1. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην τριπλή κάλπη της προηγούμενης Κυριακής είναι αντικειμενικά αρνητικό για την εργατική τάξη τα φτωχά λαϊκά στρώματα και την Αριστερά. Αποτελεί συντηρητική στροφή και ολοκληρώνει τον κύκλο της συνειδητοποίησης της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία και τους ανέργους. Η νίκη της ΝΔ -7 χρόνια μετά την τελευταία νίκη της δεξιάς σε εκλογές- με σχεδόν 10 μονάδες στην ευρωκάλπη και το «σάρωμα» δήμων και περιφερειών σε όλη τη χώρα μόνο καλά νέα δεν είναι. Ο Μητσοτάκης είναι η προσωποποίηση της ρεβανσιστικής δεξιάς που δε θα διστάσει να διαλύσει οποιαδήποτε μορφή κοινωνικού κράτους, εργασιακού ή δημοκρατικού δικαιώματος άφησε πίσω της η επέλαση των μνημονίων και της τρόικας στη μνημονιακή περίοδο.

2. Το κυβερνών κόμμα ηττήθηκε εμφατικά – όπως συνέβη και με τους μνημονιακούς προκατόχους του – γιατί πρόκειται για το κόμμα που υλοποίησε τις πολιτικές λιτότητας της τετραετίας 2015-2019. Η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ=Τσίπρας και η κεντρικοποίηση της πολιτικής μάχης από τον πρωθυπουργό δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και έχει πολλές αιτίες. Πρώτη η τάχα «έξοδος από τα μνημόνια» δεν έπεισε. Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελεί εχέγγυο στήριξης από συγκεκριμένα συμφέροντα του επιχειρηματικού κόσμου αλλά σίγουρα απογοήτευσε πολύ κόσμο που το Σεπτέμβρη του 2015 είχε ακόμα αυταπάτες ότι «ο Τσίπρας θα παλέψει».
Δεύτερη, ότι τα «μέτρα ελάφρυνσης» κυρίως ήταν προεκλογικά φιλοδωρήματα και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν εναλλακτικό κυβερνητικό σχέδιο στα μέτρα λιτότητας. Άλλωστε όλα τα προεκλογικά “θετικά μέτρα” στηρίζονται στην προϋπόθεση ύπαρξης ματωβαμμένου υπερπλεονάσματος, χωρίς το οποίο είναι ρητά συμφωνημένο πως θα τα πάρουν πίσω κι ακόμα περισσότερα (π.χ. συντάξεις, αφορολόγητο, κ.λ.π.).
Τρίτη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί μεν να δείχνει να σταθεροποιείται σαν ο προοδευτικός πόλος του νέου δικομματισμού, από την άλλη είναι ένα κόμμα χωρίς ρίζες στην ελληνική κοινωνία όπως τα παραδοσιακά αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα. Οι επιδόσεις του στις αυτοδιοικητικές κάλπες είναι χαρακτηριστικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τα φαινόμενα θα χάσει σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες στο β’ γύρο και θα έχει πολύ λιγότερους δημάρχους απ’ ότι το 2014. Επίσης στους εργασιακούς χώρους δεν έχει καταφέρει να συγκροτήσει ρεύμα υποστήριξης στην πολιτική του, όπως είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να παραμένει σχετικά ισχυρός εκλογικά στο δημόσιο τομέα (λόγω φόβου για το «δημοσιοφάγο» Μητσοτάκη), έχει συμβάλλει όμως τα μέγιστα στη συνολικότερη απαξίωση της έννοιας του συνδικαλιστικού αγώνα μετά την προδοσία του 2015, (αντιαπεργιακοί νόμοι, αξιολόγηση δημ. Υπαλλήλων, κ.λ.π.). Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ είναι κάτι που θα φανεί στο εγγύς μέλλον με απαρχή τις επόμενες εθνικές εκλογές.

3. Η εξαφάνιση των «ενδιάμεσων κομμάτων» του «κέντρου» φανερώνει πως αποτέλεσαν απλά αναλώσιμες εφεδρείες του συστήματος και απαξιώθηκαν από τον κόσμο μια και συντάσσονταν πότε με τη ΝΔ, πότε με το ΚΙΝΑΛ, πότε με τον Τσίπρα. Ήταν «ανεμομαζώματα» εκάστοτε ηγετίσκου και δεν κατάφεραν να αποτελέσουν πολιτική εναλλακτική σ’ ένα χώρο που δεν έχει περιθώριο να κινηθεί εκτός επιταγών του βαθέως συστήματος. “Ποτάμι” και “Ένωση Κεντρώων” εξαερώθηκαν, ενισχύοντας κυρίως τα ποσοστά της δεξιάς. Ενώ οι ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου, εκτός της ΝΔ ενίσχυσαν επίσης φασίστες με γραβάτα σαν τον Βελόπουλο, και λοιπά ακροδεξιά κομματίδια.

4. Το ΚΙΝΑΛ έρχεται στην τρίτη θέση. Ο πασοκικός χώρος είναι δύσκολο να ξεβραστεί εντελώς από το σύστημα μιας και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι του είναι οργανικά μέλη του συστήματος (διοικητικά στελέχη σε δημοσίους οργανισμούς και υπηρεσίες, συνδικαλιστικά στελέχη, δήμαρχοι και περιφερειάρχες) και επηρεάζουν ακόμα μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων. Ευνοείται επίσης από την πολιτική σταθεροποίηση του συστήματος λόγω «ΤΙΝΑ». Τα καλά νέα βέβαια τελειώνουν εκεί μια και δεν θα είναι εύκολο να συγκυβερνήσει ξανά με τη ΝΔ του Μητσοτάκη χωρίς να χάσει τα εναπομείναντα ερείσματά του στο χώρο του πολιτικού κέντρου ή με τον Τσίπρα (αν ο πρώτος δεν τα καταφέρει) που η Γεννηματά τον εγκαλεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ.

5. Οι ναζί της Χρυσής Αυγής έχασαν τη μισή τους δύναμη σε ψήφους και ποσοστά από τις Ευρωεκλογές του 2014 (4,8% από 9,5%). Πρόκειται για μια εξαιρετικά θετική εξέλιξη που οφείλεται στην οργανωτική αποσάρθρωση και την πολιτική απομόνωση στην οποία έχει οδηγηθεί η συμμορία του Μιχαλολιάκου από τον κόσμο του αντιφασιστικού κινήματος εν μέσω της συνεχιζόμενης δίκης της εγκληματικής οργάνωσης που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Παρά τη σημαντική πτώση των ποσοστών της ΧΑ από το Σεπτέμβρη του 2015 η άκρα δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις συγκεντρώνει περίπου ένα ποσοστό 15% που μόνο πανηγυρισμούς δεν επιτρέπει. Η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος κάνει λιγότερο απαραίτητο το αντισυστημικό προσωπείο της ΧΑ που διεκδικούσε τμήμα της ριζοσπαστικοποίησης και καθιστά ελκυστικούς τους «φασίστες με γραβάτα» της Ελληνικής Λύσης, οι οποίοι εισέρχονται στην ευρωβουλή με 4,17% και ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη δυνατότητα κεντρικής πολιτικής παρέμβασης της ακροδεξιάς άνευ ταγμάτων εφόδου, αντίστοιχη με την πάλαι ποτέ πολιτική επιρροή του ΛΑΟΣ.
Η εξέλιξη επιβεβαιώνει δε ότι η σκοταδιστική, χριστιανική ακραία δεξιά διατηρεί μεγάλο ακροατήριο στην Ελλάδα που δε χωράει πλέον στη ΝΔ. Η εξέλιξη καθιστά ορατή τη ανάγκη συνολικής πολιτικής αντιπαράθεσης με το συστημικό εθνικιστικό, ρατσιστικό, σκοταδιστικό και φιλοχουντικό πολιτικό χαρακτήρα των φασιστών σε όλες τους τις εκδοχές ταυτόχρονα με την αντιφασιστική κινητοποίηση διεκδίκησης του δημόσιου χώρου σε πόλεις και γειτονιές.

6. Το ΜέΡΑ 25 του Βαρουφάκη οριακά έμεινε εκτός ευρωβουλής εκφράζοντας μια μορφή «αριστερής» αμφισβήτησης στον Τσίπρα. Παρόλα αυτά, τα κεϋνσιανά και σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά του ΜέΡΑ 25 με την εντός πλαισίου ΕΕ και Ευρωζώνης πολιτική του , σε συνδυασμό με τον προσωποπαγή χαρακτήρα του κόμματος δε μπορούν να δώσουν ορατή εναλλακτική μακράς πνοής. Το αδιέξοδο των «εντός συστήματος» εναλλακτικών σχεδίων, εξάλλου, το ζήσαμε και στην περίπτωση της συμφωνίας του Φλεβάρη, την οποία υπέγραψε ο ίδιος ο κος Βαρουφάκης, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς των δανειστών στρώνοντας το δρόμο για το 3ο μνημόνιο. Είναι ζητούμενο το τι θα κάνει αυτός ο σχηματισμός στις εθνικές εκλογές όπου το κυβερνητικό δίλημμά θα είναι αμείλικτο. Η επιτυχία του Βαρουφάκη, σε συνδυασμό με την μετα-αριστερή εθνικιστική καταγραφή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αποτελούν μεν ένα χώρο επιβίωσης μιας αντιμνημονιακής κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ, όμως με πολύ αδύναμους δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα και εξαιρετικά προβληματικά πολιτικά χαρακτηριστικά.

