1

Έμφυλη βία στην Ελλάδα: η Εποχή των Τεράτων

Του Νάσου Παπαστάθη

 

Όσον αφορά την έμφυλη βία, στη χώρα μας διανύουμε πολύ σκοτεινή περίοδο. Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτού του είδους η βία ενισχύεται και αναπαράγεται διευρυνόμενη, με την κυβέρνηση, την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη να κάνουν ό,τι μπορούν για να συγκαλύψουν τα ίχνη και τις ευθύνες των ενόχων. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα θύματά της δεν δικαιώνονται ούτε προστατεύονται, εκπέμποντας το μήνυμα ότι οι κίνδυνοι στις ζωές μας είναι υπαρκτοί και γίνονται μεγαλύτεροι.

Η υπόθεση βιασμών, κάποιοι από τους οποίους ήταν βιασμοί ανηλίκων, από τον Δημήτρη Λιγνάδη, κατέληξε σε μια εξοργιστική πρωτόδικη απόφαση του δικαστηρίου, όπου ο κατηγορούμενος καταδικάζεται σε 12 χρόνια με αναστολή. Ο Λιγνάδης βγαίνει από τη φυλακή, κυκλοφορεί ελεύθερος, έχοντας τη δυνατότητα να προβεί στις ίδιες πράξεις, τη δε έξοδό του από τις φυλακές ακολουθεί μια θρασύτατη δήλωση του συνηγόρου του Αλέξη Κούγια ότι πρέπει να ζητηθεί συγγνώμη από τον πελάτη του για τον διασυρμό του!.. Τις επόμενες μέρες, η εισαγγελέας Εφετών άσκησε έφεση υποστηρίζοντας πως δεν μπορεί ο Δημήτρης Λιγνάδης να αθωωθεί για την μία υπόθεση βιασμού, καθώς από την ακροαματική διαδικασία της δίκης προκύπτει πως η πράξη τελέσθηκε και πως δεν του αποδίδεται η ποινή που οφείλει να του αποδοθεί.

Αν δεν γινόταν η έφεση, αυτεπάγγελτα από την εισαγγελέα, η Δικαιοσύνη είχε βγάλει μια ευνοϊκή απόφαση για τον κατηγορούμενο, τον άφηνε ελεύθερο και τα θύματα έμεναν αδικαίωτα για όσα που έχουν υποστεί. Επί της ουσίας, το δικαστικό σύστημα, που όταν πρόκειται για τη φτωχολογιά, για διαδηλωτές/τρεις, αριστερούς/ές, αναρχικούς/ές εξαντλεί την αυστηρότητά του συχνά στο έδαφος κατασκευασμένων κατηγοριών, λειτούργησε ως μηχανισμός συγκάλυψης και ουσιαστικής αθώωσης ενός κατά συρροήν βιαστή. Μπροστά στον θόρυβο που προκλήθηκε και για την προστασία της «τιμής» του δικαστικού σώματος, επενέβη η εισαγγελέας Εφετών και -τουλάχιστον- η υπόθεση θα δικαστεί σε δεύτερο βαθμό.

Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς το Δικαστικό Σύστημα δε δρα ανεξάρτητο και αδιάβλητο, αλλά έχει επηρεαστεί, προφανώς, από τις ισχυρές πολιτικές φιλίες του κυρίου Λιγνάδη, μια από τις οποίες είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

«Βιαστής είναι!»

 

Σε αυτό το σημείο πήρε, ξανά, τον λόγο, το ευαισθητοποιημένο τμήμα της κοινωνίας. Ένα κύμα οργισμένης αντίδρασης σηκώθηκε. Ηθοποιοί διαβάζουν κείμενα διαμαρτυρίας που απαιτούν δικαιοσύνη πριν την έναρξη των παραστάσεων. Πανό σηκώνονται σε θεατρικές παραστάσεις, με τη δήλωση «Βιαστής είναι!». Τα πανό σηκώνονται στις παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, εκτός των άλλων, που ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν διευθυντής. Στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας αναρτάται πανό από χορευτή με το σύνθημα «Οι βιαστές πρέπει να πάνε στη φυλακή!» κάνοντας την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη να αποχωρήσει, δηλώνοντας έτσι, καταφανώς, την δική της εμπλοκή, αλλά και της κυβέρνησης που συμμετέχει, σε αυτή την υπόθεση.

Οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και η κοινωνία απαιτούν την απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή, διεκδικούν μια κοινωνία που οι βιαστές θα τιμωρούνται και τα θύματα θα δικαιώνονται, οι ηθοποιοί θα έχουν αξιοπρεπείς και κατάλληλες συνθήκες εργασίας και δε θα εργάζονται σε συνθήκες όπου η ψυχική και σεξουαλική κακοποίηση θα είναι καθεστώς. Όπως, κατέληξε να είναι και οι χώροι εκπαίδευσης των ηθοποιών από πρόσωπα σαν τον Δημήτρη Λιγνάδη. Έναν κόσμο που τα θύματα βιασμού θα βρίσκουν δικαίωση, προστασία και αποκατάσταση και το κράτος θα φροντίζει για την καταπολέμηση των φαινομένων σεξουαλικής κακοποίησης και δε θα είναι ο υποστηριχτής των βιαστών.

 

Γυναικοκτονίες χωρίς τέλος…

 

Ο Αύγουστος ξεκίνησε με θλιβερές εξελίξεις. Μέσα σε δύο ημέρες διαπράχτηκαν τρεις γυναικοκτονίες. Τρεις γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από τους συζύγους ή τους ερωτικούς συντρόφους του σε Ρέθυμνο, Ζάκυνθο και Αθήνα. Προστίθενται στις 12 γυναικοκτονίες από τις αρχές του 2022 και τα συμβάντα αυτά συνεχίστηκανν έως το τέλος του μήνα, με νέα αποτρόπαια εγκλήματα κατά γυναικών, με τη δολοφονία της 17χρονης Νικολέτας από το Περιστέρι και την επίθεση κατά της 49χρονης με καυστικό υγρό με δράστη τον πρώην σύζυγό της στη Μεσσήνη. Η δικαιολογία είναι κοινή: η συμπεριφορά των θυμάτων δεν ήταν η «απαιτούμενη» από τους συζύγους ή ερωτικούς τους συντρόφους, δεν ήταν σύμφωνη με τα πρότυπά τους, και αυτό ήταν αρκετό να τους εξωθήσει στις πράξεις τους. Γιατί δεν ήταν «υπάκουη». Γιατί η ζωή μιας γυναίκας είναι, ακόμα, στις μέρες μας αναλώσιμη και οι ρόλοι του ανδρικού και του γυναικείου φύλου άνισοι.

Οι γυναικοκτονίες αποτελούν κορωνίδα μιας σειράς βίαιων και κακοποιητικών πρακτικών από άνδρες, που βλέπουν τη γυναίκα σαν ιδιοκτησία τους, που θεωρούν ότι έχουν απόλυτο δικαίωμα «κατοχής και χρήσης» στο σώμα τους, που θεωρούν επίσης ιδιοκτησία τους τα παιδιά τους, και στο όνομα αυτών των «αρχών» αποκτούν το δικαίωμα της χρήσης λεκτικής και σωματικής βίας, ακόμη και το «δικαίωμα» της δολοφονίας.

«Εκπαιδευμένοι» σε μια κοινωνία που τους δίνει το δικαίωμα να έχουν αυτή τη θέση και αυτή την πρακτική και που τους έχει διαμορφώσει την εντύπωση πως η ζωή μιας γυναίκας έχει μικρή αξία και πως έχουν το δικαίωμα να την αφαιρέσουν. Πως έχουν το δικαίωμα να μην αναγνωρίζουν και να επιτρέπουν το δικαίωμα των γυναικών στο να αντιδρούν, να αντιστέκονται, να αμφισβητούν, να αποφασίζουν για τη ζωή και τα ζητήματα που τις αφορούν και ότι μπορούν να το καταφέρουν με οποιοδήποτε μέσο.

