1

Κίνημα Black Lives Matter: H κοινωνία των ΗΠΑ απέναντι στο αυταρχικό κράτος και τον συστημικό ρατσισμό

Του Νάσου Παπαστάθη

Με εφαλτήριο τη βάναυση δολοφονία του George Floyd από αστυνομικό, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων στην Αμερική αναζωπυρώνεται και προσλαμβάνει ευρύτερες και συνολικότερες διαστάσεις. Νέες εν ψυχρώ δολοφονίες αφροαμερικανών βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας και οδηγούν σε νέες μαζικές κινητοποιήσεις σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ. Το σύνθημα «Black Lives Matter» (Οι μαύρες ζωές έχουν αξία) υψώνεται σε όλη την Αμερική, γράφεται στο δρόμο που οδηγεί στο Λευκό Οίκο, κινεί την αλληλεγγύη, γίνεται το σύνθημα ενός από τα μεγαλύτερα κινήματα στις ΗΠΑ, ενός από τα πιο σημαντικά διεθνώς.

Οι διαμαρτυρίες είναι γενικευμένες, αφορούν το σύνολο της κοινωνίας των «από κάτω» στις ΗΠΑ, κερδίζουν τη συμπάθεια, υποστήριξη ή και τη συμμετοχή ακόμα και αθλητών στα πρωταθλήματα NFL, NASCAR και, πρόσφατα, το NBA. Η κοινωνία των ΗΠΑ απαιτεί να δοθεί τέλος στον συστημικό ρατσισμό, στη φυλετική αδικία και την αστυνομική βαρβαρότητα.

Η ιστορία της Αμερικής είναι συνυφασμένη με τις φυλετικές διακρίσεις. Η Αμερική οικοδομήθηκε πάνω στον αποικισμό, τον εκτοπισμό και την εξόντωση των τοπικών ινδιάνικων φυλών, την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και άλλων δυνατοτήτων της γης από λευκούς Ευρωπαίους. Οι μαύροι ήρθαν ως σκλάβοι στην Αμερική, για να εργαστούν στις δουλειές των λευκών. Το αμερικανικό κράτος δομήθηκε από τις απαρχές του πάνω στον φυλετικό ρατσισμό. Ο ρατσισμός δεν εγκατέλειψε ποτέ την Αμερική. Υφίσταται έως σήμερα που η αστυνομία των ΗΠΑ έχει στο ιστορικό της πολλές δολοφονίες αφροαμερικανών, πολλές φορές για ασήμαντες ή και χωρίς καν αφορμές σαν και αυτήν του George Floyd. Το κίνημα Black Lives Matter, εδώ και κάποια χρόνια παίρνει τη σκυτάλη από τα προηγούμενα κινήματα στις ΗΠΑ για να διεκδικήσει ίσα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους στην Αμερική, με προεξάρχον το δικαίωμα στη ζωή: να διασφαλίσει πως κάποιος μαύρος, στις ΗΠΑ, δε θα κινδυνεύσει να πεθάνει στον δρόμο από την αστυνομία ή τους φασίστες.

Πρόκειται για πρωτοφανές για τις ΗΠΑ κίνημα και, όπως φαίνεται, για όλο τον κόσμο. Είναι εντυπωσιακό το πώς απλοί άνθρωποι συμμετέχουν θαρραλέα και με κίνδυνο της ζωής τους στο κίνημα αυτό, διεκδικώντας ακόμα και το δικαίωμα να αντιστέκονται και να διαδηλώνουν, ορθώνοντας ανάστημα σε μια ανελέητη κρατική και παρακρατική καταστολή. Μπλοκ από διάφορα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας ενώνουν τις δυνάμεις τους απέναντι στο κράτος, την αστυνομία και τις ομάδες των φασιστών. Μπλοκ από δασκάλους, σεφ, εργαζόμενους στην υγιειονομική περίθαλψη, δικηγόρους, βετεράνους των ενόπλων δυνάμεων, κατοίκους της κάθε γειτονιάς συνθέτουν ένα πολύμορφο κίνημα που υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζει, ανεξάρτητα τη φυλή και το χρώμα του δέρματός του. Το «Τείχος των Μαμάδων» προστατεύει τους διαδηλωτές από τις δυνάμεις καταστολής. Το «Τείχος των Μπαμπάδων» χρησιμοποιεί φυσητήρες φύλλων από τους κήπους για να στέλνουν τα δακρυγόνα πίσω στις δυνάμεις καταστολής.

Αν και, από τη δεκαετία του 1960, η συμμετοχή των λευκών στο κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων ήταν σημαντική, σήμερα στο Black Lives Matter η συμμετοχή των λευκών στο κίνημα είναι πολύ ευρύτερη. Στο κίνημα συμμετέχουν και λατίνοι μετανάστες, συνδέοντας τη διεκδίκηση των δικών τους δικαιωμάτων με αυτά των αφροαμερικανών. Πολλοί από τους συμμετέχοντες στο κίνημα κατεβαίνουν για πρώτη φορά στον δρόμο. Η δημοσιοποίηση στο διαδίκτυο περιστατικών, η δημοσίευση χιλιάδων κειμένων και η συστηματική καθοδήγηση των νεοεισερχόμενων στο κίνημα από παλιότερες γενιές ακτιβιστών είναι ο τρόπος που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με τέτοια επιτυχία και δυναμική. Ένα κίνημα που συνάντησε την οργή των ανθρώπων σε μια αυταρχική διακυβέρνηση και αντιστέκεται στην ευρύτατη ανάπτυξη ένοπλων παραστρατιωτικών και φασιστικών ομάδων, που ευδοκιμεί πλέον στη διακυβέρνηση Τραμπ αποτελώντας τον παρακρατικό του «στρατό».

Για τον Ντόναλντ Τράμπ πρόκειται για την πιο σοβαρή πολιτική δοκιμασία της περιόδου (σε συνδυασμό με τις εκατόμβες νεκρών από την πανδημία του Covid-19). Στόχος του είναι να καταστείλει με κάθε μέσο τις διαδηλώσεις, να κλείσει τον κόσμο στο σπίτι του. Ένας πόλεμος, μεταξύ κράτους και κοινωνίας έχει εξελιχθεί από τις πρώτες μέρες των διαμαρτυριών. Το κίνημα, άλλωστε, που ξέσπασε τον Μάιο του 2020 πέτυχε όχι μόνο να φτάσει έξω από το Λευκό Οίκο αλλά να αναπτυχθεί και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, κάτι που είναι πρωτοφανές. Πέρα από την αστυνομία, επιστρατεύτηκαν ομοσπονδιακοί πράκτορες που ενέτειναν τις τακτικές καταστολής στα μέτωπα του κινήματος. Χημικά που απαγορεύονται στον πόλεμο, πολλές φορές ληγμένα, χρησιμοποιούνται στον πόλεμο ενάντια στους διαδηλωτές.

Όμως το κίνημα αυτό δεν κάνει βήμα πίσω. Μάχεται, σθεναρά, με στόχο την τελική νίκη. Έχει αναγκάσει μετριοπαθείς φιλελεύθερους πολιτικούς της αντιπολίτευσης να καταθέσουν αγωγές εναντίον της πολιτικής καταστολής του Τραμπ στους διαδηλωτές.

Μπροστά στον Τραμπ βρίσκονται οι προεδρικές εκλογές του Νοέμβρη. Ο προεκλογικός του λόγος εστιάζεται στη ρητορική απέναντι στο κίνημα αυτό και στο γιατί πρέπει να κατασταλεί. Είναι υπεύθυνος για τις βίαιες συλλήψεις και τις εξαφανίσεις διαδηλωτών από την Ομοσπονδιακή αστυνομία με μεθόδους μαφίας, τους θανάτους πολιτών, κυρίως μαύρων, την άγρια καταστολή. Οι πράξεις του φαντάζουν σαν εκείνες δικτατορίσκων που προσπαθούν να ανακτήσουν τον έλεγχο στην χώρα τους. Η διακυβέρνηση του Τράμπ προκάλεσε πολλές φορές τον κόσμο να κατέβει στον δρόμο για σοβαρά ζητήματα (όπλα, κλιματική αλλαγή, σεξισμός, μεταναστευτική πολιτική). Το Black Lives Matter είναι τώρα η αιχμή του κινήματος στις ΗΠΑ ενάντια στην πολιτική του.

Η κοινωνία η ίδια πλέον, εκδηλώνει τη ρητή της αμφισβήτηση στην ομοσπονδιακή εξουσία των ΗΠΑ που οι μηχανισμοί της, από το καλοκαίρι, έχουν αναλάβει την υπόθεση της καταστολής. Πολλοί δήμαρχοι και τοπικοί πολιτευτές της αντιπολίτευσης έχουν αντιταχθεί στην υποκατάσταση των τοπικών αρχών από τους Ομοσπονδιακούς αστυνομικούς και την εθνοφρουρά. Αυτό που συμβαίνει με την Ομοσπονδιακή αστυνομία είναι μια τακτική δεκαετιών απέναντι σε μεγάλης εμβέλειας κινήματα στις ΗΠΑ, που ενεργοποιήθηκε και τώρα. Επιχειρούν να επιβάλουν τη βούληση του κράτους, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα δικαστικής ή άλλης προσφυγής από τους πολίτες. Αυτό πλήττει ιδιαίτερα τις κοινωνικές ομάδες που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι η αντίδραση παίρνει και μια άλλη διάσταση. Η κοινωνία στρέφεται εναντίον του ομοσπονδιακού κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του, ζητώντας τα χαμένα δικαιώματά τους έναντι σε αυτούς και διεκδικώντας μια κοινωνία που δεν θα χωρά η καταστολή, ο αυταρχισμός και ο ρατσισμός. Το ζήτημα, πλέον, κρίνεται με τον εξής όρο: Ή το κίνημα θα κερδίσει τα αιτήματά του ή η αμερικανική κοινωνία θα παραδοθεί στον στρατιωτικό νόμο. Το στοίχημα κερδίζεται από το κίνημα και τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων και δεν μπορεί να ανατεθεί στις Προεδρικές Εκλογές και στους Δημοκρατικούς του Τζον Μπάϊντεν να δώσουν δίκαιη λύση.




ΗΠΑ : Η τελική σύγκρουση έχει ήδη αρχίσει και ολάκερος ο κόσμος κρατάει την ανάσα του !

του Γιώργου Μητραλιά*

 

 

Ώρα με την ώρα, η ιστορία επιταχύνεται όσο ποτέ άλλοτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ τα κάθε λογής σοβαρά γεγονότα που διαδραματίζονται τόσο στην κορυφή του Κράτους όσο και στη βάση της κοινωνίας της παγκόσμιας υπερδύναμης, επιβεβαιώνουν τις χειρότερες προβλέψεις. Από εδώ και πέρα, δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία : ο Τραμπ και οι δικοί του επέλεξαν οριστικά την πολιτική του χειρότερου και οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να βυθίζονται σε μια γενικευμένη αδελφοκτόνα σύρραξη με αβέβαιη τελικά έκβαση.

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και είναι εύγλωττα. Οι πραιτοριανοί του Τραμπ που είναι οι Αμερικανοί αστυνομικοί, αυξάνουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις θύματα των οποίων είναι σχεδόν πάντα Αφροαμερικανοί. Και αυτή τη φορά, τους μπάτσους ενισχύουν όλο και πιο πολύ ρατσιστές και νεοναζιστές “πολιτοφύλακες” που δεν διστάζουν πια να εφορμήσουν (με αυτοκίνητα) ή να πυροβολήσουν ενάντια στους αντιρατσιστές διαδηλωτές. Όμως, τώρα υπάρχει μια νέα εξέλιξη τεράστιας σημασίας: Ο ρατσιστικός και φασιστικός συρφετός, με επικεφαλής τον Τραμπ και τον Πένς, όχι μόνο αναγορεύει σε “ήρωες” αυτούς τους δολοφόνους, αλλά και καλεί τους πιστούς του να πάρουν τα όπλα (που εξάλλου διαθέτουν σε μεγάλες ποσότητες) και να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους! Συμπερασματικά, για αυτούς που θα είχαν ακόμα αμφιβολίες, ο Αμερικανός Πρόεδρος, από κοινού με τον αντιπρόεδρό του, τους Ρεπουμπλικάνους βουλευτές και γερουσιαστές του, τον ακροδεξιό τύπο, τις ευαγγελικές εκκλησίες (που συγκεντρώνουν εκατομμύρια για τη στήριξη αυτών των δολοφόνων “ηρώων”) και τους υπεροπλισμένους πολιτοφύλακες τους, προτρέπουν δημόσια σε διάπραξη μαζικών φόνων. Ή ακόμα χειρότερα, καλούν σε εμφύλιο πόλεμο για την εξόντωση των αντιπάλων τους! (1)

Ταυτόχρονα, ο Τραμπ δηλώνει – και πάλι- ότι θα μπορούσε να μείνει στην εξουσία για άλλα …δώδεκα χρόνια (!), προτρέπει του Ρεπουμπλικάνους της Β. Καρολίνας να ψηφίσουν …δυο φορές (μια στη κάλπη και μια δια αλληλογραφίας), ενώ επιταχύνει την επίθεσή του ενάντια στο δημοφιλέστατο θεσμό του Ταχυδρομείου, που προτιμά να τον δει να διαλύεται παρά να εγγυάται την ψήφο δια αλληλογραφίας εκείνων που παίρνουν στα σοβαρά την πανδημία, δηλαδή των αντιπάλων του ψηφοφόρων. Και όλα αυτά ενώ εξαπολύει καθημερινά καταιγισμό χυδαίων ύβρεων ή παρανοϊκών ψεμμάτων ενάντια στους αντιπάλους του και υπερισχύει στο πεδίο της πιο παραληρηματικής προσωπολατρείας ακόμα και ενός Τσαουσέσκου, ενός Σαντάμ ή ενός Μουσολίνι. Γιατί; Μα, επειδή κανένας από αυτούς τους δικτάτορες δεν μπόρεσε ποτέ να “εξυμνηθεί” από τους αυλοκόλακες τους όσο ο Τραμπ στη διάρκεια των τριών ημερών του ανεκδιήγητου “Ρεπουμπλικανικού Συνεδρίου” όπου έφτασε να αποκληθεί …”θεόσταλτος” ή “εκλεκτός’ του ίδιου του Θεού, και επειδή ποτέ κανένας τους δεν τόλμησε να δηλώσει αυτά που πριν λίγο δήλωσε ο Τραμπ: ότι μιλάει κατευθείαν στο Θεό και ότι συζητά μαζί του τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει…

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τραμπ ότι κρύβει τις επιδιώξεις και τα σχέδιά του, ότι δεν αποκαλύπτει -μάλιστα, εδώ και καιρό- τι θέλει να κάνει για να παραμείνει γατζωμένος στην εξουσία. Ωστόσο, σχεδόν οι πάντες έξω από τις ΗΠΑ προτιμούν να μην τον ακούνε, να μην τον πιστεύουν, να μην τον παίρνουν στα σοβαρά. Ακριβώς όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και των εφημερίδων στο μεσοπόλεμο, που προτιμούσαν να μην πιστεύουν τον Χίτλερ -μέχρι και την παραμονή του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου!- και να μην παίρνουν στα σοβαρά τις άγρια αντισημιτικές και πολεμοχαρείς απειλές του…

Και το Κατεστημένο των Δημοκρατικών ; Μετά από μια μακρά περίοδο στη διάρκεια της οποίας οι κορυφές του, τα δημοσιογραφικά τους όργανα (Τάϊμς της Νέας Υόρκης, Ουάσιγκτον Ποστ, CNN,…) καμώνονταν πως δεν άκουγαν τις απειλές του Τραμπ, τώρα -επιτέλους !- αντιδρούν. Και κατ’εικόνα και ομοίωση των Δημοκρατικών ψηφοφόρων τους, το 75 % των οποίων φοβάται ότι ο Τραμπ δεν θα αποδεχτεί την ήττα του, δεν κρύβουν πια τους φόβους τους και δείχνουν πολύ ανήσυχοι. Όμως, δεν κάνουν τίποτα. Ή μάλλον, δείχνουν να θέλουν να πολεμήσουν τον Τραμπ εμφανιζόμενοι… πιο Τραμπ από τον Τραμπ. Και έτσι βλέπουμε τον Μπάϊντεν να κατηγορεί τον Τραμπ για την τάχα…συμφιλιωτική του στάση απέναντι στην Κίνα (!), να στηλιτεύει την “αναρχία” στους δρόμους του Πόρτλαντ ή της Κενόσα και να υποστηρίζει άνευ όρων τα ορυκτά καύσιμα ή το Πεντάγωνο. Το αποτέλεσμα αυτής της μεγαλοφυούς τακτικής είναι ήδη ορατό: ο Τραμπ ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις και οι υποστηρικτές του δείχνουν να έχουν αναθαρρήσει και έχουν ξαναβρεί τον ενθουσιασμό τους. Όπως και νάχει, το βέβαιο είναι πως φαίνεται πια ότι αποκλείεται να δούμε τον Μπάϊντεν να συντρίβει εκλογικά τον Τραμπ. Πράγμα που σημαίνει ότι εκλείπει οριστικά και η μόνη δυνατότητα που υπήρχε για να εξαναγκαστεί ο Τραμπ να εγκαταλείψει ειρηνικά την εξουσία.

Κατά συνέπεια, και ενώ απομένουν λιγότερο από 60 μέρες μέχρι τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, είναι ξεκάθαρο ότι η μοναδική ελπίδα έρχεται από τη μόνη δύναμη που εμφανίζεται αποφασισμένη να φράξει το δρόμο στον Τραμπ και στα εφιαλτικά του σχέδια, το μεγάλο ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα που διαδηλώνει ήδη μαζικά στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων ! Και πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτή η ελπίδα είναι τεραστίων διαστάσεων, όπως εξάλλου το υποδηλώνει το γεγονός ότι το μεγαλύτερο από τα παρόντα κινήματα, το Black Lives Matter (BLM), έχει μπορέσει να κατεβάσει στις διαδηλώσεις του…27 εκατομμύρια διαδηλωτές μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες! Διαδηλωτές που παλεύουν ηρωϊκά εδώ και μήνες ενάντια στις δυνάμεις της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας (εδώ και πάνω από 100 μέρες στο Πόρτλαντ!) και που αντιμετωπίζουν, συχνά με επιτυχία, τις διάφορες ρατσιστικές και νεοφασιστικές πολιτοφυλακές, οι οποίες δεν διστάζουν πια να ρίχνουν στο ψαχνό…

Είναι λοιπόν σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή που το μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα περνάει στην επίθεση, που γίναμε μάρτυρες ενός γεγονότος ιστορικών διαστάσεων, της πολιτικής απεργίας των μπασκετμπολιστών του NBA, η οποία απλώθηκε ακαριαία σε σχεδόν όλα τα επαγγελματικά σπορ της χώρας! Αυτή η απεργία -που έχει ήδη παγκόσμια απήχηση- δεν πέφτει από τον ουρανό: Προετοιμάστηκε από το 2016 κυρίως από τις βολονταριστικές αλλά και καλομελετημένες πρωτοβουλίες αυτού του απίστευτα θαρραλέου και μεγαλοφυούς επαναστάτη αγωνιστή που είναι ο επαγγελματίας παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου Κόλιν Κέπερνικ, που βλέπει το τότε (2016) μοναχικό του γονάτισμα διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομική κτηνωδία κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, να γενικεύεται και να υιοθετείται τώρα πια από εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές και αθλήτριες στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε ολάκερο τον πλανήτη!

Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο που ήταν οι μπασκετμπολίστες του NBA που έκαναν την αρχή καθώς πάει καιρός που η πολιτικοποίηση και η μαχητικότητά τους έχουν κάνει το NBA πραγματικό κάστρο της αμερικανικής αντιρατσιστικής αριστεράς. (2) Να λοιπόν γιατί είδαμε παλαίμαχους του NBA αλλά και σημερινές παίκτριες του WNBA να οργανώνουν και να μπαίνουν επικεφαλής των κινητοποιήσεων του BLM σε πολλές πόλεις -και στη Μινεάπολη του Τζωρτζ Φλόϋντ-, καθώς και τεράστιες προσωπικότητες του NBA όπως τον Lebron James ή τον προπονητή της εθνικής των ΗΠΑ Gregg Popovich να γίνονται καθημερινός εφιάλτης για τον Τραμπ. Είναι λοιπόν εξαιτίας της σημασίας και της τεράστιας απήχησης αυτής της απεργίας στο NBA που εκείνος που έσπευσε να κάνει τα πάντα για να την σπάσει το συντομότερο δυνατό είναι ο ίδιος άνθρωπος που τορπίλισε, δυστυχώς με επιτυχία, την προεδρική εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς. Πρόκειται για τον Μπάρακ Ομπάμα που, με τη βοήθεια των ηγετών της μαύρης αστικής τάξης (των ίδιων που καλούσαν πιεστικά τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τη δολοφονία του Τζωρτζ Φλόϋντ …να γυρίσουν πάραυτα στα σπίτια τους), άσκησε ασφυκτική προσωπική πίεση στους επικεφαλής της απεργίας για να την σταματήσουν αμέσως, για να μην δώσουν …« επικίνδυνες ιδέες » σε άλλους αμερικανούς εργαζόμενους. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που αυτή η απεργία βαφτίστηκε ακαριαία… « μποϋκότ », γεγονός που προκάλεσε τις οργισμένες αντιδράσεις των εκπροσώπων της αμερικανικής αριστεράς, με επικεφαλής την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, που τόνισαν δίκαια ότι οι λέξεις δεν είναι αθώες καθώς… « terminology matters »…

Να λοιπόν πού βρισκόμαστε λιγότερο από δυο μήνες πριν ανοίξουν -αν βέβαια…ανοίξουν- οι κάλπες των προεδρικών εκλογών. Η κατάσταση είναι παραπάνω από εκρηκτική, και οι προβλέψεις για την τελική έκβαση της γιγάντιας σύγκρουσης που ήδη άρχισε είναι εντελώς παρακινδυνευμένες. Ένας λόγος παραπάνω για να ξυπνήσει επιτέλους η ευρωπαϊκή -και βέβαια και η ελληνική- αριστερά και να κινητοποιηθεί στο πλευρό του μαζικού ριζοσπαστικού αμερικανικού κινήματος που ζητάει και έχει όσο ποτέ ανάγκη -σήμερα και όχι αύριο- την έμπρακτη αλληλεγγύη της. Και αυτό για τον επιπλέον λόγο ότι στους επόμενους 4-5 μήνες, είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες που θα κριθεί -όπως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και πουθενά αλλού στο κόσμο- το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη !…

Σημειώσεις

  1. Βλέπε επίσης το προηγούμενο άρθρο μας « Με τον Τραμπ να αρνείται να φύγει -Η απειλή του εμφυλίου πλανιέται τώρα πάνω από τις ΗΠΑ”: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1465-me-ton-tramp-arneitai-na-fygei-i-apeili.html

Και επίσης, το πολύ σημαντικό ντοκουμέντο που είναι η συνέντευξη (στα αγγλικά) του επικεφαλής του κινήματος των αμερικανών βετεράνων στρατιωτικών “Vets for Peace”: https://solidarity-us.org/will-the-military-support-a-declaration-of-martial-law/

  1. Δεν είναι απορίας άξιο που ο ελληνικός τύπος και οι αθλητικογράφοι του επέβαλαν -επί τέσσερα χρόνια!- πρωτοφανή λογοκρισία, αποσιώπησαν ολοκληρωτικά και δεν αναφέρθηκαν ποτέ στα -αναρίθμητα και σχεδόν καθημερινά- γεγονότα όλο και μεγαλύτερης πολιτικής ανυπακοής και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης που συγκλονίζουν τον αθλητικό κόσμο των ΗΠΑ. Και δεν είναι απορίας άξιο επειδή όλος αυτός ο καλός κόσμος των ελληνικών ΜΜΕ υπακούει τυφλά μόνο στα κελεύσματα των αφεντικών του, οι οποίοι ορθά σκεπτόμενοι φοβούνται σαν τον διάολο μην τυχόν οι διάφοροι αμερικανοί Κέπερνικ, Λεμπρόν Τζέϊμς ή Πόποβιτς βρουν μιμητές και στη χώρα μας…

* Όποιοι και όποιες επιθυμούν να γνωρίσουν το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν συνεχώς στο Facebook “Έυρωπαίοι για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια:  https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement

Μετάφραση από τα γαλλικά

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr




Ο Τραμπ αρνείται να φύγει

Του Γιώργου Μητραλιά

 

Με τον Τραμπ να αρνείται να φύγει

Η απειλή του εμφυλίου πλανιέται τώρα πάνω από τις ΗΠΑ !

Δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι ο υπερθετικός βαθμός χαρακτηρίζει σήμερα τα πάντα σε αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής της μεγαλύτερης οικονομικής, και κοινωνικής, και πολιτικής και υγειονομικής κρίσης της ιστορίας τους! Και εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, το άσκημο είναι ότι δεν απομένει για να συμπληρωθεί αυτή η εικόνα τέλους του κόσμου παρά ένας… εμφύλιος πόλεμος που θα αποφασίσει για την τύχη όχι μόνο των φασιστοειδών και δικτατορικών φιλοδοξιών του σύγχρονου Καλιγούλα που είναι ο πρόεδρος Τραμπ, αλλά επίσης και κυρίως για τις τύχες του αμερικανικού Κατεστημένου που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον έκανε να διαφεντέψει ολάκερο τον κόσμο.

Νάμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με το φάσμα του εμφύλιου που πλανιέται πια πάνω από την παγκόσμια υπερδύναμη. Στη πραγματικότητα, πολλά αν όχι τα πάντα θα εξαρτηθούν από τις -εξ ορισμού απρόβλεπτες- ψυχικές μεταπτώσεις του ρατσιστή ψυχοπαθούς ενοίκου του Λευκού Οίκου που δεν εκδηλώνει την παραμικρή διάθεση να σεβαστεί την ετυμηγορία της κάλπης και να εγκαταλείψει “οικειοθελώς” την εξουσία. Εξάλλου, μέσα από αυτό το πρίσμα, όλες οι αναρίθμητες -φαινομενικά αυτοσχέδιες και ασυνάρτητες- πρωτοβουλίες του των τελευταίων εννιά ή δώδεκα μηνών, αποκτούν νόημα.

Πράγματι, ο Τραμπ κάνει πια τα πάντα για να αποφύγει την εκπαραθύρωσή του από το Λευκό Οίκο. Με ποιο τρόπο ; Καταρχή, «μαγειρεύοντας » εκλογές στα μέτρα του, εκκαθαρίζοντας τους εκλογικούς καταλόγους από εκατομμύρια « ανεπιθύμητους » ψηφοφόρους, μειώνοντας δραστικά τον αριθμό των εκλογικών κέντρων στα οποία ψηφίζουν Αφρο-αμερικανοί και Λατίνος, εμποδίζοντας ή απαγορεύοντας την ψήφο δια αλληλογραφίας, κλπ.

Κατόπιν, και στην περίπτωση που αυτό το « μαγείρεμα » των εκλογών δεν θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, ο Τραμπ αμφισβητεί ήδη συστηματικά τη διεξαγωγή και τα αποτελέσματά τους χαρακτηρίζοντάς τα προκαταβολικά …νοθευμένα. Ή καλύτερα, στη περίπτωση που όλες αυτές οι κινήσεις του αποδειχθούν αναποτελεσματικές, βολιδοσκοπει τις αντιδράσεις και προετοιμάζει το έδαφος για να αναβάλει τις εκλογές « για αργότερα ». Και τέλος, ως επιστέγασμα όλων αυτών, ο Τραμπ προετοιμάζει την αντίστασή του ενάντια σε κάθε απόπειρα (εκλογική ή άλλη) εκδίωξής του από την εξουσία, δοκιμάζοντας εδώ και μήνες διάφορες δράσεις των « νόμιμων » (αστυνομία) ή παράνομων (παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές) υποστηρικτών του που έχουν για κοινό παρονομαστή την άσκηση βίας ενάντια στους αντιπάλους του.

Με λίγα λόγια, ο Τραμπ δεν αποκλείει κανένα σενάριο και προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο με μόνο στόχο να παραμείνει πάσει θυσία στην εξουσία. Πριν από δυο χρόνια είμαστε ίσως δυο ή τρεις σε όλο τον κόσμο, που λέγαμε ότι ο Τραμπ δεν θα δεχόταν ποτέ να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, αλλά σήμερα ακόμα και ο καθεστωτικός τύπος και οι πιο εξέχοντες εκπρόσωποι του αμερικανικού Κατεστημένου λένε -επιτέλους- δημόσια το ίδιο. Το συμπέρασμα είναι προφανές : Θα δούμε λοιπόν τις Ηνωμένες Πολιτείες να βυθίζονται στον εμφύλιο πόλεμο ; Η απάντησή μας είναι αναγκαστικά προσεκτική : Ναι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καθόλου ότι ο Τραμπ δεν θα επιλέξει το χειρότερο. Όμως την ίδια ώρα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ξεκίνημα ενός « πραγματικού » εμφυλίου πολέμου δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από αυτόν…

Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, στην παρούσα βόρειο-αμερικανική περίπτωση, ο όρος « εμφύλιος πόλεμος » θα μπορούσε να καλύψει παραπάνω από μια κατάσταση, από την παρατεταμένη μετωπική σύγκρουση εκατομμυρίων οπλισμένων ανθρώπων (πολιτών ή/και στρατιωτικών) μέχρι τις αψιμαχίες των ίδιων ή ακόμα και τις τρομοκρατικές δράσεις μιας κάποιας έκτασης που εξαπολύονται συστηματικά ενάντια στο αντίπαλο στρατόπεδο. Με δεδομένη μάλιστα την απομόνωση και τις διαδοχικές αποτυχίες του Τραμπ, θα κλείναμε να θεωρήσουμε ότι το σενάριο της παρατεταμένης μετωπικής σύγκρουσης είναι σήμερα το λιγότερο πιθανό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και ότι αποκλείεται εντελώς. Στη πραγματικότητα, καθώς η τυφλή (;) πίστη των διαφόρων (στρατιωτικοποιημένων) αστυνομικών σωμάτων στον Τραμπ δεν είναι αρκετή για να κάνει να κλίνει η πλάστιγγα υπέρ αυτού, πολλά θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα υιοθετήσει ο αμερικανικός στρατός αν ο Τραμπ αποφασίσει να ταμπουρωθεί στο Λευκό Οίκο. Αν αυτό εξαρτιόταν από το Γενικό Επιτελείο και τους στρατηγούς του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τασσόταν με το μέρος των αντιπάλων του Τραμπ. Ωστόσο, σε αυτές τις περιπτώσεις, τον αποφασιστικό ρόλο δεν τον παίζουν τόσο οι στρατηγοί όσο οι συνταγματάρχες, και δεν αποκλείεται οι εκκαθαρίσεις στον αμερικανικό στρατό που διεξάγει τώρα μανιωδώς ο Τραμπ, να έχουν για αποτέλεσμα να επιλέξει αυτός ο στρατός την « ουδετερότητα », έστω και για να μην μετατραπεί ο ίδιος σε πεδίο μάχης των αντιμαχόμενων παρατάξεων…

Με δεδομένα όλα αυτά, πολύ πιο πιθανό μας φαίνεται το σενάριο ενός εμφυλίου χαμηλότερης έντασης που θα έμοιαζε με μια μάλλον « άναρχη » έκρηξη τυφλών τρομοκρατικών ενεργειών με μια κάποια όμως μαζική υποστήριξη, με στόχο κατά προτεραιότητα τους θεσμούς αλλά και τις μειονότητες των Αφρο-αμερικανών, των Λατίνος και των Ιθαγενών καθώς και τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Γιατί ; Μα, επειδή σύμφωνα με όλες τις εκατοντάδες δημοσκοπήσεις, υπάρχει πάντα ένα σταθερό και « τσιμενταρισμένο » 28 %-33 % του βόρειο-αμερικανικού πληθυσμού που ακολουθεί τυφλά τον Τραμπ εδώ και τέσσερα χρόνια, και πράγμα ακόμα χειρότερο, υπάρχει μια σημαντική πτέρυγα αυτού του « τραμπικού λαού » που δηλώνει έτοιμη να πολεμήσει για αυτόν καθώς υιοθετεί πλήρως τις ρατσιστικές, μισογυνικές, ομοφοβικές, ισλαμοφοβικές, αντισημιτικές, συνωμοσιολογικές, σκοταδιστικές και νεοφασιστικές « αξίες » του.

Φυσικά, το γεγονός ότι η παρούσα αμερικανική κατακλυσμική κρίση δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο καθιστά τις προβλέψεις πολύ δύσκολες, καθώς μάλιστα ο πρωταγωνιστής της πρόεδρος Τραμπ είναι όχι μόνο εξαιρετικά ανισόρροπος αλλά και σχεδόν εντελώς εκτός ελέγχου, απομονωμένος όπως είναι μετά από τις συνεχείς εκκαθαρίσεις των πιο στενών συνεργατών του. Όμως, υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο που παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με αυτά που συμβαίνουν και κυρίως, με αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν πολύ προσεχώς στις Ηνωμένες Πολιτείες : Είναι η εντελώς τελευταία περίοδος του Τρίτου Ράϊχ που είδε τον φύρερ του αλλά και σημαντικό αριθμό των στρατιωτικών του ή ακόμα και Γερμανών πολιτών κάθε ηλικίας να πολεμάνε μέχρις εσχάτων σε μάχες χωρίς καμιά ελπίδα νίκης ενός πολέμου που είχε προ πολλού χαθεί !

Είναι γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα σε αυτή την ακραία πολωμένη, ερειπωμένη καιδιχασμένη βόρειο-αμερικανική κοινωνία που την διατρέχουν αβυσσαλέα μίση, καθόλου αμελητέα πλήθη ακροδεξιών φανατικών, οπλισμένων μέχρι τα μπούνια και αποφασισμένων να ξεμπερδεύουν μια και καλή με εκείνους που θεωρούν ορκισμένους εχθρούς τους. Και αν οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες των πραιτοριανών του Τραμπ, που είναι οι Αμερικανοί αστυνομικοί,είναι κατ’αρχήν “ελέγξιμοι”, το ίδιο δεν ισχύει για τις δεκάδες χιλιάδες μέλη των ρατσιστικών ή/και νεοφασιστικών πολιτοφυλακών που φημίζονται για την ακραία παράνοιά τους.Σε μια χώρα σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες που είναι παραπάνω από υπερ-οπλισμένη και συνηθισμένη σε κάθε λογής σφαγές και σκοτωμούς, ακόμα και ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης που διεξάγεται από μερικές εκατοντάδες αυτών των ρατσιστικών και νεοφασιστικών πολιτοφυλακών θα μπορούσε όχι μόνο να προκαλέσει πραγματικά λουτρά αίματος, αλλά επίσης και κυρίως, να επηρεάσει σοβαρά τον ρου της αμερικανικής αλλά και παγκόσμιας ιστορίας. Ακριβώς όπως η απελπισμένη και βαθύτατα νεκρόφιλη αντίσταση γύρω από το τελευταίο μπούνκερ του Φύρερ στο Βερολίνο επηρέασε ή καί άλλαξε τον ρου της γερμανικής και παγκόσμιας ιστορίας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα!…

Είναι ευνόητο ότι απαράβατος όρος για να πετύχουν ο Τραμπ και οι δικοί του τους στόχους τους είναι να συντρίψουν το μαζικό λαϊκό κίνημα που θέλει όχι μόνο να εκδιώξει τον Τραμπ από την εξουσία αλλά και να αλλάξει ριζικά τις Ηνωμένες Πολιτείες και ολάκερο τον κόσμο. Αλλά για αυτό το διαρκώς ογκούμενο και όλο και πιο ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα θα μιλήσουμε σε προσεχές μας κείμενο.

Σημειώσεις

1. Βλέπε το προηγούμενο άρθρο μας Με επίκεντρο τις ΗΠΑ-Είναι πια πλανητικό το νεολαιίστικο χειραφετητικό κίνημα που γεννιέται!…”(https://www.contra-xreos.gr/arthra/1462-me-to-epikentro-tis-ipa-einai-pia-planitiko-to-neolaiistiko-heirafentitiko-kinima-pou-gennietai.html)

Και επίσης, δυο άρθρα γραμμένα τον Μάρτη και τον Οκτώβρη 2019, με τους εύγλωττους τίτλους « Οι Ηνωμένες Πολιτείες ένα βήμα πριν την εμφύλια σύρραξη » (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1407-oi-inomenes-politeies-ena-vima-prin-tin-emfylia-syrraksi.html), και « Το φάσμα του εμφύλιου πολέμου πλανιέται ήδη πάνω από τις ΗΠΑ ! » (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1375-civil-war.html)

* Όποιοι και όποιες επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν συνεχώς στο Facebook “Έυρωπαίοι για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια: https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement

Μετάφραση από τα γαλλικά.

 

 




Με επίκεντρο τις ΗΠΑ: Είναι πια πλανητικό το νεολαιίστικο χειραφετητικό κίνημα που γεννιέται!…

του Γιώργου Μητραλιά *

Ο Τραμπ επίδοξος δικτάτορας; Εμφύλιος στις ΗΠΑ;Τώρα δεν το λέμε πια μόνο εμείς εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια, χωρίς περίπου κανείς να μας πιστεύει, αλλά το λέει ακόμα και ο…Τζό Μπάϊντεν που φτάνει να προειδοποιεί δημόσια ότι ο Τραμπ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο “οικειοθελώς”. Και το λένε ακόμα πειστικότερα χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες που, σκεπτόμενοι πρακτικότερα, οργανώνονται και προετοιμάζουν από τώρα “μαζικές κινητοποιήσεις” για να κάνουν τον Τραμπ να σεβαστεί με το ζόρι το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου! (1)

2020 06 14 02 usa

Και επίσης, οι ΗΠΑ επίκεντρο της παγκόσμιας ταξικής σύρραξης; Τα αμερικανικά λαϊκά και κοινωνικά κινήματα αγωνιστικό παράδειγμα, πηγή έμπνευσης και ατμομηχανή που τραβάει έξω από τα λασπόνερα της αδράνειας και της ηττοπάθειας τους Ευρωπαίους από κάτω; Τώρα πια τέτοιες… “ουτοπίες” και “ευσεβείς πόθοι” δεν διατυπώνονται μόνο από κάποιους “αιθεροβάμονες διεθνιστές” σαν του λόγου μας, αλλά έμπρακτα από τις εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια ανθρώπους που εμπνέονται από τις ιστορικές βόρειο-αμερικανικές κινητοποιήσεις αυτών των ημερών(2) και διαδηλώνουν σε ολάκερο τον κόσμο, από την Αυστραλία και τη Νότια Αφρική μέχρι τη Βρετανία και τη Λωρίδα της Γάζας και από την Ιαπωνία και τη Βραζιλία μέχρι τη Γαλλία και τη Γερμανία!

Ο λόγος λοιπόν για αυτό το πλανητικό κίνημα που, ενώ εμπνέεται και παραδειγματίζεται από το αμερικανικό, δεν περιορίζεται στην –πάντως εντελώς απαραίτητη και ζωογόνα- διεθνιστική του αλληλεγγύη, αλλά κάνει κάτι παραπάνω: Εκμεταλλεύεται την ιστορική ευκαιρία που του προσφέρει το αμερικανικό αγωνιστικό παράδειγμα για να αναδείξει τα (φλέγοντα και χρονίζοντα) δικά του ντόπια προβλήματα απέναντι στους δικούς του ντόπιους ταξικούς αντιπάλους, προκειμένου να δημιουργήσει το δικό του ντόπιο μαζικό κίνημα και τους δικούς του ντόπιους ευνοϊκούς συσχετισμούς δυνάμεων! Και ομολογουμένως, το πετυχαίνει πέρα από κάθε προσδοκία, οξύνοντας σε απίστευτο βαθμό την κρίση των από πάνω, ενώ ταυτόχρονα κινητοποιεί τις κοινωνικές πρωτοπορίες και αποκαλύπτει στα μάτια των μαζών τους μηχανισμούς της ταξικής τους κακοδαιμονίας και καταπίεσης.

2020 06 14 03 usa

Τρανό παράδειγμα τα διαδραματιζόμενα τις τελευταίες μέρες σε δυο δυτικοευρωπαϊκές χώρες, στη Γαλλία και στο Βέλγιο, που βλέπουν τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους αντιρατσιστές των ΗΠΑ να μετεξελίσσονται ακαριαία σε πρωτοφανές νεολαιίστικο μαζικό κίνημα ενάντια στη ντόπια αστυνομική βία, στο ντόπιο ρατσισμό και στα ντόπια παλιά και νέα αποικιοκρατικά εγκλήματα. Με άμεση συνέπεια όχι μόνο να πυροδοτούνται πολιτικές κρίσεις διαστάσεων, αλλά και “υπαρξιακές” κρίσεις των από πάνω καθώς αποκαλύπτεται ότι ο σημερινός ρατσισμός τους έχει άμεση και οργανική σχέση με την -πάντα συγκαλυμμένη και ατιμώρητη- χθεσινή ασύλληπτη απάνθρωπη βαρβαρότητα των προγόνων τους…

Στη Γαλλία λοιπόν, όλα άρχισαν όταν η επιτροπή που ζητά μάταια, εδώ και τέσσερα χρόνια, δικαιοσύνη για το φόνο του νεαρού μαύρου Ανταμά Τραορέ από αστυνομικούς, κάλεσε στις 2 Ιουνίου σε διαδήλωση έξω από το Δικαστικό μέγαρο του Παρισιού με το εύγλωττο σύνθημα “δικαιοσύνη για τον Φλόϊντ και τον Ανταμά”. Η ανταπόκριση ήταν τεράστια και τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι (κατά την αστυνομία, διπλάσιοι κατά τους οργανωτές) ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, κι αυτό παρόλο που οι συγκεντρώσεις εξακολουθούν να απαγορεύονται στη χώρα. Καθώς στις επόμενες μέρες, ανάλογες μαζικές νεολαιίστικες διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική ρατσιστική βία και στο συστημικό γαλλικό ρατσισμό άρχισαν να γίνονται και σε δεκάδες άλλες γαλλικές πόλεις, η μεν κυβέρνηση δεν μπορούσε πια να κάνει ότι αγνοεί το πρόβλημα που δίχαζε τη κοινή γνώμη, η δε γαλλική αστυνομία, συνεπικουρούμενη από την ακροδεξιά και τα περισσότερα ΜΜΕ, επέλεγε ως καλύτερη άμυνα …την επίθεση.

2020 06 14 04 usa

Η κατάσταση επιδεινώθηκε όμως ανεπανόρθωτα όταν αντιδρώντας στην κυβερνητική απόφαση να απαγορεύσει στους αστυνομικούς να κάνουν χρήση της επονομαζόμενης λαβής “του στραγγαλισμού” (de l’etranglement), με την οποία δολοφονήθηκε ο άτυχος Ανταμά αλλά και πολλοί άλλοι πολίτες αφρικανικής -και όχι μόνο- καταγωγής, οι γνωστοί για τις ακροδεξιές τους προτιμήσεις Γάλλοι αστυνομικοί προχώρησαν σε θεαματικές ενέργειες που συνιστούν κανονική αντιδημοκρατική στάση. Αφού κατάγγειλαν ότι με την απαγόρευση αυτής της λαβής… “δεν μπορούν να κάνουν πια τη δουλειά τους”!, ζήτησαν την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών, που μέχρι τότε τους κάλυπτε απόλυτα και έκανε όλα τα χατίρια τους ακόμα και όταν π.χ. ακρωτηρίαζαν ανεπανόρθωτα εκατοντάδες “Κίτρινα Γιλέκα” με τις πλαστικές τους σφαίρες πριν από δύο χρόνια. Και συνέχισαν διαδηλώνοντας στους δρόμους, πετώντας ομαδικά στην άσφαλτο τις χειροπέδες τους, ή χειροκροτώντας επιδεικτικά την Κα Λε Πεν όταν τους επισκέπτεται στα αστυνομικά τους τμήματα.

Η κρίση που πυροδότησε με τις παραδειγματικές κινητοποιήσεις της η “Επιτροπή Ανταμά”, ψυχή και νους της οποίας είναι η Ασσά, αδελφή του δολοφονημένου, προκαλεί ήδη νέα ρήγματα στην ήδη ετοιμόρροπη γαλλική κυβέρνηση, την ώρα που τα ΜΜΕ φτάνουν να κάνουν λόγο ακόμα και για “πληροφορίες” περί επικείμενης παραίτησης του προέδρου Μακρόν. Ταυτόχρονα, οι σχηματισμοί της αριστεράς αλλά και τα συνδικάτα υποχρεώνονται να πάρουν θέση, χωρίς πια μισόλογα, για ζητήματα κεντρικής σημασίας όπως ο ρατσισμός και η βία της γαλλικής αστυνομίας, τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών, το αποικιοκρατικό παρελθόν αλλά και παρόν του γαλλικού κράτους ειδικά στη δυτική Αφρική, τα εγκλήματά και η πολιτική λεηλασίας που εξακολουθεί να ασκεί στον Τρίτο κόσμο, με ή χωρίς τη βία του γαλλικού στρατού, κλπ. κλπ. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ακραία πολιτική πόλωση, η συγκρουσιακή ατμόσφαιρα, και η δεξιά που κάνει συχνά μέτωπο με την άκρα δεξιά για να υπερασπιστούν από κοινού το “ένδοξο” γαλλικό αποικιοκρατικό παρελθόν που τολμούν να μαγαρίζουν τώρα κάποιοι “αλήτες” και “άλλα κακοποιά στοιχεία”. Κυρίως όμως, είναι ότι γεννιέται τώρα στη Γαλλία το ενωτικό, μαζικό και εξαιρετικά ριζοσπαστικό νεολαιίστικο κίνημα, που είχε ανάγκη και έψαχνε η γαλλική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, για να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και να περάσει στην αντεπίθεση!

2020 06 14 05 usa

Στο Βέλγιο, το νέο αντιρατσιστικό κίνημα που, όπως και στη Γαλλία, διαδηλώνει με κεντρικό σύνθημα το… “Black Lives Matter”, δεν προκαλεί μεν, τουλάχιστον προς το παρόν, τη γενικευμένη πολιτική κρίση που προκαλεί στη Γαλλία, αλλά πυροδοτεί κάτι ίσως μεγαλύτερο και βαθύτερο: Μια “υπαρξιακή” κρίση της βελγικής άρχουσας τάξης, τα πλούτη της οποίας έγιναν με το αίμα και τον (απλήρωτο) ιδρώτα δεκάδων εκατομμυρίων Αφρικανώντους απογόνους των οποίων εξακολουθεί να λεηλατεί και να καταπιέζει!

Όπως λοιπόν και παντού αλλού, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το νέο αντιρατσιστικό κίνημα επιτίθεται και στο Βέλγιο στα σύμβολα του συστημικού ρατσισμού που “κοσμούν” τις πλατείες των πόλεών του. Δηλαδή, στα αγάλματα των δουλεμπόρων και λοιπών πρωτεργατών της πιο αποτρόπαιας αποικιοκρατικής καταπίεσης, που στη περίπτωση του Βελγίου φέρουν πρωτίστως το όνομα ενός από τους χειρότερους εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας της παγκόσμιας ιστορίας: του βασιλιά Λεοπόλδου Β’ (1835-1909), που είχε ως ατομική του ιδιοκτησία το σημερινό Κονγκό, και οποίος έχει μείνει στην ιστορία για τα απίστευτα εγκλήματά του μεταξύ των οποίων τα εκατομμύρια χέρια ιθαγενών που διέταξε να κοπούν επειδή δεν δούλευαν όπως του άρεσε, καθώς και για τα 10-15 εκατομμύρια νεκρούς Κονγκολέζους δούλους του που θυσιάστηκαν στο βωμό του προσωπικού του πλουτισμού (!) μέσα από τη βάρβαρη λεηλασία της τότε κύριας πλουτοπαραγωγικής πηγής του Κονγκό, του καουτσούκ!

2020 06 14 06 usa

Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται απίστευτο, οι αντιρατσιστές που ρίχνουν σήμερα τα αγάλματα αυτού του μέγιστου εγκληματία από τα βάθρα τους, αποκαλούνται “βάνδαλοι” και “κακοποιά στοιχεία” από το επίσημο Βέλγιο, συμπεριλαμβανομένης και της κρατικής του τηλεόρασης, που είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ο γράφων. Ο λόγος απλός και διδακτικός: Η βελγική άρχουσα τάξη, που αρέσκεται να εμφανίζεται ως φιλελεύθερη, δημοκρατική, εκσυγχρονιστική και “πολιτισμένη”, κάνει τώρα μπλόκο γύρω από τον δεινοπαθούντα βασιλιά της Λεοπόλδο Β’ καθώς αισθάνεται ότι μέσα από τις αποκαλύψεις για το εγκληματικό του έργο τίθενται υπό άμεση αμφισβήτηση τα δικά της σημερινά πλούτη και η δική της σημερινή εξουσία!

