Ο ξεσηκωμός της 8ης Μάρτη, σταθμός ανάκαμψης για το εργατικό κίνημα

image_pdfimage_print

Του Χρήστου Βαγενά και της Σάσας Χασάπη

Την περίοδο του 2010-2013 το εργατικό κίνηµα, παρόλο που πέτυχε σηµαντικές νίκες, δεν κατάφερε κινηµατικά να ανατρέψει τις µνηµονιακές κυβερνήσεις και οδηγήθηκε στην ήττα, καθώς στη συνέχεια η εργατική τάξη έθεσε τις ελπίδες για ανατροπή της µνηµονιακής επίθεσης στις εκλογές και στην πολιτική εναλλαγή, µε µια άλλη διακυβέρνηση, από το ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχηµα όµως αυτό τελικά απέτυχε, µε την πολιτική υποχώρηση-προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και την εφαρµογή του 3ου Μνηµονίου. Το σοκ αυτής της πολιτικής ήττας ήταν µεγάλο για τα λαϊκά στρώµατα και για τον κόσµο της  Αριστεράς, που είχαν δώσει µαζικό και αγωνιστικό «παρών» στους κοινωνικούς αγώνες της περιόδου 2010-2015.

Από το 2015 υπήρξε µεγάλη απογοήτευση από την ήττα και ύφεση των αγώνων. Με εξαίρεση τους πρώτους µήνες στη διακυβέρνηση Τσίπρα, που εκδηλώθηκαν κάποιες αντιστάσεις κυρίως για το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, µε «καύσιµα» ουσιαστικά από την προηγούµενη περίοδο των αντιµνηµονιακών αγώνων, την υπόλοιπη περίοδο το εργατικό κίνηµα δεν εκδήλωσε σηµαντικές αντιστάσεις στις πολιτικές του 3ου Μνηµονίου.

Την κατάσταση επιδείνωσε ακόµα περισσότερο η ανάληψη της διακυβέρνησης από τη Νέα ∆ηµοκρατία του Μητσοτάκη, η οποία αποδείχθηκε τελικά πολεµική µηχανή του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τις κατακτήσεις της.

Νέα ∆ηµοκρατία: το «σκυλί» των αφεντικών

Η Νέα ∆ηµοκρατία ήταν η πολιτική λύση και η κυβέρνηση που ήθελε το κεφάλαιο, µια κυβέρνηση «οδοστρωτήρας» ενάντια στην εργατική τάξη και τη νεολαία που θα κυβερνά µε «λυµένα χέρια» για να υλοποιήσει πλήρως το πρόγραµµα του ακραίου νεοφιλελευθερισµού και να εγκαθιδρύσει µια οιονεί κοινοβουλευτική χούντα, ένα κράτος καταστολής αδιανόητο για τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Αξιοποίησε τη µνηµονιακή «προϋπηρεσία» του ΣΥΡΙΖΑ και την απογοήτευση που σκόρπισε στην εργατική τάξη και στο κίνηµα για να ξεδιπλώσει µια νέα µεγάλη επίθεση ενάντια στα συνδικάτα και τον εργατικό συνδικαλισµό, στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα, στις ελευθερίες και στο κοινωνικό  κράτος.

Τα πρώτα της νοµοθετήµατα αφορούσαν τον περιορισµό των διαδηλώσεων και την περαιτέρω κατάργηση του πανεπιστηµιακού ασύλου, ανοίγοντας την αυλαία των αντεργατικών της ενεργειών.

Κορυφαία επίθεση ήταν ο αντεργατικός νόµος Χατζηδάκη (ν.4808/2021) µε διατάξεις ενάντια στην απεργία, τα συνδικάτα, το οκτάωρο και το ΣΕΠΕ. Άνοιξε τότε µια νέα φάµπρικα προσφυγών κατά των απεργιών των συνδικάτων που δεν πειθαρχούν στο νέο τρόπο προκήρυξης των απεργιών. Βέβαια και τα προηγούµενα χρόνια στρέφονταν οι κυβερνήσεις µε προσφυγές κατά των απεργιών, ιδίως τα χρόνια των µνηµονίων, όµως µε την κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτό έσπασε ρεκόρ.

