1

ΔΕΘ 2022 versus «χειμώνας 1942»

|

του Πέτρου Σταύρου

<strong>ΔΕΘ 2022 versus «χειμώνας 1942»</strong>

Αν, σύμφωνα με την κυβέρνηση και κορυφαίους της υπουργούς, τους επόμενους μήνες θα περάσουμε τον πιο δύσκολο χειμώνα ύστερα από το 1942 (βλέπε Άδωνις Γεωργιάδης), τότε γεννάται το ερώτημα γιατί πράγμα ακριβώς την θέλουμε την ΔΕΘ και τις γνωστές εξαγγελίες μέτρων ελάφρυνσης και προθέσεων φιλολαϊκής οικονομικής πολιτικής; Ταιριάζουν με αυτό το ζοφερό κλίμα κάθε είδους γιορτές της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και της ανάπτυξης μπροστά σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση; Για την κυβέρνηση φαίνεται πως ταιριάζουν, μια και οι διαπιστώσεις περί του πιο δύσκολου χειμώνα δεν αφορούν την ίδια και τα μέτρα που οφείλει να πάρει, αλλά τους πολίτες. Αυτοί και αυτές, και κυρίως οι πιο ευάλωτοι/ες από αυτούς/ες, είναι που πρέπει να προσαρμοστούν, να πειθαρχήσουν και κυρίως να μην τολμήσουν να κατηγορήσουν μια κυβέρνηση που δεν φταίει σε τίποταη «καημένη» – ας όψεται η διεθνής κατάσταση!

Αν, κατά τα προηγούμενα χρόνια, ο ετήσιος θεσμός της ΔΕΘ ήταν μια αμφιλεγόμενη προσπάθεια να περιγραφεί, με εκλαϊκευμένους όρους, η μακροοικονομική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, στην αρχή της Ινδίκτου (οικονομικό έτος κατά τους Ρωμαίους) ίσως και με μια πτυχή αυτοκριτικής, δηλαδή «μετάνοιας» (κατά τους ορθόδοξους χριστιανούς και κληρονόμους της ρωμαϊκής παράδοσης) και μικροδιόρθωσης λαθών του προηγούμενου διαστήματος, φέτος πρόκειται, καθαρά, για πρωτοφανή πρακτική διαστρέβλωσης και συγκάλυψης της πραγματικότητας και ταυτόχρονα αποποίησης των όποιων κυβερνητικών -και πρωθυπουργικών- ευθυνών.

Οι διακηρύξεις

Η κυβέρνηση και ειδικότερα ο πρωθυπουργός, στη φετινή ΔΕΘ, λόγω και της υπόθεσης των υποκλοπών και του κόστους που αυτή είχε επί του κυβερνητικού και πρωθυπουργικού «προφίλ» και επί των δυνητικών «συμμάχων», επιχείρησαν να εμφανιστούν ως η μοναδική και αξιόπιστη«εγγύηση» της σταθερότητας, της ομαλότητας και της ισχυρής ανάπτυξης. Από ό,τι είδαμε και ακούσαμε, οι διακηρύξεις κινήθηκαν σε τρεις άξονες:

1) Κάποια λιγοστά μέτρα άμυνας για τουςκαταναλωτές απέναντι στις αποσταθεροποιημένες αγορές της ενέργειας, των τροφίμων και των ενοικίων.

2) Μέτρα εισοδηματικής και αγοραστικής στήριξης εργαζομένων και συνταξιούχων

3) παρεμβάσεις και προθέσεις, δηλαδή ευχές, «θωράκισης» της ισχυρής αναπτυξιακής τάσης που, υποτίθεται, χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία.

Κατά το παρελθόν και στον απόηχο της κρίσης του 2008 και των μνημονίων που ακολούθησαν, υπήρξε μια διεύρυνση των μακροοικονομικών και πολιτικών – κινηματικών συζητήσεων. Οι οικονομολόγοι και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος, κάτω από την πίεση κινημάτων και πολιτικών οργανώσεων, απομάκρυναν, μερικώς, τις αληθοφάνειες των «τυφλοσούρτηδων» της οικονομικής πολιτικής προς μια πιο ρεαλιστική και ταυτόχρονα ριζοσπαστική άποψη της οικονομίας. Ήδη όμως, από την εποχή της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η ευρεία συζήτηση έχει πλήρως εξαφανιστεί και έχει δώσει τη θέση της στη σιωπή, στον τεχνοκρατικό εμπειρισμό και την αποδοχή κάθε βραχυπρόθεσμης επιδοματικής πολιτικής της κυβέρνησης. Κάτω από την πίεση μιας τρομακτικά συνδυασμένης και πολυπαραγοντικήςκρίσης, ξεχνάμε ή δεν έχουμε καν τη διάθεση να ψάξουμε, λίγο παραπάνω, το υπόβαθρο της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής.

Ας επιχειρήσουμε λοιπόν εδώ μια συνοπτική αποτίμηση της λογικής αυτής της οικονομικής πολιτικής, στη βάση των εξαγγελιών της κυβέρνησης στο πλαίσιο της ΔΕΘ:

Τι είναι τα μέτρα προστασίας που παίρνει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την ακρίβεια και την αστάθεια των αγορών;

Να θέσουμε ευθέως το ερώτημα: Μπορεί να υπάρξει πραγματική προστασία από την ακρίβεια και τις αγορές; Η απάντηση είναι πως όχι αν δεν αλλάξουν οι ίδιες οι αγορές. Αλλά πριν από αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα άλλο: Στη σημερινή οικονομική συγκυρία οι τιμές αυξάνονται, με μεγάλη ταχύτητα, εξαιτίας των αγορών (της ενέργειας συγκεκριμένα, ή της αγοράς των ενοικίων π.χ.) ή αυξάνονται λόγω κάποιων άλλων παραγόντων; Δύσκολο αυτό το νέο ερώτημα γιατί, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι οι αγορές προσδιορίζουν τις τιμές των εμπορευμάτων και άρα το ύψος τους. Όμως, στην πραγματικότητα, οι αγορές προσδιορίζουν τις τιμές ισορροπίας, προσφοράς και ζήτησης, και μάλιστα οι σημερινές τιμές ισορροπίας είναι εξαιρετικά ασταθείς και ευμετάβλητες.

Τελικά, τι προσδιορίζει το ύψος των τιμών; Τα σημεία ισορροπίας προσφοράς και ζήτησης; Μα αυτά είναι σημεία ισορροπίας, σταθερά ή ασταθή και όχι σημεία χαμηλά ή ψηλά. Μήπως τις τιμές τις αυξάνει ο μηχανικός υπολογισμός με βάση το οριακό κόστος; Μα αυτός εξηγεί γιατί πληρώνουμε την μεγαβατώρα με βάση την τελευταία μονάδα που μπαίνει στο σύστημα και όχι γιατί η μεγαβατώρα έχει υψηλή τιμή. Για να μην μακρηγορούμε, λοιπόν, το ύψος των τιμών των εμπορευμάτων προσδιορίζεται, σε τελευταία ανάλυση,από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, δηλαδή από αυτό από το οποίο συνίσταται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και που είναι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν, στον οποίο ομνύει η κυβέρνηση, χρησιμοποιεί τις αγορές σαν μηχανισμό υπερενίσχυσης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Γι’ αυτό και το επιχείρημα ότι οι αγορές και ο ανταγωνισμός ρίχνουν τις τιμές δεν ισχύει σε αγοραίες συνθήκες ανισόμετρης ενίσχυσης των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Τόσο οι υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, των τροφίμων, των ειδών super market όσο και οι υψηλές τιμές των ενοικίων, στην ελληνική αγορά κατοικίας, οφείλονται στα ισχυρά ιδιοκτησιακά δικαιώματα που ενίσχυσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεκαετιών, τα μνημόνια, οι ιδιωτικοποιήσεις, τα χρηματιστήρια, η χαμηλή προσφορά κατοικιών, η εξάπλωση του τουριστικού τομέα, η συγκεντροποίηση των αγορών, τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια και οι μηχανισμοί προσδιορισμού της τιμής της μεγαβατώρας, με βάση το οριακό κόστος.

Αντίστροφα, κάθε τι που αμφισβητεί τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, όπως το εργατικό κίνημα, οι συνδικαλιστικοί αγώνες, το δίκαιο εμπόριο, οι δομές αλληλεγγύης, οι νέες τεχνολογίες και τεχνικές, οι συνεταιρισμοί και νέες μορφές παραγωγικών μονάδων, οι αποκεντρωμένες μονάδες παραγωγής ενέργειας, τα δημόσια προγράμματα κοινωνικής κατοικίας, οι περιορισμοί ενοικίων και το πλαφόν σε τιμές βασικών προϊόντων, οι κοινωνικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις και τελικά η αντικατάσταση του οριακού προσδιορισμού των ενεργειακών τιμών από τον προσδιορισμό με βάση το μέσο κόστος, ρίχνει τις τιμές.

Σύμφωνά με την εφημερίδα «Ναυτεμπορική» «Η Ελλάδα χρειάζεται να εισάγει περί τα 70 δισεκατομμύρια κιλοβατώρες για να καλύπτει τις ετήσιες ανάγκες. Αν η τιμή του φυσικού αερίου παραμείνει σε επίπεδα υψηλότερα των 240-250 ευρώ, αυτό σημαίνει ότι οι εισαγωγές μπορεί να φτάσουν να κοστίζουν ακόμη και 1,5 δισ. ευρώ σε μηνιαία βάση από μόλις 200-300 εκατ. ευρώ με βάση τις τιμές στις αρχές του 2021. Αυτή τη διαφορά είναι αδύνατον να μην την επιβαρυνθεί κάποιος». Αυτός ο κάποιος είναι οι ίδιες οι επιχειρήσεις, οι καταναλωτές, ο δημόσιος προϋπολογισμός, η ευρωπαϊκή ένωση και όλοι αυτοί μαζί κ.λπ. Μια άλλη είδηση λέει ότι όλος ο ενεργειακός κλάδος της Ευρώπης έχει μπει σε μεγάλο κίνδυνο χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης. Λόγω των υψηλών τιμών του φυσικού αερίου τα margin calls των επιχειρήσεων, δηλαδή οι υποτιμήσεις των εταιρικών εγγυητικών κεφαλαίων, είναι της τάξεως του 1,5 τρισ. δολ.! Αντίστοιχα είναι τα ποσά που πρέπει να καταβληθούν ως χρηματοοικονομικό στήριγμα (back up) στους ισολογισμούς αυτών των εταιριών. Τεράστια ποσά! Ταυτόχρονα, ο κίνδυνος κατάρρευσης της καταναλωτικής δαπάνης για ενέργεια (και όχι απλά η ορθολογική και σχεδιασμένη μείωσή της, λόγω της κλιματικής αλλαγής και της ανάγκης για ενεργειακή μετάβαση) απειλεί να στερήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις από τον απαραίτητο κύκλο εργασιών. Αλλά και η συγκέντρωση της προσπάθειας στην αποσόβηση της ενεργειακής κατάρρευσης μπορεί να μετατραπεί σε κατάρρευση της καταναλωτικής δαπάνης σε άλλους τομείς. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή! Γενικά, οι υπερβολικά υψηλές τιμές του φυσικού αερίου απειλούν με ισοπέδωση την αγοραστική δύναμη ευρύτατων εισοδηματικών στρωμάτων, με αποτέλεσμα τη βραχυκύκλωση όλης της οικονομίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται πως έχει χάσει τον έλεγχο της ενεργειακής της βάσης. Οι κίνδυνοι κατάρρευσης τόσο της προσφοράς όσο και της ζήτησης του εμπορεύματος «ενέργεια» είναι πολύ μεγάλοι. Εξίσου σημαντικοί είναι και οι κίνδυνοι χρηματοοικονομικής κατάρρευσης των μεγάλων επιχειρήσεων ενέργειας. Οι σημερινές τιμές του φυσικού αερίου, αλλά και του πετρελαίου, δεν αντανακλούν, ευθύγραμμα, κόστη παραγωγής ή απλά περιορισμένες ποσότητες λόγω πολέμου και κυρώσεων στη Ρωσία, ούτε κάποιον ανορθολογικό υπολογισμό. Δεδομένων όλων αυτών των περιορισμών της προσφοράς αντανακλούν, κυρίως,την προσπάθεια του καπιταλιστικού πόλουΕυρώπη να επανακτήσει την ενεργειακή του βάση, μέσα από τον ανταγωνισμό με την Ασία. Την μάχη αυτή την καθοδηγούν οι κεφαλαιακές δυνάμεις – ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής στον ενεργειακό, μεταφορικό και χρηματοπιστωτικό τομέα. Μεγάλος αντίπαλός τους, η αυτοαναφορικότητά τους.