Τι λοιπόν κι αν ένας Μαρκ Τουέην έλεγε για αυτό το Λεοπόλδο Β’ ότι “έχει στη συνείδησή του 10 εκατομμύρια νεκρούς”; Τι κι αν ο επίσης σύγχρονος του Σερ Κόναν Ντόϊλ (ο “εφευρέτης” του Σέρλοκ Χολμς) έγραφε ότι “Πολλοί από εμάς εδώ στην Αγγλία θεωρούμε το έγκλημα που διαπράχθηκε στην κονγκολέζικη γη από το βασιλιά Λεοπόλδο του Βελγίου και τους πιστούς του ως το μεγαλύτερο έγκλημα που καταγράφηκε ποτέ στα χρονικά της ανθρωπότητας”; Τι κι αν είναι πλήθος οι προσωπικότητες εκείνης της εποχής που χαρακτηρίζουν “ανθρωπόμορφο τέρας” τον καλό μας Λεοπόλδο, (που δημοσιοποίησε για πρώτη φορά την επιθυμία του να αποκτήσει το Βέλγιο αποικίες, με ένα τρόπο που ίσως ενδιαφέρει και τους Έλληνες: Χαράσσοντάς την πάνω σε ένα μάρμαρο που έκλεψε από την Ακρόπολη το 1860!); Η άρχουσα τάξη του Βελγίου και τα ποικίλα όργανά της, ΜΜΕ και άλλα, απαντάει όχι αναγνωρίζοντας το αμαρτωλό παρελθόν της, αλλά απειλώντας θεούς και δαίμονες, αποκαλώντας “κακοποιά στοιχεία” και ποινικοποιώντας εκείνους που “βανδαλίζουν” τα σύμβολά της ζητώντας το αυτονόητο, δηλαδή δικαιοσύνη!

Μετά από όλα αυτά, το συμπέρασμά μας είναι απλό: Ναι, το πλανητικό κίνημα που γεννιέται, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες της μεγάλης ταξικής σύγκρουσης που μόλις άρχισε, ανατρέπει ήδη βεβαιότητες και ταρακουνάει εξουσίες καθώς εμπνέει και κινητοποιεί όσο ποτέ άλλοτε μια νεολαία που επειδή “δεν μπορεί να αναπνεύσει”, ψάχνει να απαλλαγεί από εκείνους που της κόβουν το οξυγόνο…

Σημειώσεις

1. https://www.commondreams.org/news/2020/06/12/new-campaign-prepares-mass-mobilization-should-trump-refuse-leave-willingly-if?

2. Βλέπε το πρόσφατο άρθρο μας ΗΠΑ : « Now is the time !» Η τόσο αναμενόμενη ιστορική σύγκρουση μόλις ξεκίνησε!: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1460-ipa-now-is-the-time-i-toso-anamenomeni-istoriki-sygkrousi-molis-ksekinise.html

* Όποιοι και όποιες επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν συνεχώς στο Facebook “Έυρωπαίοι για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια:
https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement/

Πηγή: http://www.contra-xreos.gr




#ICantBreathe – Η εξέγερση στις ΗΠΑ. Μέχρι που μπορεί να φτάσει;

του Μάριου Αυγουστάτου

Μετά τη δολοφονία του George Floyd στις 25 του Μάη, ξέσπασε ένα πολύμορφο κίνημα, από άκρη σ’ άκρη στις ΗΠΑ. Μαζικές διαδηλώσεις, πυρπολήσεις αστυνομικών τμημάτων και πολυκαταστημάτων “συμβόλων” του καπιταλισμού. Παρ’ όλους τους ελιγμούς του συστήματος, δυο βδομάδες μετά το κίνημα παραμένει στους δρόμους.

Εξέγερση ή ωμή και ασχημάτιστη οργή; Ποια τα χαρακτηριστικά της;

Κάποιοι ήδη προδικάζουν, ότι “έλα μωρέ, ωμή οργή, δικαιολογημένη μεν, ανοργάνωτη δε, θα ξεφουσκώσει αργά ή γρήγορα. Και μάλιστα ελλείψει μαζικής πολιτικής αριστεράς, τι πολιτική ουσία και αποτέλεσμα μπορεί να έχει;”
Να συμφωνήσουμε κατ’αρχήν ότι πρόκειται για εξέγερση. Μαζική και συμπεριληπτική. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει τα χαρακτηριστικά προηγουμένων εξεγέρσεων. Ξεκίνησε με μια φαινομενικά “συνηθισμένη” αφορμή σαν αυτές που έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, την ωμή δολοφονία με αργό σαδιστικό και βασανιστικό τρόπο ενός άοπλου αφροαμερικάνου από λευκούς αστυνομικούς, ωστόσο ήδη έχει πάρει άλλο περιεχόμενο.
Ας δούμε κάποια στοιχεία της.
Ταχύτατη διάδοση της εξέγερσης: επεκτάθηκε ταχύτατα στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ, σε όλες κυριολεκτικά τις μεγάλες πόλεις και τις περισσότερες μικρότερες. Κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε με το Ferguson το 2016, ούτε στο Los Angeles το 1992, ούτε καν τη δεκαετία του ’60 με το κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα, δεν συνέβαιναν ταυτόχρονα μαζικά γεγονότα την ίδια στιγμή.
Διευρυμένη συμμετοχή: Ήδη έχουμε μαζική συμμετοχή των λατίνων, των γηγενών (ινδιάνων, όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε) και κυρίως των λευκών κατώτερων στρωμάτων και αποκλεισμένων, όπως και της LGBTQI κοινότητας. Και μάλιστα, όχι περιορισμένα στην ίδια την Μινεάπολη που έχει ξεσηκωθεί συνολικά -και που ο αριθμός των αφροαμερικανών είναι κάτω από 20% του πληθυσμού) αλλά παντού. Υπάρχουν ενδείξεις ότι πλέον όλοι οι καταπιεσμένοι και όχι μόνο οι αφροαμερικάνοι, κάνουν μέρα με τη μέρα “δική τους υπόθεση” την εξέγερση.
Το Looting και η καθεστωτική προπαγάνδα: Πολύς λόγος γίνεται από τα mainstream ΜΜΕ (και στις ΗΠΑ και παντού) για το looting (πλιάτσικο). Ήταν κάτι που κυριαρχούσε στις προηγούμενες εξεγέρσεις και το είχαν έτοιμο στην εργαλειοθήκη τους για να αντικρούσουν την εξέγερση: “δεν είναι διαδηλωτές, είναι απλά κλεφτρόνια και πλιατσικολόγοι”.
Το θεωρούμε φυσιολογικό επακόλουθο οι καταπιεσμένες και φτωχοποιημένες μάζες, σε μια χώρα που οι ταξικές αντιθέσεις μεγαλώνουν, ειδικά με την πανδημία να κάνουν κάτι τέτοιο, όμως πλέον αυτό δεν είναι καν το κυρίαρχο. Αυτό που κυριαρχεί είναι η στόχευση στα κτήρια που συμβολίζουν την απεχθή εξουσία. Και όχι μόνο τα αστυνομικά τμήματα και την εθνοφυλακή, αλλά το Καπιτώλιο, το Κεντρικό Θησαυροφυλάκιο, τον Λευκό Οίκο.

ΗΠΑ – Covid-19 – κρίση

 Οι ΗΠΑ διανύουν μια βαθιά και διαρκή ύφεση της οικονομίας, την οποία η πανδημία επιτάχυνε. Μέσα σε λίγες βδομάδες οι άνεργοι έφτασαν πάνω από 40 εκατομμύρια συνολικά, σε εθνικά ποσοστά που αγγίζουν το 20%. Αυτό σηματοδοτεί το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από τότε που το Γραφείο Στατιστικής Εργασίας των ΗΠΑ (BLS) άρχισε να παρακολουθεί τα μηνιαία στοιχεία το 1948 και είναι ισοδύναμο με τα επίπεδα ανεργίας που έχουν να παρατηρηθούν από τη Μεγάλη Ύφεση τη δεκαετία του 1930. Κι όλα αυτά με 111 χιλιάδες νεκρούς από Covid-19, σχεδόν το 1/3 του συνόλου παγκοσμίως…
Ας δούμε το υπόβαθρο των παλιότερων εξεγέρσεων και κινηματικών εξάρσεων στις ΗΠΑ που πυροδοτήθηκαν από το θεσμικό ρατσισμό:
 Δεκαετία 60 (κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα): Ο αμερικάνικος -και όχι μόνο- μεταπολεμικός καπιταλισμός τις δεκαετίες 50 και 60 ήταν σε ανάπτυξη και μπορούσε να κάνει “σημαντικές” παραχωρήσεις σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε συνδυασμό με το φόβο των “κόκκινων”, τον κίνδυνο ανάπτυξης κομμουνιστικών ιδεών.
 Το 1992 (εξέγερση του Los Angeles): υπήρχε η πιστωτική φούσκα που προκαλούσε το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον και η αυταπάτη της αέναης ανάπτυξης που υποτίθεται θα γίνονταν στον μετα-διπολικό κόσμο του “τέλους της ιστορίας” (κάτι που ακόμα και ο Φουκουγιάμα έχει αναθεωρήσει). Μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του “υπαρκτού”, ο φόβος του συστήματος για πολιτικές απαντήσεις εξ αριστερών είχε σχεδόν εκμηδενιστεί.
 2014 (Ferguson): O Obama είχε καταφέρει κάποια ανάκαμψη από την κρίση του 2008, με πακτωλό κρατικού χρήματος προς το μεγάλο κεφάλαιο, τις τράπεζες κλπ.
 Έτσι φτάνουμε στο σήμερα.
 Ιούνιος 2020: κυριαρχεί ένας εκρηκτικός συνδυασμός πανδημίας και οικονομικής κρίσης που δείχνει ανεξέλεγκτος. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε αυτό που γίνεται τώρα από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις (προ Covid-19) αλλά και κατά την διάρκεια του lockdown, το οποίο άρθηκε εσπευσμένα (βλέποντας την κατάρρευση της οικονομίας και φυσικά τη χασούρα των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου) προκαλώντας νέες απεργίες για αυτό.

Η αντίδραση του κεντρικού κράτους

Δεν βλέπουμε, ακόμα τουλάχιστον, αντιδράσεις που θα χάιδευαν ουσιαστικά τα αυτιά των εξεγερμένων. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό που τις βλέπαμε παλιότερα, είτε με Ρεπουμπλικάνους, είτε -κυρίως- με Δημοκρατικούς.
Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ πυροδοτεί το κλίμα, ούτε την Εκκλησία δεν έπεισε όταν πόζαρε με μια Βίβλο στο χέρι παριστάνοντας τον… καλό Σαμαρείτη. Είναι ίσως και η πρώτη φορά που οι πολιτικοί αντίπαλοι ενός εν ενεργεία προέδρου χαρακτηρίζουν ως «λόγια δικτάτορα» όσα είπε ο Τραμπ έξω από τον Λευκό Οίκο για τις διαδηλώσεις που συγκλονίζουν αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, κάνοντας λόγο για «εγχώρια τρομοκρατία», προαναγγέλλοντας την ανάπτυξη χιλιάδων ένοπλων στρατιωτών. Ενώ ταυτόχρονα πυροδότησε ενδοκυβερνητικούς τριγμούς: αντίθετος με την ιδέα για ανάπτυξη του στρατού στις διαδηλώσεις εμφανίστηκε ο υπουργός Άμυνας (και επικεφαλής του Πενταγώνου) των ΗΠΑ, Μαρκ Έσπερ.
Ο Τραμπ που για πολλές μέρες έριχνε λάδι στην φωτιά σε μια προσπάθεια να χαϊδέψει και να κινητοποιήσει το ακροδεξιό ακροατήριό του (για να πάρει τον νόμο στα χέρια του; ), κάτι πρωτόγνωρο, ακόμα και για τους Ρεπουμπλικάνους.
 Προσπαθεί, μάταια τις τελευταίες μέρες να αλλάξει το κλίμα, με κεντρικό σύνθημα “Jobs not Mobs” (δουλειές όχι όχλοκρατία, σε ελεύθερη μετάφραση), κάνοντας δημόσιες εμφανίσεις με πολύ καλά σκηνοθετημένες υποδοχές από πλήθη κόσμου να κραδαίνουν αμερικάνικες σημαίες…  ((https://twitter.com/DanScavino/status/1268999195295469570))

Υπάρχει πολιτική απάντηση;

Στις παλιότερες εξεγέρσεις και κινηματικές εξάρσεις, οι Δημοκρατικοί απέναντι στην αναλγησία των Ρεπουμπλικάνων, προέτασσαν την “ανθρώπινη” πλευρά του καπιταλισμού, εμφανιζόντουσαν ως η λύση του “λιγότερο κακού” και μάλιστα για πολλές δεκαετίες ενσωμάτωναν ακτιβιστές και πολύ κόσμο στις τάξεις τους.
Πλέον δεν πείθουν ούτε καν γι’αυτό. Ο λόγος τους συμπυκνώνεται στη φράση του Joe Beiden: “Shoot them in the leg not in the heart”. Να πυροβολούμε λοιπόν ναι, αλλά… όχι στην καρδιά, στα πόδια. Είναι ο μοναδικός πλέον υποψήφιος μετά την απόσυρση του Sanders, που είχε δώσει κάποια ελπίδα για μια πιο “προοδευτική” πορεία των Δημοκρατικών, με πολλές ενστάσεις βέβαια.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό των πόλεων που έχει ξεσπάσει η εξέγερση, το πολιτικό προσωπικό από πάνω προς τα κάτω κυριαρχείται από Δημοκρατικούς (κυβερνήτες, δήμαρχοι κλπ), οι οποίοι -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- αντιμετωπίζουν εχθρικά τις διαμαρτυρίες και κινητοποιούν τις δυνάμεις καταστολής, κάτι που εξοργίζει ακόμα περισσότερο τους διαδηλωτές και έχει διαλύσει τις όποιες αυταπάτες για το ρόλο τους.
Ακόμα και οι πιο “αριστεροί” του Δημοκρατικού Κόμματος, βλ. Bernie Sanders και Alexandria Ocasio-Cortezστην καλύτερη των περιπτώσεων εκδίδουν δηλώσεις υποστήριξης για τις διαδηλώσεις και τους αρκεί αυτό. Μια μειοψηφία των Δημοκρατικών είναι οι DSA (Democratic Socialists of America), κάτι σαν αριστερή συνιστώσα τους, η οποία είναι αρκετά μαζική. Καλούν στις διαδηλώσεις, μέσω του μηχανισμού των μελών που διαθέτουν,  αλλά βεβαίως ειρηνικά κλπ.
Το Δημοκρατικό Κόμμα στο σύνολό του είναι βαθιά συνδεδεμένο με το μεγάλο κεφάλαιο, εταιρικά συμφέροντα, το βαθύ κράτος και την αστυνομία.
Τα εργατικά συνδικάτα αριθμούν 14,5 εκατομύρια μέλη (10,3% του συνόλου των εργαζομένων, 33,6% των δημοσίων υπαλλήλων και 6,2 των ιδιωτικών) μεν, αλλά μετά από δεκαετίες αγώνων (ειδικά προ Β ΠΠ), κυριαρχούνται από μέλη των Δημοκρατικών (με ότι σημαίνει αυτό), με λίγες εξαιρέσεις.
Σαφέστατα και υπάρχει μεγάλο πολιτικό έλλειμμα στις ΗΠΑ. Ένα ριζοσπαστικό, επαναστατικό κόμμα που με ένα πολιτικό πρόγραμμα να οργανώσει την οργή των από κάτω και να προτάξει μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και να οργανώσει τους αγώνες για την ανατροπή του συστήματος, με ένα ορίζοντα σοσιαλιστικό. Σε ένα ιδανικό κόσμο (κατά τη γνώμη μας) κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό με μια διάσπαση εξ αριστερών του DSA από το Δημοκρατικό Κόμμα. Οι δηλώσεις του Beiden και τη στάση των διάφορων κεντρικών και τοπικών στελεχών, είναι η καλύτερη πολιτική πάσα για κάτι τέτοιο και θα είχε αποτέλεσμα, ειδικά αν καλούσαν τον κόσμο σε μαζικούς αγώνες και όχι σε άνευρες “δηλώσεις υποστήριξης”. Όμως δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα το προτείνουν και οι αυταπάτες του λιγότερο κακού” (lesser evil) για τον κόσμο που είναι στους δρόμους έχουν, λογικότατα, εξανεμιστεί.
Βεβαίως και υπάρχουν οργανώσεις της αριστεράς και συνδικάτα με μαχητικά στελέχη, πχ η Ένωση Οδηγών Λεωφορείων στη Μινεάπολη, που δείχνουν τον δρόμο πέρα από τις αυταπάτες των Δημοκρατικών (και του “φιλειρηνικού” και συστημικού εν τέλει DSA που δεν τολμάει να τα σπάσει με τους Δημοκρατικούς), που προτάσσουν τον κρίσιμο ρόλο μιας ενωμένης, πολυφυλετικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων στην καταπολέμηση του ρατσισμού και του συστήματος που τον διαιωνίζει. Ο ρόλος των σχετικά μικρών οργανώσεων και εργατικών συνδικάτων θα είναι αρκετά κομβικός για τις εξελίξεις.
 Δεν ξέρουμε και δε μπορούμε να γίνουμε προφήτες των εξελίξεων, τα πολιτικά αποτελέσματα πιθανό να μην τα δούμε άμεσα. Ολοένα περισσότερος κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο και πολιτικοποιείται. Δημιουργούνται δεσμοί αλληλεγγύης, νέες συλλογικότητες και οργανώσεις. Μαζικοποιούνται οι υπάρχουσες.
Οι εξεγερμένοι στις ΗΠΑ επέλεξαν τον εχθρό τους και τις μεθόδους πάλης εναντίον του. Η αλληλεγγύη μας στις αδελφές και αδελφούς μας, στους φτωχούς και καταπιεσμένους εξεγερμένους στις ΗΠΑ, που ζουν στην καρδιά του καπιταλισμού είναι δεδομένη. Έχουν πυροδοτήσει ένα κινηματικό ντόμινο διεθνούς αλληλεγγύης και διεκδίκησης -και στη χώρα μας και σε πολλές χώρες του κόσμου με μαζικότατες ως τώρα διαδηλώσεις- και ενδεχομένως να απελευθερώσει δυνάμεις που ακόμα δε μπορούμε καν να φανταστούμε. Μέχρι να αναπνεύσουμε σε έναν πλανήτη απαλλαγμένο από ρατσισμό, καταπίεση και εκμετάλλευση, όλες κι όλοι, θα είμαστε στο δρόμο!



Όταν ο Μπέρνι Σάντερς και το μαζικό του κίνημα γίνονται «ο χειρότερος εφιάλτης» εκείνων που κυβερνούν τον κόσμο…

του Γιώργου Μητραλιά

bernie sanders

Τώρα, που ακόμα και οι πιο σκεπτικιστές και δύσπιστοι δείχνουν ότι αρχίζουν -επιτέλους!- να αντιλαμβάνονται πως ο Μπέρνι Σάντερς αναδεικνύεται σε πάρα πολύ σοβαρό υποψήφιο για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, νομίζουμε ότι έχει έλθει η ώρα να εξετάσουμε τι είναι αυτό που κάνει το περιεχόμενο της υποψηφιότητάς του να είναι πρωτόγνωρο, ιστορικών διαστάσεων και -στην κυριολεξία- επαναστατικό. Με λίγα λόγια, τι είναι αυτό που κάνει τους κάθε λογής αντιπάλους του, από τον Τραμπ μέχρι το κατεστημένο των Δημοκρατικών και τους μεγάλους καπιταλιστές που κυβερνούν τον κόσμο, να φοβούνται τόσο πολύ αυτόν τον Μπέρνι που προελαύνει, και να κάνουν τα πάντα για να τον « εξουδετερώσουν »…

Λοιπόν, τι ακριβώς φοβάται όλος αυτός ο καλός κόσμος; Η απάντηση δεν είναι πολύ δύσκολη: Φοβάται κυρίως όχι τόσο το πρόγραμμα του Μπέρνι Σάντερς αλλά μάλλον το τεράστιο λαϊκό κίνημα που ο ίδιος ο Μπέρνι λανσάρισε το Νοέμβρη του 2018 και το οποίο συνεχίζει μέχρι σήμερα να οικοδομείται ! Ένα λαϊκό κίνημα που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών ούτε για τις διαστάσεις του, ούτε για το ριζοσπαστισμό του και την αποφασιστικότητα των νεαρών αγωνιστών και αγωνιστριών του να τελειώνουν με αυτό το σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του ! Όπως το είπε πρόσφατα τόσο καλά ο Νοάμ Τσόμσκι: « Ακόμα πιο απειλητικό από τις προτάσεις του Σάντερς να εφαρμόσει πολιτικές του είδους New Deal, πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι εμπνέει ένα λαϊκό κίνημα στρατευμένο ολοκληρωτικά στη πολιτική δράση και τον άμεσο ακτιβισμό για να αλλάξει την κοινωνική τάξη πραγμάτων -ένα κίνημα του λαού, κυρίως των νέων, που δεν έχουν ακόμα εσωτερικεύσει του κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας : Ότι οι άνθρωποι είναι « αμαθείς και άσχετοι παρείσακτοι » που πρέπει να είναι « θεατές, και να μην συμμετέχουν ενεργά », στους οποίους επιτρέπεται να τραβάνε ένα μοχλό κάθε τέσσερα χρόνια αλλά να επιστρέφουν αμέσως μετά μπροστά στις τηλεοράσεις τους και στα βιντεοπαιχνίδια τους ενώ οι « αρμόδιοι» ασχολούνται με τις σοβαρές υποθέσεις » (1)

bernie sanders

Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι η βαθύτερη αιτία του φόβου ή ακόμα και του τρόμου που εμπνέουν στους από πάνω αυτά τα εκατομμύρια των νέων ακτιβιστών και ακτιβιστριών είναι πως μετατρέπουν σε υλική δύναμη τις λεγόμενες « επικίνδυνες » ιδέες, και ότι κάνοντάς το επιβάλουν ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο ! Πράγμα που μεταξύ των άλλων συνεπειών που έχει, εξασφαλίζει τη συνέχεια του μαζικού λαϊκού κινήματος καθιστώντας λιγότερο αποτελεσματικές, αν όχι αναποτελεσματικές, τις κατασταλτικές πολιτικές και την προπαγάνδα της εξουσίας. Γιατί; Μα, επειδή αρκεί μια σφαίρα για να « εξουδετερωθεί » ένα πρόσωπο -όπως π.χ. ο Μπέρνι Σάντερς- όταν γίνεται υπερβολικά επικίνδυνο, αλλά απαιτούνται πολύ περισσότερα για να νικηθεί και να εξαλειφθεί ένα ριζοσπαστικό μαζικό λαϊκό κίνημα που θέλει να « αλλάξει τη ζωή και τον κόσμο »…

Φυσικά, μακριά από εμάς να υποτιμήσουμε την (καθοριστική) σημασία του προγράμματος του Μπέρνι Σάντερς, καθώς είναι αυτό το πρόγραμμα -όπως και το προσωπικό του παράδειγμα- που ενέπνευσε και κινητοποίησε αυτά τα εκατομμύρια των νέων και των λιγότερο νέων. Πράγματι, οι προτάσεις, οι τοποθετήσεις και οι διεκδικήσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό το πρόγραμμα καλύπτουν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, προτείνουν απαντήσεις και λύσεις στα σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η βορειοαμερικανική κοινωνία όσο και η ανθρωπότητα, ενώ ταυτόχρονα ρίχνουν γέφυρες ανάμεσα στην ικανοποίηση των άμεσων αναγκών της πλειοψηφίας του πληθυσμού και στο όραμα ενός κόσμου ριζικά διαφορετικού.