Η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης προσπάθησε να εκµεταλλευτεί τη µεταδοτικότητα της επιδηµίας του covid-19 για να περιορίσει περαιτέρω τα δικαιώµατα και τις ελευθερίες, ενώ µε τη νέα έξαρση της ακρίβειας αποµυζεί µαζί µε τους µεγαλοεπιχειρηµατίες το διαρκώς συρρικνούµενο εισόδηµα των φτωχών στρωµάτων.

Ανυπαρξία αντιπολίτευσης

Την κατάσταση στους χώρους εργασίας δυσχέρανε, εκτός από την απογοήτευση, η ανυπαρξία αντιπολίτευσης, αλλά και η συνεχιζόµενη κυριαρχία και συνθηκολόγηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Κανένα κόµµα δεν στήριξε τους εργαζόµενους και δεν έδωσε τη µάχη ενάντια στην κυβέρνηση όπως θα έπρεπε.

Ακόµα και το ΚΚΕ, δεν πήρε πρωτοβουλίες για να οργανώσει αγώνες και απεργίες και να γίνει ο εκφραστής της λαϊκής αντίστασης. Έκανε µια προσπάθεια µε την εκδήλωση στο Σπόρτινγκ, όπου αντί να προσπαθήσει να οργανώσει απεργία, πρότεινε συλλαλητήριο. Ήταν τότε που ενώ η ακρίβεια είχε ξεκινήσει από τον Αύγουστο του 2021, η πρώτη Γενική Απεργία έγινε τον Απρίλη του 2022.

Το εργατικό κίνηµα είναι πάντα «παρών»

Παρά την δύσκολη κατάσταση και την ύφεση των αγώνων, τίποτα δεν είχε τελειώσει. Η εργατική τάξη δεν είχε πει την τελευταία της λέξη ακόµα. Υπήρξαν αντιστάσεις και αυτή την περίοδο και µάλιστα υπήρξαν και νίκες, όπως αυτές στην Cosco και την e-food. Επίσης υπήρχε σηµαντική συµµετοχή του κόσµου της εργασίας στις γενικές απεργίες ενάντια στον αντεργατικό νόµο Χατζηδάκη και στις απεργίες του Απρίλη και του Νοέµβρη του 2022.

Το τελευταίο διάστηµα κλαδικές αντιστάσεις (κυρίως εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες και λιγότερο υγειονοµικοί, Η∆ΙΚΑ, ΕΦΚΑ κ.λπ.) προµήνυαν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ότι έχουµε ανοιχτούς λογαριασµούς µε το καθεστώς Μητσοτάκη. Πέρα από την συσσωρευµένη οργή του προηγούµενου διαστήµατος, ο ξεσηκωµός προετοιµάστηκε και τροφοδοτήθηκε από όλες τις µικρές και µεγάλες µάχες καλλιτεχνών, εκπαιδευτικών, υγειονοµικών, ταµείων. Κυρίως οι κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών ενάντια στο Προεδρικό ∆ιάταγµα που υποβαθµίζει σε επίπεδο αποφοίτων λυκείου τα πτυχία και των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση έχουν µεγάλη συµµετοχή και διάρκεια, µε απεργίες, καταλήψεις θεάτρων και συναυλίες. Καθώς οι δύο κλάδοι συναντιούνται µέσα στην εκπαίδευση (Μουσικά και Καλλιτεχνικά σχολεία), έχει σχηµατιστεί κοινό µέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας, που στοχεύει στην επαναφορά δηµόσιων δωρεάν σχολών και µόρφωση για όλους ες.

Αφορµή το έγκληµα στα Τέµπη για ξεσηκωµό

Η σπίθα που σιγόκαιγε όλο το προηγούµενο διάστηµα, ξέσπασε µε το πολύνεκρο εγκληµατικό σιδηροδροµικό δυστύχηµα..

