Ο αγώνας στα χέρια των πρωτοβάθµιων σωµατείων

ΟΛΜΕ: η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεξί χέρι της Κεραµέως

Της Σάσας Χασάπη*

Η συντριπτικά πλειοψηφική αποχή των εκπαιδευτικών από τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για τα υπηρεσιακά συµβούλια σε ποσοστό 65% πανελλαδικά σε πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια, είναι νίκη της µαχόµενης εκπαίδευσης και (για δεύτερη φορά) ήττα για το υπουργείο Παιδείας. Παρά την αγαστή συνεργασία Κεραµέως, ∆ιευθύνσεων εκπαίδευσης και των παρατάξεων ∆ΑΚΕ (Ν∆), ΣΥΝΕΚ -∆ΙΚΤΥΟ (ΣΥΡΙΖΑ), ΠΕΚ-∆ΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ) σε ΟΛΜΕ-∆ΟΕ, οι εργαζόµενοι γύρισαν την πλάτη στις εκλογές νοθείας που επιχείρησε να επιβάλει µια διεφθαρµένη συµµαχία. Πριν δυο χρόνια το υπουργείο Παιδείας υπέστη ξανά ήττα όταν η αποχή των εκπαιδευτικών από τις ηλεκτρονικές κάλπες για τους αιρετούς έφτασε πανελλαδικά στο 95%, σε πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια εκπαίδευση. 

Όπως είχαν καταγγείλει σε ανακοίνωσή τους 38 ΕΛΜΕ και 47 ΣΕΠΕ, οι ηλεκτρονικές εκλογές είναι διαδικασία που:

• Νοµιµοποιεί/υλοποιεί τον αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νόµο Χατζηδάκη.

• Ανοίγει τον δρόµο επιβολής των ηλεκτρονικών διαδικασιών και στα σωµατεία µας µε στόχο την διάλυσή τους.

• Υπονοµεύει τη δηµοκρατία στην εκπαίδευση και το συνδικαλιστικό κίνηµα.

• Προάγει τη νοθεία και τον εκβιασµό, καθώς αφαιρεί κάθε δυνατότητα, όχι µόνο στα σωµατεία να έχουν καταλόγους ψηφισάντων, αλλά ακόµα και στις ίδιες τις εφορευτικές επιτροπές.

Η ΟΛΜΕ, εκτελεστικό όργανο της κυβερνητικής πολιτικής

Στην ΟΛΜΕ η πλειοψηφία στο ∆Σ (∆ΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ) έχει προχωρήσει ένα βήµα παραπέρα, προς την µετατροπή της σε απλό εκτελεστικό όργανο της κυβερνητικής πολιτικής. Η δηµόσια ανακοινωµένη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, που είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, αναβλήθηκε µε τη δικαιολογία πως δεν βρέθηκε στην Αθήνα αίθουσα να φιλοξενήσει την διεξαγωγή της! Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν πραγµατικό και τραγικό. Πρώτη φορά στην ιστορία της οµοσπονδίας, πραξικοπηµατικά η πλειοψηφία του ∆Σ αναβάλει γενική συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας. 

Η πραγµατική αιτία αναβολής ήταν η οργή του κόσµου της εκπαίδευσης, που δεν θα επέτρεπε στην πλειοψηφία του ∆Σ της ΟΛΜΕ να ακυρώσει τις αγωνιστικές αποφάσεις που έχουν πάρει πρωτοβάθµια σωµατεία, κόντρα στην υποταγή και τον εκφυλισµό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αποφάσεις που καλούσαν σε αποχή από τις ψευτο-εκλογές για τα υπηρεσιακά συµβούλια και σε απεργία-αποχή από διατάξεις και υπουργικές αποφάσεις για την αξιολόγηση σχολικών µονάδων και εκπαιδευτικών.

Επιπλέον, η αντιπαράθεση της βάσης των εκπαιδευτικών µε το ∆Σ της ΟΛΜΕ αφορά και τον αγώνα κατά της αξιολόγησης. 31 ΕΛΜΕ είτε έχουν προκηρύξει είτε έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν στην προκήρυξη απεργίας-αποχής ενάντια στον θεσµό του µέντορα-συντονιστή (αξιολόγηση) και 18 έχουν προκηρύξει απεργία-αποχή από την αξιολόγηση των σχολικών µονάδων (αυτοαξιολόγηση). Όπως καταγγέλλουν, οι «συνταγές» της αξιολόγησης δοκιµάστηκαν σε πλήθος άλλων χωρών στο παρελθόν και αποδείχθηκε ότι οδηγούν στην κατηγοριοποίηση των σχολείων εκεί που εφαρµόζονται (π.χ. Αγγλία). Οι θεσµοί µεντόρων-συντονιστών εντάσσονται στη διαδικασία της αξιολόγησης τόσο του σχολείου όσο και κάθε εκπαιδευτικού χωριστά, στηρίζονται στην απλήρωτη επιπλέον εργασία, καταστρατηγούν το διδακτικό και εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών. Επιδιώκουν την πολυδιάσπαση του συλλόγου διδασκόντων σε φατρίες και κυνηγούς µορίων, µε υποσχέσεις για πιθανή «εξέλιξη» σε στελέχη της εκπαίδευσης ή µια καλή βάση στην ατοµική αξιολόγηση.

Σε αντίθεση µε τη βάση των εκπαιδευτικών, στο ζήτηµα της αξιολόγησης η ΟΛΜΕ συµπλέει µε το υπουργείο, αφού το καλοκαίρι στο συνέδριο της οµοσπονδίας οι παρατάξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ψήφισαν κείµενο αποδοχής της αξιολόγησης, που βάφτισαν «αποτίµηση εκπαιδευτικού έργου». Λίγους µήνες πριν, µετά τη µεγάλη σε συµµετοχή κλαδική απεργία της 11ης Οκτωβρίου, σε γενική συνέλευση προέδρων είχαν αλλάξει τις αποφάσεις ΓΣ των σωµατείων. 

Οι διαθέσεις του κλάδου είναι µακριά από τις διαθέσεις της γραφειοκρατίας και την υποταγή στην εκπαιδευτική πολιτική που διαλύει το δηµόσιο σχολείο. ∆εν έχουµε τίποτα να περιµένουµε από µια εκφυλισµένη οµοσπονδία, ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των πρωτοβάθµιων σωµατείων και της Αριστεράς.

Ο λόγος στις ΕΛΜΕ

Η αναβολή της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ µεθοδεύτηκε από τις παρατάξεις ∆ΑΚΕ ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ στο ∆Σ της ΟΛΜΕ, που αποτελούν την πλειοψηφία, κάτω από την πίεση της οργής που υποβόσκει στα σχολεία για την ολοµέτωπη επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση στο δηµόσιο σχολείο. Παρότι είναι πρωτοφανής στα χρονικά, η κίνηση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει τον εκφυλισµό µιας οµοσπονδίας, από όπλο των εργαζοµένων, σε εκτελεστικό όργανο της Κεραµέως. Η µεγάλη αποχή από τις ηλεκτρονικές εκλογές νοθείας, είναι η απόδειξη του τι φοβούνται πραγµατικά υπουργείο και γραφειοκράτες.

Το πραξικόπηµα του ∆Σ της ΟΛΜΕ, κόντρα στην εκφρασµένη διάθεση του κλάδου να  συγκρουστεί µε την πολιτική του υπουργείου δεν είναι το πρώτο: έχουν προηγηθεί το πραξικόπηµα πέρσι στην γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, όπου πρόεδροι των ∆ΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ αλλοίωσαν τις αποφάσεις των πρωτοβάθµιων σωµατείων που εκπροσωπούσαν ώστε η απεργία-αποχή από την αξιολόγηση να σταµατήσει και η απόφαση-ντροπή του 20ού συνεδρίου τον περασµένο Ιούλιο υπέρ της αξιολόγησης, που προτάθηκε και ψηφίστηκε από τις παραπάνω παρατάξεις. 

Οι παρατάξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έχουν αποδειχτεί ο καλύτερος σύµµαχος της Κεραµέως, περισσότερο και από τα πειθαρχικά, τα δικαστήρια και την καταστολή στις διαδηλώσεις. Αυτή τη φορά δεν διστάζουν να βάλουν πλάτη στην εφαρµογή του αντεργατικού νόµου Χατζηδάκη µέσα από την νοµιµοποίηση των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, η µεν ∆ΑΚΕ ως κυβερνητική παράταξη, η δε ΣΥΝΕΚ ως παράταξη που φιλοδοξεί να ξαναγίνει κυβερνητική, µετά τις επόµενες εκλογές.

Το ρήγµα µεταξύ της οµοσπονδίας και της βάσης του κλάδου είναι µεγάλο και επιβεβαιώθηκε σε συντονισµό που κάλεσαν τη µέρα αναβολής της γενικής συνέλευσης προέδρων 28 ΕΛΜΕ (αναµεσά τους οι µεγαλύτερες της χώρας, όπως Ηρακλείου, Λάρισας, Πειραιά), οι οποίες εκπροσωπούν µαζί µε αυτές που έχουν πάρει αποφάσεις ενάντια σε ηλεκτρονικές εκλογές και αξιολόγηση, περίπου το 50% του κλάδου. Στο κοινό κείµενο που συνυπογράφουν, καλούν και τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ να πάρουν αντίστοιχες αγωνιστικές αποφάσεις, κόντρα στον συµβιβασµό και αγνοώντας τα καλέσµατα της «ηγεσίας» της οµοσπονδίας. 

Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε µια δύσκολη συγκυρία για το εκπαιδευτικό κίνηµα. Το υπουργείο τρία χρόνια τώρα έχει καταφέρει, παρά τις συνεχείς αντιστάσεις, να επιβάλει ένα νοµοθετικό πλαίσιο που µεταλλάσσει την δηµόσια παιδεία και στις τρεις βαθµίδες της, από κοινωνικό αγαθό σε προνόµιο των λίγων. Το αν θα εφαρµοστεί στην πράξη ή θα ανατραπεί, είναι το µεγάλο στοίχηµα της περιόδου. Είναι φανερό και στον πιο καλόπιστο συνάδελφο/ισσα ότι ο κλάδος δεν µπορεί να εκφραστεί µέσα από την αδράνεια και το ξεπούληµα της πλειοψηφίας του ∆Σ στην ΟΛΜΕ. Η υλοποίηση των παραπάνω αποφάσεων µαζικά από τους εκπαιδευτικούς είναι ο µόνος τρόπος να µπει φραγµός σε αυτή την αντι-εκπαιδευτική πολιτική. Ο συντονισµός των πρωτοβάθµιων σωµατείων, οι ΓΣ, οι επιτροπές αγώνα παραµένουν τα εργαλεία για να δοθεί η µάχη µέσα στα σχολεία.

* Εκπαιδευτικός, ΕΛΜΕ Πειραιά