Ο θεσµικός ρατσισµός στην ΕΕ θρέφει την ακροδεξιά και τους φασίστες
του Μάριου Αυγουστάτου
Οι εκτιµήσεις πως την επόµενη των ευρωεκλογών η Ευρώπη αλλά και το εγχώριο πολιτικό τοπίο θα έχουν µια µορφή που δεν έχουµε ξαναδεί, στρίβοντας (ακρο)δεξιά επαληθεύτηκαν σε άνα βαθµό. Κόµµατα ρατσιστικά και ξενοφοβικά, εθνικιστικοί σχηµατισµοί, ναζιστικά µορφώµατα, µισαλλόδοξοι δηµαγωγοί δοκιµάζουν τα όρια της δηµοκρατίας σε Ευρώπη και Ελλάδα. Όλοι µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο “πάτησαν” στο υπαρκτό ρατσιστικό – ξενοφοβικό ρεύµα που έχουν θρέψει µε τις πολιτικές τους οι ακροκεντρώες, “κεντρο”δεξιές κυβερνήσεις, χέρι χέρι µε την ΕΕ φρούριο. Ποια είναι τα καθήκοντα του αντιρατσιστικού κινήµατος και της Αριστεράς από δω και στο εξής;
Γαλλία
Το Σάββατο 15 Ιούνη εκατοντάδες χιλιάδες κόσµος βγήκε στους δρόµους της Γαλλίας ενάντια στην ακροδεξιά και τους φασίστες. Μόνο στο Παρίσι συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 250 χιλιάδες.
Πριν από λίγους µήνες, το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της Γαλλίας αναγνώρισε ότι οι αστυνοµικοί έλεγχοι µε ρατσιστική µεροληψία µε βάση τη φυλή είναι συστηµατικοί και συνιστούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση µεµονωµένων περιστατικών, όπως υποστηρίζουν πάγια οι Αρχές.
Οι δύο γύροι των εκλογών, στις 30 Ιούνη και στις 7 Ιούλη δεν θα γίνουν µέσα σε συνθήκες ησυχίας, πόσο µάλλον σε συνθήκες τροµοκρατίας, όπως θα ήθελε η Λεπέν. Θα γίνουν µε το κίνηµα στους δρόµους και µε αγωνιστική διάθεση.
Η κίνηση του Μακρόν να καλέσει εκλογές τού ξέφυγε από τα χέρια και πέρασε στον κόσµο της Αριστεράς και των κινηµάτων. Με το που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών, που έφεραν το κόµµα της Λεπέν πρώτο µε 31,4% οι διαδηλώσεις ξέσπασαν αυθόρµητα.
Το δρόµο τον άνοιξαν οι διαδηλωτές, κυρίως νεολαία τα πρώτα βράδια που γέµισε τα κέντρα των πόλεων. Η Λεπέν έχει προσπαθήσει άοκνα και σε συνεργασία µε τα συστηµικά κόµµατα να πείσει ένα κοµµάτι του πληθυσµού ότι το κόµµα της δεν είναι πλέον… φασιστικό. Πολύς κόσµος βεβαίως δεν πείστηκε και οι διαδηλώσεις αναπόφευκτα το ξαναθύµισαν.
«Καµιά γειτονιά για τους φασίστες, κανένας φασίστας στις γειτονιές µας», έλεγαν τα συνθήµατα στους δρόµους του Παρισιού. Οι διαδηλωτές φώναζαν µπροσά στη Βαστίλη στα ιταλικά “Siamo tutti antifascisti” (Είµαστε όλοι αντιφασίστες), και την ίδια ώρα ο Μακρόν πήγαινε στη συνάντηση των G7 στην Ιταλία και φίλησε το χέρι της Μελόνι.
Αυτός ο ξεσηκωµός ανάγκασε τις ηγεσίες της Αριστεράς να πάρουν πρωτοβουλία για να φτιάξουν το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» όπως το ονόµασαν, για να κατέβουν στις εκλογές µαζί (Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, Σοσιαλιστικό Κόµµα, Πράσινοι, Κοµµουνιστικό Κόµµα, NPA-L’anticapitaliste κ.α.). Η γραµµατέας της συνοµοσπονδίας CGT, στη συγκέντρωση του Σαββάτου αναγνώρισε αυτή την πραγµατικότητα: «Είµαστε ενωµένοι, γιατί είδαµε τις πολύ µεγάλες διαδηλώσεις, από την Κυριακή το βράδυ, µε ένα µεγάλο πλήθος νέων. Υπάρχει µια δύναµη που φουσκώνει στη χώρα». Στη διαδήλωση του Σαββάτου δεν κάλεσαν µόνο οι δυνάµεις που στηρίζουν επισήµως το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, αλλά σχεδόν όλα τα εργατικά συνδικάτα και άλλα κινήµατα, οι σηµαίες της Παλαιστίνης δίπλα δίπλα µε τις σηµαίες των συνδικάτων και των κοµµάτων της Αριστεράς.
∆ιαβάζουµε στην Humanite για τον Φαρίντ ο οποίος δηλώνει συνηθισµένος στις αποστάσεις από τη συµµετοχή του στο κίνηµα των Κίτρινων Γιλέκων: «Όλος ο κόσµος είναι ενωµένος. Πρέπει να παραµείνουµε έτσι για να νικήσουµε». Η Λουίζ, που ήρθε µε τον δεκάχρονο γιο της στη διαδήλωση λέει: «Ο φασισµός είναι η κόλαση για την οικογένειά µου. Ο γιος µου είναι γαλλο-αλγερινός. Είναι, συνεπώς, µιας µάχη καθηµερινή, για µένα και για εκείνον, για το µέλλον. Για όλους τους διαδηλωτές, ο αγώνας ενάντια στο ρατσισµό βρίσκεται στην καρδιά όλων των άλλων αγώνων».
Η πάλη ενάντια στο ρατσισµό: προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς
Αυτό επιβάλλεται να αναδείξουµε στη συζήτηση που έχει ανοίξει µετά την άνοδο της ακροδεξιάς στις Ευρωεκλογές. Ο αντιρατσισµός δεν είναι απλώς ένας αγώνας ανάµεσα στους άλλους, από κάποιο “εξειδικευµένο” τµήµα του κινήµατος. Είναι µια βασική προϋπόθεση για να σταµατήσουµε την ακροδεξιά και τους φασίστες. Πανευρωπαϊκά αλλά και στη χώρα µας δυνάµεις της ρεφορµιστικής Αριστεράς µειώνουν τη σηµασία του αντιρατσισµού, φτάνοντας ακόµα και σε αντιδραστικές θέσεις, εν µέσω γενικότερης δεξιάς στροφής, λέγοντας ουσιαστικά “έτσι χάνουµε ψήφους”.
Η αλήθεια είναι στο άλλο άκρο: η ακροδεξιά και οι φασίστες χρησιµοποιούν το ρατσισµό και την ξενοφοβία (µε αιχµή του δόρατος την ισλαµοφοβία) σαν το κύριο όπλο τους, προσπαθώντας να ξεπλύνουν τις ναζιστικές καταβολές, παρουσιαζόµενοι σαν καθώς πρέπει mainstream δυνάµεις, µε µια δόση δήθεν “αντισυστηµικότητας”, ενάντια… “στις ελίτ της νέας τάξης πραγµάτων που θέλουν να µας ισλαµοποιήσουν”.
Τίποτα όµως δεν είναι τυχαίο. Η ΕΕ εδώ και δεκαετίες στρίβει ολοένα και πιο δεξιά, µε κέντρο τις πολιτικές αποτροπής, των κλειστών συνόρων, τους µαζικούς πνιγµούς και τις δολοφονίες σε θαλάσσια και µη σύνορα. Το ρατσιστικό σύµφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, είναι ενδεικτικό αυτής της πορείας, το “κεντροδεξιό” Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα (στο οποίο συµµετέχει και η Ν∆) στο συνέδριό του πήρε πλήρη ακροδεξιά στροφή, τασσόµενο ακόµα και υπέρ της… µεταφοράς αιτούντων άσυλο σε «τρίτες χώρες», όπως η Ρουάντα, η Γκάνα ή η Μολδαβία.
