Απεργούμε όλες και όλοι μαζικά και αποφασιστικά

Μόνος αντίπαλος στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ένα ισχυρό εργατικό κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα: 11 π.μ. Προπύλαια

Η εργατική τάξη της χώρας βρίσκεται αντιμέτωπη εδώ και αρκετούς μήνες με μια διαρκώς ογκούμενη ακρίβεια, που κατατρώει τα εναπομείναντα λαϊκά εισοδήματα. Μεγάλες αυξήσεις από το φθινόπωρο στις τιμές του φυσικού αερίου, των καυσίμων, του ρεύματος έχουν εκτοξεύσει τον πληθωρισμό και έχουν οδηγήσει σε μεγάλες ανατιμήσεις στις τιμές όλων των βασικών αγαθών.

Το πρόβλημα της θέρμανσης γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και αφορά πλέον την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ενώ η βενζίνη θεωρείται είδος πολυτελείας.

Πάνω από 1-2 μισθοί ετησίως υπολογίζονταν οι απώλειες στο μέσο εργατικό εισόδημα από αυτές τις ανατιμήσεις, πριν το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία! Τα μέτρα ελεημοσύνης της κυβέρνησης είναι μια κανονική κοροϊδία, που αφήνουν χωρίς έλεγχο την κερδοσκοπία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Το ψωμί και τα βασικά αγαθά γίνονται όλο και πιο ακριβά μέρα με τη μέρα.

Η ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει τις αντεργατικές πολιτικές της με στοχευμένες επιθέσεις, ιδιωτικοποιήσεις και διάλυση του κοινωνικού κράτους. Ο μόνος κλάδος του Δημοσίου Τομέα που ενισχύεται είναι τα σώματα καταστολής και οι ένοπλες δυνάμεις, για να χρησιμοποιηθούν εναντίον των λαϊκών στρωμάτων και υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Η δημόσια υγεία, η παιδεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες και δομές καταρρέουν με αντίτιμο ανθρώπινες ζωές, προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων, ενώ το ξεπούλημα των δημόσιων χώρων και την καταστροφή του περιβάλλοντος τα βαφτίζουν ανάπτυξη.

Ο κόσμος της εργασίας όμως και η νεολαία συνεχίζουν και αντιστέκονται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, κόντρα στην ανυπαρξία ορατής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης και κόντρα στο ξεπούλημα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Οι αγώνες των εκπαιδευτικών, της efood, στην Cosco, στη Λάρκο και αλλού, ενώνονται με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και την καταστολή, τις αντιρατσιστικές και αντιπολεμικές διαδηλώσεις.

Μετά από αρκετούς μήνες αναμονής η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ξύπνησε από τη ραστώνη της και προκήρυξε Γενική Απεργία την Τετάρτη 6 Απρίλη. Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, που γίνεται γενική απεργία 10 μήνες μετά την προηγούμενη φορά, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, ότι η συνδικαλιστική ηγεσία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αποτελεί σημαντικό στήριγμα της κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά βέβαια και το ΠΑΜΕ δεν ήρθε σε καμία περίπτωση σε πραγματική ρήξη με την κυβέρνηση. Έκανε ένα κάλεσμα συνδικάτων και αγωνιστών τον Οκτώβρη στο Σπόρτινγκ για να αποφασίσουν κάποια ανώδυνα απογευματινά συλλαλητήρια, αντί να πάρουν αποφάσεις για απεργιακή κινητοποίηση κόντρα στις διαθέσεις των γραφειοκρατών.

Στις 6 Απρίλη πρέπει η εργατική τάξη να νεκρώσει τα πάντα. Πρέπει όλοι οι εργασιακοί χώροι να κλείσουν και να περιφρουρηθούν με απεργιακές φρουρές. Πρέπει να εκφραστεί όλη η αγανάκτηση που αισθάνονται τα λαϊκά στρώματα απέναντι στην κυβέρνηση των αρίστων της λαμογιάς και της απάτης.

Η οργάνωση αυτής της απεργίας πρέπει να γίνει από τα κάτω, από τους εργαζόμενους, με απεργιακές επιτροπές, με γενικές συνελεύσεις και περιοδείες σε όλους τους χώρους.

Διεκδικούμε:

• Αυξήσεις στους μισθούς και ιδιαίτερα στον κατώτερο και τις συντάξεις

• Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας

• Ενίσχυση του ΕΣΥ & προστασία της υγείας των εργαζομένων

• Κατάργηση του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη (Ν. 4808/21) – Απειθαρχία στην εφαρμογή του από τα συνδικάτα

• Κατάργηση των έμμεσων φόρων – Διατίμηση στις τιμές βασικών αγαθών & της ενέργειας

• Μαζικές προσλήψεις για σταθερή δουλειά με δικαιώματα και μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση μισθού

• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις Δημόσιων οργανισμών και Φορέων

• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και μείωση της φορολογίας στα λαϊκά στρώματα

• Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

• Καμία ελληνική συμμετοχή, να κλείσουν οι βάσεις, να καταργηθεί το εξοπλιστικό πρόγραμμα-”μαμούθ”

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά

Όλες & όλοι στα απεργιακά συλλαλητήρια

στην Αθήνα: 11 π.μ. Προπύλαια

Συγκέντρωση: Δευτέρα 8.00 μ.μ Σύνταγμα

Οι βασικοί ένοχοι για τις καταστροφικές πυρκαγιές, που καταστρέφουν τη χώρα τις τελευταίες ημέρες είναι δύο:

1) ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, που δεν υπολογίζει ούτε τις ανθρώπινες ζωές, ούτε το περιβάλλον, προκειμένου να διατηρήσει και να αυξήσει τα κέρδη, και

2) η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που από την πρώτη στιγμή ξεκίνησε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια διάλυσης όλου του Δημόσιου Τομέα, συμπεριλαμβανομένης και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.

Έχουμε την χειρότερη και πιο ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των τελευταίων σαράντα ετών. Προώθησε σε μεγαλύτερο βαθμό από τις προηγούμενες κυβερνήσεις τις προσδοκίες του κεφαλαίου, και έβαλε στο στόχαστρο, εκτός από τα εργασιακά δικαιώματα, και το περιβάλλον.

Οι “επενδύσεις” πάνω απ’ όλα. Με τα περιβαλλοντοκτόνα νομοθετήματα της και την απουσία οποιαδήποτε φραγμού, το κεφάλαιο έχει ξεκινήσει νέα λεηλασία της φύσης. Ελληνικό, ανεμογεννήτριες, εργοστάσια καύσης σκουπιδιών, εργοστάσια “ανακύκλωσης” που καίγονται, ξενοδοχεία, λιμάνια και μαρίνες που εξαφανίζουν παραλίες, ανεξέλεγκτες χωματερές, μαζικός τουρισμός ακόμα και με την πανδημία που υποβαθμίζει το περιβάλλον. Και την ίδια ώρα καμία προστασία για τη φύση, τις προστατευόμενες περιοχές, την ενίσχυση των κρατικών δομών προστασίας.

Το καπιταλιστικό σύστημα καταστρέφει τον πλανήτη και προκαλεί την κλιματική κρίση, για τα κέρδη των λίγων. Έτσι έχουμε την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, την ένταση των ακραίων καιρικών φαινομένων, όπως είναι ο τελευταίος πολυήμερος καύσωνας, τις καταστροφικές πυρκαγιές, το λιώσιμο των πάγων κ.α.

Ο “ανέμελος” πρωθυπουργός και οι “άριστοι” της κυβέρνησης τους ενδιαφέρονται μόνο πως θα ενισχύσουν τα μέσα καταστολής και έτσι έτρεξαν να προσλάβουν χιλιάδες αστυνομικούς, συνοριοφύλακες, πανεπιστημιακή αστυνομία, νέα αστυνομία για τις διαδηλώσεις, “αύρες” και παντός τύπου μηχανοκίνητα για τα σώματα ασφαλείας, πανάκριβα στρατιωτικά αεροπλάνα και πολλά άλλα.