Ο στόχος του Φεμινιστικού Κινήματος διεθνώς είναι ο όρος «γυναικοκτονία» να προωθηθεί στο δημόσιο λόγο, να γίνει κομμάτι του λεξιλογίου μας και, επιπρόσθετα, να αναγνωριστεί νομικά, ώστε να είναι το πλαίσιο που θα εξασφαλίσει ένα ασφαλέστερο πλαίσιο διαβίωσης για τις γυναίκες και τις θηλυκότητες, την εποχή που ο κακοποιητής και ο δολοφόνος έχουν τα κλειδιά του σπιτιού τους και που καλούνται να είναι ηρωίδες, καθημερινά, όταν κυκλοφορούν στον δρόμο.

Η Αριστερά, σε ένα σημαντικό κομμάτι της, αναγνωρίζει τη σημαντικότητα της έμφυλης βίας. Καλείται, επομένως, να διεκδικήσει μαζί με την κοινωνία, τα σωματεία εργαζομένων και το ευρύτερο κίνημα τους όρους και τις πολιτικές για την καταπολέμησή της, τις αλλαγές στην κοινωνία και την κουλτούρα που δεν χωράνε την ανισότητα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες και στερούν το οξυγόνο στην κουλτούρα του βιασμού και τον σεξισμό. Καλείται να στηρίξει και να είναι μέρος του Φεμινιστικού Κινήματος, να είναι παρούσα στην διεκδίκηση δικαιοσύνης σε υποθέσεις έμφυλης βίας.




Έμφυλη βία, κορωνοϊός και γυναικείο κίνημα στην Τουρκία, μέσα από συνέντευξη της Εφης Κάννερ στο ΚΥΠΕ

Κατακόρυφη αύξηση σημειώθηκε στην Τουρκία κατά την περίοδο του κορωνοϊού στα περιστατικά έμφυλης βίας με το γυναικείο κίνημα στη χώρα, να δίδει τα τελευταία χρόνια έναν δυναμικό και ενεργό αγώνα ενάντια στις δολοφονίες, τους βιασμούς και γενικά, την βία κατά των γυναικών. Ένα γυναικείο, φεμινιστικό κίνημα, που αποτελεί μια ισχυρή και ίσως τη μόνη αποτελεσματική κοινωνική αντιπολίτευση στην Τουρκία, όπως επεσήμανε στο ΚΥΠΕ η Έφη Κάννερ, καθηγήτρια Τουρκικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Οπως σημειώνει, η Ομοσπονδία Γυναικείων Συλλόγων της χώρας (Türk Kadın Dernekleri Federasyonu) ήδη από τις αρχές Απριλίου εκτιμούσε ότι η σωματική βία είχε αυξηθεί κατά 80%, η ψυχολογική βία κατά 93%, ενώ οι αιτήσεις για τα καταφύγια κακοποιημένων γυναικών είχαν παρουσιάσει αύξηση της τάξης του 78%.

Η κ. Κάννερ που έχει μελετήσει με φοιτητές της την έμφυλη βία στην Τουρκία, μελέτη η οποία παρουσιάστηκε στον τόμο «Τουρκία. Βία, αντίσταση και πολιτική στον καιρό της κρίσης», σε συνέντευξή της στο ΚΥΠΕ, εξήγησε γιατί η δράση αυτού του κινήματος και αυτών των γυναικών είναι μια ελπίδα.

«Πουθενά η πολιτική του αυταρχισμού και των διακρίσεων που ακολουθεί η τουρκική κυβέρνηση δεν φαίνεται καθαρότερα από ό,τι στον τελευταίο νόμο για την αποσυμφόρηση των φυλακών λόγω της πανδημίας». Η κ. Κάννερ ανέφερε η πρώτη εκδοχή αυτού του νομοσχεδίου περιλάμβανε στους αποφυλακιστέους βιαστές και άτομα που είχαν καταδικαστεί για άσκηση έμφυλης βίας. «Η πρόβλεψη αυτή άλλαξε υπό την πίεση του τουρκικού γυναικείου κινήματος και οι συγκεκριμένες κατηγορίες δεν περιελήφθησαν στα μέτρα της αποφυλάκισης».

Ωστόσο, πρόσθεσε, οι ομάδες αυτές επωφελήθηκαν από τις αοριστίες της υφιστάμενης νομοθεσίας, ώστε να αποφυλακιστούν, κάτι που θέτει σε μέγιστο κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλεια πολλών γυναικών και παιδιών.

