Του Γιάννη Χαλά
Στις 27 Σεπτεµβρίου υπογράφτηκε στο Παρίσι «αµυντική» συµφωνία Ελλάδας-Γαλλίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον πρόεδρο της Γαλλίας Εµανουέλ Μακρόν. Πρόκειται για µια εξέλιξη µε σηµαντικές γεωπολιτικές συνέπειες στη ζώνη της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, που συνοδεύεται από τεράστιο οικονοµικό κόστος για τους εργαζόµενους και τα φτωχά λαϊκά στρώµατα της χώρας µας και όξυνση των πολεµικών απειλών συνολικά για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.
Με τη συµφωνία αυτή, ο ελληνικός καπιταλισµός γίνεται ο καλύτερος «πελάτης» της γαλλικής πολεµικής βιοµηχανίας, στο πλαίσιο της πυρετώδους κούρσας εξοπλισµών µε τον τουρκικό καπιταλισµό αλλά και των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών.
Οι πολεµικές αγορές περιλαµβάνουν:
α) 18 µαχητικά αεροσκάφη Rafale, µε κόστος 2,4 έως 3,1 δισ. ευρώ (ανάλογα µε την τελική τιµή των µετάλλων), ενώ υπάρχει η δυνατότητα παραγγελίας άλλων 6,
β) 3 φρεγάτες Belharra (µε δυνατότητα για 1 ακόµη το 2026) και 3 κορβέτες Gowind-2500 (συν 1 ως επιλογή), µε συνολικό κόστος 5 δισ.,
γ) αναβάθµιση των F-16 Block 52 σε F-16 Viper, στα 1,2 δισ.,
δ) 4 φρεγάτες τύπου ΜΕΚΟ 200, στα 500 εκ. ευρώ,
ε) σύστηµα νυχτερινής σκόπευσης Sniper, στα 120 εκ. ευρώ. Το συνολικό κόστος πλησιάζει τα 10 δια., την ίδια στιγµή που η εγκληµατική κυβέρνηση Μητσοτάκη αρνείται πεισµατικά κάθε αίτηµα για ουσιαστικά µέτρα αντιµετώπισης της πανδηµίας, για αυξήσεις σε µισθούς και συντάξεις απέναντι στο τροµερό κύµα ακρίβειας και για την κάλυψη βασικών αναγκών της κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστική η προκλητική απάντηση του υπουργού Επικρατείας Γεραπετρίτη στους εκπροσώπους των συνταξιούχων, µετά τη διαδήλωση που πραγµατοποίησαν στις 8 Οκτωβρίου: «Θέλετε αναδροµικά ή φρεγάτες;» (!).
Το θηριώδες κόστος των εξοπλισµών θα επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισµό για πολλά χρόνια, την ίδια στιγµή που το ελληνικό δηµόσιο χρέος εκτοξεύεται λόγω των µέτρων στήριξης απέναντι στις συνέπειες της πανδηµίας και των lockdown και ο κίνδυνος νέων µνηµονίων επικρέµεται από το 2023, µε την επαναφορά των δηµοσιονοµικών περιορισµών.
