Σεισμός στη νοτιοανατολική Τουρκία και τη βόρεια Συρία: Αλληλεγγύη -κι όχι «διπλωματία»- των λαών, άρση του εμπάργκο!

του Κ.Μ.

Το χτύπηµα της 6ης Φλεβάρη, από τον Εγκέλαδο, στην περιοχή της νοτιοανατολικής Τουρκίας και της βόρειας Συρίας, έχει επιφέρει τεράστια ανθρωπιστική κρίση. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί και στις δύο χώρες, ο τεράστιος αριθµός τραυµατιών και τα εκατοµµύρια των αστέγων, είναι στοιχεία που επικυρώνουν την χειρότερη φυσική καταστροφή στην περιοχή µας για τα τελευταία 100 χρόνια.

Αν και ιδιαίτερο, το φυσικό φαινόµενο του διπλού σεισµού µε 7,8 και 7,6 Ρίχτερ, δεν µειώνει τις ευθύνες της εξουσίας των δύο κρατών για την καταστροφή που έχει επέλθει. Οι εργαζόµενοι και ο φτωχός λαός είναι αυτοί που υφίστανται πιο οδυνηρές τις συνέπειες, είτε γιατί κράτος και εργολάβοι “εγγυήθηκαν” να ζουν σε κτήρια που κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα είτε γιατί η κρατική και διεθνής βοήθεια δεν είναι επαρκής για να σωθούν όλοι οι επιζήσαντες στα συντρίµµια (χώρια τα προβλήµατα προσπέλασης που αντιµετωπίζουν λόγω των ανεπαρκών και κατεστραµµένων υποδοµών). Εξίσου δύσκολη για όσους επέζησαν, είναι η επιβίωση σε θερµοκρασίες υπό το µηδέν, πόλεις ισοπεδωµένες σε ποσοστά που φτάνουν το 50% και χωρίς καµία ελπίδα για κρατική στήριξη στο πρόβληµα της στέγασής τους στο µέλλον (όπως δείχνει και η εµπειρία του σεισµού του 1999 στην Κωνσταντινούπολη).

Κυβέρνηση, κράτος και εργολάβοι

Όπως αποδείχτηκε και από τους σεισµούς του Ιζµίτ (Νικοµήδεια) και της Ιστανµπούλ (Κωνσταντινούπολη), για την ανείπωτη τραγωδία σηµαντικό ρόλο έχουν παίξει εν πρώτοις οι κατασκευαστικές εταιρείες, που έκτιζαν πάνω στα τεκτονικά ρήγµατα και σε ακατάλληλα εδάφη, παραβίαζαν τους όποιους κανονισµούς, θυσίαζαν την ασφάλεια και την ποιότητα χάριν της µεγιστοποίησης των κερδών τους, σε πλήρη διαπλοκή µε την τοπική και κρατική εξουσία. Η κυβέρνηση Ερντογάν όχι µόνο κάλυπτε τη διαφθορά, αλλά νοµοθετούσε για αµνήστευση των παραβάσεων των οικοδοµικών κανονισµών, ενώ απαντούσε µε συλλήψεις σε κάθε σχετική διαµαρτυρία. Σε δεύτερο επίπεδο, παρά την τραγωδία του 1999, δεν υλοποιήθηκε κανένα µέτρο για την αντιµετώπιση πιθανής επανάληψης ενός παρόµοιου σεισµού, ενώ τα κονδύλια του ειδικού φόρου που επιβλήθηκε για την αντισεισµική θωράκιση και προστασία αναζητούνται – µάλλον… διέφυγαν στις τσέπες των “ηµετέρων” του καθεστώτος. Ακόµη και η ειδική υπηρεσία που ιδρύθηκε για τη διαχείριση καταστροφών και έκτακτης ανάγκης (AFAD) αποδείχθηκε απροετοίµαστη για το γεγονός.

Στην Τουρκία του G-20 µε την ισχυρή ανάπτυξη, τα φαραωνικά έργα (όπως η νέα διώρυγα του Βόσπορου, το υποθαλάσσιο τούνελ της Ινσταµπούλ και το γιγάντιο αεροδρόµιο) και τον δεύτερο ισχυρότερο στρατό στο ΝΑΤΟ, αποδεικνύεται ότι η µέριµνα για την προστασία και την κάλυψη των αναγκών των φτωχών εργαζοµένων είναι είδος πολυτελείας. Η ανάγκη ασφαλούς στέγασης του λαού θυσιάστηκε στον βωµό της κερδοσκοπίας των εργολάβων και του καλού “πολιτικού βιογραφικού” του Ερντογάν, βουλευτών και τοπικών αρχόντων.

