη ζωή, φτάνουν στη σύνταξη με το 20% περίπου της τελευταίας τους μισθοδοσίας. Έτσι βλέπουμε ότι, το μισό περίπου των μισθωτών κερδίζει λιγότερα από 400 δολάρια καθαρά το μήνα, τη στιγμή που το κόστος ζωής στη Χιλή είναι από τα υψηλότερα στη Λατινική Αμερική…

Κάπως έτσι επιδεικνύεται η συνολική αποτυχία που είναι αποτέλεσμα του συστήματος κεφαλαιοποίησης. Τα συνταξιοδοτικά κεφάλαια επέτρεψαν τον πλουτισμό κυρίως μίας χρηματοοικονομικής κάστας που κατέχει όλες τις εξουσίες και ελέγχει την εξαγωγική οικονομία. Η Χιλή είναι η χώρα που κρατά την πιο μακρά και την πιο ριζική νεοφιλελεύθερη εμπειρία στον κόσμο, από το 1975. Οι συντάξεις από κεφαλαιοποίηση τέθηκαν σε εφαρμογή με αιφνίδιο τρόπο στη δικτατορία, από τον αδερφό του Σεμπάστιαν Πινιέρα, τον Χοσέ Πινιέρα, που υπήρξε υπουργός του Πινοσέτ. Στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας, πέρασε όλος ο κόσμος που μπορούσε να περάσει… εκτός από τους στρατιωτικούς που διατήρησαν το σύστημά τους με τον καταμερισμό!

Η διεκδίκηση του τέλους του συστήματος κεφαλαιοποίησης είναι στην πρώτη θέση όλων των σφυγμομετρήσεων, μετά από εκείνη για ένα νέο Σύνταγμα. Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε γιατί το σύστημα κεφαλαιοποίησης θα είναι ολέθριο εδώ όπως και αλλού, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στον καταστροφικό απολογισμό της Χιλιανής εμπειρίας. Συμπεραίνοντας ότι, αυτό συνδέεται με τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία όταν βλέπουμε τα συνδικάτα και τους Γάλλους μισθωτούς, να αντιστέκονται απέναντι σε ένα σύστημα με απόψεις που διευκολύνουν, εν τέλει, τον πολλαπλασιασμό των υπολοίπων από κεφαλαιοποίηση και την είσοδο στην αγορά γιγάντιων ταμείων όπως το «BlackRock».

Το λαϊκό κίνημα απαιτεί επίσης την αλλαγή του κληρονομημένου από τη δικτατορία Συντάγματος. Στις 15 Νοεμβρίου, τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο υπέγραψαν μία «Συμφωνία για την κοινωνική ειρήνη και ένα νέο Σύνταγμα». Αυτό προβλέπει ένα δημοψήφισμα στις 26 Απριλίου (σ.τ. Pressenza Athens: το δημοψήφισμα αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού). Οι ψηφοφόροι θα κληθούν να απαντήσουν στην ερώτηση «θέλετε ένα νέο Σύνταγμα;», ακολουθούμενη από μία δεύτερη ερώτηση που θα ζητά να επιλέξουν ανάμεσα σε, μία Βουλή που θα απαρτίζεται αποκλειστικά από μέλη της κοινωνίας των πολιτών ή μία μικτή Βουλή που θα περιλαμβάνει πολίτες και βουλευτές. Προς ποια επιλογή Βουλής κατευθυνόμαστε; Αυτή η διαδικασία που προωθεί η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή και να βρει ένα τρόπο να κατευνάσει το πάθος στους δρόμους;

Η Συμφωνία για την κοινωνική ειρήνη και ένα νέο Σύνταγμα, τέθηκε σε διαπραγμάτευση στο Κοινοβούλιο στις 26 Νοεμβρίου 2019, αμέσως μετά τη δεύτερη μεγάλη εθνική απεργία που σημάδεψε αυτόν τον κύκλο κινητοποιήσεων. Αυτή η συμφωνία ψάχνει όπως υποδεικνύει ο τίτλος, την «κοινωνική ειρήνη», άρα να καλμάρει και κατευθύνει το δρόμο απέναντι σε ένα μεγάλο εργοδότη που τρέμει ένα μπλόκο στην οικονομία. Η συμφωνία έγινε αποδεκτή κάτω από πιέσεις περιλαμβανομένων και αυτών της στρατιωτικής ηγεσίας, όταν εξαπλώθηκε η φήμη ότι, δίχως συμφωνία σε κυβερνητικό επίπεδο θα μπορούσε να συμβεί στρατιωτικό πραξικόπημα. Μεταξύ των υπογραφόντων αυτής της συμφωνίας, βρίσκουμε προφανώς τη Δεξιά, το Κέντρο, μέχρι και ορισμένους εκπροσώπους του Frente Amplio (Ευρύ Μέτωπο, «νέα» Αριστερά, απόρροια κατά ένα μέρος της μεγάλης φοιτητικής κινητοποίησης του 2011).

Πρόκειται έτσι να επιχειρήσει να βάλει αναπόσπαστα τέλος στη λαϊκή έκρηξη και την πρώτη διεκδίκηση των διαδηλωτών: το νέο Σύνταγμα. Είναι κατά κάποιο τρόπο, μία νίκη των συλλογικών μαχών, αφού για πρώτη φορά, η Χιλιανή πολιτική κάστα παραδέχεται ότι πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα του Πινοσέτ που τέθηκε σε εφαρμογή το 1980. Όμως δέχεται να το κάνει μόνο στο μέτρο που πιστεύει ότι θα μπορεί να ελέγξει τη διαδικασία. Τον Απρίλιο, το δημοψήφισμα θα πρέπει να ξεμπλοκάρει με ένα «ναι» σε ένα νέο Σύνταγμα και μία «συνταγματική σύμβαση». Άρα η πιο προοδευτική από τις επιλογές προτάθηκε από την κοινοβουλευτική συμφωνία. Αλλά είναι μία συνταγματική σύμβαση μέσα στην οποία τα παλαιά κόμματα θα έχουν το πάνω χέρι. Μέχρι πρότινος, δεν είχαμε ακόμα καμία εγγύηση στο γεγονός ότι οι ανεξάρτητες λίστες των πολιτών θα είχαν τη δυνατότητα να παρουσιαστούν. Γίνονται ακόμα διαπραγματεύσεις πάνω σε θέματα ισότητας αλλά και για την αντιπροσώπιση των αυτόχθονων λαών την οποία δεν επιθυμεί η Δεξιά καθώς αυτό, δεν υπήρχε στην αρχική συμφωνία. Η Δεξιά κυρίως προσπαθεί να κλειδώσει τη συζήτηση συνταγματικά και επίβαλλε μία πλειοψηφία των 2/3 για να εγκρίνει κάθε άρθρο της μελλούσης «Carta Magna», τη στιγμή που ένας άλλος τομέας των βουλευτών απορρίπτει μονομιάς κάθε προοπτική συνταγματικής αλλαγής.

Η τηλεόραση λέει ψέματα. Ξυπνήστε και οργανωθείτε.

2020 04 13 03 ChileΑυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποφευχθεί μία παρέμβαση στο δημοψήφισμα της 26 Απριλίου: αχανείς τομείς της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και της ελευθεριακής) ακούγεται να μαλώνουν με τους κυρίαρχους σε ένα χώρο που ανοίγει και αποσταθεροποιεί τη στρατηγική ελέγχου από τα ανώτερα κυβερνητικά τζάκια για να αποσπάσει μία πραγματική και συνταγματικά δημοκρατική διαδικασία , βάζοντας στο τραπέζι το τέλος της ιδιωτικοποίησης του νερού, της εκπαίδευσης, της υγείας και τα νέα δικαιώματα των πολιτών (για παράδειγμα, την αναγνώριση των δικαιωμάτων στον αυτοπροσδιορισμό της φυλής Μαπούτσε ή την επανεθνικοποίηση του χαλκού). Άλλοι τομείς, καλούν σε μποϋκοτάζ για να καταγγείλουν αυτό που αυτοί θεωρούν «εκλογική παρωδία».

Η συνταγματική διαδικασία είναι ένα κεντρικό θέμα των συνελεύσεων πολιτών, συχνά με το όνομα «cabildos», που ανθίζουν σχεδόν παντού στη χώρα. Πως λειτουργούν αυτές οι συνελεύσεις και υπάρχουν συντονισμοί;

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες όψεις, αυτοδιαχείρισης και δημοκρατίας του κινήματος, είναι προφανώς αυτές οι τοπικές συνελεύσεις στις γειτονιές. Υπήρξε μια μικρή συζήτηση μεταξύ «cabildos» και «asambleas». Οι πρώτοι συγκλείνονται συχνά από τα κόμματα των συνταγματικών δυνάμεων και οι δεύτεροι από τους εξωκοινοβουλευτικούς. Ωστόσο σήμερα, αυτή η συζήτηση είναι ξεπερασμένη. Υπάρχουν δεκάδες συνελεύσεις στο Σαντιάγο και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας. Είναι χώροι συλλογικής διαμόρφωσης όπου γίνονται διάλογοι πάνω στο θέμα της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε, ποιο Σύνταγμα, ποιο οικονομικό μοντέλο, αλλά επίσης και πως να προστατευτούμε απέναντι στην κρατική καταστολή, τις λεηλασίες των καταστημάτων κλπ.