bernie sanders

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα “επαναστατικό” πρόγραμμα ή μήπως με ένα σύνολο “αστικών” διεκδικήσεων και μέτρων που θα έκαναν τον Μπέρνι Σάντερς έναμ πολιτικό “σαν τους άλλους”; Από πρώτη άποψη, κανένα από τα κύρια μέτρα και τις πολιτικές του προγράμματος του Μπέρνι Σάντερς όπως π.χ. η “ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους”, η “δωρεάν παιδεία για όλους” ή ακόμα η κατάργηση των ιδιωτικών φυλακών και η ακύρωση όλου του σπουδαστικού χρέους, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί “επαναστατικό”. Εξάλλου, πολλά από αυτά παρουσιάζονται -και δίκαια- από τον ίδιο τον Μπέρνι ως εμπνευσμένα από το ιστορικό προηγούμενο του ρουζβελτιανού New Deal, συνεχιστής του οποίου δηλώνει δημόσια ότι είναι ο ίδιος. Όμως, τι το “επαναστατικό” υπήρχε στο σύνθημα “Ψωμί, Ειρήνη και Γη” των Μπολσεβίκων που ξεσήκωσε το ρώσικο πληθυσμό και τον όπλισε με τη θέληση να κάνει μια επανάσταση σαν κι αυτή του Οκτώβρη του 1917; Με λίγα λόγια, αυτό που κάνει μια διεκδίκηση να γίνεται επαναστατική δεν είναι τόσο οι εγγενείς της ιδιότητες αλλά μάλλον η κοινωνική και πολιτική δυναμική που αυτή απελευθερώνει και αναπτύσσει μέσα σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο και σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Και είμαστε αναγκασμένοι να διαπιστώσουμε ότι το πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων του Μπέρνι Σάντερς όντως αναπτύσσει τώρα μια τέτοια ανατρεπτική δυναμική…(2)

Υπάρχουν αποδείξεις; Ναι, και τις προσφέρουν οι αντιδράσεις των μεν και των δε. Δηλαδή, των από πάνω και των από κάτω που το ερμηνεύουν, το κάθε στρατόπεδο με τον τρόπο του και σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα, σαν μια ξεκάθαρη προτροπή για εξέγερση ενάντια στο σύστημα και στις κύριες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του. Για τους μεν από κάτω (μισθωτούς, μειονότητες, γυναίκες, ιθαγενείς, μετανάστες και θύματα κάθε καταπίεσης), αυτό το πρόγραμμα έχει ήδη γίνει πηγή έμπνευσης, όπλο μάχης και σημαία που ανεμίζουν ψηλά και δυνατά. Και σαν τέτοιο έχει ήδη αποδείξει, με πρωτοφανή επιτυχία, τις τεράστιες δυνατότητές του. Αλλά για τους άλλους, δηλαδή τους από πάνω (Τραμπ, το κατεστημένο των Δημοκρατικών, τα μεγάλα ΜΜΕ και πρωτίστως, τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα) είναι απλούστατα η χειρότερη υπαρξιακή απειλή ή μάλλον « ο χειρότερος εφιάλτης » όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει δημόσια ο ίδιος ο Μπέρνι.

bernie sanders

Και έτσι, συμβαίνει ότι έμελλε αναπόφευκτα να συμβεί: Οι από πάνω κηρύσσουν πόλεμο μέχρις εσχάτων στον Μπέρνι και στο λαϊκό κίνημα που τον στηρίζει. Είναι λογικό και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που ο Μπέρνι και οι φίλοι και φίλες του, με επικεφαλής τις νεαρές βουλεύτριες και γερουσιάστριες Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, Ιλχάν Ομάρ, Ρασίντα Τλαίμπ και Πραμίλα Τζαγιαπάλ, τολμούν να ονοματίζουν δημόσια τους (καπιταλιστές) εχθρούς των οποίων υπόσχονται το προσεχές τέλος. Και αυτός ο πόλεμος είναι -ήδη- αμείλικτος: Επιτρέπονται τα πάντα, ακόμα και τα πιο ακραία και αποτρόπαια και βάρβαρα χτυπήματα επειδή αυτό που διακυβεύεται σε αυτή τη ταξική σύγκρουση μέχρι θανάτου είναι παραπάνω από τεράστιο και έχει ιστορικές διαστάσεις…

Σημειώσεις

1. Συνέντευξη στον C.J. Polychroniou: https://truthout.org/articles/noam-chomsky-sanders-threatens-the-establishment-by-inspiring-popular-movements/

Απόψεις και τοποθετήσεις σαν κι αυτή του Νοάμ Τσόμσκι αλλά και γεγονότα και εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της βοειοαμερικανικής κοινωνίας, καλύπτονται με πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν κάθε δυο ώρες στο Facebook “Έλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια: https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement/

2020 02 05 06 bernie sanders

2. Είναι τουλάχιστον τραγικό που η ελληνική αριστερά, σχεδόν σε όλες τις αποχρώσεις της, δεν καταφέρνει να κατανοήσει ότι τα τεκταινόμενα στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και 4 χρόνια είναι ιστορικής σημασίας για την αριστερά και το εργατικό κίνημα ολάκερου του κόσμου, και άρα και για αυτή την ίδια. Και όμως, θα ήταν προς το συμφέρον της αν αποφάσιζε να αναπτύξει τις σχέσεις της και το κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης με το βορειοαμερικανικό μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα, τώρα που αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο μιας γιγάντιας ταξικής αναμέτρησης η έκβαση της οποίας είναι εντελώς αβέβαιη. Και όλα αυτά ανεξάρτητα από το διεθνιστικό της καθήκον που τόσο έχει παραμεληθεί σε αυτούς του χαλεπούς καιρούς…

3. Μια από τις πιο πρόσφατες εκδηλώσεις αυτού του καθημερινού αδυσώπητου πολέμου ενάντια στον Μπέρνι ήταν η δημοσίευση των αποτελεσμάτων των εμβληματικών προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού κόμματος στην πολιτεία της Αϊόβα, με καθυστέρηση που ξεπέρασε τις …72 ώρες ! Γεγονός που επέτρεψε στο νεαρό ευνοούμενο του κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου Πητ Μπούτιτζιτζ να ποζάρει ως θριαμβευτής τους και στον Τζο Μπάϊντεν να αποφύγει να πληρώσει το τίμημα του ταπεινωτικού του εκλογικού αποτελέσματος, ενώ εμπόδισε τον Μπέρνι να εκμεταλλευτεί την καθαρή νίκη του καθώς συγκεντρώνει 3.000 περισσότερες ψήφους από τον Μπούτιτζιτζ. Το ότι η εταιρία Shadow που ευθύνεται για το σκάνδαλο, εργάστηκε για λογαριασμό της Χίλαρι Κλίντον το 2016, και ότι προσφέρει τώρα τις υπηρεσίες της και πληρώνεται από τις προεκλογικές εκστρατείες του Μπάιντεν και του Μπούτιτζιτζ είναι φυσικά απλή σύμπτωση…

Κείμενο μεταφρασμένο από τα γαλλικά

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr




Δολοφονία Σουλεϊμανί: Έξω ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός από το Ιράκ-κάτω τα χέρια από το Ιράν!

Δημοσιεύουμε και μεταφράζουμε ένα τμήμα κειμένου της RCIT για το Ιράκ, που γράφτηκε πριν τη δολοφονία Σουλεϊμανί και εν πολλοίς αποδεικνύεται προφητικό. Το κείμενο εν μέρει εξηγεί το υπόβαθρο που οδήγησε στη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού από τις ΗΠΑ, που οδηγούν σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Σε μια κλιμάκωση που μπορεί να ανοίξει νέο πολεμικό μέτωπο στη Μέση Ανατολή, με απρόβλεπτες συνέπειες, καθώς η ευρύτερη περιοχή μεταξύ ΝΑ Μεσογείου, Βόρειας Αφρικής και Ιράν έχει συσσωρεύσει απεριόριστο εύφλεκτο υλικό, όπως και οι κόντρες μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Κίνας-Ρωσίας.  Η ελληνική άρχουσα τάξη τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί στο πιο πιστό σκυλί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και σε όποια πιθανή εξέλιξη έχει ήδη διαλέξει στρατόπεδο. Τα παπαγαλάκια-διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη Δύση έχουν πιάσει δουλειά δικαιολογώντας τη δολοφονία και αναπαράγοντας το γραφείο τύπου του ακροδεξιού Τραμπ.  

Η Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα της Δύσης είναι αναγκαίο να ανασυγκροτηθούν ως ο βασικός παράγοντας που μπορεί να θέσει φρένο στα όποια σχέδια νέας στρατιωτικής επέμβασης ΗΠΑ-Δύσης στη Μέση Ανατολή, είτε η «στιγμή της κρίσης» είναι τώρα είτε αργότερα. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ο ισχυρότερος παίκτης κι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης του πλανήτη, είναι ο κατακτητής του Ιράκ,  είναι ο βασικός επιτιθέμενος στην περιοχή Ιράν-Ιράκ και έχει 100% άδικο. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια στην επέμβαση και αν επέμβει πρέπει να εργαστούμε για την ήττα του. Το καθεστώς του Ιράν είναι αντιδραστικό αλλά μπορεί να εκδημοκρατιστεί μόνο αν ανατραπεί μόνο από τον λαό του, όχι από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αν τελικά επέμβουν και νικήσουν οι ΗΠΑ το Ιράν θα έχει τη μοίρα του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης κλπ, δηλαδή διαλυμένου κράτους με συντριπτικά πιο αντιδραστικό καθεστώς. Αν γίνει πόλεμος και νικήσει το Ιράν με τη βοήθεια του δυτικού αντιπολεμικού κινήματος που θα προσπαθεί να μπλοκάρει τη δυτική πολεμική μηχανή και να ανατρέψει τις φιλοδυτικές αντιλαϊκές κυβερνήσεις του, τότε υπάρχουν πιθανότητες η αντι-ιμπεριαλιστική νίκη να οδηγήσει σε προοδευτικές αλλαγές και σε ενίσχυση της Αριστεράς εντός του Ιράν. Γι αυτό είναι σημαντικό να προσανατολιστούμε έγκαιρα για να αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα: έξω οι ΗΠΑ από το Ιράκ-κάτω τα χέρια από το Ιράν. Συμπληρώνοντας «όχι στον πόλεμο για τα πετρέλαια», «έξω οι Δυτικοί από τη Μέση Ανατολή», «Λευτεριά στην Παλαιστίνη-Διάλυση του Ισραήλ»,  «Άραβες και Ιρανοί εργάτες αδέρφια μας», παλεύοντας στην Ελλάδα επιπλέον για «καμιά ελληνική συμμετοχή», κυρίως όμως προσπαθώντας να οργανώσουμε σε κάθε χώρα ένα κίνημα με στόχο «ειρήνη με τους λαούς των άλλων λαών, πόλεμος απέναντι στα αφεντικά μας σε κάθε χώρα».

Ιράκ: Κάτω o αμερικάνικος ιμπεριαλισμός!

Του Γιόσι Σβαρτς, Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση (RCIT), 31.12.2019, www.thecommunists.net

 

Σύμφωνα με την αμερικανική στρατιωτική διοίκηση στη Βαγδάτη, μια επίθεση με πυραύλους την Παρασκευή σε ιρακινή στρατιωτική βάση κοντά στο Κιρκούκ σκότωσε έναν Αμερικανό πολίτη-εργολάβο και τραυμάτισε μερικούς αμερικανούς στρατιώτες και ιρακινό προσωπικό.

Δεν ήταν σαφές ποιος βρισκόταν πίσω από την επίθεση. Οι 5.000 αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ είναι τα απομεινάρια της κατοχής και της καταστροφής των υποδομών του ιρακινού κράτους. Η κατοχή του Ιράκ από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές έχει κοστίσει τη ζωή περισσότερων από 200.000 αμάχων.

 «Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν στο Ιράκ από την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών το 2003. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι πάνω από 182.000 πολίτες έχασαν τη ζωή τους από άμεσες βιαιοπραγίες που προκλήθηκαν από τις ΗΠΑ, τους συμμάχους τους, τον ιρακινό στρατό και την αστυνομία και τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις από την εποχή της εισβολής μέχρι το Νοέμβριο του 2018. Οι βίαιοι θάνατοι ιρακινών πολιτών μέσω εναέριων βομβαρδισμών, οβίδων, πυροβολισμών, επιθέσεων αυτοκτονίας και πυρκαγιών που ξεκίνησαν από βομβιστικές επιθέσεις. Επειδή δεν έχουν καταγραφεί με ακρίβεια όλοι οι θάνατοι που σχετίζονται με τον πόλεμο από την ιρακινή κυβέρνηση και τον συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ο αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν από το 2003 έως το 2018 παρουσιάζεται μικρότερος από τον πραγματικό”. 

Η αμερικανική επίσημη γραμμή είναι ότι η Ουάσιγκτον παρακινήθηκε (στΜ να μπει στο Ιράκ το 2003) από το πρόγραμμα όπλων μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ) του Σαντάμ Χουσεΐν. Στην πραγματικότητα, τα όπλα μαζικής καταστροφής του τα είχαν δώσει οι ΗΠΑ και χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Ιράκ-Ιράν τη δεκαετία του 1980, κάτι που κόστισε τη ζωή ενός εκατομμυρίου ιρακινών και ιρανών στρατιωτών.

Ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν ένας βίαιος δικτάτορας που ήρθε στην εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τη CIA. Ένα άρθρο των New York Times από το 2003 αναφέρει:

“Στα πρόθυρα του πολέμου, τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι επικριτές της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το Ιράκ συμφωνούν στο ζήτημα της προέλευσης των στοιχειωμένων σχέσεων που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση: (στΜ εντοπίζουν την προέλευση) στις επαφές της Αμερικής με τον Σαντάμ Χουσεΐν, δικαιολογημένες ή όχι, πριν από δεκαετίες με τη σκιώδη, συνειδητή στήριξη (των ΗΠΑ) στο καθεστώς του στον πόλεμο Ιράκ-Ιράν της δεκαετίας του 1980. Και οι δύο πλευρές κάνουν λάθος. Η πολιτική της Ουάσιγκτον έχει μια ακόμα μεγαλύτερη, πιο περιπετειώδη και μοιραία ιστορία. Πριν από 40 χρόνια, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, υπό τον Πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι, πραγματοποιούσε τη δική της αλλαγή καθεστώτος στη Βαγδάτη, η οποία ήρθε σε πέρας σε συνεργασία με τον Σαντάμ Χουσεΐν.»

Οι πραγματικοί λόγοι πίσω από τον πόλεμο των ΗΠΑ στον ιρακινό λαό ήταν η διπλωματία του πετρελαίου και των όπλων – για να δείξουν οι ΗΠΑ ότι είναι οι αφέντες της Μέσης Ανατολής και άλλων περιοχών του κόσμου. Ο Ahsan I Butt, δημοσιογράφος του Al Jazeera, έγραψε για  το θέμα: “Μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη στην καρδιά του αραβικού κόσμου θα έστελνε ένα μήνυμα σε όλες τις χώρες, ειδικά σε απείθαρχα καθεστώτα όπως η Συρία, η Λιβύη, το Ιράν ή η Βόρεια Κορέα, ότι η αμερικανική ηγεμονία ήρθε εδώ για να μείνει. Με απλά λόγια, ο πόλεμος στο Ιράκ είχε ως κίνητρο την επιθυμία να (επι)βεβαιώσει ότι οι ΗΠΑ παραμένουν κορυφαία δύναμη στον κόσμο. Πράγματι, ακόμη και πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, ο τότε Υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ αντιμετώπιζε το Ιράκ με όρους καθεστώτος και φήμης, επιχειρηματολογώντας διαφωτιστικά τον Φεβρουάριο και τον Ιούλιο του 2001 (στΜ δηλαδή ΠΡΙΝ την επίθεση στους δίδυμους πύργους) ότι η ανατροπή του Σαντάμ θα “ενισχύσει την αμερικανική αξιοπιστία και επιρροή σε ολόκληρη την περιοχή” και θα «δείξει ποια είναι η Πολιτική των ΗΠΑ για το ζήτημα. “ 

Έτσι, όποιος επιτέθηκε στη στρατιωτική βάση του Ιράκ που χρησιμοποιούσε ο αμερικανικός στρατός είχε πολύ βάσιμους λόγους να σκοτώσει τον αμερικανό εργολάβο που ήρθε στο Ιράκ για να πλουτίσει από τα δεινά του ιρακινού λαού.

Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν η βομβιστική επίθεση πέντε θέσεων της ιρακινής πολιτοφυλακής Kataeb Hezbollah, η οποία είναι φιλο-ιρανική. Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι αυτή η πολιτοφυλακή βρίσκεται πίσω από την επίθεση στη στρατιωτική βάση. Ωστόσο, είναι πιθανότερο ότι το ISIS που έχει βάσεις στην περιοχή του Κιρκούκ βρισκόταν πίσω από την επίθεση. Μπορεί επίσης να αποτελούσε μια επιχείρηση του Ισραήλ.

Θα μπορούσε το Ισραήλ να επιτεθεί σε αμερικανική βάση για να ωθήσει τις ΗΠΑ να επιτεθούν σε μια φιλο-ιρανική πολιτοφυλακή; Ενώ δεν έχουμε γνώση σχετικά με τέτοια ισραηλινή εμπλοκή, το Ισραήλ έχει ιστορία να επιτίθεται σε αμερικανικές μονάδες και θα αναφέρουμε δύο τέτοιες περιπτώσεις.

Α) Η υπόθεση Lavon. Η υπόθεση Lavon αναφέρεται στο σκάνδαλο για μια αποτυχημένη ισραηλινή μυστική επιχείρηση στην Αίγυπτο γνωστή ως Επιχείρηση Susannah, στην οποία η ισραηλινή στρατιωτική υπηρεσία βομβάρδισε αιγυπτιακούς, αμερικανικούς και βρετανικούς στόχους στην Αίγυπτο το καλοκαίρι του 1954. Έγινε γνωστή ως Υπόθεση Lavon αφού ο ισραηλινός υπουργός Άμυνας Pinhas Lavon, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω του γεγονότος ή κατ’ ευφημισμόν ως η «Άτυχη υπόθεση». Το Ισραήλ παραδέχτηκε την ευθύνη του το 2005 όταν ο Ισραηλινός Πρόεδρος Moshe Katzav τίμησε τους εννέα αιγυπτιακούς εβραίους πράκτορες που συμμετείχαν. 

Β) Η περίπτωση του πλοίου Ελευθερία. «Οι Αμερικανοί έχουν ενδείξεις που δείχνουν ότι οι πιλότοι μας είχαν επίγνωση ότι το πλοίο ήταν αμερικανικό», λέει ένα πρόσφατα δημοσιευμένο έγγραφο των κρατικών αρχείων (στΜ του Ισραήλ), εν μέσω των εορταστικών εκδηλώσεων για τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, για την τραγική ιστορία του αμερικανικού κατασκοπευτικού πλοίου USS Ελευθερία – το οποίο βομβαρδίστηκε από ισραηλινό μαχητικό αεροσκάφος και στρατιωτικές λέμβους στις 8 Ιουνίου 1967 στην ανατολική Μεσόγειο – ήταν κάτι που κατά κάποιον τρόπο πέρασε στα ψιλά. Τρεις-τέσσερις αμερικανοί ναυτικοί σκοτώθηκαν κατά την ισραηλινή επίθεση και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν.

Στους πρόσφατους βομβαρδισμούς στο Ιράκ οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές σκότωσαν τουλάχιστον 25 άτομα και τραυματίστηκαν δεκάδες. Αυτό ήταν καθαρή ιμπεριαλιστική κρατική τρομοκρατία.

Απαντώντας σε αυτή την εγκληματική επίθεση των ΗΠΑ, εκατοντάδες ιρακινοί διαδηλωτές προσπάθησαν να περικυκλώσουν την αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη φωνάζοντας “Κάτω, κάτω οι ΗΠΑ!”

Η αμερικανική επίθεση μπορεί να οδηγήσει σε στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν σε ιρακινό έδαφος. Αυτό αποτελεί … υγρό όνειρο του Ισραηλινού Πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου μίλησε τη Δευτέρα με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο και τον συγχαίρει για την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον των ιρανικών στρατιωτικών ομάδων στο Ιράκ. Στις παρατηρήσεις του, ο Nετανιάχου επαίνεσε τη σημαντική δράση των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν και των πολιτοφυλακών του στην περιοχή του Περσικού Κόλπου.

Την περασμένη εβδομάδα, πριν γίνει η επίθεση στην αμερικανική βάση, ο επικεφαλής του ισραηλινού στρατού, Αβίβ Κοχάι, δήλωνε: “Θα ήταν καλύτερο να μην είμαστε οι μόνοι που απαντάμε σε αυτούς [που απαντάμε στρατιωτικά στο Ιράν]”, δήλωσε ο Κοχάβι, σε μια ανοιχτή κριτική προς τις ΗΠΑ και τις χώρες του Περσικού Κόλπου, οι οποίες θεωρούν επίσης το Ιράν ως τον μεγαλύτερο εχθρό τους. Ο αρχηγός του (ισραηλινού) στρατού, στην πρώτη μεγάλη ομιλία του, δήλωσε ότι οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις επιχειρούσαν όλη την περιοχή – ανοιχτά, συγκαλυμμένα και μυστικά – προκειμένου να αποτρέψουν τα σχέδια του Ιράν και των πληρεξουσίων του “ακόμα και με κίνδυνο του πολέμου”.  Έστειλε επίσης μια ειρηνική ευθεία προειδοποίηση προς τους Ισραηλινούς ότι ο επόμενος πόλεμος, όταν έρθει, θα γίνει έντονα αισθητός εντός της χώρας τους.  «Πρέπει να γνωρίζουμε και να αναγνωρίσουμε ότι στον επόμενο πόλεμο – είτε στα βόρεια είτε εναντίον της Χαμάς – η βαριά πυρκαγιά θα απλωθεί εντός συνόρων. Κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια, και τους λέω, θα υπάρξει μεγάλη φωτιά. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό και πρέπει να προετοιμαστούμε γι ‘αυτό … Πρέπει να προετοιμαστούμε για αυτό στρατιωτικά. οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να προετοιμαστούν γι ‘αυτό. Και πρέπει να προετοιμαστούμε για αυτό διανοητικά.» (6) 

Είναι πιθανό ότι η απόφαση του Τράμπ να επιτεθεί στην φιλο-ιρανική πολιτοφυλακή συνδέεται με την ομιλία του Κοχάβι; Ο χρόνος θα δείξει. (……)

https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/iraq-down-with-u-s-imperialism/




H κόντρα ΗΠΑ – Κίνας μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο

Με συνέπειες χειρότερες από αυτές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

– Έτσι προειδοποιεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ*

Όταν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, και μάλιστα των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη, παραδέχονται ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί να οδηγήσουν σε παγκόσμιο πόλεμο και χειρότερο μακελειό από αυτό του Α’ ΠΠ, αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη δικαίωση για τους μαρξιστές και τις οργανώσεις τους. Που επί χρόνια λοιδωρούνταν από «Κασσάνδρες», από  εκπροσώπους της άρχουσας τάξης αλλά και της ρεφορμιστικής Αριστεράς με κατηγορίες κι «επιχειρήματα» του τύπου: «είστε εκτός πραγματικότητας, σας αρέσει να κινδυνολογείτε, έχετε μείνει 100 χρόνια πίσω, ονειρεύεστε Μπολσεβίκους, οι εποχές έχουν αλλάξει, ο καπιταλισμός ξεπερνά τις κρίσεις του χωρίς πολέμους, δεν μπορούν να γίνουν πλέον παγκόσμιοι πόλεμοι» κ.λπ.

Αυτός ο φόβος λειτουργεί ως ένας επιπλέον παράγοντας που οδηγεί τις άρχουσες τάξεις σε σκλήρυνση της στάσης τους στο εσωτερικό, με διαρκή λιτότητα και ακραίες μορφές αστυνομοκρατίας, καταστολής, καταπάτησης και περιστολής των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Τα αφεντικά του πλανήτη διαπιστώνουν ότι η αναιμική ανάκαμψη-ανάπαυλα που ακολούθησε τη διεθνή κρίση του 2008 υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αποτελέσει απλώς προοίμιο μιας ακόμα σοβαρότερης κρίσης. Η όξυνση των ανταγωνισμών σε συνδυασμό με την εν αναμονή κρίση δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο όπου το ένα γεγονός τροφοδοτεί το άλλο. Κίνα (και μαζί της Ρωσία) και ΗΠΑ ανταγωνίζονται στην Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τη Λ. Αμερική για την παγκόσμια κυριαρχία. Οι ΗΠΑ χάνουν συνεχώς έδαφος από την Κίνα αλλά δεν θα δεχθούν απλά να τους ξεπεράσει η κινεζική οικονομία, θα αγωνιστούν για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται τον τελευταίο καιρό στη Λ. Αμερική, όπου επισπεύδεται η ανατροπή δημοκρατικών κυβερνήσεων με εμπλοκή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για να κρατηθεί/πεταχτεί έξω το κινεζικό κεφάλαιο. Αυτή είναι η βάση που οδηγεί τις κυβερνήσεις της Δύσης σε κλιμάκωση της λιτότητας, του αυταρχισμού, του ρατσισμού και του εθνκισμού. Αυτή είναι βάση που οδηγεί στη μετατόπιση της σοσιαλδημοκρατίας και της Δεξιάς δεξιότερα και στην πρόκριση όλο και πιο ρεβανσιστικών και ακροδεξιών κυβερνητικών λύσεων από τις άρχουσες τάξεις, που γεννά Τραμπ και Μπολσονάρου, που πυροβολεί διαδηλωτές στα μάτια και τους τυφλώνει (Χιλή), που πυροβολεί πρόσφυγες, παρακολουθεί αγωνιστές και ξυλοκοπεί-συλλαμβάνει φοιτητές, που αφήνει ελεύθερους τους χρυσαυγίτες των ΜΑΤ να κινούνται όπως στη χούντα (Μητσοτάκης) και πάει λέγοντας.

