από τον Léon Crémieux

Όπως και το 2017, ο δεύτερος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2022 θα φέρει αντιμέτωπη τη Marine Le Pen, ηγέτιδα του ακροδεξιού Rassemblement National (RN), με τον σημερινό πρόεδρο και ηγέτη του κόμματος En Marche, Emmanuel Macron. Ο τελευταίος έλαβε σχεδόν το 27,85% των ψήφων, με τη Le Pen στο 23,15% και τον Jean-Luc Mélenchon, ηγέτη της αριστερής Union Populaire, να έρχεται τρίτος με 21,95%.

Ωστόσο, η νίκη του Macron στον δεύτερο γύρο φαίνεται λιγότερο δεδομένη από ό,τι το 2017 (όταν συγκέντρωσε το 66% των ψήφων) και αυτή η νέα πανομοιότυπη αναμέτρηση δεν θα πρέπει να καλύψει τις σοβαρές διαφορές στην εκλογική πραγματικότητα που έχουν προκύψει μετά τον πρώτο γύρο.

Πρώτον, η αποχή αυξήθηκε κατά περισσότερο από 4% στο 26,3% των εγγεγραμμένων στις κάλπες. Από το 2007, παρατηρείται σταθερή αύξηση της αποχής, τόσο στις προεδρικές εκλογές όσο και στις βουλευτικές εκλογές που ακολουθούν (πάνω από 50% το 2017). Οι νέοι (18 έως 35 ετών) απείχαν σε ποσοστό άνω του 40% (29% πριν από πέντε χρόνια) και οι εργαζόμενοι σε ποσοστό 33% (29% πριν από πέντε χρόνια). Η αποχή αντιπροσωπεύει περίπου το ένα τέταρτο των εγγεγραμμένων.

Παράλληλα, οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν μια νέα κατάρρευση των δύο παραδοσιακών κομμάτων της Πέμπτης Δημοκρατίας, του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) και του γκωλικού κόμματος Les Républicains (LR). Μαζί συγκεντρώνουν μόνο το 6,5% των ψήφων. Το 2017, στο τέλος της πενταετούς θητείας του François Hollande ως προέδρου, το PS έχασε σχεδόν τα 4/5 των ψήφων του. Το 2022, η υποψήφια του LR, Valérie Pécresse, με ποσοστό 4,78%, έχασε τα 3/4 των ψήφων που έλαβε το κόμμα το 2017.

Κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων

Μέσα σε δέκα χρόνια και δύο προεδρικές εκλογές, τα δύο αυτά βασικά κόμματα κατέρρευσαν. Το προεδρικό σύστημα έχει καταβροχθίσει αυτούς που το γέννησαν. Το εκλογικό σώμα του Macron είχε επωφεληθεί ήδη από το 2017 με τη συμβολή ενός μεγάλου μέρους του παραδοσιακού εκλογικού σώματος του PS. Το 2022, το μεγαλύτερο μέρος του ψήφισε τον Mélenchon ή τον Macron και το γκωλικό εκλογικό σώμα κατανεμήθηκε κυρίως προς τον Macron αλλά και προς έναν άλλο υποψήφιο της ακροδεξιάς, τον Éric Zemmour.

Δύο παραδείγματα απεικονίζουν αυτές τις μετατοπίσεις:

Στο Παρίσι, μια πόλη με κυρίαρχο το PS εδώ και 20 χρόνια, ο Hollande συγκέντρωσε σχεδόν 35% το 2012. Αυτή τη φορά, η υποψήφια του PS, η Anne Hidalgo, η ίδια δήμαρχος του Παρισιού, κέρδισε το 2,17% των ψήφων, ενώ ο Macron κέρδισε το 35% και ο Mélenchon το 30%.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Neuilly sur Seine, ένα κομψό προάστιο της πρωτεύουσας, ιστορικό προπύργιο του γκωλικού κόμματος και της παραδοσιακής δεξιάς από την απελευθέρωση, όπου ο Nicolas Sarkozy ήταν δήμαρχος για είκοσι χρόνια. Το 2017, ο François Fillon, ο υποψήφιος των Γκωλιστών, κέρδισε το 64,92% των ψήφων και ο Macron το 23%. Το 2022, ο Macron διπλασίασε τα ποσοστά του, πλησιάζοντας την απόλυτη πλειοψηφία, ενώ ο Zemmour κέρδισε σχεδόν το 19% και η Valérie Pécresse μόλις το 15% των ψήφων. Τα δύο αυτά παραδείγματα απεικονίζουν την πρωτοφανή τριπλή πόλωση που εμφανίστηκε σε αυτές τις εκλογές, αποστραγγίζοντας την υποστήριξη από τους άλλους υποψηφίους έχοντας, εκατέρωθεν του Macron, την ακροδεξιά και τον Mélenchon, δηλωμένο υποψήφιο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Τόσο ο Macron, όσο και η Le Pen και ο Mélenchon θα έχουν αναδειχθεί ως “η χρήσιμη ψήφος” για μια κατηγορία του εκλογικού σώματος, περιθωριοποιώντας τους άλλους εννέα υποψηφίους σε ποσοστό κάτω του 10% ή ακόμη και 5%.

Ο Macron έχει σαφώς εδραιωθεί ως ο υποψήφιος του αστικού μπλοκ. Η εργοδοτική οργάνωση MEDEF ^[i] είχε, όπως και το 2017, επιβεβαιώσει την υποστήριξή της στον Macron, ο οποίος ακολουθεί τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις από κάθε άποψη και του οποίου τα νέα προγραμματικά σημεία φάνηκε να ικανοποιούν τους καπιταλιστικούς ομίλους, είτε πρόκειται για τις μειώσεις των εισφορών, είτε για τις επιδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις, είτε για τη συνέχιση των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων με στόχο την υγεία και την δημόσια εκπαίδευση. Έχει εδραιώσει την υποστήριξή του από το αντιδραστικό εκλογικό σώμα από το 2017, δείχνοντας ικανός να αντιταχθεί στις κινητοποιήσεις των gilets jaunes (κίτρινων γιλέκων) και των νέων στις εργατικές συνοικίες ενάντια στην αστυνομική βία, καθώς και στους λαούς των Αντιλλών, του Κανάκι και της Κορσικής, δηλώνοντας υπερασπιστής των δυνάμεων καταστολής. Επίσης, μπροστά στην ατέρμονη κρίση του PS και του LR, η υποψηφιότητά του για τη θέση αυτή φάνηκε η πιο αξιόπιστη. Το αποτέλεσμα ήταν μια σαφής ενίσχυση του εκλογικού του σώματος με τη συμβολή ψήφων από το LR, ενώ διατήρησε τις περισσότερες ψήφους που προέρχονταν από τη σοσιαλδημοκρατία στις ανώτερες τάξεις των μισθωτών και των εύπορων συνταξιούχων, εμφανιζόμενος ως εγγύηση σταθερότητας και μάλιστα ως προπύργιο απέναντι στην ακροδεξιά. Ως εκ τούτου, ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων που παραδοσιακά ψηφίζουν τη δεξιά ή τη σοσιαλδημοκρατία σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις (δημοτικές ή περιφερειακές), ο Macron εμφανίστηκε, στο πλαίσιο του γαλλικού υπερπροεδρικού συστήματος, ως εγγυητής της ασφάλειας, πέρα από τις άρχουσες τάξεις, για τα κοινωνικά στρώματα που ουσιαστικά γλίτωσαν από την επισφάλεια και τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής. Αυτή η ανάγκη για σταθερότητα ενισχύθηκε προφανώς από την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η ιδιαιτερότητα του γαλλικού εκλογικού συστήματος, όπου η διαχείριση του κυβερνητικού συστήματος είναι αποκλειστική ευθύνη ενός ατόμου και όχι της αναλογικής εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο, οδήγησε στην κατάρρευση των κομμάτων που οικοδόμησαν αυτό το σύστημα τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Ενίσχυση της ακροδεξιάς

Η ακροδεξιά ενισχύθηκε θεαματικά σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία με την εδραίωση του RN και την εισβολή της υποψηφιότητας Zemmour. Ο Macron και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είχαν καλλιεργήσει σε μεγάλο βαθμό θέματα όπως η εθνική ταυτότητα και η ασφάλεια κατά τους μήνες που προηγήθηκαν των προεδρικών εκλογών. Ακριβώς όπως ο Φρανσουά Μιτεράν που είχε κάνει τον Ζαν Μαρί Λεπέν τον “καλύτερο εχθρό” του τη δεκαετία του 1980, ο Macron καλλιέργησε την ιδέα μιας νέας αναπόφευκτης μονομαχίας με τη Marine Le Pen, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως προπύργιο κατά της ακροδεξιάς και πιστεύοντας ότι θα επωφεληθεί και πάλι από το φιάσκο που βίωσε η υποψήφια του RN κατά τον δεύτερο γύρο του 2017. Οι ακροδεξιές προσωπικότητες προσπάθησαν επίσης να ξεφύγουν από αυτή την παγίδα προωθώντας το σχέδιο μιας ανασύνθεσης της «δεξιάς της δεξιάς», οικοδομώντας μια συμμαχία της πιο αντιδραστικής πτέρυγας του LR με ρεύματα της ακροδεξιάς, με στόχο να επεκτείνουν την ένωση που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ του “La Manif pour tous”^[ii] κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων και της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, μια συμμαχία ιδίως με εκείνους γύρω από τον Φρανσουά Φιγιόν. χτίζοντας μια εναλλακτική λύση, καλλιεργώντας την ομοφοβία και την ισλαμοφοβία, καθώς και μια λατρεία των ανεπηρέαστων γαλλικών παραδοσιακών αξιών, και καλωσορίζοντας ανοιχτά τα νεοναζιστικά ρεύματα που η Le Pen είχε περιθωριοποιήσει για χάρη του καθωσπρεπισμού.

Από αυτόν τον συνδυασμό, με την υποστήριξη του ομίλου μέσων ενημέρωσης του Vincent Bolloré και της Marion Maréchal, ανιψιάς της Marine Le Pen, προέκυψε η εκστρατεία ενός πολεμοκάπηλου δημοσιογράφου της γκωλικής δεξιάς, του Éric Zemmour. Ο τελευταίος διακινεί εδώ και χρόνια τις πιο αντιδραστικές ιδέες και έχει καταδικαστεί πολλές φορές για τα ρατσιστικά και ισλαμοφοβικά του σχόλια. Το σχέδιό του ήταν να ξεπεράσει τη Marine Le Pen από τα δεξιά, προσεγγίζοντας τα πιο φασιστικά ρεύματα του LR για μια πολιτική ανασύνθεση. Είχε τη στιγμή της δόξας του με την πανταχού παρουσία του στα μέσα ενημέρωσης το φθινόπωρο του 2021, προωθώντας την ιδέα ότι μια τρίτη υποψηφιότητα της Marine Le Pen θα οδηγούσε σε μια νέα αποτυχία. Τελικά, ήταν το επιστρεφόμενο μπούμερανγκ αυτού του επιχειρήματος που περιθωριοποίησε τον Zemmour, με την ψήφο στη Λεπέν να εμφανίζεται αντίθετα, για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της, ως ο μόνος τρόπος για να πέσει ο Macron. Είναι αυτό το επιχείρημα της “χρήσιμης ψήφου” που περιόρισε στο 7% την εκλογική απήχηση του Zemmour αλλά και του τρίτου ακροδεξιού υποψηφίου, του Dupont-Aignan.

Το εγχείρημα αυτό καταλήγει επομένως προς το παρόν σε αποτυχία. Αλλά δυστυχώς, αυτός ο πρώτος γύρος θα έχει επιβεβαιώσει την ψήφο της Le Pen ως τη μεγαλύτερη μεταξύ των υπαλλήλων και των χειρωνακτών εργατών και την ισχυρή παρουσία της στους λαϊκούς κύκλους, ιδίως στο βόρειο, ανατολικό και μεσογειακό στεφάνι. Επιπλέον, για να προσπαθήσει να ενισχύσει το εκλογικό της βάρος στο λαϊκό εκλογικό σώμα, έχει τονίσει την εικόνα της ως “η μόνη υποψήφια που μπορεί να νικήσει τον Macron”, αναπτύσσοντας έναν λόγο που υποβαθμίζει τα ζητήματα της ασφάλειας ή της μετανάστευσης υπέρ του ζητήματος της αύξησης της αγοραστικής δύναμης μέσω της μείωσης της φορολογίας και των κοινωνικών εισφορών στους χαμηλούς μισθούς. Καλλιεργώντας αυτή τη λαϊκή εικόνα, έκανε τα πάντα για να φανεί αξιόπιστη στο πλαίσιο του MEDEF και πλήρως συμβατή με τα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εδραίωση αλλά εξατομίκευση της ψήφου του Mélenchon

Η καινοτομία αυτού του πρώτου γύρου ήταν επίσης η διπλή κίνηση της σχεδόν πλήρους διαγραφής του PS από το προεδρικό πανόραμα και της εκλογικής εδραίωσης του Jean-Luc Mélenchon. Και εδώ, αυτή η τρίτη “χρήσιμη ψήφος” απομύζησε από τις άλλες υποψηφιότητες της Αριστεράς, όχι μόνο εκείνη της Anne Hidalgo, της υποψήφιας του PS που μειώθηκε στο 1,75%, αλλά και εκείνες του EELV (Πράσινοι), του Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF), του Nouveau Parti Anticapitaliste (NPA) και του Lutte Ouvrière (LO). Στις πόλεις και στις εργατικές συνοικίες ή στις Αντίλλες, πολλοί θα έχουν αξιοποιήσει την ψήφο του Mélenchon για να μπλοκάρουν την ακροδεξιά από τον 1ο γύρο και να αποφύγουν να ξαναψηφίσουν Macron για να εξαλείψουν την απειλή της Le Pen. Αλλά η ψήφος στον Mélenchon ήταν επίσης η ψήφος των νέων στις γειτονιές που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, τις διακρίσεις και την αστυνομική βία. Έτσι, στην περιφέρεια του Παρισιού, πήρε την πρώτη θέση στην πρώην “κόκκινη ζώνη”, που έχασε το PCF από τη δεκαετία του 2000, ξεπερνώντας το 50% στο Montreuil, La Courneuve, Aubervilliers, και φτάνοντας συνολικά σχεδόν το 50% στο δημοφιλές διοικητικό διαμέρισμα Seine Saint-Denis.

Ομοίως, η εξέλιξη του λόγου του για την πυρηνική ενέργεια και τον αγώνα για το κλίμα επέτρεψε στην ψήφο του να εμφανιστεί και ως ψήφος υπέρ της δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής και ως η μεγαλύτερη ψήφος μεταξύ των νέων ηλικίας 18 έως 35 ετών. Όλα αυτά κυριάρχησαν, διαγράφοντας για πολλούς τη συμπάθειά του προς τον Πούτιν, ιδίως κατά τη διάρκεια των σφαγών στη Συρία, και τη διφορούμενη θέση του για τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία. Έτσι, κατά τις εβδομάδες που προηγήθηκαν των εκλογών, έλαβε χώρα μια αυξανόμενη πόλωση στην αριστερά, ώστε να ενισχυθεί η ψήφος του Mélenchon για να καταστεί δυνατή η είσοδός του στον δεύτερο γύρο. Ωστόσο, ο Mélenchon εξατομίκευσε καταχρηστικά και αυτές τις εκλογές, μια εξατομίκευση που αντιστοιχεί στον “αέριο” χαρακτήρα του κινήματός του, La France Insoumise (Ανυπότακτη Γαλλία), ένα δίκτυο δράσης χωρίς καμία δημοκρατική διάρθρωση. Ο ίδιος ο Mélenchon, γι’ αυτή την εκστρατεία, οικοδόμησε μια αμφίσημη συνύπαρξη μεταξύ αυτής της εξατομίκευσης και της δημιουργίας γύρω του μιας ευρείας συλλογικότητας, του “Κοινοβουλίου της Λαϊκής Ενότητας”, με στόχο να παίξει το ρόλο της γέφυρας μεταξύ του υποψηφίου και των κοινωνικών κινημάτων. Σε αυτό, επανέλαβε τη στάση του PCF στα τέλη της δεκαετίας του 1990, επιδιώκοντας να επιβληθεί ως εκπρόσωπος του κοινωνικού κινήματος στα θεσμικά όργανα, ενσωματώνοντας στις λίστες του εκπροσώπους των συνδικάτων και του παγκόσμιου κινήματος δικαιοσύνης. Παρομοίως, η La France Insoumise (Ανυπότακτη Γαλλία) προσπάθησε από την αρχή της εκστρατείας να επιβάλει την ψήφο στον Mélenchon ως τη μόνη χρήσιμη ψήφο της αριστεράς, στοχεύοντας ρητά τους άλλους αριστερούς υποψηφίους, ενώ ο ίδιος ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του τον Νοέμβριο του 2020 χωρίς ποτέ να επιδιώξει να διεξαγάγει οποιαδήποτε συζήτηση με τις άλλες αριστερές και ακροαριστερές δυνάμεις. Επομένως, η αποτυχία του Mélenchon μια ανάσα από τον δεύτερο γύρο είναι επίσης αποτέλεσμα μιας ηγεμονικής πολιτικής και δεν είναι πρωτίστως ευθύνη των άλλων αριστερών κινημάτων που είναι παρόντα σε αυτές τις εκλογές.

Ανασυγκρότηση της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς

Ωστόσο, η αποτυχία του και η διάσπαση των δυνάμεων της αριστεράς, οι οποίες, παρ’ όλα αυτά, συγκέντρωσαν συνολικό ποσοστό συγκρίσιμο με εκείνο της ακροδεξιάς (31,94% έναντι 32,28% της ακροδεξιάς), δημιουργούν πλέον πολιτικό πρόβλημα. Οι κοινωνικές δυνάμεις και τα ακτιβιστικά ρεύματα επιδιώκουν να ξεπεράσουν τις αποτυχίες και τις προδοσίες της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς και την υποταγή της στον καπιταλιστικό νεοφιλελευθερισμό. Η αναγκαία συζήτηση για την αποτυχία αυτή και για τους άξονες μιας αναγκαίας πολιτικής και κοινωνικής κινητοποίησης απέναντι στη λαίλαπα του καπιταλισμού δεν έχει γίνει. Η άρνηση αποδοχής αυτής της κατάστασης ήταν ένα από τα βασικά μηνύματα της εκστρατείας του Philippe Poutou και του NPA δεδομένης της επείγουσας ανάγκης για αντικαπιταλιστικό αγώνα. Επίσης, η επιτυχία του Mélenchon αποδεικνύει την πραγματικότητα και το δυναμισμό αυτών των δυνάμεων, αλλά και τα όριά τους, που προκύπτουν από την έλλειψη βούλησης για σύγκλιση και κοινές δράσεις. Δυστυχώς, προς το παρόν, πέρα από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, φαίνεται προφανές για την La France Insoumise ότι το μόνο πολιτικό μέλλον της αριστεράς πρέπει να είναι κάτω από τη σημαία της Union Populaire. Έχουν ήδη ορίσει τους περισσότερους από τους υποψηφίους τους για τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν την κοινοβουλευτική τους ομάδα στην Εθνοσυνέλευση.

Σε κάθε περίπτωση, το επόμενο βήμα είναι ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών. Ακόμη και αν οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν νίκη του Macron, η διαφορά είναι πολύ μικρότερη από ό,τι το 2017. Στο λαϊκό εκλογικό σώμα, κάποιοι θα απέχουν, αλλά πολλοί θα ψηφίσουν Macron για να μπλοκάρουν τη Le Pen, όπως συνέβη και το 2017. Η επιλογή αυτή θα γίνει απρόθυμα, ακόμη και αν, μετά από πέντε χρόνια βίαιων επιθέσεων εναντίον των λαϊκών τάξεων και πιστής υπεράσπισης των καπιταλιστικών συμφερόντων, ο Macron προσπαθεί να ντυθεί με μια κοινωνική γλώσσα και μια αντιφασιστική βιτρίνα για να κερδίσει ψήφους στην αριστερά, τροποποιώντας ακόμη και εν μέρει το σχέδιό του για νέες επιθέσεις στις συντάξεις.

Αυτή η συνεισφορά ψήφων από την Αριστερά είναι, μαζί με τους απόντες του πρώτου γύρου, το μόνο απόθεμα ψήφων που του έχει απομείνει για να κερδίσει τον δεύτερο γύρο, καθώς έχει ήδη κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων που προέρχονται από την παραδοσιακή Δεξιά. Αλλά πολλοί από τα λαϊκά στρώματα δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις εναντίον των gilets jaunes, των νέων στα προάστια, την ατιμώρητη αστυνομική βία, την αναθεώρηση της ασφάλισης της ανεργίας και την αναγγελία νέων επιθέσεων στις συντάξεις, τα αδιάκοπα δώρα στους καπιταλιστικούς ομίλους, την αποικιοκρατική περιφρόνηση προς τους πληθυσμούς των Αντιλλών, του Κανάκι και της Κορσικής.

Αλλά μια πιθανή νίκη της Marine Le Pen δεν θα ήταν ασήμαντη υπόθεση, παρά το προσωπείο καθωσπρεπισμού που έχει υιοθετήσει τις τελευταίες εβδομάδες, χρησιμοποιώντας ακόμη και τον Zemmour ως απόδειξη της μετριοπάθειάς της. Είναι κληρονόμος και θεματοφύλακας όλων των πιο αντιδραστικών ρευμάτων της γαλλικής ακροδεξιάς και περιλαμβάνει στις τάξεις της τους ιδεολόγους και υπερασπιστές των ρατσιστικών, ξενοφοβικών θέσεων, κληρονόμος και των ρευμάτων που είναι πιο εχθρικά προς το εργατικό κίνημα και τους αγώνες για τη χειραφέτηση των λαών. Αντιπροσωπεύει τη στήριξη των μεγάλων Γάλλων εργοδοτών όταν τα λαϊκά στρώματα ξεσηκώνονται, βγαίνουν στους δρόμους, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και όταν απειλείται η τάξη. Παίρνει το μέρος των δυνάμεων καταστολής, ενάντια στους διαδηλωτές, όπως έκανε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων των gilets jaunes τον Νοέμβριο του 2019.

Ούτε μια ψήφος για τη Le Pen!

Έτσι, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε μια ψήφος στη Le Pen να αποτελέσει όπλο άμυνας απέναντι στις σημερινές ή μελλοντικές επιθέσεις του Macron. Αντίθετα, η εκλογή της υποψήφιας του RN θα ήταν συνώνυμη με μια ποιοτική επιδείνωση της κατάστασης των εργατικών τάξεων, με εμβάθυνση των διαιρέσεων στο στρατόπεδο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, που θα αποτελούνταν από την όξυνση των διακρίσεων και των επιθέσεων εναντίον των φυλετικά προσδιορισμένων λαϊκών τάξεων, καθώς και συνώνυμη με νέες επιθέσεις στα συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και των οργανώσεών τους, εναντίον των δημοκρατικών ελευθεριών. Ομοίως, ένα υψηλό ποσοστό υπέρ της, που κάθε άλλο παρά θα τιμωρούσε την αντιδραστική πολιτική του Macron, θα αποτελούσε μια πρόσθετη ενθάρρυνση γι’ αυτόν στην πορεία των υπερ-νεοφιλελεύθερων και κατασταλτικών πολιτικών του.

Παρόλο που τα τελευταία χρόνια υπήρξε αξιοσημείωτη κοινωνική μαχητικότητα στη μητροπολιτική Γαλλία και στα υπερπόντια διαμερίσματα και εδάφη, στις περιοχές και στους χώρους εργασίας, η πολιτική συγκρότηση του κοινωνικού μας στρατοπέδου για να δράσει και να υπερασπιστεί ένα σχέδιο χειραφέτησης είναι ένα σχέδιο που έχει οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια της σοσιαλδημοκρατίας. Η εκλογική επιτυχία του Mélenchon μπορεί να αποτελέσει σημείο στήριξης αν δεν είναι συνώνυμη με την αλαζονεία και την ηγεμονική βούληση και την έλλειψη συζήτησης. Σε κάθε περίπτωση, η διεκδικητική ισχύς της ακροδεξιάς και οι εξαγγελίες νέων επιθέσεων του Macron κατά των συντάξεων και του δημόσιου συστήματος υγείας, η κυβερνητική παθητικότητα απέναντι στην έκτακτη ανάγκη για το κλίμα και η καλπάζουσα επιδείνωση της αγοραστικής δύναμης δείχνουν την άμεση επείγουσα ανάγκη να οικοδομηθεί ένα κοινό μέτωπο πολιτικής δράσης γύρω από τα επείγοντα ζητήματα των ημερών και τον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Το ζήτημα αυτό θα τεθεί τις επόμενες εβδομάδες, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου.

ΠΕΜΠΤΗ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022

https://internationalviewpoint.org

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr

^[i] https://en.wikipedia.org/wiki/Mouvement_des_Entreprises_de_France

^[ii]  https://fr.wikipedia.org/wiki/La_Manif_pour_tous

Πηγή: elaliberta.gr

Ανακοίνωση της πολιτικής οργάνωσης “Κόκκινο Νήμα”

Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Πριν δώδεκα χρόνια ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος  πέφτει νεκρός από σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η δολοφονία έγινε αφορμή για μια νεολαιίστικη εξέγερση που κράτησε για μέρες, με συγκρούσεις με την αστυνομία, διαδηλώσεις, απεργίες. Μια εξέγερση στην οποία κυριάρχησε το σύνθημα «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες» και που  οι αιτίες της βρίσκονταν στη συνολική επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων που επιχειρούσε η τότε κυβέρνηση της Δεξιάς του Καραμανλή.  

Η πολιτική της κυβέρνησης δολοφονεί

Σήμερα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη επιχειρεί μια αντίστοιχη επίθεση, αδιαφορώντας για τις συνθήκες πανδημίας και αύξησης κρουσμάτων και θανάτων. Προωθεί προς ψήφιση νομοθετήματα γραμμένα καθ’ υπαγόρευση των βιομηχάνων και των εργοδοτικών οργανώσεων, βάζει στο στόχαστρο των αντεργατικών της ρυθμίσεων όλα τα θεμελιώδη και ιστορικά κατακτημένα εργατικά δικαιώματα: οχτάωρο, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, ποινικοποίηση συνδικαλιστικής δράσης, κατάργηση στην πράξη της κυριακάτικης αργίας. 

Είναι πολιτικά υπεύθυνη για τη  διαχείριση της πανδημίας που συμπυκνώνεται στο νέο προϋπολογισμό: πετσοκόβει κατά 600 εκ. τις δαπάνες για την υγεία, την ίδια ώρα που χαρίζει λεφτά σε κλινικάρχες και ΜΜΕ! 

Αστυνομία παντού, δικαιοσύνη πουθενά

Η δολοφονική πολιτική της συνοδεύεται από ακραίο αυταρχισμό και καταστολή. Η κυβέρνηση που μισεί το «Πολυτεχνείο» για ό,τι συμβολίζει, απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις της 17^ης Νοέμβρη σε μια «πρόβα» κοινοβουλευτικής χούντας. Προχώρησε σε  όργιο καταστολής και βίας που εξαπέλυσαν οι αστυνομικές δυνάμεις του Χρυσοχοϊδη στους διαδηλωτές που κατέβηκαν στο δρόμο για να τιμήσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, κρατώντας όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας. Προχώρησε τη μέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών σε πρόστιμα, προσαγωγές, συλλήψεις μελών φεμινιστικών, εργατικών και αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων. Έβαλε τους απεργούς της 26 Νοέμβρη σε αστυνομικό κλοιό με ΜΑΤ και αύρες..

Δε μας φοβίζουν-Εμπρός στο δρόμο της Γαλλίας

Στη Γαλλία οι μαζικές διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου για περισσότερη αστυνομική αυθαιρεσία και τρομοκρατία πάγωσαν τα σχέδια του Μακρόν.

Εδώ παρά την προσπάθεια του Μητσοτάκη να ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙ το κίνημα με αύρες, κρότου λάμψης, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις που έθεσαν σε κίνδυνο τις ζωές διαδηλωτών και τη δημόσια υγεία, χιλιάδες κόσμου έσπασαν το φόβο και τις απαγορεύσεις και συμμετείχαν μαζικά στις πορείες του πολυτεχνείου και στην πανεργατική απεργία στις 26 Νοέμβρη. Εργαζόμενοι και νέοι-ες από πολλά σωματεία, εργατικές παρατάξεις, συλλογικότητες και οργανώσεις της Αριστεράς έστειλαν για άλλη μια φορά αδιάβαστο τον Χρυσοχοΐδη και τους ένστολους “προστάτες” του.

Το κίνημα δεν τρομοκρατείται

Τα δικαιώματά μας δε μπαίνουν σε καραντίνα

Στις 17 και 26 Νοέμβρη καταφέραμε μια πρώτη νίκη

Συνεχίζουμε στις 6 Δεκέμβρη στις συγκεντρώσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Aλέξη

Το κυνήγι για μουσουλμάνους και «ισλαμοαριστερούς» άνοιξε

και η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη

Ανακοίνωση του NPA, 26/10/2020

Μετά την τρομακτική δολοφονία του Samuel Paty, δεν περνάει ούτε μια μέρα χωρίς νέες εκδηλώσεις βίας, συμβολικές αλλά και πολύ συγκεκριμένες εναντίον μουσουλμάνων, ατόμων ή συλλογικοτήτων ή χώρων λατρείας: ζημιές σε τζαμιά (Μοντελιμάρ, Μπορντό, Μπεζιέ, …), ένοπλη επίθεση ρατσιστικού χαρακτήρα κατά γυναικών με μαντήλα κοντά στον πύργο του Άιφελ, εκκλήσεις για δολοφονίες εναντίον ακτιβιστών (που ανήκουν σε) διάφορες μουσουλμανικές -ή υποτιθέμενα μουσουλμανικές- οργανώσεις, κλπ.

Τις τελευταίες μέρες, σε μικρότερο βαθμό ίσως, διάφορες οργανώσεις, προσωπικότητες και αγωνίστριες και αγωνιστές της αριστεράς υπήρξαν και αυτοί στόχοι: ταγκάρισμα “δωσίλογοι” στα γραφεία του γαλλικού ΚΚ (PCF), βίαιες καμπάνιες κατά των βουλευτών της France Insoumise, τρομακτικές κατηγορίες εκστομίζονται κατά δημοσιογράφων όπως οι Rokhaya Diallo ή Edwy Plenel, απειλές θανάτου κατά πολιτικών και συνδικαλιστών αγωνιστών -εκ των οποίων και για δύο συντρόφους του NPA, Julien Salingue και Anasse Kazib, με δημόσιες απειλές-, κλπ.

Η κυβέρνηση φέρει βαριά ευθύνη για την αχαλίνωτη ρατσιστική βία και μίσος. Από τον Gérald Darmanin (υπουργός εσωτερικών), που ρίχνει στην αρένα εκατομμύρια μουσουλμάνων παρουσιάζοντας ένα υποτιθέμενο συνεχές ανάμεσα στις “αγορές χαλάλ” (ΣΤΜ Τα κρέατα Χαλάλ, προέρχονται από τελετουργική σφαγή των ζώων) και στον “σεπαρατισμό”, ώς τον Jean-Michel Blanquer (υπουργός παιδείας), που τα βάζει με τους “ισλαμο-αριστεριστές” οι οποίοι θα είχαν “διαβρώσει” τα πανεπιστήμια με “μια κοσμοαντίληψη που συγκλίνει με τα συμφέροντα των ισλαμιστών”, οι βαλβίδες έχουν ανοίξει πλατιά.

Οι θέσεις των διαφόρων ακραίων δεξιών μετατρέπονται σε συνηθισμένες και νομιμοποιούνται και δεν εκπλήσσει έτσι που όλο και περισσότερα άτομα αισθάνονται να μπορούν να βρίζουν και να απειλούν δημοσίως, ακόμα και αναλαμβάνουν δράση. Οι μουσουλμάνοι, και ιδιαίτερα οι μουσουλμάνες, είναι οι πρώτοι στόχοι, και οι αρχές, αντί να καταγγείλουν τις επιθέσεις αυτές, προτιμούν να τα βάζουν με τη CCIF (Collectif contre l’islamophobie en France = επιτροπή κατά της ισλαμοφοβίας στη Γαλλία), της οποίας ο ρόλος είναι ακριβώς να βοηθήσει τα θύματα της ισλαμοφοβίας.

Το NPA καταγγέλλει απολύτως το σύνολο όλων αυτών των ρατσιστικών επιθέσεων και απειλών, διατυπώνει την αλληλεγγύη του με όλα τα θύματά τους και προειδοποιεί για τους τεράστιους κινδύνους μιας τέτοιας κατάστασης. Λυπούμαστε, σε αυτό το πλαίσιο, για την νωθρότητα ορισμένων οργανώσεων της αριστεράς κατά τις τελευταίες δέκα μέρες, που δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα αυτής της βίας εκτός από όταν στοχεύει τις ίδιες. Αλλά δεν είναι ποτέ αργά: απέναντι στο αχαλίνωτο μίσος, μια ενωτική αντίδραση, μεταξύ συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων, αντιρατσιστικών συνδέσμων και μουσουλμανικών συλλογικοτήτων, είναι περισσότερο από ποτέ στην ημερήσια διάταξη, για να καταπολεμηθεί η ισλαμοφοβία, απ’ όπου και αν προέρχεται, από τις κορυφές του κράτους ή από την πιο αηδιαστική άκρα δεξιά.

NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα)

Μοντρέιγ, Γαλλία, 26/10/2020

Πηγή:https://lanticapitaliste.org/ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr

Του Γιώργου Μητραλιά

Όταν το βράδυ της πρώτης μέρας των γαλλικών απεργιακών κινητοποιήσεων προειδοποιούσαμε ότι “Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε”. Ότι “Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη”. Και ότι “ θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί τις επόμενες μέρες, και πιθανότατα τις επόμενες βδομάδες”, σίγουρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις θα σπάσουν κάθε ρεκόρ διάρκειας μπαίνοντας σε λίγο στον τρίτο μήνα τους! Να λοιπόν γιατί αυτό που στις 5 Δεκεμβρίου ήταν μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη, είναι σήμερα η κοινότυπη διαπίστωση εχθρών και φίλων: “Δεν πρόκειται πια για μια “απλή”, έστω και πολύ μεγάλη, απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κυβερνητική (αντι)μεταρρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ούτε καν για ένα παλλαϊκό ξέσπασμα χωρίς αύριο. Κατά κοινή -πλέον- ομολογία, πρόκειται για μια όλο και πιο καθαρόαιμη πολιτική κινητοποίηση ιστορικών διαστάσεων με μια δυναμική που, σε συνδυασμό με την άκαμπτη μακρονική νεοφιλελεύθερη αλαζονεία, δημιουργεί το πιο εκρηκτικό από τα κοινωνικά κοκτέηλ! Ναι, χωρίς αμφιβολία η Γαλλία μοιάζει σήμερα με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!…” (1)

Επειδή λοιπόν όλα αυτά δεν είναι πια μια απλή πρόβλεψη αλλά ένα αναμφισβήτητο γεγονός, για αυτό και βλέπουμε σήμερα την αρχική απεργία στα μέσα μεταφοράς (σιδηρόδρομοι, μετρό,…) να “αναστέλλεται” μεν “προσωρινά” χωρίς όμως να ηττάται καθώς διευρύνεται σε άλλους κλάδους και κυρίως, δίνει τη θέση της σε άλλες εντελώς πρωτόγνωρες μορφές λαϊκής κινητοποίησης και πάλης! Πράγμα που μας κάνει να διαπιστώνουμε ότι οδεύουμε προς μια νέου τύπου κοινωνική αλλά και πολιτική αναμέτρηση πολύ μεγάλης διάρκειας καθώς καμιά από τις δυο αντίπαλες παρατάξεις δεν μοιάζει ικανή να επικρατήσει καθαρά της άλλης, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται και οι δυό κάθε συμβιβασμό και επιστροφή στην προτέρα κατάσταση.

Πράγματι, από τη μια είναι ο Μακρόν, ως άλλη Μάργκαρετ Θάτσερ, και η κυβέρνησή του που δείχνουν αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα κατασταλτικά μέσα, ακόμα και τα πιο βάρβαρα, για να περάσουν την αντιμεταρρύθμισή τους και να τσακίσουν τα εργατικά συνδικάτα, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνον έτσι μπορούν να συσπειρώσουν την δεξιά, να κρατηθούν στην εξουσία και κυρίως, να αποτρέψουν μια γενικευμένη λαϊκή εξέγερση.(2) Και από την άλλη, οι απεργοί που ναι μεν δεν μπορούν να συνεχίσουν επ’άπειρον την απεργία τους στις μεταφορές, επειδή πεινάνε και έχουν εξαντληθεί, αλλά συνεχίζουν να απεργούν εκ περιτροπής και τις μέρες των μεγάλων διαδηλώσεων καθώς μάλιστα διαθέτουν πάντα ακμαίο ηθικό και αποφασιστικότητα εξαιτίας της υποστήριξης που -σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις- εξακολουθεί να τους προσφέρει το 60%-65% των συμπατριωτών τους, που μισούν τον μοναρχικής νοοτροπίας Μακρόν και αποστρέφονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του!

Φυσικά, οι πάντες γνωρίζουν ότι θα αρκούσαν λίγες μέρες γενίκευσης της απεργίας στον ιδιωτικό τομέα για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της αντιμεταρρύθμισης και -ίσως- για να ανατραπεί ο Μακρόν και η κυβέρνησή του. Όμως, αυτό δεν μπόρεσε -τουλάχιστον μέχρι τώρα- να γίνει τόσο επειδή δεν προετοιμάστηκε ποτέ κατάλληλα όσο και επειδή είναι πια εξαιρετικά δύσκολο μετά από τις βαθιές αλλαγές που έχουν επέλθει στη δομή του ιδιωτικού τομέα στον τελευταίο μισό αιώνα (μετακομίσεις βιομηχανιών, εξαφάνιση των μεγάλων εργατικών συγκεντρώσεων του παρελθόντος, εξατομίκευση των μισθωτών, αποδυνάμωση των συνδικάτων,…). Με δεδομένα λοιπόν όλα αυτά αλλά και το γεγονός ότι δεν αρκεί πια μια απεργία, όσο μεγάλης διάρκειας και αν είναι αυτή, για να κάμψει την αδιαλλαξία της εξουσίας, οι απεργοί και οι υποστηρικτές τους είναι -εκ των πραγμάτων- αναγκασμένοι να διευρύνουν τα μέτωπα του διεκδικητικού τους αγώνα και να εφεύρουν νέες μορφές πάλης, τόσο για να κρατήσουν ζωντανή και ορατή την κινητοποίησή τους όσο και για να ενθαρρύνουν τη γενίκευση της απεργίας και του κινήματος σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους και ειδικά στον ιδιωτικό τομέα.

Να λοιπόν γιατί βλέπουμε τελευταία τους κάθε λογής απεργούς και λοιπούς διαμαρτυρόμενους, από τους δικηγόρους μέχρι τους εργαζόμενους στην Όπερα του Παρισιού και στα κρατικά θέατρα και από τους νοσοκομειακούς, τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στην ενέργεια μέχρι τους πυροσβέστες, τους ερευνητές και τους μισθωτούς στην τοπική αυτοδιοίκηση, να μην αρκούνται πια στις παραδοσιακές διαδηλώσεις και απεργίες και να εφευρίσκουν νέες μορφές πάλης. Όπως π.χ. τα μπλόκα των δρόμων, των λιμανιών και των διυλιστηρίων, το δημόσιο γιουχάισμα βουλευτών και υπουργών ή ακόμα και το θέαμα των πολιτών λαϊκής συνοικίας του Παρισιού που στρώνουν στο κυνήγι τον ίδιο τον Μακρόν! Και όλα αυτά ενώ οι δικηγόροι (100% η δική τους απεργία διαρκείας!) πετάνε κατά εκατοντάδες τις μαύρες επαγγελματικές τηβένους τους μπροστά στην υπουργό και στα δικαστήρια που παραλύουν, όταν βέβαια δεν χορεύουν και τραγουδούν κατά δεκάδες μιμούμενοι τον γνωστό πολεμικό χορό “Χάκα” των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας. Ή οι χορωδοί της Όπερας του Παρισιού που σκεπάζουν την ομιλία της υπουργού Πολιτισμού με το χορωδιακό από το Ναμπούκο, τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που στοιβάζουν σε πυραμίδες τις λευκές μπλούζες τους και παραιτούνται κατά χιλιάδες από τα διοικητικά τους καθήκοντα ή τους καθαριστές των υπονόμων που καταθέτουν τα επαγγελματικά τους εργαλεία μπροστά στους εκπροσώπους της εξουσίας. Και όλα αυτά και πολλά άλλα, ενώ οι μικρές και μεγάλες εβδομαδιαίες διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε εκατοντάδες άλλες πόλεις δεν υπακούουν πια στους παραδοσιακούς κανόνες και συνήθειες καθώς έχουν αποκτήσει το χρώμα και το ρυθμό, τον ενθουσιασμό και την φαντασία που τόσο λείπει από τις άνευρες διαδηλώσεις/κηδείες των τελευταίων δεκαετιών…

Την ώρα λοιπόν που η γαλλική αναμέτρηση βαθαίνει, διαιωνίζεται και ριζοσπαστικοποιείται όσο ποτέ άλλοτε στο μισό αιώνα που μας χωρίζει από το Μάη του 1968, το κύριο συμπέρασμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη κρίση και σύγκρουση που εγκαινιάζει μια νέα εποχή στις αναμετρήσεις της εξουσίας με την κοινωνία και τις στρατιές των μισθωτών και των καταπιεσμένων. Εδώ μάλιστα που έχουν φτάσει τα πράγματα μετά από απεργίες, διαδηλώσεις και λαϊκές κινητοποιήσεις 55 ολάκερων ημερών, τίποτα δεν αποκλείεται και όλα είναι πια δυνατά. Ακόμα και μια ιστορικών διαστάσεων έκρηξη του γαλλικού κοινωνικού ηφαιστείου!…

Σημειώσεις

1.https://www.contra-xreos.gr/arthra/1424-gallia-pros-mia-sotiria-koinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon.html

Βλέπε επίσης τα κατοπινά άρθρα μας για το ίδιο θέμα:

https://www.contra-xreos.gr/arthra/1429-gallia-to-megalytero-apergiako-tsounami.html

https://www.contra-xreos.gr/arthra/1432-gallia-i-megalyteri-taksiki-sygkroysi.html

2. Ενδεικτική των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει πια ο Μακρόν ακόμα και μέσα στο δικό του ταξικό στρατόπεδο εξαιτίας των αλλοπρόσαλων και αλλαζονικών επιλογών του είναι και η ιδιαίτερα αρνητική θέση που πήρε το γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας απέναντι στο διαβόητο συνταξιοδοτικό του νομοσχέδιο. Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη γαλλική ιστορία δεν υπήρξε τόσο καταδικαστική γνωμάτευση του Συμβουλίου Επικρατείας για ένα νομοσχέδιο και για τους χειρισμούς μιας κυβέρνησης αυτής της χώρας…

http://www.contra-xreos.gr/arthra/1433-gallia-pros-mia-koinoniki-anafleksi-prorofanous-diarkeias.html

Μετά από 40 μέρες “απεργίας των απεργών”!

του Γιώργου Μητραλιά

Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε για την -πάντα υπό εξέλιξη- μεγάλη γαλλική απεργία στις μεταφορές, στην εκπαίδευση, στην υγεία και αλλού, είναι ότι δεν έχει προηγούμενο: Έχοντας ξεκινήσει πέρυσι, στις 5 Δεκεμβρίου, συμπληρώνει ήδη 40 μέρες όχι μόνο απεργίας αλλά και συνεχών κάθε λογής κινητοποιήσεων και μαζικών διαδηλώσεων, ξεπερνώντας έτσι σε διάρκεια ακόμα και την ιστορική απεργία του Μάη του 1968! Πρόκειται αναμφίβολα για τη μεγαλύτερη και την πιο ουσιαστική εργατική κινητοποίηση ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και κυβερνήσεις που έχει γνωρίσει στα τελευταία 40 χρόνια όχι μόνο η Γαλλία αλλά και η Ευρώπη και -ίσως- ολάκερος ο κόσμος!…

Το πρώτο συμπέρασμα βγαίνει λοιπόν αβίαστα: Οι Γάλλοι απεργοί, και μαζί τους και η κοινωνία που τους συμπαραστέκεται, δεν αγωνίζονται μόνο για πάρτη τους. Παλεύουν και για εμάς. Και είναι ακριβώς επειδή οι κυβερνώντες και “οι από πάνω” κάθε χώρας γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή μάχη είναι πολύ γενικότερου ενδιαφέροντος και κυρίως,… συμφέροντος, που κάνουν τα πάντα για να την αποκρύψουν από τους δικούς τους “από κάτω”, καθώς πιστεύουν -όχι άδικα- ότι θα μπορούσε να τους εμπνεύσει εξαιρετικά “επικίνδυνες ιδέες”…

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι και αυτό προφανές: Η μάχη που δίνουν οι Γάλλοι απεργοί είναι κυριολεκτικά τιτάνια! Και αυτό όχι μόνο επειδή έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πανίσχυρο (ταξικό) αντίπαλο αλλά και επειδή μετά από 40 μέρες απεργίας με μηδενικές αποδοχές (!) απειλούνται άμεσα, αυτοί και οι οικογένειές τους, από την πείνα, παρά την εκπληκτική γενναιοδωρία της γαλλικής κοινωνίας, που γεμίζει τα απεργιακά ταμεία όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Όμως, όχι μόνο από την πείνα αλλά και από την εξάντληση. Και για να πάρουμε μιαν ιδέα αυτής της τρομερής φυσικής εξάντλησης, αρκεί να σκεφτούμε ότι ο Γάλλος απεργός ξυπνάει στις 3 το πρωί για να πάει στην απεργιακή φρουρά του στο αμαξοστάσιο ή αλλού, και τελειώνει την ημέρα του με τη βραδυνή απεργιακή του συνέλευση που αποφασίζει την “ανανέωση” της απεργίας για ένα ακόμα 24ωρο. Και ενδιάμεσα, οργανώνει και μετέχει σε (τοπικές και πανεθνικές) πολύωρες διαδηλώσεις, σε ποικίλες συμβολικές καταλήψεις (π.χ. των γραφείων του παγκόσμιου γίγαντα της ιδιωτικής ασφάλισης Black Rock), καθώς και σε δράσεις προπαγάνδισης της απεργίας σε χώρους εργασίας του ιδιωτικού τομέα ή σε εμπορικά κέντρα και πλατείες μικρών και μεγάλων πόλεων.

Τι κάνει λοιπόν αυτούς τους Γάλλους απεργούς και τους χαλκέντερους νεαρούς συνδικαλιστές ηγέτες τους -όπως π.χ. ο γραμματέας σιδηδρομικών Παρισιού της CGT Μπερανζέ Σερνόν ή ο αντίστοιχος του της Sud-rail Φαμπιέν Βιλντιέ- να αντέχουν και να δηλώνουν αποφασισμένοι να κρατήσουν μέχρι την τελική νίκη; Κατ’αρχήν, είναι η πεποίθησή τους ότι πρόκειται για τη ….μητέρα όλων των κοινωνικών μαχών, για τον ”Νυν υπέρ πάντων αγώνα” που θα κρίνει τις τύχες των μισθωτών και των καταπιεσμένων για τις πολλές επόμενες δεκαετίες! Κατόπιν, είναι ότι έχουν την πλειοψηφία των πολιτών μαζί τους, στο πλευρό τους, και ενάντια στην κυβέρνηση, παρόλο που αυτοί οι πολίτες, ειδικά στο Παρίσι, αντιμετωπίζουν καθημερινά μύρια σοβαρά προβλήματα εξαιτίας της απεργίας.(1)

Κυρίως, είναι όμως ότι υπερασπίζονται δυο κατακτήσεις τους που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο: την πρωτοφανή ενότητα των απεργών και το γεγονός ότι αυτή η απεργία είναι δική τους και κανενός άλλου, ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που την αποφασίζουν καθημερινά και την διαχειρίζονται δημοκρατικά! Και πριν απ’όλα, η ενότητα που μεταφράζεται στο ότι μετέχουν όλοι, συνδικαλισμένοι και μη, ισότιμα στην απεργία και στην οργάνωσή της πέρα από τις όποιες διαφορές που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στα συνδικάτα τους και στις ηγεσίες τους. Εδώ έχουμε μια κατάκτηση ζωτικής σημασίας που όμως δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά είναι γνήσιο τέκνο εντελώς συνειδητών επιλογών όπως η καταδίκη των -πασίγνωστων αλλού- καταστροφικών παραδοσιακών σεχταρισμών, που -όπως γνωρίζουμε πολύ καλά- συνοδεύονται συνήθως από αμοιβαίους αφορισμούς και κατάρες, αν όχι ακόμα και από την άσκηση φυσικής βίας. Έτσι, μόνο μεγάλη εντύπωση μπορεί να προκαλέσει στον Έλληνα παρατηρητή που είναι μαθημένος σε διαμετρικά αντίθετες συμπεριφορές, το θέαμα ακόμα και των πιο ριζοσπαστών Γάλλων συνδικαλιστών απεργών που δεν “κοσμούν” ποτέ με βαριά κοσμητικά επίθετα ακόμα και τους πιο παραδοσιακά “κίτρινους” ηγέτες συνδικάτων όπως η CFDT ή η Unsa που σπεύδουν να συνεργαστούν με την κυβέρνηση στην προσπάθειά τους να σπάσουν την απεργία. Όπως επίσης μεγάλη εντύπωση του προξενεί το θέαμα των ηγετών της ριζοσπαστικής αριστεράς (Μελανσόν, Μπεζανσενό,…) που δεν διστάζουν όχι μόνο να συνυπογράψουν μανιφέστα υποστήριξης των απεργών μαζί με τον Γ.Γ. του Σοσιαλιστικού κόμματος (στην κυβέρνηση του οποίου υπουργός Οικονομικών διετέλεσε εξάλλου ο ίδιος ο…Μακρόν), αλλά και κατεβαίνουν μαζί τους στις διαδηλώσεις ή ακόμα και στις απεργιακές φρουρές!

Το αποτέλεσμα αυτών των δημοκρατικών συμπεριφορών εκτίθεται πια μπροστά μάτια όλων μας: Η βάση, τα μέλη των “κίτρινων” συνδικάτων παρακούουν έμπρακτα τις ηγεσίες τους, δεν τις ακολουθούν και μετέχουν ενεργά στην απεργία φτάνοντας μάλιστα αρκετές φορές να γίνονται ντε φάκτο ηγετικά στελέχη της! Γιατί; Μα, επειδή οι αριστεροί συνδικαλιστές και εργάτες φρόντισαν να μην κόψουν ποτέ τις γέφυρες με αυτούς, αλλά αντικατέστησαν τους σεχταρισμούς και τους μεγαλόστομους αφορισμούς με επιχειρήματα και κυρίως, με χειροπιαστές προτάσεις κοινής εργατικής δράσης και δημοκρατικής (αυτο)οργάνωσης της απεργίας στη βάση!

Σήμερα, οι πάντες ομολογούν ότι μετά από σαράντα μέρες παραδειγματικής απεργίας, το σχέδιο της κυβέρνησης Μακρόν να σπάσει την απεργία διχάζοντας τους απεργούς και κερδίζοντας τη μάχη της κοινής γνώμης, “σκαλώνει” σε αυτήν ακριβώς την ενότητα των απεργών. Τι κι αν η ηγεσία της CFDT και της Unsa σπεύδουν να αποδεχθούν με έκδηλη ανακούφιση τις εντελώς απατηλές και στημένες κυβερνητικές “παραχωρήσεις” στο συνταξιοδοτικό; Τι κι αν οι στρατιές των δημοσιογραφικών κολαούζων του Μακρόν προσπαθούν να προεξοφλήσουν το φυλλορρόημα της απεργίας διατυμπανίζοντας ότι “διασπάστηκε το συνδικαλιστικό μέτωπο”; Η πραγματικότητα τους διαψεύδει οικτρά καθώς το απεργιακό μέτωπο παραμένει αρραγές, με τα μέλη της CFDT και της Unsa να αποδοκιμάζουν έμπρακτα τις ηγεσίες τους και τα συνδικάτα των -παραδοσιακά συντηρητικότερων- στελεχών επιχειρήσεων να κρίνουν αδιανόητη την διακοπή της απεργίας.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν όμως παρά ένα μόνο πράγμα: Ότι η απεργία συνεχίζεται χωρίς πάντως να μπορεί να προεξοφληθεί η νίκη της. Όπως εξάλλου επαναλαμβάνουν οι συνδικαλιστές ηγέτες της, που αποφεύγουν σαν το διάολο τις θριαμβολογίες και τα κούφια λόγια, η μάχη που δίνουν οι ηρωϊκοί Γάλλοι απεργοί είναι απίστευτα σκληρή και ο εχθρός αδυσώπητος και αποφασισμένος να κάνει τα πάντα χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να επικρατήσει.(2) Τελικά, εχθροί και φίλοι συμφωνούν σε μια διαπίστωση: Η κυβέρνηση Μακρόν βρίσκεται σε ανοικτή κρίση και είναι όσο ποτέ μισητή, αλλά πολλά, αν όχι τα πάντα, θα κριθούν από το κατά πόσο θα υπάρξει επέκταση και γενίκευση της απεργίας και στα “κάστρα” του ιδιωτικού τομέα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα αρκούσαν μερικά 24ωρα γενικής απεργίας για να σαρώσουν όχι μόνο το διαβόητο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο αλλά και την ίδια την κυβέρνηση Μακρόν…

Σημειώσεις

1. Βλέπε τα δυο προηγούμενα άρθρα μας για το ίδιο θέμα, το πρώτο γραμμένο στις 5 Δεκεμβρίου και το δεύτερο μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1424-gallia-pros-mia-sotiria-koinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon.html

https://www.contra-xreos.gr/arthra/1429-gallia-to-megalytero-apergiako-tsounami.html

2. Δεν είναι τυχαίο ότι Χιλιανός υπουργός κάλεσε πρόσφατα την αστυνομία της χώρας του, που έχει ήδη δολοφονήσει πάνω από 30 διαδηλωτές και έχει ακρωτηριάσει πολλές εκατοντάδες άλλους κατά τους τελευταίους τρεις μήνες, “να ακολουθήσει το παράδειγμα της γαλλικής αστυνομίας” στο κατασταλτικό της έργο!

Πηγή: https://www.contra-xreos.gr

του Γιώργου Μητραλιά

Χριστουγεννιάτικες απεργιακές φρουρές, απεργιακά ρεβεγιόν με πλήθος κόσμου σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, λιμάνια, διϋλιστήρια και σχολεία,…και το μπαλέτο, μαζί με την ορχήστρα, της Όπερας του Παρισιού να δίνει “απεργιακή” παράσταση με τη Λίμνη των Κύκνων στο δρόμο και μέσα στο κρύο μπροστά σε αλληλέγγυους διαδηλωτές! Μετά από τρεις βδομάδες απεργίας, τα φετινά Χριστούγεννα στη Γαλλία δεν μοιάζουν καθόλου με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Και το ίδιο θα συμβεί με την φετινή Πρωτοχρονιά. Και σίγουρα, και με τις πρώτες -τουλάχιστον- βδομάδες του φετινού γαλλικού Γενάρη. Επειδή, όπως το γράφαμε το βράδυ της πρώτης μέρας του πρωτοφανούς γαλλικού απεργιακού κύματος, “ Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε. Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη…”(1)

Σήμερα, σε όλα αυτά μπορούμε πια να προσθέσουμε πως η γαλλική απεργιακή έκρηξη δείχνει να είναι τόσο μεγάλη, ξεχωριστή, ιστορική και κυρίως, τόσο επίφοβη ώστε να προκαλεί αντιδράσεις χωρίς προηγούμενο και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο από μέρους των ορκισμένων εχθρών της. Έτσι, βλέπουμε τα ελληνικά αλλά και τα διεθνή ΜΜΕ , να μην λένε λέξη, να την αγνοούν επιδεικτικά και να της επιβάλλουν το πιο πρωτακουστο black-out επί τρεις βδομάδες! O λόγος απλός και ευδιάκριτος: Επειδή προφανώς έχει πέσει παγκοσμίως σύρμα -από τους απανταχού γης “αρμοδίους”- ότι ο υπό εξέλιξη γαλλικός εργατικός ξεσηκωμός βάζει “κακές” και “επικίνδυνες” ιδέες στα κεφάλια των καταπιεσμένων όλου του κόσμου!…

Μάταιος ο κόπος τους. Γιατί; Μα, επειδή κανένα black-out δεν μπορεί να αντέξει μπροστά στο ριζοσπαστισμό, στη μαζικότητα και στη μαχητικότητα των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων που θα σημαδέψουν τον φετινό γαλλικό Γενάρη. Και αυτό επειδή ακόμα και οι υπουργοί του Μακρόν παραδέχονται πως η αποφασιστικότητα των απεργών δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο. Επειδή, παρά τα τρομερά προβλήματα που δημιουργεί αυτή η απεργία στην καθημερινή ζωή των πολιτών, όλες οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν ότι οι απεργοί έχουν πάντα την υποστήριξη της γαλλικής κοινωνίας. Επειδή αυτή η κοινωνία ενισχύει με τον οβολό της τα απεργιακά ταμεία, βοηθώντας έτσι να μην νικηθούν οι απεργοί από την πείνα. Επειδή αναπτύσσεται καθημερινά το κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης από διανοούμενους, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς αλλά και φοιτητές και μαθητές που (αυτο)οργανώνονται σε επιτροπές ενώ συνάμα μετέχουν στις απεργιακές φρουρές.

Κυρίως όμως, επειδή όλες οι απόπειρες της κυβέρνησης Μακρόν να διαιρέσει τους απεργούς και να διχάσει την μαχόμενη εργατική τάξη γνώρισαν παταγώδη αποτυχία. Έτσι, η προ πολλού στημένη και καλά σκηνοθετημένη προσχώρηση των “ρεφορμιστικών” συνδικαλιστικών ηγεσιών της CFDT και Unsa στην πιεστική προτροπή της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των ΜΜΕ για τερματισμό της απεργίας με το πρόσχημα της “χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας” κατάληξε στο πιο διδακτικό φιάσκο: Η βάση, τα μέλη αυτών των δυο συνδικάτων αποδοκίμασαν έμπρακτα τις απεργοσπαστικές ηγεσίες τους και αποφάσισαν να συνεχίσουν να απεργούν μαζί με τους συναδέλφους τους μέχρι την τελική απόσυρση του επίμαχου νεοφιλελεύθερου νομοσχεδίου για το συνταξιοδοτικό!

Τι συμβαίνει όμως και απέτυχε αυτή τη φορά παταγωδώς η κλασική επιχείρηση διαίρεσης των εργαζομένων, που είχε πετύχει πάμπολλες φορές στο παρελθόν; Συμβαίνει ότι αυτή τη φορά, “η απεργία είναι των απεργών”, ότι διεξάγεται δημοκρατικά και ενωτικά, ότι στις απεργιακές επιτροπές μετέχουν και αποφασίζουν –για τα πάντα- ισότιμα όσοι απεργούν ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι μέλη συνδικάτων! Έτσι, είναι οι απεργοί και οι ενωτικές συνελεύσεις τους που αποφασίζουν και ψηφίζουν στο τέλος της κάθε μέρας απεργίας την συνέχισή της και την επόμενη μέρα! Και δεν εκπλήσσει πια κανέναν το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις αναδεικνύονται σε ηγέτες ή εκπροσώπους του απεργιακού κινήματος και των απεργιακών συνελεύσεων απεργοί που είτε δεν είναι συνδικαλισμένοι είτε είναι μέλη των δυο παραπάνω “ρεφορμιστικών” συνδικάτων…

Με δεδομένη την πρωτοφανή ενότητα αυτού του απεργιακού κύματος, δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι τα διάφορα συνδικάτα (CGT, Sud, F.O., CFDT, Unsal) δεν κρατάνε για τα μέλη τους, αλλά αντίθετα μοιράζουν μεταξύ όλων των απεργών (συμπεριλαμβανομένων και των μη συνδικαλισμένων) τα χρήματα που εισρέουν στα απεργιακά ταμεία όλων των συνδικάτων! Έτσι, βλέπουμε π.χ. το (μεγαλύτερο) απεργιακό ταμείο της CGT να παραδίδει, υπό τις επευφημίες των απεργών και των υποστηρικτών τους, μια επιταγή 250.000 ευρώ στο (ριζοσπαστικό) συνδικάτο βάσης Sud-Rail για να μοιράσει τα χρήματα μεταξύ των απεργούντων μελών του που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη! Και δεν είναι επίσης τυχαίο ότι τα διάφορα κινήματα υποστήριξης των απεργών, είτε αυτά συσπειρώνουν διανοούμενους και καλλιτέχνες είτε προσωπικότητες και στελέχη της αριστεράς, καλούν τους πολίτες να προσφέρουν τον οβολό τους όχι σε ένα αλλά σε όλα ανεξαιρέτως τα απεργιακά ταμεία όλων των συνδικάτων! Και ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που η γενναιόδωρη ανταπόκριση των πολιτών ξεπερνάει ήδη όλες τις προσδοκίες…

Επειδή λοιπόν το μόνο που έχει αλλάξει μετά από 23 μέρες απεργίας είναι ότι οι απεργοί και οι υποστηρικτές τους πιστεύουν ακόμα περισσότερο ότι θα νικήσουν, κλείνουμε αυτό το δεύτερο κείμενό μας για τη μεγάλη γαλλική κοινωνική έκρηξη αυτού του χειμώνα, με τα ίδια ακριβώς λόγια με τα οποία κλείναμε και το πρώτο κείμενό μας: “Προσοχή λοιπόν επειδή αυτή η γιγάντια κινητοποίηση της γαλλικής κοινωνίας θα κλιμακωθεί, θα βαθύνει, θα απλωθεί και θα κάνει κάτι ακόμα που μάς ενδιαφέρει -και εδώ στη χώρα μας- άμεσα: Θα βγει αναπόφευκτα έξω από τα γαλλικά σύνορα, ακριβώς όπως συνέβη με όλες τις μεγάλες γαλλικές κοινωνικές εκρήξεις του παρελθόντος! Και βρίσκοντας με το παράδειγμά της μιμητές εκτός συνόρων, θα σημάνει -επιτέλους- το τέλος του ατέλειωτου νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού χειμώνα και την αρχή μιας νέας εποχής. Της εποχής των μεγάλων απελευθερωτικών κοινωνικών αγώνων που έχουμε ανάγκη όσο και το οξυγόνο…
Η συνέχεια θα είναι συναρπαστική!”

Σημείωση

1.https://www.contra-xreos.gr/arthra/1424-gallia-pros-mia-sotiria-koinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon.html

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

Η διεθνής άνοδος των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων την τελευταία χρονιά δεν περιορίζεται μόνο στην Αφρική, την Ασία και την Λ.Αμερική. Μια από τις πιο μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών γνώρισε αυτές τις μέρες η Γαλλία, απέναντι στη μεταρρύθμιση Μακρόν που μειώνει συντάξεις και αυξάνει τα όρια ηλικίας (από 62 σε 64) σε μεγάλη μερίδα των εργαζομένων. Ο Μακρόν θέλει να ανατρέψει το συνταξιοδοτικό σύστημα που ισχύει στη Γαλλία από το 1945, κι είναι από τα κορυφαία όσον αφορά το επίπεδο των συντάξεων στην Ευρώπη.
Στις 5 Δεκεμβρίου σημειώθηκε γενική απεργία που ξεπέρασε σε αριθμό διαδηλωτών την ιστορική απεργία του 1995, αφού σύμφωνα με τα συνδικάτα διαδήλωσαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο και τα ποσοστά απεργίας ήταν συντριπτικά. Σε κινητοποιήσεις βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους, τα αεροδρόμια, στα μετρό, τον ηλεκτρισμό, εκπαιδευτικοί-μαθητές και φοιτητές, δικηγόροι, γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί, πυροσβέστες και γενικά ο δημόσιος τομέας, ενώ οι απεργίες συγκεντρώνουν τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας και της μεγάλης πλειοψηφίας όλων των εργαζομένων (68% σύμφωνα με δημοσκόπηση στης 12ης Δεκεμβρίου). Στις 10 ακολούθησε νέα γενική απεργία και στις 17 Δεκεμβρίου τρίτη απεργία, με τους διαδηλωτές να φτάνουν σύμφωνα με τα συνδικάτα στους 1,8 εκατομμύρια με περισσότερες από 260 συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Στην τελευταία κινητοποίηση κλείσανε τα σχολεία, οι εργαζόμενοι στον ηλεκτρισμό προχώρησαν σε διακοπές ρεύματος (σε αντίθεση με τους “δικούς μας” που ούτε καν σαλεύουν την ώρα που … κλείνει η ΔΕΗ προς όφελος των Μυτιληναίων), απέργησαν ακόμα κι οι εργαζόμενοι στον Πύργο του Άιφελ και την Όπερα του Παρισιού. Σιδηροδρομικοί και εργαζόμενοι των μετρό βρίσκονται σε απεργίες διαρκείας από τις 5 Δεκέμβρη ενώ οι σιδηροδρομικοί δήλωσαν αποφασισμένοι να συνεχίσουν και μετά τα Χριστούγεννα. Τις κινητοποιήσεις στήριξαν και τα Κίτρινα Γιλέκα.
Η κυβέρνηση παρά το μέγεθος της αντίστασης δήλωσε αποφασισμένη να προχωρήσει τη μεταρρύθμιση με τα ίδια γνωστά σε εμάς παραμύθια (‘για το καλό της χώρας, για να μη χρεοκοπήσει το ασφαλιστικό σύστημα, θα δεχθούν πλήγμα οι προνομιούχοι κλάδοι που είναι σε βάρος των υπόλοιπων’ κλπ, ενώ μόλις 2 χρόνια πριν διατυμπάνιζε τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού). Όπως το ζήσαμε και στην Ελλάδα, μπροστά στη βάθυνση των αδιεξόδων του συστήματος διεθνώς και την όξυνση οικονομικών και στρατιωτικών ανταγωνισμών, οι από πάνω δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να προχωρήσουν σε συμβιβασμούς – επιδιώκουν να επιβάλουν τη δικτατορία της αγοράς με κάθε αναγκαίο μέσο.
Νεοφιλελεύθεροι «Σοσιαλιστές», Δεξιά και Ακροδεξιά συμφωνούν επί της ουσίας με την κυβέρνηση Μακρόν και αλλά δεν καταδικάζουν δημοσίως το κίνημα, με στόχο εκλογικά οφέλη. Ο Μακρόν προχώρησε μόνο σε κάποιους «ελιγμούς» με στόχο να διασπάσει το μέτωπο της αντίστασης, πχ δηλώνοντας ότι τα νέα μέτρα θα θίξουν τους γεννημένους μετά το 1975. Παρ’ όλα αυτά μεγάλο τμήμα του φτωχού κόσμου αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση αφορά όλη την κοινωνία των από κάτω. Ένα αποτέλεσμα που είχε η διαρκής κινητοποίηση είναι η παραίτηση του κυβερνητικού στελέχους-αρχιτέκτονα της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Στη Γαλλία την τελευταία τριετία εκδηλώνονται σπουδαίοι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες (με πιο χαρακτηριστικά το κίνημα Nuit Debout του 2016 και τα Κίτρινα Γιλέκα του 2018). Αν τέτοιες απεργίες και κινητοποιήσεις στην Ευρώπη αρκούσαν τη δεκαετία του ’90 ή του 2000 για να ανατρέπονται τέτοιου είδους μέτρα αλλά ή κυβερνήσεις, σήμερα φαίνεται ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, ότι απαιτούνται μεγαλύτερης κλίμακας ταξικοί αγώνες αλλά και πολύ ριζοσπαστικότερες πολιτικές δυνάμεις που ηγούνται αυτών των αγώνων. Το ποια θα είναι η κατάληξη στη Γαλλία μένει να το δούμε. Μέχρι τότε είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η επίθεση απέναντι στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι κοινή, ξεπερνά τα σύνορα και επιβάλλεται πάντα με παρόμοια επιχειρήματα-ψέματα: ζητούνται θυσίες από τους φτωχούς για το «εθνικό συμφέρον», το «καλό της χώρας», «για να ξεχρεώσει το κράτος», την ώρα που οι καπιταλιστές βγάζουν δισεκατομμύρια. Η απάντηση και η αντίσταση πρέπει να είναι εξίσου κοινή και η οικοδόμηση της διεθνούς αλληλεγγύης είναι κεντρικό καθήκον των αγωνιστών-αγωνιστριών και της Αριστεράς.

1. https://redflag.org.au/node/6977
2. http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6325
3. https://www.clickorlando.com/news/world/2019/12/17/no-school-no-trains-no-eiffel-tower-france-on-strike/
4. https://www.nooz.gr/world/1566135/apergia-gallia-dakrygona-bia-bombes-molotof-kai-diakopes-tis-ilektrodotisis-kybernisi-den-ypochwroyme-vid-pics-

Α.Λ.

Του Γιώργου Μητραλιά

Προσοχή: Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε. Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη…

Γιατί; Μα, επειδή θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί τις επόμενες μέρες, και πιθανότατα τις επόμενες βδομάδες. Και επειδή κινητοποιεί εκατομμύρια μισθωτούς και κάθε λογής άλλους καταπιεσμένους. Και κυρίως, επειδή όλοι αυτοί δηλώνουν αποφασισμένοι να αδράξουν την ευκαιρία για να λύσουν τώρα, και όχι αργότερα, ανοιχτούς λογαριασμούς δεκαετιών με τις απάνθρωπες νεοφιλελεύθερες πολιτικές όχι μόνο της κυβέρνησης Μακρόν αλλά και όλων των προκατόχων της.

Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται πια για μια “απλή”, έστω και πολύ μεγάλη, απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κυβερνητική (αντι)μεταρρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ούτε καν για ένα παλλαϊκό ξέσπασμα χωρίς αύριο. Κατά κοινή -πλέον- ομολογία, πρόκειται για μια όλο και πιο καθαρόαιμη πολιτική κινητοποίηση ιστορικών διαστάσεων με μια δυναμική που, σε συνδυασμό με την άκαμπτη μακρονική νεοφιλελεύθερη αλαζονεία, δημιουργεί το πιο εκρηκτικό από τα κοινωνικά κοκτέηλ! Ναι, χωρίς αμφιβολία η Γαλλία μοιάζει σήμερα με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!…

Κλειδί για να αρχίσουμε να κατανοούμε τη σημερινή κοινωνική έκρηξη μας δίνει η σημαδιακή φράση… “Μας ξύπνησαν τα Κίτρινα Γιλέκα” που κυριαρχεί σε όλες τις απεργιακές φρουρές και συνελεύσεις σε όλη τη Γαλλία. Και επειδή τα Κίτρινα Γιλέκα όχι μόνο “ξύπνησαν” τη γαλλική εργατική τάξη και κοινωνία, αλλά και την μπόλιασαν με τις (πρωτόγνωρες) μορφές οργάνωσης και διεξαγωγής του αγώνα τους, για αυτό και βλέπουμε τώρα εχθρούς και φίλους να διαπιστώνουν ότι “οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ελέγχουν πια τη βάση τους”. Μια “βάση” που παίρνει στα χέρια της τους αγώνες της, με το επίσης σημαδιακό και τόσο εύγλωττο σύνθημα αυτών των ημερών … “η απεργία στους απεργούς”!

Ένα σύνθημα που μεταφράζεται στο ότι στό τέλος κάθε απεργιακής ημέρας, είναι οι εκατοντάδες και χιλιάδες συνελεύσεις των απεργών που αποφασίζουν να συνεχίσουν (να “ανανεώσουν”) ή όχι τον αγώνα τους για μια ακόμα ημέρα. Και που κάνει να μετέχουν ισότιμα και να συναποφασίζουν σε αυτές τις απεργιακές συνελεύσεις, σιδηροδρομικοί και φοιτητές, φορτηγατζήδες και φεμινίστριες, συνταξιούχοι και νέοι, δημοτικοί υπάλληλοι και δάσκαλοι, νοσοκόμες και αγρότες, δικηγόροι και πυροσβέστες, μαθητές και βιομηχανικοί εργάτες, κίτρινα γιλέκα και συνδικαλιστές των παραδοσιακών εργατικών συνδικάτων …

Προσοχή λοιπόν επειδή αυτή η γιγάντια κινητοποίηση της γαλλικής κοινωνίας θα κλιμακωθεί, θα βαθύνει, θα απλωθεί και θα κάνει κάτι ακόμα που μάς ενδιαφέρει -και εδώ στη χώρα μας- άμεσα: Θα βγει αναπόφευκτα έξω από τα γαλλικά σύνορα, ακριβώς όπως συνέβη με όλες τις μεγάλες γαλλικές κοινωνικές εκρήξεις του παρελθόντος! Και βρίσκοντας με το παράδειγμά της μιμητές εκτός συνόρων, θα σημάνει -επιτέλους- το τέλος του ατέλειωτου νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού χειμώνα και την αρχή μιας νέας εποχής. Της εποχής των μεγάλων απελευθερωτικών κοινωνικών αγώνων που έχουμε ανάγκη όσο και το οξυγόνο… Η συνέχεια θα είναι συναρπαστική!

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

Με αφορμή το λαϊκό ξεσηκωμό κατά του Μακρόν στη Γαλλία

Του Χάρη Παπαδόπουλου

«Η γαλλική επανάσταση είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζετε. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια το απόγευμα. Είδα εκνευρισμό και οργή στα βλέμματα του κόσμου»

(Στέφανος Τσιτσιπάς, πρωταθλητής τένις, Σάββατο 1 Δεκέμβρη 2018 στο Παρίσι)

Τροφή για σκέψη

Πριν έναν περίπου αιώνα, ένας κορυφαίος Ιταλός επαναστάτης, ο Αντόνιο Γκράμσι, έγραφε πως η εργατική τάξη βιώνει στη ζωή της δύο είδη εμπειριών.

Το ένα είδος είναι οι καθημερινές εμπειρίες υποταγής. Ο εργάτης και η εργάτρια εμπεδώνουν πως πρέπει να υπομένουν κάθε είδους καταπίεση και ακόμη και εξευτελισμούς για να καταφέρουν να φέρουν στο σπίτι το μεροκάματο. Πως για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους τα στοιχειώδη, πρέπει υποχρεωτικά να ζουν μόνιμα στη σκιά του προϊστάμενου και του αφεντικού, ελπίζοντας με κάθε τρόπο να μην απομακρυνθούν από το μαγκανοπήγαδο της παραγωγής και πεινάσουν.

Το δεύτερο είδος εμπειριών είναι εντελώς αντίθετο: είναι οι εμπειρίες συλλογικού αγώνα και δράσης. Όταν οι εργάτες και οι εργάτριες κατεβαίνουν τελικά σε απεργία ή κινητοποίηση ανακαλύπτουν τις δικές τους δυνάμεις, ξυπνούν μέσα τους θαυμαστές ικανότητες. Συνειδητοποιούν πως τα μεγαλύτερά τους όπλα είναι η οργάνωση, η συλλογικότητα και οι καθαρές ιδέες για το τι συμβαίνει στην κοινωνία. Το αφεντικό πάντα το στηρίζει το κράτος, ενώ τους ίδιους τους σώζει μονάχα η αλληλεγγύη των υπόλοιπων εργαζομένων.

Οι εργάτες και οι εργάτριες μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους και όχι από την κατήχηση. Και η πιθανότητα να κερδηθούν με τις επαναστατικές σοσιαλιστικές ιδέες είναι μονάχα όταν βρίσκονται σε κίνηση και μάχονται. Όχι όταν μένουν ανοργάνωτοι/ες και αποκαρδιωμένοι/ες.

Αυτά τα στοιχειώδη φαίνεται πως ξέχασαν πολλοί «έμπειροι αναλυτές» της Αριστεράς, καταξιωμένοι συνδικαλιστές αλλά και βετεράνοι επαναστάτες, μπροστά στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία. Το ίδιο και χειρότερο συνέβη με κάποιους αφηρημένους και αστόχαστους σχολιαστές στην Ελλάδα.

Τι είναι τα κίτρινα γιλέκα;

Πρόκειται για κίνημα που έχει ανάλογα χαρακτηριστικά με αυτά των «αγανακτισμένων» σε Ελλάδα και Ισπανία. Τα κίτρινα γιλέκα ξεκίνησαν -με αφορμή τις αυξήσεις στα καύσιμα- μια σειρά κινητοποιήσεις αρχικά στη γαλλική επαρχία και κατόπιν στο Παρίσι, απαιτώντας την κατάργηση της αύξησης 23% στην τιμή της βενζίνης, που επιβλήθηκε φέτος από την κυβέρνηση Μακρόν. Η αύξηση αυτή έφερε σε απελπιστική κατάσταση πολλούς εργαζόμενους που πληρώνουν πολύ ακριβότερα τη μεταφορά τους στη δουλειά, αλλά και μεγάλο κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων, ιδιαίτερα στην επαρχία.

Ο πρόεδρος Μακρόν επέβαλε φέτος την αύξηση αυτή με επιχείρημα την ανάγκη χρηματοδότησης της μετάβασης από τα ορυκτά καύσιμα στην πράσινη ενέργεια.

Όμως ταυτόχρονα με την αύξηση στα καύσιμα, η κυβέρνηση κατάργησε τον «Φόρο Αλληλεγγύης του Πλούτου», απαλλάσσοντας έτσι το πιο πλούσιο κομμάτι της κοινωνίας από την εισφορά 4 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο. Ταυτόχρονα αύξησε την «Έκπτωση για τις επιχειρήσεις», χαρίζοντας άλλα 41 δισεκατομμύρια ευρώ πάλι στους πλούσιους. Ενώ στον προϋπολογισμό του 2018 συρρικνώθηκε η προοδευτική φορολόγηση, με αποτέλεσμα οι πλουσιότεροι να ωφεληθούν κατά ακόμη 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Η κυβέρνηση Μακρόν αποδείχθηκε ιδιαίτερα στοργική με τους κροίσους και ασυγκίνητη απέναντι στον κόσμο που παλεύει να επιβιώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κίτρινα γιλέκα και όσοι/ες τους υποστηρίζουν παρομοιάζουν συνεχώς τον Μακρόν με τη Μαρία Αντουανέτα, την τελευταία -και ιδιαίτερα προκλητική απέναντι στους ενδεείς- βασίλισσα της Γαλλίας, που τέλειωσε τις μέρες της στη λαιμητόμο.

Ο κόσμος που κινητοποιήθηκε γύρω από τα κίτρινα γιλέκα είναι άνθρωποι που διαμαρτύρονται για το υψηλό κόστος ζωής, τα πανάκριβα καύσιμα, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις. Τα σύμβολά τους είναι τα έντονα φωτεινά γιλέκα που υποχρεωτικά έχει μαζί του στο πορτ-μπαγκάζ κάθε οδηγός αυτοκινήτου στη Γαλλία. Η σημαία που κυριαρχεί στις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων είναι η γαλλική, αλλά κάποιες φορές υψώθηκαν και ο κέλτικος σταυρός της άκρας δεξιάς ή η σημαία με τα λευκά κρίνα, σύμβολο των βασιλοφρόνων.

Στις πρώτες κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων δεν έλειψαν και ορισμένα ρατσιστικά επεισόδια, ενάντια σε μαύρους και Άραβες. Δυστυχώς, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο, κουβαλούν -μαζί με την αντικυβερνητική οργή τους- και όλο το φορτίο των καθυστερημένων ιδεών τους στην αρχή τουλάχιστον. Και χρειάζεται κόπος και επιμονή για να απαλλαγούν από αυτές.

Ακόμη πιο προβληματικό στοιχείο υπήρξε η στήριξη της υποψήφιας της γαλλικής Ακροδεξιάς, της Μαρί Λεπέν, στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, στήριξη που ίσχυσε μέχρι πριν τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου Σαββάτου, την 1h Δεκέμβρη. Πλέον η Λεπέν μετακινήθηκε υποστηρίζοντας το «νόμο και την τάξη», κρατώντας αποστάσεις από τις μαχητικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις των κίτρινων γιλέκων με τα ΜΑΤ.

Είναι ακροδεξιό κίνημα τα κίτρινα γιλέκα;

Ένα κίνημα μαζών κρίνεται από τους πολιτικούς του στόχους, τον αντίπαλο που ορίζει και από τα μέσα πάλης του.

Τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία είναι ξεκάθαρα αντικυβερνητικά με κεντρικό πλέον σύνθημα το «Μακρόν παραιτήσου». Οι εξεγερμένοι διαδηλωτές είναι αντίπαλοι των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων -όπως αυτός στα καύσιμα- και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των φτωχών. Τα κίτρινα γιλέκα με τη χαλαρή τους οργάνωση έχουν πετύχει να κατεβάσουν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη Γαλλία. Συνήθως μάλιστα πρόκειται για κόσμο που δεν έχει ιδιαίτερες εμπειρίες αγώνα και κινητοποίησης.

Τα κίτρινα γιλέκα δεν είναι σωματείο. Δεν μπορούν να κηρύξουν απεργία. Τα μέλη τους προσέρχονται στα μπλόκα και στις διαδηλώσεις τα Σάββατα. Και κάθε Δευτέρα πρωί, όταν τελειώνουν οι κινητοποιήσεις, επιστρέφουν κανονικά στις δουλειές τους. Η απεργία και η διοργάνωση της αλληλεγγύης είναι δουλειά των συνδικάτων και της οργανωμένης Αριστεράς. Και εδώ υπήρξε σημαντική ολιγωρία αρχικά, τόσο από τα οργανωμένα συνδικάτα όσο και από οργανώσεις της Αριστεράς.

Έτσι, η ηγεσία της CGT, της μεγαλύτερης αριστερής συνομοσπονδίας συνδικάτων, υποτίμησε τα αιτήματα των κίτρινων γιλέκων για κατάργηση των επιβληθέντων φόρων στα καύσιμα, αντιπροτείνοντας μαζικές αυξήσεις μισθών. Οι ηγέτες της CGT και άλλων συνδικάτων έδειχναν να κρατούν σοβαρές αποστάσεις από τα κίτρινα γιλέκα εξαιτίας της αρχικής υποστήριξης της Λεπέν σ’ αυτά. Μαζί τους και οι ηγέτες των σοσιαλιστικών συνδικάτων. Δεν είναι παράξενο που σ’ αυτό το χορό σύρθηκαν και κάποια «κουρασμένα παλικάρια», βετεράνοι με επαναστατικό παρελθόν. Όλη αυτή η παράταιρη ομήγυρη συνδικαλιστών γραφειοκρατών και πικραμένων αριστεριστών συνενώθηκε πίσω από την αναζήτηση ενός «τρίτου πόλου», γνήσια εργατικού, κόντρα και στον Μακρόν και στους απελπισμένους και οργισμένους διαδηλωτές των κίτρινων γιλέκων.

Όμως, ο τρόπος για να κερδίσεις τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στο δρόμο για να υπερασπίσουν το δίκιο τους δεν είναι το σηκωμένο φρύδι και η κριτική από καθέδρας. Και η μέθοδος για να κερδίσεις αύξηση μισθών είναι η απεργία και η αλληλοστήριξη των κινητοποιήσεων, όχι η αντιπαράθεση ενός δίκαιου αιτήματος με ένα άλλο. Ευτυχώς, κομμάτια της βάσης της CGT αγνόησαν την ακατάδεκτη στάση της ηγεσίας τους και ενώθηκαν με τις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων το Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Μαζί τους και οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, όπως το NPA.

Αν τα κίτρινα γιλέκα ήταν αντιδραστικό κίνημα μαζών, όπως λόγου χάρη τα φασιστικά κινήματα, θα στοχοποιούσαν τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους ή τους Εβραίους, και θα επιχειρούσαν να κυνηγήσουν και να τρομοκρατήσουν την Αριστερά και τα κινήματα. Αν οι εξεγερμένοι με τη γαλλική σημαία ήταν αντιδραστικοί εθνικιστές, θα εξυμνούσαν τις δυνάμεις καταστολής και τον στρατό και θα επιχειρούσαν, και με τη βοήθεια του βαθέος κράτους και των μυστικών υπηρεσιών, να δεθούν μαζί τους. Σε μια τέτοια περίπτωση οι μαχητικές τους ομάδες θα στόχευαν καθαρά τις εργατικές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις και τις πρωτοπόρες οργανώσεις.

Αντίθετα, τα αιτήματα των κίτρινων γιλέκων είναι όλα φιλολαϊκά και ο εχθρός τους είναι η κυβέρνηση και ο Μακρόν, που κόβουν από τους φτωχότερους για να ελαφρύνουν τους πλούσιους.

Τα κίτρινα γιλέκα έχουν πολλές αδυναμίες: Η οργανωτική τους πλαδαρότητα, η έλλειψη ουσιαστικά κεντρικής ηγεσίας, η ανικανότητά τους να πουν κάτι παραπάνω από το «ως εδώ και μη παρέκει», η αδυναμία τους να συνδεθούν, με δική τους πρωτοβουλία, με τα συνδικάτα και την οργανωμένη εργατική τάξη και πρωτοπορία, δείχνουν ένα πράγμα: αυτό το παθιασμένο κίνημα που σήμερα δείχνει να εκτοξεύεται σαν πύραυλος, αύριο κινδυνεύει να σκάσει στο έδαφος σαν τούβλο.

Αυτή η εβδομάδα είναι, ενδεχομένως, η πιο κρίσιμη για τη συνέχεια του πράγματος. Ήδη ανάμεσα στα κίτρινα γιλέκα έχουν αρχίσει να εμπλέκονται σοβαρά μια σειρά σωματεία και -μαζί τους- μια κόκκινη πρωτοπορία. Στη Γαλλία έχουν πάρει φωτιά οι οδηγοί των ασθενοφόρων, σε μια σειρά σχολεία μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικοί ξεκινούν κινητοποιήσεις. Στον ίδιο δρόμο φαίνεται ακολουθούν και οι αγρότες. Και η ακροδεξιά της Λεπέν παίρνει όλο και πιο μεγάλες αποστάσεις από τα κίτρινα γιλέκα.

Αν το σενάριο της μαζικοποίησης των αγώνων επαληθευτεί, ο Μακρόν θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Και γενικευμένη κρίση στο Παρίσι σημαίνει αστάθεια σε όλη την Ευρώπη. Μέσα από αυτό το ενδεχόμενο -και μόνο- είναι δυνατόν η κόκκινη σημαία της Παρισινής Κομμούνας και του Μάη του ΄68 να ορθωθεί και πάλι σαν πρώτα και καλύτερα.

Όπως και να ‘χει, η Ιστορία θα προχωρήσει μπροστά μέσα από τον ενθουσιασμό και την ενεργητικότητα των εκατομμυρίων καταπιεσμένων, και όχι από «καθαρούτσικα» σχήματα. Η επαναστατική Αριστερά θα ισχυροποιηθεί μονάχα με την εμπλοκή της στις μάχες των «από τα κάτω». Και μονάχα θα μαραζώσει και θα αποδυναμωθεί, αν περιχαρακωθεί στην «καθαρότητά» της.

Lily MacTaggart  – 30 Μάη 2018

μετάφραση: Δανάη Μανωλέσου

Πενήντα χρόνια από τον Μάη του ’68, η Γαλλία βρίσκεται σε ένα κύμα έντονων κινητοποιήσεων, τα πανεπιστήμια να έχουν σταματήσει τη λειτουργία τους εδώ και μήνες, μαζικές συλλήψεις την Πρωτομαγιά και συχνές απεργίες στους σιδηρόδρομους. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες είναι στην καρδιά αυτών των κινητοποιήσεων, αλλά με τι είναι θυμωμένοι και γιατί;

Η αριστερά στη Γαλλία βάζει στην άκρη τις διαφορές της για να παλέψει ένα κοινό εχθρό. Υποστηρικτές του Jean–Luc Mélenchon, αναρχικοί, δικηγόροι, κοινότητες υποστήριξης μεταναστών, μέλη της UNICEF και αριστερά φοιτητικά σχήματα έχουν κινητοποιηθεί ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του προέδρου Emmanuel Macron. Παρά την φήμη του Macron ως υποτιθέμενο πρότυπο ελευθεριών, το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και έντασης των αντιμεταναστευτικών διώξεων αποτελεί μέρος ενός νεοφιλελεύθερου και νεοαποικιακού σχεδίου. Ως απάντηση σε μια ενορχηστρωμένη επίθεση σε πολλά μέτωπα, φοιτητές και εργαζόμενοι έχουν ενώσει τους αγώνες τους. Συχνά, βλέπει κανείς φοιτητές και φοιτήτριες σε διαμαρτυρίες των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους, καθώς και αναρχικές ομάδες σε αντιρατσιστικές πορείες.

Ωστόσο, είναι συγκεκριμένοι οι νόμοι στους οποίους αντιτίθενται. Ο νόμος για την Φοιτητική Κατάρτιση και Επιτυχία (Loi d’Orientation et Réussite des Etudiants) έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση των φοιτητών, καθώς και μαθητών στο τελευταίο έτος του λυκείου. Αυτό που ισχύει μέχρι τώρα είναι ότι αν κάποιος πάρει το απολυτήριο λυκείου, διασφαλίζει αμέσως μια θέση στο πανεπιστήμιο, κάτι που σημαίνει ότι είναι θέμα τύχης ποια πανεπιστήμια θα γνωρίζουν υπερπληρότητα και υποχρηματοδότηση, ώστε πολλοί φοιτητές κόβονται στις ενδοπανεπιστημιακές εξετάσεις μετά το πρώτο έτος. Αν και αυτό το σύστημα έχει τα μειονεκτήματα του, η προτεινόμενη «λύση» είναι ένα σύστημα το οποίο θα βασίζεται στους βαθμούς του μαθητή για την είσοδο του στο πανεπιστήμιο, περιορίζοντας έτσι την πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση. Δεδομένης της σύνδεσης του οικονομικού περιβάλλοντος ενός μαθητή και της εκπαιδευτικής εξέλιξης του, το σύστημα που προτείνεται θέλει να τιμωρήσει αυτούς από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα και να διαιωνίσει τον ελιτισμό. Αν και στο ισχύον σύστημα υπάρχει μια μορφή διάκρισης μέσα από τις σκληρές εξετάσεις του πρώτου έτους του πανεπιστημίου, ωστόσο το γεγονός ότι δίνεται ένα έτος ακόμα εκπαίδευσης επιτρέπει μεγαλύτερη ισότητα ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά, η κίνηση αυτή προς την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης συναντάται και στο Ηνωμένο Βασίλειο [και σε όλη την Ευρώπη, ΣτΜ], με τους φοιτητές να αντιμετωπίζονται ως καταναλωτές σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Όπως και σε άλλους τομείς, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα είναι η βασική έγνοια της κυβέρνησης: η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων ανοίγεται σε ιδιώτες, κάτι που πολλοί από τους διαδηλωτές φοβούνται ότι θα οδηγήσει στην απώλεια της ανεξαρτησίας των πανεπιστημίων.

Ένας άλλος νόμος που έχει προκαλέσει αντιδράσεις είναι ο Νόμος για τη Μετανάστευση και το Άσυλο (Loi d’Asile et de Migration), για το οποίο έχουν εκφράσει κριτικές πολλές οργανώσεις δικαιωμάτων διεθνώς. Ο βασικός στόχος του νόμου αυτού είναι να «καθαρίσει» μεγάλο αριθμό μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά, μέσα από τη μείωση των ημερών αίτησης για άσυλο από 120 σε 90 και αυξάνοντας το χρόνο που κάποιος μπορεί να κρατηθεί σε 90 μέρες. Στην πράξη, αυτό θα σημάνει αύξηση των συλλήψεων και των απελάσεων σε χώρες επικίνδυνες για τη ζωή των μεταναστών. Αυτό που αποκαλούν ως «μεταναστευτική κρίση» δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί βραχυπρόθεσμα και με τέτοιο αντιδραστικό τρόπο. Ομάδες μεταναστών στο Παρίσι έχουν αρχίσει και οργανώνονται ενάντια στο νόμο αυτό, όπως η ομάδα μεταναστών που συμμετέχει στην κατάληψη του πανεπιστημίου 8 του Παρισιού μαζί με τους φοιτητές. Αν και ο νόμος έχει κάποια θετικά στοιχεία που δίνονται μετά την παροχή ασύλου, περιέχει περισσότερα εμπόδια στο να φτάσει κάποιος στο να του δοθεί το άσυλο.

Οι μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα είναι το βασικό στοιχείο αυτών των κινητοποιήσεων. Οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο βάλλονται περισσότερο, λόγω και της ιστορίας τους στους συνδικαλιστικούς αγώνες. Οι απεργίες έχουν αρχίσει εδώ και μήνες, και βρίσκουν υποστήριξη από αρκετές αριστερές οργανώσεις. Οι περικοπές στα δικαιώματα των εργαζομένων και τα βήματα προς την ιδιωτικοποίηση φέρνουν το σιδηρόδρομο όλο και πιο κοντά στο Βρετανικό μοντέλο. Το πρόγραμμα του Μακρόν μπορεί να είναι φιλόδοξο, αλλά συναντά αντιστάσεις σε κάθε γωνία.

Καταλήψεις, διαδηλώσεις, πικετοφορίες: ήταν σίγουρα ριζοσπαστικοί αυτοί οι μήνες, και σίγουρα ο Μάης, ο οποίος ξεκίνησε με μια μαζική πορεία της Πρωτομαγιάς. Κλείνοντας 50 χρόνια από το Μάη του 68’, οι εικόνες από το κίνημα αυτών των μηνών μοιάζουν με εικόνες από το κίνημα τότε. Νιώθει κανείς ότι η μνήμη των επαναστατικών γεγονότων επί της προεδρίας του Charles de Gaulles εμπνέει αυτούς που διαδηλώνουν σήμερα. Ωστόσο, δεν υπάρχουν τα ίδια επίπεδα αναταραχής και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως μπορεί να προχωρήσει το κίνημα σχετικά με αυτό. Μια ομοιότητα που υπάρχει είναι η καταστολή της αστυνομίας: οι καταλήψεις που γίνονται από τους διαδηλωτές εκκενώνονται από τα πιο ισχυρά τμήματα της Γαλλικής αστυνομίας και η χρήση δακρυγόνων για την αναχαίτιση των διαδηλωτών είναι δεδομένη ακόμα και σε πλήθη που έχουν παιδιά. Κατά την εκκένωση της κατάληψης του πανεπιστημίου Tolbiac, η αστυνομία έστειλε στο νοσοκομείο τρεις φοιτητές. Είναι δύσκολο κάτω από αυτές τις συνθήκες να συνεχίσει κανείς να παλεύει, ωστόσο χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν τον αγώνα τους για να διατηρήσουν το δημόσιο χαρακτήρα βασικών υπηρεσιών και για μια καλύτερη κοινωνία, που θα εξαλείψει τον ελιτισμό και θα ανοίγει την αγκαλιά της σε όποιον προσέρχεται ζητώντας ασφάλεια.

αναδημοσίευση από

https://www.rs21.org.uk/2018/05/30/50-years-from-may-68-students-in-france-are-mobilising-again/