9/12/2019
Νέα 24ωρη παντραπεζική απεργία, προκηρύχθηκε από την ΟΤΟΕ, για την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2019 και παράλληλα οργανώνεται συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας, Σταδίου 29, στη 1 το μεσημέρι ως απάντηση στην αδιαλλαξία της Τράπεζας, η οποία με τις ενέργειές της έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια έκρυθμη κατάσταση.

Ο αγώνας για την ανάκληση των 24 απολύσεων στην Τράπεζα Πειραιώς, είναι αγώνας όλων των τραπεζοϋπαλλήλων.

Αν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες δεν απαντήσουν μαζικά και αποφασιστικά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, τότε η εργοδοσία, με απειλές και τρομοκρατία, θα κλιμακώσει τις επιθέσεις προκειμένου να εξαφανίσει κάθε ίχνος συνδικαλιστικής δράσης.

Οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος απέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη όταν είναι ενωμένοι. Η συμμετοχή στην απεργία της περασμένης Πέμπτης 5/12/2019 άγγιξε το 40%. Η συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα έξω από το Υπουργείο Εργασίας ήταν εξαιρετικά μαζική, κάτι πρωτοφανές για τα συνδικαλιστικά χρονικά της Τράπεζας Πειραιώς.

Ζητάμε: 

– την ανάκληση των απολύσεων

-την τοποθέτηση όλων των συναδέλφων μας που βρίσκονται σε αναγκαστική άδεια

-την τοποθέτηση των συναδέλφων που είναι δανεικοί και θα επιλέξουν να παραμείνουν στην τράπεζα

Ζητάμε δηλαδή, την εφαρμογή της συμφωνία που υπέγραψε πριν από λίγους μήνες η ΟΤΟΕ με την Τράπεζα, δηλαδή την εθελοντική συμμετοχή στο νέο σχήμα διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων.

Το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό

Στηρίζουμε την απεργία 11/12/2019

Συμμετέχουμε μαζικά στη συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας

Στέλνουμε ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα : Καμιά απόλυση στον τραπεζικό κλάδο

Του Γιώργου Μητραλιά

Προσοχή: Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε. Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη…

Γιατί; Μα, επειδή θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί τις επόμενες μέρες, και πιθανότατα τις επόμενες βδομάδες. Και επειδή κινητοποιεί εκατομμύρια μισθωτούς και κάθε λογής άλλους καταπιεσμένους. Και κυρίως, επειδή όλοι αυτοί δηλώνουν αποφασισμένοι να αδράξουν την ευκαιρία για να λύσουν τώρα, και όχι αργότερα, ανοιχτούς λογαριασμούς δεκαετιών με τις απάνθρωπες νεοφιλελεύθερες πολιτικές όχι μόνο της κυβέρνησης Μακρόν αλλά και όλων των προκατόχων της.

Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται πια για μια “απλή”, έστω και πολύ μεγάλη, απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κυβερνητική (αντι)μεταρρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ούτε καν για ένα παλλαϊκό ξέσπασμα χωρίς αύριο. Κατά κοινή -πλέον- ομολογία, πρόκειται για μια όλο και πιο καθαρόαιμη πολιτική κινητοποίηση ιστορικών διαστάσεων με μια δυναμική που, σε συνδυασμό με την άκαμπτη μακρονική νεοφιλελεύθερη αλαζονεία, δημιουργεί το πιο εκρηκτικό από τα κοινωνικά κοκτέηλ! Ναι, χωρίς αμφιβολία η Γαλλία μοιάζει σήμερα με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!…

Κλειδί για να αρχίσουμε να κατανοούμε τη σημερινή κοινωνική έκρηξη μας δίνει η σημαδιακή φράση… “Μας ξύπνησαν τα Κίτρινα Γιλέκα” που κυριαρχεί σε όλες τις απεργιακές φρουρές και συνελεύσεις σε όλη τη Γαλλία. Και επειδή τα Κίτρινα Γιλέκα όχι μόνο “ξύπνησαν” τη γαλλική εργατική τάξη και κοινωνία, αλλά και την μπόλιασαν με τις (πρωτόγνωρες) μορφές οργάνωσης και διεξαγωγής του αγώνα τους, για αυτό και βλέπουμε τώρα εχθρούς και φίλους να διαπιστώνουν ότι “οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ελέγχουν πια τη βάση τους”. Μια “βάση” που παίρνει στα χέρια της τους αγώνες της, με το επίσης σημαδιακό και τόσο εύγλωττο σύνθημα αυτών των ημερών … “η απεργία στους απεργούς”!

Ένα σύνθημα που μεταφράζεται στο ότι στό τέλος κάθε απεργιακής ημέρας, είναι οι εκατοντάδες και χιλιάδες συνελεύσεις των απεργών που αποφασίζουν να συνεχίσουν (να “ανανεώσουν”) ή όχι τον αγώνα τους για μια ακόμα ημέρα. Και που κάνει να μετέχουν ισότιμα και να συναποφασίζουν σε αυτές τις απεργιακές συνελεύσεις, σιδηροδρομικοί και φοιτητές, φορτηγατζήδες και φεμινίστριες, συνταξιούχοι και νέοι, δημοτικοί υπάλληλοι και δάσκαλοι, νοσοκόμες και αγρότες, δικηγόροι και πυροσβέστες, μαθητές και βιομηχανικοί εργάτες, κίτρινα γιλέκα και συνδικαλιστές των παραδοσιακών εργατικών συνδικάτων …

Προσοχή λοιπόν επειδή αυτή η γιγάντια κινητοποίηση της γαλλικής κοινωνίας θα κλιμακωθεί, θα βαθύνει, θα απλωθεί και θα κάνει κάτι ακόμα που μάς ενδιαφέρει -και εδώ στη χώρα μας- άμεσα: Θα βγει αναπόφευκτα έξω από τα γαλλικά σύνορα, ακριβώς όπως συνέβη με όλες τις μεγάλες γαλλικές κοινωνικές εκρήξεις του παρελθόντος! Και βρίσκοντας με το παράδειγμά της μιμητές εκτός συνόρων, θα σημάνει -επιτέλους- το τέλος του ατέλειωτου νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού χειμώνα και την αρχή μιας νέας εποχής. Της εποχής των μεγάλων απελευθερωτικών κοινωνικών αγώνων που έχουμε ανάγκη όσο και το οξυγόνο… Η συνέχεια θα είναι συναρπαστική!

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

του Ελισσαίου Φάκαρου

Μετά από 11 μέρες απεργίας οι δάσκαλοι του Σικάγο γύρισαν νικητές στα σχολειά τους. Μπορεί να μην κέρδισαν όλα τα αιτήματα τους αλλά κατάφεραν πολλά για την κοινωνία και τους εργαζόμενους του Σικάγο απέναντι στην δήμαρχο και μια παγιωμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Πριν την απεργία η νεοεκλεγής δήμαρχος απέκλειε κάθε συζήτηση αλλά και όλα τα αιτήματα των εκπαιδευτικών λέγοντας ότι δεν υπάρχουν κονδύλια . Τελικά το σωματείο συμφώνησε 16% αύξηση στον μισθό, περισσότερες νοσοκόμες, κοινωνικούς λειτουργούς και βιβλιοθηκάριους στα σχολειά, αύξηση του προσωπικού της ειδικής αγωγής και 35 εκατομμύρια δολάρια σε βάθος πενταετίας για να μειωθούν οι πολυπληθείς τάξεις. Πράγματα ανύπαρκτα για τα σχολεία του κέντρου του Σικάγο αλλά δεδομένα για τα σχολεία των πλούσιων προαστίων.