7. Το ΚΚΕ παρουσιάζει ελαφριά πτώση από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. Αυτό συνιστά επιβεβαίωση της αποτυχίας της γραμμής του απομονωτισμού στους αγώνες και στις πολιτικές πρωτοβουλίες και της «υπομονής μέχρι τη… λαϊκή εξουσία» που συνιστά στο λαό. Το ΚΚΕ συντηρεί μεν δυνάμεις, δε δείχνει όμως να είναι διατεθειμένο να κινηθεί για την ανασύνταξη του κινήματος και την τόλμη στο να προτείνει λύσεις για τον κόσμο της δουλειάς στο τώρα. Ενδιαφέρον δε θα έχει το πώς θα διοικήσει η Λαϊκή Συσπείρωση στην Πάτρα (με τη διαφαινόμενη νίκη του Πελετίδη) αλλά και σε όποιους από τους υπολοίπους 4 δήμους κερδίσει στο β’ γύρο (Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Ικαρία, Καισαριανή), χωρίς απόλυτη πλειοψηφία στους δημοτικούς συμβούλους.

8. Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά συνετρίβη. Από τη μια η ΛΑΕ από το 2,86% του Σεπτέμβρη του 2015 σημείωσε το τραγικό 0,56% (32.000 ψήφοι) λίγο πιο κάτω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που σημείωσε μικρή πτώση(0,64% και 36.000 ψήφοι από το 0,72% του Σεπτέμβρη του 2015). Όσον αφορά την ΛΑΕ η πεπατημένη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, αρχηγοκεντρικό κόμμα, ετερόκλητες συμμαχίες (βλ. Πειρατές, Χριστιανική δημοκρατία κ.λ.π.), ψηφοθηρική συνεργασία με παράγοντες, περιφρόνηση των εντός ΛΑΕ συμμάχων σε συνδυασμό με την υπερπατριωτική ρητορική του Λαφαζάνη κατέστησαν το εγχείρημα αποκρουστικό για πολύ κόσμο της Αριστεράς.
Επίσης, η ένδεια συνθημάτων («δεν προδώσαμε το όχι») καθώς και η εργαλειακή αντιμετώπιση κινημάτων (βλ. πλειστηριασμοί) έκαναν τη ΛΑΕ ανήμπορη να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο της αντίστασης στα μέτρα του Τσίπρα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη όχι μόνο δεν καρπώθηκε την φθορά ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ, αλλά σημείωσε μικρή πτώση! Η απομονωτική στάση της με υπέρ του δέοντος βερμπαλιστικά συνθήματα (βλ. «αντάρτικη ψήφος») δεν θα μπορούσαν να είναι καθόλου θελκτικά πέρα από τους πεπεισμένους στην εντός των τειχών Αριστερά. Τα διπλά κατεβάσματα σε Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη καθώς και η ανυπαρξία συνεννόησης ακόμα και για το αν θα πορευτεί ενιαία στην πρωτομαγιά δείχνουν ότι το μέλλον του σχηματισμού αποτελεί ερωτηματικό.

9. Γνώμη μας είναι ότι πρέπει άμεσα να συζητήσουμε με τις δυνάμεις της αντισυστημικής αριστεράς για το μέλλον με γνώμονα το πώς η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα της αναγκαίας αντίστασης που πρέπει να ξεδιπλωθεί στο πεδίο της ταξικής πάλης. Προϋπόθεση για να υπάρξει όμως αυτή η δυνατότητα είναι ο γενναίος και ειλικρινής απολογισμός της περιόδου 2010-15 και ο εντοπισμός των αιτιών που μας κατέστησαν ανεπαρκείς να εκφράσουμε τόσο το κύμα ριζοσπαστικοποίησης που ανέβασε τον Τσίπρα στην κυβερνητική εξουσία, όσο και την απάντηση, από τα αριστερά, στην προδοσία του.
Στη διαδρομή αυτή που τα αποτελέσματά της εισπράττουμε σήμερα, δεν ηττήθηκε το σχέδιο μας, αλλά υπήρξε εκκωφαντική η έλλειψή του. Η γείωση της αντισυστημικής αριστεράς στους χώρους της εργασίας και στις γειτονιές θα χρειαστεί να αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα από την επομένη των εκλογών.
Από τη μεριά μας παράλληλα συνεχίζουμε την απόπειρα οικοδόμησης επαναστατικής οργάνωσης, ως ελάχιστη προϋπόθεση πολιτικής και οργανωτικής συμβολής στο καθήκον της μετωπικής δράσης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ, τον πόλεμο, τον ελληνικό εθνικισμό και τον φασισμό.

10. Για το β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών προτείνουμε κριτική ψήφο στους συνδυασμούς της Λαϊκής Συσπείρωσης που περνάνε σε αυτόν, καθώς και άκυρο-αποχή για τις υπόλοιπες περιπτώσεις αναμέτρησης μεταξύ μνημονιακών υποψήφιων.

Πολιτική Οργάνωση “Κόκκινο Νήμα”

Του Μάριου Αυγουστάτου

Ένα σχόλιο “τοπικό” για τον Κορυδαλλό, ενδεικτικό όμως της συνολικής κατάστασης.

Ο Κορυδαλλός ήταν εδώ και πολλά χρόνια κάστρο της αριστεράς. Για δεκαετίες είχε δήμαρχο κομμουνιστή, με ότι κι αν σήμαινε αυτό: Με συμμετοχή του κόσμου στα κοινά, με τα (ξεχασμένα πια) συνοικιακά συμβούλια, με τοπικές επιτροπές κατοίκων, με πολιτιστικά δρώμενα και παραγωγή πολιτισμού που θα ζήλευαν πολύ μεγαλύτεροι δήμοι (τις πρώτες παραστάσεις Μπρεχτ τις είδαμε στις πλατείες μας, δωρεάν εννοείται και ήταν λαϊκό προσκύνημα, είχαμε δημοτικό στούντιο/προβάδικο που παίζαμε τα ερασιτεχνικά γκρουπάκια κλπ κλπ).

Βέβαια υπήρχαμε κι εμείς που δε μας έφταναν αυτά και πάντα διεκδικούσαμε παραπάνω.

του Δημήτρη Τσίρκα

1) Τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές αντιπροσωπεύοντας την ελπίδα για σταμάτημα των μνημονιακών πολιτικών. Φυσικά, η πλειοψηφία του κόσμου δεν περίμενε το «σκίσιμο» των μνημονίων και την επιστροφή στο 2009, ήλπιζε όμως στη χαλάρωση της λιτότητας. Είναι ενδεικτική η αποστροφή εκείνης της περιόδου προς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: και δύο από τα δέκα που υπόσχεστε να κάνετε, θα είμαστε ικανοποιημένοι.

2) Τον Σεπτέμβρη του 2015 και παρά τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, ο κόσμος ψήφισε ξανά ΣΥΡΙΖΑ, αφενός γιατί όλα τα υπόλοιπα κόμματα (πλην Αριστεράς) είχαν προκλητικά ταχθεί με τους δανειστές στη μεγάλη σύγκρουση του πρώτου εξαμήνου, αφετέρου, γιατί υποσχόταν μια πιο ήπια εφαρμογή των μνημονίων με έμφαση στην κοινωνική συνοχή.

3) Πράγματι, η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει την ακραία φτώχεια και να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (ΚΕΑ, σχολικά γεύματα, πρόσβαση ανασφάλιστων στο ΕΣΥ κλπ). Το κόστος όμως του τρίτου μνημονίου πήγε στα μικρά και μεσαία εισοδήματα συνολικά και όχι μόνο στους επαγγελματίες.

4) Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι με μισθό από 550 ευρώ και άνω δεν δικαιούνται κανένα βοήθημα: ούτε επίδομα ενοικίου, ούτε ΚΕΑ, ούτε μέρισμα. Αντίθετα επιβαρύνθηκαν με την αύξηση της φορολογίας, ιδίως της έμμεσης. Το ίδιο και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται λόγω περικοπής του ΕΚΑΣ και αύξησης της εισφοράς υγείας κατά 2%. Μια συμπαγής λοιπόν μάζα δύο με τριών εκατομμυρίων ανθρώπων είδε το εισόδημά της να περιορίζεται και επί ΣΥΡΙΖΑ.

5) Η αφήγηση της κυβέρνησης τον πρώτο καιρό ήταν ότι υποχρεώθηκε σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό και εφαρμόζει πολιτικές που δεν είναι δικές της, τις οποίες όμως προσπαθεί να λειάνει, προστατεύοντας τους πιο αδύναμους. Σταδιακά ωστόσο, πέρασε σε μια άρρητη λογική «ιδιοκτησίας του προγράμματος»: πανηγυρισμοί για το κλείσιμο των αξιολογήσεων, την έξοδο στις αγορές, τα υπερπλεονάσματα, την επιβράβευση από τους δανειστές.

6) Εκεί που πριν λίγα χρόνια η κυβέρνηση ήταν το μαύρο πρόβατο των ευρωπαϊκών ηγεσιών, τώρα έμοιαζε να έχει μετατραπεί σε υπόδειγμα κρατουμένου, με αρκετά στελέχη της, μάλιστα, να απολαμβάνουν την ξαφνική αποδοχή από τους άλλοτε αντιπάλους τους.

7) Έργω και λόγω, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρηξε τη σχέση εκπροσώπησης με τη μεγάλη μάζα των λαϊκών στρωμάτων που είχε οικοδομήσει από το 2012. Πουθενά δεν αποτυπώνεται αυτό πιο έντονα από την ψήφο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα: ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 8,8%, ενώ το 2015 είχε κερδίσει με 14,1%, μια διαφορά δηλαδή, σχεδόν 23 μονάδων.

8) Σε αυτό το κενό κατάφερε να πλασαριστεί η ΝΔ ανανεώνοντας ηγεσία και μήνυμα, αξιοποιώντας τις παραπάνω αντιφάσεις της αφήγησης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τη μηντιακή της υπεροπλία. Εκεί που το 2015 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που συμβόλιζε την ελπίδα, τώρα έδωσε τη σκυτάλη στη ΝΔ, εν μέσω ακόμη χαμηλότερων προσδοκιών από τον κόσμο μετά και την κατίσχυση του μνημονιακού πλαισίου ως νέα κανονικότητα για την ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως θα το αναλύσουμε σε επόμενο σημείωμα.