Όσο κι αν φαίνονταν το κλίµα µέχρι τότε, ότι ενδεχοµένως στις επερχόµενες εκλογές να έβγαινε πρώτη δύναµη η Νέα ∆ηµοκρατία, όπου θα εξαπέλυε νέα επίθεση κατά της τάξης µας, οι κινητοποιήσεις των εργαζοµένων και της νεολαίας άλλαξαν το κλίµα. Η 8η  Μάρτη, η µέρα της γυναίκας, εξελίχθηκε σε ηµέρα πανεργατικού ξεσηκωµού ενάντια στην εγκληµατική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο κόσµος της εργασίας αντιλήφθηκε ότι το έγκληµα αυτό έχει συγκεκριµένους ενόχους και δεν είναι «η κακιά στιγµή» ή «το ανθρώπινο λάθος και η ατοµική ευθύνη», αλλά είναι αποτέλεσµα της συστηµατικής διάλυσης των δηµόσιων υπηρεσιών και της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, των µνηµονίων, της ανάπτυξης για τα κέρδη και ενάντια στο εργατικό εισόδηµα. Η θλίψη για το έγκληµα στα Τέµπη έγινε συνειδητή οργή ενάντια στις δολοφονικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της τάχα ανάπτυξης, της υποβάθµισης των δηµόσιων αγαθών. Η απεργία έγινε η αφορµή να ανέβει το ηθικό του κόσµου, γιατί έγινε αντιληπτό ότι µπορεί µε την δυναµική παρουσία του να παίξει ενεργό ρόλο στις εξελίξεις.

8 Μάρτη: γενική απεργία χωρίς τη ΓΣΕΕ

Η ΓΣΕΕ έχει εδώ και καιρό αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος σύµµαχος των κυβερνήσεων που διαλύουν εργατικά δικαιώµατα και κατακτήσεις. Η κατάπτυστη στάση της να µην καλέσει σε απεργιακό ξεσηκωµό την 8η Μάρτη για το έγκληµα στα Τέµπη, µε πρόσχηµα τις έναρξη του 38ου συνεδρίου της στο Καβούρι, µε παρουσία του πρωθυπουργού και στελεχών της κυβέρνησης, επιβεβαιώνει το ξεπούληµα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας µε τον χειρότερο τρόπο. Ήταν η συγκλονιστική παρουσία και συµµετοχή των εργαζοµένων στην απεργιακή κινητοποίηση που τελικά την ανάγκασε να καλέσει σε απεργία δυο βδοµάδες µετά την τραγωδία χωρίς βέβαια αυτό να ανατρέπει την εικόνα µιας απούσας από τους αγώνες, προδοτικής οµοσπονδίας. Η συζήτηση για το πιο περιεχόµενο θα µπορούσε να έχει ο αγώνας «για µια άλλη ΓΣΕΕ» γίνεται όλο και πιο επιτακτική και αναγκαία.

Αγώνες πριν και µετά τις εκλογές

Με το κίνηµα στον δρόµο δεν θα µπορούσε να υπάρξει καλύτερη προεκλογική περίοδος για τους εργαζόµενους. Πρέπει να γίνει υπόθεση των εργαζοµένων η προοπτική κλιµάκωσης, µέχρι να πέσει η εγκληµατική κυβέρνηση από τα κάτω και από τα αριστερά. Όπως οι εργαζόµενοι µε διαφορετικές αφορµές στην Ευρώπη βρίσκονται σε πολύµηνες κινητοποιήσεις ( Γαλλία ασφαλιστικό,  Αγγλία-Πορτογαλία µισθολογικό κ.ά.), έτσι και ο κόσµος της εργασίας εδώ δεν έχει λόγο να γυρίσει σπίτι του και να παρακολουθεί παθητικά την στείρα προεκλογική συζήτηση των µεγάλων κοµµάτων. Υποχρέωση των  ριζοσπαστικών αριστερών δυνάµεων είναι να παρθούν  πρωτοβουλίες συντονισµού για την κινηµατική συνέχεια µε όλα τα µέσα. Η διαµαρτυρία για τις πολιτικές χρόνων είναι αυτή τη στιγµή αριστερόστροφη και έτσι πρέπει να παραµείνει. Χρειάζεται συνέχιση των απεργιών και πολιτικοποίηση των κινητοποιήσεων, ώστε και µετά τις εκλογές να δοθεί το µήνυµα σε όποια κυβέρνηση προκύψει ότι ισχυρό εργατικό κίνηµα και αγώνες θα είναι η αντιπολίτευση απέναντι σε κάθε αντεργατική πολιτική.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.