Η απεργία που είχε προκηρηθχεί από τον Αύγουστο διεκδικούσε υποστηρικτικό προσωπικό για όλες τις σχολικές μονάδες, άμεση μείωση των μαθητών ανά τάξη και μεγαλύτερες αυξήσεις. Είχε μεγάλη προετοιμασία και ήταν πολύ πολική, προσπάθησε να φτιάξει και έφτιαξε ένα κοινωνικό μέτωπο πέρα από τα εκπαιδευτικά αιτήματα γι’αυτό και στις δεκάδες πικετοφορίες, πορείες και απεργιακές φρουρές συμμετείχαν πολλά σωματεία εργαζομένων της πόλης και είχε την αλληλεγγύη πολλών σωματείων από όλη την χώρα, αφού στο κέντρο της ήταν γενικά η αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Ήταν η πιο πολυήμερη απεργία εκπαιδευτικών στις ΗΠΑ από το 1987, μεγαλύτερη κι από τις πρόσφατες του Όκλαντ και του Λος Άντζελες.

Το σωματείο των εκπαιδευτικών του Σικάγο είναι επιδραστικό για όλο το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, το 2012 κατά την διάρκεια της επιτυχημένης απεργίας ενάντια στην αξιολόγηση είχε φτιάξει ένα πανεθνικό κοινωνικό δίκτυο σωματείων που πάλευαν για περισσότερα πράγματα από τις αυξήσεις στους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα.

Άλλη μία σημαντική επιτυχία αυτής της απεργίας που θα πρέπει να αποτελέσει πρότυπο είναι ότι το σωματείο κατάφερε μέσα από τις διαπραγματεύσεις με την δήμαρχο την αναπλήρωση 5 ημερομισθίων από τα 11. Άλλη μία επιτυχία ήταν ότι αυτή την απεργία την σήκωσαν στις πλάτες τους όχι “επαγγελματίες συνδικαλιστές” αλλά απλές δασκάλες.

Οι δάσκαλοι του Σικάγο είναι ειλικρινείς, λένε ότι κέρδισαν τα ελάχιστα αλλά αυτή είναι η αρχή του αγώνα τους.

Για την απεργία, την Τετάρτη 2 Οκτώβρη

Η απεργία την Τετάρτη 2 Οκτώβρη 2019 είναι ακόμη μια απεργία χωρίς σχέδιο και προοπτικήκλιμάκωσης των αγωνιστικών αντιδράσεων των εργαζομένων, απέναντι σε ένα νομοσχέδιο, το«αναπτυξιακό», με το οποίο καταργούνται βασικά εργατικά, συλλογικά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα. Πολύ περισσότερο όταν -σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης- θα ακολουθήσει η νομοθετική παρέμβαση στην επικουρική ασφάλιση, με στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίησή της, ενώ και το επίμαχο νομοσχέδιο θα εισαχθεί για ψήφιση στη βουλή μετά τις 10 Οκτώβρη.

Οι δυνάμεις που οργάνωσαν την απεργία της 24ης Σεπτέμβρη θα έπρεπε να σχεδιάσουν τηντακτική τους, για την αντιμετώπιση της νέας επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων,προβάλλοντας επιθετικά τα αιτήματά τους. Η νέα απεργία, στις 2 Οκτωβρίου, όμως, δεν έχειαυτόν το χαρακτήρα, ούτε αποτελεί βήμα κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και διεκδίκησης της ικανοποίησης των εργατικών αιτημάτων.

Οι εντάσεις και οι αντιρρήσεις μας δεν εστιάζονται μόνο στα ανωτέρω. Όπως είναι γνωστό, οεργοδοτικός – κυβερνητικός και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός της ηγεσίας της ΓΣΕΕ,προσπάθησε να υπονομεύσει την απεργία της 24ης Σεπτέμβρη, στην αρχή αντιπροτείνοντας=αντί για 24- στις 25 Σεπτέμβρη. Στη συνέχεια, και βλέποντας ότι δεν είχε επιχειρήματα να πείσει κανέναν, πρότεινε απεργία στις 2 Οκτώβρη, όχι γιατί την ήθελε, ούτε βέβαια και τώρα τη θέλει, αλλά για να υπονομεύσει την απεργία της 24ης Σεπτέμβρη και να αποδυναμώσει τους αγώνες των εργαζομένων, σε μια περίοδο που το μεγάλο κεφάλαιο ετοιμάζεται για το μεγάλοφαγοπότι της «ανάπτυξης για όλους» στη λεγόμενη μεταμνημονιακή περίοδο.

Όταν λοιπόν έρχονται αγωνιστικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος να συμφωνήσουνγια απεργία στις 2 Οκτώβρη, ουσιαστικά, ανταποκρίνονται στην έκκληση της απεργοσπαστικής ομάδας της ΓΣΕΕ, της δίνουν άλλοθι και τη βγάζουν από τη δύσκολη θέση, γιατί από μόνη της θα ήταν δύσκολο να οργανώσει καμία απεργία και θα γινόταν ευδιάκριτο το γεγονός ότι ηΕργατική Τάξη τής έχει γυρίσει την πλάτη της. Η αναγκαία κλιμάκωση των κινητοποιήσεωναπέναντι στο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο έπρεπε να γίνει απ’ αυτές τις δυνάμεις που οργάνωσαν την απεργία στις 24 Σεπτέμβρη και από άλλες που θα εντάσσονταν τώρα και όχι υπό την ηγεσίααυτών που έκαναν τα πάντα για να την υπονομεύσουν.

Η κριτική μας αυτή σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δε δίνουμε και δε θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης στις 2 Οκτώβρη. Αποτελεί, όμως, «κίτρινη» κάρτα για τις δυνάμεις αυτές που εντάσσονται στον ταξικό πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, για να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και για να τους κινητοποιήσει μαζικά σε νικηφόρους αγώνες, πρέπει να προβάλλει ένα σχέδιο που να απαντά στα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων και στις σύγχρονες ανάγκες τους, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και στα κοινωνικά επιδόματα, επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, αύξηση του αφορολόγητου άμεσα στα 12.000 ευρώ. Επίσης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, χωρίς μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων, μόνιμη και σταθερή εργασία, με την κατάργηση της ελαστικής, της εκ περιτροπής και της ενοικιαζόμενης εργασίας, πλήρη επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.Υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, του Ρεύματος και του Νερού από την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή τους, καθώς και των δημοσίων οργανισμών και της δημόσιας και της λαϊκής περιουσίας από τα αρπακτικά των «αγορών».

Το ΜΕΤΑ καλεί όλους τους εργαζομένους να συμμετέχουν στην απεργία και στα απεργιακά συλλαλητήρια που πραγματοποιούνται την Τετάρτη 2 Οκτώβρη σ’ όλη την Ελλάδα,προβάλλοντας τα παραπάνω αιτήματα και απαιτώντας μέσα από τα συνδικάτα τους τον ριζικό επανακαθορισμό της πορείας τους.

πηγή: ergasianet.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με αφορμή τη χθεσινή παρουσία του κ. Τσακαλώτου

στην απεργιακή συγκέντρωση της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Όπως διαπιστώσαμε από φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στον τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -γιατί στη συγκέντρωση και στην πορεία δεν τον αντιληφθήκαμε- στη χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. παραβρέθηκε ο τ. Υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Το θράσος του κ. Τσακαλώτου είναι απύθμενο.

Ως Υπουργός Οικονομικών, επί 4 χρόνια, αρνούνταν κατηγορηματικά να συναντήσει την Α.Δ.Ε.Δ.Υ., παρά τα επανειλημμένα αιτήματά μας.