του Σπύρου Σκαμνέλου

Του Αλέξη Λιοσάτου

1. Oι εκλογές απλώς αποτυπώνουν, ΔΕΝ σηματοδοτούν ούτε δρομολογούν, την βαριά ήττα που έχουν υποστεί η εργατική τάξη και η Αριστερά μετά το καλοκαίρι του 2015. Η άνοδος της ρεβανσιστικής Δεξιάς του Μητσοτάκη κατά 5% (σε σχέση με τις βουλευτικές του 2015), με ανοιχτά διατυπωμένη προεκλογικά την πρόθεση κήρυξης πολέμου στους φτωχούς δεν αποτελεί από μόνη της θρίαμβο της ΝΔ.
2. Ωστόσο έρχεται να προστεθεί στο περίπου 16-16,5% που πετυχαίνει στις Ευρωεκλογές το συνονθύλευμα ακροδεξιών ομαδοποιήσεων. Περίπου 50% δηλαδή του εκλογικού σώματος ψηφίζει Δεξιά και Ακροδεξιά. Πρέπει να ανατρέξουμε πολύ πίσω για να ανακαλύψουμε παρόμοια εκλογική επίδοση στη δεξιά πολυκατοικία (από το 1974). Σε επίπεδο νέων (17-24 ετών) η ΝΔ κέρδισε 30,5% και η ΧΑ 13,3%. Τα αποτελέσματα των Τοπικών και Περιφερειακών Εκλογών συμπληρώνουν την εικόνα μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού δεξιά. Περισσότερο πρόκειται για συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, παρά για θρίαμβο της ΝΔ, πολύ περισσότερο δεν πρόκειται για επικρότηση του «προγράμματός» της. Άλλωστε μόνο το 11% του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι μετατοπίστηκε προς τη ΝΔ.
3. Την εικόνα δεξιάς μετατόπισης και του ποσοστού-ρεκόρ της Δεξιάς επιβαρύνει η δεξιά μετατόπιση, οργανωτική αποδιάρθρωση και εκφυλιστική κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας και γενικά των κομμάτων του «κέντρου».
4. Αυτή η εικόνα συμβαδίζει με τα αποτελέσματα σε όλη την ΕΕ, σε γενικές γραμμές. Δεξιά μετατόπιση και κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας και της Δεξιάς, Άνοδος της Ακροδεξιάς, Κρίση της Αριστεράς. Η άνοδος των Πρασίνων δείχνει ότι υπάρχει αναζήτηση στα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας που όμως δεν καταφέρνει να κερδίσει η Αριστερά, για διάφορους λόγους.
5. Η νίκη της Δεξιάς διαφέρει από άλλες μεγάλες νίκες της τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1974, για παράδειγμα, ο θρίαμβος του Καραμανλή ήταν μια στιγμιαία εικόνα που κατέρρευσε γρήγορα κάτω από το μεγάλο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα της μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σαρωτική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981. Το 1990 και το 2004 η ΝΔ νίκησε με 45+ % , αλλά η κατάσταση του εργατικού κινήματος , των συνδικάτων και της Αριστεράς ήταν πολύ ακμαιότερη και μπόρεσαν γρήγορα να αντεπιτεθούν και να ξεμπερδεύουν σχετικά γρήγορα μαζί της. Επιπλέον σήμερα βρισκόμαστε σε μια πολύ επιθετικότερη εποχή για τον ελληνικό καπιταλισμό, που παραμένει σε κατάσταση ιμπεριαλιστικής επιτροπείας, σε μια εποχή που η διεθνής οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα νέας βουτιάς ( χειρότερης πιθανόν και από το 2008, όταν εκδηλωθεί), ενώ έχουμε μπει για τα καλά πλέον σε μια εποχή κλιμάκωσης των εθνικών και στρατιωτικών ανταγωνισμών και των εθνικισμών, που μπορεί να σημάνουν ακόμα και πολεμικά επεισόδια. Αυτά καθιστούν την ελληνική άρχουσα τάξη πολύ πιο απρόθυμη να παραχωρήσει οτιδήποτε στους από κάτω και αυτή η απροθυμία μεταφέρεται στα κόμματα του «κέντρου» ως δεξιά μετατόπιση, ως αδυναμία να υποσχεθούν «κοινωνικά συμβόλαια» και να γίνουν μαζικοί πόλοι έμπνευσης για την εργατιά, πολύ περισσότερο να την θέσουν σε κίνηση απέναντι στη Δεξιά.

Η επιστροφή της Δεξιάς λοιπόν αξιολογείται ως πιο επικίνδυνη σήμερα, καθώς σε μεγάλο βαθμό οι εφεδρείες της αντίστασης έχουν επικίνδυνα στερέψει. Η συσσώρευση απανωτών εμπειριών ήττας για τους εργάτ(ρι)ες και τον φτωχό λαό, αλλά και οι απανωτές ήττες της Αριστεράς έχουν απαξιώσει τόσο την Αριστερά και τα υπαρκτά συνδικάτα όσο και την πίστη στη δυνατότητα νικών μέσω της συλλογικής αντίστασης από τα κάτω. Σε κινηματικό επίπεδο ο κόσμος της δουλειάς έκανε «τα πάντα»: το 2010-2012 διαδήλωσε και απέργησε κατά εκατοντάδες χιλιάδες δεκάδες φορές και δεν κατάφερε να ανατρέψει τα μνημόνια, δοκίμασε την «αριστερή κυβέρνηση» και ο ΣΥΡΙΖΑ του έφερε μνημόνια και νεοφιλελευθερισμό. Ένα παράδειγμα για να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά, είναι το 1990, όταν επίσης είχε ανέλθει στην κυβέρνηση η ρεβανσιστική Δεξιά του μπαμπά Μητσοτάκη: απέναντι στη ΝΔ σήμερα δεν βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ με τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και φίλους του που οργανωμένα σε συνδικάτα έμπαιναν σε κίνηση απέναντι στη Δεξιά, δεν βρίσκεται μια σοσιαλδημοκρατία που τάζει κάποια αναδιανομή του πλούτου  ή δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες. Το ΠΑΣΟΚ έχει γίνει απόκομμα της Δεξιάς και στη θέση της παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατίας υπάρχει ένας μικροαστικός σοσιαλφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑ (που δεν ανιχνεύεται ούτε σε συνδικάτα ούτε στις σχολές ούτε στις γειτονιές και στο ευρύτερο κίνημα), ένα κόμμα που αποδέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις και υπόσχεται την αναδιανομή της φτώχειας. Σήμερα, σε αντίθεση με 20 ή 30 χρόνια πριν, υπάρχει μια άμαζη και απολύτως διεφθαρμένη και απεργοσπαστική ΠΑΣΚΕ, το συνδικαλιστικό δίκτυο της εργατικής τάξης έχει αραιώσει πλήρως, οι νέοι εργαζόμενοι δεν έχουν καν συνδικάτα και δυνατότητα απεργίας.

Υπάρχει τέλος ένα πιο αδύναμο και λιγότερο μαχητικό ΚΚΕ και μια επαναστατική Αριστερά όλων των ρευμάτων σε διαλυτική κρίση, υπό το βάρος των συσσωρευμένων αποτυχιών.  Με αυτή την έννοια, σήμερα φαντάζει αρκετά δύσκολη η ανασύνταξη του κινήματος. Δεν αποκλείεται το δεδομένο μέγεθος της επίθεσης που θα δεχτούμε να ενισχύσει το κίνημα αντίστασης, αλλά ξεκινάμε από πολύ χαμηλή αφετηρία και ένα νέο 2010-2012 (που άλλωστε επωάστηκε μέσα από τους μεγάλους αγώνες της δεκαετίας που προηγήθηκε) φαντάζει για την ώρα πολύ αδύναμο σενάριο.

