«Πλεύση Ελευθερίας» Ούτε Αντιπολίτευση ούτε Αριστερά

Της Σάσας Χασάπη

Το τελευταίο διάστηµα η Πλεύση Ελευθερίας ανεβαίνει στις δηµοσκοπήσεις, σε πολλές από τις οποίες βρίσκεται στη δεύτερη θέση, που την καθιστά υποψήφια αξιωµατική αντιπολίτευση σε ενδεχόµενες εκλογές. Είναι η Πλεύση Ελευθερίας ουσιαστική αντιπολίτευση, από τη σκοπιά των συµφερόντων των εργατικών και λαϊκών στρωµάτων, ή µια συστηµική δύναµη που όχι τυχαία προβάλλεται από τα αστικά µέσα ενηµέρωσης αποτελώντας για την κυβέρνηση της Ν∆ έναν βολικό αντίπαλο;

Παρότι εδώ και καιρό κοινοβουλευτικά τουλάχιστον, πρωτοστατεί ενάντια στη συγκάλυψη της δολοφονίας στα Τέµπη, η Πλεύση Ελευθερίας χάνει στις δηµοσκοπήσεις-για πρώτη φορά από τον Ιανουάριο, οπότε πραγµατοποιήθηκαν οι πρώτες µεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για τα Τέµπη- 0,6 της µονάδας και έχει απώλειες 2,7 µονάδων σε σχέση µε τον Απρίλιο στο ερώτηµα ποιο κόµµα κάνει την πιο ουσιαστική αντιπολίτευση. Αντίθετα µε το φρένο στην δηµοσκοπική εκτίναξη της Πλεύσης, εµφανίζεται µια ανάκαµψη για Ν∆ εν µέσω πορίσµατος για Τέµπη, η οποία παρουσιάζει ένα προβάδισµα 20 µονάδων από το κόµµα της Κωσταντοπούλου. Η βερµπαλιστική ρητορική, η απλή καταγγελία αναζήτησης ποινικών ευθυνών για τα Τέµπη,  που στην πράξη δεν παράγει µια ριζοσπαστική πολιτική γραµµή και δεν διαφοροποιεί την Πλεύση από άλλες συνεπείς, συστηµικές πολιτικές δυνάµεις, φαίνεται ότι έχει κοντά ποδάρια. Η αφηρηµένη επίκλησή της για «αποκατάσταση της δηµοκρατίας, εγγύηση και σεβασµό των δικαιωµάτων όλων των πολιτών….εµπέδωση της κοινωνικής δικαιοσύνης» δεν αποτελούν προφανώς τα βασικά αιτήµατα των εργαζοµένων, που δοκιµάζονται στα όρια της επιβίωσης και σε συνθήκες ακραίας φτώχειας .

Ειδικότερα για το ζήτηµα των συγκοινωνιών, των κρατικών ή ιδιωτικών σιδηροδρόµων η θέση της Πλεύσης Ελευθερίας δεν είναι πλήρως καταγεγραµµένη σε επίσηµες δηλώσεις του κόµµατος. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Πλεύση Ελευθερίας έχει υπερψηφίσει την τροπολογία της ευρωοµάδας The Left, η οποία ζητά απλά την ενίσχυση των τοπικών και περιφερειακών σιδηροδροµικών υποδοµών.

Παρότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει καταδικάσει την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόµων και έχει ζητήσει την επαναφορά του δηµόσιου χαρακτήρα τους, στην αρµόδια Επιτροπή της Βουλής, επέλεξε να επιφυλαχθεί και να µην τοποθετηθεί επί του νοµοσχεδίου για την αναδιάρθρωση του σιδηροδροµικού τοµέα και την ενίσχυση των ρυθµιστικών φορέων µεταφορών, που κατέβασε η Ν∆ το ∆εκέµβριο. Ζήτησε βέβαια την απόσυρση του νοµοσχεδίου («Αναδιάρθρωση σιδηροδροµικού τοµέα και ενίσχυση ρυθµιστικών φορέων µεταφορών» ) στην Ολοµέλεια επειδή αποτελεί «µια ανερυθρίαστη παρέµβαση σε εκκρεµείς ποινικές διερευνήσεις, στην ανάκριση που διεξάγεται το έγκληµα των Τεµπών, στην έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας για την σύµβαση 717 και σε σειρά ποινικών δικογραφιών για την συγκάλυψη ευθυνών και των υπαιτίων προσώπων».

Οι θέσεις του κόµµατος για την δηµόσια εκπαίδευση είναι επίσης ασαφείς. Στην πρόσφατη ψηφοφορία στη Βουλή για την κύρωση της συµφωνίας της κυβέρνησης µε το Ίδρυµα Ωνάση για την δηµιουργία των «Ωνάσειων Σχολείων» η Πλεύση στήριξε τη δηµιουργία τους, ψηφίζοντας υπέρ µαζί µε Ν∆, ΠΑΣΟΚ. Στήριξε δηλαδή, κόντρα στις διαµαρτυρίες εκπαιδευτικών, γονιών και µαθητών, την ανοιχτή εµπλοκή ιδιωτών στην εκπαιδευτική διαδικασία και τη δηµιουργία ενός κυριολεκτικά άλλου σχολείου, για λίγους και εκλεκτούς και όχι για τα παιδιά των ευάλωτων περιοχών, µε εξετάσεις αποκλεισµού, δικό του πλαίσιο λειτουργίας, διαφορετική πηγή χρηµατοδότησης, διαφορετικό ανώτερο αριθµό παιδιών στην τάξη (25 και όχι 27-29 που ισχύει για όλα τα άλλα), διαφορετικό απολυτήριο, ακόµα και διαφορετικό ωράριο λειτουργίας (µέχρι και θερινά µαθήµατα) και ωράριο εκπαιδευτικών.