Η μόνη συνάντηση που έγινε μαζί του ήταν τον Ιούλιο του 2018, ύστερα από συγκέντρωση και επεισόδια που έγιναν στην είσοδο του Υπουργείου του με τη ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ και τραυματισμούς εργαζομένων. Σε εκείνη τη συγκέντρωση κατασχέθηκε η ντουντούκα της ΠΟΕΔΗΝ, ως φονικό εργαλείο, και συνδικαλιστικά στελέχη σύρθηκαν και σύρονται στην κρατική ασφάλεια κατηγορούμενα με τον μισό ποινικό κώδικα.

Αποτελεί πράγματι πρόκληση ο Υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που:

• Αρνήθηκε να καταβάλει με πολιτική απόφαση τον 13ο και 14ο μισθό στους Δημοσίους Υπαλλήλους,
• Πάγωσε τη διετία 16-17 για τη μισθολογική μας εξέλιξη,
• Παρέπεμψε στις καλένδες το επίδομα επικίνδυνης κι ανθυγιεινής εργασίας,
• Συνυπέγραψε τη μείωση των κύριων συντάξεων κατά 40%,των επικουρικών κατά 50% και των συντάξεων χηρείας κατά 60%,
• Ψήφισε και εφάρμοσε ευλαβικά 3ο και 4ο μνημόνιο,
• Μείωσε το αφορολόγητο,
• Αύξησε τις εισφορές των εργαζομένων και των συνταξιούχων στον ΕΟΠΥΥ,
• Κατάργησε το ΕΚΑΣ,
• Ξεπούλησε τη δημόσια περιουσία στο υπερταμείο για 99 χρόνια,
• Ιδιωτικοποίησε τα14 περιφερειακά αεροδρόμια και τόσα άλλα,

να έχει το θράσος να παραβρίσκεται στην απεργία της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. «διεκδικώντας» την κατάργηση των μνημονιακών νόμων που ο ίδιος εισηγήθηκε και ψήφισε η Κυβέρνησή του, οι οποίοι τόσα δεινά έχουν επιφέρει στους εργαζόμενους, μαζί με τα προηγούμενα μνημόνια.

Είναι, πράγματι, τραγικά γελοίο και αποτελεί απίστευτη υποκρισία να παριστάνει τον υποστηρικτή των αιτημάτων των εργαζομένων, ο κ. Τσακαλώτος που υπήρξε ένας από τους πιο πιστούς υπηρέτες των Τροϊκανών και που υλοποίησε κάθε τους επιθυμία.

Τον παραδίδουμε στην κρίση των συναδέλφων και της κοινωνίας.

Αιδώς Αργείοι!!!

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Πηγή: adedy.gr

ΠΕΝΕΝ: Σχέδιο, οργάνωση, διεκδικητικό πλαίσιο για την ανατροπή του αντεργατικού μνημονιακού πλαισίου

Μπροστά οι ανάγκες, τα δικαιώματα και οι δίκαιες εργατικές διεκδικήσεις

Έναρξη απεργίας 24/9/2019 ώρα 6.00 π.μ – Λήξη 25/9/2019 ώρα 6.00 π.μ

Στην σημερινή συνεδρίαση της Διοίκησης της ΠΝΟ αποφασίστηκε η συμμετοχή των Ναυτεργατών στην 24ωρη απεργία για τις 24/9/2019 η οποία εξελίσσεται πλέον σε Πανελλαδική Πανεργατική απεργία με την συμμετοχή των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Την σύγκληση της Ε.Ε της ΠΝΟ ζήτησε με αίτημά της η ΠΕΝΕΝ.

Ήδη σχετική απόφαση έχουν λάβει η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας – Πειραιά και μεγάλος αριθμός άλλων δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Η απεργία αυτή έχει κρίσιμο και αποφασιστικό χαρακτήρα αφού σε αυτή το διακύβευμα είναι εάν θα υλοποιηθεί η νέα αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης της Ν.Δ στις ΣΣΕ, τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες των εργαζομένων.

Η νέα αντιλαϊκή και αντεργατική επίθεση κυβέρνησης – κεφαλαίου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, βάζοντας στο στόχαστρο τις ΣΣΕ (ρήτρα εξαίρεσης) σε επιχειρήσεις με οικονομικά προβλήματα, συνιστά αποφασιστικό χτύπημα στην επεκτασιμότητά τους, απαξιώνει την ΟΜΕΔ (διαιτησία), διαμορφώνει ειδικές οικονομικές ζώνες, ενισχύει τις ενώσεις προσώπων οι οποίες έχουν εξελιχθεί σε μια τεράστια βιομηχανία που οδηγεί στην επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών.

Πρόκειται για μια συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης – κεφαλαίου η οποία στοχεύει να τσακίσει ακόμη περισσότερο μισθούς και μεροκάματα, να απαξιώσει τον θεσμό των κλαδικών ΣΣΕ, να ποδοπατήσει τα εργατικά δικαιώματα, να συντρίψει τους μισθούς.

Επίσης με το “ηλεκτρονικό μητρώο” και την “ηλεκτρονική ψηφοφορία” θέλουν να βάλουν χέρι στα συνδικάτα, να τα ελέγξουν, να τα υποτάξουν και να τα μετατρέψουν σε όργανα στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της εργοδοσίας.

Πρόκειται για πολιτική που πατάει στο έδαφος της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η οποία βαθαίνει και διευρύνει το αντεργατικό οπλοστάσιο με σκοπό να ελαχιστοποιήσει τις εργατικές αντιστάσεις, να εκμηδενίσει τον αγωνιστικό χαρακτήρα των συνδικάτων, να διαμορφώσει ακόμη πιο προκλητικό το έδαφος για την πολιτική της ανάπτυξης, των επενδύσεων και του φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος έτσι ώστε το κεφάλαιο να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του.

Πρόκειται για μια σκληρή ταξική πολιτική της οποίας οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα για τα εργατικά δικαιώματα και συμφέροντα.

Στις συνθήκες αυτές οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα πρέπει να βγουν αποφασιστικά, μαζικά και αγωνιστικά στην αντεπίθεση.

Το πρώτο βήμα είναι να ορθώσουν αγωνιστικά και μαχητικά το ανάστημά τους ώστε να μην ευοδωθούν οι σχεδιασμοί κυβέρνησης – κεφαλαίου.

Από την σκοπιά αυτή η οργάνωση, η προετοιμασία και η συμμετοχή στην 24ωρη Πανελλαδική – Πανεργατική απεργία αποκτάει βαρύνουσα και αποφασιστική σημασία.

Η μαζική συμμετοχή στην απεργία και στις συγκεντρώσεις – διαδηλώσεις μπορεί να είναι το πρώτο βήμα σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης με τις αντιλαϊκές αυτές πολιτικές.

Πιστεύουμε βαθύτατα ότι από τώρα πρέπει να υπάρχει ένας εργατικός σχεδιασμός ο ορίζοντας του οποίου δεν θα είναι η αποτροπή μόνο του συγκεκριμένου τερατουργήματος που επιχειρεί η κυβέρνηση.

Μπροστά μας πρέπει από πλευράς σχεδίου, πάλης, αγωνιστικής και απεργιακής δράσης να μπει το σύνολο των εργατικών διεκδικήσεων. Η επιτυχία των αιτημάτων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να διεκδικήσουμε μια ζωή με δικαιώματα στην δουλειά, στις ΣΣΕ, στην μόνιμη απασχόληση, στην λήψη αποτελεσματικών μέτρων για την ανεργία, την επισφαλή εργασία.

Να διεκδικήσουμε το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, των πλειστηριασμών και της λεηλασίας της λαϊκής – εργατικής περιουσίας.