6. Η άνοδος της Δεξιάς δεν έχει να κάνει παρά σε μικρό βαθμό με το Μακεδονικό, παρά την φλύαρη σχετική αστική και συριζαίικη παραφιλολογία (η πρώτη έχει στόχο την ευθυγράμμιση με τις πιο επιθετικές αιχμές της ελληνικής άρχουσας τάξης και την τρομοκρατία πάνω στο κέντρο και την Αριστερά για δεξιά προσαρμογή. Η δεύτερη έχει στόχο να βγάλει «λάδι» τη μνημονιακή οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και να χρεώσει την ήττα στη «θαρραλέα» δόση …διεθνισμού του Τσίπρα). Το Μακεδονικό ίσως συσπείρωσε περισσότερους ακροδεξιούς στη ΝΔ  για να φύγουν οι (στα μάτια τους) …κομμουνιστές. Η βάση για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η οικονομία. Το “there is no alternative”, η κωλοτούμπα, η ενίσχυση της άποψης «όλοι ίδιοι είναι», ο συμβιβασμός με την αστική τάξη και τα μνημόνια, η διαχείριση του καπιταλισμού αφήνοντας αλώβητο το κεφάλαιο και τους φτωχούς στη φτώχεια τους, όλα αυτά συνέτειναν να τιμωρήσει ο κόσμος τον ΣΥΡΙΖΑ επιλέγοντας τον «πρωτότυπο εκφραστή τους», τη ΝΔ. Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες για το κυβερνών κόμμα: ακόμα και στον περιορισμένο βαθμό που επηρέασε το Μακεδονικό το εκλογικό αποτέλεσμα, το έκανε ακριβώς γιατί η ακυρώθηκε η Αριστερά ως συστημική δύναμη. Όταν η «Αριστερά» ταυτίζεται στο πεδίο που υπερτερεί (αυτό της αναδιανομής υπέρ των πιο αδύναμων, κατά του κεφαλαίου) με τους ταξικούς αντιπάλους και στρέφεται ενάντια στον κόσμο της εργασίας,  τότε (ελλείψει και πραγματικής Αριστεράς) είναι πολύ λογικό σενάριο  να στραφεί ο κόσμος σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση, ταυτίζοντας τις πιο «αριστερές ιδέες» με τη λιτότητα, την ανεργία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τον νεοφιλελευθερισμό, τα μνημόνια κ.ο.κ. Γι αυτόν τον λόγο είναι που λέγαμε πριν το 2015 κιόλας  ότι η ένταξη της Αριστεράς στο «κάδρο» του συστήματος οδηγεί αμεσομεσοπρόθεσμα στην ενίσχυση της Ακροδεξιάς ως μόνης «αντισυστημικής δύναμης». Σήμερα τελικά είδαμε την ενίσχυση της Ακροδεξιάς και μιας σε μεγάλο βαθμό «ακροδεξιοποιημένης» και ρεβανσιστικής Νέας Δημοκρατίας.
7. Όπως είναι δικαιολογία και ότι τα ιδιωτικά ΜΜΕ στήριξαν τον Κούλη. Τη Δεξιά στήριξαν με ακόμα μεγαλύτερο πάθος τα ΜΜΕ και το καλοκαίρι του 2015, όμως ο κόσμος ψήφιζε μαζικά ΟΧΙ πανικόβαλλοντας την αστική τάξη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 προχωρούσε σε ρήξη με την αστική τάξη θα είχε θέσει τις βάσεις για να πιάσει «ποσοστά Τσάβες» στις επόμενες εκλογές (η διατύπωση αυτή είναι συμβολική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε σε ρήξη θα άνοιγε μια σειρά εξελίξεων εντός κι εκτός Ελλάδας αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε-άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει σε ρήξη, είχε δρομολογήσει τον συμβιβασμό πολύ νωρίτερα). Το ότι ψήφισε μαζί με τη ΝΔ το 3^ο μνημόνιο κι εφάρμοσε πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τον οδήγησε σε αντίστοιχα ποσοστά κατάρρευσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας στην αναγέννηση των παλιών αστικών κομμάτων.
8. Ακριβώς γι αυτόν τον λόγο είναι άγνωστο το μέλλον του κυβερνώντος κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέλεσε τον ρόλο που του ανέθεσε η αστική τάξη: συντριβή του κινήματος και της Αριστεράς, εμπέδωση των μνημονίων, σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού που είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Ταυτόχρονα απέτυχε στον ρόλο που του ανέθεσε η εργατική τάξη: την φιλολαϊκή διαχείριση του μνημονιακού καπιταλισμού. Με αυτή την έννοια το μέλλον του κυβερνώντος κόμματος κρίνεται ως αβέβαιο-ίσως γι αυτό η γραφική «κωλοπιλάλα» των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίσουν ως «δεύτεροι μεν-βασική συνιστώσα του νέου διπολισμού δε» (πριν ο Τσίπρας εξαγγείλει εκλογές και τους κάνει δημόσια ρόμπα, βεβαίως-βεβαίως). Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για την αρχή του τέλους, πάντως δεν αποκλείεται ο Τσίπρας και το «άστρο» του να έχουν το μέλλον άλλων «πρωθυπουργών 10ετίας» όπως ο Καραμανλής για παράδειγμα, που έφυγε νύχτα και εξαφανίστηκε από την πολιτική ζωή αρκετά πιο σύντομα απ’ ότι υπολογίζανε τα αφεντικά του. Κι όλα αυτά παρόλο που ο Τσίπρας παίζει χωρίς αντίπαλο στα αριστερά του. Αν συνυπολογίσουμε τη ραγδαία κατάρρευση του πολύ πιο ριζωμένου ΠΑΣΟΚ (σε διαφορετικές φυσικά συνθήκες, με κίνημα και ύπαρξη μαζικής αριστερής αντιπολίτευσης), την απαξίωση της Αριστεράς ως έννοια, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν μπορεί να ασκεί πειστική αντιπολίτευση σε μέτρα τα οποία και ο ίδιος εφάρμοσε,  το γεγονός ότι η ψήφος του κόσμου έχει αποκτήσει πιο έντονα «τιμωρητικό» και λιγότερο «ιδεολογικό» χαρακτήρα και δένεται όλο και πιο χαλαρά με τα καθεστωτικά κόμματα, όλα αυτά δεν αποκλείουν σχετικά γρήγορα εξελίξεις στον χώρο εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, την περαιτέρω αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, την περαιτέρω ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, την ανασύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και ούτω καθεξής.
9. Το ότι το Μακεδονικό έπαιξε μικρό ρόλο φαίνεται από τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε περισσότερο στη Βόρεια Ελλάδα από ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Φαίνεται από επιμέρους αποτελέσματα στις δημοτικές εκλογές των πιο δεξιών και «μακεδονομάχων» περιοχών στη Β.Ελλάδα, όπως στην Πτολεμαΐδα που οι τρεις δεξιοί υποψήφιοι δήμαρχοι το 2014 είχαν αθροιστικά 84% και σήμερα οι 3 μακεδονομάχοι δεξιοί υποψήφιοι πιάσανε 69%. Στην Πτολεμαΐδα μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε άνοδο 50% σε επίπεδο δημοτικών εκλογών. Ή όπως στην Κοζάνη, που στον δεύτερο γύρο περάσανε ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ κι αυτός του ΣΥΡΙΖΑ-Οικολόγων, με αυτόν της ΝΔ να συντρίβεται και πάλι. Στη δε περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας, την πιο δεξιά και «μακεδονομάχο»  περιοχή που μάλιστα γειτονεύει με τη Δημοκρατία της (Βόρειας) Μακεδονίας το 52% του Κασαπίδη παραπλανεί ως προς το πόσο διαφέρει με τα αποτελέσματα του 2014. Τότε η Δεξιά είχε βγει πάλι πρώτη δύναμη στον α’ γύρο (Δακής με 35% έναντι  29% του Καρυπίδη). Ο Καρυπίδης τότε είχε απορροφήσει ένα ποσοστό από τη Δεξιά, ενώ συνεργαζόταν με τους ΑΝΕΛ (που μάλιστα είχαν ένα από τα μεγαλύτερα πανελλαδικά ποσοστά τους στον νομό Κοζάνης, στη δε Πτολεμαΐδα πλησιάζαν το 10%).  Σήμερα η «αντιμνημονιακή Δεξιά» μας τελείωσε κι επέστρεψε στο μαντρί, περί αυτού πρόκειται βασικά. Συν το γεγονός ότι η ΝΔ συσπείρωσε σε αυτοδιοικητικό επίπεδο το μεγαλύτερο τμήμα της Ακροδεξιάς (το επεδίωξε γενικευμένα άλλωστε βάζοντας ακροδεξιούς και φασίστες στα ψηφοδέλτιά της), και τμήμα της εκλογικής πελατείας της ΧΑ σε περιφερειακό επίπεδο που σημείωσε πτώση. Κι αναφέραμε ήδη ότι η Ακροδεξιά αθροιστικά στις Ευρωεκλογές αναδείχθηκε ενισχυμένη.
10. Τελικά η ΝΔ, πρωταγωνίστρια στα αντιλαϊκά μέτρα και τα μνημόνια, βασική συνιστώσα του «παλιού» πολιτικού σκηνικού επιστρέφει στην κυβέρνηση. Ότι ο Τσίπρας προετοιμάζει την επιστροφή του «παλιού» στην εξουσία καταργώντας τη διαχωριστική μνημόνιο-αντιμνημόνιο και εμπεδώνοντας το “There is no alternative” είναι κάτι που η Αριστερά το λέει από το 2015 και σήμερα απλά επιβεβαιώνεται. Η ΝΔ πάσχισε να κάνει «πρωθυπουργίσιμο» τον πιο ανίκανο ιστορικά αρχηγό της, κάτι που κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό το «κατόρθωμα» Τσίπρα. Χωρίς πίεση από τα αριστερά και από τα κάτω συντρίφτηκε και ξεφτιλίστηκε από έναν γελωτοποιό, μια γλάστρα της αστικής τάξης. Και το επόμενο επεισόδιο έρχεται σε έναν μήνα, με μια συντριβή πιθανά ακόμα μεγαλύτερη.
11. Ακροδεξιά

Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι κακό νέο, παρόλο που δεν πιάνει τις επιδόσεις άλλων χωρών. Πολλοί σ. προσπαθούν να παρηγορηθούν με την πτώση της ΧΑ και συμφωνούμε ότι είναι καλό νέο. Ωστόσο σχετικοποιείται από μια σειρά παράγοντες: α) την τεράστια άνοδο του Βελόπουλου. Παρόλο που προωθήθηκε από τμήμα της αστικής τάξης, ΜΜΕ και δημοσκοπικές εταιρείες, την Εκκλησία, το ρωσικό κεφάλαιο κλπ, η εμφάνισή του σηματοδοτεί την επανεμφάνιση μιας «σοβαρής ΧΑ» στο προσκήνιο. Σαφώς η αστική τάξη επιθυμεί (και πάσχιζε εδώ και χρόνια για να δημιουργήσει) ένα τέτοιο μόρφωμα είτε για συνεργασία με τη ΝΔ είτε για ακόμα δεξιότερη εναλλακτική σε μια μελλοντική υποτροπή οικονομικής και πολιτικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού. Η ΧΑ άλλωστε παραμένει δικαστικά στριμωγμένη και το αβέβαιο μέλλον της επέβαλλε εναλλακτικές λύσεις στον φασιστικό χώρο. Ακόμα κι ενδεχόμενη αντικατάσταση των Ναζί από τον «φασίστα με γραβάτα» Βελόπουλος δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς. Το κόμμα Βελλόπουλου δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε κόμμα με τάγματα εφόδου, επιτρέπει την πιο πλατιά διείσδυση των ναζιστικών ιδεών χάρη στο πιο «κυριλέ» προσωπείο και σε κάθε περίπτωση εγκυμονεί αμεσομεσοπρόθεσμα την ακόμα μεγαλύτερη νομιμοποποίηση κι ενίσχυση κάθε είδους «κανονικών» ναζιστικών συμμοριών και χειρότερων τεράτων από τους Ναζί. β) την ενίσχυση των ακροδεξιών ομάδων και την ανασύνθεση δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων μέσα από πρωτοβουλίες για το Μακεδονικό. γ) τον πολλαπλασιασμό ναζιστικών γκρουπών από οργανώσεις τύπου Κρυπτεία μέχρι τις 6 ναζιστικές γκρούπες που εθεάθησαν στο συλλαλητήριο της Αθήνας τον Γενάρη και οργάνωσαν τα επεισόδια γύρω από τη Βουλή, το «κόμμα» της Μπιτάκου ή τις 4 διαφορετικές προκηρύξεις Ναζιστικών ομάδων που κυκλοφόρησαν στην μικρή Πτολεμαΐδα τον περασμένο Μάρτιο στην εκδήλωση της ΧΑ.  δ) την κλιμάκωση των φασιστικών επιθέσεων το τελευταίο τρίμηνο, με την ώθηση που πήρε η Ακροδεξιά από τα μακεδονοφάγα συλλαλητήρια.