Ιµπεριαλιστικοί σχεδιασµοί και πολεµικοί κίνδυνοι
Η συµφωνία, στα 31 άρθρα της, προωθεί τη στενή συνεργασία των δύο χωρών σε ευρύ φάσµα θεµάτων εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής, από τη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων και την ανταλλαγή εκπαιδευτών στρατιωτικών σχολών µέχρι τη σύµπλευση στο πλαίσιο των συνόδων και διαδικασιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το άρθρο 2 της συµφωνίας προβλέπει ότι τα δύο κράτη «παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδροµή, µε όλα τα κατάλληλα µέσα που έχουν στην διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη µε τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι µία ένοπλη επίθεση λαµβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο». Η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει αυτή τη διατύπωση ως δήθεν εγγύηση ότι θα υπάρξει γαλλική βοήθεια σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέµου. Ωστόσο, ακόµα και αν δεχτεί κανείς αφελώς ότι η Γαλλία θα επέµβει στρατιωτικά εφόσον υπάρξει τουρκική εισβολή σε ελληνικό έδαφος, η διατύπωση του άρθρου 2 αφήνει χωρίς αµφιβολία ακάλυπτες τις µαξιµαλιστικές επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισµού για χάραξη Αποκλειστικής Οικονοµικής Ζώνης (ΑΟΖ) µε βάση τα περιβόητα 12 ναυτικά µίλια χωρικών υδάτων ή, πολύ περισσότερο, την απαίτηση ότι ένα µικρό νησί όπως το Καστελλόριζο µπορεί να αφαιρεί δικαιώµατα ΑΟΖ σε πολύ µεγάλη θαλάσσια έκταση από µια τουρκική ενδοχώρα µε εκατοµµύρια κατοίκους! Από την άλλη πλευρά, «γαλλική επικράτεια», σύµφωνα µε το άρθρο 2, µπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν όλες οι υπερπόντιες κτήσεις της ιµπεριαλιστικής αυτής δύναµης, από την Καραϊβική µέχρι τον νότιο Ειρηνικό!
Η ουσία όµως της ελληνογαλλικής «συµµαχίας» εκφράζεται µε σαφήνεια στο άρθρο 18, όπου, µεταξύ άλλων, ορίζεται ότι η στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών περιλαµβάνει τη «συµµετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάµεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συµφερόντων, όπως, για παράδειγµα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ». Το Σαχέλ είναι η ζώνη της αφρικανικής ηπείρου που εκτείνεται ανάµεσα στην έρηµο Σαχάρα και τη σαβάνα και περιλαµβάνει εδάφη που ανήκουν σε 8 χώρες: Μπουρκίνα Φάσο, Μαυριτανία, Μάλι, Νίγηρα, Τσαντ, Νιγηρία, Σουδάν και Ερυθραία. Οι 5 πρώτες είναι πρώην αποικίες της Γαλλίας, τις οποίες ο γαλλικός ιµπεριαλισµός επιδιώκει µε κάθε µέσο να κρατήσει στη σφαίρα επιρροής του. Η Γαλλία ηγείται στρατιωτικής δύναµης της ΕΕ που επιχειρεί στην περιοχή και εµπλέκεται σε αιµατηρές συγκρούσεις µε διάφορες ισλαµιστικές οργανώσεις, ενώ την τελευταία δεκαετία έχει επέµβει στρατιωτικά στο Μάλι, την Κεντροαφρικανική ∆ηµοκρατία και άλλες χώρες της πρώην αποικιακής ζώνης της. Στο πλαίσιο αυτό τα συµφέροντά της συγκρούονται µε αυτά του αµερικανικού αλλά και του κινεζικού ιµπεριαλισµού, που τα τελευταία χρόνια έχει να επιδείξει σηµαντική οικονοµική και γεωπολιτική διείσδυση στην Αφρική. Σε αυτό το ναρκοπέδιο εµπλέκει τη χώρα η κυβέρνηση της Ν∆, µε ορθάνοιχτο το ενδεχόµενο αποστολής ελληνικών στρατιωτικών δυνάµεων.