Η δύναμη αυτού του κινήματος είναι ριζωμένη στο έδαφος. Όπως και η πλειονότητα των συνδικάτων, παραμένει αποδυναμωμένη και τα βασικά πολιτικά κόμματα έχουν δυσφημιστεί απολύτως, δρα μία δυνατή πολιτικοποίηση «από τη βάση», ιδιαίτερα εκεί που οι συνελεύσεις είναι καλά θεμελιωμένες. Εδώ και μερικές βδομάδες, γίνονται επιχειρήσεις συντονισμού σε περίπου 25 συνελεύσεις ή οργανώσεις στο Σαντιάγο που προσπαθούν να δώσουν σε αυτή την πάλη μία προοπτική καθαρά αντι-νεοφιλελεύθερη, φεμινιστική, οικολογική και δημοκρατική. Φαίνεται καθαρά στις ομιλίες και τους απελευθερωτικούς τους κανόνες.

Τελευταία, είχαμε νέες δολοφονίες φιλάθλων, όταν παρέσυρε τον Jorge Mora μία κλούβα της αστυνομίας και τον Ariel Moreno Molina που σκοτώθηκε από σφαίρα. Σε μία Χιλή εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών, το κοινωνικό κίνημα, που φαίνεται να ξεπερνά τον κάβο των 100 ημερών επαναδραστηριοποιείται. Μπορούμε να αναμένουμε παρόλα αυτά ότι θα συμβεί η ανατροπή;

Στη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων, τις καλοκαιρινές διακοπές στη Χιλή, υπήρξε μία χαλάρωση της διαμαρτυρίας, ακόμα και αν όλες τις Παρασκευές στην «Πλατεία της Αξιοπρέπειας» όπως αυτή ξαναβαπτίστηκε, γίνονταν διαδηλώσεις αλλά και συγκρούσεις με την αστυνομία. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα κίνημα «Κίτρινων Γιλέκων» στη Χιλιανή της μορφή! Άλλες διαδηλώσεις στη συνέχεια, όπως αυτές των μαθητών, γυμνασίων και λυκείων που ήταν πολύ δραστήριοι τις τελευταίες εβδομάδες και εμπόδισαν τη διεξαγωγή των εξετάσεων της «PSU» ένα είδος επιλεκτικών και αρκετά άνισων εξετάσεων που επιτρέπουν την είσοδο στα Πανεπιστήμια.

Ωστόσο, η καταστολή συνεχίζεται και οι πρόσφατα δολοφονημένοι νέοι αναζωπυρώνουν κάπως περισσότερο τη μαζική απόρριψη στο σύνολο του λαού. Ο Πινιέρα έπεσε στο ιστορικό 6% της δημοτικότητάς του, πιο κάτω και από το ποσοστό επιδοκιμασίας του Πινοσέτ. Το είδαμε αρκετά καλά κατά τη διάρκεια του πρόσφατου φεστιβάλ στη Vina del Mar, όπου το κοινό και πολλοί καλλιτέχνες εξέφρασαν την απόρριψή τους για την πολιτική του Πινιέρα και της συνοδείας του, ξαναπαίρνοντας τις εντολές του κοινωνικού κινήματος καταγγέλλοντας την καταστολή, κάτι που είχαν την ευκαιρία να δουν ζωντανά, εκατομμύρια τηλεθεατές στη Χιλή και τη Λατινική Αμερική!

Θα προηγηθεί – μεταξύ άλλων – μία πολύ δυνατή επανάληψη των λαϊκών κινητοποιήσεων μέσα στο Μάρτιο, με την έναρξη σχολείων και πανεπιστημίων, με τον κίνδυνο να παίξει η κυβέρνηση για άλλη μια φορά το παιχνίδι της καταστολής για να προσπαθήσει να οργανώσει το δημοψήφισμά της στα τέλη Απρίλη. Σε αυτή την περίπτωση, τα παλαιά κόμματα της αντιπολίτευσης της Κεντροαριστεράς έχουν ήδη ανακοινώσει ότι, θα είναι έτοιμα για ένα νέο σύμφωνο με τη Δεξιά και ο Πινιέρα στο όνομα της διατήρησης της «εθνικής ενότητας» και της «κοινωνικής ειρήνης», διαβεβαιώνει για μία ακόμα φορά το ρόλο του στην υπηρεσία της «τάξης» και του νεοφιλελευθερισμού.

Μία λέξη για τον επίλογο;

Θα πρέπει πραγματικά να κοιτάξουμε αυτό που συμβαίνει στη Χιλή: «Η Χιλή είναι κοντά» όπως λέγαμε τη δεκαετία του ’70, τη στιγμή της εμπειρίας Αλιέντε και έπειτα με τη δικτατορία του 1973. Είναι ακόμα η περίπτωση για να μελετήσουμε το νεοφιλελεύθερο κόσμο που είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα. Πρέπει επειγόντως να καταγγείλουμε τη συνεχιζόμενη καταστολή με όλα τα μέσα και να οργανώσουμε τη διεθνή μας αλληλεγγύη με εκείνους που αντιστέκονται. Είναι όμως σημαντικό να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει στο Νότο για να γνωρίζουμε σε ποιο κόσμο τελικά θέλουμε να ζήσουμε.

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρη από αυτή την άποψη: Η Χιλή είναι το πειραματόζωο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και είναι επίσης ο παραμορφωμένος τοίχος των παγκόσμιων τάσεων, συμπεριλαμβανομένων των πλούσιων χωρών του Βορρά, τάσεις στων οποίων το έργο είμαστε μάρτυρες καθημερινά υπό την κυβέρνηση του Μακρόν, κυρίως την περίοδο της συνταξιοδοτικής αντι-μεταρρύθμισης ή με την αυξανόμενη δυναμική καταστολή εναντίον του κοινωνικού γαλλικού κινήματος. Ο καλύτερος τρόπος να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με τους Χιλιανούς αντιστασιακούς είναι επίσης να αντισταθούμε συλλογικά, εδώ και τώρα, στον οδοστρωτήρα του Μακρονισμού.

Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr




Συνέντευξη μέλους της Π.Ο. “Κόκκινο Νήμα” στην Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή Τάση

Interview with Kokkino Nima (Greece)

Editors’ Note: Below is an interview with Alexis Liossatos, a member of the temporary Central Committee of Kokkino NimaKokkino Nima is, as the comrade explains in the interview, a Greek Trotskyist organization which split from the Cliffite DEA (the sister organization of the now dissolved ISO in the U.S.) in 2018. The answers of comrade Alexis reflect the general outlook of his organization (to a wide extend). The website of Kokkino Nima is www.redtopia.gr.

 

For the RCIT’s analysis of the class struggle in Greece in the past decade we refer readers to various documents which are collected at the following special sub-page of our website:https://www.thecommunists.net/worldwide/europe/articles-on-greece/

 

We also refer readers to our book by Michael Pröbsting: Greece: A Modern Semi-Colony. The Contradictory Development of Greek Capitalism, Its Failed Attempts to Become a Minor Imperialist Power, and Its Present Situation as an Advanced Semi-Colonial Country with Some Specific Features, November 2015, https://www.thecommunists.net/theory/greece-semi-colony/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Question: Hello, comrades, thanks for taking the time for this interview! Could you first tell us a bit about yourself and your organization?

 

Answer: Hello comrades! Our organization “Kokkino Nima” (it means “Red Thread”) was created after a split in DEA, the sister organization of ISO in USA. Of course it wasn’t an accident, since we saw recently that ISO, the bigger revolutionary organization in the U.S., collapsed. DEA and ISO split from IST in 2000-2001 promising that they will break with bureaucratic methods but they did not. However the major disagreements were political and not organizational.

 

DEA’s leadership was claiming that it applies a United Front tactics from 2004 while participating in SYRIZA (the current governmental party until the elections of 7 July) and after 2015 in LAE (a left split from SYRIZA in 2015, when SYRIZA capitulated to the ruling class and Western imperialism). There was an increase in DEA’s number until 2014 (reaching around 300 members), but then there was a collapse.

 

Some comrades, members of DEA then, created a faction in the end of 2017 and we made the following criticism:

 

1) that we were constantly neglecting the independent intervention of the organization and the efforts to build in workplaces and neighborhoods. There was also a collapse of the work in the trade unions and the Red Net (a promising initiative of DEA, a network of non-integrated SYRIZA members that supported DEA and the left wing of SYRIZA, which had reached a membership of 150). Moreover, the local branches weakened significantly, and there was a conscious degradation of the “Deport Racism” initiative, from a significant force in the Greek antiracist movement to a mere “brandname” as it was controlled by alleged “non-trustworthy” (in the eyes of the DEA leadership).

