Εισβολή των σιωνιστών και στο Λίβανο µε κίνδυνο ευρύτερης επέκτασης του πολέµου
Η συµπλήρωση του ενός χρόνου από την επίθεση της Παλαιστινιακής αντίστασης ενάντια στους σιωνιστές κατακτητές, συµπίπτει µε την έναρξη της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο και την απειλή µιας γενίκευσης της σύρραξης σε όλη την Μ. Ανατολή. Έχουµε πλέον έναν πόλεµο σε εξέλιξη και η λύση της εξίσωσης κάθε άλλο παρά εύκολη φαντάζει, καθώς έχει πολλές παραµέτρους και αρκετούς παράγοντες, µε άγνωστες διαθέσεις για κάποιους από αυτούς.
Τα εγκλήµατα
Ξεκινώντας µε τον απολογισµό των γεγονότων που ακολούθησαν την 7η Οκτώβρη 2023, προκύπτουν κάποιες βασικές διαπιστώσεις, µε πρώτιστο το γεγονός ότι, πλέον, µόνο ακραιφνείς υποστηρικτές των σιωνιστών µπορούν να αρνηθούν ότι συντελείται µια εθνοκάθαρση ενάντια στους Παλαιστίνιους που λαµβάνει διαστάσεις γενοκτονίας. Σε αυτό δεν συντείνει µόνο ο αριθµός των 42.000 νεκρών (µε το 70% να είναι παιδιά, γυναίκες και ηλικιωµένοι), των 10.000 αγνοουµένων κάτω από τα ερείπια και σχεδόν 100.000 τραυµατιών. Πιο ενδεικτικό των προθέσεων των σιωνιστών όπως διαφαίνεται από την καταστροφή του 80% των κτιρίων στη Γάζα – µε κραυγαλέο γεγονός την σκόπιµη κατεδάφιση των 34 από τα 36 νοσοκοµεία της – και από τις ολοένα και αυξανόµενες επιθέσεις τους σε στρατόπεδα προσφύγων σε νοσοκοµεία και σε σχολεία των Παλαιστινίων.
Οι συνεχιζόµενες θηριωδίες στη Γάζα, µε πιο ανατριχιαστικά δείγµατα τους βασανισµούς αιχµαλώτων και την χρήση της πείνας και των ασθενειών ως όπλων, καταρρίπτουν κάθε έννοια «αναλογικότητας» ακόµη και για το κίβδηλο επιχείρηµα του «δικαιώµατος του Ισραήλ» να αµυνθεί. Ο χαρακτηρισµός των επιθέσεων ως ενεργειών γενοκτονίας προκύπτει και από δηλώσεις ιθυνόντων των Σιωνιστών (ενδεικτικές ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Στρατού Γιοάβ Γκαλάντ, που χαρακτήρισε τους Παλαιστίνιους «ανθρώπινα ζώα»), ενώ αυξάνονται και εντός του Ισραήλ οι καταγγελίες ότι ο στόχος του Νετανιάχου δεν είναι η επιστροφή των αιχµαλώτων που κρατάει η Χαµάς, αλλά η εξάλειψή των Παλαιστινίων από τη Γάζα.
Ο δυτικός κόσµος στηρίζει
Η επόµενη διαπίστωση αφορά το γεγονός ότι το κράτος του Ισραήλ µε τη στήριξη των Αµερικάνων ιµπεριαλιστών έχει στοιχισµένο πίσω του όλο τον δυτικό καπιταλισµό, που τους στηρίζουν πολιτικά και οικονοµικά, όταν δεν εµπλέκονται άµεσα στα εγκλήµατά τους – όπως και οι Έλληνες καπιταλιστές µου έχει αναλάβει τον εφοδιασµό τους µε καύσιµα, στέλνουν φρεγάτες ενάντια στους Χούτι κλπ. Η στήριξη αυτή, µάλιστα, ενέχει ιδιαίτερο κίνδυνο για το λαό µας, όπως χαρακτηριστικά αναδεικνύεται από την απάντηση στις 6 Αυγούστου του Νασράλα (δολοφονηµένου ηγέτη της Χεζπολάζ) στην υπουργό µεταφορών του Ισραήλ, για την βοήθεια που θα ζητήσουν από Ελλάδα και Κύπρο, ότι τότε (οι χώρες) θα αντιµετωπιστούν ως «εµπλεκόµενες» στον πόλεµο. Είναι βέβαιο ότι, αν και πανίσχυρη, η στρατιωτική µηχανή του Ισραήλ, ο Νετανιάχου δεν θα τολµούσε να µιλάει για πόλεµο σε 7 µέτωπα (Γάζα, ∆υτική Όχθη, Λίβανος, Συρία, Ιράν, Υεµένη και Ιράκ) εφόσον δεν είχε αυτή την στήριξη.