Είναι δύσκολο να μιλήσουμε ακόμα για «κατάρρευση της Χρυσής Αυγής», εφόσον διατηρεί δυνάμεις και τάγματα εφόδου κι ένα αρκετά ανθεκτικό ακόμα ακροατήριο, παραμένει η πρώτη ακροδεξιά δύναμη ενώ είναι άγνωστο το πού θα καταλήξει η δίκη της. Θυμίζουμε την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα που προώθησε ο ΣΥΡΙΖΑ, που προετοιμάζει την πτώση της ηγεσίας της ΧΑ στα μαλακά, αν και μένει να δούμε αν και πώς θα προχωρήσει μετά την ερχόμενη απώλεια της κυβέρνησης.

Η ΧΑ δεν έχει απωλέσει κάθε αστική στήριξη. Λίγους μήνες πριν μόλις ήταν που δυνάμεις του κεφαλαίου βλέπανε «τρομακτική ενίσχυση της ΧΑ λόγω της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών» (πχ συγκρότημα Μαρινάκη) και τον Κασιδιάρη στο 16-20% και στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών της Αθήνας.  Μάλλον περισσότερο ταιριάζει να πούμε ότι οι αστοί τηρούν στάση αναμονής ως προς το «ποια Ακροδεξιά χρειάζονται» κι εξετάζουν διάφορες εναλλακτικές.

Παραμένει άγνωστο αν ο Βελόπουλος θα συσπειρώσει γύρω του την υπόλοιπη ακροδεξιά πολυκατοικία και αν θα αναγνωριστεί ως ηγεμονική φυσιογνωμία στον χώρο των φασιστών με γραβάτα, μένει να δούμε και τα αποτελέσματα των εκλογών για να αποφανθούμε για πιο ασφαλή συμπεράσματα.

12. Αριστερά.

α)Η μεγαλύτερη τραγωδία αφορά την μείωση των εκλογικών δυνάμεων της Αριστεράς. Αποδεικνύεται ότι το κίνημα είναι ο βασικός τροφοδότης της, και η σοβαρή κάμψη του έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αποδεικνύεται επίσης αυτό που λέγαμε πολύ πριν το 2012 και την δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ: ότι η προδοσία της ρεφορμιστικής Αριστεράς δεν οδηγεί αυτόματα σε πιο αριστερά σχήματα ή στην επαναστατική Αριστερά, αντίθετα όταν τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς (που αναγνωρίζονται από τον αγωνιζόμενο κόσμο ως πολιτικά σημεία αναφοράς) προδώσουν μπορούν να μεταδώσουν την κρίση στο σύνολο της Αριστεράς, ιδιαίτερα αν η επαναστατική Αριστερά δεν αποδειχθεί αποτελεσματική στην αναχαίτιση της προδοσίας και σοβαρό αντίπαλο δέος στους ρεφορμιστές. Αυτό αποδείχθηκε το 1989 με την δεξιά στροφή των ΚΚΕ-ΕΑΡ και αποδεικνύεται πάλι με τον ΣΥΡΙζΑ σήμερα. Είναι γι αυτόν τον λόγο που είναι ακόμα τραγικότερη η … χαρά που έδειχναν τα στελέχη του ΚΚΕ το βράδυ της Κυριακής στα μεγάλα κανάλια με την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ή άλλοι αριστεροί άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η χρεοκοπία αυτής της Αριστεράς θα «κλειδώσει» με μια πιθανά ακόμα μεγαλύτερη πανωλεθρία της στις εκλογές της 7^ης Ιουλίου.

β)Σε ένα κενό στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που βοούσε εκκωφαντικά η αυτοπροσδιοριζόμενη ως «ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική-κομμουνιστική Αριστερά» σημείωσε πτώση και δεν κέρδισε απολύτως τίποτα από τη δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια εικόνα μόνο αρκεί για να δείξει πόσο δεξιά έχει μετατοπιστεί το σκηνικό στην Αριστερά αλλά και πόσο ανίκανη ήταν η Αριστερά να συνδεθεί με την αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2014 ο Θ.Καρυπίδης, επιλογή του Τσίπρα για τη θέση του υποψήφιου περιφερειάρχη, προκάλεσε εξέγερση της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησε σε μια από τις ελάχιστες (και μάλλον τη σημαντικότερη) νίκη σε βάρος της δεξιάς στροφής Τσίπρα. Επιβλήθηκε από τα κάτω η απόρριψή του ως αντισημίτη, ρατσιστή και συνομιλητή του Κασιδιάρη στο τοπικό κανάλι του. Τελικά τότε κατέβηκε ανεξάρτητος αποσπώντας μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (πήρε 29%), ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ κατέβασε ως υποψήφιο τον Μουμουλίδη (11%) και το ΚΚΕ πήρε 6,9%. Σήμερα ο Καρυπίδης ήταν ο αποκλειστικός εκπρόσωπος του «όλου ΣΥΡΙΖΑ», θεωρήθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της Αριστεράς ως η μόνη ελπίδα για … ανάχωμα στη Δεξιά, πήρε λιγότερο από 24,5% χωρίς να υπάρχει αντίστοιχος Μουμουλίδης στα αριστερά του και το ΚΚΕ έπεσε κατά 50% (4,6%)!

γ)Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε αρκετό κόσμο (πέρα από την κατεύθυνση προς ΝΔ) προς τον Βελόπουλο, τον Βαρουφάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, προς το ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι προς την Αριστερά. Εν μέρει αυτό έχει να κάνει με τη συντριβή της Αριστεράς από τον Τσίπρα που κρίθηκε πριν το 2015 (το 2015 απλά έγινε καθαρή αυτή η νίκη).  Αυτή η «αντικειμενική συνθήκη» έπαιξε ρόλο στο να αντιστραφούν οι αριστερόστροφες τάσεις των ακροατηρίων (που δημιουργήθηκαν κυρίως το 2010-2012) και να φυσήξει δεξιός, αντι-αριστερός αντιδραστικός άνεμος που πήρε παραμάζωμα και την υπόλοιπη  Αριστερά. Οι ευθύνες όμως των επιτελείων της Αριστεράς επεκτείνονται και στην αντιμετώπιση της ήττας τους μετά το 2015, καθώς αντί να ανασυνταχθούν βυθίστηκαν σε ακόμα μεγαλύτερη κρίση και σήμερα τα συμπεράσματα που φαίνεται να βγάζουν μετά τη νέα εκλογική αποτυχία είναι ακόμα χειρότερα.

δ)Το ΚΚΕ σημείωσε πτώση σε ποσοστά και ψήφους στις Ευρωεκλογές αλλά και στις τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις. Πτώση σε Θεσσαλονίκη και περιφέρεια Κ.Μακεδονίας, πτώση στην περιφέρεια Αττικής και συντήρηση δυνάμεων στην Αθήνα, πτώση σε Πτολεμαΐδα, Κοζάνη και περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Αλλά δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής. «Ο κόσμος είναι δύσκολο να ψηφίσει κομμουνιστές γιατί είναι συκοφαντημένο το κόμμα» ήταν η δικαιολογία από επίσημα χείλη το βράδυ της Κυριακής, ενώ η πραγματικότητα λέει πως ο κόσμος των αγώνων και της Αριστεράς έχει γυρίσει εδώ και καιρό την πλάτη στο ΚΚΕ γιατί η στάση του στο κίνημα και την πολιτική αποτελεί συνταγή ήττας. Κατά τα άλλα… πανηγυρίζει για τη νίκη Πελετίδη.

ε)Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημείωσε πτώση στις ψήφους και στα ποσοστά της και η πρώτη ανακοίνωση του ΝΑΡ περίπου πανηγυρίζει για τη συνολική τακτική της και την εκλογή δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων (που οφείλεται αποκλειστικά στην αλλαγή του εκλογικού νόμου και όχι σε άνοδο των ποσοστών της).

στ)Η ΛΑΕ πήρε 40 βουλευτές (αλλά και υπουργούς) και ξεκινούσε από καθημερινή προβολή της στα ΜΜΕ κι ένα δημοσκοπικό 10%. Τον Σεπτέμβρη του ’15 πήρε 2,9% και σήμερα εξαφανίστηκε λαμβάνοντας 0,58%, κάτω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χάνοντας 125 χιλιάδες ψηφοφόρους (δηλαδή το 80%). Επί 3 χρόνια ο Λαφαζάνης έκανε λόγο για στημένα γκάλοπ που εξαφανίζουν σκόπιμα τη ΛΑΕ, η οποία στην πραγματικότητα βρίσκεται πολύ πάνω από το 3%. Τη μέρα των εκλογών αναπαρήγαγε κείμενο που καλούσε τον κόσμο «να ψηφίσει ΛΑΕ γιατί βρισκόμαστε στο όριο του 3%». Σήμερα τα μέλη και στελέχη της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απλώς πανηγυρίζουν για τη … γενναία δήλωση αυτοκριτικής και ανάληψης της ευθύνης του αρχηγού της. Για ξήλωμα της ηγεσίας «χθες» (για να μην πούμε για γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο) ούτε κουβέντα.