Παρατήρησε ότι στον νόμο περί αποσυμφόρησης των φυλακών, στον οποίο προβλέπεται η αποφυλάκιση πολλών εγκληματιών του ποινικού δικαίου και η ένταξή τους σε ανοιχτές δομές επιτήρησης, δεν γίνεται καμία αναφορά στους πολιτικούς κρατουμένους – δημοσιογράφους, πολιτικούς, μέλη οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και γενικότερα υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης. «Οι άνθρωποι αυτοί που άσκησαν αντιπολίτευση –πολιτική και κοινωνική- στο κυβερνών κόμμα εγκαταλείπονται έτσι στην τύχη τους και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο του θανάτου».

Το γυναικείο κίνημα στην Τουρκία
———————————-

Η πιο σημαντική κοινωνική αντιπολίτευση στην Τουρκία είναι το γυναικείο κίνημα, που χρονολογείται από τη δεκαετία του ’80, αλλά ουσιαστικά ανάγεται στην εποχή της ύστερης οθωμανικής περιόδου, σύμφωνα με την Ελληνίδα Καθηγήτρια. Το ανεξάρτητο γυναικείο κίνημα στην Τουρκία, πρόσθεσε, έχει σηκώσει το βάρος για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών, τον νέο αστικό κώδικα του 1926 που καταργούσε την πολυγαμία και αφαιρούσε τις αρμοδιότητες των θρησκευτικών λειτουργών από το οικογενειακό και κληρονομικό δίκαιο.

Μετά το πραξικόπημα του Εβρέν το 1980, το γυναικείο κίνημα σήκωσε και πάλι το βάρος της κοινωνικής αντιπολίτευσης, σημείωσε λέγοντας ότι αυτό το κίνημα έχει μια μακρά διάρκεια, συνοχή και μαζικότητα που δεν έχουν στον ίδιο βαθμό τα άλλη κινήματα στην Τουρκία. «Και γι’ αυτό το λόγο συνεχίζει παρά την καταστολή που δέχεται».

Εφερε ως παράδειγμα τα επεισόδια στη μεγάλη κινητοποίηση των γυναικών στην Κωνσταντινούπολη την Ημέρα της Γυναίκας τον περασμένο Μάρτιο, όπου παρά την απαγόρευση της πορείας, αυτή είχε μαζική συμμετοχή και έγιναν 24 συλλήψεις, «πράγμα πρωτοφανές».

Η βία κατά των γυναικών αυξήθηκε μετά το 2007
—————————————————–

Η βία κατά των γυναικών στην Τουρκία είναι διαχρονική, αλλά κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΑΚΡ, κυρίως μετά το 2007 υπάρχουν οι δολοφονίες γυναικών που γίνονται κυρίως από νυν ή πρώην συζύγους, λόγω του αιτήματος των γυναικών για διαζύγιο. Αυτό, σύμφωνα με την κ. Κάννερ, είναι απότοκο της διολίσθησης της κυβέρνησης ΑΚΡ προς τον αυταρχισμό μετά το 2007, αφού έμεινε χωρίς εσωτερικό και διεθνή έλεγχο και την απομάκρυνση από την ΕΕ από το 2008 και μετά.

«Οπότε αυτός ο αυταρχισμός άρχισε να εκφράζεται και με την έμφυλη βία, τη βία εναντίον των γυναικών. Από την άλλη τα ευρωπαϊκά, δυτικά πρότυπα άρχισαν να γίνονται πιο ισχυρά και οι γυναίκες στην Τουρκία άρχισαν να ζητούν μια καλύτερη ζωή, διαζύγιο, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπετε».

Το 2016, με τον αγώνα του γυναικείου κινήματος, ανέφερε, είχε αποτραπεί η έγκριση του κυβερνητικού νομοσχεδίου που ουσιαστικά νομιμοποιούσε τους βιασμούς ανηλίκων, επιτρέποντας τον γάμο μεταξύ του βιαστή και του θύματος, με τη συγκατάθεση της οικογένειας του θύματος, και υπό επιτήρηση για ένα διάστημα ώστε να διαπιστωθεί ότι το ζευγάρι ζούσε αρμονικά. «Πρόκειται για ένα τερατούργημα το οποίο απέτρεψε ο αγώνας του γυναικείου κινήματος. Τότε αντέδρασαν όχι μόνο οι γυναίκες που συμμετείχαν στο κίνημα, αλλά και εκείνες που πρόσκεινται στο πολιτικό ισλάμ, Βουλευτές, δημοσιογράφοι και ο φιλοκυβερνητικός σύλλογος KADEM».

