της Έφης Γαρίδη

Στο 144 Δημοτικό Σχολείο στα Σεπόλια, από το Νοέμβρη του 2017 υπήρχε λειτουργία κυριακάτικου σχολείου της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας για την εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας. Δικαίωμα για χρήση σχολικού χώρου εκτός των ωρών λειτουργίας του έχουν σωματεία, σύλλογοι κλπ που λαμβάνουν άδεια μετά από αίτησή τους, οπότε αυτό δεν ήταν κάποια παραχώρηση στην πακιστανική κοινότητά αλλά προβλεπόμενο δικαίωμα.

Παρόλα αυτά, για να πραγματοποιηθούν αυτά τα μαθήματα είχαμε αναγκαστεί η γειτονιά, τα σωματεία, αντιρατσιστικές συλλογικότητες – και φυσικά το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών συμμετείχε σε αυτό – να σταθούμε απέναντι στη Χρυσή Αυγή που προσπάθησε να τα μπλοκάρει.

Χρυσαυγίτες γονείς είχαν προσπαθήσει με συκοφαντίες, ψέματα, ακόμα και προπηλακισμούς άλλων γονέων να μην επιτρέψουν την πραγματοποίηση των μαθημάτων. Χρησιμοποίησαν, δηλαδή, όσα τους υπαγόρευε η ναζιστική τους ιδεολογία, προσπάθησαν να πείσουν με αισχρά ψέματα και συκοφαντίες για ενδεχόμενα βομβιστικών ενεργειών και διάδοσης ασθενειών, τραμπούκισαν όσους τους στέκονταν εμπόδιο, βιαιοπράγησαν στο τέλος, έκαναν όσα θα περίμενε κανείς από φασίστες να κάνουν. Δεν τους πέρασε. Μας βρήκαν όλους ενωμένους απέναντί τους.

Και τώρα έρχεται ο «δημοκρατικός» δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης να κάνει αυτό που δεν κατάφερε η Χρυσή Αυγή. Ενώ η σχολική επιτροπή του δήμου της Αθήνας ενέκρινε ομόφωνα το αίτημα της πακιστανικής κοινότητας Ελλάδας, και ενώ το θέμα της παραχώρησης χώρων στο 144ο ΔΣ Αθήνας υπήρχε στην αρχική εισήγηση, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τις παραχωρήσεις σχολικών χώρων η εντεταλμένη σύμβουλος της δημοτικής αρχής, Ινές Λυκούδη δήλωσε ότι το αποσύρει με δικαιολογίες που σε καμία περίπτωση δεν ευσταθούν.

Η δημοτική αρχή κάνει τα χατίρια των φασιστών και των ξενοφοβικών που είναι το προνομιακό ακροατήριο της παράταξης του Κώστα Μπακογιάννη. Ακόμα μια φορά, θα μας βρουν απέναντι. Για ένα να είναι σίγουροι, ότι αυτή η αντιδημοκρατική κατρακύλα δεν θα περάσει έτσι.

Aνακοίνωση της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΗ, ΣΤΙΣ 6 ΜΜ

Η κυβέρνηση ΝΔ φέρνει με διαδικασία κατεπείγοντος το νομοσχέδιο με τις αλλαγές στο προσφυγικό. Είναι ένα ρατσιστικό νομοσχέδιο που αντιτίθεται σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ένα νομοσχέδιο που κλιμακώνει τις πολιτικές “αποτροπής”, που εφάρμοσε και η προηγούμενη κυβέρνηση που έφτιαξε τη Μόρια και υπέγραψε την εγκληματική συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που απ’τη μία καλύπτει τους εμβολισμούς σκαφών προσφύγων με αποτέλεσμα το θάνατο ενός μωρού και τραυματισμό 6 προσφύγων, κάνει εκκαθαρίσεις στις καταλήψεις και τώρα φέρνει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που θα “ανταμείψει” τους πρόσφυγες με φυλακίσεις, εξπρές απορρίψεις αιτημάτων ασύλου και απελάσεις στις χώρες-κόλαση απ’τις οποίες έφυγαν με κάθε μέσο για να σώσουν τις ζωές τους.

Οι αιτούντες άσυλο θα κρατούνται μέχρι και 18 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τις πανάθλιες συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε, θα δίνεται προτεραιότητα των αιτημάτων ασύλου ανάλογα την εθνικότητα. Θα εφαρμόσει απελάσεις (σε “ασφαλείς” χώρες που θα καθορίζονται με υπουργικές αποφάσεις, ήδη με αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης σ’αυτές περιλαμβάνονται Λιβύη, Τουρκία κι Αφγανιστάν!) ακόμα και πριν την εξέταση της προσφυγής τους σε επιτροπές β’ βαθμού (προσφυγές που πρέπει πλέον να υποβάλλονται με… δικόγραφο!).

Το νομοσχέδιο καθορίζει τριμελείς επιτροπές (αποτελούμενες αποκλειστικά από… δικαστικούς) που ουσιαστικά θα απορρίπτουν τα αιτήματα ασύλου με κατεπείγουσες διαδικασίες και καταργεί ακόμα και τα κριτήρια ευαλωτότητας (μετατραυματικό στρες και άλλα). Δίνει το δικαίωμα στις αρχές των στρατοπέδων να αποπέμπουν τιμωρητικά από το σύστημα ασύλου όσους (κατά τη γνώμη τους) δεν τηρούν τους κανονισμούς. Προβλέπει μάλιστα ακόμα και… ποινικές ευθύνες στους γονείς των προσφυγόπουλων αν δεν στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο (με τι μέσα; στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν μπει καν πούλμαν για τη μεταφορά στα σχολεία).

Οι πολιτικές της “αποτροπής” στην Ελλάδα έχουν συνέχεια. Η ΕΕ έχει δώσει την (αντιπροσφυγική) κατεύθυνση και οι ελληνικές κυβερνήσεις την εφαρμόζουν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πιάνει το νήμα από τις ακραίες ρατσιστικές ακροδεξιές πολιτικές του Ορμπάν και του Σαλβίνι, έχοντας ήδη δώσει δείγματα με την μη απόδοση ΑΜΚΑ (στερώντας σε πρόσφυγες και μετανάστες την στοιχειώδη πρόσβαση στη δημόσια υγεία), με τις εκκαθαρίσεις των καταλήψεων και τη μεταφορά των προσφύγων σε άθλιες δομές, στερώντας από τα παιδιά τους την πρόσβαση στα δημόσια σχολεία.

Η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεσή της σε πρόσφυγες και μετανάστες παράλληλα με την επίθεση σε όλους μας με την ανατροπή στα εργασιακά δικαιώματα (τα στοιχειώδη που είχαν γλιτώσει από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις) με το σκληρό, αντεργατικό, ταξικό και κυνικό “αναπτυξιακό” νομοσχέδιο. Νομοσχέδιο που θα εφαρμόσει τις υπαγορεύσεις του ΣΕΒ εις βάρος των εργαζόμενων κι απ’την άλλη δίνει φωτογραφικά “δωράκια” στους φίλους της κυβέρνησης: στο μεγάλο κεφάλαιο και σε ημέτερους εκδότες που καθορίζουν την κοινή γνώμη. Παράλληλα με την κατάργηση του πανεπιστημιακού άσυλου από την ανιστόρητη υπουργός Κεραμέως (που στην ανακοίνωση για τις 28 Οκτώβρη, εκτός από τα ιστορικά λάθη δεν είπε κουβέντα για το φασισμό, ουσιαστικά ξεπλένοντάς τον). Δικαιώματα που δε μας τα είχε χαρίσει καμία κυβέρνηση, είχαν κερδηθεί με σκληρούς αγώνες, εδώ και δεκαετίες.

Ντόπιοι – πρόσφυγες και μετανάστες ενώνουμε τις δυνάμεις μας, θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο απέναντι στο θεσμικό ρατσισμό, τη φτώχεια, την καταστολή, την κατάργηση των δικαιωμάτων μας.

– Να αποσυρθεί το ρατσιστικό αντιπροσφυγικό νομοσχέδιο έκτρωμα.

– Να κλείσουν τα κολαστήρια της Μόριας και των υπόλοιπων νησιών του αν. Αιγαίου και οι προαναχωρησιακές φυλακές (βλ. Αμυγδαλέζα – Κόρινθος).

– Μεταφορά των προσφύγων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ανθρώπινες συνθήκες στον αστικό ιστό.

– Διεύρυνση των στεγαστικών προγραμμάτων σε διαμερίσματα.

– Πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των παιδιών στα δημόσια σχολεία στην πρωινή ζώνη και παροχή όλων των διευκολύνσεων (πούλμαν για τη μεταφορά τους).

– Έκδοση ΑΜΚΑ και δωρεάν δημόσια υγεία για όλους, ντόπιους – πρόσφυγες και μετανάστες.

– Όχι στη στρατιωτικοποίηση του Αιγαίου. Όχι στις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων.

– Ακύρωση της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας.

Την Τετάρτη 30 Οκτώβρη, όλες/οι στη συγκέντρωση στα Προπύλαια, στις 6 μ.μ. και σε πορεία προς τη Βουλή.

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Οι ναζί απολογούνται

Η απολογία του Νίκου Μιχαλολιάκου Τετάρτη 6 Νοεμβρίου – 08.30 το πρωί – Εφετείο (Λ.Αλεξάνδρας)

Για την προσέλευση στο δικαστήριο είναι απαραίτητη η αστυνομική ταυτότητα. Είναι καλό να είμαστε στην ώρα μας γιατί μόλις η αίθουσα γεμίζει η αστυνομία εμποδίζει την πρόσβαση σε αυτήν. Σε περίπτωση που η ημερομηνία απολογίας του Μιχαλολιάκου αλλάξει ξανά το κάλεσμα για συγκέντρωση θα μεταφερθεί στην νέα ημερομηνία.
Η δίκη της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης των απολογιών των ηγετικών της στελεχών. Η αρχή έγινε με τον πρώην βουλευτή Μ.Αρβανίτη στις 2 Οκτώβρη. Οι απολογίες θα τελειώσουν – με το μέχρι στιγμής πρόγραμμα – με τον Μιχαλολιάκο την Τετάρτη 6 Νοέμβρη στο Εφετείο. Ο «φύρερ» της ΧΑ δηλαδή ο υπεύθυνος για όλες τις εγκληματικές πράξεις της οργάνωσής του, ακραιφνής ναζιστής από τα 17 του χρόνια, όργανο του παρακράτους από την δεκαετία του 70, θα είναι παρών στο εδώλιο του κατηγορουμένου για πρώτη φορά από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής.

Γι αυτούς τους λόγους καλούμε σε συγκέντρωση και παρουσία μέσα και έξω από το Εφετείο Αθηνών την Τετάρτη 6 Νοέμβρη στις 08.30 το πρωί. Η μαζική παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος είναι απαραίτητη. Όχι μόνο γιατί στην αίθουσα θα βρίσκονται χρυσαυγίτες για συμπαράσταση στον Μιχαλολιάκο. Αλλά για να δώσουμε για μια ακόμη φορά δυνατά το μήνυμα ότι απαιτούμε την παραδειγματική καταδίκη όλης της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Ότι καμία απόφαση που θα τους αθωώνει ή θα τους ρίχνει στα μαλακά δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή.
Προφανώς για μας ο φασισμός δεν τελειώνει στις δικαστικές αποφάσεις ή στην εκτόπιση της Χρυσής Αυγής από την βουλή. Η αντιφασιστική πάλη θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση καθώς όλες οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη φασιστικών ρατσιστικών ιδεών συνεχίζουν να υπάρχουν. Όποια μορφή και αν πάρει η ακροδεξιά και ο ναζισμός θα μας βρίσκουν απέναντί τους.
Η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια σημαντική μάχη που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της. Για την ημέρα απολογίας του Μιχαλολιάκου στις 6 Νοέμβρη έχουμε ήδη καλέσει σε πανελλαδική ημέρα δράσης. Πέρα από το κάλεσμα για μαζική παρουσία στο Εφετείο, την ημέρα εκείνη προτείνουμε να οργανωθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις, από τις τοπικές αντιφασιστικές συλλογικότητες και φορείς, δράσεις και ακτιβισμοί που να ζητούν το αυτονόητο: ο υπεύθυνος όλων των δεινών των θυμάτων των χρυσαυγίτικων ορδών να πάει εκεί που ανήκει: στην φυλακή. Και οι ιδέες του στα σκουπίδια της ιστορίας.
Το χρωστάμε στον Σαχζάτ Λουγκμάν και τον Πετρίτ Ζίλφε, στον Παύλο και την Μάγδα Φύσσα. Στον καθένα και στην καθεμία που θέλει να μπορεί να είναι ελεύθερος και να σκέφτεται ελεύθερα.

Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας Πειραιά

Συντριπτική ήττα και διαλυτική κρίση για τη Χρυσή Αυγή

Του Θανάση Κούρκουλα

Η συντριπτική ήττα της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές (2,93% και µείον 215.000 ψήφοι από το Σεπτέµβρη του 2015), επιταχύνει τη διαλυτική της κρίση. Εδώ και λίγες µέρες το ένα µετά το άλλο, «επιφανή» ναζιστικά στελέχη εγκαταλείπουν το καράβι που βυθίζεται και θυµούνται τα κουσούρια της οικογενειοκρατίας της ηγεσίας τους. ∆εν ήταν τυχαία η αποµόνωση του ξεπεσµένου «φίρερ» το βράδυ των εκλογών, όταν έκανε δηλώσεις περιστοιχισµένος από τη γυναίκα, την κόρη και τον κουµπάρο του Γιάννη Παππά για να µας διαβεβαιώσει ότι «επιστρέφουν στους δρόµους, από όπου ξεκίνησαν»!.

Λίγο αργότερα – και σε απόσταση αναπνοής από την επερχόµενη απολογία του στη δίκη της εγκληµατικής οργάνωσης – ο ένας εκ των δύο ευρωβουλευτών Γιάννης Λαγός, ανακάλυψε πως διαφωνεί µε κάποιες απροσδιόριστες «λάθος πολιτικές κινήσεις» της ηγεσίας και έκοψε λάσπη (κρατώντας βέβαια την έδρα και την παχυλή ευρωβουλευτική αποζηµίωση). Φρόντισε µάλιστα να δώσει διάσταση µαζικής διάσπασης της ναζιστικής συµµορίας, ανακοινώνοντας 16 στελέχη της ΧΑ που τον «ακολουθούν», ανάµεσά τους οι πρώην βουλευτές Κούζηλος, Γερµενής και Ηλιόπουλος, που ένας – ένας αποχώρησαν µε δηλώσεις τους στη συνέχεια.

Η δε Κεντρική Επιτροπή της Χρυσής Αυγής εξέδωσε ανακοίνωση που ζητά πίσω την έδρα από το Λαγό και χαρακτηρίζει την αποχώρησή του «δόλια και υστερόβουλη».

Οι συνέπειες της ήττας

Πρόκειται για εξαιρετικά χαρµόσυνα νέα και δίκαια προκαλούν αίσθηµα δικαίωσης σε κάθε αντιφασίστα, σε κάθε δηµοκρατικό και αριστερό άνθρωπο. Σηµαίνουν ότι η Χρυσή Αυγή χάνει σηµαντικά οφέλη από την – µέχρι πρότινος – κοινοβουλευτική της παρουσία: τις καθόλου ευκαταφρόνητες βουλευτικές αποζηµιώσεις απ’ όπου συντηρούσε τις εναποµείνασες γιάφκες της καθώς και στρατιές αποσπασµένων, µετακλητών και έµµισθων µπράβων που περιέφερε ανά την επικράτεια σε ναζιστικές φιέστες. Λαβώνονται ανεπανόρθωτα τα αποµεινάρια των ταγµάτων εφόδου που – όσο και να σκούζει ο Μιχαλολιάκος για την επάνοδο στους δρόµους – θα στερηθούν την επαγγελµατική σχέση των πυρηναρχών τους και των «υπεύθυνων ασφαλείας» που θα χρειαστεί να ξαναψάξουν για µεροκάµατο ως µπράβοι στην ελεύθερη αγορά του υποκόσµου. Όµως – κυρίως – οι ναζί χάνουν το βουλευτικό µανδύα του «νόµιµου πολιτικού κόµµατος», χωρίς τον οποίο θα αναγκαστούν να απολογηθούν στη συνεχιζόµενη δίκη τους µε πολύ ορατή πια την πιθανότητα καταδίκης των ηγετικών στελεχών της συµµορίας.

Είναι ο Βελόπουλος «µία από τα ίδια»;

Μετά το αποτέλεσµα των βουλευτικών εκλογών, κάποιοι έσπευσαν να αξιολογήσουν ως µικρής σηµασίας τη συντριβή της Χρυσής Αυγής, καθώς ένα άλλο ακροδεξιό κόµµα, αυτό του Βελόπουλου, κατάφερε να µπει στη Βουλή. Πρόκειται για λάθος συµπέρασµα. ∆εν υποτιµάµε καθόλου την εκπροσώπηση των φασιστών µε γραβάτα της “Ελληνικής Λύσης” στη Βουλή, ούτε το γεγονός πως οι ρατσιστικές τους θέσεις ανταγωνίζονται σε απανθρωπιά εκείνες των Χρυσαυγιτών.

Όµως το κόµµα του Βελόπουλου, ένα ξαναζεσταµένο κακέκτυπο του ΛΑΟΣ, δεν έχει καµία σχέση µε το µαζικό αντιδραστικό φασιστικό κίνηµα που επιχείρησαν οι Χρυσαυγίτες να αποκτήσει ρίζες στην κοινωνία µέσω της τροµοκρατίας των ταγµάτων εφόδου τους κυρίως από το 2009 και µετά. Πρόκειται για σηµαντική διαφορά.
Στην περίπτωση Βελόπουλου, έχουµε να κάνουµε µε µια ακροδεξιά τσόντα του κατεστηµένου µε ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραµµα και Ρωσόφιλο προσανατολισµό, απολύτως εξαρτώµενη από την προβολή του “αρχηγού” στα ΜΜΕ. Πρόκειται για ένα κόµµα µε χαλαρές σχέσεις µε τα µέλη και τους οπαδούς του, κόµµα κυρίως ψηφοφόρων. Όπως και στην περίπτωση του ΛΑΟΣ στο παρελθόν, καθήκον του αντιφασιστικού κινήµατος από δω και στο εξής θα είναι να αποδείξει την αντιδραστκή πολιτική φύση του κόµµατος Βελόπουλου, τις συστηµικές του θέσεις και την εχθρική του σχέση µε τα συµφέροντα της εργατικής τάξης.

Όπως επίσης και τη σχέση συγκοινωνούντων δοχείων του κόµµατος Βελόπουλου µε τις ποικιλόµορφες φασιστικές σέχτες ανά το πανελλήνιο, προϊόν της αποσάρθρωσης του µηχανισµού της Χρυσής Αυγής.

Τα αίτια της ήττας

Σύµφωνα µε τα exit poll ένα τµήµα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής επαναπατρίστηκε στην επερχόµενη κυβερνητική Ν∆ (10%). Ένα άλλο προτίµησε νέες περιπέτειες µε ακροδεξιούς τηλεπωλητές ιερών επιστολών και αλοιφών (12%). Ένα τρίτο ψήφισε άλλα ακροδεξιά κοµµατίδια, ενώ ένα τέταρτο πήγε για …µπάνιο. Η ανάκτηση εδάφους από το πολιτικό προσωπικό των διαχειριστών της µνηµονιακής και «µετα»µνηµονιακής καθηµερινότητας του συστήµατος έπαιξε σίγουρα ρόλο στη συντριβή της Χρυσής Αυγής.

Όµως δεν είναι η µόνη αιτία της ήττας τους. Η κατρακύλα της ΧΑ οφείλεται σε µεγάλο βαθµό στην προϋπάρχουσα ήττα και την περιθωριοποίηση των φασιστών στο «προνοµιακό» τους πεδίο, αυτό του δρόµου και του δηµόσιου χώρου, την αυτόνοµη πηγή δύναµης των φασιστών ιστορικά. Ιδιαίτερα σηµαντική ήταν η  συµβολή του αντιφασιστικού κινήµατος στο δρόµο αλλά και στις αίθουσες των δικαστηρίων που δικάζεται η ναζιστική συµµορία. Έπαιξαν ρόλο οι στάσεις εργασίας των εργαζοµένων της ΕΡΤ που µπλόκαραν την τηλεοπτική προβολή της συµµορίας. Οι µαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις αποµόνωσαν τους ναζί όποτε αυτοί επιχείρησαν να εµφανίσουν µαζική υποστήριξη, µε πιο πρόσφατο το κάζο της προεκλογικής τους συγκέντρωσης στα Σεπόλια.

Η πίεση του αντιφασιστικού κινήµατος σε συνδυασµό µε τις αποκαλύψεις της δίκης, οδήγησαν – µετά από τον πρωτοπόρο Πελετίδη στην Πάτρα – σε άρνηση προεκλογικού δηµόσιου χώρου για τους φασίστες και από τους δήµους Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Η ίδια η δίκη, προϊόν της µαζικής αντιφασιστικής κινητοποίησης από τη δολοφονία Φύσσα και µετά, ανάγκασε τους νεοναζί να περιορίσουν τις φιλοδοξίες των ταγµάτων εφόδου τους προκειµένου να τη σκαπουλάρουν, κι έτσι οι ψηφοφόροι τους να αµφιβάλουν αν οι Χρυσαυγίτες είναι τόσο µάχιµοι όπως τις παλιές καλές µέρες. Ειδικά το τελευταίο διάστηµα, πολλοί από τους χαλαρούς υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής εγκατέλειψαν τη συµµορία, βλέποντας τους κατηγορούµενους νεοναζί να αλληλοκατηγορούνται και να αποποιούνται κάθε ευθύνη για να διασωθούν στο δικαστήριο.

Η επόµενη µέρα

Παρά την κατρακύλα της ναζιστικής συµµορίας, είναι φανερό πως δεν έχουµε ξεµπερδέψει ακόµα µε το φασισµό των Χρυσαυγιτών. Οι 165.000 ψηφοφόροι της ΧΑ είναι ακόµα πάρα πολλοί, ενώ η δραστηριότητα των µαχαιροβγαλτών στους δρόµους τη νύχτα θα συνεχίσει προκειµένου να αποδείξουν πως ο φασιστικός πυρήνας εξακολουθεί να υπάρχει. Όµως η περαιτέρω περιθωριοποίηση και αποµόνωση των Χρυσαυγιτών δίνει περίσσεια δύναµη και αυτοπεποίθηση στο αντιφασιστικό κίνηµα που όλα τα τελευταία χρόνια έδωσε δυναµικό “παρών”. Με αυξηµένη παρουσία στις αίθουσες του δικαστηρίου όταν θα απολογείται η ηγεσία των ταγµάτων εφόδου και µε την µαζική παρουσία µας σε όλες τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις του επόµενου διαστήµατος, είναι στο χέρι µας να οδηγήσουµε τους έλληνες νεοναζί εκεί από όπου ξεπήδησαν καµιά δεκαριά χρόνια πριν: στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας!

Του Αλέξη Λιοσάτου

Είναι απαραίτητο να απαντήσουμε, καθώς 1) τα φασιστικά κόμματα, σήμερα έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή που είχαν ποτέ, σε παγκόσμιο επίπεδο, από την ήττα του φασισμού στο τέλος του 2^ου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό κάνει την πιθανότητα της φασιστικής νίκης και επικράτησης μια ισχυρή πιθανότητα για το άμεσο μέλλον. 2) πολλές από τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις, που έπαιξαν ρόλο στην άνοδο και την επικράτηση του φασισμού τη δεκαετία του ’30, ισχύουν και σήμερα. Α) η οικονομική κρίση β) ο ρεβανσισμός της αστικής τάξης (επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα, ανάθεμα της μεταπολίτευσης, αυταρχικό κράτος) γ) ήττα της αριστεράς.

Τα χαρακτηριστικά του φασισμού – ναζισμού

Ο φασισμός για τους κλασικούς αναλυτές του φασισμού αποτελεί ένα μαζικό αντιδραστικό κίνημα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης σε συμμαχία με μεγάλο κεφάλαιο. Σήμερα χωράει συζήτηση για το αν είναι επαρκής αυτός ο ορισμός, πάντως είναι αρκετά ασφαλές να πούμε ότι πρόκειται για ένα κίνημα που στόχο έχει τον κοινωνικό εμφύλιο μεταξύ των φτωχών-υποτελών τάξεων για να ηττηθεί η εργατική τάξη και να εδραιωθεί η κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, όταν οι παραδοσιακές μορφές πολιτικής κυριαρχίας του καπιταλισμού δεν μπορούν να το καταφέρουν. Βασικός στόχος του φασισμού παραμένει η καταστροφή των πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης (όσο συμβιβασμένες κι αν είναι), η κατάργηση της δημοκρατίας και η απαγόρευση κάθε ανεξάρτητης άποψης. Και βασικό μέσο επιβολής τους είναι η μαζική βία και τρομοκρατία στον δρόμο, όχι το κοινοβούλιο.

Το φασιστικό κίνημα είτε λειτουργεί συμπληρωματικά στις δυνάμεις καταστολής, είτε –εφόσον αναπτυχθεί- αναλαμβάνει το ίδιο τον κεντρικό ρόλο στην καταστολή και στην καταστροφή των συλλογικοτήτων και των αγώνων των φτωχών ενάντια στα αφεντικά τους. Στο δρόμο για την επίτευξη αυτού του στόχου, που είναι κοινός για τον καπιταλισμό και το φασισμό, οι φασίστες χτίζουν «πάνω στα έτοιμα», αξιοποιούν τον προϋπάρχοντα εθνικισμό, τον ρατσισμό και κάθε αντιδραστική ιδέα που η άρχουσα τάξη έχει φροντίσει να φυτέψει στα μυαλά της πλειοψηφίας των ανθρώπων σε καιρούς «ειρήνης και ανάπτυξης». Ο καπιταλισμός κάνει καλά τη δουλειά του, έχοντας καταφέρει να οδηγήσει τα θύματά του να γυρεύουν το δίκιο τους σε συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ τους, αντί να στραφούν στον κοινό εχθρό. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός καλλιεργείται από την έλλειψη εξουσίας των απλών ανθρώπων και την πεποίθηση/αποδοχή της ιδέας ότι «το κράτος-το σύστημα δεν αλλάζει», οπότε με βάση το συγκεκριμένο επίπεδο παροχών πρέπει να προσαρμοστούμε και να επιβιώσουμε ο ένας απλός άνθρωπος σε βάρος του άλλου, να αρπάξουμε ο ένας το ξεροκόμματο της πίτας που περισσεύει από τον άλλο. Αυτό είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ανθίζουν εύκολα ο ρατσισμός ή ο εθνικισμός και τελικά ο φασισμός,  ιδιαίτερα σήμερα που το ξεροκόμματο της πίτας έχει μικρύνει κατά πολύ (για την ακρίβεια μας έχουν πείσει ότι έχει μικρύνει, γιατί ο πλούτος είναι περισσότερος από ποτέ).

Ο φασισμός εμφανίζεται ως ριζοσπαστική κι εν μέρει «αντισυστημική δύναμη», για να κερδίσουν από τη λαϊκή δυσαρέσκεια  ή/και για να πάρουν επιρροή από την Αριστερά, οπότε κατά κανόνα το πρόγραμμά τους είναι θολό και «αχταρμάς». Μπορεί να εμφανίζονται κατά των «πολυεθνικών», ακόμα και κατά του «καπιταλισμού», αλλά είναι υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας και της (καπιταλιστικής) «εθνικής ανάπτυξης». Οι οπαδοί του φασισμού συνήθως πιστεύουν στην «αντισυστημικότητα» της φασιστικής ηγεσίας, αν και δεν πρόκειται ποτέ να δικαιωθούν γι αυτη την πίστη. Μπορεί ο φασισμός καθώς  μαζικοποιείται να πάει κόντρα σε επιλογές κεφαλαίου εν μέρει και η ηγεσία τους έτσι να διαπραγματευτεί μαζί του τους όρους συμμαχίας μαζί του, αλλά στο τέλος θα συμμαχήσει με το μεγάλο κεφάλαιο. Όχι τυχαία, κανένα φασιστικό κόμμα δεν κατέλαβε την εξουσία αντιμετωπίζοντας την ένοπλη αντίσταση της αστικής τάξης. Αντίθετα η κατάληψη της εξουσίας τους επιτράπηκε ή/και ήταν ευπρόσδεκτη από μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης.Η πιο τρανταχτή απόδειξη περί αυτού είναι πορεία του Χίτλερ στην εξουσία και οι σφαγές των «συναγωνιστών» των SA τη Νύχτα Μεγάλων Μαχαιριών (1934).  O Χίτλερ αξιοποίησε τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του φασιστικού κινήματος για να πάρει την κυβέρνηση κι έπειτα τα θυσίασε προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Στη ναζιστική Γερμανία, στα τέλη του ’30 οι μισθοί είχαν ανέβει κατά 10% (κυρίως λόγω της «ανάπτυξης» ελέω πολεμικής βιομηχανίας), αλλά τα κέρδη των καπιταλιστών κατά 127%.

Η ενοποίηση στη βάση έθνους και όχι τάξης, η στρατιωτική δομή και ιεραρχία και τυφλή υπακοή στον ηγέτη, ο κοινωνικός δαρβινισμός, η δαιμονοποίηση κοινωνικών και πολιτικών ομάδων, οι καλές σχέσεις με τα σώματα ασφαλείας είναι σταθερά χαρακτηριστικά τους.

Ο φασισμός είναι μία από τις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου για την ανάληψη της κυβέρνησης, αλλά σίγουρα όχι η πρώτη. Ιστορικά ο καπιταλισμός για  το μεγαλύτερο διάστημα το επιλέγει λύσεις διαχείρισης «ταξικής συνεργασίας» που εξασφαλίζουν –συνήθως- δια της πειθούς στοιχειώδη κοινωνική συναίνεση. Είναι δύσκολο και ριψοκίνδυνο να ποντάρουν στην καταπίεση της συντριπτικής πλειοψηφίας με την ωμή βία από μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γι αυτό τις περισσότερες φορές οι φασίστες περιορίζονται σε χρήσιμα συμπληρώματα, πχ για την καταπολέμηση του κινήματος. Μία βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη των φασιστικών κομμάτων είναι η οικονομική κρίση και η κατάρρευση των κομμάτων του «κέντρου», οπότε τη θέση της ταξικής συνεργασίας πρέπει να πάρει ο εξαναγκασμός. Επιπλέον στην οικονομική κρίση τα κόμματα ταξικής συνεργασίας (πχ Σοσιαλδημοκρατία) έχουν όρια στο πόσο αντεργατικοί μπορεί να γίνουν σε αντίθεση με τον φασισμό που το διατυμπανίζει ανοιχτά κι έχει κι εναν ακόμα στρατό-καταναγκαστικό μέσο για να το πετύχει. Επιπλέον ο φασισμός στην κυβέρνηση συνήθως υποδηλώνει ανάγκη και προετοιμασία για πόλεμο απέναντι στους άλλα κράτη-«εχθρούς του έθνους». Με βάση τα παραπάνω οι καπιταλιστές ζυγίζουν κάθε φορά πόσο θα στηρίξουν ή δεν θα στηρίξουν μια φασιστική δύναμη και ποιον ρόλο θα της αναθέσουν. Σε αυτή την εξίσωση εμπλέκονται διάφοροι παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η μαζικότητα του φασιστικού κόμματος, κάτι που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την αστική τάξη αλλά και από το κατά πόσο οι υποτελείς τάξεις θα εμπλακούν στο φασιστικό φαινόμενο. Ο πιο σημαντικός παράγοντας ωστόσο ιστορικά φαίνεται να είναι η δράση των ανθρώπων και των οργανώσεων του κινήματος και της Αριστεράς. Από τη δράση τους ή τα λάθη τους καθορίστηκε η νίκη ή η ήττα του φασισμού.  Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασισμός δεν έρχεται πάνω στην άνοδο του εργατικού κινήματος, αλλά πάνω στην ήττα, την παθητικότητα και την απογοήτευση που σκορπάει. Στην άνοδο του εργατικού κινήματος, συνήθως εργάτες και μικροαστικά στρώματα αγωνίζονται μαζί. Στην ήττα ανοίγει το έδαφος για τον κοινωνικό κανιβαλισμό μεταξύ των υποτελών τάξεων. Έτσι έγινε στη Γερμανία (μετά τις αποτυχημένες επαναστάσεις του 1918, 1920, 1923) και στην Ιταλία (καταλήψεις εργοστασίων 1919-1920). Από αυτή τη σκοπιά ο φασισμός δεν είναι καθόλου ένα «μοιραίο» γεγονός, αλλά αποτέλεσμα ιδιαίτερων συνθηκών και δράσεων, οι οποίες ως ανθρώπινο οικοδόμημα μπορούν να αποδομηθούν από ανθρώπους. Ο φασισμός μπορεί να νικηθεί. Και είναι ζωτικής σημασίας να ηττηθεί. Γιατί ναι μεν «ο καπιταλισμός έχει πολλά πρόσωπα κι ένα από αυτά είναι ο φασισμός», αλλά ο φασισμός είναι το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο, αυτό που σκοπεύει στη συντριβή του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Όπως έλεγε κι ο Τρότσκι, «Είναι σωστό ότι για να εξαφανιστεί η ανεργία και η αθλιότητα είναι αναγκαίο να καταστραφεί πρώτα ο καπιταλισμός. Ναι, είναι σωστό. Αλλά πρέπει να είσαι ο μεγαλύτερος βλάκας για να βγάλεις απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα, ότι δεν πρέπει να παλέψουμε, από σήμερα κιόλας, με όλες μας τις δυνάμεις, ενάντια σ’ εκείνα τα μέτρα, που με τη βοήθεια τους ο καπιταλισμός αυξάνει την αθλιότητα των εργατών… Αν ένας από τους εχθρούς μου με ποτίζει με μικρές καθημερινές δόσεις από δηλητήριο κι ένας άλλος από την άλλη μεριά ετοιμάζεται να με πυροβολήσει κατάστηθα, θα κοιτάξω πρώτα να ρίξω από τα χέρια του δεύτερου εχθρού το πιστόλι, γιατί αυτό μου δίνει την ευκαιρία να απαλλαγώ κι από τον πρώτο εχθρό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως το δηλητήριο είναι «μικρότερο κακό» από το πιστόλι.» (Γράμμα στον Γερμανό κομμουνιστή εργάτη, 1931)

Ιταλία ‘20

Όχι τυχαία ο φασισμός γεννήθηκε μετά την πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση και το διεθνές επαναστατικό κύμα που προκάλεσε. Η επανάσταση προκάλεσε διεθνώς φαινόμενα μαζικής συναδέλφωσης εργατών και φαντάρων. Στα μυαλά της άρχουσας τάξης, ηια την αντεπανάσταση ήταν φανερό ότι χρειαζόταν κάτι περισσότερο από τον στρατό και την αστυνομία. πρώτα άνθισε στη Γερμανία και την Ιταλία

Στην Ιταλία οι εργάτες και οι αγρότες είχαν κερδίσει, από το 1918, μια πληθώρα κοινωνικών κατακτήσεων, υπό τον φόβο της επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά έφτασαν πολύ κοντά στην επανάσταση. Το 1919-20 όμως ο ρόλος της Αριστεράς (Σοσιαλιστικό Κόμμα) ήταν προδοτικός.  Το κύμα των απεργιών εξαντλήθηκε, και η κρίση με την ανεργία που έφερε και η απογοήτευση παρέλυσαν εντελώς το εργατικό κίνημα. Τότε γεννήθηκε ο ιταλικός φασισμός που εξαπέλυσε κύμα χιλιάδων δολοφονικών επιθέσεων και τρομοκρατίας,  με την κάλυψη του στρατού και της αστυνομίας και χρηματοδότηση από το μεγάλο κεφάλαιο. Εισέβαλαν σε πόλεις και ισοπέδωναν χώρους του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Οι εργάτες αρχίζουν να οργανώνουν την άμυνά τους απέναντι στις φασιστικές εισβολές, με την πρώτη νίκη να σημειώνεται στο Λιβόρνο με μαζική κινητοποίηση και απεργία την άνοιξη του 1921. Μέσα από τέτοιες εμπειρίες γεννιούνται τελικά οι Arditi Del Popolo, η πρώτη αντιφασιστική οργάνωση στον κόσμο, τον Ιούνιο του 1921, που προσπαθούν να καλύψουν το κενό της Αριστεράς. Την ώρα που το ΣΚ κάνει εκκλήσεις στο κοινοβούλιο, την αστυνομία και τη δικαιοσύνη (φτάνοντας να υπογράφει «σύμφωνο μη βίας» με τον Μουσολίνι…), την ώρα που το νεογέννητο ΚΚ υποτιμά τον φασισμό και κρατά εχθρική στάση απέναντι στο ΣΚ και τους Arditi, οι τελευταίοι συγκρούονται με τους φασίστες, όπου επιχειρούν να επιβάλουν την τρομοκρατία τους, τρέποντας τα τάγματα του Μουσολίνι σε φυγή, δημιουργώντας ρήγματα στο φασιστικό στρατόπεδο και μειώνοντας τα θύματα των δολοφονικών επιθέσεων. Πώς έδρασαν οι Arditi;

Oργανώνοντας κόσμο με επιτροπές στις γειτονιές, εμπλέκοντας εργατικά κέντρα και οργανώσεις, και αποδεχόμενοι στους κόλπους τους κάθε αντιφασίστα, από διαφορετικά κόμματα αλλά και αναρχικούς κι  ανένταχτους. Ήταν ριζωμένοι στην εργατική τάξη.  Απαντούσαν με αντιβία στη βία των φασιστών, αλλά το έκαναν μαζικά εμπλέκοντας τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, όχι με την «ατομική τρομοκρατία».

Πιο σημαντικές νίκες καταγράφτηκαν στη Σαρτσάνα (Ιούλης 1921)  , στη Ρώμη (Νοέμβρης 1921), και στην Πάρμα (Αύγουστος 1922).

Το καλοκαίρι του 1922 ανακοινώνεται από τα συνδικάτα Αντιφασιστική Γενική Απεργία στην Ιταλία, αλλά ακυρώνεται (!) υπό το τελεσίγραφο του Μουσολίνι «να ακυρωθεί η απεργία»,  διαφορετικά θα επέβαλλε την τάξη αυτός ή ο στρατός». Στην Πάρμα όμως δεν δέχονται την ακύρωση της απεργίας και οργανώνουν την άμυνα της πόλης με οδοφράγματα και αυτοσχέδια όπλα. Η μάχη κράτησε για  τέσσερις μέρες. Επιστρατεύτηκε ο στρατός αλλά οι φαντάροι συναδελφώθηκαν με το αντιφασιστικό κίνημα και τελικά υποχώρησε. Τελικά οι φασίστες διαλύθηκαν πανικόβλητοι. Ο ίδιος ο Μουσολίνι είπε αρκετά χρόνια αργότερα αναφερόμενος στην Πάρμα: «Αν το παράδειγμα της Πάρμας είχε ακολουθηθεί και αλλού, το δικαίωμα των βετεράνων πολέμου (σημ.: των φασιστών) να ελέγχουν τη δημόσια ζωή θα ήταν υπό αμφισβήτηση».

Οι Arditi τελικά ηττήθηκαν από την κρατική καταστολή και ο Μουσολίνι ανήλθε στην εξουσία. Ηττήθηκαν όμως μόνο και μόνο γιατί το παράδειγμά τους δεν γενικεύτηκε, γιατί η Αριστερά (ΣΚ και ΚΚ) όχι μόνο δεν τους στήριξε αλλά και τους πολέμησε συνειδητά (παρόλο που η βάση των δυο κομμάτων συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό στους Arditi «εκτός γραμμής»). Η νίκη απέναντι στον Μουσολίνι ήταν εφικτή, από τα εκατομμύρια των εργατών που ήταν οργανωμένοι σε συνδικάτα και τους πάνω από 170.000  που ήταν οργανωμένοι στην Αριστερά, ήταν εφικτή.

Συμπεράσματα από την Ιταλία του 1920: Οι θεσμοί (κοινοβούλιο, αστυνομία, στρατός κλπ) δεν θα μας προστατεύσουν απέναντι στην βία και τους στόχους του φασισμού. Η μάχη με όρους ιδεολογικής καθαρότητας πρέπει να αποκλειστεί γιατί εγγυάται την ήττα όλων μας από τους φασίστες. Η πλατιά κι ενωτική αντιφασιστική εργατική συμμαχία (και η με αυτούς τους όρους ένοπλη άμυνα απέναντι στους ένοπλους φασίστες) ίναι το μοναδικό εργαλείο για την ήττα του φασισμού.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1928-33

Σε μια χώρα με τα ισχυρότερα συνδικάτα, την ισχυρότερη Σοσιαλδημοκρατία , το μαζικότερο ΚΚ της Δύσης και την Ακροδεξιά με μηδαμινή επιρροή μέχρι το 1928, η τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου θα μπορούσε να αποτρέψει εύκολα την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.  Το ΚΚ Γερμανίας έπρεπε να απευθύνει στη Σοσιαλδημοκρατία δημόσια ένα κοινό σχέδιο με συγκεκριμένα βήματα για να εξουδετερωθούν τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. Οι εργάτες των δυο κομμάτων ήδη πίεζαν από ταξικό ένστικτο για κοινή δράση απέναντι στους φασίστες.Απέναντι στην (πιθανή) άρνηση της Σ/Δ ηγεσίας την κοινή δράση, πολλοί εργάτες θα «έσπαγαν» από τη Σοσιαλδημοκρατία και θα πάλευαν μαζί με τους κομμουνιστές απέναντι στους φασίστες. Άλλωστε με παρόμοια τακτική το 1920-23 οι Κομμουνιστές κατάφεραν να πολλαπλασιάσουν τα μέλη τους και να γίνουν πρώτη φορά μαζικό κόμμα.  Αντίθετα, δυστυχώς, το το 1928-1933 η Κομμουνιστική Διεθνής εγκαινίαζε μια νέα λογική που επί της ουσίας αναγνώριζε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ως «βασικούς εχθρούς» των κομμουνιστών και όχι τους φασίστες. Αυτό έδινε άλλοθι στις Σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες να μπετονάρουν τη βάση τους απέναντι στην κομμουνιστική «απειλή». Αυτή η τακτική  οδήγησε διεθνώς στη βαθύτατη διάσπαση της εργατικής τάξης , την παθητικότητα, την απομόνωση και συρρίκνωση της κομμουνιστικής Αριστεράς , την εδραίωση της Σοσιαλδημοκρατίας, την ενίσχυση της Δεξιάς και  του Φασισμού. Τα συνδικάτα και οι κινητοποιήσεις διασπώνταν, ενώ σημειώθηκαν και κοινές δράσεις των Κομμουνιστών με τους Ναζί απέναντι στο SPD. Το ΚΚ Γερμανίας έφτασε να λέει πως «ο εργάτης που ανήκει στο SPD είναι σάπιος» και να αποκαλεί τους εργάτες του SAP (αριστερή διάσπαση του SPD) ως «φασίστες χειρότερους από αυτούς του SPD»- έτσι αποκόπηκε από τη μεγάλη μάζα των εργατών. … Το 1930 η Πράβντα πανηγύριζε πως οι ναζιστικές εκλογικές επιτυχίες δημιουργούσαν δυσκολίες στον γαλλικό ιμπεριαλισμό, ενώ ακόμα χειρότερα το ΚΚ Γερμανίας έφτασε να κάνει κριτική στους φασίστες πως δεν είναι αρκετά πατριώτες αλλά πράκτορες των Γάλλων (κριτική από τα δεξιά στον Χίτλερ). Έτσι ανήλθε ο Χίτλερ στην εξουσία κι έσφαξε τόσο τους σοσιαλδημοκράτες όσο και τους κομμουνιστές.

Γαλλία ‘36:

Διεθνές οικονομικό και πολιτικό υπόβαθρο

Στη Γαλλία μεταξύ 1928 και 1934 η βιομηχανική παραγωγή είχε μειωθεί 17% ενώ μεταξύ 1929-36 το μέσο εργατικό εισόδημα μειώθηκε κατά 30% κι άλλαξαν 17 κυβερνήσεις. Η φασιστική Ακροδεξιά άρχισε να μαζικοποιείται ραγδαία- η Γαλλική Δράση έφτασε στις αρχές του 1934 στα 60,000 μέλη, οι Νέοι Πατριώτες στα 90.000,  150.000 ο Πύρινος Σταυρός. Με τα τάγματα εφόδου να πολλαπλασιάζονται και να εξοπλίζονται συνεχώς, οι φασίστες θεώρησαν ότι ήταν καλή ευκαιρία να προχωρήσουν σε απόπειρα πραξικοπήματος στις 6 Φεβρουαρίου 1934. Η δράση από τα κάτω έπαιξε σοβαρό ρόλο για μην κυριαρχήσουν τέτοιες σκέψεις στη γαλλική αστική τάξη. Το γαλλικό κίνημα και η Αριστερά (Σοσιαλιστικό και Κομμουνιστικό Κόμμα- ΣΚ και ΚΚ) γνώριζαν πολύ καλά τι τους περίμενε σε ενδεχόμενη νίκη του φασισμού – τα γεγονότα στη Γερμανία απείχαν μόλις λίγους μήνες.  Στις 9 Φλεβάρη κάλεσαν σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις που πνίγηκαν στο αίμα (με 9 νεκρούς).  Ακολούθησε κάλεσμα για γενική απεργία. Η απεργία ήταν ένας πραγματικός σεισμός, με 4,5 εκατομμύρια απεργούς να νεκρώνουν τη χώρα. ΚΚ και ΣΚ οργανώνουν γιγάντιες συγκεντρώσεις αλλά σε διαφορετικά σημεία, λόγω της έχθρας που είχε καλλιεργηθεί την «υπεραριστερή» περίοδο. Κι όμως, από τα κάτω επιβάλλεται στις ηγεσίες κοινή συγκέντρωση στις 161 από τις 346 πόλεις. Στο Παρίσι τα πλήθη ενώνονται φωνάζοντας μαζί «Ενότητα, ενότητα»! Το ενιαίο μέτωπο ηταν η απάντηση που επέλεγαν αυθόρμητα οι μάζες για να αντιμετωπίσουν την κρίση και το φασισμό. Την επόμενη διετία το πολιτικό σκηνικό αντιστράφηκε.  Οι εργάτες κι Αριστερά ανέκτησαν την αυτοπεποίθησή τους, οι φασίστες απέκτησαν αντίπαλο δέος κι η δυναμική τους αναχαιτίστηκε. Από τότε η  κοινωνική βάση πίεζε όλο και περισσότερο τις κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες σε κοινή δράση. Η έχθρα μεταξύ ΚΚ και ΣΚ ατονούσε. Η γραμμή πάλης του ΚΚ ενάντια στο «σοσιαλφασισμό» σταδιακά υποχώρησε, μέχρι να αλλάξει οριστικά γραμμή τον Ιούλιο του 1934.  Μέσα από την ενότητα της Αριστεράς ο φασισμός αναχαιτίστηκε και ακολούθησε η άνοδος του εργατικού κινήματος το 1934-36, με τη μαζικοποίηση των συνδικάτων. Το ΚΚ Γαλλίας από το 1933 ως το 1936 δεκαπλασίασε τα μέλη του, το 1936 η Αριστερά κερδίζει τις εκλογές και ξεσπάει το μεγάλο κίνημα καταλήψεων των εργοστασίων (τον Ιούνη του 1936 στη Γαλλία ξέσπασαν 12.142 απεργίες και καταλήφθηκαν 8.941 εργοστάσια) που οδήγησε σε μεγάλες εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις.

Αγγλία ’36

Αντίθετα στην Αγγλία, οι φασίστες του Μόσλεϊ (BUF) αντιμετωπίστηκαν πετυχημένα, παρόλο που γνώριζαν ανάπτυξη παρόμοια με αυτή του Χίτλερ. Κομβική ήταν η μάχη της Cable Street στο Λονδίνο το 19136, όταν οργανώθηκε μέσα από μαζική καμπάνια διαδήλωση 500.000 ανθρώπων που οπλισμένοι με ξύλα και διάφορα αντικείμενα, συνεπικουρούμενοι από τους γείτονες στα μπαλκόνια κατάφεραν να αποτρέψουν τους φασίστες από το να παρελάσουν στο East End, νικώντας και την αστυνομία. Όμως αυτό δεν αρκούσε. Το East End ήταν μια πολύ φτωχή συνοικία-παραγκούπολη του Λονδίνου με τεράστια ανεργία, όπου οι φασίστες είχαν ριζώσει και η απουσία της Αριστεράς «βοούσε». Τότε το ΚΚ Βρετανίας αποφάσισε να επικεντρωθεί στα προβλήματα των υποβαθμισμένων συνοικιών, παρά τον άμεσο κίνδυνο φασιστικών επιθέσεων. Τον Ιούνιο του 1937 η Αριστερά μπήκε μπροστά στη μάχη ενάντια στις εξώσεις και την αύξηση των ενοικίων, ενώ τα μέλη τoυ BUF δεν έκαναν τίποτα γι αυτό το λαϊκό πρόβλημα. Δηλαδή το ΚΚ μπήκε πράξη μπροστά στη μάχη και απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος υπερασπιστής των φτωχών.Οργάνωσε μάχες για επισκευές στα κτίρια, μειώσεις στα νοίκια, καλύτερο φωτισμό. Συγκροτήθηκαν τοπικές ομάδες που υπερασπίζονταν με κινητοποιήσεις όσους απειλούνταν με έξωση. Έτσι καλλιέργησε την ιδέα ότι ο ταξικός αγώνας είναι πιο αποτελεσματικός και όχι ο εθνικός, για τη βελτίωση της ζωής των απλών ανθρώπων, κέρδισε σε μαζικά σε εργατική επιρροή  κι αναπτύχθηκε ραγδαία στο East End.  Στις συνθήκες της κρίσης, αυτή η παρουσία και δράση έπαιξε καθοριστικό ρόλο και αργότερα οδήγησε σε εκλογικές επιτυχίες του ΚΚ σε αυτές τις περιοχές, ξεριζώνοντας τους φασίστες και την επιρροή τους από την περιοχή, ενώ στρατολόγησε μαζικά ακόμα και φασίστες που σκίζανε τις φασιστικές κάρτες μέλους δημόσια και περνούσαν στις γραμμές του ΚΚ. Η γραμμή αντιμετώπισης «προπαγάνδα, ταξική πάλη, φυσική πάλη (αυτοάμυνα κι απαγόρευση διαδηλώσεων) αποδείχθηκε και πάλι αποτελεσματική.

Αγγλία ’77-81

Η Αγγλία έδωσε και το επόμενο νικηφόρο παράδειγμα αντιφασιστικής δράσης απέναντι στους φασίστες του Εθνικού Μετώπου. Το «Εργατικό Κόμμα» ανήλθε στην κυβέρνηση το 1974 ως «Αριστερά» αλλά ακολούθησε δεξιά πολιτική κι έσπειρε απογοήτευση. Σε αυτό το έδαφος άρχισε να αναπτύσσεται το Εθνικό Μέτωπο. Το 1976-1977 έλαβε  διψήφια ποσοστά σε διάφορες περιοχές του Λονδίνου και άλλες πόλεις στις τοπικές εκλογές κι εξαπέλυσε έναν βίαιο ρατσιστικό πόλεμο, διαπράττοντας δεκάδες ρατσιστικές επιθέσεις. 31 άνθρωποι μαύρου δέρματος δολοφονήθηκαν μεταξυ 1976 και 1981, ενώ το πολιτικό σκηνικό μετατοπιζόταν δεξιά κι οι ρατσιστικές ιδέες κέρδιζαν έδαφος. Τον Αύγουστο του 1976, γεννήθηκε από αντιφασίστες μουσικούς η Κίνηση «Ροκ ενάντια στο Ρατσισμό» (ΡΕΡ) κι οργάνωσε μια σειρά συναυλιών ενάντια στο «Εθνικο Μετωπο». Στις 13 Αυγουστου 1977, χιλιάδες αντιφασίστες απέτρεψαν φασιστική πορεία στο Λιούισαμ (περιοχή του Λονδίνου).  Αυτό ήταν το έναυσμα για να ιδρυθεί η «Αντιναζιστική Λίγκα» (ANL) με ενεργό ρόλο της επαναστατικής Αριστεράς.

Επρόκειτο για μια μετωπική πρωτοβουλία που συσπείρωνε τη βρετανική Αριστερά και τμήμα της βάσης του Εργατικού κόμματος, συνδικαλιστές ηγέτες και σωματεία, μουσικούς, αθλητές και οπαδικούς συνδέσμους, αριστερούς   Vegetarians κ.ά. και κατάφερε να φτιάξει δεκάδες επιτροπές και να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους απέναντι στον φασισμό. Τα μεγαλύτερα γεγονότα που διοργανώθηκαν ήταν τα τεράστια Φεστιβάλ. Το πρώτο κεντρικό Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στις 30/4/1978, με 80.000 κόσμο και το δεύτερο είχε πάνω από 100.000. Μέχρι το 1979 πραγματοποιήθηκαν πολλές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και αρκετές κατάφεραν να ακυρώσουν τις φασιστικές παρελάσεις.  Οι φασίστες είχαν χάσει τη μάχη των δρόμων, α συνθήματά τους σβήνονταν, δεν μπορούσαν να διαδηλώσουν και τον Απρίλη του 1979 στις εκλογές πήραν μόλις 1,3%. Με πεσμενο το ηθικό, διασπάστηκε σε 3 κομμάτια και τελικά διαλύθηκε. Ο συνδυασμός μουσικής και μαζικής ενωτικής κινηματικής δράσης οδήγησε και πάλι τον φασισμό στην ήττα.

Σήμερα η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την οργανωτική υποχώρηση της Αριστεράς και την απογοήτευση γέννησαν οι διάφορες αριστερές εκδοχές τα τελευταία 30 χρόνια οδήγησαν στην ανάκαμψη των φασιστών αλλά και στη δημιουργία εκδοχών «κυριλέ Ακροδεξιάς», ή αλλιώς των «φασιστών με γραβάτα». Δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός. Κάθε εκλογική επιτυχία της «κυριλέ» ακροδεξιάς συνοδεύεται από κλιμάκωση των φασιστικών επιθέσεων, τα φασιστικά κόμματα μπορούν να περάσουν εύκολα από τη μια μορφή στην άλλη (πχ το AfD στη Γερμανία αρχικά ήταν «κυριλέ» και μετά απέκτησε δράση στον δρόμο ενώ για το κόμμα της Λεπέν ισχύει το αντίστροφο), στην Ελλάδα η ΧΑ για ένα διάστημα περιόρισε τα τάγματα εφόδου της αλλά τα μακεδονοφάγα συλλαλητήρια έβγαλαν και πάλι όλη την Ακροδεξιά στον δρόμο, γεννώντας και νέες φασιστικές συμμορίες δημιουργώντας το έδαφος για ανασυνθέσεις Δεξιάς-Ακροδεξιάς. Τόσο το κίνημα PEGIDA που ξεκίνησε από τη Γερμανία κι εξαπλώθηκε και στις γύρω χώρες όσο και οι «Μακεδονομάχοι» στην Ελλάδα συσπείρωναν «σοβαρές» αστικές και ακροδεξιές δυνάμεις με παράλληλη δράση «ταγμάτων εφόδου» που προχωρούσαν σε δράσεις βίας και τρομοκρατίας. Η προπαγάνδα των φασιστών με γραβάτα ενισχύει εκείνους με τη μπότα και το μαχαίρι και οδηγεί πάντα σε αύξηση των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας. Απέναντι λοιπόν στους φασίστες του Βελόπουλου κι εκείνους του Μιχαλολιάκου απαιτείται ενιαία αντιμετώπιση.

Κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από την πιο πάνω αναδρομή για τον τρόπο αντιμετώπισης του φασισμού είναι τα εξής:

1. Η Αριστερά είναι ανάγκη να ριζώσει και πάλι σε συνδικάτα και γειτονιές, να ξαναστήσει πάλι σωματεία και κοινωνικές συλλογικότητες που θα οργανώνουν τη ζωή και την αντίσταση της τάξης μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η εμφάνιση «Επιτροπών Κατοίκων» τύπου Αγίου Παντελεήμονα πάτησε στην απουσία της Αριστεράς από υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας. Απαιτείται παρέμβαση που δεν θα αφήνει περιθώρια στην ακροδεξιά παρουσία και δημαγωγία, αλλά ούτε και χώρο για «εξορμήσεις» και πογκρόμ.
2. Η στρατιωτικοποίηση της αντιπαράθεσης με δική μας ευθύνη και τακτικές που προσιδιάζουν στην ατομική τρομοκρατία είναι λάθος. Άλλωστε οι χρυσαυγίτες είχαν φάει πάμπολλες φορές ξύλο από αναρχικούς αλλά αυτό δεν απέτρεψε την είσοδό τους στη Βουλή- κάποια δε στιγμή έφτασαν να διεκδικούν τη δεξιά δεξαμενή από τη Νέα Δημοκρατία. Η φυσική πάλη είναι απαραίτητη στα πλαίσια αυτοάμυνας, στην προσπάθεια να μπλοκάρουμε τις μαζικές φασιστικές δράσεις στον δρόμο, καθώς μέσα από αυτή την «άμεση δράση», τη βία και την επίδειξη δύναμης μόνο μπορεί να αναπτυχθεί ο φασισμός. Αυτή η αντιβία είναι απαραίτητη αλλά μόνο με την προϋπόθεση ότι εμπλέκει το μέγιστο αριθμό δυνάμεων και εργατικών-λαϊκών συλλογικοτήτων. Όχι τυχαία, η ΧΑ περιορίστηκε μέσα από το ξεπήδημα και τη μαζικοποίηση δεκάδων αντιφασιστικών πρωτοβουλιών που ξεπήδησαν σε όλη τη χώρα, και ιδιαίτερα μετά την αντιφασιστική εξέγερση για τη δολοφονία του Π.Φύσσα. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα αντιμετώπισης των φασιστών στην Πτολεμαΐδα πρόσφατα, όπου δεν χρειάστηκε καν να υπάρχει στρατιωτική αντιπαράθεση, παρόλο που είμασταν έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα.

3. Η προπαγάνδα δεν είναι το ισχυρό όπλο των φασιστών (αντιφάσεις του προγράμματος, φιλοκαπιταλιστικές προγραμματικές αρχές και δράσεις) , κι η βάση τους είναι ευάλωτη στην προπαγάνδα της Αριστεράς, με την προϋπόθεση ότι θα κυριαρχήσουν οι ιδέες μιας Αριστεράς αντικαπιταλιστικής, που πραγματικά δείχνει να εννοεί τη σύγκρουση με το κεφάλαιο για τη μεταφορά του πλούτου και της εξουσίας από τους λίγους στους πολλούς. Η Αριστερά αυτή μόνο μπορεί να αποδεικνύει ότι οι φασίστες είναι μπράβοι και ρουφιάνοι του συστήματος και δεν πρόκειται να λύσουν κανένα λαϊκό πρόβλημα. Αντίθετα η Αριστερά δεν πρέπει να κάνει εκπτώσεις στο δικό της πρόγραμμα, όπως να παριστάνει την «πραγματική πατριωτική δύναμη» (παίζοντας στο γήπεδο του αντιπάλου και υποσκάπτοντας την ταξική συνείδηση και ενότητα), ή υποχωρήσεις στους μικρούς εργοδότες στο όνομα της συμμαχίας με τη «μεσαία» τάξη που αποδυναμώνουν τον κινητήρα του αντιφασιστικού κινήματος, δηλαδή την εργατική τάξη. Για να κερδηθεί η «μεσαία τάξη» (για την ακρίβεια τα χαμηλότερα στρώματα αυτής) στον αντιφασιστικό και τελικά στον αντικαπιταλιστικό αγώνα χρειάζεται ένα ισχυρό εργατικό κίνημα κι ένα καθαρό εργατικό πρόγραμμα, ριζοσπαστική από τα κάτω εργατική δράση και καταπολέμηση κάθε αντιδραστικής ιδέας που τους διακατέχει (ρατσισμός, εθνικισμός, σεξισμός, ανταγωνιστικοτητα/ατομισμός, ομοφοβία, θρησκευτικός σκοταδισμός κλπ)

4. Ο φασισμός μπορεί να νικηθεί από τη συμμαχία των εργατικών οργανώσεων, επαναστατικών και ρεφορμιστικών. Οι ρεφορμιστικές ηγεσίες απειλούνται και αυτές από τον φασισμό (που δεν κάνει διακρίσεις, σιχαίνεται όλους τους εργατικούς σχηματισμούς εξίσου) κι έχουν συμφέρον να συμμετέχουν στο αντιφασιστικό μέτωπο. Αν δεν το κάνουν, τουλάχιστον η επαναστατική Αριστερά δεν πρέπει να πάρει την ευθύνη της διάσπασης δυνάμεων, ώστε να κερδίσει τη βάση του ρεφορμισμού στη μάχη και τελικά στις ιδέες της. Η κριτική του ρεφορμισμού είναι απαραίτητη πάντα αλλά δεν μπορεί να στήνονται συμμαχίες με όρους ιδεολογικής καθαρότητας, που συνήθως τις πληρώνει η τάξη μας.

5. Πάνω απ’ όλα η ταξική πείρα και πάλη διαβρώνουν το έδαφος για τη φασιστική προπαγάνδα και δράση. Όχι τυχαία, οι φασίστες δυσκολεύονται να αποκτήσουν ρίζες σε χώρους που οργανώνονται οι άνθρωποι ταξικά, πχ στα σωματεία.  Επιπλέον οι εργάτες είναι η μεγάλη πλειοψηφία στην κοινωνία κι αν οργανωθούν μπορούν να παρασύρουν και την πλειοψηφία κατώτερων μικροαστικών στρωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγάλο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα (2010-2012) με τις 30 γενικές απεργίες έστριψε την πλειοψηφία των μικροαστικών στρωμάτων αριστερά, ούτε ότι η Αριστερά κυριάρχησε στις πλατείες έναντι των Ακροδεξιών.  Αντί για αυτοπεριορισμό και «υπευθυνότητα» για να «κερδηθούν οι νοικοκυραίοι με το μέρος μας», οι εργάτες πρέπει να είναι μαχητικοί και να πετυχαίνουν νίκες σε βάρος των εργοδοτών- αυτά είναι που εμπνέουν ευρύτερες μάζες να εμπλακούν στη μάχη στο πλευρό τους και αποσυσπειρώνει τη μεγάλη μάζα της χαλαρής φασιστικής βάσης και την αυτοπεποίθηση του φασιστικού κορμού. Οι εργατικές-λαϊκές νίκες με πρωταγωνιστή την Αριστερά, δηλαδή οι κινήσεις που δείχνουν έμπρακτα ότι μπορεί να νικηθεί ο καπιταλισμός από τα κάτω και ανεβάζουν τα επίπεδα ταξικής συνειδητοποίησης και αυτοπεποίθησης των εργατών είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να μετατοπιστεί η οργή του κόσμου αριστερά και να ξεριζωθούν οι φασίστες από γειτονιές και πόλεις.

Αυτά είναι τα απαραίτητα όπλα για να τσακίσουμε φασισμό. Κι εφόσον η ανάπτυξη και η νίκη του φασισμού υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δεν είναι μοιραία, αλλά εξαρτάται κυρίως από τη δράση μας, ας μην αφήσουμε την ιστορία να επαναληφθεί, αντίθετα ας διδαχτούμε από αυτήν κι ας παλέψουμε για να γράψουμε τη δική μας ιστορία.

Σε συγκέντρωση κατοίκων στον Σταθμό Λαρίσης ο Νίκος Σοφιανός, από τους κεντρικούς εκπροσώπους του ΚΚΕ, επέλεξε να επιτεθεί στις 9 Μαΐου σε πρόσφυγες και μετανάστες, με δηλώσεις που δύσκολα ξεχωρίζουν από αντίστοιχες της Ακροδεξιάς. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της ΕφΣΥΝ απέδωσε αποκλειστικά στους μετανάστες την εγκληματικότητα (η πιο χαρακτηριστική ρατσιστική κραυγή του ήταν «Μια συμμορία Βορειοαφρικανών  λυμαίνεται το κέντρο»!) , ενώ απαίτησε την κατασταλτική επέμβαση της αστυνομίας απέναντι σε καταλήψεις που φιλοξενούν πρόσφυγες.

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε εδώ ότι για την εγκληματικότητα δεν ευθύνονται οι μετανάστες αλλά ο καπιταλισμός, ότι η Αριστερά οφείλει να καλλιεργήσει την ταξική ενότητα μεταξύ ντόπιων και μεταναστών εργατών ή ότι η Αστυνομία είναι ένοπλο σώμα του αστικού κράτους και οφείλουμε να είμαστε πάντα απέναντί της, πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται να την καλούμε για να καταστείλει με τη βία τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να σημειώσουμε ακόμα ένα περιστατικό που θυμίζει πόσο συντηρητικό είναι το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στη βάση της επιδίωξης να προσεταιριστεί πιο «μετριοπαθή» εκλογικά ακροατήρια.

Είναι πάγια τακτική των ρεφορμιστικών κομμάτων να επιδιώκουν να «πλατύνουν» την κοινοβουλευτική επιρροή τους στρίβοντας δεξιά- εδώ ο πάλαι ποτέ ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει μαθήματα στην πρόσφατη ιστορία. Στην πραγματικότητα το ζήτημα δεν αφορά ούτε την –υποτιθέμενη- αύξηση της εκλογικής επιρροής ούτε κάποια  «λάθη»-πρόκειται για επίδειξη «υπευθυνότητας» απέναντι στην αστική τάξη. Το ΚΚΕ έχει προσφέρει αρκετά τέτοια δείγματα κατά καιρούς, με την «υπεύθυνη» στάση του από τις φοιτητικές καταλήψεις του 2006-7 μέχρι την εξέγερση της νεολαίας το 2008 και από τις πλατείες του 2011 μέχρι το δημοψήφισμα του 2015.

Όμως η ιστορία διδάσκει πως τέτοια «ανοίγματα» που θυσιάζουν την ταξική ενότητα με τη δικαιολογία ότι θα κερδίσουν ψήφους πληρώνεται ακριβά. Με τέτοιου είδους δεξιές στροφές, «λάθη» και τακτικισμούς αφενός αμβλύνεται η συνείδηση της εργατικής τάξης και ποτίζεται με «αυτοσυγκράτηση», κοινοβουλευτικές αυταπάτες και συντηρητικές ιδέες και αφετέρου αργά ή γρήγορα ο κόσμος δεν κερδίζεται από την Αριστερά αλλά από τους αυθεντικούς εκφραστές των συντηρητικών απόψεων, δηλαδή τα αστικά κόμματα.

Πολύ πιθανό δε, το ΚΚΕ να αισθάνεται πιο απελευθερωμένο πλέον να πραγματοποιεί τέτοιες στροφές, αφού δεν νιώθει ούτε την πίεση των κοινωνικών αγώνων (που βρίσκονται σε ύφεση) ούτε κάποια κοινοβουλευτική πίεση από τα αριστερά όπως παλιότερα. Ίσως γι αυτό πληθαίνουν τέτοια δείγματα γραφής τελευταία, όπως τα συλλαλητήρια μαζί με ξενοφοβικές-αντιπροσφυγικές δυνάμεις (σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου) ή η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ από τα δεξιά για το Μακεδονικό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ο κ.Σοφιανός τελικά δεν ενισχύει τις απόψεις για τον κομμουνισμό που υποτίθεται ότι πρεσβεύει, αλλά τη ρατσιστική ατζέντα και τη συντηρητική δεξιά και ακροδεξιά ρητορεία περί νόμου και τάξης. Δεν πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο ή ότι ταυτίζεται με τους ακροδεξιούς, αλλά τέτοιες απαράδεκτες απόψεις αφήνουν εκτεθειμένο τμήμα των αγωνιστών της Αριστεράς στην ξενοφοβία και τις λογικές της «ασφάλειας» που προωθούν οι ταξικοί αντίπαλοι.

Τέτοιες απόψεις δένουν αρμονικά με την «αυτοσυγκράτηση» που συνηθίζει να δείχνει το κόμμα στην ταξική πάλη (ιδιαίτερα τις μεγάλες -κι επικίνδυνες για το σύστημα- ταξικές μάχες) και τελικά αποδεικνύουν ότι καθόλου δεν έχει ξεμπερδέψει με τη σταλινική διαταξική στρατηγική των σταδίων- όσο κι αν καμώνεται για αντίθετο. Βεβαίως, εμείς γνωρίζουμε ότι το ΚΚΕ έχει μετατραπεί σε κόμμα ταξικής συνεργασίας εδώ και δεκαετίες και δεν το απασχολούν τέτοιοι προβληματισμοί. Καιρός είναι όμως να αρχίσει να το συνειδητοποιεί και ο απλός κόσμος και η μαχόμενη βάση του ΚΚΕ.

Τέλος, προσυπογράφουμε τη δήλωση της Ντίνας Ρέππα, εκπροσώπου της δημοτικής κίνησης  «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα», που έσωσε την τιμή της Αριστεράς στη συγκεκριμένη συγκέντρωση, κλείνοντας την ομιλία της ως εξής: «Ένα μόνο κτίριο πρέπει να κατεδαφιστεί, τα γραφεία της μιας και μόνης εγκληματικής οργάνωσης στην περιοχή, που είναι η Χρυσή Αυγή».

των Γιάννας Παλαμπουικίδου και Αλέξη Λιοσάτου,

υποψηφίων περιφερειακών συμβούλων με το μετωπικό σχήμα «Αριστερή Συμπόρευση για την Ανατροπή στη Δυτική Μακεδονία»-με επικεφαλής τον Στέφανο Πράσσο.

Την τελευταία δεκαετία, με σημείο αφετηρίας την παγκόσμια οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, αυξήσανε τα ποσοστά τους σχεδόν σε όλες τις χώρες πολιτικές δυνάμεις της Ακροδεξιάς και του φασισμού.Η ενίσχυση αυτή του φασισμού δεν ήταν «αυθόρμητη», αλλά συνειδητή χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ και συνολικά το αστικό σύστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η συστηματική διαφήμιση της Χρυσής Αυγής από το 2008 κι έπειτα από μεγάλα ΜΜΕ, όταν ξέσπασε η μεγάλη εξέγερση της νεολαίας και οι αστοί τρομάξανε.

Σήμερα, οι φασίστες βλέπουν τις επικείµενες ευρωεκλογές ως σηµαντική ευκαιρία. Μετά την κρίση της Αριστεράς που ακολούθησε την κωλοτούµπα του ΣΥΡΙΖΑ µετά το 2015, πάσης φύσεως Ευρωπαίοι εθνικιστές και ακροδεξιοί ρατσιστές βρήκαν ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος για να πουλάνε κάλπικη αντισυστηµική ρητορεία.

Από τη μια εμφανίζονται οι «φασίστες με μπότα και μαχαίρι» τύπου Χρυσής Αυγής και από την άλλη οι «φασίστες με γραβάτα» που προσπαθούν να αποφύγουν την ταύτιση µε τα ναζιστικά τάγµατα εφόδου αλλά στην πράξη τα ενισχύουν, καθώς διευρύνουν την απήχηση του εθνικισµού και του ρατσισµού. Οι ρατσιστικές πολιτικές που εφαρµόζουν φασίστες με γραβάτα σαν τον Σαλβίνι στην Ιταλία, ενθαρρύνουν καθαρόαιµους νεοναζί όπως της Casa Pound να εφορµούν στους δρόµους των πόλεων και να επιχειρούν πογκρόµ. Το ίδιο ισχύει και για ακροδεξιούς όπως ο Καρατζαφέρης, ο Σώρρας, ο Βελόπουλος, ο Κρανιδιώτης, ο Καμμένος, ο Μπαλτάκος κλπ, που στην πράξη ενισχύουν τη Χρυσή Αυγή.

Η Χρυσή Αυγή είναι στριμωγμένη από τη δίκη της εγκληµατικής οργάνωσης και αποδεκατισµένη από τις συνεχείς αποχωρήσεις ηγετικών στελεχών της. Ωστόσο το τελευταίο διάστημα ανέκτησε την αυτοπεποίθησή της αξιοποιώντας και το Μακεδονικό. Με αφορμή τις εκλογές του Μαΐου επιχειρούν να ενεργοποιήσουν ξανά τα τάγματα εφόδου και κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους. H ενασχόλησή τους µε τα αυτοδιοικητικά πράγµατα σε τίποτα δεν έχει να κάνει µε τα πραγµατικά προβλήµατα των πόλεων. Σε αυτά είναι ανύπαρκτοι. Το µόνο τους µέληµα να σπείρουν ρατσισμό κι εθνικισμό και να τρομοκρατούν όποιον δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους, να αφυπνίζουν τα πιο αντιδραστικά ένστικτα του κόσμου. Σε περιοχές σχετικά «ήσυχες» όπως η δική μας έφτασαν να απειλούν ανοιχτά αγωνιστές της Αριστεράς και του αντιφασιστικού-αντιεθνικιστικού κινήματος.

Πόσο «αντισυστημικοί» είναι όμως οι φασίστες; Κατά πόσο αποτελούν λύση στα προβλήματα των φτωχών Ελλήνων;

Από το βιβλίο ενός πρώην ηγετικού στελέχους (Χ.Κουσουμβρής) της εγκληματικής συμμορίας, μαθαίνουμε ότι η ΧΑ παραδοσιακά χρηματοδοτούνταν από ΠΑΣΟΚ, και ΝΔ, ότι είχε άριστες σχέσεις και προστατευόταν από την Αστυνομία, την Ασφάλεια και τις μυστικές υπηρεσίες, κι έτσι τα εγκλήματά της έπεφταν στα μαλακά. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αποτελεί μακράν την πρώτη εκλογική προτίμηση μέσα στην Αστυνομία (σε ποσοστά 50-60%). Άλλα πρώην μέλη της ΧΑ καταγγέλλουν τη Χρυσή Αυγή ως καλοστημένη επιχείρηση με μαύρες χρηματοδοτήσεις και οικογενειοκρατία (πχ ο ευρωβουλευτής Συναδινός). Λίγες μέρες πριν ακυρώθηκε η καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη των δυο χρυσαυγιτών που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν. Οι δολοφόνοι σε λίγο καιρό θα κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, προσφέροντας άλλο ένα παράδειγμα για τη συμπάθεια που απολαμβάνουν οι Ναζί μέσα στο δικαστικό σώμα μιας Δικαιοσύνης που μόνο «τυφλή» δεν είναι (αντίθετα, όταν αφορά αγωνιστές του αντιφασιστικού κινήματος ή εργάτριες που πλαστογραφούν απολυτήριο Δημοτικού για να μπορέσουν να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν, η «Δικαιοσύνη» εξαντλεί όλη της την αυστηρότητα). Από άλλα ρεπορτάζ μαθαίνουμε για τη χρηματοδότησή των Ναζί από τμήματα της Εκκλησίας, από το ρώσικο κεφάλαιο, από μεγαλοεπιχειρηματίες (ξενοδόχοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, κτηματομεσίτες κ.ά) και μεγαλονταβατζήδες (που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο, το ναρκεμπόριο, προστασία σε μαφιόζους της νύχτας, εμπόριο λευκής σαρκός κλπ). Στη Βουλή το 2012 οι Χρυσαυγίτες ψηφίσανε το ξεπούλημα ακόμα και νησιών και βραχονησίδων. Η ΧΑ έχει την πρωτιά στη Βουλή σε ερωτήσεις υπέρ των συμφερόντων των εφοπλιστών, υποστηρίζοντας τα προνόμια και τις φοροαπαλλαγές τους. Έφτασαν να συγκροτούν εργοδοτικά σωματεία και γραφεία ευρέσεως εργασίας «μόνο για Έλληνες», με μεροκάματα των 10 ευρώ χωρίς ένσημα. Να εξασφαλίζουν φτηνό εργατικό «κρέας» για τους μεγαλοεπιχειρηματίες δηλαδή. Στο «πρόγραμμά» τους τάσσονται συνολικά υπέρ της μείωσης της φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο.Κάπως οικονομικά σάιτ ανέφεραν ότι μερίδα επιχειρηματιών και μεγαλεμπόρων υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αστική τάξη τα ποσοστά τους ξεπερνούν το 20%.

Πρόσφατα, μέσα από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, βρήκαν την ευκαιρία οι φασίστες να ξαναβρούνε ακροατήρια και να κλιμακώσουν τους τραμπουκισμούς και τις δολοφονικές τους επιθέσεις σε ντόπιους και μετανάστες. Όμως τη Συμφωνία για το Μακεδονικό την επέβαλε το ελληνικό κεφάλαιο και το ΝΑΤΟ. Για το ελληνικό κεφάλαιο είδαμε ποια είναι η γνώμη της ΧΑ. Ποια είναι η γνώμη της όμως για το ΝΑΤΟ; «Είμαστε υπέρ του ΝΑΤΟ και πρέπει να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις απέναντί του», απαντούν. Άρα προσκυνούν και τις ΗΠΑ και την ΕΕ, άρα υποστηρίζουν τους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που γίνονται σε βάρος της Παιδείας, της Υγείας, των μισθών και των συντάξεων. Τόσο «πατριώτες».

Όλα αυτά συγκροτούν για τη Χρυσή Αυγή (αλλά και συνολικά για την Ακροδεξιά-πάρτε για παράδειγμα το ΛΑΟΣ που συγκυβέρνησε με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ψήφισε το πρώτο μνημόνιο) την εικόνα μιας βαθιά συστημικής παρακρατικής δύναμης στο πλευρό των καπιταλιστών και του κράτους κι ενάντια στους εργάτες, όσο κι αν θέλει να δείξει το αντίθετο. Τους φασίστες πρέπει να τους πολεμήσουμε όχι απλά γιατί είναι ναζί ή δολοφόνοι, αλλά πρωτίστως γιατί αποτελούν το μαντρόσκυλο των αφεντικών, γιατί στέκονται απέναντι στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του απλού λαού, γιατί είναι εχθρικοί απέναντι στα συνδικάτα, την Αριστερά και γενικά σε οτιδήποτε θυμίζει εργατική αντίσταση κι οργανωμένη πάλη απέναντι στο κεφάλαιο (και δεν είναι λίγες φορές που εργαζόμενοι σε κινητοποιήσεις κατήγγειλαν ακόμα και απειλές από χρυσαυγίτες-κατά παραγγελία των αφεντικών τους).

Τον φασισμό δεν μπορούμε να τον πολεμήσουμε με τη Δεξιά του Βορίδη και του Άδωνι, σεσημασμένων ακροδεξιών που ξερνούν συστηματικά ρατσισμό κι εθνικισμό. Άλλωστε οι επίσημες προσπάθειες «ανασύνθεσης» Δεξιάς-Ακροδεξιάς έχουν γίνει γνωστές από το 2013, τότε που δημοσιογράφοι υποστήριζαν τη δημιουργία μιας «σοβαρής ΧΑ για συνεργασία με τη ΝΔ» κι έπειτα με τις «αδελφικές» σχέσεις των Μπαλτάκου-Κασιδιάρη που ξεσκεπάστηκαν μετά τη δολοφονία Φύσσα. Αυτή η ιστορία «συντροφικών δεσμών» συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τοπικό παράδειγμα είναι η συνεργασία τοπικών στελεχών της Δεξιάς, της Εκκλησίας, του Δήμου και των ΜΜΕ µε ακροδεξιούς, χουντικούς, πρώην και νυν Χρυσαυγίτες, όπως στην Πτολεµαΐδα και πρέπει να καταδικαστεί απερίφραστα πολιτικά και στις κάλπες.

Όµως ο φασισμός δεν μπορεί να καταπολεμηθεί και από δυνάμεις όπως ο «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία». Κανένας αντιφασιστικός πόλος δεν µπορεί να επικαλείται την αναγκαιότητα των απάνθρωπων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες στα νησιά του Αιγαίου ή των επιχειρήσεων των ΜΑΤ (ένοπλη αστυνομία) ενάντια στους πρόσφυγες, ή των κλειστών συνόρων, όπως κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι υπεύθυνο σήμερα για τον θεσμικό ρατσισμό, τη νομιμοποίηση των Ναζί (κοινές εμφανίσεις στελεχών τους) και την καθυστέρηση της δίκης τους και πρέπει να τιμωρηθεί εξίσου.

Για να καταπολεμηθεί ο φασισμός χρειάζεται η μέγιστη συσπείρωση αριστερών κι αντιφασιστικών δυνάμεων, η κοινή δράση στον δρόμο και η μαζική συμμετοχή των απλών ανθρώπων που δηλώνουν δημοκράτες και αντιφασίστες-αντιφασίστριες. Ο µόνος «προοδευτικός» πόλος που µπορεί να συγκροτηθεί απέναντι σε ακροδεξιούς και φασίστες, είναι αυτός της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, της αντίστασης στις ρατσιστικές πολιτικές της ΕΕ και της Ελλάδας και της διεκδίκησης για ανοιχτά σύνορα και ελεύθερη µετακίνηση των θυµάτων της φτώχειας και του πολέµου.

Οι επερχόμενες εκλογικές μάχες είναι μια ευκαιρία για ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στον φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον πόλεμο. Ένα ΟΧΙ που πρέπει να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις ενισχύοντας την Αριστερά, μαυρίζοντας και φροντίζοντας για την μέγιστη αποδυνάμωση της Ακροδεξιάς στις κάλπες του Μαΐου.

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ

Τον τελευταίο καιρό το αυγό του φιδιού επωάζεται μέσα στα σχολεία. Ένα συνονθύλευμα φασιστών, ακροδεξιών και εθνικιστών με το μανδύα του «πατριώτη» προσπαθούν να προτρέψουν τα παιδιά να αγωνιστούν με όπλο την κατάληψη και τη Μακεδονία που είναι μόνο «ελληνική». Τα παρακινούν και τους υποδεικνύουν να δώσουν αγώνες για επέκταση των συνόρων και κατάληψη εδαφών έξω από τον σημερινό ελλαδικό χώρο δηλ. για πόλεμο,καλλιεργούν το μίσος και το ρατσισμό για τις διπλανές χώρες, ενώ δεν λένε κουβέντα και τάσσονται υπέρ του πολεμοχαρούς ΝΑΤΟ και τις οικονομικές και πολιτικές εξουσίες της Ε.Ε., των κυβερνήσεων και κομμάτων που τους στηρίζουν και που επεμβαίνουν στρατιωτικά και καθορίζουν τις ζωές και τις τύχες όλων των λαών του πλανήτη.

Την ίδια ώρα ακροδεξιοί γονείς απειλούν εκπαιδευτικούς που παίρνουν ανοιχτά θέση ενάντια στις μιλιταριστικές παρελάσεις που προπαγανδίζουν την ανωτερότητα της φυλής, και καλλιεργούν τον εθνικισμό, που διδάσκουν στα παιδιά τον αγώνα του Πολυτεχνείου του ’73 για δημοκρατία-λαοκρατία και ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ (σε σχολεία στα Χανιά και στην Α’ Αθήνας),τους αγώνες ενάντια στο φασισμό στο Β Παγκόσμιο πόλεμο(Ν. Φιλαδέλφεια),τους αγώνες ενάντια στη μισαλλοδοξία (Βέροια) με συνθήματα πάνω στους τοίχους, ευθείες απειλές και τηλεφωνήματα.

Το σκηνικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο και δεν προέκυψε τυχαία. Έχει τις ρίζες του στο ξέπλυμα των εθνικιστικών και φασιστικών ιδεών από τα κόμματα της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας και τους πολιτικούς τους,αλλά και από όλα τα συστημικά ΜΜΕ και στην συνακόλουθη επιρροή τους στην κοινωνία. Έχει τις αιτίες του στη φτώχεια και την εξαθλίωση που φέρνουν οι κυβερνήσεις των μνημονίων στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Στην επιλογή και της σημερινής κυβέρνησης, στο όνομα της αριστεράς, εκτός από τα μνημόνια, να εμπλακεί σε ιμπεριαλιστικούς και φιλοπόλεμους σχεδιασμούς στα Βαλκάνια για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, να υπογράψει κατάπτυστες συμφωνίες για την αποτροπή της εισόδου προσφύγων και μεταναστών στη χώρα. Όλα αυτά μαζί καλλιεργούν το φόβο και την απογοήτευσηκαι αφήνουν χώρο για ακροδεξιές ρητορείες και προπαγάνδα, για εθνικιστικά συλλαλητήρια που αξιοποιούν οι φασίστες της ΧΑ για να αθωωθούν για τις δολοφονίες και τα εγκλήματά τους εν όψη της δίκης τους, αναβαπτιζόμενοι στην κολυμβρήθρα του «πατριωτισμού»! Αγωνιούν να ξαναβγούν στην επιφάνεια, προσπαθώντας να στρέψουν τον θυμό και την οργή της κοινωνίας ενατίον του άλλου λαού, του μετανάστη, του πρόσφυγα, του διαφορετικού, εναντίον όσων αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό-ναζισμό που πάνε κόντρα στα σχέδιά τους, που τους ξεσκεπάζουν, που αναδεικνύουν το ρόλο τους.

Καλούμε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς να γυρίσουν την πλάτη στις φωνές του εθνικισμού, του μίσους, του ρατσισμού, του φασισμού και του πολέμου μέσα και έξω απ΄τα σχολεία. Να αντισταθούν σ΄αυτούς που τελικά αποτελούν το δεκανίκι του συστήματος και που του είναι τόσο χρήσιμοι για να καλλιεργούν το φόβο στην κοινωνία και να στρέφουν αλλού την λαϊκή οργή. Ενάντια σε αυτούς που αντιδρούν με λύσσα στο δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση, τη δωρεάν δημόσια παιδεία, τα ανοιχτά σχολεία για όλα τα παιδιά, των όλων, των ίσων, των διαφορετικών. Ενάντια σε αυτούς που θέλουν νέα παιδιά-θύματα των πολέμων και της προσφυγιάς.

Να μπούμε φραγμός στην διάδοση της εθνικιστικής προπαγάνδας και ρητορίας στα σχολεία και των φασιστικών-νεοναζιστικών ιδεών. Να οργανώσουμε αντιφασιστικές και αντιπολεμικές δράσεις στα σχολεία μας, να μιλήσουμε για τα εγκλήματα του φασισμού-ναζισμού, να διδάξουμε την αλληλεγγύη και τη συναδέλφψση των λαών που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν αλλά παρά πολλά να μοιραστούν!

Έξω το μίσος, οι φιλοπόλεμες κραυγές, ο εθνικισμός και ο φασισμός απ΄τα σχολεία μας.

Οι μαθητές,οι εκπαιδευτικοί και το γονεϊκό κίνημαέχουν πολλά πραγματικά προβλήματα και πολλούς λόγους να διαμαρτύρονται και να κινητοποιούνται με όποιο τρόπο επιλέξουν .

Τον εθνικισμό και το φασισμό θα τον τσακίσουν οι κοινοί ταξικοί αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.

28/11/2017

Το κοινό κάλεσμα:

Την Παρασκευή 12 Οκτώβρη συμπληρώνονται 74 χρόνια από τη μέρα του 1944 που η Αθήνα απελευθερώθηκε από τους Ναζί. Η αποχώρησή τους σήμανε το τέλος της φασιστικής και ναζιστικής κατοχής που κόστισε στη χώρα μας 1,2 εκατομμύρια νεκρούς στο μέτωπο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από πείνα, εκτελέσεις, ολοκαυτώματα,  μπλόκα, κακουχίες, χιλιάδες σακατεμένους και ορφανά.  Ενώ, η άνοδος του ναζισμού και του φασισμού και ο στόχος τους για επικράτηση και έλεγχο όλων των χωρών με το 2ο παγκόσμιο πόλεμο κόστισαν στην ανθρωπότητα 66 εκατομμύρια νεκρούς, εκατομμύρια εκτοπισμένους, ανυπολόγιστες καταστροφές.

Η ήττα του ναζισμού στη χώρα μας με τον ηρωικό αγώνα του λαού και το καθοριστικό ρόλο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ υπήρξε καταλυτική για τη συντριβή του φασισμού. Όμως, οι ντόπιοι συνεργάτες, οι ταγματασφαλίτες και  οι δωσίλογοι  των ναζιστών δεν τιμωρήθηκαν και οι πολιτικοί τους απόγονοι 74 χρόνια μετά σηκώνουν κεφάλι.

Στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη το αυγό του φιδιού εκκολάφτηκε και σηματοδοτείται από την ενίσχυση της φασιστικής επιρροής και των ακροδεξιών κομμάτων. Δεν βασίζεται μόνο στην ανοχή, τον εφησυχασμό και την άγνοια των συνεπειών. Αλλά στη διαστρέβλωση της ιστορίας και την επιχείρηση δικαίωσης των ρατσιστικών, εθνικιστικών, ξενοφοβικών θεωρήσεων. Στην κυρίαρχη πολιτική του τσακίσματος της εργατικών διεκδικήσεων, της επιβολής καθεστώτων έκτακτης ανάγκης, της  συστηματικής περιστολής των ελευθεριών και δικαιωμάτων, τη συνέργεια κρατικών μηχανισμών και μιντιαρχών και τη χρηματοδότηση εφοπλιστών και άλλων βαρόνων της οικονομικής ολιγαρχίας.

Τα αποσπάσματα θανάτου στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και στη δική μας, έχουν αναλάβει δράση στοχοποιώντας πρόσφυγες της φτώχειας και του πολέμου, συνδικάτα, κινήματα, αγωνιστές/τριες, «μη κανονικούς». Ο Παύλος Φύσσας κι ο Σαχζάτ Λουκμάν, οι Αιγύπτιοι ψαράδες, οι Πακιστανοί εργάτες γης πλήρωσαν πολύ βαριά τις συνέπειες της πολιτικής νομιμοποίησης και της κοινωνικής ανοχής της δράσης των ταγμάτων θανάτου.

Οι πολιτικές που εκτρέφουν το φασισμό συνεχίζονται με την ευθύνη όλων των αστικών-μνημονιακών κομμάτων και των κυβερνήσεων μαζί και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η ανεργία, η βάναυση εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων, η καταστολή και η εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, η απομόνωση-δαιμονοποίηση των προσφύγων, η ποινικοποίηση των φτωχών και των αποκλεισμένων σε συνδυασμό με το σωβινισμό, τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το θεσμικό ρατσισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων είναι τα καλύτερα λιπάσματα για τη φασιστική προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα που στρεβλώνει τις συνειδήσεις ενισχύοντας και “δικαιολογώντας” ενέργειες φασιστικής αυτοδικίας και δολοφονικής αστυνομικής βίας που ευθύνονται για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου πριν λίγες μέρες.

Η αντιπροσφυγική πολιτική της ΕΕ και της Κυβέρνησης με το κλείσιμο των συνόρων στα θύματα των πολέμων, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον αποκλεισμό-εγκλωβισμό τη φυλάκιση χιλιάδων  προσφύγων στα νησιά, τις απελάσεις και τις επαναπροωθήσεις στα σύνορα και τη διευκόλυνση της άγριας εκμετάλλευσης τους είναι υπεύθυνες από τη μια για χιλιάδες πνιγμούς στο βυθό του Αιγαίου και της Μεσογείου αλλά και για την ενίσχυση των ξενοφοβικών αντιδράσεων ενός μέρους του κόσμου που άμεσα εξυπηρετούν τη φασιστική προπαγάνδα και επιρροή.

Στις 12 του Οκτώβρη, επίσης, κλείνουν 65 χρόνια από την Ελληνο-αμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, που σηματοδοτεί την ένταξη της  χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Μια συμφωνία που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επεκτείνει στις μέρες μας, παραχωρώντας κι άλλους χώρους για δημιουργία καινούργιων βάσεων και επέκταση των παλιών. Κι αυτό σε μια περίοδο όπου ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται δημιουργώντας νέες εκατόμβες νεκρών και καραβάνια προσφύγων, ο κίνδυνος επέκτασης του είναι προ των θυρών, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις βαθαίνουν και ο κίνδυνος θερμών επεισοδίων είναι όσο ποτέ άλλοτε πιο ορατός. Η πρόσδεση της χώρας μας στις ΗΠΑ βρίσκεται στο απόγειο της, καθιστώντας την “στόχο” καθώς τα “πολεμικά παιχνίδια” γίνονται όλο και πιο πυκνά και επικίνδυνα. Οι ένοπλες δυνάμεις παίρνουν όλο και πιο ενεργό μέρος στις αμερικανικές και νατοϊκές επιχειρήσεις και οι πολεμικοί εξοπλισμοί κορυφώνονται.

Για όλα αυτά αντιφασιστικές, αντιρατσιστικές, προσφυγικές και αντιπολεμικές συλλογικότητες συνδιοργανώνουμε και καλούμε την επέτειο της νίκης του λαού μας κατά του φασισμού σε κοινή αντιφασιστική-αντιπολεμική συγκέντρωση και πορεία την Παρασκευή 12 Οκτώβρη στα Προπύλαια στις 6.30 μμ.

74 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ- ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΦΑΣΙΣΜΟΥ-ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΘΕΡΙΕΨΕΙ

ΟΠΩΣ ΤΟ 40 ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ-ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

ΟΛΕΣ-ΟΛΟΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12  ΟΚΤΩΒΡΗ,  6.30 μμ  στα Προπύλαια

Αντιφασιστικές, αντιρατσιτιστικές, αντιπολεμικές συλλογικότητες, κινήσεις, συντονισμοί, οργανώσεις και σωματεία