ζ)Τελικά η διαμαρτυρία στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε στο να εκφραστεί στο προσωποπαγές κόμμα Βαρουφάκη και στο αντίστοιχο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο πρώτος εξέφρασε την επιθυμία ενός κόσμου για επιστροφή στον «παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ», όμως ποιον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτόν του 2014-2015 προφανώς, τότε έκανε την εμφάνισή του ο «Βαρούφ» στον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε δρομολόγησε μαζί με τον Τσίπρα την άμεση ακύρωση του προγράμματος Θεσσαλονίκης (ήδη νερωμένο και σοσιαλφιλεύθερο) και  τον συμβιβασμό με τους δανειστές και υπεράσπισε το «πάση θυσία ευρώ» και το «70% μνημόνιο». Έμεινε υπουργός της κυβέρνησης μέχρι το δημοψήφισμα, ακύρωσε κάθε «κόκκινη γραμμή», αποδέχτηκε ακόμα περισσότερες υποχωρήσεις προς τους δανειστές, δέχτηκε ακόμα και το μνημόνιο  των 47 σελίδων που πρότεινε η κυβέρνηση πριν το δημοψήφισμα (το λίγο ηπιότερο από αυτό που τελικά ψηφίστηκε). Σήμερα εκφράζει έναν σοσιαλφιλελευθερισμό λίγο ηπιότερο του Τσίπρα. Η δε Ζωή εξέφρασε μια γραμμή «ούτε δεξιά ούτε αριστερά», καλώντας σε εθνικό αγώνα, καλώντας και μιλώντας στα μακεδονομάχα συλλαλητήρια, σε ακροατήρια δεξιών και χρυσαυγιτών. Πρόκειται για «μετα-αριστερά» εγχειρήματα, με σοβαρές αμφιβολίες στο κατά πόσο ευσταθεί ο προσδιορισμός «αριστερά», παρόλο που είναι βέβαιο ότι ψηφίστηκαν κυρίως από ψηφοφόρους της Αριστεράς.

η)Τα παραπάνω αποτυπώνουν απλώς την δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η Αριστερά, σε συνθήκες απουσίας κινήματος. Οι εκλογές, όπως είπαμε, είναι μια στιγμιαία αποτύπωση του επιπέδου συνείδησης της εργατικής τάξης, παρόλο που καθιστούν το περιβάλλον πάνω στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε δυσκολότερο. Η ήττα για την Αριστερά είχε έρθει πολύ νωρίτερα, ωστόσο τα αποτελέσματα μπορούν να βοηθήσουν στη συνειδητοποίηση αυτής της ήττας και στα βήματα ανασύνταξης.

13. Υπάρχουν στοιχεία που σχετικοποιούν μια εικόνα μαύρης απελπισίας, που δείχνουν ότι υπό προϋποθέσεις η ανασύνταξη είναι εφικτό να αρχίσει να χτίζεται. Στον δρόμο, υπήρξαν δείγματα μιας ενωτικής, αντικαπιταλιστικής, κινηματικής μεθόδου. Όπως στην Πτολεμαΐδα για παράδειγμα, που οι αυτοπροβαλλόμενοι ως πανίσχυρη και μαζική πρωτοβουλία «Πτολεμαίοι Μακεδόνες», οι οποίοι προσπάθησαν να επιβάλουν ατζέντα τρομοκρατίας,αποδείχθηκαν μια γκρούπα φασιστών και ναζί, όταν συγκροτήθηκε μια ολιγομελής ενωτική αντιφασιστική πρωτοβουλία και λειτούργησε εξωστρεφώς και συστηματικά. Είναι κάτι που ισχύει και γενικότερα: Ακριβώς επειδή ο κόσμος δεν δένεται τόσο στενά με κόμματα και ιδεολογίες όπως παλιότερα, μπορεί να μετακινηθεί πιο εύκολα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Επίσης υπάρχουν σχήματα στην αυτοδιοίκηση όπου είδαμε τη μέγιστη δυνατή και αρμονική συνεργασία δυνάμεων, από σύσσωμες τις ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι αρκετές οργανώσεις της ακόμα της λοιπής άκρας αριστεράς και ανένταχτους-ες (πχ στην περιφέρεια Δ.Μακεδονίας ή στον Δήμο Θεσσαλονίκης), όπου είχαμε και κάποια από τα πιο θετικά αποτελέσματα. Είναι μια παρακαταθήκη κι ένα υπόδειγμα που οφείλει να γενικευτεί στις πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες του επόμενου διαστήματος από την Αριστερά.  Ο  απλός κόσμος που φαίνεται να παρασύρθηκε από τη  Δεξιά και την Ακροδεξιά είναι κατά βάση απολιτίκ και αποϊδεολογικοποιημένος, είναι μη ομογενοποιημένος και η πλειοψηφία δεν στοιχίζεται απαραίτητα πίσω τους σε όλη την αντιδραστική ατζέντα τους. Θα έρθει αντιμέτωπος το επόμενο διάστημα με το τι ακριβώς σημαίνει «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια-ρατσισμός-νόμος και τάξη»:  αντεργατικές πολιτικές, τσεκούρι στο βιοτικό επίπεδο και το κοινωνικό κράτος, καταστολή. Η Δεξιά είναι πράγματι αρκετά ισχυρή σήμερα και ως Αριστερά ξεκινάμε από πολύ χαμηλό σημείο αφετηρίας. Ωστόσο είναι εφικτό μικρές πρωτοπορίες, λειτουργώντας σωστά να παίξουν ρόλο συσπείρωσης μιας κρίσιμης μάζας και να συμβάλουν στην αντιστροφή του κλίματος, αποδεικνύοντας πως αυτή η δεξιά στροφή αποτελείται κυρίως «ανθρώπινη σκόνη», ότι η Δεξιά είναι πολύ πιο αδύναμη απ’ ότι φαίνεται.

Ο στόχος της Αριστεράς στον δρόμο το επόμενο διάστημα είναι να καταφέρει να παίξει πόλο συσπείρωσης και αύξησης της ηγεμονίας της μέσα στην κοινωνία.  Οι πολυάριθμες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και κάποιες μεγάλες αντίστοιχες διαδηλώσεις, οι μικρές αλλά υπαρκτές επιμέρους εργατικές αντιστάσεις και κινήματα, ένα μη αμελητέο μέγεθος κινητοποίησης των υπαρκτών οργανώσεων του κινήματος και της Αριστεράς είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής «μαγιά». Πάνω σε αυτή πρέπει να χτίσουμε τη δυνατότητα αντεπίθεσης, με τρόπο σχεδιασμένο και αποφασιστικό, προσηλωμένοι στην οργάνωση της τάξης μας. Η επιμονή στο κίνημα ως αναγκαία προϋπόθεση για αντεπίθεση από τα αριστερά (ακόμα κι εκλογικά),  η μέγιστη δυνατή και ισότιμη συνεργασία δυνάμεων σε κάθε ζήτημα που ανοίγει δυνατότητες κινητοποίησης απέναντι στο σύστημα, η μάξιμουμ διάθεση συνεργασίας έστω σε μίνιμουμ πλατφόρμες είναι καποιες απαραίτητες κινηματικές προϋποθέσεις. Στις πολιτικές προϋποθέσεις συμπεριλαμβάνεται ο προσανατολισμός στην πάλη με μια γραμμή ρήξης με τον καπιταλισμό ξεκινώντας από μια γραμμή αντίστασης-κινηματικής αντιπολίτευσης απέναντι στους διαχειριστές του  (αντί για την διεκδίκηση αλλαγής διαχειριστή), μια γραμμή ενάντια στον  εθνικισμό, τον ελληνικό και διεθνή ιμπεριαλισμό, τον φασισμό και τον ρατσισμό και κάθε είδους καταπίεση. Μαζί με την αναγνώριση των αδυναμιών της κάθε συλλογικότητας από την ίδια τη συλλογικότητα, διάθεση για ανανέωση και ριζικές αλλαγές κι η αποφυγή στρουθοκαμηλισμών, αυταρέσκειας και αλαζονείας, διάθεση αποτίναξης φαινομένων προστασίας «ιερών τοτέμ» και «ιστορικών ηγεσιών», φαινόμενα περιθωριοποιημένων ομάδων που χάνουν πλήρως την επαφή με την πραγματικότητα. Η υπαρκτή Αριστερά στα μάτια του απλού κόσμου έχει χρεοκοπήσει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους . Αν θέλει να δώσει έμπρακτα δείγματα αναγνώρισης των λαθών της  πρέπει να προχωρήσει σε δραματικές αλλαγές, ώστε να μπορέσει και πάλι να εμπνεύσει.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές στο Δήμο Ζωγράφου ψηφίζουμε Ανυπότακτη Πόλη. Ένα νέο ενωτικό συνδυασμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που έρχεται να εκφράσει τη φωνή των κινημάτων μέσα από τα οποία ξεπήδησε! Σε μια περιοχή από τις πλέον πυκνοδομημένες, η Ανυπότακτη Πόλη δίνει μάχη για το μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδή. Να φύγουν τώρα τα στρατόπεδα και το γήπεδο Badminton, να μην πέσει άλλο τσιμέντο και να γίνει το πάρκο πνεύμονας πρασίνου για όλο το Λεκανοπέδιο. Αγωνιζόμαστε για δωρεάν παιδικούς σταθμούς και βρεφοκομεία για όλα τα παιδιά της περιοχής, ντόπια και μεταναστόπουλα, καθώς και για ανοιχτές δομές φροντίδας για τους ηλικιωμένους. Να φύγουν τώρα οι παράνομες κεραίες από τα Άνω Ιλίσια.