Να συγκρουστούμε με την πολιτική του αυταρχισμού, της καταστολής, της αστυνομοκρατίας στην αντιμετώπιση των λαϊκών και εργατικών διεκδικήσεων.

Οι Ναυτεργάτες έχοντας ως παρακαταθήκη την πείρα από όλους τους προηγούμενους μαζικούς και πετυχημένους αγώνες πρέπει να πρωτοστατήσουν στην προσπάθεια για την ανασύσταση και αντεπίθεση του αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Παλεύουμε για:

• Υπογραφή ικανοποιητικών ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις σε όλες τις κατηγορίες πλοίων.

• Σεβασμό και πιστή εφαρμογή των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλα τα πλοία (ΣΣΕ – Ναυτική νομοθεσία).

• Αντιμετώπιση της ανεργίας με την κατάργηση όλων των νομοθετικών ρυθμίσεων που καταργούν ή μειώνουν τις οργανικές συνθέσεις και διαμορφώνουν συνθήκες εργασιακής γαλέρας.

• Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων που έχουν οδηγήσει συντάξεις – επικουρικές και εφάπαξ στην απαξίωση.

• Εκδημοκρατισμό του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και της ναυτικής νομοθεσίας.

Όλοι στην μάχη για την επιτυχία της απεργίας.

Στις 24 Σεπτέμβρη είμαστε όλοι απεργοί!!!

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019, του Σεμπαστιάν Ουχίντα Τσάβεζ

80 χιλιάδες εκπαιδευτικοί στα δημόσια σχολεία στη Χιλή βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Στο στόχαστρό τους θέτουν το νεοφιλελεύθερο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας – η σκληρή κληρονομιά της δικτατορίας του Πινοσέτ που ανέτρεψε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Πριν από έξι εβδομάδες, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Χιλής (CPC) ανακοίνωσε απεργία διαρκείας, αφού η κυβέρνηση έθεσε τέρμα στις διαπραγματεύσεις σχετικά με  αιτήματα που αφορούσαν τον τερματισμό των επισφαλών συνθηκών εργασίας και τις συνθήκες εκπαίδευσης στα δημόσια σχολεία της χώρας. [1] Το συνδικάτο, που  εκπροσωπεί όλους τους εκπαιδευτικούς των δημόσιων σχολείων της Χιλής, εκτιμά ότι πάνω από ογδόντα χιλιάδες δάσκαλοι συμμετέχουν στην απεργία. [2]

Από τότε, η CPC έχει οργανώσει μια σειρά μαζικών διαδηλώσεων που έχουν κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, καθηγητές και εργάτες στους δρόμους της Χιλής. Καθώς οι διαμαρτυρίες κλιμακώνονται και 1 εκατομμύριο μαθητές συνεχίζουν να είναι «έξω από την τάξη», η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται για την κυβέρνηση του συντηρητικού προέδρου Σεμπαστιάν Πινέρα, ο οποίος είχε περάσει άλλη μια κρίση νομιμοποίησης κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησής του το 2010, και τότε πάλι ως αποτέλεσμα των οργισμένων κινητοποιήσεων των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

Ανοιχτές πληγές

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πολιτικά κινήματα στη Χιλή σήμερα, αυτή η κατάσταση έχει τις ρίζες της στη στρατιωτική δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ. Και ενώ η στρατιωτική χούντα του Πινοσέτ ανέτρεψε τα δημοκρατικά οφέλη που είχαν κατακτηθεί επί Αλιέντε, η κεντροαριστερή συμμαχία Concertación (=Συμφωνία) διαπραγματεύτηκε με τον Πινοσέτ για να διασφαλίσει ότι οι νεοφιλελεύθεροι πυλώνες του καθεστώτος θα παρέμεναν άθικτοι κατά τη διάρκεια της «μετάβασης στη δημοκρατία».

Για τον λόγο αυτό, η Χιλή διατηρεί το σύνταγμα του στρατιωτικού καθεστώτος, το οποίο μέχρι σήμερα δεν εγγυάται την εκπαίδευση ως δικαίωμα. Αντίθετα, ζητά από το κράτος να παίζει βοηθητικό  ρόλο με ένα σύστημα κουπονιών, δημιουργώντας μια αγορά εκπαίδευσης – μαζί με όλες τις ανισότητες που δημιουργεί η αγορά. Η δικτατορία κατακερμάτισε επίσης το εκπαιδευτικό σύστημα μεταφέροντας τη διοίκηση των δημόσιων σχολείων στην αρμοδιότητα των δήμων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών σχολαρχών.

Αυτό σήμαινε ότι οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών δεν τελούσαν πλέον υπό τη νομοθεσία του δημοσίου, αλλά μάλλον υπόκειντο στους αδύναμους εργατικούς νόμους που διέπουν τον ιδιωτικό τομέα. Κατ ‘αυτόν τον τρόπο, οι εκπαιδευτικοί – η μεγάλη πλειοψηφία τους πλέον γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας – δεν επωφελήθηκαν από το διάταγμα του 1981 που αναπροσάρμοζε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 90%.

Πάνω από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, πενήντα οκτώ χιλιάδες δάσκαλοι εξακολουθούν να αναμένουν αυτή την αναπροσαρμογή, η οποία θα σήμαινε αύξηση 30% των μισθών τους και θα ανερχόταν σχεδόν σε 14 δισεκατομμύρια αμερικάνικα δολάρια. [3] Η καταβολή αυτού του ιστορικού χρέους βρίσκεται στην πρώτη θέση στον κατάλογο αιτημάτων της CPC και βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο του εθνικού πολιτικού διαλόγου.[4] Αυτό το κίνημα, που  προέκυψε σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη δράση από τα κάτω, τώρα έχει αποκτήσει αρκετή δύναμη για να επιβάλει τον τόνο της συζήτησης.

Πολιτικό πλαίσιο

Οι δολοφονίες, απαγωγές κι εξορίες των αγωνιστών της εργατικής τάξης της Χιλής, από τη  δικτατορία του Πινοσέτ μετά την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου σοσιαλιστή προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε, έπληξαν σοβαρά τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, δηλαδή το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Από τότε, τα κόμματα αυτά προσπάθησαν να προλάβουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις μέσω μιας αυστηρά ελεγχόμενης μεταρρυθμιστικής ατζέντας, που επιδίωκε να ελαφρύνει, παρά να καταργήσει, τις πελατειακές σχέσεις και  τις ανισότητες που κυριαρχούν στη Χιλή. Και παρόλο που η δημιουργία  νέων κομμάτων της εργατικής τάξης πιέζει τους σοσιαλιστές και τους κομμουνιστές προς τα αριστερά, ο ρόλος τους στην εδραίωση της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης τους έχει κάνει να χάσουν την υποστήριξη εκατομμυρίων Χιλιανών εργατών.

Κατά συνέπεια, όταν η υποψήφια Σοσιαλίστρια Μισέλ Μπασελέ κέρδισε την προεδρία το 2006, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από να καλέσει νέους να συμμετάσχουν σε κυβερνητικές “ομάδες εργασίας” για να κάμψει τη μαχητικότητα εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έβγαιναν στους δρόμους και καταλάμβαναν τα σχολεία τους για να διαμαρτυρηθούν για τις τεράστιες ανεπάρκειες του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Η πρόβλεψη ότι οι μεταρρυθμίσεις του Μπασελέτ δεν θα απέτρεπαν για καιρό μια επόμενη εξέγερση, έστρεψε τις οικονομικές ελίτ στον κεντροδεξιό υποψήφιο του «νόμου και της τάξης», Σεμπαστιάν Πινέρα, το 2010.