Τελικά, τα μέτρα προστασίας και επιδοματικών ενισχύσεων μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης -και πολύ περισσότερο της ελληνικής- στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των ευρωπαϊκών αγορών δεν συνιστούν πραγματική ασπίδα για τα ευάλωτα στρώματα ή για το περιβάλλον και ούτε ωθούν προς την ενεργειακή μετάβαση, σε ένα άλλο οικολογικό μοντέλο εξοικονόμησης (και όχι απλά περιστολής της κατανάλωσης) και βέβαια μην περιμένουμε να ρίξουν τις τιμές ή να τις σταθεροποιήσουν σε χαμηλότερα επίπεδα. Σε ένα πρώτο στάδιο συνιστούν βραχυπρόθεσμες απόπειρες διατήρησης της ενεργειακής βάσης των επιμέρους χωρών-μελών καθώς και του ιδιωτικοποιημένου χαρακτήρα της (παρά τις κάποιες κρατικοποιήσεις που έχουν γίνει ή προτείνονται) που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν από τις ιστορικά υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, την ανεξέλεγκτη κατάρρευση της κατανάλωσης και τη δραματική αύξηση του κινδύνου και του κόστους αντιστάθμισης των μεγάλων ενεργειακών επιχειρήσεων.

Μεσομακροπρόθεσμα, όμως, διαφαίνεται η τάση να συνδεθούν ποσοτικά οι κρατικές ενισχύσεις με τη «δεξαμενή» των λεγόμενων υπερεσόδων των παραγωγών ηλεκτρικού ρεύματος και να συγκεκριμενοποιηθεί η στόχευση των ενισχύσεων στα πολύ χαμηλού εισοδήματος νοικοκυριά. Τα υπόλοιπα νοικοκυριά θα πρέπει να μειώσουν την κατανάλωση ενώ ο κρατικός προϋπολογισμός -ειδικότερα της Ελλάδας- θα πρέπει να ασχοληθεί με την εκ νέου παραγωγή πλεονασμάτων. Μένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι παραγωγοί ηλεκτρικού ρεύματος, που χάνουν τα υπερέσοδα, και αν θα περιορίσουν την παραγόμενη ποσότητα.

Ο χρονικός ορίζοντας αποτελεσματικής και επαρκούς λειτουργίας των μέτρων, σε επίπεδο ΕΕ, είναι άγνωστος. Σίγουρα όμως δεν καλύπτουν την χρονική απόσταση που αντικειμενικά υπάρχει μεταξύ της απόφασης κατάργησης μιας ενεργειακής πηγής και της αντικατάστασής της με μια άλλη, εξίσου ασφαλή με την προηγούμενη. Αν υποθέσουμε ότι επιτυγχάνεται, σε μια πρώτη φάση, η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας αλλά οι τιμές της ενέργειας συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, μέχρι πού μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Πόση κατανάλωση μπορεί να εξοικονομηθεί και με ποιον τρόπο; Η μεταφορά με αγωγούς του απαραίτητου φυσικού αερίου ήταν θεμελιακό στοιχείο της ευρωπαϊκής ενεργειακής βάσης. Αντίθετα, οι παραδόσεις υγροποιημένου φυσικού αερίου δεν είναι εξασφαλισμένες σε σταθερές τιμές και στις αναγκαίες ποσότητες, και κάθε φορά εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες. Η Ευρώπη, με αποκλειστικά δική της ευθύνη, βαδίζει σχεδόν στα τυφλά. Το ίδιο και η ελληνική οικονομία και τα μέτρα που παίρνει.

Τα υποσχόμενα μέτρα εισοδηματικής στήριξης της κυβέρνησης και ο ρόλος του «πατερούλη» της αγοράς εργασίας

Ας δούμε τώρα τα μέτρα εισοδηματικών ενισχύσεων που εξήγγειλε ο Κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ και αν αυτά συνιστούν κάποια πολύ σημαντική βοήθεια, για τα φτωχά εισοδηματικά στρώματα, ή όχι. Το ύψος τους θα ανέλθει μόλις σε 5,5 δισ. ευρώ και θα αφορούν σε:

  • επίδομα 250 ευρώ για περίπου 2.300.000 ευάλωτους (χαμηλοσυνταξιούχους, μακροχρόνια ανέργους, ανασφάλιστους υπερήλικες κ.λπ.)
  • πρόσθετη δόση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στους δικαιούχους του
  • αύξηση φοιτητικού επιδόματος στέγης
  • αύξηση επιδόματος θέρμανσης
  • έκτακτη ενίσχυση αγροτών και κτηνοτρόφων
  • αύξηση επιδομάτων σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων (νοσοκομειακοί, στρατιωτικοί κ.λπ.)
  • κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης
  • απαλλαγή από το 40% των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρηματιών που θα μετατρέψουν της θέσεις μερικής απασχόλησης σε πλήρους απασχόλησης
  • παρεμβάσεις ενίσχυσης της ιδιοκατοίκησης
  • αυξήσεις σε 1.500.000 συνταξιούχους έως και 7%, μετά από 12 χρόνια
  • νέα αύξηση του κατώτατου μισθού.

Η πρώτη παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα θα έπρεπε κανονικά να τα είχε υλοποιήσει η κυβέρνηση και χωρίς να ενσκήψουν η πανδημία, η ενεργειακή κρίση και η ακρίβεια. Τα περισσότερα από αυτά είναι μέτρα που προτείνει η έκθεση Πισσαρίδη, που αποτελεί τον οδοδείκτη της κυβέρνησης αυτής. Η έκθεση Πισσαρίδη προτείνει δραστική ελάφρυνση των οικονομικών υποκειμένων, από τους περισσότερους φόρους που βαρύνουν (τους εργοδότες και τους εργαζόμενους) την εργασία στον ιδιωτικό τομέα και τη διατήρηση, σε σημαντικά επίπεδα εισπραξιμότητας, των φόρων κατανάλωσης. Η σχετική μετατόπιση του φορολογικού συστήματος από την εργασία στην κατανάλωση θα πρέπει να συνοδευτεί από ειδικές επιδοματικές ενισχύσεις των χαμηλόμισθων.

Ξεκάθαρα πράγματα! Η έκθεση Πισσαρίδη προτείνει τη μείωση των άμεσων και έμμεσων κοινωνικών και ασφαλιστικών εισφορώνπρος το κοινωνικό κράτος και το ασφαλιστικό σύστημα και την αντικατάστασή τους από την, «εκ των ενόντων», επιδοματική φιλανθρωπία ενός ελάχιστου κράτους πρόνοιας. Η κυβέρνηση, έστω και με καθυστερήσεις, εφαρμόζει τον οδικό χάρτη της έκθεσης Πισσαρίδη.Δεν πρόκειται να εφαρμόσει ειδικές εισοδηματικές ενισχύσεις για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης. Θα εφαρμόσει αυτό που έλεγε από την αρχή της διακυβέρνησής της το 2019. Απλά το εξαγγέλλει σήμερα, το 2022, με αφορμή την ΔΕΘ και ενόψει του εκλογικού έτους 2023.

Η δεύτερη παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι για την λεγόμενη κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Από παραδείγματα που δημοσιεύτηκαν στον Τύποβλέπουμε το εξής εξωφρενικό του μέτρου αυτού: Εισοδήματα οριακά χαμηλόμισθων υπαλλήλων του Δημοσίου (10.000 ευρώ τον χρόνο) ενισχύονται με ολόκληρο… 1,8 ευρώ τον μήνα, ενώ εισοδήματα των 30.000 ευρώ ενισχύονται με 56 ευρώ τον μήνα. Με λίγα λόγια, το μέτρο αυτό αποδυναμώνει τα έσοδα του κράτους και ταυτόχρονα αφήνει ανεπηρέαστα τα χαμηλά εισοδήματα που υποφέρουν πιο πολύ από την τρομακτική ακρίβεια. Πέρα από το γελοίο ποσό που παραμένει στη διάθεση του εργαζόμενου/ης, η εφαρμογή του μέτρου αυτού είναι περισσότερο ιδεολογική και μεταδίδει το εξής μήνυμα: «Ξεχάστε τις αυξήσεις στο Δημόσιο. Αν πάρετε κάτι παραπάνω, θα είναι εκτός μισθού και θα συνδέεται με τα αδιευκρίνιστα συστήματα μπόνους και τη γενικότερη υπηρεσιακή σας εξέλιξη».

Η τρίτη παρατήρηση συνδέεται με τις υποτιθέμενες «σημαντικές» αυξήσεις που θα δοθούν στους συνταξιούχους. Λέγεται ότι θα χρησιμοποιηθεί (βάσει νόμου) ο αλγόριθμος (ΑΕΠ + Πληθωρισμός)/2. Σύμφωνα με αυτόν τον αλγόριθμο, οι αυξήσεις που θα δοθούν από το 2023 μπορεί να φτάσουν και το 7% μετά από 12 χρόνια (Οι εκτιμήσεις μιλάνε για πληθωρισμό 7% και ανάπτυξη κοντά στο 7% για ολόκληρό το έτος). Το ερώτημα είναι γιατί διαιρείται με το 2 το άθροισμα πληθωρισμού και ανάπτυξης; Προφανώς δεν υπάρχει ταμειακός λόγος για τη διαίρεση αυτή. Επιπρόσθετα, ο πληθωρισμός που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι/ες συνταξιούχοι είναι παραπάνω από τον επίσημο 7% και σε ορισμένες περιπτώσεις χαμηλοσυνταξιούχων μπορεί να φτάνει και το 20% ή και να το ξεπερνάει.

Ο πραγματικός πολιτικός – διανεμητικός λόγος που δίνονται αυτές οι συγκεκριμένες αυξήσεις είναι για να μειωθεί ακόμα περισσότερο το μερίδιο των συνταξιούχων στο εθνικό εγχώριο προϊόν, χωρίς να θιγεί η υποτιθέμενη κοινωνική ευαισθησία της κυβέρνησης και του κράτους απέναντι στις συνέπειες της ακρίβειας.

Ούτε αυτό το μέτρο πρόκειται να βοηθήσει τα χαμηλά εισοδήματα να αντιμετωπίσουν την οικονομική λαίλαπα που έρχεται. Μάλιστα, χάρη στην προηγηθείσα πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και Κατρούγκαλου με τους επανυπολογισμούς των συντάξεων και τις προσωπικές διαφορές, για να αισθανθούν πραγματικές αυξήσεις στις τσέπες τους οι συνταξιούχοι (κυρίως οι παλιοί πριν το 2016) θα έπρεπε να δοθούν άλλες πέντε – έξι τέτοιες αυξήσεις και κάπως να μειωθεί η προσωπική διαφορά που «φράζει» την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος του/της συνταξιούχου.

Η τέταρτη παρατήρηση αφορά την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ από 713 (αύξηση 5% περίπου) το 2023. Να θυμίσουμε ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού για το 2022 υπολογίζεται κατά 9,7%. Σύμφωνα, επίσης,με το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, μόνο τον Απρίλιο του 2022 ο κατώτατος μισθός υπέστη μείωση της αγοραστικής του δύναμης κατά 18%ενώ ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης κατά 28%. Η αδυναμία της εξαγγελίας, όμως, δεν φαίνεται μόνο στην τεράστια διαφορά που υπάρχει μεταξύ της απώλειας της αγοραστικής δύναμης και του ποσοστού της αύξησης. Τα ερωτήματα που έχουν δύσκολη απάντηση είναι δύο. Πρώτον: Περνάει η όποια αύξηση του κατώτατου μισθού στην υπόλοιπη μισθολογική κλίμακα; Και δεύτερον: Λαμβάνεται ο αυξημένος ονομαστικός κατώτατος μισθός;

Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι αρνητική. Σήμερα, στην ελληνική οικονομία και πολιτική – συνδικαλιστική σκηνή δεν υπάρχει εκείνο το συλλογικό υποκείμενο που να επιβάλλει την ουσιαστική επανέναρξη των πραγματικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Από το 2012 που διακόπηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις παρέμεινε ο κατώτατος μισθός με παγωμένες τις τριετίες (αναγνώριση προϋπηρεσίας). Ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα ήταν στα 1.241 ευρώ το 2011 και το 2021 ήταν στα 925 ευρώ.

