του Στέλιου Φαζάκη
Την 23η ημέρα απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι στο Σύνταγμα ήρθε η δικαίωση του αγώνα του. Η εκτελεστική εξουσία και η δικαστική εξουσία, κάτω από το βάρος του “μέχρι τέλους” αγώνα του απεργού πείνας και την τρομερή κοινωνική πίεση, η οποία είχα αρχίσει να διαπερνά ακόμα και το κόμμα της Ν.Δ, αποφάσισαν να κάνουν δεκτά τα αιτήματά του. Η εκταφή του Ντένις Ρούτσι θα γίνει με την παρουσία της οικογένειας και των δικών τους εμπειρογνωμόνων, και θα περιλαμβάνει όχι μόνο ταυτοποίηση αλλά και τοξικολογικές και βιοχημικές εξετάσεις. Η νίκη του Πάνου Ρούτσι και της οικογένειάς του αποτελεί μια επιμέρους νίκη, ενάντια στην τεράστια κυβερνητική και δικαστική προσπάθεια συγκάλυψης και μπαζώματος του εγκλήματος των Τεμπών.
Όλα κερδίζονται με αγώνα
Η νίκη αυτή, δεν πρέπει να φέρει εφησυχασμό. Ήταν ένας από τους πολλούς επιμέρους αγώνες που έχουν κερδηθεί μέχρι σήμερα και θα συνεχίζονται για πολύ καιρό ακόμα, από
τους συγγενείς των θυμάτων και το μοναδικά τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που δίνει πάντα δυναμικό “παρών”. Η καθυστερημένη “ευαισθησία” από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την εισαγγελία του Αρείου Πάγου– δεν ήρθε ως “ανθρωπισμός” από τους θεσμούς. Αντίθετα, κάνανε τα πάντα για να ακυρώσουν τον αγώνα, να επιβάλουν και πάλι τη σιωπή και την ατιμωρησία σε όλη την κοινωνία. Όλες τις προηγούμενες μέρες προσπάθησαν να κρυφτούν πίσω από το “γράμμα του νόμου”. Η σαθρή ηγεσία της δικαιοσύνης περίμενε εντολές από τον Μητσοτάκη. Τη βρώμικη δουλειά της δολοφονίας χαρακτήρων στα τηλεοπτικά κανάλια είχε αναλάβει ο γνωστός παλιάτσος που παριστάνει τον Υπουργό Υγείας. Τώρα, από μέρα σε μέρα αναμένεται να γίνει η εκταφή, αλλά η επαγρύπνιση συνεχίζεται, γιατί δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στους “θεσμούς”.
Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι ήταν μια πράξη αντίστασης. Μια κραυγή απέναντι σε ένα καθεστώς που έχει μετατρέψει τη Δικαιοσύνη σε πειθήνιο όργανο της πολιτικής του
επιβίωσης. Ένας πατέρας χρειάστηκε να ρισκάρει τη ζωή του για να πετύχει το αυτονόητο: να εκταφεί το παιδί του, για να γίνει τοξικολογική εξέταση. Και απέναντί του, ολόκληρος ο μηχανισμός του ελληνικού κράτους — κυβέρνηση, εισαγγελείς, ιατροδικαστικές αρχές, λειτούργησαν σαν ασπίδα σιωπής, σαν αλυσίδα συγκάλυψης. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι περνάει στην ιστορία των σύγχρονων αγώνων. Μια παρακαταθήκη ελπίδας, ενάντια στο δεξιό παρακράτος που έχει εγκαθιδρύσει ο Μητσοτάκης και κουκουλώνει τα πάντα, με τη δική του υψηλή επίβλεψη.
Το χρονικό
Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του Ντένις, θύματος του εγκλήματος των Τεμπών, ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας εκταφή της σορού του γιου του για περαιτέρω έρευνα, όχι μόνο για ταυτοποίηση DNA, αλλά κυρίως για τοξικολογικές εξετάσεις που θα ρίξουν φως στην αιτία του θανάτου. Οι εισαγγελικές αρχές ήταν απόλυτα αρνητικές. Όταν κατάλαβαν την κοινωνική πίεση, άρχισαν τα “παζάρια”. Πρότειναν ένα είδος «μίνιμουμ συμβιβασμού»: η εκταφή επιτράπηκε μόνο για ταυτοποίηση DNA, χωρίς όμως την απαραίτητη δέσμευση για τοξικολογικές εξετάσεις. Ο Πάνος Ρούτσι, φανερά εξαντλημένος, απάντησε ότι δεν θα αποδεχθεί τίποτε λιγότερο από πλήρη διερεύνηση. Οι δικαστικές αρχές εμφάνιζαν δίχως ντροπή καθυστερήσεις, επικοινωνιακές κινήσεις και «νομικά παιχνίδια» προκειμένου να αποφύγουν την αποκάλυψη της αλήθειας. Η οικογένεια Ρούτσι δήλωνε ότι δεν έχει λάβει καμία επίσημη έγγραφή έγκριση για τις εξετάσεις, και αμφισβητούσε την εγκυρότητα των αποφάσεων.