Και φυσικά έκαναν ελάχιστα για την Υγεία εν μέσω της χειρότερης πανδημίας των τελευταίων εκατό ετών, τίποτα για την Πυροσβεστική, πολύ λίγα για το Κοινωνικό Κράτος.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ενδιαφέρεται μόνο να μην υπάρξουν (πολλοί) νεκροί, όχι γιατί ενδιαφέρεται για τις ανθρώπινες ζωές, αλλά για να μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στο ΣΥΡΙΖΑ για το Μάτι και να έχει λιγότερο πολιτικό κόστος.

Και μπορεί ακόμα να κατηγορήσει και τους πυροσβέστες για ολιγωρία, καθώς την “ατομική ευθύνη” την έχει αναγάγει σε βασική πολιτική επιβίωσης της κυβέρνησης του.

Τα ΜΜΕ κατηγορούν τον πρόεδρο της Τουρκίας για τις τεράστιες πυρκαγιές, που συμβαίνουν εκεί, αλλά δεν λένε τίποτα για τις εγκληματικές ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς έχουμε καθήκον να αγωνιστούμε για να σώσουμε το περιβάλλον από την κρατική εγκατάλειψη και από τα αδηφάγα κοράκια των “επενδυτών”! Πρέπει άμεσα να οργανωθούν μεγάλες κινητοποιήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.

Διεκδικούμε:

Ενίσχυση των πυροσβεστικών δυνάμεων με χιλιάδες μόνιμες προσλήψεις

Μέσα ατομικής προστασίας, εξοπλισμό και κάθε αναγκαίο μέσο (οχήματα, αεροπλάνα κ.α.)

Άμεση αποκατάσταση και προστασία των πληγέντων από τις καταστροφικές πυρκαγιές (σπίτια, υποδομές, κ.α.) και των εργαζόμενων

Έργα αντιπλημμυρικής προστασίας

Προστασία του περιβάλλοντος κόντρα σε καταπατητές, επιχειρηματικά συμφέροντα και τη συνολικότερη υποβάθμιση της φύσης.

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο απέναντι στην εργατική τάξη και το περιβάλλον.

Πολιτική Οργάνωση «Κόκκινο Νήμα»

Η εισβολή με όπλα εκατοντάδων μελών ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων, υποστηρικτών του Τραμπ, στο Καπιτώλιο, συνιστά επίδειξη δύναμης από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, του Αμερικάνικου κράτους και την ακροδεξιά, τόσο απέναντι στην κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 3ης Νοέμβρη όσο και απέναντι στα κοινωνικά στρώματα που ψήφισαν Δημοκρατικούς στις εκλογές. Η απόπειρα διακοπής της ομαλής μετάβασης της εξουσίας στους Δημοκρατικούς, κόστισε πέντε ζωές, οργανώθηκε και υλοποιήθηκε με την καθοδήγηση του Τραμπ και μερίδας του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί.
Πρόκειται για καρικατούρα «πραξικοπήματος». Η αστυνομία χάιδεψε και διευκόλυνε την εισβολή, συντηρητικά ΜΜΕ στρογγύλεψαν το γεγονός, η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων επέμεινε στην αμφισβήτηση του αποτελέσματος των εκλογών με την ψήφο τους στο Κογκρέσσο, αποδεικνύοντας ότι ο Τραμπ έχει ακόμα την υποστήριξη ισχυρού κομματιού του κρατικού μηχανισμού εκτός από τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του.
Το υπόβαθρο αυτής της πολιτικής κρίσης είναι η βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει τις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού και επιδεινώνεται σε περίοδο πανδημίας. Οι πολιτικές του εθνκού προστατευτισμού και του εμπορικού πολέμου ενάντια σε ανταγωνίστριες δυνάμεις που κλιμάκωσε ο Τραμπ συγκρούονται με τις πολιτικές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και τα τμήματα της αστικής τάξης που ωφελούνται από την κάθε εκδοχή έχουν σκληρύνει τη στάση τους. Η πολιτική των ταξικών ανισοτήτων, η αυξανόμενη ανεργία, ο ρατσισμός, η απελπισία κομματιών της εργατικής τάξης σε αντίθεση με τα κέρδη-ρεκόρ στο χρηματιστήριο για την επιχειρηματική ελίτ, είναι η αιτία της πόλωσης της αμερικάνικης κοινωνίας.
Η άνευρη αντίδραση του Μπάιντεν και των Δημοκρατικών που κάλεσε τον Τραμπ να να σεβαστεί το σύνταγμα και τους θεσμούς την ώρα που η αστυνομία άφηνε ανενόχλητη την ακροδεξιά να λεηλατεί το Καπιτώλιο φανερώνει την αμηχανία της νέας διακυβέρνησης και την προσπάθεια να ισορροπήσει ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης με αντικρουόμενα συμφέροντα.
Την άνοδο ακροδεξιάς και φασιστών έθρεψε η πολιτική του Τραμπ που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να εκφραστεί. Η ευκαιρία που τους δόθηκε να δράσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, μπορεί να λειτουργήσει ενισχυτικά στην ανάπτυξη φασιστικών ομάδων. Η συμβολική εμφάνισή τους στο Καπιτώλιο με σημαίες της εποχής του εμφυλίου πρέπει να χτυπήσει καμπανάκι στα κινήματα και την εργατική τάξη της Αμερικής, που χρειάζεται να απαντήσουν μαζικά γιατί είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να τους εξαφανίσει από τους δρόμους και τις γειτονιές, στο δρόμο που χάραξε το κίνημα Black Lives Matter.
Η Αμερικάνικη Αριστερά στην πλειοψηφία της εγκλωβίστηκε στο εκλογικό δίλημμα «Τραμπ η Μπάιντεν». Χωρίς εναλλακτική μαζική και πολιτική απάντηση άφησε πολιτικά ακάλυπτη την αριστερή κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση που έβγαινε στους δρόμους ενάντια στον Τραμπ και που εναπόθεσε τις ελπίδες της στους Δημοκρατικούς του Μπάιντεν. Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση είναι η μόνη ικανή δύναμη να σταματήσει την ακροδεξιά και την πολιτική που τη θρέφει. Οι μαζικές αντιρατσιστικές διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστολή, οι εργατικές και φεμινιστικές κινητοποιήσεις απέναντι στη διακυβέρνηση Τραμπ αποδεικνύουν την αριστερή κοινωνική δυναμική που βράζει στην αμερικανική κοινωνία. Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες θα κρίνουν αν η αρχική αμηχανία απέναντι στην ακροδεξιά πρόκληση θα δώσει τη θέση της στην απάντηση που της αρμόζει από τις υπαρκτές δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς στις ΗΠΑ .

Μία ακόμα αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της ΝΔ,

ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών

1. Η νομοθετική ρύθμιση που ετοιμάζεται να καταθέσει η κυβέρνηση της ΝΔ για το οικογενειακό δίκαιο με αιχμή το θέμα της επιμέλειας των παιδιών: δεν είναι «ουδέτερη» ως προς τα αποτελέσματα που θα επιφέρει στον συνολικό συσχετισμό δύναμης στο «μέτωπο» του σεξισμού˙ δεν είναι υπερταξική˙ δεν έχει «εκσυγχρονιστικό» χαρακτήρα. Είναι σεξιστική, έχει ταξικό χαρακτήρα, είναι αντιδραστική˙ είναι συνεπής με το γενικότερο πολιτικό πρόγραμμα της «εμπόλεμης δεξιάς» και ενταγμένη απολύτως σε αυτό. Εμπνέεται και έρχεται να λειτουργήσει στο πλαίσιο της αντιδραστικής μετατόπισης σε πιο επιθετικές εκδοχές νεοφιλελευθερισμού συνολικά, και συγκεκριμένα της μετατόπισης σε πιο επιθετικές εκδοχές σεξισμού. Η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρνει, ειδικά στο ζήτημα αυτό και σε αντίθεση με τη συνολική της πολιτική, μια ρύθμιση «δίκαιη» και «εκσυγχρονιστική» συνιστά ασυγχώρητη πολιτική αυταπάτη.

Η ρύθμιση προβλέπει επιβεβλημένη δια νόμου υποχρεωτική συνεπιμέλεια, ρυθμίζοντας με οριζόντιο τρόπο τα θέματα επιμέλειας, επικοινωνίας και διαμονής των παιδιών σε όλες τις περιπτώσεις, περιορίζοντας ακόμα και τα περιθώρια των δικαστικών αποφάσεων σε περίπτωση αντιδικίας.

2. Η ρύθμιση αυτή θα αποτελέσει τη ριζική ανατροπή της νομικής βάσης στο πλαίσιο της οποίας τα δικαστήρια έκριναν μέχρι τώρα τις αντιδικίες για ζητήματα επιμέλειας των παιδιών σε διαζευγμένα ζευγάρια. Το βασικό κριτήριο δεν θα είναι πλέον τα δικαιώματα του παιδιού, αλλά τα δικαιώματα «πρόσβασης» και των δύο γονέων στο παιδί. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων εγκαθιστά ως υποχρεωτικό το δικαίωμα του άντρα να συμμετέχει στην επιμέλεια ανεξάρτητα από τα πραγματικά δεδομένα (κακές σχέσεις μεταξύ των γονέων ύστερα από το διαζύγιο, σεξιστική ή και βίαιη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα ή και το παιδί, προϋπάρχουσα έλλειψη συναισθηματικής επαφής ή και αδιαφορία για το παιδί κ.λπ.). Η υποχρεωτικότητα προβλέπεται ότι θα αίρεται μόνο σε περίπτωση τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης για βίαιη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα ή το παιδί. Όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ηγεμονία του σεξισμού στην κοινωνία λειτουργεί αποτρεπτικά για τη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων σεξιστικής βίας ή και βιασμού γυναικών ώστε αυτές να προσφύγουν στα δικαστήρια, όταν γνωρίζουμε ότι η αστυνομία αλλά συχνά και τα δικαστήρια όχι μόνο δεν δικαιώνουν τις επιζώσασες έμφυλης βίας αλλά τις υποχρεώνουν να ξαναζήσουν τη φρίκη και την ντροπή της σεξιστικής βίας, όταν γνωρίζουμε ότι η «τεκμηρίωση» της βίας ή και του βιασμού στη δικαστική διαδικασία εκτός από εκ νέου κακοποιητική, σε ελάχιστες περιπτώσεις έχει κάποιο αποτέλεσμα, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ότι η «ασπίδα» των τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων είναι στην πραγματικότητα απλώς «φύλλο συκής».

3. Η ρύθμιση αυτή δεν είναι απλώς «άστοχη» ή λαθεμένη. Δεν θα έχει μόνο «αντικειμενικά» αντιδραστικές επιπτώσεις στο μέτωπο των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών και στο «μέτωπο» του σεξισμού. Έχει συνειδητά τέτοιους στόχους.

Συγκεκριμένα, στοχεύει:

α. Να επιλύσει προβλήματα «κύρους» και διασφάλισης της διαδικασίας μεταβίβασης της περιουσίας των οικογενειών της αστικής τάξης (κυρίως μεγάλης και μεσαίας), προφυλάσσοντάς την από τις συνέπειες «ατυχών» γάμων των γόνων της. Η αδιατάρακτη και «ανόθευτη» εξασφάλιση της κληρονομικής γραμμής εξακολουθεί να παραμένει σημαντικό στοιχείο και βάση όλου του οικοδομήματος του σεξισμού και σταθερή μέριμνα της αστικής τάξης, που ειδικά σε αυτή τη ρύθμιση έχει εμφατική παρουσία.

β. Να θωρακίσει την πυρηνική οικογένεια, η οποία γίνεται τόσο πιο απαραίτητη για τη διαδικασία κοινωνικής αναπαραγωγής όσο περισσότερο υποβαθμίζεται και αποσαθρώνεται το «κοινωνικό κράτος». Στο πλαίσιο της πυρηνικής οικογένειας, η γυναίκα αναλαμβάνει όλο και περισσότερα βάρη υποκαθιστώντας το κοινωνικό κράτος: φροντίδα ηλικιωμένων και ανήμπορων μελών, φροντίδα των παιδιών, οικιακή εργασία γενικώς. Με τα ποσοστά διαζυγίων στην καπιταλιστική Δύση να πλησιάζουν το 50% και στην Ελλάδα το 40%, και να έχουν αυξητική τάση, η πυρηνική οικογένεια σαν απαραίτητο υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους και σαν χώρος παροχής απλήρωτης οικιακής εργασίας προς το σύνολο των μελών της οικογένειας κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ την ίδια στιγμή που γίνεται απαραίτητη περισσότερο από ποτέ για τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.

Η ρύθμιση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια έρχεται να την «στηρίξει» δημιουργώντας σοβαρές δυσκολίες και αντικίνητρα για τις γυναίκες ώστε να προχωρήσουν στη λυτρωτική στην πλειονότητα των περιπτώσεων απόφαση για διαζύγιο, για δύο λόγους: Πρώτο, επειδή ενισχύεται αποφασιστικά το ενδεχόμενο να «χάσουν τα παιδιά» και δεύτερο, επειδή η συνεύρεση και μάλιστα η συστηματική συνεργασία στην καθημερινότητα με τον άντρα πρώην σύζυγο (για θέματα που αφορούν την επιμέλεια των παιδιών, που στην πράξη θα επεκτείνονται και θα καλύπτουν τα πάντα) αναιρεί τα περισσότερα από τα οφέλη του διαζυγίου.

γ. Να ιδιωτικοποιήσει περαιτέρω τη διαδικασία και το κόστος ανατροφής των παιδιών. Στο σημείο αυτό η ρύθμιση είναι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη. Η εγκατάλειψη και των τελευταίων ιχνών κρατικών πολιτικών που παραπέμπουν στην κοινωνικοποίηση της διαδικασίας ανατροφής των παιδιών (βάσει όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας, στο πλαίσιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας ακόμη και συμβουλευτικές υπηρεσίες θα χρηματοδοτούνται από τους δύο γονείς). Το γεγονός αυτό συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, ότι η πλευρά της αντιδικίας που έχει εισοδηματικό πλεονέκτημα, αποκτά επίσης σημαντικό πλεονέκτημα στο να επιβάλει τους δικούς της όρους όσον αφορά το πλαίσιο της συνεπιμέλειας των παιδιών. Αυτή η πλευρά, παρά την πρόοδο που έχει συντελεστεί με τη μαζική είσοδο της γυναίκας στην αγορά εργασίας, εξακολουθεί να είναι ο άντρας. Ειδικά στις συνθήκες της κλιμακούμενης λιτότητας και της διαρκώς επεκτεινόμενης «ευελιξίας» και επισφάλειας στην εργασία, το εισοδηματικό πλεονέκτημα του αδιάφορου ή κακοποιητικού συζύγου, θα του επιτρέπει να «εξαγοράζει» την ανάκτηση δικαιωμάτων επιμέλειας των παιδιών˙ και, μέσω αυτών, να ανακτά το δικαίωμα καταδυνάστευσης της καθημερινότητας της γυναίκας-συζύγου. Αυτή η δυνατότητα «εξαγοράς» θα αυξάνεται δραματικά στις περιπτώσεις που ο σύζυγος ανήκει σε εισοδηματικά ανώτερο κοινωνικό στρώμα ή τάξη. Η ρύθμιση έχει, επομένως, εμφατικά και ταξικό χαρακτήρα.