Το ελληνικό κράτος σκότωσε τους µετανάστες στην Πύλο και συνεχίζει απρόσκοπτα τα pushbacks. Οι επίσηµες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του “δηµοκρατικού τόξου” υπέγραψαν τα σύµφωνα µε τους δικτάτορες σε Αίγυπτο, Τυνησία, το Μαρόκο, ακόµη και µε τις συµµορίες των δολοφόνων στο Σουδάν για να σκοτώνουν µετανάστες.
Μέσα σε αυτή τη θεσµική νοµιµοποίηση της βίας και του ρατσισµού, οι καθαρόαιµοι πολιτικοί εκπρόσωποι της, οι φασίστες και η ακροδεξιά, αναπτύχθηκαν. Ακόµη και σε χώρες που για διάφορους λόγους τα κράτη είχαν πάρει µέτρα περιθωριοποίησης των φασιστών και έλεγαν ότι έχουν το δρόµο για την επιστροφή των νοσταλγών του Χίτλερ (Γερµανία), ο θεσµικός ρατσισµός τούς άνοιξε τη πόρτα και επέστρεψαν.
Οι νεοναζί της Εναλλακτικής για τη Γερµανία (AfD) βγήκαν… δεύτερο κόµµα στις Ευρωεκλογές και ετοιµάζεται για καινούργιες εκλογικές επιτυχίες από τον Σεπτέµβρη. Ενδεικτικό του γενικότερου αποπροσανατολισµού που επικράτησε στην πορεία προς τις Ευρωεκλογές είναι ότι η βασική αντιπαράθεση µε το AfD στη Γερµανία έφτασε να είναι αν κάποια στελέχη είχαν σχέση µε κινέζικες εταιρείες ή αν είναι µαλακοί µε τον Πούτιν. Αυτά ήταν τα «σκάνδαλα» για τα γερµανικά ΜΜΕ, όχι ότι η AfD έχει ως προµετωπίδα το ρατσισµό ότι οι µετανάστες είναι «υπάνθρωποι» και καλλιεργεί τη µισαλλοδοξία.
Η Αριστερά που κλείνει τα µάτια σε όλα αυτά, νοµιµοποιεί τους φασίστες και τους αφήνει κι άλλο χώρο.
Ισλαµοφοβία: την έσπειρε το σύστηµα, την αξιοποιούν οι φασίστες
Η Γαλλία είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγµα για αυτό. Για χρόνια οι φασίστες εργαλειοποίησαν την ισλαµοφοβία για να βγουν από το περιθώριο και να εµφανίζονται ότι αποµακρύνονται από τη ναζιστική τους προϊστορία.
Οι νοσταλγοί του Πετέν της συνεργασίας µε τους ναζί προσπάθησαν πολύ σκληρά να αναδειχτούν σε υπερασπιστές της Γαλλικής ∆ηµοκρατίας και κληρονόµους του «ευρωπαϊκού πνεύµατος», λέγοντας πως οι γυναίκες µε µαντίλα δεν έχουν θέση στην “φιλελεύθερη” Ευρώπη.
Το γαλλικό κράτος όµως ήταν αυτό που απαγόρευσε στις µουσουλµάνες να πηγαίνουν στο σχολείο και να κυκλοφορούν δηµόσια ντυµένες όπως επιθυµούν, συν όλο το ισλαµοφοβικό κλίµα και την καταστολή (τουλάχιστον) µετά από τα γεγονότα του Charlie Hebdo και όχι µόνο. Η εµµονική προβολή της “κοσµικότητας” του “όχι στη θρησκεία στον δηµόσιο χώρο”, αλλά ενάντια σε µια και µόνο θρησκεία: το Ισλάµ. Έφτασε στο σηµείο να στοχοποιήσει δυο εµβληµατικές οµάδες της µουσουλµανικής κοινότητας, βαφτίζοντάς τες «τροµοκρατικές»: την «Οργάνωση ενάντια στην ισλαµοφοβία στη Γαλλία» (CCIF: Collectif contre l’islamophobie en France) ακόµα και την οργάνωση… αλληλεγγύης της µουσουλµανικής κοινότητας “BarakaCity”. Αν αρχίσουµε να γράφουµε για τις δυνάµεις καταστολής, που η αστυνοµική βία είναι καθηµερινό φαινόµενο, σε ανθρώπους που απλά είναι λίγο πιο σκούροι ή απλά γυναίκες που επέλεξαν να φορέσουν µαντήλα δηµόσια, χρειάζεται άλλο ένα ξεχωριστό άρθρο… Οι φασίστες απλά αξιοποίησαν ότι τους σέρβιραν στο πιάτο Γαλλικό κράτος και κυβερνήσεις.
Στη Γερµανία, η ρεφορµιστική Αριστερά για πολλά χρόνια κρυβόταν πίσω από το σύστηµα και τους θεσµούς για να αντιµετωπίσει τους φασίστες. Στη συνέχεια κρύφτηκε πίσω από τις συγκυβερνήσεις µε τη Σοσιαλδηµοκρατία. Πλέον και ενώ ένα κοµµάτι της συνεχίζει αυτή την πολιτική, ενώ ένα άλλο (το κόµµα της Βάγκενκνεχτ) αποδέχθηκε ανοιχτά το αφήγηµα των φασιστών περί «υπερβολικά πολλών µεταναστών», προσπαθώντας να του δώσει «λαϊκό» περιεχόµενο.
Η Ιρλανδία επίσης είναι ένα πρόσφατο και ενδεικτικό παράδειγµα. Η ιρλανδική Αριστερά είχε να το λέει ότι ποτέ δεν υπήρξαν µαζικές φασιστικές οργανώσεις, µε βασικότερη ερµηνεία τις αντι-αποικιακές / αντιιµπεριαλιστικές καταβολές της χώρας. Στις πρόσφατες δηµοτικές εκλογές όµως, η ακροδεξιά έκανε την επίσηµη εµφάνισή της και εξέλεξε δηµοτικούς συµβούλους, επίσης στις ευρωεκλογές ακροδεξιοί υποψήφιοι πήραν κάποια ποσοστά, παρόλο που δεν κατάφεραν να εκλεγούν.
Τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια; Οι εκστρατείες ενάντια στους πρόσφυγες και οι «αυθόρµητες» κινητοποιήσεις έξω από τα κέντρα κράτησης. Το Σιν Φέιν, το µαζικότερο ρεφορµιστικό κόµµα της χώρας έκανε δεξιά υποχώρηση σε αυτές τις πιέσεις. Όχι απλά υποτίµησαν τις αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις, αλλά µια βουλευτίνα έφτασε να συµµετάσχει και να απευθυνθεί στο ρατσιστικό πλήθος λέγοντάς πως «καταλαβαίνει τις αδικίες που βιώνουν» και παράλληλα άλλα στελέχη άρχισαν να µιλάνε για διαχωρισµό ανάµεσα σε µετανάστες και πρόσφυγες και “για την ανάγκη να επιβληθεί µεγαλύτερος έλεγχος στα σύνορα”. Το αποτέλεσµα; Το Σιν Φέιν να βγει αποδυναµωµένο και οι φασίστες το αντίθετο.
Και τώρα τι;
Η µάχη ενάντια στο ρατσισµό δεν είναι µειοψηφική µάχη κάποιου προκεχωρηµένου τµήµατος “ευαίσθητων ψυχών”. Ένα πολύ µεγάλο µέρος της εργατικής τάξης σε όλη την Ευρώπη έχει σήµερα µεταναστευτική καταγωγή, από πρώτη γενιά και όχι µόνο.