Όπως είναι φυσικό, η ελληνογαλλική συµφωνία προκάλεσε οργισµένη αντίδραση της Τουρκίας, η οποία έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε έµµεση σύγκρουση µε τη Γαλλία στην ανατολική Μεσόγειο, τη Λιβύη και τη Συρία. Παρά τις προσδοκίες του ελληνικού καπιταλισµού, είναι βέβαιο ότι η συµφωνία δεν πρόκειται να ακυρώσει τα σχέδια της Τουρκίας να διεκδικήσει κεντρικό ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή αλλά και το µερίδιο από την ενεργειακή «πίτα» των ΑΟΖ που θεωρεί ότι της αναλογεί, µε βάση την οικονοµική και στρατιωτική ισχύ της. Το σκηνικό που στήνεται είναι εφιαλτικό για τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό και συνολικά για τους λαούς της περιοχής, καθώς ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της ελληνοτουρκικής διένεξης, µε εµπλοκή πολλών ιµπεριαλιστικών δυνάµεων. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση, µετά τη συµφωνία µε τη Γαλλία, ετοιµάζεται να υπογράψει συµφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας µε ΗΠΑ και Βρετανία, η Τουρκία απαντά µε νέες αγορές πυραύλων S-400 και πολεµικών αεροσκαφών από τη Ρωσία, µε παράλληλη ενίσχυση της ρωσο-τουρκικής συνεργασίας στον τοµέα της πολεµικής βιοµηχανίας.
Ευρύτερες γεωπολιτικές παράµετροι
Η ελληνο-γαλλική συµφωνία εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο του γεωπολιτικού «παιχνιδιού» των ισχυρών και περιφερειακών ιµπεριαλιστικών δυνάµεων. Η στρατηγική του Μακρόν προσπαθεί να δώσει διέξοδο στο οικονοµικό και πολιτικό τέλµα στο οποίο βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια ο γαλλικός ιµπεριαλισµός, αξιοποιώντας τη στρατιωτική ισχύ του (µετά το Brexit, είναι άλλωστε η µόνη χώρα της ΕΕ που διαθέτει πυρηνικά όπλα). Έτσι, από τη µια υπενθυµίζει στη Γερµανία ότι η γαλλική πολεµική µηχανή είναι απαραίτητο συµπλήρωµα της γερµανικής οικονοµικής ευρωστίας, ώστε να διατηρηθεί η όποια συνοχή της ΕΕ έχει αποµείνει, ενώ από την άλλη επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στα συνεχή «αδειάσµατα» των Ευρωπαίων ιµπεριαλιστών από τους Αµερικανούς «συµµάχους» τους (µε πιο πρόσφατο παράδειγµα τη συµφωνία AUKUS µεταξύ ΗΠΑ-Βρετανίας-Αυστραλίας, που είχε µεταξύ άλλων αποτέλεσµα την ακύρωση της πώλησης γαλλικών πυρηνικών υποβρυχίων στην Αυστραλία). Με την ελληνογαλλική συµφωνία, η Γαλλία εξασφαλίζει τη σύµπραξη της Ελλάδας στα αντιδραστικά σχέδια για στρατιωτική «αυτονοµία» της ΕΕ µε τη δηµιουργία του περιβόητου «ευρωστρατού» αλλά και στην επιδίωξή της να «αντικαταστήσει» τον αµερικανικό ιµπεριαλισµό στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, λόγω της σχετικής «απόσυρσης» των ΗΠΑ από την περιοχή ώστε να συγκεντρώσουν τις δυνάµεις τους εναντίον της Κίνας στη ζώνη Ασίας-Ειρηνικού (αυτοί οι γαλλικοί σχεδιασµοί έχουν πιθανότατα την έγκριση των ΗΠΑ καιαποτελούν αντιστάθµισµα στις συνέπειες της AUKUS για τη Γαλλία και την ΕΕ).
Απέναντι στα σύννεφα του πολέµου που µαζεύονται απειλητικά στον ορίζοντα της περιοχής µας, επείγει η συγκρότηση ισχυρού αντιπολεµικού κινήµατος, που θα στρέφεται αποφασιστικά ενάντια στους σχεδιασµούς των ιµπεριαλιστών και στις εγκληµατικές επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης. Επιτακτικό καθήκον για τις δυνάµεις της επαναστατικής αριστεράς είναι να συµβάλουν καθοριστικά σε αυτή την κατεύθυνση.
Υποβολή απάντησης