Ταυτόχρονα, ισχύουν τρεις, τουλάχιστον, θεσμικές συνθήκες στην αγορά εργασίας και στο εργασιακό περιβάλλον που δεν αφήνουν να περνούν οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού στο διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων. Οι τρεις αυτές συνθήκες είναια) η εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, β) η εργασία και πληρωμή με μπλοκάκι και γ) η χρήση του εργόσημου ακόμα και από μεγάλες επιχειρήσεις. Όμως, όταν δεν υπάρχουν συλλογικά υποκείμενα της εργατικής τάξης, το κενό το καλύπτουν οι «πατερούληδες» κρατικοί λειτουργοί και πρωθυπουργοί. Η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν θα ενισχύσει την άμυνα των μισθωτών στρωμάτων απέναντι στην ακρίβεια, διότι ο ίδιος ο κατώτατος μισθός είναιπολιτικά και κοινωνικά απενεργοποιημένος από τις προηγηθείσες μνημονιακές πολιτικές.

Η πέμπτη παρατήρηση αφορά την πρόθεση της κυβέρνησης να ελέγξει και να περιορίσει τη μερική απασχόληση. Προτείνει μάλιστα το «γενναίο» μέτρο της μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών, κατά 40%, σε όποιον εργοδότη μετατρέψει τις θέσεις μερικής απασχόλησης σε θέσεις πλήρους απασχόλησης. Μα οι εργοδότες ήδη κερδίζουν κατά 50% απαλλαγές από τις ασφαλιστικές εισφορές, την ετήσια άδεια και την καταβολή των δώρων, με την εκτεταμένη εφαρμογή της μερικής απασχόλησης και 65% από την εφαρμογή του εργόσημου. Το σωστό μέτρο θα ήταν νομικός και διοικητικός περιορισμός των μορφών μερικής απασχόλησης, σε ποσοστό κάτω από το 20% ανά επιχείρηση. Με το μέτρο που προτείνει η κυβέρνηση, όλοι οι εργοδότες θα προσλάβουν μερικώς απασχολούμενους για να κερδίσουν μετά το 40%…

Η έκτη και τελευταία παρατήρηση αφορά στη διαφαινόμενη πρόθεση της κυβέρνησης να ασκήσει κάποιου είδους στεγαστική πολιτική και να αυξήσει την ιδιοκατοίκηση. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία παρέμβαση στην αγορά κατοικίας και ειδικά στη πλευρά της προσφοράς χωρίς δημόσια, κανονική (χωρίς χρηματοοικονομικές αλχημείες) και μακροχρόνια παρέμβαση δραστικής αύξησης της κοινωνικής κατοικίας. Η κυβέρνηση δεν λέει κάτι τέτοιο και περιορίζεται σε μέτρα που έχουν περισσότερο διακηρυκτικό χαρακτήρα, έκτακτης ανάγκης και περιορίζεται σε ομάδες-στόχους που θέλει να κερδίσει εκλογικά.

Επειδή η προσφορά νέας κατοικίας έχει πολλές πλευρές ανελαστικότητας, θα πρέπει το οποιοδήποτε δημόσιο πρόγραμμα αύξησης του κτηριακού αποθέματος κοινωνικής κατοικίας να συνδυαστεί με τον άμεσο έλεγχο των ενοικίων και ορισμένων πλευρών της τουριστικής αγοράς. Όμως ο έλεγχος των ενοικίων και γενικότερα της στεγαστικής αγοράς δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που η παρέμβασή της θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανάλογη της επιδοματικής– φιλανθρωπικής πολιτικής που ακολουθεί σε άλλους τομείς. H διαμονή σε οικονομικά προσιτά σπίτια μέσα από μακροχρόνια σχέση ενοικιαστή – ιδιοκτήτη, χωρίς ο δεύτερος να εκμεταλλεύεται τη μονοπωλιακή του θέση, αποτελεί μορφή ιδιοκατοίκησης που μια νεοφιλελεύθερη πολιτική δύναμη δεν μπορεί να καταλάβει ή να υπηρετήσει γιατί είναι ταγμένη στο πλευρό του ιδιοκτήτη και στη μεριά της αγοράς.

Η «ανάπτυξη» που ήρθε και κάποια στιγμή θα πέσει και στους «αποκάτω»

Ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ επανέλαβε το γνωστό κυβερνητικό αφήγημα περί της ανάπτυξης που επέστρεψε στην ελληνική οικονομία έπειτα από τις μεταρρυθμιστικές – φιλοεπενδυτικές παρεμβάσεις της πιο φιλοεπιχειρηματικής κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών. Έχει ασφαλώς δίκιο για τον φιλοεπιχειρηματικό χαρακτήρα των κυβερνητικών επιλογών, αλλά όχι ως προς το αν αυτές αντέστρεψαν την ιστορική τάση παραγωγικής παρακμής της ελληνικής οικονομίας, που παρατηρείται, ανελλιπώς, από το 2010.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται, και επιβεβαιώνεται από την ΕΛΣΤΑΤ, ότι ο ρυθμός ανάπτυξης είναι ο ισχυρότερος και ο δυναμικότερος στην Ευρώπη. Πράγματι, η ελληνική οικονομία ανέκαμψε από το υφεσιακό σοκ της πανδημίας αλλά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της, με συνυπολογισμό του κόστους διαβίωσης, είναι το δεύτερο χαμηλότερο της Ευρώπης και βρίσκεται στα επίπεδα του 2007 (καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει παρουσιάσει τέτοια κατάρρευση του βιοτικού της επιπέδου).

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι εξαγωγές εκτινάσσονται. Και όντως, κάποια στοιχεία δείχνουν σημαντική αύξηση των εξαγωγών. Όμως ξεχνάει να τα αντιπαραβάλει με τα στοιχεία των εισαγωγών τα δύο τελευταία χρόνια. Οι εισαγωγές προϊόντων, τα δύο τελευταία χρόνια, έχουν εκτιναχθεί και ο ρυθμός αύξησής τους γίνεται χρόνο με τον χρόνο εντονότερος. Η «εξαγωγική φρενίτιδα» που ισχυρίζεται η κυβέρνηση στηρίζεται κατά το 50%, με στοιχεία του ίδιου του ΣΕΒ, σε 270 μόνο επιχειρήσεις και μόνο σε μια δεκάδα προϊόντων.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι επενδύσεις που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια δεν έχουν προηγούμενο. Πράγματι, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι επενδύσεις, το 2021, αυξήθηκαν και σε σχέση με το 2020 και σε σχέση με το 2019. Είναι σίγουρο πως και το 2022 θα αυξηθούν σε σχέση με το 2021. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2021 είναι το πρώτο έτος, από το 2009 κι ύστερα, στο οποίο οι ακαθάριστες επενδύσεις ξεπερνούσαν τις αποσβέσεις των επιχειρήσεων. Όμως, ας σημειωθεί ότι τόσο προ της πανδημίας όσο και μετά, μέχρι το 2021, οι επενδύσεις των επιχειρήσεων στην ελληνική οικονομία ήταν οι τέταρτες χαμηλότερες στην Ευρώπη, ενώ τα κέρδη τους τα τρίτα υψηλότερα στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, η αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της οικονομίας γίνεται εμφανής στα στοιχεία που παρουσιάζουν το καθαρό απόθεμα μηχανολογικού εξοπλισμού των επιχειρήσεων μαζί με την απώλεια που συντελέστηκε στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Το 2019 το καθαρό απόθεμα αντιστοιχούσε σε 45,2 δισ. ευρώ, όταν το 2010 ήταν ίσο με 69,5 δισ. ευρώ.

Όσον αφορά τη βοήθεια που προέρχεται από το ΕΣΠΑ και το Ταμείο Ανάκαμψης, θα πρέπει κάποτε να ειπωθεί ότι η αναπτυξιακή δυναμική που προσθέτει στην ελληνική οικονομία υπολείπεται σημαντικά αυτής που εμπειρικά εκτιμάται από τα προϋπολογιστικά στοιχεία των διαθέσιμων πόρων των ευρωπαϊκών ταμείων. Μπορεί να δισεκατομμύρια να είναι αρκετά, αλλά αυτά δεν υπάρχουν διαθέσιμα και προκαταβεβλημένα στα ελληνικά ταμεία. Θα εισρεύσουν σε αυτά μόνο αν δαπανηθούν, πρώτα, εγχώριοι και κοινοτικοί πόροι που υπάρχουν στο ελληνικό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) από προηγούμενες επενδυτικές παρεμβάσεις. Όμως, η συνήθης στενότητα πόρων του ελληνικού ΠΔΕ δημιουργεί ασυνέχειες στη χρηματοδότηση των επενδύσεων και αυτό, με τη σειρά του, προκαλεί υστερήσεις που καταλήγουν σε μια αποδυναμωμένη αναπτυξιακή προσπάθεια.

Με λίγα λόγια, το επίσημο αφήγημα της κυβέρνησης εμφανίζει την ελληνική οικονομία με ένα εξαιρετικό ενδογενές δυναμικό και, επιπλέον, να αναπτύσσεται ραγδαία! Όμως, πολύ πιθανά αυτό να είναι ένα bounce–back growth effect, ένα φαινόμενο αναπήδησης δηλαδή από μια προηγούμενη κατάρρευση. Το παραγωγικό δυναμικό που χάνεται σε μια ύφεση δεν αναπληρώνεται αυτόματα, κατά τα επόμενα χρόνια. Δηλαδή, η χθεσινή ύφεση υπονομεύει την αυριανή παραγωγική ικανότητα.

Ταυτόχρονα, η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των βασικών χρηματοροών της και των μηχανισμών διανομής του παραγόμενου προϊόντος που μια οποιαδήποτε αναπτυξιακή διαδικασία δεν φαίνεται να αφορά καθόλου τους «από κάτω». Το αφήγημα της «στάγδην»οικονομίας -tricke down economics- όλων των φιλοεπιχειρηματικών κυβερνήσεων, ότι δηλαδή η ευημερία των «αποπάνω» θα πέσει σαν βροχούλα και στους «αποκάτω», δεν τα έχει καλά με την πραγματικότητα των οικονομιών στις οποίες ασκήθηκε.

Τα βασικά συμπεράσματα

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, στη φετινή ΔΕΘ, είναι εξαιρετικά συγκρατημένες παρότι έρχεται, κατά την ίδια, ο δυσκολότερος χειμώνας από το 1942. Μόνο 5,5 δισ. ευρώ θα δοθούν, δείχνοντας ότι η κυβέρνηση έχει ήδη μπει στη φάση συγκράτησης των δημόσιων δαπανών, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής δημοσιονομικής αυστηροποίησης του 2023 και των πολιτικών της ΕΚΤ. Δεν είναι τυχαίο πως επιμελητηριακοί εκπρόσωποι των μικρομεσαίων επιχειρηματιών επισημαίνουν κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί σε ΔΕΘ. Από τις πρωθυπουργικές ανακοινώσεις σχεδόν λείπουν οι αναφορές στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι παρεμβάσεις ευρύτατων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, κατά το 2020 και 2021, ακόμα και το 2022, θα αντικατασταθούν από την αναγκαία επιστροφή στα πρωτογενή πλεονάσματα το 2023. Οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων θα πρέπει να καταλάβουν ότι από τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού απουσιάζουν τα άμεσα μέτρα στήριξης αλλά υπάρχουν τα έμμεσα. Όλα τα επιδόματα προς τα χαμηλά εισοδήματα καταλήγουν αμέσως στις επιχειρήσεις της λιανικής.

Τα μέτρα αντιμετώπισης της ενεργειακής κρίσης και των υψηλότατων λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος ενώ επιχείρησαν, κατά το 2022, να αντιμετωπίσουν τη διαφαινόμενη κατάρρευση της κατανάλωσης και το σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας των ενεργειακών εταιρειών, κατά το 2023 θα δίνονται κλιμακωτά, ανάλογα με την κατανάλωση και τον κοινό ευρωπαϊκό βηματισμό, αποσκοπώντας ίσως στη χρυσή τομή μεταξύ της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της διατήρησης της ενεργειακής βάσης. Αυτή η χρυσή τομή είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την επαλληλία των κρίσεων που χτυπούν τις οικονομίες της Ευρώπης συνολικά.

Οι υπόλοιπες εισοδηματικές παρεμβάσεις τις κυβέρνησης δεν αποσκοπούν στο να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών εισοδημάτων, αλλά μόνο στη μερική αναχαίτιση της απόλυτης φτώχειας και των ακραίων μορφών υλικής στέρησης. Η Έκθεση Πισσαρίδη παραμένει ο οδοδείκτης της κυβέρνησης, και η οξύτατη πολύπλευρη κρίση είναι μια ευκαιρία για την περαιτέρω θεμελίωση ενός νεοφιλελεύθερου κράτους που αντιμετωπίζει μόνο με «ασπιρίνες» τις ακραίες συνέπειες του αποσυντονισμού των αγορών.