Όπως έλεγε ο Γκαλεάνο: “αυτός που σου χτυπά την πόρτα, στην ερώτηση «ποιός είναι;» απάντα «εσύ»…”
ΕΕ και κυβέρνηση Ν∆ θεσµικότατα σπέρνουν το µίσος και το διχασµό µέσα στους αγώνες, δείχνοντας µε το δάχτυλο αποδιοποµπαίους τράγους για να ρίξουν το φταίξιµο της (κάθε) κρίσης, της ακρίβειας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Αυξάνοντας την καταστολή, στήνοντας νέα ένοπλα σώµατα, δίνοντας περισσότερες εξουσίες στην αστυνοµία, στον στρατό και στις µυστικές υπηρεσίες, οικοδοµώντας δεσµούς µε δικτατορίες. Αυτή η θεσµική νοµιµοποίηση της παράλογης βίας γίνεται θερµοκήπιο για κάθε είδους αντιδραστικό ιδεολόγηµα: το µίσος κατά των γυναικών, την επιστροφή στο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» (το είδαµε και σαν σύνθηµα από την “κεντροδεξιά” Ν∆), τους “ήπιους” ακροδεξιούς χριστιανοταλιµπάν της “Νίκης”, το περισσότερη «Τάξη και Ασφάλεια».
Οι ρατσιστικές πολιτικές είναι ξεκάθαρα ταξικές. Το ελληνικό κράτος κάνει τεµενάδες δίνοντας golden visa εάν πρόκειται κάποιος πλούσιος να επιλέξει για δεύτερη πατρίδα του την Ελλάδα. Και τα σύνορα ανοίγουν και κανένα πρόβληµα δεν υπάρχει. Όταν όµως έχουµε να κάνουµε µε τον φτωχό που έρχεται από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν ή την Αφρική µε την ελπίδα να έχει µια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, τότε πρέπει να υψωθούν όλα τα εµπόδια, να φτιαχτούν φράχτες, να οργανωθούν επαναπροωθήσεις, να βασανιστούν άνθρωποι, να πνιγούν στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο.
Η Αριστερά σε κάθε της έκφανση δεν έχει να κερδίσει τίποτα κάνοντας δεξιές στροφές, άµεσες ή έµµεσες, προσαρµοζόµενη σε ένα κλίµα που έχει τις ρίζες του στις πολιτικές των από πάνω. Αν αποφύγουµε να συγκρουστούµε µε το (θεσµικό και µη) ρατσισµό, την ξενοφοβία και την ισλαµοφοβία, οι επόµενες µάχες µε την ακροδεξιά θα γίνονται από χειρότερη θέση.
Αγωνιζόµαστε και θα αγωνιζόµαστε για ανοιχτά σύνορα για όλους/ες/α. Λέµε όχι σε κάθε είδους διαχωρισµό µε βάση την καταγωγή, το χρώµα του δέρµατος, το φύλο, τη σεξουαλική ταυτότητα και τη θρησκεία.
Την κρίση, την ακρίβεια, τον πόλεµο και την προσφυγιά την προκαλούν τα αφεντικά, οι ιµπεριαλιστές και τα κέρδη τους. Η ακροδεξιά και οι φασίστες ήταν και θα είναι η αιχµή του δόρατος του συστήµατος ενάντια στην εργατική τάξη, υπηρέτες των αφεντικών, προπαγανδιστές µιας ιδεολογίας που εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τους πλούσιους και τους ισχυρούς.
Καθήκον του κινήµατος και της Αριστεράς στη χώρα µας και πανευρωπαϊκά είναι να ενώσει ντόπιους/ες, µετανάστ(ρι)ες και προσφύγ(ισσ)ες, ενάντια σε κυβερνήσεις, αφεντικά και ΕΕ, οργανώνοντας τις αντιστάσεις και τους αγώνες από εδώ και πέρα, αγώνες για καλύτερη ζωή για όλους/ες/α.
Υποβολή απάντησης