δ. Να πλήξει τα δικαιώματα των γυναικών και να οπλίσει το χέρι του σεξισμού, δηλαδή των φορέων σεξιστικών πρακτικών (τους άντρες σεξιστές, τους μπάτσους και τους δικαστές). Για να στηριχτεί η πυρηνική οικογένεια μπροστά στον κίνδυνο αποσάθρωσής της λόγω της τρομακτικής αύξησης του ποσοστού των διαζυγίων (που τα περισσότερα ζητούν γυναίκες), «αποκαθίσταται» το διευθυντικό δικαίωμα του άντρα στη σχέση του ζευγαριού και έτσι οπλίζεται το χέρι όλων των φορέων του σεξισμού (του άντρα μέσα στον γάμο, του μπάτσου και του δικαστή). Η ρύθμιση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας έρχεται έτσι να συμπληρώσει τις πολιτικές που κατεδαφίζουν το σύστημα των δικαιωμάτων γενικά.

4. Θα ήταν μεγάλο λάθος να καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι σε μια τέτοια ρύθμιση με κριτήριο υπαρκτές περιπτώσεις και συμβάντα κατά τα οποία κάποιες γυναίκες συμπεριφέρονται εκδικητικά και ανεύθυνα και, αξιοποιώντας την ευνοϊκή νομολογία, στερούν από τους άντρες γονείς την επαφή με τα παιδιά˙ για τους ίδιους ακριβώς λόγους που δεν κρίνουμε τις κυβερνητικές ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα αξιολογώντας την ηθική ακεραιότητα ή τη συμπεριφορά υποκατηγοριών εργαζομένων και συνδικαλιστών ή τις κυβερνητικές ρυθμίσεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες με βάση κάποια αξιολόγηση της συμπεριφοράς ή του αξιακού τους κώδικα κ.λπ. κ.λπ.
Το κριτήριο πρέπει να είναι η συνολική επίπτωση της ρύθμισης στον συσχετισμό δύναμης στο «μέτωπο» του σεξισμού, όσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών και τα δικαιώματα γενικά. Με βάση αυτό το κριτήριο, η ρύθμιση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια είναι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη, και πολιτικά και ιδεολογικά αντιδραστική. Μεταξύ άλλων, είναι και προϊόν συστηματικού και πολυετούς lobbying από συλλόγους («Eνεργοί μπαμπάδες» κ.λπ.) ανδρών με ως επί το πλείστον υψηλές κοινωνικές και οικονομικές θέσεις. Αντιθέτως και όχι τυχαία, το φεμινιστικό κίνημα και η Αριστερά έχουν ταχθεί -και σωστά- στο σύνολό τους ενάντια στη ρύθμιση. Είναι κι αυτό μια σαφής ένδειξη του τι σκοπούς έρχεται να εξυπηρετήσει η κυβερνητική ρύθμιση.

5. Στον αντίποδα της αντιδραστικής αυτής ρύθμισης, προτείνουμε συγκεκριμένα:

α. Η συναινετική συνεπιμέλεια (που προβλέπεται από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο) είναι αδιαμφισβήτητα η καλύτερη και η μόνη λύση για την ανατροφή των παιδιών μετά το διαζύγιο. Για να εφαρμοστεί όμως σωστά, πρέπει να διασφαλίζονται οι προϋποθέσεις που την κάνουν λειτουργική. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να ιδρυθούν, με αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση, συμβουλευτικές και υποστηρικτικές δομές με αντικείμενο την υποστήριξη της γονεϊκής συνεργασίας. Συγκεκριμένα, ζητούμε να ιδρυθεί (κατ’ εφαρμογή του νόμου 2247/1996) σώμα οικογενειακών κοινωνικών λειτουργών με επαρκή και κατάλληλη στελέχωση και τα αναγκαία υλικοτεχνικά μέσα, το οποίο θα πρέπει να ενισχυθεί με ψυχολόγους και θα συνεργάζεται με τον δικαστικό μεσολαβητή (που λειτουργεί ήδη βάσει του άρθρου 214 ΚΠολΔ2).

β. Τα δικαστήρια στα οποία καταφεύγουν οι γονείς λόγω έλλειψης συναίνεσης στα ζητήματα της επιμέλειας των παιδιών πρέπει να είναι η ύστατη λύση, αφού προϋπάρξουν βοήθεια και διαμεσολαβήσεις. Ωστόσο, στο στάδιο αυτής της ύστατης λύσης πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένη βελτίωση: πρέπει να ιδρυθούν εξειδικευμένα οικογενειακά δικαστήρια, επιστημονικά ενήμερα για την ενδοοικογενειακή βία και την παιδική κακοποίηση και με πρόβλεψη κοινωνικής έρευνας σε υποθέσεις γονικής μέριμνας.

γ. Σε αυτό το πλαίσιο -και όχι στο πλαίσιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας- οι δικαστές θα μπορούσαν να λαμβάνουν υπόψη και την πρόθεση πατεράδων να εμπλακούν περισσότερο σε σχέση με παλαιότερα με την ανατροφή των παιδιών, αλλά και τις συνήθειες της οικογένειας πριν τον χωρισμό (περιπτώσεις που ο πατέρας συμμετείχε ήδη στην ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών με ενεργητικό και υπεύθυνο τρόπο).

δ. Αν η κυβέρνηση είχε την πρόθεση να προχωρήσει σε «εκσυγχρονιστική» μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου και μάλιστα με τρόπο περισσότερο ευαίσθητο και συμπεριληπτικό προς τις ανάγκες μιας κοινωνίας που μετακινείται από τα πατρογονικά στερεότυπα, θα έπρεπε να συμπεριλάβει ρυθμίσεις που εκκρεμούν και ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια, όπως η δυνατότητα τεκνοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια, η ρύθμιση της τρανς γονεϊκότητας, η προστασία μονογονεϊκών οικογενειών. Επειδή δεν πρόκειται να το κάνει, θα πρέπει να παλέψουν γι’ αυτό το φεμινιστικό κίνημα, οι λοατκια συλλογικότητες και η Αριστερά.

ε. Τέλος, η ισότητα, η απελευθέρωση των γυναικών, η στήριξη της ανατροφής των παιδιών δεν είναι μόνο θέμα νομοθετικών ρυθμίσεων. Είναι κενό γράμμα οποιοσδήποτε νόμος, όσο καλός κι αν είναι, όταν οι γονείς χωρισμένοι ή όχι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν γολγοθά για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της φροντίδας. Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες που έχουν υψηλούς δείκτες ισότητας και μεγάλη συμμετοχή και των δύο γονιών στο μεγάλωμα των παιδιών (και στο ποσοστό της συνεπιμέλειας μετά το διαζύγιο), είναι χώρες με αναπτυγμένο κοινωνικό κράτος. Ενισχύοντας τη δημόσια εκπαίδευση, τη δημόσια υγεία και πρόνοια, δομές όπως οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, κέντρα πολιτισμού, και νομοθετώντας μηνιαία, πολυετή και ουσιαστικά επιδόματα παιδιού και μέριμνας παιδιού (όπως π.χ. ισχύουν στην Δανία μέχρι τα 18 έτη), το κράτος θα έθετε με πολύ πιο δραστικό τρόπο τις προϋποθέσεις για ισότητα και εξομάλυνση των σχέσεων απ’ το να πετάει το μπαλάκι στους γονείς και να δημιουργεί επιπλέον διενέξεις για την κατανομή των βαρών μεταξύ τους και τις διατροφές. Χώρες που θέλησαν να λειτουργήσουν “εκπαιδευτικά” προς την ισότητα και την εμπλοκή των πατεράδων στην ανατροφή, έτσι το έκαναν και όχι με οριζόντιους καταναγκαστικούς νόμους. Στα πλαίσια αυτά η θεσμοθέτηση, άμεσα, ειδικού μηνιαίου επιδόματος στήριξης των χαμηλού εισοδήματος χωρισμένων γονέων που έχουν την επιμέλεια παιδιού (κατ’ εφαρμογή του άρθρου 21 παρ. 1 του Συντάγματος), είναι ένα άμεσο βήμα που θα επιλύσει πολλά προβλήματα και διενέξεις που αφορούν στην οικονομική διασφάλιση του παιδιού. Αυτή η διεκδίκηση είναι συμφέρον και των δύο φύλων και πρέπει να μπει στην προμετωπίδα του φεμινιστικού αλλά και του εργατικού κινήματος.

6. Οι συγκεκριμένες αυτές προτάσεις δεν κρύβουν καμία αυταπάτη για τις προθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη˙ «συνοδεύουν» την κατηγορηματική αντίθεση στην κυβερνητική ρύθμιση και είναι συγκεκριμένα αιτήματα μάχης του κινήματος. Εντάσσονται στη γενικότερη αντίληψή μας για τα ζητήματα της οικογένειας και του οικογενειακού δικαίου, για τα ζητήματα δικαιωμάτων γυναικών και παιδιών, για τον χαρακτήρα των διαδικασιών ανατροφής των παιδιών και τον τρόπο χρηματοδότησής τους.

Σε μια κοινωνικά απελευθερωτική αντίληψη:

α. Οι άνθρωποι θα ασκούν πλήρως και ανεμπόδιστα το δικαίωμά τους να συνευρίσκονται ελεύθερα ερωτικά, να κάνουν ή να υιοθετούν παιδιά, αλλά και να χωρίζουν, χωρίς κοινωνικούς και κρατικούς καταναγκασμούς. Οι πατριαρχικές παραδόσεις και ο σεξισμός, η ανάγκη της αστικής τάξης να ελέγχει και «πιστοποιεί» τη «γραμμή αίματος» και να διασφαλίζει την «ασφαλή» κληρονόμηση της περιουσίας, η πυρηνική οικογένεια σαν «υπέρτατη αξία» και σαν συμπλήρωμα ή και υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους που αποσαθρώνεται, οι ιδεολογικές κατασκευές του φύλου και η κανονικοποίηση της σεξουαλικότητας με βάση τα πατριαρχικά πρότυπα είναι τα ιστορικά εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν στο δρόμο για την κατάκτηση μιας τέτοιας χειραφέτησης.

Η συγκεκριμένη κυβερνητική ρύθμιση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια στοχεύει στην αναπαραγωγή όλων αυτών των καταναγκαστικών προτύπων και κρατικών θεσμών και γι’ αυτό είναι αντιδραστική. Ιδιαίτερα, δυσκολεύει το διαζύγιο για την κοινωνικά αδύναμη πλευρά (τη γυναίκα) και υποχρεώνει στη συνύπαρξη/συνεργασία της με τον αδιάφορο, σεξιστή ή και κακοποιητή άντρα.

β. Η ανατροφή των παιδιών θα είναι κοινωνικοποιημένη. Κοινωνικοποιημένη δεν σημαίνει βέβαια ότι απαλλοτριώνεται ή παραγράφεται η ευθύνη των γονιών και η σημασία της γονεϊκής φροντίδας και των συναισθηματικών δεσμών παιδιών-γονέων˙ σημαίνει όμως ότι αυτά λειτουργούν στο πλαίσιο μιας διαδικασίας όπου η κοινωνία διαθέτει απλόχερα τους πόρους και τα μέσα, υλικά και θεσμικά, για το μεγάλωμα των νέων ανθρώπων επειδή επενδύει στη ζωή κι όχι στο καπιταλιστικό κέρδος.

Η συγκεκριμένη κυβερνητική ρύθμιση «ιδιωτικοποιεί» περαιτέρω τη διαδικασία ανατροφής των παιδιών (όσον αφορά το κόστος, τους υλικούς και θεσμικούς πόρους). Υποκαθιστά τη «διατροφή» με το υποτιθέμενο «μοίρασμα των εξόδων», αλλά αυτή η ισότητα σε ένα σύστημα ταξικών ανισοτήτων είναι στην πραγματικότητα ανισότητα σε βάρος της ιδεολογικά, θεσμικά και εργασιακά αδύναμης πλευράς, της γυναίκας.

γ. Αν οι κρατικές πολιτικές -και η συγκεκριμένη ρύθμιση- αποσκοπούν στη στερέωση και αναπαραγωγή του πατριαρχικού/σεξιστικού εποικοδομήματος του καπιταλισμού, οι δικές μας προτάσσεις και οι δικοί μας αγώνες (πρέπει να) αποσκοπούν στην αμφισβήτησή του μέσα από την κατάκτηση μέτρων «θετικών διακρίσεων» υπέρ των αδικημένων. Οι κατακτήσεις που μένουν όρθιες στο εργατικό δίκαιο, στο κοινωνικό κράτος, στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα γενικά, στα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων, στο οικογενειακό δίκαιο δεν είναι παρά οι διαφορετικές και αλληλοσυμπληρούμενες εκδοχές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων και αδύναμων αυτής της κοινωνίας.

Η συγκεκριμένη κυβερνητική ρύθμιση έρχεται να υπονομεύσει το σύστημα «θετικών διακρίσεων» υπέρ των γυναικών. Και παρόλο που ο σεξισμός δεν είναι υπόθεση ανταγωνισμού μεταξύ των φύλων, ωστόσο έχει τους φορείς του προνομιακά στον αντρικό φύλο και στο θεσμικό εποικοδόμημα, που αυτή η ρύθμιση έρχεται να εξοπλίσει.

Γι’ αυτούς τους λόγους, που είναι πολλοί και σημαντικοί, το φεμινιστικό κίνημα και η Αριστερά όχι μόνο δεν πρέπει να υποτιμήσουν την αντιδραστική «γόμωση» αυτής της ρύθμισης, αλλά πρέπει να τη στοχοποιήσουν και να οργανώσουν αποφασιστικά και μαζικά την πάλη ενάντιά της.

Αθήνα 29 Δεκεμβρίου 2020

π.ο. Κόκκινο Νήμα

Απαγόρευση συγκεντρώσεων για το Πολυτεχνείο, νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, απεργία 26 Νοέμβρη:

Τον Νοέμβρη του 2020 έμελλε η Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, εξ ονόματος και για λογαριασμό του ΣΕΒ, των Ελλήνων καπιταλιστών και των διεθνών τους συμμάχων και «προστατών», να επιτεθεί και αμφισβητήσει θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες – πολιτικά, εργατικά, συνδικαλιστικά. Η κυβέρνηση που αποκαλύπτει με το νομοθετικό της έργο και την πολιτική της ότι μισεί την εργασία, μισεί τη Μεταπολίτευση (για τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα που κατακτήθηκαν), μισεί πάνω απ’ όλα το «Πολυτεχνείο» για ό,τι συμβολίζει, διανοήθηκε να προχωρήσει σε μια «πρόβα» κοινοβουλευτικής χούντας τις μέρες του Νοέμβρη.

Πρόκειται για πολιτικό πρόγραμμα, για σχέδιο ρεβανσισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τη νεολαία, ενάντια στην Αριστερά, το οποίο υλοποιείται σε διαδοχικές φάσεις. Ο Μητσοτάκης υλοποιεί την προεκλογική του υπόσχεση προς τους καπιταλιστές: «Ερχόμαστε σαν οδοστρωτήρας»…

Γιατί μισούν τη Μεταπολίτευση…

Η ελληνική Μεταπολίτευση υπήρξε πολύ δημοκρατική, «λαϊκή» και «αριστερή» όχι σύμφωνα αλλά παρά τη θέληση της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, το χουντικό πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή και η ήττα στον πόλεμο το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, η κατάρρευση της επιστράτευσης στην Ελλάδα και η διάλυση του χουντικού μηχανισμού στο στρατό, το συλλογικό «απωθημένο» και η συσσωρευμένη οργή της μετεμφυλιακής περιόδου, η οικονομική κρίση και τα χουντικά σκάνδαλα, όλα συμπυκνώθηκαν σε μια επικίνδυνη απώλεια ελέγχου της κατάστασης από την αστική τάξη. Για να αποκαταστήσει τον έλεγχο, απαιτήθηκαν πολλά χρόνια και πολλές μανούβρες από τα κέντρα, τα κόμματα και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος, που κόστισαν πολλά σε κατακτήσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών (πολιτικών, συνδικαλιστικών, εργατικών). Δεν τις παραχώρησε οικειοθελώς, απλώς δεν μπορούσε να τις αποτρέψει, οπότε προσποιήθηκε ότι τις σέβεται.