 

2) that we were constantly retreating against reformism, we were making less and less criticism against it, we were relying increasingly on diplomacy with reformist allies rather than on our own action. So more and more members were leaving DEA, mainly for political retirement. The problem became even larger within LAE, a left patriotic-nationalist front, against the leadership (Lafazanis) of which DEA made almost no criticism, instead they collaborated with Lafazanis harmoniously.

 

Moreover we tried to explain that this is not in any case a tactics of United Front but a tactics of fusion with reformists, a tactics of “tailing” to them. “United front” does not mean working together with reformists in general, and in the medium term. It is a tactic with two aspects: united actions in concrete battles against the system with simultaneous struggle (not “cooperation”) against reformism, with a clear position that the reformist leadership and the reformist program lead to painful defeats. Illusions were cultivated by the DEA leadership that the “broad party” could alter its course “due to our work”, “if we put pressure to their members” and win the correlation battle inside SYRIZA, thus making it an appropriate instrument for our class. But if today, that is to say in this historical context, the needs of the struggle are covered by the “broad party”, then the need for revolutionary party building is undermined.

 

Of course when the faction was created, we noticed that there was no “democratic centralism” but rather Stalinist bureaucratic centralism in DEA. Democratic centralism is not “unified thought”, nor unity in terms of tactical issues, but unity in action. DEA did not recognize the right of a minority to communicate its views even internally, except in the pre-congress period. Not even when it concerned a minority within the CC! No debate was allowed either in the newspaper or in the review. Horizontal communication between members of various local branches was also not allowed. Although there were always many disagreements within the CC, they were never disclosed to the members. This is one reason for the extremely low political level of our members (in terms of a revolutionary organization). Finally they expelled us against the statute four months after the creation of the faction. The same old history that was characteristic for the IST.

 

We must say that the financial factor was also important for this political and organizational degeneration of DEA. Especially after 2012, when SYRIZA turned second in the parliamentary elections, DEA received great amounts of cash from parliamentary grants and also increased seriously the number of paid full-time organizers, that were paid by (and inevitably accountable to) reformism.

 

Nowadays we are a small organization with many difficulties, with organizational and political weaknesses but with a willingness to use our – negative basically – experience from “broad parties”, in order to redefine the United Front’s tactic in the movement and to emphasize the independent intervention and the building of a revolutionary organization. We believe that we have the potential to answer better than other left-wing forces in Greece the question what went so wrong and while the movement was constantly going upwards from 2001 till 2012 and the left forces finally reached the government, we resulted in having the left weakened, more disintegrated and devalued than ever before.

 

We keep a small trade-unionist intervention in few areas of the public sector, and mainly we have kept the “Deport Racism” Movement and “Sunday School of Immigrants”, which we have revived today, have rallied and mobilize greater forces of dozens activists and migrant workers, precisely because we supported them more than DEA did . Besides, the anti-racist-anti-fascist movement in Greece is by far the stronger at the moment in Greece (probably because all the left forces agree that this is a serious task and can agree on minimum tasks) and we mainly work on it. We have already organized open discussions events (for “what kind of left we need”) and we are involved in various initiatives (against racism, fascism, nationalism, imperialism and war, sexism and homophobia, as well as small-labor mobilizations) along with other organizations, trying to implement “United Front” tactic instead of “broad parties”, and the messages from this action so far are positive.

 

We issue a socialist newspaper every month (Kokkino Nima) and we have a website, “redtopia.gr”. We are now trying to redefine democratic centralization by asking our members’ opinion for a number of issues and being more flexible in publishing members’ personal opinions, especially on the site. We have an 8-member temporary central committee and we do not have professional executives, our members are workers in private and public sector, students etc., which in part explains many of our weaknesses (we were educated in a quite different way in DEA). Unfortunately we have not yet been able to make a constitutive plenary and discuss about statute and a lot of issues of our physiognomy. We have organized only our founding conference and in the coming months with articles, discussions and the organization of our constitutive plenary we hope to make significant steps in this process.

 

We aspire to contribute to the dialogue in both the Greek and the international left. Besides, as we are in a period of crisis, reflection and goal-redefinition of both the Greek and the international left, we could not have all the problems dissolved. We will try to find and consolidate our position in the movement and the left, discussing and at the same time acting and contributing to the small and big battles of the movement.

 

 

 

Question: The popular masses in Greece experienced a series of attacks in the past years. Could you summarize what have been the major consequences for the social and economic situation of the workers and poor?

 

Answer: The labor and popular masses after the memorandums have lost on average about 50% of their purchasing power. There have been large wage cuts in the public and private sector, pensions have fallen considerably, retirement age limits have risen, public schools and hospitals have reached the brink of collapse, social services have shrunk, poor people’s taxes have risen seriously, many small businesses were forced to close, several public enterprises have been privatized and many people have lost their jobs. Unemployment rose to 30% and among the youth to 60%. Today, 600-700,000 people, mostly but not only young, have migrated abroad, most in the years of the crisis. SYRIZA prides itself on reducing unemployment rates, but it is a symbolic reduction. New recruitments involve flexible working relationships and part-time jobs. The only sectors that maintained their privileges and the gross state funding (also during SYRIZA government) were the church, the army, the police, the judges.

 

Against all this, the people rose up, demonstrated, stroke and strengthened the SYRIZA left, especially with their vote and mostly not with their active enlistment. They believed they could change the situation. Today, unfortunately, the climate has been reversed, the world has embraced SYRIZA’s doctrine that “there was no alternative” and faces the new state of austerity and poverty as the “new normal”.

 

Already since 2012 the working class had put most hopes in the parliamentary change via a “left-wing government“. SYRIZA attempted to strengthen this complacency between 2012 and 2015 – its strikebreaking attitude to the great strike of teachers in 2013 is characteristic. Finally, in 2015 SYRIZA signed the continuation of the memoranda and betrayed the referendum in the summer of 2015. But the ordinary people in the past years recognized Tsipras as their sole and indisputable leader and did not have as an option of a visible anti-capitalist alternative. The non-SYRIZA left largely assumed a passive role by cursing SYRIZA and waiting that its “betrayal” would show that it was “justified”, while SYRIZA’s left wing essentially functioned as Tsipras’s tail. It left SYRIZA (with 40 parliamentary deputies, 5 ministers and the President of the Parliament, as well as 3 European deputies) too late, without a plan, and after swallowing all the maneuvers of Tsipras in the past three years. Eventually the left people were disappointed but re-voted Tsipras in September of 2015 as the “lesser evil” (many also turned to abstention) and the other left-wing parties did not really get anything. LAE, of course, gained 2.9% and lost by 0,11% its entry into the Parliament, but it also lost it quickly, presenting the same pathogeneses and right adjustments with SYRIZA, as well as an excessive “left” nationalism in the name of the struggle for “national liberation” against the “European Union occupation”, that led LAE’s leadership make criticism to SYRIZA from a right-wing point of view. So they sent hundreds or even thousands of activists to the retirement, and made tens of thousands of voters even more disappointed. In any case, there was a gravestone in the resistance movement … minimal labor mobilizations took place between 2015-2019 and they were even less successful.

 

Ultimately, the world was tired of the “left” austerity and turned again to the right (as the European elections /and finally the parliamentary elections of 7 July showed, which the right won with 40%).

 

Hundreds of thousands people demonstrated in the nationalist rallies that organized parts of the bourgeois and state mechanism with the right and the far right against SYRIZA for “Macedonia”. Ultimately it seems that a conservative and reactionary wind of change in a considerable percentage of people’s consciousness prevailed – a wind that blew to the right. In miniature (or maybe let’ s say in exaggeration) it is the same “mechanics” that turns the revolution into counter-revolution. When people are disappointed by the left, it is easy to turn in a reactionary direction.

 

From what has already been said by the leader of the right (K. Mitsotakis), it will be a war machine of capital, with a revanchist character against the workers and the poor (who dared to challenge the dominant bourgeoisie plan in 2010-2015) and against anything that resembles resistance movement and left. And this is a right with a strong far-right wing within it, whatever that means for social rights, dealing with immigrants and “national issues”, social freedoms etc. Mitsotakis has already given ministries to far-right representatives and “technocrats”- which represent directly capitalists.

 

 

 

Question: Could you describe the situation of migrants and refugees in Greece? As you are heavily involved in anti-racist activities, please tell us a bit about this.

 

Answer: Before the financial crisis (2008), more than 1 million immigrants lived in Greece (about 10% of the population). Mostly economic migrants from Albania, Bulgaria and the former USSR countries, but also (mainly after 2001) refugees from Afghanistan, Iraq, Pakistan, Bangladesh and others. The Greek state has always faced migrants and refugees with racism, because they needed them as cheap workforce – and the best way to achieve this is racism. In the 1990s Albanian immigrants suffered but gradually assimilated and state racism against them moderated. However, racism against (basically Muslim) refugees from the Middle East increased in the 2000s. The refugees used Greece mainly as a passage to go to northern European countries but were trapped in Greece because of various racist European “directions”. Refugee workers were not legalized, prosecuted and imprisoned by the police, working illegally and in conditions of slavery. Legalization rates were very low and slow and Greece’s granting of asylum to refugees was the lowest in Europe. Greek employers have been enriched by the hard work of migrants and refugees, and many jobs in Greece could not exist without them (e.g. in the fields/agriculture or in the construction of buildings). After the crisis, economical immigrants have been reduced (since jobs in Greece were reduced leading them to migrate elsewhere) but Greece has welcomed new waves of refugees (mainly from Syria, from Africa and other Middle East countries) due to the crash of “Arab Spring” and imperialist interventions there. The attacks of the police and the fascists multiplied. In 2016 a huge wave of refugees from Greece passed. About 50,000 of them were found trapped in Greece after the EU-Turkey agreement (signed by the “left” Tsipras) and closed in concentration camps under terrible conditions. This agreement has led to even greater repression on Greek borders and even more deaths-drowning of refugees. SYRIZA continued to grant asylum “with the dropper” and did not allow their journey to the West, since it is a fanatical defender and ally of the EU.

 

Greek society is divided over immigrants. In the right-wing section of society, racism is exacerbated, but there is also a serious part in the centre-left section that still stands in solidarity with refugees. In 2016, a year of large-scale transit of refugees from Greece, tens of millions of portions of food and clothing were offered by Greek workers and poor, relieving a bit of the refugees’ suffering. The EU-Turkey agreement provided for large funding for the Greek state in cooperation with NGOs for the management of refugees’ lives. So SYRIZA succeeded in integrating part of the solidarity movement through professional ties. There is plenty of evidence to suggest that the largest amount of money for refugees is not directed to the needs of refugees but is subjected to speculation and misuse by state and NGOs. Even today, however, there is a large network of independent anti-racist and movement initiatives that take care of improving the lives of these people.

 

We participate in the solidarity movement through Sunday Immigrants School (SIS), which operates since 2004. SIS operates weekly, every Sunday. The idea is that migrant and refugee workers can come and learn Greek for free in order to be better integrated into Greek society, to facilitate their communication with Greek workers. The SIS has been a great success, with hundreds of migrants being taught Greek each year by dozens of volunteers, it is the most successful school of such kind in Greece, and the only one that is almost always present in every major labor mobilization. Since 2004, hundreds of volunteers and more than 10,000 refugees and immigrants have passed from its processes. SIS also has a legal support team for immigrants and refugees and in recent years it also organizes free classes for Greek poor and immigrants. Its main income is a big annual festival that it organizes and an anti-racist calendar it issues. Meetings, theoretical discussions, demonstrations, and other activities are organized in the direction of unity of foreign and Greek workers.

 

 

 

Question: There exist significant fascist forces in Greece like “Chrysi Avgi” (Golden Dawn). Could you say a few words about the latest developments of the fascist danger and about the most important anti-fascist activities?

 

Answer: Due to a large international section of the radical left integrating and retreating after the SYRIZA’s betrayal after 2015 as well as the defeats and breakdowns of the “pink” governments in Latin America, all Europeans nationalists and extreme right-wing racists have found the opportunity to claim social influence with self-confidence, enhancing logics of social cannibalism and “civil war between the poor”. In Greece LAOS was already before economical crisis in the Greek Parliament, a party of “fascists with ties” which took about 5.6% in parliamentary elections and 7.15% in the Euroelections in 2009. This party participated in the government with PASOK (centre-left/social democracy) and New Democracy (Right) and voted for the first memorandum. It was one reason that gave the criminals and paramilitary neo-Nazis of Golden Dawn the opportunity to enter the Greek Parliament with 7% in 2012.

 

The Golden Dawn immediately attempted to take advantage of its entry into the House to dominate the streets, even to claim the hegemony in the right from New Democracy. The hundreds of anti-fascist committees that sprang up in all the cities of Greece managed to limit them partially. In 2013, Golden Dawn battalions murdered an anti-fascist musician, Pavlos Fyssas. The system tried to protect the GD and conceal the crime, but a massive anti-fascist uprising broke out. For a month, tens of thousands of people were demonstrating and attacking the fascist offices all over the country, demanding that the Golden-Dawn leadership and its murderers should be imprisoned. Ultimately, the state was forced by the broad antifascist rage and mobilization to capture the leadership of the GD and partly squeeze the privileges the gang enjoyed for 35 years. The trial in the court has been deliberately delayed by the state and has not yet been completed, but it has nevertheless brought the fascists into a difficult position and has led to the reduction of their electoral influence and the creation/enhancement of new far-right groups. Golden Dawn in Greece is currently debilitated by the criminal organization’s trial and is decimated by the continued withdrawal of its leading members.

 

In the last year they tried to re-emerge, taking advantage of the government’s right-ward policies (anti-Turkish and anti-Macedonian imperialism and nationalism, concentration camps, deportations, turning a blind eye to torture and murders of refugees etc). They attempted to re-activate the paramilitary battalions and escalate their fascist attacks. They didn’t make it well. The antifascist movement answered massively in the streets, usually gaining the majority of the society, a lot of resolutions of sympathy etc.

 

In the parliamentary elections of 7 July there were good news concerning GD: They stayed out of office with 2.9%while another party of “fascists with a tie” (the party of Velopoulos, ex-LAOS and ex-NewDemocracy, friend of Golden Dawn until recently) took their place with 3.7%, after its success in the Europarliament. Also a lot of members abandoned it and the only one Europarliamentary member declared his independence from GD. There is no room for complacency. Τhe fascist far-right retains its electoral power in about 7%, a large part of society (which mostly voted for the right against Tsipras) agrees with them, there is a number of fascist groups (including G.D.) that will go on attacking with their battalions and in the next period they will have a lot of opportunities to enhance their influence and power in the streets, given the crisis of the left and the movement.

 

It is of great importance that the GD is convicted in the ongoing trial, but even this will be a result of pressure from below: anti-racist campaigns and anti-fascist responses where fascist attacks occur. In case another wave of economic crisis arrives given the present state of the left, the far-right will have the potential to grow.

 

As “Deport Racism” we say that to stop them, a precondition is the activation of the forces of the movement and the left, so as not to give public space to the fascists, as well as our unity in action to move forward. Such a mobilization is able to marginalize neo-Nazis in the neighborhoods and lead to their weakening at the ballots. The left must highlight the criminal nature of the Nazis, but we cannot limit ourselves to just this. We must prove the systemic character of the extreme right-wing, of their nature as hostile forces to the interests of the working class and the poor. It is no coincidence that the Golden Dawn members are working with the ship-owners in Perama, setting up a strikebreaking “union” of henchmen and at the same time a job-finding agency with poor pay and no rights.

 

The co-operation of systemic mechanisms, parts of New Democracy and Neonazis, as in the town of Ptolemaida (where I live), is also something which must be denounced. We must also denounce the close relationship of mutual support between them and the armed forces (e.g. police). But the left also needs to confront the Social Democrats’ attempts to create a “progressive pole” against the far right. No anti-fascist pole can depend on inhumane concentration camps for refugees in the Aegean islands, the operations of the police against refugees or closed borders, as the SYRIZA government did. No anti-fascist front can be made with those who evict refugees from apartments and throw them in the street. SYRIZA’s leaders have strengthened their relations with priests friendly towards the Golden Dawn and have made common appearances with Golden Dawn deputies, especially around “national issues.” No kind of antifascist “United Front” can be built with the chosen government of Greek capital and Western imperialism, with the oppressors of the social majority and the torturers of immigrants. United Front, though, can be built in local initials with the rank-and-file of SYRIZA. The only “progressive pole” that can be set up against the far-right is the one of the movement in the streets and workplaces, of solidarity towards refugees, resistance to the racist policies of Greece and European Union and the demand for open borders and the free movement of victims of poverty and war.

 

The antifascist movement has definitely succeeded in shrinking of G.D. via a lot of victories in the streets. There are plenty of examples of cities that have recalled permits for the events of Golden Dawn due to a general outcry of society and the mobilization-demonstrations of the left. When there is a major mobilization of G.D., antifascist mobilization is much larger and usually don’t permit them to parade militarily (because the police stops them). Moreover, after the riot following the assassination of P. Fyssas, antifascist movement succeeded to lead most of Golden Dawn’s offices-basements to close, to its crisis and to its eradication in areas such as Saint Panteleimonas (which they had once fully controlled and practiced terrorism there). The last months, in the town of Ptolemaida (close to the border with the state of Macedonia, where the system has consciously cultivated nationalism against the neighboring state) provides an example of how to deal with fascists: after targeting a member of “Kokkino Nima” by the block of right and far right, we moved forward addressing organisations, movements and unions, and we received 23 resolutions of sympathy, calling all the left and antifascists for united action in the streets to break right wing terrorism. The result was a very massive event for the town’s size. This campaign led to the far-right (of right-far right) front to be marginalized and ultimately to shrinking, crisis and splits. The big party of the right (New Democracy) and institutional pillars (Media-Municipality-Church) were forced to withdraw from the common front leaving a handful of Fascists and the Nazis shouting but no longer having a chance of success in their goal of dominating the city. In 29-30 June, we finally succeeded for the first time in Ptolemaida to organize a two-day antifascist festival, where totally 500 people participated. It is probably the most massive movement event in the town, despite the general crisis of the movement and the left.