Οι διακηρυγμένες παρεμβάσεις για τη στέγη και την αγορά κατοικίας κινούνται ακόμα στη περιοχή του ευχολογίου. Καμία παρέμβαση στη συγκράτηση της αύξησης των ενοικίων δεν προβλέπεται, οι δε προθέσεις καθώς και οι τρόποι αύξησης της προσφοράς κτηριακού αποθέματος αποκαλύπτουν έναν σχεδιασμό στα λόγια και απόλυτη αδυναμία ανασύστασης μιας δημόσιας στεγαστικής πολιτικής. Θα έπρεπε κάποια στιγμή να ανατρέξουμε στους λόγους και στον τρόπο κατάργησης του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας. Μια τεχνογνωσία κοινωνικής στεγαστικής πολιτικής έχει χαθεί οριστικά.

Η απόλυτη επικράτηση των trickle down economics είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη. Θα πρέπει πρώτα να ευημερήσουν οι πλούσιοι για να πέσουν κάποια «ψίχουλα» στους φτωχούς. Το ζήτημα είναι πως το δόγμα αυτό δεν τεκμηριώνεται από τα εμπειρικά δεδομένα, δηλαδή από την πραγματικότητα.Δεν μπορούμε να «καμαρώνουμε» επειδή δεκαπέντε επιχειρήσεις αύξησαν τις εξαγωγές τους εν μέσω «δύσκολων καιρών». Θα πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά ποιο είναι το γενικότερο όφελος επειδή κάποιες επιχειρήσεις ευημερούν ή βρίσκουν διέξοδο στις διεθνείς αγορές. Η περιπτωσιολογία είναι ιδεολογία και μάλιστα κυρίαρχη ιδεολογία.

Τα μέτρα που εξήγγειλε στη ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι απλώς πρωτοφανώς ανεπαρκή και προκλητικά για την κοινωνία. Είναι ταυτόχρονα και πρόκληση για την αντιπολίτευση, πολιτική και κοινωνική, γιατί πρόκειται για μέτρα που αντιμετωπίζουν την κρίση ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού με την καταφυγή στην κυριαρχία του μονόδρομου και στην πειθαρχία της οικονομικής καταστολής.

Υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο του κ. Μητσοτάκη; Σε αυτό πρέπει να απαντήσουμε και να δουλέψουμε όλες και όλοι μας.

_________

1 https://naftemporiki.gr/finance/story/1901088/poso-stoixizei-stin-ellada-i-energeiaki-krisi

2 https://www.moneyreview.gr/business-and-finance/88043/kindynos-lehman-stin-energeia-margin-calls-1-5-tris-speydoyn-gia-diasoseis-oi-kyverniseis/

3 https://www.cnn.gr/oikonomia/chrima/story/328008/ti-simainei-i-katargisi-eisforas-allileggyis-deite-paradeigmta

4 https://www.inegsee.gr/wp-content/uploads/2022/05/ETHSIA_EKTHESI_2022_VASIKA_SYMPERASMATA.pdf

5 https://ergasiakadikaiomata.wordpress.com

6 Όπως παραπάνω

7 https://commune.org.gr/to-paragogiko-systima-tis-elladas-syrriknonetai/

8 https://www.inegsee.gr/wp-content/uploads/2022/07/Ethsia_Ekthesi_2022.pdf

9 https://www.insider.gr/epiheiriseis/242265/seb-tesseris-logoi-aisiodoxias-gia-tis-exagoges

10 https://www.inegsee.gr/wp-content/uploads/2022/07/Ethsia_Ekthesi_2022.pdf

11 https://www.capital.gr/oikonomia/3657619/g-kabbathas-gsebee-gia-tis-exaggelies-tou-prothupourgou-perimename-kai-perimenoume-perissotera

πηγή: https://commune.org.gr/deth-2022-versus-cheimonas-1942%c2%a8/?fbclid=IwAR1j3Ec4vOtGGSmWdhKOmFGwq0bONo45fU6BT-JDCypNCmRD2Ihqg4EBcZM



Εισοδηματική πολιτική, κρατική ενίσχυση και το πέρασμα (pass) των υποτελών τάξεων στην “λιτή ζωή”

|
<strong>Εισοδηματική πολιτική, κρατική ενίσχυση και το πέρασμα (pass) των υποτελών τάξεων στην «λιτή ζωή»</strong>

Οι  αυξήσεις τόσο στην τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και των καυσίμων  (πετρέλαιο, βενζίνη, φυσικό αέριο) μείωσαν  σε μεγάλο βαθμό το εισόδημα των εργαζόμενων. Η αντίδραση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, υπό τον φόβο της πολιτικής φθοράς και των ενδεχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων, είναι η ενίσχυση της καταναλωτικής δύναμης των εργαζομένων μέσω μιας πολιτικής επιδοτήσεων, είτε μέσω εκπτώσεων στα τιμολόγια της ενέργειας είτε μέσω των επιταγών  (vouchers) επιδότησης.  Μάλιστα, o υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Σκρέκας εκτίμησε ότι η επιδότηση του Σεπτεμβρίου θα ανέλθει σε 1,9 δισεκατομμύριο ευρώ. Από πολλούς και πολλές, αυτή η μορφή επιδότησης χαρακτηρίστηκε «επιδοματική πολιτική» που στόχο έχει την οικονομική ενίσχυση των νοικοκυριών προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες τους για ενέργεια και καύσιμα. Αρκετοί μάλιστα έκριναν ότι ο πρωθυπουργός αυτοδιαψεύσθηκε, αναγκαζόμενος να μετακινηθεί από τη νεοφιλελεύθερη δογματική αντίθεσή του στην επιδοματική πολιτική. 

Από το κοινωνικό κράτος, στο «δίχτυ προστασίας»

Η επιδοματική πολιτική στην Ελλάδα -και στα περισσότερα καπιταλιστικά και  αστικοδημοκρατικά κράτη-πρόνοιας-  διαμορφώνεται κυρίως μέσα από το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και το σύστημα της κοινωνικής προστασίας. Το πρώτο αφορά σε ασφάλιση κινδύνων (η ανεργία, η ασθένεια, το γήρας, η μητρότητα κ.λπ.) και χρηματοδοτείται μέσω των ασφαλιστικών εισφορών. Πρόκειται για σύστημα ανταποδοτικό. Το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας αφορά σε μονομερείς παροχές του κράτους προς άτομα ή κοινωνικές ομάδες προκειμένου να καλύψουν ανάγκες τους. Χρηματοδοτείται από την φορολογία. Οι παροχές αφορούν σε παροχές σε χρήμα, είδος ή κοινωνικές υπηρεσίες.

Ήδη από τη δεκαετία του ’80, στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού ασκούν κριτική ως προς  το κόστος των κοινωνικών δαπανών: το κράτος πρόνοιας ανακηρύσσεται κοστοβόρο. Οι πιέσεις που ασκούνται για το υψηλό κόστος του κράτους πρόνοιας οδηγούν σε μετασχηματισμούς της κοινωνικής πολιτικής και ειδικότερα της προνοιακής πολιτικής, που μεταλλάσσεται στο νεοφιλελεύθερο «δίχτυ προστασίας». Στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλει και η συζήτηση που ξεκίνησε την ίδια δεκαετία για την περίφημη υπο-τάξη (under class), ένα αταξικό μόρφωμα (άνεργοι/ες τοξικοεξαρτημένοι/ες, αρχηγοί μονογονεϊκών νοικοκυριών, αποφυλακισμένες/οι κ.λπ.),  που ταυτίζεται με τη ομάδα φτωχών και περιθωριοποιημένων που βρίσκονται εκτός του πεδίου της παραγωγής και κατανάλωσης, στις παρυφές της εργατικής τάξης. Άθροισμα ατόμων που, σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους, φέρουν την προσωπική ευθύνη της κατάστασής τους. 

Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη προτάσσει ένα ελάχιστα αναδιανεμητικό κράτος, περιστολή των κοινωνικών δαπανών και «δημοσιονομική πειθαρχία». Οι νεοφιλελεύθεροι διακηρύσσουν ότι την ευθύνη για τη δημιουργία της υπο-τάξης έχει το κράτος πρόνοιας˙ είναι αυτό που δημιουργεί κουλτούρα εξάρτησης στους φτωχούς, οι οποίοι προσδοκούν μονίμως οφέλη από τα επιδόματα που χρηματοδοτούν όσοι και όσες εργάζονται, έχουν μειωμένες φιλοδοξίες, είναι παθητικοί δέκτες των επιδομάτων, αποσύρονται εκούσια από την αγορά εργασίας, δεν ενεργοποιούνται και δεν αναλαμβάνουν την ατομική ευθύνη για την διασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσής τους.

Η οικονομική κρίση το 2009 στην Ελλάδα επέφερε σημαντικές αλλαγές στην κοινωνική πολιτική και ειδικότερα στις πολιτικές κοινωνικής προστασίας. Το τέλος της «ευημερίας και της ανεμελιάς» των εργαζόμενων τάξεων και το πέρασμα στον «λιτό βίο»  θεσμοθετήθηκε με την εφαρμογή τριών μνημονίων και την άσκηση σκληρών πολιτικών λιτότητας. Το σύστημα των προνοιακών παροχών μετατρέπεται σε σύστημα κάλυψης των «πραγματικών» αναγκών, και πλέον οι κοινωνικές δαπάνες στοχεύουν μόνο σε ειδικές «ευάλωτες» ομάδες (ομάδες-στόχους), διαμορφώνοντας έτσι ένα υπολειμματικό μοντέλο πρόνοιας που παρέχει ένα ελάχιστο «δίχτυ ασφάλειας». Η κρατική εγγύηση αφορά έτσι μόνο την ακραία ένδεια. Οι φτωχοί στρωματοποιούνται και όσοι/όσες δεν βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας εκπίπτουν της κοινωνικής προστασίας. Ακόμα και αυτές οι στοχευμένες παροχές στο πλαίσιο του «διχτυού ασφάλειας» (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο) προϋποθέτουν αυστηρούς ελέγχους των περιουσιακών και εισοδηματικών στοιχείων των δικαιούχων. Έτσι, μοναδικός εγγυητής της κοινωνικής αναπαραγωγής των υποτελών τάξεων αναδεικνύεται η αγορά.

Ανταγωνισμός και κρατικές ενισχύσεις

Ωστόσο η αγορά πρέπει να έχει κανόνες, κανόνες που διασφαλίζουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την προστατεύουν από αθέμιτες πρακτικές που διαστρεβλώνουν, αλλοιώνουν και νοθεύουν τον ανταγωνισμό. Η Συνθήκη της Λειτουργίας της Ένωσης (ΣΛΚ), προκειμένου να θωρακίσει θεσμικά και νομοθετικά την εσωτερική αγορά και τον ανταγωνισμό, εισάγει ρητή ρύθμιση που απαγορεύει τις κρατικές ενισχύσεις. Απαγορεύει δηλαδή ενισχύσεις που χορηγούνται με οποιαδήποτε μορφή από χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ή με κρατικούς πόρους οι οποίες νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό μέσω της ευνοϊκής μεταχείρισης ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής. Στο όνομα της ελευθερίας του  ανταγωνισμού, απαγορεύεται κάθε μορφή κρατικής ενίσχυσης προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα αποφέρει πλεονέκτημα, δηλαδή βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της επιχείρησης ή συγκεκριμένων κλάδων.

Η νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνησης της ΝΔ από την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας κατέστησε σαφή την αντίθεσή της με την όποια επιδοματική πολιτική. Κυβερνητικά χείλη διαλαλούσαν και διαλαλούν ότι τα επιδόματα δημιουργούν εξάρτηση και ότι μοναδική θεραπεία στην φτώχεια και την ανεργία είναι η ενεργοποίηση στην αγορά εργασίας. Μάλιστα, στο μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού της κυβέρνησης της ΝΔ, στο πόρισμα Πισσαρίδη, με σαφήνεια αναφέρεται ότι «είναι σημαντικό να εξασφαλιστεί ότι το σύστημα δεν γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από άτομα που δεν έχουν πραγματική ανάγκη». Να θυμηθούμε ότι από τις πρώτες παρεμβάσεις της κυβέρνησης ήταν οι μειώσεις των ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτών και εργαζομένων, που παρουσιάστηκαν ως ελάφρυνση των επιχειρήσεων από το «μη μισθολογικό κόστος» και ως αύξηση του μισθού των εργαζομένων. Παρεμβάσεις που περιόρισαν την ασφαλιστική πολιτική κάλυψης των κινδύνων των εργαζομένων. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και το νομοσχέδιο για τον ΟΑΕΔ, που ποινικοποιεί τους ανέργους και την επιδοματική πολιτική για την ανεργία και προτάσσει την ανάληψη της ατομικής ευθύνης για την αναπαραγωγή της εργασιακής τους δύναμης, με όρους μάλιστα αναγκαστικής εργασίας. 

Οι πρόσφατες επιδοτήσεις της κυβέρνησης δεν παρεκκλίνουν από την πολιτικής της, αυτή της  εγγύησης της κερδοφορίας μερίδων του κεφαλαίου, της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της υπολειμματικής και αυταρχικής  κοινωνικής πολιτικής που προτάσσει την ατομική ευθύνη στην ανάληψη των κινδύνων. Ειδικότερα οι πρόσφατες μειώσεις στα τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας, καθόλου δεν προσιδιάζουν σε επιδοματική πολιτική που παραπέμπει στο κοινωνικό κράτος, διότι δεν αφορά σε κάποιο χρηματικό ποσό που έλαβαν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς οι καταναλωτές, ούτε σε παροχή σε είδος. Πρόκειται για απευθείας μεταβιβάσεις στους παρόχους ενέργειας, μέσω των τιμολογίων. Πρόκειται για δημόσιο χρήμα που καταλήγει στα ταμεία των  ιδιωτικών  επιχειρήσεων παραγωγής και παροχής ρεύματος, αφορά δηλαδή σε πολιτική κρατικής ενίσχυσης. Ακόμη και η παροχή των διαφόρων pass, όπως το fuel pass, προς τα φυσικά πρόσωπα/καταναλωτές αφορά σε παροχές που καταλήγουν στις επιχειρήσεις. Ουσιαστικά, παρακάμπτοντας το θεσμικό πλαίσιο που απαγορεύει τις κρατικές ενισχύσεις, εφαρμόζεται μια έμμεση πλην σαφής πολιτική κρατικής ενίσχυσης των επιχειρήσεων.

Πρόσφατα μάλιστα, στο πλαίσιο αυτής της αυταρχικής υπολειμματικής πολιτικής επανέρχεται και το νεοφιλελεύθερο δόγμα της ορθολογικής επιλογής. Ορθολογική επιλογή που αδυνατούν να κάνουν οι υποτελείς τάξεις, αδυνατώντας να κάνουν σωστή χρήση των κρατικών επιδομάτων και της κρατικής αρωγής. Μάλιστα, οι κρατικές υπηρεσίες ανακάλυψαν ότι δεν υπάρχει διαφάνεια «στο σημερινό μοντέλο πληρωμής των κοινωνικών επιδομάτων, η οποία διευκολύνει τις αδήλωτες και σκιώδεις συναλλαγές, όπως χρήση ροζ τηλεφωνικών γραμμών και διαδικτυακό τζόγο». Στόχος λοιπόν είναι η πληρωμή της πλειονότητας των επιδομάτων του ΟΠΕΚΑ και της ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) να γίνεται με προπληρωμένες κάρτες, προκειμένου να ελέγχεται η ορθολογική χρήση των προνοιακών επιδομάτων, αλλά και να αποφεύγεται η φοροδιαφυγή, δηλαδή η είσπραξη του ΦΠΑ, για την οποία ευθύνονται οι υποτελείς τάξεις που τζογάρουν και κάνουν χρήση των ροζ τηλεφωνικών γραμμών!!! Όπως αναφέρει η αρθρογράφος, «Επικρατέστερο επίδομα για να μπει στην νέα λειτουργία -δηλαδή την πληρωμή μέσω προπληρωμένης κάρτας- είναι το επίδομα γέννας των 2.000 ευρώ που τέθηκε σε εφαρμογή από την1ηη Ιανουαρίου του 2020. Με την κάρτα αυτή οι δικαιούχες μητέρες θα μπορούν να αγοράζουν οποιοδήποτε προϊόν τούς χρειάζεται από οποιοδήποτε κατάστημα της χώρας με βρεφικά ή παιδικά είδη, αλλά δεν θα μπορούν να κάνουν ανάληψη ούτε ενός σεντ από αυτό, καθώς δεν θα αντιστοιχεί σε κάποιο τραπεζικό λογαριασμό τους».

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης στη ΔΕΘ δεν περιέχουν τίποτε άλλο παρά ένα μείγμα αυταρχικής υπολειμματικής κοινωνικής πολιτικής, με την μορφή των έκτακτων ενισχύσεων, της κρατικής ενίσχυσης προς τις εταιρείες και των πολιτικών βιοεξουσίας  και πειθάρχησης των υποτελών τάξεων. Ένα μείγμα πολιτικών μέτρων που θωρακίζει την κερδοφορία των επιχειρήσεων, επιφυλάσσει τον «λιτό βίο» για τα νοικοκυριά των εργαζόμενων τάξεων και αναπαράγει το οδυνηρό πέρασμα των υποτελών στη μη  αξιοβίωτη ζωή.

_________________________

1 Από τον ΟΑΕΔ, νυν ΔΥΠΑ, παρέχεται επίδομα ανεργίας, μακροχρόνιας ανεργίας, ειδικό εποχικό βοήθημα, ειδική παροχή προστασίας της μητρότητας, επίδομα διαμονής σε τουριστικά καταλύματα (κοινωνικός τουρισμός), επίδομα διαμονής σε παιδικές κατασκηνώσεις κ.λπ.

2 Τα προνοιακά επιδόματα αφορούν σε επιδόματα στήριξης της οικογένειας, όπως το επίδομα γέννησης ή το επίδομα παιδιού, επίδομα για όσους διαμένουν σε ορεινές και απομακρυσμένες περιοχές, επιδόματα σε άτομα με αναπηρίες, σε ανασφάλιστους υπερήλικες, επιδόματα στέγασης και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.  

3 Σύμφωνα με το  άρθρο 107 παράγραφος 1 της ΣΛΕΕ, κρατική ενίσχυση υπάρχει όταν η ενίσχυση χορηγείται από το κράτος , άμεσα ή έμμεσα μέσω κρατικών πόρων , καταλογίζεται στο δημόσιο, ευνοεί επιλεκτικά μία ή περισσότερες επιχειρήσεις, νοθεύει τον ανταγωνισμό  και επηρεάζει τις συναλλαγές μεταξύ χωρών της ΕΕ.

4 https://www.mononews.gr/oikonomia/meso-propliromenis-kartas-ta-proniaka-epidomata

πηγή: https://commune.org.gr/eisodimatiki-politiki-kratiki-enischysi-kai-to-perasma-pass-ton-ypotelon-taxeon-stin-liti-zoi/?fbclid=IwAR2lisjFPtM0SdmFsTzHx_CgLyIJck_B_KYE5_IzhxlPZEzZkwuhbsAHBpk



ΔΕΘ 2022 : ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ

|

Οι Εχθροί μας

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να επιβάλλει ένα καθεστώς πολιτικού αυταρχισμού πρωτόγνωρου για τα χρόνια μετά την πτώση της χούντας. Μερικά μόνο δείγματα των επιθέσεων αποτελούν: ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη με την κατάργηση του 8ωρου και την απαγόρευση της απεργίας, οι συνεχείς επιθέσεις της αστυνομίας στις διαδηλώσεις, η επιβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας και η συνολική επίθεση στη δημόσια παιδεία για την περαιτέρω υποβάθμιση της. Ούτε καν για τη δημόσια υγεία δεν ενδιαφέρθηκε αυτή η κυβέρνηση όπου προχώρησε σε απολύσεις αντί για προσλήψεις εν μέσω πανδημίας, φέρνοντας την Ελλάδα στις υψηλότερες θέσεις παγκοσμίως σε ποσοστό θανάτων!

Προσλαμβάνουν μόνο αστυνομικούς και παπάδες και αφήνουν το υπόλοιπο Δημόσιο υποστελεχωμένο να καταρρέει προκειμένου να εκχωρείται στο ιδιωτικό κεφάλαιο για εκμετάλλευση, με το περιβάλλον να καταστρέφεται από τσιμεντοποίηση, πυρκαγιές, ανεμογεννήτριες και άλλα τέτοια, που φέρνουν ανάπτυξη στα κέρδη των λίγων και ανυπολόγιστη καταστροφή για τον πλανήτη.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πατώντας στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, εντείνει το καθεστώς ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας που εγκαθιδρύθηκε στην περίοδο των Mνημονίων. Η ακρίβεια, ειδικά των ειδών πρώτης ανάγκης που καταναλώνουν τα λαϊκά στρώματα και είχε ξεκινήσει πριν το πόλεμο στην Ουκρανία, συνιστά μια συνεχή λεηλασία των εργατικών εισοδημάτων. Η κυβέρνηση προστατεύει τα υπερκέρδη που συσσωρεύουν οι μεγάλες εταιρίες, μας κοροϊδεύουν στα μούτρα με ελεημοσύνες τύπου tourism4all και vouchers.gov, ενώ η αντιπολίτευση δεν διεκδικεί διατίμηση στις τιμές ή κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ούτε οργανώνει αγώνες.

Η “νόμιμη” παρακολούθηση των τηλεφώνων του Ανδρουλάκη, δημοσιογράφων κ.α. έγινε με το πλαίσιο παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών που συνδιαμορφώθηκε από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Σύριζα με τις οδηγίες της ΕΕ. Τα πυκνά αυτά δίκτυα παρακολουθήσεων στρέφονται πρώτα κατά αγωνιστών, συνδικάτων και της Αριστεράς, όπως αποκαλύπτουν και οι καταγγελίες του σωματείου της ΠΕΝΕΝ και του ΚΚΕ, αλλά επεκτείνονται και σε εκπροσώπους του συστήματος, όσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους και μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων.

Την ίδια ώρα, κλιμακώνεται ο πόλεμος ενάντια στους πρόσφυγες με 100άδες επαναπροωθήσεις, άγνωστο αριθμό νεκρών με την υποστήριξη της ΕΕ – FRONTEX, ενώ κλιμακώνεται με τον πιο αντιδραστικό τρόπο ο θεσμικός ρατσισμός (και ενάντια σε γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ).

Η Ελλάδα έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ – (με έμμεση εμπλοκή της Ελλάδας στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία) και επιδιωκόμενα ανταλλάγματα στο πεδίο του επικίνδυνου ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού για τις εξορύξεις στην ΝΑ Μεσόγειο. Η κούρσα των εξοπλισμών με την αγορά πανάκριβων όπλων από Γαλλία και ΗΠΑ, φέρνει πιο κοντά την πιθανότητα πολέμου με την Τουρκία!

Εμείς

Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύεται ότι οι συλλογικοί αγώνες δεν σταματούν ούτε το καλοκαίρι, ούτε και τις πιο δύσκολες συγκυρίες. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Μαλαματίνα, την e–food, τον ΟΑΣΘ, σε χώρους της εστίασης και του τουρισμού δείχνουν την διάθεση για «αληθινή» αντιπαράθεση με τις αντεργατικές πολιτικές κυβέρνησης – εργοδοτών. Οι αγώνες αυτοί έρχονται σαν συνέχεια μεγάλων κλαδικών κινητοποιήσεων του προηγούμενου χειμώνα στην Cosco, στους εκπαιδευτικούς, πάλι στην e–food, στους ναυτεργάτες και αλλού.

Από τη διαδήλωση στη ΔΕΘ το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη, οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς πρέπει να ενισχύσουν την προσπάθεια για οργάνωση και συντονισμό των αγώνων.

Στη διαδήλωση αυτή είναι αναγκαίο να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή για να δυναμώσουμε το ποτάμι αντίστασης σ’ αυτήν την Κυβέρνηση, που πρέπει να πέσει με πάταγο! Με τους αγώνες μας θα τα καταφέρουμε!

Ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές και τα κέρδη του κεφαλαίου!

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Συγκέντρωση στις 6:00μμ στην Καμάρα

Πολ. Οργ. “Κόκκινο Νήμα”



Δύο μήνες κυβέρνηση ΝΔ: δώρα για το κεφάλαιο, τίποτα για τους εργαζόμενους. Όλοι-ες 7 Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ !

|

Η φετινή κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη ενόψει της ΔΕΘ 7 Σεπτέμβρη είναι ευκαιρία για μια πρώτη μαζική απάντηση στα μέτρα που υπόσχεται η κυβέρνηση της ΝΔ στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Δύο μήνες μετά τη νίκη της στις εκλογές αποδεικνύει ότι συνεχίζει επάξια το δρόμο που χάραξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ νομοθετώντας υπέρ του κεφαλαίου και ενάντια στην εργατική τάξη.

Έτσι μέσα στo καλοκαίρι, εκτός απ΄την κατάργηση του ασύλου, με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, καταργεί θετικά μέτρα για τους εργαζόμενους, για να ενισχύσει την “ευελιξία” της αγοράς. Αυτά αφορούν:

  • την κατάργηση της αιτιολογημένης απόλυσης από τους εργοδότες, δηλαδή το ότι ο εργοδότης έπρεπε να επικαλεστεί κάποιο βάσιμο λόγο για να προχωρήσει σε απολύσεις εργαζόμενων

  • την κατάργηση της κοινής και αλληλέγγυας ευθύνης του αναθέτοντος ενός έργου, του εργολάβου και του υπεργολάβου, που έδινε την δυνατότητα στους εργαζόμενους να διεκδικήσουν τα αιτήματα τους όταν (πολύ συχνά) έκλειναν οι εργολαβικές εταιρίες, από την επιχείρηση που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους

  • την αναστολή της προσφυγής των εργαζόμενων, όταν ο εργοδότης προσφεύγει σε συμφιλιωτική διαδικασία, με κίνδυνο να χαθούν οι νομικές-δικαστικές προθεσμίες

Η κυβέρνηση κάνει ένα δώρο στους επιχειρηματίες που ζητούσαν αυτές τις επιπλέον διευκολύνσεις, χωρίς να υπάρξει κάποια συζήτηση, προσπαθώντας να εμπεδώσει τον αυταρχισμό. Και δεν είναι μόνο αυτά. Τα δώρα προς το κεφάλαιο συνεχίζονται: η ΝΔ υπόσχεται μείωση φορολογίας των επιχειρήσεων στο 24% και το επόμενο έτος στο 20%, η ΔΕΗ βαδίζει προς ιδιωτικοποίηση και κατάργηση εκπτώσεων για την εμπρόθεσμη πληρωμή ρεύματος, το ΚΑΣ έδωσε θετική γνωμοδότηση για τις επενδύσεις Λάτση στο Ελληνικό.

Ο υπ. Εργασίας Βρούτσης έχει δηλώσει τις προθέσεις του να συνεχίσει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για περιορισμούς στο δικαίωμα στην απεργία και τον ελεύθερο συνδικαλισμό. Με δηλώσεις του αναφέρει ότι για να αποφασιστεί απεργία πρέπει να υπάρχει ηλεκτρονική ψηφοφορία που θα συγκεντρώνει ποσοστό 50%+1 και ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστών και μελών των συνδικάτων που μας γυρίζει πίσω αρκετές δεκαετίες, όταν η Ασφάλεια και η Αστυνομία παρέμβαιναν φανερά και κρυφά στα συνδικάτα για να τα ελέγξουν ή να τα διαλύσουν. Η κατάργηση του ΑΜΚΑ μεταναστών με απλή απόφαση και οι δηλώσεις Κικίλια για περίθαλψη κυρίως για Έλληνες (κατά προσφύγων και μεταναστών, ακόμα και τουριστών που έχουν Ευρωπαϊκή κάρτα περίθαλψης!) δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της ρατσιστικής δεξιάς του κόμματος του Μητσοτάκη.

Η κυβέρνηση θέλει να εμπεδώσει προκαταβολικά, πριν εμφανιστούν αντιδράσεις, το δόγμα ‘νόμος και τάξη’ σκληραίνοντας τα μέτρα καταστολής. Αυτό το νόημα έχει η επανασύσταση των ομάδων ΔΕΛΤΑ, η πρόσληψη επιπλέον 400 ΜΑΤατζήδων τη στιγμή που υγεία και παιδεία παρουσιάζουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, η συγχώνευση κάτω από την ομπρέλα του υπ. Δημόσιας τάξης, της μεταναστευτικής πολιτικής και του σωφρονισμού των φυλακών, η εκκένωση των καταλήψεων προσφύγων στα Εξάρχεια, οι προσαγωγές (ξανά!) των Τούρκων αγωνιστών ενώ βρίσκονταν σε διακοπές. Πίσω από την κατάργηση του ασύλου κρύβεται το πραγματικό πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που θα ακολουθήσει μέσα κι έξω απ΄ τα πανεπιστήμια: επίθεση σε δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες, καταστολή, εκφοβισμός των εργαζομένων και της νεολαίας. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να συνεχίσει τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα που της κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση Σύριζα.

Το σύνθημα της Νεας Δημοκρατίας είναι ένα: Όλα για το κεφάλαιο, τίποτα για τον εργαζόμενο. Πρέπει το επόμενο διάστημα να υπάρχει μια πρώτη απάντηση από το εργατικό κίνημα απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις. Οι μνημονιακές-αντεργατικές πολιτικές δεν θα σταματήσουν, αν δεν αντισταθούμε. Οι παρατάξεις της Αριστεράς και οι εργαζόμενοι με ενωτική κατεύθυνση μπορούμε να βάλουμε φραγμό στη Δεξιά. Όπως το έχουμε κάνει αρκετές φορές με τους αγώνες μας τα τελευταία χρόνια.

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 6.00 μ.μ Καμάρα
Πολιτική Οργάνωση ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ



ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΣΤΙΣ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ!

|

Ανακοίνωση ΜΕΤΑ για τις κινητοποιήσεις στο πλαίσιο της 84ης ΔΕΘ

Όλοι & όλες στη συγκέντρωση που θα γίνει στην Καμάρα, το Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2019, και ώρα 6μμ.

Η ΝΔ μόλις ανέλαβε την κυβέρνηση προχώρησε σε νέο μπαράζ αντεργατικών, αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών μέτρων, επιδιώκοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να εμπεδωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων το τι σημαίνει επιστροφή στην «κανονικότητα», την οποία επιμελώς είχε προετοιμάσει στην κυβερνητική του θητεία ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ πατάει σήμερα πάνω στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε άθικτο τον πυρήνα του αντεργατικού νομικού πλαισίου, που θεσπίστηκε στη μνημονιακή περίοδο, ενώ οι όποιες επιμέρους θετικές ρυθμίσεις δεν συνιστούσαν μια διαφορετική πολιτική έξω από τα όρια ανοχής του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας μας. Αντιθέτως, η συνέχιση των μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το έδαφος για την επανάκαμψη της ΝΔ στην κυβέρνηση.

Στο πλαίσιο αυτό, έχουμε μέτρα για τη θωράκιση του «κράτους του νόμου και της τάξης» με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και θετικών διατάξεων του Ποινικού Κώδικα, την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του, με την πρόσληψη νέων αστυνομικών και τη εξαγγελία για την επανασύσταση της αμαρτωλής ομάδας ΔΕΛΤΑ.

Με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, έχουμε την κατάργηση του λόγου της αιτιολογημένης απόλυσης και των ελάχιστων μέτρων προστασίας των εργολαβικών εργαζομένων, νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο και τους εφοπλιστές, καθώς την επιτάχυνση των διαδικασιών των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας της χώρας, ενώ προαναγγέλθηκαν και νέες παρεμβάσεις που στοχεύουν στον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και στη φαλκίδευση του δικαιώματος της απεργίας.

Η κατάσταση αυτή, μαζί με την αποδυνάμωση και κατάργηση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους και κυρίως αυτών που σχετίζονται με την εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, αποθράσυνε τους εργοδότες, οι οποίοι χρησιμοποιούν όλα τα μέσα και τις απειλές για να εξαναγκάσουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν χωρίς να διεκδικούν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους.

Η άκαμπτη, για παράδειγμα, στάση της εργοδοσίας της ΣΙΔΕΝΟΡ, η εντατικοποίηση της εργασίας, η τρομοκρατία και η μη τήρηση των στοιχειωδών κανόνων της εργατικής νομοθεσίας και των ΣΣΕ, ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους στο χώρο του τουρισμού, του επισιτισμού και των ξενοδοχείων, η κατασυκοφάντηση της ΔΕΗ από την ίδια την κυβέρνηση, για να την εκποιήσει στους ιδιώτες, δείχνουν ότι η κυβέρνηση, οι βιομήχανοι και οι εργοδότες νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν την αντεπίθεσή τους απέναντι στο κόσμο της εργασίας και να πάρουν τη ρεβάνς για την αμφισβήτησή τους την περίοδο 2010-2015.

Κάνουν όμως μεγάλο λάθος. Μπορεί να τους «ξέπλυνε» η κυβερνητική περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος να νιώθει απογοητευμένος, τα προβλήματα όμως επιβίωσης της Εργατικής Τάξης δεν παύουν να είναι παρόντα και να οξύνονται και να αποτελούν την κινητήρια δύναμη για νέους εργατικούς αγώνες.

Ήδη, οι κινητοποιήσεις των εργατών της ΣΙΔΕΝΟΡ και οι διαμαρτυρίες για τις συνθήκες εργασίας στο χώρο του τουρισμού που βγαίνουν έξω από τους τοίχους των ξενοδοχείων και των καταστημάτων εστίασης, καθώς και το διευρυνόμενο κίνημα αλληλεγγύης δείχνουν ότι η κατάσταση έχει και την άλλη διάσταση, που είναι οι αγώνες των εργαζομένων για να αλλάξουν τη ζωή τους.

Οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους θα είναι παρόντες, θα είναι το φάντασμα που πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια τους, όσο θα ζούμε σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και ανισότητας και όσο οι παραγωγοί του πλούτου, που είναι οι εργαζόμενοι, δεν μπορούν να απολαύσουν τα αγαθά του!

Οι πρώτες, λοιπόν, ημέρες της κυβέρνησης της ΝΔ δείχνουν ότι εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο που απαιτείται η ευρύτερη αγωνιστική συσπείρωση όλων των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, για να αποκρουστεί η νέα αντεργατική λαίλαπα των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού, του κράτους και της εργοδοσίας και να δοθεί νέα δύναμη και αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους ότι μπορούν, όχι μόνο να αντισταθούν, αλλά και να νικήσουν.

Δεν είμαστε ούτε μία «οικογένεια» με τους εργοδότες και το κεφάλαιο, ούτε τα ίδια συμφέροντα έχουμε. Μ’ αυτούς και με όσους τους εκπροσωπούν, είμαστε σε έναν διαρκή και ανειρήνευτο πόλεμο, και αυτό που φοβούνται είναι τη δύναμη που έχουμε όταν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι.

Το ΜΕΤΑ καλεί όλους τους εργαζόμενους και τα αγωνιστικά ταξικά σωματεία της Θεσσαλονίκης και των όμορων περιοχών να συμμετάσχουν στις φετινές αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με αφορμή τα εγκαίνια της 84ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και να συγκροτήσουν ένα ισχυρό εργατικό μπλοκ στη συγκέντρωση που θα γίνει στην Καμάρα, το Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2019, και ώρα 6μμ.

Από το ΜΕΤΑ, Αύγουστος 2019

Ανακοίνωση ΜΕΤΑ για τις κινητοποιήσεις στο πλαίσιο της 84ης ΔΕΘ



Η διαδήλωση στη ΔΕΘ: εργατικό αντάμωμα και «δείκτης» της ταξικής πάλης

|

Μια διδακτική ιστορία: η πρώτη… µνηµονιακή κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, οι αντιστάσεις, ο ηρωικός αγώνας των εργαζοµένων της ΕΑΣ, η πρώτη διαδήλωση στη ∆ΕΘ το 1992

Του Βαγγέλη Λιγάση

 

Το Σαββάτο 8/9/2018 αρκετές χιλιάδες εργαζοµένων θα βαδίσουν στους δρόµους της Θεσσαλονίκης, δυστυχώς σε πολλαπλές χωριστές συγκεντρώσεις, παράλληλα µε τα «επίσηµα» εγκαίνια της ∆ΕΘ από τον πρωθυπουργό. Τα εργατικά αιτήµατα θα αποτυπώνονται στα πανό και τα συνθήµατα των εργατικών οργανώσεων, και τα φληναφήµατα της «καθαρής εξόδου» θα έχουν την πρώτη τους απάντηση «στο πεζοδρόµιο». Είναι µια διαδήλωση που θεωρείται πανελλαδικό «εργατικό αντάµωµα» για πάνω από 25 χρόνια και που η µαζικότητα – µαχητικότητά της ακολουθεί τα σκαµπανεβάσµατα της ταξικής πάλης.

Οι πιο πρόσφατοι «σταθµοί» που µας έρχονται στο νου είναι αυτοί του 2006 (µε το κίνηµα του άρθρου 16 σε εξέλιξη), όπως και της αντιµνηµονιακής εξέγερσης 2010-2012, που ανάγκασε τον Σαµαρά το 2012 να µη δώσει καν την καθιερωµένη συνέντευξη Τύπου. Ωστόσο, ιδιαίτερη σηµασία έχει η αναφορά στη «γέννηση» της εργατικής πανελλαδικής διαδήλωσης στη ∆ΕΘ.

 

 

Έτσι ξεκίνησε…

Ήταν 12/9/1992 όταν άρχισαν να συγκεντρώνονται λίγες εκατοντάδες µέλη εξωκοινοβουλευτικών αριστερών οργανώσεων σε µια «απαγορευµένη» από την κυβέρνηση συγκέντρωση-διαδήλωση. Αγνοώντας τις αυστηρές προειδοποιήσεις και τις συστάσεις για µη συµµετοχή από το Εργατικό Κέντρο, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ, συγκεντρώνονταν για να «υποδεχτούν» τους εργαζόµενους της πρώην ΕΑΣ (Εταιρεία Αστικών Συγκοινωνιών της Αθήνας) και να πορευτούν µαζί τους προς τα εγκαίνια της ∆ΕΘ, που θα πραγµατοποιούσε ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Μητσοτάκης.

Πράγµατι, το πρωί 57 λεωφορεία γεµάτα ΕΑΣίτες ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη. Στο ύψος της Χαλκίδας ενώθηκαν µαζί τους 2 λεωφορεία µε εργαζόµενους από το εργοστάσιο Τσαούσογλου. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και οι συγκεντρωµένοι ξεπερνούν πλέον τις 2 χιλιάδες, όταν έρχονται τα πρώτα νέα: Οι ΕΑΣίτες σε Γεν. Συνέλευση στη Λάρισα έχουν αποφασίσει να συνεχίσουν παρά τη φηµολογία για σκληρό χτύπηµα από τα ΜΑΤ (έχει ανέβει ήδη στην πόλη, για ενίσχυση, ο κύριος όγκος διµοιριών του Λεκανοπεδίου) και παρά την αντίθετη προτροπή του προέδρου τους Ανδρέα Κολλά (ΠΑΣΟΚ). Περίπου µία ώρα µετά, µια χούφτα άνθρωποι µπαίνουν στη συγκέντρωση εν µέσω επευφηµιών. Ανάµεσά τους ξεχωρίζει ο Χρήστος Σταµούλος, γραµµατέας του σωµατείου, µέλος του ΚΚΕ, και αναγνωρισµένος µπροστάρης του ανυποχώρητου αγώνα των ΕΑΣιτών. Λίγο πριν τη Θεσσαλονίκη, η αστυνοµία είχε µπλοκάρει το δρόµο και η ηγεσία του σωµατείου αποφάσισε να πάρουν το δρόµο της επιστροφής πλην µιας ορισµένης αντιπροσωπείας.

Η διαδήλωση ξεκινάει «δεµένη» όλη σε κορδόνια µε το φόβο της επικείµενης καταστολής να πλανάται (όπως άλλωστε και τα ελικόπτερα πάνω από το κεφάλι µας) και µέσα από αλλεπάλληλα µπλόκα της αστυνοµίας διαδηλώνει για ώρες σε όλη την πόλη µε αντικυβερνητικά – αντικαπιταλιστικά συνθήµατα.

Τρεις µέρες µετά, στη διαδήλωση του Εργατικού Κέντρου οι διαδηλωτές ξεπερνούν τις 10 χιλιάδες και ένας αχός ακούγεται πάνω από την πόλη «ΕΑΣ-ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς» (ο Κ. Μητσοτάκης). Αυτό ήταν: η κυβέρνηση έχει απονοµιµοποιηθεί στην πλειονότητα των εργαζόµενων, το σύνθηµα αυτό θα ακούγεται σε όλες τις µικρές και µεγάλες κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν. Πέρα από τις κοινοβουλευτικές ίντριγκες (δηµιουργία κόµµατος Σαµαρά, αποστασία βουλευτών Ν∆), η µοίρα της πιο ακραιφνούς (µέχρι τότε) νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης είναι προδιαγεγραµµένη. Το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται στην κυβέρνηση και το 2ο νοµοσχέδιο που ψηφίζει (1993, εν µέσω κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισµού) είναι για την επανακρατικοποίηση της ΕΑΣ (ΕΘΕΛ) και την επαναπρόσληψη των απολυµένων.

 

Από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως τη «µάχη της ΕΑΣ»

Τι είχε όµως συµβεί πιο πριν;

Τον Απρίλη του 1990 η Ν∆ µε τον Κων. Μητσοτάκη επικεφαλής βγαίνει νικήτρια στις εκλογές µε το σαρωτικό 47%. Έχει προηγηθεί (1989) η κατάρρευση του υποτιθέµενου «υπαρκτού σοσιαλισµού» και ο πολιτικοοικονοµικός θρίαµβος του «νεοφιλελευθερισµού». Οι κοντυλοφόροι του συστήµατος της εκµετάλλευσης φλυαρούνε για το «τέλος της ιστορίας» ή παπαγαλίζουν το «Θατσερικό» there is no alternative (δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από την ζούγκλα της κοινωνίας του κέρδους). Η αριστερά (σταλινικής ή ευρωκοµµουνιστικής κοπής) άλαλη και οργανωτικά τσακισµένη. Έχει προηγηθεί άλλωστε η δοκιµασία της στη συνδιαχείριση του συστήµατος µε τη συγκυβέρνηση Τζανεττάκη το 1989 (όπου θα πρωτοσυναντήσουµε τους Φ. Κουβέλη και Γ. ∆ραγασάκη σε υπουργικούς θώκους σε µια κυβέρνηση που στηρίχτηκε από τη Ν∆, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και την ΕΑΡ). Το ΠΑΣΟΚ, βυθισµένο στα σκάνδαλα και την καµαρίλα, έχει προδώσει τα λαϊκά στρώµατα που το ψηφίζανε, αλλά λόγω της ιστορικά καταχτηµένης σχέσης µε τα συνδικάτα κρατάει το ρόλο της αξιωµατικής αντιπολίτευσης.

Με την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, µάζες φθηνών και χωρίς δικαιώµατα εργατών (κυρίως από Αλβανία) κατακλύζουν τις πόλεις και την ύπαιθρο. Με την σε εξέλιξη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας διαφαίνονται ευκαιρίες για την «ύαινα» του ελληνικού αστισµού. Το Φεβρουάριο του ’92 έχουµε το (παρα)κρατικά οργανωµένο συλλαλητήριο «για τη Μακεδονία» (όπου παρευρίσκεται και ο αριστερός «ηγέτης» Λεωνίδας Κύρκος). Αξίζει να αναφέρουµε την έκδοση του γενέθλιου 1ου φύλλου της Χρυσής Αυγής µία βδοµάδα µετά το αθηναϊκό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία (10/12/92) µε χρήµατα από «λαχείο» (φήµες που θέλουν να χρηµατοδοτείται από µυστικά κονδύλια του υπ. Εξωτερικών θεωρούνται κακόπιστες…). Ο ρατσισµός και ο εθνικισµός εµποτίζουν µε το δηλητήριό τους κάθε λογής «δυστυχισµένους». Στο διαγκωνισµό για την ανάδειξη της ηγεσίας των «ελληνόψυχων», εκτός από τον σεσηµασµένο πολιτικό απατεώνα Α. Παπανδρέου και γνωστούς ευπατρίδες όπως ο κ. Κακλαµάνης, µπαίνουν και πρώην αριστεροί όπως ο Α. Λεντάκης.

Ο Κ. Μητσοτάκης αποδεικνύεται πραγµατικός οδοστρωτήρας. Άλλωστε, ήταν (µε τον κυνισµό του συνήθιζε) απόλυτα ειλικρινής όταν δήλωσε, µετά την ψήφιση του 1ου µνηµονίου (Μάιος 2010), ότι η κυβέρνησή του ήταν 20 χρόνια µπροστά!

Το «έργο» του: Τρεις (αντι)ασφαλιστικές µεταρρυθµίσεις (’90, ’91, ’92). Υπερφορολόγηση των «µικροµεσαίων» µε τεκµαρτή φορολογία. Ανάθεση µεγάλων οδικών αξόνων (Αττική οδός, Ρίο-Αντίρριο) και του αεροδροµίου των Σπάτων µε τη µορφή της αυτοχρηµατοδότησης (διόδια κ.ά.) στους κολοσσούς των ελλ. τεχνικών εταιρειών (παράλληλα µε την κατάργηση της ΜΟΜΑ – της κρατικής υπηρεσίας τεχνικών έργων). «Απελευθέρωση» της κίνησης κεφαλαίων. «Απελευθέρωση» του ανταγωνισµού µε κατάργηση κρατικών µονοπωλίων (Ο.Α., ΕΛΤΑ, καζίνα, µαρίνες, ∆ΕΗ). Για την «ανάπτυξη» κάποιων αγορών, κλείσιµο ή παρεµπόδιση των κρατικών εταιρειών να αναπτύξουν σχετικές υπηρεσίες (π.χ. κατάργηση λεωφορείων ΟΣΕ, κατάργηση υπηρεσίας ταχυµεταφορών ΕΛΤΑ, απαγόρευση ΟΤΕ για ορισµένα χρόνια να αναπτύξει δίκτυο κινητής τηλεφωνίας). «Απελευθέρωση» του ∆ηµοσίου από 66 κρατικοποιηµένες βιοµηχανίες του ΟΑΕ (ΑΓΕΤ, Πειραϊκή-Πατραϊκή κ.λπ. – µε 6.500 εργαζόµενους). «Απελευθέρωση» (ρευστοποίηση πλειοψηφικού πακέτου) των κρατικών τραπεζών από (κερδοφόρες) επιχειρήσεις (Ναυπηγεία Ελευσίνας, Τράπεζα Αθηνών, Βιοµ. Ζάχαρης, ΕΑΒ, Λιπάσµατα, Olympic Catering). «Απελευθέρωση» των τιµών όλων των αγαθών (πλην των φαρµάκων) και κατάργηση όλων των προηγούµενων προβλέψεων π.χ. στις τιµές των ενοικίων, των καυσίµων, του ψωµιού κ.λπ. «Απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας µε εισαγωγή µερικής απασχόλησης, διεύρυνση ωραρίου κ.λπ.

 

Οι αντιστάσεις

Ευνόητο είναι ότι τόση «απελευθέρωση» δηµιουργεί αντιδράσεις και πράγµατι η ΟΛΜΕ, µε µεγάλη απεργία το 1990, οι εργαζόµενοι στις υπό εκκαθάριση επιχειρήσεις και κυρίως οι µαθητικές καταλήψεις του χειµώνα ’90-’91 (στη διάρκεια των οποίων, στην Πάτρα, δολοφονήθηκε ο Ν. Τεµπονέρας) δηµιούργησαν προβλήµατα στην πολιτική του Κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο, κανένας αγώνας δεν είχε τέτοια διάρκεια και χαρακτηριστικά όσο ο αγώνας των εργαζοµένων της ΕΑΣ ώστε να γίνει σύµβολο της αντιπαράθεσης µε το νεοφιλελευθερισµό, συγκεντρώνοντας το µίσος των «από πάνω» και τη συµπαράσταση των «από κάτω».

Το Φεβρουάριο του 1991, οι εργαζόµενοι καταλαµβάνουν τα γραφεία της διοίκησης και κηρύσσουν απεργία ζητώντας αυξήσεις! Παρά την κήρυξη της απεργίας παράνοµης, την επιστράτευση και την κυκλοφορία στρατιωτικών οχηµάτων, µε ευχάριστο επεισόδιο το ξύλο που τρώνε τα ΜΑΤ έξω από το υπ. Συγκοινωνιών, η απεργία νικάει ένα µήνα µετά! Η πρόκληση για τους «ταλιµπάν» του θατσερισµού είναι εκεί. Τον Ιούλιο του 1992 και αισθανόµενη ισχυρή, η κυβέρνηση ανακοινώνει την απόλυση 1.200 (τεχνικοί, διοικητικοί) εργαζοµένων µε εναλλακτική την ιδιωτικοποίηση. Στις 23/7 στο γήπεδο του Σπόρτινγκ 8.000 εργαζόµενοι αποφασίζουν απεργία διαρκείας µε σύνθηµα «ή όλοι ή κανένας». Με τα λεωφορεία να φυλάσσονται από τους απεργούς στα 5 αµαξοστάσια και τα ΜΑΤ να σπάζουν τα µούτρα τους ακόµη µια φορά σε νυχτερινή έφοδο που επιχειρούν στις 2/8, η «αγανάκτηση για την προκαλούµενη ταλαιπωρία» βρίσκει αυθεντικούς εκφραστές στον «προοδευτικό χώρο», που µιλάει για «εργατική αριστοκρατία» και στην «αριστερίζουσα» «Ελευθεροτυπία» που λανσάρει για τους αγωνιζόµενους εργαζόµενους τον υποτιµητικό όρο «Σταµουλοκολλάδες» (Κολλάς, ο πρόεδρος του σωµατείου και Σταµούλος, ο αγωνιστής ηγέτης του απεργιακού αγώνα).

Στις 7/8 ψηφίζεται η ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ, µέσω της δηµιουργίας της ΣΕΠ και της παραχώρησης των 1.700 λεωφορείων για εκµετάλλευση έναντι πινακίου φακής στους «πρόθυµους» από τους οδηγούς, τους γνωστούς «νοικοκυραίους»,  πολύτεκνους και βεβαίως στους διαχρονικά αγαπηµένους της δεξιάς ΚΤΕΛατζήδες. Ταυτόχρονα, µε στρατιωτική επιχείρηση καταλαµβάνονται όλα τα αµαξοστάσια.

Οι εργαζόµενοι, νιώθοντας ότι ο αγώνας θα είναι µακρύς, οργανώνουν απεργιακό ταµείο και ζητάνε συµπαράσταση. Κυρίως οι γυναίκες τους ξαµολιούνται σε λιµάνι, σταθµούς, διόδια κ.λπ. (µην ξεχνάµε ότι είναι Αύγουστος, που η Αθήνα αδειάζει) και ήδη µέσα από τις πρώτες ώρες µαζεύονται πολλά εκατοµµύρια δραχµές. ∆ηµιουργούνται επιτροπές συµπαράστασης από άλλες πόλεις, συνδικάτα εκφράζουν οικονοµικά την αλληλεγγύη τους, φούρνοι προσφέρουν δωρεάν ψωµί κ.λπ.

Ο Αύγουστος και ο Σεπτέµβριος κυλάνε µε διαδηλώσεις (20/8, 60.000 κόσµος), προσπάθειες ανακατάληψης των αµαξοστασίων (µε πιο αιµατηρή -από 50 τραυµατίες ένθεν κι ένθεν- αυτή στο Βοτανικό 21/8), συλλήψεις, δολιοφθορές (όπου πρωτοστατούν και συλλαµβάνονται από τους εργαζόµενους ένας ασφαλίτης και ένας …δασοπυροσβέστης) κ.λπ. παρενοχλήσεις, µε διάσηµο το κυριολεκτικό ξεβράκωµα 9/10 σε 13 «νοικοκυραίους» απεργοσπάστες που είχαν πάει ξηµερώµατα από την πίσω πόρτα στο Εφετείο να πάρουν πιστοποιητικό ποινικού µητρώου για την απόκτηση λεωφορείου των ΣΕΠ.

Μετά την προαναφερόµενη απόπειρα και διαδήλωση στη ∆ΕΘ, οι «Σταµουλοκολλάδες», σύµβολο πλέον ασυµβίβαστου αγώνα, «άγριας απεργίας», συνεχίζουν την οργάνωση της αλληλεγγύης µε συναυλίες, διαδηλώσεις, παραστάσεις έως και την 16/6/’93 που οργανώνουν πορεία απελευθέρωσης για τους 8 φυλακισµένους συναδέλφους τους.

23/12/1993 οι ΕΑΣίτες διαδηλώνουν νικητές από τα γραφεία του σωµατείου τους στο αµαξοστάσιο της Πέτρου Ράλλη. Οι 200 εργαζόµενοι µε ποινικές διώξεις απαλλάσσονται.

∆εν γυρίσανε όλοι πίσω στη δουλειά τους. Κάποιοι δεν άντεξαν στην ανεργία και αυτοκτόνησαν. Επίσης 500 περίπου απεργοσπάστες που µε την παραίνεση της πρώην κυβέρνησης είχαν γίνει µικροϊδιοκτήτες λεωφορειούχοι (ΣΕΠίτες) δεν το τολµήσανε…

 

«Όποιαδήποτε οµοιότης είναι συµπτωµατική»…

Κλείνουµε, λοιπόν, αυτήν τη διδακτική ιστορία, µε τις εξής διευκρινίσεις:

α) Οποιαδήποτε οµοιότητα, συνωνυµία, αντιστοιχία προσδιορίσει ο καθένας µε σηµερινά πρόσωπα και πράγµατα είναι εντελώς συµπτωµατική και δεν ευθυνόµαστε εµείς γι’ αυτές.

β) Ένα κόκκινο νήµα συνδέει τους αγώνες των όπου γης πληβείων, όχι στα κιτάπια της ιστορίας, αλλά στις καθηµερινές (και πιθανά χαµηλών προσδοκιών) προσπάθειες των αγωνιστών τού σήµερα.   

Όσοι/ες θέτουµε στόχο να ανατρέψουµε το καθεστώς των µνηµονίων, πρέπει στους επόµενους µήνες και στα επόµενα χρόνια να πάρουµε δύναµη από την ιστορία των αγώνων της τάξης µας, να µην υποτιµήσουµε καµία -την πιο αδύναµη και µικρή- κινητοποίηση και κανένα σκίρτηµά της, να δουλέψουµε συστηµατικά για τη στήριξη των εστιών αντίστασης, για το συντονισµό και την κλιµάκωση των αγώνων. Όχι µόνο «πρέπει», αλλά µπορούµε!



Κοινό κείμενο αριστερών οργανώσεων: Στη ΔΕΘ βγαίνουμε στο δρόμο για τις ζωές μας, ενάντια σε Κυβέρνηση, ΗΠΑ και εθνικιστές

|

Στις ΔΕΘ έχουμε συνηθίσει σε εξαγγελίες κενού περιεχομένου. Στη φετινή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζει ακόμα μια επικοινωνιακή φιέστα.

Το νέο αφήγημά της, βγαλμένο από τη ναφθαλίνη, έχει «έξοδο από τα μνημόνια». Ένα ακόμα ψέμα! Η ολοκλήρωση του προγράμματος στέφθηκε με «απόλυτη επιτυχία» για τους αξιωματούχους της ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο, εγχώριο και μη. Και πράγματι η υποταγή της κυβέρνησης στη μνημονιακή λογική είναι απόλυτη. Το 48% των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας το αποδεικνύει πιο στέρεα και θλιβερά από κάθε ανακοίνωση.

Το ελληνικό κράτος θα βρίσκεται υπό αυστηρή επιτήρηση ανά τρίμηνο. Επιπλέον, έχουν συμφωνήσει αβάσταχτα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060 και νέα μέτρα μέχρι το 2022. Το κόψιμο των συντάξεων, η μείωση του αφορολόγητου και το ξεσπίτωμα χιλιάδων ανθρώπων μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών είναι μόνο μερικά από αυτά.

Η διαρκής λιτότητα, η ανεργία, η ακραία φτώχεια, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου αποτελούν κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης στην προσπάθεια της να φορτώσει το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Η καταστροφή στο Μάτι, για την οποία ευθύνεται η κυβέρνηση, αποδεικνύει ότι η κοινωνική και περιβαλλοντική προστασία βρίσκεται στον αντίποδα της ανάπτυξης που ετοιμάζουν.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ο νούμερο ένα κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη, θα γίνει δεκτός στην Ελλάδα με πανηγυρισμούς. Το κράτος των ΗΠΑ μαζί με τις βιομηχανίες του, οι οποίες διαθέτουν τα όπλα τους για τις σφαγές στην Υεμένη και την Παλαιστίνη, θα πλασάρουν την πραμάτεια τους, όσο η κυβέρνηση σφίγγει το χέρι αυτών που «μας έσωσαν» επιβάλλοντας καταστροφή που συναντά κανείς μονάχα σε καιρούς πολέμου.

Το διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ από την αριστερά και τα κινήματα πάει χέρι χέρι με την πρόσδεση του στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Και μάλιστα σε μια περίοδο που στο τιμόνι της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη βρίσκεται ένας από τους πλέον αντιδραστικούς, ρατσιστές και τυχοδιώκτες πολιτικούς της πρόσφατης ιστορίας. Τόσο αυτό, όσο και η ένταξη στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Αιγύπτου, δείχνουν ότι η ελληνική άρχουσα τάξη διεκδικεί αναβαθμισμένο  ρόλο τοποτηρητή στην ευρύτερη περιοχή. Και για να πετύχει το στόχο αυτό, ο Τσίπρας δεν διστάζει να συμμαχήσει ακόμα και με ακροδεξιά και δικτατορικά καθεστώτα.

Απέναντι στα γεωπολιτικά παιχνίδια και την όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή, απαντάμε με τους κοινούς αγώνες στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες της Βαλκανικής, κόντρα στον Εθνικισμό, ενάντια στις πολιτικές λιτότητας.

Με αφορμή τη συμφωνία για το Μακεδονικό, στο έδαφος της ματαίωσης προσδοκιών, της συνεχιζόμενης φτωχοποίησης και επιτροπείας, η αντίδραση βρήκε χώρο απεύθυνσης με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη, όπου ακροδεξιοί, εθνικιστές και φασίστες βγήκαν ξανά στο δρόμο.

Οι “μακεδονικές” συγκεντρώσεις των προηγούμενων μηνών, αν και όσο περνούσε ο καιρός έφθιναν σε μαζικότητα, οργανώνονταν από φασίστες και ακροδεξιούς που έκαναν αισθητή την παρουσία τους με ναζιστικά συνθήματα και επιθέσεις που ακολουθούσαν τις πορείες. Οι πυρπολήσεις, οι βεβηλώσεις, οι επιθέσεις σε καταλήψεις, μετανάστες και αγωνιστές/στριες από το χώρο των κινημάτων και της νεολαίας  μπήκαν στην ημερήσια διάταξη.

Κάθε δημοκρατικός πολίτης πρέπει να γυρίσει την πλάτη στην πατριδοκάπηλη φιέστα που ετοιμάζουν οι νοσταλγοί της χούντας, του Μεταξά και του Χίτλερ στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου και στο Βελλίδειο και να δώσει το παρόν στις αντικυβερνητικές-ταξικές συγκεντρώσεις της ΔΕΘ.

Απέναντι στα νέα αντεργατικά μέτρα και την “επιτήρηση”, απέναντι στις επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και την ακροδεξιά απειλή, απαιτείται πρώτα από όλα ενωτική δράση των εργαζομένων, ντόπιων και μεταναστών, των ταξικών δυνάμεων και των κοινωνικών κινημάτων. Όλοι και όλες εμείς που επιμένουμε στην αντίσταση και την ανυπακοή, γινόμαστε η πραγματική αντιπολίτευση στο δρόμο.

Κάθε προσπάθεια να παρουσιαστεί η ΝΔ ως αντιπολιτευόμενη στερείται σοβαρότητας, με δεδομένη την στρατηγική ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ στο νεοφιλελευθερισμό και νωπές τις μνήμες από το όργιο αυταρχισμού και καταστολής στη διακυβέρνηση ’12- ’15. Τελικά οι θεατρινίστικοι διαξιφισμοί ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ ευνοούν τη συσπείρωση και των δύο, πέρα από τα προβλήματα των πολλών, πάνω στα κοινωνικά ερείπια.

Εμείς, με αρχή τη ΔΕΘ, προτάσσουμε την ανάγκη μιας πλατιάς, λαϊκής, μαχητικής κοινωνικής αντιπολίτευσης που θα δώσει ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και σε όλους τους επίδοξους διαχειριστές της συνεχιζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής. Με ταξική ενότητα, κόντρα στον πολυκερματισμό των εργαζομένων, επιδιώκουμε όλα τα σφυριά των ταξικών δυνάμεων και της αριστεράς να χτυπήσουν μαζί τον κοινό εχθρό, περιγράφοντας έναν άλλο δρόμο χωρίς ευρώ-ΕΕ και χρέος.

Οι οργανώσεις που υπογράφουμε αυτό το κείμενο καλούμε τους εργαζόμενους, τις εργαζόμενες και τη νεολαία να κατέβουν μαζικά στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Προτάσσουμε τη συμπόρευση και κοινή διαδήλωση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής αριστεράς, των σωματείων που αγωνίζονται, του κόσμου της εργασίας και των κινημάτων, με κατεύθυνση την ενοποίηση των πορειών.

Διαδηλώνουμε ενωτικά και μαχητικά, ενάντια στις φιέστες κυβέρνησης και εθνικιστών. Γιατί δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε. Στη ΔΕΘ βγαίνουμε στο δρόμο για τις ζωές μας!

 

Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ, ΑΡιστερή ΑΝασύνθεση, ΑΡιστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, Δικτύωση για τη ριζοσπαστική αριστερά, Κόκκινο Νήμα, Ξεκίνημα