Ο Πάνος δεν υποχώρησε. Στη 17η, 20η, 22η μέρα της απεργίας πείνας, οι γιατροί διαπιστώνουν σοβαρή επιβάρυνση της υγείας του (υδροίδημα κάτω άκρων, ταχυκαρδία στην
όρθια στάση, ορθοστατική υπόταση, και απώλεια σημαντικού βάρους (έως 10 κιλά). Παρ’ όλα αυτά, ο πατέρας συνέχιζε: «θα κάτσω εδώ και ας πεθάνω», “δεν θα αποχωρήσω αν δεν γίνει δεκτό το αίτημά μου”.
Την 23η ημέρα ανακοινώθηκε ότι τα αιτήματα έγιναν δεκτά. Η Δικαιοσύνη βρήκε το απαραίτητο πρόσχημα: τη μήνυση των συγγενών στους ιατροδικαστές, πριν από δύο χρόνια.
Είχε μπει στο αρχείο και τώρα ανασύρεται και πάλι.
Απεργία πείνας: πολιτική πράξη και μαρτυρία
Η απεργία πείνας δεν είναι μόνο ατομική πράξη, είναι βαθύτατα πολιτική. Μέσα από αυτήν, ο απεργός αναγκάζει την κοινωνία και την εξουσία να αντικρίσουν την ηθική τους γύμνια. Ο απεργός πείνας, μέσα από την αυτοθυσία του, εξυψώνεται και γίνεται πρόσωπο ιερό. Γίνεται μάρτυρας, όχι μόνο του δικού του αιτήματος, αλλά κυρίως, της ηθικής κρίσης της κοινωνίας. Αν το αίτημα του είναι δίκαιο, ο θάνατός του (ή ο κίνδυνος του) αποκαλύπτει την εχθρότητα του κράτους ενάντια στον πολίτη.
Δικαιοσύνη-μαριονέτα
Η ελληνική Δικαιοσύνη δεν είναι απλώς αναποτελεσματική. Είναι υποταγμένη. Μετατράπηκε μεθοδικά και συστηματικά σε μηχανισμό πολιτικής προστασίας της εκτελεστικής εξουσίας. Στην υπόθεση Ρούτσι, οι εισαγγελικές αρχές λειτούργησαν σαν γραμματεία του Μαξίμου: καθυστέρησαν, παρέδωσαν άδεια εκταφής χωρίς τοξικολογικές εξετάσεις, αγνόησαν τις καταγγελίες της οικογένειας, και λειτούργησαν ξεκάθαρα ως ανάχωμα στη διερεύνηση. Αν δεν υπήρχε η απεργία πείνας, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να πεθάνει ένας πατέρας στην πλατεία Συντάγματος, το κράτος θα είχε θάψει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κάθε απόδειξη. Αυτό το είδος Δικαιοσύνης αποτελεί εργαλείο. Είναι πολιτικό παρακράτος με δικαστικό μανδύα. Η συγκάλυψη δεν είναι «παράπλευρη απώλεια», είναι η πρωταρχική λειτουργία της σύγχρονης ελληνικής «δικαιοσύνης».
Κυβέρνηση Μητσοτάκη, εγγύηση ατιμωρησίας
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αρχιτέκτονας αυτής της θεσμικής σήψης. Από τα Τέμπη μέχρι τις παρακολουθήσεις, από τον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τα δάνεια της ΝΔ, από τα νοσοκομεία που καταρρέουν μέχρι την ΕΥΠ που μετατράπηκε σε προσωπικό όργανο του Μητσοτάκη, η στρατηγική είναι μία: χειραγώγηση, απόκρυψη, ατιμωρησία. Στην υπόθεση Ρούτσι, ο κρατικός μηχανισμός απέδειξε για άλλη μία φορά την αποφασιστικότητά του να σώσει το τομάρι του πολιτικού προσωπικού, θυσιάζοντας ακόμη και
τον σεβασμό προς τους νεκρούς. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: «Μην τολμήσετε να ψάξετε παραπέρα. Μην τολμήσετε να ζητήσετε την αλήθεια. Το κράτος μας δεν απαντά, εκτελεί
εντολές». Και όμως, ο Πάνος Ρούτσι απάντησε. Με το σώμα του. Με τη ζωή του.
Μέχρι τη δικαίωση
Η εκταφή πιθανότατα θα γίνει τις επόμενες μέρες. Όχι γιατί το αποφάσισαν οι “θεσμοί”, αλλά γιατί υποχρεώθηκαν. Γιατί η κοινωνική πίεση ήταν τρομερή. Γιατί ο θάνατος του Πάνου Ρούτσι, αν συνέβαινε, θα ήταν ανεξίτηλο στίγμα σε μια κυβέρνηση που ήδη βουλιάζει στη λάσπη των σκανδάλων και της κοινωνικής κατακραυγής. Δεν πρόκειται για νίκη της θεσμικής Ελληνικής Δικαιοσύνης. Είναι ήττα της. Είναι απόδειξη ότι μόνο με ακραίες πράξεις επιβιώνει η αλήθεια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο κι αν θριαμβολογεί για τη «σταθερότητα», είναι έκθετη. Η συγκάλυψη της τραγωδίας των Τεμπών είναι πολιτικό έγκλημα. Και η υπόθεση Ρούτσι είναι το πιο τρανταχτό αποδεικτικό στοιχείο. Το έγκλημα των Τεμπών μένει μια υπόθεση ανοιχτή. Όχι μόνο για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον Ντένις και όλα τα θύματα, αλλά για να ξηλωθεί το καθεστώς Μητσοτάκη-Νέας Δημοκρατίας.
φωτό Μάριου Λώλου
Υποβολή απάντησης