 

The same days antiracist and antifascist festivals were organized in many cities, as it happens every year, where thousand people discuss against fascism and enjoy together. This year the participation was one of the greatest of the last years.

 

 

 

Question: The SYRIZA-led government is associated by many as a “left-wing” government since SYRIZA is part of the ex-Stalinist “Party of the European Left”. What are your characterizations of SYRIZA and the politics of the government?

 

Answer: SYRIZA was a left front that was founded in 2004 and we participated in it from the beginning. Its largest component was Synaspismos, a reformist party of the European Left. Synaspismos and SYRIZA between 2004 and 2008 made a left turn and supported the movement; it had very radical and even anti-capitalist elements in its program and was considered dangerous by the system, which accused it as a “terrorist party”. It was the period with the great movement of students’ occupations in the universities (which finally won and SYRIZA was the only force to support it) and the uprising of December 2008 (where SYRIZA broke the “national unity” and was again the only force that supported it). This period of SYRIZA’s radicalization and system targeting was vital to winning the majority of the struggling people in 2010-2012: the people chose a left-wing front that supported their struggles and was considered dangerous by the system.

 

Here is a lot of talk about what reformism is today. “Traditional” reformism is characterized by a militant and organized-trade unionized working class struggling for better working conditions within capitalism, even if it needs to go against its leadership, at least in part. SYRIZA was never in these terms a mass reformist workers’ party, although it had a very strong (mostly electoral) resonance in the world of the movement. DEA had then had the analysis for SYN about “left-wing reformism.” In general, the tradition of IST in Greece (SEK, DEA) considered even PASOK (the Social Democratic Party that ruled over Greece for 20 years before collapsing with memorandums and losing its electoral clientele to SYRIZA) until at least 10 years ago as “right reformist”,”bourgeois-labor”, degenerate social-democratic party. For PASOK, of course, this has been a basis, as PASOK was actually gathered in its lines pieces of the class that often strike and win against PASOK governments. PASOK still has a much greater power in labor unions than SYRIZA, which strength within the trade unions are weak, sometimes weaker than the revolutionary left’s, especially in the private sector, despite the fact that SYRIZA has been a government party for years. SYRIZA always had a very small labor-based base, its party base was mainly petty-bourgeois and mainly had passive members. After 2015, the overwhelming majority of SYRIZA’s labor and fighting elements was thrown out of the party, with about 10,000 members (out of a total of 35,000) abandoning it, probably its most militant and politicized members (If we want to compare with PASOK, think about that this once reached the 1 million members …).

 

SYRIZA, in order to have a reason to exist as an opponent of the “unpopular right”, is struggling to show that it is “socially sensitive”, but having accepted the whole basic framework of memorandums and neoliberalism. We call its policies “social-neoliberal” since they have nothing to do even with Keynsianism. As a government, SYRIZA has given some petty subsidies to weak social groups, while NDemocracy said it would cut them, SYRIZA is a bit more tolerant of movements and rights (e.g. LGBT), although it has also attacked several times on demonstrators, SYRIZA was by far the most pro-imperialist and pro-U.S. government in the region, there are such minor differences . In all these cases, we did not see either SYRIZA’s base-membership being revolted or any leftist tendency inside it, but whenever it was necessary, it played a reactionary and strike-breaking role.

 

On the other hand, the workers and the poor who claim to be left still vote for it massively, and they regard it as a “brake” against the right-wing counter-attack, as the “less evil”, with “greater social sensitivities.” In the elections, the left-wing people voted by an overwhelming majority for SYRIZA against the right and despite its wear it rose by about 8% compared to the European elections that had been conducted one month ago. When a movement breaks out (very likely soon, now that the right will unleash its attacks as a new government), the majority of workers on the streets will have surely voted for SYRIZA. Some say that the reformist parties today generally do not have the mass and the relationship with the trade unions they had earlier, so that SYRIZA in this sense is part of the reformist tradition, that “this is the reformism of our era.” Some other left-wing organizations say that SYRIZA is a bourgeois party.

 

So there is a discussion about the nature of SYRIZA within us. One central comrade has recently written that SYRIZA is a degenerate reformist-social democratic, “bourgeois workers party”. Other comrades have reservations, as they feel that SYRIZA has no really organized base and organic relationship with our class to press it from below and it resembles more a bourgeoisie party.

 

Personally, I have not clarified my views on this issue. It looks to me like a hybrid with elements from both types of parties, in the best case. If we make a comparison with the 1936’s Popular Front in France, I would say that SYRIZA today is more like the Radical Party and not the Socialist Party. A bourgeois party with a petty-bourgeois passive base and few possibilities for mobilization, “progressive” and a party of the “political center” but not enough to call it a workers’ party. We would also like to know your own view on this!

 

To make a comparison: the Democrats in the U.S. always appeared as a progressive counterpart to the Republicans (and Trump today). However, for ISO (our former sister organization, which 4 months ago declared its dissolution to “reconstitute” within DSA and the left-wing of the Democrats …) argued that the Democrats were traditionally a bourgeois and imperialist party, not a bourgeois workers party, although an overwhelming majority of left-wing people found shelter in it against Republicans.

 

The discussion about SYRIZA’s character matters, because it affects our tactics towards it. Today, the choice of one or another attitude must be accounted for mainly by how it will be able to connect mainly with SYRIZA’s voters, not with its members, who are inactive, petty-bourgeois or paid and rarely stand in any movement process (e.g. in Ptolemaida 4-5 leaders of SYRIZA participated as observers once or twice each in the dozens of anti-fascist meetings and actions we did, no ordinary member of its party “base” participated), so to discuss about United Front with its (party) “base” to strengthen the movement is rather funny.

 

Even if SYRIZA is a bourgeois-workers party today, this does not mean, for example, that we will ally with its central leadership. PASOK ruled since 1981, but after 1985 it has consistently applied austerity policies. Although the SEK (IST) comrades (and later also the DEA) considered it as a bourgeois-workers party, they did not call for voting it after 1996, and of course it was eliminated from central alliances (although PASOK also avoided them). Instead, they could work with PASOK’s trade union factions on various movement actions, and they did it right, when they did not undermine their criticism on PASOK. There is, therefore, a limit beyond which reformism is shifting to the right, especially when it governs with unpopular policies, so that it does not allow generalized partnerships with the leaders. This is our case now: SYRIZA’s leadership has followed its alliance with the bourgeoisie and imperialism between 2012-2015 (with secret and obvious meetings with them), abolishing piece by piece the elements of its program that led to rupture with the Greek bourgeois and the EU, pause of debts payment and deletion of public debt, “tearing” – cessation in one day of all the memorandums, striking on the rich for the redistribution of wealth etc. The Tsipras team practically drove the decision-making center off the majority of the old leadership of SYRIZA and organized a parallel center that did whatever it wanted in SYRIZA and only accounted for the bourgeoisie. Eventually, in 2015, it was a classic social-liberal government that continued with Memoranda 1 and 2 and voted third. It expelled the party’s most militant part and legitimized the “There is no alternative” in the name of the left, put a gravestone to the movement consciously, and massively disappointed the left, putting the left on the system frame, exhausting the “moral burden” of the left (in all this contributed the inability of the other left too, including ours together, but this is another discussion). It ruled un-popularly, pro-imperialist, anti-immigrant for four years. We had a slogan in 2012 that said “no truce with the government of memoranda – no tolerance to neo-Nazis”. I think it was right and it also matched the SYRIZA government period. And I think it is true today, with SYRIZA as a major opposition. On specific conditions, we could discuss an alliance with parts of its – relatively small – base, as I have said, on specific issues, in the context of United Front tactics.

 

 

 

Question: Greece has still a strong orthodox Stalinist party – the KKE. What is your view of this party?

 

Answer: It is a party of the classic Stalinist reformism, with all that this implies: until a few years ago it supported the “theory of stages” for Greece, divides every labor movement and strike, and accepts no co-operation even in single struggles, moves everywhere alone and with only guided its parliamentary support while being super-patriotic, even criticizing SYRIZ’s government from a right point of view on “national issues”, with rhetoric often reminiscent of the far right (as did LAE as well). In 1989-90 KKE ruled with PASOK and the right, although it lasted only about one year. It was near to dissolve and then did an “ultra-left turn”, so it managed to survive. It was then that the collaps in the USSR transformed the Stalinist parties all over the world into classical social democratic parties. In Greece, a split took place, and Synaspismos was the component that followed the “Euro-communist” direction. However, the KKE, at major moments of the movement, stood firmly against it: such was the case during the occupations of the universities in 2006-7, the youth rebellion in 2008, the 2011 “squares” movement, the “NO” (No to 3rd memorandum) referendum in 2015. As a consequence, several times the system congratulated KKE and recognized how much it was a “responsible” party. It is also basically a conservative party, it does not participate essentially in anti-fascist, anti-racist, anti-war, anti-nationalist or anti-sexist movements (although many feminicides have occurred in Greece in recent years). It does not fight against the church and keeps as a major representative on TV a MP (former reporter of the right and still nationalist) who maintains ties to the Church.