Αξίζει να επισηµανθεί, επίσης, µια διάσταση της στήριξης αυτής που αφορά στην σιωνιστική προπαγάνδα. Αφού «επέτρεψαν» στο Ισραήλ να έχει δολοφονήσει σχεδόν 150 δηµοσιογράφους, τα µεγάλα δυτικά ΜΜΕ (µηδέ της ΕΡΤ εξαιρουµένης) και τα ελεγχόµενα social media στήσανε ένα γκεµπελικής έµπνευσης σχέδιο για τον αποπροσανατολισµό της διεθνούς κοινής γνώµης, που περιλαµβάνει από την παραποίηση των γεγονότων της 7ης Οκτώβρη και την παρουσίαση της Χαµάζ ως τροµοκρατικής οργάνωσης µέχρι την αποσιώπηση των θηριωδιών στη Γάζα.
Ηρωική η αντίσταση των Παλαιστινίων
Ταυτόχρονα όµως µε τις παραπάνω διαπιστώσεις καταδεικνύεται ότι η αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού όχι µόνο δεν έχει καµφθεί αλλά παραµένει ακµαία, αποτελώντας υπόθεση όχι µόνο της Χαµάζ, αλλά ολόκληρου του Παλαιστινιακού λαού, λαµβάνοντας – δεδοµένων των συνθηκών της αναµέτρησης – διαστάσεις ενός έπους που αποτελεί πλέον παρακαταθήκη για το παγκόσµιο κίνηµα. Και πρέπει να αναφέρουµε ότι αυτή διαπίστωση δεν µετριέται µόνο από τα όποια πλήγµατα που καταφέρνουν οι Παλαιστίνιοι µαχητές, αλλά βασικά από την αποτυχία των σιωνιστών τόσο στους στρατιωτικούς τους στόχους (ενδεικτικά αναφέρεται ότι αναγκάζονται να βοµβαρδίσουν για 3η φορά την Τζαµπάλια στη Β. Γάζα) όσο – πολύ περισσότερο – και στους πολιτικούς τους στόχους.
Η αδυναµία του Ισραήλ να νικήσει την παλαιστινιακή αντίσταση στην Γάζα, δηµιουργεί πολιτική κρίση για την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου και (µια κάποια σχετική) διεθνή αποµόνωση, γεγονότα που δυστυχώς την εξωθούν σε µεγαλύτερη επιθετικότητα και νέους τυχοδιωκτισµούς, όπως τις επιθέσεις στο Ιράν και στο Λίβανο, ανακατεύοντας τις διεθνείς ισορροπίες και εκβιάζοντας µεγαλύτερη στήριξη.
Το κίνηµα αλληλεγγύης
Ο απολογισµός ολοκληρώνεται µε την διαπίστωση ότι σε επίπεδο αλληλεγγύης έχουν καταγραφεί αρκετές κινητοποιήσεις, στις Αραβικές χώρες, στην Ευρώπη και στην Αµερική. Μερικές ήταν αρκετά ογκώδεις – και τις περισσότερες φορές µε χαρακτήρα όχι πασιφιστικό απλά υπέρ της ειρήνης, αλλά µε ξεκάθαρη θέση υπέρ της νίκης της Παλαιστινιακής αντίστασης. Στο ερώτηµα, αν αυτή καταγραφή είναι ικανοποιητική, η µόνη σίγουρη απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει εφησυχασµός µέχρι να αναγκαστούν οι κυβερνήσεις να σταµατήσουν να στηρίζουν τους µακελάρηδες σιωνιστές.
Όσον αφορά το ελληνικό κίνηµα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι φανερό ότι δεν αναπτύχθηκε σε ικανοποιητικό βαθµό, ειδικά σε σχέση µε αντίστοιχες καταστάσεις πριν λίγες δεκαετίες αλλά και την παραδοσιακή συµπάθεια του ελληνικού λαού προς τους Παλαιστίνιους. Οι ευθύνες – πέραν της γενικότερης κινηµατικής κατάστασης και της επιρροής της προπαγάνδας – βαραίνουν ιδιαίτερα τα κοινοβουλευτικά κόµµατα που αυτό-τοποθετούνται στον προοδευτικό ή ακόµη και στον αριστερό χώρο.