Αυτός ο φαύλος κύκλος τροφοδοτεί την αντίσταση κι ανατροφοδοτείται από αυτήν. Οι εξεγέρσεις που πολλαπλασιάζονται διεθνώς, είναι η απόδειξη ότι η ταξική πάλη κλιμακώνεται καθώς όλο και μεγαλύτερα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού εξαθλιώνονται – τόσο που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν αντέξει τόσο πολύ αρκετές εξεγέρσεις του τελευταίου διαστήματος παρά την άγρια καταστολή. Οι «από πάνω», ακριβώς πάνω στο υπόβαθρο που περιγράψαμε, είναι πιο απρόθυμοι από ποτέ να κάνουν παραχωρήσεις, κι αν κάνουν (όπως στο Εκουαδόρ) επειδή υποχρεώνονται, προετοιμάζουν άμεσα τις κινήσεις τους για να πάρουν  πίσω τα διπλά. Ο καπιταλισμός παρά τον απίστευτο πλούτο και τις επιστημονικο-τεχνολογικές εξελίξεις, βυθίζει όλο και περισσότερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού στην πείνα, την αβεβαιότητα και τον θάνατο, παράγει όλο και περισσότερα όπλα και οι «εθνικοί» καπιταλισμοί προετοιμάζονται σοβαρά να λύσουν τις διαφορές τους με πόλεμο. Πιο πολύ σήμερα παρά ποτέ, μοιάζει ένα σύστημα που σαπίζει και πιο πολύ από ποτέ δείχνει ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί με την ψήφο, πρέπει να ανατραπεί με την εργατική-λαϊκή από τα κάτω δράση, μέχρι να μη μείνει «πέτρα πάνω στην πέτρα», για να αντικατασταθεί από ένα άλλο σύστημα, το σοσιαλιστικό, όπου οι απλοί άνθρωποι του πλανήτη, σπάζοντας από τα σύνορα, θα διαχειριστούν συλλογικά τις παραγωγικές δυνατότητες για να ευημερήσει όλος ο πληθυσμός, θα πάρουν μέτρα για να σώσουν το περιβάλλον, θα καταργήσουν την άχρηστη παραγωγή όπλων, θα σταματήσουν τα μελλοντικά σφαγεία που οι «από πάνω» μάς επιφυλάσσουν. Οι εξεγέρσεις επιστρέφουν, οι επαναστατικές ιδέες δικαιώνονται και είναι πιο επίκαιρες από ποτέ, οι επαναστατικές οργανώσεις πρέπει να μαζικοποιηθούν και να αναλάβουν πιο ενεργητικό ρόλο στις ερχόμενες μάχες, η εργατική τάξη και οι από κάτω πρέπει να οργανώσουν τον δικό τους «στρατό» στις μεγάλες μάχες που αναμφίβολα έρχονται. Οι ήττες του παρελθόντος είναι διδακτικές και τουλάχιστον για τα χρόνια μετά τον Β’ΠΠ, το κάλεσμα της Ιστορίας είναι πιο εκκωφαντικό από ποτέ.

* Την είδηση αλιεύσαμε από το σάιτ της RCIT. Αποσπάσματα και περίληψη της δημοσίευσής τους παρουσιάζουμε παρακάτω:

«Σε κάθε ταξική κοινωνία, η άρχουσα τάξη εκπαιδεύει τους πολιτικούς της για να κυβερνήσουν και τους επαγγελματίες ιδεολόγους της  για να στηρίξουν την υπαρκτή εκμεταλλευτική κοινωνική δομή. Μερικές φορές, η άρχουσα τάξη δημιουργεί έξυπνους ηγέτες που συνδυάζουν τους δύο αυτούς ρόλους. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο Κίσινγκερ, ο οποίος έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία σχετικά με τις παγκόσμιες εξελίξεις και τις γεωπολιτικές στρατηγικές επιλογές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πρόσφατα, ο Κίσινγκερ μίλησε στο Φόρουμ της Νέας Οικονομίας στο Πεκίνο, το οποίο διοργανώθηκε από το Bloomberg Media Group. Άλλοι συμμετέχοντες ήταν ο Κινέζος αντιπρόεδρος Wang Qishan, ο Μπιλ Γκέιτς και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών Hank Paulson. Τέτοιες εκδηλώσεις δεν απευθύνονται στις λαϊκές μάζες – πρόκειται μάλλον για φόρουμ όπου ηγετικές φιγούρες της αστικής τάξης μιλούν μεταξύ τους και όπου αισθάνονται αρκετά ελεύθεροι για να εκφράσουν τις ανησυχίες τους.

Ο Κίσινγκερ αξιοποίησε την ευκαιρία να ζητήσει συμβιβασμό μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου. Προειδοποίησε για τους κινδύνους που εγκυμονεί η έκρηξη της αντιπαλότητας μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων  – των ΗΠΑ και της Κίνας. Είπε ότι οι ΗΠΑ και η Κίνα βρίσκονται ‘‘στα πρόθυρα του Ψυχρού Πολέμου’’. Αντικατοπτρίζοντας τους αυξανόμενους φόβους των κυρίαρχων τάξεων σε όλο τον κόσμο, ο Κίσινγκερ τόνισε: ‘‘Επομένως, μου φαίνεται απαραίτητη η προσπάθεια περιορισμού των επιπτώσεων των συγκρούσεων. Εάν η σύγκρουση αφεθεί ανεξέλεγκτη, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ακόμη χειρότερο από ό,τι στην Ευρώπη. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε επειδή μια σχετικά μικρή κρίση δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί’’.

O βρετανικός Guardian εξέφρασε πρόσφατα έναν παρόμοιο φόβο:

‘‘Υπάρχει κάτι που θυμίζει έντονα το καλοκαίρι του 1914 στην κατάσταση των σχέσεων ΗΠΑ – Κίνας’’.

Είναι προφανές ότι ακόμα και οι ηγετικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης φοβούνται την έκρηξη των εντάσεων μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων».

«Ο πανικός αυτός είναι πλήρως δικαιολογημένος», γράφουν οι σ., «κι ενισχύεται τους τελευταίους μήνες από ένα κύμα μαζικών διαμαρτυριών και λαϊκής εξέγερσης που έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Από τη Χιλή και τον Ισημερινό, το Ιράκ, το Λίβανο και την Αλγερία, μέχρι την Καταλονία και το Χονγκ Κονγκ, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι καταπιεσμένοι εξεγείρονται σε όλες σχεδόν τις ηπείρους».

Και καταλήγουν: Οι Κίσινγκερ, Ξι, Μέρκελ, Μακρόν και Πούτιν αυτού του πλανήτη είναι καλά οργανωμένοι, καλά οπλισμένοι και διαθέτουν το χρήμα. Οι εργάτ(ρι)ες και οι καταπιεσμένοι-ες δεν έχουμε άλλον δρόμο από το να οργανωθούμε εξίσου.

Πηγή https://www.thecommunists.net/worldwide/global/worsethanworldwari/

Και οι πηγές του σάιτ https://www.bloomberg.com/news/articles/2019-11-21/kissinger-says-u-s-and-china-in-foothills-of-a-cold-war?srnd=premium-europe

και

https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/aug/05/the-guardian-view-on-the-china-us-trade-wars-the-global-economy-is-at-risk

Μετάφραση-επιμέλεια: Α.Λ

 




Βολιβία: Kάτω το αστικό-ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα Δεξιάς-Ακροδεξιάς απέναντι στον Μοράλες-αλληλεγγύη στον εξεγερμένο φτωχό λαό!

του Αλέξη Λιοσάτου

Είναι καθαρό ότι τις τελευταίες μέρες στη Βολιβία βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πραξικόπημα απέναντι στην φτωχή πλειοψηφία του λαού της χώρας. Το πραξικόπημα οργανώνει σοβαρό τμήμα της  άρχουσας τάξης και του κρατικού μηχανισμού της Βολιβίας με τη στήριξη των ΗΠΑ και την συνενοχή της Δύσης. Στη διαπίστωση ότι γίνεται κανονικό πραξικόπημα συμβάλλουν τα ελληνικά ΜΜΕ, που όταν δεν αποκρύπτουν το γεγονός, είτε παρουσιάζουν τις πολιτικές εξελίξεις στη Βολιβία ως φυσιολογικές και δημοκρατικές (χωρίς κραυγές για κομμουνιστές, δικτάτορες, σοβιετικούς κλπ) είτε βάζουν τη λέξη «πραξικόπημα» σε εισαγωγικά είτε το περιγράφουν ως πραξικόπημα …ευγενικά (πχ η Καθημερινή που γράφει ότι ο Μοράλες παραιτήθηκε μετά από πίεση του στρατού.1 Πώς λέγεται η παραίτηση μετά από πίεση του στρατού, αν όχι πραξικόπημα;), ενώ κάποια ΜΜΕ χαρακτηρίζουν τη νίκη του Μοράλες με 47% στις πρόσφατες εκλογές ως … αμφιλεγόμενη αναπαράγοντας την αηδιαστική προπαγάνδα των πραξικοπηματιών.

Έχουμε και λέμε. Στις 20 Οκτωβρίου γίνονται εκλογές, με τον πρόεδρο ΈβοΜοράλες να κερδίζει με 47,07% των ψήφων έναντι 36,51% του δεύτερου Κάρλος Μέσα, εξασφαλίζει νόμιμα την τέταρτη συνεχόμενη εκλογική θητεία του από τον πρώτο γύρο.2,3  Ο Kάρλος Μέσα ήταν ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος της Βολιβίας, από το 2003 έως το 2005, αφού προηγούμενα υπήρξε αντιπρόεδρος στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του προέδρου Gonzalo Sánchez de Lozada. Μέσα από τις κινητοποιήσεις και την εξέγερση των φτωχότερων τμημάτων της κοινωνίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και του νερού της χώρας, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ανατράπηκαν κι ανήλθε ο Έβο Μοράλες στην εξουσία.4,5

Βεβαίως η αντιπολίτευση  διεμήνυσε  ότι «αρνείται να αποδεχθεί το αποτέλεσμα και προέτρεψε τους υποστηρικτές της να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους. Tις επόμενες 20 μέρες καταγράφτηκαν διαδηλώσεις και επεισόδια, με γραφεία της εκλογικής επιτροπής και του κόμματος του Μοράλες, του Κινήματος προς τον Σοσιαλισμό (MAS), να έχουν γίνει στόχος επιθέσεων και εμπρησμών» ενώ «ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) και η Ευρωπαϊκή Ένωση προέτρεψαν χθες τις Αρχές της Βολιβίας να οργανώσουν δεύτερο γύρο -εάν απαιτείτο, θα διεξαγόταν τη 15η Δεκεμβρίου- για να αποκατασταθεί η «εμπιστοσύνη» στην εκλογική διαδικασία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος του πρώτου γύρου.»2,3,6 Όλες αυτές οι διαδηλώσεις δεξιάς και ακροδεξιάς περιελάμβαναν πυρπολήσεις σπιτιών, βιασμούς, «εξαφανίσεις» και «συλλήψεις» υποστηρικτών του Μοράλες από σώματα ασφαλείας και φασίστες.  Το πρωί της 10/11, η Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών (ελέγχεται από τις ΗΠΑ) ανέφερε ότι οι εκλογές της 20ής Οκτωβρίου θα πρέπει να ακυρωθούν και να επαναληφθούν.1,7 To μεσημέρι της 10/11 ο Μοράλες υποχωρεί εξαγγέλλοντας νέες εκλογές, κι ήταν σίγουρο ότι θα θριάμβευε και πάλι.8

Ωστόσο, οι καπιταλιστές επιστρατεύουν τις εκλογές και την αστική δημοκρατία όταν τους βολεύει. Όταν οι φτωχοί ψηφίζουν «λάθος» υπάρχουν άλλα μέσα. Έτσι μάλλον όχι τυχαία, το βράδυ της 10 Νοεμβρίου ο πρόεδρος Μοράλες δηλώνει παραίτηση από Πρόεδρος της χώρας γιατί έχει χάσει τη στήριξη της αστυνομίας και του στρατού.9,10,11

Είχε προηγηθεί η η άρνηση του στρατού να καταστείλει τα βίαια επεισόδια των διαδηλωτών και στη συνέχεια την ανακοίνωσή του  για στήριξη των πραξικοπηματιών και αντικυβερνητικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Πρωταγωνιστής στις δεξιές κινητοποιήσεις ήταν ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας και ακροδεξιός Λουίς Φερνάντο Καμάτσο, που έχει το παρατσούκλι «Μπολσονάρου της Βολιβίας» και σχετίζεται με την χιτλερική οργάνωση UJC, που ευθύνεται για επιθέσεις και δολοφονίες εναντίον αριστερών, ιθαγενών και δημοσιογράφων. Η αστυνομία τελικά πήρε το μέρος του πραξικοπήματος και εγκατέλειψε τις θέσεις της έξω από κυβερνητικά κτίρια. Μεγάλο τμήμα των αστυνομικών συμμετείχε στις δεξιές διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση.3,12,13,14 Ακροδεξιός όχλος κατέλαβε φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και διέκοψε το πρόγραμμα ενημέρωσής τους.13

Μαζί με τον Μοράλες παραιτήθηκαν ο αντιπρόεδρος Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα,η  πρόεδρος της Γερουσίας, Αντριάνα Σαλβατιέρα ο αντιπρέδρος της Γερουσίας και ο πρόεδρος της Βουλής, ενώ η αστυνομία συνέλαβε την πρόεδρο της εκλογικής επιτροπής κατ’ εντολή εισαγγελίας. Η δεύτερη αντιπρόεδρος της Γερουσίας της Βολιβίας, Τζανίνε Άνιες, πολιτικός που ανήκει σε παράταξη της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης, σαν έτοιμη από καιρό, αυτοανακηρύχθηκε υπηρεσιακή-μεταβατική πρόεδρος,9,10,15 παράνομα, αφού δεν υπήρχε απαρτία στη Βουλή και στη Γερουσία (θα συνεδρίαζε στις 12/11 για να την ορίσει επίσημα μεταβατική πρόεδρο και βάσει συντάγματος απαιτείται πλειοψηφία δυο τρίτων), καθώς  η πλειοψηφία της βουλής (οι βουλευτές του Μοράλες και του κόμματος MAS) απουσίαζαν. Παρ’ όλα αυτά το Συνταγματικό Δικαστήριο χαρακτήρισε νόμιμη την ανάληψη της προεδρίας την Άνιες, που στη συνέχεια τα βρήκε με τους επικεφαλής του στρατού και της αστυνομίας. Η Άνιες άμεσα κέρδισε τη στήριξη του …Τραμπ και μέσα σε  3 μέρες ανακοίνωσε 11 υπουργούς. Στις 10/10 έγιναν 17 αναγκαστικές παραιτήσεις από το κυβερνών κόμμα MAS, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων υπουργών. Πολλοί από αυτούς δήλωσαν ότι οι παραιτήσεις τους ήρθαν αφότου απειλήθηκε η ζωή αυτών και των οικογενειών τους.Η νέα κυβέρνηση εξέταζε ακόμα και το ενδεχόμενο να κλείσει το κοινοβούλιο ώστε να παρακάμψει το Κίνημα προς τον Σοσιαλισμό (MAS) του Μοράλες που διαθέτει την πλειοψηφία, και να μπορέσει να κυβερνήσει με την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων! Αυτό, στη γλώσσα των συνηθισμένων ανθρώπων, λέγεται δικτατορία.13,16,17,18,19,20 Στις 12/11 η Άνιες αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος τις χώρας με … μόλις 12 γερουσιαστές που συγκεντρώθηκαν. Στην πραγματικότητα, βάσει νόμου, ο πρόεδρος δεν μπορεί να παραιτηθεί χωρίς την αποδοχή του Κογκρέσου.13 Έγιναν συλλήψεις κυβερνητικών στελεχών που βιντεοσκοπήθηκαν και διαπομπεύτηκαν δημοσίως, όπως και απλών υποστηρικτών του Μοράλες.7,13 Την παραίτηση του Μοράλες ακολούθησε ένταλμα σύλληψής του από το κράτος21 και τελικά ο Μοράλες διέφυγε στο Μεξικό που του πρόσφερε άσυλο, ενώ το σπίτι του λεηλατήθηκε από φασίστες.1,20 Τα παραπάνω ο Τραμπ τα χαρακτήρισε νίκη της δημοκρατίας…18  Η Άνιες  δήλωσε πως θα απαγορευτεί στον Μοράλες να κατέβει στις επόμενες εκλογές, αναγνώρισε ως νόμιμο ηγέτη της Βενεζουέλας τον εκλεκτό των ΗΠΑ και της Δύσης,  πραξικοπηματία Χουάν Γουαϊδό, ενώ αντίστοιχων συμφερόντων κέντρα δημιούργησαν χιλιάδες νέα fake προφίλ στο fb για να υποστηρίξουν ότι “δεν υπάρχει πραξικόπημα στη Βολιβία”.13 O ακροδεξιός συρφετός στους δρόμους διαδήλωνε με σύνθημα «Βενεζουέλα είσαι η επόμενη», καθώς εκεί το πραξικόπημα –που στηρίχθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση και όχι μόνο, απέτυχε και κατέλαβε την πρεσβεία της Βενεζουέλας με κραυγές περί «κομμουνιστικών γουρουνιών». Τέλος, κατέβασαν και κάψανε την σημαία των ιθαγενών της Βολιβίας, από το προεδρικό μέγαρο…7

Τις επόμενες μέρες ξέσπασε ένας «εμφύλιος χαμηλής έντασης», αφού τμήμα της βάσης που στηρίζει τον Μοράλες μπήκε σε κίνηση, με συγκρούσεις μεταξύ υποστηρικτών του Μοράλες από τη μια, οπαδών της Δεξιάς και των δυνάμεων από την άλλη, συγκρούσεις που είχαν και νεκρούς.1,19 Σε επιστολή του στον λαό της Βολιβίας στις 12/11 το MAS δήλωσε πως στις 10/11 βρισκόταν εν εξελίξει σχέδιο δολοφονίας των Μοράλες και Γκαρσία, και ότι μόνο γι αυτό κατέφυγαν στο Μεξικό.16 Στις 12 Νοεμβρίου ξεκίνησε μαζική κι ένοπλη αντίσταση ενάντια στο ακροδεξιό πραξικόπημα, από την φτωχή εργατούπολη El Alto, κοντά στην πρωτεύουσα, που έχει ένα 1 εκατομμύριο πληθυσμό και υποστηρίζει πλειοψηφικά τον Μοράλες. Η αντίσταση αποφασίστηκε από λαϊκή συνέλευση. Στο χορό μπήκε τελικά και το COB (το σημαντικότερο εργατικό συνδικάτο),  που έστειλε τελεσίγραφο στους πραξικοπηματίες απειλώντας με μια απεργία διαρκείας απέναντι στο πραξικόπημα.Τελικά δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές υποστηρικτές μαζί με βουλευτές του ΜΑS συγκρούστηκαν με την αστυνομία (οι συγκρούσεις είχαν τουλάχιστον 8 νεκρούς) και κατέλαβαν το κτίριο της Βουλής στην πρωτεύουσα Λα Παζ, με την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις να εκδηλώνουν αδυναμία να τους καταστείλουν. Με το ΜΑS να έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συγκλήθηκε η Γερουσία και εξέλεξε νέα πρόεδρό της τη Μόνικα Έβα Κόπα, ενώ σε συνεδρίαση της Βουλής των Αντιπροσώπων νέος πρόεδρος εκλέχτηκε -με τις ψήφους των βουλευτών του ΜΑS και ενός αντιπολιτευόμενου- ο Σέργιο Τσόκε.13,22

Ανήκουμε στο ευρύτερο τροτσκιστικό πολιτικό ρεύμα που έκανε επανειλημμένα κριτική στον Μοράλες, ότι με την απόπειρα εξημέρωσης του καπιταλισμού υποχρεωνόταν σε κινήσεις που αποξένωναν και παθητικοποιούσαν τη βάση του, τη φτωχή πλειοψηφία της Βολιβίας από την κυβέρνηση. Η κινητοποίηση της φτωχής πλειοψηφίας ήταν που τον έφερε στην εξουσία, η παθητικοποίηση και η απογοήτευσή της άνοιγε τον δρόμο στην δεξιά αντεπανάσταση. Επιμένουμε ότι είχαμε δίκιο στην κριτική μας αυτή και επαληθεύεται και από τα σημερινά γεγονότα.

Είναι αλήθεια ότι ο Μοράλες το 2006 σήμαινε ότι στρώματα περιθωριοποιημένα και ακραία φτωχοποιημένα από χρόνια νεοφιλελεύθερων πολιτικών, «απέκτησαν και πάλι ελπίδα. Ο Μοράλες έδωσε ξανά αξιοπρέπεια στους φτωχούς. Και κάνοντας αυτό αμφισβήτησε την εξουσία εκείνων που χρόνια εκμεταλλεύονταν το φυσικό πλούτο της χώρας του αλλά και τις ΗΠΑ. Η Βολιβία στα χρόνια του Μοράλες έγινε πιο δημοκρατική, πιο δίκαιη, πιο οικολογική. Αυτοί που παίρνουν την εξουσία δεν εκπροσωπούν ούτε την κοινωνία ούτε τη δημοκρατία. Εκπροσωπούν τον αυταρχισμό, τη βία, την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, την οικολογική καταστροφή, την επιστροφή στις συνταγές του ΔΝΤ. Το παράδειγμα του ακροδεξιού Μπολσονάρο στην Βραζιλία που αφού εξελέγη μετά από δικαστικό πραξικόπημα σε βάρος του σχεδόν βέβαιου νικητή των εκλογών Λούλα δείχνει πολύ καλά πώς είναι οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» στη Λατινική Αμερική».21

Το 2006, η βιομηχανία υδρογονανθράκων, τον ηλεκτρισμό και τις τηλεπικοινωνίες και από τα έσοδα αυτά προχώρησε σε μερική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των φτωχών. Μεταξύ 2006 και 2018, η Βολιβία κατέγραψε άνοδο του ΑΕΠ κι ενισχύθηκε η αγοραστική δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Βολιβιανών (η κατανάλωση των νοικοκυριών ανέβηκε κατά 4,7% από το 2006 ως το 2018). Το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε στη φτώχεια κατέρρευσε από το απίστευτο 60% στο 35% μέχρι το 2018, με τον αριθμό όσων ζουν σε ακραία φτώχεια να πέφτει από σχεδόν το 38% στο 15% στην ίδια περίοδο. Το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα των Βολιβιανών, αυξήθηκε σε βαθμό διπλάσιο από τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής από το 2006, όταν ανέλαβε ο Έβο Μοράλες. Τις εθνικοποιήσεις τις συνδύασε με μια πολιτική δημοσίων επενδύσεων και την εγκατάλειψη των εκβιαστικών απαιτήσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτά αρκούσαν για να εξασφαλίσει ο Μοράλες το μίσος της διεθνούς Δεξιάς και των ΗΠΑ. Άλλωστε υπήρχε και προηγούμενη απόπειρα της ακροδεξιάς για πραξικόπημα, που κατέρρευσε το 2008.Ωστόσο το κερασάκι στην σημερινή πραξικοπηματική τούρτα φαίνεται πως ήταν η συμφωνία του Μοράλες με γερμανικές, ρωσικές και κυρίως κινέζικες εταιρείες για την εξόρυξη λιθίου (στη χώρα βρίσκεται το 15% των μη εξορυγμένων παγκοσμίως πόρων λιθίου, πρώτης ύλης απαραίτητης για την κατασκευή αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων) .  Ο εμπορικός-διπλωματικός και ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος των ΗΠΑ με την Κίνα έχει κλιμακωθεί το τελευταίο διάστημα και οι ΗΠΑ δεν γουστάρουν διόλου που οι Κινέζοι έχουν πατήσει για τα καλά πόδι στη Λατινική Αμερική, την παραδοσιακή «αυλή» των ΗΠΑ. Αντίθετα ο Μοράλες είχε αρνηθεί παρόμοιες συμφωνίες σε αμερικανικές, καναδικές κ.ά. εταιρείες.7,23

Ο Μοράλες άρχισε να έρχεται σε συμβιβασμούς με την άρχουσα τάξη και σε συνδυασμό με την διεθνή οικονομική κρίση δυσαρέστησε μεγάλα τμήματα της εκλογικής του βάσης, ιδιαίτερα μέσα στην εργατική τάξη. Κατέστειλε και ποινικοποίησε εργατικούς αγώνες, και αγνόησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το 2016 (έχασε το δημοψήφισμα με 51%-49%), που διενέργησε για να νομιμοποιηθεί η συνταγματική τροποποίηση για να του επιτραπεί να ξανακατεβεί υποψήφιος(αν και το συνταγματικό δικαστήριο , υπό τον έλεγχο του Μοράλες, του επέτρεψε να παρακάμψει το δημοψήφισμα). Εκλογικά άρχισε να φθείρεται, η βάση του απογοητεύτηκε και η Δεξιά με τα φασιστικά τάγματα εφόδου ανέκτησαν την αυτοπεποίθησή τους. Δεν είναι σίγουρα τυχαίο ότι το σημαντικότερο εργατικό συνδικάτο (COB) είχε αποσύρει τη στήριξή του στον Μοράλες και παρέμενε παθητικό απέναντι στις δεξιές κινητοποιήσεις, κάτι που έπαιξε ρόλο στην αποθράσυνση των ακροδεξιών. 3,14,23  Ο Μοράλες έδωσε επιχειρήματα στη Δεξιά, που δημαγωγούσε για «έλλειψη δημοκρατικότητας». Όλα αυτά έδωσαν πράσινο φως στην ντόπια ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό να διαπιστώσουν ότι ο Μοράλες βρίσκεται στο πιο αδύναμο σημείο του και να σημάνουν την έφοδο της αντεπανάστασης.  Ωστόσο δεν πρέπει να υπάρχει αυταπάτη: η Δεξιά και η Ακροδεξιά δεν θα …επαναφέρουν τη δημοκρατία, αλλά την τρομοκρατία σε βάρος των φτωχών βάζοντας στο στόχαστρο όσα αυτοί κέρδισαν τα τελευταία χρόνια που αμφισβητήθηκε (έστω εν μέρει) ο νεοφιλελευθερισμός. Όπως έδειξε και η Βραζιλία, η δεξιά-αστική αντεπανάσταση έρχεται για να επιδεινώσει κατά πολύ τα κοινωνικά, δημοκρατικά κι εργατικά δικαιώματα και να άρει τους όποιους περιορισμούς έθεταν στο κεφάλαιο οι πιο μετριοπαθείς κεντροαριστερές κυβερνήσεις.