Όπως σημειώνει ο Ρενέ Ρόχας, ο Πινέρα απέτυχε οικτρά στην προσπάθειά του να αποτρέψει τις κινητοποιήσεις των μαθητών Λυκείου και Γυμνασίου οι οποίοι τότε είχαν περάσει στο κολέγιο και αναζωπύρωσαν το φοιτητικό κίνημα μαζί με τους μαχητικούς δασκάλους, λιμενεργάτες και ανθρακωρύχους, σε ένα μέτωπο με ευρύτερα αντι-νεοφιλελεύθερα αιτήματα για συνταξιοδοτικές και εργατικές μεταρρυθμίσεις. Η μη εξεύρεση λύσης για τα ασταμάτητα κύματα των πορειών και καταλήψεων σχολών “που πλέον περιείχαν και μια δόση ταξικής δυσπιστίας”, ο Πινέρα εξαπέλυσε ένα κύμα καταστολής “που είχε να εμφανιστεί από τη δικτατορία”, χρησιμοποιώντας κανόνια νερού και επιθέσεις σκύλων, προχωρώντας  σε εκατοντάδες συλλήψεις κάθε βράδυ .

Η κυβερνητική καταστολή του 2011 οδήγησε τον Πινέρα σε ποσοστό αποδοχής 26%, όντας έτσι ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος μετά τη μετάβαση στη δημοκρατία το 1990. [5] Με την αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη στις κινητοποιήσεις και την απότομη πτώση της  νομιμοποίησης της κυβέρνησης, η αστική τάξη της χώρας δεν είχε άλλη επιλογή από το να στραφεί σε συμμαχία με το Κομμουνιστικό Κόμμα στις εκλογές του 2014.

Η υποστήριξη των Κομμουνιστών και η απρόθυμη έγκριση των ηγετών του κινήματος, εξασφάλισαν στην Μπασελέτ μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλά οι αποσπασματικές μεταρρυθμίσεις της Μπασελέτ με τις οποίες προχώρησε σε περαιτέρω διαχωρισμό (αντί για ενοποίηση) του εκπαιδευτικού συστήματος και έθετε ρυθμίσεις (και όχι τερματισμό) της κερδοσκοπίας στην εκπαίδευση στάθηκε αδύνατο να μετριάσουν την κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης. [6] Επίσης, οδήγησαν σε μια σειρά σημαντικών ρήξεων στο εργατικό κίνημα και στην ευρύτερη πολιτική σκηνή.

Με το καινούριο

Η «εξέγερση της βάσης» ήταν ένα αυθόρμητο κίνημα εκπαιδευτικών που κινητοποίησε περισσότερους από εξήντα χιλιάδες δασκάλους εναντίον του τότε προέδρου της CPC Χάιμε Γκαχάρτο, επίσης ηγετικού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έκλεισε κρίσιμη συμφωνία με την κυβέρνηση Μπασελέτ χωρίς να λάβει υπόψη τη βούληση των εκπαιδευτικών. [7]

Ο Γκαχάρτο, έχοντας προδώσει την εμπιστοσύνη της βάσης του συνδικάτου, έχασε τη θέση που κατείχε για πάνω από μια δεκαετία από τον Μάριο Αγκιλάρ το 2014. Υπό τον Αγκιλάρ, η CPC ζωντάνεψε τα τελευταία χρόνια και αποστασιοποιήθηκε από το κατεστημένο, επιλέγοντας αντίθετα να αντλήσει δύναμη από τη νεότερη και μαχητικότερη γενιά εκπαιδευτικών που είχαν εμπειρίες από τις κινητοποιήσεις του 2006 και του 2011 και δεν φοβόντουσαν να πολεμήσουν με δόντια και με νύχια για να σώσουν τη δημόσια εκπαίδευση.

Από ό,τι φαίνεται, η διπλή προδοσία των παραδοσιακών αριστερών σημάδεψε για τα καλά τη γενιά που οδήγησε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006 και το 2011. Μερικοί από τους βασικούς-ές αγωνιστές-στριες του κινήματος, οι οποίοι τότε ηγούνταν στους φοιτητικούς  συλλόγους των πανεπιστημίων και στη συνέχεια αναδείχθηκαν στο πολιτικό προσκήνιο, άρπαξαν την ευκαιρία για να δημιουργήσουν νέα πολιτικά κόμματα και να δώσουν κεντρικές εκλογικές μάχες.

Οι πολιτικές δυνάμεις που διαμορφώθηκαν μετά την εξέγερση της βάσης συσπειρώθηκαν γύρω από μια μαζική πολιτική οργάνωση για να δημιουργήσουν έγκαιρα τον συνασπισμό του Ευρέος Μετώπου (Frente Amplio) για τις προεδρικές εκλογές του 2017. Αν και ο κεντροαριστερός συνασπισμός έχασε από τον κεντροδεξιό συνασπισμό του Πινέρα στις γενικές εκλογές, το Ευρύ Μέτωπο πήρε μόλις 3% λιγότερο από το κεντροαριστερό κατεστημένο στις εκλογές (στΜ το Ευρύ Μέτωπο πήρε 20,3%).

Η μαζική υποστήριξη που κερδήθηκε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από το «Ευρύ Μέτωπο» είναι δείγμα του ευάλωτου του κάποτε ηγεμονικού νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου της Χιλής. Από αυτή την άποψη, το ξέσπασμα της εθνικής απεργίας καθηγητών σήμερα, δύο χρόνια μετά τη δημιουργία του Ευρέος Μετώπου, δείχνει το πόσο έδαφος έχει κερδίσει η εργατική τάξη μέσα από την οργάνωσή της.

Η σημερινή Σύγκρουση

Η απεργία της CPC, τώρα στην έκτη εβδομάδα, ποντάρει σε αυτή την κατάκτηση για να επιτύχει μια νίκη για τους καθηγητές, για τους οποίους το συγκεκριμένο στοίχημα αντιπροσωπεύει τη μοναδική ελπίδα για ένα αξιοπρεπές, δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα και τρόπο ζωής. [8]

Για τους εκπαιδευτικούς, αυτό σημαίνει κυρίως καταβολή των χρωστούμενων του κράτους  στα συνταξιοδοτικά τους ταμεία, κατάργηση του τιμωρητικού συστήματος αξιολόγησης και ασφάλιση για τους περισσότερους από πενήντα χιλιάδες καθηγητές που εργάζονται με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις και βρίσκονται αντιμέτωποι με απολύσεις κάθε Δεκέμβριο χωρίς καν να λαμβάνουν αποζημιώσεις. Επιπλέον, η CPC ενέκρινε τα αιτήματα των μαθητών για ένα νέο δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Από αυτή την άποψη, τα αιτήματα της CPC αντικατοπτρίζουν τόσο την άθλια κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης στη Χιλή όσο και την επείγουσα ανάγκη για μια εναλλακτική λύση στο μοντέλο της, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Η αντιμετώπιση αυτού του αγώνα από το κατεστημένο ως πρόκληση για την πολιτική (νεοφιλελεύθερη) συναίνεση αποδείχθηκε κρίσιμη για τη διάρκεια της απεργίας, δίνοντας στο κίνημα αρκετό χώρο για ευρείες συμμαχίες από τις οποίες θα αντλούσε στήριξη. Ταυτόχρονα, αυτή η γραμμή αντιμετώπισης ώθησε την πολιτική ελίτ σε ένα  βυθιζόμενο πλοίο που δεν θα εγκαταλείψει ποτέ: την οιονεί θρησκευτική πίστη στις θεραπευτικές δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι η Μαρσέλα Κουμπίλος, κόρη ενός υπουργού την εποχή της δικτατορίας και  σημερινή υπουργός Παιδείας, απέχει πλήρως από τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην απεργία. Επιπλέον, αρνούμενη να δώσει στην απεργία κάποιου είδους νομιμοποίηση, η Κουμπίλος απέφυγε επανειλημμένα να συναντήσει τους εκπαιδευτικούς ή και να σχολιάσει την απεργία, αποφεύγοντας πρακτικά αρνούμενη τον ρόλο της ως μεσάζοντα μεταξύ της κυβέρνησης και των εκπαιδευτικών. [9] Βαθιά δυσαρεστημένος από τη πεισματική άρνηση του υπουργείου να διαπραγματευτεί, ο Aγκιλάρ επιβεβαίωσε ότι η CPC είχε “την υποχρέωση να βγει στους δρόμους” ενάντια σε μια τόσο κραυγαλέα “έλλειψη σεβασμού” και απαράδεκτη αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών. [10]