Το σηµερινό σηµείο καµπής – κίνδυνος γενικευµένης ανάφλεξης
Παρά το ότι η 7η Οκτώβρη σηµατοδότησε µια νέα φάση του Παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα, από πιο πριν θεωρούσαµε δεδοµένη την αδυναµία του δυτικού καπιταλισµού να δώσει εφικτή λύση στο πρόβληµα Ισραήλ – Παλαιστίνης (που οι ίδιοι δηµιούργησαν). Το σιωνιστικό κράτος βασίζεται δοµικά στην εκδίωξη και καταπίεση των Παλαιστίνιων. Είναι ανέφικτη η ειρηνική συνύπαρξη µαζί τους, αντίθετα είτε θα είναι σε διαρκή πόλεµο εναντίον τους, είτε θα επιδιώκει, όπως η ακροδεξιά κυβέρνησή του, την εξαφάνιση ή εκδίωξή τους. Αυτή η σταθερά είναι γνωστή στις ΗΠΑ και τους λοιπούς συµµάχους των σιωνιστών, που παράλληλα, όµως, έχουν να αντιµετωπίσουν την ανάγκη συγκράτησης την επιρροής τους στη Μ. Ανατολή (που λοξο-περπατάει µε αυξανόµενο βηµατισµό προς Ιράν και Κίνα), καθώς και τις αντιδράσεις των κινηµάτων στο εσωτερικό τους, που πυροδοτούνται από τα εγκλήµατα του Ισραήλ, αλλά και τις αποκαλύψεις για την επιρροή των σιωνιστών στο πολιτικό τους σύστηµα.
Στο φόντο αυτό βλέπουµε να εντάσσονται και οι νέες επιθέσεις του Ισραήλ στο Ιράν, στην Υεµένη και βέβαια η εισβολή στο Λίβανο. Η ατιµωρησία για τα εγκλήµατα της Γάζας, οδηγεί σε αποθράσυνση. Οι σιωνιστές δεν εκτελούν, πλέον, «χειρουργικές» επιθέσεις, αλλά τυφλά µαζικά τροµοκρατικά χτυπήµατα (όπως η επίθεση µε την παγίδευση των βοµβητών) και µαζικούς αεροπορικούς βοµβαρδισµούς σε άλλα πλήρως αναγνωρισµένα κράτη. Παράλληλα Απογειώνοντας στο έπακρο τον φασιστικό χαρακτήρα του κράτους – τροµοκράτη της Μ. Ανατολής, όχι µόνο θέλει να οδηγήσει τους Παλαιστινίους στην πλήρη καταστροφή και εξαφάνιση, διαπράττοντας ένα από τα µεγαλύτερα ανθρωπιστικά εγκλήµατα στη σύγχρονη εποχή, αλλά, σε µια πρωτοφανούς ρίσκου κίνηση, εκβιάζει – µε τις ευλογίες (;) των Αµερικάνων – την άµεση γενίκευση της σύρραξης.
Ο Ντατανιάχου, µε το δόγµα της δικής τους «Μεγάλης Ιδέας», θεωρεί ότι η διεθνής συγκυρία του δίνει την ευκαιρία να επιβληθεί ως περιφερειακή δύναµη, επαναπροωθώντας και τη συµµαχία µε τη Σαουδική Αραβία που «φρέναρε» µε τον πόλεµο στη Γάζα και αναγκάζοντας το Ιράν να παραιτηθεί των δικών του επιδιώξεων στην αραβική χερσόνησο. Και βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίζουµε την οικονοµική σηµασία του πλήρους ελέγχου της περιοχής (λόγω πετρελαίου, σπάνιων γαιών, και εµπορικών περασµάτων) για τις Ισραηλινές εταιρείες αλλά, ακόµη περισσότερο, συνολικά για τον δυτικό καπιταλισµό.
Ο (νέος) πόλεµος στη µεθόριο Ισραήλ – Λιβάνου έχει µακρά προϊστορία, που ξεκινάει από το 1948, που δείχνει ότι µπορεί να κρατήσει χρόνια. Ο Νετανιάχου φαίνεται να θέλει να «εκδικηθεί» την αποχώρηση από το νότιο Λίβανο το 2000 µετά από 22 χρόνια κατοχής, έπειτα από συνεχείς επιθέσεις της Χεζµπολάχ κατά των ισραηλινών θέσεων και ακόµη περισσότερο την υποχώρηση στην οποία τον υποχρέωσε η Χεζµπολάχ κατά την εισβολή του Ισραήλ το 2006. Η Χεζµπολάζ ιδρύθηκε το 1985 από τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν για υπεράσπιση των Σιιτών αρχικά, όµως διαχρονικά έγινε το σύµβολο αντίστασης για όλους τους Λιβανέζους που υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία τους και ψηφίζεται από 20% του λαού, συµµετέχοντας στην κυβέρνηση. Μπορεί να έµεινε προσωρινά «ακέφαλη», αλλά µε τους 50.000 µαχητές και πάνω από 200.000 ρουκέτες και πυραύλους, δεν παύει να αποτελεί κίνδυνο για τα σχέδια του Νετανιάχου. Θα είναι δύσκολο να «ξεµπερδεύει» πολιτικά χαρακτηρίζοντας τους ως τροµοκράτες και σίγουρα η χερσαία εισβολή θα κοστίσει πολιτικά και στρατιωτικά. Και αν σήµερα οι κινήσεις του τον κάνουν πλειοψηφικά αποδεκτό στο εσωτερικό της χώρας του, η εµπλοκή αυτή θα θέσει σε ακόµη µεγαλύτερο κίνδυνο την πολιτική του επιβίωση.
Τέλος, µια ολοκληρωµένη εικόνα της σηµερινής κατάστασης στη Μ. Ανατολή δεν µπορεί να ιδωθεί χωρίς την ένταξη της στο συνολικό γεωστρατηγικό χάρτη των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών που εντείνονται επικινδύνως τα τελευταία χρόνια. Ο πολεµικός τυχοδιωκτισµός του Νετανιάχου υποστηρίζεται και καλλιεργείται από τα ίδια κέντρα που επιδιώκουν κλιµάκωση του πολέµου στην Ουκρανία, εξοπλίζοντας µε βαλλιστικούς πυραύλους τον Ζελένσκι που απειλεί ευθέως τη Ρωσία (µε τις πλάτες και των Ευρωπαίων πολεµοκάπηλων). Καθώς φαίνεται η επιλογή των δυτικών ιµπεριαλιστών, ως απάντηση στην πολύπλευρη κρίση τους και στην αλλαγή συσχετισµών, είναι να «κριθούν» οι ανταγωνισµοί στο πολεµικό πεδίο, µε ότι µπορεί να σηµαίνει αυτό για τους λαούς όλου του κόσµου.
Τα δικά µας καθήκοντα
Αυτή η κρίσιµη συγκυρία σηµατοδοτεί την σηµαντικότητα της ήττας του Ισραήλ στο Λίβανο και της νίκης των Παλαιστινίων στη Γάζα – µε όποιον χαρακτήρα και αν επιλέγουν οι ίδιοι να την σηµατοδοτήσουν. Η αναγνώριση του ανεξάρτητου Κράτους της Παλαιστίνης αποτελεί αναγκαίο όρο για την ειρήνευση στην περιοχή.
Μόνο το κίνηµα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό και Λιβανέζικο λαό και η υπεράσπιση του δίκαιου αγώνα τους – ενάντια στη δυτική γκαιµπελική προπαγάνδα – µπορούν να βάλουν φραγµό τόσο στα σχέδια πολέµου, όσο και στις επιδιώξεις των σιωνιστών για εξαφάνιση του ηρωικού λαού της Παλαιστίνης. Είναι αυτή η διεθνής αλληλεγγύη που αποτελεί το απαραίτητο εφόδιο για την αντίσταση των Παλαιστινίων και των Λιβανέζων, αλλά και η µόνη που µπορεί να πυροδοτήσει ένα µεγάλο ξέσπασµα αγώνων στον αραβικό κόσµο – η µόνη ικανή δύναµη να ανατρέψει τους σχεδιασµούς των ιµπεριαλιστών και των προδοτικών αραβικών καθεστώτων.
Η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη του κινήµατος ενάντια και σε κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, που συµµετέχει και στηρίζει την σφαγή στη Γάζα, εκθέτοντας σε άµεσο κίνδυνο τον λαό µας. Στους στόχους µας πρέπει να είναι η απεµπλοκή της Κυβέρνησης από κάθε ενέργεια στήριξης των σιωνιστών, η ανάπτυξη της διεθνούς βοήθειας στο λαό της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, η επίσηµη αναγνώριση και από την Ελλάδα του κράτους των Παλαιστινίων και η καταδίκη του Ισραήλ για τα συντελούµενα εγκλήµατα κατά της ανθρωπότητας. Η Αριστερά πρέπει να µείνει σταθερή στις αντιπολεµικές παραδόσεις, στους ιστορικούς αγωνιστικούς δεσµούς µε τους παλαιστινίους. Πρέπει να γίνει µπροστάρης στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, οργανώνοντας τοπικά σε κάθε γειτονιά τον αγώνα, αλλά και να καταγγείλει τους συνένοχους στο έγκληµα στη Γάζα.
K.M.
Υποβολή απάντησης