 

Nevertheless, it is probably the only mass reformist-workers party in Greece. It still has very deep roots in the Greek society as a result of the struggle against the German Nazis (when the KKE reached 400,000 members and Greece was on the verge of “popular power”). Today, it probably has about 10,000 members, it can mobilize up to 50,000 in its mobilizations, it gains high electoral results in universities and trade unions of public and private sector, and it succeeds in the elections steadily around 5% in recent years. It still mobilizes important forces even though these people (workers, petty bourgeoisie, youth, retired people) are usually mobilized ceremonially, controlled and without faith that the struggles can win. There is evidence that the KKE people is “communicating” with the rest of the movement, even though the KKE leadership is trying to cut communication ties in any way. In the upcoming moments of the movement, the KKE people participated in various battles against its leadership, they sometimes pressed KKE to participate in common demonstrations and strikes, many voters abandoned it after 2009 (over 8%) due to its conservatism and turned to SYRIZA, while in 2015 the people of the KKE by 80-90% voted NO in the referendum against the KKE line (which proposed “void”). However, in conditions of the fall of the movement, it usually does not have difficulty in having the first role in the left and regrouping its world in part, trapping a significant part of the fighters who could participate in the revolutionary Left.

 

Our line has traditionally been a line of unity and call to action on its base and leadership, with the prospect of linking with some KKE militants who think in terms of class unity and the accumulation of forces. And the same must be the whole left’s direction today, even though we know that the current leadership of the KKE is immovable. In addition, there are several departures from the KKE from time to time and it is important that they do not end up inactive “at their home”.

 

 

 

Question: Greece has seen a series of general strikes in the past decade. However they did fail to defeat the austerity of fensive. What have been the main reasons for this? And what are, in your opinion, the main lessons to be drawn?

 

Answer: Basically, the period you are referring to is the three-year period 2010-2012, where there were 30 (!) general strikes. These strikes were combined with enormous workers-popular demonstrations that sometimes exceeded 200-300,000 people. It was the time when PASOK collapsed, the Social Democratic prime minister resigned and a non-elected banker (!) took over, when PASOK co-governed with the right and far right, while the left enhanced greatly its forces. At that time the ordinary people showed that classical “class struggle” is far from finished. The people of work fought for their lives, against the big cuts (in salaries, pensions and social insurance, social services etc), and “spontaneously” came out on the streets. In the summer of 2011, it was estimated that 2-3 million people participated in the “squares” movement. Another highlight was the 28th of October (National Day and Parade), where large groups of citizens demonstrated booing against the rulers throughout Greece, sometimes accompanied by throwing of objects and beating against them, while in the booing-protests the students who parade were massively involved! But the “spontaneous” is never “spontaneous”, it is built on the experiences and struggles of the previous period, it is influenced by the attitude and the action of the left in the previous and the current period etc. It was therefore a period when the movement of the workers and the poor was combined with the action of the left and caused a massive left-wing electoral shift in 2012. Here, however, the good news stops.

 

Tsipras reformists had a plan to extinguish the great movement through the electoral path and organize the capitulation with the bourgeoisie. But what did the rest Left, to stop them? It failed and was overwhelmingly defeated by Tsipras.

 

The movement, through the dynamics of the workers and the poor, showed that it had the winning ground, but did not have the right leadership. Tsipras gained the leadership of these people, not a well-rooted revolutionary left that puts an anti-capitalist outlook, the prospect of “we have the power to take everything back”, to win even more and to build a society without bosses, to unfold a plan for coordination of the struggles, occupations of workplaces, moves to declare a general long-term strike, etc. The movement pointed out slogans as ” to leave everyone by helicopter” but did not have a positive project, such as the expropriation of wealth and banks, the “workers power” or the government of workers and the left and the massive meetings in the Squares. None of them ever claimed that they would constitute an alternative of power nor did they try to transfer the movement into the workplaces. Of course, we can say that the revolutionary left did not have the strength to do so, it was proved to be weak, multi-divided, without experiences, with many mistakes and pathogens that made it largely a passive observer and a “tail” of the movement, spurred by “spontaneous”. Even united and ready to drive a United Front tactic, I do not know if its power and experience would suffice to respond to such great revolutionary tasks. But it could certainly play a more serious role in the movement, it could definitely play a more important role in those and the later developments.

 

Eventually the “spontaneous” deflated, as it was reasonable that will do at some time, with Tsipras dominating with the proposal for “left-wing government – abolition of the memorandums.” And it was clear from the beginning that Tsipras did not care about a left-wing and workers government for rupture and overthrow but for consensus with the system, management, realistic negotiation (with capital and imperialism) in alliance with social-democrats. This was finally achieved by completing the right turn in 2012-2015, consciously organizing the cut-off of labor-popular expectations and the marginalization or satellification or integration of its left wing (so I refer you to the first answer), so Tsipras got the “green light” from bourgeoisie to rule. Nevertheless, even in 2015, the movement had not extinguished, yet hoped that Tsipras would collide. The referendum of the summer of ’15 (when people voted ‘No in Memorandum 3’ despite the massive terrorism of the system, the capital controls in the banks, the propaganda of local capital, all media, imperialism, and even top executives of SYRIZA itself) showed what the resistances of these people, and how much they had believed in the overthrow of the memorandums, they showed that they felt ready to “revolt” if their leader would call them to do. About half a million attended Tsipra’s speech two days before the referendum and urged him to come into conflict. Tsipras, for his part, made the referendum to lose it, and when he failed to do so, he simply cancelled the referendum and agreed to the third memorandum two days later. So we end up again on the issue of leadership.

 

Anarchists say that people or the movement does not need leadership to defeat. The reality is that in capitalism the working class always had, in one way or another, a leadership since it is an exploited class which does not participate directly in politics. Usually this leadership is reformist. If they do not have another visible alternative for leadership, i.e. a massively rooted leadership based on a revolutionary working class strategy, then reformism will prevail in one way or another and disappoint the masses. The movement does not go up or down by pressing a button. The “spontaneity” of the class struggles does not continue forever, it deflates at some point if it does not find the proper leadership. If a leadership turns against the movement and there is no real alternative to its left, then there will be a period of passivity and despair, perhaps even “counter-revolutionary despair” (this is a serious basis for today’s rise of the far right internationally).

 

The development of the revolutionaries does not automatically take place in a period of movement, but even if it comes, time of a few days or months (“the moment of the movement”) is not enough to overcome the ultra-multiple influence of the reformists who have established a correlation for decades. To do this, a “critical mass” needs to be built before the “moment” of a relatively large, rooted and recognizable organization, properly trained and oriented. As Trotsky said clearly, if the hunter arms at the moment he sees the bird in front of him, when he arms, the bird will already be gone. We must have armed before the bird passing in front of us.

 

Historical experience shows that if this revolutionary “seed” is not built, our class is condemned in times of crisis to go back again and again, to lose, to be impoverished, to be bloodshed. The real goal must be to build a revolutionary party, but we are far away from it. Is it worth trying? I answer ‘yes’. The tasks of the small (and defeated …) organizations of the revolutionary left today have to take stock of the past and their mistakes. Between 2001 and 2012, we were constantly on the rise of social-class struggles in Greece and a great political radicalization to the left. Why did we lose? Even worse: why has the revolutionary left weakened and much more divided, instead of strengthened, more resonant, with greater roots and prestige in the working class? We didn’t make it. We must now take care of our preparation for the next round of confrontation with the system by upgrading the political debate about tactics but also about revolutionary theory, modern communist strategy and plan alongside the support of existing resistances and initiatives to give these resistances a winning direction. The best thing we have to do as revolutionaries today, as Trotsky writes about the revolutionaries in France (“Once again: where is France going?“, March 28, 1935) is the effort to “state what is”. For those who understand themselves as revolutionary communists, the duty is “sowing” in periods of “lull” to “express” the maximum of dynamics from below, to organize and give political perspective to the best class moods when the “moment” comes again.

 

 

 

Question: The so-called Macedonian question has always played an important role in Greek politics and has been an issue of many chauvinist mobilizations. What is your view of this?

