Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου No53 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί
Από την εκλογή του Τραµπ στις ΗΠΑ έως τις φονικές πληµµύρες – απότοκο της κλιµατικής αλλαγής – στη Βαλένθια και από τις δολοφονίες των προσφύγων στο Αιγαίο και στην Πύλο ως τη νέα κλιµάκωση του πολέµου στην Ουκρανία και στον Λίβανο, είναι παραπάνω από προφανής η ανάγκη ανατροπής του γερασµένου δολοφονικού καπιταλισµού που µόνο νέα προβλήµατα και καταστροφές φέρνει για την εργατική και τις λαϊκές τάξεις, τη νεολαία, τους άνεργους, τις γυναίκες , τα lgbtq+ άτοµα, τους µετανάστες, τους πρόσφυγες, την συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη.
H κρίση του συστήµατος είναι πια γενικευµένη, πολυπαραγοντική και κλιµακούµενη, όχι αργόσυρτη ως το 2008. Έναν αιώνα µετά το µεσοπόλεµο υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ξαναβρισκόµαστε σε µια νέα φάση πολέµων και επαναστάσεων, οι πόλεµοι σε Ουκρανία και Παλαιστίνη-Λίβανο να είναι το προοίµιο γενίκευσης της ιµπεριαλιστικής αντιπαράθεσης και η ανάγκη δηµιουργίας ενός αντιπολεµικού κινήµατος πιο επιτακτική από ποτέ. Πρόκειται για το συνδυασµένο αποτέλεσµα τριών δοµικών κρίσεων που συγκλίνουν στη σηµερινή συγκυρία: α. τη δοµική οικονοµική κρίση στη βάση όλων των εξελίξεων, β. την κρίση ηγεµονίας στο ιµπεριαλιστικό στρατόπεδο και γ. την κλιµατική κρίση.
Στην παγκόσµια οικονοµία το παγκόσµιο χρέος είναι 250 τρις δολάρια και ισούται µε 330 % του παγκόσµιου ΑΕΠ. Είµαστε σε αναµονή του ξεσπάσµατος της παγκόσµιας κρίσης χρέους, ειδικά τώρα που δεν µπορεί – λόγω πληθωρισµού – να εξυπηρετείται µε χαµηλά επιτόκια. Ο παγκόσµιος ιµπεριαλισµός είναι σε κατάσταση «σαπίσµατος» και δεν εξασφαλίζει όρους ηγεµονίας για τις άρχουσες τάξεις υπερδυνάµεων αλλά και περιφερειακών δυνάµεων ώστε οι ανταγωνισµοί να συντηρούνται σε λογικά επίπεδα. Έτσι, οι «εθνικές προτεραιότητες» κερδίζουν συνεχώς έδαφος, οι θεσµοί της « παγκοσµιοποίησης» υποχωρούν, εκφυλίζονται ή ανατρέπονται. Η ανισόµετρη ανάπτυξη υπόσκαψε τη δυτική κυριαρχία στην παραγωγή κι έτσι αναδείχτηκε η Κίνα σε άµεσο ανταγωνιστή των ΗΠΑ και µε όρους «ΑΕΠ ανά µονάδα προϊόντος», ήδη από το 2019 έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ. Οι αναδιατάξεις στην ιµπεριαλιστική ηγεµονία εκφράζονται σε πολέµους όπως στην Ουκρανία, όπου αναµετριούνται το µπλοκ ΗΠΑ-ΕΕ µε εκείνο των Κίνας-Ρωσίας. Ακόµη και η σχετική «αυτονόµηση» του µαντρόσκυλου των ΗΠΑ, του Ισραήλ που µε την απροκάλυπτα εγκληµατική του συµπεριφορά δυσχεραίνει την µετά τη γενοκτονία « τακτοποίηση» των ισορροπιών στην περιοχή, καταδεικνύει την εικόνα των ασταθών ισορροπιών
Σε αυτό το έδαφος εξελίσσεται η ραγδαία κλιµάκωση της κρίσης της ΕΕ. Ο πόλεµος στην Ουκρανία ανέδειξε το πολιτικό κενό και την αδυναµία της Ευρώπης να συµµετέχει µε αξιώσεις στον παγκόσµιο ανταγωνισµό. Επέβαλλαν κυρώσεις που η ρώσικη οικονοµία µε την βοήθεια των BRICKS ελάχιστα ενοχλήθηκε. Αντίθετα η ΕΕ βιώνει µεγάλο ενεργειακό πρόβληµα και έχει πρόβληµα στη διάθεση βιοµηχανικών και άλλων προϊόντων. Αυτού του είδους τα αδιέξοδα οδηγούν και σε πολιτικές κρίσεις όπως η πρόσφατη κρίση του κυβερνητικού συνασπισµού στην Γερµανία. Εντωµεταξύ η νίκη του Τραµπ φέρνει πανικό στις ευρωπαϊκές ηγεσίες καθώς προοιωνίζει την ανάληψη από εκείνες του οικονοµικού κόστους της στρατιωτικής αντιπαράθεσης µε την ρωσική στρατιωτική µηχανή. Η µείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονοµίας της ΕΕ οδηγεί στην αναθεώρηση του Συµφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης, δηλαδή στη µείωση των δηµόσιων παροχών και του κράτους πρόνοιας για τους Ευρωπαίους εργαζόµενους. Αυτό το υπόβαθρο οδηγεί σε άνοδο της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη και διεθνώς, στην πολιτική και ιδεολογική µετατόπιση που εδράζεται στην ήττα της αριστεράς, ρεφορµιστικής και αντικαπιταλιστικής της προηγούµενης περιόδου. Όµως παρά την υποχώρηση της αριστεράς, κινήµατα και εργατικές αντιστάσεις εµφανίζονται ξανά και ξανά διεθνώς. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών πέρυσι είχαν πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Στη Γερµανία είχαµε µεγάλες απεργίες στο δηµόσιο τοµέα. Στη Γαλλία είχαµε δεκατέσσερις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τον Μακρόν. Στις ΗΠΑ είχαµε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεµο στην Γάζα σε µεγάλη κλίµακα, πρόσφατα οι νικηφόρες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στη ΒΟΕΙΝG. Αποτέλεσµα είναι ότι ακόµα και στις δηµοσκοπήσεις η πλειοψηφία στις ΗΠΑ διαφωνεί µε τον πόλεµο που κάνει ο Νετανιάχου. Και βέβαια στο χορό µπήκαν και τα συνδικάτα που κάλεσαν για σταµάτηµα του πολέµου στη Μέση Ανατολή.
Στην Ελλάδα έχουµε την ραγδαία πολιτική φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παρότι δεν υπάρχει φως κυβερνητικής εναλλαγής καθώς η κρίση της κεντροαριστεράς είναι µεγαλύτερη από κάθε προηγούµενη κρίση της µεταρρυθµιστικής σοσιαλδηµοκρατίας. Η διαγραφή Σαµαρά, η πρόσφατη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και η δηµιουργία νέου κόµµατος Κασσελάκη, είναι µόνο µερικά από τα συµπτώµατα της κρίσης των παραδοσιακών αστικών κοµµάτων εξουσίας. Μικρό τµήµα του αδιεξόδου της κεντροαριστεράς καρπώνεται το ΚΚΕ, ενώ η αντικαπιταλιστική αριστερά, παρότι διατηρεί δυνάµεις στο εργατικό και φοιτητικό κίνηµα δεν φαίνεται να ανακάµπτει. Και όµως το εργατικό κίνηµα που είδαµε στο δρόµο στη γενική απεργία της 20ης Νοέµβρη, οι χιλιάδες κόσµου που διαδήλωσαν στην πορεία του Πολυτεχνείου, είναι η µόνη αντιπολίτευση που κατάφερε τη φθορά της κυβέρνησης. Αυτή η αντιπολίτευση αντιστέκεται στην ποινικοποίηση των αγώνων, στην καταστολή και την κρατική τροµοκρατία που αναζητά εξιλαστήρια θύµατα στους πολιτικούς χώρους της ρεφορµιστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, καθώς και στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Η δύναµη αυτή αναζητά πολιτικό στήριγµα από τα κάτω και απ΄τα αριστερά. Τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς είναι επιτακτική ανάγκη να ανασυγκροτηθεί ο χώρος της αντικαπιταλιστικής- επαναστατικής αριστεράς, ως κοίτη και ρεύµα πολιτικής ανασυγκρότησης, στη βάση ενός µεταβατικού προγράµµατος και µε άξονα την τακτική του ενιαίου µετώπου. Στη βάση της πολιτικής και οργανωτικής αυτονοµίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς από τον ρεφορµισµό µπορεί να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό µέτωπο που να αναδιατάξει άµεσα τους συσχετισµούς, ταυτόχρονα µε την οικοδόµηση ισχυρών επαναστατικών οργανώσεων. ∆ιαφορετικά θα αναζητούµε κάθε φορά την επιλογή του µικρότερου κακού απέναντι στα χειρότερα σενάρια των ακροδεξιών που – όπως ο Τραµπ, η Λεπέν και η Μελόνι – θα δίνουν ολοένα και περισσότερο τον τόνο των κυρίαρχων επιλογών της άρχουσας τάξης διεθνώς.
Υποβολή απάντησης