Υπάρχουν, συνέχισε, και πιο ριζοσπαστικές φωνές εντός του πολιτικού ισλάμ για ίση αμοιβή, ίση εργασία, εγκαλούν την κυβέρνηση και κυβερνητικούς παράγοντες για το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν όταν αυτό νομιμοποιεί την έμφυλη βία.

Η εξάπλωση των αιτημάτων του γυναικείου κινήματος από τα μεγάλα αστικά κέντρα σε όλη την Τουρκία, ανέφερε η κ Κάννερ, επί διακυβέρνησης ΑΚΡ επεκτείνεται και πλέον περιλαμβάνει γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Υπάρχει πλέον συνεργασία «φιλοκοσμικών» και «θρησκευόμενων» γυναικών σε κοινές οργανώσεις, που έχουν έντονο φιλοκυβερνητικό λόγο, αλλά και αντικυβερνητικό όπως στην πλατφόρμα «Σταματήστε τις δολοφονίες γυναικών», σημείωσε λέγοντας ότι παράρτημα της εν λόγω πλατφόρμας υπάρχει στο Ικόνιο, σημείωσε, μια πολύ συντηρητική πόλη.

Η μαντίλα πλέον δεν απασχολεί την κοινή γνώμη εντός Τουρκίας
———————————————————————————

Η μαντίλα πλέον δεν είναι θέμα που απασχολεί κανέναν στην Τουρκία, ανέφερε απαντώντας σε σχετική ερώτηση η ακαδημαϊκός, υπενθυμίζοντας ότι νομικά από το 2013 η χρήση της έχει εγκριθεί, πράγμα που πρακτικά ίσχυε από πολύ πιο πριν. Οι ακτιβίστριες στο γυναικείο κίνημα, είπε, δεν έχουν κανένα πρόβλημα είτε με την μαντίλα είτε με τους θρησκευόμενους ανθρώπους.

Οσον αφορά τη θέση της γυναίκας στην περιοχές με κουρδικής καταγωγής πληθυσμό στην Τουρκία, η Εφη Κάννερ επεσήμανε ότι σε αυτές τις περιοχές υπάρχουν καταπιεστικές πατριαρχικές δομές, αλλά παράλληλα το γυναικείο κίνημα έχει έντονη δράση. «Υπάρχουν οργανώσεις, όπως το ίδρυμα KAMER που το 1997 είχε ιδρυθεί από Κούρδισσες, και τώρα απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες που καταπιέζονται από τις πατριαρχικές δομές». Γι’ αυτό, εξήγησε, αντιμετωπίζουν την επιφύλαξη του τουρκικού κράτους αλλά και του τοπικού πληθυσμού και κυρίως από το ΡΚΚ, το οποίο θεωρεί ύποπτη τη στάση του KAMER.

Δεν γνωρίζουν στην Ευρώπη και διεθνώς το γυναικείο κίνημα στην Τουρκία
———————————————————————————————

Στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, η κοινή γνώμη λίγα πράγματα γνωρίζει για το γυναικείο κίνημα στην Τουρκία, σημείωσε η κ. Κάννερ παρατηρώντας ότι ενώ οι εκτός χώρας μένουν στο θέμα της μαντίλας, στην Τουρκία αυτό έχει ξεπεραστεί. «Στη μαυρίλα που επικρατεί στην Ευρώπη, το γυναικείο κίνημα στην Τουρκία δίνει μια ελπίδα. Εγώ όταν διαβάζω για τις δράσεις αυτών των γυναικών, ανοίγει η καρδιά μου και είναι από τα λίγα πράγματα που στον σημερινό πολιτικό κόσμο μου δίνουν ελπίδα».