 

Answer: At the end of the 19th century, the geographic and then ethnic consciousness of the Macedonians began to form in territories that were later annexed by Greece. The ruling class of Greece either tried to exterminate, to evict or to assimilate (“make Greek”) the Macedonians, and by 1990 it had succeeded it in to a large extent. Most of the Macedonians fled north of the border of Greece in the decades of 1920, ‘30 & ’40 and formed the “Socialist Republic of Macedonia” within the framework of the United Yugoslavia under Tito administration. Greece did not have a problem with the name “Macedonia” at all this time. Only after 1990, the division of Yugoslavia and the declaration of an independent Macedonian state, the Greek bourgeoisie’s “appetite” woke up to conquer the neighbor state militarily and organized rallies of hundreds of thousands, threatening to invade in Macedonia with “tanks and weapons”, because “Macedonia is one and Greek” (using the “argument” that there is also a region in Greece called Macedonia, because … Alexander the Great talked about 2,000 years ago in Greek and lived in today’s Greek lands and because Macedonians …want to conquer Greek ground). “Arguments” which are ridiculous and unbeatable, but they managed to persuade the overwhelming majority of popular masses to agree with this). Finally, in the 1990s, Macedonia retreated to Greek pressure, changed its name, constitution and flag, and mostly granted much of its economy to Greek capital, which became the first “investment” force in Macedonia (succeeding in taking control of about 20% of Macedonian economy) and one of the largest in the Balkans. (Even today Greek capitalists are super-exploiting the Macedonian workers, with a salary of around 150-200 Euros.)

 

Tsipras, in the last year, wanted to close Macedonian’s pendency with a new deal. This deal concerned the better penetration of Greek capital in Macedonia, but also NATO’s aim to block Russian capital’s penetration. SYRIZA promoted this agreement as “peaceful” and “internationalist”, but in fact it was a “cosmopolitan” deal in favor of Greek capital and Western imperialism. The agreement definitively changed the name of the neighboring country (“Northern Macedonia” from now on), its constitution, street names, airports, history books, statues, gives Greece the right to interfere continuously in the internal affairs of B. Macedonia, to control its airspace, to make a series of business agreements favorable to the Greek capital (which have already begun, for example, the Greek public electricity company has acquired the largest Macedonian one) and so on. The case also concerns agreements on gas pipelines in cooperation with Western imperialism.

 

The right decided to make a nationalist opposition for electoral reasons (The right in the past has proposed similar to what Tsipras agreed). Eventually, large rallies were organized mainly in Northern Greece (the largest reached 250,000 in Thessaloniki), where the right, fascists, church, military and police organizations, cultural clubs, football hooligans etc ”fought” together “against the national betrayal of Tsipras”. Macedonia today is a small state on the northern border of Greece. Their basic “argument” was today the same: that “Macedonia is threatening Greece”. An equally ridiculous argument. While Greece is one of the most militarized states in Europe (the first in the EU in terms of military expenditure per GDP), Macedonia is one of the weakest military countries. Macedonia has 1/20 of Greece’s GDP, 1/60 of its military expenditure and 1/30 of its military aircraft. In the overall military rankings their respective positions are 28/136 versus 118/136 (according to the site “globalfirepower”).

 

The rallies gave the fascists the opportunity to escalate terrorism and violent attacks on activists, immigrants, movement spaces etc.

 

SYRIZA defended the deal with patriotic-nationalistic, pro-NATO and pro-capitalist arguments, legitimizing right-wing and far-right nationalist arguments.

 

But the worst is the attitude of the left. KKE, LAE and other forces of the left (apparently mainly belonging to Stalinist tradition) criticized SYRIZA from a right point of view, making criticism similar to that of the right and far-right, with some of them standing friendly or even openly participating in rallies with all the reactionary, fascist, state and para-state patchwork. Their argument was “anti-NATO” and that Macedonia can threaten us with the help of NATO … Full reversal of reality. It was one of the reasons why the left-wing people with anti-nationalist reflexes did not vote for this left, but for SYRIZA and Varoufakis.

 

Our opinion is internationalist, we defend the joint struggle of Macedonian and Greek workers against our bosses in both countries and Greek imperialism (our bosses in the two countries are to a great extent common, Greek businesses) against NATO and the EU, we are inspired by an old-formulated vision for a red socialist all-Balkan federation. Greek workers have nothing to gain from the super-exploitation of Macedonian workers from Greek capital. On the contrary, the escalation of nationalism and the intensification of inter-imperialist rivalries (NATO-EU on the one hand, and Russia-China on the other) bring war closer to our region, and the war always results in the slaughter of workers from all countries.

 

We recognize no “agreement” on issues concerning the neighboring people. Right to self-determination of Macedonian workers and the poor, war against our government, “our” austerity and “our” own nationalism- the enemy is in our own country. Struggle for peace, equality and friendship of the peoples in the Balkans, war on our memorandums. Stop the expansion of Greek capital and NATO. With these positions we stepped out openly, took initiatives, debated and protested alongside other left-wing organizations. One result of all this was that I was personally attacked and had my professional place vandalized by the fascists and part of the system in the town I live.

 

 

 

Question: What are the main tactics and slogans which Kokkino Nima raises in the present situation to give the workers movement a new orientation?

 

Answer: We try to strengthen the existing resistance by trying in parallel to influence politically. Today in Greece, there is a relatively powerful anti-racist and anti-fascist movement, in which we intervene with one of the most known anti-racist forces, the Movement “Deport Racism”. We support Sunday School of Immigrants who teaches Greek to immigrants and refugees as well as foreign languages to “foreign” and Greek poor.

 

Also the anti-sexist and anti-homophobic movement has become stronger, particularly in the last year that women and homosexuals were murdered. In all these interventions we try to strengthen the logic of connection with the workers’ movement, the struggle against the government, the memorandums and the austerity. The last year the Macedonian (but also the Greek-Turkish conflicts) dominated in the political agenda, and we participated in protests against war and nationalism. We stood against anti-Macedonian and anti-Turkish hysteria. Turkish and Macedonian workers are our class brothers and sisters and we don’t gain anything to turn against each other.

 

We played an active role in the mobilizations of “temporary” teachers-contractors (which work with flexible working conditions) and employees in the insurance funds (where we played a prominent role in the occupation of an central insurance funds building, resulting in prosecution of one member of Kokkino Nima by the courts, however the solidarity succeeded to acquitted the prosecuted) and we participated in most of the other central labor demonstrations or sectoral ones (with the largest probably being these of couriers in the private sector, the workers-contractors in local authorities-municipalities and the employees of one of the four big Greek banks) that were organized in the last year.

 

We organized some events-debates with other organizations and just ourselves. Much of the debate is about “which left we need”, “what went wrong and why did we loose from SYRIZA”, “why is the left in crisis”, and the attempt to bring some left-wing organizations back and find a common space on some movement and political issues in the next period, as ANTARSYA and LAE especially after the latest results are in serious crisis and possibly on the verge of dissolution. This is a necessary debate, because a new anti-popular attack is coming with the new government, so we need to response with the maximum of coordination.

 

In the elections we called for voting for the left (KKE, LAE, ANTARSYA, preferring the latter because of its internationalist position in Macedonian case) and in the local municipal elections (2 months ago) we participated with candidates in some united left fronts, where LAE and ANTARSYA gave the electoral battle together.

 

Our slogans are 1) defensive ones that have to do with the period (e.g. “Against the dissolution of the insurance”, “Not to the change of the penal code” (which led to lower penalties for fascists, tougher penalties for the movement, higher rates of acquittal for rapists – the movement withdrew the last order, which was a victory) etc, 2) transitional demands such as fighting against Memoranda, austerity, struggle for increases in pensions and wages, mass recruitment of permanent staff against unemployment and flexible working relationships, heavy capital taxation and tax exemptions for the popular classes, more money for public health and education, not for military and police equipment etc., against nationalism, war and fascism, for open borders and asylum, equal rights for refugees and immigrants etc, tough penalties for killers of Golden Dawn etc. And 3) political direction slogans. Before the European elections, we had slogans such as “neither Tsipras nor Mitsotakis, for a class internationalist Left, social justice will be won in the streets, with our resistance. After the European elections and the surely coming victory of the right in 7 July, the cover of our newspaper came out with a slogan: “Black” (it means something like “no way vote”) on the right and the far right. The response will be given by a resistance movement, not by the memorandum centre left. We explained that a revengeful counter-attack of the Right and escalation of the attack on capital is coming (after 9 years of constant questioning of the “traditional” bourgeois political forces) and that the reconstruction of the anti-capitalist left and the movement is urgent.

https://www.thecommunists.net/forum/interview-with-kokkino-nima-greece/




Ενιαία πάλη κατά ιμπεριαλισμού και εθνικισμού

Θανάσης Κούρκουλας, μέλος προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής της πολιτικής οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα, συνέντευξη στον Γιάννη Ελαφρό

Το «αντιμνημόνιο» δεν αρκεί σήμερα για την ανασύνταξη της Αριστεράς, τονίζει ο Θανάσης Κούρκουλας, στέλεχος της νεοσύστατης οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα». Απαιτείται ταξικός αντικυβερνητικός αγώνας και παρέμβαση στα μέτωπα της μετανάστευσης και των «εθνικών». Η οργάνωση αποχώρησε πρόσφατα από την ΛΑΕ, θεωρώντας πως μετατοπίστηκε σε θέσεις δεξιότερες του προ-κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την προσπάθεια ακροδεξιάς αντεπίθεσης, αντλεί ελπίδα από τις ταξικές αντιστάσεις και τον κόσμο της αριστεράς.