Η βολιβιανή φτωχολογιά, παρά την απογοήτευσή της από τον Μοράλες, διαισθάνθηκε μέσα από τις εξελίξεις την απειλή σε βάρος της ίδιας της της ύπαρξης, διαισθάνεται τον κίνδυνο να βιώσει ένα σάρωμα των δικαιωμάτων της και να βυθιστεί σε εξαθλίωση ίδια και χειρότερη από αυτήν  του 2006. Κι αποφάσισε να κινητοποιηθεί γι άλλη μια φορά, δείχνοντας ότι υπάρχουν ακόμα αποθέματα αντίστασης απέναντι στο κεφάλαιο, τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τους μηχανισμούς τους. Αυτά είναι υπέροχα νέα και χρειάζεται η αμέριστη αλληλεγγύη μας. Δεν είναι γνωστή η κατάληξη αυτής της μάχης. Πολύ περισσότερο που η ρεφορμιστική ηγεσία Μοράλες έχει δώσει επί 13 χρόνια σαφή δείγματα γραφής (συμβιβασμοί με το κεφάλαιο και το κράτος, διαχείριση κι όχι ρήξη με την μεγάλη ιδιοκτησία, έλλειψη εμπιστοσύνης στις μάζες κλπ). Ακόμα και τώρα, που είναι ξεκάθαρο ότι ο ρεφορμισμός, η ταξική συνεργασία, η στρατηγική να «εξανθρωπιστεί ο καπιταλισμός» έχει κοντά ποδάρια κι έχει ξοφλήσει, ο Μοράλες δείχνει «υπευθυνότητα» απέναντι στους επίδοξους δήμιους του, πρόθυμος να κατευνάσει την κατάσταση και καλεί σε «εθνικό διάλογο» για να επιλυθεί η κρίση.24

Η «εύκολη» παραίτηση Μοράλες (αντί να καλέσει τον λαό του να εξεγερθεί), η αρχική παθητικότητα των μαζών και η αποθράσυνση Δεξιάς, Ακροδεξιάς και ιμπεριαλισμού δείχνουν πού μπορεί να οδηγήσει ο ρεφορμισμός: στην αντεπανάσταση και στο τσάκισμα των όποιων  κατακτήσεων  ο ρεφορμισμός κατέκτησε. Τα σημερινά αποθέματα αντίστασης του φτωχού λαού της Βολιβίας μαρτυρά τόσο πόσος  κρίσιμος χρόνος και δυνατότητες σπαταλήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια για να σαρωθεί μια και καλή το κεφάλαιο και οι ΗΠΑ στη Βολιβία, κάτι που θα άνοιγε δυνατότητες για το σάρωμά τους σε όλη τη Λατινική Αμερική και όχι μόνο.

Ωστόσο αυτές τις μέρες προέχει η ανάγκη απόκρουσης του πραξικοπήματος από όσες δυνάμεις αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο της αστικής-δεξιάς-ακροδεξιάς ρεβανσιστικής αντεπανάστασης απέναντι σε στρατό, αστυνομία, κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό και φασίστες. Η οριστική λύση απέναντί τους δεν είναι η επάνοδος του Μοράλες στην κυβέρνηση αλλά η δράση των εργατών και των φτωχών για να ξεμπερδέψουν με τον καπιταλισμό στη χώρα τους. Αλλά μέχρι τότε (και για να μπορέσουν να αντέξουν και να προχωρήσουν παρακάτω σε αυτή την κατεύθυνση) πρέπει να σταθούμε αποφασιστικά αλληλέγγυοι, βροντοφωνάζοντας: Κάτω το ιμπεριαλιστικό/ακροδεξιό πραξικόπημα!

Τέλος, έχουμε να προσθέσουμε άλλες δυο διαστάσεις των εξελίξεων στη Βολιβία.

1) Ότι στην πανσπερμία εξεγέρσεων και μαζικών κινητοποιήσεων απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τα ντόπια κεφάλαια (Χιλή, Εκουαδόρ, Αϊτή, Λίβανος, Ιράκ και Αίγυπτος, Αλγερία, Σουδάν, Καταλονία, Χονγκ Κονγκ κ.ά.) έρχεται να προστεθεί άλλη μια χώρα που οι από κάτω «μιλούν». Μιλούν στη γλώσσα που γνωρίζουν, αυτή του «πεζοδρομίου», κι έχουν αποτέλεσμα. Γιατί είναι πολλοί, γιατί έχουν το δίκιο, γιατί είναι η πραγματική δύναμη στην κοινωνία όταν ενώνονται κι αποφασίσουν να δράσουν. Γιατί οι δυνάμεις καταστολής μπορεί να δολοφονήσουν 10 ή 100 αλλά δεν μπορούν να εξοντώσουν την πλειοψηφία από δεκάδες χιλιάδες εργάτες και  φτωχούς αγρότες. Γιατί οι καπιταλιστές δεν μπορούν να εξαφανίσουν αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Τους χρειάζονται ζωντανούς και πειθήνιους, ως γρανάζια για να μπορούν να επιβιώνουν ως παράσιτα στον σβέρκο τους οι καπιταλιστές.

Σίγουρα δεν ζούμε σε μια «κανονική» περίοδο. Κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, εμπορικών πολέμων και πολεμικών απειλών, εξεγέρσεις και μαζικές κινητοποιήσεις αλλά και ρεβανιστικά δεξιά-ακροδεξιά πραξικοπήματα, απολυταρχικές κυβερνήσεις, κλιμάκωση της λιτότητας και των χτυπημάτων στα δημοκρατικά δικαιώματα σε Ανατολή και Δύση το πιστοποιούν αυτό. Οι από πάνω επιτίθενται κι επιστρατεύουν όλο και περισσότερο  το μαστίγιο απέναντι στους φτωχούς, πετώντας στα σκουπίδια προσπάθειες συναινέσεων και δημοκρατικών επιφάσεων. Σε αυτή τη διαδρομή νεοφιλελευθερισμός (κοινωνικός δαρβινισμός) και φασισμός (βιολογικός δαρβινισμός) συμπλησιάζουν επικίνδυνα κι ενώνονται απέναντι στους φτωχούς και τις δυνάμεις της αντίστασης. Έτσι προκύπτουν οι διάφοροι Τραμπ, Μπολσονάρου, Λεπέν, Μπόρις Τζόνσον και σία.Οι από κάτω αντιστέκονται και υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι μπορούν να νικάνε. Σε αυτή τη εξίσωση για να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα μπορούμε να επηρεάσουμε έναν παράγοντα. Ο «υποκειμενικός παράγοντας», η επαναστατική Αριστερά πρέπει να ενισχυθεί στη βάση των πρωτοβουλιών της μέσα στο κίνημα αλλά και «απ’ έξω» με τη διεθνιστική αλληλεγγύη.

2) Αν φαίνονται σε κάποιους-ες πολύ μακρινά τα γεγονότα στη Βολιβία και πιστεύουν ότι δεν μας αφορούν άμεσα, ας δούνε τις τελευταίες μέρες το ξύλο των ΜΑΤ του Μητσοτάκη χωρίς λόγο σε πανεπιστήμια και κοινωνικά στέκια, σε φοιτητές αλλά και σε περαστικούς, τις παρακολουθήσεις, τις απαγωγές και πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων ευρώ σε αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς, τα ακροδεξιά καραγκιοζιλίκια υπουργών ότι στα πανεπιστήμια βρέθηκαν όπλα όπως αυτά του στρατού της Συρίας (μιλώντας για ξύλα και μπουκάλια). Το προηγούμενο διάστημα έγινε μια σοβαρή ανασύνθεση στην ακροδεξιά πολυκατοικία, μέσω της αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ (με κέντρο το Μακεδονικό αλλά όχι μόνο). Είναι χαρακτηριστική η μαζική εκδήλωση για το Μακεδονικό που έγινε στην Πτολεμαΐδα από φασίστες κι επίσημη Νέα Δημοκρατία αλλά και θεσμικούς φορείς (δημοτική αρχή, ΜΜΕ κλπ) λίγες εβδομάδες πριν στην Πτολεμαΐδα, όπου η φασιστική γκρούπα-τάγμα εφόδου των «Πτολεμαίων Μακεδόνων» αναβαθμίστηκε σε κυβερνητικό εταίρο.

Η Δεξιά και στην Ελλάδα ήρθε να διαδεχτεί την απογοήτευση που έσπειρε η εδώ εκδοχή του (πολύ δεξιότερου)  ρεφορμισμού του Τσίπρα. Και δεν μπορεί τίποτα να αποτυπώσει καλύτερα τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για τον ερχομό του Μητσοτάκη από τις φωτογραφίες με τα χαριεντίσματα Τσίπρα με τους ακροδεξιούς Βορίδη και ‘Αδωνι Γεωργιάδη, τη μέρα που ο Μητσοτάκης μπούκαρε στην ΑΣΟΕΕ κι έσπασε τους φοιτητές στο ξύλο. Ιδιαίτερα στην Ευρώπη και ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα, οι δεξιές πολιτικές των «κεντρώων» ή «κεντροαριστερών» (μνημόνια, λιτότητα, καταστολή, ρατσισμός, φιλοϊμπεριαλισμός κλπ) απογοήτευσαν τον κόσμο των αγώνων και μίκρυναν πάρα πολύ τις αποστάσεις από την Δεξιά, θόλωσαν τις διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς-Δεξιάς, κατάργησαν εν πολλοίς το όποιο ηθικό πλεονέκτημα και το όποιο φιλεργατικό πρόσωπο είχε η Σοσιαλδημοκρατία κι άνοιξαν τον δρόμο για να επικρατήσουν η Δεξιά κι η Ακροδεξιά έχοντας τη νομιμοποίηση ότι βαδίζουν στα ίδια χνάρια με την κατ’ όνομα «Αριστερά», απλά με πιο «αποφασιστικό» τρόπο. Βεβαιότατα κι εδώ δεν είναι η λύση να περιμένουμε τις εκλογές σε μια τετραετία, για να βγει ο Τσίπρας μπας και δούμε μια εκδοχή «ηπιότερου Μητσοτάκη», αλλά να βγούμε και πάλι σήμερα με μαζικούς όρους στον δρόμο απέναντι στη λιτότητα και τον αυταρχισμό, όπως το 2010-12, για να τους ανατρέψουμε. Ακόμα πιο αποφασισμένοι, όπως το κάνανε τα ταξικά μας αδέρφια στη Βολιβία. Αυτή είναι η πιο σίγουρη λύση τόσο για να πετύχουμε εδώ νίκες, όσο και για να τροφοδοτήσουμε και να ενθαρρύνουμε τη διεθνή αντίσταση, βοηθώντας τους λαούς που εξεγείρονται στη Βολιβία κι άλλες χώρες αλλού έμπρακτα με το παράδειγμά μας.

1-https://www.kathimerini.gr/1051275/article/epikairothta/kosmos/paraithsh-toy-evo-morales-ypo-thn-piesh-toy-stratoy

2-https://www.zougla.gr/kosmos/article/volivia-niki-tou-evo-morales-stis-proedrikes-ekloges

3-http://sosyalistgundem.com/bolivyadaki-kapitalist-ve-emperyalist-darbeye-karsi-isl-aciklamasi/

4-https://info-war.gr/to-praxikopima-kata-toy-morales-einai-eykairia-gia-tis-polyethnikes-ton-exoryxeon/?fbclid=IwAR16PE0QUVtAWId6ozKdeimO2w8v0ZeYJwYCB1rJySsUozXG7rbxOXH6Rzk

5- http://www.enallaktikos.gr/ar28659el-idiwtikopoiisi-toy-neroy-ti-mas-didaskoyn-diethni-paradeigmata.html

6-https://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/11/o_11.html

7-https://www.reader.gr/news/diethni/311145/ti-symvainei-sti-volivia-praxikopima-oi-kinezoi-kai-lithio-vids

8-https://www.capital.gr/diethni/3392770/bolibia-o-proedros-morales-tha-prokiruxei-nees-ekloges

9-https://www.fortunegreece.com/article/chaos-sti-volivia-meta-tin-paretisi-tou-evo-morales/

10-https://www.kathimerini.gr/1051622/article/epikairothta/kosmos/volivia-evo-morales-e3akoloy8w-na-eimai-o-proedros-ths-xwras

11-https://www.telesurenglish.net/news/Live-Updates-Right-wing-Attempted-Coup-Underway-in-Bolivia-20191109-0008.html?fbclid=IwAR1zJkevLn2r5NxQv81F_sZuMfx6XHCSWEnnkFjTD2hSuteJdioyQDRkFlg

12-https://info-war.gr/to-praxikopima-kata-toy-morales-einai-eykairia-gia-tis-polyethnikes-ton-exoryxeon/?fbclid=IwAR16PE0QUVtAWId6ozKdeimO2w8v0ZeYJwYCB1rJySsUozXG7rbxOXH6Rzk

13-Guernica.eu στο facebook

14-https://www.thecommunists.net/worldwide/latin-america/bolivia-defeat-the-right-wing-coup/

15-https://www.telesurenglish.net/news/Live-Updates-Right-wing-Attempted-Coup-Underway-in-Bolivia-20191109-0008.html?fbclid=IwAR1zJkevLn2r5NxQv81F_sZuMfx6XHCSWEnnkFjTD2hSuteJdioyQDRkFlg

16-https://thepressproject.gr/apopires-kata-tou-evo-morales-katangeli-to-komma-tou/?fbclid=IwAR2Wv3BZZiLqthL7hw0QrU84f9znhScY0-tWMWHddaIGYbfYSx-nyQSweeU

17-https://www.skai.gr/news/world/volivia-i-gerousiastis-tzanines-anies-aytoanakiryxthike-metavatiki-proedros

18-https://www.kathimerini.gr/1051246/article/epikairothta/kosmos/tramp-h-paraithsh-morales-diafylassei-th-dhmokratia-sth-volivia

19-https://www.kathimerini.gr/1051699/article/epikairothta/kosmos/volivia-h-aytoanakhryx8eisa-proedros-tzanine-anies-diorise-nea-kyvernhsh

20-https://www.kathimerini.gr/1051391/gallery/epikairothta/kosmos/sto-me3iko-o-morales—mystikh-h-topo8esia-paramonhs-toy

21-https://www.in.gr/2019/11/11/apopsi/praksikopima-sti-volivia-kai-ti-simainei/

22-https://iskra.gr/%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%b2%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%cf%85%cf%80/?fbclid=IwAR1JtavSm0aPAi3688LKNaSQu27Nxg4uJ0q7gytgGCOjUHVrq2kEWhuw5ng

23- http://internationalviewpoint.org/spip.php?article6290

24-https://www.zougla.gr/kosmos/article/volivia-i-anies-diorise-nea-kivernisi–etimos-na-epistrepsi-o-morales




Η Κρίση και η κατάρρευση της ISO (Κείμενο του site “New Militant”)

Το τέλος της μεγαλύτερης λενινιστικής οργάνωσης των ΗΠΑ

Μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος

Πηγή: newmilitant.com

Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο που επιχειρεί να περιγράψει και να εξηγήσει την κρίση που οδήγησε στη διάλυση της ISO Αμερικής. Παρότι δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε τα γεγονότα που αναφέρονται και κρατάμε κάθε επιφύλαξη, ωστόσο ο αρθρογράφος τα εντάσσει στην περιγραφή ενός τρόπου λειτουργίας της Οργάνωσης που μοιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό με την εμπειρία που έζησαν πολλοί από εμάς ως μέλη της ΔΕΑ και του ΣΕΚ παλαιότερα, γεγονός που κάνει την περιγραφή του πειστική για εμάς.

Όσο για τα πολιτικά συμπεράσματα είναι πολύ κοντά στη δική μας προσέγγιση, όπως έχει διαμορφωθεί ως τώρα, χωρίς να σημαίνει ότι τα υιοθετούμε εξ΄ ολοκλήρου.

Η συντακτική ομάδα του RedTopia

Όσοι απέμειναν στη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση (ISO) κατέληξαν να ψηφίσουν τη διάλυσή τους μετά από εβδομάδες συζήτησης και μια συνεχώς εντεινόμενη κρίση. Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί το τέλος μιας οργάνωσης με περισσότερα από 40 χρόνια ιστορίας και της πιο σημαντικής δύναμης στην άκρα αριστερά των ΗΠΑ, έπειτα από την ταχεία ανάπτυξή της τη δεκαετία του 1990.

Ένα διαμφισβητούμενο συνέδριο οδήγησε στην πρώτη σημαντική αναδιοργάνωση εντός της κομματικής ηγεσίας εδώ και δεκαετίες, οδηγώντας σε σπάσιμο της κυριαρχίας της μακρόβιας ηγετικής κλίκας. Ένα από τα πάνω πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τη βάση της οργάνωσης ανέτρεψε την ηγεσία γύρω από την Σάρον Σμιθ και τον Άχμετ Σόκι- τους για χρόνια ουσιαστικά αδιαμφισβήτητους ηγέτες της οργάνωσης.

Κατόπιν στο στόχαστρο μπήκε όλος ο γραφειοκρατικός μηχανισμός και η κουλτούρα της ηγεσίας, με τις πιο σοβαρές κατηγορίες να αφορούν την αντιμετώπιση μιας υπόθεσης σεξουαλικής επίθεσης (εντός της οργάνωσης) το 2013. Αυτές οι κατηγορίες βύθισαν σε κρίση τη νέα μεταρρυθμιστική ηγεσία και προκάλεσαν ένα κύμα παραιτήσεων· που κλιμακώθηκε με μια ψηφοφορία των εναπομείναντων μελών, η οποία ψήφισε τη διάλυση της οργάνωσης.

Καθώς πρόκειται για την μέχρι πρόσφατα μεγαλύτερη δύναμη στην αμερικανική άκρα Αριστερά, η κρίση της ISO πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά, ώστε να αποκομίσουμε τα διδάγματα αυτής της οργανωτικής καταστροφής.

Το γενικό πλαίσιο της κρίσης

Η κρίση άνοιξε με ένα πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τη βάση της Οργάνωσης. Στην πορεία προς το συνέδριο της ISO το 2019, μια συσπείρωση μεσαίων και ανώτερων στελεχών έστρωσε το έδαφος για να εκτοπίσει την παλιά ηγεσία. Προηγούμενες προσπάθειες εντός της ηγεσίας για να παραμεριστεί ο Άχμετ Σόκι είτε αναβάλλονταν είτε ηττούνταν.

Συνεχώς ανέκυπταν προβλήματα που αφορούσαν τη συμπεριφορά του Άχ. Σ. (δημόσια μέθη, εξαιρετικά αγενής συμπεριφορά, περιστασιακά σεξιστικά σχόλια), αλλά τελικά αγνοούνταν ακόμη και όταν αυτά εκδηλώνονταν μπροστά σε μέλη κι επαφές. Αυτό το σκάνδαλο απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα και έγινε ακόμα πιο δύσκολο να αγνοηθεί όταν ένα ιδιωτικό κείμενο του Τσάρλι Ποστ (το οποίο πραγματευόταν ακριβώς αυτό το θέμα) που αφορούσε ένα συνέδριο της ISO διέρρευσε και τελικά κυκλοφόρησε σε ολόκληρη την Οργάνωση. Ωστόσο, ενώ η πλειοψηφία των μελών γνώριζε γι αυτές τις αντιπαραθέσεις, λίγοι πέρα από τον κλειστό κύκλο της ηγεσίας της ISO ήξεραν ότι ο Σόκι έπαιζε τόσο κεντρικό ρόλο. Οι πληροφορίες σχετικά με την πραγματική λειτουργία του κομματικού μηχανισμού ήταν πάντοτε καλά φιλτραρισμένες και αποκρύπτονταν από τη μεγάλη πλειοψηφία των μελών της ISO.

Η ISO τυπικά πρόβαλλε ως στοιχείο κομματικής δημοκρατίας την οργάνωση του ετήσιου συνεδρίου, που απαρτιζόταν από εκλεγμένους αντιπροσώπους κάθε τοπικής οργάνωσης. Στα συνέδρια της οργάνωσης μπορούσαν να παραβρίσκονται μόνο εκλεγμένα μέλη με δικαίωμα ψήφου ή προσκεκλημένοι παρατηρητές. Όλα τα μέλη είχαν τυπικά το δικαίωμα υποβολής κειμένων στον προσυνεδριακό διάλογο (αν και κάποια κείμενα είχαν κατά καιρούς λογοκριθεί ή μείνει αδημοσίευτα). Καθώς η προσυνεδριακή περίοδος εξελισσόταν και στην πορεία προς το συνέδριο, εκλέγονταν αντιπρόσωποι με δικαίωμα ψήφου για να παραβρεθούν στη συνδιάσκεψη του Σικάγο. Σε επίπεδο τοπικής και περιφερειακής οργάνωσης, τόσο οι έμμισθοι οργανωτές όσο και τα «παλιά» στελέχη έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο να προτείνουν ποιοι θα είναι οι αντιπρόσωποι. Το σώμα αυτό [των αντιπροσώπων] ψήφιζε υπέρ ή κατά στις προτάσεις για αλλαγές και στις πολιτικές κατευθύνσεις που παρουσιάζονταν στα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου και εξέλεγε τη Διευθύνουσα Επιτροπή (ΔΕ, Steering Committee), το πανεθνικό σώμα που ήταν υπεύθυνο για την καθημερινή οργανωτική λειτουργία της ISO.

Ιστορικά, αυτή η ψηφοφορία πάντοτε υπερψήφιζε μια ενιαία πρόταση-πακέτο της απερχόμενης ΔΕ, καθώς και επισφράγιζε τις θέσεις που πρότεινε η ίδια επιτροπή. Το ίδιο το συνέδριο ελεγχόταν μέσα από μια σειρά μηχανισμών. Σε πρώτο επίπεδο μια πρόταση μπορούσε απλώς να αγνοηθεί. Καθώς στα δελτία του προσυνεδριακού διαλόγου πακετάρονταν τα ραπόρτα των τοπικών οργανώσεων μαζί με τα κείμενα για τις προοπτικές και τις προτάσεις για αλλαγές, ο όγκος των κειμένων μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλος ώστε να δυσκολέψει την ανάγνωση και οι προτάσεις να χαθούν.