Από την καθυστέρηση (το 1/6 του πληθυσμού αναλφάβητο) περάσαμε στην καθολική υποχρεωτική εκπαίδευση. Από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και τον φόβο του χωροφύλακα, την απαγόρευση των κομμάτων και των απεργιών, περάσαμε στην άνθηση των αγώνων και της Αριστεράς. Από τον νόμο «περί τεντυμποϊσμού», την λογοκρισία και το διαχρονικό αξιακό πρόταγμα των αφεντικών «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» (για την πλέμπα βεβαίως, όχι για τους ίδιους που έχουν μόνο ένα: το κέρδος), επιβλήθηκε μια ποικιλόμορφη αριστερολαϊκή κουλτούρα. Από «προνοιακό» μη σύστημα υγείας, περάσαμε στο ΕΣΥ και σε στοιχειώδες κράτος πρόνοιας. Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατά 10 χρόνια και η παιδική θνησιμότητα μηδενίστηκε. Ιδού τι «αγαπούν να μισούν» στο «Πολυτεχνείο» και τη Μεταπολίτευση η Δεξιά, οι κονδυλοφόροι των αστικών μίντια και οι προπαγανδιστές του συστήματος.

…και τρέμουν το «Πολυτεχνείο»

Το «Πολυτεχνείο», ωστόσο, συμβολίζει κάτι περισσότερο από τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Το «έγκλημα» του «Πολυτεχνείου» ήταν ότι έθεσε με πραγματικούς υλικούς όρους την επαναστατική στρατηγική και επικαιρότητα, πολύ πέρα από την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», πολύ πέρα ακόμη από τις προθέσεις των μαζικών αριστερών κομμάτων (που είτε περιόριζαν τα αιτήματα στα «φοιτητικά» είτε ορέγονταν τον «εκδημοκρατισμό» της χούντας είτε και κατήγγελλαν τους «προβοκάτορες»). Ότι συνδέθηκε με τη μεγάλη υπόθεση της ανατροπής, ότι υπήρξε απτό παράδειγμα της δύναμης των μαζών όταν εισβάλλουν στο ιστορικό προσκήνιο.
Οι πορείες στις επετείους του «Πολυτεχνείου» κάθε χρόνο, αυτό το μήνυμα διέδιδαν και κρατούσαν ζωντανό. Η ενσάρκωση του κινδύνου «από τα κάτω και από αριστερά», το φάσμα της απώλειας της εξουσίας τους – αυτό είναι που μισούν και τρέμουν στο «Πολυτεχνείο».

Γιατί μισούν την εργατική τάξη

Τις ίδιες αυτές μέρες που οι ορδές των ΜΑΤ εφορμούν κάτω από τη σημαία του χουντικής έμπνευσης «Απαγορεύονται οι συναθροίσεις», ο υπουργός Αντεργατικής Πολιτικής κ. Βρούτσης προωθεί νομοσχέδιο που η ψήφιση και εφαρμογή του θα ισοδυναμεί με ολοσχερή διάλυση των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, κατακτήσεων, εγγυήσεων. Οι προβλέψεις του είναι πραγματικά εξωφρενικές, ένα αντεργατικό «σύνταγμα» χουντικής έμπνευσης που υλοποιεί τους πιο μύχιους πόθους των Ελλήνων καπιταλιστών: Έμμεση κατάργηση του 8ωρου (αύξηση του ημερήσιου χρόνου εργασίας στις 10 ώρες με -υποτιθέμενη- αναπλήρωση των επιπλέον ωρών εντός εξαμήνου με ρεπό και ημέρες άδειας, αύξηση του αριθμού των νόμιμων υπερωριών και «απελευθέρωση» της εργοδοτικής ασυδοσίας στους όρους διαχείρισής τους)˙ ακραίοι περιορισμοί που ισοδυναμούν με θεσμική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία (προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον 40% σε περίπτωση απεργίας στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ, τα ΝΠΔΔ, αλλά και σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους χαρακτηρίζεται «κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο»!)˙ κατάργηση της γενικής συνέλευσης των συνδικάτων, ακόμη και του πίνακα ανακοινώσεων και της ανάρτησης αφισών στους χώρους εργασίας, και αντικατάστασή τους από σύστημα ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για την απεργία και ηλεκτρονικής εν ημέρωσης!)˙ κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε διευρυμένη κλίμακα (με κατά βούληση ««προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή»)˙ περαιτέρω-πλήρης απαξίωση της Επιθεώρησης Εργασίας (με μεταφορά αρμοδιοτήτων της στο όργανο των κυβερνήσεων και των αφεντικών ΟΜΕΔ – Οργανισμός Μεσολάβησης Διαιτησίας) κ.λπ. κ.λπ.

Είναι τόσο «ανήκουστα» όλα αυτά ώστε να είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση μισεί την εργατική τάξη και φαντάζεται τον εξανδραποδισμό της. Τη μισεί γιατί φοβάται τις αντιστάσεις της κάτω από το «μαστίγιο των καπιταλιστών» που σφυρίζει πάνω από το κεφάλι της. Γιατί ο φθίνων και «παρακμιακός» καπιταλισμός των συνεχόμενων κρίσεων μπορεί να συντηρεί τα καπιταλιστικά κέρδη μόνο με έναν τρόπο: με νέες δόσεις εξανδραποδισμού της εργατικής τάξης και διάλυσης του «κοινωνικού κράτους».

Να αντισταθούμε, να τους ανατρέψουμε!

Η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Στο στόχαστρο δεν είναι τούτο ή το άλλο επιμέρους δικαίωμα ή κατάκτηση, αλλά το σύνολο των κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να κλείσει σε έναν τόσο «μικρό τόπο», σαν φυλακή, έναν ολόκληρο «κόσμο», να διαγράψει το παρελθόν, να συρρικνώσει το παρόν, να υποθηκεύσει το μέλλον.

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να στοχοποιηθεί από το κίνημα και την Αριστερά σαν το βασικό πολιτικό γρανάζι του ταξικού ρεβανσισμού, του ιδιόμορφου κράτους «έκτακτης ανάγκης», της ιδιόμορφης κοινοβουλευτικής χούντας ενάντια στην εργατική τάξη, την Αριστερά, τις στοιχειώδης κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο. Καμία αναμονή μέχρι τις επόμενες εκλογές: στους πολιτικούς «αιώνες» που μεσολαβούν μέχρι τότε, δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο. Καμία αυταπάτη ότι τη λύση θα δώσει η προπαγανδιστική και κοινοβουλευτική αντιπαράθεση: το νέο αντιδραστικό «σύνταγμα» θα εγκαθιδρύεται με τη μέθοδο του οδοστρωτήρα την ίδια στιγμή που σύμφωνα με τη δημοσιογραφική έκφραση «η πολιτική αντιπαράθεση θα χτυπάει κόκκινο». Κανένα «ήπιο κλίμα» και κανένας «πολιτικός πολιτισμός» με την πολεμική μηχανή του κεφαλαίου. Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο, και πρέπει να απαντήσουμε αναλόγως! Μπορεί να μην έχουμε να αντιπαρατάξουμε «τακτικό στρατό» – ας όψονται οι ήττες και οι προδοσίες του ρεφορμισμού, αλλά και οι δικές μας ανεπάρκειες, της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς˙μπορούμε όμως να οργανώσουμε την πολιτική ανυπακοή, να οργανώσουμε κοινωνικό και πολιτικό «αντάρτικο» στους εργασιακούς χώρους, τις γειτονιές, τις σχολές και τα σχολεία – παντού!