Β. Συρία: Άσαντ και “διεθνής κοινότητα” εγκληµατούν

Αντίστοιχο είναι το δράµα και στη Β. Συρία. Εκεί η κατάσταση επιβαρύνεται και από το γεγονός πως η καταστροφή βρήκε τον συριακό και κουρδικό λαό αντιµέτωπο ήδη µε µια σειρά κακουχίες εξαιτίας του 12ετούς πολέµου. Οι οδυνηρές συνέπειες µεγεθύνονται από το εγκληµατικό εµπάργκο ΗΠΑ και ΕΕ, που δεν επέτρεψε την έγκαιρη άφιξη βοήθειας και συνεχίζει να δηµιουργεί προσκόµµατα (µε κορυφαία την επαίσχυντη δήλωση της Γαλλίας ότι θα παράσχει βοήθεια µόνο µέσω ΜΚΟ). Οι εικόνες όπου οι άνθρωποι πάλευαν, τις δύο πρώτες µέρες µετά τον σεισµό, να βγάλουν µε τα χέρια τους τα µπάζα για να ανασύρουν επιζώντες αποτελούν όνειδος που θα πρέπει να στιγµατίζει αιωνίως την «πολιτισµένη» ∆ύση.

Θα πρέπει επίσης να επισηµάνουµε ότι αυτές οι δυσώδεις πολιτικές θα συνεχιστούν µε τις αστικές τάξεις των πληγεισών χωρών (και όχι µόνο) να ετοιµάζονται (όπως πρωτοείδαµε στις ΗΠΑ µε τον τυφώνα Κατρίν) για νέο γύρο κερδοσκοπίας πάνω στα ερείπια του σεισµού και στα έργα ανοικοδόµησης (όπως επιβεβαιώνεται και από την πορεία των µετοχών συγκεκριµένων εταιρειών στο τουρκικό χρηµατιστήριο…).

Ακόµη θεωρείται δεδοµένο ότι οι σεισµόπληκτες περιοχές θα βιώσουν µαζικά κύµατα µετανάστευσης, καθώς οι υποδοµές υγείας, εκπαίδευσης και απασχόλησης έχουν καταστραφεί σε µεγάλο βαθµό (για πολλούς Σύριους, µάλιστα, θα είναι δεύτερη φορά).

Το κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές

Για µία ακόµη φορά βλέπουµε ότι τα φυσικά φαινόµενα όπως οι σεισµοί γίνονται ιδιαίτερα καταστροφικά εξαιτίας κυρίως της επιλογής του καπιταλιστικού συστήµατος να θέτει το (µέγιστο δυνατό) κέρδος πάνω από τις ζωές και τις ανάγκες των ανθρώπων. Αυτές οι πολιτικές δηµιουργούν τέτοια εγκλήµατα όπως αυτά που έγιναν και γίνονται σε βάρος των γειτονικών µας λαών.

Συνειδητοποιώντας αυτήν την πραγµατικότητα, είναι πλέον αυτονόητη η ευθύνη της αλληλεγγύης στους δοκιµαζόµενους λαούς στις κατεστραµµένες περιοχές, ανεξάρτητα από την υποκριτική προπαγάνδα βοήθειας και αλληλεγγύης των κυβερνήσεών µας, που -όπως οµολογούν- κάνουν ό,τι κάνουν στο όνοµα της «διπλωµατίας των σεισµών». Η δική µας αλληλεγγύη, του κινήµατος και της Αριστεράς, δεν βάζει όρους και δεν µετράει συµφεροντολογικά την βοήθεια προς τους λαούς της Τουρκίας και της Συρίας. Προσφέρεται χωρίς δισταγµούς και καταγγέλλοντας τους σκατόψυχους που πανηγύριζαν για την καταστροφή που χτύπησε τους «εχθρούς». Προϋποθέτει την απόρριψη της εθνικιστικής και πολεµοκάπηλης ρητορείας των κυβερνήσεων, την καταγγελία των πολεµικών προετοιµασιών και την απαίτηση της άµεσης διακοπής όλων των εξοπλιστικών προγραµµάτων, αποδεικνύοντας πως Έλληνες και Τούρκοι εργάτες δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.

Ειδικά για τη Συρία, η έµπρακτη αλληλεγγύη πρέπει να θέσει ως προτεραιότητα την πάλη για άρση του εµπάργκο, την παύση κάθε πολεµικής δραστηριότητας και την αποστολή βοήθειας. Και φυσικά, η αλληλεγγύη µας δεν µπορεί να σταµατάει στις πύλες των συνόρων, αλλά πρέπει να ανοίγει διάπλατα τις αγκαλιές της στα κατατρεγµένα αδέλφια µας, Τούρκους και Σύριους, που η αναζήτηση διεξόδου από τις κακουχίες τους οδηγεί πρόσφυγες στη χώρα µας.