Η συριζική διοίκηση Καφατσάκη παρ’ όλες τις προεκλογικές της υποσχέσεις, δεν πήγε ούτε βήμα μπροστά από τα πεπραγμένα των Καζάκου-Καλλίρη (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Εφάρμοσε όλες τις μνημονιακές διατάξεις για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και μάλιστα επί των ημερών της θρηνήσαμε 2 νεκρούς εργαζομένους στην καθαριότητα. Για την υπόθεση της βίλας Ζωγράφου (ενός πανέμορφου χώρου στην καρδιά του Δήμου) που το κίνημα είχε μπλοκάρει την τσιμεντοποίησή του και την υπερχρέωση των κατοίκων με το υπέρογκο δάνειο του πρώην δημάρχου Καζάκου, ενώ αρχικά η τωρινή διοίκηση κατήγγειλε το δάνειο ως παράνομο, αφού εκκένωσε το χώρο με τα ΜΑΤ, αποδέχτηκε δωρεά της οικογένειας Ζωγράφου με όρο να αποσύρει τις νομικές διεκδικήσεις γύρω από το δάνειο. Δεν θέλουμε ο Δήμος να επιστρέψει στα χέρια της Δεξιάς, αλλά δεν μπαίνουμε σε λογική μικρότερου κακού, πόσο μάλλον στο όνομα της Αριστεράς.

Για να χαράξει ο δήμος μας έναν άλλο δρόμο χωρίς λιτότητα, μνημόνια & «Καλλικράτη»-«Κλεισθένη».

Για μια ζωντανή γειτονιά που θα αγωνιστεί για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και τη λύση των ζωτικών προβλημάτων των εργαζόμενων και των φτωχών.

του Αλέξη Λιοσάτου

Μετά την τρίτη εκλογική αναμέτρηση στα 4 τελευταία χρόνια, που ολοκληρώθηκε στις 28/4/2019, η πολιτική σκηνή στην Ισπανία συνεχίζει να βυθίζεται στην αστάθεια. Σε μια εκλογική αναμέτρηση με πολύ μεγάλη συμμετοχή, αυξημένη συμμετοχή κατά 9,5% , οι κάλπες έδειξαν:

1. Άνοδο του παραδοσιακού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του PSOE (αντίστοιχου ΠΑΣΟΚ) που ανέβασε τα ποσοστά του σε 28,6% από 22,6%, βγαίνοντας με διαφορά πρώτη δύναμη.
2. Γιγάντια πτώση της παραδοσιακής Δεξιάς (PP) που έχασε τη μισή δύναμή της (16,7% από 33%). Ήταν η χειρότερη επίδοσή της ιστορικά.
3. Σημαντική πτώση του Podemos, αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ (14,3% από 20,1%), που βρέθηκε στην τέταρτη θέση.
4. Άνοδο της Νέας Δεξιάς των Ciudadanos (15,8% από 13%).
5. Τρομακτική πανεθνικά άνοδο της φρανκικής Ακροδεξιάς, που από 0,2% εκτινάχθηκε στο 10,3% (24 βουλευτές, 5^η δύναμη). Πρώτη φορά πετυχαίνει την είσοδο των φασιστών στη Βουλή, μετά τηνπτώσητης χούντας (1977).
6. Άνοδο των αυτονομιστικών κομμάτων, με χαρακτηριστικότερη –και θετικότερη- την άνοδο-ρεκόρ στην Καταλονία, όπου η Ρεπουμπλικανική Αριστερά ενισχύθηκε κατά πολύ και αναδείχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία πρώτη δύναμη με 15 έδρες, ενώ η Δεξιά του Πουτζδεμόν, που τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, βγαίνει τέταρτη δύναμη με 7 βουλευτές. Και οι δυο αυτές δυνάμεις είχαν στελέχη φυλακισμένα ή επικηρυγμένα και παρ’ όλα αυτά σημείωσαν εξαιρετικές επιδόσεις. Η καταστολή του ισπανικού κράτους προκάλεσε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε. Πλέον στη Χώρα των Βάσκων 10 στους 18 βουλευτές είναι αυτονομιστές και στην Καταλονία 22 στους 48. Κατά κάποιον τρόπο η παρουσία του Vox στη νέα Βουλή «αντιρροπείται» από την αύξηση των αυτονομιστών βουλευτών (που συνολικά έγιναν 38 από 25), αποτυπώνοντας ακόμα περισσότερο την εικόνα ενός πολιτικού συστήματος σε κρίση.

Τα αποτελέσματα κρίνονται ως αρνητικά στο σύνολό τους. Η παλιά Δεξιά (PP) κατέρρευσε εκλογικά κυρίως επειδή α) έφερε το κύριο βάρος ευθύνης για την εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας από τα τέλη του 2011(τα αντίστοιχα μνημόνια, τις εξώσεις φτωχών με τη βία από την πρώτη κατοικία τους, καταστολή διαδηλώσεων) β) Λόγω της σκληρής καταστολής του καταλανικού κινήματος ανεξαρτησίας και της κρίσης που επέφερε στον ισπανικό καπιταλισμό αυτή η σκληρή στάση και γ) Λόγω της προώθησης μιας ακροδεξιάς ατζέντας την τελευταία χρονιά που τελικά λειτούργησε ενισχυτικά στην αυθεντική Ακροδεξιά του Vox. Η πτώση πάντως των ποσοστών της σε σχέση με το 2016 σχετίζεται με την μετατόπιση των ψηφοφόρων της στο Vox (κυρίως) και στο Ciudadanos (δευτερευόντως), άρα μόνο «προοδευτική» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

ToVox έκανε ένα άλμα εντυπωσιακότερο κι από αυτό της Χρυσής Αυγής (το 2012), με διψήφια ποσοστά στις περισσότερες περιφέρειες της Ισπανίας (με σημαντικές –αν και αναμενόμενες- εξαιρέσεις περιοχές με ισχυρά αυτονομιστικά κινήματα, όπως η Καταλονία και η Χώρα των Βάσκων, λόγω έχθρας του Vox απέναντι στην οποιαδήποτε προοπτική αυτονομίας), αποδεικνύοντας πως η επιτυχία της στην Ανδαλουσία τον περασμένο Δεκέμβριο μόνο τυχαία δεν ήταν. Η Ακροδεξιά σημείωσε αυτή την επιτυχία με προτάγματα την ακόμα σκληρότερη καταστολή των Καταλανών, την πάλη κατά των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, του δικαιώματος στην έκτρωση, του Ισλάμ. Και δεν αποκλείεται να ισχυροποιηθεί κι άλλο, αν η Δεξιά (PP+Ciudadanos) ακολουθήσει την πεπατημένη των αδελφών κομμάτων της στην Ευρώπη, υιοθετώντας όλο και περισσότερο την ακροδεξιά ρητορική. Κάτι που σε εμάς φαντάζει το πιθανότερο σενάριο.

Έτσι το PSΟE βγήκε πρώτο κόμμα με διαφορά, όχι επειδή «θριάμβευσε» αλλά αφενός επειδή κατέρρευσε το PP, αφετέρου επειδή επαναπάτρισε μαζικό κομμάτι ψηφοφόρων από το Podemos (κατά τα άλλα το PSΟE σημείωσε ένα από τα χειρότερα ποσοστά του, το τρίτο χειρότερο για την ακρίβεια, μετά το 1977- και καλύτερο μόνο από 2015 και το 2016, όταν είχε χάσει μαζικά ψηφοφόρους προς το Podemos). Το PSΟE ήταν το κόμμα που εξήγγειλε πρώτο τα αντίστοιχα σκληρά μνημονιακά μέτρα (επί Θαπατέρο, το 2010), αλλά δεν πρόλαβε να φθαρεί όσο το ΠΑΣΟΚ, γιατί έφυγε από την κυβέρνηση στα τέλη του 2011, οπότε κράτησε περισσότερες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να «πληρώσει τη νύφη» το PP.

Έστω κι έτσι, για να τα καταφέρει να βγει πρώτο το PSΟE αναγκάστηκε να προχωρήσει σε κάποιες θετικές εξαγγελίες όπως η αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού από τις αρχές του 2019, γνωρίζοντας βεβαίως ότι σύντομα πλησίαζαν οι κάλπες, με δεδομένη την άρνηση των καταλανικών κομμάτων να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό (κάτι που όντως έκαναν, τον περασμένο Φλεβάρη). Ο Σάντσεθ, επικεφαλής του PSΟE, είχε συγκροτήσει κυβέρνηση μειοψηφίας μετά την πτώση του Ραχόι 11 μήνες πριν (Ιούνιος 2018), με τη στήριξη του Podemos και των Καταλανών και Βάσκων αυτονομιστών. Η κυβερνητική αστάθεια τον υποχρέωσε να παρουσιάσει ένα πιο «φιλολαϊκό» προφίλ με σκοπό τη διεύρυνση της επιρροής του και τη νίκη στις ερχόμενες εκλογές- μια στρατηγική που απέδωσε καρπούς.

Κάπως έτσι έφτασαν PSΟE και Podemos συγκεντρώνουν μαζί τις 165 από τις 176 έδρες (σε σύνολο 350) που απαιτούνται για συγκρότηση κυβέρνησης και το πιθανότερο σενάριο φαντάζει να συγκροτήσουν κυβέρνηση οι δυο τους (κυβέρνηση μειοψηφίας) ή και σε συνεργασία με κάποιες μικρές-τοπικές (κεντρο)αριστερές αυτονομιστικές δυνάμεις. Σύμφωνα με διάφορα ρεπορτάζ η αστική τάξη της Ισπανίας προτιμά κυβέρνηση PSOE–Ciudadanos, ωστόσο αυτό για την ώρα φαντάζει πιο δύσκολο σενάριο.

Εντύπωση προκαλούν οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ για … τη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων, «εκτός κι αν νιώθει πλέον ότι το αδερφό του κόμμα στην Ισπανία είναι πλέον οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ και όχι το Podemos», σχολιάζει εύστοχα το CNN.Το αδερφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το Podemos του Πάμπλο Ιγγλέσιας, καταποντίστηκε, ακριβώς επειδή ακολούθησε την κλασική δεξιόστροφη πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης, στηρίζοντας επί έναν χρόνο την κυβέρνηση Σάντσεθ, οπότε ο κόσμος επέλεξε την πρωτότυπη Σοσιαλδημοκρατική επιλογή από την απομίμηση.Επίσης το Podemos πλήρωσε την «ήξεις-αφήξεις» στάση του στο θέμα της ανεξαρτησίας της Καταλονίας.

