Του Χρήστου Βαγενά
Ποια είναι τα δύο πράγµατα που αντιπαθεί ιδιαιτέρως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στην Ελλάδα και διεθνώς; Όχι την ακρίβεια, την διάλυση του κοινωνικού κράτους ή την κυβερνητική καταστολή, όπως ίσως να νοµίζουν πολλοί και πολλές. Αυτό που δεν χωνεύουν µε τίποτα είναι οι απεργίες και οι συλλογικές διαδικασίες στα συνδικάτα και τους εργασιακούς χώρους.
Ό,τι πιο µαζικό, συµµετοχικό και κινηµατικό υπάρχει το απεχθάνονται γιατί βάζει σε κίνηση την εργατική τάξη, η οποία έρχεται έτσι σε αντιπαράθεση µε την εκτελεστική εξουσία, από την οποία εξαρτώνται για τον διαµεσολαβητικό τους ρόλο. Γι΄ αυτό και οι απεργίες, οι συνελεύσεις και οι κινητοποιήσεις είναι µε το σταγονόµετρο, καθώς µέσα από αυτές τις διαδικασίες οι εργαζόµενοι αντιλαµβάνονται καλύτερα τον ρόλο τους και τη δύναµη τους. Όταν δε, δηµιουργούνται και επιτροπές αγώνα στους εργασιακούς χώρους βγάζουν φλύκταινες.
Δυστυχώς, η απουσία ορατής αριστερής αντιπολίτευσης στο πολιτικό σκηνικό έχει φέρει και κινηµατική ύφεση και αυτό το έχει εκµεταλλευτεί η γραφειοκρατία στα συνδικάτα και από το 2015 ενίσχυσε πάλι τη θέση της µέσα σε αυτά. Έτσι, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας έχουν ξεσπάσει µικρότερες και λιγότερες κινητοποιήσεις σε σχέση µε προηγούµενες περιόδους και σε σχέση, βέβαια, µε το µέγεθος της επίθεσης, µε εξαίρεση τις κινητοποιήσεις για τα Τέµπη.
Σε αυτό, καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η γραφειοκρατία στην ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, κυρίως µε τις παρατάξεις της ∆ΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ να τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια για ένα οργανωµένο πρόγραµµα πάλης. Η παράταξη του Σύριζα προσπαθεί να πατά σε δύο βάρκες, µε αγαπηµένη αυτήν του κυβερνητισµού, ενώ και το ΠΑΜΕ µε τη στάση του, τον πλήρη συµβιβασµό του µε το πολιτικό και οικονοµικό σύστηµα, εξαντλεί την αγωνιστικότητα του µε µερικά συλλαλητήρια. Ακόµα και οι αποσπασµατικές απεργίες, που κάποτε τις χαρακτηρίζαµε σαν “ντουφεκιές στον αέρα”, κινδυνεύουν να εκλείψουν. Και όλα αυτά σε αντίθεση µε το σκηνικό που επικρατεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ αλλά και αλλού.
Αυτήν τη περίοδο, από τον Σεπτέµβρη µέχρι σήµερα, είχαµε το πρωτοφανές φαινόµενο να µην έχει γίνει Γενική Απεργία στην Ελλάδα µε την τυπική έννοια του όρου. Αυτό συµβαίνει, ενώ η εργατική τάξη φτωχοποιείται όλο και περισσότερο εξαιτίας της ακρίβειας, της λιτότητας και της διάλυσης του Κοινωνικού Κράτους.
Στις απεργίες της Α∆Ε∆Υ, στις 21 Σεπτέµβρη και 28 Φλεβάρη δεν συµµετείχε η ΓΣΕΕ (συµµετείχαν βέβαια αρκετά Εργατικά Κέντρα της χώρας), ενώ στην απεργία της ΓΣΕΕ στις 17 Απρίλη δεν συµµετείχε η Α∆Ε∆Υ!
Η µία πλευρά ρίχνει την ευθύνη στην άλλη, αλλά ο λόγος είναι ένας: η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει πρώτο στόχο την αναπαραγωγή της στις θέσεις ευθύνης στα συνδικάτα και όχι την σύγκρουση µε την εκάστοτε κυβέρνηση. Πολλές φορές, µάλιστα, συνεργάζονται µαζί για να εξασφαλίζουν προνόµια εκατέρωθεν.
Σίγουρα η ΓΣΕΕ συγκεντρώνει, και δικαιολογηµένα, περισσότερα πυρά του κόσµου της εργασίας, καθώς ήταν απούσα από πολλές µάχες την περίοδο των Μνηµονίων, ενώ ταυτίστηκε µε το κατάπτυστο ΝΑΙ στο ∆ηµοψήφισµα το 2015.
Χαρακτηριστικό του κλίµατος ηττοπάθειας, που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, είναι πως οι συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ καλούνται πλέον στην πλ. Κλαυθµώνος, αντί στο Πεδίο του Άρεως όπως γινόταν στο παρελθόν, ενώ και η Α∆Ε∆Υ στην απεργία στις 21 Μάη κάλεσε µόνο σε συλλαλητήριο έξω από το Υπ. Οικονοµικών. Θυµίζει λίγο αυτό τα στατικά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για την Πρωτοµαγιά, που θέλουν να αποφύγουν τις πορείες…
Όµως η εργατική τάξη δεν έχει ηττηθεί και έδειξε πρόσφατα τη δύναµη της στα µεγάλα συλλαλητήρια και την απεργία στις 28 Φλεβάρη. Όση βοήθεια και να προσφέρουν οι ξεπουληµένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στην κυβέρνηση της ∆εξιάς, δεν θα καταφέρουν να συγκρατήσουν την οργή του κόσµου και της νεολαίας για πολύ ακόµα. Βασικό ρόλο σε αυτό πρέπει και µπορούν να παίξουν οι δυνάµεις της Επαναστατικής Αριστεράς, οι οποίες συνέχισαν την προσπάθεια τους και µετά την προδοσία του Σύριζα και µέσα στον κορωνοϊό και τις απαγορεύσεις συναθροίσεων. Γι’ αυτό και ο κόσµος στις απεργίες πυκνώνει τα µπλοκ των οργανώσεων της Επαναστατικής Αριστεράς, ενώ τα µπλοκ των συνδικάτων αποµαζικοποιούνται, εξαιτίας του ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Απέναντι στην επίθεση και την καταστολή της Νέας ∆ηµοκρατίας και την απογοήτευση του κόσµου, η επαναστατική πρόταση µπορεί να αποτελέσει πολιτικό στήριγµα και πρόταση για µια άλλη, δίκαιη κοινωνία.
Υποβολή απάντησης