Για να είναι αποτελεσματικό αυτό το «αντάρτικο» των εργατών, των εκπαιδευτικών, των γιατρών και υγειονομικών, των φοιτητών και μαθητών, αλλά και των αντιρατσιστικών-αντιφασιστικών, οικολογικών και περιβαλλοντικών, δικαιωματικών, αριστερών συλλογικοτήτων και οργανώσεων, πρέπει να συγκεντρώνουμε δυνάμεις στον αγώνα. Γι’ αυτό, πρέπει να εμπνευστούμε από την τακτική του ενιαίου μετώπου: χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χωριστά. Η κοινή ανακοίνωση ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 ενάντια στην αστυνομική απαγόρευση των «συναθροίσεων» αλλά και η ενότητα στη δράση και η αλληλεγγύη μεταξύ αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων στις εκδηλώσεις μνήμης και στην οργάνωση της αλληλεγγύης στους συλληφθέντες ήταν λαμπρές στιγμές που έδωσαν αυτοπεποίθηση στον κόσμο μας και συνέβαλαν στο να σπάσει η κυβερνητική απαγόρευση – χτυπάμε μαζί.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να καλλιεργούμε αυταπάτες ή πολύ περισσότερο να προσπαθούμε ή να επενδύουμε σε κοινές πολιτικές προοπτικές με το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΡΑ25 – βαδίζουμε χωριστά. Αν το κίνημα και η Αριστερά βρίσκονται σήμερα σε τόσο δεινή θέση, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις ευθύνες όσων πρωταγωνίστησαν στα λάθη και τις προδοσίες που οδήγησαν στην ήττα του κινήματος και της Αριστεράς στον προηγούμενο κύκλο αγώνων και αντιστάσεων της περιόδου 2010-2015. Οι ευθύνες αυτές δεν παραγράφονται και οι αιτίες των λαθών παραμένουν.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω και αριστερά. Η τακτική του ενιαίου μετώπου είναι απαραίτητη και αναντικατάστατη. Οι πολιτικές μας προοπτικές είναι η οικοδόμηση μιας μαζικής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς.

Το επόμενο βήμα μας είναι να δουλέψουμε ενωτικά για την επιτυχία της απεργίας της 26ης Νοέμβρη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Βρούτση.

18 Νοέμβρη 2020

Πολιτική οργάνωση Κόκκινο Νήμα

ΜΑΣ «ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ» ΟΣΟ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ…

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Το θράσος και η υποκρισία της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας αποδεικνύεται ότι δεν έχει πλέον όρια….

Από τη μία παρουσιάζει, μαζί με τα κυβερνητικά ΜΜΕ (δηλαδή όλα), σαν δική της επιτυχία τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας την άνοιξη (που βέβαια έγινε με την υπευθυνότητα που έδειξαν όλες και όλοι), από την άλλη ξεδιάντροπα κατηγορεί με την καραμέλα της “ατομικής ευθύνης” τους πολίτες αυτής της χώρας για την επέκταση του κορωνοϊού αυτή την περίοδο.

Κατηγορεί τους νέους που πήγαν για κάποιο μπάνιο ή βόλτα ή και διακοπές ότι αυτοί διέσπειραν τον ιό, όταν η ίδια η κυβέρνηση άνοιξε χωρίς καμία προϋπόθεση και χωρίς κανέναν έλεγχο την οικονομία και τον τουρισμό. Κατηγορεί τους εργαζόμενους που πηγαίνουν στη δουλειά τους, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες στα ΜΜΜ, επειδή η ίδια δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει προσλήψεις προσωπικού, ώστε να μεταφέρονται με πιο συχνά δρομολόγια και με ασφάλεια, ενώ και στους περισσότερους εργασιακούς χώρους δεν τηρούνται παρά στοιχειώδη μέτρα προστασίας.

Έξι μήνες μετά τα πρώτα περιοριστικά μέτρα και αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ενίσχυσης του Δημόσιου Τομέα (Δημόσια Υγεία, Παιδεία, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, Κοινωνικές Υπηρεσίες δήμων κλπ) κυρίως με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και ενίσχυση της χρηματοδότησης βρισκόμαστε ουσιαστικά στην αφετηρία.

Χαρακτηριστικά, στο ΕΣΥ προσέλαβε περίπου 4.000 άτομα (ιατρικό, νοσηλευτικό, παραϊατρικό και λοιπό προσωπικό) εποχικούς συμβασιούχους, όταν μόνο οι φετινές συνταξιοδοτήσεις υπολογίζονται σε 5.000 και τα «επίσημα» οργανικά κενά ξεπερνούν τις 35.000.

Στα ΜΜΜ αναγκάστηκε να εξαγγείλει προσλήψεις μόλις πριν λίγες μέρες μετά την κατακραυγή που υπήρξε, ενώ για την Παιδεία με τα τόσα προβλήματα, προσπαθεί να κλείσει το θέμα εφευρίσκοντας τον «μέσο όρο» μαθητών ανά τάξη και με τη χορήγηση 2 μασκών σε κάθε μαθητή και εκπαιδευτικό από τους δήμους. Ίσως και με το παγουρίνο…

Στον Ιδιωτικό Τομέα η κατάσταση μοιάζει με εφιάλτη. Η ανεργία καλπάζει με θεσμικούς παράγοντες της ΕΕ να υπολογίζουν ότι θα φτάσει στο 20% το 2020, με τον τρόπο που υπολογίζεται η ανεργία, ενώ την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι σε εκ περιτροπής εργασία στις επιχειρήσεις που εργάζονται, και πολλές χιλιάδες είναι σε αναστολή εργασίας ή δεν έχουν ξεκινήσει καν εργασία και αμείβονται (όσοι από αυτούς παίρνουν) με την έκτακτη πενιχρή αποζημίωση.

Το δώρο Πάσχα 2020 ακόμα δεν έχει δοθεί σε πολλούς μισθωτούς σύμφωνα με καταγγελίες, καθώς οι επιχειρηματίες επικαλούνται την οικονομική στενότητα, αλλά και την αναμονή από την κυβέρνηση της πληρωμής του ποσοστού του χρόνου αναστολής, που θα κατέβαλλε στους εργοδότες η ίδια.

Στους εργασιακούς χώρους τα μέτρα προφύλαξης σε σχέση με τις αποστάσεις και τον συγχρωτισμό παραμένουν ανύπαρκτα, και εμφανίζεται σαν μοναδική λύση όπου μπορεί να εφαρμοστεί, η τηλεργασία με τις γνωστές πλέον καταστρατηγήσεις του ωραρίου, “τη δουλειά με το κομμάτι” και τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών σε βάρος των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση με ΠΝΠ προτείνει στις επιχειρήσεις, σαν μέτρο προφύλαξης για τους εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, αν δεν είναι εφικτή η εργασία με ασφάλεια, να θέτουν το προσωπικό αυτό σε αναστολή εργασίας έως τα τέλη Σεπτέμβρη και αμοιβή τα 534 ευρώ, που θα δίνει το Υπ. Εργασίας.

Με νέες ΠΝΠ και νομοθετήματα ετοιμάζουν την απλήρωτη υπερωρία για αναπλήρωση των ημερών καραντίνας εργαζομένων λόγω κορωνοϊού, ενώ δημοσιεύματα αμφισβητούν καθημερινά όλο και περισσότερα δικαιώματα των εργαζομένων.