Οι οργανώσεις των γυναικών στην Τουρκία ωστόσο, πρόσθεσε, έχουν διεθνή αναγνώριση, συμμετέχουν σε δραστηριότητες διεθνώς και λαμβάνουν χρηματοδότηση από ξένους οργανισμούς, ταμεία του ΟΗΕ, ανθρωπιστικές οργανώσεις αλλά και τουρκικά ιδρύματα.

Εάν θεωρούμε ότι κάποια πράγματα ο Τούρκος Πρόεδρος τα κάνει για εσωτερική κατανάλωση, είπε η Ελληνίδα ακαδημαϊκός, αυτό σημαίνει ότι ο κ. Ερντογάν έχει πρόβλημα νομιμοποίησης που πηγάζει από την κοινωνική αντιπολίτευση την οποία στην Τουρκία εκφράζει το γυναικείο κίνημα, το κουρδικό κίνημα και άλλα κινήματα.

«Αντέχει το γυναικείο κίνημα; Αντέχει και ενδυναμώνεται. Με τη συμμετοχή νέων γυναικών, γυναικών από τα λαϊκά στρώματα και κυρίως οι θρησκευόμενες. Μπορεί να μην συμφωνούν απόλυτα με τους στόχους όλου του γυναικείου κινήματος, αλλά συμφωνούν απόλυτα με τον τερματισμό της βίας κατά των γυναικών. Δεν την δέχεται κανένας».

Σημείωσε δε ότι οι γυναικείες οργανώσεις στην Τουρκία έχουν καθημερινή παρουσία στα δικαστήρια όπου εκδικάζονται υποθέσεις έμφυλης βίας, δολοφονιών και βιασμών και στηρίζουν τα θύματα και όχι μόνο.

Η δράση του κινήματος είπε, υπερβαίνει τα φύλα, φέρνοντας ως παράδειγμα την εξέγερση των εργατριών στο εργοστάσιο καλλυντικών Flormar, θυγατρική της Yves Rocher, στο Γκεμπζέ, επειδή ζήτησαν ίση αμοιβή και ίση εργασία. Οι γυναίκες αυτές, με τη στήριξη ανδρών συναδέλφων τους, για ένα χρόνο διαμαρτύρονταν έξω από το εργοστάσιο, από την άνοιξη του 2018 μέχρι την άνοιξη του 2019. Η κ. Κάννερ υπενθύμισε ότι τις είχαν επισκεφθεί τότε οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου και Μεράλ Ακσενερ, ενώ και οι συνδικαλιστές στο εργοστάσιο της μητρικής εταιρείας στη Γαλλία είχαν καλέσει τον κόσμο σε μποϊκοτάζ των προϊόντων της εταιρείας στη Γαλλία, σε ένδειξη συμπαράστασης στις Τουρκάλες εργάτριες. «Οι περισσότερες από τις οποίες φορούσαν μαντίλα».

(ΚΥΠΕ/ΡΠΑ/ΓΒΑ)

Πηγή: http://www.cna.org.cy/webnews.aspx?a=22fe101f6b2c45f59865be5d9e84342c&fbclid=IwAR0AoDZoiSfz8E-qcHfagSruDiwBoxNEhrUVZFp2bL6Yv7JxhYhqFyd8bMw




#25N Με δύο πορείες και δρώμενα στο δρόμο έδωσαν παρουσία οι φεμινιστικές συλλογικότητες και οι οργανώσεις της Αριστεράς στην φετινή 25η Νοέμβρη