Ο Ιγγλέσιας μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, πανηγύρισε επειδή μπήκε …φρένο στη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Από όσα περιγράψαμε, κανένα τέτοιο φρένο δεν μπήκε. Ο Ιγγλέσιας πρόσθεσε επιπλέον ότι είναι έτοιμος για συγκρότηση κυβέρνησης … «Αριστεράς»- με το PSΟE, εννοείται.

Με τη χρεοκοπία του Podemos ως αριστερό ριζοσπαστικό εγχείρημα (και την ήδη υφιστάμενη εσωτερική κρίση του που αναμένεται να κλιμακωθεί μετά από αυτό το αποτέλεσμα) κλείνει οριστικά ο κύκλος των «πλατιών αριστερών κομμάτων» που άνοιξε το ξέσπασμα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη. Τις μεγάλες ελπίδες τέτοιων «πλατιών κομμάτων» αποτελούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να εφαρμόζει τα μνημόνια και τη λιτότητα ως κυβέρνηση, ολοκληρώνοντας πλέον σήμερα και «επισήμως» την ένταξη στην εκφυλισμένη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, μέσα (και) από τέτοιου τύπου δηλώσεις. Το δε Podemos μάλλον πήρε τα μαθήματα από τους «αριστερισμούς» του ΣΥΡΙΖΑ και το έριξε στην «υπευθυνότητα» (απέναντι στον καπιταλισμό) πριν προλάβει να γίνει ηγεμονική δύναμη στην Κεντροαριστερή πολυκατοικία, προτιμώντας να γίνει ένα απλό δεκανίκι στο PSΟE. Κοινό χαρακτηριστικό των δυο κομμάτων είναι η σοσιαλδημοκρατικοποίηση με στόχο τη διαχείριση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, όχι την ανατροπή του. Είναι ο προσανατολισμός τους στην εφαρμογή-στήριξη ενός προγράμματος που εξυπηρετεί το κεφάλαιο με πολιτικές λιτότητας, πετώντας (αν το επιτρέπει το κεφάλαιο) μερικά ψίχουλα φιλανθρωπίας στις κατώτερες τάξεις. Στόχος τους είναι να δείξουν ότι το σύστημα μπορεί να αποκτήσει πιο «ανθρώπινο πρόσωπο», όταν κυβερνούν αυτοί.

Στην Ελλάδα ξέρουμε πολύ καλά πόσο «ανθρώπινα» ζήσαμε επί των μνημονίων του Τσίπρα και τι μας περιμένει από τα πρωτογενή πλεονάσματα που δεσμεύουν τη χώρα μέχρι το 2060. Παρομοίως, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για πραγματικά φιλολαϊκή διαχείριση του Ισπανικού καπιταλισμού. Η ισπανική οικονομία επιβραδύνεται και οι διεθνείς προβλέψεις είναι ζοφερές.«Το ποσοστό ανεργίας είναι 14,6%, το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη μετά την Ελλάδα. Πάνω από το ένα τρίτο των Ισπανών νέων ηλικίας μεταξύ 15 και 24 ετών δεν είχε εργασία το 2017 και το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων ήταν πέρυσι 44,5%, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ» (πηγή: Καθημερινή).Την οικονομική κατάσταση επιδεινώνει η ενίσχυση των αυτονομιστικών κινημάτων και η πολιτική αστάθεια. Αστάθεια που επιμένει ακόμα και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς ούτε η Κεντροαριστερά ούτε η Κεντροδεξιά μπορούν να συγκροτήσουν ισχυρή κυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο, μια κυβέρνηση PSOE–Podemos δεν θα αποτελεί κυβέρνηση «Αριστεράς» ή προοδευτικών δυνάμεων, αλλά κυβέρνηση του ισπανικού κεφαλαίου, κυβέρνηση λιτότητας, που ενδεχομένως να κληθεί να διαχειριστεί μια νέα επιδείνωση της κρίσης και νέα μνημόνια, βάζοντας τις βάσεις για περαιτέρω εκφύλιση της Σοσιαλδημοκρατίας (PSΟE+ Podemos). Σύντομα λοιπόν θα διαψευστούν οι όποιες ελπίδες των Ισπανών εργαζομένων και φτωχών για φιλολαϊκότερη διαχείριση από τη νέα κυβέρνηση, με το Vox να καραδοκεί να ψαρέψει ακόμα περισσότερο στα νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Συνοψίζοντας: κρίση του δικομματισμού και πολιτική αστάθεια, ανακοπή του αριστερόστροφου ριζοσπαστισμού, εκδήλωση ενός ακροδεξιού ριζοσπαστισμού, κρίση της Αριστεράς, αυτά συνθέτουν το μετεκλογικό σκηνικό. Η εικόνα συμπληρώνεται με την εθνική-περιφερειακή πόλωση μεταξύ ισπανικής κυβέρνησης κι αυτονομιστικών κινημάτων (που σχετίζεται εν μέρει με την συγκεντρωτική οικονομική πολιτική που καθοδηγείται από τη Μαδρίτη, μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης ), που εντείνεται και προβλέπεται να πυροδοτήσει νέες κρίσεις στο εγγύς μέλλον, μέσα σε ένα τοπίο ολοένα και πιο ασταθών κι ετερόκλητων κυβερνήσεων.

Η επαναστατική Αριστερά είναι τελείως ανέτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της περιόδου. Οι Anticapitalistas, η τροτσκιστική πτέρυγα του Podemos, παραμένουν στο «πλατύ κόμμα» έχοντας αυτοδιαλυθεί μέσα του από το 2015 και σήμερα ακόμα υφίστανται όλη αυτή την εκφυλιστική πορεία του προς τα δεξιά. Η αποχώρησή τους από το Podemos μπορεί να πλησιάζει (ήδη τον Μάρτιο πήραν την απόφαση να κατεβούν σε ξεχωριστά ψηφοδέλτια στις επόμενες τοπικές εκλογές), ενώ η προοπτική της στήριξης μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης υπό την ηγεμονία του PSOE είναι κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να στηριχτεί από την αριστερή πτέρυγα των Podemos.  Aλλά είναι ήδη αργά. Η πρόβλεψή μας είναι ότι όταν αποφασίσουν να αποχωρήσουν, οι Anticapitalistas θα βγουν αποδυναμωμένοι και με λιγότερο κύρος, καθώς θα θεωρούνται από τους αγωνιστές και αγωνίστριες των κινημάτων μέρος του προβλήματος στην κρίση της Αριστεράς και όχι μέρος της λύσης του, ακριβώς όπως έγινε και με την επαναστατική Αριστερά που συμμετείχε στο ΣΥΡΙΖΑ, οργάνωσε ψοφοδεώς την αντιπολίτευση στον Τσίπρα κι αποχώρησε τελείως καθυστερημένα. Κι είναι τραγωδία πραγματικά να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τα ίδια λάθη και να μην διδασκόμαστε από τα λάθη των συντρόφων στις άλλες χώρες. Όπως είναι τραγωδία και ότι η ISO το 2015 έκανε κριτική στην αυτοδιάλυση των Anticapitalistas στο Podemos και σήμερα αυτοδιαλύεται για να ανασυντεθεί με τους DSA και το κίνημα Σάντερς στις ΗΠΑ…

Η ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος στην Ισπανία και η οικοδόμηση μιας νέας μαζικής αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς πέρα και έξω από το Podemos και το PSΟE είναι επιτακτικά καθήκοντα για την υπεράσπιση των κοινωνικών κεκτημένων, για τον σεβασμό στις εθνοπολιτισμικές ιδιαιτερότητες της κάθε περιφέρειας, για την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ζωής και την αναχαίτιση του φασιστικού κινδύνου.

 Οι εκλογές για τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια του ΕΦΚΑ ολοκληρώθηκαν και σαν παράταξη θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσες και όσους μας τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες υλοποίησης του τερατουργήματος του ΕΦΚΑ, οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες των Ριζοσπαστικών Αγωνιστικών Κινήσεων στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, στηρίζοντας τον δύσκολο δρόμο του αγώνα, χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις και χωρίς ρουσφέτια.

Απευθυνθήκαμε στους συναδέλφους για να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτά που βιώνουμε και να εκφράσουν την αγανάκτηση για την απραξία των περισσοτέρων παρατάξεων, στηρίζοντας και δίνοντας δυναμική στη δική μας παράταξη.

Δυστυχώς αρκετοί και αρκετές επέλεξαν να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους με την αποχή, που ήταν αυξημένη σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Θέλουμε να επισημάνουμε όμως ότι αυτή η μέθοδος ευνοεί την συνέχιση της ίδιας κατάστασης, χωρίς να στέλνει κανένα μήνυμα αντίδρασης ή αλλαγής.

Οι Ριζοσπαστικές Αγωνιστικές Κινήσεις λάβαμε το 3,82% των συνολικών ψήφων (μόνιμοι και ΙΔΑΧ μαζί), με τους ΙΔΑΧ να μας αναδεικνύουν τρίτη δύναμη. Κρατήσαμε τα ποσοστά μας παρόλο που κινηθήκαμε ελάχιστα προεκλογικά, λόγω και της συμμετοχής μας στις καταλήψεις.

Εμείς σαν παράταξη θα συνεχίσουμε την δράση μας προσπαθώντας να σπάσουμε την απογοήτευση και κόντρα στην αποστροφή που υπάρχει σε πολύ κόσμο για τα συνδικάτα.

Θα εξακολουθήσουμε να παλεύουμε για αλλαγή των συσχετισμών σε αυτά, ενάντια στις παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού και του ρουσφετιού, μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ

 Εκλογές για τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια του ΕΦΚΑ την Πέμπτη 29 Νοέμβρη.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ – Αγωνιστικά, Ριζοσπαστικά, Ενωτικά

(Ψηφίζουμε με αστυνομική ταυτότητα και υποχρεωτικά βάζουμε 1 ή 2 σταυρούς στα ψηφοδέλτια για να είναι έγκυρα.)