Το εργατικό κίνημα, η νεολαία, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ακραία νεοφιλελεύθερη και ακραία δεξιά κυβέρνηση, που μπροστά σε μια νέα μεγάλη οικονομική κρίση, θέλει να τσακίσει τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Ειδικά με μια νέα μεγάλη οικονομική κρίση μπροστά μας.

Οι σημαντικές διαμαρτυρίες που έγιναν εν μέσω καραντίνας διαφόρων κλάδων εργαζομένων, οι μαζικές διαδηλώσεις για την Πρωτομαγιά, για τις δολοφονίες Αφροαμερικάνων στις ΗΠΑ, για το νόμο απαγόρευσης των διαδηλώσεων κλπ αποτελούν σημαντικές παρακαταθήκες για τους αγώνες που έχουμε το επόμενο διάστημα. Δείχνουν ότι υπάρχει στην κοινωνία ένα ικανό δυναμικό για να προσπαθήσουμε άμεσες απαντήσεις και μελλοντικές ανατροπές στον συσχετισμό δύναμης εκμεταλλευτών –εκμεταλλευόμενων.

Παραδοσιακά η διαδήλωση στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης ανοίγει τις κινητοποιήσεις του φθινοπώρου. Έτσι και φέτος, παρόλο που δεν θα γίνει η ΔΕΘ, επειδή ο Κ. Μητσοτάκης θα πραγματοποιήσει ομιλία με οικονομικές εξαγγελίες στις 12 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, συλλογικότητες, οργανώσεις της Αριστεράς και αρκετά συνδικάτα έχουν προγραμματίσει συλλαλητήρια και διαδηλώσεις.

Δυστυχώς οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) σαμποτάρουν ξεκάθαρα τη φετινή κινητοποίηση με αφορμή την ιό. Άρα πέφτει μεγαλύτερο βάρος στην Αριστερά να έχει πραγματικά ενωτική απεύθυνση και να συσπειρώσει κομμάτια της εργατικής τάξης κοντά της και για τους αγώνες που πρέπει να ακολουθήσουν.

Διαδηλώνουμε και φέτος στη Θεσσαλονίκη και δεν ζητάμε άδεια από καμία κυβέρνηση και από καμία αστυνομία.

• ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

• Καμία μείωση μισθού και καμία απόλυση εργαζομένων

• Αναπλήρωση του συνόλου των μισθών από το κράτος και τις επιχειρήσεις, όσων είναι σε αναστολή εργασίας- Επίδομα ανεργίας σε όλους τους\τις ανέργους\ες

• Άμεσες προσλήψεις προσωπικού στη Υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες

• Λεφτά για το ΕΣΥ και για μαζικά δωρεάν τεστ

• Σχολεία με 15 μαθητές το ανώτερο ανά τμήμα

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Σημείο Συγκέντρωσης : Καμάρα ώρα 6:00 μμ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ “ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ”

Ένα νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο έχει καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διαμέσου του αρμόδιου υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση. Αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ το παρουσίασαν με τυμπανοκρουσίες λέγοντας ότι θα έχει αυξήσεις τις συντάξεις και θα εφαρμόσει αλλαγές που αποφάσισε το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας), που θα βελτίωναν κατά πολύ το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου.

Αυτό που κάνει όμως ουσιαστικά είναι να νομιμοποιήσει το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου (ν.4387/2016) με την εφαρμογή αποφάσεων του ΣτΕ. Υπενθυμίζουμε ότι το ΣτΕ έβγαλε νόμιμες και συνταγματικές όλες σχεδόν τις περικοπές των συνταξιούχων όλα τα προηγούμενα χρόνια των μνημονίων! Θεώρησε αντισυνταγματικές μόνο κάποιες περικοπές σε ποσοστά αναπλήρωσης και σε κάποιες επικουρικές.

Έτσι οι αυξήσεις που θα δοθούν με αυτό το νομοσχέδιο στους δικαιούχους κύριας σύνταξης, σε σχέση με το νόμο Κατρούγκαλου θα είναι αποκλειστικά για όσους έχουν 31-40 έτη ασφάλισης.

Αυτό αφορά ένα ελάχιστο ποσοστό συνταξιούχων κάτω από το 5% αυτή τη στιγμή. Βέβαια πραγματικές αυξήσεις θα δει ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό των συνταξιούχων, καθώς τα όποια ποσά υπολογιστούν, θα εξανεμιστούν από την προσωπική διαφορά και τους φόρους.

Στις επικουρικές συντάξεις θα δοθούν επίσης κάποια ψίχουλα αύξησης για όσους είχαν περικοπές, γιατί το άθροισμα κύριας και επικουρικής ξεπερνούσε τα 1.300 ευρώ. Τα ποσά για αυτές τις κατηγορίες κυμαίνονται από 1-50 ευρώ μεικτά και αφορούν ένα ποσοστό περίπου 15% των δικαιούχων επικουρικής σύνταξης.

Τώρα πως θα δοθούν αυξήσεις στις συντάξεις όταν στον κρατικό προϋπολογισμό οι περικοπές του ΕΤΕΑΕΠ ξεπερνούν τα 71 εκ. ευρώ και στον ΕΦΚΑ τα 150 εκ. ευρώ και την ίδια στιγμή καταργούν την 13η σύνταξη που θεσμοθέτησε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που σημαίνει νέα περικοπή για χιλιάδες συνταξιούχους, είναι άλλο ζήτημα!

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά κατήγγειλε τον ΕΦΚΑ, αλλά μετά τις εκλογές συνεχίζει ακριβώς την ίδια πολιτική, αυτή της εγκληματικής ενοποίησης με τους ίδιους όρους και σκοπούς. Τώρα ειδικά με το νέο Ασφαλιστικό “Βρούτση” φαίνεται ξεκάθαρα πως η απαξίωση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και οι συντάξεις πείνας θα σπρώξουν όσες/όσους έχουν τη δυνατότητα σε “εναλλακτικές” ιδιωτικές λύσεις για την σύνταξη τους, όπως είναι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και τα Επαγγελματικά Ταμεία.

Η ενσωμάτωση του Επικουρικού και του Εφάπαξ (ΕΤΕΑΕΠ) στον ΕΦΚΑ ουσιαστικά θα περιορίσει και σταδιακά θα καταργήσει το ρόλο του Δημόσιου Τομέα σε αυτούς τους πυλώνες, και θα αντικατασταθεί από το ιδιωτικό κεφάλαιο, που θα τζογάρει τις εισφορές των ασφαλισμένων στα χρηματιστήρια.

Οι εργαζόμενοι θα χρειαστεί να δώσουμε νέους αγώνες για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματά µας. Οι αντεργατικές πολιτικές δεν θα σταματήσουν αν δεν αντισταθούμε.

Τα συνδικάτα και οι παρατάξεις της Αριστεράς πρέπει να δώσουν την μάχη το επόμενο διάστημα για να μην περάσει η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

∆ιεκδικούµε: • Απόσυρση του νομοσχεδίου Βρούτση • Κατάργηση του Νόµου Κατρούγκαλου (Ν. 4387/16) για το ασφαλιστικό και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων • Να μην προωθηθούν τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης • Αυξήσεις στις συντάξεις. Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης. Σταδιακή αποκατάσταση όλων των απωλειών • Αποκλειστικά ∆ηµόσιο, Καθολικό και Αναδιανεμητικό Σύστηµα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα λειτουργεί µε κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες • Ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις δωρεάν περίθαλψη από ένα αποκλειστικά δημόσιο υγειονομικό σύστηµα, σε κάθε πολίτη που διαµένει στη χώρα, Έλληνα ή μετανάστη, εργαζόµενο ή άνεργο.

Η απεργία για το Ασφαλιστικό-“Βρούτση” στις 18 Φλεβάρη ας είναι η αρχή!

Προσυγκέντρωση στις 10:30πμ Σταδίου & Πεσμαζόγλου

Πολιτική Οργάνωση “Κόκκινο Νήμα”