Παρά τις διατυπωµένες στην ιστοσελίδα της φιλικές θέσεις ενάντια στο ρατσισµό, η γραµµή της Πλεύσης ότι δεν ανήκει ούτε αριστερά ούτε δεξιά και η στάση της σε µια σειρά ζητήµατα µεγαλώνουν την απόσταση του κόµµατος κυρίως από τον κόσµο της Αριστεράς και µικραίνουν την απόσταση από τα ακροατήρια της δεξιάς και ακροδεξιάς.

Λίγες µέρες µετά τη δολοφονία Φύσσα, η Βουλή, τον Οκτώβριο του 2013, ψηφίζει την αναστολή της κρατικής χρηµατοδότησης κοµµάτων, αν ηγετικά στελέχη τους κατηγορούνται ως µέλη εγκληµατικής οργάνωσης· η Κωνσταντοπούλου, µόνη από την τότε Κοινοβουλευτική Οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζει «παρούσα». Τον ∆εκέµβρη, σε νέα ψηφοφορία στη Βουλή για την αναστολή της χρηµατοδότησης απουσιάζει. Τον Μάρτιο του 2014 χαρακτηρίζει «πολιτειακή εκτροπή» την άρση ασυλίας των χρυσαυγιτών βουλευτών. 

Μολονότι αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω 3ου Μνηµονίου, η Κωνσταντοπούλου συµβάλλει στη µετατόπιση της ατζέντας από την οικονοµία και τα κοινωνικά ζητήµατα στα «εθνικά». Τον Νοέµβριο του 2015, όταν Ν.∆. και Χ.Α. ζητούν την παραίτηση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για δήλωση περί εθνοκάθαρσης των Ποντίων, η Κωνσταντοπούλου συντάσσεται µε τη δεξιά κριτική, πλειοδοτώντας στα περί «γενοκτονίας». Το 2018 καταγγέλλει τη Συµφωνία των Πρεσπών ως «προδοσία». Στα ελληνοτουρκικά ζητά επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.µ., γνωρίζοντας ότι αυτό για την Τουρκία συνιστά αιτία πολέµου. Στο πρόγραµµα του κόµµατός της υπάρχει ακόµα και η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 µίλια Το 2019 παίρνει µέρος στα συλλαλητήρια για το “Μακεδονικό”, πλάι-πλάι µε φασίστες, ακροδεξιούς και λοιπούς “πατριώτες”. Ακόµα χειρότερα και όχι τυχαία το 2020, έχοντας ιδρύσει την Πλεύση Ελευθερίας, δήλωνε ότι µια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να παραµείνει στη Βουλή.Το 2022 ζητά δηµοψήφισµα για τις Πρέσπες, µιλώντας σε εκδήλωση της ακροδεξιάς Ένωσης Αποστράτων Αξιωµατικών Στρατού. Αναφερόµενη στους ψηφοφόρους της Χ.Α. σηµειώνει ότι «δεν πρέπει να δαιµονοποιούµε τι ονοµάζεται αντισυστηµικό» (12.5.2023).

Η Πλεύση Ελευθερίας ιδρύθηκε το 2016 από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου σε µια αντι-Σύριζα γραµµή και ρητορική, ενάντια στη στροφή 180  µοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράστηκε στο δηµοψήφισµα του 2015. Το κόµµα από τότε αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερή, ριζοσπαστική, αντιµνηµονιακή και δηµοκρατική δύναµη», «µε στόχο την ανατροπή του πολιτικού συστήµατος που έχει διαβρωθεί από τον νεοφιλελευθερισµό, την κατασπατάληση του δηµόσιου πλούτου και την υποταγή σε ξένες δυνάµεις». Μέχρι τώρα η πολιτική της πρακτική αποδεικνύει σταθερά το αντίθετο. Μέσα σε συνθήκες  αναδιαµόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο υπεύθυνης αντιπολίτευσης, δηλαδή µιας σταθεροποιητικής δύναµης του συστήµατος και ενός βολικού αντιπάλου του Μητσοτάκη. Ταυτόχρονα βρίσκεται σε ένα διαρκή φλερτ µε τα πιο ακροδεξιά αντανακλαστικά της κοινωνίας χαϊδεύοντας τα αυτιά φασιστικών και εθνικιστικών οµάδων στο όνοµα ενός θολού πατριωτισµού. Η αριστερά και οι εργαζόµενοι τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν από την στήριξή τους σε µια τέτοια συστηµική δύναµη. Αντίθετα σε συνθήκες κρίσης του πολιτικού συστήµατος πρέπει να αναζητήσουν την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών αιτηµάτων και διεκδικήσεων στα σωµατεία και στις εργατικές κινητοποιήσεις κόντρα στη λογική της ανάθεσης. Μέσα από την κίνηση της τάξης θα µπορέσουν να συγκροτήσουν το πολιτικό υποκείµενο-µέτωπο από τα κάτω και από τ΄αριστερά, που θα εκφράζει την πραγµατική αντιπολίτευση στη δεξιά κυβέρνηση της Ν∆ και την Ακροδεξιά, την ρήξη µε το σύστηµα που γεννά Τέµπη, φτώχεια και φασισµό.

Πηγή :

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/394119_diarkes-flert-tis-zois-konstantopoyloy-me-tin-akrodexia