 

 

 

Στην Ευρώπη οξύνεται η αντιμεταναστευτική επίθεση, ενισχύονται οι δυνάμεις της ακροδεξιάς και της αντίδρασης. Τι τροφοδοτεί αυτή την εξέλιξη;

 

Οι δυνάμεις της ακροδεξιάς εκφράζουν οικονομικό εθνικισμό. Η τάση αντικατοπτρίζει την εκτίμηση αστικών επιτελείων ότι η οικονομική ανάκαμψη από την κρίση του 2008 θα ακολουθηθεί από νέα υφεσιακή βουτιά. Η περιστολή του κοινωνικού κράτους αντικατοπτρίζεται στην απανθρωπιά απέναντι στους πρόσφυγες, καθώς σύμφωνα με τον γερμανικό ΣΕΒ, μετά το Μάρτη του 2016 δεν χρειάζονται παραπάνω φτηνά εργατικά χέρια προσφύγων. Η μετατόπιση του πολιτικού φάσματος ενισχύεται από την ήττα της ρεφορμιστικής Αριστεράς του 2015, με σημείο καμπής τη μνημονιακή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναξιοπιστία της κυρίαρχης εκδοχής της Αριστεράς δίνει πόντους στην απόπειρα ακροδεξιάς ιδεολογικής και πολιτικής αντεπίθεσης.

Και στην Ελλάδα ενισχύεται η εθνικιστική παρέμβαση, με αφορμή το μακεδονικό, αλλά όχι μόνο. Βλέπεις μια στροφή προς τα δεξιά;

Η απογοήτευση λαϊκών στρωμάτων από τη συνεχιζόμενη πολιτική «αριστερής» λιτότητας δίνει σε ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις και στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής την ελπίδα για ανάκαμψη με αφορμή το μακεδονικό και τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Όμως οι πρόσφατες άμαζες «λαοσυνάξεις» για το μακεδονικό ήταν περιορισμένες στο συμπαγή φασιστικό και ακροδεξιό κορμό. Οι ταξικές αντιστάσεις παραμένουν παρούσες παρότι ακόμα σποραδικές, ενώ η πρόσφατη κοσμοπλημμύρα στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ υπογραμμίζει πως ένα ευρύτατο δυναμικό της Αριστεράς δεν έχει συντριβεί.

Στις συνθήκες αυτές πρέπει η Αριστερά να προχωρήσει σε αναπροσαρμογές; Και σε ποια κατεύθυνση;

Το «αντιμνημόνιο» παραμένει πηγή ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα. Όμως δεν αποτελεί επαρκή βάση αριστερής ανασύνταξης. Πρώτο, υπάρχουν πολλοί «αντιμνημονιακοί» μνηστήρες, μέχρι την ακροδεξιά. Δεύτερο, η αντιπροσφυγική πολιτική, η αναταραχή στη Μέση Ανατολή και τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» έχουν γίνει κεντρικά. Ενδεικτικές είναι οι αναζητήσεις του ΚΚΕ για την στάση της αριστεράς στην περίπτωση πολέμου με την Τουρκία. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια κινητοποίησαν την Πλεύση Ελευθερίας, ενώ ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ επαναλαμβάνουν τα επιχειρήματα περί «αλυτρωτισμού» της μικρής γειτονικής χώρας. Όμως οι χρήσιμες αναζητήσεις της αριστεράς βρίσκονται στην ενίσχυση των ταξικών αντιστάσεων στη λιτότητα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην ενιαία και αδιαίρετη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον εθνικισμό. Στην ανειρήνευτη αντιπαράθεση με τον θεσμικό ρατσισμό, την ακροδεξιά και το φασισμό.

Πρόσφατα ιδρύθηκε η πολιτική οργάνωση «Κόκκινο Νήμα». Τι θέλει να εκφράσει η νέα συλλογικότητα, τι κόσμο συσπειρώνει;

Η νέα πολιτική μας οργάνωση απαρτίζεται από συντρόφους-σσες που έχουν εμπλοκή σε εργατικούς χώρους, συμβολή στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, ενεργή παρουσία σε γειτονιές. Πιστεύουμε πως η ελπίδα βρίσκεται στις υπαρκτές κοινωνικές αντιστάσεις και στα ενεργά κομμάτια της αριστεράς. Επίσης, στη γενίκευση συμπερασμάτων τόσο για την τακτική (π.χ. τι είναι και τι δεν είναι ενιαίο μέτωπο, τι έφταιξε με τον ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια). Και στις μάχες και στην θεωρία, ήδη προσπαθούμε να ανταποκριθούμε.

Μιλάμε για Αριστερά. Και ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην Αριστερά. Αισθάνεστε στην ίδια πλευρά με την κυβέρνηση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προ πολλού περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η στρατηγική των «πλατιών κομμάτων» με ρεφορμιστική ηγεμονία αποδείχτηκε συνταγή ήττας στην περίοδο της κρίσης. Σε πλήρη αντιπαράθεση με την κυβέρνηση είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη να κερδηθούν από την ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, τμήματα του αριστερού και εργατικού κόσμου. Στην πάλη για ανατροπή της λιτότητας, στη μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον φασισμό.

Στην ολομέλειά σας πριν δύο βδομάδες αποφασίσατε την αποχώρησή σας από την ΛΑΕ. Τι σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή; Είναι εποχή για «αποχωρισμούς»; Δεν είναι αναγκαία τα μέτωπα σήμερα;

Οι μετωπικές συνεργασίες κρίνονται για το βαθμό που προωθούν τα εργατικά συμφέροντα και εμποδίζουν τις επιλογές του συστήματος. Η ΛΑΕ με βασική ευθύνη της πλειοψηφικής της συνιστώσας, μετατοπίστηκε σταδιακά σε θέσεις δεξιότερες από τον προ-κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο όσον αφορά τη διαταξική «παραγωγική ανασυγκρότηση» που προτείνει, όσο και στο πεδίο της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό. Ο αντιιμπεριαλισμός της ΛΑΕ αποσυνδέεται από την αναγκαία αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή. Οι αυταπάτες για «λιγότερο κακούς» ιμπεριαλισμούς, όπως π.χ. της Ρωσίας και η καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής ως περίπου προδοτικής για τα «εθνικά συμφέροντα» απέχουν από την αναγκαία αριστερή πολιτική για τη συγκρότηση αντιπολεμικού κινήματος. Η συγκρότηση της πρωτοβουλίας προσωπικοτήτων 114 με τη διαταξική μετα-αριστερή λογική των 10 σημείων ήταν για μας σημείο καμπής για να αποφασίσουμε την αποχώρησή μας από τη ΛΑΕ.

Πως σκέφτεστε να συμβάλλετε στην αντεπίθεση της μαχόμενης Αριστεράς και του κινήματος;

Θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα ανταποκριθούμε σε κάθε κάλεσμα που προωθεί την ανασυγκρότηση του κινήματος. Ένα παράδειγμα είναι η πρωτοβουλία συντονισμού δράσης ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό, με πρώτη δράση τα αντιΝΑΤΟϊκά συλλαλητήρια της 11 Ιούλη. Τα πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβρη, είναι ο επόμενος σταθμός. Σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές, ήδη συνεργαζόμαστε με δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και με άλλες οργανώσεις με ζητούμενο την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση σε συγκεκριμένα καθήκοντα.

Ποια είναι η γνώμη σας για άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ηγεσία του ΚΚΕ διαθέτει την πιο γειωμένη στην τάξη εργατική βάση, αλλά επιμένει να αρνείται οποιαδήποτε πρωτοβουλία πέρα από τα όρια συμβολικών κομματικών κινητοποιήσεων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με πολύ μικρότερες ρίζες, διαθέτει ένα ζωντανό δυναμικό αγωνιστών που μπορεί να παίζουν καταλυτικό ρόλο σε κοινωνικές αντιστάσεις. Από την περίοδο ως το 2015, νομίζουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να βγάλει το συμπέρασμα ότι ο περιορισμός στην καταγγελία δεν βοηθά στην μαζικοποίηση μιας αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής. Από την άλλη, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την χειροπιαστή προσπάθεια συντονισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την υπόλοιπη Αριστερά, π.χ. στο αντιπολεμικό μέτωπο ή τοπικά όπως π.χ. κατά του Mall στην Ακαδημία Πλάτωνος. Σε τέτοιες μάχες θα δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητα των δυνάμεων της αριστεράς, όπως και της ενότητάς τους.

 

Αναδημοσίευση από ΠΡΙΝ: http://prin.gr/?p=21533