Αρχικά, η κυβέρνηση υιοθέτησε την ίδια στρατηγική που εφάρμοσε το 2011: αρνήθηκε να συναντηθεί με τους εκπαιδευτικούς και να σταθεί εχθρικά απέναντι στο κίνημα. Ως αποτέλεσμα, οι τελευταίες έξι εβδομάδες χαρακτηρίστηκαν από μια ολοένα αυξανόμενη ένταση μεταξύ του υπουργείου και της CPC.

Για παράδειγμα, σε μια κίνηση άμεσης πρόκλησης προς τους δασκάλους, ο Πρόεδρος Πινέρα κήρυξε την απεργία “παράνομη” και τα αιτήματα “αδύνατο” να γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Απαντώντας, ο Αγκιλάρ επιβεβαίωσε ότι οι «τεχνοκρατικές» δηλώσεις του προέδρου δεν έγιναν καλά δεκτές στους κόλπους των εκπαιδευτικών, προσθέτοντας ότι «δεν είναι προς το συμφέρον του Προέδρου να μιλάμε για παρανομίες», αναφερόμενος στις πολυάριθμες περιπτώσεις διαφθοράς και συγκρούσεων συμφερόντων που ταλανίζουν την κυβέρνηση Πινέρα. [11]

Ομοίως, ο ισχυρισμός του Προέδρου ότι η απεργία «έχει προκαλέσει τεράστιες ζημιές στη δημόσια εκπαίδευση και ειδικά στους ευάλωτους μαθητές» έχει εξοργίσει τους ίδιους τους μαθητές. Εξάλλου, μόνο το προηγούμενο έτος, η κυβέρνηση Πινέρα διεξήγαγε έναν σκληρό πόλεμο απέναντι στους μαθητές, πρώτον στερώντας με νόμο σημαντικές εργασιακές προστατευτικές ρυθμίσεις από τους μαθητές ή φοιτητές που ταυτόχρονα εργάζονται και, δεύτερον, για την πρόταση ενός μέτρου που πρακτικά ποινικοποιούσε την οργάνωση των μαθητών υπό το πρόσχημα της δημιουργίας “ασφαλούς μαθησιακού περιβάλλοντος” [12].

Παρά τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να σπείρει διχόνοιες μεταξύ μαθητών και καθηγητών, η Συνομοσπονδία Χιλιανών Μαθητών (CONFECH) και η οργάνωση μαθητών λυκείου συμπαρατάχθηκαν με την CPC την περασμένη εβδομάδα για να καλέσουν την πρώτη εθνική πανεκπαιδευτική απεργία. Επίσης, στη συνέντευξη Τύπου συμμετείχαν εκπρόσωποι των ενώσεων κρατικών υπαλλήλων στην Εκπαίδευση. [13]

“Για εμάς ως καθηγητές, το ότι βασιζόμαστε σε μια τόσο πλατιά βάση υποστήριξης είναι ανεκτίμητο. Είναι τμήμα του σχεδόν 70% του πληθυσμού που υποστηρίζει το κίνημά μας “, δήλωσε ο Αγκιλάρ σε μια αίθουσα γεμάτη καθηγητές, μαθητές, εργαζόμενους και πολιτικούς συμπαραστάτες.

Πράγματι, η απειλή μιας εθνικής εκπαιδευτικής απεργίας έδωσε στην Υπουργό Κουμπίλος το κίνητρο που χρειαζόταν για να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την περασμένη Δευτέρα. Μετά την προβλεπόμενη συνάντηση μεταξύ της υπουργού και του προέδρου της CPC, ο Αγκιλάρ δήλωσε ότι κερδήθηκαν σημαντικά αιτήματα. Τα πιο αξιοσημείωτα ανάμεσά  τους είναι η κατάργηση της εξοντωτικής διαδικασίας αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, η δέσμευση για αύξηση της χρηματοδότησης σε υποβαθμισμένα σχολεία και δημόσιες σχολικές υποδομές, υψηλότεροι μισθοί για τους εκπαιδευτικούς ειδικής εκπαίδευσης και η δημιουργία κυβερνητικής επιτροπής για το θέμα του ιστορικού χρέους στους βετεράνους καθηγητές. [14] Ενώ αυτές οι παραχωρήσεις αφορούν λιγότερα από τα μισά των αρχικών αιτημάτων της CPC,  αντιπροσωπεύουν μια ιστορική νίκη για τους δασκάλους, οι οποίοι πολεμούν για «μια χαμένη υπόθεση» από τότε που πήρε την εξουσία το στρατιωτικό καθεστώς. [15] Ως εκ τούτου, ο Αγκιλάρ ζήτησε από τους περισσότερους από πενήντα χιλιάδες δασκάλους της CPC να ψηφίσουν τον τερματισμό της απεργίας υποστηρίζοντας ότι «το σημαντικότερο επίτευγμα του κινήματος μας είναι ο σεβασμός του λαού. Eίναι η αγάπη του λαού που έζησαν οι εκπαιδευτικοί. [16] Για το λόγο αυτό, πιστεύω ότι είναι καιρός να σταματήσουμε την απεργία. Είναι καιρός να πάρουμε αυτό που κερδίσαμε και να διασφαλίσουμε την εφαρμογή του. ”

Είτε η ψήφος της βάσης ψηφίσει για συνέχεια είτε για τερματισμό της κινητοποίησης, αυτές οι τελευταίες τριάντα επτά ημέρες διεύρυναν τις δυνατότητες  για ένα κίνημα που, λίγο πριν από μια δεκαετία, δεν μπορούσε να κερδίσει ούτε τις παραμικρές παραχωρήσεις.

Όπως οι πρόσφατες απεργίες των εκπαιδευτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες περπάτησαν «χέρι με χέρι» με τη μαζική ανάπτυξη του σοσιαλιστικού κινήματος, έτσι και η μάχη για τη διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης στη Χιλή προέκυψε στο πλαίσιο μιας αυξανόμενης αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό στη χώρα. [17] Η απεργία δεν αποτελεί μόνο μια δοκιμασία της πολιτικής οργάνωσης του κινήματος, αλλά και μια απόδειξη της πολιτικής εξέλιξης της εργατικής τάξης. Μέσα από τον αγώνα και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, οι Χιλιανοί επανέφεραν ένα κίνημα του είδους που πολλοί πίστευαν ότι έχει πεθάνει με τον Αλιέντε.

http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6147

Μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος.

ΣτΜ: Τελικά η απεργία κράτησε άλλη μια εβδομάδα, κι έληξε στις 22 Ιουλίου. Συνολικά η απεργία κράτησε 7 εβδομάδες. Η βάση ψήφισε με 67,37% σταμάτημα της απεργίας, είναι όμως αξιοσημείωτο ότι ένα 32,63% ψήφισε τη συνέχισή της.