Μια πρόταση έπρεπε να αποσπάσει τη στήριξη ενός ελάχιστου αριθμού εκπροσώπων με δικαίωμα ψήφου, ώστε να συζητηθεί. Μια πρόταση η οποία δεν ήταν αρεστή στην υπάρχουσα ηγεσία μπορούσε να μην βρεθεί καν στο δελτίο του προσυνεδριακού διαλόγου (μπροστά στα μάτια του συνόλου των μελών). Αντίθετα, η ηγεσία περίμενε το ίδιο το συνέδριο για να «συντρίψει» την πρόταση. Οποιαδήποτε πρόταση υποβαλλόταν από έναν μόνο αντιπρόσωπο ή από μια τοπική οργάνωση «αντιφρονούντων» μπορούσε να εξουδετερωθεί αποτελεσματικά με τον τρόπο αυτό.

Με δεδομένη τη δυσκολία οριζόντιας επικοινωνίας των μελών εντός της ISO (βασικά ανύπαρκτης έως την εμφάνιση και ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και με τα μέλη αποθαρρυμένα από το να επικοινωνούν μεταξύ τους μπροστά στο ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουν κατηγορίες για «φραξιονισμό» από την ηγεσία), κάπου εκεί έληγε και η όποια απόπειρα αντιπολίτευσης.

Στην περίπτωση μιας πρότασης που αποκτούσε ευρύτερη στήριξη, το ηγετικό κέντρο διέθετε μια σειρά άλλες σημαντικές επιλογές. Κάθε περιοχή διέθετε τον δικό της έμμισθο οργανωτή που δεν είχε εκλεγεί από την περιοχή, αλλά ήταν υπόλογος στη διευθύνουσα επιτροπή και στην πράξη απευθείας στους Σάρον Σμιθ και Άχμετ Σόκι. Αυτοί οι οργανωτές είχαν σημαντική επιρροή και, μαζί με την ηγεσία της τοπικής οργάνωσης καθόριζαν το ποιος επιλέγεται ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος. Σε ένα σχετικά «ήσυχο» συνέδριο με «ασφαλείς» συζητήσεις μπορούσε να υποστηριχθεί ότι οι εκπρόσωποι αντιπροσωπεύουν τον πλούτο των απόψεων μέσα στην οργάνωση. Σε ένα πιο αμφίρροπο συνέδριο, ή σε περιπτώσεις που οι τοπικές οργανώσεις διέθεταν περισσότερους «αντιφρονούντες», το επιχείρημα ήταν ότι μόνο τα πιο έμπειρα μέλη θα πρέπει να είναι αντιπρόσωποι.

Αυτό που προέκυπτε ήταν μια επίφαση δημοκρατίας, ακόμα και μια δημοκρατική κουλτούρα κατά κάποιον τρόπο, αλλά μια τέτοια δημοκρατία που δεν απειλούσε την κλίκα της ηγεσίας – με την προϋπόθεση ότι οι έμμισθοι οργανωτές παρέμεναν πιστοί.

Οι προσπάθειες μιας ομάδας απλών μελών (“Φράξια Ανανέωσης”) που ζητούσαν ενίσχυση της διαφάνειας και της εσωτερικής δημοκρατίας εντός Οργάνωσης ηττήθηκαν κατά κράτος στο συνέδριο του 2013, παρόλο που μετά από όσα έχουν αποκαλυφθεί σήμερα, σχεδόν κάθε μέλος της ISO θα παραδεχόταν ότι ήταν κατά βάση σωστές. Μόνο όταν μια κρίσιμη μάζα οργανωτών και μελών της Διευθύνουσας Επιτροπής στράφηκε ενάντια στην ηγετική κλίκα κατέστη δυνατή η υπέρβαση των εμποδίων στην εσωτερική συζήτηση και αντιπαράθεση.

Ο μανδύας του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα

Παράλληλα με αυτή την επίσημη οργάνωση, υπήρχε επίσης μια άλλη, παράλληλη οργάνωση που πρακτικά δεν λογοδοτούσε και δεν ελεγχόταν από πουθενά. Τα ηγετικά στελέχη αρνούνταν ότι το CERSC (Κέντρο Οικονομικής Έρευνας και Κοινωνικής Αλλαγής,η μη κερδοσκοπική οργάνωση πίσω από τις εκδόσεις Haymarket Books και από πολλές έμμισθες θέσεις που διέθετε η ISO) ελεγχόταν από την ISO. Ωστόσο, αυτό ήταν το πιο προφανές ψέμα, ένα ψέμα που λεγόταν επανειλημμένα και υπονοούνταν ότι είναι απαραίτητο για λόγους ασφαλείας. Στα έγγραφα του CERSC ως νομικού προσώπου ήταν φανερό ότι όλες οι θέσεις ευθύνης ανήκαν σε μέλη της ηγεσίας της ISO.

Στο γραφείο του CERSC ως νομικής οργάνωσης είναι σαφές ότι όλοι οι ηγετικοί υπάλληλοι ήταν μέλη της ηγεσίας της ISO. Η πιο λεπτομερής καταγραφή των πρόσφατων οικονομικών στοιχείων της CERSC έγινε από την «Φράξια Ανανέωσης» το 2013 και διατίθεται εδώ:

https://externalbulletin.org/2014/02/01/questionsandconcernsabouttheisoandcersc/

Τα βασικά συμπεράσματα είναι ότι κανείς δεν πληρωνόταν υπερβολικά, ωστόσο οι συνολικοί πόροι που διατίθεντο από την ΜΚΟ ήταν σημαντικοί. Το 2012, το ​​CERSC δαπάνησε συνολικά 756.995 δολάρια για την μισθοδοσία των εργαζομένων του. Αυτή η μισθοδοσία αφορά την ραχοκοκαλιά του έμμισθου μηχανισμού της ISO και των εκδόσεων Haymarket Books, ενός μηχανισμού που δεν λογοδοτεί σε κανένα συνέδριο της ISO. Τίθενται επίσης μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το γεγονός ότι η CERSC υποβάλλει αίτηση και λαμβάνει χρηματοδοτήσεις από πολλά φιλελεύθερα ιδρύματα που υποστηρίζουν το έργο των ΜΚΟ. Κάτι που αποτελεί σημαντική αντίφαση για Οργάνωση που υποτίθεται πως έχει μια ανεξάρτητη δομή, χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται από την εργατική τάξη.

Αποδομώντας τον Λαβύρινθο

Το κουβάρι αυτής της βυζαντινής δομής, με την εξουσία πλήρως συγκεντρωμένη στα χέρια της Σάρον Σμιθ και του Άχμετ Σόκι, άρχισε να ξετυλίγεται καθώς η πλειονότητα των οργανωτών, οι οποίοι μέχρι τότε αποτελούσαν τους κύριους φορείς επιβολής της «πολιτικής ορθοδοξίας» (στΜ για λογαριασμό της ηγεσίας), άρχισε από κοινού να καταστρώνει ένα σχέδιο για να διώξει την κεντρική ηγεσία. Οι λεπτομέρειες αυτής της «επιχείρησης» εσωτερικά είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν, αλλά είχαν προγραμματιστεί σαφώς μήνες πριν και ήταν τόσο προχωρημένες ώστε όχι μόνο να αποκτήσουν τον έλεγχο του συνεδρίου, αλλά και να διαθέτουν αρκετούς ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά του CERSC ώστε να αρπάξουν τον έλεγχο της ΜΚΟ.

Τα βήματα της δημόσιας αντιπαράθεσης ενώπιον του συνόλου της οργάνωσης είναι ευκολότερο να ανιχνευθούν. Υπήρξε σαφής τάση για πολύ πιο ενεργό συμμετοχή των μελών και σημαντική χαλάρωση των ιδεολογικών περιορισμών. Το δελτίο του προσυνεδριακού διαλόγου πριν το συνέδριο διογκώθηκε σε περισσότερες από χίλιες σελίδες και απελευθέρωσε την συσσωρευμένη και καταπιεσμένη ματαίωση που αισθάνονταν τα μέλη της οργάνωσης, σε σχέση με ζητήματα φυλής, φύλου και σεξουαλικότητας στην Οργάνωση. Σημαντικό κομμάτι της κριτικής αφορούσε τον αποκλεισμό έγχρωμων συντρόφων στο παρελθόν.

Στην πορεία προς το Συνέδριο υπήρχαν στην πράξη 3 παρατάξεις. Η πλειοψηφία της Διευθύνουσας Επιτροπής (ΔΕ) που απαρτιζόταν από τους “μεταρρυθμιστές”, η μειοψηφία της ΔΕ που απαρτιζόταν από τους Άχμετ και Σάρον και τον πυρήνα των πιστών τους και μια τρίτη μικρότερη φράξια που πίεζε στην ουσία για μια γραμμή φιλοΣάντερς/ φιλοΚορτέζ εντός της Οργάνωσης. Η εμφάνιση της τελευταίας φράξιας αποτελούσε ένδειξη της σημαντικής πίεσης που ασκείται για προσαρμογή στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών.

Προς μεγάλη ανακούφιση πολλών μελών της ISO, η πλειοψηφία της ΔΕ κατάφερε να επιβάλει μια σημαντική δημοκρατική μεταρρύθμιση στο σύστημα εκλογής της ΔΕ, ώστε οι υποψηφιότητες να τίθενται ατομικά και όχι ως «πακέτο». Έτσι κατάφεραν να εκλέξουν μια νέα διευθύνουσα επιτροπή, με πολλά μέλη της να αναδεικνύονται στο Συνέδριο, με κίνητρο και ενθουσιασμό για την αναμόρφωση και ανοικοδόμηση της Οργάνωσης.

Νέες κατηγορίες

Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε ήταν ένα κύμα παραιτήσεων και αναστολών ιδιότητας μέλους, καθώς οι μετασυνεδριακές ισορροπίες ανατράπηκαν από αποκαλύψεις που αφορούσαν τον χειρισμό της Διευθύνουσας Επιτροπής για μια κατηγορία σεξουαλικής επίθεσης το 2013. Η υπόθεση αφορούσε κατηγορία εναντίον ενός μέλους που ήταν τώρα μέλος της νέας «ανανεωτικής» διευθύνουσας επιτροπής. Εμπλέκονταν σε αυτή την υπόθεση μέλη της νέας διευθύνουσας επιτροπής που κατείχαν θέσεις ευθύνης το 2013.

Αυτό το άρθρο δεν θα επικεντρωθεί στις λεπτομέρειες της υπόθεσης, για την οποία υπάρχουν πολύ πιο αρμόδιοι σχολιαστές. Αυτό που θα αναφερθεί για τη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι γενικά αποδεχόμαστε μια πρόταση που προέκυψε από την LITCI(Διεθνής Εργατική Λίγκα-4η Διεθνής και συγκεκριμένα από την Οργάνωση «Η φωνή») μετά από μια ανοιχτή κρίση του Μεξικανικού τμήματος της Τροτσκιστικής Φράξιας-4ης Διεθνούς. Ως απάντηση στις κατηγορίες εναντίον του Sergio Moissen, ενός ηγέτη της μεξικανικής Οργάνωσης MST και καθηγητή στο UNAM, η LIT-CI πρότεινε τη δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Επιτροπής που αποτελείται από μέλη του φοιτητικού και εργατικού κινήματος που θα διεξάγει έρευνα ώστε να δώσει μια ισορροπημένη ετυμηγορία. Λεπτομέρειες σχετικά με την άποψή τους για την υπόθεση αυτή και την πρόταση της LIT-CI είναι διαθέσιμες στα ισπανικά εδώ:

https://litci.org/es/menu/mundo/latinoamerica/mexico/quemetodoyquemoraldefiendenelmtsmexicanoelptsargentinoyelmovimientofeministapanyrosas/

Έχει αποδειχθεί ότι είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί αποτελεσματική έρευνα από μια μικρή πολιτική οργάνωση, κυρίως όταν αφορά ηγετικά στελέχη. Το κόμμα έχει την τάση να γραπώνεται σε θεσμικές λογικές, που με τη σειρά τους κάνουν πιο πιθανή μια θεσμική ετυμηγορία. Κάποιος που είναι πιστός και χρήσιμος στην ηγετική κλίκα πιθανόν να βρει υπεράσπιση και να αξιολογηθεί ως άτομο αμέμπτου ηθικής, ενώ μπορεί να γίνονται δεκτές κατηγορίες εναντίον «αντιφρονούντων» ή της όποιας αντιπολίτευσης. Στην περίπτωση της ISO και σε πολλές παρόμοιες καταστάσεις, ακόμη και αν διεξήχθη άψογα μια εσωτερική έρευνα, θα υπήρχαν αναπόφευκτα αμφιβολίες από άλλες οργανώσεις, καθώς πρόκειται για μια «αυτο-έρευνα» που διεξάγεται με μυστικότητα.

Μια έρευνα που διεξάγεται ανεξάρτητα απαιτεί ανεξαρτησία από τα θεσμικά όργανα (της Οργάνωσης) τα οποία εξ ορισμού τίθενται σε αμφισβήτηση σε μια τέτοια περίπτωση. Σε τοπικό επίπεδο απαιτεί μια επιτροπή αποτελούμενη από μέλη κοινοτικών και πολιτικών οργανώσεων, σε υψηλότερα επίπεδα, ενδεχομένως από τα μέλη ενός συνδυασμού οργανώσεων.

Από την κρίση στην κατάρρευση

Οι αποκαλύψεις γύρω από την υπόθεση του 2013 πυροδότησαν μια σειρά παραιτήσεων, αναστολών ιδιότητας μέλους και διαγραφών. Ο κατηγορούμενος βρισκόταν στη νέα «ανανεωτική» διευθύνουσα επιτροπή και ήταν ένα από τα μέλη που άσκησαν σοβαρή επιρροή στη διαχείριση της υπόθεσης από τη διευθύνουσα επιτροπή του 2013.

Αυτή η ήδη τεταμένη κατάσταση ξεκαθαρίσματος πολιτικών λογαριασμών οξύνθηκε όταν ένας από τους έμμισθους οργανωτές έγραψε ένα εκτενές κείμενο που περιγράφει τη δική τους εμπειρία από την οργανωτική και προσωπική σχέση με τον Άχμετ Σόκι και την κακοποιητική συμπεριφορά του. Οι προσωπικές κατηγορίες δεν θα αναλυθούν εδώ (από σεβασμό στην απαιτούμενη προστασία της ιδιωτικής ζωής σε αυτό το κείμενο), ωστόσο, ακόμη και σε οργανωτικό επίπεδο, πολλά από αυτά που αποκαλύφθηκαν έδειξαν μια κουλτούρα πλούσια σε συναισθηματική χειραγώγηση και κακοποίηση· εργαλεία που μετερχόταν η κεντρική ηγεσία και αναπαράγονταν από τους οργανωτές και τα στελέχη που μεσολαβούσαν μεταξύ της ηγεσίας και των απλών μελών.

Αυτό το δεύτερο κείμενο αποκάλυψε τη βαθιά διαρρηχθείσα κουλτούρα στον πυρήνα της ISO και αποδείχθηκε σημείο καμπής για πολλές τοπικές οργανώσεις και μέλη, καθώς οι αποστρατεύσεις και παραιτήσεις πολλαπλασιάστηκαν. Σε τηλεδιάσκεψη της 24ης Μαρτίου των εναπομείναντων μελών αποφασίστηκε η διάλυση, με τη συντριπτική πλειοψηφία να υποστηρίζει αυτήν την πρόταση. Τα εναπομείναντα μέλη της Οργάνωσης προχώρησαν στη συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να προχωρήσουν τη διάλυση και την καταμέτρηση των ψήφων μεταξύ των εναπομείναντων μελών. Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας αποκαλύφθηκαν πρόσφατα και η οργάνωση διαλύεται επισήμως.

(Βλέπε: https://socialistworker.org/2019/04/02/theisosvotetodissolveandwhatcomesxt)

Νεκροψία

Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς επαφή με τον απίστευτο ρυθμό των γεγονότων από το συνέδριο μέχρι τη διάλυση. Ένα σχέδιο στο οποίο αγωνιστές και αγωνίστριες αφιέρωσαν χρόνια, ακόμη και δεκαετίες από τη ζωή τους έχει διαλυθεί εντελώς μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Οι αποκαλύψεις γύρω από την υπόθεση του 2013, ακόμη και η συμπεριφορά της παλιάς ηγεσίας, δεν αρκούν για να εξηγήσουν αυτήν την πλήρη κατάρρευση. Ενώ πράγματι είναι καταστροφικές, οι αποκαλύψεις σχετικά με την κατάχρηση εξουσίας και τη συγκάλυψη από την ηγεσία θα μπορούσαν να ξεπεραστούν και η οργάνωση να ξαναχτιστεί χωρίς αυτά τα ηγετικά στελέχη. Εάν η Οργάνωση διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στους εργατικούς αγώνες, στις καταπιεσμένες κοινότητες, τα μέλη θα έβρισκαν έναν τρόπο να ανασυγκροτήσουν και να διασώσουν ένα κατά τα άλλα αποτελεσματικό σχέδιο. Ωστόσο, αυτό που το Συνέδριο είχε αρχίσει να αποκαλύπτει ήταν ότι αυτή η αυταρχική ηγετική σέχτα ήταν στην πραγματικότητα η κόλλα που λειτουργούσε συγκολλητικά για ένα ολοένα και πιο αντιφατικό σύνολο ιδεών και πρακτικών.

Ένα από τα καλύτερα σχόλια για την κρίση έγινε πρώιμα από την Tithi Bhattacharya, που έγραψε:

«Η πλήρης αλληλεγγύη μου είναι με τους νέους συντρόφους που συνεχίζουν να το παλεύουν. Αλλά σύντροφοι, κάποιος διαπράττει ένα “λάθος” μία ή δύο φορές. Όταν τα διαπράττει για δεκαετίες στην πραγματικότητα δεν είναι λάθη αλλά συνολικό πολιτικό σχέδιο».

Για να αποφύγουμε να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και να σώσουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε από τα συντρίμμια που έχουν απομείνει, πρέπει να διερευνήσουμε το συνολικό πολιτικό σχέδιο.

Η αξία του σχεδίου της ISO

Υπήρχαν εξαιρετικά θετικές πολιτικές πλευρές της συνεισφοράς της ISO, ιδίως στο δύσκολο πλαίσιο της λειτουργίας μιας επαναστατικής οργάνωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η σκληρή γραμμή εναντίον του Δημοκρατικού Κόμματος και ο ταξικός χαρακτήρας της Αστυνομίας ξεχωρίζουν ως τα απαραίτητα θεμέλια για οποιαδήποτε επαναστατική οργάνωση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την άποψη της πολιτικής εκπαίδευσής της Οργάνωσης, το περιεχόμενο που θα βρείτε στα πιο θεωρητικά έργα που δημοσιεύτηκαν υπό την αιγίδα της ISO παρείχε ακριβώς το είδος των επιχειρημάτων που απαιτούνται για τον εξοπλισμό των σοσιαλιστών. Οι εκδόσεις Haymarket έχουν διαδραματίσει τεράστιο ρόλο, καθιστώντας προσβάσιμα βασικά πολιτικά κείμενα και εκπαιδεύοντας νέες γενιές επαναστατικών στελεχών.

Οι αρχές της ISO, η μαρξιστική παιδεία που υπερασπίστηκε και για την οποία εργάστηκε, οι καθοδηγητικές ιδέες γύρω από την αυτο-χειραφέτηση της εργατικής τάξης, όλα αυτά ήταν και είναι φανταστικά και είναι αυτά που ενέπνευσαν πολλούς να ενταχθούν και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση της οργάνωσης.

Η ISO έκανε τόσα πολλά πράγματα σωστά στα χαρτιά που είναι πολύ δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς εναντίον τους. Ειδικά όταν οι μοναδικές δυνάμεις στην επαναστατική αριστερά που επιχειρούσαν κάτι παρόμοιο ήταν είτε ακραίοι σεχταριστές, όπως η Ένωση Σπαρτακιστών, είτε οι Αναρχικοί, εντελώς εχθρικοί απέναντι στην ιδέα μιας οργάνωσης στελεχών. Ο ανταγωνισμός που είχε η ISO στην Αριστερά από τη «Σοσιαλιστική Εναλλακτική», την «Αλληλεγγύη» ή τους DSA βρισκόταν σε γενικές γραμμές στα δεξιά της ISO, αφήνοντας την Οργάνωση να λειτουργεί σε καθεστώς εθνικού (αν και όχι πάντα τοπικού) μονοπωλίου στην Αριστερά.

Πολιτικές αντιφάσεις

Ωστόσο, υπήρχε πάντα μια σαφής απόσταση μεταξύ αυτών των αρχών και της συχνά περιορισμένης πρακτικής της ISO.

Μια οργάνωση που βασιζόταν στην αρχή της εργατικής εξουσίας δεν διέθετε καμία πραγματική στρατηγική για να οικοδομηθεί μέσα στους τομείς-κλειδιά της εργατικής τάξης. Αντ ‘αυτού, προσκολλήθηκε σε μια προσέγγιση με κέντρο οικοδόμησης την πανεπιστημιούπολη, προσέγγιση η οποία γνώριζε όλο και περισσότερες αποτυχίες ακόμα και στο να χτίσει φοιτητικές οργανώσεις στις σχολές.

Μια Οργάνωση που βασιζόταν στην αντιπολίτευση απέναντι στο Δημοκρατικό Κόμμα, μετρίαζε την κριτική της και συνεχώς επιδίωκε να προσαρμοστεί στις φιλελεύθερες συμπάθειες για τους Δημοκρατικούς. Συνθήματα όπως το “Tax the Rich” («Φορολογήστε τους πλούσιους») αφομοιώθηκαν εύκολα από το πολιτικό λεξιλόγιο της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών.

Μια οργάνωση που βασιζόταν στον διεθνισμό δεν είχε πραγματικές διεθνείς σχέσεις. Μια οργάνωση που ιδρύθηκε με στόχο την καταπολέμηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν είχε πραγματικούς δεσμούς με τις λατινοαμερικανικές επαναστατικές οργανώσεις.

Μια οργάνωση που βασιζόταν σε μια δημοκρατική, αντι-γραφειοκρατική πολιτική μεθοδολογία ήταν στην πραγματικότητα εξαιρετικά αντιδημοκρατική κάθε φορά που η εσωτερική συζήτηση αμφισβητούσε την ηγεσία.

Με βάση τη δική μου εμπειρία και απογοήτευση από την ISO (2008-2013), για μένα το πρόβλημα δεν ήταν ότι η οργάνωση απαιτούσε πάρα πολλά, αλλά μάλλον ότι απαιτούσε πολύ λίγα, με βάση τα διακυβεύματα. Να παρακολουθούμε μια εβδομαδιαία συνεδρίαση, να πουλάμε την εφημερίδα Socialist Worker μία φορά την εβδομάδα, να πληρώνουμε τη συνδρομή μας. Μία από τις πιο απογοητευτικές εμπειρίες για μένα ήρθε νωρίς όταν εκλέχτηκα στην τοπική ηγεσία (ως τμήμα «πρότασης-πακέτο»), τρέφοντας ελπίδες ότι πλέον θα μου έλεγαν τελικά ποια είναι η στρατηγική. Δεν υπήρχε στρατηγική.

Η ISO βρισκόταν σε κίνηση συνεχώς, αλλά ποτέ δεν έφτανε οπουδήποτε. Και πώς θα μπορούσε να φτάσει, αφού δεν υπήρχε ποτέ καμιά πραγματική κατεύθυνση; Να χαρτογραφήσεις πορεία θα σήμαινε ότι η ηγεσία θα βρισκόταν υπόλογη για την αποτυχία της να φτάσει σε οποιονδήποτε στρατηγικό προορισμό.

Ο χαρακτηρισμός μιας επαναστατικής οργάνωσης ως «Κεντριστικής» μπορεί να ακούγεται υπερβολικά βαρύς σε μένα στην περίπτωση της ISO, ίσως γιατί ο όρος έχει κακοποιηθεί από την κριτική πραγματικά σεχταριστικών ομάδων όπως η Ένωση Σπαρτακιστών. Ο «κεντρισμός», όπως κι ο «υπεραριστερισμός» είναι πολιτικές έννοιες που διαμορφώθηκαν και είχαν νόημα για τους επαναστάτες μαρξιστές στο πλαίσιο των επαναστατικών καταστάσεων. Στη Γερμανία του 1918-23, την Ισπανία κατά τη μακρά πορεία της επανάστασης και αντεπανάστασης. Η σύγκριση της ISO του 2019 με το POUM του 1939 είναι σχεδόν τόσο τραβηγμένη και το να επιστρατεύει κανείς το «Αριστερισμός: η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού» του Λένιν για να κάνει κριτική στο «μαύρο μπλοκ».

Ωστόσο, βασικές έννοιες, όπως αυτές που προσπαθούμε να κρατήσουμε από τις ιστορικές εμπειρίες του εργατικού κινήματος, παραμένουν χρήσιμα εργαλεία ανάλυσης. Αυτό που η έννοια του «Κεντρισμού» κατά τον Τρότσκι περιέγραφε με ακρίβεια ήταν οργανώσεις που χαρακτηρίζονταν από ένα είδος μόνιμης ασυμφωνίας μεταξύ της επαναστατικής θεωρίας ή των αρχών και μιας πρακτικής αποσυνδεδεμένης από αυτές τις αρχές.

«Ο αριστερός κεντρισμός, πρωτίστως σε επαναστατικές συνθήκες, είναι πάντα έτοιμος να υιοθετήσει στα λόγια το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και δεν τσιγκουνεύεται τις «ηχηρές (στΜ επαναστατικές) εκφράσεις». Αλλά η θανατηφόρα ασθένεια του κεντρισμού είναι ότι δεν είναι ικανός να αντλεί θαρραλέα τακτικά και οργανωτικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις κεντρικές του ιδέες. Οι συνθήκες πάντα φαίνεται να είναι «ανώριμες», “πρέπει να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη” (με περιστροφές, «διπλή γλώσσα», διπλωματία κλπ.)».

Αυτή η πλευρά των περιστροφών και της «διπλής γλώσσας» είναι κεντρική στον πολιτικό ρόλο που έπαιζε η ISO και στην πρόσφατη κρίση που εκδηλώθηκε στο εσωτερικό της. Για την ηγεσία της ISO, ούτε καν τα μέλη δεν ήταν έτοιμα για την αλήθεια. Η στρεβλή εκδοχή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που ήδη περιγράψαμε διαστρεβλωνόταν ακόμα περισσότερο από μια άλλη: τη στρεβλή εκδοχή της «ενότητας στη σκέψη» (όχι απλά στη δράση) της ηγεσίας απέναντι στα μέλη. Αυτή η λογική μεταδιδόταν και σε επίπεδο τοπικής οργάνωσης, όπου οι τοπικές ηγεσίες συναντιόντουσαν χωριστά, για να συζητήσουν και συμφωνήσουν σε μια ενιαία σειρά δράσεων που έπειτα παρουσιαζόταν στα μέλη της τοπικής.

Αυτή η προσέγγιση τροφοδοτούνταν από μια εγγενή καχυποψία και υποτίμηση των απλών μελών. Συνοδευόταν από υποτίμηση του κύκλου επιρροής της Οργάνωσης, των ενδεχόμενων στρατολογιών και των ευρύτερων πολιτικών προοπτικών. Η «διπλή γλώσσα» ακτινοβολούσε από την κεντρική ηγεσία προς την γενικότερη πολιτική προσέγγιση της οργάνωσης.

Κάτι που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της προσπάθειας του κόμματος ήταν ότι αυτή η προσπάθεια γινόταν ουρά των φιλελεύθερων (με την έννοια που έχει στις ΗΠΑ η έννοια-στΜ «προοδευτικοί» ή «αριστεροί» θα λέγαμε στην Ελλάδα), η προσαρμογή της ρητορικής προς τα δεξιά για να ταιριάζει περισσότερο με τον βηματισμό τους και η ελπίδα να μετακινηθούν μερικοί από αυτούς βήμα-βήμα προς τα αριστερά. Τέλεια παραδείγματα αυτής της λογικής ήταν η προσέγγιση της οργάνωσης απέναντι στην εκλογή του Ομπάμα (διατήρηση μιας θεωρητικής κριτικής με βάση τις αρχές και ταυτόχρονα οπισθοχωρώντας για να φαίνεται συμπαθητική στον ενθουσιασμό των μαζών –στΜ για την εκλογή Ομπάμα) ή η επιλογή κεντρικών συνθημάτων όπως το «φορολογήστε τους πλούσιους» που ούτε καν τους τοποθετούνταν στα αριστερά των Δημοκρατικών.

Πέρα από μη έντιμη, αυτή η προσέγγιση απλά δεν λειτούργησε. Η θεαματική ανάπτυξη των DSA προσπέρασε εντελώς την ISO και πρόσφερε μια φιλόξενη στέγη στις δυνάμεις στα δεξιά της. Το να κερδίσεις κάποιον από τους DSA σε μια πιο ενεργή, πιο πειθαρχημένη ή επαναστατική πολιτική απαιτεί να τον κερδίσεις σε ένα εναλλακτικό στρατηγικό σχέδιο. Αν οι στόχοι σου είναι να μιλήσεις με τους φιλελεύθερους και να χρησιμοποιήσεις αριστερά σημεία στη συζήτηση για να τους ωθήσεις σταδιακά προς τα αριστερά, τότε θα είσαι πολύ αποτελεσματικότερος από τις γραμμές των DSA ούτως ή άλλως.

Λογοδοσία

Κεντρικό ρόλο τόσο στην πολιτική όσο και στην οργανωτική «διπλή γλώσσα» έπαιζε η έλλειψη λογοδοσίας. Αυτό έγινε πολύ εμφανές στην περίπτωση σεξουαλικής επίθεσης και στις κατηγορίες για παραγκωνισμό και επιβολή σιωπητηρίου στα διαφωνούντα μέλη. Ωστόσο, αυτή η λογική διαπερνούσε σε βάθος την Οργάνωση, εκφραζόταν στις σημαντικές πολιτικές θέσεις της καθώς και στον προσανατολισμό της στις μεγάλες στιγμές του ταξικού αγώνα που η Οργάνωση συμμετείχε.

Το πιο σημαντικό παράδειγμα από την ταξική πάλη ήταν η εμπλοκή της ISO στο συνδικάτο καθηγητών του Σικάγο. Ο Τζέσε Σάρκι, αντιπρόεδρος του συνδικάτου με πρόεδρο την Κάρεν Λιούις, ήταν μέλος της ISO, διατηρώντας στενούς δεσμούς με τα ηγετικά μέλη της. Όσο ήταν μέλος της ISO καθοδήγησε μία από τις σημαντικότερες απεργίες στην πρόσφατη ιστορία. Αργότερα υποστήριξε με ενθουσιασμό την απόφαση του Χιούι Γκαρσία να διεκδικήσει την δημαρχία (του Σικάγο) από τον Ραμ Εμμάνουελ ως μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος . Τελικά εγκατέλειψε την ISO, αλλά δεν υπήρξε ουδεμία διερεύνηση όλων αυτών των γεγονότων. Ένα μέλος της ISO είχε διαδραματίσει βασικό ρόλο σε μια μεγάλη ταξική μάχη και τελικά κατέληξε στην αριστερή πτέρυγα του δημοκρατικού κόμματος. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι αυτό το γεγονός ήταν αναπόφευκτο, αναγκαίο ή επιθυμητό, δεν έγινε καμία τέτοια συζήτηση. Αφέθηκε να χαθεί ήσυχα και δεν υπήρξε απολογισμός και αυτοκριτική από την πλευρά της ISO ως προς το τι οδήγησε σε αυτό ή πώς να αποτρέψουμε άλλα τέτοια φαινόμενα στο μέλλον.

Λιγότερο χαρακτηριστικά παραδείγματα αφθονούν στην πολιτική ανάλυση της οργάνωσης. Το 2008 η οργάνωση ήταν πεπεισμένη ότι η εκλογή του Ομπάμα θα σήμαινε ένα είδος επιστροφής σε μια σύγχρονη μορφή Κεϋνσιανισμού. Τα άρθρα στο περιοδικό ISR γράφανε για το νέο Νιου Ντιλ και τον Κεϊνσιανισμό, οι ομάδες μελέτης οργανώνονταν και η πολιτική προσέγγιση χαραζόταν πάνω σε αυτή τη βάση.

Τίποτα από αυτά δεν υλοποιήθηκε, η κυβέρνηση του Ομπάμα εκπροσωπούσε οικονομικά την απόλυτη συνέχεια της υπάρχουσας νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων. Όταν αυτό έγινε εμφανές, η Οργάνωση προσάρμοσε την ανάλυσή της ώστε να ταιριάζει με αυτό. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ κριτική, οποιοσδήποτε προβληματισμός για την προηγούμενη προσέγγιση. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βγει η ηγεσία ανοιχτά και να πει απλά ότι η ανάλυσή της δεν ήταν σωστή και ότι έπρεπε να αλλάξει.

Σε διεθνές επίπεδο, ένα από τα πιο ελπιδοφόρα πεδία μάχης αυτής της δεκαετίας για τη ριζοσπαστική αριστερά ήταν η Ελλάδα, ενώ η υποστήριξη ή η αντιπολίτευση στην πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία από τις διαχωριστικές γραμμές που διαίρεσαν τη διεθνή αριστερά. Η ISO (όπως και οι περισσότερες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τροτσκιστικές οργανώσεις) ξεκάθαρα δήλωνε πίστη κι εναπόθεσε τις ελπίδες της στις προσπάθειες της ΔΕΑ εντός του ΣΥΡΙΖΑ πρώτα να τον οδηγήσει στην κυβέρνηση και έπειτα να οργανώσει την αριστερή αντιπολίτευση και διάσπαση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μέγεθος της επακόλουθης προδοσίας της εργατικής τάξης από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τεράστιο. Το νέο “πλατύ αριστερό” κόμμα παρόλες τις ελπίδες που γέννησε και την υποστήριξη που κέρδισε κατέληξε ως τίποτα περισσότερο από ένα αριστερό προσωπείο για τα μέτρα λιτότητας της τρόικας. Ακολούθησε μαζική απογοήτευση και η αριστερή διάσπαση που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε ούτε καν να πετύχει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και πάλι δεν υπήρξε σοβαρή αυτοκριτική, κανένας πολιτικός προβληματισμός, καμία συζήτηση γι’ αυτή την τρομακτική ήττα και την πολιτική γραμμή που οδήγησε σε αυτήν.

Ένα σχήμα χτισμένο στην άμμο

Η συνισταμένη αυτών των αντιφάσεων δίνει την εικόνα μιας οργάνωσης συγκροτημένης πάνω στη μελέτη μιας μαρξιστικής θεωρητικής βάσης (περιορισμένης στην παράδοση των IS αλλά όχι αποκλειστικά) και μια προπαγανδιστική δουλειά για την εξάπλωση αυτών των ιδεών. Αυτή η θεωρητική παράδοση συνοδεύτηκε από πρακτική δραστηριότητα που συχνά (αν και όχι πάντα) βρισκόταν στα δεξιά των ίδιων των πολιτικών αρχών της οργάνωσης. Μια τάση μετατόπισης προς τα δεξιά, που μπορεί να βόλευε και μερικές φορές να ήταν αποτελεσματική στην εποχή πριν από την εμφάνιση των DSA, αλλά που οδήγησε στη διάλυση της οργάνωσης μετά την άνοδο των DSA.

Για τους σκοπούς της επιβίωσης μιας σέχτας (στΜ πριν την εμφάνιση των DSA) ήταν η επιβίωση μιας σέχτας, αυτή η μέθοδος ήταν η καταλληλότερη. Ωστόσο κόστιζε σοβαρά, ακόμη και πριν προκύψει ο ανταγωνισμός με τους DSA. Πολλοί από τους θεωρητικά πιο αφοσιωμένους αγωνιστές αποχωρούσαν για να ακολουθήσουν μια από τις δύο κατευθύνσεις: ή να ακολουθήσουν την καθημερινή γραμμή «κινηματικού ακτιβισμού» της ISO μετατοπιζόμενοι προς ιδέες που ταιριάζανε με τις ήδη ρεφορμιστικές τους πρακτικές (η περίπτωση του Τζέσε Στάρκι, για παράδειγμα) ή εναλλακτικά να αναπτύξουν μια κριτική από τα αριστερά της πολιτικής δραστηριότητας της οργάνωσης και των αντιδημοκρατικών δομών της, επιχειρώντας να την απευθύνουν μέσα στην οργάνωση, οπότε απομακρύνονταν από την ηγεσία.

Οι γραφειοκρατικοί χειρισμοί της ηγεσίας ήταν αυτό που κρατούσε ενωμένες αυτές τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Η όποια κριτική μπορούσε να απομονωθεί, μπορούσε να ασκηθεί κοινωνική πίεση σε οποιονδήποτε «αντιφρονούντα», οι αμφισβητήσεις μπορούσαν να απορροφηθούν και πολλά μέλη ήταν πρόθυμα να συμβιβαστούν, ώστε να υπερασπιστούν τις πράγματι μαρξιστικές αρχές της Οργάνωσης. Ο ίδιος ο μηχανισμός κρινόταν (στΜ κατά τη γνώμη αρκετών μελών) ως πολύ σημαντικός για τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών, σε βαθμό που άξιζε να την υπερασπιστούν όσα μέλη επέλεγαν να παραμείνουν στην οργάνωση.

Η προβληματική αντιμετώπιση της υπόθεσης του 2013 δεν επαρκεί από μόνη της για να εξηγήσει την ταχύτητα και τον βαθμό αποσύνθεσης της ISO. Αυτό που έκανε η υπόθεση (και οι επακόλουθες αποκαλύψεις) ήταν να καταστρέψει όλο το κύρος και την εμπιστοσύνη που απολάμβανε η ηγεσία του κόμματος και ο μηχανισμός. Μια υγιής οργάνωση με σαφές πολιτικό όραμα και στρατηγική θα μπορούσε να αναρρώσει από ένα τέτοιο τραύμα. Η ISO διαλύεται επειδή ακριβώς αυτός ο μηχανισμός και η ηγεσία ήταν το μόνο πράγμα που την κρατούσε ενωμένη.

Και τώρα;

Αφού έχουν ξεμπερδέψει από τα δεσμά της γραφειοκρατικής ηγεσίας, τα πρώην μέλη της οργάνωσης μπορούν να κινηθούν σε δύο πιθανές κατευθύνσεις. Είτε να ενταχθούν πρακτικά στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών μέσω των DSA, είτε να ανανεώσουν την πίστη τους στις καλύτερες βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν την παράδοση του τροτσκισμού και να συγκροτηθούν στη βάση των καλύτερων αντιγραφειοκρατικών πτυχών της παράδοσης του «σοσιαλισμού από τα κάτω». Η ταχύτατη διάλυση του «Διεθνούς Σοσιαλιστικού Δικτύου» μετά την κρίση του βρετανικού SWP αποτελεί σημαντική προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να χαθεί χωρίς κάποιο ανεξάρτητο οργανωτικό σχέδιο. Η βρετανική άκρα αριστερά ουσιαστικά δεν ανέκαμψε ποτέ μετά την κατάρρευση του SWP και πλέον δεν υπάρχει καμία σημαντική δύναμη στα αριστερά του Τζέρεμι Κόρμπιν.

Η κατάρρευση της ISO θα απογοητεύσει πολλούς από τους σημαντικούς μαχητές και μαχήτριές της, κάποιοι θα αποστρατευτούν από τον πολιτικό αγώνα, άλλοι θα αφομοιωθούν στους DSA είτε ως στελέχη της αριστερής πτέρυγας είτε ως λιγότερο ενεργητικά, ως παθητικά μέλη. Για πολλούς στα δεξιά της ISO, η κατάρρευσή της είναι πιθανό να αξιοποιηθεί ως παράδειγμα αποτυχίας των λενινιστικών οργανωτικών μοντέλων ή ως επιχείρημα για το ότι (τα λενινιστικά μοντέλα) δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην πράξη.

Για όποιους συντρόφους και συντρόφισσες απέμειναν μετά τη διάλυση της ISO, έχει ανοίξει η συζήτηση σχετικά με την οικοδόμηση ενός νέου τύπου σοσιαλιστικού δικτύου, ενός σχεδίου που ναι μεν παραμένει απροσδιόριστο, αλλά έχει τη δυνατότητα τουλάχιστον να συνεισφέρει στις δυνάμεις που επιμένουν στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος και των DSA.

Τα οργανωτικά μοντέλα πρέπει να οικοδομούνται και να προσαρμόζονται στα πολιτικά καθήκοντα. Η ISO αποδείχθηκε ευάλωτη στον εκφυλισμό, μάλλον επειδή στην πράξη δεν είχε κανένα πολιτικό καθήκον πέρα ​​από το να στρατολογεί και να επεκτείνει το περιορισμένων δυνατοτήτων οργανωτικό της μοντέλο. Η πιο σταθερή δέσμευσή της στην πολιτική στρατηγική ήταν η σκληρή της αντίθεση προς τους Δημοκρατικούς, μια δέσμευση που στην αρχή της κρίσης αμφισβητήθηκε από τη δεξιά πτέρυγα της Οργάνωσης.

Όποια και αν είναι αυτή η μορφή του νέου δικτύου, για να γνωρίσει σημαντική ανάπτυξη ή επιρροή θα πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί σαφέστερα σε ό,τι αφορά την πολιτική στρατηγική από την ISO στο παρελθόν. Η στήλη της ISO του “Για τι παλεύουμε” δεν αντιπροσώπευε τις θέσεις της σε πολύ πιο σημαντικά ερωτήματα για την Αριστερά- ερωτήματα για το με ποιον τρόπο αντιμετωπίζουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ή σε ποιους τομείς του εργατικού κινήματος θα πρέπει να επικεντρωθούμε. Καθώς στην ISO απουσίαζε η προγραμματική συζήτηση μέσω της οποίας η βάση μπορούσε να καθιστά το ηγετικό κέντρο υπεύθυνο και υπόλογο, αυτά τα καθήκοντα εγκαταλείφθηκαν στα χέρια της ηγεσίας, που χάραζε χωρίς λογοδοσία μια γραμμή και αποφαινόταν για το τι αποτελούσε «δεξιά» ή «υπεραριστερή δραστηριότητα».

Έχει προκύψει επίσης από σχολιαστές η κριτική για το μοντέλο “μικροσέχτας” μετά την κατάρρευση, υπογραμμίζοντας τον ποιοτικό μετασχηματισμό που υφίσταται μια οργάνωση βασισμένη σε μοντέλο μαζικού κόμματος (στΜ των Μπολσεβίκων) όταν αυτό επιχειρείται σε μικρότερη κλίμακα. Αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός ότι τα πιο χαλαρά οργανωτικά μοντέλα έχουν τις δικές τους αδυναμίες και ασχήμιες, όπως βιώνουν κάποιες τοπικές κρίσεις που βιώνουν τμήματα των DSA.

Υπάρχουν διεθνή παραδείγματα όπου οι επαναστάτες μπορούν να παραδειγματιστούν από τους τροτσκιστές που, παρά τις δικές τους αντιφάσεις, έχουν σημειώσει πολύ μεγαλύτερες επιτυχίες στην σύνδεσή τους με την εργατική τάξη και που έχουν καταφέρει να χτίσουν πανεθνικά την πολιτική τους παρουσία.

Και τέτοια παραδείγματα δεν απαντώνται στα αποτυχημένα σχέδια του εισοδισμού στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο Podemos, αλλά σε μια σειρά μεγάλων οργανώσεων με αρχές, οι οποίες παρά τις πολύ πραγματικές τους αδυναμίες ήταν σε θέση να συνδεθούν με την εργατική τάξη και να συμβάλουν πραγματικά στην επαναστατική πολιτική. Η Αργεντινή έχει τις μεγαλύτερες τροτσκιστικές οργανώσεις στον κόσμο σήμερα και με τη μεγαλύτερη επιρροή. Ικανές να κερδίζουν κοινοβουλευτικές έδρες (και να πετυχαίνουν ποσοστά 4-5% στις Προεδρικές εκλογές), αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: να σημειώνουν συγκεκριμένες πρόσφατες επιτυχίες με νίκες σε σημαντικούς εργατικούς αγώνες. Υπάρχουν εξέχοντα παραδείγματα, όπως η κατάληψή εργοστασίων και η οργάνωση της λειτουργίας τους κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Το Partido Obrero (Εργατικό Κόμμα), το Partido de Trabajadores Socialistas (Κόμμα Σοσιαλιστών Εργατών) και το Izquierda Socialista (Σοσιαλιστική Αριστερά) που συναποτελούν το FIT (Left and Workers Front-Αριστερό Εργατικό Μέτωπο), έχουν να δώσουν το καθένα τεράστια μαθήματα στους Αμερικανούς επαναστάτες.

Ορισμένα επίπεδα σεχταρισμού, οργανωτικής γραφειοκρατίας ή συντηρητισμού μπορεί να είναι αναπόφευκτα σε επαναστατικές οργανώσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν εν μέσω τόσο των εξάρσεων (της ταξικής πάλης) όσο και των υποχωρήσεων. Η ISO οπωσδήποτε δεν είναι η πρώτη οργάνωση πουεκφυλίζεται υπό το βάρος των δυσμενών συνθηκών (Δείτε και το «πρωτότυπο» SWP).

Αυτός ο δυνητικός εκφυλισμός δεν ισχύει μόνο για τις οργανώσεις στις χώρες του ιμπεριαλιστικού πυρήνα, αν και σε αυτές τις θέσεις οι πολιτικοί και οργανωτικοί κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό έχει επηρεάσει κάθε σημαντικό επαναστατικό σοσιαλιστικό ρεύμα. Εκεί που έχουν περιοριστεί αποτελεσματικότερα ή έχουν ξεπεραστεί τέτοιοι κίνδυνοι είναι σε ορισμένες περιοχές (κυρίως στη Λ.Αμερική), όπου υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία τροτσκιστικών οργανώσεων που συναγωνίζονται, κάνουν κριτική η μία στην άλλη και συνεργάζονται μεταξύ τους. Εκεί επίσης που αυτές οι οργανώσεις είναι αφοσιωμένες στην εμφύτευσή τους στην εργατική τάξη, κάτι που τους προσφέρει μια πραγματική βάση πέρα από την προπαγανδιστική δουλειά.

Είναι δύσκολο να κάνεις κριτική ή να αποχωρήσεις από μια ενιαία επαναστατική οργάνωση που αποτελεί μονοπώλιο μέσα στην Αριστερά. Η ηγεσία της ISO μπόρεσε να μετατρέψει τόσα πολλά στελέχη σε πρόθυμους συνεργούς στις αντιδημοκρατικές πρακτικές της, βασιζόμενη σε έναν πραγματικό φόβο ότι μπορεί να εκδιωχθούν από αυτό που φαινόταν ως η μόνη ελπίδα για την αριστερά. Επιπλέον, η οργάνωση είχε το ελεύθερο να μετατοπίζεται προς τα δεξιά, με δεδομένη την ευκολία που η κριτική από τα αριστερά μπορούσε να απορριφθεί ως σεχταριστική (και όταν η κριτική γινόταν από τους Σπαρτακιστές ή από τους WSWS, ήταν σίγουρα σεχταριστική).

Ελλείψει μιας ιστορικής συγκυρίας που επιτρέπει να δημιουργηθεί ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα, μια συνεργατική διαίρεση, μια συντροφική αντιπαράθεση πολλών σχολών σκέψης αποτελεί μια πιθανή λύση. Δεν είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε το όραμα μας για πολιτική οργάνωση (μια επιλογή που όταν λειτουργήσει σωστά μπορεί να φανεί εξαιρετικά αποτελεσματική στο εργατικό κίνημα), αλλά μπορούμε να επανεφεύρουμε ένα πιο πλουραλιστικό όραμα αυτής της επαναστατικής οργάνωσης τοποθετώντας την μέσα σε ένα επαναστατικό αριστερό οικοσύστημα. Μια από τις καλύτερες πλευρές του FIT της Αργεντινής (Αριστερό Εργατικό Μέτωπο) είναι ότι δείχνει πως η έντονη αλληλοκριτική μεταξύ των οργανώσεων μπορεί να συνυπάρχει με αποτελεσματικά εκλογικά και πολιτικά μέτωπα.

Ακόμη και αν είναι δύσκολο μια οργάνωση να είναι ειλικρινής για τον εαυτό της, εάν ξαναδημιουργήσουμε μια κουλτούρα κριτικής και πολεμικής μεταξύ της άκρας αριστεράς, μπορούμε να περιορίσουμε τις συζητήσεις στον πολιτικό πυρήνα τους και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα βασισμένα στον απολογισμό των διαφορετικών στρατηγικών στην πράξη.

Δύο, τρεις, πολλές επαναστατικές οργανώσεις, με μια κουλτούρα σοβαρής συζήτησης μεταξύ τους, μπορεί να προχωρήσουν πολύ μακρύτερα, στην κατεύθυνση ελέγχου των χειρότερων τάσεων της καθεμίας και στην πρόληψη νέων οργανωτικών τραγωδιών.