Με δύο πορείες και δρώμενα στο δρόμο έδωσαν παρουσία οι φεμινιστικές συλλογικότητες και οι οργανώσεις της Αριστεράς στην φετινή 25η Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών.
Το Σάββατο 23/11 έγινε συγκέντρωση στην Καπνικαρέα και πορεία που είχε προσκληθεί και οργανωθεί από φεμινιστικές, αλλά και ΛΟΑΤΚΙΑ συλλογικότητες. Μαζική και δυναμική, ήταν η συμμετοχή. Η πορεία, μετά από αρκετή ώρα παρουσίας στην εμπορική Ερμού, με μικροφωνική και συνθήματα, ξεκίνησε. Η διαδρομή που είχε ανακοινωθεί από πριν, έκανε στάση στο ΑΤ Ομονοίας, γιατί είναι ένα αστυνομικό τμήμα στο οποίο πολλές φορές έχει ασκηθεί αστυνομική βία σε μετανάστριες, τοξικοεξαρτημένους, ανθρώπους καθημερινούς, ως ένα σημείο σύμβολο της κρατικής βίας. Στη συνέχεια σταμάτησε στη Γλάδστωνος, σημείο δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, θύμα της έμφυλης βίας επίσης. Η πορεία κατέληξε στο Σύνταγμα. Η ζωντάνια και τα ευφάνταστα πολύχρωμα πανό και δρώμενα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της, ενώ χαρακτηριστική ήταν η παρουσία ενός μπλοκ γυναικών από το Κουρδιστάν που με τη μουσική και τα τραγούδια τους διαδήλωσαν μαζί με τις υπόλοιπες συλλογικότητες. Πολλά μέλη της ΛΟΑΤΚΙΑ κοινότητας συμμετείχαν στα μπλοκ των φεμινιστικών οργανώσεων, δίνοντας το δικό τους χρώμα και τόνο. Τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα πολλές φορές βιώνουν βία φυσική και ψυχολογική που πηγάζει ακριβώς από τα ίδια έμφυλα στερεότυπα που συνθέτουν μια κανονικότητα που δεν μας χωράει όλες και όλους.
Τη Δευτέρα, η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Κλαυθμώνος, όπου είχε προγραμματιστεί δρώμενο και κατέληξε στο Σύνταγμα, συναντώντας εκεί την εξέλιξη συμβολικού δρώμενου για τις γυναικοκτονίες. Η δεύτερη αυτή πορεία είχε προσκληθεί λίγες μέρες πριν από φεμινιστικές συλλογικότητες του χώρου της Αριστεράς.
Η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, ήταν παρούσα και στις δύο κινητοποιήσεις. Δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε, όπως δεν λείψαμε όλο το προηγούμενο διάστημα. Με τα συνθήματά μας ενάντια στην έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, αλλά και την κρατική βία, το σεξισμό που αντιμετωπίζουμε καθημερινά από την αστυνομία, την καταστολή. Δεν ξεχνάμε τον Ζακ, ούτε την Ελένη, δηλώνουμε παρούσες και παρόντες. Καμία λιγότερη, καμία μόνη.

 

Δυστυχώς στο φετινό ραντεβού, οι φεμινιστικές οργανώσεις δεν μπόρεσαν να συναντηθούν, παρουσιάζοντας μια διασπασμένη εικόνα. Ελπίζουμε και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μην γίνει μόνιμη αυτή η διάσπαση που το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να παράξει είναι η αποδυνάμωση του φεμινιστικού κινήματος.
Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”



Καμία λιγότερη, καμία μόνη! Συγκέντρωση – πορεία το Σάββατο 23 Νοέμβρη στη 1 μ.μ. στην Καπνικαρέα!

Συγκέντρωση – πορεία το Σάββατο 23 Νοέμβρη στη 1 μ.μ. στην Καπνικαρέα!

25η Νοεμβρίου, παγκόσμια μέρα εξάλειψης της Βίας κατά των γυναικών. Η μέρα καθιερώθηκε σε ανάμνηση της δολοφονίας των τριών αδερφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών, από τον δικτάτορα της Δομινικανής Δημοκρατίας στις 25 Νοεμβρίου του 1960. Είναι μέρα μνήμης για τα θύματα της έμφυλης βίας, αλλά και μέρα αγώνα για τις γυναίκες, για το φεμινιστικό κίνημα, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, επιλέγουν, όλο και πιο μαζικά να κάνουν τη θλίψη και το φόβο τους οργή και διεκδίκηση.

Σύμφωνα με  στοιχεία του ΟΗΕ, μία στις τρεις γυναίκες βιώνουν σεξουαλική ή σωματική βία κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο θύτης είναι πρόσωπο του άμεσου περιβάλλοντος, συνήθως συγγενής. Αυτό γιατί η «Αγία πυρηνική οικογένεια», σε αντίθεση με το κυρίαρχο αφήγημα του «λιμανιού» και της ασφάλειας, πρωτίστως αποτελεί το βασικό κύτταρο αναπαραγωγής αυτής της κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που επιφυλάσσει για τις γυναίκες μια ζωή διπλής καταπίεσης. Καταπίεσης ως εργάτριας – εργαζόμενης, αλλά και καταπίεση από το φορτίο της απλήρωτης εργασίας στο σπίτι. Γυναίκες που δεν πειθαρχούν στο «έμφυλο» πρότυπο, με τον τρόπο ζωής και στάσης ή εμφάνισης είναι άξιες τιμωρίας και γίνονται συχνά στόχος λεκτικής και φυσικής βίας στο σπίτι ή/και στο δρόμο, στον ιδιωτικό και στο δημόσιο χώρο.

Με την ίδια την ύπαρξή τους αμφισβητούν τους ιερούς κανόνες των έμφυλων ρόλων τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα. Καθημερινά είναι τα θύματα βίας και προσβολών, ακόμα και δολοφονιών.  Την περασμένη χρονιά συγκλόνισε όλη την ΛΟΑΤΚΙΑ κοινότητα, αλλά και τον κόσμο του κινήματος, η άγρια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που έθεσε με επιτακτικό τρόπο, το ζήτημα της ορατότητας και της αξίας της ζωής, του δικαιώματος στην διαφορετικότητα.

Η κρίση αμφισβήτησε τα δεδομένα της ζωής όλων μας. Των εργαζόμενων, της νεολαίας, των μεταναστ(ρι)ών. Οι γυναίκες, για άλλη μια φορά, υπήρξαν τα πρώτα υποψήφια θύματα. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η ελαστικοποίηση της εργασίας και το ξήλωμα  του εργατικού, προστατευτικού δικαίου, φορτώνονται πρώτα στις πλάτες τους. Γιατί στις γυναίκες πέφτει το βάρος της φροντίδας παιδιών, αρρώστων και γερόντων που εγκαταλείπονται από την κρατική μέριμνα. Ελαστική εργασία, χωρίς δικαιώματα σε άδειες, απολύσεις εγκύων, εκβιασμοί, με την απειλή της ανεργίας, που φτάνουν μέχρι την εργοδοτική σεξουαλική παρενόχληση, αμφισβητούν το δικαίωμα των γυναικών στη ζωή και την αυτοδιάθεση του ίδιου του σώματος τους.

Το αυταρχικό κράτος, το δόγμα «νόμου και τάξης» που υιοθετείται από τις κυβερνήσεις, φιλελεύθερες και ακροδεξιές, συνδυάζει την κρατική βία και την καταστολή με το σεξισμό. Από τις σεξιστικές δηλώσεις του Τραμπ και τα νομοσχέδια που απαγορεύουν την άμβλωση, που έβγαλαν στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις σε γυναίκες και ομοφυλόφιλους, από τα ΜΑΤ που έχουν εγκατασταθεί στα Εξάρχεια, είναι εμφανές ότι ο αυταρχισμός και ο συντηρητισμός πάει χέρι-χέρι με το ρατσισμό και το σεξισμό. Όταν επιτίθενται στα δικαιώματα μας, επιτίθενται σε όλα.

Εικόνες έμφυλης βίας, άγριας και επαναλαμβανόμενης μας έρχονται καθημερινά από τους χώρους υποδοχής και διαμονής των προσφύγων. Προσφύγισσες που έχουν υποστεί κατ’ επανάληψη βιασμούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την Ευρώπη. Γυναίκες που ζουν σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης αλλά και υπό τον διαρκή φόβο της σεξουαλικής επίθεσης που δεν τους επιτρέπει να πάνε μόνες τους ούτε στην τουαλέτα. Η υπόθεση της Sharareh Khademi, που ήρθε πρόσφυγας από το Ιράν για να γλιτώσει η ίδια και η κόρη της από την κακοποίηση του συζύγου της «υπενθυμίζει» ότι η έμφυλη βία απέναντι σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα είναι άλλη μία αιτία προσφυγιάς. Σ’ αυτές νιώθουμε την ανάγκη να αφιερώσουμε τη φετινή 25η Νοέμβρη, γι’ αυτές να υψώσουμε παραπάνω τη φωνή μας στις φετινές διαδηλώσεις.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΒΙΑ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟ

ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»