Τι χρειάζεται για να πάρει στα σοβαρά η κυβέρνηση μια καταγγελία σεξουαλικής παρενόχλησης; Εάν η είδηση για την πρόσφατη απεργία της Εθνικής Ένωσης Μεταλλεργατών της Νότιας Αφρικής (Numsa) ήταν κάτι που  μπορούσε να προσπεραστεί εύκολα, δεν ισχύει το ίδιο με τους περίπου 290 απεργούς εργάτες που παρέμειναν κάτω από τη γη χωρίς φαγητό και πόσιμο νερό για εννέα ημέρες.

Από τις 19 έως τις 27 Ιουνίου, μια απεργία κάτω από τη γη πραγματοποιήθηκε στο ορυχείο χρωμίου Lanxess κοντά στο Rustenburg στα Βορειοδυτικά, κατά τη διάρκεια της οποίας οι εργαζόμενοι απαίτησαν από τη διοίκηση να πάψει αμέσως και να τιμωρήσει  τον φερόμενο ως δράστη σεξουαλικής παρενόχλησης. Χρειάστηκαν εννέα ημέρες για να επιτευχθεί συμφωνία, ώστε τα μέλη των συνδικάτων να επιστρέψουν στην εργασία.

Πρόκειται για μια αξιοσημείωτη επίδειξη δύναμης και μια στιγμή εξαιρετικής ενότητας από τους εργαζόμενους για την υποστήριξη μιας συναδέλφισσάς τους που βίωσε σεξουαλική παρενόχληση.

Οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, ζήτησαν να αντιμετωπιστεί από την διοίκηση των ορυχείων ένα ζήτημα μακρόχρονης σεξουαλικής παρενόχλησης. Το θέμα είχε τεθεί τον Αύγουστο του 2018, αλλά δεν είχε επιλυθεί μέχρι τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους. Η καταγγέλλουσα, μια εργάτρια στα υπόγεια ορυχεία, υπέστη σεξουαλική παρενόχληση από έναν διευθυντή, προϊστάμενο ορυχείων με τον οποίο εργαζόταν.

Η γυναίκα κατέθεσε καταγγελία, αλλά η διοίκηση, μέσω του διευθυντή ανθρώπινου δυναμικού και δύο άλλων ανώτερων υπαλλήλων, την πίεσε να την αποσύρει. Ήταν καθαρό στον καταγγέλλοντα και στο συνδικάτο ότι ο διευθυντής και οι δύο συνάδελφοί του συνέπρατταν με τον φερόμενο ως δράστη.

Για να εντείνουν την πίεση πάνω στη γυναίκα να αποσύρει την καταγγελία, το συνδικάτο ισχυρίζεται ότι την υποχρέωσαν να καθίσει στην ίδια αίθουσα με τον φερόμενο θύτη και την ενθάρρυναν να επιλυθεί το ζήτημα μέσω του διαλόγου.

Το συνδικάτο διαμαρτυρήθηκε για τη συμπεριφορά του διευθυντή ανθρώπινου δυναμικού και την προφανή υποστήριξή του στον δράστη. Μόνο μετά από αυτό ο προϊστάμενος τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Ωστόσο, η παύση του ήταν σύντομη και επανήλθε στη θέση του χωρίς να ειδοποιηθεί η γυναίκα σχετικά με το γιατί έληξε η αναστολή των καθηκόντων του. Αναγκάστηκε να συνεχίσει να εργάζεται μαζί του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Η απεργία που ακολούθησε ως αποτέλεσμα της στάσης της εταιρείας ήταν πάρα πολύ σκληρή και βίαιη.

Όπως δήλωσε ο πανεθνικός εκπρόσωπος της Numsa,  Phakamile Hlubi: “Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για τα μέλη μας. Κοιμόντουσαν στο κρύο σκληρό  δάπεδο, χωρίς κουβέρτες … μέσα στον χειμώνα. Εισέπνεαν χρώμιο και, ακόμα χειρότερα, μερικές φορές από τη διοίκηση των ορυχείων τους αρνιόντουσαν ακόμα και το πόσιμο νερό. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που η διοίκηση αρνήθηκε να επιτρέψει την αποστολή τροφίμων στους εργαζόμενους. Η στάση τους ήταν ότι αν οι εργαζόμενοι τα καταφέρνουν δύσκολα, πρέπει να τερματίσουν την απεργία και στη συνέχεια θα τους δώσουν τρόφιμα. Μια εκ των ημερών της απεργίας, (21 Ιουνίου), η διοίκηση έκοψε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο ορυχείο. Αυτό στέρησε το νερό και τον εξαερισμό για τους εργαζόμενους που βρίσκονταν κάτω από τη γη. Κατά τη διάρκεια της απεργίας, τουλάχιστον 12 εργαζόμενοι νοσηλεύτηκαν για διάφορες παθήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες οφείλονταν στην αφυδάτωση και την πείνα, ενώ άλλοι γιατί τους απαγορεύθηκε η πρόσβαση σε φάρμακα για χρόνιες παθήσεις.”

Λαμβάνοντας υπόψη τα προχωρήματα που έχουν γίνει στους χώρους δουλειάς μέσα από σκληρές μάχες για την πρόληψη και αντιμετώπιση της μάστιγας της σεξουαλικής παρενόχλησης, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένα τέτοιο είδος διαμαρτυρίας ήταν απαραίτητο για να γίνει πράξη το δικαίωμα της εργάτριας στην ασφάλεια και την αξιοπρέπεια.

Το 2002, ο κανονισμός των μεταλλείων της Νότιας Αφρικής επέβαλε ποσοστώσεις που απαιτούσαν από τις επιχειρήσεις εξόρυξης να απασχολούν μια ποσόστωση 10% γυναικείου προσωπικού. Το 2018, αυτή η ποσόστωση είχε ξεπεραστεί στον κλάδο, με το Αρχείο Συμβάντων και Αριθμών του Συμβουλίου Ορυχείων Νότιας Αφρικής για το 2018 να αναφέρει ότι το 15% των εργαζομένων στον μεταλλευτικό τομέα ήταν γυναίκες.

Η Asanda Benya, η οποία είχε αναλάβει μια μελέτη σχετικά με τις εργαζόμενες γυναίκες στα ορυχεία του Rustenburg, εξηγεί ότι οι γυναίκες που εργάζονται στα ορυχεία παραμένουν βασικά στις χαμηλότερες τάξεις, με πολλές να εργάζονται υπόγεια. Τις υπόγειες θηλυκές ανθρακωρύχους διευθύνουν βασικά άνδρες προϊστάμενοι και διευθυντές βάρδιας, κάτι που αποτελεί μια προφανή σχέση εξουσίας και που τις καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτες.

Η δύναμη της εξουσίας στο πλαίσιο της απασχόλησης έχει αναγνωριστεί από τα δικαστήρια ως ένα κρίσιμο στοιχείο της σεξουαλικής παρενόχλησης. Όπως απεφάνθη κι ένα δικαστήριο που αφορούσε την υπόθεση μεταξύ Campbell Scientific Africa από τη μια μεριά και Simmers και Σία από την άλλη, μια υπόθεση του 2016 που έφτασε μέχρι το Εφετείο: «Στον πυρήνα της, η σεξουαλική παρενόχληση αφορά την άσκηση εξουσίας και κυρίως αντικατοπτρίζει τις σχέσεις εξουσίας που υπάρχουν τόσο στην κοινωνία γενικά όσο και συγκεκριμένα σε ένα συγκεκριμένο χώρο εργασίας.”

Η Benya αναφέρει ότι ακόμη και το ταξίδι κάτω από τη γη μέσα σε ένα κλουβί για να φτάσουν οι θηλυκές ανθρακωρύχοι στις υπόγειες περιοχές τις θέτει σε κίνδυνο. Οι γυναίκες που έδωσαν συνέντευξη παραπονέθηκαν ότι αντιμετώπιζαν απρεπή αγγίγματα, πασπατέματα και χαϊδολογήματα, όσο βρίσκονταν στοιβαγμένες με τους άνδρες συναδέλφους τους.

Η συγκεκριμένη περίπτωση της καταγγέλλουσας δεν ήταν μεμονωμένη. Την περασμένη εβδομάδα, η εφημερίδα The Daily Sun ανέφερε στον περιφερειακό γραμματέα της Numsa Jerry Morulane ότι η διοίκηση αρνείται να αντιμετωπίσει γενικώς την αχαλίνωτη σεξουαλική παρενόχληση στα ορυχεία και ότι ιδιαίτερα διευθυντές βάρδιας και οι προϊστάμενοι εκμεταλλεύονται τις γυναίκες.

Στο πλαίσιο ενός Συντάγματος που βασίζεται στις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του Νόμου περί Ισότητας στην Απασχόληση, το οποίο αναγνωρίζει ότι η παρενόχληση ενός εργαζομένου αποτελεί μορφή άδικης διάκρισης, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι-ες έπρεπε να φτάσουν σε αυτό το σημείο για να ακουστούν. Αυτός ο νόμος επιβάλλει το καθήκον στους εργοδότες να εξαλείψουν τις άδικες διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον. Και ο τροποποιημένος κώδικας Ορθής Αντιμετώπισης για τη διαχείριση περιπτώσεων σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, που εκδόθηκε από τον Υπουργό Εργασίας το 2005 με βάση τον νόμο για την ισότητα απασχόλησης, διευρύνει αυτό το καθήκον περισσότερο.Ο κώδικας επιβάλλει στους εργοδότες την υποχρέωση να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τις εργαζόμενες και να διασφαλίσουν ότι ο χώρος εργασίας θα σέβεται την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και ότι οι καταγγέλλουσες σεξουαλική παρενόχληση δεν θα αισθάνονται ότι οι καταγγελίες τους αγνοούνται, θα σχετικοποιούνται ή ότι θα πρέπει να φοβούνται για αντίποινα. Δηλώνει ότι πρέπει να υπάρχουν σαφείς κανόνες, οι εργαζόμενοι να τους γνωρίζουν και αυτοί οι κανόνες πρέπει να διευκρινίζουν ότι υπάρχουν συνέπειες για φερόμενους ως αυτουργούς, οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν πειθαρχική δίωξη και απόλυση. Οι εργοδότες πρέπει να αποσαφηνίσουν τις διαδικασίες με τις οποίες γίνεται η καταγγελία της σεξουαλικής παρενόχλησης και πρέπει να λάβουν μέτρα για την εξάλειψή της μόλις αναφερθεί ένα τέτοιο περιστατικό.

Στην υπόθεση της εταιρείας SA Metal Group (Pty) Ltd εναντίον ενός Επιτρόπου, μια υπόθεση του 2014 που έφτασε στο δικαστήριο εργατικού δικαίου, το δικαστήριο έκρινε ότι πρέπει να γίνει χρήση και εφαρμογή του Κώδικα. Στην υπόθεση PE εναντίον Κοινότητας Ikwezi και σε μια υπόθεση του 2016, το δικαστήριο προχώρησε περισσότερο και απεφάνθη ότι οι εργοδότες θα πρέπει να εκπαιδεύουν τους υπαλλήλους τους με βάση τον κώδικα.

Μια υπόθεση του 2006, μεταξύ Piliso και Old Mutual, έδειξε την κατάσταση στην οποία μπορεί να περιέλθει ένας εργοδότης εάν δεν λάβει μέτρα για την εξάλειψη της ανάρμοστης συμπεριφοράς. Μόλις μια καταγγελία κατατεθεί στον εργοδότη, ο εργοδότης πρέπει να ενεργήσει. “Είναι αποδεκτό και εύλογο ότι ένας εργοδότης έχει καθήκον να λαμβάνει την κατάλληλη μέριμνα για την ασφάλεια των υπαλλήλων του και να παρέχει στους εργαζομένους του ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον”.

Η διοίκηση συχνά επιδεικνύει ένα αξιοσημείωτο επίπεδο αδιαφορίας σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης καταγγελιών σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας. Μια πολιτική που να βασίζεται στην καταγγέλλουσα σεξουαλική παρενόχληση θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχει ενσωματωθεί σε όλους τους χώρους εργασίας. Αυτή θα επέτρεπε την υποβολή καταγγελιών σε συγκεκριμένα άτομα που δεν είναι μέλη της διοίκησης και θα όριζε διαδικασίες σχετικά με τον τρόπο χειρισμού της καταγγελίας. Το να επιτρέπεται σε διευθυντές ανθρώπινου δυναμικού να ασχολούνται με τις καταγγελίες μπορεί να αποδειχθεί προβληματικό, καθώς υπάρχει η πιθανότητα να συμπράξουν με τους κατηγορούμενους που είναι συνάδελφοί τους διευθυντές.

Επιπλέον, η πίεση στις καταγγέλλουσες να παραμείνουν στο ίδιο δωμάτιο με τους δράστες για να προσπαθήσουν να «ξεκαθαρίσουν τα πράγματα» είναι καταστροφική και επιζήμια για την καταγγέλλουσα και υπονομεύει εξ ολοκλήρου τον ρόλο του μεσολαβητή από τη μεριά τους. Η επιλογή ως προς το αν αυτό είναι κάτι που επιθυμούν να κάνουν πρέπει να αφήνεται στην καταγγέλλουσα. Εάν η καταγγέλλουσα αποφασίσει να μην το πράξει, οι πολιτικές θα έπρεπε να προσφέρουν σαφώς και άλλες εναλλακτικές επιλογές.

Στην περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης στο ορυχείο Lanxess, η διοίκηση έφθασε σε συμφωνία με το συνδικάτο μετά από μια εξαντλητική απεργία εννέα ημερών. Η διοίκηση συμφώνησε ότι ο  φερόμενος δράστης θα τεθεί σε ειδική άδεια, εν αναμονή της ολοκλήρωσης της έρευνας σχετικά με την κατηγορία που του αποδιδόταν. Επίσης, συμφώνησε να διεξαγάγει έρευνα σε βάρος τριών διευθυντών που φέρονται να απέτυχαν να αντιμετωπίσουν κατάλληλα τις καταγγελίες περί σεξουαλικής παρενόχλησης, έρευνα που θα αποφάσιζε αν πρέπει να διωχθούν πειθαρχικά. Τέλος, συμφωνήθηκε ότι όλες οι έρευνες θα διεξάγονται από μια ανεξάρτητη εξωτερική ομάδα για να διασφαλιστεί ότι οι διευθυντές δεν θα εμπλέκονται στη διαδικασία.

Όπως λέει ο Hlubi: «Ήταν μια δυνατή στιγμή στην ιστορία του εργατικού κινήματος, όπου οι άνδρες και οι γυναίκες ενώθηκαν και διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να πολεμήσουν ενάντια στη βία με βάση το φύλο. Ήταν πρόθυμοι-ες να υπομείνουν τις αφόρητες συνθήκες κάτω από το έδαφος και να εκτεθούν σε ακραίες ταλαιπωρίες και βάσανα, για να δείξουν ότι δεν θα ανεχτούν την κακοποίηση και τον εκφοβισμό των εργαζομένων. Απαιτούσαν πραγματική αλλαγή και ήταν πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους γι ‘αυτό. Ως Numsa, είμαστε πάρα πολύ περήφανοι για αυτούς που φάνηκαν τόσο γενναίοι-ες και θαρραλέοι-ες ».

http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6149

Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος